Czy badania nad uzależnieniem od pornografii są powstrzymywane przez tabu związane z tym zaburzeniem? W tym pytaniu i odpowiedzi rozmawiamy z Rubénem de Alarcón Gómez, głównym autorem na a przegląd systematyczny w uzależnienie od pornografii online, które jest zalecane przez F1000Prime Faculty, aby dowiedzieć się więcej o charakterze schorzenia, na którym stoimy w sprawie diagnozy i leczenia oraz jak oficjalne uznanie mogłoby zmienić zakres badań w tym obszarze.
Dlaczego chciałeś kontynuować badania na ten temat?
Od dłuższego czasu interesuję się dziedziną uzależnień, szczególnie konceptualizacją zachowania jako uzależnienia. Mechanizmy leżące u podstaw uzależnienia, pomijając fizjologiczną zależność, są niezwykle złożone. Myślę, że zachowania, które mogą okazać się problematyczne, są dobrym sposobem na podejście do tego tematu ze świeżą perspektywą, która może nas doprowadzić do nowych spostrzeżeń. Badania nad zachowaniami hiperseksualnymi i problematycznym cyberseksualem wydawały się najlepszym sposobem na pogodzenie tych dwóch tematów.
Jak myślisz, dlaczego uzależnienie od pornografii jest w dużej mierze niezbadanym obszarem badań?
Pornografia istnieje od stuleci, ale dopiero od niedawna stała się branżą i zaczęła się rozwijać. Wydaje mi się, że może być możliwe, że niektóre osoby w historii rozwinęły jakieś problematyczne zachowanie wokół tego, ale dopiero po powstaniu Internetu zdaliśmy sobie z tego sprawę. Wynika to prawdopodobnie z faktu, że nowy model konsumpcji zwiększył wskaźniki zapadalności, dzięki czemu jest o wiele bardziej rozpowszechniony niż wcześniej, dlatego trudno jest go nawet określić ilościowo. Myślę, że to bardzo szybkie przejście od normalnego zachowania seksualnego do potencjalnie patologicznego zaskoczyło prawie wszystkich.
Czy uważasz, że brak oficjalnej klasyfikacji uzależnienia od pornografii jako rozpoznanego zaburzenia wpływa na badania w tej dziedzinie?
Na pewno. I pod pewnymi względami niekoniecznie w negatywny sposób. Nasz brak wiedzy na ten temat powinien ostrzec nas, abyśmy byli bardzo ostrożni podczas studiowania, a nie spieszyli się do klasyfikacji z luźno zdefiniowanymi kryteriami w czymś tak bardzo niejednorodnym, jak ludzka seksualność.
Myślę, że ICD-11 wykonał dobrą robotę, w tym „kompulsywne zaburzenie zachowania seksualnego” jako sposób na odzwierciedlenie konieczności rozpoznania i leczenia tych pacjentów, a ja nie mogę winić APA za ostrożność i nieuwzględnianie go w DSM-5, ponieważ etykieta „uzależnienia” jest ciężka. Z drugiej strony, podczas gdy pacjenci skorzystają przede wszystkim z diagnozy, która pozwala na pewną indywidualną elastyczność, myślę, że brak konsensusu w niektórych obszarach spowolni, a nawet utrudni przełom w badaniach.
Co można zrobić, aby wesprzeć i leczyć osoby zmagające się z tym zaburzeniem?
Dowody wydają się przemawiać za pracą psychoterapeutyczną w porównaniu z potencjalnymi metodami leczenia uzależnień. Powiedziałbym, że podniesienie świadomości, że zachowania seksualne mogą być problematyczne u niektórych osób, zwłaszcza jeśli spełniają one predyktory, byłoby odpowiednim pierwszym krokiem do rozpoznania, kiedy szukać pomocy.
Czy uważasz, że dostępność pornografii wpłynęła na rozpowszechnienie tego zaburzenia?
Tak, bez wątpienia. Szerszy dostęp jest odpowiedzialny za wzrost liczby osób oglądających pornografię. Dane sugerują, że wzrost liczby osób używających pornografii rośnie wraz z najnowszymi osiągnięciami technologicznymi, szczególnie wśród najmłodszych populacji.
Potrójne czynniki A (dostępność, przystępność cenowa, dostępność) często związane z tym zaburzeniem sugerują zmianę modelu konsumpcji po drodze, z potencjałem nie tylko teraz łatwiejszego spożycia pornografii, ale także szerokiej gamy dywersyfikacji, dzięki czemu można je zaspokoić według gustu konsumenta.
Czy uważasz, że ze względu na charakter tego uzależnienia ogranicza się badania w tej dziedzinie?
Potencjalnie tak. Wydaje się, że do niedawna zachowanie hiperseksualne było zawsze rzadką jednostką kliniczną. Jego tabu, potrzeba prywatności i oczekiwania społeczeństwa mogły odegrać rolę w tym, co stanowiło subiektywną sytuację dla pacjenta. Jest bardzo możliwe, że przez wiele lat nie był on zgłaszany dłużej niż był dla nich problemem.
Moim zdaniem, jeśli naukowcy niechętnie podchodzą do tego zaburzenia. Nie pochodzi od elementu seksualnego, ale od uzależniającego. Niektórzy klinicyści postrzegają uzależnienie od substancji jako silnie uzależnione od osobowości zaburzenia, w których uzależnienie chemiczne jest tylko najnowszym objawem, a nie przyczyną leżącą u jego podstaw. Tak więc nawet przy precedensie związanym z hazardem istnieje pewien sceptycyzm wobec konceptualizacji zachowania jako „uzależniającego”, zwłaszcza zachowań, które są integralną częścią życia ludzkiego. Ponieważ określenie, co jest patologiczne, a co nie jest w tych przypadkach, okazuje się prawdziwym wyzwaniem i godnym dobrego bólu głowy lub dwóch.
Mam nadzieję, że ułatwi to przyszłe badania i posłuży za punkt wyjścia do odkrycia związku między hiperseksualnością a zachowaniami uzależniającymi, abyśmy mogli pomóc tym pacjentom, którzy cierpią z tego powodu. Istnieje kilka szarych obszarów, które wymagają bardziej solidnych dowodów i innych powiązanych kwestii, które powinny być. Zdaję sobie sprawę, że od kilku autorów wymienionych w tym artykule są już ambitne projekty, które zajmują się niektórymi z tych problemów, więc możemy uzyskać odpowiedzi wcześniej, niż wiemy.
;
