Stawanie się istotą seksualną: "Słoń w pokoju" rozwoju mózgu nastolatków (2017)

Rozwojowa neuronauka poznawcza

25 Tom, Czerwiec 2017, strony 209-220

otwarty dostęp
 

Autor łączy otwarty panel nakładki

Ahna BallonoffSuleimana

Zgodnie z Creative Commons licencja

 

 

  

 

 

 

 

 

Najważniejsze

 

  • •

  • Pomimo postępów w neuronauce rozwojowej w okresie dojrzewania, niewiele uwagi poświęcono rozwojowi seksualnemu i romantycznemu.

  • •

  • Ramy dojrzewania płciowego muszą uwzględniać dojrzewanie mózgu dojrzewania jako niezbędne dla sukcesu romantycznego i reprodukcyjnego.

  • •

  • Neurologia rozwojowa ma potencjał, aby poprawić wyniki romantyczne, seksualne i reprodukcyjne nastolatków.

 

Abstrakcyjny

Początek okresu dojrzewania to czas głębokich zmian w motywacji, poznaniu, zachowaniu i relacjach społecznych. Istniejące modele neurorozwojowe zintegrowały nasze obecne rozumienie młodzieży rozwój mózgu; jednak zaskakująco niewiele uwagi poświęcono znaczeniu okresu dojrzewania jako wrażliwego okresu na rozwój romantyczny i seksualny. Gdy młodzi ludzie wchodzą w wiek dojrzewania, jednym z ich podstawowych zadań jest zdobywanie wiedzy i doświadczenia, które pozwolą im pełnić role społeczne dorosłych, w tym angażować się w związki romantyczne i seksualne. Przeglądając literaturę dotyczącą rozwoju neurologicznego człowieka i zwierząt, niniejszy artykuł podkreśla, w jaki sposób powinniśmy wyjść poza myślenie o okresie dojrzewania jako po prostu zbiór zmian somatycznych, które są krytyczne dla fizycznego dojrzewania reprodukcyjnego. Dojrzewanie obejmuje także szereg zmian neurobiologicznych, które są krytyczne dojrzewanie społeczne, emocjonalne i poznawcze niezbędne dla sukcesu reprodukcyjnego. Głównym celem tego artykułu jest poszerzenie bazy badawczej i dialogu na temat romantycznego i seksualnego rozwoju młodzieży, w nadziei na pogłębienie zrozumienia seksu i romansu jako ważnych rozwojowych wymiarów zdrowia i dobrego samopoczucia w okresie dojrzewania.

Słowa kluczowe

Romantyczny rozwój
Rozwój seksualny
Adolescencja
Neurologia rozwojowa
Pokwitanie

 

„W dzieciństwie życie zależy od rodziny rodzącej; w wieku dorosłym są odpowiedzialni za dobro małżonków i dzieci oraz za dbanie o interesy i pozycję rodziny małżeńskiej. Przez krótki okres dojrzewania nie są tak uzależnieni, jak byli, ani tak odpowiedzialni, jak będą. To wtedy ta relacja rówieśnicza może przybrać intensywność przywiązania, której nie będzie miała na innych etapach cyklu życia… ”(Schlegel i Barry, 1991 Schlegel & Barry III, 1991, s. 68)

 

 

  

1. Wstęp

Modele neurorozwojowe zidentyfikowały początek okresu dojrzewania, naznaczonego biologicznym przejściem w okres dojrzewania, jako czas głębokich zmian w motywacji, poznaniu, zachowaniu i relacjach społecznych. Modele te pomogły zidentyfikować czas podmiejski jako wrażliwy okres uczenia się, zwłaszcza uczenie się społeczne i emocjonalne niezbędne do poruszania się w nowych kontekstach społecznych i przetwarzania pojawiających się emocji związanych z samym sobą (Telzer 2016; Crone i Dahl, 2012). Jednak pomimo pojawienia się wielu doskonałych modeli podkreślających znaczenie dojrzewania dla rozwój neuronowy i nowe, adaptacyjne uczenie się (np. (Blakemore 2012; Braams i in., 2015; Crone i Dahl, 2012; Giedd i in., 2006; James i in., 2012; Peper i Dahl, 2013) modele te w ograniczonym stopniu uwzględniają znaczenie okresu dojrzewania jako wrażliwego okresu na rozwój romantyczny i seksualny. W nielicznych przypadkach, w których romans i seksualność są uwzględniane w tych modelach rozwojowych, mają tendencję do podkreślania rozwoju seksualnego jako zachowania negatywnego ryzyka (tj. Struktury ryzyka zachowań seksualnych) (Ewing i in., 2014; Goldenberg i in. 2013; James i in., 2012; Victor i Hariri, 2015). Chociaż uznajemy znaczenie rozważania negatywnych trajektorii rozwojowych związanych z ryzykownymi lub nierozważnymi zachowania seksualne, równie ważne jest rozważenie normatywnych, zdrowych aspektów rozwoju seksualnego i romantycznego oraz neurorozwojowych podstaw uczenia się o zachowaniach romantycznych i seksualnych.

Badania wykorzystujące ramy ryzyka seksualnego pomogły zidentyfikować niektóre z podstawowych korelacji neuronalnych związanych ze szkodliwym dla zdrowia seksualnym podejmowanie decyzji, ale niestety, badania te niewiele zrobiły, aby poszerzyć naszą wiedzę o trajektoriach normatywnego rozwoju seksualnego. Na przykład wśród aktywnych seksualnie starszych nastolatków (15 – 17 lat) samoocenione ryzyko seksualne negatywnie korelowało z aktywacją Kora przedczołowa (PFC) podczas zadania hamowania reakcji laboratoryjnej (Goldenberg i in., 2013). Podobnie w badaniu rocznych młodych kobiet 14 – 15 podejmowanie decyzji o ryzyku seksualnym w związku z zadaniem laboratoryjnym wiązało się z aktywacją w zakręt przedni (Hensel i in., 2015). Badania te sugerują, że osoby ze zwiększoną liczbą osób kontrola poznawcza podczas hamowania reakcji i mniejszej aktywacji w przednim zakręcie obręczy mogą podejmować bardziej odpowiedzialne decyzje seksualne, ale w niewielkim stopniu przyczyniają się do lepszego zrozumienia normatywnych trajektorii rozwojowych. Wyjście poza ramy ryzyka w badaniach neurorozwojowych jest niezbędne do identyfikacji procesów nerwowych związanych z pozytywnym rozwojem romantycznym i seksualnym.

Poza garstką badań neurorozwojowych badających podejmowanie ryzyka seksualnego, podjęto ograniczone wysiłki w celu zbadania neuronalnych podstaw normatywnej trajektorii rozwoju o zwiększonym zainteresowaniu i zaangażowaniu w zachowania romantyczne i seksualne. Gdy młodzi ludzie wchodzą w wiek młodzieńczy, jednym z ich podstawowych zadań jest zdobywanie wiedzy i doświadczenia, które pozwolą im podjąć społeczną rolę dorosłych, w tym angażowanie się w związki romantyczne i seksualne (Crone i Dahl, 2012). Romantyczne relacje młodych ludzi, poczynając od zgniatania w szkole podstawowej, gdzie dwie osoby mogą wchodzić w bardzo niewielką interakcję, po związki, które wiążą się ze znaczną inwestycją emocji, czasu i energii, są często odrzucane jako nieistotne. W rzeczywistości te relacje służą ważnym celom rozwojowym i są podstawowym kontekstem dla młodych ludzi do odkrywania ich tożsamości seksualnej i zysku doświadczenie seksualne (Furman i Shaffer, 2003; Furman i in., 2007). W nadziei na uzyskanie statusu społecznego i zdobycie towarzystwa pożądanych partnerów, młodzież jest silnie zmotywowana, aby dowiedzieć się, jak poruszać się w złożonych interakcjach społecznych związanych z nawiązywaniem i utrzymywaniem związków romantycznych. Zdolność osoby do angażowania się w zachowania, które ułatwiają intymne relacje i tworzą możliwości seksu i reprodukcji, jest normatywnym wynikiem rozwoju dojrzewania płciowego.

Dojrzewanie, proces biologiczny rozpoczynający się w mózgu, obejmuje kaskadę zmian hormonalnych i głębokich przemian fizycznych i fizjologicznych, które ostatecznie prowadzą do zdolności do reprodukcji (Sisk 2016; Sisk i Foster, 2004). Rozwój niektórych elementów dorosłej seksualności, w tym zmiany w fizycznej anatomii, podnieceniu seksualnym i orgazmie, są dobrze rozumiane. Chociaż dojrzewanie motywuje do krycia i zachowań seksualnych, przeprowadzono bardzo ograniczone badania dotyczące pojawienia się zachowań seksualnych u dorastających ludzi. W przeciwieństwie do tego badania dojrzewania innych gatunków obejmują dogłębne badanie początku zachowań seksualnych i matecznych związanych z dojrzewaniem, uznając, że pojawienie się tych nowych zachowań wymaga ogromnej koordynacji zmian rozwojowych w mózgu, system endokrynologicznyi układ nerwowy. W związku z tym badacze na zwierzętach postrzegają wczesne doświadczenia seksualne nie tylko jako wyniki behawioralne, ale także jako wkład fizjologiczny, który kształtuje funkcje i rozwój układu nerwowego i hormonalnego (np. Nutsch i in., 2014, 2016; Will i in., 2015). Niedostatek wiedzy na temat uczenia się i wzajemnych pętli sprzężenia zwrotnego związanych z początkiem kontaktów międzyludzkich i seksualnych podkreśla istotne niedopatrzenia w istniejących modelach rozwoju młodzieży. Jednocześnie, podczas gdy modele zwierzęce oferują ważny wgląd w zrozumienie trajektorii rozwoju seksualnego, nie poszerzają one naszego zrozumienia romantycznych związków i doświadczeń, ani nie identyfikują zmian rozwojowych istotnych dla tych ważnych kamieni milowych. Ponadto ramy kojarzenia modeli zwierzęcych oferują wyłącznie heteroseksualne ramy rozwoju seksualnego, a zatem ograniczają nasze zrozumienie różnorodności i płynności przyciągania, zachowania i tożsamości obecnej w ludzkiej seksualności.

Literatura zwierzęca służy jako krytyczne przypomnienie biologicznego celu dojrzewania i wzajemnych pętli sprzężenia zwrotnego zaangażowanych w romantyczne i seksualne doświadczenia, które zostały w dużej mierze pominięte w modelach rozwoju młodzieży. Ponadto modele zwierzęce i ograniczone badania na ludziach niewiele zrobiły, aby zbadać, w jaki sposób dojrzewanie kształtuje możliwości uczenia się o znaczenie romantycznych i seksualnych zachowań (Fortenberry, 2013). Z jednej strony podstawową zdolność do zachowań prokreacyjnych można osiągnąć przy stosunkowo niewielkich umiejętnościach, wiedzy lub doświadczeniu; z drugiej strony, z perspektywy ewolucji, rywalizacja społeczna w przyciąganiu partnera i sukces w sprzęganiu zależy w znacznym stopniu od opanowania złożonego zestawu umiejętności i zachowań społecznych i emocjonalnych. Nauka istotna dla zdobywania umiejętności i wiedzy niezbędnych do poruszania się w powiązanych ze sobą motywacjach społecznych i seksualnych pojawiających się wraz z dojrzewaniem jest podstawą normatywnej trajektorii rozwoju społecznego, afektywnego i poznawczego u ludzi. Dlatego dojrzewanie dojrzewania płciowego (i naturalny wzrost motywacji społecznych, w tym zainteresowanie zachowaniami seksualnymi i romantycznymi) prawdopodobnie reprezentuje normatywne okno uczenia się - nie tylko o mechanicznych aspektach zachowań seksualnych, ale także o złożonych emocjonalnych i społecznych procesach poznawczych które są częścią nawigowania naładowanych, intensywnych emocji związanych z rozwijaniem tożsamości jako istoty seksualnej.

W tym artykule zbadamy, w jaki sposób rozwój poznawczy i społeczno-afektywny zachodzący w okresie dojrzewania stwarza wyjątkowe możliwości dla młodzieży do angażowania się w odpowiednie dla rozwoju możliwości uczenia się, istotne dla nawigacji w przeżyciach romantycznych i seksualnych. Proponujemy zmiany w bazowym układ nerwowy związane z przetwarzaniem społecznym i emocjonalnym mogą otworzyć drugie okno rozwojowe (następujące po tym we wczesnym dzieciństwie) do poznawania związków miłości i przywiązania. Dalej stawiamy hipotezę, że te procesy uczenia się rozpoczynają się od dojrzewania fizycznego i neurobiologicznego, które wpływa na motywację, a jednocześnie w dużym stopniu zależy od kontekstu i relacji międzyludzkich. Następnie, opierając się zarówno na badaniach na zwierzętach, jak i na ludziach, przeanalizujemy, w jaki sposób przejścia hormonalne, neuronalne i biologiczne w okresie dojrzewania pobudzają młodych ludzi do angażowania się w zachowania romantyczne i seksualne. Na koniec podkreślamy niektóre ważne, wybitne pytania dotyczące trajektorii rozwoju romantycznych i seksualnych zachowań i relacji, w tym wpływu rozwoju społecznego na okres dojrzewania, który w coraz większym stopniu oddziela dojrzałość płciową od kulturowych definicji dorosłości. W całym tekście określamy również możliwości dla naukowców do zbadania wielu pytań bez odpowiedzi. Ostatecznym celem tego artykułu jest poszerzenie bazy badawczej i dialogu na temat romantycznego i seksualnego rozwoju nastolatków, w nadziei na wzmocnienie potencjału badań neurobiologicznych w celu poprawy tych krytycznych trajektorii.

 

 

  

2. Oczekuje, że dowiesz się o miłości, więzi i romantycznym przywiązaniu

Wiele modeli neurorozwojowych podkreśla, że neuroplastyczność pojawiające się w okresie dojrzewania otwiera wrażliwe okna w mózgu, które są podstawą jednostki do unikalnych rodzajów uczenia się (Crone i Dahl, 2012). W najszerszym zastosowaniu, termin neuroplastyczność obejmuje szeroki zakres procesów synaptycznych i niesynaptycznych, które stanowią podstawę zdolności mózgu do tworzenia instancji uczenia się, wraz z koncepcją „wrażliwych okien” do specjalistycznego uczenia się. Greenough i in. (1987) „Doświadczenie oczekiwane” we wczesnym dzieciństwie sugeruje, że mózg niemowlęcia oczekuje określonych rodzajów uczenia się, co naturalnie motywuje ich do angażowania się w powtarzaną praktykę i opanowanie doświadczeń edukacyjnych (np. chodzenie). Te doświadczenia edukacyjne z kolei przyczyniają się do krytyczności rozwój neuronowy (Greenough i in., 1987). Ostatnie badania nad procesy molekularne a mechanizmy neuroplastyczności szybko się rozwinęły i podkreśliły, że młodzież rozwój mózgu, począwszy od początku okresu dojrzewania, może reprezentować unikalną kombinację stabilności i plastyczności. Ta kombinacja tworzy ważne okno do nauki i doświadczenia w kształtowaniu rozwoju sieci neuronowe na trwałe sposoby (Hensch 2014; Takesian and Hensch, 2013; Werker and Hensch, 2015).

Początek dojrzewania wydaje się przekierowywać większą uwagę i uwagę na strumienie przetwarzania informacji społecznych i emocjonalnych, które są szczególnie istotne dla zainteresowania związkami romantycznymi i zachowania seksualne (Dahl 2016; Nelson i in., 2016). Dokładniej mówiąc, dojrzewanie prowadzi do rozwoju powieści zachowania społeczne oraz odpowiedzi na pojawiające się konteksty społeczne (Brown i wsp., 2015). W tym samym czasie, gdy młodzi ludzie zaczynają spędzać coraz więcej czasu ze swoimi rówieśnikami, doświadczają nowych, seksualnych uczuć atrakcyjności, które motywują zachowania sprzyjające relacjom. Biorąc pod uwagę, że biologicznym celem dojrzewania jest osiągnięcie dojrzałości reprodukcyjnej, sensowne jest, aby równowaga między plastycznością a stabilnością w wyjątkowej peripubertalu układ nerwowy stworzy okazję do nauki i motywacji związanej z romantycznymi i seksualnymi zachowaniami. Zastanów się nad umiejętnościami, których nastolatek musi się nauczyć w tej dziedzinie, w tym radzeniem sobie z emocjami związanymi ze znalezieniem kogoś atrakcyjnego, budowaniem umiejętności komunikacyjnych, aby poprosić kogoś na randce, doświadczeniem podniecenia seksualnego z nieznajomym, poruszeniem społecznych konsekwencji randki z kimś innym lub mniej popularne, radzenie sobie z odrzuceniem lub zerwaniem i zrównoważenie biologicznego pragnienia posiadania doświadczenia seksualne ze złożonymi emocjami związanymi z utrzymaniem romantycznego związku. Szeroka gama wczesnych doświadczeń romantycznych i seksualnych prawdopodobnie kształtuje sieci neuronowe w długotrwałych sposobach podtrzymywania przez całe życie romantycznych i seksualnych trajektorii.

Jedną z najważniejszych zmian zachodzących w okresie dojrzewania jest motywacja i chęć zaangażowania romantyczna miłość. Podczas gdy niemowlęta wcześnie uczą się wartości stabilnego przywiązania i miłości rodzicielskiej, dopiero po początku okresu dojrzewania młodzi ludzie interesują się romantyczną miłością. Romantyczna miłość została zdefiniowana jako ważny proces przywiązania, a romantyczne style przywiązania dorosłych często odzwierciedlają style, których doświadczyli z rodzicami jako niemowlęta (Hazan and Shaver, 1987). Ponadto zarówno miłość romantyczna, jak i miłość rodzicielska ułatwiają tworzenie więzi i sprawiają, że tworzenie i utrzymywanie tych więzi jest pozytywne i satysfakcjonujące.Bartels i Zeki, 2004). Pomimo znacznego nakładania się na cel, cechy, neurohormon miejsca wiązaniaa neuronowe korelacje między miłością rodzicielską i romantyczną, są też ważne wyróżnienia (Bartels i Zeki, 2004). Zarówno miłość rodzicielska, jak i romantyczna ułatwiają pielęgnowanie, wrażliwą, wrażliwą opiekę, ale romantyczna miłość obejmuje także odrębne składniki, takie jak wzajemne dzielenie się mocą i pożądanie seksualne. Proponujemy, że zmiany hormonalne związane z dojrzewaniem przyczyniają się do przemian neuronalnych, które stymulują mózg do poznania tego nowego rodzaju miłości, aby ułatwić kojarzenie, rodzenie dzieci i opiekę nad dziećmi.

Chociaż ustalono, że wiele układów nerwowych zaangażowanych w romantyczną miłość i seks przechodzi istotną strukturalną, łączącą i funkcjonalną transformację w okresie dojrzewania, niewiele wiadomo na temat tego, jak to krzyżuje się z normatywną romantyczną i seksualną trajektorią rozwoju. Integracja tego, co wiadomo na temat neuronalnych podstaw romantycznej miłości i pożądania / pobudzenia seksualnego u dorosłych z literaturą na temat rozwoju dojrzewania płciowego wskazuje na kilka intrygujących pytań. Chociaż podsumowanie tego piśmiennictwa wykracza poza zakres tego artykułu, młodzieżowe modele neurorozwojowe wyraźnie wykazały znaczącą specyficzną dla płci restrukturyzację mózgu w okresie dojrzewania (Dennison i in., 2013; Giedd i Denker, 2015). Pomimo różnic płci w tych trajektoriach, wszystkie dorastające mózgi są uczulone na uczenie się z nagrodami (Galván, 2013). Poprzez aktywację bogatych w dopaminę, przetwarzających nagrody i motywujących systemów, zarówno romantyczna miłość, jak i seks są motywacjami zorientowanymi na cel, którym towarzyszą silne reakcje emocjonalne (Aron i in., 2005; Fisher i in., 2010). Począwszy od dojrzewania, przemiany rozwojowe w sieciach mózgowych związane z motywacją, nagrodą i przetwarzaniem społeczno-emocjonalnym mogą stworzyć wyjątkowy punkt zwrotny dla romantycznej miłości i podniecenia seksualnego, które można odczuć jako pozytywne nagrody.

Zarówno miłość, jak i pożądanie seksualne to stany motywacji pośredniczone przez dopamenergicznie, które mogą globalnie wpływać na funkcje poznawcze (Diamond and Dickenson, 2012). Biorąc pod uwagę zmiany rozwojowe, które występują w okresie dojrzewania, związane z przetwarzaniem emocjonalnym i kontrola poznawcza, zaproponowano, że dorastanie jest odpowiednim czasem na poznanie poznań i emocji związanych z romantycznymi związkami (Collins, 2003). Te nowe stany motywacyjne znacząco zwiększają istotność w tym samym czasie, kiedy młodzież rozwija zwiększoną zdolność do samoregulacji innych zachowań apetycznych (Fortenberry, 2013). Dlatego ma sens, że dojrzewaniu fizycznemu towarzyszy zwiększona plastyczność nerwów i zwiększona motywacja do poszukiwania szeregu wysoce podniecających, nieco przerażających, wysoce satysfakcjonujących, nowych doświadczeń i że wzrost poszukiwań wrażeń sprawia, że ​​nastolatkowie częściej znajdują te wysokie intensywne doświadczenia, takie jak pierwszy sympatia lub pierwszy pocałunek, przyjemne (Spielberg i in., 2014). Wspólne wydanie dopaminy i oksytocyna związane z powtarzającymi się interakcjami z konkretnym partnerem przyczynia się do dodatkowego, opartego na nagrodzie, uczenia się o zachowaniach romantycznych. Kiedy młody człowiek zakochuje się i zaczyna budować relację z kimś, rozwijają uwarunkowaną reakcję partnera, w której dopaminergiczny nagroda jest oczekiwana i doświadczona najlepiej z tym konkretnym partnerem (Uwielbiam 2013; Ortigue i in., 2010). Podobnie jak w przypadku każdego uczenia się, rozwijanie preferencji partnera wymaga czasu, a także powtarzających się doświadczeń. Gdy ta specyficzna dla partnera reakcja zostanie ustalona, ​​angażując się w pobudzanie, nowe działania stwarzają lepsze doświadczenia satysfakcji z relacji między parami (Aron i in., 2000). Z powodu rozwoju neuronalnego występującego w okresie dojrzewania, reakcja specyficzna dla partnera we wczesnych związkach romantycznych, kiedy zarówno emocjonalne, jak i fizyczne intymności są nowatorskie, czyni je szczególnie ekscytującymi, satysfakcjonującymi i satysfakcjonującymi. Aby skutecznie nawiązać relacje romantyczne i seksualne, młodzież musi chcieć, lubić, podejść i wyciągnąć wnioski z zajęć na wysokie stawki, prosząc kogoś na pierwszą randkę, zakochując się, doświadczając złamanego serca i próbując ponownie.

Miłość romantyczna obejmuje zwiększoną aktywację w bogatych w dopaminę regionach podkorowych związanych z przetwarzaniem emocji, nagród i motywacji; w obszarach korowych mózgu wyższego rzędu związanych z poznanie społeczne i autoprezentacja; i zmniejszona aktywacja w migdał (Ortigue i in., 2010). Chociaż pożądanie / pobudzenie seksualne i miłość obejmują wiele nakładających się obszarów aktywacji, szczególnie w regionach podkorowych, istnieją również różne obszary aktywacji. Na przykład, romantyczna miłość, zarówno gdy ktoś jest aktywnie zakochany i po doświadczeniu odrzucenia z powodu rozpadu, ale nie podniecenia seksualnego, wiąże się z aktywacją nakrywki brzusznej (ogólnie związaną z przyjemnością, skupioną uwagą i motywacją do zdobywania nagród), podczas gdy pobudzenie seksualne, ale nie miłość, wiąże się z brzusznym prążkowia aktywacja (związana z motywacją i predykcyjną wartością nagrody) (Fisher i in., 2010; Diamond and Dickenson, 2012). Ze względu na ograniczenia w opracowywaniu zadań właściwych dla skanera, badania neuroobrazowe nie rozróżniły pożądania seksualnego - stanu motywacji kognitywnej do aktywności seksualnej - od podniecenia seksualnego - fizjologicznego stanu gotowości seksualnej (Diamond and Dickenson, 2012). Większość paradygmatów laboratoryjnych wykorzystuje bodźce seksualne nieznajomych, a nie bliskich, a zatem prawdopodobnie lepiej reprezentuje pobudzenie niż pożądanie, ale to pozostaje niejasne. Badania nad trajektorią rozwoju miłości w ludzkim mózgu są niezwykle ograniczone. Dojrzewanie oferuje wyjątkowy punkt zwrotny, kiedy pojawia się romantyczna miłość. Odkrycie neuronalnych trajektorii rozwoju, które przyczyniają się do pojawienia się romantycznej miłości i podniecenia seksualnego, może pomóc w poszerzeniu naszego zrozumienia tych stanów motywacyjnych. Ponadto badania, które pomagają rozpakować sposób, w jaki przemiany neurorozwojowe występujące w okresie dojrzewania wchodzą w interakcje z wczesnymi doświadczeniami pożądania, miłości romantycznej i seksu, znacznie zwiększyłyby nasze zrozumienie tego, jak punkt przegięcia dojrzewania tworzy unikalne okno rozwojowe do nauki o tych złożonych działaniach społecznych .

Podobnie jak w przypadku każdego ważnego doświadczenia edukacyjnego, młodzi ludzie korzystają z posiadania podpór i rusztowań, aby ułatwić pozytywne trajektorie. Potrzebujemy lepszego zrozumienia kontekstów i warunków, które przyczyniają się do pozytywnych doświadczeń edukacyjnych istotnych dla rozwoju seksualnego, a także tych, które minimalizują ryzyko negatywnych trajektorii. Tak jak rozumiemy znaczenie zapewnienia bezpiecznego środowiska dla małych dzieci, które uczą się chodzić (i upadają wielokrotnie), możemy zadawać pytania dotyczące następnych środowisk, które pomagają młodzieży odkrywać i eksperymentować z ich potężnymi pragnieniami i uczuciami, jednocześnie rozwijając umiejętności za radzenie sobie z tymi uczuciami i włączanie ich do własnej tożsamości. Nauki o rozwoju mogą dostarczyć ważnych informacji na temat rodzajów rusztowań, które mogą najlepiej wspierać zdrowe wersje tych intensywnych doświadczeń edukacyjnych dla wszystkich młodych ludzi, w tym tych, którzy doświadczają swoich pierwszych uczuć pożądania, przyciągania lub podniecenia, i tych, którzy już są randki i / lub aktywne seksualnie.

 

 

  

3. Hormony dojrzewania, rozwój neurologiczny i zachowanie

Wzrost hormonów jest podstawą dojrzewania płciowego. Te same hormony, które przyczyniają się do rozwoju drugorzędnych cech płciowych, również odgrywają kluczową rolę w reorganizacji układ nerwowy (Schulz and Sisk, 2016; Sisk 2016; Sisk and Zehr, 2005). W rezultacie młodzież ma większą motywację do szukania nagród, lepszego doświadczenia nagród i zwiększonej motywacji do angażowania się w relacje społeczne - w tym romantyczne i zachowania seksualne (Crone i Dahl, 2012). Ponadto hormony dojrzewania mogą przyczyniać się do wzrostu poszukiwań, co sprawia, że ​​nowatorskie uczucia o wysokiej intensywności są bardziej atrakcyjne. Poza hormony gonadalne, wiele innych hormonów i neuroprzekaźniki są aktywowane lub wzmacniane w okresie dojrzewania i biorą udział w doświadczaniu ludzi romantyczna miłość, w tym oksytocyna, wazopresyna, dopaminy, serotoniny, kortyzol (De Boer i in., 2012). Na przykład, ponieważ wzrost hormonów dojrzewania zwiększa społeczne zachowanie i uczucie pożądania, wzrost dopaminy i oksytocyny zwiększa uczucie miłości i związku (Miłość, 2013). Podsumowując, te zmiany w hormonach i neuroprzekaźnikach tworzą idealny klimat fizjologiczny sprzyjający zainteresowaniu młodych ludzi uczeniem się o romantycznej miłości i pociągu seksualnym. Poniżej przedstawiamy, dokładniej, wyniki dotyczące dwóch kluczowych hormonów dojrzewania - testosteron i estradiol - przyczyniają się do rozwoju seksualnego i romantycznego w okresie dojrzewania.

 

 

  

3.1. Testosteron

Testosteron był związany ze zmianami w przetwarzaniu informacji społecznych, wrażliwości na nagrody i poszukiwaniem doznań w okresie dojrzewania. Testosteron, często uważany za związek z agresją, określany jest również jako hormon społeczny, motywujący do poszukiwania statusu i zachowania utrzymującego status poprzez szereg różnych mechanizmów, w tym zmiany w przetwarzaniu strachu, reakcji na stres, zagrożeniu czujnośći nagroda ze wzrostu statusu społecznego (Eisenegger i Naef, 2011). Dojrzewanie testosteronu w okresie dojrzewania wiąże się ze zmianami w aktywacji neuronów na sygnały zagrożenia w migdał (związane z unikaniem zagrożeń) i jądro półleżące (związane z przetwarzaniem nagrody) (Spielberg i in., 2014). Ponadto zwiększony poziom testosteronu wiąże się ze zwiększonym ryzykiem podejmowania zadań laboratoryjnych wśród chłopców i dziewcząt (Op de Macks i in., 2011; Peper i Dahl, 2013). Jądro półleżące i ciało migdałowate, które są sieciami przetwarzającymi informacje społeczne, które są w znacznym stopniu reorganizowane w okresie dojrzewania, mają duże populacje receptorów testosteronu (Nelson i in., 2005). Te procesy związane z testosteronem prawdopodobnie wpływają na zmiany zachowań romantycznych i seksualnych w okresie dojrzewania. Zgodnie z ideą, że dorastanie jest wrażliwym okresem dla efekty behawioralne hormonów gonadalnych, modele zwierzęce sugerują, że behawioralna odpowiedź na hormony gonadalne różni się między zwierzętami przed i po okresie dojrzewania. W przeciwieństwie do mózgu przed okresem dojrzewania, mózg po okresie dojrzewania jest przygotowany na hormony steroidowe aktywować zachowania reprodukcyjne (Sisk and Zehr, 2005).

Przeprowadzono szeroko zakrojone badania nad trajektoriami neurorozwojowymi zachowań seksualnych i krycia u ssaków płci męskiej. Na przykład u samców chomików syryjskich dobrze wiadomo, jak hormony dojrzewania wpływają na strukturę i funkcję obwodów nerwowych, które integrują informacje steroidowe i sensoryczne, oraz jak te zmieniające się obwody nerwowe zmieniają sposób, w jaki mężczyźni reagują na bodźce społeczne i angażują się w zachowania kojarzenia się (Romeo i in., 2002). Co więcej, badania na naczelnych innych niż ludzie wykazały, że hormony gonadalne u naczelnych różnią się od większości gatunków ssaków głównie wpływem seksualnym motywacjaZamiast zdolność kopulować (Wallen, 2001). Ponieważ wpływ hormonów gonadalnych jest specyficzny dla pobudzania motywacji seksualnej, ten kierunek badań sugeruje, że zmiany w doświadczeniu społecznym i kontekście są krytycznymi czynnikami wpływającymi na uczenie się o zachowaniach seksualnych (Wallen, 2001). Badania na zwierzętach naczelnych nieludzkich pokazały również znaczenie komponentu uczenia się związanego z dojrzewaniem i doświadczenie seksualne. Chociaż przechodzi dokrewny pokwitanie i związany z tym wzrost poziomu testosteronu powoduje wzrost zachowań seksualnych, doświadczenie udanego sprzężenia - wytrysk podczas stosunku z kobietą - jest najlepszym predyktorem przyszłych zachowań seksualnych niezależnych od podwyższonego poziomu testosteronu (Wallen, 2001). Nawet mężczyźni, którzy nie doświadczyli dojrzewania hormonalnego, zwiększają swoje zachowania seksualne po udanych doświadczeniach seksualnych. Podsumowując, badania na zwierzętach podkreślają znaczenie uczenia się, które ma miejsce w połączeniu z przemianą hormonalną, i sugerują nowe pytania do badań na ludziach dotyczące tego, jak zmiany hormonalne, neurorozwojowe, uczenia się i kontekstowe w okresie dojrzewania kształtują rozwój zachowań seksualnych i związków seksualnych w okresie dojrzewania.

U ludzi, czy wzrost testosteronu w okresie dojrzewania bezpośrednio wpływa na indywidualne różnice w motywacjach seksualnych i zachowaniu, jest mniej jasny. Wyższy testosteron skromnie koreluje ze wzrostem fantazji seksualnych u chłopców pokwitających, ale efekt zanika w modelach, które obejmują początek spontanicznych nocnych ejakulacji i wieku (Campbell i in., 2005). Zwiększenie poziomu testosteronu u chłopców przed okresem dojrzewania wydaje się być związane ze zwiększonym zachowaniem seksualnym, w tym dotykaniem innych i nocnymi emisjami (Finkelstein i in., 1998). W badaniach przekrojowych, niezależnych od stadium dojrzewania i wieku, dziewczęta i chłopcy z wyższym poziomem testosteronu częściej angażują się w stosunek płciowy (Halpern i in., 1997, 1998). W przeciwieństwie do Badania wzdłużne, indywidualne zmiany w testosteronie są związane z debiutem seksualnym (pierwszy stosunek płciowy) dla dziewcząt, ale nie dla chłopców (Halpern i in., 1997). Dla chłopców etap dojrzewania jest silniej związany z debiutem seksualnym niż testosteronem (Halpern i in., 1993). Odkrycia te podkreślają trudność rozplątywania biologicznie zależnych efektów hormonów gonadalnych od społecznie mediowanych skutków zmian w ciele. Dla chłopców fizyczna zdolność do wytwarzania gamet i rozmnażania występuje stosunkowo wcześnie w okresie dojrzewania, chociaż niewielu chłopców angażuje się w zachowania seksualne w tym czasie. W okresie dojrzewania wzrasta poziom testosteronu, chłopcy stają się wyżsi i bardziej umięśnieni, ich głosy pogłębiają się, a włosy na twarzy gęstnieją. Te drugorzędne cechy płciowe, które są wyraźnie widoczne i mogą być postrzegane jako atrakcyjne lub pożądane przez potencjalnych partnerów seksualnych, mogą w większym stopniu przyczynić się do szansy chłopca na doświadczanie współżycia seksualnego niż zdolności rozrodcze lub neurorozwojowe zmiany motywacji związane z testosteronem per se (Halpern i in., 1993). Tak więc, pomimo faktu, że wzrost testosteronu jest związany ze wzrostem zachowań motywowanych społecznie, zorientowanych na cel, nie przekładają się one automatycznie na wzrost zachowań seksualnych lub aktywności.

Wyniki badań, które próbowały rozpakować związek między testosteronem a zachowaniami seksualnymi u dorosłych, jeszcze bardziej komplikują obraz. Na przykład badania z udziałem młodych dorosłych mężczyzn wykazały, że bycie w związku romantycznym jest związane z częstszym stosunkiem płciowym i jednoczesnym spadki w testosteronie (Burnham i in., 2003; Gray i Campbell, 2009). Wśród dorosłych kobiet endogenny testosteron tak nie wykazują istotne korelacje z zachowaniami seksualnymi (Roney i Simmons, 2013), ale egzogenny stwierdzono, że leczenie testosteronem u kobiet zwiększa pożądanie seksualne, aktywność seksualną i seksualny obraz siebie (Buster i in., 2005; Davis i in., 2006; Shifren i in., 2006). Oba te dane sugerują, że związek między testosteronem a zachowaniami seksualnymi może w dużym stopniu zależeć od etapu rozwoju, a także od kontekstu relacji.

To, co wiemy o testosteronie i zachowaniach seksualnych łącznie sugeruje, że może istnieć pewien efekt progowy dla testosteronu, który prowadzi do możliwości podjęcia stosunku płciowego, ale nie ma liniowej zależności między testosteronem a późniejszymi doznaniami seksualnymi. Biorąc pod uwagę przemiany rozwojowe w obszarach nerwowych z dużymi ilościami receptorów testosteronu i wzrostem poziomu testosteronu w okresie dojrzewania, wciąż musimy się wiele dowiedzieć o związku między testosteronem a zachowaniami romantycznymi i seksualnymi u ludzi. Bardziej szczegółowe badanie związku między testosteronem, poszukiwaniem doznań, rozwojem pokwitania i czynnikami związanymi z uczeniem się o zachowaniach seksualnych pomogłoby wyjaśnić udział składników biologicznych i społecznych, które przyczyniają się do debiutu seksualnego i późniejszej aktywności seksualnej. W szczególności badania podłużne, które mogą określić zmiany drugorzędowych cech płciowych w wyniku zmian w hormonach płciowych, mogą być pomocne w identyfikacji określonych mechanizmów hormonalnych (Harden, Kretsch, Moore i in. Mendle, 2014).

 

 

  

3.2. Estradiol

Oprócz testosteronu, wzrasta estradiol i progesteron przyczyniają się do przebudowy i aktywacji obwodów nerwowych zarówno u mężczyzn, jak iu kobiet w okresie dojrzewania. Stwierdzono, że zarówno estradiol, jak i progesteron odgrywają ważną rolę w zachowaniach seksualnych, społecznych i podejmujących ryzyko (Romeo 2003; Tackett i in., 2015; Vermeersch i in., 2009). W porównaniu z innymi hormonami, wśród dziewcząt estradiol ma najsilniejszą korelację z rozwojem piersi, co jest bardzo wczesnym objawem dojrzewania (Drife, 1986). W przeciwieństwie do chłopców (i wszystkich innych naczelnych), którzy zaczynają produkować gamety przed dojrzewaniem płciowym, ludzkie dziewczęta rozwijają wtórne cechy płciowe, zanim osiągną pełną zdolność reprodukcyjną. Powoduje to, że dojrzewające dziewczęta są społecznie postrzegane jako atrakcyjne seksualnie i pożądane, zanim dojrzeją reprodukcyjnie lub doświadczają zmian neurorozwojowych w motywacji związanej z testosteronem. Ewolucyjny cel tej rozbieżności nie jest dobrze poznany, ale wskazuje na znaczenie zrozumienia roli estradiolu i progesteronu w zachowaniach seksualnych kobiet.

Ograniczone badania zbadały związek między hormonami żeńskimi w okresie dojrzewania rozwój mózgu, zachowania seksualne i podejmowanie ryzyka. Wśród dziewcząt dojrzewania wzrost stężenia estradiolu był związany ze zwiększeniem Biała materia wzrost i spadek dojrzewania szare komórki przycinanie (Herting i in., 2014). Ograniczone funkcjonalne badania neuroobrazowe są powiązane estrogen z podejmowaniem ryzyka u dorastających dziewcząt (Vermeersch i in., 2008). Większość badań neurorozwojowych na ludziach zidentyfikowała testosteron, a nie estradiol, jako hormon najbardziej powiązany z prążkowia działalność związana z podejmowaniem ryzyka i motywacją społeczną u kobiet (Op de Macks i in., 2011; Peper i Dahl, 2013; Peters i in., 2015). Z drugiej strony badania na naczelnych sugerują, że estrogen i progesteron, a nie testosteron, są związane ze zmianami w zachowaniach seksualnych kobiet i że związek między hormonami a zachowaniem zależy od kontekstu społecznego (Wallen, 2001). Testy tego modelu u ludzi również sugerują, że estradiol jest związany ze wzrostem pożądania seksualnego, a progesteron jest związany z spadkami (Wallen, 2001). Ponadto narażenie dziewcząt przed okresem dojrzewania na zwiększony poziom estrogenów powoduje zwiększone pocałunki i zachowania związane z szyją (Finkelstein i in., 1998). Chociaż przytłaczająca większość dziewcząt decyduje się nie angażować w zachowania seksualne w okresie dojrzewania, zrozumienie mózgu, hormonów, zachowań zachodzących podczas tego wrażliwego okna może zwiększyć nasze zrozumienie czynników, które prowadzą do różnych wyników behawioralnych.

 

 

  

4. Kontekst społeczny

Wpływ hormonów dojrzewania nie występuje w próżni. Wiele indywidualnych różnic, kiedy młodzież angażuje się w związki romantyczne, jest zgodna z czasem dojrzewania, jednak czynniki społeczne i kulturowe odgrywają również kluczową rolę w kształtowaniu seksualności młodzieży (Collins, 2003). Na przykład w jednym badaniu powiązanie między testosteron a doświadczanie pierwszego stosunku seksualnego było statystycznie pośredniczone przez rzadsze uczęszczanie na nabożeństwa. Badanie to wskazuje na potencjalną siłę pętli sprzężenia zwrotnego rozwoju środowiska i zachowania oraz na znaczenie instytucji społecznych w doświadczaniu młodzieży neurohormonalny zmiany (Halpern i in., 1997). Jednocześnie wiadomo, że uczęszczanie na nabożeństwa religijne jest odwrotnie związane z poszukiwaniem doznań cechy charakteru (Gaither i Sellbom, 2010), które zostały połączone w innych pracach z różnicami w testosteronie i estrogen poziomy (Campbell, 2010; Roberti, 2004) (chociaż ten link nie jest spójny we wszystkich badaniach, np Rosenblitt i in., 2001). Dlatego zakres, w jakim efekty testosteronu są rzeczywiście napędzane przez zmiany w doświadczeniu społecznym, a napędzane przez zmiany motywacji, jest niejednoznaczny. To jeszcze bardziej podkreśla nasz wcześniejszy punkt: rozplątywanie różnych wątków zmian hormonalnych, motywacyjnych i społecznych w okresie dojrzewania jest wysoce problematyczne metodologicznie. Potrzebne są jednak dodatkowe badania ukierunkowane na identyfikację czynników środowiskowych, które mogą najskuteczniej mediować i łagodzić behawioralne następstwa rozwoju neurohormonalnego. Biorąc pod uwagę przejścia występujące w wielu systemy neuronowe związane z przetwarzaniem społecznym i motywacją w okresie dojrzewania, a także fakt, że związki romantyczne i seksualne są zjawiskami społecznymi, ważne jest, aby zrozumieć, w jaki sposób czynniki społeczne i kontekstowe wpływają na strukturę mózgu, funkcje mózgu i jak te zmiany neuronalne wpływają na społeczne skutki uczenia się i zachowania .

 

 

  

4.1. Rodzice

Rodzice odgrywają kluczową rolę w zapewnianiu wsparcia i informacji o romantycznych i zachowania seksualne. Jakość relacji rodzic-dziecko wpływa zarówno na zachowanie seksualne, jak i rozwój neuronowy i aktywacja, szczególnie w migdał, który został powiązany z przetwarzaniem nagród (Ernst i in., 2005), przetwarzanie emocjonalne (Whalen i in., 2013) i reakcja strachu (LeDoux, 2003). Jakość matczynych relacji we wczesnym okresie dojrzewania była również związana ze zmianami trajektorii dojrzewania mózgu. W szczególności bardziej pozytywne relacje między matkami a wczesnymi nastolatkami wiążą się ze zmniejszonym wzrostem objętości ciała migdałowatego (Whittle i in., 2014). Wyniki te sugerują, że relacje macierzyńskie mogą mieć wpływ rozwój mózgu trajektorie związane z regulacją zachowania.

Funkcjonalna rola obecności rodziców w aktywacji mózgu również zmienia się w okresie dojrzewania. Zarówno dzieci, jak i młodzież mają wysoką reaktywność ciała migdałowatego na twarze swoich matek, ale reaktywność ciała migdałowatego na twarze nieznajomych spada z dzieciństwa na okres dojrzewania. Wyniki te sugerują, że podczas gdy pozytywna reakcja matki pozostaje stała, strach i niepokój wobec obcych zmniejsza się w trakcie rozwoju, ułatwiając bardziej eksplorację społeczną (Tottenham i in., 2012). Badania wykazały również, że obecność matki może buforować kortyzol reakcja na stres u dzieci, ale nie ma takiego samego efektu buforującego dla młodzieży (Hostinar i in., 2014). Sugeruje to, że matki służą do zmniejszania stresu u młodszych dzieci, a ponieważ dzieci podążają normalną trajektorią rozwoju do okresu dojrzewania, któremu towarzyszy spadek strachu i lęku przed nowymi ludźmi i sytuacjami oraz zwiększona eksploracja, fizjologiczny efekt zmian obecności rodziców.

Uzupełniając badania neuronauki na temat relacji rodzic-dziecko, badania behawioralne wykazały, że pozytywne relacje rodzic-dziecko są związane ze zmniejszoną intencją uprawiania seksu i późniejszym wiekiem przy pierwszym stosunku seksualnym (Van de Bongardt i in., 2014), a nastolatki, które uważają, że ich rodzice opiekują się, opóźniają pierwszy seks (Longmore i in., 2009). Młodzież, która zgłasza pozytywne relacje i otwartą komunikację ze swoimi rodzicami, także ma mniej doświadczenie seksualne, zwiększone używanie prezerwatyw (Parkes i in., 2011), późniejszy debiut seksualny (Cena i Hyde, 2008), mniej niezamierzonych ciąż nastolatek (Miller i in., 2001) i mniej partnerów seksualnych (Kan i in., 2010; Kerpelman i in., 2016).

Pomimo faktu, że przejściu w okres dojrzewania zwykle towarzyszy większa autonomia i mniej monitorowania rodzicielskiego, to badanie neurobiologii i behawioralne podkreśla potrzebę, aby rodzice nie wycofywali się z rodzicielstwa w okresie dojrzewania, ale zamiast tego przechodzili od zapewnienia podstawowego wsparcia emocjonalnego do bardziej konstruktywnego wsparcie i rusztowanie ułatwiające kolejny etap rozwoju. Niestety istnieje niewiele zasobów, które mogłyby pomóc rodzicom w opiece nad młodzieżą, a jeszcze mniej zasobów przygotowuje ich do przejścia w młodą dorosłość.

 

 

  

4.2. Rówieśnicy

Wykazano również, że rówieśnicy wpływają na decyzje młodzieży dotyczące zachowań seksualnych (Choukas-Bradley i in., 2014; Hampton i in., 2005; Suleiman i Deardorff, 2015). Niektóre badania wykazały, że obecność rówieśników, a nawet sugerowana obecność rówieśników, zwiększa aktywację obwodów nerwowych młodzieży, zwłaszcza prążkowie brzuszne (VS) i podejmowanie ryzyka w sposób, który nie występuje u dzieci i dorosłych (Chein i in., 2011; Telzer i in., 2014). Jedna z interpretacji tego może sugerować, że młodzież jest wyjątkowo podatna na ryzyko w obecności rówieśników, jednak zrozumienie związku między zwiększoną aktywacją VS a zachowaniami związanymi z podejmowaniem ryzyka nie jest proste. Niektóre badania wykazały, że zwiększona aktywacja VS wiąże się ze zwiększonym ryzykiem podejmowania zadań laboratoryjnych w obecności rówieśników (Chein i in., 2011), podczas gdy inne badania nie powtórzyły tego wyniku (Peake i in., 2013). Zamiast tego badania wykazały aktywację w skroniowe połączenie ciemieniowe, obszar mózgu zaangażowany w samo-metalizowanie się, aby pośredniczyć w związku między zwiększonym podejmowaniem ryzyka przez młodzież a ich zdolnością przeciwstawiania się wpływom rówieśników, szczególnie po doświadczeniu wykluczenia społecznego (Peake i in., 2013). Aby jeszcze bardziej skomplikować sprawy, inne badania wykazały, że zwiększona aktywacja VS podczas przetwarzania emocjonalnych twarzy, szczególnie szczęśliwych i smutnych wyrażeń, była związana z wzrosła zgłaszany przez siebie opór wobec wpływu rówieśników (Pfeifer i in., 2011). Łącznie badania te sugerują, że afektywny i społeczny kontekst obecności rówieśników może prowadzić do różnic w aktywacji neuronów i różnic w zachowaniu. Przejścia zachodzące w społecznych i afektywnych systemach przetwarzania neuronowego zachęcają młodych ludzi do otwarcia się na nowe doświadczenia społeczne związane z romantycznymi i seksualnymi związkami i cieszenia się nimi. Zarówno platońscy, jak i romantyczni rówieśnicy wpływają na zachowania seksualne nastolatków i decyzje nastolatków dotyczące angażowania się w związki romantyczne i seksualne (Ali i Dwyer, 2011; Baumgartner i in., 2011; Crockett i in., 2006; Kennett i in., 2012; Potard i in., 2008). Ponadto aktywność seksualna jest silnie mediowana przez rówieśników; posiadanie aktywnych seksualnie rówieśników platonicznych wiąże się z wcześniejszym pierwszym stosunkiem seksualnym, częstszą aktywnością seksualną i większą liczbą partnerów seksualnych (Ali i Dwyer, 2011; Furman i in., 2007; Santor i in., 2000).

 

 

  

4.3. Głoska bezdźwięczna

Oprócz relacji społecznych „w prawdziwym życiu” tradycyjne media i media społecznościowe mogą również kształtować zachowania seksualne. Wiadomości o seksualności i związkach romantycznych są trwałe w mediach. Ponad 70% programów telewizyjnych zawiera pewien rodzaj treści seksualnych lub dialogów (Kunkel i in., 2005). W zależności od kontekstu i populacji, 23 i 95% osób w wieku 10 – 19 zgłosiło, że kiedykolwiek oglądało pornografię internetową, a między 28 a 84% poinformowało, że ekspozycja była niepożądana lub niezamierzona (Peter i Valkenburg, 2016; Wolak i in., 2007). Środki masowego przekazu zidentyfikowano jako „seksualnego super peera” o znaczącym wpływie społecznym, zwłaszcza dla dziewcząt, które doświadczają dojrzewania wcześniej niż ich rówieśnicy (Brown i wsp., 2005).

Pomimo znacznego narażenia na treści seksualne i wiadomości w okresie dojrzewania niewiele wiadomo na temat wpływu treści seksualnych na rozwój mózgu. Ogólnie rzecz biorąc, stwierdzono, że treść multimedialna wpływa na funkcjonowanie układu nerwowego. Na przykład stwierdzono, że ograniczona ekspozycja na gwałtowne media wśród młodzieży wpływa na trajektorie rozwojowe czołowych układów hamujących i podkorowych limbiczny struktur, jak również łączność między nimi, i mogą mieć pewien wpływ na brutalne zachowania (Hummer 2015; Kalnin i in., 2011). Chociaż nie zdajemy sobie sprawy z żadnych badań obrazowych przeprowadzonych specjalnie na nośnikach seksualnych, jest wysoce prawdopodobne, że obrazy seksualne i romantyczne, obfite we wszystko, od ogólnych mediów po pornografię, również prawdopodobnie wpływają na rozwój i zachowanie neuronów. Jednocześnie indywidualne różnice w rozwoju neurologicznym mogą kształtować ekspozycję na media seksualne. Na przykład, bardziej zaawansowani młodzi mężczyźni z tendencjami do poszukiwania sensacji są najbardziej skłonni celowo szukać pornografii internetowej, a istnieje silny związek między zwiększoną ekspozycją na pornografię a mniej restrykcyjnymi postawami seksualnymi (Peter i Valkenburg, 2016).

Nauka o rozwoju oferuje strategie poszerzające naszą wiedzę na temat wpływu mediów na rozwój nerwowy i zachowania seksualne. Adaptacyjne adaptacje innowacyjnych badań neurobiologii komunikacyjnej (np Falk i in., 2015, 2012) w połączeniu z badaniami behawioralnymi może pomóc nam lepiej zrozumieć aktywację neuronalną związaną z nastolatkami oglądającymi różne typy mediów romantycznych i seksualnych oraz lepiej zrozumieć rodzaje afektywnych doświadczeń edukacyjnych wynikających z tych kontekstów medialnych. Zastosowanie ram rozwojowych do neuronauki komunikacyjnej mogłoby pomóc w rozwoju pozytywnych romantycznych i seksualnych przekazów medialnych oraz zwiększyć nasze zrozumienie potencjalny negatywny trajektorie związane z przeglądaniem bardziej szkodliwych wiadomości. W dobie zwiększonego dostępu do szerokiej gamy treści romantycznych i seksualnych oraz szybkiego pojawienia się pornografii rzeczywistości wirtualnej potrzeba tych spostrzeżeń jest pilna. Biorąc pod uwagę, że okres dojrzewania jest krytycznym okresem rozwoju tożsamości romantycznej i seksualnej, potrzebujemy lepszego zrozumienia związku między rozwojem neuronalnym, ekspozycją na media romantyczne i seksualne, a późniejszymi trajektoriami behawioralnymi.

 

 

5. Obiecujące możliwości translacyjne dla neurobiologii rozwojowej

Jak podkreślono powyżej, neuronaukowcy mają wiele możliwości poszerzenia naszego zrozumienia normatywnej trajektorii rozwoju romantycznego i seksualnego nastolatków. Poza poszerzeniem naszej wiedzy o normatywnych trajektoriach rozwojowych, istnieją konkretne sposoby, w których zrozumienie podstawowych trajektorii neuronalnych może dostarczyć informacji na temat polityki i praktyk mających na celu poprawę wyników w zakresie zdrowia seksualnego i reprodukcyjnego nastolatków. Okres zdefiniowany jako okres dojrzewania wciąż się wydłuża na całym świecie i rozumie wpływ tego wydłużenia rozwój neuronowy może znacząco przyczynić się do zrozumienia kosztów i korzyści związanych z tym zjawiskiem. Podobnie, poszerzając naszą wiedzę na temat przecięcia między dojrzewaniem, młodzieżą rozwój mózgu, zachowania seksualne może informować innowacje, polityki i praktyki mające na celu wspieranie i poprawę tych trajektorii. Poniżej przedstawiono trzy przykłady tych możliwości.

 

 

 

5.1. Przykład 1: wydłużony okres dojrzewania

Wśród ludzi okres dojrzewania jest społecznie skonstruowanym okresem rozpoczynającym się od zmian hormonalnych, psychologicznych i fizycznych zachodzących w okresie dojrzewania. Koniec okresu dojrzewania jest znacznie mniej jasno określony. Wiele cech okresu dojrzewania jest konstruowanych społecznie, ale w różnych gatunkach jest to „czas przygotowania do dorosłego życia reprodukcyjnego”, obejmujący okres między osiągnięciem fizycznej gotowości do aktywności seksualnej a posiadaniem społecznego pozwolenia na rozmnażanie (Schlegel 1995, str. 16). W różnych gatunkach naczelnych młode nastolatki angażują się w gody i zachowania seksualne, ale rzadko produkują potomstwo (Schlegel, 1995). U ludzi długość i doświadczenia związane z dojrzewaniem mogą się znacznie różnić; niemniej jednak okres, charakteryzujący się rosnącą autonomią, ale wolny od pełnych obowiązków dorosłych, jest uniwersalny kulturowo (Schlegel, 1995).

Dzisiejsza młodzież stoi w obliczu szczególnie długiego okresu między momentem, gdy są fizjologicznie zdolni do reprodukcji, a reprodukcja jest społecznie i osobiście pożądana. W krajach na całym świecie wiek dojrzewania nadal spada (Parent i in., 2003; Sørensen i in., 2012). Dla dziewcząt mierzy się to głównie spadkiem wieku menarchealnego. Ponieważ menarche występują dość późno w okresie kaskady dojrzewania, ten wskaźnik może nie doceniać zakresu historycznych spadków średniego wieku w okresie dojrzewania. Średni wiek najczęstszego wczesnego fizycznego objawu dojrzewania wśród dziewcząt, pączkowania piersi, spadł szybciej niż wiek w okresie pierwszej miesiączki, w wyniku czego dziewczęta spędzają więcej czasu w okresie dojrzewania (Mendle, 2014). Co ciekawe, spadek wieku rozwoju piersi nie był wyraźnie związany z wczesnym wzrostem hormony płciowe związane z dojrzewaniem, w tym gonadotropiny i estrogen (Sørensen i in., 2012). Natomiast spadki we wczesnych fizycznych oznakach dojrzewania chłopców - głównie wzrost jąder - były zbieżne ze świeckimi przesunięciami hormonów związanych z dojrzewaniem (Sørensen i in., 2012). Różnica w trendach rozwojowych między chłopcami i dziewczętami nie jest dobrze poznana, ale podkreśla znaczenie zrozumienia wpływu tych różnych trendów na rozwój nerwowy w okresie dojrzewania, zarówno w obrębie płci, jak i pomiędzy nimi. Dla obu płci istnieje wyraźna tendencja spadkowa w wieku, w którym ludzie są biologicznie zdolni do reprodukcji. Biorąc pod uwagę, że niektóre trajektorie rozwoju mózgu są ściśle związane ze zmianami w hormonach dojrzewania, jest prawdopodobne (choć znakomite pytanie empiryczne), że neuronalne zmiany rozwojowe związane z dojrzewaniem również zaczęły się wcześniej wykazywać.

W tym samym czasie, gdy zmniejszył się wiek zdolności reprodukcyjnej, wiek, w którym jest społecznie pożądany dla młodych ludzi do noszenia dzieci, nadal rośnie. Wiek, w którym młode kobiety z krajów o wyższych zasobach mają pierwsze dzieci, znacznie się zwiększył w ciągu ostatnich lat 40, a trend ten zaczyna się również w wielu krajach o niższych i średnich zasobach (Bearinger i in., 2007; Bongaarts i Blanc, 2015; Mathews i Hamilton, 2009; Sedgh i in., 2015; Westoff 2003). Dzisiaj na całym świecie średni wiek kobiet w ich pierwszych porodach sięga od 20.9 lat w Afryce Subsaharyjskiej, do 25 lat w USA (Bongaarts i Blanc, 2015; Mathews i Hamilton, 2009).

Do niedawna społeczna akceptacja reprodukcji była silnie skorelowana z małżeństwem, a pierwsze dziecko często rodziło się w ciągu pierwszych kilku lat małżeństwa. Ten trend również doświadczył zakłóceń w ostatnich latach. Po pierwsze, jeszcze ostrzejszy niż wiek pierwszego urodzenia, wiek małżeństwa - silnie skorelowany ze zmiennymi społeczno-ekonomicznymi i demograficznymi - zwiększył się zarówno dla mężczyzn, jak i kobiet na całym świecie (Westoff, 2003). Po drugie, szczególnie w krajach o wyższych zasobach, istnieje tendencja do rozprzęgania małżeństwa i rodzenia dzieci, przy czym więcej urodzeń występuje poza legalnymi małżeństwami, mniej małżeństw w wyniku poczęcia przedmałżeńskiego, i małżeństwa czekają dłużej po ślubie na poród (England i in., 2013; Hayford i in., 2014). Coraz więcej osób przechodzi biologiczną transformację dojrzewania, ale nigdy nie angażuje się w małżeństwo lub rodzicielstwo, a mimo to nadal spełnia życie romantyczne i seksualne. Wspólnie te trendy podkreślają znaczenie lepszego zrozumienia skrzyżowania czynników społecznych, kulturowych i biologicznych, które wpływają na trajektorie normatywne rozwoju romantycznego i seksualnego. Wskazuje to na szeroki wachlarz niezbadanych jeszcze empirycznych pytań dotyczących tego, jak rozwój fizyczny i neuronowy oddziałuje z czynnikami kontekstowymi, aby kształtować i wpływać na zachowania romantyczne i seksualne.

Świeckie trendy wczesnego dojrzewania i późniejszego rodzenia dzieci stwarzają młodym ludziom duże możliwości wydłużenia okresu dojrzewania, osiągnięć edukacyjnych i stabilizacji przed przyjęciem pełnych ról i obowiązków dorosłych. Jednocześnie wiele osób spędza dekadę lub więcej swojego życia, czując się biologicznie, fizjologicznie i motywacyjnie przygotowani do angażowania się w związki romantyczne i seksualne poza kontekstem reprodukcji. W związku z tym musimy lepiej zrozumieć wyniki behawioralne i neuronalne podstawy rozwoju motywacji związanych z wczesnym romantyczna miłość i doświadczenia seksualne, w celu zapewnienia młodym ludziom wsparcia i rusztowań, które ułatwiają pozytywne trajektorie.

 

 

5.2. Przykład 2: innowacja antykoncepcyjna

W ciągu kilku lat większość młodych ludzi jest aktywna seksualnie. Globalnie, średni wiek debiutu seksualnego waha się od 16.5 do 24.5 lat dla mężczyzn i od 15.5 do 21.5 lat dla kobiet (Wellings i in., 2006). W świetle faktu, że wielu młodych ludzi angażuje się w stosunki seksualne, zanim chcą się rodzić, wielu młodych ludzi wybiera antykoncepcję. Chociaż prezerwatywy, szyjki macicy, przepony i niektóre urządzenia wewnątrzmaciczne (IUD) oferują antykoncepcję niehormonalną, a podstawowymi metodami antykoncepcji stosowanymi przez młodzież są hormony. Niedawny globalny nacisk na zwiększenie stosowania odwracalnych środków antykoncepcyjnych (LARC) wśród młodzieży przyczynił się do zastosowania niektórych bardzo skutecznych metod niehormonalnych, takich jak hormony wolne od hormonów IUDsi promuje zwiększone wykorzystanie wkładek wewnątrzmacicznych, implantów i zastrzyków zawierających progestagen (Ott i in., 2014). Biorąc pod uwagę dowody, że hormony dojrzewania wpływają na rozwój neurologiczny, ważne jest, aby określić, czy i kiedy mogą wystąpić negatywne implikacje zakłócenia normalnych trajektorii hormonalnych, a zwłaszcza potencjalnego wpływu na rozwój neuronów, podczas krytycznych okien rozwojowych. Do tej pory nie wiemy o żadnych opublikowanych danych badających te efekty.

Pomimo szeregu innych opcji i promocji LARC, połączone doustne środki antykoncepcyjne (COC), zawierające zarówno estrogen, jak i progestagen, pozostają jedną z najczęściej stosowanych metod antykoncepcyjnych wśród młodych kobiet (Ott i in., 2014). Stwierdzono, że złożone doustne środki antykoncepcyjne, które są skutecznie skuteczne w zapobieganiu ciąży, gdy są stosowane prawidłowo, znacząco tłumią zarówno wolne, jak i całkowite testosteron poziom do 50% u dorosłych kobiet (Zimmerman i in., 2013). Uważa się, że to tłumienie testosteronu jest podstawowym źródłem dolegliwości związanych z COC, w tym obniżonym samopoczuciem i jakością życia, zmniejszonym libido, zaburzeniami poznawczymi i zmniejszoną masą kostną (Zimmerman i in., 2013). Chociaż kobiety na COC mają ogólnie niższy testosteron dodatkowe poziomy sugerują, że zmiana w testosteronie, gdy kobiety są zaangażowane w konkurencyjne zadania, pozostaje niezmienne pomimo stosowania COC (Edwards i O'Neal, 2009). Po raz kolejny sugeruje to interesujące pytania empiryczne dotyczące wpływu COC na poziom testosteronu u młodych kobiet, które są w trakcie wzrostu testosteronu związanego z dojrzewaniem (Braams i in., 2015).

Oprócz działań niepożądanych zgłaszanych przez dorosłe kobiety, istnieją dodatkowe potencjalne niekorzystne skutki zmniejszenia poziomu testosteronu w okresie dojrzewania. Biorąc pod uwagę, że testosteron okazał się motywować do zwiększonego zainteresowania pobudzaniem doświadczeń, hamowanie poziomów testosteronu w okresie okołomiejscowym lub młodzieńczym może zmniejszyć motywację do angażowania się w szereg prospołecznych zachowań ryzyka, które wspierają pozytywne trajektorie rozwojowe. Równie możliwe jest również, że hamowanie testosteronu nie ograniczy przyjmowania pozytywnego lub negatywnego ryzyka, ponieważ chociaż ogólny poziom testosteronu może być stłumiony u młodych kobiet przyjmujących COC, ich testosteron Odpowiedzi bodźce mogą pozostać stałe. Zrozumienie wpływu supresji testosteronu w okresie dojrzewania na rozwój neuronów byłoby niezbędne, aby lepiej zrozumieć mechanizmy, które mogą przyczynić się do jednej z tych potencjalnych trajektorii. Co więcej, wgląd w konsekwencje przewlekłego tłumienia testosteronu, w połączeniu z hormonalną organizacją dojrzewania płciowego, może również przyczynić się do wzmocnienia innowacji, ponieważ firmy farmaceutyczne opracowują nowe metody antykoncepcyjne. Jest to miejsce, w którym modele neurorozwojowe zwierząt mogą oferować ważne spostrzeżenia, które można później przetestować na ludziach. Chcemy wyraźnie stwierdzić, że naszym celem nie jest wprowadzanie nowych barier dla młodych kobiet poszukujących niezawodnej antykoncepcji, ale zamiast tego proponuje, aby mieć więcej informacji na temat interakcji między hormonalne środki antykoncepcyjne a trajektorie rozwoju neurologicznego pomogłyby zwiększyć bezpieczeństwo, skuteczność i wpływ środków antykoncepcyjnych dla młodych kobiet.

 

 

5.3. Przykład 3: rodzenie dzieci i rodzicielstwo

Globalny trend w kierunku późniejszego rodzenia dzieci był pozytywny, ponieważ istnieje wyraźny konsensus, że bardzo wczesne rodzenie dzieci, przed osiągnięciem wieku 15, ma szkodliwy wpływ na zdrowie, wyniki społeczno-ekonomiczne, edukacyjne i społeczne zarówno matek, jak i niemowląt (Brooks-Gunn & Furstenberg, 1986; Gibb i in., 2014; Hofferth i Reid, 2001; Brooks-Gunn i Furstenberg, 1986). Pomimo tej wiedzy na temat wyników, mamy bardzo mały wgląd w neuronalne skutki wczesnego porodu. Przez ponad 100 zrozumieliśmy, że ciąża, poród, laktacja i rodzicielstwo obejmują precyzyjną sekwencję przejść hormonalnych. Ciąża pociąga za sobą dramatyczny wzrost ludzką gonadotropinę kosmówkową (HCG), estrogen i progesteron. Praca podąża za ciągłym wzrostem produkcji estrogenów i progesteronu przez łożysko w połączeniu ze wzrostem oksytocyna, endorfiny, prolaktyna. W przeciwieństwie do tego, laktacja pociąga za sobą szybką i poważną przerwę w karmieniu hormony gonadalne i wzrost prolaktyny (Russell i in., 2001). Modele gryzoni ilustrują, że dobrowolne, proaktywne, apetyczne aspekty zachowanie matki, w tym poszukiwanie i pobieranie szczeniąt, są silnie powiązane z wpływem hormonów ciążowych stymulujących rozwój i aktywację mezolimbiczny układ dopaminowy (Numan i Stolzenberg, 2009). Podkreśla to, choć przede wszystkim związane z nagrodami, dopaminy systemy odpowiedzi są również ważne dla poznania rodzicielstwa. Mojżesz-Kolko i jego koledzy, próbując przejść od modeli zwierzęcych do ludzkich, przetestowali, ale nie byli w stanie stwierdzić, że macierzyństwo dotknęło brzuszne prążkowia odpowiedź w oczekiwaniu na nagrodę finansową (Moses-Kolko i in., 2016). Brak możliwości replikacji wskazuje na znaczenie opracowania ekologicznie ważnych paradygmatów w celu przetestowania hipotezy o wpływie ciąży na trajektorie rozwoju mózgu, ponieważ nagroda finansowa wyraźnie różni się od społecznej i emocjonalnej nagrody związanej z wychowaniem niemowlęcia. Kobiety w każdym wieku opisują szereg zmian fizycznych i poznawczych związanych z przemianami hormonalnymi związanymi z rodzeniem dzieci, ale niewiele wiadomo na temat tego, jak doświadczanie tych zdarzeń hormonalnych w okresie dojrzewania lub podążanie za nimi wpływa na trajektorie neurorozwojowe.

Zrozumienie wpływu opóźnionego rodzenia dzieci jest równie ważne, jak zrozumienie wpływu wczesnego rodzenia dzieci. Elastyczność neuronowa, zdefiniowana jako stopień, w jakim kontrola poznawcza a systemy motywacji społecznej i afektywnej są zaangażowane i aktywowane w różnych okolicznościach, stwierdzono, że utrzymują się w trzeciej dekadzie życia (Crone i Dahl, 2012). Aż do niedawna w historii ludzkości to właśnie w tym czasie większość osób angażuje się w działalność związaną z kryciem, wiązaniem i rodzicielstwem. Niedawna tendencja do opóźniania rodzicielstwa, często aż do czwartej dekady życia, przedstawia kilka intrygujących pytań dotyczących interakcji między biologią a doświadczeniem w kształtowaniu rozwoju neuronalnego. Ponadto, rosnąca separacja między początkiem dojrzałości reprodukcyjnej a pierwszym rodzeniem dziecka stwarza zarówno chłopcom, jak i dziewczętom możliwość przedłużenia okresu, w którym się rozwinęli autonomia i niezależność realizować edukację i inne cele życiowe. Minimalizuje również potrzebę wczesnego łączenia par, a zamiast tego sprzyja młodym ludziom odkrywaniu romantycznych i seksualnych związków z wieloma różnymi ludźmi. W krajach o wyższych zasobach, takich jak USA i Europa, przeważająca większość młodych ludzi ma stosunki romantyczne i seksualne, zanim zobowiążą się do jednego partnera (Instytut Guttmachera, 2014). Co więcej, w krajach, w których rozpiętość między okresem dojrzewania a porodem właśnie się wydłuża, takich jak Afryka Subsaharyjska i Ameryka Południowa, około 25 – 30% dorastających dziewcząt uprawia seks przed sprzęganiem (Instytut Guttmachera i Międzynarodowa Federacja Planowanego Rodzicielstwa, 2010). Neurologia rozwojowa może pomóc zidentyfikować różne trajektorie neurorozwojowe związane z młodymi ludźmi mającymi wiele dynamicznych, intensywnych związków romantycznych z szerokim zakresem ludzi oraz młodych ludzi, którzy mają dłuższe, bardziej intensywne relacje z zaledwie kilkoma. Może również zidentyfikować różne trajektorie neuronalne wśród ludzi, którzy angażują się w rodzicielstwo w ciągu pierwszych trzech dekad życia i tych, którzy się opóźniają.

Oprócz kobiet mężczyźni doświadczają również zmian hormonalnych związanych z kryciem i rodzicielstwem. W Stanach Zjednoczonych samotni dorośli mężczyźni, którzy poszukują partnerów romantycznych i par mężczyzn, którzy szukają związków poza swoimi głównymi partnerami, mają wyższy poziom testosteronu w porównaniu z mężczyznami w zaangażowanych związkach, a ponadto mężczyźni, którzy są ojcami, niezależnie od statusu związku, mają najniższy poziom testosteronu (Gray i Campbell, 2009). Co ciekawe, ten trend utrzymuje się w niektórych krajach, ale nie w innych, wywołując ważne pytania, kierunek przyczynowy i wzajemny związek między hormonami a kontekstem (Gray i Campbell, 2009). Umieszczenie ram rozwojowych w tych badaniach dotyczących rodzenia dzieci i rodzicielstwa sugeruje, że tempo dojrzewania nerwowego od okresu dojrzewania do dorosłości nie jest całkowicie określone przez ścisłe ontogenetyczny harmonogram, ale jest raczej kształtowany przez wymagania kontekstu społecznego danej osoby. Jako że całe pokolenie nie dopuszcza do małżeństwa i rodzicielstwa, w niektórych przypadkach całkowicie, byłoby lepiej, gdybyśmy lepiej zrozumieli, jaki to ma wpływ na „typowe” trajektorie rozwoju neuronalnego do trzeciej dekady życia.

 

 

  

6. Wniosek

Badania, polityka i praktyka skupiająca się na nastoletnich związkach seksualnych i romantycznych są często napędzane przez wartości społeczne i retorykę niż przez naukę. Biorąc pod uwagę, że druga dekada życia obejmuje okres, w którym prawie wszyscy młodzi ludzie doświadczają dojrzewania, a wielu interesuje się i angażuje w związki seksualne i romantyczne, często używa antykoncepcja hormonalnai ewentualnie doświadczyć ciąży lub porodu, zbadać wzajemne relacje między tymi doświadczeniami, kontekstem społecznym i rozwój neuronowy znacznie poszerzyłoby nasze zrozumienie rozwoju młodzieży i poinformowałoby o wysiłkach na rzecz poprawy tych trajektorii. Zintegrowana nauka o rozwoju, w tym neurobiologia rozwojowa, oferuje drogę do poszerzenia naszego zrozumienia wczesnych związków romantycznych i seksualnych oraz do lepszego zrozumienia rodzajów doświadczeń mistrzowskich, które wspierają pozytywne trajektorie.

Na przykład neurobiologia rozwojowa daje możliwość zidentyfikowania warunków, które zwiększają prawdopodobieństwo, że wczesne związki romantyczne i seksualne są prospołeczne, promujące zdrowie, a nie zachowania ryzykowne. Badania neuronauki nad rozwojem relacji rówieśniczych zostałyby wzmocnione dzięki bardziej zróżnicowanym środkom klasyfikacji grup rówieśniczych, które informują nas o różnych typach aktywacji neuronalnej, które występują w obecności rówieśników romantycznych i platonicznych. Badania neuroobrazowe u dorosłych ukazały ważne rozróżnienia w aktywacji neuronalnej związanej z różnymi rodzajami miłości i pomocne byłoby zrozumienie, w jaki sposób jest to zgodne z trajektorią rozwojową okresu dojrzewania. Mamy ograniczone badania sugerujące, że emocjonalne doświadczenie namiętnej miłości zmienia się z okresu dojrzewania w dorosłość, a wiedza o podstawowych mechanizmach neuronalnych i trajektoriach rozwojowych tego przejścia pomogłaby w określeniu czasu i rodzajów potrzebnego wsparcia i rusztowania. Okres dojrzewania oferuje również ekscytującą okazję do zbadania, jak romantyczne i seksualne podniecenie zmienia relacje z rówieśnikami. Młodzi ludzie przechodzą od związków całkowicie pozbawionych seksualnego i romantycznego pociągu do kontekstu, w którym jest to jeden z najwyższych priorytetów. Kontynuując rozwijanie modeli neurorozwojowych, które badają wpływ rówieśników, neurobiologia rozwojowa jest w stanie zapewnić unikalny wgląd w tę przemianę społeczną.

Zdajemy sobie sprawę, że proponowanie badań nad romantycznymi i seksualnymi relacjami wczesnej młodzieży nie jest związane z jej złożonością. Rodzice i komisje rewizyjne ludzi będą prawdopodobnie miały obawy przed pytaniem młodych ludzi o ich uczucia miłości, atrakcyjności i podniecenia seksualnego. Istotne jest stworzenie wrażliwych rozwojowo, zwalidowanych środków w celu zebrania dokładnych informacji o cechach, znaczeniu i cechach związków romantycznych i seksualnych. Dobrze to zrobić będzie wymagało starannej uwagi, ponieważ młodzież jest mniej skłonna niż dorośli do dostosowywania się do twardych kategorii orientacji seksualnej lub tożsamości płciowej (Savin-Williams i in., 2012; van Anders, 2015). Nawet ustalenie, czy związek jest „romantyczny”, może być wyzwaniem, szczególnie, jeśli dorastający partnerzy nie zgadzają się, w jaki sposób kategoryzować ich związek. W związku z tym miłość o dużej intensywności, którą nastolatek czuje, że może przyjaciela, może wahać się między byciem platonicznym, romantycznym i seksualnym, a my potrzebujemy środków, które mogą dokładnie uchwycić dynamiczną naturę ich rówieśniczych relacji. Zdajemy sobie również sprawę, że biorąc pod uwagę złożoną relację między biologiczną seks, hormonyoraz rozwój neuronowy, prawdopodobnie istnieje szeroki zakres zmienności neuronalnej, zarówno między płciami, jak i pomiędzy płciami istotnymi dla romantyczności i zachowania seksualne. Aby rozwiązać ten problem, konieczne będzie zaprojektowanie badań wystarczająco solidnych, aby zbadać te różnice. Pomimo tych wyzwań wierzymy, że korzyści płynące z tych kierunków sprawiają, że warto.

Młodzież ma zdolność poznawczą do poruszania się we wczesnej romantyczności i doświadczenia seksualne bezpiecznie, a mimo to potrzebują odpowiedniego wsparcia, aby zrobić to z powodzeniem (Harden i in., 2014a, b). Podstawowym celem dla młodzieży jest nauczenie się angażowania i nawigowania w związkach romantycznych i seksualnych. Ponadto te wczesne relacje romantyczne mają ważne implikacje dla rozwoju tożsamości, poznawania zachowań seksualnych i trajektorii przyszłych relacji (Furman i Shaffer, 2003). Rodzice, klinicyści i pedagodzy mogą zapewnić odpowiednie możliwości uczenia się w tym obszarze, ale jednocześnie większość odpowiedniego uczenia się pochodzi z osobistego doświadczenia (Fortenberry, 2014). Lepsze zrozumienie podstaw neurorozwojowych trajektorii rozwojowych zachowań romantycznych i seksualnych stanowi wielką obietnicę informowania o strategiach interwencji i wysiłkach na rzecz wspierania bardziej pozytywnych trajektorii.

Neurologia rozwojowa i bardziej wszechstronnie zintegrowana nauka rozwojowa jest dobrze przygotowana do przeniesienia dorastającej seksualności z mrocznych marginesów tożsamości nastolatków na czoło rozwoju normatywnego. Neuroobrazowanie ma potencjał, aby lepiej poinformować nasze zrozumienie, jeśli wczesne związki romantyczne są bardziej zgodne z przetwarzaniem nagród lub tożsamości własnej. Podobnie, biorąc pod uwagę, że dojrzewanie oznacza początek romantyczna miłość, badania neuroobrazowe w tym czasie mogłyby pomóc nam lepiej rozróżnić różne neuronalne podstawy różnych rodzajów miłości i rozwinąć nasze modele neurorozwojowe. Ponadto neurobiologia rozwojowa ma niesamowitą okazję do zbadania, czy romantyczna miłość i doznania seksualne są czymś, co mózg nastolatka oczekuje aby dowiedzieć się o i / lub jak doświadczenie romantycznych i seksualnych zachowań powoduje różne trajektorie rozwojowe. Wreszcie, może również dostarczyć nam ważnych informacji na temat postępów w technologii antykoncepcyjnej i lepszego zrozumienia czasu rodzenia dzieci. W miarę jak lepiej rozumiemy motywacje i trajektorie tych autonomicznych relacji o wysokiej intensywności w okresie dojrzewania, możemy przekształcić dialog na temat rodzajów programów i polityk, których potrzebujemy, aby jak najlepiej je rozwinąć. Daje to sposób na zwiększenie pozytywnych trajektorii we wczesnym okresie dojrzewania. Nasza porażka w lepszym zrozumieniu intensywności romantycznych i seksualnych związków młodzieży nie przeszkadza im w tym. Młodzież jest gotowa uczyć się o miłości i seksie, a to pomoże nam wszystkim lepiej zrozumieć ten proces uczenia się.

 

 

 

 

 

  

Referencje