Aldur 24 - Það er óraunverulegt: hvernig gæti lokaður, þunglyndur, sjálfsvígsmaður, vitlaus í heimsklámfíklinum orðið grannur, heilbrigður, aðlaðandi, jákvæður maður?

Það er besta leiðin til að útskýra þessa tilfinningu. Sem karlmaður sem var mjög háður klám frá unga aldri frá 12 til 23. Það virðist sem ég hafi misst af svo miklu.

Að horfa til baka til þessara tíma er sárara en nokkuð. Að vera djúpt þunglyndur, stöðugt einangraður inni. Ég elskaði að vera einangraður. Ég vildi ekki vera í kringum neinn, allir „vinir mínir“ við erum asnalegir, stelpur hlógu að mér. Engum var sama um mig heima. Það var myrkur tími en ég var með klám mitt svo ég sagði fokkaðu mér og hélt áfram að eyðileggja sjálfan mig, líf mitt og framtíð mína.

Ég féll frá að lokum um jr. Ár, flutti í íbúð og hafði loksins það sem ég hélt að ég hefði viljað. Ég var laus við allt sem færði klámfíkninni sjálfum mér sársauka. Svo þegar dagarnir fóru úr sæði var tími liðinn. Ég á endanum í klámdauða dögum mínum endaði með því að ná saman höfðinu og skráði mig í háskóla. Var aðeins þar í um það bil mánuð áður en pmo-rænt heila mín sannfærði mig um að sleppa öllum bekkjunum mínum svo ég gæti snúið aftur til einangrunar og haldið áfram ömurlegu pmo-áhrifum mínum á lífið.

Ég byrjaði á illgresi á stuttum tíma mínum í háskólanum og bætti við að verða grýttur í daglegu lífi mínu. Það var meira en pmo heilinn minn réði við. Ég man að ég horfði á klámmyndir eins og þær væru kapalsjónvarp á meðan þær voru notaðar. En ég hélt aldrei að það sem ég var að gera væri rangt. Mér var sagt að klám væri ekki skaðlegt og að sjálfsfróun væri í lagi og að allir gerðu það. Ég átti ekki mikinn föður á ævinni og ég velti því fyrir mér hvort þetta hefði eitthvað að gera með slæmar ákvarðanir sem ég tók í lífinu.

Fljótt áfram tveimur árum seinna er ég orðin eldri og enn mey. Djúpt þunglyndur, engin von í lífinu, hrukkur sem myndast af reykandi augum líta út fyrir að vera þreyttir og slitnir, líkami í leti. Tennurhár eru óreiðu, en mér var samt ekki sama að klám kom áfram reykurinn hélt áfram að koma. Ég var „ánægður“ þá fann ég nofap. Þú getur lesið póstsöguna mína til að sjá reynslu mína af henni. Allt sem mér var sagt var lygi. Ég var lagður í einelti kallaður nöfn, settur niður, eyðilagður, einmana þunglyndur, engin von, tilbúinn til að deyja. EN með því einfaldlega að klippa allar tegundir af klám úr lífi mínu, skera sjálfsfróun niður í núll, styðja við heilsu mína og líkama með því að æfa, lesa, hugleiða, reykja ekki, hvíla svo líkami minn gæti tekið sæðið sem ég hafði eytt svo miklu í ár og eyða tíma með fólki sem mér þykir vænt um.

Líf mitt gjörbreyttist. Það er næstum óraunverulegt, hvernig gæti gaurinn sem notar að vera lokaður allan daginn þunglyndur vitlaus um heiminn að skoða og sjálfsfróun í klám, stöðugar sjálfsvígshugsanir osfrv. Ég lít út fyrir að vera tíu árum yngri þegar ég lít í spegilinn. Mér líkar ekki við mig ég ELSKA sjálfan mig. Ég gef ekkert fyrir hvað einhverjum finnst um mig eða hvernig ég lít út. Ég vakna á hverjum degi og líður eins og skepna. Ég er ekki hræddur við að gera neitt. Það er eins og hundi sé sleppt úr bandi sem hann hefur verið hlekkjaður við í mörg ár. Það er það sem nofap er fyrir mig. Hver dagur er nýtt ævintýri, tækifæri til að gera eitthvað þroskandi, sjá eitthvað fallegt, eyða tíma með fólki. Stattu upp og gerðu rétt. Þú ert fallegur, þú getur gert hvað sem þú vilt, ekkert getur haldið aftur af þér. Brjóttu keðjurnar sem eru pmo og farðu út og sjáðu hvað þig hefur verið saknað.

LINK - Finnst eins og að koma út úr lífslöngum.

by chuck67