Terry Burnham i Jay Phelan
Ta książka dotyczy obwodów nagrody w mózgu i tego, jak ewoluował w bardzo różnych okolicznościach, pozostawiając nas bezbronnymi w dzisiejszym środowisku. Książka jest łatwa do zrozumienia, pouczająca i niezwykle zabawna. Phelan jest profesorem biologii UCLA. Link do drugiej edycji
Oto dwa fragmenty:
- Musimy rozpoznać, że nasze jedyne prawdziwie błędne strefy znajdują się w naszych mózgach. Na przykład u niektórych całkowicie sparaliżowanych mężczyzn możliwe jest stymulowanie genitaliów do wywoływania erekcji, a nawet wytrysków. Jednak ci pacjenci nie znajdują satysfakcji, ponieważ ich mózgi nigdy nie otrzymują wiadomości. Ci sami pacjenci mogą jednak odczuwać doznania takie jak orgazmy, jeśli stymulowane są ośrodki przyjemności w ich mózgach. Problem polega na tym, że mózg musi być sygnalizowany o naszym zachowaniu przez układ nerwowy, a każdy system sygnalizacji może być manipulowany. Weźmy na przykład pod uwagę, w jaki sposób drapieżniki śmiertelnie wykorzystują system sygnalizacji świetlika. Jeśli w letnią noc siedzisz na polu, możesz zostać potraktowany przez wir świetlików migających w ciemności. Ten taniec nie jest dla naszej przyjemności; wykonują rytuał godowy. Na polu jest ciemno jak smoła, a wokół lata wiele różnych gatunków. Muchy muszą znaleźć przedstawicieli własnego gatunku, aby pomyślnie się parzyć, więc używają specjalnego systemu sygnalizacji kodem Morse'a, który mówi: „Hej, jestem w twoim typie i jestem gotowy do działania”. Świetliki nie. faktycznie widzą swoich potencjalnych kochanków, ale zamiast tego komunikują się za pomocą świateł brzucha. Jeden gatunek może przywołać dwoma długimi błyskami i krótkim, podczas gdy inny może użyć czterech krótkich, a następnie długich. Kiedy naładowana seksualnie mucha wykryje odpowiednią serię błysków, wlatuje do środka, gotowa założyć rodzinę. Docierając do sygnalizatora, z rozpalonymi lędźwiami, znajdują szczęki śmierci, a nie ramiona miłości. Podstępne drapieżniki wykorzystują system sygnalizacji, wytwarzając dokładną sekwencję błysków wysyłanych przez chętnych partnerów. Kiedy mucha przychodzi do niewłaściwego domu, jest to pora obiadowa dla utalentowanego drapieżnika.
W podobny sposób można oszukać system sygnalizacyjny naszego mózgu - z katastrofalnymi skutkami. Kiedy robimy coś dobrego, nasza przyjemność jest powodowana przez substancje chemiczne zwane neuroprzekaźnikami, które stymulują ośrodki robienia tego w naszym mózgu. …
Kiedy bierzemy lek powodujący przyjemność, nasz mózg działa tak, jakby odpowiednio uwolnione neuroprzekaźniki zalały system. Mózg myśli, że zrobiliśmy coś wielkiego, na przykład znajdując jedzenie lub ciepło, podczas gdy w rzeczywistości możemy kucnąć nad brudną toaletą z podskórną heroiną w ręku. Nasze centra przyjemności wiedzą tylko, że skąpane są w precyzyjnym zestawie sygnałów chemicznych, które wywołują błogość.
- Chantek to elegancki, sympatyczny orangutan, który mieszka w zoo w Atlancie. Wyszkolony w języku migowym, ma więcej niż 150 słów i jest uważany za porządnego artystę. …
Dorastając w tym ludzkim otoczeniu, Chantek stał się NAPRAWDĘ GRUBY, ważył pięćset funtów, mniej więcej trzy razy większy od idealnego. Obawiając się, że ogromna masa zapadnie mu płuca, naukowcy umieścili go na ścisłej diecie. Dawniej pięćset funtów zabawy, stał się czterysta funtów gniewu. Podczas diety jego ulubionym symbolem języka migowego stał się „cukierek”. Odmówił rysowania i zamiast tego zjadł kredki podane do jego artystycznego użytku, a na diecie Chantek nawet uciekł. … W końcu znaleziono go siedzącego obok rozwalonej beczki z jedzeniem, używając wszystkich czterech kończyn do wpychania małpiej karmy do ust. Chantek jest wyjątkowy, nie tylko ze względu na kontakt z ludźmi, zdolności językowe i artystyczne, ale także wagę. Widzisz, poza ogrodami zoologicznymi i ośrodkami badawczymi nie ma tłustych orangutanów. Dzikie orangutany, pomimo wspólnego zamiłowania genetycznego Chantek do dobrego posiłku, utrzymują smukłe 160 funtów, ponieważ jedzenie jest stosunkowo rzadkie i trudne do zdobycia w dżungli Borneo.
Dorastając w tym ludzkim otoczeniu, Chantek stał się NAPRAWDĘ GRUBY, ważył pięćset funtów, mniej więcej trzy razy większy od idealnego. Obawiając się, że ogromna masa zapadnie mu płuca, naukowcy umieścili go na ścisłej diecie. Dawniej pięćset funtów zabawy, stał się czterysta funtów gniewu. Podczas diety jego ulubionym symbolem języka migowego stał się „cukierek”. Odmówił rysowania i zamiast tego zjadł kredki podane do jego artystycznego użytku, a na diecie Chantek nawet uciekł. … W końcu znaleziono go siedzącego obok rozwalonej beczki z jedzeniem, używając wszystkich czterech kończyn do wpychania małpiej karmy do ust. Chantek jest wyjątkowy, nie tylko ze względu na kontakt z ludźmi, zdolności językowe i artystyczne, ale także wagę. Widzisz, poza ogrodami zoologicznymi i ośrodkami badawczymi nie ma tłustych orangutanów. Dzikie orangutany, pomimo wspólnego zamiłowania genetycznego Chantek do dobrego posiłku, utrzymują smukłe 160 funtów, ponieważ jedzenie jest stosunkowo rzadkie i trudne do zdobycia w dżungli Borneo.
;
