Hollywood neemt door porno veroorzaakte seksuele disfuncties aan (filmrecensie: "Mannen, vrouwen en kinderen")

In de nieuwe film Mannen, vrouwen en kinderen, Neerstorten regisseur Jason Reitman, verricht briljant, ondragelijk werk door de eerste generatie die volwassen wordt op smartphones te onderzoeken. Maar ze zijn niet de enige generatie die wordt gehavend door het momentum online.

YBOP-bezoekers zullen erkennen dat papa kennelijk de ejaculatie heeft vertraagd door te veel internetporno te kijken, en seksliefhebbende mama vindt zijn vrijpartij nu te zwaar om zich zorgen over te maken. Hun 15-jarige zoon is al sinds 10 internetporno aan het kijken en is geëscaleerd naar fetisjen (momenteel femdom). Hij kan niet langer een climax worden van provocerende beelden van zijn leeftijdsgenoten.

Zelfs na training met een gesimuleerde vagina (in de vorm van een zorgvuldig gebeeldhouwde, gesmeerde nerf-voetbal), wanneer The Big Moment arriveert om contact te maken met een hete cheerleader, is hij een complete flop. In plaats van voorspel te doen, masturbeert hij krachtig om een ​​erectie te krijgen, die hij bij binnenkomst verliest. Beide tieners schamen zich en zijn verbijsterd door zijn door porno veroorzaakte erectiestoornissen. Het is niet verrassend dat juffrouw Hottie verder niets te maken wil hebben met iemand met "diepe seksuele problemen". Geen van beiden heeft een idee dat zijn prestatieproblemen waarschijnlijk pornogerelateerd zijn (en daarom omkeerbaar). In elk geval is er geen liefdevolle band of wederzijds vertrouwen om door zo'n uitdaging heen te werken.

Reitman portretteert compromisloos de waarheid dat de problemen van zijn personages niet strikt te wijten zijn aan nieuwe technologie. Hun wortels gaan minstens een generatie of twee terug. Natuurlijk heeft internet het gemakkelijker dan ooit gemaakt om seks en seksuele prikkels te gebruiken zonder de moeite om een ​​echte paarband te koesteren. Toch is het duidelijk dat veel van de ouders in deze film zelf hun fysieke charmes hebben verkocht in de hoop hun carrière te bevorderen of jollies en nieuwe vrienden na te jagen ten koste van relaties en kinderen.

Niemand lijkt in staat om 'balans' te vinden, hoewel het gezonde verstand van verschillende vaders aan het einde van de film het dichtst in de buurt komt. Hun essentiële bijdragen zijn een aangrijpende herinnering aan hoe tragisch het is dat een groeiend percentage mannen verdwijnt in de supernormale stimulatie van het internet, waarbij hun leiderschap verloren gaat voor de samenleving, vrienden en kinderen.

Reitman biedt een spiegel, geen preek. In feite weigerde hij het vermoeide kader van "moraliteit versus vrijheid" over te nemen, waarvan de pers en onze seksuologen beweren dat het het "echte probleem" is wanneer seks chaos veroorzaakt. (In welke eeuw opereren ze trouwens?) Seksuele onderdrukking staat het verst verwijderd van de geslachtsdelen van de filmpersonages. Ze hebben alle vrijheid die ze willen, met één uitzondering: een jonge vrouw die echt leest boeken en bewijst de meest capabele van authentieke relatie, onafhankelijkheid en gezond verstand in geval van nood.

Het is te voorspellen dat critici de film hebben gepand. Het sloop tenslotte ons wishful thinking over de mechanica van binding van menselijke paren en de behoefte aan balans in onze seksualiteit, evenals het benadrukken van de haken en ogen in sommige zeer lucratieve technologieën.

Let niet op de critici en hun kreten van "hysterie" en "morele paniek". Bekijk de film zelf. Denk er dan eens aan om Reitman en Paramount te bedanken voor het op zich nemen van de taak die niemand anders in de mainstream wil: het publiek informeren over de risico's van het internet van vandaag, vooral voor jongeren.