Síðan fyrir um það bil 13 ára 11 árum, hef ég fróað mér að klám við næstum hvert tækifæri. Þegar ég var 16 eða 17 varð það u.þ.b. einu sinni á dag. Það var sjaldgæft að ég hafi nokkru sinni farið meira en nokkra daga án þess.
Ég byrjaði alvarlega að gera tilraunir til að sitja hjá við klám nálægt byrjun 2017. Ég myndi hafa strokur milli um það bil 30 og 60 daga hér og þar en hef síðan löng tímabil af köstum á milli. Þetta voru hálfgerðar tilraunir líka, þar sem ég myndi ekki líta á það sem svindl ef ég hleypti af án klám, horfði á klám án þess að fara af stað eða kæmi frá því að horfa á nektir kærustunnar minnar á þeim tíma.
Kærastan mín var alltaf mjög stutt. Hún kíkti inn hjá mér til að sjá hvernig það gekk og vera stolt af mér fyrir átakið hvort ég væri nú á góðri braut eða ekki. Þrátt fyrir það var það örugglega álag á sambandið. Klám gaf mér alveg skekkta tilfinningu fyrir kynhneigð og ég held að hafi örugglega verið stór þáttur í því hvers vegna við höfðum mjög lítið kynlíf síðasta árið í sambandi okkar. Eftir á að hyggja voru leiðir sem ég notaði hana til að fróa mér í frekar en sem félagi til að deila náinni upplifun með.
Ég myndi koma aftur nokkurn veginn saman þegar hún var í burtu eða á hvaða langan tíma sem við vorum ekki að stunda kynlíf. Svo ofan á lága sjálfsálit sem fylgdi kláminu varð ég bitur og gremjuleg yfir henni fyrir að hafa ekki stundað kynlíf með mér og fullyrti að ég þyrfti ekki að fara í klám ef hún myndi gera það. Óþekkt hjá mér á þeim tíma og segja svoleiðis, þá gerir það að verkum að stelpa vill ekki ríða þér. Og klámfíknin mín hafði auðvitað ekkert með hana að gera og ég notaði það sem blóraböggul. Svo hlutirnir urðu bara meira og meira upphitaðir, við fengum rök allan tímann og við bjuggum saman svo stressið hætti aldrei.
Þannig að í apríl eftir næstum 3 ár vorum við með ansi hrífandi uppbrot, og meðal annars skelfdist ég skelfilega og skelfist sjálf. Ég var án vinnu, án peninga, leigusamningur minn var í íbúðinni minni og ég þurfti að fara aftur til foreldra minna með skottið á milli fótanna og án hennar missti ég það síðasta sem mér fannst gefa mér tilgang.
Svo það eina sem ég hélt að myndi veita mér huggun var klám. Það tók mig nokkra mánuði að átta mig á, en að slá á klettabotn var það besta sem gæti hafa gerst fyrir mig. Eina leiðin til að fara var upp. Mér tókst að endurreisa mig frá grunni utan samhengisins. Svo ég byrjaði að æfa mig og er í besta formi lífs míns, borðaði betur (fékk 20 pund af því að vera hörmulega undirvigt), vann við tónlistina mína sem ég hafði ekki gert í tæpt ár og eyddi tíma með vinum og vandamönnum Ég væri fjarlægð frá. Mér fannst líka frábært nýtt starf! Og auðvitað byrjaði ég á harðri stillingu og í dag hef ég verið án PMO í 90 daga, sem er lang lengsta röðin mín í meira en áratug.
Það hefur haft nokkur áhugaverð áhrif. Athyglisverðast er að líkamlega, allt lífið þar sem ég á eftir kynþroska, hef ég aldrei blautir draumar. Og fyrstu 36 dagana í hörðum ham var ég ekki heldur, en síðan þá hef ég einn u.þ.b. einu sinni í viku. Og það tengist því næsta: Ég er svo helvíti. Eins og fyrir þetta myndi ég vilja stunda kynlíf, en þetta var ansi blíður, öll andleg tilfinning, en núna líður eins og fullri innyflilöngun á þann hátt sem ég er ekki vanur. Og það líður vel að gera ekki tilfinningu fyrir því strax með því að horfa á klám eða koma, heldur sitja bara í því eftir því hvernig henni líður án þess að þurfa að gera eitthvað í málinu. Ég fæ ekki raunverulega „hvöt“ lengur vegna þess að ég tengi ekki tilfinninguna um kynferðislega spennu við að þurfa tafarlausar fullnægingar.
Áður en þetta var, hafði ég í raun ekki nein mál sem varða sjálfstraust, en ég finn nú fyrir minni sjálfum vafa og kvíða á þann hátt að ég kemst inn í félagslegar aðstæður og líður vel með að vera mitt sanna, heiðarlega sjálf.
Og kannski mest spennandi, fyrir nokkrum vikum byrjaði ég að fara á stefnumót í fyrsta skipti síðan fyrrverandi minn með nýja stelpu, og hún er dásamleg.
Það líður eins og yndislegt örlagaslag að 90th dagurinn minn gerist á þakkargjörðinni og ég er svo þakklátur fyrir að hafa náð þessu hingað til. Og það líður eins og ferð mín sé rétt að byrja.
LINK - 90 dagar!
by B1ackJack94
;
