Porno-geïnduceerde erectiestoornissen bij gezonde jonge mannen, Andrew Doan MD, PhD (2014)

Dit is je brein online: hoe technologie de hersenachtige medicijnen kan beïnvloeden

By , Deseret News National Edition

Donderdag, januari. 8 2015

Voor Cosette Rae was het einde van haar huwelijk de dood met duizend klikken.

Rae en haar man - beiden werkten als computerprogrammeurs in de vroege 2000s - brachten uren voor een computerscherm thuis en op het werk door.

"We vermeden het aanpakken van onze problemen door hard te werken," zei Rae. "Veel dingen die op dit moment hadden moeten worden afgehandeld, zijn niet afgehandeld."

Rae wist niet dat ze een ziekte had ontwikkeld met verschillende namen in verschillende psychiatrische kringen: technologie-verslaving, compulsief internetgebruik of, meestal, internetverslaving.

Wat ze wist was dat ze geen tijd kon vinden om haar eigen kinderen naar bed te brengen.

"Er waren vele keren dat ik mijn kinderen niet voorlas, hoewel ik dat wel wilde. Mijn interacties met digitale media verstoorden mijn vermogen om het soort ouder te zijn dat ik wilde zijn, "zei Rae. "Het was altijd," Nog vijf minuten, "en dan zouden er vier uur voorbijgaan."

Rae werd een psychotherapeut en mede-oprichter van reSTART, een herstelcentrum van de staat Washington voor mensen die moeite hebben om hun digitale consumptie te beheren.

Tegenwoordig is digitale verslaving - of de fixatie nu sociale media, sms'en, videogames of pornografie is - een duistere term. Het is moeilijk om te weten hoeveel mensen er getroffen zijn, maar a 2009-onderzoek richtte zich op gaming ontdekte dat ongeveer 8 procent van de kinderen 8 tot 18 wereldwijd kwalificeert als verslaafd.

Dat zijn ongeveer 3 miljoen kinderen, een aantal dat dr. Andrew Doan van het US Naval Substance Abuse and Recovery Program in San Diego alarmeert.

"Er is geen ander medicijn bij uitstek dat je kunt krijgen tegen de kosten van een internetverbinding of gratis bij een wifi-hotspot die zo verslavend is als een pijnstiller", zei Doan.

Het is niet uniek voor Amerika. Een studie uit 2014 door psycholoog Daria Kuss aan de Nottingham Trent University in het Verenigd Koninkrijk schat het percentage digitale verslaving op ongeveer 26 procent in delen van Azië. In 2008 werd China een van de eerste landen ter wereld die verklaarde dat internetverslaving een van zijn grootste volksgezondheidsrisico's is, en schatte dat meer dan 20 miljoen van zijn burgers zijn internetverslaafden.

Toch heeft de American Psychiatric Association internetverslaving niet als een aandoening geclassificeerd in zijn diagnostische handleiding, de DSM. Rae zegt dat het de hoogste tijd is om veranderingen aan te brengen.

“Het was niet onze bedoeling dat dit zou gebeuren toen we deze dappere nieuwe digitale grens binnen marcheerden. Maar dat is het wel, 'zei Rae. "We moeten ons afvragen hoe we deze vangnetten rond onze activiteit kunnen opzetten, zodat we een duurzame relatie met technologie kunnen hebben."

Digitaal potentieel

De parameters van digitale verslaving zijn niet gedefinieerd, maar digitale verslavingen zijn vergelijkbaar met gedragsverslavingen zoals dwangmatig gokken.

Kuss zegt dat er aanwijzingen zijn dat internetverslaving de hersenchemie kan veranderen.

Wanneer het brein iets aangenaams ervaart - bijvoorbeeld door een videogame te winnen - komen de goede gevoelens uit een stroom dopamine, zei ze. Wanneer iemand verslaafd raakt aan de activiteit, raken neurale receptoren in de hersenen overstroomd met dopamine en schakelen ze in wezen uit, waardoor de verslaafde agressief op zoek gaat naar die gevoelens.

Wanneer de activiteit wordt onderbroken, duurt het even voordat de receptoren wakker worden, wat resulteert in depressie, stemmingswisselingen of slaapgebrek. Doan zegt dat de wetenschap verschillende soorten media moet classificeren op basis van wat hij 'digitale potentie' noemt.

"Je ziet niet dat mensen verslaafd raken aan PowerPoint," zei Doan. "Onze uitdaging is om erachter te komen hoe krachtig zoiets als Facebook wordt vergeleken met zoiets als gamen."

Doan heeft digitale verslaving bij de marine bestudeerd. Onlangs publiceerde hij een historisch document over de zaak van een militair waarvan hij de diagnose stelde verslaafd aan Google Glass.

Doan meldde dat de patiënt Google Glass ongeveer 18 uur per dag gebruikte, werd geïrriteerd zonder het en zelfs ervaren dromen alsof hij ze via de Google Glass-viewer aan het bekijken was.

Doan spreekt niet namens het ministerie van Defensie, maar hij zegt dat internetverslaving zo'n niveau heeft bereikt dat het Amerikaanse leger het actief onderzoekt als een obstakel voor de paraatheid van de troepen. Hij is openhartig over wat hij tot nu toe heeft gezien van invloed op de troepen - een fixatie op online pornografie.

"We hebben het over jonge, gezonde mannen die hier binnenkomen met erectiestoornissen," zei Doan. "Jonge mannen die geen intimiteit met hun echtgenoten kunnen hebben."

Doan zegt dat wat hij ziet een voorbeeld is van het Coolidge-effect - gebaseerd op het idee dat een mannelijk zoogdier zal paren tot het punt van uitputting zolang hij wordt blootgesteld aan verschillende vrouwtjes. Dankzij internet hebben mannen nu onbeperkt toegang tot meer pornografische inhoud dan ooit. Doan zegt dat pornoverslaafden uit het digitale tijdperk vaak meerdere vensters en afbeeldingen tegelijk moeten openen om opgewonden te raken.

"Je gebruikt steeds meer totdat je zonder die erectie geen erectie kunt krijgen, dus ga je op zoek naar het volgende niveau", zei Doan. "Het is een medicijn dat een reactie uitlokt, net als Viagra."

Hulp zoeken

Drie jaar lang leefde en ademde Matt McKenna videogames. McKenna's favoriete game was EverQuest - bijgenaamd EverCrack vanwege zijn verslavende eigenschappen, zei McKenna - een online rollenspel.

Als studente speelde McKenna 30 uren achter elkaar, en stopte in wezen toen hij bewusteloos raakte.

"De beste manier waarop ik het kan omschrijven, is dat ik een kick zou krijgen van een headshot of een overwinning", zei McKenna. "Ik at het snelste voedsel dat ik kon vinden - ontbijtgranen of zoiets - en ik speelde gewoon totdat ik niet meer op kon blijven."

McKenna zakte van school en maakte het uit met zijn vriendin, met wie hij destijds samenwoonde ("Ik kan niet geloven dat ze zo lang bij me bleef", zei hij) - allemaal voor wat hij zijn lege beloning noemt.

'Het enige wat ik wilde, was dat gezoem. In het echte leven moet je hard werken voor dat gevoel van voldoening en dat is meestal welverdiend. Maar bij gamen werk je er niet hard voor, ”zei McKenna. "Dan begin je te beseffen wat je bereid bent op te geven om het te krijgen."

McKenna probeerde via de herstelwebsite Online Gamers Anonymous hulp te vinden, maar snakte naar face-time met andere verslaafden met wie hij persoonlijk kon praten in plaats van zich online te wagen waar hij in de verleiding kon komen om te spelen.

'Als het erg is, wil je niet eens op internet gaan', zei McKenna. "Maar er zijn zoveel steungroepen online."

McKenna wendde zich tot Anonieme Alcoholisten, maar vond niet veel steun.

"Je kunt daar niet naar binnen gaan en zeggen dat je verslaafd bent aan gamen," zei McKenna. 'Ze begrijpen het niet. Ze kijken naar je alsof je een soort buitenaards wezen bent. "

McKenna's ervaring weerspiegelt dezelfde strijd waarmee beoefenaars worden geconfronteerd om internetverslaving erkend te krijgen als een volwaardige gedragsstoornis, zoals gokverslaving.

"(Internetverslaving) heeft ernstige gevolgen die we niet over het hoofd mogen zien," zei Kuss. "Er zijn veel mensen die lijden."

De weg naar herstel is geplaveid met manieren om terug te vallen, zoals McKenna leerde. Het ergste, zegt hij, zijn gratis games die hij op zijn telefoon kan krijgen. Zijn internetbrowser is ook een constante herinnering aan zijn verleden.

"Ik kan er niet voor kiezen om nooit meer gaming-advertenties te zien," zei McKenna. "Het enige dat nodig is, is één klik en ik ben weer bezig met gamen."

Ouderlijke val

Toen Dr. Hilarie Cash een jonge patiënt overnam die verslaafd was aan een videogameversie van Dungeons and Dragons in 1996, dacht ze aan één ding: haar eigen zoon.

"Wat ik zag, was het straaltje voor de overstroming," zei Cash. "Ik wilde niet dat hij zo zou eindigen."

Cash, die mede-oprichter is van reSTART met Rae in 2009, zegt dat technologie-gecentreerde verslavingen thuis beginnen.

'Ik had een man die me vertelde dat zijn vrouw Facebook op haar telefoon controleerde als ze borstvoeding gaf. Rampzalig, 'zei Cash. “Veel ouders hebben deze waanvoorstellingen, egoïstische fantasie waarin ze denken dat hun kinderen slimmer zullen worden omdat ze deze apparaten gebruiken. Maar vaak is het omdat de ouders op hun apparaten willen zijn. "

Omdat internet deel uitmaakt van het moderne leven, predikt reSTART niet het onthouden van digitale media, maar bedenkt het individuele gebruiksplannen.

"Ik heb ooit gewerkt met een vrouw die verslaafd was aan porno, die zei dat ze opgewonden was zodra ze aan haar console zat," zei Cash. "Dit is een erg moeilijke verslaving omdat ze niet zomaar weg kunnen blijven."

Rae zegt dat het beheren van digitaal gebruik kan betekenen dat software wordt gecontroleerd of gefilterd op websites, online tijdslimieten moet worden ingesteld of analoge telefoons moet worden gekocht in plaats van smartphones. Het is geen gemakkelijk proces, zei Cash, en daarom moeten gezinnen vanaf het begin beginnen met het instellen van limieten.

“Veel van onze sociale behoeften kunnen op een computer worden gekaapt. Ze kunnen de aandacht van een kind vasthouden, maar het zorgt ervoor dat ze geen interactie meer hebben, ”zei Cash.

Voor ouders die niet zeker weten of hun kinderen verslavend gedrag ontwikkelen, stelt Kuss een experiment voor.

'Kijk wat er gebeurt als je het weghaalt,' zei Kuss. "Zorg ervoor dat ze goede ervaringen hebben buiten internet."

Sinds ze haar gewoonte heeft aangepakt, zegt Rae dat ze weer bij de wereld is gekomen op manieren waarvan ze niet wist dat ze mogelijk waren. Ze noemt het haar 'opnieuw verbinden'.

“We hunkeren allemaal naar menselijke connectie. Het kan me niet schelen hoeveel Facebook-pagina's je hebt, het is geen hand op de schouder, de knuffel, een glimlach, een lach, een kus. Dat kan nooit virtueel worden vervangen, ”zei Rae. “Ik wist niet hoe leuk het leven zou kunnen zijn buiten de digitale wereld. Daarom is duurzaam technologiegebruik waarschijnlijk een van de belangrijkste gesprekken van onze tijd. "

E-mail: [e-mail beveiligd], Twitter: ChandraMJohnson