Hoe een begrip van drugsverslaving je kan motiveren om te oefenen
Er is veel aandacht besteed aan de 'runner's high', de euforie die wordt toegeschreven aan de genotopwekkende neurotransmitter dopamine en endorfine (de endogene opiaten van de hersenen) die tijdens inspanning in de hersenen vrijkomen. Maar de vraag is: als sporten dezelfde hersenveranderingen veroorzaakt als andere lonende activiteiten, zoals bijvoorbeeld het nemen van drugs, waarom verlangen sporters dan niet naar hun trainingen zoals verslaafden naar drugs verlangen?
Verslaafden hebben geen gebrek aan motivatie om te zoeken naar de dingen waarnaar ze verlangen, maar de meeste sportschoolbezoekers – zelfs de meest toegewijde – hebben het tegenovergestelde probleem. Ze moeten zichzelf dwingen om te trainen ondanks de sterke aantrekkingskracht van traagheid: “Het bed voelt zo warm en comfortabel aan”, “Ik kan het kantoor niet verlaten”, “Ik wil gewoon niet!”
Nu onderzoekt een nieuwe studie onder leiding van Matthew Ruby van de Universiteit van British Columbia en gepubliceerd in Health Psychology de redenen voor dit gebrek aan motivatie en suggereert dat er wellicht gemakkelijkere manieren zijn om dit te overwinnen.
Het fundamentele probleem met lichaamsbeweging is dat mensen moeten voorspellen hoe goed ze zich daarna zullen voelen, om zichzelf daartoe te motiveren. En mensen zijn notoir slecht in het voorspellen van hoe ze zich in de toekomst zullen voelen. Mensen hebben bijvoorbeeld de neiging om langer in romantische relaties te blijven hangen dan nodig is, waardoor ze overschatten hoe pijnlijk het uiteenvallen zal zijn; daarna wentelen ze zich alleen thuis in hun depressie, waarbij ze onderschatten hoe nuttig het omgaan met vrienden zal zijn voor het herstellen van hun gebroken hart.
Een cruciaal onderdeel van de vertekening in deze ‘affectieve voorspellingen’ betreft de timing van gebeurtenissen. Bij oefening komt de pijn vóór het plezier. Het begin van een training is veel minder leuk dan het midden of einde. (Bij drugs geldt uiteraard het tegenovergestelde: het plezier staat voorop, gevolgd door de kater of de terugtrekking.)
Het onderzoek suggereert dat de vroege onaangenaamheid van lichaamsbeweging een vorm van bijziendheid of bijziendheid veroorzaakt, waardoor mensen zich teveel op de aanvankelijke pijn concentreren, in plaats van op de latere vreugde. Onderzoekers ontdekten dat dit voorkomt bij veel soorten oefeningen, waaronder aerobics, krachttraining, yoga, pilates en spinning. (En bij verslaving veroorzaakt het vroege plezier op zichzelf een bijziendheid: het onvermogen om de gevolgen op de lange termijn te overwegen).
In één experiment bestudeerden onderzoekers 40 leden van een sportschool, waarbij ze willekeurig 21 leden de opdracht gaven om hun genot te voorspellen voordat ze naar de les gingen, en vervolgens te rapporteren over wat ze daarna daadwerkelijk hadden gevoeld. De rest beoordeelde alleen hoe ze zich voelden na hun training. Zoals verwacht onderschatten de mensen aan wie werd gevraagd om te voorspellen hoe goed ze zich zouden voelen voordat ze begonnen, hun werkelijke genot aanzienlijk.
In een ander deel van het onderzoek werd aan 32 sportschoolleden op de campus gevraagd om gematigde of uitdagende trainingen voor zichzelf te ontwerpen. Voordat ze begonnen, voorspelden beide groepen hoeveel ze van de oefening zouden genieten. En ongeacht de intensiteit van de training voorspelden beiden veel minder plezier dan ze in werkelijkheid ervoeren.
In twee aanvullende tests onderzochten onderzoekers manieren om deze voorspellingen te veranderen om de motivatie te vergroten. In één experiment werd een groep van 53 sportschoolleden gevraagd hun training zoals gewoonlijk uit te voeren en te voorspellen hoe leuk ze deze zouden vinden, of eerst met hun favoriete oefeningen te beginnen en de minst favoriete oefeningen als laatste te laten staan. Degenen die hun favorieten op de eerste plaats zetten, voorspelden dat ze meer van hun training zouden genieten dan degenen die hun gebruikelijke routines volgden.
Bij een laatste experiment waren 154 mensen betrokken die vrijwillig deelnamen aan een onderzoek naar een spinningles met hometrainers. De deelnemers lazen beschrijvingen van de ‘racedag’-les en hoe deze in de loop van de tijd in intensiteit zou variëren. Aan de ene groep werd eenvoudigweg gevraagd om te voorspellen hoeveel plezier ze zouden beleven aan het volgen van de les, terwijl de rest werd gevraagd om het plezier in elke fase van de ‘race’ te voorspellen voordat ze een algemene voorspelling deden.
Degenen die gevraagd werden om hun aandacht over de training te spreiden, verwachtten meer plezier dan de groep die gevraagd werd om simpelweg het plezier in het algemeen te voorspellen – waarschijnlijk door hun focus te verleggen van het pijnlijke begin. Deze groep sprak ook een grotere intentie uit om in de toekomst te gaan sporten.
Dus hoe kunt u deze informatie gebruiken om uzelf naar de sportschool te helpen? Begin allereerst met je te concentreren op de echte vreugde die later in je trainingsroutine komt, in plaats van op de pijn bij het beginnen. Als je gedachten over het starten negeert of bagatelliseert en je concentreert op de finish, kun je je motivatie om te beginnen vergroten.
Probeer ook uw routine zo te herschikken dat u eerst met uw favoriete oefeningen begint (bewaar die gevreesde buikkrampen voor het laatst!), waardoor u zich wellicht kunt concentreren op plezier in plaats van op pijn.
Je zou ook je hele houding ten opzichte van lichaamsbeweging kunnen rehabiliteren en het gaan zien als de ideale drug: niet alleen komt de pijn vóór het plezier, zodat je niet verslaafd raakt, maar je zult je op de lange termijn ook beter voelen in plaats van slechter. .
Hoe dan ook, het vinden van een routine die je leuk vindt en jezelf eraan herinneren dat je het echt leuk vindt, kan helpen, vooral als je alleen maar in bed wilt blijven.
Vind dit artikel op:
Hoe een begrip van drugsverslaving je kan motiveren om te oefenen
;