Noot van de redacteur: Naomi Wolf is een politiek activist en sociaal criticus wiens meest recente boek Give Me Liberty: A Handbook for American Revolutionaries is. Voor meer informatie van Wolf, ga naar Project Syndicate en bezoek het op Facebook en Twitter.
Van Naomi Wolf
Het is moeilijk om te negeren hoeveel zeer zichtbare mannen in de afgelopen jaren (inderdaad, maanden) zich op seksueel zelfdestructieve manieren hebben gedragen. Sommige krachtige mannen zijn al lang seksueel overdraagbaar; In tegenstelling tot vandaag waren ze echter veel discreter en gebruikten ze over het algemeen een veel betere inschatting om hun sporen te verdoezelen.
Natuurlijk is het toegenomen technologische vermogen tegenwoordig om privégedrag bloot te leggen, onderdeel van de reden voor deze verandering. Maar dat is precies het punt: zo veel van de mannen die zich de laatste tijd in seksgeregelde schandalen hebben verzameld, hebben zichzelf - soms letterlijk - blootgesteld aan hun eigen bereidwillige omhelzing van sms-berichten, Twitter en andere indiscreet media.
Wat drijft deze raar ongeremde besluitvorming? Kan de wijdverspreide beschikbaarheid en consumptie van pornografie de afgelopen jaren eigenlijk het mannelijk brein opnieuw bedraden, waardoor het oordeel van mannen over seks wordt beïnvloed en ze meer moeite hebben om hun impulsen te beheersen?
Er is steeds meer wetenschappelijk bewijs om dit idee te ondersteunen. Zes jaar geleden schreef ik een essay genaamd "The Porn Myth", dat erop wees dat therapeuten en seksuele counselors anekdotisch de toename in pornografieconsumptie onder jonge mannen met een toename van impotentie en voortijdige ejaculatie onder dezelfde populatie verbond. Dit waren gezonde jonge mannen die geen organische of psychologische pathologie hadden die de normale seksuele functie zou verstoren.
De hypothese onder de experts was dat pornografie deze mannen seksueel steeds meer ongevoelig maakte. De effectiviteit van hardcore pornografie bij het bereiken van snelle desensitisatie bij onderwerpen heeft ertoe geleid dat het vaak wordt gebruikt om artsen en militaire teams te trainen in zeer schokkende of gevoelige situaties.
Gezien het desensibilisatie-effect op de meeste mannelijke proefpersonen, ontdekten onderzoekers dat ze snel hogere niveaus van stimulatie nodig hadden om hetzelfde niveau van opwinding te bereiken. De experts die ik destijds interviewde, speculeerden dat het gebruik van porno gezonde jongemannen ongevoelig maakte voor de erotische aantrekkingskracht van hun eigen partners.
Sindsdien zijn er veel gegevens over het beloningssysteem van de hersenen verzameld om deze herbedrading concreter uit te leggen. We weten nu dat porno beloningen oplevert voor het mannelijke brein in de vorm van een kortetermijn dopamine-boost, die, voor een uur of twee nadien, de stemming van mannen opheft en ze in het algemeen goed doet voelen. Het neurale circuit is identiek aan dat van andere verslavende triggers, zoals gokken of cocaïne.
Het verslavende potentieel is ook identiek: net zoals gokkers en cocaïnegebruikers dwangmatig kunnen worden, en steeds meer moeten gokken of snuiven om dezelfde dopamine-boost te krijgen, kunnen mannen die pornografie consumeren verslaafd raken. Net als bij deze andere beloningsactivisten voelt de consument, nadat de dopamine barst, een afknapper - irritabel, angstig en verlangend naar de volgende oplossing. (Er is nieuw bewijsmateriaal, ontdekt door Jim Pfaus van de Concordia University in Canada, dat desensibilisatie ook gevolgen kan hebben voor vrouwelijke consumenten van pornografie.)
Lezen: Geen 'jongens' of 'meisjes' op sekseneutrale kleuterschool in Zweden.
Dit dopamine-effect verklaart waarom pornografie in de loop van de tijd steeds extremer wordt: gewone seksuele beelden verliezen uiteindelijk hun kracht, waardoor consumenten beelden nodig hebben die andere taboes op andere manieren doorbreken, om zich zo goed te voelen. Bovendien hebben sommige mannen (en vrouwen) een 'dopaminegat' - de beloningssystemen van hun hersenen zijn minder efficiënt - waardoor ze gemakkelijker geneigd zijn verslaafd te raken aan extremere porno.
Zoals met elke verslaving, is het om neurochemische redenen erg moeilijk voor een verslaafde om te stoppen met dingen te doen - zelfs zeer zelfdestructieve dingen - die hem in staat stellen om die volgende aanslag van dopamine te krijgen. Zou dit de reden kunnen zijn waarom mannen die in het verleden tijdrovende stappen hebben ondernomen om zaken achter gesloten deuren te doen, de neiging niet kunnen weerstaan om een zelfbeschuldigende sms te sturen? Als dat zo is, zijn zulke mannen misschien geen demonen of morele cijfers, maar eerder verslaafden die niet langer de volledige controle over zichzelf hebben.
Dit wil niet zeggen dat ze niet verantwoordelijk zijn voor hun gedrag. Maar ik zou willen beweren dat het een ander soort verantwoordelijkheid is: de verantwoordelijkheid om het sterk verslavende potentieel van pornografisch gebruik te begrijpen, en om advies en medicatie te zoeken als de verslaving iemands echtgenoot, familie, beroepsleven of oordeel begint te beïnvloeden.
Inmiddels is er een effectief en gedetailleerd model voor het spenen van pornoverslaafde mannen en het herstellen van hen tot een meer gebalanceerde mentale toestand, een minder minder dan de genade van hun compulsies. Inzicht in de manier waarop pornografie de hersenen beïnvloedt en de mannelijke viriliteit verwoest, stelt mensen in staat om beter geïnformeerde keuzes te maken - in plaats van deel te nemen aan zinloze zelfhaat of reactieve collectieve oordelen - in een wereld die steeds verslavend hardcore is geworden.
De meningen in dit artikel zijn uitsluitend die van Naomi Wolf. Auteursrecht: Projectsyndicaat, 2011. U kunt meer lezen door Naomi Wolf op Project Syndicate
;