Wprowadzenie do uzależnień behawioralnych (2010)

Wspólne cechy uzależnień behawioralnych: związek z zaburzeniami używania substancji

Zasadniczą cechą uzależnień behawioralnych jest brak oporu przed impulsem, popędem lub pokusą dokonania czynu, który jest szkodliwy dla osoby lub dla innych (4). Każde uzależnienie behawioralne charakteryzuje się powtarzającym się wzorcem zachowania, który ma tę istotną cechę w określonej domenie. Powtarzające się zaangażowanie w te zachowania ostatecznie zakłóca funkcjonowanie w innych domenach. Pod tym względem uzależnienia behawioralne przypominają zaburzenia używania substancji. Osoby uzależnione od substancji zgłaszają trudności w przeciwstawianiu się chęci picia lub używania narkotyków.

Uzależnienia od zachowań i substancji mają wiele podobieństw w historii naturalnej, fenomenologii i niekorzystnych konsekwencjach. Obaj mają początek w okresie dojrzewania i młodości oraz wyższe wskaźniki w tych grupach wiekowych niż wśród osób starszych (5). Obie mają naturalne historie, które mogą wykazywać przewlekłe, nawrotowe wzorce, ale wiele osób odzyskuje samoistnie bez formalnego leczenia (tzw. „Spontaniczne” rzucenie palenia) (6).

Uzależnienia behawioralne są często poprzedzone uczuciem „napięcia lub pobudzenia przed popełnieniem czynu” oraz „przyjemnością, gratyfikacją lub ulgą w momencie popełnienia czynu” (4). Ego-syntoniczna natura tych zachowań jest doświadczalnie podobna do doświadczenia zachowań związanych z używaniem substancji. Kontrastuje to z ego-dystoniczną naturą zaburzenia obsesyjno-kompulsyjnego. Jednak zarówno uzależnienia behawioralne, jak i uzależnienia od substancji mogą z czasem stać się mniej syntezą ego i bardziej ego-dystoniczne, ponieważ samo zachowanie (w tym przyjmowanie substancji) staje się mniej przyjemne, a bardziej nawykowe lub przymusowe (2,7), lub staje się mniej motywowany przez pozytywne wzmocnienie, a bardziej przez negatywne wzmocnienie (np. złagodzenie dysforii lub wycofania).

Uzależnienia od zachowań i substancji mają fenomenologiczne podobieństwa. Wiele osób z uzależnieniami behawioralnymi zgłasza chęć lub pragnienie przed rozpoczęciem zachowania, podobnie jak osoby z zaburzeniami używania substancji przed zażywaniem substancji. Dodatkowo, zachowania te często zmniejszają niepokój i skutkują stanem pozytywnego nastroju lub „wysokim”, podobnym do zatrucia substancją. Rozregulowanie emocjonalne może przyczyniać się do łaknienia zarówno w zaburzeniach zachowania, jak i zażywania substancji (8). Wiele osób z patologicznym hazardem, kleptomanią, kompulsywnymi zachowaniami seksualnymi i kompulsywnym kupowaniem zgłasza spadek tych pozytywnych efektów nastroju z powtarzającymi się zachowaniami lub potrzebą zwiększenia intensywności zachowania, aby osiągnąć ten sam efekt nastroju, analogiczny do tolerancji (9-11). Wiele osób z tymi uzależnieniami behawioralnymi zgłasza również stan dysforyczny, powstrzymując się od zachowań, analogicznych do wycofania. Jednakże, w przeciwieństwie do wycofywania substancji, nie ma doniesień o fizjologicznych wybitnych lub poważnych medycznie stanach wycofania z uzależnień behawioralnych.

Patologiczny hazard, najdokładniej przebadany z uzależnień behawioralnych, zapewnia dalszy wgląd w związek uzależnień behawioralnych i zaburzeń związanych z używaniem substancji (patrz także Wareham i Potenza, ten problem). Patologiczny hazard zazwyczaj zaczyna się w dzieciństwie lub w okresie dojrzewania, a mężczyźni zaczynają od wczesnego wieku (5,12), odzwierciedlając wzór zaburzeń związanych z używaniem substancji. Wyższe wskaźniki hazardu patologicznego obserwuje się u mężczyzn, przy czym zjawisko teleskopowania obserwuje się u kobiet (tj. Kobiety mają późniejszy wstępny udział w zachowaniach uzależniających, ale skrócone okresy od początkowego zaangażowania do uzależnienia) (13). Zjawisko teleskopowania zostało szeroko udokumentowane w różnych zaburzeniach używania substancji (14).

Podobnie jak w przypadku zaburzeń związanych z używaniem substancji, problemy finansowe i małżeńskie są powszechne w uzależnieniach behawioralnych. Osoby z uzależnieniami behawioralnymi, takie jak osoby uzależnione od substancji, często popełniają nielegalne działania, takie jak kradzież, defraudacja i pisanie złych czeków, aby sfinansować swoje uzależniające zachowanie lub poradzić sobie z konsekwencjami tego zachowania (15).

osobowość

Osoby z uzależnieniami behawioralnymi i osoby z zaburzeniami zażywania substancji zarówno uzyskują wysokie wyniki w zakresie samoopisu impulsywności i poszukiwania wrażeń, jak i ogólnie niskie w zakresie środków unikania szkód (16-20). Jednak osoby z niektórymi uzależnieniami behawioralnymi, takimi jak uzależnienie od Internetu lub patologiczny hazard, mogą również zgłaszać wysokie poziomy unikania szkód (21; patrz także Weinstein i Lejoyeux, ten problem). Inne badania sugerują, że wszystkie aspekty psychotyzmu, konfliktu międzyludzkiego i samookreślenia mogą odgrywać rolę w uzależnieniu od Internetu (patrz Weinstein i Lejoyeux, ten problem). Natomiast osoby z zaburzeniami obsesyjno-kompulsywnymi generalnie uzyskują wysokie wyniki w zakresie unikania szkód i niskiej impulsywności (17,21). Osoby z uzależnieniami behawioralnymi również uzyskują wysokie wyniki w zakresie kompulsywności, ale mogą one ograniczać się do upośledzenia kontroli nad czynnościami umysłowymi i obawy o utratę kontroli nad zachowaniami ruchowymi (22). U osób z zaburzeniem obsesyjno-kompulsywnym i patologicznym zrywaniem skóry stwierdzono zaburzenie hamowania reakcji ruchowych (impulsywność) (uzależnienie behawioralne z prawdopodobnie bliższymi fenomenologicznymi powiązaniami z zaburzeniem obsesyjno-kompulsyjnym), podczas gdy nieelastyczność poznawcza (uważana za przyczynę kompulsywności) była ograniczona do obsesji zaburzenie kompulsywności (23,24).

Współwystępowanie

Chociaż większość badań reprezentatywnych na poziomie krajowym nie obejmowała oceny uzależnień behawioralnych, istniejące dane epidemiologiczne potwierdzają związek między patologicznym hazardem a zaburzeniami związanymi z używaniem substancji, z wysokim współczynnikiem współwystępowania w każdym kierunku (25,26). Badanie St. Louis Epidemiologic Catchment Area (ECA) wykazało wysoki współczynnik współwystępowania zaburzeń związanych z używaniem substancji (w tym uzależnienia od nikotyny) i hazardu patologicznego, przy czym najwyższe współczynniki szans ogólnie obserwowane między hazardem, zaburzeniami używania alkoholu i antyspołecznymi zaburzeniami osobowości (25). Kanadyjskie badanie epidemiologiczne oszacowało, że względne ryzyko zaburzeń związanych z używaniem alkoholu zwiększyło 3.8-krotnie, gdy obecny był nieuporządkowany hazard (27). Wśród osób uzależnionych od narkotyków ryzyko uzależnienia od hazardu od umiarkowanego do wysokiego było 2.9 razy wyższe (28). Odnotowano współczynniki szans od 3.3 do 23.1 między patologicznymi hazardami a zaburzeniami związanymi z używaniem alkoholu w amerykańskich badaniach populacyjnych (25; 29). Uzależnienie od Internetu wiązało się ze szkodliwym używaniem alkoholu (iloraz szans 1.84) w badaniu studentów 2,453, po uwzględnieniu płci, wieku i depresji (30).

Próbki kliniczne innych uzależnień behawioralnych sugerują, że współwystępowanie z zaburzeniami używania substancji jest powszechne (Tabela 1). Odkrycia te sugerują, że uzależnienia behawioralne mogą mieć wspólną patofizjologię z zaburzeniami używania substancji.

Jednak dane dotyczące współwystępowania zażywania substancji muszą być interpretowane ostrożnie, ponieważ wszelkie związki przyczynowe mogą manifestować się na poziomie behawioralnym (na przykład, używanie alkoholu odstrasza szereg niewłaściwych zachowań, w tym zachowań uznanych za uzależniające) lub na poziomie syndromu (na przykład uzależnienie behawioralne zaczyna się po leczeniu alkoholizmu, być może jako substytut picia). Problemowi hazardzistom z częstym używaniem alkoholu towarzyszy większa dotkliwość hazardu i więcej problemów psychospołecznych wynikających z hazardu niż osób bez historii używania alkoholu (31), a młodzież pijąca w umiarkowanej lub wysokiej częstotliwości częściej uprawia hazard niż ci, którzy nie są (32), sugerując interakcję behawioralną między alkoholem a hazardem. W przeciwieństwie do tego, podobne odkrycie dotyczące stosowania nikotyny sugeruje interakcję syndromalną, podobnie jak fakt, że dorośli z patologicznym hazardem, którzy są obecnymi lub wcześniejszymi palaczami, mieli znacznie silniejsze pragnienie uprawiania hazardu (33). Problemowi hazardzistom, którzy codziennie używają tytoniu, częściej towarzyszą problemy z alkoholem i narkotykami (34).

Inne zaburzenia psychiczne, takie jak duże zaburzenie depresyjne, zaburzenie dwubiegunowe, zaburzenie obsesyjno-kompulsyjne i zespół nadpobudliwości psychoruchowej, są również powszechnie zgłaszane w związku z uzależnieniami behawioralnymi (35,36; patrz także Weinstein i Lejoyeux, ten problem). Jednak wiele z tych badań chorób współistniejących opierało się na próbkach klinicznych. Zakres, w jakim wyniki te uogólniają się na próbki społeczności, pozostaje do ustalenia.

Neurocognition

Uzależnienia behawioralne i zaburzenia używania substancji mogą mieć wspólne cechy poznawcze. Zarówno patologiczni hazardziści, jak i osoby z zaburzeniami związanymi z używaniem substancji zazwyczaj szybko obniżają nagrody (37) i niekorzystnie wykonywać zadania decyzyjne (38) takich jak Iowa Gambling Task, paradygmat, który ocenia podejmowanie decyzji z nagrodami za ryzyko (39). Natomiast badanie osób z uzależnieniem od Internetu nie wykazało takich deficytów w podejmowaniu decyzji w Iowa Gambling Task (40). Badanie z użyciem wszechstronnej baterii neurokognitywnej w patologach 49, abstynentach uzależnionych od alkoholu 48 i kontrolach 49 wykazało, że zarówno gracze, jak i alkoholicy wykazywali zmniejszoną wydajność w testach hamowania, elastyczności poznawczej i planowania, ale nie mieli różnic w testach funkcjonowanie wykonawcze (41).

Wspólne procesy neurobiologiczne

Coraz więcej literatury wskazuje na wiele układów neuroprzekaźników (np. Serotonergicznych, dopaminergicznych, noradrenergicznych, opioidergicznych) w patofizjologii uzależnień behawioralnych i zaburzeń związanych z używaniem substancji (42). W szczególności serotonina (5-HT), która jest zaangażowana w hamowanie zachowania, i dopaminy, zaangażowana w uczenie się, motywację i istotność bodźców, w tym nagrody, może znacząco przyczynić się do obu zestawów zaburzeń (42,43).

Dowody na zaangażowanie serotonergiczne w uzależnienia behawioralne i zaburzenia używania substancji wynikają częściowo z badań aktywności oksydazy monoaminowej B (MAO-B), która koreluje z poziomami płynu mózgowo-rdzeniowego (CSF) kwasu 5-hydroksyindolooctowego (5-HIAA, metabolit 5-HT) i jest uważany za marker peryferyjny funkcji 5-HT. Niskie poziomy 5-HIAA w płynie mózgowo-rdzeniowym korelują z wysokim poziomem impulsywności i poszukiwaniem wrażeń oraz zostały wykryte w patologicznych zaburzeniach hazardu i zażywaniu substancji (44). Badania farmakologiczne prowokacji, które mierzą odpowiedź hormonalną po podaniu leków serotoninergicznych, również dostarczają dowodów na zaburzenia czynności serotoninergicznej zarówno w uzależnieniach behawioralnych, jak i zaburzeniach związanych z używaniem substancji (45).

Powtarzające się używanie substancji lub angażowanie się w uzależnienie behawioralne w następstwie potrzeby może odzwierciedlać jednolity proces. Badania przedkliniczne i kliniczne sugerują, że podstawowy mechanizm biologiczny zaburzeń spowodowanych nagłym parciem może obejmować przetwarzanie przychodzącego wkładu nagrody przez brzuszny obszar nakrywkowy / jądro półleżące / obwód oczodołu obwodowego (46,47). Brzuszny obszar nakrywkowy zawiera neurony, które uwalniają dopaminę do jądra półleżącego i orbitalnej kory czołowej. Zaproponowano zmiany w szlakach dopaminergicznych leżące u podstaw poszukiwania nagród (hazardu, leków), które wyzwalają uwalnianie dopaminy i wywołują uczucie przyjemności (48).

Ograniczone dowody z badań neuroobrazowych potwierdzają wspólne neurokonstrukcje uzależnień behawioralnych i zaburzeń związanych z używaniem substancji (7). Zmniejszona aktywność brzusznej środkowej kory przedczołowej (vmPFC) jest związana z impulsywnym podejmowaniem decyzji w ocenach ryzyka-nagrody oraz ze zmniejszoną odpowiedzią na wskazówki dotyczące hazardu u patologicznych hazardzistów (49). Podobnie nieprawidłowe funkcjonowanie vmPFC stwierdzono u osób z zaburzeniami używania substancji (50). Aktywacja mózgu związana z sygnalizacją gry w uzależnionych od gier internetowych zachodzi w tych samych regionach mózgu (oczodołowo-czołowo, grzbietowo-boczna przedczołowa, przednia zakręcie obręczy, jądro półleżące), jak w przypadku aktywacji mózgu związanej z sygnalizacją lekową u narkomanów (51; zob. ).

Badania obrazowania mózgu sugerują, że dopaminergiczny szlak mezolimbiczny z brzusznego obszaru nakrywkowego do jądra półleżącego może być zaangażowany zarówno w zaburzenia używania substancji, jak i patologiczny hazard. Pacjenci z patologicznym hazardem wykazywali mniejszą brzuszną aktywność neuronalną prążkowia za pomocą fMRI podczas wykonywania symulowanego hazardu niż osoby kontrolne (52), podobne do obserwacji u osób uzależnionych od alkoholu podczas przetwarzania nagród pieniężnych (53). Zmniejszona aktywacja brzusznej prążkowia jest również związana z pragnieniami związanymi z uzależnieniami od substancji i zachowania (41). Udział w zadaniu hazardowym wydaje się wywoływać większe uwalnianie dopaminy w prążkowiu brzusznym u osób z chorobą Parkinsona (PD) i hazardem patologicznym niż u osób z samym PD (54), odpowiedź podobna do tej wywoływanej przez sygnały związane z narkotykami lub narkotykami u narkomanów (55).

Zaangażowanie dopaminy w uzależnienia behawioralne sugerują również badania pacjentów z PD leczonych lekami (56,57). Dwa badania pacjentów z PD wykazały, że ponad 6% doświadczyło nowego uzależnienia od zachowań lub zaburzeń kontroli impulsów (np. Patologiczny hazard, uzależnienie seksualne), przy znacznie wyższych wskaźnikach wśród osób przyjmujących leki agonistyczne dopaminy (58,59). Wyższa równoważność dawki lewoskrętnej była związana z większym prawdopodobieństwem uzależnienia behawioralnego (59). W przeciwieństwie do tego, czego można by się spodziewać po zaangażowaniu dopaminy, antagoniści receptorów dopaminowych D2 / D3 zwiększają motywację i zachowania związane z hazardem u osób bez PD z patologicznym hazardem (60) i nie mają skuteczności w leczeniu patologicznego hazardu (61,62). Konieczne są dalsze badania w celu wyjaśnienia dokładnej roli dopaminy w patologicznym hazardzie i innych uzależnieniach behawioralnych.

Historia rodziny i genetyka

Stosunkowo niewiele badań rodzinnych / genetycznych dotyczących uzależnienia behawioralnego zostało zaprojektowanych z odpowiednimi grupami kontrolnymi (7). Małe badania rodzinne probantów z patologicznym hazardem (63), kleptomania (64) lub kompulsywne kupowanie (65) każdy odkrył, że krewni pierwszego stopnia probantów mieli znacznie wyższe wskaźniki życia w przypadku alkoholu i innych zaburzeń związanych z używaniem substancji oraz depresji i innych zaburzeń psychicznych niż osoby kontrolowane. Te kontrolowane badania rodzinne potwierdzają pogląd, że uzależnienia behawioralne mogą mieć genetyczny związek z zaburzeniami używania substancji.

Genetyczny i środowiskowy wkład w określone zachowania i zaburzenia można oszacować, porównując ich zgodność w identycznych (monozygotycznych) i braterskich (dizygotycznych) parach bliźniaczych. W badaniu bliźniąt płci męskiej stosujących Twin Registry z epoki wietnamskiej, 12% do 20% zmienności genetycznej ryzyka dla patologicznego hazardu i 3% do 8% nieodmiennej zmienności środowiskowej ryzyka dla patologicznego hazardu był spowodowany ryzykiem dla alkoholu zaburzenia użytkowania (66). Dwie trzecie (64%) współwystępowania patologicznego hazardu i zaburzeń związanych z używaniem alkoholu można przypisać genom, które wpływają na oba zaburzenia, sugerując nakładanie się genetycznie przenoszonych podstaw obu warunków. Wyniki te są podobne do tych sugerujących wspólny wkład genetyczny w szereg zaburzeń związanych z używaniem substancji (67).

Istnieje bardzo niewiele badań genetycznych dotyczących uzależnień behawioralnych. Allel D2A1 genu receptora dopaminy D2 (DRD2) zwiększa częstotliwość od osób z problematycznym hazardem do patologicznego hazardu i współwystępujących patologicznych hazardów i zaburzeń związanych z używaniem substancji (68). Kilka polimorfizmów pojedynczego nukleotydu genu DRD2 (SNP) zostało powiązanych z miarami osobowości impulsywności i eksperymentalnymi środkami hamowania behawioralnego u zdrowych ochotników (69), ale nie zostały one ocenione u osób z uzależnieniami behawioralnymi. Nadmierni użytkownicy Internetu mieli wyższe częstotliwości allelu długiego ramienia (SS) genu transportera serotoniny (5HTTLPR) niż zdrowi kontrolni, co wiązało się z większym unikaniem szkód (70; patrz także Weinstein i Lejoyeux, ten problem).

Reakcja na leczenie

Uzależnienia behawioralne i zaburzenia używania substancji często reagują pozytywnie na te same metody leczenia, zarówno psychospołeczne, jak i farmakologiczne. Metody samopomocy na etapie 12, wzmacnianie motywacyjne i terapie poznawczo-behawioralne powszechnie stosowane w leczeniu zaburzeń używania substancji zostały z powodzeniem zastosowane w leczeniu patologicznego hazardu, kompulsywnych zachowań seksualnych, kleptomanii, patologicznego zbierania skóry i kompulsywnego kupowania (71-74). Interwencje psychospołeczne zarówno w odniesieniu do uzależnień behawioralnych, jak i zaburzeń związanych z używaniem substancji często opierają się na modelu zapobiegania nawrotom, który zachęca do abstynencji poprzez identyfikację wzorców nadużyć, unikanie lub radzenie sobie z sytuacjami wysokiego ryzyka oraz wprowadzanie zmian w stylu życia, które wzmacniają zdrowsze zachowania. Natomiast udane terapie psychospołeczne w przypadku zaburzeń obsesyjno-kompulsyjnych kładą nacisk na strategie zapobiegania ekspozycji i reakcji (2).

Nie ma obecnie żadnych leków zatwierdzonych do leczenia uzależnień behawioralnych, ale niektóre leki, które okazały się obiecujące w leczeniu zaburzeń związanych z używaniem substancji, również okazały się obiecujące w leczeniu uzależnień behawioralnych (75). Naltrexone, antagonista receptora opioidowego mu zatwierdzony przez Amerykańską Agencję ds. Żywności i Leków w leczeniu alkoholizmu i uzależnienia od opioidów, wykazał skuteczność w kontrolowanych badaniach klinicznych w leczeniu patologicznego hazardu i kleptomanii (76-79) i obiecują w niekontrolowanych badaniach kompulsywnego kupowania (80), kompulsywne zachowania seksualne (81), uzależnienie od Internetu (82) i patologicznego zbierania skóry (83). Odkrycia te sugerują, że receptory opioidowe mu odgrywają podobną rolę w uzależnieniach behawioralnych, jak w zaburzeniach używania substancji, prawdopodobnie poprzez modulację dopaminergicznego szlaku mezolimbicznego. W przeciwieństwie do tego, krótko działający antagonista receptora opioidowego mu nalokson nasila objawy w zaburzeniu obsesyjno-kompulsyjnym (84).

Leki, które zmieniają aktywność glutaminergiczną, były również stosowane do leczenia uzależnień behawioralnych i uzależnienia od substancji. Topiramat, środek przeciwdrgawkowy, który blokuje podtyp AMPA receptora glutaminianu (wśród innych działań), okazał się obiecujący w otwartych badaniach nad patologicznym hazardem, kompulsywnym kupowaniem i kompulsywnym zbieraniem skóry (85), a także skuteczność w redukcji alkoholu (86), papieros (87) i kokaina (88) posługiwać się. N-acetylocysteina, aminokwas, który przywraca pozakomórkowe stężenie glutaminianu w jądrze półleżącym, zmniejszone pragnienia hazardu i zachowanie w jednym badaniu patologicznych hazardzistów (89) i zmniejsza głód kokainy (90) i zażywanie kokainy (91) u uzależnionych od kokainy. Badania te sugerują, że modulacja glutaminergiczna tonu dopaminergicznego w jądrze półleżącym może być mechanizmem wspólnym dla uzależnienia behawioralnego i zaburzeń używania substancji (92).

Problemy diagnostyczne

Tylko jedno uzależnienie behawioralne, hazard patologiczny, jest rozpoznaną diagnozą w DSM-IV i ICD-10. Jego kryteria diagnostyczne są koncepcyjnie podobne do tych dotyczących nadużywania / uzależnienia od substancji, tj. Zaabsorbowanie zachowaniem, zmniejszona zdolność do kontrolowania zachowania, tolerancja, wycofanie i niekorzystne konsekwencje psychospołeczne. Grupa zadaniowa DSM-V zasugerowała przeniesienie patologicznego hazardu z obecnej klasyfikacji jako zaburzenia kontroli impulsów do nowej klasyfikacji wstępnie określanej jako „uzależnienie i zaburzenia pokrewne”, która obejmowałaby zarówno zaburzenia używania substancji, jak i „uzależnienia od substancji” (www.dsm5.org, dostęp do lutego 10, 2010). Jedyną istotną proponowaną zmianą kryteriów diagnostycznych jest zniesienie kryterium dotyczącego popełniania czynów nielegalnych w celu finansowania gier hazardowych, w przypadku którego stwierdzono niską częstość występowania i niewielki wpływ na diagnozę.

Kilka innych uzależnień behawioralnych zaproponowało kryteria diagnostyczne, w tym kompulsywne kupowanie (93), Uzależnienie od Internetu (94), uzależnienie od gier wideo / komputerowych (95), uzależnienie seksualne (96) i nadmierne opalanie (patrz Kouroush i in., ten problem). Są one zwykle oparte na istniejących kryteriach DSM-IV dotyczących nadużywania substancji lub uzależnienia, np. Nadmiernego czasu spędzonego na zachowaniu, powtarzających się nieudanych próbach ograniczenia lub zatrzymania zachowania, ograniczonej kontroli zachowania, tolerancji, wycofania i niekorzystnego psychospołecznego konsekwencje. Grupa robocza ds. Zaburzeń związanych z substancjami związanymi z DSM-V rozważa kilka z tych uzależnień nie-substancji do włączenia do DSM-V, w szczególności wspominając o uzależnieniu od Internetu (www.dsm5.org; dostęp do lutego 10, 2010). Jednak dla wielu zaburzeń istnieje niewiele danych potwierdzających te kryteria diagnostyczne lub nie ma ich wcale; są one obecnie najbardziej przydatne jako narzędzia do badania, aby oszacować rozpowszechnienie problemu.

Jednym z pytań diagnostycznych poruszonych w literaturze jest pytanie, gdzie uzależnienia behawioralne (i uzależnienia od substancji) wchodzą w zakres impulsywności i kompulsywności (97), tj. czy są bardziej podobne do zaburzeń kontroli impulsów lub zaburzeń obsesyjno-kompulsyjnych? Niektórzy twierdzą, że to podejście o jednolitym wymiarze jest zbyt uproszczone, a impulsywność i kompulsywność reprezentują raczej wymiary ortogonalne niż przeciwne bieguny pojedynczego wymiaru (98). Zgodnie z tym ostatnim argumentem, wyniki takie jak znaczne zróżnicowanie stopnia impulsywności wśród osób z uzależnieniem behawioralnym, zmienność, która może być związana z odpowiedzią na leczenie farmakologiczne (48, 99).

W DSM-IV uzależnienia od substancji (zaburzenia używania substancji) są niezależną kategorią, podczas gdy patologiczny hazard jest uważany za zaburzenie kontroli impulsów, podobne do, na przykład, piromanii i kleptomanii. ICD-10 klasyfikuje patologiczny hazard jako zaburzenie „przyzwyczajenia i impulsu”, ale uznaje, że „zachowanie nie jest kompulsywne w sensie technicznym”, nawet jeśli czasami nazywane jest „kompulsywnym hazardem”.

Związaną z tym kwestią jest powiązanie lub grupowanie, jeśli istnieje, między różnymi uzależnieniami behawioralnymi. Analiza skupień zmiennych demograficznych i klinicznych u pacjentów z 210 z pierwotnym zaburzeniem obsesyjno-kompulsyjnym zidentyfikowała dwa oddzielne skupiska pacjentów z uzależnieniami behawioralnymi (100): pacjenci z patologicznym hazardem lub uzależnieniem seksualnym („hiperseksualność”) mieli wcześniejszy wiek zachorowania i częściej byli mężczyznami, w porównaniu z pacjentami z kompulsywnymi zakupami. Potrzebne są dalsze badania, aby potwierdzić i rozszerzyć to odkrycie. Jednym z podejść badawczych, które mogą znacząco przyczynić się do tej dziedziny, byłaby kompleksowa ocena dużej, heterogenicznej, dobrze scharakteryzowanej grupy osób o różnych uzależnieniach behawioralnych i uzależnieniach od substancji w kategoriach dyskretnych elementów impulsywności i kompulsywności zarówno psychologicznej (poznawczej), jak i behawioralnej ( domeny motoryczne, np. wrażliwość na opóźnienie nagrody (czasowe obniżenie nagrody), podejmowanie decyzji z nagrodą za ryzyko, sztywność pojęciowa, przedwczesne reagowanie przewidujące, odpowiedź perseweracyjna, hamowanie odpowiedzi i uczenie się odwrócenia.

Wspierany przez Intramural Research Program, National Institutes of Health, National Institute on Drug Abuse; NIH (NIDA) udziela R01 DA019139 (MNP) i RC1 DA028279 (JEG); oraz Centra Doskonałości w Badaniach Hazardu w Minnesocie i Yale, które są wspierane przez Narodowe Centrum Odpowiedzialnej Gry i jego Instytut Badań nad Zaburzeniami Hazardowymi. Dr Weinstein jest wspierany przez Izraelski Narodowy Instytut Psychobiologii. Treść manuskryptu leży wyłącznie w gestii autorów i niekoniecznie odzwierciedla oficjalne poglądy Narodowego Centrum Odpowiedzialnej Gry lub Instytutu Badań nad Zaburzeniami Hazardowymi lub innych agencji finansujących.