Weisz, Monica G., dan Christopher M. Earls.
Jurnal Interpersonal Keganasan 10, tidak. 1 (1995): 71-84.
Abstrak
Kajian ini menyiasat kesan keganasan seksual yang dibentangkan dalam filem-filem panjang. Seratus sembilan puluh tiga pelajar universiti (lelaki 87 dan perempuan 106) secara rawak ditugaskan untuk melihat satu daripada empat filem: (a) pencerobohan seksual terhadap seorang lelaki (Penyerahan); (b) pencerobohan seksual terhadap perempuan (Anjing Jerami); (c) pencerobohan fizikal (Die Hard 2); atau (d) filem neutral yang tidak mengandungi adegan eksotik pencerobohan fizikal atau seksual (Hari Guruh). Selepas melihat filem itu, semua subjek diminta mengisi kuesioner item 252 yang terdiri daripada satu daripada empat pembentangan secara rawak yang diarahkan dalam langkah-langkah berikut: Penerimaan Skala Keganasan Interpersonal, Skala Penerimaan Mitos Rotan, Tarikan untuk Skala Pelanggaran Seksual, Inventori Buss-Durkee Hostility, Skala Kemiripan Sosial Marlowe-Crowne, Skala Empati Mehrabian-Epstein, dan soal selidik penarafan filem. Para peserta kemudiannya melihat semula reenactment percubaan perkosaan dan menyelesaikan soal selidik percubaan rogol 23-item. Keputusan menunjukkan perbezaan yang besar dan konsisten antara lelaki dan wanita; iaitu lelaki lebih menerima keganasan interpersonal dan mitos rogol, lebih tertarik pada pencerobohan seksual, kurang bersimpati terhadap mangsa percubaan rogol, dan kurang cenderung untuk menilai terdakwa sebagai bersalah merogol. Kepentingan tertentu ialah penemuan lelaki yang sama terjejas oleh sebuah filem yang menggambarkan keganasan seksual tanpa mengira jantina mangsa. Sebaliknya, wanita tidak terjejas oleh jenis filem.
PERBINCANGAN
Keputusan menunjukkan perbezaan yang besar dan konsisten antara lelaki dan wanita. Secara keseluruhannya, berbanding wanita, lelaki lebih banyak menerima keganasan interpersonal dan rogol mitos, lebih tertarik pada pencerobohan seksual, kurang simpatik terhadap rogol mangsa percubaan, tidak mungkin menilai terdakwa sebagai bersalah, dan umumnya kurang empati. Selanjutnya, perbezaan yang signifikan dilihat berdasarkan kesan interaksi jenis filem dan jantina pada Penerimaan Skala Keganasan Interpersonal, serta langkah-langkah yang digunakan untuk menilai simpati dan putusan korban. Khususnya, beberapa perbandingan menunjukkan bahawa lelaki yang terdedah kepada sama ada filem yang menggambarkan keganasan seksual (terhadap lelaki atau perempuan) adalah lebih banyak menerima keganasan interpersonal daripada wanita yang melihat apa-apa filem. Berkenaan dengan simpati mangsa, lelaki yang terdedah kepada keganasan seksual terhadap lelaki adalah kurang simpatik apabila dibandingkan dengan perempuan yang terdedah kepada filem yang melibatkan pencerobohan seksual (terhadap seorang lelaki atau perempuan) atau kandungan netral, dan lelaki yang melihat keganasan fizikal. Lelaki yang menyaksikan keganasan seksual terhadap seorang lelaki atau filem neutral kurang berkemungkinan untuk menyalahkan pelaku daripada wanita yang melihat sama ada filem yang menggambarkan pencerobohan seksual atau filem kandungan neutral.
Satu penemuan yang tidak dijangka adalah bahawa lelaki secara amnya tidak dipengaruhi secara berbeza oleh seks mangsa dalam filem ganas seksual. Mengumpulkan data untuk kedua-dua lelaki dan perempuan berbanding jenis kekerasan seksual seksual (iaitu keganasan seksual terhadap lelaki dan keganasan seksual terhadap wanita) mendedahkan jenis filem yang signifikan dengan kesan interaksi jantina terhadap penerimaan keganasan antara diri, tarikan kepada pencerobohan seksual, simpati mangsa, dan putusan; lelaki menonton filem agresif seksual, tanpa mengira jantina mangsa, cenderung untuk menerima lebih banyak keganasan interpersonal, lebih tertarik pada pencerobohan seksual, dan kurang bersimpati terhadap mangsa rogol apabila dibandingkan dengan wanita yang terdedah kepada filem atau lelaki yang sama atau perempuan yang melihat sama ada keganasan fizikal atau filem neutral.
Yang paling penting, kajian ini menunjukkan perubahan sikap penting dan bermakna selepas melihat filem ciri komersial yang tersedia. Walaupun perempuan tetap tidak terjejas oleh jenis filem, lelaki paling banyak dipengaruhi oleh filem-filem agresif seksual yang mengakibatkan perubahan negatif pada sikap tertentu ke arah dan persepsi wanita yang menunjukkan bahwa wanita layak atau diam-diam menginginkan rogol.
Selaras dengan penyelidikan terdahulu (Barnett & Field, 1977; Malamuth & Check, 1981; Malamuth, Haber, & Feshbach, 1980; Selby, Calhoun, & Brock, 1977; Tieger, 1981), kajian ini mendapati subjek lelaki lebih diterima keganasan interpersonal dan rogol mitos berbanding wanita. Malamuth dan Check (1981) mendapati bahawa pendedahan kepada filem yang menggambarkan seksualiti ganas (terhadap wanita) meningkatkan penerimaan subjek lelaki terhadap keganasan interpersonal terhadap wanita. Begitu juga, lelaki dalam penyelidikan ini, yang melihat kekerasan seksual terhadap lelaki atau wanita, memperoleh skor yang lebih tinggi pada skala yang mengukur penerimaan keganasan interpersonal dan rogol penerimaan mitos jika dibandingkan dengan lelaki yang melihat filem yang ganas secara fizikal atau filem neutral. Malamuth dan Check (1981) juga melaporkan bahawa menonton filem agresif secara seksual meningkatkan lelaki tetapi tidak penerimaan wanita terhadap stereotaip budaya yang menunjukkan bahawa wanita berhak atau secara diam-diam berhasrat rogol. Siasatan sekarang mereplikasi keputusan ini.
Ia juga menarik bahawa dalam percubaan wanita ini tidak kelihatan terjejas oleh jenis filem. Buat masa ini, tidak jelas mengapa wanita berjaya melarikan diri dari pengaruh maklumat yang terkandung dalam filem ganas atau ganas. Dengan memasukkan penggambaran seorang lelaki rogol dalam kajian ini, kami berusaha untuk mengawal kemungkinan kesan "polarisasi sikap" atau "fenomena reaktansi". Namun, kerana penggunaan filem pilihan yang tersedia secara komersial, mustahil untuk memanipulasi sejauh mana subjek lelaki dikenali dengan mangsa lelaki. Sebaliknya, penjelasan yang paling mungkin dari data sekarang adalah teori "dunia adil".
Linz et al. (1989) beralasan bahawa pendedahan kepada banyak adegan dari jenis filem "slasher" yang hampir selalu menggambarkan mangsa wanita dengan rela meletakkan diri mereka dalam situasi yang pasti menyebabkan kecederaan atau kematian boleh menyebabkan penonton menyalahkan mangsa atas serangannya sendiri (menganggap kepercayaan pada "dunia yang adil," idea yang akhirnya kita semua mendapat apa yang kita layak; Lerner, 1965, 1971). Zillmann dan Bryant (1982, 1984) juga mengemukakan bahawa pendedahan yang berpanjangan terhadap gambar wanita yang digambarkan sebagai hasil seksual yang tidak wajar mengakibatkan remeh rogol dan lain-lain bentuk keganasan seksual. Berkenaan dengan hasil penyelidikan sekarang, teori yang disebutkan di atas mungkin sebahagiannya menjelaskan kesan pendedahan kepada keganasan seksual bagi lelaki. Satu lagi penjelasan yang mungkin mengenai keputusan ini adalah konsep ketersediaan. Setelah terdedah kepada maklumat yang dibentangkan dalam filem-filem yang menggambarkan pencerobohan seksual, kesan-kesan ini menjadi semakin kognitif. Pendedahan kepada rangsangan ini mungkin telah menggalakkan subjek lelaki, yang mungkin telah mengekalkan corak pemikiran tertentu yang menyokong atau memperkuat keganasan seksual pada orang lain. Akhirnya, subjek lelaki melihat lelaki lain yang secara seksual agresif terhadap wanita hanya boleh menjadi disinhibited terhadap pencerobohan seterusnya terhadap wanita melalui desensitization atau kesan pemodelan.
Jelas sekali, kajian yang dilakukan ini menunjukkan beberapa batasan, yang kebanyakannya adalah endemik bagi semua kajian makmal seperti ini. Pertama, peserta dalam kajian ini adalah semua pelajar universiti. Kedua, subjek diminta untuk mengisi kuesioner dan bertindak sebagai "juri tiruan" setelah menonton persembahan semula rogol memotong segera selepas pendedahan kepada pelbagai filem. Ketiga, filem-filem yang digunakan dalam kajian ini mengandungi jenis keganasan tertentu; adalah penting untuk meneliti siapa keganasan diarahkan dan bagaimana mangsa digambarkan.
Kajian masa depan perlu mengkaji kemungkinan kesan interaksi ciri-ciri keperibadian yang berpotensi, sejarah keluarga, penggunaan pornografi, pengalaman seksual dan kuantiti pendedahan kepada keganasan televisyen dan keganasan dan / atau keganasan seksual. Di samping itu, adalah menarik untuk mengubah nombor dan jenis filem, serta selang masa antara tontonan filem dan tugas ukur bergantung. Penggunaan langkah yang lebih objektif, seperti Paradigma Buss-Durkee Hostility, serta mengukur aroussi fisiologi semasa pendedahan kepada filem ganas, juga akan bermanfaat.
;