Ik ben nog nooit zo gelukkig geweest. Maar het ging gepaard met hoge kosten.

story.PNG

Ik hoop dat dit verhaal je helpt om je pornoverslaving te overwinnen. Ik deelde het met een aantal vrienden en het had een impact op hun eigen persoonlijke worstelingen en hielp zelfs een collega om zijn zoon te bereiken. Ik hoop dat het ook voor jou van enige hulp kan zijn! Veel succes!

Ik ben geen geoefende schrijver. Dus mijn excuses voor de hapering hiervan.

De afgelopen zes weken waren de moeilijkste weken van mijn leven.

Ik verliet alle troost die ik had gewend. Mijn huis. Mijn bed. Een keuken. Een bureau. Een computer. PORNO. En het was de grootste gebeurtenis in mijn leven.

Ik ben herboren. Uit middelmatigheid. Van overconsumptie. Uit stagnantie. Uit verspilde tijd.

Ik bracht het grootste deel van mijn vrije tijd naar porno kijken. Lesbisch, Anaal, Groep, Hardcore. Het was alles wat ik wist. Alles wat ik echt, echt heb gedaan. Ik wist dit. Ik haatte het.

Ik wilde een artiest worden. Een ingenieur. Een filosoof. Ik wilde schrijven en tekenen en lezen en koken en leren wat mooie dingen waren en wat het was om een ​​goede smaak te hebben.

Ik was onzeker. Zelfverzekerd op het oppervlak. Intelligent maar niet creatief expressief. Ik zag wat anderen hadden. En door mijn voortdurende falen om dat in mezelf te herkennen, groeide ik uit angst voor hen. Om hen te benijden. Jaloezie heeft me verteerd. Ik dacht: "Wie ben ik in hemelsnaam met HEN vergeleken? Deze mensen die doen en creëren en leren en zulke geesten hebben! "En ik nam deze gedachten, en ik ging slapen. Ik ging naar het werk. Ik kwam thuis en keek naar porno. Ik kreeg dezelfde mentale crisis en ging naar bed. Ik deed dit al jaren.

Dat is zes weken geleden allemaal veranderd. Ik vond een subletter voor mijn kamer om geld te besparen vanwege een onzekere baan in de toekomst. Ik gooide mezelf in een situatie waarin ik geen porno kon kijken. Ik kon geen tijd verspillen. Ik kon de stem in mijn hoofd niet doven, die groeide van een fluistering die zo onbegrijpelijk was in een bulderende stortvloed van pijn en spijt en afkeer.

Snauwde ik.

Ik had een relatie. Waarschijnlijk niet de beste meid die ik ooit heb gevonden. Liefdevol. Vertrouwend. Faithful. Spiritueel. Met een lach en een lach die me nu achtervolgt. Ik heb dat verloren. Ik heb het vernietigd. Vergiftigde het. Ik werd een monster. Onzeker. Verdacht. Ik zag haar vrienden als bedreigingen. Ik projecteerde mijn eigen onzekerheid, mijn eigen pijn, mijn zelfbeeld op haar.

Onnodig te zeggen. Zij verliet mij.

Eerder die dag had ik besloten mezelf te veranderen. Ik maakte lijsten van wat ik wilde. Wat te doen met mijn tijd. Identificeerde de ware aard en oorzaak van mijn ongeluk. Ik was haar niet. Ik was het. Ik en mijn gebrek aan beweging. Maar het was te laat. Ik bracht de komende dagen in een roes door. Ik wandelde rond op 17-mijlen op een donderdagmiddag. Ik had me ziek gemeld op mijn werk. Ik werd dronken. Ik ging van verdrietig naar boos naar blij naar verdrietig naar boos en heen en weer helemaal opnieuw.

Ik heb een lijst gemaakt

Schrijven. Trek. Lezen. Lopen. Boulder en trainen.

Het is de moeite waard hier te vermelden dat al mijn actieve vrienden op dit punt bezig waren met hun leven. Het is alles waarmee ik mezelf omringde. Ik wist niet wat ik moest doen met mijn tijd of met wie ik het wilde uitgeven.

Ik heb getraind. Ik sliep.

Ik heb dit dagenlang gedaan. Werk. Training. Lopen. Lezen. Schrijven. Tekening. Elke dag. Ik las een boek in vier dagen. Ik heb brieven geschreven die ik niet heb verzonden. Ik schreeuwde in mijn auto. Ik dronk meer water. Ik nam vitamines. Ik bleef trainen. Ik bleef schrijven. Ik bleef tekenen. Ik heb aantekeningen voor mezelf gemaakt. "Glimlach." "Je bent een goed persoon en mensen zoals jij." "Je gaat naar plaatsen en leeft je leven."

Ik zag mezelf veranderen. Ik heb geleerd negatieve gedachten te stoppen voordat ze nachtmerries werden. Ik was positiever. Ik was gelukkiger. Zelfzekerder.

Ik had inmiddels een plekje gekregen. En hoewel ik mijn computer had opgezet, kon ik de gedachte er niet aan denken. Ik wilde gewoon lopen. Te doen. Maken. Mijn geest was rusteloos van avontuur.

Ik solliciteerde op het vredeskorps. Ik heb nieuwe vrienden gemaakt. Opnieuw verbonden met oude. Ik heb dagelijks mijn bed opgemaakt. Geleerd om kleding correct te vouwen. Sprak met vreemden. Lezen.

Ik ben nog nooit zo gelukkig geweest. Maar het ging gepaard met hoge kosten. En nu leef ik elke dag om die kosten te honoreren. Niet alleen voor mezelf. Maar voor mijn ouders. Voor mijn vrienden. Voor mijn geliefden.

Dit leven is mijn verontschuldiging. En mijn bedankt. En mijn ambitie zal me meenemen naar God weet wat voor soort avonturen, maar ik zal altijd vooruit kijken. Ik zal mezelf geen excuses meer toestaan.

Ik ben trots. Ik ben positief. En ik groei.

LINK

Door anoniem