Różnicowa indukcja izoform FosB w mózgu przez fluoksetynę i stres przewlekły (2015)

Uważa się, że duże zaburzenie depresyjne wynika częściowo z dysfunkcji mózgowego „obwodu nagrody”, składającego się z mezolimbicznego układu dopaminowego oraz bodźców glutaminergicznych i neuromodulujących tego układu. Zarówno przewlekły stres, jak i leczenie przeciwdepresyjne regulują transkrypcję genów w wielu obszarach mózgu tworzących te obwody, ale dokładna natura czynników transkrypcyjnych i genów docelowych zaangażowanych w te procesy pozostaje niejasna. Tutaj demonstrujemy indukcję czynników transkrypcyjnych rodziny FosB w około 25 różnych regionach mózgu dorosłej myszy, w tym wielu częściach obwodów nagrody, przez przewlekłą ekspozycję na przeciwdepresyjną fluoksetynę. Dalej odkrywamy specyficzne wzorce ekspresji produktu genu FosB (tj. zróżnicowaną ekspresję pełnej długości FosB, ΔFosB i Δ2ΔFosB) w obszarach mózgu związanych z depresją – jądro półleżące (NAc), kora przedczołowa (PFC) i hipokamp – w odpowiedź na przewlekłe leczenie fluoksetyną i porównaj te wzorce z różnicową indukcją izoform FosB w modelu przewlekłego stresu społecznego depresji z leczeniem fluoksetyną i bez niego. Odkryliśmy, że przewlekła fluoksetyna, w przeciwieństwie do stresu, powoduje indukcję niestabilnej pełnej długości izoformy FosB w NAc, PFC i hipokampie nawet 24 godziny po ostatnim wstrzyknięciu, co wskazuje, że te obszary mózgu mogą ulegać przewlekłej aktywacji, gdy fluoksetyna jest włączona pokładzie, nawet przy braku stresu. Odkryliśmy również, że tylko stabilna izoforma ΔFosB koreluje z behawioralnymi reakcjami na stres. Dane te sugerują, że NAc, PFC i hipokamp mogą stanowić użyteczne cele dla ukierunkowanej interwencji w zaburzeniach nastroju (tj. dają nowe możliwości interwencji farmaceutycznej w zaburzeniach depresyjnych.