Dus deze 77 dagen zijn geweldig geweest? Waarom…? Nou, omdat ik heb ontdekt waaruit ik ben gemaakt. Weinig achtergrond… Al van kinds af aan voelde ik me erg aangetrokken tot meisjes. Ik herinner me dat mijn eerste verliefdheid een meisje was dat Yazmin heette op de kleuterschool.
Ze was een schattige roodharige en ik deed willekeurige rotzooi met mijn vrienden om haar aandacht te trekken. Ik herinner me hoe mijn vader me hielp nepsnorren van papier te maken voor mijn vrienden en ik zodat ik haar aandacht kon krijgen. Uiteindelijk deed ik dat omdat het onschuldige, liefdevolle duivelspijt was. Op het einde veranderde ze van school en mijn ouders vertelden me dat we naar Amerika zouden komen. Snel vooruit naar Amerika en het was allemaal goed tot hij langs kwam.
Holy shit, vrouwtjes ... Vrouwtjes overal. Ik moest toegeven dat ik kleine verliefdheden had op de basisschool, vooral dit ene meisje dat me nooit een kans heeft gegeven omdat ik "te raar" was. Laten we hoe dan ook teruggaan naar het verhaal. Ik had mijn allereerste vriendin in jhs. Ze was eigenlijk het vriendje van de meid waar ik het over had. Hoe dan ook, we gingen uit. We zijn uit elkaar. We gingen er weer op terug. Brak verdomme. Ze was mijn allereerste kus. Fuck, ik wilde echt de levende shit uit haar slaan, maar ik had moraal! Hoe dan ook, ik ontdekte dat ze me bedroog via MySpace en ik liet haar gaan.
Ik geef toe dat ik van haar hield, maar luister gewoon naar me. Ik werd depressief door wat ze me aandeed en ik keek non-stop naar porno. Fantaseren over de dingen die ik haar zou aandoen. Mijn homies zeiden dat ik moest stoppen met zeuren over haar, want ze was een hoer maar idgaf cuz Idc. Ik was smoorverliefd. Pijn, de wat als. Ik begon te tillen en te ploeteren omdat ik in mijn naïeve kleine klootzak dacht dat dat was wat vrouwen wilden. Houd in gedachten dat ik 13 of 14 was. Mijn geest was NOG STEEDS in ontwikkeling.
Snel vooruit naar het laatste jaar in hs. Ik was een wrak. Ik haatte stellen en haatte mijn vrienden omdat ze me altijd zeurden over het niet aangaan van een relatie. Sommige mensen dachten zelfs dat ik homo was, omdat ik van theatrics hield en al die shit. Ik heb de afgelopen week een paniekaanval gehad. Werd naar een psychiatrisch ziekenhuis gebracht waar ze zeiden dat ik schizofrenie had, maar ik ken mezelf. Dat was het niet. Het was maar een paniekaanval. Niet meer niet minder. Ik was gedrogeerd met medicijnen die me nutteloos maakten voor de gemeenschap en voor mezelf. Ik ben aangekomen maar gelukkig ben ik het kwijtgeraakt, maar ik heb het weer terug gewonnen omdat ik depressief ben geworden door een compleet misverstand op het werk. Ik hield van mijn werk. Ik realiseerde me de verborgen talenten die ik had die werden belemmerd door PMO.
Reflecties: Voordat ik stopte met PMOIng, moet ik toegeven dat ik een dwangmatige leugenaar was. Ik verborg mijn emoties voor mijn vrienden, familie en verliefdheden omdat ik bang was kwetsbaar te zijn. Nu ik door deze depressie ga, zie ik dat ik belangrijk ben en als mensen de nieuwe ik niet leuk vinden, neuk ze dan. Ik ben nu assertiever dan voorheen en ik ben het onzin van mensen beu. Daarom ben ik ook de onzin beu. Een bullshitter kent een andere bullshitter. Hier is tot 90 dagen, kameraden!
LINK - 77 dagen en mijn ervaring
by AR96
;