Ég hef tekið þátt í nofap núna um hríð og ég tel að tími sé kominn til að gefa sögu ykkar allar lausar lausnir í von um að þið munuð halda áfram að styðja mig og ef til vill varpa ljósi á fortíð mína. Ég ætti að segja upphaflega að mér gengur nú ákaflega vel, á kærustu, léttist, fékk betri einkunnir og hefur nokkurn veginn snúið lífi mínu.
Ég er 22 og hef horft á klám síðan ég var 14 ára þegar vinir mínir kynntu það fyrst fyrir mér, þeir sögðu að það væri eðlilegt að horfa á það og að ég væri skrýtinn ef ég gerði það ekki. Þetta leiddi næstum strax til stöðugrar klámnotkunar. Ég man hvernig ég myndi hlaða niður myndum í símann minn til að nota í skólanum.
Ég var of mikið lagður í einelti í skólanum og hataði líf mitt á þessum tímapunkti, það eina sem hélt mér áfram var ástin á mömmu minni, hún hafði skilið við föður minn þegar ég var þriggja ára og hafði alið mig upp síðan. Ég hafði aldrei átt gott samband við föður minn frá því ég man eftir mér, hann var alkóhólisti og ég komst að því síðar að hann myndi eyða peningum í vændiskonur og bjór meðan mamma var heima að passa mig sem barn.
Ég tel skort minn á föðurímynd hafa haft mikið að gera með fíkn mína þó að ég hafi átt stjúpföður þegar ég var 6. Þó að ég væri þakklát fyrir að eiga loksins föður, þá var hann ekki nákvæmlega hlutverk- fyrirmynd og hafði lítið sjálfstraust.
Eineltið fylgdi mér alla ævi mína og það var fyrst þegar ég var að fara að fara í háskóla að það hætti. Á þessum tímapunkti notaði ég klám næstum á hverjum degi til að dofna sársaukann, það var mjúkt og virtist eðlilegt á þeim tíma vegna aldurs míns. Samt sem áður, skyndilega fann ég vefsvæði fyrir aflífun, héðan og áfram finnst mér fíkn mín verða eitthvað sem ég missti stjórn á alveg.
Ég myndi sitja fyrir framan vefmyndavélina mína klukkustundum saman að leita að stelpu til að kamba með og í byrjun fann ég með góðum árangri nóg til að leika mér með sem veitti aðeins hvöt (lítið vissi ég tjónið sem það var að gera í heila mínum). Ég óttast nú að það hafi verið möguleiki á því að ég væri tekinn upp og skömmin eltir mig allan tímann, að halda að ung og barnaleg mig hefði getað verið tekin upp, með ólíkindum en mögulegum.
17 og stalka mismunandi vefsíðum til að leita að maka. Ég fann nokkrar kambsíður sem ég sótti á nóttunni og dvelja stundum allt að 5 á morgnana. Ein síða var að hluta til stefnumótasíða, ég myndi hafa samband við fullt af fólki sem bað um að fara á kamb, ég hélt að það væri allt eðlilegt vegna þess að ég var að „finna sjálfan mig“ eða „kanna kynhneigð mína“ ... hugur minn var bara skýjaður af klám og dópamín. Svo gerðist það versta, ég var einn daginn í fapping og fann gaur sem sagðist gefa frítt NSA blowjobs Ég hélt áfram að senda honum skilaboð með hugsunina í huga að ég væri að „kanna kynhneigð mína og ætti að minnsta kosti að láta hana fara“. Þetta var eftir að hafa farið út með virkilega sætum stelpum og átt besta tíma með þeim nokkru sinni, en verið látin henda rétt áður en þetta gerðist. Ég veit núna að ég er bein þar sem ég hataði reynsluna og hef aðeins átt vinkonur síðan en trúi því að klám hafi leitt mig að þessari sýn á fölskan kynferðislegan veruleika.
Ég lít til baka og vildi óska þess að ég hefði aldrei komist í þann bíl, ég var á háu stigi og hafði ekki hugmynd um hvað ég var að gera, þar sem ég keyrði til hans, ég man hve heimskur ég var en hvatti til sífellt bannaðra högg af dópamíni. Ég labbaði inn og 10 mínútum seinna gekk út með skömmina yfir því sem ég var nýbúinn að gera til að fá fullnægingu. Það var ekkert gott við það og eru líklega verstu mistök sem ég hef gert í lífi mínu. Allt gæti hafa gerst og það var afar hættulegt.
Ég fór síðar í háskóla þar sem aðgangur að ótakmörkuðu interneti og einn tíma neyddi mig til einangrunar. Ég fór alls ekki út þar sem ég fór ekki í sölum, ég var utan háskólasvæðisins og eyddi mestum tíma mínum í að horfa á klám, spila tölvuleiki og var almennt dapur. Á þessum tíma var mamma hætt við stjúpföður minn og hlutirnir urðu mjög slæmir, ég varð mjög þunglynd og óhófleg notkun mín á klám gerði mig alveg dofinn. Ég notaði klám til að halda mér hamingjusöm, ég man jafnvel eftir að hafa litið á það sem lyf. Ég fann nokkrar hræðilegar síður sem ég myndi heimsækja reglulega og fór talsvert fram úr mínum eigin skilningi á kynhneigð.
Ég hætti á fyrsta ári í háskóla með að átta mig á því hvað ég var orðin. Ég byrjaði síðan að draga mig saman og koma mér í form, takmarka mig við einn fap á viku o.s.frv. Næsta háskólaár kom og ég var að verða betri, hlutirnir voru að fletta upp, ég myndi fara út meira og umgangast félagsskap en myndi samt hverfa einu sinni eða tvisvar í viku, í þetta skiptið án gömlu klámnotkunarinnar og hafði tekist að öðlast upprunalega kynhneigð mína á ný.
En einn daginn rakst sprengjan á og það eina sem snéri mér algjörlega við var helgi þegar ég bauð nokkrum gömlum vinum yfir. Við höfðum verið nokkrar nætur úti og drukkið og skemmtum okkur konunglega. Til að stytta langa sögu labbaði ég drukkinn inn í herbergið eina nótt og þegar ég kom fartölvunni minni út heyrði ég vini mína hvísla „hann ætlar líklega að horfa aðeins á tranny klám “.
Hjarta mitt sökk og ég varð heltekinn af því að þeir höfðu komist að því að myrka leyndarmál mitt, allt með því að átta mig á því hvað ég hafði raunverulega orðið í samanburði við raunveruleikann. Hinn raunverulegi heimur lenti í mér og ég fann alla gömlu klámsíðu reikningana mína, eyddi þeim, eyddi klámstingnum mínum í tölvunni minni og aftengdi mig alveg frá mínu gamla lífi með þá vitneskju að ef ég hélt áfram myndi ég þurfa að lifa með ósatt merki allt mitt líf.
Þegar ég lít til baka er ég mjög feginn að þetta gerðist, ef það hefði ekki verið, þá hefði ég aldrei gert mér grein fyrir fyllstu fíkn minni. Ég held að þeir hafi ekki sagt neinum frá því við ræddum þetta að hluta áður en þeir fóru og ég útskýrði að myndskeiðin sem þeir fundu væru nokkrir vinir sem væru að hrekkja mig. Hvort heldur sem er hef ég ekki séð neina af gömlu skólafélögum mínum í nokkur ár og mun líklega aldrei gera það. Mér er sama hvort þeir segja fólki eins og að minnsta kosti núna er ég að bæta mig og loksins hefur tekist að taka mig saman. Þó að ég sé skammaður af fortíð minni og mjög vandræðalegur, þá vildi ég hugsa til þess að ef hún kæmi fram myndu þau skilja eða að minnsta kosti ekki gera stóran hlut úr því.
Skerið til þessa, hlutirnir hafa gjörbreyst, ég nýt lífsins svo miklu meira, ég hef alveg fapping og klám alveg og get fundið mig verða betri. Ég hef raunverulegar tilfinningar núna og nýt þess að halda mér hamingjusöm daglega þegar ég legg fortíð mína á eftir mér og halda áfram með restina af lífi mínu. Ég er ungur og vil ekki eyða tíma mínum í að hafa áhyggjur eða hugsa um það sem ég hef gert heldur halda áfram og trúa á hvað ég get gert og hvert ég er að fara. Mamma og ég höfum það líka frábært, hún styður mig virkilega (ég hef samt ekki sagt henni frá fíkn minni) og heldur mér gangandi 🙂
Ég á kærustu núna sem ég hef mjög gaman af að eyða tíma í og hafa besta samband við, þó það séu fyrstu dagar held ég samt að hún sé frábær félagi. Ég efast um að ég muni nokkru sinni segja henni eða öðrum frá öllu því sem ég hef gengið í gegnum áður en ég tel að það sé það sem nofap er fyrir. Ég er fullkomlega einbeitt á framtíð mína og langar að nýta það besta. Ég hef líka öðlast svo mikið meira sjálfstraust, misst tonn af þyngd og hef frábærar áætlanir það sem eftir er ársins sem ég hlakka til.
Ég vona að á 5 árum muni ég hafa haldið áfram fullkomlega og ég get litið um öxl vitandi að það var bara myrkur tími í lífi mínu sem ég skildi eftir fyrir löngu síðan.
Ef þið hafið einhver orð til að deila vinsamlegast ekki hika við, ég vil gjarnan heyra þær en vinsamlegast hafið í huga tilfinningar mínar meðan þið gerið það þar sem þetta er viðkvæmt mál fyrir mig.
LINK - Sagan mín og bata: föðurlaus, ein, afvegaleidd og órótt fyrir heilbrigða, menntaða og hamingjusama!
by nopetoday
;
