Status Quo (voor nu). Half juli publiceerde ik een blog bespreken van een recent uitgebrachte fMRI-onderzoek (brain imaging) aantonen dat de hersenactiviteit van seksverslaafden, wanneer pornografie wordt getoond, de hersenactiviteit van drugsverslaafden weerspiegelt wanneer ze worden blootgesteld aan drugsgerelateerde beelden.
Dat onderzoek stelde dat sterk voor seksuele verslaving niet alleen bestaat, maar dat het zich manifesteert in de hersenen op diepgaand vergelijkbare manieren om gemakkelijker geaccepteerde vormen van verslaving te aanvaarden, zoals alcoholisme, drugsverslaving en kansspelverslaving. Publicatie van deze studie was zeer significant in het licht van de onverklaarde en onverwachte weigering van de American Psychiatric Association om Hypersexual Disorder (ook bekend als seksuele verslaving) vorig jaar in de DSM-5 op te nemen. Dit ondanks professor Harvard Dr. Martin Kafka's goed onderbouwd en elegant gepresenteerd argument, in opdracht van de APA, ten gunste van een dergelijke diagnose.
Er is verondersteld dat de APA Dr. Kafka's voorstel mogelijk heeft afgewezen hyperseksuele stoornis diagnose vanwege een gebrek aan wetenschappelijk bewijs waaruit blijkt dat seks inderdaad een verslaving kan worden. In werkelijkheid merkte dr. Kafka op dat er meer onderzoek nodig was in zijn artikel, vooral met betrekking tot vrouwelijke seksverslaafden, en ik ben het volkomen eens met zijn beoordeling. Dit had echter geen seksuele verslaving (of hyperseksuele stoornis, zoals Dr. Kafka het liever noemde) uit de DSM gehouden. Immers, zoals dr. Kafka nogal welsprekend uitlegde: "[Het] aantal gevallen van hyperseksuele stoornis dat in de peer-reviewed tijdschriften wordt vermeld, overtreft ruim het aantal gevallen van sommige van de reeds gecodificeerde parafiele stoornissen zoals fetisjisme en frotteurisme." het weglaten? En hebben we ook niet meer onderzoek nodig naar depressie, angst, posttraumatische stressstoornis en elke andere door DSM goedgekeurde diagnose? Laten we hier echt zijn: als absolute zekerheid de standaard was voor opname in de DSM, zou het boek een pamflet zijn.
Niettemin lijkt het erop dat 'gebrek aan onderzoek' waarop de APA steunt, steun biedt voor zijn onhoudbare houding ten aanzien van seksuele verslaving. Als dat zo is, hebben ze een nieuwe kruk nodig. Sinds de publicatie van het definitieve document van Dr. Kafka zijn er drie belangrijke onderzoeken vrijgegeven ter ondersteuning van de diagnose van seksuele verslaving - de hierboven genoemde fMRI-studie, een UCLA-onderzoek waaruit blijkt dat Dr. Kafka's voorgestelde diagnostische criteria zijn nauwkeurig geconstrueerd en bij uitstek bruikbaarEn een nieuwe studie kijken naar aandachtsbias naar seksueel expliciete signalen.
Het nieuwe onderzoek in detail
"Attentional bias" is de neiging van een persoon om een hoger dan normaal deel van zijn of haar aandacht te richten op een specifieke stimulus of sensorische cue. Dit kan leiden tot een slecht beoordelingsvermogen en / of een onvolledige (of vertraagde) herinnering aan een bepaalde gebeurtenis of herinnering. Een persoon met een aandachtsbias voor geneesmiddelen zal bijvoorbeeld, wanneer blootgesteld aan geneesmiddelgerelateerde stimuli, een onvolledig of vertraagd geheugen hebben van omringende, niet-geneesmiddelgerelateerde stimuli. Met andere woorden, als je een drugsverslaafde in een kamer stopt en er drugs en parafernalia op de salontafel liggen, is het waarschijnlijk dat de verslaafde later in staat zal zijn om de drugs, de parafernalia en de koffietafel met vreugde en helderheid terug te roepen . Hij of zij kan zich de kleur van de bank misschien helemaal niet meer herinneren.
Talrijke studies hebben aandachtsbias gekoppeld aan drugspunten gekoppeld aan drugsverslaving. Deze nieuwe op seksverslaving gericht onderzoek, uitgevoerd aan de Universiteit van Cambridge (VK), bekijkt of seksverslaafden een soortgelijke aandachtsbias vertonen, maar met betrekking tot seksuele in plaats van drugsgerelateerde signalen. In het onderzoek vergeleken onderzoekers een groep van zichzelf geïdentificeerde seksverslaafden met gezonde proefpersonen met behulp van een dot probe-taak (kort uitgelegd). Verslavend seksuele en gezonde proefpersonen waren gematchte, heteroseksuele mannen van dezelfde leeftijd. Exclusieve criteria waren: minder dan 18 jaar oud zijn, een drugsverslaving hebben of een gedragsverslaving (anders dan seksuele verslaving) en ernstige psychiatrische stoornissen. De studie testte twee gezonde onderwerpen voor elk dwangmatig seksueel onderwerp.
De gebruikte dot probe-taak was relatief eenvoudig. Onderwerpen zaten op een computer met hun linker- en rechter wijsvinger op de "s" - en "l" -letters op het toetsenbord. Een centraal fixatiebeeld (een plusteken) verscheen op het scherm gedurende een halve seconde tot een seconde. Vervolgens verschenen er twee foto's op het scherm, één aan elke kant, voor .15 seconden, gevolgd door het centrale fixatiebeeld tussen .1 en .3 seconden, gevolgd door een groene stip aan de linker- of rechterkant van het scherm. Toen de groene stip verscheen, drukten de testpersonen op de "s" - of de "l" -toets, afhankelijk van aan welke kant van het computerscherm de stip opkwam. Reacties werden getimed om te zien of de foto's die vóór de stip werden getoond, min of meer storend waren voor seksverslaafden versus gezonde proefpersonen.
Er waren vier soorten foto's: expliciete seksuele afbeeldingen (heteroseksuele geslachtsgemeenschap), erotische afbeeldingen (naakte vrouwen), neutrale afbeeldingen (vrouwen met een kleed) en controlebeelden (stoelen). In vergelijkbare onderzoeken naar drugsverslaving hebben verslaafden een aandachtsbias getoond voor drugsgerelateerde beelden, wat betekent dat ze een langzamere reactietijd hebben na het bekijken van een drugsgerelateerd beeld versus een neutraal of controlebeeld. De hypothese hier was dat dwangmatig seksuele proefpersonen dezelfde fundamentele aandachtsbias zouden vertonen, alleen met betrekking tot seksuele in plaats van drugsaanwijzingen. En dat is precies wat er gebeurde.
Net als bij geneesmiddelenstudies is een mogelijke verklaring voor aandachtsbias de incentive learning theorie. Net zoals het proces van klassieke conditionering, met herhaalde paring van signalen en aangename neurochemische reacties (zoals gebeurt met drugsmisbruik, alcoholmisbruik, compulsief gokken, repetitief pornogebruik, enz.), Ontwikkelen vooringenomen signalen een stimulerende waarde en verwerven motivatie-motiverende eigenschappen - wat betekent dat de signalen aantrekkelijker worden en dus de aandacht trekken, waardoor de persoon afgeleid wordt van andere taken. In gewone verslavingsstijl: verslaafden kunnen worden "geactiveerd" door visuele aanwijzingen.
De toekomst DSM
Wanneer nieuw onderzoek naar ondersteuning van seksuele verslaving als een herkenbare en behandelbare aandoening optreedt, vraag ik me af wanneer de APA wakker wordt en actie onderneemt. Dat gezegd hebbende, ik ben niet hoopvol dat dit snel zal gebeuren. De organisatie mist simpelweg de politieke wil om een diagnose voor seksuele verslaving te implementeren, vooral wanneer ze actief en op onverklaarbare wijze het woord 'verslaving' van de DSM elimineren. Zelfs drugsverslaafden en alcoholverslaafden zijn hernoemd. Nu worden ze 'Stankgebruikstoornissen' genoemd. Waarom de verandering? Eerlijk gezegd weet ik het niet, en ik zou willen dat de APA zijn standpunt zou wijzigen. Verslaving is immers de term die vrijwel elke behandelaar gebruikt (ondanks de semantische capriolen van de APA) en het is ook de term die het meest zinvol is voor verslaafden zelf.
Op een gegeven moment moet de APA deelnemen aan de 21st eeuw en goedkeuren van seksuele verslaving (of hyperseksuele stoornis, of dwangmatig seksueel gedrag, of wat anders mensen dit noemen) als een officiële DSM-diagnose. Tot die tijd verandert er niet veel. Artsen die seksuele verslaving behandelen zullen dit blijven doen op de manier die zij het beste kennen, er zal meer onderzoek komen en mensen zoals Stefanie Carnes, Ken Adams, en ik zullen doorgaan met onze inspanningen om clinici, het grote publiek, seksverslaafden op te voeden en te informeren zelf en hun geliefden over de aard en behandeling van deze chronische, slopende en progressieve neurobiologische aandoening.
;