Brain Res. 2006 Dec 18; 1126 (1): 56-65. Epub 2006 Sep 15.
Źródło
Katedra Nauk Psychologicznych, Uniwersytet Purdue, 703 Third Street, West Lafayette, IN 47907, USA. [email chroniony]
Abstrakcyjny
Neurobiologia kobiecych zachowań seksualnych w dużej mierze skupiała się na mechanizmach działania hormonów na komórki nerwowe i jak te efekty przekładają się na wyświetlanie motorycznych wzorców kopulacyjnych. Równie ważne, choć mniej badane, są niektóre z konsekwencji angażowania się w zachowania seksualne, w tym satysfakcjonujące właściwości interakcji seksualnych oraz to, jak doświadczenia seksualne zmieniają wydajność kopulacyjną. W niniejszej recenzji podsumowano wpływ doświadczeń seksualnych na procesy wynagradzania i kopulację u samic chomików syryjskich. NWspółczynniki korelacji tych interakcji płciowych obejmują długoterminowe zmiany komórkowe w przepuszczalności dopaminy i postsynaptyczne szlaki sygnałowe związane z plastycznością neuronalną (np. tworzenie dendrytycznych kręgosłupa). Podsumowując, badania te sugerują, że doświadczenie seksualne wzmacnia właściwości wzmacniające zachowania seksualne, które są zbieżnym wynikiem zwiększania wydajności kopulacyjnej w sposób, który może zwiększyć sukces reprodukcyjny.
1. Wstęp
"Dlaczego zwierzęta się łączą?" To proste pytanie, które leży u podstaw neurobiologii kobiecych zachowań seksualnych. Żadna kwestia behawioralna nie ma prostej odpowiedzi, ponieważ istnieją zarówno poboczne, jak i odległe przyczyny i konsekwencje zachowań, które podnoszą własne pytania i mają swoje własne neurobiologiczne odpowiedzi. Być może najczęstszą odpowiedzią na to pytanie jest "produkować potomstwo". Może to być odpowiedź w kontekście dystalnej konsekwencji zachowania, ale mimo to taka odpowiedź jest niewątpliwie niepoprawna [2]. Agmo [2] przytacza dane ze Szwecji wskazujące, że tylko około 0.1% (prawdopodobnie) heteroseksualnych kopulacji rodzi dzieci. Nawet wśród gatunków takich jak szczury, w których wysoki procent kojarzeń może powodować potomstwo, taka korelacja nie oznacza, że ciąża jest spodziewany konsekwencja kopulacji.
Jedną z odpowiedzi na pytanie, dlaczego zwierzęta kojarzą się, jest bezpośredni pogląd na zachowania seksualne kobiet jako "refleksyjną" reakcję na zmienną fizjologię rozrodczą w połączeniu z bodźcami od reprodukcyjnie kompetentnego samca. Takie badania neurobiologii kobiecych zachowań seksualnych opierały się na obserwacji, że sekwencja ekspozycji na hormon jajnikowy stanowi wymagający stan fizjologiczny dla kobiet, aby odpowiadały płciowo70]. W przypadku gryzoni po kilku dniach ekspozycji na estradiol następuje bardziej przejściowy wzrost progesteronu, który koordynuje owulację i reakcję seksualną u samic wykonujących naturalną jazdę na rowerze [22]. Logika wynikała z tego, że identyfikacja regionów mózgu zawierających receptory dla estradiolu i progesteronu dostarczyłaby punktów skupienia dla wyszczególnienia ścieżek neuronalnych regulujących zachowania seksualne kobiet [70]. Ponadto, działanie tych hormonów steroidowych na komórki nerwowe zapewni wgląd w mechanizmy komórkowe i molekularne pośredniczące w ekspresji odpowiedzi seksualnej u kobiet [71]. Nie ulega wątpliwości, że to programowe podejście do badania żeńskich zachowań seksualnych odniosło duży sukces, a szczegóły tej neurobiologii w zakresie obwodów, neurochemii i ekspresji genów są dobrze znane [np. 6,71].
Nadal istnieje inny aspekt regulujący neurobiologię zachowań seksualnych, który dotyczy bezpośrednich i długotrwałych konsekwencji interakcji seksualnych, tj. Motywacyjnej kontroli zachowań seksualnych i empirycznych skutków plastyczności neuronalnej leżącej u podstaw tego układu. Ta neurobiologia została sprawdzona dla mężczyzn, głównie samców szczurów [2]. Celem tej prezentacji jest zbadanie takich plastycznych zmian u kobiet, koncentrując się na naszej pracy z żeńskimi chomikami syryjskimi. Z tej pracy wynika, że podczas gdy dystalne konsekwencje zachowań seksualnych mogą być skierowane na rozmnażanie, proksymalnym uzasadnieniem jest aktywacja systemów motywacyjnych, które w rzeczywistości napędzają zachowanie.
2. Wpływ doświadczeń na wzorce zachowań seksualnych kobiet
Dwa gatunki, które stanowią ładny kontrast w tym, w jaki sposób ekologia społeczna przyczynia się do wzorców zachowań seksualnych, to szczury w Norwegii i chomiki syryjskie. Oba gatunki żyją w norach. Wewnątrz tych nor, szczury mają złożone struktury społeczne składające się z wielu pokoleń samców i samic [3], podczas gdy dorosłe chomiki (zarówno męskie, jak i żeńskie) żyją osobno w poszczególnych norach [26].
System społeczny szczurów nadaje się do jednoczesnego kojarzenia wielu samców i samic [51]. Pomimo tego pozornie chaotycznego schematu, samice szczurów są w stanie kontrolować wzorzec interakcji seksualnych z poszczególnymi samcami, w tym decydować, który mężczyzna przyczyni się do wytrysku podczas tego wielopłciowego procesu kojarzenia [51]. Zatem samice szczurów są aktywnymi uczestnikami w kryciu i zapewniają skuteczny sposób kontrolowania wzorca interakcji płciowych, w tym selekcji partnera.
Składnik zachęty do zachowania seksualnego kobiet na szczurach zapewnia najbardziej oczywiste dowody na to, w jaki sposób kobiety mogą kontrolować trwające interakcje seksualne z samcami. Kiedy samce szczurów zbliżają się do samicy, samica zareaguje sztywnym krokiem na lokomotywę, w której będzie skakać w miejscu (tj. Skakać) lub napędzać się (tj. Wybiegać) z dala od samca [20,49]. Te prośby, w połączeniu z ucieczką od samca, uniemożliwiają samicowi przytwierdzenie samicy, aż się zatrzyma i pozwoli kontaktowi kopulacyjnemu [49]. Interesujące jest to, że samice pozwolą samcom na ponowne zamontowanie się wcześniej po zamontowaniu bez ingerencji, niż gdy samica otrzyma intromację [20,50]. Ta regulacja zachowania kopulacyjnego samca przez samice szczura jest określana jako "stymulacja" i ma wyraźne konsekwencje dla progestacji i płodności [20,21]. Uważa się, że zachowywanie godowe u samic szczura jest pod kontrolą jądra accumbensa dopaminy [4,28,29,32,33,58,84]. Na powierzchni złożony wzorzec stymulacji przez samice szczurów sugeruje zachowanie, które można zmodyfikować doświadczeniem. Ograniczone dostępne dane sugerują jednak, że [19] i dominujące wnioski [20] mówi, że „… stymulacja jest stabilnym i wrodzonym elementem reakcji seksualnej u samic szczura” (str. 482).
Biorąc pod uwagę ich samotność, samice chomików mają bardzo odmienny układ krycia, którego informacje pochodzą z badań laboratoryjnych [np. 46], a nie z obserwacji naturalistycznych. Chomiki żeńskie (a także męskie) wstawiają okluzje do głównego tunelu prowadzącego do systemu nory [26]. Samica chomika aktywnie rekrutuje samców do nory, otwierając tę okluzję i kładąc ślad pochwowy prowadzący do wejścia do nory w oczekiwaniu na początek jej behawioralnej rui [46]. Nie wiadomo, czy samice chomików wybierają selekcję męską, czy też można wybrać taką selekcję mate w środowisku naturalnym. Gdy samiec jest sekwestrowany w nory, samiec i samica przebywają razem, dopóki samica nie osiągnie stanu ruicznego i zapoczątkowane zostaje krycie [46]. Po kryciu samiec zostaje wyrzucony z nory samicy [46].
Nieskończoność seksualnej postawy samicy chomika kontrastuje z jawnie aktywną wymianą z samcami podczas zachowań seksualnych samic szczura. Samice chomików szybko przyjmują sztywną postawę towarzyszącą lordozie, czyli postawę, która może być utrzymywana przez ponad 95% testu min 10 [15]. Podczas gdy kobieta utrzymuje tę pozycję, samiec będzie montował się i / lub montował z widocznym wpuszczeniem we własnym tempie. Z tych obserwacji wynikały oczywiste wnioski, że samice chomików, w przeciwieństwie do samic szczurów, nie krążą w stosunku płciowym mężczyzny.
Pomimo pojawienia się bezruchu, żeńskie chomiki są w rzeczywistości bardzo aktywnymi uczestnikami interakcji godowych z samcami [46]. Szlachetny [62] po pierwsze zauważyli, że samice chomików robią aktywne ruchy krocza w odpowiedzi na perywialną stymulację dotykową od samca chomika, przy czym samica porusza się w kierunku krocza w kierunku stymulacji. Samica przesuwa swoją pochwę w kierunku punktu kontaktu z psem samca, aby ułatwić wkładkę dopochwową przez samca [62]. W rzeczywistości zastosowanie miejscowego znieczulenia do krocza samic chomika dramatycznie zmniejsza zdolność męskiego chomika do osiągnięcia przyczepienia prącia [63].
Wszystkie samice szczurów i chomików różnią się między sobą sposobem, w jaki regulują kopulację. Różnica między samicami szczurów i chomików polega na zdolności tych zwierząt do regulowania wzrostu przez samca. Samice szczurów mogą ustalić, czy mężczyzna rzeczywiście będzie się wspinał. Samice chomików nie kontrolują częstotliwości montowań przez mężczyznę, ale mogą wpływać na to, czy mężczyzna z powodzeniem włączy się w konkretną próbę montażu. Jako takie można łatwo obserwować stymulację u szczurów, podczas gdy bardzo trudno jest określić ilościowo ruchy krocza u samic chomików podczas krycia. Jako rozwiązanie przyjęliśmy pośrednie podejście do mierzenia roli żeńskiego chomika w regulowaniu intromacji przez mężczyznę. Uznaliśmy, że jeśli liczba wierzchowców, które otrzymują samice, jest określana przez mężczyznę, ale wierzchowce zakończone intronizacją są ograniczone przez zachowanie samicy, wtedy odsetek wierzchów, które zawierają intromację (w literaturze określanej jako "wskaźnik trafienia") jest faktycznie środek silnie uzależniony od zachowania kobiety.
Aby przetestować tę propozycję, zbadaliśmy kobiece chomiki, które były naiwne na tle seksualnym lub kobiety, które wcześniej otrzymywały 6 w tygodniu, 10 minutowe interakcje seksualne z samcami [8]. Następnie pozwoliliśmy, by każda partnerka płci żeńskiej z seksualnie naiwnym męskim chomikiem zarejestrowała zachowanie kopulacyjne. Naiwne samce w połączeniu z samicami doświadczonymi seksualnie miały wyższy wskaźnik trafień (większy odsetek wierzchowców z intromisją) niż naiwne samce testowane na naiwnych samicach (Rys. 1). Co więcej, zaobserwowano tę samą różnicę w trafności, niezależnie od tego, czy samice testowano 1, czy 6 tydzień po ostatnim teście doświadczenia seksualnego, co sugeruje stabilną odpowiedź wyuczoną.
Dodatkowy eksperyment wiązał dopaminę z wpływem doświadczenia seksualnego samicy na wydajność kopulacyjną samca [8]. Neurotoksyna dopaminowa 6-hydroksydopamina została wstrzyknięta do przedniego mózgu, w tym jądra półleżącego, samic chomików przed otrzymaniem doświadczenia seksualnego. Samce naiwne badane z tymi samicami nie wykazały podwyższonego wskaźnika trafienia, charakterystycznego dla kojarzenia z doświadczonymi samicami (Rysunek 2). Wpływ neurotoksyny dopaminowej na interakcje seksualne był specyficzny dla przyrostu częstości trafień związanych z doświadczeniem seksualnym, ponieważ nie było wpływu tych zmian na zachowanie niedoświadczonych kobiet i mężczyzn.
3. Doświadczenia seksualne przynoszą satysfakcjonujące konsekwencje u kobiet
Powtarzające się interakcje seksualne z samcami powodują także długoterminowe konsekwencje behawioralne dla kobiet w kontekście nagrody. Uwarunkowane preferencje miejsca [14] było użytecznym podejściem do odkrywania wzmacniających składników zachowań seksualnych. W tym paradygmacie wielokrotne interakcje seksualne z mężczyzną są powiązane z jednym przedziałem komory wielokomorowej. W dopasowanych sytuacjach samica umieszczana jest sama w podobnym, ale charakterystycznym przedziale. Przed i po tych testach kondycjonowania samica ma możliwość zbadania aparatu (pod nieobecność mężczyzny) w celu określenia względnego czasu, jaki kobieta spędza w przedziale związanym z kopulacją. Kopulacja z mężczyzną jest operacyjnie definiowana jako wzmacnianie, jeśli kobieta spędza znacznie więcej czasu w przedziale związanym z kryciem po próbach zachowania seksualnego niż przed kondycjonowaniem.
Wyraźny (choć może nie zaskakujący) wynik tych badań u samic szczurów [np. 65,69] i chomików [56] jest to, że interakcje seksualne wzmacniają się. Wymagania bodźca dla tego warunkowania nie były tak oczywiste. Dla szczurów i chomików nie jest to zwykłe pokazanie lordozy podczas testów godowych wystarczających do przeprowadzenia warunkowej preferencji miejsca. Jak zauważono, samice szczurów mają preferowaną szybkość kontaktów seksualnych z męskim mocowaniem, które ma neuroendokrynne konsekwencje związane z progestracją i płodnością. Pozwalanie żeńskim szczurom na tempo w ich preferowanym przedziale jest konieczne do nabycia preferencyjnej preferencji miejsca, ponieważ interakcje seksualne, w których samica nie krąży, nie wytwarzają kondycji [25,27,34,67,68]. Schemat czasowy jest tutaj ważny, choć niekoniecznie kontroluje stymulację, ponieważ regulacja stymulacji poprzez usunięcie i wprowadzenie samca w preferowanym przedziale samicy również doprowadzi do postawienia warunku preferencji [34].
Samice chomików nie mają czasowego wymagania do krycia [42], chociaż wykazują także preferencyjne preferencje miejsca do krycia [56]. Jednym ze sposobów sprawdzenia znaczenia kontaktów seksualnych u samca w celu ustalenia preferencji miejsca u samic chomików było porównanie skuteczności normalnych interakcji seksualnych z interakcjami seksualnymi, w których zapobieganiu dopochwowemu doprowdzania przez mężczyznę uniemożliwiono zamknięcie pochwy samicy [39]. Tutaj uwarunkowanie preferencji miejsca było widoczne niezależnie od tego, czy kobieta otrzymała stymulację pochwy podczas prób warunkowania zachowania seksualnego. Ten eksperymentalny wynik wydaje się naruszać obserwację, że podobna okluzja pochwy zapobiega podniesieniu dopaminy accumbens podczas seksualnych interakcji z mężczyzną [40]. W tym badaniu mikrodializy kobiety były jednak naiwne seksualnie. Wydaje się, że wiele właściwości sensorycznych nabytych podczas doświadczenia seksualnego, na przykład podczas prób kondycjonujących paradygmatu preferencji miejsca [39], rozszerza bodźce zmysłowe przyczyniające się do seksualnego wynagrodzenia z ograniczonej roli stymulacji pochwy u samic naiwnych płciowo [40].
Przeprowadzono niewiele badań nad systemami neuroprzekaźnikowymi pośredniczącymi w warunkowaniu preferencji do interakcji seksualnych. W jednym z badań przeciwdziałające neurotransmisji opioidów przez eliminację naloksonu u samic szczurów przed wyeliminowaniem interakcji płciowych [68]. I odwrotnie, kilka badań z użyciem antagonistów receptorów dopaminy dało mieszane wyniki. Wstępne przygotowanie chomików z antagonistami receptora dopaminy D2 [57] uniemożliwiło nabycie preferencyjnego miejsca preferencji do interakcji seksualnych (Rys. 3). Podobne badanie na szczurach nie przyniosło efektu [30].
4. Neuroprzekaźnik i plastyczność komórkowa po doświadczeniach seksualnych u kobiet
Istnieje bogata tradycja badań nad mechanizmami sygnalizacji dopaminowej, ponieważ odnoszą się one do składników zachowań motywowanych i nadużywania narkotyków [np. 60]. Pożyczając się z tej literatury, zbadaliśmy możliwość, że doświadczenie seksualne może wpłynąć na neurotransmisję dopaminy w szlaku mezolimbicznym i że plastyczność w tym systemie była podstawą behawioralnych konsekwencji doświadczenia seksualnego, np. Zmian w wydajności kopulacyjnej i nagrodzie. W obrębie mezolimbicznego układu dopaminowego istnieją zarówno dowody na aktywację podczas żeńskich interakcji seksualnych, jak i długoterminowe efekty na plastyczność strukturalną i neurochemiczną. Wstępne eksperymenty z użyciem mikrodializy wykazały, że pozakomórkowe poziomy dopaminy w jądrze półleżącym u samic były podwyższone podczas krycia [55,58]. W przypadku samic szczurów uwalnianie dopaminy było szczególnie wrażliwe na interakcje krycia z samcami [4,33,58], a dla (przynajmniej płciowo naiwnych) samic chomików, zwiększenie dopaminy zależało od stymulacji pochwy otrzymanej podczas krycia [40]. jaW przypadku eksperymentu uzupełniającego przyjęliśmy nieco inne podejście, tym razem mierząc pozakomórkową dopaminę w jądrze półleżącym podczas kojarzenia się z naiwnymi naiwnymi samicami chomika lub kobietami doświadczającymi doświadczenia seksualnego przed badaniem mikrodializacyjnym. [38]. Doświadczenia seksualne spowodowały nadmierny wzrost pozakomórkowej dopaminy, który utrzymywał się podczas stosunku płciowego z mężczyzną, w porównaniu z poziomem dopaminy u płciowo naiwnych kobiet. (Rysunek 4). Być może zwiększona odpowiedź dopaminy u doświadczonych seksualnie kobiet odzwierciedla wzbogacony zestaw bodźców związanych z kojarzeniem, na które chomiki samica reagują w wyniku tego doświadczenia.
Zwiększenie uwalniania dopaminy u doświadczonych samic chomika przypomina skutki wielokrotnego narażenia zwierząt na nadużywanie narkotyków [75]. W tej literaturze podwyższony poziom dopaminy w odpowiedzi na ustaloną dawkę leku nazywa się "uczuleniem" [75]. Uczulaniu lekom towarzyszy szereg komórkowych odpowiedzi, które uważane są za wzmagające skuteczność synaptyczną i przepływ informacji przez szlak mezolimbiczny. [74].
One wejście do mechanizmu, dzięki któremu doświadczenie behawioralne może zmienić plastyczność neuronalną, jest na poziomie synaps. Pośrednie podejście do tego zagadnienia zostało podjęte poprzez pomiar zmian dendrytycznych w prążkowiu (w tym jądrze półleżącym) w odpowiedzi na podanie leku lub po doświadczeniu behawioralnym. Wielokrotne podawanie różnych nadużywanych substancji o różnych profilach farmakologicznych zwiększy długość dendrytyczną i / lub gęstość kręgosłupa w końcowych gałęziach dendrytycznych średnich neuronów kolczastych [13,23,44,45,64,76,77,78]. Istnieje znacznie mniej przykładów doświadczeń behawioralnych, które dają porównywalny wpływ na dendryty, chociaż wywołują apetyt na sól [79], zachowania seksualne mężczyzn [24] i żeńskie zachowania seksualne [59] zmieni morfologię dendrytyczną w średnich neuronach kolczastych jądra półleżącego.
Doświadczenia seksualne u samic chomików miały zróżnicowany wpływ na gęstość dendrytów kręgosłupa [59] w zależności od badanego regionu (Rys. 5). W tym eksperymencie, chomiki kobiece otrzymały nasz podstawowy paradygmat doświadczenia seksualnego 6 lub pozostały naiwne seksualnie [38]. Na 7th w tygodniu wszystkie kobiety otrzymały schemat dawkowania estradiolu i progesteronu i uśmiercano około 4 godz. po wstrzyknięciu progesteronu. Mózgi przetwarzano pod kątem barwienia Golgiego i analizowano skrawki 240 μm. Kolce były liczone od końcowych dendrytycznych gałęzi neuronów piramidowych w przyśrodkowej korze przedczołowej, średnich kolczastych neuronach jądra półleżącego (połączonej skorupie i jądrze) lub średnich neuronów kolczastych grzbietowego jądra ogoniastego. W obrębie średnich neuronów kolczastych jądra półleżącego gęstość dendrytycznej kręgosłupa (znormalizowana do 10 μm długości dendrytycznej) była wyższa u kobiet płci żeńskiej doświadczonych seksualnie niż na płciowo. Odwrotność stwierdzono w wierzchołkowych dendrytach neuronów warstwy V kory przedczołowej. Nie stwierdzono różnic grupowych w gęstości kręgosłupa w ogoniastych średnich neuronach kolczastych. Interpretujemy te różnice w gęstości kręgosłupa jako odzwierciedlające plastyczność w pobudzającej neurotransmisji w neuronach reagujących na dopaminergię [37].
Jeśli weźmiemy plastyczność w kolce dendrytyczne jako dalszy komórkowy marker doświadczenia seksualnego, możemy wysunąć hipotezę kaskady zdarzeń komórkowych, które są wyzwalane przez powtarzające się interakcje seksualne. Innymi słowy, należy skupić się na dwóch klasach odpowiedzi, które ilustruje leczenie lekami nadużywającymi [36], tj. przesadna reakcja na zachowania seksualne i zmienione odpowiedzi komórkowe w przypadku braku zachowań seksualnych. Proponowane zdarzenia sygnalizacyjne są przedstawione w Rys. 6. Ta propozycja nie jest ani nowatorska, ani radykalna, ponieważ plastyczność dendrytyczna wynika z bodźców tak różnorodnych, jak hormony steroidowe [54], narkotyki [nadużycie]61] lub wzmocnienie długoterminowe [1] wszystkie obejmują ilustrowane zdarzenia. Dzieje się tak dlatego, że te szlaki są tak dobrze reprezentowane w różnych przykładach plastyczności nerwowej, że wydaje się prawdopodobne, że ponieważ luki są wypełnione tym samym, będzie to prawdziwe w odniesieniu do zachowań seksualnych w jądrze półleżącym.
Podejście odkrywcze, z wykorzystaniem mikromacierzy genowych [7] wraz z eksperymentalnymi podejściami zaczęły potwierdzać zmienioną aktywność lub ekspresję białka w kilku punktach tych ścieżek wynikających z doświadczenia seksualnego. Czynniki transkrypcyjne reprezentują jeden zestaw zdarzeń molekularnych, które mogą wpływać na strukturę dendrytyczną, prowadząc do długotrwałej plastyczności [5,17,52]. Zarówno barwienie c-Fos, jak i FosB badano w odpowiedzi na doświadczenie seksualne i kojarzenie u samic chomików syryjskich. Po interakcjach seksualnych z mężczyzną, barwienie c-Fos było podwyższone w rdzeniu jądra półleżącego, odpowiedź, która była powiększona u samic doświadczonych seksualnie (Rys. 7) [9]. Barwienie FosB nie było w sposób zauważalny pod wpływem interakcji płciowych, chociaż poziomy barwienia były wyższe w rdzeniu jądra półleżącego u doświadczonych seksualnie chomików żeńskich w porównaniu z naiwnymi samicami (Rys. 8). Ani c-Fos, ani FosB nie uległy wpływowi zachowań seksualnych ani doświadczeń seksualnych ani w powłoce jądra półleżącego, ani w prążkowiu grzbietowym u tych kobiet. W naszych eksperymentach zmiany w c-Fos i FosB występują równolegle, zarówno w regionie, jak iw funkcji doświadczenia, chociaż w innych badaniach zmiany w tych białkach nie zawsze pokrywają sięy [np. 12].
Białka Fos można aktywować za pomocą kilku szlaków sygnałowych, w tym kinazy MAP [18]. ERK jest kinazą położoną niżej w tym szlaku i zbadaliśmy regulację ERK po zachowaniach seksualnych (Rys. 9). W analizach Western blot całkowity poziom ERK 2 nie był zależny ani od zachowań seksualnych, ani od doświadczenia seksualnego. Natomiast pERK 2 był podniesiony w jądrze półleżącym po zachowaniu seksualnym, ale tylko u kobiet z wcześniejszym doświadczeniem seksualnym.
Wejście do szlaku kinazy MAP może pochodzić z kilku źródeł, w tym z aktywacji receptora glutaminowego [1], Receptory sprzężone z białkiem G (np. Receptory dopaminy) [83], szlaki trifosforanu inozytolu [66], oraz poprzez receptory czynnika wzrostu [16]. Wpływ doświadczeń seksualnych na te szlaki został uwikłany w analizy mikromacierzy [7], ale tak naprawdę nie zostały zbadane bezpośrednio. Jednym z mechanizmów regulowanych przez doświadczenie seksualne jest sprzęganie receptora dopaminy z cyklazą adenylanową [10]. Homogenaty z jądra półleżącego pobierano od doświadczonych seksualnie lub niedoświadczonych kobiet chomików. Homogenaty te były stymulowane za pomocą pomiaru akumulacji dopaminy i cAMP (Rys. 10). Kumulacja cAMP stymulowana przez dopaminę we wszystkich grupach terapeutycznych, z większą stymulacją w homogenatach z doświadczonych seksualnie kobiet. TOkreślono, że działania dopaminy są związane z receptorem D1. Chociaż jednym z elementów plastyczności po doświadczeniach seksualnych jest presynaptyczny (tj. Zwiększony wypływ dopaminy podczas interakcji seksualnych), jest równie oczywiste, że istnieją modyfikacje postsynaptyczne, które nie są po prostu odbiciami zwiększonych poziomów dopaminy w synaptach.
5. Podsumowanie i wnioski
Jedną z hipotez funkcji mezolimbicznej dopaminy jest to, że ścieżka ta jest wrażliwa na uwarunkowane właściwości związane z naturalnie występującymi zachowaniami w sposób optymalizujący konsekwencje funkcjonalne tych zachowań. [80]. Z tego schematu można wyobrazić sobie zachowanie, w którym pobudzenie pochwy otrzymywane przez kobiety podczas kopulacji stymuluje neurotransmisję dopaminy. Chociaż początkowo ta odpowiedź jest bezwarunkowa [55], z doświadczeniem kobiety uczą się produkować subtelne ruchy krocza, które zwiększają prawdopodobieństwo otrzymania stymulacji pochwy od samca mocującego [8]. Z kolei występuje większa aktywacja dopaminy, która karmi się naprzód, aby utrzymać reakcję behawioralną. Ponieważ do stymulacji stanu progestacyjnego towarzyszącego zapłodnieniu (a więc i pomyślnej ciąży) konieczne jest otrzymanie stymulacji pochwy przez intruzje od mężczyzny (przed wytryskiem mężczyzny) [42], ta regulacja behawioralna miałaby pośredni wpływ na zwiększenie wydajności kopulacyjnej prowadzącej do sukcesu reprodukcyjnego. Odpowiedzią na pytanie "Dlaczego kobiety łączą się?" Jest stymulacja, która ma satysfakcjonujące konsekwencje w postaci przedbrzuszowej aktywności dopaminy. Te "przyjemne" składniki seksualnego zachowania mają nieprzewidziany (z kobiecego punktu widzenia), choć wysoce adaptacyjny, konsekwencje udanej ciąży i narodzin potomstwa.
Podziękowanie
Chcielibyśmy podziękować wielu osobom, które wnieśli istotny wkład w te badania, w tym dr Katherine Bradley, Alma Haas, Margaret Joppa, dr Jess Kohlert, Richard Rowe i dr Val Watts. Specjalne podziękowania dla Paula Mermelsteina za jego radę i nieustające zainteresowanie naszą pracą. Ta recenzja jest oparta na przemówieniu wygłoszonym w 2006 Workshop on Steroid Hormones and Brain Function, Breckenridge, Co. Jesteśmy wdzięczni National Science Foundation (IBN-9412543 i IBN-9723876) oraz National Institutes of Health (DA13680) za ich wsparcie tych badań.
Referencje
;