Luki w podziale wspólnego mózgu otwierają drogę do niesubstytucyjnych uzależnień: Carving Addiction w nowym jointu? (2010)

A. Wprowadzenie

Hazard, określany jako umieszczanie czegoś, co jest zagrożone, w nadziei na uzyskanie czegoś o większej wartości, obserwuje się w różnych kulturach przez tysiąclecia [15]. Wczesne dokumenty ludzkiego zachowania pokazują dowody hazardu, w tym problematyczne formy zachowania. Patologiczny hazard jest terminem diagnostycznym używanym w bieżącym wydaniu Podręcznika diagnostyczno-statystycznego Amerykańskiego Towarzystwa Psychiatrycznego (DSM-IV-TR), aby opisać nadmierne i zakłócające wzorce hazardu [16]. Patologiczny hazard jest obecnie grupowany z kleptomanią, piromanią, trichotillomanią i okresowymi zaburzeniami wybuchowymi w kategorii „Zaburzenia kontroli impulsów nie sklasyfikowane gdzie indziej”, chociaż niewiele badań zbadało zakres, w jakim te zaburzenia grupują się w oparciu o środki biologiczne. Kryteria włączenia do hazardu patologicznego mają wspólne cechy z kryteriami uzależnienia od substancji. Na przykład aspekty tolerancji, wycofania, powtarzających się nieudanych prób ograniczenia lub rzucenia palenia i ingerencji w główne obszary funkcjonowania życia znajdują odzwierciedlenie w kryteriach diagnostycznych dla każdego zaburzenia. W związku z tym patologiczny hazard określany jest przez niektórych jako „behawioralny” w odniesieniu do uzależnienia nie związanego z substancjami.

B. Kliniczne i fenomenologiczne podobieństwa między patologicznym hazardem a uzależnieniem od substancji

Oprócz kryteriów włączających wspólnych dla hazardu patologicznego i uzależnienia od substancji, inne cechy kliniczne są wspólne dla wszystkich zaburzeń. Na przykład w obu zaburzeniach obserwuje się głód lub apetyczne stany popędu, oba są czasowo związane z czasem ostatniego zaangażowania w hazard lub używanie substancji ^[17], a siła pragnień ma implikacje kliniczne dla leczenia ^[18]. Ponadto stwierdzono, że podobne obszary mózgu (np. Brzuszne prążkowate i kora oczodołowo-czołowa) przyczyniają się do popędów hazardowych w patologicznych uzależnieniach od hazardu i kokainy w uzależnieniu od kokainy [17, 19]. Patologiczny hazard i uzależnienie od substancji są nie tylko często współwystępujące ze sobą, ale także z podobnymi zaburzeniami (np. Antyspołeczne zaburzenie osobowości) [20, 21]. Podobieństwa istnieją również w odniesieniu do kursów patologicznego hazardu i uzależnienia od substancji. Podobnie jak w przypadku uzależnienia od substancji, odnotowano wysokie wskaźniki rozpowszechnienia hazardu patologicznego wśród młodzieży i młodych dorosłych oraz niższe szacunki wśród osób starszych [22, 23]. Młodszy wiek w momencie rozpoczęcia gry wiąże się z poważniejszymi problemami z hazardem i innymi problemami dotyczącymi zdrowia psychicznego, podobnymi do danych dotyczących wieku przy pierwszym użyciu substancji [24, 25]. Zjawisko „teleskopowania” wydaje się mieć zastosowanie zarówno do patologicznego hazardu, jak i uzależnienia od substancji [26, 27]. Zjawisko to, opisane po raz pierwszy dla alkoholizmu, później dla uzależnienia od narkotyków i ostatnio dla hazardu, odnosi się do obserwacji, że chociaż średnio kobiety zaczynają angażować się w zachowanie w późniejszym życiu niż mężczyźni, ramy czasowe między inicjacją a problematycznym zaangażowaniem są skrócone ( lub teleskopowo) u kobiet w porównaniu z mężczyznami [28]. Podsumowując, odkrycia te wskazują na wiele wspólnych cech klinicznych i fenomenologicznych między patologicznym hazardem a uzależnieniami od substancji.

C. Cechy genetyczne

Wykazano, że zarówno uzależnienie od substancji, jak i patologiczny hazard mają dziedziczne składniki [29-31]. Powszechny wkład genetyczny w patologiczny hazard i inne zaburzenia, w tym uzależnienie od alkoholu i zachowania antyspołeczne, odnotowano u mężczyzn [32, 33]. Jednak znaczna część wkładu genetycznego w patologiczny hazard była również wyjątkowa od tych leżących u podstaw uzależnienia od alkoholu i zachowań antyspołecznych, co sugeruje konkretny wkład w każde zaburzenie. Na przykład można oczekiwać, że warianty alleliczne w genach kodujących enzymy związane z metabolizmem alkoholu będą unikalne dla potencjalnego ryzyka uzależnienia od alkoholu, podczas gdy można przypuszczać, że geny związane z skłonnościami impulsywnymi są wspólne dla różnych zaburzeń [34, 35]. Wczesne badania nad specyficznym molekularnym wkładem genetycznym w patologiczne uzależnienie od hazardu pozwoliły zidentyfikować wspólne czynniki uzależnienia od substancji i hazardu patologicznego (np. Allel Taq A1 genu kodującego receptor dopaminy D2) [36]. Jednak wczesne badania nie były zazwyczaj rygorystyczne metodologicznie (np. Nie były stratyfikowane przez tożsamość rasową lub etniczną i nie obejmowały ocen diagnostycznych), a nowsze badania nie powtórzyły niektórych wstępnych ustaleń [37]. W związku z tym potrzebne są dalsze badania nad powszechnym i unikalnym wkładem genetycznym w patologiczny hazard i uzależnienie od substancji, w szczególności badania natury obejmującej cały genom.

D. Osobowość i cechy neurokognitywne

Wspólne cechy osobowości i neurokognitywne zostały opisane w patologicznym hazardu i uzależnieniu od substancji. Podobnie jak u osób z uzależnieniem od substancji [34] stwierdzono, że cechy impulsywności i poszukiwania wrażeń są podwyższone u osób z patologicznym hazardem [35, 38-41]. Patologiczny hazard, podobnie jak uzależnienie od substancji, wiązano z preferencyjnym wyborem małych, natychmiastowych nagród w stosunku do większych opóźnionych w paradygmatach dyskontujących opóźnienie [40]. Stwierdzono, że osoby z patologicznym hazardem, takie jak osoby uzależnione od narkotyków, podejmują niekorzystne decyzje dotyczące zadań decyzyjnych, takich jak Iowa Gambling Task [42, 43]. Odnotowano jednak także wyjątkowe cechy uzależnienia od substancji uzależniających od hazardu patologicznego. Na przykład w jednym badaniu stwierdzono, że zarówno pacjenci z patologicznym uzależnieniem od hazardu, jak i uzależnieniem od alkoholu wykazywali deficyty w zakresie zadań związanych z szacowaniem czasu, hamowaniem, elastycznością poznawczą i planowaniem [44]. W niezależnym badaniu osoby z uzależnieniem od alkoholu i hazardem patologicznym wykazywały podobne deficyty w aspektach wydajności zadania polegającego na grach hazardowych i impulsywności, ale różniły się pod względem wyników w zakresie zadań funkcji wykonawczej, na których osoby z uzależnieniem od alkoholu wykazywały większe deficyty [45]. Odkrycia te sugerują, że specyficzne cechy uzależnienia od substancji (np. Przewlekłe narażenie na substancje) mogą mieć specyficzny wpływ na strukturę i funkcję mózgu oraz związane z tym zachowania, których nie obserwuje się w patologicznym hazardzie [46-48].

E. Cechy neuronalne

Można przypuszczać, że wspólne cechy kliniczne, fenomenologiczne, genetyczne, osobowościowe i neurokognitywne między patologicznym hazardem a uzależnieniem od substancji znajdują odzwierciedlenie we wspólnych cechach neuronalnych [35]. Na przykład stwierdzono, że podobne obszary mózgu (np. Brzuszne prążkowate i kora oczodołowo-czołowa) przyczyniają się do popędów hazardowych w patologicznych uzależnieniach od hazardu i kokainy w uzależnieniu od kokainy [19]. Zmniejszenie aktywacji brzusznej prążkowia zaobserwowano u osób z patologicznym hazardem w przetwarzaniu nagród pieniężnych podczas paradygmatu hazardu [49]. Odkrycia te są podobieństwami do tych, które dotyczą osób uzależnionych od alkoholu lub uzależnionych od kokainy, w których odnotowano zmniejszenie aktywacji brzusznej prążkowia podczas przewidywania nagród pieniężnych [50, 51].

Brzuszno-przyśrodkowa kora przedczołowa, funkcjonalnie połączona z prążkowiem brzusznym, odgrywa rolę w podejmowaniu decyzji o nagradzaniu ryzyka i przetwarzaniu nagród pieniężnych [43, 52, 53]. Zmniejszona aktywacja brzuszno-przyśrodkowej kory przedczołowej u pacjentów z patologicznym hazardem była początkowo zgłaszana w badaniach nad popędami hazardowymi i kontrolą poznawczą [41, 54]. Kolejne badanie wykazało zmniejszoną aktywację kory przedczołowej brzuszno-przyśrodkowej podczas symulowanego hazardu, przy czym stopień aktywacji korelował odwrotnie z ciężkością hazardu u pacjentów z patologicznym hazardem [49]. Ostatnio pacjenci z zaburzeniami używania substancji z hazardem patologicznym lub bez niego wykazywali zmniejszoną aktywację kory przedczołowej brzuszno-przyśrodkowej podczas wykonywania zadania Iowa Gambling [55]. Łącznie dane te sugerują dysfunkcję brzusznych obwodów czołowo-prążkowatych w patologicznym hazardie i uzależnieniu od substancji, która jest powiązana z aspektami przetwarzania wynagrodzeń i niekorzystnym podejmowaniem decyzji.

Inne niedawne badanie przeprowadzone na zdrowych osobnikach wykazało korelacje neuronalne zjawiska bliskiej miary [56]. Sytuacja prawie niedotrzymana ma miejsce, gdy pierwsze dwa bębny automatu zatrzymują się na tym samym symbolu, a następnie trzeci bęben blokuje nie pasujący symbol. Przewidując zatrzymanie trzeciej rolki, zaobserwowano aktywację regionów mózgu przetwarzających nagrody (np. Prążkowia). W fazie końcowej kilka z tych regionów mózgu (np. Prążkowie, region śródmózgowia, w tym brzuszny obszar nakrywkowy) wykazało aktywację, co wydaje się kodować te zdarzenia jako wzmacniające. Regionem, który wykazywał dezaktywację (co wydaje się kodować te zdarzenia jako nie wzmacniające) była kora przedczołowa brzuszno-przyśrodkowa. Ponieważ aktywność kory przedczołowej brzuszno-przyśrodkowej była również powiązana z pogonią za utratą u zdrowych osób [57], istniejące dane sugerują, że zjawiska hipotetycznie powiązane z rozwojem hazardu patologicznego są powiązane z regionami mózgu, w których osoby z patologicznym hazardem wykazują funkcjonalne nieprawidłowości.

F. Zabiegi

Strategie leczenia behawioralnego i farmakologicznego dla patologicznego hazardu i uzależnienia od substancji również wykazują podobieństwa. Anonimowi Hazardziści, w oparciu o program kroków 12 Anonimowi Alkoholicy, jest najszerzej dostępną formą pomocy dla osób z patologicznym hazardem, a frekwencja jest związana z pozytywnym wynikiem leczenia [58, 59]. Inne terapie behawioralne, takie jak terapia poznawczo-behawioralna, zostały przyjęte z dziedziny uzależnienia od substancji i okazały się skuteczne w leczeniu patologicznego hazardu [60]. Krótkie interwencje, takie jak te stosowane w placówkach medycznych do pomocy w zaprzestaniu palenia, okazały się obiecujące w leczeniu patologicznego hazardu [61], podobnie jak interwencje motywacyjne, które wykazały sukces w leczeniu uzależnienia od narkotyków [62, 63].

Zbadano wiele farmakoterapii w leczeniu patologicznego hazardu [19]. Podobnie jak w przypadku uzależnienia od leków, inhibitory wychwytu zwrotnego serotoniny wykazały mieszane wyniki w kontrolowanych badaniach [19, 64, 65]. Antagoniści opioidów, tacy jak naltrekson (lek z zatwierdzeniem wskazań do uzależnienia od opioidów i alkoholu), reprezentują klasę leków, które do tej pory okazały się najbardziej obiecujące w leczeniu patologicznego hazardu, szczególnie wśród osób z silnymi potrzebami hazardowymi w leczeniu początek i osoby z rodzinną historią alkoholizmu [18]. Ostatnio i na podstawie pracy w uzależnieniu od narkotyków [66], środki glutaminergiczne, takie jak N-acetylocysteina, zostały zbadane i wykazały wstępną skuteczność w leczeniu patologicznego hazardu.

G. Podsumowanie: Uzależnienie i patologiczny hazard

Patologiczny hazard i uzależnienie od substancji wykazują wiele podobieństw. Chociaż specyficzne cechy prawdopodobnie odróżniają hazard patologiczny od uzależnienia od narkotyków (podobnie jak specyficzne cechy odróżniają określone formy uzależnienia od substancji [29]) istniejące dane sugerują szczególnie bliski związek między patologicznym hazardem a uzależnieniem od substancji, które uzasadniają ich rozważenie w ramach kategorii uzależnień.

A. Neurobiologiczne powiązania między otyłością a narkomanią

B. System nagradzania mózgu: wspólny związek między otyłością a uzależnieniem

Coraz więcej dowodów, zwłaszcza pochodzących z badań na zwierzętach, ujawnia, że ​​niektóre z tych samych systemów mózgowych leżą u podstaw kompulsywnego lub nadmiernego jedzenia i nadużywania narkotyków. Układy nerwowe regulujące kontrolę i równowagę energii u ssaków są niezwykle złożone z wieloma procesami i mechanizmami sprzężenia zwrotnego, które obejmują rozproszone obszary mózgu. Regulacja normalnego karmienia odbywa się za pomocą monitorowania potrzeb energetycznych w stosunku do wydatków na energię; kiedy wydatki energetyczne przekraczają pobór energii, systemy sygnalizują tę zmianę i wyniki głodu. Podobnie jak substancje nadużywające, bardzo smaczne potrawy mogą służyć jako silne wzmacniacze, które motywują zachowania (to znaczy, nie homeostatyczne jedzenie). Mechanizmy leżące u podstaw nadmiernego spożycia żywności prowadzące do otyłości, a także poszukiwania leków prowadzące do uzależnienia, są niezwykle złożone i zależą od wielu czynników (EC wpływy genetyczne, uczenie się i pamięć, walory smakowe / upodobania, stres, dostępność, wpływy rozwojowe, środowiskowe / społeczne / kulturowe) (do przeglądu patrz [9, 78)].

Kluczem do motywacji i dążenia do zdobywania określonych produktów spożywczych, a także substancji nadużywanych, jest mózgowy system nagradzania. Ten wysoce rozwinięty system obejmuje niezwykle złożoną sieć neurobiologiczną, szczególnie mezolimbiczny układ dopaminowy (DA) - brzuszny obszar nakrywkowy w śródmózgowiu i jego projekcje do jądra półleżącego, ciała migdałowatego, prążkowia brzusznego, hipokampa i przyśrodkowej kory przedczołowej (EC [79-83]). Jak efektywna jest substancja (lub żywność) w stymulowaniu systemu nagrody w mózgu, wpływa na prawdopodobieństwo przyszłego spożycia tej substancji (lub żywności). System nagradzania mózgu jest połączony z obwodami zasilającymi pośredniczącymi w bilansie i kontroli energii.

Uwalnianie dopaminy w jądrze półleżącym wykazano po podaniu większości nadużywanych substancji i uważa się, że pośredniczy w nagradzających właściwościach leków (EC [84-95]). Podobnie, gdy spożywamy pokarmy, uwalniana jest dopamina, a badania na zwierzętach już dawno wykazały, że uwalnianie dopaminy zachodzi w jądrze półleżącym i brzusznym obszarze nakrywkowym (EC [96-102]). Dalsze badania wykazały, że uwalnianie dopaminy w jądrze półleżącym jest bezpośrednią funkcją nagradzających właściwości żywności, a uwalnianie dopaminy zmienia się w zależności od smaku żywności [97, 103, 104]. Taka praca ujawnia związek między smakowitością, nagrodą i dopaminą, z których wszystkie mogą oddziaływać z normalnymi homeostatycznymi stanami apetycznymi. Przyjemność i smakowitość potraw można również oddzielić od głodu (EC [13], [105)].

Charakterystyka neurobiologicznego związku między smakiem a nagrodą ma kluczowe znaczenie dla zrozumienia aspektów afektywnych żywienia, motywacji i preferencji żywieniowych. Szlaki kortykolimbiczne, które pośredniczą w czynnikach motywacyjnych dla projektu pokarmowego do jąder podwzgórza, oraz połączenie tych systemów reguluje głód i sytość [106, 107]. Inne wyniki sugerują, że aktywność sensoryczna z bodźca pokarmowego jest przetwarzana przez projekcje limbiczne do jądra półleżącego [108]). Innym obszarem mózgu, który okazał się być zaangażowany w nagrody lub przyjemne aspekty jedzenia i innych bodźców, jest kora oczodołowo-czołowa (EC [80, 82, 83, 105, 109-113]). Wiele z tych systemów zaangażowanych w nagrody żywnościowe pokrywa się z tymi, których dotyczą substancje nadużywane. Zarówno smaczne jedzenie, jak i leki są bardzo satysfakcjonujące i oba są pośredniczone przez układ dopaminowy.

Chociaż system dopaminowy odgrywa kluczową rolę w przetwarzaniu nagród, ważne są również inne systemy. Rosnąca literatura sugeruje, że system endokannabinoidowy bezpośrednio moduluje nagrody i poszukiwanie narkotyków (EC [114-121]). Podobnie endogenny system opioidowy bierze udział w przetwarzaniu nagrody [122, 123], a zarówno endogenne systemy kannabinoidowe, jak i opioidowe wchodzą w interakcje, pośrednicząc w nagradzaniu mózgu (patrz [120]). Podobnie jak efekty tych dwóch systemów w poszukiwaniu nagrody i narkotyków, badania wykazały związek między endogennymi kannabinoidami i systemami opioidowymi w żywieniu oraz w regulacji spożycia żywności (EC [124], [13, 125-127]; do przeglądu patrz [128, 129]). Ostatnio wykazano, że układy opioidowe pośredniczące w smakowitości i wartości nagrody żywności są neurobiologicznie różne ([130)].

C. Ustalenia obrazowania klinicznego mózgu

Wiele z przedstawionych dowodów łączy się z badaniami na zwierzętach, w których opisano bezpośrednie pomiary neurobehawioralnych aspektów żywienia i poszukiwania narkotyków. Nakładające się mechanizmy i procesy funkcjonalne leżące u podstaw zarówno otyłości, jak i uzależnienia są wyjaśnione w coraz większej liczbie badań obrazowania mózgu ludzkiego. Normalne spożycie pokarmu jest regulowane przez procesy homeostatyczne, a także wpływają na nie te same procesy wynagradzania lub motywacyjne, które również kontrolują poszukiwanie narkotyków. Metody pozytonowej tomografii emisyjnej (PET) i funkcjonalnego rezonansu magnetycznego (fMRI) dostarczyły potężnych narzędzi do określania struktur mózgu, układów nadajników i obwodów funkcjonalnych zaangażowanych w przetwarzanie nagrody żywności i leków.

Badania na ludziach prowadzone równolegle do badań na zwierzętach charakteryzują zaangażowanie układu dopaminowego w nadużywanie substancji, w szczególności poprzez związek między poziomami dopaminy w mózgu w jądrze półleżącym a nagradzającymi właściwościami narkotyków. Volkow i współpracownicy [131] wykazało, że wzmacniające działanie leków psychostymulujących u ludzi było związane ze zwiększonym poziomem dopaminy w mózgu, a subiektywne postrzeganie nagrody / przyjemności było dodatnio skorelowane z ilością uwolnionej dopaminy. Również ogólne poziomy receptorów dopaminy D2 przewidywały indywidualne różnice we wzmacnianiu działania leków psychostymulujących - to znaczy niskie poziomy receptora dopaminy D2 korelowały z większymi efektami wzmacniającymi leku [132] Badania uwalniania dopaminy w odpowiedzi na pokarm lub bodźce związane z jedzeniem wykazały podobnie, że gdy zdrowym, pozbawionym pożywienia pacjentom podaje się ulubione potrawy, dopamina jest uwalniana podczas prezentacji wskazówek związanych z jedzeniem 38, [133], a także po spożyciu posiłku. Ilość uwolnionej dopaminy (w grzbietowej, ale nie brzusznej, prążkowiu) koreluje z przyjemnością posiłku [110], sugerując, że prążkowie grzbietowe może pośredniczyć w nagradzaniu pokarmu u zdrowych osób 38, [133]. To odkrycie nagrody / motywacji pokarmowej pośredniczonej w prążkowiu grzbietowym, ale nie w środkowym prążkowiu (obszar zaangażowany w nagrodę za narkotyki) ujawnia różnicę w przetwarzaniu między pożywieniem a narkotykami. Wykazano, że prążkowie grzbietowe odgrywa ważną rolę w karmieniu (EC [134], [84]) i jest zgodny z wynikami zwiększonego regionalnego przepływu krwi mózgowej w prążkowiu grzbietowym podczas przyjmowania czekolady; przepływ krwi w tym regionie korelował dodatnio z ocenami przyjemności ([111)].

Pragnienie jest cechą charakterystyczną zarówno otyłości, jak i uzależnienia. Może to powodować przejadanie się i nadużywanie narkotyków oraz przeszkadzać w utrzymaniu abstynencji. Istnieje kilka badań mających na celu scharakteryzowanie funkcjonalnych korelatów przyjemności z jedzeniem lub pożądalności żywności (np. [135], [111], [110], [11], [136]); jednak stosunkowo niewielu bezpośrednio oceniało głód żywności. Pelchat i in. ([137]) badali aktywację mózgu w kierunku głodu pokarmowego i stwierdzili zmiany związane z głodem w hipokampie, wyspie i jądrze ogoniastym. W innym badaniu pragnienia czekolady porównywano z pragnieniami, a głód wykazywał większą aktywację w obszarach nagrody, takich jak przyśrodkowa kora przedczołowa, przedni zakręt i prążkowie brzuszny ([138]). Wiele obszarów aktywowanych w głodzie pokarmowym w pewnym stopniu pokrywa się z obszarami mózgu w badaniach nad głodem narkotykowym, takimi jak zakręty przednie (EC [139], [140], [141], [142], [143], [144], [145], [146], [147]), prążkowate brzuszne (EC [142], [147]), hipokamp (EC [141], [147]); Insula (EC [141], [148], [144], [142], [143], [146], [147]) oraz kora przedczołowa grzbietowo-przyśrodkowa i grzbietowo-boczna (EC [139], [149]; [145]; [146], [147]). Należy zauważyć, że w tych badaniach obrazowania głodu narkotykowego u badanych osób stwierdzono uzależnienie od leków, podczas gdy w badaniach głodu pokarmowego badano osoby zdrowe. Dlatego potrzebne są badania oceniające głód u osób otyłych. Przeprowadzono jednak wiele badań w celu określenia reakcji mózgu na sygnały żywnościowe i pokarmowe oraz zbadano system nagradzania u otyłych populacji. Uważa się, że dysfunkcjonalne przetwarzanie nagrody żywnościowej u tych osób przyczynia się i reprezentuje substrat neurobiologiczny do patologicznego jedzenia i otyłości.

Na przykład, reakcje mózgu na oczekiwaną i uzupełniającą nagrodę pokarmową okazały się różne u osób otyłych i szczupłych. Osoby otyłe wykazywały znacznie większą aktywację mózgu podczas zarówno przewidywanego, jak i rzeczywistego spożycia pokarmu w pierwotnej korze smakowej, w korze somatosensorycznej i przedniej obręczy [150]. Zmniejszoną aktywację jądra ogoniastego stwierdzono u osób otyłych i szczupłych podczas konsumpcji, co prawdopodobnie wskazywało na zmniejszoną dostępność receptora dopaminowego. Ponadto, w zależności od BMI, stwierdzono zwiększoną aktywację do przewidywanej nagrody pokarmowej w skroniowej okolicy operacyjnej i grzbietowo-bocznej korze przedczołowej, i stwierdzono zwiększoną aktywację w wyspie i operularum czołowo-ciemieniowym dla dodatkowej nagrody pokarmowej. Wyniki te pokazują wyraźną różnicę w przetwarzaniu bodźców pokarmowych u osób otyłych i szczupłych. Większe reakcje na prezentację żywności, w połączeniu ze zmniejszoną odpowiedzią prążkowia podczas konsumpcji, uznano za potencjalny neurobiologiczny marker ryzyka przejadania się i otyłości.

W innym badaniu związek między otyłością a niedoczynnością czynności prążkowia grzbietowego był związany z obecnością allelu A1 TaqI gen [151]. Ujemny związek między odpowiedzią prążkowia na przyjmowanie pokarmu a BMI był istotnie większy u osób z allelem A1 (patrz także [152]). Sugerowano, że ta różnica była prawdopodobnie związana ze zmniejszonymi poziomami D2 dopaminy w prążkowiu osób otyłych, tym samym upośledzając sygnalizację dopaminy, co może prowadzić do przejadania się, aby zrekompensować niedobór nagrody. Ponadto wykazano, że osoby z tym polimorfizmem genu receptora dopaminy D2 mają niedobór uczenia się na błędach w zadaniu uczenia się opartym na sprzężeniu zwrotnym. Redukcja receptora dopaminowego D2 jest związana ze zmniejszoną wrażliwością na negatywne konsekwencje działania [153]. Badania sugerują również, że receptor dopaminy D2 TaqI polimorfizm A1 jest związany z nadużywaniem substancji (EC [154-156]). Ostatnio znacznie wyższa częstość występowania receptora dopaminy D2 TaqI polimorfizm allelu A1 stwierdzono u osób zależnych od metamfetaminy w porównaniu z grupą porównawczą [157]. Osoby zależne od substancji z tym polimorfizmem również miały deficyty poznawcze, uzyskując znacznie niższe wyniki w pomiarach funkcji wykonawczych.

Pomimo tych wyników wykazujących zmniejszoną reaktywność w prążkowiu grzbietowym, struktura ważna w uczeniu się nawyków (np. [158]; [159]; [160]), Rothemund i in. [161] stwierdzili, że podczas spożywania pokarmów wysokokaloryczne jedzenie wybiórczo aktywowało prążkowate grzbietowe wraz z innymi obszarami, takimi jak przednia wyspa, hipokamp i płat ciemieniowy u otyłych kobiet w porównaniu z osobami o prawidłowej masie ciała, co wskazuje na możliwe wyższe oczekiwanie nagrody i zwiększenie motywacji w otyłości . Różnice w sile motywacyjnej sygnałów pokarmowych i reaktywność systemu nagrody stwierdzono również u osób otyłych. Pokarmy wysokokaloryczne wywoływały istotnie większą aktywację w obszarach mózgu, pośrednicząc w motywacyjnych i emocjonalnych reakcjach na sygnały pokarmowe i pokarmowe (przyśrodkowa i boczna kora oczodołowo-czołowa, ciało migdałowate, jądro półleżące / prążkowate brzuszne, przyśrodkowa kora przedczołowa, wyspa, przednia część obręczy, brzuszna bladość, ogoniasty, skorupa i hipokamp) dla osób otyłych w porównaniu z osobami o normalnej wadze [162]. Autorzy sugerują, że ich wyniki są zgodne z hipotezą, że te sieci mózgowe wykazujące nadpobudliwe reakcje na sygnały pokarmowe w otyłości są również nadpobudliwe na sygnały uzależnienia od narkotyków.

Kwestią krytyczną pozostaje, czy osoby otyłe mają nadpobudliwość w regionach nagradzania mózgu ważnych dla nagrody żywnościowej, czy w rzeczywistości mają hipo-wrażliwy obwód nagrody. Stice i in. [163] przegląd dowodów behawioralnych i obrazowania mózgu dla obu modeli. Wnioskują, że wiele, ale nie wszystkie dane sugerują, że otyłość w porównaniu z osobami szczupłymi wykazuje większą przyjemność i wykazuje dużą aktywację w korze smakowej i somatosensorycznej w odpowiedzi na oczekiwanie na żywność i konsumpcję. Ta zwiększona aktywacja w tych obszarach mózgu może zwiększyć podatność na przejadanie się. Ponadto postawili hipotezę, że przejadanie się może prowadzić do obniżenia poziomu receptorów w prążkowiu, co może dodatkowo skłonić jednostki do spożywania bardzo smacznych / wysokokalorycznych pokarmów, z których wszystkie mogą przyczyniać się do otyłości. Należy zauważyć, że niektóre rozbieżne (hiperaktywne w porównaniu z hipoaktywnymi regionami mózgu) wyniki mogą wynikać z różnic metodologicznych. Na przykład niektóre badania oceniały aktywacje mózgu, gdy badani byli w stanie głodu, podczas gdy w innych nie. Preferencje żywieniowe, historia zaburzeń odżywiania, wzorce żywieniowe i obecna dieta są ważnymi czynnikami w takich badaniach (patrz [162]), a kontrola takich czynników nie jest spójna we wszystkich badaniach. Zasugerowano również, że wyniki aktywacji mózgu mogą być różne w zależności od różnych stanów funkcjonalnych; to znaczy odpoczywając w stosunku do bodźców pokarmowych lub pokarmowych [150]. Na przykład badanie regionalnego metabolizmu mózgu w spoczynku ujawniło różnice między osobami szczupłymi i otyłymi. Osoby otyłe miały znacznie wyższą spoczynkową aktywność metaboliczną niż szczupłe osoby w obszarach mózgu leżących u podstaw odczuć warg, języka i ust [164]. Autorzy doszli do wniosku, że ta zwiększona aktywność w obszarach mózgu zaangażowanych w przetwarzanie sensoryczne żywności u osób otyłych może narazić ich na zwiększoną motywację do jedzenia.

W niedawnym badaniu funkcjonalnej łączności w sieci wynagrodzeń w odpowiedzi na wysoko- i niskokaloryczne bodźce pokarmowe, Stoeckel i in. [165] stwierdzili nieprawidłową łączność u osób otyłych w porównaniu z grupą kontrolną o normalnej wadze. W szczególności stwierdzono zmniejszoną łączność w odpowiedzi na sygnały pokarmowe z ciała migdałowatego do kory oczodołowo-czołowej i jądra półleżącego, co prawdopodobnie doprowadzi do niedostatecznej modulacji afektywnych / emocjonalnych aspektów wartości nagrody żywnościowej, skutkując brakiem dewaluacji żywności po konsumpcji prowadzące do lepszego prowadzenia żywności. Zwiększona kora oczodołowo-czołowa do połączenia jądra półleżącego została stwierdzona u osób otyłych, co również przyczyniło się do zwiększonej siły napędowej do spożywania żywności. W badaniach nad lekami stwierdzono uzależnienie od stanu spoczynkowego między jądrem półleżącym a korą oczodołowo-czołową w uzależnieniu od substancji i uznano, że przyczynia się do większej wartości odczynu leków [166].

Przetwarzanie nagród jest ważnym czynnikiem otyłości, ale zaangażowane są również inne procesy. Sygnalizacja sytości odgrywa również istotną rolę w kontrolowaniu spożycia żywności. Miary mózgu wykazały różnicową sygnalizację do nasycenia posiłku; to znaczy zmiany przepływu krwi w mózgu w odpowiedzi na posiłek były różne w przypadku szczupłych w porównaniu do osób otyłych. Obszary limbiczno-paralimbiczne i kora przedczołowa reagowały inaczej jako funkcja niskiego i wysokiego BMI, osoby otyłe reagowały na nasycenie większą aktywacją w korze przedczołowej i większą dezaktywacją obszarów limbicznych i paralimbicznych (czołowa operacja, formacja hipokampa, wyspa, oczodołowo-oczodołowa) kora, biegun skroniowy), prążkowie, precuneus i móżdżek (na przykład[167-169)].

Biorąc pod uwagę znaczenie systemu dopaminowego w nadużywaniu substancji i uzależnieniach, Wang i in. [11] ocenił receptory dopaminy D2 w mózgu u osób z dużą otyłością (BMI między 42 i 60). Wyniki ujawniły, że prążkowia receptory dopaminy były istotnie niższe u tych osób i stwierdzono odwrotną zależność między poziomami receptora D2 a BMI - to znaczy niższe poziomy receptorów korelowały z wyższym BMI. Autorzy zasugerowali, że ten niedobór dopaminy u tych otyłych osób może przyczynić się do utrwalenia patologicznego jedzenia w celu skompensowania zmniejszonego sygnału dopaminy w tych systemach, zgodnie z pojęciem „niedoboru nagrody”. Alternatywnie, biorąc pod uwagę ogólną dekrementację receptorów dopaminy D2, stwierdzono, że zmniejszenie układu dopaminowego może być markerem podatności lub predyspozycji do nadmiernych lub uzależniających zachowań [11]. Jak wspomniano wcześniej, Stice i in. ([150], [151]) wyniki zmniejszonej aktywacji ogoniastej u osób otyłych i szczupłych podczas spożywania pokarmu są zgodne ze zmniejszoną dostępnością receptora dopaminy w prążkowiu grzbietowym. Podobnie osoby uzależnione od narkotyków, w szeregu uzależnień od różnych klas leków, wykazały wyraźne zaburzenia w układzie dopaminowym, szczególnie w zakresie zmniejszonych receptorów dopaminy w prążkowiu w kokainie [170-172], metamfetamina [173, 174], alkohol [175-177], nikotyna [178] i heroina [179] osoby uzależnione. Spadki transporterów dopaminy stwierdzono również w kokainie [170, 180], metamfetamina [173, 181, 182], alkohol [183] i nikotyna [184] osoby uzależnione.

Dokładny związek między niskim poziomem receptora dopaminy D2 a ryzykiem przejadania się / otyłości nie jest dobrze scharakteryzowany. Po wcześniejszym ustaleniu, że poziomy receptorów dopaminy D2 w prążkowiu są niższe u osób otyłych, Volkow i in. [185] potwierdziło ten wynik i zbadało związek między tymi spadkami i aktywnością w przedczołowych obszarach mózgu korowego, które odgrywają rolę w kontroli hamowania w grupie osób chorobliwie otyłych. U osób otyłych, w porównaniu z osobami kontrolnymi, niższa dostępność receptora dopaminy D2 była związana ze zmniejszoną aktywnością metaboliczną podczas spożywania pokarmu w obszarach przedczołowych (to znaczy, grzbietowo-boczna kora przedczołowa, kora oczodołowo-czołowa i obręcz przednia, a także kora somatosensoryczna. Autorzy postawili hipotezę, że nadmierne jedzenie może wynikać z wpływu receptorów dopaminy D2 w prążkowiu na te mechanizmy przedczołowe zaangażowane w kontrolę hamowania. Ponadto uznano, że związek między receptorami dopaminy D2 w prążkowiu a somatosensorycznym metabolizmem korowym odzwierciedla zwiększoną smakowitość i nagrodę pokarmową. Podobne wyniki i związek między dostępnością receptora a metabolizmem zaobserwowano u osób uzależnionych od narkotyków [170, 174, 186], a sugerowano, że utrata kontroli hamującej i kompulsywnego poszukiwania leków u tych osób jest związana ze zmianami funkcji dopaminy prążkowia i metabolizmu kory oczodołowo-czołowej.

Badania te ujawniają, że spadek poziomu metabolizmu glukozy w regionach przedczołowych może potencjalnie przyczyniać się do otyłości, ponieważ obszary te są ważne w funkcji wykonawczej i kontroli poznawczej / hamującej. Zatem deficyty w tych procesach wraz ze zwiększonymi stanami napędowymi mogą prowadzić do niemożności zakończenia zachowań wzmacniających, takich jak nadmierne spożywanie smacznych potraw lub nadużywanie uzależniających leków, nawet w obliczu negatywnych konsekwencji zdrowotnych. Ostatnie prace dodatkowo zbadały aktywność metaboliczną przedczołową, aby ocenić jej bezpośredni związek z BMI. U zdrowych dorosłych stwierdzono ujemną korelację między BMI a wyjściowym metabolizmem glukozy w mózgu zarówno w obszarach przedczołowych, jak iw przednim zakręcie obręczy [187], i obydwa te obszary zostały w szczególności zasugerowane, aby być bezpośrednio zaangażowane w narkomanię. Oceniano również funkcje pamięci i wykonawcze, a także stwierdzono podobną odwrotną zależność między metabolizmem przedczołowym a wydajnością funkcji wykonawczej i uczenia się werbalnego. To stwierdzenie zmniejszenia funkcji poznawczych w otyłości jest zgodne z rosnącą literaturą wskazującą, że podwyższone BMI jest związane nie tylko z niekorzystnymi skutkami zdrowotnymi, ale także niekorzystnymi wynikami neurokognitywnymi i neuropsychologicznymi u dorosłych (EC [188-191]), w tym zmniejszenie elastyczności umysłowej i zdolności do trwałej uwagi u osób otyłych [192]. Co ciekawe, tych samych wyników nie znaleziono jednak u dzieci i młodzieży [193].

Te wyniki funkcjonalne zostały rozszerzone w badaniach oceniających, w jaki sposób otyłość może być związana z regionalną strukturą mózgu. W morfometrycznej ocenie objętości mózgu u osób otyłych w porównaniu z osobami szczupłymi stwierdzono zmniejszenie gęstości istoty szarej w kilku obszarach mózgu (to znaczy, zakręt postcentralny, czołowa operculum, skorupa i środkowy zakręt przedni), które były zaangażowane w regulację smaku, nagrodę i kontrolę hamującą [194]. Podobnie na dużej próbie zdrowych osób stwierdzono istotną ujemną korelację między BMI a globalną i regionalną objętością szarej masy, ale tylko u mężczyzn [195]. Badanie to zostało poparte innym badaniem objętości mózgu u zdrowych dorosłych w funkcji BMI. Osoby otyłe wykazywały ogólnie mniejszą objętość całego mózgu i całkowitą objętość istoty szarej niż osoby normalne lub z nadwagą [196], a autorzy zasugerowali, że te morfometryczne różnice w mózgu mogą tłumaczyć odwrotną zależność między funkcją poznawczą a BMI, która została znaleziona.

Te odkrycia u osób otyłych są bardzo spójne z dość dużą literaturą u osób uzależnionych od substancji, ujawniając strukturalne i funkcjonalne nieprawidłowości w czołowych obszarach korowych. Redukcje istoty szarej udokumentowano w przedczołowych obszarach korowych osób nadużywających polisubstancji [197], w czołowej (zakręt zakrętu, kora oczodołowo-czołowa), kory mózgowej i skroniowej [198-201] i móżdżku [202] regiony u osób nadużywających kokainy, a także w obszarach kory przedczołowej, wyspowej i skroniowej u osób zależnych od opiatów [203]. Te podobne i liczne systemy, na które wpływa zarówno otyłość, jak i uzależnienie, wykazują zarówno zakres, jak i złożoność zaangażowanych obwodów.

D. Podsumowanie: uzależnienie i otyłość

Badanie systemów neurobiologicznych leżących u podstaw otyłości i uzależnienia wykazuje pewne przekonujące podobieństwa. Coraz więcej badań, szczególnie stosunkowo niedawnych odkryć wykorzystujących obrazowanie mózgu, udokumentowało zmiany strukturalne i funkcjonalne w ważnych obszarach, które leżą u podstaw regulacji behawioralnej, przetwarzania nagród i nagród, funkcji wykonawczych i podejmowania decyzji. Zmiany w systemach neurobiologicznych mogą prowadzić do dysfunkcjonalnego przetwarzania iw konsekwencji do wysoce zmotywowanych zachowań (nie homeostatyczne jedzenie / poszukiwanie narkotyków), które przyczyniają się do otyłości i uzależnienia. Identyfikacja i podkreślenie takich podobieństw w tych procesach może przynieść nowe perspektywy otyłości i uzależnienia, z ostateczną możliwością opracowania nowych, krzyżujących się podejść klinicznych i strategii leczenia (i zapobiegania). Wreszcie, takie podobieństwa mogą uwydatnić potrzebę rozważenia otyłości w nowym DSM-V.

Przegląd

Seks, romantyczna miłość i przywiązanie: każde z nich ma uzależniające cechy; wszystko jest częścią ludzkiej strategii reprodukcyjnej; wszystkie polegają na systemach nagradzania mózgu zidentyfikowanych w badaniach na zwierzętach i ludziach. Childress i in. [204] zasugerował, że naturalne systemy nagród mogą być używane, gdy uzależnieni oglądają wskazówki, które wywołują głód, a Kelley [205] przeanalizował, w jaki sposób systemy związane z uzależnieniem od narkotyków są również powiązane z nagrodą i motywacją. Czy fizjologia naturalnych strategii przetrwania gatunku jest podstawą zaburzeń uzależnienia? Czy euforia seksu i romantyzmu kocha normalny poziom intensywnej przyjemności doświadczanej z narkotykami? Czy zadowolenie i bezpieczeństwo przywiązania są normalnym działaniem systemu aktywowanego przez narkotyki i powód wielokrotnego użycia? Dostępne dowody zdecydowanie sugerują, że neurofizjologia nadużywania substancji może opierać się na mechanizmach przetrwania i ich mezolimbicznych systemach nagradzania związanych z seksem, romantyczną miłością i przywiązaniem.

Badania medyczne stawiają uzależnienia w kontekście zaburzeń, a nie jako część naturalnych i produktywnych zachowań. Korzystne może być rozważenie zachowań takich jak nadużywanie substancji jako istniejących na jednym końcu kontinuum. Z umiarem te zachowania są konieczne. W skrajnym przypadku mogą być niebezpieczne i nieproduktywne. Jeśli są one oparte na systemach przetrwania, to leżące u ich podstaw systemy fizjologiczne muszą być złożone i zbędne, istnieć na wielu poziomach mózgu i być szczególnie trudne do umiarkowania. Nie powinno dziwić, że nigdy nie „zapomnilibyśmy” uczucia podniecenia seksualnego, zadowolenia, pociągu do konkretnej osoby do rozmnażania się lub przywiązania do matki, dziecka i partnera. Ewolucja wybrałaby tę pamięć jako stabilną i długotrwałą, a dla tych, którzy szukają seksu. Nic dziwnego, że moderowanie systemu przetrwania jest trudne. Tak więc, chociaż leki nadużywające mogą zmieniać zdarzenia molekularne, powodując destrukcyjne uzależnienia [np 205, 206, 207] i chociaż istnieją indywidualne różnice w podatności na uzależnienia [np 207, 208-210], systemy mogą być trudne do kontrolowania u większości ludzi, ponieważ ewoluowały dla przetrwania.

Potenza [211] podaje przydatną definicję uzależnienia w swoim artykule omawiającym warunki niezwiązane z substancją. Jest to dobrze opisane jako „utrata kontroli nad zachowaniem z powiązanymi negatywnymi konsekwencjami”. Zachowanie jest impulsywne i obsesyjne i obejmuje uczucie pragnienia. Kryteria diagnostyczne uzależnienia od substancji obejmują ingerencję w życie, tolerancję, wycofanie i powtarzające się próby rzucenia palenia. Opisy te mogą być stosowane w sytuacjach związanych z relacjami seksualnymi i związkami między ludźmi.

The Sex Drive

Seks jest niezbędny do przetrwania każdego gatunku. Akt seksualny jest ostatnim wspólnym szlakiem reprodukcji. Ludzie niemal powszechnie opisują seks jako przyjemny i można go uznać za pierwotny proces nagrody nielekowej. Niektórzy twierdzą, że są od niego uzależnieni [212, 213]. Tak bardzo zajmuje ich myśli i czas, że ma negatywny wpływ na resztę życia. Często jest to impulsywne zachowanie, którego nie można kontrolować, zarówno w pozytywnych, jak i destrukcyjnych okolicznościach. Dowody z obrazowania ludzkiego mózgu sugerują, że podniecenie seksualne i orgazm wpływają na mezolimbiczny układ nagrody. Zaatakowane obszary to ciało migdałowate, prążkowate brzuszne (w tym półleżące), przyśrodkowa kora przedczołowa i kora oczodołowo-czołowa [214-216]. Wszystkie te regiony biorą udział w narkomanii [np 217, 218-220]. Również aktywność w obszarze brzusznej nakrywki (VTA) była skorelowana z postrzeganym pobudzeniem seksualnym u kobiet [215], obszar związany z kokainą wysoko [221]. Na obszarach niezwiązanych bezpośrednio z nagrodą, aktywność neuronalna związana z płcią występowała w okolicy brzuszno-przyśrodkowej podwzgórza / tuberoinfundiulum, w okolicy okołokomorowej, korze wyspowej i kilku obszarach korowych [214-216, 222]. Badania na zwierzętach sugerują, że aktywność mózgu w podwzgórzu podczas odpowiedzi seksualnej może zależeć od receptorów opioidowych [223, 224] i noradrenalina [225, 226]. Wreszcie, testosteron i estrogen wpływają na pobudzenie seksualne, a testosteron może wywoływać obsesyjne myśli na temat seksu. Testosteron jest substancją kontrolowaną ze względu na swój potencjał nadużywania. Zwierzęta będą się nim administrować [227]. Podsumowując, zaangażowanie obszarów mezolimbicznych w popęd seksualny u ludzi i możliwe zaangażowanie opioidów w reakcję seksualną są szczególnie interesujące w kontekście nadużywania narkotyków. Istnieje jednak także silne uzasadnienie dla większego nacisku na rolę hormonów płciowych i kontroli podwzgórza w nadużywaniu narkotyków.

Romantyczna miłość

Fisher postawił hipotezę, że miłość romantyczna jest rozwiniętą formą ssaczego dążenia do ścigania preferowanych kolegów [228, 229], co stanowi istotny aspekt strategii reprodukcyjnej człowieka i silny wpływ na ludzkie zachowanie. Osoby na wczesnym etapie romantycznej miłości często wykazują uzależnione cechy. Mają obsesję na punkcie drugiej osoby, więc ich życie jest zorientowane wokół nich; mogą być impulsywni i tracić kontrolę nad swoimi myślami i zachowaniem; mogą porzucić rodzinę, aby być z ukochaną. W skrajnych przypadkach popełniają zabójstwo i / lub samobójstwo, jeśli miłość wydaje się być wycofana. Skupienie się na drugiej osobie może być niebezpieczne dla nich i innych. W badaniu mapowania mózgu odkryliśmy, że romantyczna miłość we wczesnym stadium aktywuje VTA śródmózgowia i jądra ogoniastego, sugerując, że rzeczywiście używa on systemów mózgowych, które pośredniczą w nagradzaniu i popędach ssaków, i nie jest to emocja jako motywacja przetrwania [230]. Zakochani uczestnicy pokazali także dezaktywację w ciele migdałowatym. Ponadto, im dłuższy związek, tym większa aktywność w brzusznej bladości i korze wyspowej [230]. Ponadto przyjrzeliśmy się młodym dorosłym, którzy niedawno zostali odrzuceni w miłości [231], zapewne grupa wykazująca największe „uzależnienie” od innej osoby, doświadczanie pragnienia, złej samoregulacji, bolesnego afektu, izolacji, nieuporządkowanego poczucia własnej wartości i najprawdopodobniej wyrządzenia sobie krzywdy. W nich odkryliśmy aktywację VTA podobną do grupy romantycznej miłości we wczesnym stadium, sugerując, że widok ukochanej wciąż jest satysfakcjonujący, ale także w jądrze półleżącym, aw kilku regionach, gdzie Risinger i in. [232] odnotowano aktywność skorelowaną z głodem osób uzależnionych od kokainy. Obszary te obejmują rdzeń półleżący, obszar bladości półleżącej i brzusznej oraz obszar głęboko w zakręcie środkowym czołowym [232].

Przyjrzeliśmy się także grupie osób, które były w małżeństwach długoterminowych (przeciętne 20 yrs) i twierdziły, że czują „wysoką” miłość we wczesnym stadium [233] Oni także wykazywali aktywację w swoich VTA, kiedy oglądali ukochaną osobę, ale także ich doświadczenie wiązało się z półleżeniem i bladością brzuszną, obszarami, które okazały się niezbędne do łączenia par w norach preriowych [234, 235]. Ponadto doświadczenie długotrwałej miłości dotyczyło jądra łóżka terminalnego i obszaru wokół jądra okołokomorowego podwzgórza, co sugeruje, że długoterminowa miłość, która obejmuje przywiązanie do pary, może obejmować ważne układy hormonalne, takie jak oksytocyna i wazopresyna. Te dwa hormony są ważne dla wiązań parowych w nornikach [234, 235].

Podsumowując, uczucia romantycznej miłości konsekwentnie wykorzystują systemy nagród i motywacji, zarówno w odniesieniu do poszczególnych osób, jak i okoliczności doświadczenia miłości. Miłość obejmuje obsesyjne zachowania i może zrujnować życie, podobnie jak nadużywanie substancji. Podobnie jak seks, miłość może obejmować układy kontroli hormonów podwzgórza. Podobnie jak seks, działa na poziomie prążkowia śródmózgowia, podwzgórza i brzusznej i wykorzystuje obszary podkorowe związane z nagrodą.

Załącznik

Związek matka-dziecko ujawnia systemy przywiązania i znaczenie zachowań przywiązania do naszego przetrwania [236, 237]. Strathearn i in. [233] użył fMRI do badania matek, patrząc na zdjęcia twarzy ich niemowląt. Odkryli aktywację związaną z własnym dzieckiem matki w porównaniu z nieznanym dzieckiem na obszarach zwykle związanych z nagrodą i wysokim poziomem narkotyków i głodem: VTA, ciało migdałowate, półleżące, wyspa, przyśrodkowa kora przedczołowa i kora oczodołowo-czołowa. Odkryli również aktywację podwzgórza [238], ale w obszarze innym niż podniecenie seksualne [214] i długoterminowa miłość [233].

Flores zasugerował, że uzależnienie jest zaburzeniem przywiązania [239, 240]. Używa twierdzenia Bowlby'ego (1973), że przywiązanie jest samo w sobie napędem, co czyni go częścią systemu przetrwania ssaków. Bez normalnego przywiązania regulacja emocjonalna jest zagrożona, a jednostki są podatne na uzależnienia. Małpy wychowywane w izolacji mają później trudności w środowisku społecznym, ale także upijają się jedzeniem i wodą i spożywają więcej alkoholu niż normalne małpy [np. 241]. Ludzie, którzy tracą współmałżonka, są bardziej narażeni na śmierć niż oni sami. w pierwszym roku jedną z największych przyczyn śmierci są wydarzenia związane z alkoholem [242]. Powiązanie izolacji z rozwojem lub utrata współmałżonka z alkoholem i innymi uzależnieniami ma wpływ na leczenie uzależnień [240]. Na przykład skuteczne metody leczenia często wykorzystują zdrowe relacje społeczne, aby przełamać uzależnienia, takie jak program anonimowych alkoholików. Aby przerwać cykl alienacji i izolacji, który towarzyszy i może być przyczyną uzależnień, terapia grupowa może być szczególnie terapeutyczna, a doświadczenie bezpiecznego przywiązania wydaje się zapewniać lepszą samoregulację [240]. Powiązanie przywiązania z systemami nagród i przetrwania oraz jego znaczenie behawioralne w leczeniu uzależnień sprawiają, że jest to szczególnie interesujący system nagród dla przyszłych badań.

Uzależnienie od narkotyków, żądza, miłość i przywiązanie

Badania mapowania mózgu analizowały wpływ ostrych wstrzyknięć leków i sygnałów leków na aktywność neuronów w systemach nagrody [np. 204, 218, 221, 243]. W jednym badaniu, które skanowało uzależnionych od kokainy w dwóch warunkach wskazujących na leki i obrazy erotyczne (sygnały seksualne), ciało migdałowate zostało dotknięte w obu stanach [244]. Ciało migdałowate podlegało podnieceniu seksualnemu, orgazmowi, romantycznej miłości i bodźcom przywiązania [215, 216, 230, 238]. Obszary konsekwentnie związane z „wysoką” kokainą to VTA, ciało migdałowate, półleżące (odpowiedź pozytywna lub negatywna), kora oczodołowo-czołowa i kora wyspowa [221, 243]. Obszary związane z głodem kokainowym to półleżące, bladość brzuszna i kora oczodołowo-czołowa [221, 243]. Na te obszary związane z narkotykami i głodem wpływały również płeć, miłość i przywiązanie. Różnice między sygnałami narkotykowymi a systemami nagród układu rozrodczego mogą występować w bladości brzusznej, gdzie aktywacja matek na obraz ich dziecka była bardziej przednia i grzbietowa niż w przypadku seksu, wskazówek kokainowych lub miłości romantycznej. Również sygnały seksualne i sygnały leków były związane z różnymi stronami prążkowia brzusznego [244]. Tak więc systemy przetrwania mogą różnić się od substratów do nadużywania narkotyków przez zastosowanie różnych obszarów lub boków obszarów nagrody i obszarów podwzgórza.

Autorzy przedstawili wstępne wersje swoich materiałów na sympozjum „Of Vice and Men: Shared Brain Vulnerabilities for Drug and Non-Drug (Nagrody w dziedzinie zdrowego i niedozwolonego narkotyku, seksu, hazardu)”, zorganizowanym i współprzewodniczącym przez dr. Childress i Potenza w 70^th doroczne spotkanie College of Problems of Drug Dependence w San Juan, Puerto Rico (czerwiec 14 – 19, 2008). Autorzy pragną podziękować recenzentom za komentarze, które znacznie poprawiły rękopis, a dr Georgeowi Uhlowi za jego wskazówki i wsparcie w całym tekście.