Indukcja DeltaFosB w korze oczodołowo-czołowej nasila uczulenie lokomotoryczne pomimo osłabienia zaburzeń poznawczych powodowanych przez kokainę. (2009)

UWAGI: Badanie pokazuje, że przyczyną jest DelatFosB obie uczulenie i desensytyzacja (tolerancja). 
 
Pharmacol Biochem Behav. 2009 Sep; 93 (3): 278-84. Epub 2008 Dec 16.
 
Winstanley CA, Zielona TA, Theobald DE, Renthal W, LaPlant Q, DiLeone RJ, Chakravarty S, Nestler EJ.

Źródło

Department of Psychiatry, The University of Texas Southwestern Medical Center, 5323 Harry Hines Boulevard, Dallas, TX 75390-9070, Stany Zjednoczone. [email chroniony]

Abstrakcyjny

Efekty czegoś wciągająca leki zmieniają się z wielokrotnym użyciem: wiele osób staje się tolerancyjnymi dla ich przyjemnych efektów, ale także bardziej wrażliwych na negatywne następstwa (np. lęk, paranoja i głód narkotykowy). Zrozumienie mechanizmów leżących u podstaw takiej tolerancji i uczulenia może dostarczyć cennego wglądu w podstawy zależności od narkotyków i nałóg. Niedawno wykazaliśmy, że podawanie chronicznej kokainy zmniejsza zdolność ostrego wstrzyknięcia kokainy w celu wpłynięcia na impulsywność u szczurów. Jednak zwierzęta stają się bardziej impulsywne podczas wycofywania się z samodzielnego podawania kokainy. Wykazaliśmy również, że przewlekłe podawanie kokainy zwiększa ekspresję czynnika transkrypcyjnego DeltaFosB w korze oczodołowo-czołowej (OFC). Naśladowanie tego wywołanego lekiem podwyższenia poziomu OFC DeltaFosB poprzez transfer genu za pośrednictwem wirusów naśladuje te zmiany behawioralne: Nadmierna ekspresja DeltaFosB w OFC indukuje tolerancję na skutki ostrej prowokacji kokainą, ale uwrażliwia szczury na poznawcze następstwa wycofania. Poniżej przedstawiamy nowe dane pokazujące, że zwiększenie stężenia DeltaFosB w OFC uwrażliwia również zwierzęta na działanie pobudzające narząd ruchu kokainy. ZAanaliza tkanki jądra półleżącego pobrana od szczurów z nadekspresją DeltaFosB w OFC i leczonych przewlekle solanką lub kokainą nie potwierdza hipotezy, że zwiększenie OFC DeltaFosB nasila uczulenie poprzez jądro półleżące. Dane te sugerują, że zarówno tolerancja, jak i uczulenie na liczne skutki kokainy, chociaż pozornie przeciwstawne procesy, mogą być wywoływane równolegle za pośrednictwem tego samego mechanizmu biologicznego w tym samym regionie mózgu, i że wywołane lekami zmiany w ekspresji genów w OFC odgrywają ważną rolę w wielu aspektach nałóg.

1. Wstęp

TZjawiska tolerancji i uczulenia leżą u podstaw obecnych teorii na temat narkomanii. Biorąc pod uwagę kryteria diagnostyczne i statystyczne (DSM IV) dotyczące zaburzeń związanych z nadużywaniem substancji psychoaktywnych, jednym z kluczowych objawów jest to, że użytkownik narkotyków staje się tolerancyjny dla przyjemnych skutków działania leku i wymaga więcej leku, aby osiągnąć ten sam efekt. "wysoki". Jednak tolerancja nie rozwija się z równą szybkością do wszystkich skutków działania leku, prowadząc do śmiertelnych przedawkowania, ponieważ użytkownicy zwiększają spożycie narkotyków. Chroniczni użytkownicy narkotyków również stają się uczuleni, a nie tolerancyjni wobec innych aspektów doświadczenia z narkotykami. Chociaż przyjemność z przyjmowania narkotyków stopniowo maleje, chęć wzięcia narkotyków, a narkomani często uczulają na negatywne skutki narkotyku (np. Niepokój, paranoja), a także na siłę sparowanych narkotyków sygnałów, by wywołać lek - zachowywanie się i szukanie (Robinson i Berridge, 1993). Poprzez zrozumienie mechanizmów biologicznych leżących u podstaw uwrażliwiania i tolerancji na lek, ma się nadzieję, że odkryte zostaną sposoby odwrócenia lub zahamowania procesu uzależnienia.

W rezultacie intensywnie badano zjawisko uczulenia narządów, szczególnie w laboratoryjnych gryzoniach (patrz (Pierce i Kalivas, 1997) do wglądu). Leki psychostymulujące, takie jak kokaina i amfetamina, zwiększają aktywność lokomotoryczną. Po wielokrotnym podawaniu, ta odpowiedź staje się uczulająca i zwierzę staje się znacznie bardziej hiperaktywne po ostrym prowokowaniu lekiem. Jest już dobrze ustalone, że uczulenie narządów lokomotorycznych crzależy on oczywiście od zmian w sygnalizacji dopaminergicznej i glutaminergicznej w jądrze półleżącym (NAc) (patrz (Kalivas i Stewart, 1991; Karler i wsp., 1994; Wolf, 1998). Zidentyfikowano również wiele molekularnych białek sygnałowych, które mogą przyczyniać się do ekspresji tej uczulonej reakcji motorycznej. Jednym z takich białek jest czynnik transkrypcyjny ΔFosB, który jest zwiększony w NAc i prążkowiu grzbietowym po przewlekłym, ale nie ostrym, podaniu wielu uzależniających leków (Nestler, 2008). jaZwiększenie poziomów NAc ΔFosB zwiększa uczulenie lokomotoryczne na kokainę, zwiększa preferencję preferencyjnego miejsca do leku, a także ułatwia samodzielne podawanie kokainy (Colby i wsp., 2003; Kelz i wsp., 1999). Wydaje się zatem, że indukcja ΔFosB w NAC ułatwia rozwój stanu uzależnionego.

Coraz częściej uznaje się, że wielokrotne narażenie na uzależnienia wpływa na funkcje poznawcze wyższego rzędu, takie jak podejmowanie decyzji i kontrola impulsów, i że ma to decydujący wpływ na powrót do poszukiwania narkotyków (Bechara, 2005; Garavan i Hester, 2007; Jentsch i Taylor, 1999). Deficje w zakresie kontroli impulsów zaobserwowano u niedawno uzależnionych od kokainy osób uzależnionych od narkotyków, a także u użytkowników innych narkotyków (np.Hanson i wsp., 2008; Lejuez i wsp., 2005; Moeller i wsp., 2005; Verdejo-Garcia i wsp., 2007). Postawiono hipotezę, że ta impulsywność wynika z niedoczynności w korze oczodołowo-czołowej (OFC) obserwowanej w takich populacjach (Kalivas i Volkow, 2005; Rogers i wsp., 1999; Schoenbaum i wsp., 2006; Volkow i Fowler, 2000). Niedawno zauważyliśmy, że powtarzające się podawanie kokainy powoduje wzrost poziomu ΔFosB w obrębie OFC, i że naśladowanie tej indukcji przez infuzję wirusa związanego z adenowirusem (AAV) zaprojektowanego do nadekspresji ΔFosB do OFC (transfer genu za pośrednictwem wirusów) wydaje się aktywować hamowanie miejscowe obwody (Winstanley i wsp., 2007). Wysokie poziomy OFC ΔFosB mogą zatem teoretycznie przyczynić się do indukowanych przez lek zmian w kontroli impulsów.

Niedawno zakończyliśmy serię badań, aby przetestować tę hipotezę i określić wpływ ostrego i przewlekłego podawania kokainy na dwie miary impulsywności u szczurów: poziom przedwczesnego (impulsywnego) reagowania na pięciozbiorowe seryjne zadanie czasu reakcji ( 5CSRT) i wybór małego natychmiastowego z większym opóźnionym wynagrodzeniem w zadaniu polegającym na dyskontowaniu opóźnień (Winstanley i wsp., 2007). Zaobserwowaliśmy, że ostra kokaina zwiększyła impulsywną reakcję na 5CSRT, ale zmniejszyła impulsywny wybór niewielkiej natychmiastowej nagrody w paradygmacie polegającym na dyskontowaniu opóźnień, naśladując działanie amfetaminy. Ten wzorzec zachowań - wzrost impulsywności, a jednocześnie spadek impulsywnego wyboru - został zinterpretowany jako wzrost motywacji motywacyjnej do nagrody (Uslaner i Robinson, 2006). Jednak po wielokrotnym podawaniu kokainy szczury nie wykazywały tak wyraźnych zmian w impulsywności, jak gdyby stały się tolerancyjne dla tych poznawczych skutków leku. Stanowi to wyraźny kontrast w stosunku do uczulonej reakcji ruchowej na kokainę obserwowanej po długotrwałym podawaniu omówionym powyżej. Co więcej, nadmierna ekspresja ΔFosB w OFC naśladowała skutki leczenia przewlekłej kokainy: skutki ostrej kokainy przy wykonywaniu zarówno zadań 5CSRT, jak i dyskontowania opóźnień zostały złagodzone u tych zwierząt, tak jakby już rozwinęły tolerancję na leki. "efekty.

Jednakże, podczas gdy zwiększenie ΔFosB w OFC zapobiegło zwiększeniu impulsywności ostrej kokainy, ta sama manipulacja faktycznie zwiększyła impulsywność podczas wycofywania z systemu samodzielnego podawania kokainy (Winstanley i wsp., 2008). Wydajność poznawcza tych zwierząt była zatem mniej dotknięta, gdy kokaina znajdowała się na pokładzie, ale były one bardziej podatne na deficyty kontroli impulsów podczas wycofywania. Taka sama podwyżka manipulacji ΔFosB w OFC może zatem zwiększyć tolerancję lub wrażliwość na aspekty działania kokainy. Poniżej przedstawiamy nowe dodatkowe dane pokazujące, że zwierzęta, które wykazywały tępą odpowiedź na prowokację ostrą kokainą w testach impulsywności po nadmiernej ekspresji ΔFosB w OFC, były również uczulone na lokomotoryczne działania pobudzające kokainy. Tak więc tolerancję i uwrażliwienie na różne aspekty działania kokainy obserwowano u tych samych osób. Biorąc pod uwagę wyraźną rolę NAc w pośredniczeniu w uczuleniu lokomotorycznym oraz brak danych sugerujących OFC w regulacji motorycznej, postawiliśmy hipotezę, że zwiększenie ΔFosB w OFC mogło wzmocnić reakcję motoryczną na kokainę poprzez zmianę funkcji w tym obszarze prążkowia. Dlatego przeprowadziliśmy oddzielny eksperyment z wykorzystaniem PCR w czasie rzeczywistym, aby zbadać, czy zwiększenie ΔFosB w OFC zmienia ekspresję genów w NAc w sposób wskazujący na wzmożone uczulenie lokomotoryczne.

2. Metody

Wszystkie eksperymenty przeprowadzono w ścisłej zgodności z Przewodnikiem NIH dla Opieki i Użytkowania Zwierząt Laboratoryjnych i zostały zatwierdzone przez Institutional Animal Care and Use Committee w UT Southwestern.

2.1. Przedmioty

Samce szczurów Long Evans (masa początkowa: 275-300 g; Charles River, Kingston, RI) były trzymane parami w cyklu światła wstecznego (światło z 21.00-09.00) w klimatyzowanym pomieszczeniu dla kolonistów. Zwierzęta w eksperymencie behawioralnym (n= 84) ograniczono żywność do 85% masy ich karmienia swobodnego i utrzymywano na 14 g karmy dla szczurów dziennie. Woda była dostępna ad libitum. Testy behawioralne miały miejsce między 09.00 a 19.00 przez pięć dni w tygodniu. Zwierzęta wykorzystywane do generowania tkanki mózgowej do eksperymentów qPCR miały swobodny dostęp zarówno do żywności, jak i wody (n= 16). Zwierzęta te miały swobodny dostęp zarówno do żywności, jak i wody.

2.2. Chirurgia

Szczury otrzymały zastrzyki intra-OFC AAV-GFP, AAV-ΔFosB lub AAV-AJunD przy użyciu standardowych technik stereotaktycznych, jak opisano (Winstanley i wsp., 2007). Szczury znieczulono ketaminą (Ketaset, 100 mg / kg domięśniowo (im) zastrzyk) i ksylazyną (10 mg / kg im, oba leki od Henry Schein, Melville, NY). AAV wprowadzono do OFC za pomocą iniektora ze stali nierdzewnej 31 (Small Parts, Florida, USA) podłączonego do pompy do mikroinfuzji Hamiltona przez rurkę polietylenową (Instech Solomon, Pennsylvania, USA). Wektory wirusowe były infuzowane z szybkością 0.1 μl / min według następujących współrzędnych wziętych z atlasu stereotaktycznego (Paxinos i Watson, 1998): witryna 1 AP + 4.0, L ± 0.8, DV-3.4, 0.4 μl: witryna 2 AP + 3.7, L ± 2.0, DV-3.6, 0.6 μl: witryna 3 AP ± 3.2, L ± 2.6, DV -4.4, 0.6 μl (patrz (Hommel i wsp., 2003) po szczegóły przygotowania AAV). Koordynację AP (przednio-tylną) pobierano z bregmy, współrzędnej L (bocznej) od linii środkowej i od strony DV (grzbietowej) współosiowej opony twardej. Zwierzętom pozwolono odzyskać jeden tydzień po zabiegu chirurgicznym, zanim rozpoczęto testy behawioralne (eksperyment 1) lub podawanie leku (eksperyment 2).

2.3. Projekt eksperymentalny

Dane dotyczące uczulenia narządów uzyskano od zwierząt, które przeszły serię testów behawioralnych w celu zmierzenia następstw poznawczych związanych z przewlekłym narażeniem na lek, a dane te zostały opublikowane wcześniej (Winstanley i wsp., 2007). W skrócie, szczury zostały przeszkolone do wykonywania 5CSRT lub zadania polegającego na dyskontowaniu opóźnień. Zostały one następnie podzielone na trzy grupy dopasowane do wydajności podstawowej. Wirus związany z adenowirusem (AAV2) nadeksprymujący ΔFosB (Zachariou i wsp., 2006) podawano selektywnie do OFC jednej grupy, stosując standardowe stereotaktyczne techniki chirurgiczne (patrz poniżej), tym samym naśladując indukcję tego białka przez przewlekłe podawanie kokainy. Druga grupa otrzymywała infuzje wewnątrzsercowe AAV-ΔJunD. AAV-GFP (zielone białko fluorescencyjne) zastosowano w grupie kontrolnej. Po ustaleniu stabilnej wyjściowej wartości pooperacyjnej określono wpływ ostrej kokainy (0, 5, 10, 20 mg / kg ip) na zadanie. Aby ocenić, czy przewlekłe podawanie kokainy zmienia poznawcze skutki ostrej ekspozycji na kokainę, zwierzęta były następnie porównywane zarówno w obrębie swoich grup operacyjnych, jak i pomiędzy nimi, w dwóch równych zestawach. Jedna grupa była leczona chronicznie solą fizjologiczną, druga z kokainą (2 x 15 mg / kg) przez 21 dni. Dwa tygodnie po zaprzestaniu długotrwałego leczenia uzależnienia od narkotyków powtórzono wyzwania związane z ostrą kokainą. Tydzień później oceniano reakcję lokomotoryczną na kokainę.

2.4. Reakcja lokomotoryczna na kokainę

Aktywność lokomotoryczną oceniano w indywidualnych klatkach (25 cm x 45 cm x 21 cm) przy użyciu systemu aktywności fotobeamu (PAS: San Diego Instruments, San Diego, CA). Aktywność w każdej klatce mierzono za pomocą fotokamer 7 przekraczających szerokość klatki, 6 cm od siebie i 3 cm od podłogi klatki. Dane zebrano przez miny 5 min za pomocą oprogramowania PAS (wersja 2, San Diego Instruments, San Diego, CA). Po X minum, zwierzętom wstrzyknięto kokainę (30 mg / kg ip) i monitorowano aktywność lokomotoryczną przez kolejne X minum.

2.5. Kwantyfikacja mRNA

Szczury otrzymały zastrzyki intra-OFC AAV-GFP lub AAV-ΔFosB, a następnie 21 dwa razy dziennie wstrzyknięcia soli fizjologicznej lub kokainy, dokładnie tak, jak opisano dla eksperymentów behawioralnych. Zwierzęta zastosowano 24 h po ostatnim wstrzyknięciu soli fizjologicznej lub kokainy. Szczury zabijano przez dekapitację. Mózgi szybko wyekstrahowano i otrzymano obustronne stemple 1 grubości 12 z NAc i natychmiast zamrożono i przechowywano w -80 ° C do czasu izolacji RNA. Stuknięcia z OFC zostały również usunięte do analizy za pomocą mikromacierzy DNA, która potwierdziła udany transfer genów za pośrednictwem wirusów w tym regionie (patrz (Winstanley i wsp., 2007) w celu uzyskania bardziej szczegółowych wyników). RNA ekstrahowano z próbek NAc przy użyciu odczynnika RNA Stat-60 (Teltest, Houston, TX) zgodnie z instrukcjami producenta. Zanieczyszczający DNA usunięto przez traktowanie DNazą (DNA-Free, nr katalogowy 1906, Ambion, Austin TX). Oczyszczone RNA poddano odwrotnej transkrypcji do cDNA (Superscript First Strand Synthesis, nr katalogowy 12371-019, Invitrogen). Transkrypty dla genów będących przedmiotem zainteresowania były oznaczane ilościowo za pomocą qPCR w czasie rzeczywistym (SYBR Green, Applied Biosystems, Foster City, CA) na termocyklerze Stratagene (La Jolla, CA) Mx5000p 96-well. Wszystkie startery zostały zsyntetyzowane na zamówienie przez Operon (Huntsville, AL, patrz Tabela 1 w przypadku sekwencji) i zweryfikowano pod względem liniowości i swoistości przed eksperymentami. Wszystkie dane PCR zostały znormalizowane do poziomu dehydrogenazy aldehydu glicerynowego-3-fosforanu (GAPDH), który nie został zmieniony przez leczenie kokainą, zgodnie z następującym wzorem: ΔCt =Ct(gen będący przedmiotem zainteresowania) - Ct (GAPDH). Skorygowane poziomy ekspresji zarówno dla szczurów AAV-ΔFosB i AAV-GFP, które otrzymały kokainę, jak i szczurów AAV-ΔFosB, które otrzymały przewlekłą sól fizjologiczną, zostały następnie obliczone w stosunku do kontroli (grupa AAV-GFP otrzymująca przewlekłą sól fizjologiczną), jak następuje: ΔΔCt = ΔCt - ΔCt (Grupa kontrolna). Zgodnie z zalecaną praktyką w terenie (Livak i Schmittgen, 2001), poziomy ekspresji w stosunku do kontroli zostały następnie obliczone przy użyciu następującego wyrażenia: 2-ΔΔCt.

Tabela 1  

Tabela 1

Sekwencja starterów stosowanych do ilościowego oznaczania poziomów cDNA za pomocą PCR w czasie rzeczywistym.

2.6. Leki

HCl koenzymu (Sigma, St. Louis, MO) rozpuszczono w 0.9% soli fizjologicznej w objętości 1 ml / kg i podawano przez wstrzyknięcie ip. Dawki zostały obliczone jako sól.

2.7. Analiza danych

Wszystkie dane analizowano za pomocą oprogramowania SPSS (SPSS, Chicago, IL). Dane dotyczące lokomotorycznych poddano wieloczynnikowej ANOVA z operacją (dwa poziomy: GFP vs. ΔFosB lub ΔJunD) i przewlekłym leczeniem (dwa poziomy, przewlekłe zasolenie i przewlekła kokaina) między czynnikami osobnika i przedziałem czasowym jako czynnikiem wewnątrz podmiotu. Dane z eksperymentów PCR w czasie rzeczywistym analizowano za pomocą jednowariantowej ANOVA z operacją (dwa poziomy: GFP vs. ΔFosB) i leczenia przewlekłego (dwa poziomy, przewlekłe zasolenie i chroniczna kokaina) jako czynniki stałe. Główne efekty były monitorowane przez niezależne próbki t- w razie potrzeby testy.

3. Wyniki

Experiment 1

Przewlekłe podawanie kokainy powoduje uczulenie na hiperlokomotoryczne skutki ostrej kokainy, które są naśladowane przez ΔFosB

Jak można się było spodziewać, u zwierząt kontrolnych obserwowano silne uczulenie narządów ruchu po przewlekłej ekspozycji na kokainę, przy czym zwierzęta leczone przewlekle kokainą wykazywały zwiększoną nadaktywność w odpowiedzi na prowokację ostrą kokainą (Rys. 1A, przewlekłe leczenie: F1,34 = 4.325, p<0.045). Zwierzęta z nadekspresją ΔJunD, dominującego negatywnego mutanta JunD, który działa jako antagonista ΔFosB (Zachariou i wsp., 2006) w OFC były nie do odróżnienia od zwierząt kontrolnych (Rys. 1C, GFP vs ΔJunD, grupa: F1, 56 = 1.509, NS). Jednak zwierzęta nadmiernie wyrażające ΔFosB w OFC, które otrzymały wielokrotne iniekcje soli fizjologicznej, okazały się "wstępnie uczulone": wykazywały wzmocnioną reakcję lokomotoryczną na ostrą kokainę, która była nieodróżnialna od uczulonej odpowiedzi ich odpowiedników leczonych przewlekłą kokainą (Rys. 1B, GFP w porównaniu z operacją ΔFosB × leczenie chroniczne: F1, 56 = 3.926, p<0.052; ΔFosB tylko: leczenie przewlekłe: F1,22 = 0.664, NS). Zwierzęta ΔFosB były nieco hiperaktywne w ciągu pierwszych 15 min umieszczonych w skrzynkach narządów ruchu (GFP vs ΔFosB, chirurgia: F1,56 = 4.229, p <0.04), ale poziomy aktywności lokomotorycznej były porównywalne z kontrolnymi w 15 minut przed podaniem kokainy (operacja: F1, 56 = 0.138, NS).

Rys. 1  

Rys. 1

Uczulenie lokomotoryczne na kokainę. Ostra kokaina powodowała większy wzrost aktywności ruchowej u zwierząt kontrolnych leczonych przewlekle kokainą w porównaniu do soli fizjologicznej (panel A). U zwierząt z nadekspresją ΔFosB (panel B), te otrzymały roztwór soli fizjologicznej (więcej …)

Biorąc pod uwagę, że gdy podawano kokainę podczas 5CSRT, te same zwierzęta wykazywały stosunkowo zwiększoną zdolność do powstrzymywania się od przedwczesnych odpowiedzi motorycznych, ta nadaktywność wydaje się być specyficzna dla lokomocji ambulatoryjnej, tj. Rodzaju ruchu, który jest typowo rejestrowany w badaniach uczulenia narządów. Chociaż zwiększona aktywność w odpowiedzi na leki pobudzające może odzwierciedlać profil anksjogenny, wewnątrz-OFC nadekspresja? FosB nie zwiększa lęku, jak zmierzono przy użyciu testu z podwyższonym labiryntem plus lub testem w otwartym polu (dane nie pokazane). Zwierzęta były również dobrze przyzwyczajone do iniekcji IP, a wstrzyknięcia soli nie zmieniały ich zdolności poznawczych (Winstanley i wsp., 2007), dlatego ten efekt motoryczny nie może być przypisany ogólnej odpowiedzi na wstrzyknięcie IP. Podsumowując, odkrycia te wskazują, że indukcja ΔFosB w OFC jest wystarczająca (ale nie konieczna) dla uczulonej lokomotywy reagującej na kokainę, nawet jeśli ΔFosB w tym samym regionie powoduje tolerancję na skutki kokainy na motywację i impulsywność (Winstanley i wsp., 2007).

Experiment 2

Przewlekłe podawanie kokainy moduluje ekspresję genu w NAc

Jeżeli określona cząsteczka w NAc przyczyniała się do wrażenia wcześniej uczulonego obserwowanego w grupie leczonej solanką AAV-ΔFosB, wówczas spodziewalibyśmy się uzyskać podobną odpowiedź biochemiczną u tych zwierząt w porównaniu ze zwierzętami zarówno w AAV-GFP, jak i Grupy AAV-ΔFosB traktowane przewlekle za pomocą kokainy. Ponadto zwierzęta w grupie AAV-GFP leczonej solą fizjologiczną nie powinny wykazywać tej odpowiedzi, ponieważ zwierzęta te nie są uczulone na kokainę. Ten wzór wyników znajdzie odzwierciedlenie w znaczącej interakcji między lekiem a chirurgią, wspartej znaczącymi niezależnymi próbkami t- porównanie metod z grup leczonych solanką AAV-GFP i AAV-ΔFosB plus grup traktowanych AAV-ΔFosB i AAV-GFP. Główne efekty leczenia farmakologicznego lub operacji mogłyby potwierdzić, że przewlekła kokaina lub nadmierna ekspresja ΔFosB w OFC może modulować docelową cząsteczkę w NAc, ale ta obserwacja jest niewystarczająca do wyjaśnienia uczulonej reakcji narządowej obserwowanej w grupie traktowanej AAV-ΔFosB solą fizjologiczną . Tkanka od jednego zwierzęcia, które otrzymywało infuzje wewnątrzserowe OFC AAV-GFP i powtarzane wstrzyknięcia kokainy, nie mogła być analizowana ze względu na niezwykle niską wydajność RNA. W tym eksperymencie skupiliśmy się na kilku genach, które są związane z uczuleniem lokomotorycznym na kokainę (patrz dyskusja).

3.1. ΔFosB / FosB

Poziomy mRNA FosB w NAc nie zostały zmienione ani przez przewlekłe leczenie lekami (Rys. 2A, narkotyk: F1,14 = 1.179, ns) lub wyrażenie ΔFosB w OFC (operacja: F1, 14 = 0.235, ns). Jednak poziomy ΔFosB były znacznie wyższe u zwierząt leczonych przewlekle kokainą zgodnie z wcześniejszymi doniesieniami (Chen i wsp., 1997); Rys. 2B, narkotyk: F1,14 = 7.140, p<0.022). Co ciekawe, ilość mRNA ΔFosB w NAc zwierząt traktowanych solanką była niższa u tych, u których ten czynnik transkrypcyjny był nadekspresjonowany w OFC (lek: F1,14 = 9.362, p<0.011). Jednak brak interakcji lek × zabieg chirurgiczny wskazuje, że przewlekłe leczenie kokainą miało taki sam efekt w obu grupach leczonych AAV-GFP i AAV-ΔFosB, proporcjonalnie zwiększając poziomy ΔFosB w podobnym stopniu (lek × operacja: F1, 14 = 0.302, ns).

Rys. 2  

Rys. 2

Zmiany w mRNA w obrębie NAc zwierząt nadmiernie wyrażających GFP lub ΔFosB w OFC i leczonych przewlekle solą fizjologiczną lub kokainą. Dane wskazują liniowe zmiany w wyrażeniu jako odsetek wartości kontrolnych. Pokazane dane są (więcej …)

3.2. Łuk / CREB / PSD95

Nie było dowodów zwiększonego łuku (związanego z aktywnością białka związanego z cytoszkieletem) wyrażającego 24 h po ostatniej ekspozycji na lek, ani nie zwiększającego ΔFosB w poziomach zmian OFC mRNA Arc w NAc (Rys. 2C, narkotyk: F1.14 = 1.416, ns; Chirurgia: F1,14 = 1.304, ns). Podobnie, nie obserwowano zmian w ekspresji CREB (cAMP białka odpowiedzi wiązania cAMP) (Rys. 2D, narkotyk: F1,14 = 0.004, ns; Chirurgia: F1,14 = 0.053, ns). Jednak przewlekłe podawanie kokainy znacząco zwiększało poziomy mRNA dla PSD95 (białka gęstości postsynaptycznej 95 kD) (Rys. 2E, narkotyk: F1,14 = 11.275, p <0.006), ale wzrost ten był podobny w obu grupach AAV-GFP i AAV-ΔFosB (operacja: F1, 14 = 0.680, ns; lek × operacja: F1,14 = 0.094, ns).

3.3. re2/ GABAB/ GluR1 / GluR2

Poziomy mRNA dla dopaminy D2 receptory wzrosły po chronicznym podawaniu kokainy (Rys. 2F, narkotyk: F1,14 = 7.994, p<0.016), ale na wzrost ten nie miała wpływu nadekspresja ΔFosB w OFC (operacja: F1, 14 = 0.524, ns; lek × operacja: F1,14 = 0.291, ns). poziomy mRNA GABAB receptor wykazywał podobny profil, z poziomami wzrastającymi o małą, ale znaczącą ilość po wielokrotnym narażeniu na kokainę, niezależnie od manipulacji wirusami (Rys. 2G, narkotyk: F1,14 = 5.644, p <0.037; operacja: F1, 14 = 0.000, ns; lek × operacja: F1,14 = 0.463, ns). Jednak na poziom podjednostek receptora glutaminianu AMPA GluR1 i GluR2 nie miały wpływu jakiekolwiek manipulacje, chociaż istniała niewielka tendencja do wzrostu GluR2 po leczeniu przewlekłym kokainą (Rys. 2H, GluR1: lek: F1,14 = 0.285, ns; Chirurgia: F1, 14 = 0.323, ns; lek × operacja: F1,14 = 0.224, ns; Rys. 2I, GluR2: lek: F1,14 = 3.399, p <0.092; operacja: F1, 14 = 0.981, ns; lek × operacja: F1,14 = 0.449, ns).

Podsumowując, chociaż leczenie przewlekłą kokainą zmieniło poziomy mRNA dla wielu genów badanych w NAc, nie obserwowaliśmy odpowiedniego zwiększenia ekspresji tych genów u szczurów leczonych solą fizjologiczną, które nadmiernie wyrażały ΔFosB w OFC. Te odkrycia sugerują, że te konkretne geny nie biorą udziału w zwiększonej odpowiedzi narządu ruchu obserwowanej w tej grupie.

4. Dyskusja

Tutaj pokazujemy, że nadmierna ekspresja ΔFosB u uczulonych szczurów OFC na działanie pobudzające narządów kokainy, naśladując działania chronicznego podawania kokainy. Wcześniej wykazaliśmy, że działanie tych samych zwierząt na modelach 5CSRT i dyskontowaniu opóźnień jest mniej dotknięte przez ostrą kokainę i że podobne działanie podobne do tolerancji obserwuje się po wielokrotnym narażeniu na kokainę. Tak więc uczulenie i tolerancję na różne działania kokainy można zaobserwować u tych samych zwierząt, przy obu adaptacjach za pośrednictwem tej samej cząsteczki, ΔFosB, działających w tym samym regionie mózgu. Fakt, że oba zjawiska mogą być jednocześnie indukowane przez naśladowanie jednego z działań kokainy w pojedynczym korowym locus, podkreśla znaczenie regionów korowych w następstwie ciągłego przyjmowania leków. Co więcej, te dane sugerują, że tolerancja i uczulenie odzwierciedlają dwa pozornie kontrastujące, ale ściśle ze sobą powiązane aspekty reakcji na uzależniające leki.

Biorąc pod uwagę, że zwiększona ekspresja ΔFosB w NAc jest krytycznie zaangażowana w rozwój uczulenia narządów, prawdopodobną hipotezą byłoby, że nadekspresja ΔFosB w OFC uwrażliwiła zwierzęta na kokainę poprzez zwiększenie poziomów ΔFosB w NAc. Jednakże stwierdzono odwrotny wynik: poziomy ΔFosB w NAc były istotnie niższe u zwierząt nadmiernie wyrażających ΔFosB w OFC. Konsekwencje behawioralne tego spadku NA ΔFosB są trudne do zinterpretowania, ponieważ hamowanie działań ΔFosB poprzez nadmierną ekspresję ΔJunD w tym regionie zmniejsza wiele skutków kokainy u myszy (Peakman i wsp., 2003). Istnieją pewne podobieństwa między tymi obserwacjami a tymi dokonanymi w odniesieniu do układu dopaminowego. Na przykład, częściowe wyczerpanie dopaminy w NAc może prowadzić do nadaktywności, tak jak bezpośrednie zastosowanie agonistów dopaminy w tym regionie (Bachtell i wsp., 2005; Costall i wsp., 1984; Parkinson i wsp., 2002; Winstanley i wsp., 2005b). Podobnie, fakt, że zwiększanie poziomu korowego ΔFosB może zmniejszać ekspresję podkorową przypomina dobrze ustalone odkrycie, że wzrost przed-dopaminowej transmisji dopaminergicznej często towarzyszy wzajemnemu zmniejszeniu poziomów dopaminy w prążkowiu (Deutch i wsp., 1990; Mitchell i Gratton, 1992). Sposób, w jaki mechanizm sprzężenia zwrotnego może działać w przypadku wewnątrzkomórkowych cząsteczek sygnałowych, jest obecnie niejasny, ale może odzwierciedlać zmiany w ogólnej aktywności niektórych sieci neuronowych spowodowane zmianą transkrypcji genów. Na przykład zwiększenie ΔFosB w OFC prowadzi do zwiększenia aktywności miejscowej hamowania, o czym świadczy wzrost poziomu GABAA receptora mGluR5 i substancji P, jak wykryto w analizie mikromacierzy (Winstanley i wsp., 2007). Ta zmiana aktywności OFC może następnie wpływać na aktywność w innych obszarach mózgu, co z kolei może prowadzić do lokalnej zmiany ekspresji ΔFosB. To, czy poziomy ΔFosB odzwierciedlają względne zmiany w aktywności dopaminy, jest kwestią, która wymaga dalszych badań.

Wszystkie zwierzęta wykazywały znaczący wzrost poziomów mRNA ΔFosB w NAc po przewlekłym leczeniu kokainą, zgodnie z wcześniejszymi doniesieniami o zwiększonych poziomach białka (Chen i wsp., 1997; Hope i wsp., 1992; Nye i wsp., 1995). Jednakże niedawne doniesienie wykazało, że poziomy mRNA ΔFosB nie były już znacząco podwyższone 24 h po przewlekłym leczeniu amfetaminą, chociaż znaczące wzrosty obserwowano 3 h po ostatnim wstrzyknięciu (Alibhai i wsp., 2007). Ta rozbieżność może wynikać z różnicy w stosowanym leku psychostymulującym (kokaina a amfetamina), ale biorąc pod uwagę krótszy okres półtrwania kokainy, można rozsądnie oczekiwać, że jego wpływ na ekspresję genu będzie normalizować się szybciej niż amfetaminy, raczej niż na odwrót. Bardziej wiarygodnym powodem dla tych różnych wyników jest fakt, że zwierzętom w obecnym badaniu wstrzyknięto umiarkowaną dawkę leku dwa razy na dobę w ciągu 21 dni w porównaniu z pojedynczym wstrzyknięciem dużej dawki przez 7 dni (Alibhai i wsp., 2007). Bardziej rozbudowany schemat leczenia mógł spowodować zaobserwowanie wyraźniejszych zmian.

Chociaż zmiany w ekspresji genów obserwowane w NAC następujących po przewlekłej kokainie są ogólnie zgodne z poprzednio zgłoszonymi odkryciami, wielkość efektów jest mniejsza w obecnym badaniu. Jednym z możliwych powodów jest to, że zwierzęta zostały uśmiercone tylko 24 h po ostatnim wstrzyknięciu kokainy, podczas gdy w większości badań wykorzystano tkankę uzyskaną dwa tygodnie od ostatniej ekspozycji na lek. Badania nad przebiegiem czasowym uczulenia lokomotorycznego wskazują, że bardziej wyraźne zmiany zarówno w zachowaniu, jak i ekspresji genów / białek obserwowane są w tym późniejszym punkcie czasowym. Chociaż zgłaszamy niewielki wzrost mRNA dla dopaminy D2 receptora w NAc, ogólny konsensus jest taki, że poziomy ekspresji D2 lub D1 Receptor nie ulega trwałej zmianie po pojawieniu się uczulenia narządów, chociaż zarówno wzrasta, jak i zmniejsza się w D2 Numer receptora został zgłoszony wkrótce po zakończeniu leczenia uczulającego (patrz (Pierce i Kalivas, 1997) do dyskusji). Nasza obserwacja, że ​​mRNA GluR1 i GluR2 pozostały niezmienione po przewlekłym leczeniu kokainą w tym wczesnym punkcie czasowym, jest również zgodna z poprzednim raportem (Fitzgerald i wsp., 1996), chociaż wzrost mRNA GluR1 wykryto w późniejszych punktach czasowych po ustaniu przewlekłego leczenia psychostymulantem (Churchill i wsp., 1999).

Jednakże zaobserwowaliśmy niewielki wzrost mRNA PSD95 w NAc zwierząt leczonych przewlekle za pomocą kokainy. PSD95 jest cząsteczką rusztowania i jest jednym z głównych białek w obrębie gęstości postsynaptycznej synaps pobudzających. Zakotwicza kilka receptorów glutaminianowych i związanych z nimi białek sygnałowych w synapsie i uważa się, że wzrost ekspresji PSD95 odzwierciedla zwiększoną aktywność synaptyczną i zwiększoną insercję i stabilizację receptorów glutaminianu w synapsach (van Zundert i wsp., 2004). Rola PSD95 w rozwoju uczulenia narządu ruchu została zasugerowana wcześniej (Yao i wsp., 2004).

Wzrost ekspresji Arc został również powiązany ze wzrostem aktywności synaptycznej. Jednakże, podczas gdy zaobserwowano wzrost ekspresji Arc w NAc, 50 min po wstrzyknięciu amfetaminy (Klebaur i wsp., 2002), nasze dane wskazują, że przewlekłe podawanie kokainy nie zwiększa w sposób ciągły Arc w NAc, chociaż obserwowano wzrost łuku 24 po przewlekłym dawkowaniu lekami przeciwdepresyjnymi (Larsen i wsp., 2007) i amfetaminę (Ujike i wsp., 2002). Wzrost fosforylacji CREB obserwuje się także w NAc po podaniu ostrej kokainy i amfetaminy (Kano i wsp., 1995; Konradi i wsp., 1994; Self i wsp., 1998), ale nie jest zaskakujące, że po przewlekłym podawaniu kokainy nie zaobserwowano wzrostu poziomu mRNA CREB. Uważa się, że sygnalizacja przez szlak CREB jest ważniejsza w początkowych fazach przyjmowania leków, a czynniki transkrypcyjne, takie jak ΔFosB, zaczynają dominować w miarę postępu uzależnienia (McClung i Nestler, 2003). Chociaż CREB ma udział w nagradzających efektach kokainy (Carlezon i wsp., 1998), nie było doniesień, że zwiększająca się ekspresja CREB wpływa na uczulenie narządów, chociaż wzrost za pośrednictwem wirusów w endogennym dominującym negatywnym antagoniście CREB, indukowalne białko cAMP wczesnej represji lub ICER, zwiększa nadaktywność spowodowaną ostrym wstrzyknięciem amfetaminy (Green i wsp., 2006).

Podsumowując, chociaż większość indukowanych przez lek zmian obserwowaliśmy zgodnie z przewidywaniami z literatury, nie stwierdziliśmy żadnych zmian w ekspresji genów w NAc, które mogłyby wyjaśnić uczuloną reakcję lokomotoryczną na kokainę obserwowaną u nieleczonych zwierząt nieleczonych z intra-OFC AAV-ΔFosB. Stwarza to możliwość, że zwiększenie ΔFosB w OFC może nie wpływać na uczulenie silnika za pośrednictwem NAc, chociaż wiele innych genów, których tu nie badano, może być zaangażowanych. Znaczne dowody sugerują, że modulacja przyśrodkowej kory przedczołowej (mPFC) może zmieniać aktywność prążkowia i tym samym przyczyniać się do behawioralnego uczulenia na psychostymulanty (Steketee, 2003; Steketee i Walsh, 2005), choć mniej wiadomo na temat roli bardziej brzusznych regionów przedczołowych, takich jak OFC. NAC otrzymuje pewne prognozy z OFC (Berendse i wsp., 1992). Jednak w bardziej aktualnym i szczegółowym badaniu zidentyfikowano bardzo niewiele bezpośrednich projekcji OFC-NAc: rzadkie znakowanie najbardziej bocznej części powłoki NAc zaobserwowano po wstrzyknięciu znacznika wyprzedzającego do bocznych i boczno-bocznych obszarów OFC, a najbardziej brzuszny OFC region wysyła minimalne prognozy do rdzenia NAC (Schilman i wsp., 2008). Centralna skorupa jądrowa otrzymuje znacznie gęstsze unerwienie. W świetle tego anatomicznego dowodu, większość tkanki NAc analizowanej w naszych reakcjach PCR nie byłaby bezpośrednio unerwiona przez OFC, zmniejszając szanse, że jakiekolwiek zmiany w ekspresji genów zostaną skutecznie wykryte.

OFC rzutuje w dużym stopniu na regiony, które same są silnie związane z NAc, takie jak mPFC, podstawno-boczne jądro migdałowate (BLA), skorupa ogoniasta i jądro podwzgórzowe (STN). To, czy zmiany w OFC mogą pośrednio modulować funkcjonowanie NAc poprzez jego wpływ w tych obszarach, jest kwestią otwartą. Wykazano, że aktywność w BLA jest zmieniona po zmianach OFC, i że w znacznym stopniu przyczynia się to do deficytów w uczeniu odwracania spowodowanym uszkodzeniem OFC (Stalnaker i wsp., 2007), ale jakiekolwiek efekty w obszarach takich jak NAc nie zostały jeszcze zgłoszone. Może być bardziej produktywne skupienie uwagi na innych obszarach silniej związanych z OFC, które również są silnie zaangażowane w kontrolę motoryczną. STN jest szczególnie obiecującym celem, ponieważ nie tylko uszkodzenia STN i OFC wywołują podobny wpływ na impulsywność i uczenie się Pawłowa (Baunez i Robbins, 1997; Chudasama i wsp., 2003; Uslaner i Robinson, 2006; Winstanley i wsp., 2005a), ale uczulenie lokomotoryczne wywołane psychostymulantem wiąże się ze wzrostem ekspresji c-Fos w tym regionie (Uslaner i wsp., 2003). Przyszłe eksperymenty mające na celu zbadanie, w jaki sposób wywołane przez leki zmiany w ekspresji genów w OFC wpływają na funkcjonowanie obszarów położonych dalej, takich jak STN, są uzasadnione. OFC wysyła również niewielką projekcję do brzusznego obszaru nakrywki (Geisler i wsp., 2007), regionu, o którym wiadomo, że jest krytycznie zaangażowany w rozwój uczuleń narządów ruchu. Jest możliwe, że nadekspresja ΔFosB w OFC może zatem wpływać na uczulenie lokomotoryczne za pośrednictwem tego szlaku.

Dokładny charakter związku pomiędzy wywołanymi lekami zmianami funkcji poznawczych a uczuleniem narządów jest obecnie niejasny i do tej pory skupialiśmy się na OFC. Biorąc pod uwagę te wyniki, możliwe jest, że zmiany w ekspresji genów związane z rozwojem uczulenia narządów ruchu w innych regionach mózgu mogą z kolei mieć pewien wpływ na reakcję poznawczą na kokainę. Eksperymenty badające wzajemne oddziaływanie między obszarami korowymi i podkorowymi po podaniu leków uzależniających mogą rzucić nowe światło na sposób generowania i utrzymywania stanu uzależnienia oraz interaktywne role odgrywane przez uczulenie i tolerancję w tym procesie.

Referencje

  • Alibhai IN, Zielona TA, Potashkin JA, Nestler EJ. Regulacja ekspresji mRNA fosB i DeltafosB: badania in vivo i in vitro. Brain Res. 2007;1143: 22-33. [Artykuł bezpłatny PMC] [PubMed]
  • Amerykańskie Stowarzyszenie Psychiatryczne. Podręcznik diagnostyczno-statystyczny IV ". Washington DC: American Psychiatric Association; 1994.
  • Bachtell RK, Whisler K, Karanian D, Self DW. Wpływ wewnątrzjądrowo osiadłego nabłonka na płaszczenie agonistów i antagonistów dopaminy w odniesieniu do zachowań kokainowych i poszukiwanie kokainy u szczurów. Psychofarmakologia (Berl) 2005;183: 41-53. [PubMed]
  • Baunez C, Robbins TW. Obustronne uszkodzenia jądra podwzgórza wywołują liczne niedobory w zadawaniu u szczurów. Eur J Neurosci. 1997;9: 2086-99. [PubMed]
  • Bechara A. Podejmowanie decyzji, kontrola impulsów i utrata siły woli, by stawić opór narkotykom: perspektywa neurokognitywna. Nat Neurosci. 2005;8: 1458-63. [PubMed]
  • Berendse HW, Galis-de Graaf Y, Groenewegen HJ. Organizacja topograficzna i związek z brzusznymi przedziałami prącikowymi przedczołowych wypustek korowo-siatkowych u szczurów. J Comp Neurol. 1992;316: 314-47. [PubMed]
  • Carlezon WA, Jr, et al. Regulacja nagrody kokainowej przez CREB. Science. 1998;282: 2272-5. [PubMed]
  • Chen J, Kelz MB, Hope BT, Nakabeppu Y, Nestler EJ. Przewlekłe antygeny związane z Fos: stabilne warianty deltaFosB indukowane w mózgu przez przewlekłe leczenie. J Neurosci. 1997;17: 4933-41. [PubMed]
  • Chudasama Y, et al. Dysocjacyjne aspekty wydajności w zadaniu 5 do wyboru czasu reakcji po uszkodzeniach grzbietowej przedniej części obręczy, kory infralimbicznej i orbitalno-czołowej u szczurów: zróżnicowany wpływ na selektywność, impulsywność i kompulsywność. Behav Brain Res. 2003;146: 105-19. [PubMed]
  • Churchill L, Swanson CJ, Urbina M, Kalivas PW. Powtarzająca się kokaina zmienia poziomy podjednostek receptora glutaminianu w jądrze półleżącym i brzusznej części nakrywkowej szczurów, które rozwijają uczulenie behawioralne. J Neurochem. 1999;72: 2397-403. [PubMed]
  • Colby CR, Whisler K, Steffen C, Nestler EJ, Self DW. Nadprodukcja DeltaFosB specyficzna dla komórek macierzystych wzmacnia motywację do kokainy. J Neurosci. 2003;23: 2488-93. [PubMed]
  • Costall B, Domeney AM, Naylor RJ. Nadpobudliwość ruchowa spowodowana wlewem dopaminy do jądra półleżącego mózgu szczura: specyfika działania. Psychofarmakologia (Berl) 1984;82: 174-180. [PubMed]
  • Deutch AY, Clark WA, Roth RH. Przedsercowe ubytki kory dopaminy zwiększają odpowiedź neuronów dopaminowych mezolimbicznych na stres. Brain Res. 1990;521: 311-5. [PubMed]
  • Fitzgerald LW, Ortiz J, Hamedani AG, Nestler EJ. Leki nadużywania i stres zwiększają ekspresję podjednostek receptora glutaminianu GluR1 i NMDAR1 w obszarze nakrywkowym brzucha szczura: powszechne adaptacje między czynnikami uczulającymi. J Neurosci. 1996;16: 274-82. [PubMed]
  • Garavan H, Hester R. Rola kontroli poznawczej w uzależnieniu od kokainy. Neuropsychol Rev. 2007;17: 337-45. [PubMed]
  • Geisler S, Derst C, Veh RW, Zahm DS. Glutamatergiczne aferentne brzuszne obszary nakrywkowe szczura. J Neurosci. 2007;27: 5730-43. [Artykuł bezpłatny PMC] [PubMed]
  • Green TA, et al. Indukcja ekspresji ICER w jądrze półleżącym przez stres lub amfetaminę zwiększa reakcje behawioralne na bodźce emocjonalne. J Neurosci. 2006;26: 8235-42. [PubMed]
  • Hanson KL, Luciana M, Sullwold K. Deficyt decyzyjny związany z nagrodami i podwyższona impulsywność wśród MDMA i innych użytkowników narkotyków. Drug Alcohol Depend. 2008
  • Hommel JD, Sears RM, Georgescu D, Simmons DL, DiLeone RJ. Lokalny knockdown genu w mózgu przy użyciu interferencji RNA za pośrednictwem wirusów. Nat Med. 2003;9: 1539-44. [PubMed]
  • Hope B, Kosofsky B, Hyman SE, Nestler EJ. Regulacja bezpośredniej wczesnej ekspresji genów i wiązanie AP-1 w jądrze szczura za pomocą przewlekłej kokainy. Proc Natl Acad Sci US A. 1992;89: 5764-8. [Artykuł bezpłatny PMC] [PubMed]
  • Jentsch JD, Taylor JR. Impulsywność wynikająca z dysfunkcji frontostriatal w nadużywaniu narkotyków: implikacje dla kontroli zachowania przez bodźce związane z nagrodą. Psychofarmakologia. 1999;146: 373-90. [PubMed]
  • Kalivas PW, Stewart J. Transmisja dopaminowa w inicjacji i ekspresji uczuleniowej i stresowej aktywności motorycznej. Brain Res Brain Res Rev. 1991;16: 223-44. [PubMed]
  • Kalivas PW, Volkow ND. Neuralna podstawa uzależnienia: patologia motywacji i wyboru. Am J Psychiatry. 2005;162: 1403-13. [PubMed]
  • Kano T, Suzuki Y, Shibuya M, Kiuchi K, Hagiwara M. Indukowana kokaina fosforylacja CREB i ekspresja c-Fos są tłumione u myszy modelujących parkinsonizm. NeuroReport. 1995;6: 2197-200. [PubMed]
  • Karler R, Calder LD, Bedingfield JB. Sensytyzacja behawioralna kokainy i pobudzające aminokwasy. Psychofarmakologia (Berl) 1994;115: 305-10. [PubMed]
  • Kelz MB, i in. Ekspresja czynnika transkrypcyjnego deltaFosB w mózgu kontroluje wrażliwość na kokainę. Natura. 1999;401: 272-6. [PubMed]
  • Klebaur JE, et al. Zdolność amfetaminy do wywołania ekspresji mRNA łuku (Arg 3.1) w jądrze ogoniastym, jądrze półleżącym i kory nowej jest modulowana przez kontekst środowiskowy. Brain Res. 2002;930: 30-6. [PubMed]
  • Konradi C, Cole RL, Heckers S, Hyman SE. Amfetamina reguluje ekspresję genów w prążkowiu szczura przez czynnik transkrypcyjny CREB. J Neurosci. 1994;14: 5623-34. [PubMed]
  • Larsen MH, Rosenbrock H, Sams-Dodd F, Mikkelsen JD. Ekspresja czynnika neurotropowego pochodzącego z mózgu, mRNA regulowanego aktywnością białka szkieletu komórkowego i zwiększenie neurogenezy hipokampa u szczurów po podchronicznym i przewlekłym leczeniu za pomocą potrójnego monoaminowego inhibitora wychwytu zwrotnego tesofenzyny. Eur J Pharmacol. 2007;555: 115-21. [PubMed]
  • Lejuez CW, Bornovalova MA, Daughters SB, Curtin JJ. Różnice w zachowaniach impulsywności i ryzyku seksualnym wśród użytkowników pęknięć / kokainy w śródmieściu oraz użytkowników heroiny. Drug Alcohol Depend. 2005;77: 169-75. [PubMed]
  • Livak KJ, Schmittgen TD. Metody. Vol. 25. San Diego, Kalifornia: 2001. Analiza danych dotyczących ekspresji względnych genów za pomocą ilościowej reakcji PCR w czasie rzeczywistym i metody 2 (-Delta Delta C (T)); pp. 402-8.
  • McClung CA, Nestler EJ. Regulacja ekspresji genów i nagrody kokainy przez CREB i deltaFosB. Nat Neurosci. 2003;6: 1208-15. [PubMed]
  • Mitchell JB, Gratton A. Częściowe zubożenie dopaminy kory przedczołowej prowadzi do zwiększonego uwalniania dopaminy mezolimbiny wywołanego przez powtarzane narażenie na bodźce naturalnie wzmacniające. J Neurosci. 1992;12: 3609-18. [PubMed]
  • Moeller FG, i in. Zmniejszona integralność istoty białej ciała modzelowatego przedniego jest związana ze zwiększoną impulsywnością i zmniejszoną rozróżnialnością u osób uzależnionych od kokainy: obrazowanie tensora dyfuzji. Neuropsychopharmacology. 2005;30: 610-7. [PubMed]
  • Nestler EJ. Transkrypcyjne mechanizmy uzależnienia: rola deltaFosB. Philos Trans R Soc London, B Biol Sci. 2008;363: 3245-55. [Artykuł bezpłatny PMC] [PubMed]
  • Nye HE, Hope BT, Kelz MB, Iadarola M, Nestler EJ. Badania farmakologiczne regulacji przewlekłego indukowania antygenu związanego z FOS przez kokainę w prążkowiu i jądrze półleżącym. J Pharmacol Exp Ther. 1995;275: 1671-80. [PubMed]
  • Parkinson JA, i in. Nucleus accumbens wyczerpanie dopaminy upośledza zarówno nabywanie, jak i osiąganie apetycznego podejścia do podejścia Pavlovia: implikacje dla funkcji dopaminy mesoaccumbens. Behav Brain Res. 2002;137: 149-63. [PubMed]
  • Paxinos G, Watson C. Mózg szczura o współrzędnych stereotaktycznych. Sydney: Academic Press; 1998.
  • Peakman MC, et al. Indukowalna, specyficzna dla regionu mózgowego ekspresja dominującego negatywnego mutanta c-Jun u transgenicznych myszy zmniejsza wrażliwość na kokainę. Brain Res. 2003;970: 73-86. [PubMed]
  • Pierce RC, Kalivas PW. Model obwodowy ekspresji behawioralnego uczulenia na psychostymulanty podobne do amfetaminy. Brain Res Brain Res Rev. 1997;25: 192-216. [PubMed]
  • Robinson TE, Berridge KC. Podstawy neuronalne głodu narkotykowego: teoria nałogowo-uwrażliwiająca na motywację. Brain Res Brain Res Rev. 1993;18: 247-91. [PubMed]
  • Rogers RD, et al. Dysocjacyjne deficyty w podejmowaniu decyzji o przewlekłych nadużywaniach amfetaminy, nadużywaniu opiatów, u pacjentów z ogniskowym uszkodzeniem kory przedczołowej i normalnych ochotników pozbawionych tryptofanu: Dowody na mechanizmy monoaminergiczne. Neuropsychopharmacology. 1999;20: 322-39. [PubMed]
  • Schilman EA, Uylings HB, Galis-de Graaf Y, Joel D, Groenewegen HJ. Kora oczodołowa u szczurów wykonuje projekcję topograficzną do centralnych części kompleksu skorupy jądra ogoniastego. Neurosci Lett. 2008;432: 40-5. [PubMed]
  • Schoenbaum G, Roesch MR, Stalnaker TA. Kora orbitofrontalna, podejmowanie decyzji i narkomania. Trendy Neurosci. 2006;29: 116-24. [Artykuł bezpłatny PMC] [PubMed]
  • Self DW, et al. Zaangażowanie zależnej od cAMP kinazy białkowej w jądrze półleżącym w samopodawaniu kokainy i nawrót zachowania poszukującego kokainy. J Neurosci. 1998;18: 1848-59. [PubMed]
  • Stalnaker TA, Franz TM, Singh T, Schoenbaum G. Urazy podstawno-boczne ciała migdałowatego usuwają upośledzenie odwracalne zależne od orbitofrontacji. Neuron. 2007;54: 51-8. [PubMed]
  • Steketee JD. Systemy neuroprzekaźnikowe przyśrodkowej części przedczołowej c006Frtex: potencjalna rola w uczuleniu na środki psychostymulujące. Brain Res Brain Res Rev. 2003;41: 203-28. [PubMed]
  • Steketee JD, Walsh TJ. Wielokrotne wstrzyknięcia sulpirydu do przyśrodkowej kory przedczołowej wywołuje uczulenie na kokainę u szczurów. Psychofarmakologia (Berl) 2005;179: 753-60. [PubMed]
  • Ujike H, Takaki M, Kodama M, Kuroda S. Ekspresja genu związana z synaptogenezą, neurytogenezą i kinazą MAP w uczuleniu behawioralnym na psychostymulanty. Ann NY Acad Sci. 2002;965: 55-67. [PubMed]
  • Uslaner JM, Crombag HS, Ferguson SM, Robinson TE. Aktywność psychomotoryczna wywołana kokainą jest związana z jej zdolnością do indukowania ekspresji mRNA c-fos w jądrze podwzgórzowym: skutki dawki i powtarzane leczenie. Eur J Neurosci. 2003;17: 2180-6. [PubMed]
  • Uslaner JM, Robinson TE. Podwzgórzowe uszkodzenia jądra zwiększają działanie impulsywne i zmniejszają impulsywny wybór - mediacja poprzez wzmocnioną motywację motywacyjną? Eur J Neurosci. 2006;24: 2345-54. [PubMed]
  • van Zundert B, Yoshii A, Constantine-Paton M. Receptoryzacja i handel w synapsach glutaminianowych: propozycja rozwojowa. Trendy Neurosci. 2004;27: 428-37. [PubMed]
  • Verdejo-Garcia AJ, Perales JC, Perez-Garcia M. Poznawcza impulsywność u osób nadużywających polisubstancję kokainy i heroiny. Addict Behav. 2007;32: 950-66. [PubMed]
  • Volkow ND, Fowler JS. Uzależnienie, choroba przymusu i napędu: zajęcie kory oczodołowo-czołowej. Cereb Cortex. 2000;10: 318-25. [PubMed]
  • Winstanley CA, et al. Zwiększona impulsywność podczas wycofywania z samodzielnego podawania kokainy: rola DeltaFosB w korze oczodołowo-czołowej. Cereb Cortex. 2008 Jun 6; Elektroniczna publikacja przed drukiem.
  • Winstanley CA, Baunez C, Theobald DE, Robbins TW. Zmiany w jądrze podwzgórzu zmniejszają impulsywny wybór, ale upośledzają autoshaping u szczurów: znaczenie zwojów podstawnych w kondycjonowaniu Pawłowa i kontroli impulsów. Eur J Neurosci. 2005a;21: 3107-16. [PubMed]
  • Winstanley CA, Theobald DE, Dalley JW, Robbins TW. Interakcje między serotoniną i dopaminą w kontrolowaniu wyboru impulsywnego u szczurów: Implikacje terapeutyczne w zaburzeniach kontroli impulsów. Neuropsychopharmacology. 2005b;30: 669-82. [PubMed]
  • Winstanley CA, et al. Indukcja DeltaFosB w korze oczodołowej pośredniczy w tolerancji na indukowane kokainą zaburzenia funkcji poznawczych. J Neurosci. 2007;27: 10497-507. [PubMed]
  • Wolf ME. Rola aminokwasów pobudzających w uczuleniu behawioralnym na stymulatory psychomotoryczne. Prog Neurobiol. 1998;54: 679-720. [PubMed]
  • Yao WD, et al. Identyfikacja PSD-95 jako regulatora mediowanej dopaminą plastyczności synaptycznej i behawioralnej. Neuron. 2004;41: 625-38. [PubMed]
  • Zachariou V, i in. Istotna rola DeltaFosB w jądrze półleżącym w działaniu morfiny. Nat Neurosci. 2006;9: 205-11. [PubMed]