vertex ။ 2018 မတ်လ; XXIX (138): 128-132 ။
[စပိန်အပိုဒ်]
ြဒပ်မဲ့သော
အဝလွန်ခြင်းနှင့်ယင်း၏ပြicationsနာများသည်ယနေ့ဆရာဝန်တစ် ဦး ရင်ဆိုင်နေရသည့်အကြီးမားဆုံးပြproblemsနာတစ်ခုဖြစ်သည်။ အကောင်အထည်ဖော်သည့်ကုသမှုအများစုသည်ထိရောက်မှုနည်းပြီးအဝလွန်ခြင်းသည်စီမံခန့်ခွဲရန်ခက်ခဲသည်။ ပြီးခဲ့သည့်ဆယ်စုနှစ်များအတွင်းအဝလွန်မှုပျံ့နှံ့မှုသည်နှစ်ဆတိုးခဲ့သည်။ ၎င်းကိုကိုင်တွယ်ရန်ရှုထောင့်သစ်သည်အရေးကြီးလာသည်။ အဝလွန်ခြင်းသည်ရှင်းလင်းစွာဇီဝဖြစ်စဉ်ဆိုင်ရာရောဂါဟုမယူမှတ်တော့ပါ။ ဤသုံးသပ်ချက်၏ရည်ရွယ်ချက်မှာအဝလွန်လူနာ၏ဆေးခန်းနှင့်တ္ထုများစွဲခြင်းနှင့်စွဲလမ်းစေသောအပြုအမူများနှင့်တူညီမှုကိုရှာဖွေရန်ဖြစ်သည်။ Pubrom နှင့် Scielo ဒေတာဘေ့စ်များတွင်“ စွဲလမ်းမှု”၊ “ အစာစားခြင်း”၊ “ အဝလွန်ခြင်း”၊ “ saciety” နှင့်“ serotonin” ဟူသောဝေါဟာရများကို အသုံးပြု၍ ရှာဖွေမှုကိုပြုလုပ်ခဲ့သည်။ ဤရှာဖွေမှုတွင်ရရှိသည့်ပြန်လည်သုံးသပ်မှု ၁၆ ခုတွင်ဖော်ပြထားသည့်လေ့လာတွေ့ရှိချက်များကိုကျွန်ုပ်တို့စုစည်းထားသည်။ အဝလွန်ခြင်းကိုစွဲလမ်းစေသောရောဂါ (သို့) ပစ္စည်းမှီခိုမှုရောဂါဟုသတ်မှတ်ခြင်းသည်ကျွန်ုပ်တို့အားထူးခြားသောစိတ်ပိုင်းဆိုင်ရာသို့မဟုတ်ဇီဝကမ္မဗေဒဆိုင်ရာရှာဖွေသူကိုရှာဖွေရာတွင်သင်္ဘောပျက်ခြင်းနှင့်အခြားရှုထောင့်မှချဉ်းကပ်ရန်ခွင့်ပြုသည်။ တစ်ချိန်တည်းမှာပင်၎င်းသည်နာမကျန်းဖြစ်နေသည့်လူနာသည်မိမိ၏ရောဂါအတွက်တာ ၀ န်ရှိသည်ဟုခံစားရသည့်အမည်းစက်၏အကျိုးသက်ရောက်မှုကိုသက်သာစေသည်။
;