Ik begon met masturberen toen ik 4 jaar oud was. Niemand heeft me geleerd hoe, ik heb het net ontdekt. Ik begon pornografie te kijken toen ik ongeveer 11 was. Ik droeg deze gewoonten met me mee tot ver in de volwassenheid. Ik heb me vaak afgevraagd waardoor ik in deze verslavingen terechtkwam voordat ik zelfs maar wist wat ze waren, maar ik heb ontdekt dat 'waarom ik?' is niet zo'n nuttige vraag als 'wat nu?'.
Ik kwam uiteindelijk op het punt dat ik geen dag kon gaan zonder porno te kijken en te masturberen. Uiterlijk leek ik een rustig maar goed aangepast persoon, maar innerlijk voelde ik me leeg. Ik had een vrouw met wie ik me niet echt verbonden voelde. Ik vermeed diepe persoonlijke relaties alsof ze de pest waren. Ik herinner me dat ik me zo leeg van binnen voelde dat ik onmogelijk kon bevatten waarom iemand echt zijn tijd met me wilde doorbrengen, dus natuurlijk deed ik ze de gunst (of dat dacht ik) om ze helemaal te vermijden.
Ik probeerde mijn leegte te vullen met porno en videogames. Tot op de dag van vandaag ben ik dol op videogames, maar er is een duidelijk verschil tussen 30 minuten spelen om te ontspannen en 12 uur achter elkaar spelen en slaap, maaltijden en menselijke interactie missen omdat je probeert je eigen gevoelens te blokkeren.
Toen ik me begon te onthouden van porno en videogames, had ik letterlijk het gevoel dat ik dood zou gaan. Alle gevoelens die ik mijn hele leven had verborgen, borrelden in me op en ik kon me er niet voor verbergen. Veel van deze gevoelens waren duidelijk kinderachtig en niet in overeenstemming met de werkelijkheid. Ik had bijvoorbeeld het gevoel dat niemand echt van me hield, ook al had ik duidelijk bewijs dat mensen het hadden geprobeerd. De realiteit was dat ik me niet geliefd voelde omdat ik me zo lang met anderen en mezelf had losgekoppeld en ik niet geloofde dat ik ooit weer verbinding zou kunnen maken. Ik voelde me boos omdat God / Life / The Universe oneerlijk tegen me was geweest. Ik wilde geloven dat ik al deze dingen niet voelde en dat ik er gewoon voor weg kon rennen en een nieuwe realiteit voor mezelf kon creëren. Het probleem met die strategie is dat het was wat ik mijn hele leven had gedaan, op de vlucht voor mijn gevoelens en mezelf dwingen om iets anders te zijn en te voelen.
Op een gegeven moment, diep in de duisternis en mist, begon ik dit gevoel te omarmen in plaats van ze af te wijzen. Als er ontberingen kwamen, als ik gestrest raakte, als mijn leven nergens op sloeg en ik gewoon wilde dat het allemaal wegging, omhelsde ik het. Op de een of andere manier begon ik in te zien dat mijn leven niet alleen een kapotte puinhoop was waaraan ik moest ontsnappen, het was iets moois, hoe gebrekkig het ook mag zijn. Toen de mist optrok, maakten de dingen waarvan ik dacht dat het zwakke punten waren, me eigenlijk completer, liefdevoller en herkenbaarder.
Af en toe hangt er nog mist, maar ik weet nu hoe ik ermee om moet gaan. Telkens wanneer een negatief gevoel opduikt, of het nu boosheid, frustratie, depressie, angst of wat dan ook is, omarm ik het. Ik probeer het te begrijpen. Ik zeg niet tegen mezelf dat ik slecht of fout ben omdat ik me zo voel. In plaats daarvan probeer ik erachter te komen waarom ik me voel zoals ik me voel. Ik leer mezelf kennen.
Ik duwde mijn ware zelf in een hoek en verving hem door een leugen. Ik zou mensen in plaats daarvan een neppe, idealistische, te perfecte, maar uiteindelijk lege versie van mezelf geven. Soms doe ik het nog onbewust, maar hoe beter ik mezelf leer kennen, hoe beter ik anderen kan helpen verbinding te maken met het echte 'ik'.
;
