Uprzedzone uprzedzenia na tle narkotyków i stresów w kokainie Uzależnienie od PTSD (2008)

J Neurother. Rękopis autora; dostępny w PMC 2009 Nov 3.

Opublikowany w końcowym edytowanym formularzu jako:

J Neurother. 2008 Dec 1; 12 (4): 205 – 225.

doi: 10.1080/10874200802502185

Estate Sokhadze, Ph.D. Shraddha Singh, Ph.D. Christopher Stewart, MD, Michael Hollifield, MD, Ayman El-Baz, Ph.D. Allan Tasman, MD

Informacje o autorze ► Informacje o prawach autorskich i licencji ►

Zobacz inne artykuły w PMC, że cytować opublikowany artykuł.

Abstrakcyjny

Uzależnienie od kokainy nakłada szczególne obciążenie na usługi zdrowia psychicznego ze względu na współwystępowanie z innymi zaburzeniami psychicznymi. Leczenie pacjentów uzależnionych od kokainy jest bardziej skomplikowane, gdy uzależnienie występuje jednocześnie z PTSD. W badaniu wykorzystano technikę potencjału gęstego macierzy zdarzeń (ERP) w celu zbadania, czy pacjenci z tą formą podwójnej diagnozy wykazują nadmierną reaktywność zarówno na traumę, jak i na leki w porównaniu do sygnałów neutralnych. Reaktywność sygnałów odnosi się do zjawiska, w którym osoby z historią uzależnienia od narkotyków wykazują werbalne, fizjologiczne i behawioralne odpowiedzi na sygnały związane z preferowaną przez nich substancją uzależniającą. W tym badaniu badane są różnice ERP związane z reakcjami związanymi ze wskazówkami zarówno na leki, jak i na traumy, w trzykrotnym zadaniu oddballu z wykorzystaniem neutralnych, uzależnionych od narkotyków i traum bodźców obrazkowych. Badanie przeprowadzono na osobach uzależnionych od kokainy 14, osobach 11 z uzależnieniem od kokainy współistniejących z PTSD oraz osobach kontrolnych dobranych pod względem wieku i płci 9. System EEG Electric Geodesics kanału ENUMX został wykorzystany do zarejestrowania ERP podczas wizualnego trzypunktowego zadania oddball z trzema kategoriami (neutralny, narkotykowy, stres) obrazów afektywnych. Pacjenci uzależnieni od kokainy i PTSD, w porównaniu z pacjentami uzależnionymi od kokainy i kontrolnymi, wykazywali nadmierną reaktywność wskazań na bodźce wzrokowe związane z narkotykami i traumą. Najgłębsze różnice stwierdzono w amplitudzie i opóźnieniu czołowych P128a oraz środkowo-ciemieniowych komponentów ERP P3b. Stwierdzono również różnice w grupach między pacjentami uzależnionymi od kokainy (zarówno grupy uzależnione, jak i podwójnie diagnozowane) w porównaniu do kontroli większości wskaźników ERP w zakresie sygnałów związanych z narkotykami. Proponujemy, aby zastosowane zmienne reaktywności cue ERP mogły być wykorzystane jako wartościowe miary wyników funkcjonalnych u podwójnie zdiagnozowanych narkomanów poddawanych leczeniu behawioralnemu.

Słowa kluczowe: Uzależnienie od kokainy, PTSD, ERP, P300, reaktywność sygnalizacji, stres

WPROWADZENIE

Wiadomo, że współistniejące pourazowe zaburzenie stresowe (PTSD), które jest bardzo rozpowszechnione wśród osób nadużywających kokainę, wiąże się z gorszymi wynikami leczenia z powodu zaostrzenia czynników przyczyniających się do rozwoju uzależnienia od kokainy.

Uzależnieni od kokainy ze współistniejącym PTSD mają bardziej trwały przebieg choroby i są bardziej refrakcyjni wobec leczenia niż osoby bez podwójnej diagnozy (Brown i Wolfe, 1995; Brown i wsp., 1995; Coffey i in., 2002; Evans i Sullivan, 2001; O'Brien i in., 2004). U podwójnie zdiagnozowanych pacjentów objawy obu zaburzeń są złożone, a jedno zaburzenie służy podtrzymaniu drugiego (Chilcoat & Breslau, 1998; Jacobsen, Southwick i Kosten, 2001; Saladin i in., 2003; Shiperd i in., 2005)

Istnieją różne podejścia do wyjaśnienia wysokiego wskaźnika współwystępowania PTSD i uzależnienia od kokainy (Stewart i in., 1998), w tym opartych na pojęciach z dziedziny neuronauki kognitywnej (Sokhadze i in., 2007). Zaabsorbowanie narkotykami i przedmiotami związanymi z narkotykami jest typową cechą uzależnionych osób. Kilka badań naukowych potwierdziło hipotezę, że proces zmiany uwagi zachodzi u uzależnionych (Hester, Dixon i Garavan, 2006; Lyvers, 2000; Robinson & Berridge, 2003), tzw. „Błąd uwagi” (Franken i in., 1999,2000; Franken, 2003), a wskazówki związane z narkotykami zyskują większą istotność i znaczenie motywacyjne (Cox i in., 2006) Reaktywność sygnałów odnosi się do zjawiska, w którym osoby uzależnione wykazują nadmierne reakcje słowne, fizjologiczne i behawioralne na sygnały związane z preferowaną przez nich substancją uzależniającą (Carter i Tiffany, 1999; Childress i in., 1999; Drummond i in., 1995). Ponadto u osób nadużywających kokainę wykazano, że reaktywność wskaźnika zależy od rodzaju i modalności wskaźnika (Johnson i in., 1998). Jednym z kognitywnych składników reaktywności sygnałów u osób nadużywających substancji jest preferencyjny przydział zasobów uważnych na przedmioty związane z używaniem narkotyków (Lubman i in., 2000) lub do spożywania alkoholu (Stormak i in., 2000). Zasugerowano, że uwarunkowane uczulenie na ścieżkach neuronowych łączących bodźce z elementami bodźca może być odpowiedzialne za reaktywność sygnału (Franken, 2003; Weiss i in., 2001).

W kilku badaniach neuroobrazowania zgłoszono skutki związane z reakcjami związanymi ze wskazówkami narkotykowymi i głodem uzależnienia od kokainy (Childress i in., 1999; Garavan i wsp., 2000; Hester i in., 2006; Kilts i in., 2001,2004). PTSD u osób nadużywających kokainę wiąże się z poważniejszym uzależnieniem od narkotyków, a z drugiej strony neurotoksyczne skutki nadużywania kokainy mogą nasilać PTSD (Brown i wsp., 1995; Najavits i in., 1998;; Ouimette i in., 1997,1999). Tylko kilka badań zbadało mechanizmy, dzięki którym PTSD może wywierać niekorzystny wpływ na przebieg uzależnienia (Ouimette & Brown, 2003; Stewart i in., 1998). W badaniach nad zaburzeniami używania substancji (SUD) i badań chorób współistniejących z PTSD jednym z głównych wyzwań jest zdobycie wiedzy na temat procesów poznawczych, które korelują zarówno z reaktywnością pamięci, jak i objawami PTSD.

Wykazano, że zaburzenia emocjonalne są typowe dla uzależnionych (Fukunishi, 1996; Handelsman i in., 2000). Osoby uzależnione mogą być dotknięte zaburzeniami regulacji związanymi ze zmianami reaktywności emocjonalnej wobec naturalnych pozytywnych wzmacniaczy (Volkow i wsp., 2003). Przypuszcza się, że uczulenie na leki i przeciwadaptacja przyczynia się do rozregulowania zarówno homeostazy hedonicznej, jak i obserwowanych nieprawidłowości w wynagradzaniu mózgu (Koob, 1997; Koob i Le Moal, 1999; Koob i wsp., 2004). Zaburzenia emocjonalne są również powszechne u pacjentów z PTSD. Reaktywność fizjologiczna po ekspozycji na wewnętrzne lub zewnętrzne sygnały, które symbolizują lub przypominają aspekt zdarzenia traumatycznego, jest podstawową cechą PTSD (APA, 2000; Vasterling & Brewin, 2005). Wyniki badań konsekwentnie wykazały, że osoby z PTSD wytwarzają podwyższone reakcje fizjologiczne (np. Zaskoczenie, częstość akcji serca, odpowiedź przewodnictwa skóry itp.) Na bodźce związane ze zdarzeniami traumatycznymi (Blanchard, 1990; Shalev i in., 1993; Orr i Roth, 2000; Prins i in., 1995). To podwyższone pobudzenie stwierdzono w wielu psychofizjologicznych środkach podczas prezentacji dźwiękowych lub wizualnych wskazówek związanych z traumą oraz podczas osobistego obrazowania zdarzeń traumatycznych (Blanchard i in., 1993; Casada i wsp., 1998; Orr i in., 1998; Sahar i in., 2001). Ponieważ reaktywność fizjologiczna w przypadku narażenia na sygnały związane ze zdarzeniami traumatycznymi jest powszechna w przypadku PTSD, oceny fizjologiczne przy użyciu miar elektroencefalograficznych (EEG), takich jak potencjały związane ze zdarzeniem (ERP) w PTSD współwystępujące z uzależnieniem od kokainy, mogą zapewnić cenny wgląd praktyczny i teoretyczny.

Składnik P300 (300 do 600 ms po bodźcu) jest najczęściej stosowaną miarą ERP w zastosowaniach psychiatrycznych i innych zastosowaniach klinicznych (Polich i Herbst, 200; Pritchard, 1981,1986; Pritchard, Sokhadze i Houlihan, 2001). Amplituda P300 odzwierciedla alokację zasobów uwagi, podczas gdy uważa się, że opóźnienie odzwierciedla ocenę bodźca i czas klasyfikacji (Katayama i Polich, 1996; Polich i in., 1994). P300 jest zwykle uzyskiwany w paradygmacie nieparzystej, w której dwa bodźce są prezentowane w losowej kolejności, jeden z nich jest częsty (standardowy), a drugi rzadki (cel) (Polich, 1990). Zastosowano modyfikację zadania oddball, w którym prezentowany jest trzeci, także rzadki bodziec (dystrakcja) wraz ze standardowymi i docelowymi bodźcami. Doniesiono, że te rzadkie dystraktory wywołują P300 z przodu z przodu, tak zwane P3a, podczas gdy rzadkie cele wywołują P300 z centrum ciemieniowego, tak zwane P3b (Katayama i Polich, 1998). P3a jest rejestrowany w przedniej części skóry głowy i został zinterpretowany jako odzwierciedlający aktywność płata czołowego (Friedman i in., 1993; Knight, 1984). Podczas gdy ogólnie uważa się, że P300 reprezentuje „aktualizację / zamknięcie kontekstu” (Donchin i Coles, 1988), w zadaniu oddania z trzema bodźcami P3a jest interpretowany jako „orientacja”, a P3b jako wskaźnik zdolności do utrzymania stałej uwagi na celu (Naatanen, 1990; Potts i in., 2004; Wijers i in., 1996). Przedni P3a indeksuje kontekstowe znaczenie rzadkich bodźców, podczas gdy tylny P3b indeksuje znaczenie bodźców dla zadania (Gaeta, Friedman i Hunt, 2003). Paradygmat nieparzystej kategorii trzech bodźców zapewnia możliwości nakreślenia procesów poznawczych biorących udział w tym zadaniu, gdy manipulowana jest siła motywacyjna nowych bodźców rozpraszających.

Większość badań dotyczących PTSD donosi o nieprawidłowościach w P300, które dostarczają domniemanych dowodów na zaburzone przetwarzanie poznawcze w tym zaburzeniu (Attias i in., 1996; Blomhoff i in., 1998;Charles i in., 1995; Felmingham i in., 2002; Karl, Malta i Maerker, 2006; Kimble i in., 2000; Stanford i in., 2001). Badania, w których stwierdzono, że osłabiony P300 przypisuje swoje wyniki zaburzeniu koncentracji (McFarlane, Weber i Clark, 1993) lub deficyty uwagi (Charles i in., 1995; Metzger i in., 1997a,b). Zwiększona amplituda P300 została wyjaśniona jako wynik zmienionej uwagi selektywnej (Attias i in., 1996) lub podwyższoną orientację na groźne bodźce (Kimble i in., 2000). Kilka badań podkreśla, że wzmocnienie P3a w PTSD wyraża się, gdy dystrakcje są związane z traumą lub nowymi bodźcami w zadaniach oddawania piłki (Bleich, Attias i Furman, 1996; Drake i wsp., 1991; Felmingham i in., 2002; Weinstein, 1995). Uważa się, że zwiększona amplituda P300 w PTSD odzwierciedla nastawienie uwagi na bodźce zagrażające, a zmniejszona amplituda P300 odzwierciedla konsekwentne zmniejszenie zasobów uwagi na bodźce nie zagrażające.

Ostre i przewlekłe stosowanie kokainy wywiera neuropharmakologiczne działanie na amplitudę i opóźnienie ERP (Bauer, 1997; Biggins i in., 1997; Fein, Biggins i MacKay, 1996; Kouiri i in., 1996). W kilku badaniach dotyczących odstawienia kokainy odnotowano dłuższe opóźnienie P300 bez nieprawidłowości amplitudy (Bauer & Kranzler, 1994; Herning, Glover, Guo, 1994; Noldy i Carlen, 1997). Większość badań ERP mających na celu ocenę dysfunkcji korowych wykorzystywała zadania P3b, a na temat uzależnienia P3a jest niewiele. Zrozumienie wkładu przednich komponentów ERP jest ważne, biorąc pod uwagę zwiększone dowody na dysfunkcje czołowe w nadużywaniu narkotyków, a zwłaszcza w nadużywaniu kokainy (Hester i Garavan, 2004)

Zgodnie z koncepcją promowania uważności pacjenci uzależnieni od kokainy ze współistniejącym PTSD w zadaniu uwagi z obrazowymi bodźcami emocjonalnymi powinni wykazywać zwiększoną reaktywność na sygnały związane ze stresem kokainowym i traumatycznym ze względu na preferencyjne przetwarzanie dystraktorów związanych z narkotykami i traumą ; i w konsekwencji oczekuje się, że przedstawi obniżoną dostępność zasobów uwagi do przetwarzania sygnałów docelowych istotnych dla zadania. Szczegółowym celem tego badania jest zbadanie reaktywności sygnalizacji na bodźce związane z narkotykami i traumą w modyfikacji testu reaktywności sygnalizacji w trzech grupach: podwójna diagnoza uzależnienia od kokainy i PTSD (DUAL), uzależnienie od kokainy bez PTSD (SUD) oraz kontrola (CNT). W tym eksperymencie wykorzystujemy zadanie typu „dziwna piłka” z dystrakcjami będącymi albo związkami narkotykowymi, traumatycznymi lub neutralnymi emocjonalnie obrazkami. Naszym celem jest zbadanie interferencji między wskazówkami związanymi z narkotykami i traumą zarówno w zachowaniu a wskaźnikami poznawczymi ERP P300 (P3a, P3b). Używając zarówno sygnałów związanych z narkotykami, jak i traumy do tworzenia interferencji, staramy się odpowiedzieć na pytanie, w jaki sposób obie kategorie wskazówek mogą wpływać na wydajność w zadaniu trzech grup badawczych, oceniając wskaźniki behawioralne (czas reakcji, dokładność) i ERP (P3a, P3b), Przewidywaliśmy preferencyjną selektywną uwagę na przedmioty związane z narkotykami, ale nie na obrazy stresu traumatycznego w grupie SUD, oraz ulepszone przetwarzanie zarówno dystraktorów związanych z narkotykami, jak i traumą w grupie DUAL. Przetwarzanie bardzo istotnych, ale nieistotnych dla zadania dystraktorów powinno doprowadzić do zmniejszenia zdolności uwagi i ograniczenia alokacji zasobów do przetwarzania celów istotnych dla zadania. Oczekiwano, że efekt ten przejawi się w opóźnionym czasie reakcji (RT), niższej dokładności, niższej wielkości tylnych wskaźników ERP przetwarzania informacji istotnych dla zadania (P3b) u pacjentów z DUAL w porównaniu z grupami SUD i CNT. Tak więc celem badania było zbadanie wskaźników ERP reaktywności cue na bodźce związane z narkotykami i traumą oraz zbadanie, w jaki sposób podwyższone ukierunkowanie na te istotne dystraktacje będą zakłócać funkcje poznawcze podczas wykonywania zadania wizualnego z trzech kategorii oddball. Przewidywaliśmy zwiększoną amplitudę przedniego komponentu ERP (np. P3a) w odpowiedzi na nowe dystynkcje obrazowe zawierające zarówno objawy związane z narkotykami, jak i traumą oraz zmniejszoną tylną ERP (np. P3b) w odpowiedzi na neutralne cele i częste standardy w grupa DUAL w porównaniu do innych grup. Spodziewaliśmy się, że pacjenci z uzależnieniem od kokainy i diagnozami PTSD w porównaniu do kontroli wykażą zwiększoną reaktywność na nieistotne dla zadania sygnały związane z narkotykami i zagrożeniami oraz będą wykazywać selektywną uwagę na te bardzo motywujące sygnały, które negatywnie wpłyną na przetwarzanie zadań odpowiednie bodźce.

METODY

Tematy

Osoby nadużywające / uzależnione od kokainy były kierowane przede wszystkim z pogotowia szpitalnego University of Louisville, ambulatoryjnych poradni leczenia uzależnień, takich jak Jefferson County Alcohol and Drug Abuse Center (JADAC) oraz innych oddziałów psychiatrycznych. Nawiązano współpracę z innymi obiektami i agencjami metra Louisville. Dr Stewart, współ badacz w tym badaniu, jest dyrektorem medycznym w JADAC i konsultantem klinicznym w dwóch ośrodkach leczenia uzależnień mieszkalnych (The Healing Place i Volunteers of America) zlokalizowanych w dzielnicy metra Louisville. Dostarczył znaczną liczbę poleceń za pośrednictwem tych programów. Dr Hollifield, inny badacz w badaniu, jest dyrektorem Programu Zaburzeń Lękowych na Uniwersytecie w Louisville i konsultował się w sprawie diagnozy PTSD u uzależnionych pacjentów z grupy skierowanych pacjentów uzależnionych od kokainy. Uczestnicy otrzymali pełne informacje na temat badania, w tym cel, wymagania, obowiązki, zwrot kosztów, ryzyko, korzyści, alternatywy i rolę lokalnej Instytucjonalnej Rady Kontroli (IRB). Formularze zgody zostały przejrzane i wyjaśnione wszystkim podmiotom, które wyraziły zainteresowanie udziałem. Odpowiedzi na wszystkie pytania były wymagane przed podpisaniem zgody. Jeśli dana osoba zgodziła się na udział, podpisała i opatrzyła datą formularz zgody i otrzymała kopię podpisaną przez badacza, który uzyskał zgodę.

Wszystkie zabiegi przeprowadzono w obiektach Wydziału Psychiatrii i Nauk Behawioralnych oraz University of Louisville Hospital. Początkowy kontakt z potencjalnym uczestnikiem odbywał się zazwyczaj poprzez telefoniczną kontrolę. Ankieter zapytał rozmówców o główne kryteria badania. Te spełniające kryteria otrzymały spotkanie w celu uzyskania zgody, zwykle w dniach od 1 do 5 dni po ich pierwszym połączeniu. Osoby kontrolne w tym badaniu zostały zrekrutowane ze społeczności metra w Louisville na podstawie ogłoszeń zatwierdzonych przez lokalną IRB. Respondenci zostali przebadani telefonicznie, aby spełnić wstępne kryteria włączenia. Wszyscy pacjenci kontrolni byli wolni od neurologicznych lub znaczących zaburzeń medycznych, mieli normalny słuch i wzrok oraz byli wolni od zaburzeń psychicznych. Po skriningu telefonicznym osoby kontrolne otrzymały w laboratorium ocenę psychiatryczną w celu weryfikacji skriningu telefonicznego i wykluczenia diagnozy Osi I przy użyciu usystematyzowanego wywiadu klinicznego dla DSM-IV (First i in., 2001). Osoby kontrolne wybrano tak, aby grupa kontrolna nie różniła się znacząco od grupy pacjentów pod względem wieku, poziomu wykształcenia, ręczności, płci i pochodzenia etnicznego. W przypadku kontroli zastosowano takie same procedury zgody, jak w przypadku pacjentów. Ponieważ badani uczestniczyli w badaniach, otrzymywali wynagrodzenie za swój czas. Metody płatności były zgodne z wytycznymi Komitetu ds. Ochrony Ludzi w Centrum Nauk o Zdrowiu Uniwersytetu w Louisville w zakresie zwrotu kosztów za czas poświęcony na badania i parking. Uczestnicy otrzymywali 20 USD / godzinę za wykonanie wymaganych czynności badawczych (np. Testów ERP, oddanie próbki moczu, wypełnienie formularzy samoopisowych) podczas każdej wizyty.

Kwestionariusze statusu psychiatrycznego, zażywanie narkotyków i badania funkcjonowania psychospołecznego

Strukturalny wywiad kliniczny dla DSM-IV (SCID I) (First i in., 2001) zastosowano do diagnozowania osi I. Zespół stresu pourazowego (PTSD) oceniono za pomocą Raportu skali objawów pourazowych (PSS-SR) (Foa i in., 1989, 1997) Ankieta. The Hopkins Symptom Checklist-25 (HSCL-25) (Derogatis i in., 1974) zastosowano do pomiaru objawów lęku i depresji. Przydatność pacjentów oceniono za pomocą inwentarza z Edynburga (Oldfield, 1971). Wyniki ze wskaźnika ciężkości uzależnienia (ASI) wykorzystano do pomiaru nasilenia problemu w obszarach medycznych, zatrudnienia, narkomanii, prawnych, rodzinnych, społecznych i psychiatrycznych (McLellan i in., 1980). Lista kontrolna negatywnych konsekwencji kokainy (Michalec i in., 1996) wykorzystano do oceny krótko- i długoterminowych negatywnych skutków wynikających z zażywania kokainy. Dostosowanie psychospołeczne oceniono za pomocą Skali Dostosowania Społecznego (SAS) (Weissman i Bothwell, 1976).

Przeprowadzono jakościowe badania toksykologiczne moczu (DrugCheck 4, NxStep, Amedica Biotech Inc., CA) u każdego pacjenta w celu potwierdzenia nadużywania kokainy. Ponadto wykonano jakościowe badania toksykologiczne moczu pod kątem amfetamin, opiatów i marihuany w celu oceny obecności dodatkowych nadużywanych substancji (np. Amfetaminy, opiatów, marihuany). Pozytywny test na marihuanę nie został uznany za kryterium wykluczenia. Jakościowy test na obecność śliny (ALCO SCREEN, Chematics, Inc., IN) został również wykorzystany do wykluczenia obecnego spożycia alkoholu.

Tematy w badaniu

W badaniu wzięło udział dwudziestu pięciu osób nadużywających / uzależnionych od kokainy (9 kobiet, 16 mężczyzn), średni wiek 41.3 ± 6.1, zakres 32-52 lata, 64% Afroamerykanów). Czternastu z nich było osobami nadużywającymi kokainy bez PTSD i przydzielono ich do grupy SUD (42.2 ± 6.6 lat, 6 kobiet, 8 mężczyzn), natomiast u 3 osób uzależnionych od kokainy zdiagnozowano PTSD (diagnoza została potwierdzona konsensusem przez dr. Hollifield) i obejmowała podwójnie (SUD-PTSD) zdiagnozowaną grupę (DUAL). Sześciu z nich zostało już wcześniej zdiagnozowanych jako PTSD i miało zapisy PTSD w historii na etapie przyjmowania. Grupa podwójna składała się z 8 kobiet i 38.8 mężczyzn (6.3 ± 4 lat). W badaniu wzięło również udział dziewięć osób nie używających narkotyków z grupy kontrolnej (36.7 kobiety, średni wiek 5.3 ± 29, zakres, 45-44 lat, XNUMX% Afroamerykanów) (grupa CNT).

Dwunastu pacjentów w grupie SUD dało wynik pozytywny pod względem kokainy, a 7 z nich również uzyskał wynik pozytywny pod względem używania marihuany. Dwóch pacjentów w SUD, którzy nie dali wyniku pozytywnego, odzyskiwało uzależnionych włączonych do tego badania po hospitalizowanym kursie rehabilitacyjnym JADAC z okresem abstynencji krótszym niż 60 dni. Dziewięciu badanych w grupie DUAL uzyskało pozytywne wyniki zażywania kokainy, pięciu z nich również pozytywnie zażywało marihuanę. Dlatego większość naszej populacji ambulatoryjnej stanowiły osoby używające kokainy, a prawie połowa z nich używała marihuany jako narkotyku drugiego wyboru. Najbardziej preferowaną formą podawania leku było palenie cracku. Tylko jeden osobnik uzależniony od kokainy w tym badaniu używał kokainy dożylnie. Większość uzależnionych osób zgłosiła regularne stosowanie nikotyny / palenia. Żaden z uczestników w grupie SUD nie uczestniczył w żadnym programie leczenia poza uczestnictwem w spotkaniach Anonimowych Narkomanów (NA) lub Anonimowych Alkoholików (AA). Wszyscy pacjenci z wyjątkiem pacjentów 2 z grupy SUD, jeden z grupy DUAL i jeden z grupy CNT byli praworęczni. Wszyscy uczestnicy kontroli nie zgłaszali bieżącej lub przeszłej historii zaburzeń neurologicznych lub psychiatrycznych ani zależności od jakichkolwiek substancji innych niż nikotyna lub kofeina. Badani zostali w pełni poinformowani o charakterze tych badań i podpisali formularz świadomej zgody zatwierdzony przez Institutional Review Board University of Louisville (protokół IRB #240.06, pkt 2). W celu pobrania próbek (badanie na obecność narkotyków w moczu) podmioty podpisały osobny formularz zgody, również zatwierdzony przez IRB w ramach tego samego protokołu badania.

Prezentacja bodźca, akwizycja danych EEG / ERP i przetwarzanie sygnałów

Cała prezentacja bodźców, zbieranie behawioralnych i subiektywnych odpowiedzi była kontrolowana przez komputer z oprogramowaniem E-prime (Psychology Software Tools, PA). Bodźce wizualne były prezentowane na 15-calowym płaskim wyświetlaczu. Odpowiedzi ręczne zbierano za pomocą 5-przyciskowej klawiatury. Badanych poinstruowano, aby naciskać klawisz numer 1, gdy zobaczą obraz kategorii docelowej i nie naciskać klawisza w przypadku obrazów kategorii niebędącej celem. We wszystkich eksperymentach badani siedzieli na krześle z brodą opartą na podbródku. Podbródek został umieszczony tak, aby oczy badanego znajdowały się 50 cm od środka płaskiego ekranu. Przerwy odbywały się co 10 minut. Wszystkie dane EEG uzyskano za pomocą 128-kanałowego systemu Electrical Geodesics (Net Station 200, v. 4.0) (Electrical Geodesics Inc., OR) działającego na komputerze Macintosh G4. Dane EEG są próbkowane z częstotliwością 500 Hz, z filtrem analogowym 0.1 - 100 Hz, w odniesieniu do wierzchołka. Siatka do czujników geodezyjnych to lekka, elastyczna struktura nici zawierająca elektrody Ag / AgCl umieszczone na cokole w syntetycznej gąbce. Gąbki moczy się w roztworze KCl, aby nadać im właściwości przewodzące. Dane EEG z blokadą bodźca są segmentowane w trybie off-line na okresy 1000 ms obejmujące okres od 200 ms przed bodźcem do 800 ms po bodźcu wokół krytycznych zdarzeń bodźca. Na przykład w naszym zadaniu zdarzeniami były: (1) cel neutralny, (2) neutralny cel niebędący celem, (3) cel stresu traumatycznego, (4) stres traumatyczny niebędący celem; (5) cel leku, (6) lek nie będący celem. Częstotliwość celów dla każdej kategorii emocjonalnej wynosiła 20%. Dane zostały cyfrowo sprawdzone pod kątem artefaktów (mrugnięcia oczami, ruch itp.), A złe próby usunięto za pomocą wbudowanych narzędzi do odrzucania artefaktów. Pozostałe dane zostały posortowane według stanu i uśrednione, aby utworzyć ERP. Uśrednione dane ERP zostały cyfrowo przefiltrowane przy 30 Hz dolnoprzepustowym w celu usunięcia resztkowego szumu o wysokiej częstotliwości przed uśrednieniem. Po uśrednieniu linia bazowa została skorygowana w okresie 200 ms w stosunku do początku segmentu, a dane ponownie utworzyły odniesienie do średniej ramki odniesienia. Przedmiotowe ERP zostały uśrednione razem, aby uzyskać średnią średnią z badanych.

Bodźce obrazowe

Emocjonalne materiały obrazkowe zostały zaczerpnięte z International Affective Picture System (IAPS, Lang i in., 2001). Obrazy kokainy zostały wybrane i zatwierdzone przez pierwszego autora podczas jego stażu podoktorskiego na Rice University (Houston, TX). W tym wcześniejszym badaniu (Potts, Martin, Stotts, George i Sokhadze, niepublikowany raport), 25 pacjentów nadużywających kokainy oceniło 115 obrazów związanych z kokainą w 5-punktowej skali (5 jest wysoko) pod względem sugestii każdego obrazu narkotyku. Średnia ocena dla całego zestawu wyniosła 2.66, SD = 0.48. Do wykorzystania w tym badaniu wybrano 30 obrazów, które otrzymały najwyższą ocenę (wszystkie 30 ze średnią oceną powyżej 3.0). Wskaźniki wartościowości, pobudzenia i dominacji zostały dopasowane w każdym zestawie obrazów w kategoriach stresu neutralnego i traumatycznego przy użyciu ocen z bazy danych IAPS (Lang i wsp., 2001). W eksperymencie wykorzystano zdjęcia z trzech kategorii: neutralne (artykuły gospodarstwa domowego, zwierzęta, przyroda), stres traumatyczny (przemoc, wypadki, ofiary ataku itp.) Oraz narkotyki (kokaina i akcesoria związane z narkotykami). Osobnikom polecono, aby reagowali na elementy bodźców z jednej z kategorii, ignorując pozostałe w każdym bloku (np. Cele są przedmiotami gospodarstwa domowego w „neutralnym” bloku). Kolejność bloków (z próbami 240 na blok) została zrównoważona. W zadaniu przedstawiono bodziec na ekranie dla 200 ms, podczas gdy rejestracja danych EEG miała miejsce dla 1000 ms. Interwał między próbami zmieniał się w zakresie ms 1500 ~ 2000, aby uniknąć efektów przewidywania. Po każdym z trzech bloków prób nastąpiła krótka przerwa. Wykonanie zadania zajęło około 30 minut.

Zmienne zależne

Zmienne behawioralne były średnim czasem reakcji (RT) i dokładnością odpowiedzi (w procentach) na bodźce docelowe, natomiast zmienne elektrofizjologiczne były adaptacyjną średnią amplitudą i latencją czołowego P3a i środkowo-ciemieniowego P3b. Analizy statystyczne przeprowadzono na danych uśrednionych dla podmiotu, przy czym średnie dla podmiotu były obserwacjami. Podstawowym modelem analizy była ANOVA z powtarzanymi pomiarami, z fizjologicznymi zmiennymi zależnymi opisanymi powyżej. Dlatego amplituda i opóźnienie każdego składnika ERP zostały przeanalizowane pod kątem wstępnie wybranych obszarów zainteresowania (ROI) i okna czasowego. Okno czasowe mieściło się w zakresie 300-590 ms dla obu pomiarów P300. ROI dla przedniego P3a obejmował AFz, AF3, AF4, Fz, F1, F2, F3, F4 i cztery sąsiednie miejsca EEG (kanały EGI 10,19, 5,12, 3, 1). Przednie kanały EEG, AF3, F19, F12, EGI-4 i EGI-2 zostały użyte jako lewy przedni obszar ROI, podczas gdy kanały AF4, F5, F10, EGI-3 i EGI-1 dla prawego przedniego obszaru ROI. Analizę przeprowadzono również dla środkowych czołowych miejsc EEG (AFz, Fz). Zwrot z inwestycji dla środkowo-ciemieniowego P2b obejmował Cz, CPz, Pz, CP3, CP4, CPXNUMX, CPXNUMX i cztery sąsiednie kanały EGI i został obliczony oddzielnie dla lewego, prawego i środkowego obszaru ROI. Rysunek 1 ilustruje układ siatki czujników geodezyjnych i ROI.

Rysunek 1

Electrical Geodesics Inc. Układ siatki czujników (wersja 2.1) dla witryn EEG kanału 128 z numeracją kanałów. Podkreślone są przednie (dla komponentu P3a) i środkowo-ciemieniowe (dla komponentu P3b) obszary zainteresowania (ROI).

Początkowo wszystkie zmienne zależne analizowano za pomocą jednokierunkowej analizy wariancji ANOVA w celu znalezienia różnic w grupach (CNT vs. SUD, CNT vs. DUAL, SUD vs. DUAL, CNT vs. SUD + DUAL). Następnie dane dla wybranej zależnej zmiennej ERP analizowano przy użyciu ANOVA z powtarzanymi pomiarami z następującymi czynnikami (wszyscy uczestnicy): Rodzaj bodźca × (cel, brak celu) × Kategoria cue (neutralny, narkotyki, uraz) × Półkula (lewa kontra prawa). Pomiędzy przedmiotowymi czynnikami w zadaniach były Zarządzanie (DUAL, SUD, CNT) i następujące warianty grupowania (CNT vs. DUAL; CNT vs. SUD, DUAL vs. SUD). Analizę post-hoc przeprowadzono przy użyciu testu Tukeya dla grup o nierównej liczebności próby. Hipotezy a priori były testowane za pomocą dwustronnych testów t-Studenta dla grup z nierówną wariancją. We wszystkich analizach ANOVA stosowano wartości p skorygowane według Greenhouse-Geissera (GG), tam gdzie było to właściwe. Do analizy statystycznej wykorzystano pakiety SPSS (v.14) i Sigma Stat 3.1. Mapy topograficzne zostały utworzone przy użyciu sferycznej interpolacji kręgosłupa dostępnej w narzędziach roboczych EGI Net Station (v. 4.01).

WYNIKI

Reakcje behawioralne

Czas reakcji (RT) był globalnie wolniejszy zarówno w grupie SUD, jak i DUAL w porównaniu do kontroli (CNT), jednak jednokierunkowa ANOVA wykazała istotność różnic RT między kontrolami i uzależnionymi (zarówno grupy SUD, jak i DUAL, SUD + DUAL) tylko dla celów urazowych (529.6 ± 55.9 ms CNT vs. 642.6 ± 121.9 wszyscy uzależnieni, F (1,33) = 6.25, p = 0.018). Różnice te zostały bardzo dobrze wyrażone, gdy porównano grupę CNT z grupą DUAL w odniesieniu do celów kategorii neutralnych i traumatycznych (stres). Stresujące cele miały główny wpływ na RT u wszystkich badanych (517 ms neutralny vs. 581 ms traumatyczny cel, F (2,27) = 15.18, p = 0.001). Występowała również tendencja do różnic między grupami w zakresie celów urazowych (CNT vs. DUAL, F = (2,27) = 4.63, p = 0.046) i nieznacznie znacząca Kategoria (neutralny, trauma) × Zarządzanie (CNT, DUAL) interakcja (F = (4,36) = 4.66, p = 0.046), przy czym RT do neutralnych celów jest podobny, a RT do traumy wolniej w grupie DUAL. Cel Kategoria (neutralny, uraz, lek) miał główny efekt (najkrótszy RT do neutralnego, najdłuższy do urazu, F (2,36) = 4.89, p = 0.016), pokazując, że ta manipulacja kategorią emocjonalną bodźca wpływała na RT u wszystkich badanych. Nie stwierdzono istotnych różnic w RT między grupami SUD i DUAL.

Dokładność

Porównanie we wszystkich grupach 3 nie spowodowało żadnych różnic w poziomie błędu. Jednak gdy kontrole i osoby uzależnione zostały porównane osobno, Cue Kategoria (neutralny, uraz, narkotyk) × Zarządzanie Stwierdzono tendencję do interakcji (CNT, SUD), F (2,27) = 3.98, p = 0.043, co można opisać jako tendencję do niższego poziomu błędu 5.89% (SUD) w porównaniu do 9.25% (CNT) na docelowych lekach i wyższym odsetek błędów na neutralnych celach (11.5% vs. 6.6%) u uzależnionych. Porównania grup CNT i DUAL dla tej samej miary dokładności również wykazały trend w kierunku Kategoria × Zarządzanie interakcja (F (2,18) = 3.86, p = 0.049), z PODWÓJNYMI pacjentami w porównaniu z grupą kontrolną popełniającą więcej błędów w celach urazowych, ale nie w przypadku leków lub celów neutralnych

Potencjalne zdarzenia

Dane od jednego podmiotu z pacjentów DUAL i 2 z grupy tylko SUD nie zostały uwzględnione w analizie ERP z powodu nadmiernej liczby artefaktów spowodowanych ruchem, mruganiem oczu itp. Dlatego podajemy dane dotyczące kontroli 9 (grupa CNT), pacjentów 12 z SUD bez PTSD (grupa SUD) i 10 z chorobą współistniejącą SUD-PTSD (grupa DUAL). Dla niektórych kontroli w porównaniu do porównań grup uzależnień uwzględniliśmy do analizy, a także połączoną grupę uzależnień (grupa SUD + DUAL).

Czołowy P300 (P3a)

Amplituda P3a

Kategoria cue (neutralny, uraz, lek) miał główny wpływ na amplitudę P3a (F (2,28) = 15.6, p = 0.006), przy czym najwyższa amplituda składnika P3a w urazie była najniższa, a najniższa w przypadku wskazań leku. Bodziec Typ (docelowy, niebędący celem) miał również główny efekt (F (1,28) = 7.33, p = 0.011), przy czym amplituda jest wyższa dla celów niż dla obiektów niebędących celami. Porównanie kontroli (N = 9) ze wszystkimi uzależnionymi (zarówno grupy SUD, jak i DUAL, N = 21) wykazało znaczącą wskazówkę Kategoria (neutralny, uraz, narkotyk) × Półkula (lewy, prawy) × Zarządzanie interakcja (F (2,27) = 9.42, p = 0.001), gdzie uzależnieni wykazywali większe P3a w stosunku do sygnałów narkotykowych, ale nie do sygnałów neutralnych, i wykazywali mniejsze różnice półkuliste. Ryciny Figures22 i I 33 ilustruje wyższą amplitudę P3a do sygnałów niezwiązanych z narkotykami u osób uzależnionych od kokainy. Wpływ wzmocnionego P3a był lepiej wyrażany po lewej stronie niż po prawej stronie przedniej. Ten sam efekt zaobserwowano, gdy kontrole (CNT, N = 9) porównano z uzależnionymi bez PTSD (SUD, N = 12): F (2,18) = 4.12, p = 0.03.

Rysunek 2

Amplituda przedniego komponentu P3a do niebędących przedmiotem zwalczania sygnałów neutralnych, stresowych i lekowych w grupach kontrolnych (N = 9) i połączonych uzależnieniach (N = 21). Uzależnieni pacjenci wykazują nadmierną reaktywność na sygnały leków niebędących przedmiotem zwalczania.

Czołowy ERP do kierowania i niedocelowych wskazówek dotyczących leków w trzech grupach pacjentów.

Porównanie grup kontrolnych i podwójnych grup diagnostycznych wykazało wskazówkę Kategoria (neutralny, uraz, narkotyk) × Bodziec(cel, brak celu) × Zarządzanie (CNT, DUAL) efekt interakcji (F (2,38) = 4.52, p = 0.038, poprawione GG df = 1.19) i dobrze zamanifestowany Kategoria × Półkula × Zarządzanie efekt (F (2,38) = 8.14, p = 0.005). Efekt można opisać jako większy P3a dla celów urazowych niż niebędących celami w prawych przednich miejscach, i niższą amplitudę dla obojętnych i lekowych niebędących celami niż cele. Rysunek 4 pokazuje tę wskazówkę Kategoria × Zarządzanie interakcja dla sygnałów docelowych w kontroli i podwójnych przedmiotach.

Rysunek 4

Amplituda przedniego komponentu P3a w stosunku do celów neutralnych, stresowych i leków u osób kontrolnych i pacjentów podwójnych (SUD z PTSD). Podwójni pacjenci wykazują nadmierną reaktywność na sygnały związane ze stresem traumatycznym.

Opóźnienie P3a

Jednokierunkowa ANOVA wykazała znaczące różnice między trzema grupami (CNT, SUD, DUAL) w opóźnieniu P3a do neutralnych celów (F (2,29) = 4.32, p = 0.022), traumatycznych celów (F (2,29) = 3.71, p = 0.036) i inne niż docelowe (F (2,29) = 7.65, p = 0.002), docelowe leki (F (2,29) = 4.55, p = 0.019) i inne niż docelowe leki (tylko po prawej stronie, F (2,29) = 4.74, p = 0.016). Podwójni pacjenci wykazywali dłuższe opóźnienie P3a na cele neutralne i inne niż docelowe, podczas gdy zarówno grupy SUD, jak i DUAL miały dłuższe opóźnienia na docelowe leki i inne niż kontrolne. Najciekawsze różnice ujawniono podczas porównania grup uzależnionych tylko od podwójnych pacjentów. Bodziec type (target, non-target) miał główny efekt (F (1,20) = 5.52, p = 0.03), ale cue Kategoria (neutralny, uraz, wskazówka) nie miało głównego wpływu na opóźnienie w tych grupach. Bodziec × Kategoria × Zarządzanie (SUD, DUAL) dało znaczącą interakcję (F (2,38) = 5.56, p = 0.014). W szczególności opóźnienie P3a było globalnie opóźnione zarówno w przypadku wskazań docelowych, jak i niedocelowych u pacjentów z DUAL w porównaniu z pacjentami z SUD, i było dłuższe w przypadku urazu niebędącego celem oraz w przypadku wskazań urazowych (Rysunek 5).

Rysunek 5

Czołowy ERP do celowania i niedocelowych wskazówek związanych ze stresem urazowym w trzech grupach pacjentów (CNT, SUD, DUAL). Grupa DUAL pokazuje wyższe i opóźnione P3a zarówno na zdjęciach związanych ze stresem, jak i bez celu.

Środkowo-ciemieniowy P300 (P3b)

Amplituda P3b

Oba cue Kategoria (F (2,28) = 56.01, p = 0.006) i Bodziec typ (cel, brak celu) (F (1,29) = 7.32, p = 0.011) wywierał główny wpływ na amplitudę P3b. Porównanie P3b między kontrolami a uzależnionymi ujawnione Bodziec (cel, brak celu) × Półkula (lewy, prawy) × Zarządzanie (CNT, cała interakcja SUD), F (2,58) = 4.21, p = 0.03., Grupa pacjentów miała niższy P3b do wartości neutralnej, ale nie do wskazań leków i mniej zróżnicowanych różnic półkulowych w porównaniu do kontroli. Amplituda P3b u osób uzależnionych była wyższa w odpowiedzi na sygnały kategorii leków na lewej półkuli. ZA Bodziec × Półkula × Zarządzanie stwierdzono także interakcję, gdy porównano grupy CNT i DUAL (F (2,38) = 3.86, p = 0.031; skorygowane GG, df = 1.59, p = 0.042).

Opóźnienie P3b

Ten środek wykazał: Półkula × Zarządzanie interakcja (F (1,28) = 4.84, p = 0.036 CNT vs. wszystkie SUD). Te różnice w półkuli lewej dolnej lewej i prawej były lepiej widoczne, gdy porównywano grupę CNT i tylko SUD (F (1,28) = 5.40, p = 0.028). Ten sam efekt był nieznacznie bliski, ale nie osiągnął poziomu istotności, gdy porównano grupy CNT i DUAL.

DYSKUSJA

W naszym eksperymencie sprawdzono hipotezę, że obwody korowe oceniające bodziec zostały uwarunkowane do sygnałów narkotykowych w grupie uzależnień (reaktywność sygnałów lekowych) oraz uwarunkowane zarówno wskazówkami związanymi z narkotykami, jak i stresem w grupie pacjentów uzależnionych od kokainy i współistniejących z PTSD (narkotyki - i reaktywność w zależności od stresu). Oczekiwano, że przednie P3a i środkowo-ciemieniowe komponenty P3b będą większe do celów niż nie-cele w każdej kategorii obrazów we wszystkich grupach pacjentów (CNT, SUD, DUAL), ale przewiduje się, że P3a i P3b będą większe od leków powiązane (zarówno docelowe, jak i niebędące przedmiotem) wskazówki w grupie wyłącznie z SUD w porównaniu z kontrolami, podczas gdy większe dla kategorii związanych z narkotykami i stresem u podwójnie zdiagnozowanych pacjentów w porównaniu z kontrolami i uzależnionymi od kokainy bez PTSD. W szczególności takie prognozy zakładały obecność głównego efektu dla typu bodźca (docelowy, niebędący celem), większego P300 na cele, ale nie Bodziec × Zarządzanie interakcja. W tym samym typie nasza hipoteza przewidywała główny efekt Kategoria (neutralny, stres, narkotyki) oraz Kategoria × Zarządzanie interakcje, a mianowicie większe ERP do obrazów narkotyków w obu grupach uzależnionych od kokainy (SUD, DUAL) oraz większe ERP będące przedmiotem zainteresowania traumatycznymi obrazami stresowymi w grupie DUAL w porównaniu z grupą kontrolną i SUD.

Nasze prognozy zostały częściowo potwierdzone uzyskanymi wynikami. Nasze dane wykazały przewidywane większe komponenty P3a i P3b do bodźców docelowych (główny efekt dla Bodziec), niezależnie od bodźca Kategoria (neutralne, stres, narkotyki), zarówno u osób uzależnionych, jak i kontrolnych, nawet jeśli reaktywność na traumę niebędącą celem i sygnały narkotykowe były globalnie wyższe w grupach uzależnień w porównaniu do kontroli. Kilka interakcji wyższego rzędu (Bodziec × Kategoria × Zarządzanie; Kategoria × Półkula × Grupa) uzyskano dla amplitudy i opóźnienia P3a, gdy porównano grupy uzależnione z grupą kontrolną. Pacjenci z DUAL wykazali przewidywane zwiększenie P3a do sygnałów stresu traumatycznego (inaczej do celów i osób niebędących celami), które osiągnęły znaczenie, wspierając w ten sposób zwiększoną reaktywność i ukierunkowanie na bodźce stresowe u traumatycznych pacjentów u podwójnie zdiagnozowanych pacjentów. Grupa uzależnionych pacjentów bez PTSD wykazała przewidywane większe przednie P3a do kategorii wskaźników leków, przy czym P3a jest większy na lewej półkuli, o której wiadomo, że bierze udział w przetwarzaniu tendencji motywacyjnych (apetycznych) (Davidson, 2002). Warto zauważyć, że P3b środkowo-ciemieniowy wykazał w naszym badaniu podobne, ale mniej wyraźne Kategoria × Zarządzanie efekty niż przedni P3a, co sugeruje, że P3a może być bardziej czułym wskaźnikiem bodźców związanych ze stosowaniem narkotyków i stresu u osób uzależnionych od kokainy ze współistniejącym PTSD.

Podczas gdy badania z udziałem osób używających kokainy wykazały silną reakcję fizyczną na bodźce związane z narkotykami (Carter i Tiffany, 1999, Childress i in., 1993; Grant i in., 1996, London i in., 1999), badania oceniające uprzedzenie dotyczące bodźców związanych z kokainą były ograniczone (Franken i in., 2000). Nasze badanie rozszerzyło zakres, wykorzystując zarówno wskazówki dotyczące narkotyków, jak i stresu w podwójnie zdiagnozowanej grupie pacjentów. Uzyskane dane wykazały zmniejszoną reaktywność na emocjonalnie neutralne i stresujące obrazy u osób uzależnionych od kokainy bez PTSD. Wykazano, że doznanie emocji przez osoby nadużywające substancji psychostymulujących jest zniekształcone w wyniku rozregulowania mechanizmów mózgowych zaangażowanych w procesy motywacyjne i emocjonalne (Goldstein i Volkow, 2002; Volkow i wsp., 2004). Wyniki są zgodne z doniesieniami z innych badań, że osoby uzależnione od kokainy wytwarzają niską aktywację naturalnych bodźców afektywnych, ale wykazują wysoką aktywację w tych strukturach mózgu w odpowiedzi na elementy związane z narkotykami (Garavan i wsp., 1999, 2000; Grant i in., 1996; Hester, Dixon i Garavan, 2006).

Zasugerowano, że uczulenie obwodów motywacyjnych na bodźce związane z lekami może być związane z motywacyjną reakcją głodu (Bonson i wsp., 2002; Robinson i Berridge, 1993), co może również powodować zahamowanie reakcji emocjonalnej na inne naturalne wzmocnienie niezwiązane z zażywaniem narkotyków. Jedną z głównych cech uzależniających zachowań jest zaabsorbowanie osób uzależnionych narkotykami narkotykami i związanymi z nimi akcesoriami, które można konceptualizować zgodnie z Franken (2003) jako uważne nastawienie. W uzależnieniu od kokainy przedmioty związane z kokainą i akcesoriami związanymi z narkotykami są wielokrotnie wybierane przez uwagę w celu świadomego przetworzenia, a reprezentacje związane z narkotykami są nieproporcjonalnie oznaczone jako odpowiednie.

Uważa się, że tendencyjne nastawienie do przetwarzania istotnych bodźców jest dorozumianym procesem poznawczym, który jest słabo kontrolowany. Takie automatyczne przetwarzanie jest podobne do odruchu orientacyjnego do nowego sygnału. Automatyczny charakter zachowań uzależniających został również zarysowany w innych badaniach (Hester, Dixon i Garavan, 2006; Lubman i in., 2000). Następstwom związanym z nadużywaniem narkotyków w przyśrodkowej korze przedczołowej (PFC) mogą towarzyszyć zaburzenia regulacji emocjonalnej, a w szczególności zahamowanie wszelkich motywacji i emocji innych niż głód (London i in., 2000; Shalev, Grimm i Shaham, 2002). Zmniejszona kontrola PFC obwodów czołowo-prążkowanych pozwala na większą nawykową reakcję, w której pośredniczą struktury tylne i podkorowe (np. Zwoje podstawy, prążkowia), aby przejąć kontrolę nad zachowaniem.

Istnieje zbieżny dowód na to, że w przetwarzanie strachu zaangażowane są również ukryte automatyczne procesy (Mogg i Bradley, 1998). Badania neuroobrazowania wykazały, że przyśrodkowe obszary kory czołowej modulują reakcję strachu poprzez hamujące połączenia z ciałem migdałowatym (Davidson, 2002; Devinsky i wsp., 1995). Postawiono hipotezę, że dysfunkcja interakcji struktur przedczołowych i limbicznych odgrywa rolę w braku wygaśnięcia strachu w PTSD (Bremner i in., 1996, 1999, 2004). PTSD jest często konceptualizowany w kategoriach uwarunkowanego strachu ze zwiększonym pozyskiwaniem pamięci emocjonalnej, w którym pośredniczy hiperreagujące ciało migdałowate i opóźnione wyginięcie z powodu niepowodzenia hamowania kontroli środkowej PFC i przedniej kory obręczy (ACC) nad ciałem migdałowatym (Charney i in., 1993; Gilboa i in., 2004; Grillon i in., 1998; Li i Sinha, 2008; Rauch i in., 1996). Te deficyty PFC mogą dodatkowo nasilać skutki hiperaktywacji ciała migdałowatego, zwiększając w ten sposób częstotliwość i nasilenie objawów PTSD (Bremner i in., 1999). Negatywne emocje typowe dla PTSD i zmniejszona zdolność radzenia sobie ze stresem mogą nasilać głód i promować zachowania związane z poszukiwaniem narkotyków i nawrotami (Goeders, 2003; Koob, 1999). U podwójnie zdiagnozowanych osób reaktywność zarówno na traumatyczne, jak i narkotykowe sygnały może reprezentować połączoną warunkową i bezwarunkową odpowiedź, która zwiększa podatność na dalszy postęp używania narkotyków.

Uzależnienie od narkotyków prowadzi do frontalnych deficytów kontroli odgórnej. Niedostateczna kontrola hamowania powoduje niezdolność do zastąpienia silnych nawykowych zachowań związanych z poszukiwaniem narkotyków, umożliwiając w ten sposób zewnętrzne istotne sygnały (sygnały związane z narkotykami, a także związane z narkotykami i stresem w przypadku współistniejącego PTSD) oraz patologiczne pragnienie (i strach przed PTSD) zachowanie dysku. Osoby genetycznie predysponowane do odhamowania behawioralnego są bardziej podatne na impulsywne nadużywanie narkotyków (Bauer, 1997). Zmniejszona kontrola hamowania przedczołowego skutkuje również zmniejszoną zdolnością do zastępowania reakcji na stres i ogólnie słabych umiejętności radzenia sobie ze stresem (Koob i Le Moal, 2001; Li i Sinha, 2008; Sinha i in., 1999). Dlatego uzależniające zachowanie prowadzi do nieprawidłowości funkcjonalnych, powodując nierównowagę wartości nagród z powodu nadmiernego uczulenia na bodźce i motywację związaną z narkotykami kosztem naturalnego wzmocnienia. PTSD dodatkowo przyczynia się do nasilenia uzależnienia od narkotyków poprzez zwiększoną reaktywność na bodźce zewnętrzne związane ze stresem traumatycznym i negatywne stany emocjonalne w odpowiedzi na zewnętrzne sygnały wewnętrzne (np. Retrospekcje, wspomnienia związane ze stresem i ruminacje itp.).

Aktywne używanie kokainy i związane z odstawieniem zmiany w strukturach neuronalnych zaangażowanych w reakcję na stres są dobrze znane (Koob i wsp., 2004), a te neuroadaptacyjne zmiany w obwodach obciążeniowych, zgodnie z Li and Sinha (2008), może przyczyniać się do zwiększonego znaczenia narkotyków i bodźców związanych z narkotykami w różnych kontekstach wyzwań lub „stresu” (Robinson & Berridge, 2000; Sinha, 1999). Ponadto zaproponowali, że zmiany związane z uzależnieniem w obwodach korowo-prążkowo-limbicznych mogą przyczynić się do zmniejszenia zdolności radzenia sobie, słabej elastyczności behawioralnej i niedostatecznej zdolności rozwiązywania problemów podczas wzrostu poziomu stresu lub wyzwań emocjonalnych u osób używających stymulantów psychoaktywnych (Li i Sinha, 2008; Sinha i in., 2006).

W ramach tego projektu badane są określone komponenty potencjałów mózgowych związanych ze zdarzeniami oraz środki behawioralne (czas reakcji i dokładność) w celu zbadania reaktywności na bodźce związane z narkotykami i stresem u osób z zaburzeniami związanymi z używaniem kokainy i współistniejącym PTSD. Pokazuje, że zadanie poznawcze wykorzystujące emocjonalnie trudne bodźce może być wykorzystywane jako potencjalnie użyteczne narzędzie diagnostyczne do oceny funkcjonowania poznawczego i emocjonalnego w przypadku nadużywania kokainy i PTSD. Te parametry ERP i behawioralne prawdopodobnie mogłyby zostać wykorzystane jako przydatne miary, które można zastosować do oceny wyników klinicznych i badawczych zarówno w interwencjach farmakologicznych, jak i behawioralnych oraz neurofeedback. Te psychiatryczne i oparte na ERP oceny funkcjonowania poznawczego były ważną częścią ocen klinicznych naszych pacjentów ambulatoryjnych na etapie przyjmowania, ponieważ większość osób uzależnionych od kokainy wyraziła chęć zapisania się do zintegrowanego badania behawioralnego opartego na neurofeedbacku i rozmowach motywacyjnych. Wyniki te przyczyniają się do lepszego zrozumienia interakcji neurobiologicznych między tymi zaburzeniami psychicznymi, a także stanowią podstawę dla modelu wyjaśniającego wysokie rozpowszechnienie tej szczególnej formy podwójnej diagnozy przy użyciu metod i teorii neuronauki poznawczej.

â € <

Rysunek 6

Amplituda środkowo-ciemieniowej P3b do wszystkich neutralnych, stresowych i narkotykowych bodźców u osób kontrolnych i uzależnionych od kokainy bez PTSD.

Centro-ciemieniowy ERP do celowania i niedocelowych wskazówek dotyczących leków w trzech grupach pacjentów. Uzależnieni od kokainy zarówno z grup SUD, jak i DUAL w porównaniu z grupą kontrolną wykazują wyższą reaktywność na sygnały narkotykowe niebędące przedmiotem zwalczania.

Rysunek 8

Potencjały związane ze zdarzeniami na frontalnym i ciemieniowym obszarze ROI w odpowiedzi na sygnały leków niebędących przedmiotem zwalczania. Osoby uzależnione od kokainy z grup SUD i DUAL mają wyższą reaktywność w zakresie wskazań na przednim ROI.

Podziękowania

Badanie zostało wsparte grantem Komitetu Badawczego ISNR i grantem NIDA R03DA021821 dla Tato Sokhadze.

LITERATURA

Amerykańskie Towarzystwo Psychiatryczne. Podręcznik diagnostyczny i statystyczny zaburzeń psychicznych (DSM-IV) 4th ed. Waszyngton, DC: 1994.
Attias J, Bleich A, Furman V, Zinger Y. Potencjały związane ze zdarzeniami w pourazowym zaburzeniu stresowym pochodzenia bojowego. Biol Psychiatry. 1996; 40: 373 – 381. [PubMed]
Bauer LO. Przedni spadek P300, zaburzenie zachowania w dzieciństwie, historia rodziny i predyspozycje do nawrotu wśród abstynentów używających kokainy. Uzależnienie od narkotyków i alkoholu. 1997; 44: 1 – 10. [PubMed]
Bauer LO, Kranzler HR. Aktywność elektroencefalograficzna i nastrój u pacjentów ambulatoryjnych uzależnionych od kokainy: skutki narażenia na kokainę. Psychiatria biologiczna. 1994; 36: 189 – 197. [PubMed]
Biggins CA, MacKay S, Clark W, Fein G. Potencjalne dowody związane ze zdarzeniem dla efektów kory czołowej przewlekłego uzależnienia od kokainy. Psychiatria biologiczna. 1997; 42: 472 – 485. [PubMed]
Blanchard EB. Podwyższony podstawowy poziom odpowiedzi sercowo-naczyniowej u weteranów z Wietnamu na PTSD: problem zdrowotny? J. Lęk Disord. 1990; 4: 233 – 237.
Blanchard EB, Hickling EJ, Buckley TC, Taylor AE, Vollmer A, Loos WR. Psychofizjologia zespołu stresu pourazowego związanego z wypadkiem drogowym: replikacja i rozszerzenie. J. Consult. Clin. Psychol. 1996; 64: 742 – 751. [PubMed]
Bleich A, Attias J, Furnam V. Wpływ powtarzanych wizualnych bodźców pourazowych na związany z wydarzeniem potencjał mózgu P3 w zespole stresu pourazowego. Int J Neuroscience. 1996; 85: 45 – 55. [PubMed]
Blomhoff S, Reinvang I, Malt UF. Zdolności związane ze zdarzeniem do bodźców o wpływie emocjonalnym u pacjentów ze stresem pourazowym. Psychiatria biologiczna. 1998; 44: 1045 – 1053. [PubMed]
Bonson KR, Grant SJ, Contoreggi CS, Links JM, Metcalfe J, i in. Układy nerwowe i głód kokainy wywołany wskazówkami. Neuropsychofarmakologia. 2002; 26 (3): 376 – 386. [PubMed]
Bremner JD, Southwick SM, Darnell A, Charney DS. Przewlekłe PTSD w Wietnamie weterani bojowi: przebieg choroby i nadużywanie substancji. American Journal of Psychiatry. 1996; 153: 369 – 375. [PubMed]
Bremner JD, Staib LH, Kaloupek D, Southwick SM, Soufer R, Charney DS. Neuronalne korelaty narażenia na traumatyczne obrazy i dźwięk w Wietnamie weterani bojowi z zespołem stresu pourazowego i bez niego Badanie pozytronowej tomografii emisyjnej. Biol Psychiatry. 1999; 45: 806 – 816. [Artykuł bezpłatny PMC] [PubMed]
Bremner JD, Vermetten E, Vythilingam M, Afzal N, Schmahl C, Elzinga B, Charney DS. Neuralne korelacje klasycznego koloru i emocjonalnego spadku u kobiet z zaburzeniem stresu pourazowego związanego z przemocą. Psychiatria biologiczna. 2004; 55: 612 – 620. [PubMed]
Brown PJ, Wolfe J. Nadużywanie substancji i zespół stresu pourazowego współistnieją. Uzależnienie od alkoholu. 1994; 35: 51 – 59. [PubMed]
Brown PJ, Recupero PR, Stout R. PTSD nadużywanie substancji współistniejących i wykorzystanie leczenia. Zachowanie uzależniające. 1995; 20: 251 – 254. [PubMed]
Carter BL, Tiffany ST. Metaanaliza reaktywności sygnalizacyjnej w badaniach nad uzależnieniami. Uzależnienie. 1999; 94: 327 – 340. [PubMed]
Casada JH, Amdur R, Larsen R, Liberzon I. Reaktywność psychofizjologiczna w zespole stresu pourazowego: uogólniona nadreaktywność kontra specyficzność traumy. Biol Psychiatry. 1998; 44: 1037 – 1044. [PubMed]
Charles G, Hansenne M, Ansseau M, Pitchot W, Machowski R, Schittecatte M, Wilmotte J. P300 w zespole stresu pourazowego. Neuropsychobiologia. 1995; 32: 72 – 74. [PubMed]
Charney DS, Deutch AY, Krystal JH, Southwick SM, Davis M. Psychobiologiczne mechanizmy zespołu stresu pourazowego. Arch Gen Psychiatry. 1993; 50: 295 – 305. [PubMed]
Chilcoat HD, Breslau N. Zespół stresu pourazowego i zaburzenia narkotykowe: testowanie przypadkowych ścieżek. Archiwa Psychiatria ogólna. 1998; 55: 913 – 917. [PubMed]
Childress AR, Mozley D, McElgin W, Fitzgerald J, Reivich M i in. Aktywacja limbiczna podczas indukowanego wskazaniem głodu kokainy. Am J Psychiatry. 1999; 156: 11 – 18. [Artykuł bezpłatny PMC] [PubMed]
Coffey SF, Saladin ME, Drobes DJ, Brady KT, Dansky BS, Kilpatrick DG. Reakcja na uraz i substancję sygnalizuje reaktywność u osób ze współistniejącym zaburzeniem pourazowym i uzależnieniem od kokainy lub alkoholu. Uzależnienie od narkotyków i alkoholu. 2002; 65: 115 – 127. [PubMed]
Cox WM, Fadardi JS, Pothos EM. Test uzależnienia-stroopa: rozważania teoretyczne i zalecenia proceduralne. Biuletyn Psychologiczny. 2006; 132: 443 – 476. [PubMed]
Davidson RJ. Lęk i styl afektywny: rola kory przedczołowej i ciała migdałowatego. Psychiatria biologiczna. 2002; 51: 68 – 80. [PubMed]
Devinsky O, Morrell MJ, Vogt BA. Wkład przedniej kory obręczy w zachowanie. Mózg. 1995; 118 (1): 279 – 306. [PubMed]
Derogatis LR, Lipman RS, Rickels K, Uhlenhuth EH, Covi L. The Hopkins Symptom Checklist (HSCL): inwentaryzacja objawów w raporcie własnym. Behav Sci. 1974; 19: 1 – 15. [PubMed]
Donchin E, Coles MGH. Czy P300 jest przejawem aktualizacji kontekstu? Behav Nauka o mózgu. 1988; 11: 357 – 374.
Drake ME, Pakalnis A, Phillips B, Pamadan H, Hietter SA. Słuchowe potencjały wywołane w zaburzeniach lękowych. Clin. Elektroencefalogr. 1991; 22: 97 – 101. [PubMed]
Drummond DC, Tiffany ST, Glautier S, Remington B. Zachowanie uzależniające: teoria ekspozycji i praktyka. Wiley; Chichester: 1995.
Evans K, Sullivan JM. Podwójna diagnoza. Guilford Press; Nowy Jork, NY: 2001.
Fein G, Bigging C, MacKay S. Osoby nadużywające kokainy mają zmniejszoną amplitudę i tłumienie P50 w porównaniu z normalnymi kontrolami i alkoholikami. Psychiatria biologiczna. 1996; 39: 955 – 965. [PubMed]
Felmingham KL, Bryant RA, Kendall C, Gordon E. Potencjalna dysfunkcja związana ze zdarzeniem w zespole stresu pourazowego: rola drętwienia. Badania psychiatryczne. 2002; 109: 171 – 179. [PubMed]
First MB, Spitzer RL, Gibbon M, Williams JBW. Ustrukturyzowany wywiad kliniczny dotyczący zaburzeń osi I DSM-IV-TR - wydanie dla pacjenta (SCID - I / P) New York State Psychiatric Institute; Nowy Jork: 2001.
Foa EB, Steketee G, Rothbaum BO. Behawioralne / poznawcze konceptualizacje zespołu stresu pourazowego. Terapia behawioralna. 1989; 20: 155 – 176.
Foa EB, Cashman L, Jaycox L, Perry K. Walidacja samooceny pomiaru zespołu stresu pourazowego Skala diagnostyczna pourazowa. Ocena psychologiczna. 1997; 9: 445 – 451.
Franken IH, de Haan HA, van der Meer CW, Haffmans PM, Hendriks VM. Reaktywność i skutki ekspozycji na bodźce u abstynentów używających narkotyków po leczeniu. Leczenie nadużywania substancji w czasopismach. 1999; 16: 81 – 85. [PubMed]
Franken IHA, Kroon LY, Hendriks VM. Wpływ indywidualnych różnic w pragnieniu i obsesyjnych myślach dotyczących kokainy na procesy uwagi u pacjentów uzależnionych od kokainy. Zachowania uzależniające. 2000; 25 (1): 99 – 102. [PubMed]
Franken IHA. Głód narkotykowy i uzależnienie: integracja podejść psychologicznych i psychofarmakologicznych. Postęp Neuro-Farmakologia Biologiczna Psychiatria. 2003; 27: 563 – 579. [PubMed]
Friedman D, Simpson GV, Hamberger M. Zmiany związane z wiekiem w topografii skóry głowy na nowe i docelowe bodźce. Psychofizjologia. 1993; 30: 383 – 396. [PubMed]
Friedman D, Squires-Wheeler E. Potencjały związane ze zdarzeniem jako wskaźniki ryzyka schizofrenii. Schizophr Bull. 1994; 20: 63 – 74. [PubMed]
Fukunishi I. Alexithymia w nadużywaniu substancji: związek z depresją. Psychol. Rep. 1996; 78: 641 – 642. [PubMed]
Gaeta H, Friedman D, Hunt G. Charakterystyka bodźca i kategoria zadań oddzielają przednie i tylne aspekty nowości P3. Psychofizjologia. 2003; 40: 198 – 208. [PubMed]
Garavan H, Pankiewicz J, Bloom A, Cho JK, Sperry L, i in. Indukowane przez kaszel głód kokainy: neuroanatomiczna specyficzność dla osób używających narkotyków i bodźców narkotykowych. Am J Psychiatry. 2000; 157: 1789 – 1798. [PubMed]
Garavan H, Ross TJ, Stein EA. Dominacja kontroli hamującej prawej półkuli: funkcjonalne badanie MRI związane ze zdarzeniem. Proceedings National Academy Science USA. 1999; 96: 8301 – 8306. [Artykuł bezpłatny PMC] [PubMed]
Gilboa A, Shalev AY, Laor L, Lester H, Louzoun Y, Chisin R, Bonne O. Funkcjonalna łączność kory przedczołowej i ciała migdałowatego w zespole stresu pourazowego. Biol Psychiatry. 2004; 55: 263 – 272. [PubMed]
Goeders NE. Wpływ stresu na uzależnienie. Europejska Neuropsychofarmakologia. 2003; 13 (6): 435 – 441. [PubMed]
Goldstein R, Volkow ND. Uzależnienie od narkotyków i jego podstawowa podstawa neurobiologiczna: dowody neuroobrazowania dotyczące zajęcia kory czołowej. Rano. J. Psychiatria. 2002; 159: 1642 – 1652. [Artykuł bezpłatny PMC] [PubMed]
Grant S, London ED, Newlin DB, Villemagne VL, Liu X, Contoreggi C, Phillips RL, Kimes AS, Margolin A. Aktywacja obwodów pamięci podczas wywoływanego przez pamięć głodu kokainy. Proc. Natl. Acad Sciences USA. 1996; 93: 12040 – 12045. [Artykuł bezpłatny PMC] [PubMed]
Grillon C, Morgan CA, Davis M, Southwick SM. Wpływ kontekstu eksperymentalnego i wyraźnych sygnałów ostrzegawczych na zaskakujący dźwięk u weteranów w Wietnamie z zespołem stresu pourazowego. Biol Psychiatry. 1998; 44: 1027 – 1036. [PubMed]
Handelsman L, Stein JA, Bernstein DP, Oppenheim SE, Rosenblum A, Magura S. Utajona zmienna analiza współistniejących deficytów emocjonalnych u osób nadużywających substancji: aleksytymia, wrogość i PTSD. Nałogowiec. Behav 2000; 25: 423 – 428. [PubMed]
Herning RI, Glover BJ, Guo X. Wpływ kokainy na P3B u osób nadużywających kokainę. Neuropsychobiologia. 1994; 30: 132 – 142. [PubMed]
Hester R, Garavan H. Dysfunkcja wykonawcza w uzależnieniu: dowody na niezgodne działanie czołowe, obręczy i móżdżku. The Journal of Neuroscience. 2004; 24: 11017 – 11022. [PubMed]
Hester R, Dixon V, Garavan H. Spójne nastawienie do materiałów związanych z narkotykami u aktywnych użytkowników kokainy w wersjach słownych i obrazowych emocjonalnego zadania Stroopa. Uzależnienie od narkotyków i alkoholu. 2006; 81: 251 – 257. [PubMed]
Jacobsen LK, Southwick S, Kosten TR. Zaburzenia używania substancji u pacjentów z zespołem stresu pourazowego. American J Psychiatry. 2001; 158: 1184 – 1190. [PubMed]
Johnson BA, Chen YR, Schmitz J, Bordnic P, Shafer A. Reaktywność cue u osób uzależnionych od kokainy: wpływ rodzaju cue i modalności cue. Zachowanie uzależniające. 1998; 23: 7 – 15. [PubMed]
Karl A, Malta LS, Maerker A. Metaanalityczna rewizja potencjalnych badań związanych ze zdarzeniem w zespole stresu pourazowego. Biol Psychology. 2006; 71: 123 – 147. [PubMed]
Katayama J, Polich J. P300 z jedno-, dwu- i trzy-bodźcowych paradygmatów słuchowych. Międzynarodowa J. Psychofizjologia. 1996; 23: 33 – 40. [PubMed]
Katayama J, kontekst Policha J. Stimulusa określa P3a i P3b. Psychofizjologia. 1998; 35: 23 – 33. [PubMed]
Kimble M, Kaloupek D, Kaufman M, Deldin P. Stimulus nowość w różny sposób wpływa na uważną alokację w PTSD. Psychiatria biologiczna. 2000; 47: 880 – 890. [PubMed]
Kilts CD, Schweitzer JB, Quinn CK, Gross RE, Faber TL, Muhammad F, Ely TD, Hoffman JM, Drexler KP. Aktywność nerwowa związana z głodem narkotykowym w uzależnieniu od kokainy. Archiwum Psychiatria ogólna. 2001; 58: 334 – 341. [PubMed]
Kilts CD, Gross RE, Ely TD, Drexler KPG. Neurony korelują głód wywołany wskazówką u kobiet uzależnionych od kokainy. Am J Psychiatry. 2004; 161: 233 – 241. [PubMed]
Knight RT. Zmniejszona reakcja na nowe bodźce po zmianach przedczołowych u człowieka. Elektroencefalogr. Clin. Neurofizjologia. 1984; 59: 9 – 20. [PubMed]
Koob GF. Stres, czynnik uwalniający kortykotropinę i uzależnienie od narkotyków. Ann. NY Acad. Sci. 1999; 897: 27 – 45. [PubMed]
Koob GF, Le Moal M. Uzależnienie od narkotyków, rozregulowanie nagrody i allostaza. Neuropsychofarmakologia. 2001; 24: 97 – 129. [PubMed]
Koob GF, Ahmed SH, Boutrel B, Chen S, Kenny PJ, Markou A, O'Dell L, Parsons L, Sanna PP. Mechanizmy neurobiologiczne w przejściu od używania narkotyków do uzależnienia od narkotyków. Neuroscience and Biobehavioral Reviews. 2004; 27: 739–749. [PubMed]
Kouri EM, Lukas SE, Mendelson JH. Ocena P300 osób zażywających opiaty i kokainę: skutki detoksykacji i leczenia buprenorfiną. Psychiatria biologiczna. 1996; 60: 617 – 628. [PubMed]
Lang PJ, Bradley MM, Cuthbert BN. Międzynarodowy system afektywnego obrazu (IAPS): Instrukcja obsługi i oceny afektywne. CRP, University Florida; 2001. (Raport techniczny A-5).
Li CR, Sinha R. Hamująca kontrola i regulacja stresu emocjonalnego: Neuroobrazowanie dowodów dysfunkcji czołowo-limbicznej w uzależnieniu od psychostymulantów. Neuroscience & Biobehavioral Reviews. 2008; 32: 581–597. [Artykuł bezpłatny PMC] [PubMed]
London ED, Ernst M, Grant S, Bonson K, Weinstein A. Kora orbitowo-czołowa i nadużywanie narkotyków przez ludzi: obrazowanie funkcjonalne. Kora mózgowa. 2000; 10: 334 – 342. [PubMed]
Lubman D, Peters L, Mogg K, Bradley B, Deakin J. Uwaga na uprzedzenia w zakresie informacji o narkotykach w uzależnieniu od opiatów. Medycyna psychologiczna. 2000; 30: 169 – 175. [PubMed]
Lyvers M. „Utrata kontroli” w alkoholizmie i narkomanii: interpretacja neuronaukowa. Psychofarmakologia eksperymentalna i kliniczna. 2000; 8: 225 – 249. [PubMed]
McFarlane AC, Weber DL, Clark CR. Nieprawidłowe przetwarzanie bodźców w zespole stresu pourazowego. Biol Psychiatry. 1993; 34: 311 – 320. [PubMed]
McLellan AT, Luborsky L, Woody GE, O'Brien CP. Ulepszone narzędzie oceny diagnostycznej dla pacjentów uzależnionych: wskaźnik nasilenia uzależnień. J Nervous Ment Dis. 1980; 168: 26–33. [PubMed]
Metzger LJ, Orr SP, Lasko NB, Pitman RK. Potencjały związane ze zdarzeniem słuchowym do tonowania bodźców w związanym z walką pourazowym zaburzeniu stresowym. Biol Psychiatry. 1997a; 42: 1006 – 1115. [PubMed]
Metzger LJ, Orr SP, Lasko NB, McNally RJ, Pitman RK. Poszukiwanie źródła emocjonalnych efektów interferencji Stroopa w PTSD: badanie P3 do traumatycznych słów. Integracyjna nauka fizjologiczna i behawioralna. 1997b; 32: 43 – 51. [PubMed]
Michalec EM, Rohsenow DJ, Monti PM, Varney SM, Martin RA, Dey AN, Myers M, Sirota AD. Lista kontrolna negatywnych konsekwencji kokainy: rozwój i walidacja. J Nadużywanie substancji. 1996; 8: 181 – 193. [PubMed]
Mogg K, Bradley BP. Analiza lękowo-motywacyjna. Behawioralna terapia badawcza. 1998; 36: 809 – 848. [PubMed]
Naatanen R. Rola uwagi w przetwarzaniu informacji słuchowych ujawniana przez potencjały związane ze zdarzeniem i inne mierniki funkcjonowania poznawczego w mózgu. Behav Brain Sci. 1990; 13: 201 – 287.
Najavits LM, Weiss RD, Shaw SR, Muenz LR. „Poszukiwanie bezpieczeństwa”: Wynik nowej psychoterapii poznawczo-behawioralnej dla kobiet z zaburzeniami stresu pourazowego i uzależnieniem od substancji. Journal of Traumatic Stress. 1998; 11: 437 – 456. [PubMed]
Noldy NE, Carlen PL. Potencjalne zmiany związane z odstawieniem kokainy związane ze zdarzeniami: dowody na długoterminowe skutki poznawcze. Neuropsychobilogia. 1997; 36: 53 – 56. [PubMed]
O'Brien CP, Charney DS, Lewis L, Cornish JW, Post R, i wsp. Priorytetowe działania mające na celu poprawę opieki nad osobami ze współwystępującymi uzależnieniami i innymi zaburzeniami psychicznymi: wezwanie do działania. Psychiatria biologiczna. 2004; 56: 703–713. [PubMed]
Oldfield RC. Ocena i analiza przydatności: spis z Edynburga. Neuropsychologia. 1971; 9: 97 – 113. [PubMed]
Orr SP, Lasko NB, Metzger LJ, Berry NJ, Ahern CE, Pitman RK. Ocena psychofizjologiczna kobiet z PTSD wynikających z wykorzystywania seksualnego w dzieciństwie. J. Consult. Clin. Psychol. 1998; 66: 906 – 913. [PubMed]
Orr SP, Roth WT. Ocena psychofizjologiczna: zastosowania kliniczne w PTSD. J Affect Disord. 2000; 61: 225 – 240. [PubMed]
Ouimette PC, Ahrens C, Moos RH, Finney JW. Zespół stresu pourazowego u pacjentów nadużywających substancji: związek z wynikami leczenia po roku. Zachowanie uzależnionego od psychologii. 1997; 11: 34 – 47.
Ouimette PC, Finney JW, Moos R. Dwuletnie funkcjonowanie po leczeniu i radzenie sobie z osobami uzależnionymi od narkotyków z zespołem stresu pourazowego. Zachowania uzależniające od psychologii. 1999; 13: 105 – 114.
Ouimette PC, Brown PJ. Nadużywanie traumy i substancji. APA; Waszyngton, DC: 2003.
Prins A, Kaloupek DG, Keane TM. Psychofizjologiczne dowody na autonomiczne pobudzenie i zaskoczenie w traumatycznych populacjach dorosłych. W: Friedman MJ, Charney DS, Deutch AY, redaktorzy. Neurobiologiczne i kliniczne konsekwencje stresu: od normalnej adaptacji do PTSD. Raven Press; Nowy Jork: 1995. str. 291 – 314.
Polich J. P300, prawdopodobieństwo i interstimulus. Psychofizjologia. 1990; 27: 396 – 403. [PubMed]
Polich J, Pollock VE, Bloom FE. Metaanaliza P300 od mężczyzn zagrożonych alkoholizmem. Psychol Bull. 1994; 115: 55 – 73. [PubMed]
Polich J, Herbst KL. P300 jako test kliniczny: uzasadnienie, ocena i ustalenia. International Journal of Psychophysiology. 2000; 38: 3 – 19. [PubMed]
Potts GF, Patel SH, Azzam PN. Wpływ pouczonego znaczenia na wizualne ERP. International Journal Psychophysiology. 2004; 52: 197 – 209. [PubMed]
Pritchard W. Psychofizjologia P300. Psychol. Byk. 1981; 89: 506 – 540. [PubMed]
Pritchard W. Potencjał związany ze zdarzeniem poznawczym koreluje ze schizofrenią. Psychol Bul. 1986; 100: 43 – 66. [PubMed]
Pritchard W, Sokhadze E, Houlihan M. Wpływ nikotyny i palenia na potencjały związane z wydarzeniem: przegląd. Badania nikotyny tytoniu. 2004; 6: 961 – 984. [PubMed]
Rauch SL, van der Kolk BA, Fisler RE, Alpert NM, Orr SP, i in. Badanie prowokacji objawowej zespołu stresu pourazowego za pomocą pozytronowej tomografii emisyjnej i obrazów opartych na skryptach. Archiwa Psychiatrii Ogólnej. 1996; 53: 380 – 387. [PubMed]
Robinson TE, Berridge KC. Neuralna podstawa głodu narkotykowego: teoria uzależnienia motywacyjno-uwrażliwiająca. Brain Research Reviews. 1993; 18: 247 – 291. [PubMed]
Sahar T, Shalev AY, Porges SW. Modulacja wagowa odpowiedzi na wyzwanie psychiczne w zespole stresu pourazowego. Biol. Psychiatria. 2001; 49: 637 – 643. [PubMed]
Saladin ME, Drobes DJ, Coffey SF, Dansky BS, i in. Nasilenie objawów PTSD jako predyktora głodu narkotykowego wywołanego wskazówką u ofiar przemocy. Zachowania uzależniające. 2003; 28: 1611 – 1629. [PubMed]
Shalev AY, Orr SP, Pitman RK. Psychofizjologiczna ocena zdjęć traumatycznych u izraelskich cywilnych pacjentów z zespołem stresu pourazowego. Rano. J. Psychiatria. 1993; 150: 620 – 624. [PubMed]
Shalev U, Grimm JW, Shaham Y. Neurobiologia nawrotu do poszukiwania heroiny i kokainy: przegląd. Recenzje farmakologiczne. 2002; 54: 1 – 42. [PubMed]
Shiperd JC, Stafford J, Tanner LR. Przewidywanie nadużywania alkoholu i narkotyków u weteranów wojny w Zatoce Perskiej: jaką rolę odgrywają objawy PTSD? Zachowania uzależniające. 2005; 30: 595 – 599. [PubMed]
Sinha R, Catapano D, O'Malley S. Stress-induced głód i odpowiedź na stres u osób uzależnionych od kokainy. Psychofarmakologia. 1999; 142: 343–351. [PubMed]
Sinha R, Garcia P, Paliwal M, Kreek MJ, Rounsaville BJ. Wywołane stresem pragnienie kokainy i reakcje podwzgórzowo-przysadkowo-nadnerczowe są wskaźnikiem wyników nawrotu kokainy. Archiwa Psychiatrii Ogólnej. 2006; 63: 324 – 331. [PubMed]
Sokhadze E, Stewart C, Hollifield M. Integracja metod neuronauki poznawczej z terapią neurofeedbackiem w leczeniu zaburzeń używania substancji współistniejących z PTSD. Journal of Neurothrapy. 2007; 11 (2): 13 – 44.
Stanford MS, Vasterling JJ, Mathias CW, Constans JI, Houston RJ. Wpływ znaczenia zagrożenia na potencjały związane ze zdarzeniem P3 w związanym z walką pourazowym zaburzeniu stresowym. Badania psychiatryczne. 2001; 102: 125 – 137. [PubMed]
Stewart SH, Pihl RO, Conrod PJ, Dongier M. Funkcjonalny związek między traumą, PTSD i zaburzeniami związanymi z substancjami. Zachowania uzależniające. 1998; 23: 797 – 812. [PubMed]
Stormark KM, Laberg JC, Nordby H, Hugdahl K. Selektywna uwaga alkoholików na bodźce alkoholowe: Automatyczne przetwarzanie? Journal of Studies on Alcohol. 2000; 61: 18–23. [PubMed]
Vasterling JJ, Brewin CR. Neuropsychologia PTSD. Guilford Press; Nowy Jork, NY: 2005.
Volkow ND, Fowler JS, Wang GJ. Uzależniony ludzki mózg: spostrzeżenia z badań obrazowych. J. Clin. Inwestować. 2003; 111: 1444 – 1451. [Artykuł bezpłatny PMC] [PubMed]
Volkow ND, Fowler JS, Wang GJ. Uzależniony ludzki mózg w świetle badań obrazowych: obwody mózgowe i strategie leczenia. Neuropharmakologia. 2004; 47: 3 – 13. [PubMed]
Weinstein AV. Wizualne ERP dowody ulepszonego przetwarzania groźnych informacji u niespokojnych studentów. Biol. Psychiatria. 1995; 37: 847 – 858. [PubMed]
Weiss F, Ciccocioppo R, Parsons LH, Katner S, Liu X, Zorrilla EP, i in. Kompulsywne zachowania związane z poszukiwaniem narkotyków i nawrót. Czynniki neuroadaptacji, stresu i warunkowania. Kroniki New York Academy of Sciences. 2001; 937: 1 – 26. [PubMed]
Weissman MM, Bothwell S. Ocena dostosowania społecznego na podstawie raportu własnego pacjenta. Arch General Psychiatry. 1976; 33: 1111 – 1115. [PubMed]
Wijers AA, Mulder G, Gunter TC, Smid HGOM. Analiza potencjału mózgowego selektywnej uwagi. W: Neumann O, Sanders AF, redaktorzy. Podręcznik percepcji i działania. Vol 3: Uwaga. Prasa akademicka; Tullamore, Irlandia: 1996. str. 333 – 387.