Innowacje i zmiany w klasyfikacji ICD-11 zaburzeń psychicznych, behawioralnych i neurorozwojowych (2019)

Katatonia

W ICD-10 katatonia została włączona jako jeden z podtypów schizofrenii (tj. Schizofrenia katatoniczna) i jako jeden z zaburzeń organicznych (tj. Organicznych zaburzeń katatonicznych). W uznaniu faktu, że zespół katatonii może wystąpić w związku z różnymi zaburzeniami psychicznymi27, nowa grupa diagnostyczna dla katatonii (na tym samym poziomie hierarchii co zaburzenia nastroju, lęk i zaburzenia związane ze strachem itp.) została dodana w ICD-11.

Katatonia charakteryzuje się występowaniem kilku objawów, takich jak stupor, katalepsja, woskowata elastyczność, mutizm, negatywizm, postawa, maniery, stereotypy, pobudzenie psychomotoryczne, grymasy, echolalia i echopraxia. Nowa grupa diagnostyczna obejmuje trzy warunki: a) katatonia związana z innym zaburzeniem psychicznym (takim jak zaburzenie nastroju, schizofrenia lub inne pierwotne zaburzenie psychotyczne lub zaburzenie ze spektrum autyzmu); b) katatonia wywoływana przez substancje psychoaktywne, w tym leki (np. leki przeciwpsychotyczne, amfetaminy, fencyklidyna); oraz c) wtórna katatonia (tj. spowodowana stanem medycznym, takim jak cukrzycowa kwasica ketonowa, hiperkalcemia, encefalopatia wątrobowa, homocystynuria, nowotwór, uraz głowy, choroba naczyń mózgowych lub zapalenie mózgu).

Zaburzenie dwubiegunowe typu II

DSM-IV wprowadził dwa rodzaje choroby afektywnej dwubiegunowej. Choroba afektywna dwubiegunowa typu I dotyczy prezentacji charakteryzujących się co najmniej jednym epizodem maniakalnym, natomiast choroba afektywna dwubiegunowa typu II wymaga co najmniej jednego epizodu hipomanii plus co najmniej jeden epizod dużej depresji, przy braku historii epizodów maniakalnych. Dowody potwierdzające słuszność rozróżnienia między tymi dwoma typami obejmują różnice w odpowiedzi na monoterapię przeciwdepresyjną28, środki neurokognitywne28, 29, efekty genetyczne28, 30oraz wyniki neuroobrazowania28, 31, 32.

Biorąc pod uwagę te dowody i użyteczność kliniczną rozróżnienia między tymi dwoma typami33, choroba afektywna dwubiegunowa w ICD-11 została również podzielona na zaburzenie dwubiegunowe typu I i typu II.

Zaburzenia dysmorficzne ciała

Osoby z zaburzeniami dysmorficznymi ciała są uporczywie zaabsorbowane jedną lub kilkoma wadami lub wadami w ich wyglądzie ciała, które są albo niezauważalne, albo tylko nieznacznie zauważalne przez innych34. Zaabsorbowaniu towarzyszą powtarzające się i nadmierne zachowania, w tym powtarzające się badanie wyglądu lub powagi postrzeganego defektu lub wady, nadmierne próby kamuflażu lub zmiany postrzeganej wady lub wyraźne unikanie sytuacji społecznych lub wyzwalaczy, które zwiększają niepokój o postrzegany defekt lub wada.

Pierwotnie nazywany „dysmorfofobią”, warunek ten został po raz pierwszy włączony do DSM-III-R. Pojawił się on w ICD-10 jako osadzony, ale niestosowny termin inkluzyjny pod hipochondrią, ale klinicyści zostali poinstruowani, aby zdiagnozować go jako zaburzenie urojeniowe w przypadkach, w których powiązane przekonania uważano za urojenia. Stworzyło to możliwość przypisania tej samej chorobie różnych diagnoz bez rozpoznania pełnego spektrum ciężkości zaburzenia, które może obejmować przekonania, które wydają się urojeniowe z powodu stopnia przekonania lub utrwalenia, z jakim są utrzymywane.

W uznaniu jej wyraźnej symptomatologii, rozpowszechnienia w populacji ogólnej i podobieństw do zaburzeń obsesyjno-kompulsyjnych i pokrewnych (OCRD), zaburzenie dysmorficzne ciała zostało włączone do tej ostatniej grupy w ICD-1135.

Wzorcowe zaburzenie odniesienia

Warunek ten charakteryzuje się uporczywym zaabsorbowaniem przekonaniem, że emituje się postrzegany brzydki lub obraźliwy zapach lub oddech ciała, który jest albo niezauważalny, albo tylko nieznacznie zauważalny dla innych34.

W odpowiedzi na ich zainteresowanie jednostki angażują się w powtarzające się i nadmierne zachowania, takie jak powtarzające się sprawdzanie zapachu ciała lub sprawdzanie postrzeganego źródła zapachu; wielokrotnie szukając otuchy; nadmierne próby kamuflażu, zmiany lub zapobiegania postrzeganemu zapachowi; lub wyraźne unikanie sytuacji społecznych lub wyzwalanie, które zwiększają niepokój w związku z postrzeganym cuchnącym lub obraźliwym zapachem. Osoby dotknięte tym problemem zazwyczaj boją się lub są przekonane, że inni, którzy zauważą ten zapach, odrzucą go lub upokorzą36.

Węchowe zaburzenie odniesienia znajduje się w grupie ICD ‐ 11 OCRD, ponieważ ma wspólne fenomenologiczne podobieństwa z innymi zaburzeniami w tej grupie w odniesieniu do obecności uporczywych intruzywnych zaabsorbowań i związanych z nimi powtarzalnych zachowań.35.

Zaburzenia gromadzenia się

Zaburzenia gromadzenia się charakteryzują się nagromadzeniem dóbr, z powodu ich nadmiernego nabycia lub trudności z ich odrzuceniem, niezależnie od ich rzeczywistej wartości35, 37. Nadmierne pozyskiwanie charakteryzuje się powtarzającymi się popędami lub zachowaniami związanymi z gromadzeniem lub kupowaniem przedmiotów. Trudności z odrzucaniem cechuje postrzegana potrzeba zapisywania przedmiotów i niepokój związany z ich odrzucaniem. Nagromadzenie dóbr powoduje, że przestrzenie życiowe stają się zaśmiecone do tego stopnia, że ​​ich użytkowanie lub bezpieczeństwo jest zagrożone.

Chociaż zachowania gromadzenia się mogą stanowić część szerokiej gamy zaburzeń psychicznych i behawioralnych oraz innych stanów - w tym zaburzeń obsesyjno-kompulsywnych, zaburzeń depresyjnych, schizofrenii, demencji, zaburzeń ze spektrum autyzmu i zespołu Pradera-Williego - istnieją wystarczające dowody na poparcie gromadzenia zaburzenie jako odrębne i niepowtarzalne zaburzenie38.

Osoby dotknięte zbieractwem są niedostatecznie rozpoznawane i niedostatecznie leczone, co przemawia z punktu widzenia zdrowia publicznego za umieszczeniem ich w ICD-1139.

Zaburzenie wycieńcze

Do grupy OCRD dodano nową podgrupę diagnostyczną, powtarzające się zaburzenia zachowania skoncentrowane na ciele. Obejmuje trichotillomanię (która została uwzględniona w grupowaniu zaburzeń nawyków i impulsów w ICD-10) oraz nowy stan, zaburzenie wydalania (znane również jako zaburzenie wybierania skóry).

Zaburzenie ruchowe charakteryzuje się nawracającym zrywaniem własnej skóry, prowadzącym do zmian skórnych, któremu towarzyszą nieudane próby osłabienia lub zatrzymania zachowania. Zrywanie skóry musi być na tyle silne, aby spowodować znaczny stres lub upośledzenie funkcjonowania. Zaburzenia ruchowe (i trichotillomania) różnią się od innych OCRD tym, że zachowanie rzadko jest poprzedzone zjawiskami poznawczymi, takimi jak natrętne myśli, obsesje lub zaabsorbowanie, ale zamiast tego może być poprzedzone doświadczeniami sensorycznymi.

Ich włączenie do grupy OCRD opiera się na wspólnej fenomenologii, wzorcach rodzinnej agregacji i przypuszczalnych mechanizmach etiologicznych z innymi zaburzeniami w tej grupie35, 40.

Złożone zaburzenia pourazowe

Złożone zaburzenia pourazowe (złożone PTSD)41 najczęściej następuje ciężkie stresory o przedłużonym charakterze lub wielokrotne lub powtarzające się niekorzystne zdarzenia, z których ucieczka jest trudna lub niemożliwa, takie jak tortury, niewolnictwo, kampanie ludobójstwa, przedłużająca się przemoc domowa lub powtarzające się seksualne lub fizyczne przemoc w dzieciństwie.

Profil objawowy charakteryzuje się trzema głównymi cechami PTSD (tj. Ponowne przeżywanie traumatycznego wydarzenia lub wydarzeń w teraźniejszości w postaci żywych, natrętnych wspomnień, retrospekcji lub koszmarów; unikanie myśli i wspomnień z wydarzenia lub czynności, sytuacji lub ludzie przypominający zdarzenie; uporczywe postrzeganie podwyższonego aktualnego zagrożenia), którym towarzyszą dodatkowe uporczywe, wszechobecne i trwałe zaburzenia w regulacji afektu, samoświadomości i funkcjonowaniu w relacjach.

Dodanie złożonego PTSD do ICD-11 jest uzasadnione na podstawie dowodów, że osoby z tym zaburzeniem mają gorsze rokowanie i korzystają z różnych metod leczenia w porównaniu z osobami z PTSD42. Złożony PTSD zastępuje nakładającą się kategorię ICD-10 trwałej zmiany osobowości po katastrofalnym doświadczeniu41.

Długotrwałe zaburzenie żalu

Długotrwałe cierpienie opisuje nienormalnie trwałe i unieruchamiające reakcje na żałobę41. Po śmierci partnera, rodzica, dziecka lub innej osoby bliskiej osoby pogrążonej w żałobie następuje uporczywa i wszechobecna reakcja żałobna charakteryzująca się tęsknotą za zmarłym lub uporczywym zaabsorbowaniem zmarłym, któremu towarzyszy silny ból emocjonalny. Objawy mogą obejmować smutek, poczucie winy, złość, zaprzeczenie, obwinianie, trudności w zaakceptowaniu śmierci, poczucie, że dana osoba straciła część siebie, niezdolność do odczuwania pozytywnego nastroju, odrętwienie emocjonalne i trudności w angażowaniu się w czynności społeczne lub inne. Reakcja na żałobę musi trwać przez nietypowo długi okres po stracie (ponad sześć miesięcy) i wyraźnie przekraczać oczekiwane normy społeczne, kulturowe lub religijne dla danej kultury i kontekstu.

Chociaż większość ludzi zgłasza co najmniej częściową remisję z bólu ostrego żalu po około sześciu miesiącach od żałoby, osoby, które nadal doświadczają poważnych reakcji żałobnych, są bardziej narażone na znaczące upośledzenie swojego funkcjonowania. Włączenie długotrwałego zaburzenia żalu w ICD-11 jest odpowiedzią na rosnące dowody na wyraźny i wyniszczający stan, który nie jest odpowiednio opisany przez obecne diagnozy ICD-1043. Ważne jest włączenie i odróżnienie od normatywnego kulturowo żałoby i epizodu depresyjnego, ze względu na różne implikacje wyboru leczenia i prognozy tych ostatnich zaburzeń44.

Zaburzenie objadania się

Zaburzenie objadania się charakteryzuje się częstymi, nawracającymi epizodami objadania się (np. Raz w tygodniu lub dłużej przez okres kilku miesięcy). Epizod objadania się to odrębny okres czasu, w którym jednostka doświadcza subiektywnej utraty kontroli nad jedzeniem, zjada znacznie więcej lub inaczej niż zwykle i nie może przestać jeść ani ograniczać rodzaju lub ilości spożywanego jedzenia.

Obżarstwo jest odczuwane jako bardzo niepokojące i często towarzyszą mu negatywne emocje, takie jak poczucie winy lub obrzydzenie. Jednak w przeciwieństwie do bulimii, epizody objadania się nie następują regularnie po niewłaściwych zachowaniach kompensacyjnych mających na celu zapobieganie przyrostowi masy ciała (np. Wymioty wywołane przez siebie, niewłaściwe stosowanie środków przeczyszczających lub lewatyw, forsowne ćwiczenia). Chociaż zaburzenie objadania się jest często związane z przyrostem masy ciała i otyłością, te cechy nie są wymagane, a zaburzenie może występować u osób o normalnej wadze.

Dodanie zaburzenia z napadami objadania się do ICD-11 jest oparte na szeroko zakrojonych badaniach, które pojawiły się w ciągu ostatnich 20 lat, potwierdzając ich trafność i użyteczność kliniczną45, 46. Osoby, które zgłaszają epizody objadania się bez niewłaściwych zachowań kompensacyjnych, stanowią najczęstszą grupę wśród osób, które otrzymują diagnozy ICD-10 innych określonych lub nieokreślonych zaburzeń odżywiania, więc oczekuje się, że włączenie zaburzeń objadania się zmniejszy te diagnozy47.

Unikanie / ograniczenie spożywania pokarmów

Zaburzenie spożywania pokarmów unikających / ograniczających (ARFID) charakteryzuje się nieprawidłowymi zachowaniami związanymi z jedzeniem lub karmieniem, które powodują spożycie niewystarczającej ilości lub różnorodności żywności w celu spełnienia odpowiednich wymagań energetycznych lub żywieniowych. Powoduje to znaczną utratę wagi, brak przyrostu masy ciała zgodnie z oczekiwaniami w dzieciństwie lub ciąży, klinicznie istotne niedobory żywieniowe, uzależnienie od doustnych suplementów diety lub karmienie przez rurkę lub w inny sposób negatywnie wpływa na zdrowie jednostki lub powoduje znaczące upośledzenie czynności.

ARFID różni się od jadłowstrętu psychicznego brakiem obaw o masę lub kształt ciała. Jej włączenie do ICD ‐ 11 można uznać za rozszerzenie kategorii ICD ‐ 10 „zaburzenia odżywiania w okresie niemowlęcym i dziecięcym” i prawdopodobnie poprawi użyteczność kliniczną w ciągu całego życia (tj. W przeciwieństwie do swojego odpowiednika w ICD ‐ 10, ARFID dotyczy dzieci, młodzieży i dorosłych), jak również zachowanie spójności z DSM ‐ 545, 47.

Duszność integralności ciała

Integralność ciała dysforia jest rzadkim zaburzeniem charakteryzującym się uporczywym pragnieniem posiadania określonej niepełnosprawności fizycznej (np. Amputacji, paraplegii, ślepoty, głuchoty) począwszy od dzieciństwa lub wczesnego okresu dojrzewania48. Pragnienie może objawiać się na wiele sposobów, w tym fantazjować o posiadaniu pożądanej niepełnosprawności fizycznej, angażować się w „udawanie” zachowania (np. Spędzanie godzin na wózku inwalidzkim lub używanie szelek nóg do symulowania osłabienia nóg) i spędzanie czasu na szukaniu sposoby osiągnięcia pożądanej niepełnosprawności.

Zaabsorbowanie pragnieniem niepełnosprawności fizycznej (w tym czasu spędzanego na udawaniu) znacząco zakłóca produktywność, spędzanie wolnego czasu lub funkcjonowanie społeczne (np. Osoba nie chce mieć bliskich związków, ponieważ utrudniałoby to udawanie). Ponadto, dla znacznej mniejszości osób z tym pragnieniem, ich zaabsorbowanie wykracza poza fantazję i dążą one do urzeczywistnienia pragnienia za pomocą środków chirurgicznych (tj. Poprzez nabycie planowej amputacji zdrowej kończyny) lub przez samouszkodzenie kończyny do stopień, w którym amputacja jest jedyną opcją terapeutyczną (np. zamrożenie kończyny w suchym lodzie).

Zaburzenia gry

Ponieważ w ostatnich latach popularność gier online znacznie wzrosła, zaobserwowano problemy związane z nadmiernym zaangażowaniem w gry. Zaburzenie gry zostało uwzględnione w nowo dodanej grupie diagnostycznej zwanej „zaburzeniami z powodu uzależniających zachowań” (która zawiera również zaburzenia hazardu) w odpowiedzi na globalne obawy dotyczące wpływu problematycznych gier, zwłaszcza formularza online49.

Zaburzenia gry charakteryzują się ciągłym lub powtarzającym się zachowaniem w grach internetowych lub w trybie offline („gry cyfrowe” lub „gry wideo”), które objawiają się upośledzeniem kontroli nad zachowaniem (np. Niemożnością ograniczenia czasu spędzonego gry), przyznając pierwszeństwo grom w zakresie, w jakim mają pierwszeństwo przed innymi interesami życiowymi i codziennymi czynnościami; oraz kontynuowanie lub eskalacja gier pomimo ich negatywnych konsekwencji (np. bycie wielokrotnie zwolnionym z pracy z powodu nadmiernych nieobecności spowodowanych grą). Różni się on od niepatologicznego zachowania w grach przez klinicznie znaczące cierpienie lub upośledzenie w funkcjonowaniu, które wytwarza.

Kompulsywne zaburzenie zachowania seksualnego

Kompulsywne zaburzenie zachowania seksualnego charakteryzuje się uporczywym wzorcem braku kontroli intensywnych powtarzających się impulsów lub popędów seksualnych, co skutkuje powtarzającymi się zachowaniami seksualnymi przez dłuższy okres (np. Sześć miesięcy lub dłużej), które powodują znaczny niepokój lub upośledzenie w życiu osobistym, rodzinnym, społecznym , edukacyjnych, zawodowych lub innych ważnych obszarów funkcjonowania.

Możliwe przejawy uporczywego wzorca obejmują: powtarzające się czynności seksualne stają się centralnym punktem życia jednostki, aż do zaniedbania zdrowia i opieki osobistej lub innych zainteresowań, czynności i obowiązków; osoba podejmująca liczne bezskuteczne wysiłki w celu kontrolowania lub znacznego ograniczenia powtarzających się zachowań seksualnych; osoba nadal angażuje się w powtarzające się zachowania seksualne pomimo niekorzystnych konsekwencji, takich jak powtarzające się zakłócanie relacji; a jednostka nadal angażuje się w powtarzające się zachowania seksualne, nawet jeśli nie czerpie już z tego żadnej satysfakcji.

Chociaż ta kategoria fenomenologicznie przypomina uzależnienie od substancji, jest ona włączona do sekcji zaburzeń kontroli impulsów ICD-11 w celu rozpoznania braku ostatecznych informacji na temat tego, czy procesy związane z rozwojem i utrzymaniem zaburzenia są równoważne procesom obserwowanym w zaburzeniach używania substancji i uzależnienia behawioralne. Włączenie go do ICD-11 pomoże zaspokoić niezaspokojone potrzeby pacjentów poszukujących leczenia, a także prawdopodobnie zmniejszyć wstyd i poczucie winy związane z poszukiwaniem pomocy wśród osób w trudnej sytuacji50.

Przerywany ładunek wybuchowy

Przerywane zaburzenie wybuchowe charakteryzuje się powtarzającymi się krótkimi epizodami werbalnej lub fizycznej agresji lub zniszczenia własności, które stanowią brak kontroli agresywnych impulsów, przy czym intensywność wybuchu lub stopień agresywności jest rażąco nieproporcjonalny do prowokacji lub wywołuje stres psychospołeczny.

Ponieważ takie epizody mogą wystąpić w wielu innych stanach (np. Zaburzenie opozycyjno-buntownicze, zaburzenie zachowania, zaburzenie dwubiegunowe), diagnozy nie podaje się, jeśli epizody są lepiej wyjaśnione przez inne zaburzenie umysłowe, behawioralne lub neurorozwojowe.

Chociaż sporadyczne zaburzenia wybuchowe zostały wprowadzone w DSM-III-R, pojawiły się one w ICD-10 tylko jako termin włączenia „inne zaburzenia nawyków i impulsów”. Znajduje się w sekcji zaburzeń kontroli impulsów ICD-11 w uznaniu znaczących dowodów jej ważności i przydatności w warunkach klinicznych51.

Zaburzenia dysmorficzne przedmiesiączkowe

Przedmiesiączkowe zaburzenie dysforyczne (PMDD) charakteryzuje się różnymi ciężkimi objawami nastroju, somatycznymi lub poznawczymi, które zaczynają się na kilka dni przed wystąpieniem miesiączki, zaczynają się poprawiać w ciągu kilku dni i stają się minimalne lub nieobecne w ciągu około jednego tygodnia po wystąpieniu miesiączka.

Dokładniej, diagnoza wymaga wzorca objawów nastroju (obniżony nastrój, drażliwość), objawów somatycznych (letarg, ból stawów, przejadanie się) lub objawów poznawczych (trudności z koncentracją, zapomnienie), które wystąpiły podczas większości cykli miesiączkowych w przeszłości rok. Objawy są na tyle poważne, że powodują znaczny dystres lub znaczące upośledzenie osobistych, rodzinnych, społecznych, edukacyjnych, zawodowych lub innych ważnych obszarów funkcjonowania i nie stanowią zaostrzenia innego zaburzenia psychicznego.

W ICD ‐ 11 PMDD różni się od znacznie bardziej powszechnego zespołu napięcia przedmiesiączkowego na podstawie nasilenia objawów i wymogu, aby wywoływały one znaczny stres lub osłabienie52. Włączenie PMDD do załączników do badań DSM-III-R i DSM-IV pobudziło wiele badań, które potwierdziły jego wiarygodność i wiarygodność52, 53, co prowadzi do włączenia do ICD-11 i DSM-5. Chociaż jego główna lokalizacja w ICD-11 znajduje się w rozdziale dotyczącym chorób układu moczowo-płciowego, PMDD jest wymieniony w podgrupie zaburzeń depresyjnych ze względu na znaczenie symptomów nastroju.

Zaburzenia neurorozwojowe

Zaburzenia neurorozwojowe to takie, które wiążą się ze znacznymi trudnościami w nabywaniu i wykonywaniu określonych funkcji intelektualnych, ruchowych, językowych lub społecznych z początkiem w okresie rozwojowym. Zaburzenia neurorozwojowe ICD-11 obejmują grupy upośledzenia umysłowego ICD-10 i zaburzenia rozwoju psychologicznego z dodatkiem zespołu nadpobudliwości psychoruchowej z deficytem uwagi (ADHD).

Główne zmiany w ICD-11 obejmują zmianę nazwy zaburzeń rozwoju intelektualnego z upośledzenia umysłowego ICD-10, co było przestarzałym i piętnującym terminem, który nie odzwierciedlał w wystarczającym stopniu zakresu form i etiologii związanych z tym stanem54. Zaburzenia rozwoju intelektualnego są nadal definiowane na podstawie znacznych ograniczeń w funkcjonowaniu intelektualnym i zachowaniach adaptacyjnych, najlepiej określonych standaryzowanymi, odpowiednio znormalizowanymi i indywidualnie podawanymi środkami. Uznając brak dostępu do odpowiednich lokalnych standaryzowanych środków lub przeszkolonego personelu do administrowania nimi w wielu częściach świata, a także ze względu na znaczenie określenia wagi w planowaniu leczenia, CDDG ICD-11 zapewnia również kompleksowy zestaw wskaźników behawioralnych stoły55.

Oddzielne tabele dla funkcjonowania intelektualnego i domen funkcjonujących adaptacyjnie (koncepcyjne, społeczne, praktyczne) są zorganizowane według trzech grup wiekowych (wczesne dzieciństwo, dzieciństwo / dorastanie i dorosłość) oraz czterech poziomów nasilenia (łagodny, umiarkowany, ciężki, głęboki). Wskaźniki behawioralne opisują te umiejętności i zdolności, które byłyby typowo obserwowane w każdej z tych kategorii i oczekuje się, że poprawią wiarygodność charakterystyki dotkliwości i poprawią dane dotyczące zdrowia publicznego związane z obciążeniem zaburzeniami rozwoju intelektualnego.

Zaburzenia ze spektrum autyzmu w ICD-11 obejmują zarówno autyzm dziecięcy, jak i zespół Aspergera z ICD-10 w ramach jednej kategorii charakteryzującej się deficytami w komunikacji społecznej oraz ograniczonymi, powtarzającymi się i nieelastycznymi wzorcami zachowań, zainteresowań lub czynności. Wytyczne dotyczące zaburzeń ze spektrum autyzmu zostały znacznie zaktualizowane, aby odzwierciedlić aktualną literaturę, w tym prezentacje przez całe życie. Zapewniono kwalifikatory dla stopnia upośledzenia funkcjonowania intelektualnego i funkcjonalnych zdolności językowych, aby uchwycić pełny zakres prezentacji zaburzeń ze spektrum autyzmu w bardziej wymiarowy sposób.

ADHD zastąpiło zaburzenia hiperkinetyczne ICD-10 i zostało przeniesione do grupowania zaburzeń neurorozwojowych z powodu jego początkowego rozwoju, charakterystycznych zaburzeń funkcji intelektualnych, ruchowych i społecznych oraz wspólnego współistnienia z innymi zaburzeniami neurorozwojowymi. Ten ruch odnosi się również do koncepcyjnej słabości oglądania ADHD jako bliżej związanej z zaburzeniami zachowania i zaburzeniami dysocjacyjnymi, biorąc pod uwagę, że osoby z ADHD zwykle nie są celowo destrukcyjne.

ADHD można scharakteryzować w ICD-11 za pomocą kwalifikatorów do przeważnie nieuważnych, przeważnie nadpobudliwych lub połączonych typów, i jest opisywany przez całe życie.

Wreszcie, przewlekłe zaburzenia tikowe, w tym zespół Tourette'a, są sklasyfikowane w rozdziale ICD-11 dotyczącym chorób układu nerwowego, ale są krzyżowane w grupowaniu zaburzeń neurorozwojowych z powodu ich wysokiego współwystępowania (np. Z ADHD) i typowy początek w okresie rozwojowym.

Schizofrenia i inne pierwotne zaburzenia psychotyczne

Grupowanie schizofrenii ICD-11 i innych pierwotnych zaburzeń psychotycznych zastępuje grupę schizofrenii, schizotypów i urojeń grupy ICD-10. Termin „pierwotny” wskazuje, że procesy psychotyczne są podstawową cechą, w przeciwieństwie do objawów psychotycznych, które mogą występować jako aspekt innych form psychopatologii (np. Zaburzenia nastroju)18.

W ICD-11 objawy schizofrenii w dużej mierze pozostały niezmienione w stosunku do ICD-10, chociaż znaczenie pierwszych schneiderowskich objawów zostało podkreślone. Najbardziej znaczącą zmianą jest eliminacja wszystkich podtypów schizofrenii (np. Paranoidalnej, hebefrenicznej, katatonicznej) ze względu na brak trafności predykcyjnej lub użyteczności w wyborze leczenia. Zamiast podtypów wprowadzono zestaw deskryptorów wymiarów18. Należą do nich: objawy pozytywne (urojenia, omamy, dezorganizacja myślenia i zachowania, doświadczenia bierności i kontroli); objawy negatywne (zwężony, stępiony lub płaski afekt, alogia lub niedostatek mowy, awolicja, anhedonia); depresyjne objawy nastroju; objawy maniakalnego nastroju; objawy psychomotoryczne (pobudzenie psychomotoryczne, opóźnienie psychomotoryczne, objawy katatoniczne); i objawy poznawcze (szczególnie deficyty w szybkości przetwarzania, uwagi / koncentracji, orientacji, osądu, abstrakcji, werbalnego lub wizualnego uczenia się i pamięci roboczej). Te same oceny objawów mogą być również stosowane do innych kategorii w grupie (zaburzenie schizoafektywne, ostre i przemijające zaburzenie psychotyczne, zaburzenie urojeniowe).

Zaburzenie schizoafektywne ICD-11 nadal wymaga niemal jednoczesnego występowania zarówno zespołu schizofrenii, jak i epizodu nastroju. Diagnoza ma odzwierciedlać aktualny epizod choroby i nie jest określana jako stabilna podłużnie.

Ostre i przemijające zaburzenie psychotyczne ICD-11 charakteryzuje się nagłym pojawieniem się pozytywnych objawów psychotycznych, które szybko zmieniają się pod względem charakteru i intensywności w krótkim okresie czasu i utrzymują się nie dłużej niż trzy miesiące. Odpowiada to jedynie „polimorficznej” postaci ostrego zaburzenia psychotycznego w ICD-10, która jest najczęstszą prezentacją i która nie wskazuje na schizofrenię56, 57. Niepolimorficzne podtypy ostrego zaburzenia psychotycznego w ICD-10 zostały wyeliminowane i zamiast tego zostałyby sklasyfikowane w ICD-11 jako „inne pierwotne zaburzenie psychotyczne”.

Podobnie jak w ICD-10, zaburzenie schizotypowe jest klasyfikowane w tej grupie i nie jest uważane za zaburzenie osobowości.

Zaburzenia nastroju

W przeciwieństwie do ICD-10, epizody nastroju ICD-11 nie są niezależnie zdiagnozowanymi stanami, ale raczej ich wzorzec w czasie jest wykorzystywany jako podstawa do określenia, które zaburzenie nastroju najlepiej pasuje do obrazu klinicznego.

Zaburzenia nastroju dzielą się na zaburzenia depresyjne (które obejmują zaburzenie depresyjne z jednym epizodem, nawracające zaburzenie depresyjne, zaburzenie dystymiczne i mieszane zaburzenie depresyjne i lękowe) i zaburzenia dwubiegunowe (które obejmują zaburzenie dwubiegunowe typu I, zaburzenie dwubiegunowe typu II i cyklotymię). ICD-11 dzieli chorobę afektywną dwubiegunową ICD-10 na zaburzenia dwubiegunowe typu I i typu II. Oddzielna podgrupa ICD-10 uporczywych zaburzeń nastroju, składająca się z dystymii i cyklotymii, została wyeliminowana58.

Wskazówki diagnostyczne dotyczące epizodu depresyjnego są jednym z niewielu miejsc w ICD-11, w których wymagana jest minimalna liczba objawów. Wynika to z wieloletnich badań i tradycji klinicznej konceptualizacji depresji w ten sposób. Wymagane jest co najmniej pięć z dziesięciu symptomów, a nie cztery z dziewięciu możliwych objawów określonych w ICD-10, co zwiększa spójność z DSM-5. CDDG ICD-11 organizuje objawy depresyjne w trzy skupiska - afektywne, poznawcze i neurowegetatywne - aby pomóc klinicystom w konceptualizacji i przywołaniu pełnego spektrum symptomatologii depresji. Zmęczenie jest częścią zespołu objawów neurowegetatywnych, ale nie jest już uważane za wystarczający jako objaw poziomu wyjściowego; wymagane jest raczej prawie codzienne obniżenie nastroju lub zmniejszone zainteresowanie działaniami trwającymi co najmniej dwa tygodnie. Beznadziejność została dodana jako dodatkowy objaw poznawczy z powodu silnych dowodów na jej wartość predykcyjną w diagnozowaniu zaburzeń depresyjnych59. CDDG ICD-11 dostarcza jasnych wskazówek na temat rozróżnienia między kulturowo normatywnymi reakcjami żalu i objawami, które uzasadniają rozważenie jako epizod depresyjny w kontekście żałoby60.

W przypadku epizodów maniakalnych ICD-11 wymaga obecności podstawowego poziomu zwiększonej aktywności lub subiektywnego odczuwania zwiększonej energii, oprócz euforii, drażliwości lub ekspansywności. Ma to na celu ochronę przed fałszywymi pozytywnymi przypadkami, które mogą być lepiej scharakteryzowane jako normatywne wahania nastroju. Hipomaniczne epizody ICD-11 są konceptualizowane jako osłabiona forma epizodów maniakalnych przy braku znaczących zaburzeń czynnościowych.

Mieszane epizody są zdefiniowane w ICD-11 w sposób, który jest koncepcyjnie równoważny z ICD-10, w oparciu o dowody słuszności tego podejścia61. Podano wskazówki dotyczące typowych objawów kontrapolarnych obserwowanych, gdy dominują objawy maniakalne lub depresyjne. Obecność mieszanego epizodu wskazuje na rozpoznanie dwubiegunowego typu I.

ICD-11 zapewnia różne kwalifikatory do opisania aktualnego epizodu nastroju lub stanu remisji (tj. W częściowej lub pełnej remisji). Epizody depresyjne, maniakalne i mieszane można opisać jako z lub bez objawów psychotycznych. Obecne epizody depresyjne w kontekście zaburzeń depresyjnych lub dwubiegunowych można dodatkowo scharakteryzować ciężkością (łagodne, umiarkowane lub ciężkie); przez kwalifikator cech melancholijnych, który ma bezpośredni związek z koncepcją syndromu somatycznego w ICD-10; oraz przez kwalifikatora do identyfikacji trwałych epizodów trwających dłużej niż dwa lata. Wszystkie epizody nastroju w kontekście zaburzeń depresyjnych lub dwubiegunowych można dalej opisać za pomocą znacznego kwalifikatora objawów lękowych; kwalifikator wskazujący na obecność ataków paniki; i kwalifikator do identyfikacji wzoru sezonowego. Dostępna jest także kwalifikacja do szybkiej jazdy na rowerze do diagnozowania zaburzeń afektywnych dwubiegunowych.

ICD-11 zawiera kategorię mieszanego zaburzenia depresyjnego i lękowego ze względu na jego znaczenie w podstawowej opiece zdrowotnej62, 63. Ta kategoria została przeniesiona z zaburzeń lękowych w ICD-10 na zaburzenia depresyjne w ICD-11 ze względu na oznaki jej pokrywania się z objawami nastroju64.

Lęk i zaburzenia związane ze strachem

ICD-11 łączy zaburzenia z lękiem lub strachem jako główną cechę kliniczną w tej nowej grupie65. Zgodnie z podejściem do życia ICD-11, ta grupa obejmuje również zespół lęku separacyjnego i selektywny mutizm, które zostały umieszczone wśród zaburzeń wieku dziecięcego w ICD-10. Rozróżnienie ICD-10 między fobicznymi zaburzeniami lękowymi a innymi zaburzeniami lękowymi zostało wyeliminowane w ICD-11 na rzecz bardziej przydatnej klinicznie metody charakteryzowania każdego lęku i zaburzeń związanych ze strachem zgodnie z kierunkiem jego lęku66; to znaczy bodziec zgłaszany przez jednostkę jako wyzwalający jego lęk, nadmierne pobudzenie fizjologiczne i nieprzystosowawcze reakcje behawioralne. Uogólnione zaburzenie lękowe (GAD) charakteryzuje się ogólną obawą lub zmartwieniem, które nie ogranicza się do żadnego konkretnego bodźca.

W ICD-11 GAD ma bardziej rozbudowany zestaw podstawowych funkcji, odzwierciedlający postęp w zrozumieniu jego wyjątkowej fenomenologii; w szczególności obawa jest dodawana do ogólnego lęku jako podstawowej cechy zaburzenia. W przeciwieństwie do ICD-10, CDDG ICD-11 określa, że ​​GAD może współwystępować z zaburzeniami depresyjnymi, o ile objawy występują niezależnie od epizodów nastroju. Podobnie, inne hierarchiczne reguły wykluczania ICD-10 (np. GAD nie można zdiagnozować wraz z fobicznym zaburzeniem lękowym lub zaburzeniem obsesyjno-kompulsywnym) są również eliminowane, ze względu na lepsze określenie fenomenologii zaburzeń w ICD-11 i dowodów, że te zasady przeszkadzać w wykrywaniu i leczeniu stanów wymagających odrębnej szczególnej uwagi klinicznej.

W ICD-11 agorafobia jest konceptualizowana jako wyraźny i nadmierny strach lub niepokój, który pojawia się w wielu sytuacjach, w których ucieczka może być trudna lub niedostępna, lub w ich przewidywaniu. Przedmiotem lęku jest strach przed określonymi negatywnymi skutkami, które byłyby obezwładniające lub krępujące w takich sytuacjach, co różni się od węższej koncepcji ICD-10 dotyczącej lęku przed otwartymi przestrzeniami i podobnymi sytuacjami, takimi jak tłumy, w których ucieczka do bezpieczne miejsce może być trudne.

Zaburzenia lękowe są zdefiniowane w ICD-11 przez powtarzające się nieoczekiwane ataki paniki, które nie są ograniczone do określonych bodźców lub sytuacji. CDDG ICD-11 wskazuje, że ataki paniki, które występują wyłącznie w odpowiedzi na ekspozycję lub oczekiwanie na budzący strach bodziec w danym zaburzeniu (np. Publiczne przemówienie w lęku społecznym) nie uzasadniają dodatkowej diagnozy lęku napadowego. Kwalifikator „z napadami paniki” można raczej zastosować do diagnozy innych zaburzeń lękowych. Kwalifikator „z atakami paniki” może być również stosowany w kontekście innych zaburzeń, w których lęk jest istotną, choć nie definiującą cechą (np. U niektórych osób w epizodzie depresyjnym).

Zespół lęku społecznego ICD-11, zdefiniowany na podstawie lęku przed negatywną oceną przez innych, zastępuje fobie społeczne ICD-10.

CDDG ICD-11 specyficznie opisuje zaburzenie lękowe u dorosłych, gdzie najczęściej koncentruje się na romantycznym partnerze lub dziecku.

Zaburzenia obsesyjno-kompulsyjne i pokrewne

Wprowadzenie grupowania OCRD w ICD-11 stanowi znaczące odejście od ICD-10. Racjonalne uzasadnienie stworzenia grupy OCRD różnej od lęku i zaburzeń związanych ze strachem, pomimo fenomenologicznego nakładania się, opiera się na klinicznej użyteczności zaburzeń zestawiania ze wspólnymi objawami powtarzających się niepożądanych myśli i związanych z nimi powtarzalnych zachowań jako podstawowej cechy klinicznej. Koherencja diagnostyczna tej grupy pochodzi z pojawiających się dowodów na wspólne walidatory wśród włączonych zaburzeń z badań obrazowych, genetycznych i neurochemicznych35.

ICD-11 OCRD obejmuje zaburzenie obsesyjno-kompulsyjne, zaburzenie dysmorficzne ciała, zaburzenie odniesienia węchowego, hipochondrię (zaburzenie lękowe choroby) i zaburzenie gromadzenia. Ekwiwalentne kategorie istniejące w ICD-10 znajdują się w różnych grupach. OCRD obejmuje również podgrupę powtarzających się zaburzeń zachowania skupionych na ciele, obejmującą zaburzenia trichotillomanii (wyrywanie włosów) i ekshumację (wybieranie skóry), które dzielą zasadniczą cechę powtarzalnego zachowania bez aspektu poznawczego innych OCRD. Zespół Tourette'a, choroba układu nerwowego w ICD-11, jest wymieniony w grupie OCRD z powodu jego częstego współwystępowania z zaburzeniem obsesyjno-kompulsyjnym.

ICD-11 zachowuje podstawowe cechy zaburzeń obsesyjno-kompulsyjnych ICD-10, tj. Uporczywe obsesje i / lub kompulsje, ale z kilkoma ważnymi poprawkami. ICD-11 rozszerza pojęcie obsesji poza natarczywe myśli, włączając niechciane obrazy i impulsy / impulsy. Co więcej, pojęcie kompulsji rozszerzono o ukryte (np. Powtarzające się liczenie), jak również jawne powtarzające się zachowania.

Chociaż lęk jest najczęstszym doświadczeniem afektywnym związanym z obsesją, ICD-11 wyraźnie wymienia inne zjawiska zgłaszane przez pacjentów, takie jak obrzydzenie, wstyd, poczucie „niekompletności” lub niepokój, że rzeczy nie wyglądają lub czują się „w porządku”. Podtypy OCD w ICD-10 są eliminowane, ponieważ większość pacjentów zgłasza zarówno obsesje, jak i kompulsje, a także dlatego, że brakuje im trafności prognostycznej w odpowiedzi na leczenie. W ICD-10 usunięto zakaz ICD-11 przeciwko diagnozowaniu zaburzeń obsesyjno-kompulsyjnych wraz z zaburzeniami depresyjnymi, odzwierciedlając wysoki współczynnik współwystępowania tych zaburzeń i potrzebę odrębnych metod leczenia.

Hipochondrioza (zaburzenie lękowe zdrowia) jest umieszczana w OCRD, a nie w zaburzeniach lękowych i związanych ze strachem, nawet jeśli troska o zdrowie często wiąże się z lękiem i strachem, ze względu na wspólną fenomenologię i wzory rodzinnej agregacji z OCRD67. Hipochondria (zaburzenie lękowe zdrowia) jest jednak krzyżowana w grupach zaburzeń lękowych i związanych ze strachem, w uznaniu fenomenologicznego nakładania się.

Zaburzenia dysmorfii ciała, węchowe zaburzenia referencyjne i zaburzenia gromadzenia są nowymi kategoriami w ICD-11, które zostały włączone do grupy OCRD.

W OCRD, które mają komponent poznawczy, przekonania mogą być utrzymywane z taką intensywnością lub stałością, że wydają się być urojeniowe. Kiedy te ustalone przekonania są całkowicie zgodne z fenomenologią OCRD, przy braku innych objawów psychotycznych, należy użyć kwalifikatora „z niedostatecznym lub nieobecnym wglądem”, a diagnozy zaburzenia urojeniowego nie należy przypisywać. Ma to na celu ochronę przed niewłaściwym leczeniem psychozy u osób z OCRD35.

Zaburzenia związane ze stresem

Grupowanie zaburzeń ICD-11 specyficznie związanych ze stresem zastępuje reakcje ICD-10 na poważne zaburzenia stresowe i adaptacyjne, aby podkreślić, że zaburzenia te mają konieczny (ale niewystarczający) wymóg etiologiczny dla ekspozycji na stresujące wydarzenie, a także dla odróżnienia obejmowały zaburzenia z różnych innych zaburzeń psychicznych, które powstają jako reakcja na stresory (np. zaburzenia depresyjne)41. Reaktywne zaburzenie przywiązania ICD-10 z dzieciństwa i odhamowane zaburzenie przywiązania z dzieciństwa zostało przeklasyfikowane do tego ugrupowania ze względu na podejście ICD-11 do długości życia i rozpoznanie specyficznych związanych z przywiązaniem stresorów związanych z tymi zaburzeniami. ICD-11 zawiera kilka ważnych aktualizacji pojęciowych ICD-10, a także wprowadzenie złożonego PTSD i długotrwałego zaburzenia żalu, które nie mają odpowiednika w ICD-10.

PTSD jest definiowany przez trzy cechy, które powinny być obecne we wszystkich przypadkach i muszą powodować znaczne upośledzenie. Są to: ponowne przeżycie traumatycznego wydarzenia w teraźniejszości; celowe unikanie przypomnień mogących spowodować ponowne przeżycie; i uporczywe postrzeganie zwiększonego zagrożenia bieżącego. Oczekuje się, że uwzględnienie wymogu ponownego przeżycia poznawczych, afektywnych lub fizjologicznych aspektów traumy tu i teraz, a nie tylko zapamiętanie zdarzenia, poruszy niski próg diagnostyczny dla PTSD w ICD-1042.

Zaburzenie dostosowania w ICD-11 jest definiowane na podstawie podstawowej cechy zaabsorbowania stresorem życiowym lub jego konsekwencjami, podczas gdy w ICD-10 zaburzenie zostało zdiagnozowane, jeśli objawy występujące w odpowiedzi na stresor życiowy nie spełniały wymogów definicji innego zaburzenia.

Wreszcie, ostra reakcja na stres nie jest już uważana za zaburzenie psychiczne w ICD-11, ale zamiast tego jest rozumiana jako normalna reakcja na skrajny stresor. Tak więc jest on sklasyfikowany w rozdziale ICD-11 na temat „czynników wpływających na stan zdrowia lub kontakt ze służbą zdrowia”, ale wymieniony w grupowaniu zaburzeń szczególnie związanych ze stresem, aby pomóc w diagnostyce różnicowej.

Zaburzenia dysocjacyjne

Grupowanie zaburzeń dysocjacyjnych ICD-11 odpowiada zaburzeniom dysocjacyjnym (konwersji) ICD-10, ale zostało znacznie zreorganizowane i uproszczone, aby odzwierciedlić najnowsze odkrycia empiryczne i zwiększyć użyteczność kliniczną. Odniesienie do terminu „konwersja” jest eliminowane z tytułu grupowania68. ICD-11 dysocjacyjne zaburzenie objawów neurologicznych jest koncepcyjnie spójne z dysocjacyjnymi zaburzeniami ruchu i czucia ICD-10, ale jest przedstawione jako pojedyncze zaburzenie z dwunastoma podtypami zdefiniowanymi na podstawie dominującego objawu neurologicznego (np. Zaburzenia widzenia, napady padaczkowe) , zaburzenia mowy, porażenie lub osłabienie). Amnezja dysocjacyjna ICD-11 zawiera kwalifikator wskazujący, czy fuga dysocjacyjna jest obecna, zjawisko klasyfikowane jako osobne zaburzenie w ICD-10.

ICD ‐ 11 dzieli zaburzenie transowe opętania ICD ‐ 10 na osobne diagnozy zaburzenia transu i zaburzenia opętania. Separacja odzwierciedla charakterystyczną cechę zaburzenia transu opętania, w którym zwyczajowe poczucie tożsamości osobistej zostaje zastąpione zewnętrzną tożsamością „posiadającą” przypisywaną wpływowi ducha, mocy, bóstwa lub innej istoty duchowej. Ponadto, w zaburzeniach transu opętania można przejawiać większy zakres bardziej złożonych zachowań, podczas gdy zaburzenie transowe zazwyczaj obejmuje powtarzanie niewielkiego repertuaru prostszych zachowań.

ICD-11 dysocjacyjne zaburzenie tożsamości odpowiada koncepcji mnogiego zaburzenia osobowości ICD-10 i zostało przemianowane tak, aby było zgodne z obecnie stosowaną nomenklaturą w kontekstach klinicznych i badawczych. ICD-11 wprowadza również częściowe dysocjacyjne zaburzenie tożsamości, odzwierciedlając fakt, że przewaga nieokreślonych zaburzeń dysocjacyjnych ICD-10 jest tłumaczona prezentacjami, w których niedominujące stany osobowości nie przejmują ponownie wykonawczej kontroli nad świadomością i funkcjonowaniem jednostki.

Zaburzenia depersonalizacji i derealizacji, zlokalizowane w innych grupach zaburzeń nerwicowych w ICD-10, zostały przeniesione do grupy zaburzeń dysocjacyjnych w ICD-11.

Zaburzenia odżywiania i żywienia

Grupowanie zaburzeń odżywiania i odżywiania ICD-11 integruje zaburzenia odżywiania ICD-10 i zaburzenia odżywiania w dzieciństwie, w uznaniu wzajemnych powiązań tych zaburzeń na przestrzeni całego życia, a także odzwierciedla dowody, że te zaburzenia mogą mieć zastosowanie do osób w szerszym zakresie zakres wieku45, 47.

ICD-11 zapewnia zaktualizowane koncepcje anoreksji i bulimii, aby uwzględnić najnowsze dowody, które eliminują potrzebę stosowania „nietypowych” kategorii ICD-10. Obejmuje on także nowe jednostki zaburzeń odżywiania się, które są wprowadzane na podstawie empirycznego wsparcia dla jego ważności i użyteczności klinicznej, oraz ARFID, który rozszerza ICD-10 o zaburzenia w karmieniu niemowląt i dzieci.

Jadłowstręt psychiczny w ICD-11 eliminuje wymóg ICD-10 dotyczący obecności rozległych zaburzeń endokrynologicznych, ponieważ dowody sugerują, że nie występuje to we wszystkich przypadkach, a nawet jeśli występuje, jest raczej konsekwencją niskiej masy ciała niż wyraźnym definiująca cecha zaburzenia. Co więcej, przypadki bez zaburzeń endokrynologicznych były w dużej mierze odpowiedzialne za atypowe diagnozy anoreksji. Próg niskiej masy ciała w ICD-11 jest podwyższony z 17.5 kg / m² do 18 kg / m², ale wytyczne uwzględniają sytuacje, w których wskaźnik masy ciała może nie odzwierciedlać odpowiednio pogorszenia obrazu klinicznego (np. gwałtowna utrata masy ciała w kontekście innych cech zaburzenia). Jadłowstręt psychiczny nie wymaga „grubej fobii”, jak w ICD-10, aby umożliwić pełne spektrum kulturowo zróżnicowanych racjonalnych powodów odmowy jedzenia i wyrażania zainteresowania ciałem.

Podano kwalifikacje, aby scharakteryzować stan niedowagi, biorąc pod uwagę, że niezwykle niski wskaźnik masy ciała wiąże się z większym ryzykiem zachorowalności i śmiertelności. Uwzględniono kwalifikator opisujący wzorzec powiązanych zachowań (tj. Wzór ograniczający, wzorzec binge-purge).

Bulimia nervosa w ICD-11 może być zdiagnozowana niezależnie od aktualnej wagi osobnika, o ile wskaźnik masy ciała nie jest tak niski, aby spełnić wymogi definicji dla jadłowstrętu psychicznego. Zamiast określonych minimalnych częstotliwości binge, które w rzeczywistości nie są poparte dowodami, ICD-11 zapewnia bardziej elastyczne wytyczne. Diagnoza bulimii nie wymaga „obiektywnych” napięć i można ją zdiagnozować na podstawie „subiektywnych” bingów, w których jednostka zjada więcej lub inaczej niż zwykle i doświadcza utraty kontroli nad jedzeniem, której towarzyszy stres, niezależnie od ilości jedzenia rzeczywiście spożywanego. Oczekuje się, że ta zmiana zmniejszy liczbę nieokreślonych diagnoz żywieniowych i zaburzeń odżywiania.

Zaburzenia eliminacji

Termin „nieorganiczny” jest usuwany z zaburzeń eliminacji ICD-11, które obejmują moczenie i enopresję. Zaburzenia te różnią się od tych, które można lepiej wyjaśnić innym stanem zdrowia lub działaniem fizjologicznym substancji.

Zaburzenia cierpienia ciała i doświadczenia cielesnego

Zaburzenia cielesne i doznania w ICD ‐ 11 obejmują dwa zaburzenia: zaburzenia cielesne i dysforię integralności ciała. Zaburzenie psychiczne ICD-11 zastępuje zaburzenia somatyczne ICD-10 i obejmuje również koncepcję neurastenii ICD-10. Hipochondria ICD ‐ 10 nie jest uwzględniona i zamiast tego jest przypisywana do grupy OCRD.

Zaburzenie cielesne charakteryzuje się obecnością objawów cielesnych, które są niepokojące dla jednostki i nadmierną uwagą skierowaną na objawy, które mogą objawiać się poprzez wielokrotny kontakt z pracownikami służby zdrowia69. Zaburzenie jest rozumiane jako istniejące na kontinuum ciężkości i może być odpowiednio zakwalifikowane (łagodne, umiarkowane lub poważne) w zależności od wpływu na funkcjonowanie. Co ważne, zaburzenie cielesne definiuje się na podstawie obecności istotnych cech, takich jak dystres i nadmierne myśli i zachowania, a nie na podstawie nieobecności medycznych wyjaśnień uciążliwych objawów, jak w przypadku zaburzeń somatycznych ICD-10.

Dysforia integralności ciała ICD-11 to nowo wprowadzona diagnoza, która jest włączona do tej grupy48.

Zaburzenia spowodowane używaniem substancji i zachowaniami uzależniającymi

Grupowanie zaburzeń ICD-11 z powodu używania substancji i zachowań uzależniających obejmuje zaburzenia, które powstają w wyniku używania substancji psychoaktywnych, w tym leków, oraz zaburzeń spowodowanych uzależniającymi zachowaniami, które rozwijają się w wyniku określonych powtarzających się nagradzających i wzmacniających zachowań.

Organizacja zaburzeń ICD-11 z powodu używania substancji jest zgodna z podejściem w ICD-10, gdzie syndromy kliniczne są klasyfikowane według klas substancji70. Jednakże lista substancji w ICD-11 jest rozszerzona w celu odzwierciedlenia aktualnej dostępności i współczesnych wzorców stosowania substancji. Każda substancja lub klasa substancji może wiązać się z wzajemnie wykluczającymi się pierwotnymi zespołami klinicznymi: pojedynczy epizod używania substancji szkodliwych lub szkodliwy wzór używania substancji, co stanowi udoskonalenie szkodliwego stosowania ICD-10; i uzależnienie od substancji. Zatrucie substancjami i odstawienie substancji można zdiagnozować razem z pierwotnymi zespołami klinicznymi lub niezależnie jako powód świadczenia usług zdrowotnych, gdy wzorzec użycia lub możliwość uzależnienia jest nieznany.

Biorąc pod uwagę niezwykle wysokie globalne obciążenie chorobami spowodowane zaburzeniami związanymi z używaniem substancji, grupowanie zostało zmienione, aby optymalnie umożliwić przechwytywanie informacji o zdrowiu, które będą przydatne w wielu kontekstach, wspierać dokładne monitorowanie i sprawozdawczość oraz informować zarówno zapobieganie, jak i leczenie70. Dodanie pojedynczego epizodu szkodliwych substancji ICD-11 daje możliwość wczesnej interwencji i zapobiegania eskalacji stosowania i szkody, podczas gdy diagnozy szkodliwego wzorca używania substancji i uzależnienia od substancji sugerują potrzebę coraz intensywniejszych interwencji.

ICD-11 rozszerza pojęcie szkód na zdrowiu z powodu używania substancji, aby zaszkodzić zdrowiu innych ludzi, co może obejmować zarówno uszkodzenie fizyczne (np. Z powodu prowadzenia pojazdu pod wpływem alkoholu) lub szkody psychiczne (np. Rozwój PTSD po wypadek samochodowy).

ICD-11 obejmuje zaburzenia psychiczne wywołane substancjami jako zespoły charakteryzujące się klinicznie istotnymi objawami psychicznymi lub behawioralnymi, które są podobne do innych zaburzeń psychicznych, ale rozwijają się z powodu używania substancji psychoaktywnych. Zaburzenia wywołane substancjami mogą być związane z zatruciem substancją lub odstawieniem substancji, ale intensywność lub czas trwania objawów znacznie przewyższają te charakterystyczne dla zatrucia lub odstawienia z powodu określonych substancji.

ICD-11 obejmuje również kategorie używania substancji niebezpiecznych, które nie są klasyfikowane jako zaburzenia psychiczne, ale są umieszczone w rozdziale „czynniki wpływające na stan zdrowia lub kontakt ze służbą zdrowia”. Kategorie te mogą być stosowane, gdy wzorzec używania substancji zwiększa ryzyko szkodliwych konsekwencji dla zdrowia fizycznego lub psychicznego dla użytkownika lub innych osób w zakresie, który wymaga uwagi i porady ze strony pracowników służby zdrowia, ale nie nastąpiła jeszcze wyraźna szkoda. Mają one sygnalizować możliwości wczesnych i krótkich interwencji, zwłaszcza w podstawowej opiece zdrowotnej.

Zaburzenia ICD-11 z powodu zachowań uzależniających obejmują dwie kategorie diagnostyczne: zaburzenie hazardu (hazard patologiczny w ICD-10) i zaburzenie gry, które zostało niedawno wprowadzone49. W ICD-10 hazard patologiczny został sklasyfikowany jako nawyk i zaburzenie impulsowe. Jednak ostatnie dowody wskazują na istotne fenomenologiczne podobieństwa między zaburzeniami wynikającymi z zachowań uzależniających i zaburzeń związanych z używaniem substancji, w tym ich wyższym współwystępowaniem, a także wspólną cechą bycia początkowo przyjemnym, po którym następuje progresja utraty wartości hedonicznej i potrzeba większego użycia. Ponadto zaburzenia związane z używaniem substancji i zaburzeniami wynikającymi z uzależniających zachowań wydają się mieć podobną neurobiologię, zwłaszcza aktywację i neuroadaptację w obwodach nerwowych nagrody i motywacji71.

Zaburzenia kontroli impulsów

Zaburzenia kontroli impulsów ICD-11 charakteryzują się powtarzającym się brakiem oporu przed silnym impulsem, popędem lub chęcią dokonania czynu, który przynosi korzyść osobie, przynajmniej w perspektywie krótkoterminowej, pomimo długotrwałej szkody dla osoby lub do innych.

Ta grupa obejmuje piromanię i kleptomanię, które są sklasyfikowane w ICD-10 pod wpływem nawyku i zaburzeń impulsowych.

ICD-11 wprowadza sporadyczne zaburzenia wybuchowe i przekwalifikowuje nadmierny popęd seksualny ICD-10 do tej grupy jako kompulsywne zaburzenie zachowania seksualnego ICD-1150, 72, 73.

Zaburzenia zachowania i zaburzenia dysocjacyjne

Grupowanie ICD-11 zaburzeń zachowania i zaburzeń dysocjacyjnych zastępuje zaburzenia zachowania ICD-10. Nowy termin lepiej odzwierciedla pełen zakres ciężkości zachowań i fenomenologii obserwowanych w dwóch warunkach zawartych w tej grupie: opozycyjny defiant i zaburzenie zachowania dyssocjalnego. Ważną zmianą wprowadzoną w ICD-11 jest to, że oba zaburzenia można zdiagnozować w całym okresie życia, podczas gdy ICD-10 uważa je za zaburzenia z dzieciństwa. Ponadto ICD-11 wprowadza kwalifikatory, które charakteryzują podtypy zaburzających zachowań i zaburzeń dysocjacyjnych, których celem jest poprawa użyteczności klinicznej (np. Prognostycznie).

ICD-11 opozycyjny nieporządek jest koncepcyjnie podobny do jego odpowiednika ICD-10. Jednak w celu scharakteryzowania tych prezentacji zaburzenia z dominującym, uporczywym nastrojem lub gniewem zapewniono kwalifikator „z przewlekłą drażliwością i gniewem”. Ta prezentacja jest uznawana za znacząco zwiększającą ryzyko późniejszej depresji i lęku. Konceptualizacja tej prezentacji przez ICD-11 jako forma nieposłuszeństwa opozycyjnego jest zgodna z aktualnymi dowodami i odbiega od podejścia DSM-5 polegającego na wprowadzeniu nowego zaburzenia, zaburzeń zaburzeń regulacji zaburzeń nastroju74-76.

Zaburzenie zachowania ICD-11 konsoliduje trzy odrębne diagnozy zaburzeń zachowania zaklasyfikowane w ICD-10 (tj. Ograniczone do kontekstu rodzinnego, niesocjalizowane, uspołecznione). ICD-11 przyznaje, że destrukcyjne zachowania i zaburzenia dysocjacyjne często wiążą się z problematycznymi środowiskami psychospołecznymi i psychospołecznymi czynnikami ryzyka, takimi jak odrzucenie rówieśników, wpływy odmiennej grupy rówieśniczej i zaburzenia psychiczne rodziców. Klinicznie znaczące rozróżnienie między początkiem choroby u dzieci i młodzieży można wskazać za pomocą kwalifikatora, na podstawie dowodów, że wcześniejszy początek jest związany z ostrzejszą patologią i gorszym przebiegiem zaburzenia.

Kwalifikator wskazujący na ograniczone emocje prospołeczne można przypisać zarówno zachowaniom destrukcyjnym, jak i zaburzeniom dyssocjalnym. W kontekście diagnozy zaburzenia opozycyjno-buntowniczego prezentacja ta wiąże się z bardziej stabilnym i skrajnym wzorcem zachowań opozycyjnych. W kontekście zaburzenia zachowania dyssocjalnego wiąże się ono z tendencją do ostrzejszych, agresywnych i stabilnych wzorców zachowań aspołecznych.

Zaburzenia osobowości

Problemy z klasyfikacją ICD-10 dziesięciu specyficznych zaburzeń osobowości obejmowały znaczną niedodiagnozę w stosunku do ich rozpowszechnienia wśród osób z innymi zaburzeniami psychicznymi, fakt, że tylko dwa specyficzne zaburzenia osobowości (niestabilne emocjonalnie zaburzenie osobowości, typ pogranicza i dysocjacyjne zaburzenie osobowości) były rejestrowane z dowolną częstotliwością w publicznie dostępnych bazach danych, a wskaźniki współwystępowania były bardzo wysokie, przy czym większość osób z poważnymi zaburzeniami spełniała wymagania wielu zaburzeń osobowości16, 17.

W ICD ‐ 11 CDDG prosi się lekarza, aby najpierw ustalił, czy obraz kliniczny danej osoby spełnia ogólne wymagania diagnostyczne dotyczące zaburzeń osobowości. Lekarz następnie ustala, czy właściwe jest rozpoznanie łagodnego, umiarkowanego lub ciężkiego zaburzenia osobowości na podstawie: a) stopnia i wszechobecności zaburzeń w funkcjonowaniu aspektów Ja (np. Stabilność i spójność tożsamości, samoocena, trafność) samooceny, zdolność kierowania sobą); b) stopień i wszechobecność dysfunkcji interpersonalnych (np. rozumienie perspektyw innych, rozwijanie i utrzymywanie bliskich relacji, zarządzanie konfliktem) w różnych kontekstach i związkach; c) wszechobecność, dotkliwość i przewlekłość emocjonalnych, poznawczych i behawioralnych przejawów dysfunkcji osobowości; oraz d) stopień, w jakim te wzorce są związane z dystresem lub upośledzeniem psychospołecznym.

Następnie zaburzenia osobowości są dalej opisywane przez wskazanie na obecność charakterystycznych nieprzystosowawczych cech osobowości. Uwzględniono pięć domen cech: negatywna afektywność (skłonność do doświadczania szerokiego zakresu negatywnych emocji); dystans (tendencja do utrzymywania społecznego i interpersonalnego dystansu od innych); dysspołeczność (lekceważenie praw i uczuć innych, obejmująca zarówno egocentryzm, jak i brak empatii); odhamowanie (tendencja do impulsywnego działania w odpowiedzi na bezpośrednie bodźce wewnętrzne lub środowiskowe bez uwzględnienia długoterminowych konsekwencji); i anankastia (wąskie skupienie się na sztywnych standardach doskonałości oraz dobra i zła oraz na kontrolowaniu własnego i innych zachowań w celu zapewnienia zgodności z tymi standardami). Do diagnozy można przypisać tyle domen cech, ile uważa się za dominujące i przyczyniające się do zaburzenia osobowości i jego ciężkości.

Ponadto opcjonalny kwalifikator jest dostępny dla „wzoru granicznego”. Ten kwalifikator ma na celu zapewnienie ciągłości opieki podczas przechodzenia z ICD-10 na ICD-11 i może zwiększyć użyteczność kliniczną poprzez ułatwienie identyfikacji osób, które mogą reagować na niektóre zabiegi psychoterapeutyczne. Potrzebne będą dodatkowe badania, aby ustalić, czy dostarcza informacji, które różnią się od informacji dostarczanych przez domeny cech.

ICD-11 zawiera również kategorię trudności osobowościowych, która nie jest uważana za zaburzenie psychiczne, ale jest wymieniona w grupie problemów związanych z interakcjami interpersonalnymi w rozdziale „czynniki wpływające na stan zdrowia lub kontakt ze służbą zdrowia”. Trudność osobowości odnosi się do wyraźnych cech osobowości, które mogą wpływać na leczenie lub świadczenie usług zdrowotnych, ale nie rosną do poziomu ciężkości, aby uzasadnić diagnozę zaburzenia osobowości.

Zaburzenia parafiliczne

Grupowanie zaburzeń parafilowych ICD-11 zastępuje grupę zaburzeń preferencji seksualnych ICD-10, zgodną ze współczesną terminologią stosowaną w badaniach i kontekstach klinicznych. Podstawową cechą zaburzeń parafinowych jest to, że wiążą się one z wzorcami pobudzenia seksualnego, które koncentrują się na nieakceptowaniu innych77.

Zaburzenia parafinowe ICD-11 obejmują zaburzenia ekshibicjonistyczne, zaburzenia wojenne i zaburzenia pedofilne. Nowo wprowadzone kategorie to przymus seksualnego sadyzmu, zaburzenie frotteurystyczne i inne zaburzenie parafilowe obejmujące osoby nie wyrażające zgody. Uwzględniono również nową kategorię innych zaburzeń parafilnych, obejmujących pojedyncze zachowania lub osoby wyrażające zgodę, które można przypisać, gdy myśli seksualne, fantazje, popędy lub zachowania są związane z istotnym niepokojem (ale nie w wyniku odrzucenia lub obaw przed odrzuceniem wzorca pobudzenia przez innych) lub stwarzać bezpośrednie ryzyko obrażeń lub śmierci (np. asfiksofilii).

ICD-11 rozróżnia warunki istotne dla zdrowia publicznego i psychopatologii klinicznej od tych, które odzwierciedlają jedynie prywatne zachowania, iz tego powodu wyeliminowano kategorie sadomasochizmu, fetyszyzmu i fetyszyzmu transwestytyzmu ICD-1026.

Zaburzenia faktyczne

ICD-11 wprowadza nowe grupowanie zaburzeń życiowych, które obejmuje sztuczną chorobę narzuconą na siebie i sztuczną chorobę narzuconą innemu. Ta grupa jest koncepcyjnie równoważna diagnozie ICD-10 dotyczącej celowej produkcji lub udawania symptomów lub niepełnosprawności, zarówno fizycznej, jak i psychicznej (zaburzenie faktyczne), ale poszerzona o sytuację kliniczną, w której jednostka udaje, fałszuje lub celowo indukuje lub pogarsza stan zdrowia , objawy psychologiczne lub behawioralne u innej osoby (zwykle dziecka).

Zachowania te nie są motywowane wyłącznie oczywistymi nagrodami lub bodźcami zewnętrznymi i na tej podstawie odróżnia się je od symulacji, która nie jest klasyfikowana jako zaburzenie psychiczne, behawioralne lub neurorozwojowe, ale pojawia się raczej w rozdziale „Czynniki wpływające na stan zdrowia lub kontakt z służba zdrowia" .

Zaburzenia neurokognitywne

Zaburzenia neurokognitywne ICD-11 są nabytymi schorzeniami charakteryzującymi się pierwotnymi deficytami klinicznymi w funkcjonowaniu poznawczym i obejmują większość schorzeń, które klasyfikowane są jako organiczne ICD-10, w tym objawy, zaburzenia psychiczne. Zatem grupa obejmuje majaczenie, łagodne zaburzenie neurokognitywne (zwane łagodnym zaburzeniem poznawczym w ICD-10), zaburzenie amnestyczne i demencję. Delirium i zaburzenie amnestyczne można sklasyfikować jako spowodowane schorzeniem sklasyfikowanym gdzie indziej z powodu substancji lub leku lub z powodu wielu czynników etiologicznych. Demencję można zaklasyfikować jako łagodną, ​​umiarkowaną lub ciężką.

Zespołowe cechy demencji związane z różnymi etiologiami (np. Demencja spowodowana chorobą Alzheimera, demencja spowodowana ludzkim wirusem niedoboru odporności) są klasyfikowane i opisane w rozdziale dotyczącym zaburzeń psychicznych, behawioralnych i neurorozwojowych, podczas gdy etiologie leżące u ich podstaw są klasyfikowane przy użyciu kategorii z rozdział poświęcony chorobom układu nerwowego lub innym częściom ICD78. Łagodne zaburzenie neurokognitywne można również zidentyfikować w połączeniu z diagnozą etiologiczną, odzwierciedlającą ulepszone metody wykrywania wczesnego pogorszenia funkcji poznawczych, co stanowi okazję do zapewnienia leczenia w celu opóźnienia postępu choroby. Dlatego ICD-11 wyraźnie rozpoznaje poznawcze, behawioralne i emocjonalne elementy zaburzeń neuropoznawczych, jak również ich przyczyny.