Mér finnst eins og þetta geti verið óalgengt mál þegar kemur að því að fara í klámlaust, en ég hef nýlega gert mér grein fyrir því að fetishið mitt er næstum horfið. Nú er það ekki óalgengt að fólk sé með klám af völdum klám, en ég finn næstum missi af því að sjá það fara.
Það er skaðlaust fetish sem ég hef haft síðan ég uppgötvaði klám, svo það hefur fylgt mér í langan tíma. Það tók líka langan tíma að sætta sig við það og samþykkja sjálfan mig. Ég held að það sé ekki í raun hindrað kynlíf eða að koma því upp heldur. Í þau skipti sem ég átti í vandræðum með ED var það vegna ofnotkunar minnar á klám, ekki fetishins. Reyndar taldi ég það alltaf vera smá auka krydd til að bæta ofan á kynhneigð mína.
Svo eftir um það bil 30 daga klámlaust varð ég aftur, en ég áttaði mig á því að klám af fetishinu mínu var í raun ekki að gera neitt fyrir mig. Jafnvel í aðdraganda bakslagsins varð ég ekki kveiktur eins og áður. Að láta undan því í kynlífi eins og ég gerði stundum varð mér algjörlega óáhugavert. Þetta fær mig til að hugsa um að ég hefði náttúrulega vaxið upp úr því, ef ekki væri fyrir klám að stíga inn og viðhalda því.
Nú er kynlíf með maka mínum líklega betra en það hefur nokkru sinni verið, en aftast í höfðinu á mér er dauft tilfinning um að eitthvað vanti. Ég giska á að sú tilfinning hverfi hægt þegar heilinn endurnýjar sig í nýtt eðlilegt horf.
Veit ekki hver tilgangurinn með þessari færslu var. Ég vildi bara koma hugsunum mínum út.
Hefur einhver gengið í gegnum eitthvað svipað?
LINK - Missir fetisks
by preg_ta
;