Ég byrjaði á PMO um 12 ára aldri (ég er 20 ára núna). Ég byrjaði með venjulegt klám, fór síðan í öfgakenndari hluti og smám saman komst það á þann stað að ég skammaðist mín fyrir klám sem ég horfði á (og stöðugt PMO).
Ég missti meydóminn fyrir nokkrum mánuðum en kynlíf var ekki eins og ég bjóst við. Það fannst mér ekki svo frábært og ég var ekki einu sinni nálægt því að fá fullnægingu. Í fyrstu rak ég þetta til frammistöðukvíða / að vita ekki hvað ég var að gera.
Fljótur áfram nokkra mánuði: Ég varð fáránlega veikur, þar til að ég gat ekki farið í vinnuna og þurfti bara að vera heima og gera ekki neitt. Ég byrjaði á PMOing um 3-4 sinnum á dag (var áður um það bil 1 / dag) til að létta á einkennum þess að vera veikur. Ég PMO'aði svo oft að ég komst að því að hafa PIED, jafnvel með klám. Ég gat ekki fengið stinningu, jafnvel ekki í klám! Ég hafði aldrei lent í vandræðum með stinningu áður (jafnvel þegar ég var að koma mér upp fæ ég stinningu). Þetta voru tímamótin (það hjálpaði líka að heyra um dauðagrip sem væri hræðilegt).
Svo ég gerði reikning hér og byrjaði ferðina mína. Ég ákvað að ég myndi fagna því að fíflast með stelpum, en ég átti aldrei að gera neitt ein (engin klám, fullnæging, kantur, fapping osfrv.). Fyrsta vikan var reyndar ekki svo slæm. Ég var í lítilli flatlínu frá PIED sem ég átti. Önnur vikan er hins vegar þegar hvatirnar byrjuðu að sparka inn. Mér blöskrar venjulega aðeins þegar mér leiðist, bara stundum af hornleysi. Með því að hafa hugann við aðra hluti, halda mér uppteknum, æfa, spila á gítar, hvað sem er, gat ég sigrast á þessum hvötum og leiðindum. Það voru aðeins nokkrar lögmætar stundir þar sem ég var ákaflega kátur og ég þurfti að neyða mig til að dunda mér ekki. Ég minnti mig á markmiðin mín (að laga seinkaða sáðlát (DE) og verða betri félagslega) og gat knúið í gegn. Að halda þér afvegaleiddur og áhugasamur er leiðin númer eitt til að fella ekki! Ef þú hefur ekki tíma eða orku til að smella, þá gerirðu það ekki.
Ávinningurinn af nofap hefur verið mikill: Ég er ekki lengur kvíðinn fyrir fólki. Ég hef mikið sjálfstraust. Ég skammast mín ekki lengur fyrir leyndar klámvenjur mínar. Að tala við fólk er miklu auðveldara (og miklu áhugaverðara), þar á meðal stelpur. Ég myndi líta á mig sem mjög innhverfa fyrir nofap, en nú er ég ekki svo viss. Ég elska að hafa samskipti við fólk, en áður notaði ég bara klám fyrir sömu áhrif. Ég hef líka meiri frítíma og ég er ekki stöðugt að velta því fyrir mér hvenær ég verði einn svo ég geti slegið í gegn.
Á ferð minni hef ég stundað kynlíf með þremur mismunandi stelpum. Því miður hef ég ekki náð fullnægingu frá kynlífi í eitt skipti. Síðast þegar ég stundaði kynlíf, á 64. degi, gat stelpan ekki varað of lengi, sem gaf mér bláar kúlur (í fyrsta skipti á ævinni). Síðan þá hef ég verið í einstaklega löngum flöt. Þó mér finnist stúlkur augljóslega enn aðlaðandi, þá hef ég ekki orðið kátur síðan þá. Ég vona að þetta sé af hinu góða og að heilinn „sé að endurræsa“ sig.
Á heildina litið er að byrja nofap ein mesta ákvörðun sem ég hef tekið. Ég er stoltur af því að segja að ég náði 90 dögum í fyrstu tilraun minni, en aðeins vegna þessa frábæra samfélags. Ég vildi virkilega að ég vissi af þessari hreyfingu aftur í gagnfræðaskóla eða jafnvel framhaldsskóla. Að þróa dauðatak helvíti mig.
TL; DR: Félagslega kvíðinn, sóa miklum tíma og notaði dauðastríð áður en ég fékk hástöf, nú félagslega sjálfstraust og á besta tíma lífs míns. Hef samt DE, en það virðist verða betra.
LINK - 90 dagskýrsla!
by mbengajoy
;
