Ik ging deze week naar een coffeeshop en maakte oogcontact met een mooi meisje. Ze kwam naar me toe, ging zitten en we praatten een paar uur.
Ik kan me niet herinneren de laatste keer dat dat gebeurde.
Nu voel ik me nog niet klaar om te gaan daten of seks te hebben, dus laat ik die kans voorbijgaan. Ik kon genieten van een leuk gesprek met het meisje. Ik kan me de laatste keer dat dat gebeurde ook niet herinneren.
Ik erken dat dit een groot zelfvertrouwen was. Mijn ultieme doel is om dat vertrouwen van binnenuit te krijgen. Doorgaan met mijn reboot in een poging om die innerlijke kracht te blijven koesteren.
Ik ben 31. Ik ben ook ingenieur en ik maak graag lijstjes: -voorheen was het bijna elke avond sinds de puberteit PM-gedurende die tijd heb ik 3 vriendinnen gehad -gemiddelde duur van relatie = 6 maanden -gemiddelde tijd tussen relaties = 4 jaar
Het volstaat om te zeggen: mijn romantische leven is klein.
Ik voel me als een jongen in een luchtbel. In het openbaar zal ik een vrouw tegenkomen en haar benaderbaarheid peilen. Dan gebeuren er twee dingen. 1) ze lijkt niet geïnteresseerd en daardoor voel ik me “minder dan” of onwaardig. of 2) ze straalt een zekere mate van benaderbaarheid uit, wat mijn angst voor afwijzing oproept en ik kom niet dichterbij, waardoor ik me schaam dat ik de kans niet heb aangegrepen.
Ik wil deze funk verlaten. Deze reboot voelt alsof hij me wakker maakt. Ik begin me comfortabeler in mijn vel te voelen. Ik begin Hi tegen mensen te zeggen als ik ze zie, in tegenstelling tot wachten tot ze eerst hallo zeggen.
LINK -
by 3thirty06
;
