Największą reakcją, jaką miałem, była wrażliwość emocjonalna. Każda radość była bardziej radosna, a każdy smutek bardziej bolesny… Ale moja wola stała się potężniejsza. Wielu ludzi, którzy mnie znają, nazywa mnie dzikusem, ponieważ chociaż jestem cichy, tak bardzo lubię mówić tak wiele w tak niewielu słowach.
Kiedy mówię, wszyscy przestają słuchać i śmieją się, odczuwają emocje lub doznają oświecenia, częściej niż rzadziej. Stałem się mądrzejszy, czystszy, silniejszy, bardziej atrakcyjny, bardziej pewny siebie, bardziej dominujący, bardziej niewzruszony, bardziej szanowany przez wszystkich mężczyzn i kobiety, których spotykam.
Z samotnego nikogo, kogo nikt nie znał, przeszedłem do bardzo popularnego i lubianego kierownika w samorządzie studenckim. Szybko i pewnie wspinałem się po szczeblach kariery w mniej niż rok, wygłaszając przemówienia przed wielkimi tłumami i wykazując się odwagą i mądrością tam, gdzie nikt inny nie byłby. Ludzie chcą, żebym stał się częścią ich organizacji.
Jestem symbolem, tajemnicą, bytem substancjalnym.
Kobiety dobrze się przy mnie czują, są ze mną przyjazne. Atrakcyjne kobiety nazywają mnie ogierem, szanujący się mężczyźni nazywają mnie dzikusem. Nawiązałem kilka bardzo głębokich i znaczących relacji z przyjaciółmi, nowymi i starymi. Stałem się silniejszy fizycznie, twardszy psychicznie. Zostałem liderem. Stałem się intensywny.
Ale przede wszystkim zostałem upokorzony. Wiem, jak to jest być potępionym. Aby zostać duchowo złamanym, paść na ziemię w ataku własnych łez, rozważać samobójstwo i patrzeć, jak moje nadzieje i marzenia rozpadają się, podczas gdy spadające odłamki wrzynają się głęboko w moje ciało, a moja krew przelewa się na zimną ziemię.
To jest ból człowieka. To jest odpowiedzialność mężczyzn. Powstać z niczego i osiągnąć to, czego nie osiągnął żaden człowiek. Dominować i zwyciężać miłością, a przede wszystkim bólem i poświęceniem, każda kropla krwi jest świadectwem ogromnego charakteru. To jest nasza Ziemia. Musimy walczyć i oddać życie, aby stać się wszystkim, czym jesteśmy i wszystkim, czym mamy być.
LINK - Dzień 94 na hardmodie
by Fartman21
POPRZEDNI POST - Dzień 93: Walki i refleksje
Od wielu lat głęboko zmagam się z uzależnieniem od pornografii i masturbacji. Zaczęło się to w mojej młodości, być może kiedy miałem 13 lub 14 lat, i trwało do 20 roku życia. W wieku około 18 lat zacząłem odczuwać skrajne poczucie winy w wyniku konsumpcji pornografii. Na początku było to lekkie dokuczliwe uczucie. Niewielki odcień żalu pod koniec każdej codziennej sesji, która nie zrobiła niczego, co uzasadniałoby istotną zmianę.
Jednak kiedy zacząłem pragnąć prawdziwej intymności z kobietą, po moim podejściu znalazłem się całkowicie i całkowicie wychudzony społecznie w moich interakcjach z nimi. Nagłe uświadomienie sobie tego i późniejszego złamanego serca zmieniło moją żałosną i pustą skorupę ludzkiego ciała w atak skrajnej depresji; zaciekły i nieubłagany smutek przebił moje żałosne serce w brutalnie bezlitosny i bezlitosny sposób. Musiałem dokonać zmiany.
Jak rzuciłem to uzależnienie, pytasz? Jak pokonałem to uzależnienie od heroiny? Dla mnie był to Bóg.
Na początku było to usprawiedliwienie moich działań. Wkrótce przekształciły się w puste przeprosiny. Później szczere przeprosiny, a wkrótce całkowite i całkowite poddanie się, padając na podłogę przed ołtarzem, całkowicie załamany i bez alternatywy. To wciąż była długa i ciężka bitwa, ale prawda jest taka.
Jestem w 93 dniu. Doszedłem tak daleko. Jak to zrobiłeś? Jaka jest twoja motywacja do wielkości?
;