Amerykańskie Stowarzyszenie Edukatorów Seksualności, Doradców i Terapeutów (AASECT) opublikował to, co sami nazywają „historycznym oświadczeniem” na temat pornografii i uzależnienia od seksu. W centrum stwierdzenia znajduje się stwierdzenie, że organizacja „nie znajduje wystarczających dowodów empirycznych na poparcie klasyfikacji uzależnienia od seksu lub uzależnienia od pornografii jako zaburzenia zdrowia psychicznego” - to wraz z ogólną krytyką wszelkich dostępnych „uzależnień seksualnych szkolenia i metody leczenia oraz pedagogika edukacyjna ”jako„ niedostatecznie oparte na dokładnej wiedzy o seksualności człowieka ”. (Link do pełnego artykułu)
Aby uzyskać oświadczenie o takim zakresie, wadze i autorytecie, można by pomyśleć, że dokonano starannego, bezstronnego i opartego na współpracy przeglądu dowodów naukowych.
Byłbyś rozczarowany.
W niezwykle szczerym i publicznym przyjęciu przez człowieka, który zainicjował proces za tym stwierdzeniem, zatytułowany „Jak powstało oświadczenie dotyczące uzależnienia od seksu AASECT, ”Michael Aaron przedstawia szczegółowe okno procesu, który kryje się za całym stwierdzeniem - historię, która naszym zdaniem w dużej mierze mówi sama za siebie.
Zamiast dokładnego przeglądu dowodów przez zróżnicowany zespół, to stwierdzenie, jak sam przyznaje Aaron, powstało w wyniku „wysiłków na rzecz obrony online” jego i niewielkiej grupy „kolegów agitatorów zajmujących się listami”. Na listach AASECT ta mała grupa celowo zwróciła się do tego, co Aaron nazywał „taktyką renegatów, partyzantów”, które, jak przyznał, były celowo „agresywne” i miały na celu wywołanie regularnych, intensywnych kontrowersji wśród osób w organizacji. Jego własnymi słowami:
- „Dla mnie każda okazja do kontrowersji była szansą”.
- „Ustawiałem alerty na moim telefonie za każdym razem, gdy na listach pojawił się post o uzależnieniu od seksu i celowo starałem się stworzyć prowokacyjny język, który generowałby jak najwięcej odpowiedzi”.
- „Im więcej cyrkowej atmosfery [tym lepiej]”.
Wszystko to, według Aarona, było konieczne, aby „dokonać szybkiej zmiany”.
Niektórzy mogą się oczywiście zastanawiać, dlaczego Aaron i jego zespół zdecydowali się nie dążyć do zmiany poprzez bardziej cywilny i hojny proces, pozwalający na autentyczną przestrzeń dla różnych głosów, aby znaleźć konsensus? Odnosząc się do tej właśnie możliwości, Aaron nalegał, aby ten rodzaj dialogu lub narady z ludźmi, którzy nie zgadzali się z jego propozycją, był stratą czasu, ponieważ ci ludzie byli nieuchronnie stronniczy z powodu zachęty finansowej.
Podobne przesłanki prawdopodobnie dotyczyły letniego instytutu AASECT tylko mówcy, którzy są zdeklarowanymi działaczami przeciwko uzależnieniu od wszystkiego - David Ley, Joe Kort i Nicole Prause.
Czy to również dlatego AASECT pomija lub minimalizuje dużą grupę odpowiednich badań w tej dziedzinie?
Jak już wspomnieliśmy w innym miejscu, są Badania neurologiczne 27 i Przeglądy literatury 10 - wszystko to potwierdza uzależniający potencjał pornografii. Przynajmniej badania 17 połącz pornografię z szerokim zakresem problemów seksualnych, za dodatkową opłatą badania 34 łączenie pornografii ze zmniejszeniem związku i satysfakcją seksualną
Czy wszystkie 98 z tych badań to tylko „pseudonauka”? Są te badania naukowe, które upierają się AASECT, nie są „wystarczające”, aby potwierdzić istnienie poważnego problemu?
Konkluzja: trudno zaprzeczyć, że istnieje prawdziwy problem, nie zapisując zbyt dużej ilości (spójnych) dowodów empirycznych.
Nie jest to oczywiście to samo, co próba „nadmiernego patologizowania konsensualnych problemów seksualnych” stwierdzone przez AASECT - coś, czego większość usług uzależnień unika również. Rzeczywiście, niezależnie od tego, czy uzależnienie od pornografii jest „prawdziwe”, jest to inne pytanie niż to, czy jest to zaburzenie psychiczne. [2]
Oba rozróżnienia są jednak pomijane w oświadczeniu, które kładzie nacisk na przedstawianie wszelkich podejść zorientowanych na uzależnienie jako z natury patologizujących.
Wobec braku wysokiej jakości rozważań nie jest zaskakujące, że te rozróżnienia zostaną przeoczone. Jak zilustrowano wcześniej, autorzy raportu AASECT bardzo wyraźnie poszli za innym rodzajem rozmowy, który lepiej odpowiadałby ich celom.
Dotyczyło to również sposobu, w jaki podeszli do ostatecznego udoskonalenia oświadczenia.
Jak potwierdzono Napisz Aarona, poprzednie stanowisko konsensusu AASECT odeszło od preferowanego stanowiska z powodu zaangażowania zbyt wielu różnorodnych głosów. [3] Aaron i jego koledzy byli zdecydowani nie popełniać więcej tego samego błędu. Więc tym razem utworzyli starannie kontrolowane proces przekazywania informacji zwrotnych, które nie zakłóciły ich preferencji: „Doradziłem naszej grupie, aby wysłała oświadczenie tylko do niewielkiej grupy starannie dobranych osób, po trzy na osobę, i starannie zdefiniowała parametry zaangażowania”.
I masz to! Narodziło się „porozumienie”.
Ich zdaniem Aaron i inni uczestnicy potwierdzili, że wciąż trwa żywa debata. Aaron napisał „Uzależnienie od seksu jest tematem bardzo kontrowersyjnym i jest przedmiotem gorącej debaty zarówno w społecznościach seksuologicznych, jak i uzależnień seksualnych”. Inny autor, Ian Kerner, podziękował te „mocne głosy, które miały przekonanie, by wyrazić swój sprzeciw wobec takiego oświadczenia”.
Bez Aarona własny Taktyki „agresywne” i „partyzanckie” używane do przezwyciężania opozycji, odrzucania gorącej debaty, odrzucania coraz większej liczby badań sprzecznych z jego wnioskami i przewidywania pojawienia się niewątpliwego konsensusu, te inne głosy mogły być nawet uznane w wynikowym oświadczeniu!
Rzeczywiście, trzeba się zastanowić, jak zniuansowana i pomocna jest instrukcja AASECT może stało się, że bogactwo wszystkich głosów i perspektyw zostało dopuszczone do równej gry.
[1] W szczególności Michael Aaron powiedziany, „Dziedzina uzależnień od seksu to lukratywny przemysł, z bardzo drogimi ośrodkami szpitalnymi i tak dalej - czy ktoś naprawdę uważa, że zwolennik uzależnienia od seksu jest motywowany do podważania tego modelu?” Kontynuował: „Język oparty na współpracy jest bezproduktywny w przypadku grupy, która jest egzystencjalnie zagrożona przez Twoje cele”. Tłumaczenie: Terapeuci pomagający ludziom uzależnionym od seksu są zbyt beznadziejnie uprzedzeni przez ich pensje, że naprawdę nie ma sensu angażować się cywilnie i współpracować!
Jeśli to prawda, czy inne zachęty finansowe nie prowadziłyby do takiej samej dyskwalifikacji? Jak sam przyznaje, przygotowanie się do seksuologa wiąże się również z dużymi nakładami finansowymi: „Jako CST przeszedłem rygorystyczny proces szkolenia, który kosztował małą fortunę i co roku płacę liczne składki na rzecz AASECT zachowaj mój certyfikat ”. Czy zwrot kosztów za ich usługi oznacza, że nie można również ufać seksuoterapeutom jako partnerom do rozmów ze względu na ich usługi lecznicze?
Większy problem polega na tym, jak ta uwaga na tak zwane „lukratywne” pole uzależnienia seksualnego odrywa od tego, co niewątpliwie ma większy wpływ na naszą publiczną rozmowę: wielomiliardowy przemysł pornograficzny i jego wielopoziomowy wpływ na sposób myślenia i rozmowy Amerykanów o seksie.
[2] Być może z powodu niejasności w tym punkcie w oświadczeniu AASECT różnica między tymi dwoma nie pojawia się wcale w publicznej dyskusji na temat oświadczenia. W jednym pojedynczy raport telewizyjny na oświadczeniu tak to podsumowali:
·„Nie ma czegoś takiego jak uzależnienie od seksu lub pornografii”.
·„Czy możesz być uzależniony od pornografii lub seksu?"
·„To nie jest kryzys zdrowia publicznego. To nie uzależnia. ”
Z punktu widzenia opinii publicznej odrzucenie uzależnienia od pornografii jest „zaburzeniem psychicznym” zaprzeczającym jego istnieniu.
[3] Jako Michael Aaron opisane poprzedni wysiłek zmierzył się z „chaosem spowodowanym napływem wielu różnych opinii, które próbowały ukształtować oświadczenie i bez żadnego procesu organizacyjnego, który utrzymywałby zespół na dobrej drodze”.
;