Nadekspresja DeltaFosB w jądrze półleżącym naśladuje fenotyp uzależnienia ochronnego, ale nie fenotyp ochronnej depresji wzbogacania środowiska (2014)

Front Behav Neurosci. 2014; 8: 297.

Opublikowane online Aug 29, 2014. doi:  10.3389 / fnbeh.2014.00297

PMCID: PMC4148937

Abstrakcyjny

Wzbogacanie środowiska powoduje fenotypy uzależnienia ochronnego i depresji u szczurów. ΔFosB jest czynnikiem transkrypcyjnym, który reguluje nagrodę w mózgu i jest indukowany przez stres psychiczny, a także narkotyki. Jednakże rola odgrywana przez ΔFosB w fenotypach ochronnych wzbogacania środowiska nie została dobrze zbadana. Tutaj pokazujemy, że ΔFosB jest różnie regulowane u szczurów hodowanych w warunkach izolowanych (IC) w porównaniu ze szczurami w warunkach wzbogaconych (EC) w odpowiedzi na stres ograniczający lub kokainę.

Przewlekły stres lub przewlekłe leczenie kokainą podnoszą poziomy białka ΔFosB w jądrze półleżącym (NAc) szczurów IC, ale nie szczurów EC z powodu już podwyższonej podstawowej akumulacji ΔFosB obserwowanej w warunkach EC.

Za pośrednictwem wirusów nadekspresja ΔFosB w powłoce NAc szczurów trzymanych w parach (tj. niezależnie od wzbogacenia/izolacji środowiska) zwiększa odpowiedź operantu na sacharozę, gdy jest motywowana głodem, ale zmniejsza reakcję u nasyconych zwierząt. Co więcej, nadekspresja ΔFosB zmniejsza samopodawanie kokainy, zwiększa wygaszanie poszukiwania kokainy i zmniejsza wywołane kokainą przywrócenie samodzielnego podawania dożylnej kokainy; wszystkie wyniki behawioralne zgodne z fenotypem wzbogacenia.

W przeciwieństwie jednak do tego nadekspresja ΔFosB nie zmieniła reakcji szczurów trzymanych w parach w kilku testach zachowań związanych z lękiem i depresją.

Zatem ΔFosB w Naśladuje powłokę NAc fenotyp uzależnienia ochronnego, ale nie fenotyp depresji ochronnej wzbogacania środowiska.

Słowa kluczowe: [przyrost]FosB, wzbogacenie środowiska, depresja, samodzielne podawanie kokainy, wirus związany z adenowirusem (AAV), nadekspresja

Wprowadzenie

Doświadczenia życiowe, szczególnie na wczesnych etapach życia, mają ogromny wpływ na zachowanie zwierząt przez całe życie. Środowisko odgrywa zasadniczą rolę w podatności i odporności człowieka na zaburzenia psychiczne (Elisei i in., 2013; Akdeniz i in., 2014; Kato i Iwamoto, 2014; van Winkel i in., 2014). W modelach gryzoni stwierdzono, że życie we wzbogaconym środowisku od momentu odstawienia od piersi do wczesnej dorosłości powoduje powstawanie fenotypów uzależnienia ochronnego i depresji (Green i in., 2002, 2003, 2010; Laviola i in., 2008; Solinas i in., 2008, 2009; El Rawas i in., 2009; Thiel i in., 2009, 2010). W tym paradygmacie zwierzęta przypisuje się albo do warunków wzbogaconych (EC), w których zwierzęta trzymane są w grupach i mają codzienny dostęp do nowych obiektów, albo do warunków izolowanych (IC), w których zwierzęta trzymane są pojedynczo, bez nowości i kontaktów społecznych. Zwierzęta hodowane w warunkach wzbogaconych, które obejmują kontakty społeczne, ćwiczenia i nowości, wykazują mniejsze wzmocnienie i poszukiwanie kokainy lub amfetaminy w paradygmacie samodzielnego podawania narkotyków dożylnie (Green i in., 2002, 2010). Oprócz fenotypu uzależnienia, taka ekspozycja na wzbogacanie wywołuje efekt przeciwdepresyjny w zwierzęcych modelach depresji (Green i in., 2010; Jha i in., 2011). W szczególności wzbogacone zwierzęta wykazują zmniejszone zachowanie przypominające anhedonię w teście preferencji sacharozy, mniejsze wycofanie społeczne w teście interakcji społecznych i mniejszy bezruch w teście wymuszonego pływania (FST). Pomimo przeciwuzależnieniowych i przeciwdepresyjnych skutków wzbogacania, mechanizmy leżące u podstaw tych ochronnych fenotypów wzbogacania środowiska pozostają nie w pełni poznane, chociaż nasze wcześniejsze badania wskazywały na rolę zmniejszonej aktywności czynnika transkrypcyjnego CREB w jądrze półleżącym (NAc ) w pośredniczeniu w niektórych skutkach wzbogacania środowiska (Green i in., 2010; Larson i in., 2011). Zatem celem tych badań nad zróżnicowanym hodowlą jest wykorzystanie podstawowego podejścia naukowego do identyfikacji molekularnych mechanizmów odporności, które można później przełożyć na praktykę kliniczną. Podejście to jest środowiskowym odpowiednikiem dobrze ugruntowanych strategii genetycznych, takich jak hodowla selektywna (McBride i in., 2014).

Tutaj skupiamy się na innym czynniku transkrypcyjnym, ΔFosB, który jest indukowany w NAc w widocznym stopniu przez pewne formy stresu lub praktycznie wszystkie narkotyki, w tym kokainę, morfinę, alkohol, nikotynę i amfetaminę (Hope i in., 1992; Kelza i Nestlera, 2000; Perrotti i in., 2004, 2008). Jako czynnik transkrypcyjny, ΔFosB dimeryzuje z białkami rodziny Jun, preferencyjnie JunD, tworząc aktywny kompleks AP-1, który wiąże się z elementem odpowiedzi AP-1 w celu wzmocnienia lub tłumienia transkrypcji jego docelowych genów (Nestler, 2001), chociaż nowe badania sugerują, że ΔFosB może również działać jako homodimer (Wang i in., 2012). Białko ΔFosB jest skróconą wariancją splicingową białka ΔFosB FosB gen, który powoduje, że białku ΔFosB brakuje dwóch C-końcowych domen degronów, co zapobiega szybkiej degradacji białka ΔFosB obserwowanej w przypadku FosB i wszystkich innych białek z rodziny Fos. Ponieważ ΔFosB jest wyjątkowo stabilny w NAc, ΔFosB działa zupełnie inaczej w odpowiedzi na bodźce ostre i przewlekłe w porównaniu z innymi białkami Fos. W przypadku powtarzającej się ekspozycji na narkotyki lub stres, białko ΔFosB stopniowo gromadzi się i utrzymuje się przez dni lub tygodnie, podczas gdy FosB i inne białka Fos są indukowane tylko przez krótki czas (godziny) i rozwijają osłabioną indukcję po kolejnej ekspozycji (Nestler i in., 2001; Nestler, 2008).

Znaczenie ΔFosB polega nie tylko na tym, że jest on silnie indukowany przez nadużywanie narkotyków i stres, ale wykazano, że manipulacja ΔFosB w mózgu wpływa na zachowanie zwierząt. Selektywne indukowanie ΔFosB w neuronach kolczastych średniego dynorfiny u dorosłych myszy zwiększa wrażliwość lokomotoryczną w odpowiedzi na ostrą i powtarzającą się kokainę, jak również nagradzające reakcje na kokainę w paradygmacie preferencji warunkowego miejsca i wzmocnieniu w paradygmacie samodzielnego podawania (Kelz i in., 1999; Kelza i Nestlera, 2000; Colby i in., 2003).

Chociaż fenotypy uzależnienia ochronnego i depresji zostały szczegółowo opisane dla szczurów wzbogaconych środowiskowo, możliwa rola ΔFosB w pośredniczeniu w tych fenotypach ochronnych nie została w pełni oceniona. Poprzednie badania wzbogacania środowiska wykazały, że w porównaniu ze środowiskiem standardowym (SE), wzbogacone środowisko zwiększa podstawowe poziomy ΔFosB zarówno w średnich neuronach kolczastych D1, jak i D2 obszarów prążkowia u myszy (Solinas i in., 2009; Lobo i in., 2013). Ponadto wzbogacone szczury Wistar wykazywały podwyższone komórki ΔFosB dodatnie w NAc i korze przedczołowej w porównaniu ze szczurami SE, co sugeruje możliwą rolę ΔFosB w fenotypie ochronnego uzależnienia od nikotyny (Venebra-Muñoz i in., 2014). Ponadto nadekspresja ΔFosB w prążkowiu myszy zwiększa codzienną pracę kół, co może być analogiczne do zwiększonej aktywności szczurów we wzbogaconym środowisku (Werme i in., 2002).

W bieżącym badaniu postawiliśmy hipotezę, że: (1) wzbogacenie środowiska zwiększy akumulację podstawowych poziomów ΔFosB w NAc; oraz (2) ta akumulacja ΔFosB przyczyniłaby się do ochronnych skutków wzbogacenia środowiska.

Materiały i metody

Zwierzęta

W celu wzbogacenia środowiska samce szczurów Sprague-Dawley (Harlan, Houston, Teksas, USA) przydzielono losowo do pomieszczeń EC lub IC od 21. do 51. dnia po urodzeniu. Szczury EC trzymano w grupach (20 na klatkę) w dużej metalowej klatce klatka (70 × 70 × 70 cm) z kilkoma przedmiotami z twardego plastiku (zabawki dla dzieci, plastikowe pojemniki, rurki PCV itp.). Obiekty te były codziennie zastępowane nowymi obiektami i układane w nową konfigurację. Szczury IC trzymano pojedynczo w standardowych klatkach z poliwęglanu. Szczury pozostawały w tych warunkach przez cały czas trwania eksperymentów, a wszystkie testy behawioralne i testy biochemiczne rozpoczęły się po 51 dniu życia (tj. co najmniej 30 dniach wzbogacania/izolacji). W celu nadekspresji ΔFosB uzyskano samce szczurów Sprague-Dawley (Harlan, Houston, Teksas, USA) o wielkości 225–250 gi trzymano w parach w standardowych klatkach z poliwęglanu, zanim stereotaktycznie wstrzyknięto im wektor wirusowy związany z adeno (AAV2) nadekspresja ΔFosB z białkiem zielonej fluorescencji (GFP) lub po prostu GFP jako kontrolą (patrz poniżej). Standardowa karma dla szczurów i woda były swobodnie dostępne dla wszystkich szczurów, z wyjątkiem testów behawioralnych i regulacji żywności. Wszystkie szczury trzymano w kontrolowanym środowisku (temperatura 22°C, wilgotność względna 50% i 12-godzinny cykl światło/ciemność, światło włączone 600 godzin) w kolonii zatwierdzonej przez Association for Assessment and Accreditation of Laboratory Animal Care (AAALAC). . Wszystkie eksperymenty były zgodne z Przewodnikiem NIH dotyczącym opieki i wykorzystywania zwierząt laboratoryjnych oraz Komisją ds. Instytucjonalnej Opieki i Wykorzystywania Zwierząt Oddziału Medycznego Uniwersytetu Teksasu.

Wzbogacanie środowiska to złożona manipulacja obejmująca nowość, kontakt społeczny i ćwiczenia. Mieszkania w parach zapewniają kontakt społeczny i tym samym reprezentują Komisję Europejską (patrz Przewodnik NIH). Zatem odpowiednią grupą kontrolną dla stanu charakteryzującego się nowością, kontaktami społecznymi i ćwiczeniami byłaby grupa bez nowości, kontaktu społecznego i ćwiczeń, czyli stan IC. Szczury IC wykazują mniej oznak przewlekłego stresu niż szczury EC. W szczególności szczury EC mają powiększone nadnercza (Mlynarik i in., 2004), przytępione odpowiedzi CORT (Stairs i in., 2011), osłabioną natychmiastową wczesną indukcję genów (Zhang i in., rękopis w przygotowaniu) i akumulację ΔFosB (Solinas i in., 2009; Lobo i in., 2013), wszystkie oznaki chronicznego stresu (Crofton i in., w przeglądzie).

Stres psychologiczny

Wzbogacone i izolowane szczury umieszczono w jednorazowych, miękkich plastikowych urządzeniach do krępowania gryzoni (DecapiCone®, Braintree Scientific Inc., MA, USA) na 60 minut na 1 dzień (ostry) lub 9 dni (powtarzane). W przypadku testów mRNA o krótkiej ekspozycji 30 szczurów (5 szczurów na grupę) pozbawiono głów 30 minut po rozpoczęciu ostatniego okresu stresu ograniczającego, wyekstrahowano mózgi szczurów i wypreparowano NAc do analizy mRNA. Do badań immunohistochemicznych 12 szczurów perfundowano solą fizjologiczną i 4% paraformaldehydem, mózgi ekstrahowano, utrwalano w 4% paraformaldehydzie i przechowywano w 20% glicerynie w 1xPBS w temperaturze 4°C. Mózgi szczurów pocięto na plasterki o grubości 40 µm za pomocą mikrotomu zamrażającego. Mózgi zebrano 24 godziny po końcowym stresie, aby umożliwić degradację białka FosB pełnej długości (Perrotti i in., 2008).

Samopodawanie dożylne kokainy ze wzbogaceniem środowiska

Wszczepienie cewnika dożylnego

Szczury znieczulono ketaminą (100 mg/kg IP) i ksylazyną (10 mg/kg IP), po czym wprowadzono i zabezpieczono cewnik Silastic w żyle szyjnej wychodzącej ze skóry na grzbiecie zwierzęcia. Każdego dnia do cewników podawano infuzję 0.1 ml sterylnego roztworu soli fizjologicznej zawierającej heparynę (30.0 j./ml), penicylinę potasową G (250,000 8000 j./ml) i streptokinazę (XNUMX j.m./ml), aby zapobiec zakażeniu i utrzymać drożność cewnika przez cały czas jego trwania. eksperymentów.

Samodzielne podawanie kokainy ze wzbogaceniem środowiska

Dwadzieścia wzbogaconych i 20 izolowanych szczurów umieszczono w komorach operacyjnych 30 × 24 × 21 cm (Med-Associates, St. Albans, VT) i pozwolono na naciśnięcie dźwigni w celu wlewu kokainy (0.5 mg/kg/wlew, podaż leku NIDA, Research Triangle Institute, Karolina Północna, USA) lub sól fizjologiczna w schemacie o stałym współczynniku 1 (FR1) przez 2 godziny dziennie przez łącznie 14 dni. Aby utrzymać podobne spożycie kokainy w grupach EC i IC, na sesję przypadało maksymalnie 30 wlewów. Zdolność przetwarzania tkanek była ograniczona do 30 próbek, zatem szczury z każdej grupy, które uzyskały najniższą odpowiedź, nie zostały poddane badaniu, pozostawiając N wynoszące 8 dla grup kokainy i 7 dla grup soli fizjologicznej. Zatem nie było różnic EC/IC w całkowitym spożyciu kokainy lub przebiegu wlewów w czasie pomiędzy szczurami EC i IC. Mózgi szczurów ekstrahowano 3 godziny po rozpoczęciu ostatniej sesji samodzielnego podawania, a NAc wypreparowano pod kątem analizy mRNA i białka. Jedną stronę NAc zastosowano do analizy Western blot, drugą stronę do qPCR.

Bezwarunkowe podawanie kokainy ze wzbogaceniem środowiska

W celu bezpośredniego porównania z wcześniej opublikowaną literaturą (Hope i in., 1994; Chen i in., 1995), WE (N = 12) i szczury IC (N = 12) wstrzyknięto dootrzewnowo sól fizjologiczną lub 20 mg/kg kokainy (IP) przez 1 dzień (ostry) lub 9 dni (powtarzany). Jedna próbka EC została utracona podczas przetwarzania. Grupa z ostrą chorobą otrzymywała zastrzyki soli fizjologicznej przez 8 dni i jeden zastrzyk kokainy w 9 dniu, tak że wszystkie szczury otrzymały tę samą liczbę zastrzyków. Mózgi ekstrahowano 30 minut po ostatnim wstrzyknięciu i wycięto NAc w celu analizy mRNA.

Kwantyfikacja mRNA za pomocą qPCR

RNA ekstrahowano poprzez homogenizację w RNA STAT-60 (Teltest, Friendswood, Teksas), oddzielenie RNA od DNA i białka przy użyciu chloroformu i wytrącenie całkowitego RNA izopropanolem. Usunięto zanieczyszczający DNA (TURBO DNA-Free, Life Technologies, Kalifornia, USA) i 5 µg oczyszczonego RNA poddano odwrotnej transkrypcji na cDNA (SuperScript III First Strand Synthesis: Invitrogen katalog nr 18080051). mRNA ΔFosB oznaczono ilościowo za pomocą ilościowej reakcji PCR w czasie rzeczywistym (SYBR Green: Applied Biosystems, Foster City, Kalifornia) na szybkim termocyklerze Applied Biosystems 7500 ze starterami zaprojektowanymi do wykrywania tylko ΔFosB (do przodu: AGGCAGAGCTGGAGTCGGAGAT; do tyłu: GCCGAGGACTTGAACTTCACTCG) i znormalizowano do zaprojektowanych starterów w celu wykrycia szczurzego GAPDH (do przodu: AACGACCCCTTCATTGAC; do tyłu: TCCACGACATACTCAGCAC). Wszystkie startery zostały zwalidowane i przeanalizowane pod kątem specyficzności i liniowości przed eksperymentami (Alibhai i in., 2007).

Western blot

Prawą stronę NAc ze szczurów EC i IC, które samodzielnie podają kokainę lub sól fizjologiczną, homogenizowano w buforze zawierającym sacharozę, bufor Hepes, fluorek sodu, 10% SDS oraz inhibitory proteazy i fosfatazy (Sigma-Aldrich: P-8340, P -2850, P-5726). Stężenie białka oceniano przy użyciu zestawu do oznaczania białek Pierce BCA Protein Assay Kit (Thermo Scientific, IL, USA). Ponieważ białko wyekstrahowane od jednego szczura nie wystarczyło do analizy, 2 próbki z tej samej grupy połączono razem, uzyskując 4 próbki dla każdej grupy. Próbki białek denaturowano w temperaturze 95° przez 5 minut i przepuszczano na 10–20% żelu z gradientem poliakryloamidowym (Criterion TGX, Bio-Rad Laboratories, Kalifornia, USA), a następnie przeniesiono na membranę z polifluorku winylidenu (PVDF) (Millipore, MA, USA ). Membranę blokowano blokerem typu blotting (beztłuszczowe mleko w proszku), inkubowano z pierwotnym przeciwciałem ΔFosB (królik, 1:1000, #2251, Cell Signaling Technology, MA, USA) i pierwszorzędowym przeciwciałem przeciwko β-aktynie (mysz, 1:1000 , Cell Signaling Technology, MA, USA), przemyto TBST, a następnie inkubowano z fluorescencyjnymi przeciwciałami wtórnymi (ośle przeciw królikowi (780 nm), ośle przeciw myszom (680 nm), 1:15000, Li-Cor Biosciences, NE, USA). Następnie wykonano zdjęcia metodą Western blot (Odyssey, Li-Cor Biosciences, NE, USA) i oznaczono ilościowo poziomy białek za pomocą oprogramowania Odyssey.

Immunohistochemia

Dla rysunku Figure11 (N = 3), komórki zawierające ΔFosB wizualizowano i zliczano poprzez immunohistochemiczne znakowanie ΔFosB w skrawkach NAc barwionych DAB (zestaw substratów peroksydazy DAB, Vector Laboratories, Kalifornia, USA). Mózgi wyekstrahowano, utrwalono, kriozabezpieczono i podzielono na skrawki 40 µm zawierające NAc na mikrotomie z zamrażaniem przesuwnym (Leica Biosystems, IL, USA). Plasterki pozostały pływające i przepłukano 1xPBS przed wygaśnięciem endogennych peroksydaz, przed zablokowaniem 3% normalnej surowicy koziej (Jackson ImmunoResearch, PA, USA) z 0.3% tritonem i awidyną D (Vector Laboratories, Kalifornia, USA). Plasterki NAc inkubowano z pierwszorzędowym przeciwciałem FosB przez noc (1:1000, Santa Cruz Biotechnology, Dallas, Teksas, USA) z 3% surowicą kozią, 0.3% tritonem, 1xPBS i roztworem biotyny (Vector Laboratories, Kalifornia, USA). Chociaż przeciwciało to rozpoznaje zarówno FosB, jak i ΔFosB, wcześniejsze badania Western blot wykazały, że 24 godziny po stymulacji zdecydowana większość sygnału immunohistochemicznego składa się z ΔFosB, ponieważ FosB ulega degradacji na długo przed 24 godzinami (Perrotti i in., 2008). Po przemyciu skrawki inkubowano z biotynylowanym kozim przeciwciałem wtórnym przeciw króliczym IgG (Vector Laboratories, Kalifornia, USA), kozią surowicą i 1xPBS. Następnie skrawki inkubowano z barwnikiem peroksydazą kompleksu awidyna-biotyna (ABC) przez 15 minut (Thermo Scientific, IL, USA). Na koniec zatopiono skrawki, odwodniono przy użyciu etanolu i CitriSolv (Fischer Scientific, MA, USA) i nakryto szkiełkiem nakrywkowym DPX (Fisher Scientific). Do zliczenia komórek pobrano próbki od Bregma +1.80 do +1.44 od każdego zwierzęcia. Całkowitą liczbę immunopozytywnych komórek ΔFosB zliczono z czterech skrawków NAc z rdzenia i skorupy każdego szczura.

Rysunek 1  

stres i [przyrost]FosB u szczurów EC i IC. (OGŁOSZENIE) Reprezentatywne barwienie immunohistochemiczne DAB ΔFosB w powłoce NAc i rdzeniu IC (A i B) i WE (C i D) szczury z (B i D) i bez (A i C) powtarzający się stres (N = (MI) Ujęcie ilościowe ...

Nadekspresja wirusa związanego z adeno [przyrost]FosB

Wektor oparty na AAV2, który wyraża ΔFosB i humanizowaną renilę GFP (hrGFP; Winstanley i in., 2007, 2009,b) lub wektor kontrolny hrGFP (N = 10 każdy) wstrzyknięto obustronnie szczurzemu NAc. Ponieważ nie ma ludzi IC, w tym badaniu zamiast szczurów IC wykorzystano szczury trzymane w parach, aby zwiększyć znaczenie dla społeczności naukowej poprzez wykazanie wpływu ΔFosB niezależny paradygmatu EC/IC. Jako kontrolę zastosowano AAV wyrażający hrGFP, ale który nie nadekspresjonujący ΔFosB. Wyrażenie ΔFosB in vivo potwierdzono przez barwienie immunofluorescencyjne pierwszorzędowym przeciwciałem FosB (1:200, królik, Cell Signaling Technology, MA, USA). Wektory AAV wstrzyknięto do powłoki NAc obustronnie (1 µl/stronę w ciągu 10 minut), stosując współrzędne (AP = 1.7, L = 2.0, D = −6.5). Badania behawioralne rozpoczęto 3 tygodnie po operacji stereotaktycznej. Dokładne umiejscowienie określono immunohistochemicznie po zakończeniu testów behawioralnych.

Neofobia sacharozowa

Szczury z nadekspresją ΔFosB (N = 10) i szczury kontrolne (N = 8) były trzymane przez tydzień przed rozpoczęciem testów behawioralnych. Aby przetestować zachowanie podobne do lęku, szczury oceniano pod kątem neofobii wobec nowego smaku (sacharozy). Szczury rozdzielono do indywidualnych klatek i usunięto wodę o godzinie 1:1600. Standardowe butelki na wodę dla szczurów napełniono 1% wag./obj. roztworem sacharozy w zwykłej wodzie „z kranu” szczurów i zważono przed umieszczeniem ich w każdej klatce o godzinie 1800:30. Po 2 minutach butelki wyjęto i ponownie zważono, po czym obliczono różnicę masy butelek z sacharozą przed i po teście. Następnie do klatek dodano sacharozę na dodatkowe XNUMX dni, aby szczury mogły zapoznać się ze smakiem sacharozy przed testem preferencji sacharozy.

Podwyższony labirynt

Inny test zachowań podobnych do lęku, labirynt podwyższonego plusa (EPM), został przetestowany 2 dni po neofobii sacharozowej. EPM mierzy zmodyfikowane wektorowo zachowania eksploracyjne w nowym i wywołującym niepokój środowisku (Green i in., 2008). Dwa zamknięte ramiona i dwa otwarte ramiona (Med Associates Inc., VT, USA) o wymiarach 12 × 50 cm znajdowały się 75 cm nad podłogą i miały fotowiązki przy wejściu do każdego ramienia. Czas spędzony na otwartych ramionach monitorowano przez 5 minut za pomocą przerw w wiązce fotonów przy użyciu oprogramowania Med-PC.

Defekacja wywołana stresem zimnem

Następnego dnia po EPM zastosowano trzeci test lękowy: defekacja w odpowiedzi na lekko stresujące środowisko (zimno). Poliwęglanowe klatki dla myszy (33 x 17 x 13 cm) wstępnie schłodzono w lodzie przez 10 minut. Szczury umieszczono w klatkach na lodzie na 30 minut i co 5 minut rejestrowano liczbę bolidów kałowych.

Kontakt społeczny

Następnego dnia za pomocą testu interakcji społecznych mierzono zachowanie przypominające depresję. Szczury oddzielono na 24 godziny przed badaniem. W dniu testu szczury umieszczono w nowym środowisku (plastikowy pojemnik o wymiarach 45 × 40 × 45 cm) ze swoim towarzyszem w klatce i nagrywano wideo przez 30 minut. Ilość czasu, jaki para szczurów spędziła na wzajemnej pielęgnacji, została zmierzona przez badacza, który nie widział stanu szczurów.

Preferencja sacharozy

Po kontakcie społecznym jako model anhedonii wykorzystano test preferencji sacharozy. Szczury trzymane w parach rozdzielono o godzinie 1600:2 z pożywieniem, ale nie pozwolono im na dostęp do wody przez 1800 godziny. O godzinie 1:10 na każdej klatce umieszczono dwie wstępnie odważone butelki z wodą, jedną zawierającą wodę, drugą 15% wodny roztwór sacharozy. Butelki z wodą umieszczono w normalnej pozycji, natomiast sacharozę umieszczono w odległości około XNUMX cm. Butelki wyjęto i ponownie zważono po XNUMX minutach.

Aktywność lokomotoryczna

Trzy dni po preferencji sacharozy oceniano aktywność lokomotoryczną w normalnych warunkach oświetleniowych, umieszczając szczury w przezroczystych komorach z pleksiglasu (40 × 40 × 40 cm) z cienką warstwą ściółki, otoczonych dwiema matrycami fotowiązek 4 × 4, jedna 4 cm powyżej na ziemi i jedno 16 cm nad ziemią, aby rejestrować poziome poruszanie się i pionową aktywność (chów). Przerwy w wiązce fotomonitorowano przez 2 godziny za pomocą zmodyfikowanego systemu aktywności w otwartym polu (San Diego Instruments, Kalifornia, USA).

Test wymuszonego pływania

Ostatnim spontanicznym testem behawioralnym był FST, model wrażliwy na leki przeciwdepresyjne. Szczury umieszczono w cylindrze z pleksiglasu wypełnionym około 14 l wody o temperaturze pokojowej (24 ± 0.5°) na 15 minut w sesji 1 i 5 minut w sesji 2 następnego dnia. Szczury wysuszono i umieszczono z powrotem w klatkach domowych. Pływanie rejestrowano na wideo, a opóźnienie pierwszego okresu bezruchu (1 s) i całkowity czas bezruchu określano dla sesji 2 przez badacza niewidomego na temat warunków.

Odpowiedź operanta sacharozy

Kontrolne szczury AAV i szczury z nadekspresją ΔFosB uregulowano do 85% masy swobodnej w ciągu 7 dni. Wszystkie szczury trenowano w prasie prętowej do granulek sacharozy (Bio-Serv, New Jersey, USA) według schematu wzmocnienia FR1 przez 15 minut sesji przez 5 kolejnych dni. Następnie szczurom zapewniono swobodny dostęp do pożywienia na 3 dni i ponownie pozwolono im prasować w prętach granulki sacharozy zgodnie ze schematem FR1 przez 15 minut, tym razem przy 100% masie wolnej paszy.

Samokontrola kokainy

Nabycie

Tydzień po operacji cewnika (jak opisano powyżej), wszystkie szczury (7 szczurów kontrolnych i 10 szczurów z nadekspresją ΔFosB, jeden szczur kontrolny zginął w wyniku operacji cewnika) umieszczono w komorach operacyjnych 30 × 24 × 21 cm (Med-Associates, St. Albans, VT) i pozwolono na samodzielne podawanie 0.2 mg/kg/dawkę jednostkową kokainy w infuzji przez 2 godziny na sesję przez 4 dni; następnie 0.5 mg/kg/wlew przez 3 dni według schematu FR1. Każdy wlew podawano dożylnie w objętości 0.01 ml w ciągu 5.8 s. Infuzję sygnalizowano zapaleniem dwóch lampek sygnalizacyjnych na 20 sekund, co sygnalizowało przekroczenie limitu czasu, podczas którego nie można było wykonać dalszych infuzji.

Wygaśnięcie

Ponieważ przewlekła ekspozycja na kokainę prawdopodobnie wywołałaby akumulację ΔFosB u szczurów kontrolnych, co spowodowałoby, że szczury w obu warunkach wektora miałyby wysoki poziom ΔFosB w mózgu, szczury trzymano w klatkach domowych przez 4 dni bez samodzielnego podawania, aby umożliwić Zmniejszenie poziomu białka ΔFosB u szczurów będących wektorami kontrolnymi. Po 4 dniach abstynencji szczury umieszczono w komorze operacyjnej i pozwolono im samodzielnie podawać sól fizjologiczną zamiast kokainy zgodnie ze schematem FR1 przez 1-godzinne sesje przez 3 kolejne dni.

Stały stosunek odpowiedzi na dawkę

Każdemu szczurowi (kontrolnemu i z nadekspresją ΔFosB) pozwolono samodzielnie podawać 0.00325, 0.0075, 0.015, 0.03, 0.06, 0.125, 0.25, 0.5 mg/kg/wlew kokainy w kolejności rosnącej według schematu FR1 każdego dnia przez 5 kolejnych dni. Szczury samodzielnie podawały każdą dawkę kokainy przez 30 minut.

Przywrócenie do zdrowia po kokainie

Szczury przeszły procedurę przywracania w ramach sesji. Szczury otrzymały infuzję 0.5 mg/kg/kg według schematu FR1 przez 60 minut, po czym nastąpiło 3 godziny wymarcia (z przypadkowymi sygnałami kokainowymi). Następnie otrzymali zastrzyk IP (Green i wsp., 2010) kokainy w jednej z pięciu dawek (0, 2.5, 5, 10 lub 20 mg/kg) w losowej kolejności dla każdego szczura podczas 5 sesji przywracania. Ostatnia 3-godzinna faza sesji polegała na przywróceniu reakcji, ponownie z sygnałami kokainowymi, ale nadal bez wlewów kokainy. Po każdej sesji przywracania indukowanej kokainą szczury otrzymywały przez 2 dni dużą dawkę (0.5 mg/kg/wlew) kokainy według schematu FR1 przez 2 godziny, aby utrzymać wysoki wskaźnik odpowiedzi podczas sesji. Podczas procesu samodzielnego podawania kokainy cewniki niektórych szczurów stopniowo traciły drożność; stąd w tej analizie wykorzystano dane dotyczące 6 szczurów kontrolnych i 7 szczurów z nadekspresją ΔFosB.

Analiza statystyczna

W celu porównania czterech grup leczenia przeprowadzono dwukierunkową analizę wariancji (ANOVA) i dwukierunkową analizę ANOVA z powtarzanymi pomiarami, a do porównania różnic między stanami zastosowano zaplanowane porównania. Istotność tylko dwóch warunków analizowano przy użyciu testu Studenta t-test. Wszystko t-dane testowe przeszły test normalności Shapiro-Wilka. Wszystkie dane wyrażono jako średnią ± SEM. Istotność statystyczną ustalono na p < 0.05. Wszystkie wzbogacone szczury do pojedynczego eksperymentu trzymano w jednej klatce, ale traktowano je jako oddzielne osobniki, co dostarczyło implikacji dotyczących kwestii potencjalnej pseudoreplikacji.

Efekt

Szczury EC wykazują wyższe podstawowe poziomy [przyrost]FosB w NAc niż szczury IC

W porównaniu ze szczurami IC, szczury EC mają znacznie większą liczbę komórek dodatnich pod względem ΔFosB w obu rdzeniach NAc (t(4) = -3.31, p < 0.05) i powłoka (t(4) = -6.84, p < 0.05) (Wykresy 1A, C, E, F), sugerując, że podstawowy ton ΔFosB jest wyższy u szczurów EC w porównaniu ze szczurami IC. Ponadto wyniki Western blot wykazały silną tendencję dla szczurów EC z solą fizjologiczną, mających wyższy podstawowy poziom białka ΔFosB w NAc w porównaniu ze szczurami IC (t(6) = -2.03, p = 0.089; Postać Figure2A) 2A) przy użyciu testu dwustronnego. Jednakże, biorąc pod uwagę zwiększone wyrażenie na rysunkach 1A – F oraz wzrosty obserwowane w innych pracach (Solinas i in., 2009), jesteśmy pewni tego efektu. Wyniki analizy Western blot potwierdzają również, że praktycznie cała immunoreaktywność podobna do FosB wykryta metodą immunohistochemiczną to ΔFosB, a nie FosB, czego nie można było wykryć po 24 godzinach.

Rysunek 2  

Kokaina i [przyrost]FosB u szczurów EC i IC. (A–B) Średnie białko ΔFosB () i mRNA (B) poziom (±SEM) w NAc po 14 dniach samodzielnego podawania soli fizjologicznej lub kokainy u szczurów IC i EC (N = 7–8). Czerwone paski na panelu a oznaczają ...

[przyrost]FosB jest indukowany różnicowo u szczurów EC i IC przez stres

Wystąpił istotny efekt główny powtarzających się naprężeń utwierdzających w obu powłokach (F(1, 8) = 16.6, P <0.005) i rdzeń (F(1, 8) = 7.9, P < 0.05) NAc i główny efekt wzbogacenia środowiska w skorupce (F(1, 8) = 22.3, P < 0.005; Liczby 1A – F). Co ważniejsze, interakcja między stresem a wzbogaceniem środowiska była również znacząca w obu skorupach (F(1, 8) = 25.6, P <0.01) i rdzeń (F(1, 8) = 6.7, P < 0.05). Interakcja była taka, że ​​po wielokrotnym stresie ograniczającym liczba komórek dodatnich pod względem ΔFosB znacząco wzrosła u szczurów IC, podczas gdy liczba ta nie uległa zmianie u szczurów EC po wielokrotnym stresie.

Aby dokładniej zbadać, w jaki sposób ΔFosB jest dynamicznie regulowane przez ostry i powtarzający się stres oraz aby umożliwić porównanie z wcześniejszymi badaniami (Alibhai i in., 2007), indukcja ΔFosB mRNA badano przy ostrym i powtarzającym się naprężeniu unieruchamiającym (ryc (Rysunek 1G). 1G). Wystąpił istotny efekt główny stresu (F(2, 24) = 31.9, P < 0.001) i wzbogacanie środowiska (F(1, 24) = 5.1, P < 0.05). U szczurów IC mRNA ΔFosB było silnie indukowane po ostrym stresie ograniczającym. Jednakże przy powtarzającym się stresie indukcja mRNA ΔFosB była znacząco osłabiona w porównaniu z ostrą indukcją. Wystąpiła także istotna interakcja (np.F(2, 24) = 4.6, P <0.05), co pokazuje, że ostra indukcja mRNA ΔFosB była mniejsza u szczurów EC w porównaniu ze szczurami IC. Zatem szczury EC mają wyższe podstawowe poziomy ΔFosB białko w NAc, ale mniej ΔFosB mRNA indukcja w odpowiedzi na ostry stresor.

[przyrost]FosB jest różnie indukowany przez kokainę u szczurów NAc EC i IC

Aby ustalić, czy szczury EC i IC reagują inaczej na kokainę, zbadaliśmy regulację białka ΔFosB i mRNA w szczurzym NAc po samodzielnym podaniu kokainy (ryc. 2A, B odpowiednio). Analiza Western blot ujawniła znaczący główny efekt kokainy (F(1, 12) = 24.9, P < 0.001) i istotną interakcję (F(1,12) = 5.5, P < 0.05). Interakcja była taka, że ​​ΔFosB wzrosła bardziej u szczurów IC niż u szczurów EC (ryc (Figure2A) .2A). W rzeczywistości po samodzielnym podaniu kokainy poziom białka ΔFosB był znacząco podwyższony tylko u szczurów IC. Jeśli chodzi o poziomy mRNA, wyniki qPCR ujawniły również znaczące główne działanie kokainy (F(1, 26) = 47.1, P < 0.001) i główny efekt wzbogacenia środowiska (F(1, 26) = 13.8, P < 0.005). Chociaż ogólne poziomy były niższe u szczurów EC, w obu grupach zwiększył się mRNA ΔFosB (ryc (Figure2B2B).

Chociaż dane dotyczące białek potwierdziły pierwotną hipotezę, wysunięto ją na podstawie ryc Rysunek 1G1G że szczury EC wykazywałyby mniej mRNA indukcję niż izolowane szczury w powyższym eksperymencie z kokainą, co nie miało miejsca, prawdopodobnie dlatego, że Ryc Rysunek 1G1G wykorzystano punkt czasowy 30 minut, a w eksperymencie z kokainą wykorzystano punkt czasowy 3 godziny. Aby dokładniej zbadać hipotezę mRNA, wykorzystano 30-minutowy punkt czasowy do zbadania zarówno ostrego, jak i powtarzanego leczenia kokainą, co stanowi lepsze porównanie z ryc. ​Rysunek 1G.1G. Ponieważ samopodawanie kokainy w ostrym trybie jest z natury problematyczne (tj. nabywanie wiedzy), szczurom EC i IC podawano ostre lub 9-dniowe, powtarzane, niezależne zastrzyki kokainy dootrzewnowo (20 mg/kg). Zgodnie z hipotezą, istniał znaczący efekt główny wzbogacenia środowiska (F(1, 17) = 14.3, P < 0.005), ale główny efekt leczenia kokainą (F(2, 17) = 3.4, P = 0.057) i interakcja (F(2, 17) = 3.4, P = 0.055) wykazały silne tendencje jedynie w teście dwustronnym. Biorąc jednak pod uwagę, że mieliśmy hipotezy kierunkowe z rysunku Figure1G, 1G, jesteśmy niezwykle pewni, że naszym zdaniem szczury EC wykazują mniejszą indukcję niż szczury IC (rysunek (Figure2C2C).

Nadmierna ekspresja [przyrost]FosB w powłoce NAc naśladuje fenotyp uzależnienia wywołanego wzbogaceniem ochronnym

Aby zbadać wpływ ΔFosB na zachowanie szczurów niezależnie od wzbogacenia/izolacji środowiska (tj. aby uczynić te wyniki bardziej odpowiednimi dla badań innych niż EC/IC), zastosowano wirusa związanego z adenowirusem (AAV) do dwustronnej nadekspresji ΔFosB w NAc w niewzbogaconych szczurów trzymanych w parach. Według naszych poprzednich badań otoczka NAc jest najbardziej wrażliwa na kontrolowanie zachowań związanych z depresją oraz zażywaniem/poszukiwaniem narkotyków, dlatego w tym badaniu do powłoki NAc wstrzyknięto wektory AAV (Green i in., 2006, 2008, 2010). Liczby 3A, B pokazują reprezentatywną immunohistofluorescencję ΔFosB z wektorem kontrolnym (panel A, tj. endogenna ekspresja ΔFosB) i wektorem z nadekspresją ΔFosB (panel B) w powłoce NAc.

Rysunek 3  

Nadmierna ekspresja [przyrost]FosB w powłoce NAc naśladuje fenotyp uzależnienia ochronnego wzbogacania środowiska. (A–B) Reprezentatywna immunohistochemia ΔFosB dla kontroli hrGFP () i nadekspresja ΔFosB (B) wektory AAV. ...

Po zatwierdzeniu miana, in vivo ekspresję i ogólne rozmieszczenie wektora wirusowego, najpierw zbadaliśmy wpływ nadekspresji ΔFosB w modelach lęku. Nadekspresja ΔFosB w powłoce NAc nie była wystarczająca do odtworzenia przeciwlękowego efektu wzbogacenia środowiska w paradygmatach neofobii sacharozowej i defekacji wywołanej stresem zimnem (dane nie pokazane). Ponadto nie stwierdzono wpływu na EPM (dane nie pokazane). Ponieważ wzbogacenie środowiska wywołuje u szczurów efekt przeciwdepresyjny, następnie przeprowadziliśmy testy związane z depresją na szczurach z nadekspresją ΔFosB. Podobnie jak w przypadku modeli lęku, wyniki wykazały, że nadekspresja ΔFosB w powłoce NAc nie była wystarczająca, aby zmniejszyć zachowania przypominające depresję w teście preferencji sacharozy, teście interakcji społecznych lub FST (dane nie pokazane).

W paradygmacie wzbogacania środowiska szczury EC wykazują niższą podstawową aktywność lokomotoryczną niż szczury IC (Bowling i in., 1993; Bowling i Bardo, 1994; Smith i in., 1997; Green i in., 2003, 2010). Aby zbadać wpływ nadekspresji ΔFosB w powłoce NAc, testowano spontaniczną aktywność lokomotoryczną przez 120 minut. Za pomocą dwustronnego testu wyniki ujawniły, że nadekspresja ΔFosB w powłoce NAc spowodowała silną tendencję do zmniejszonej podstawowej aktywności ruchowej u szczurów (rysunek (Rysunek 3C; 3C; t(16) = 1.84, p = 0.084). Pomimo tego, że w przypadku testu dwustronnego nie są one dość istotne statystycznie, dane te są nadal intrygujące, biorąc pod uwagę, że są zgodne z naszą wyraźną hipotezą kierunkową opartą na Green i in. (2010), co jest zgodne z efektem wzbogacenia środowiska.

IW przeciwieństwie do modeli depresji i lęku, nadekspresja ΔFosB w powłoce NAc była w stanie wytworzyć fenotyp podobny do EC w wielu paradygmatach uzależnienia/wzmocnienia. Iw teście samopodawania operanta sacharozy stwierdzono znaczącą interakcję między nadekspresją ΔFosB a motywacją głodu szczurów (F(1, 16) = 7.4, P < 0.01). Szczury z nadekspresją ΔFosB w powłoce NAc przyjęły znacząco jeszcze granulki sacharozy w warunkach motywowanych głodem (tj. przy 85% masy ciała wolnej paszy), ale mniej peletek w warunkach niskiej motywacji (tj. 100% masy wolnej paszy; rysunek Rysunek 3D), 3D), co doskonale naśladuje fenotyp EC (Green i in., 2010).

W paradygmacie wzbogacania środowiska szczury EC wykazywały zmniejszone zachowania związane z poszukiwaniem kokainy podczas wymierania i przywracania indukowanego kokainą (Green i in., 2010). Zatem zachowanie związane z przyjmowaniem i poszukiwaniem kokainy mierzono u szczurów wykazujących ekspresję ΔFosB przy użyciu paradygmatu samodzielnego podawania dożylnej kokainy. Jako model głodu, paradygmat wymierania kokainy ujawnił, że nadekspresja ΔFosB w powłoce NAc zmniejsza zachowania związane z poszukiwaniem narkotykur (F(1, 15) = 6.7, P <0.05; Postać Rysunek 3E).3E). Istotny był także efekt główny sesji (F(2, 30) = 74.0, P < 0.001). W przypadku odpowiedzi na leczenie podtrzymujące według schematu FR1 istotny był główny efekt dawki (F(7, 105) = 222.6, P < 0.001) i istotną interakcję (F(7, 105) = 2.3, P < 0.05) w skumulowanym spożyciu kokainy. Charakter interakcji był taki, że różnice były widoczne tylko przy wyższych dawkach kokainy (ryc (Figure3F) .3F). Wreszcie, w przypadku powrotu do zdrowia po kokainie istotny był główny efekt dawki (F(4, 44) = 15.5, P <0.001) i trend głównego efektu nadekspresji ΔFosB przy użyciu testu dwustronnego (F(1, 11) = 4.1, P = 0.067). Jednakże biorąc pod uwagę hipotezę kierunkową Greena i in. (2010) oraz statystycznie istotne i spójne wyniki na rysunkach 3D, E, F, jest prawdopodobne, że ΔFosB zmniejsza przywrócenie (ryc (Rysunek 3G). 3G). Odpowiedź przy dawce 10 mg/kg była znacząco słabsza u szczurów wykazujących ekspresję ΔFosB. Wyniki jako całość wskazują, że nadekspresja ΔFosB w skorupie NAc szczura zmniejsza zachowania związane z przyjmowaniem i poszukiwaniem kokainy, co jest zgodne z behawioralnymi skutkami wzbogacania środowiska.

Dyskusja

Na podatność jednostki na uzależnienia i depresję duży wpływ mają czynniki środowiskowe. Wzbogacanie środowiska to paradygmat manipulujący środowiskiem życia zwierząt, wywołujący efekty ochronne przed wieloma schorzeniami psychicznymi. ΔFosB odgrywa kluczową rolę w regulacji funkcji nagrody w wielu obszarach mózgu, w tym w NAc i prążkowiu grzbietowym (Koob i in., 1998; Mądry, 1998; Wallace i inni, 2008; Grueter i in., 2013; Pitchers i in., 2013). W tym projekcie badaliśmy dynamiczną regulację ΔFosB przez stres ograniczający i kokainę u wzbogaconych i izolowanych szczurów. Najważniejsze wnioski z tego projektu są następujące:

(1) Szczury EC mają podwyższony poziom ΔFosB w NAc na początku badania w porównaniu ze szczurami IC;

(2) tylko szczury IC akumulują dodatkowe białko ΔFosB przy powtarzającym się stresie;

(3) Szczury EC wykazują osłabioną indukcję mRNA ΔFosB w następstwie stresu lub kokainy; I

(4) nadekspresja ΔFosB w NAc szczurów trzymanych w parach naśladuje fenotyp uzależnienia ochronnego, ale nie fenotyp depresji ochronnej.

Można się spodziewać po opublikowanej literaturze, która pokazuje, że transgeniczne myszy z nadekspresją ΔFosB wykazują zwiększoną wrażliwość na nagrodę kokainową i samopodawanie przy niskich dawkach leku (Kelz i in., 1999; Colby i in., 2003; Vialou i in., 2010; Robison i in., 2013), że szczury z nadekspresją ΔFosB w bieżącym eksperymencie wykazywałyby zwiększoną skłonność do samodzielnego podawania i poszukiwania kokainy. IJednak w bieżących eksperymentach nadekspresja ΔFosB w powłoce NAc zmniejszyła spożycie kokainy i poszukiwanie kokainy podczas wygaszania i przywracania, co wskazuje na zmniejszoną motywację do kokainy. Rozbieżność może wynikać z faktu, że myszy transgeniczne wyrażały ΔFosB w całym prążkowiu, ale tylko w komórkach dynorfin+ (Colby i in., 2003). W bieżącym eksperymencie ΔFosB ulegał nadekspresji poprzez wektor AAV, który infekuje neurony dynorfiny+ i enkefaliny+. Po drugie, obecne badanie skupiło się na powłoce NAc, a nie na całym obszarze prążkowia.

Oprócz fenotypu uzależnienia, wzbogacenie środowiska powoduje u szczurów działanie przeciwdepresyjne i przeciwlękowe (Green i in., 2010; Vialou i in., 2010). W bieżącym badaniu nadekspresja ΔFosB w NAc nie dała efektów w żadnym z trzech testów depresji lub trzech testów lękowych. Chociaż istnieje wiele możliwych czynników, które mogą przyczynić się do naśladowania przez ΔFosB uzależnienia od wzbogacania, ale nie fenotypu depresji, możliwe jest, że powłoka NAc jest bardziej dominująca w przypadku zachowań związanych z uzależnieniem, podczas gdy w zachowaniu związanym z depresją mogą silniej pośredniczyć inne regiony. Obecne ustalenia są sprzeczne z badaniami prowadzonymi w Myszy gdzie nadekspresja ΔFosB w NAc (gdzie nie można wiarygodnie rozróżnić otoczki od rdzenia) dała w kilku testach behawioralnych silne efekty podobne do leków przeciwdepresyjnych (Vialou i in., 2010). Jednym z możliwych powodów jest to, że łatwiej jest dostrzec wpływ ΔFosB na modele behawioralne poważnego stresu, takie jak stres związany z porażką społeczną. W bieżącym badaniu dotyczącym nadekspresji badano zachowania przypominające depresję przy braku silnego stresora.

Konsekwentnie w całym tym badaniu wysoki podstawowy poziom ΔFosB (np. ze wzbogacenia, powtarzającego się stresu lub kokainy) korelował ze słabszą późniejszą indukcją ΔFosB. Może to oznaczać efekt sufitowy, bez możliwości dalszej indukcji poza podwyższonymi podstawowymi poziomami białka. Możliwe jest również, że skumulowane poziomy ΔFosB mogą powodować sprzężenie zwrotne, hamując dalszą indukcję mRNA ΔFosB po stresie lub kokainie jako pętla ujemnego sprzężenia zwrotnego. Na przykład, ESzczury C miały wysoki poziom ΔFosB i wykazywały osłabioną indukcję ΔFosB po stresie lub kokainie. Podkreśla to ujemną korelację między poziomami białka ΔFosB a indukcją jego mRNA. Ujemne sprzężenie zwrotne nagromadzonego ΔFosB odpowiada również za osłabioną indukcję ΔFosB przy powtarzającym się stresie u szczurów IC.

Żeby było jasne, nie twierdzimy, że paradygmat wzbogacania środowiska ma bezpośrednie znaczenie w tłumaczeniu, ponieważ bardzo niewiele dzieci wychowywanych jest w prawdziwej deprywacji (należy zauważyć, że deprywacja społeczno-ekonomiczna nie jest równoznaczna z deprywacją środowiskową). Użyteczność tego paradygmatu polega na tym, że jest to nielekowa, niechirurgiczna, niegenetyczna manipulacja, która wytwarza ochronne fenotypy behawioralne w przypadku uzależnień i depresji, które można wykorzystać w kontrolowanym laboratorium jako podstawowe narzędzie naukowe do identyfikacji mechanizmów molekularnych leżąca u podstaw odporność na warunki psychiczne. Wcześniejsze badania szczegółowo opisywały fenotypy behawioralne (Bowling i in., 1993; Bowling i Bardo, 1994; Bardo i in., 1995; Green i in., 2002, 2003; El Rawas i in., 2009) i nowsze badania (Solinas i in., 2009; Green i in., 2010; Lobo i in., 2013), wraz z obecnym badaniem, dostarczają wskazówek na temat mechanizmów transkrypcyjnych leżących u podstaw tych fenotypów behawioralnych. Obecnie badane są docelowe geny/białka transkrypcyjne, wytwarzające fenotypy ochronne (Fan i in., 2013,b; Lichti i in., 2014).

Nasza konceptualizacja wzbogacania środowiska zakłada, że ​​wzbogacanie jest kontinuum z izolacją na dolnym końcu i pełnym wzbogaceniem na górnym końcu. „Pełne” wzbogacenie w tym przypadku definiuje się jako środowisko, w którym badani są narażeni na nowość, niezagrażający kontakt społeczny z przedstawicielami tego samego gatunku i mają zapewnioną przestrzeń i przedmioty do ćwiczeń. Twszystkie te trzy czynniki reprezentują złożony warunek „wzbogacenia”, ponieważ każdy z nich jest satysfakcjonujący i każdy z nich uwalnia dopaminę w NAc i jako taki aktywuje wspólny obwód neurobiologiczny (Louilot i in., 1986; Calcagnettiego i Schechtera, 1992; Crowder i Hutto, 1992; Rebec i in., 1997; Bevins i in., 2002). W tej konceptualizacji izolatkę uważa się za grupę kontrolną, ponieważ reprezentuje ona brak manipulacji (tj. wzbogacenia; Crofton i in., w przeglądzie). Możliwe są jednak inne konceptualizacje. W jednej z alternatywnych koncepcji kontinuum jest takie samo, ale grupa izolowana jest grupą eksperymentalną, a grupa wzbogacona jest grupą kontrolną. Iw tym modelu, pozbawiając podmioty normalnego wzbogacenia is rzeczywista manipulacja. Iw tym przypadku zamiast mówić, że wzbogacenie ma działanie ochronne, można by powiedzieć, że izolacja nadaje podatność. Jeszcze trzecia konceptualizacja zakłada, że ​​nie ma kontinuum oraz że wzbogacanie i izolowanie to dwie zasadniczo różne manipulacje. Z tego punktu widzenia należy rozdzielić wzbogacanie i izolację i porównać oba z kontrolą umieszczoną w parach. Brak powszechnego konsensusu co do natury wzbogacania stanowi ograniczenie paradygmatu, ale wyznacza kierunek przyszłych badań. Niezależnie od późniejszej interpretacji wyniki tych eksperymentów są niezmienne.

Środowisko i doświadczenia życiowe mają silny wpływ na rozwój i objawy wielu schorzeń psychicznych. Zrozumienie mechanizmu ochronnych fenotypów uzależnienia i depresji w przypadku wzbogacenia środowiska odpowiada na podstawowe pytanie w badaniach nad zaburzeniami psychicznymi, a mianowicie wkład środowiska w podatność lub odporność na warunki psychiatryczne. Badanie to podkreśla znaczenie ΔFosB w regulowaniu zachowań związanych z uzależnieniami. W przyszłych badaniach należy dokładniej zbadać działanie ΔFosB oraz jego aktywujący i hamujący wpływ na określone geny docelowe w ramach modelu wzbogacania środowiska.

Finansowanie i ujawnianie

Yafang Zhang, żaden; Elizabeth J. Crofton, brak; Dingge Li, brak; Mary Kay Lobo, brak; Wentylator Xiuzhen, brak; Eric J. Nestler, R37DA007359; Thomas A. Green, DA029091.

Oświadczenie o konflikcie interesów

Autorzy oświadczają, że badanie zostało przeprowadzone przy braku jakichkolwiek powiązań handlowych lub finansowych, które mogłyby być interpretowane jako potencjalny konflikt interesów.

Podziękowanie

Eksperymenty te zostały sfinansowane z grantu Narodowego Instytutu ds. Narkotyków, DA029091 i R37DA007359. Kokaina dostarczana przez Narodowy Instytut ds. Narkomanii.

Referencje

  1. Akdeniz C., Tost H., Meyer-Lindenberg A. (2014). Neurobiologia społecznego ryzyka środowiskowego dla schizofrenii: rozwijająca się dziedzina badań. Towarzystwo Psychiatria Psychiatra. Epidemiol. 49, 507–517 10.1007/s00127-014-0858-4 [PubMed] [Cross Ref]
  2. Alibhai IN, Green TA, Potashkin JA, Nestler EJ (2007). Regulacja ekspresji mRNA fosB i DeltafosB: badania in vivo i in vitro. Rozdzielczość mózgu 1143, 22–33 10.1016/j.brainres.2007.01.069 [Artykuł bezpłatny PMC] [PubMed] [Cross Ref]
  3. Bardo MT, Bowling SL, Rowlett JK, Manderscheid P., Buxton ST, Dwoskin LP (1995). Wzbogacanie środowiska osłabia uczulenie narządu ruchu, ale nie uwalnianie dopaminy in vitro indukowane przez amfetaminę. Farmakol. Biochemia. Zachowaj się. 51, 397–405 10.1016/0091-3057(94)00413-d [PubMed] [Cross Ref]
  4. Bevins RA, Besheer J., Palmatier MI, Jensen HC, Pickett KS, Eurek S. (2002). Warunkowanie miejsca nowego obiektu: procesy behawioralne i dopaminergiczne w wyrażaniu nagrody za nowość. Zachowaj się. Rozdzielczość mózgu 129, 41–50 10.1016/s0166-4328(01)00326-6 [PubMed] [Cross Ref]
  5. Bowling SL, Bardo MT (1994). Lokomotoryczne i nagradzające działanie amfetaminy u wzbogaconych, społecznych i izolowanych szczurów hodowanych. Farmakol. Biochemia. Zachowaj się. 48, 459–464 10.1016/0091-3057(94)90553-3 [PubMed] [Cross Ref]
  6. Kręgle SL, Rowlett JK, Bardo MT (1993). Wpływ wzbogacenia środowiska na stymulowaną amfetaminą aktywność lokomotoryczną, syntezę dopaminy i uwalnianie dopaminy. Neurofarmakologia 32, 885–893 10.1016/0028-3908(93)90144-r [PubMed] [Cross Ref]
  7. Calcagnetti DJ, lekarz medycyny Schechter (1992). Warunkowanie miejsca ujawnia satysfakcjonujący aspekt interakcji społecznych u młodych szczurów. Fizjol. Zachowaj się. 51, 667–672 10.1016/0031-9384(92)90101-7 [PubMed] [Cross Ref]
  8. Chen J., Nye HE, Kelz MB, Hiroi N., Nakabeppu Y., Hope BT i in. (1995). Regulacja białek delta FosB i FosB podobnych przez napady elektrowstrząsowe i leczenie kokainą. Mol. Farmakol. 48, 880–889 [PubMed]
  9. Colby CR, Whisler K., Steffen C., Nestler EJ, Self DW (2003). Nadekspresja DeltaFosB specyficzna dla typu komórek prążkowia zwiększa zachętę do kokainy. J. Neurosci. 23, 2488–2493 [PubMed]
  10. Crowder WF, Hutto CW (1992). Środki warunkowania miejsca operacyjnego zbadane przy użyciu dwóch wzmacniaczy nielekowych. Farmakol. Biochemia. Zachowaj się. 41, 817–824 10.1016/0091-3057(92)90233-6 [PubMed] [Cross Ref]
  11. Elisei S., Sciarma T., Verdolini N., Anastasi S. (2013). Odporność i zaburzenia depresyjne. Psychiatra. Dunaj. 25 (dodatek 2), S263 – S267 [PubMed]
  12. El Rawas R., Thiriet N., Lardeux V., Jaber M., Solinas M. (2009). Wzbogacanie środowiska zmniejsza satysfakcjonujące, ale nie aktywujące działanie heroiny. Psychofarmakologia (Berl) 203, 561–570 10.1007/s00213-008-1402-6 [PubMed] [Cross Ref]
  13. Wentylator X., Li D., Lichti CF, Zielony TA (2013a). Dynamiczna proteomika jądra półleżącego w odpowiedzi na ostry stres psychiczny u szczurów wzbogaconych środowiskowo i izolowanych. PLoS One 8:e73689 10.1371/journal.pone.0073689 [Artykuł bezpłatny PMC] [PubMed] [Cross Ref]
  14. Fan X., Li D., Zhang Y., Green TA (2013b). Różnicowa regulacja fosfoproteomu jądra półleżącego u szczurów wzbogaconych środowiskowo i izolowanych w odpowiedzi na ostry stres. PLoS One 8:e79893 10.1371/journal.pone.0079893 [Artykuł bezpłatny PMC] [PubMed] [Cross Ref]
  15. Green TA, Alibhai IN, Hommel JD, Dileone RJ, Kumar A., ​​Theobald DE i in. (2006). Indukcja indukowalnej ekspresji wczesnego represora cAMP w jądrze półleżącym przez stres lub amfetaminę zwiększa reakcje behawioralne na bodźce emocjonalne. J. Neurosci. 26, 8235–8242 10.1523/jneurosci.0880-06.2006 [PubMed] [Cross Ref]
  16. Green TA, Alibhai IN, Roybal CN, Winstanley CA, Theobald DE, Birnbaum SG i in. (2010). Wzbogacenie środowiska powoduje fenotyp behawioralny, w którym pośredniczy niska aktywność wiązania elementu odpowiedzi cyklicznego monofosforanu adenozyny (CREB) w jądrze półleżącym. Biol. Psychiatria 67, 28–35 10.1016/j.biopsych.2009.06.022 [Artykuł bezpłatny PMC] [PubMed] [Cross Ref]
  17. Green TA, Alibhai IN, Unterberg S., Neve RL, Ghose S., Tamminga CA i in. (2008). Indukcja aktywujących czynników transkrypcyjnych (ATF) ATF2, ATF3 i ATF4 w jądrze półleżącym i regulacja przez nie zachowań emocjonalnych. J. Neurosci. 28, 2025–2032 10.1523/jneurosci.5273-07.2008 [PubMed] [Cross Ref]
  18. Zielony TA, Cain ME, Thompson M., Bardo MT (2003). Wzbogacanie środowiska zmniejsza nadpobudliwość wywołaną nikotyną u szczurów. Psychofarmakologia (Berl) 170, 235–241 10.1007/s00213-003-1538-3 [PubMed] [Cross Ref]
  19. Zielony TA, Gehrke BJ, Bardo MT (2002). Wzbogacanie środowiska zmniejsza samopodawanie dożylnej amfetaminy u szczurów: funkcje odpowiedzi na dawkę dla schematów o stałym i progresywnym stosunku. Psychofarmakologia (Berl) 162, 373–378 10.1007/s00213-002-1134-y [PubMed] [Cross Ref]
  20. Grueter BA, Robison AJ, Neve RL, Nestler EJ, Malenka RC (2013). ΔFosB moduluje różnicowo funkcję jądra półleżącego bezpośrednio i pośrednio. Proc. Natl. Acad. Sci. USA 110, 1923 – 1928 10.1073 / pnas.1221742110 [Artykuł bezpłatny PMC] [PubMed] [Cross Ref]
  21. Hope B., Kosofsky B., Hyman SE, Nestler EJ (1992). Regulacja natychmiastowej wczesnej ekspresji genów i wiązania AP-1 w jądrze półleżącym szczura przez przewlekłą kokainę. Proc. Natl. Acad. Nauka. USA 89, 5764–5768 10.1073/pnas.89.13.5764 [Artykuł bezpłatny PMC] [PubMed] [Cross Ref]
  22. Hope BT, Nye HE, Kelz MB, Self DW, Iadarola MJ, Nakabeppu Y. i in. (1994). Indukcja długotrwałego kompleksu AP-1 złożonego ze zmienionych białek podobnych do Fos w mózgu przez przewlekłą kokainę i inne przewlekłe terapie. Neuron 13, 1235–1244 10.1016/0896-6273(94)90061-2 [PubMed] [Cross Ref]
  23. Jha S., Dong B., Sakata K. (2011). Leczenie wzbogaconym środowiskiem odwraca zachowanie podobne do depresji i przywraca zmniejszoną neurogenezę hipokampa oraz poziomy białka neurotroficznego czynnika pochodzenia mózgowego u myszy, którym brakuje ekspresji przez promotor IV. Tłumacz. Psychiatria 1:e40 10.1038/tp.2011.33 [Artykuł bezpłatny PMC] [PubMed] [Cross Ref]
  24. Kato T., Iwamoto K. (2014). Kompleksowa analiza metylacji i hydroksymetylacji DNA w mózgu człowieka i jej znaczenie w zaburzeniach psychicznych. Neurofarmakologia 80, 133–139 10.1016/j.neuropharm.2013.12.019 [PubMed] [Cross Ref]
  25. Kelz MB, Chen J., Carlezon WA, Whisler K., Gilden L., Beckmann AM i in. (1999). Ekspresja czynnika transkrypcyjnego deltaFosB w mózgu kontroluje wrażliwość na kokainę. Natura 401, 272–276 10.1038/45790 [PubMed] [Cross Ref]
  26. Kelz MB, Nestler EJ (2000). deltaFosB: przełącznik molekularny leżący u podstaw długoterminowej plastyczności neuronowej. Aktualny Opinia. Neurol. 13, 715–720 10.1097/00019052-200012000-00017 [PubMed] [Cross Ref]
  27. Koob GF, Sanna PP, Bloom FE (1998). Neuronauka uzależnień. Neuron 21, 467–476 [PubMed]
  28. Larson EB, Graham DL, Arzaga RR, Buzin N., Webb J., Green TA i in. (2011). Nadekspresja CREB w powłoce jądra półleżącego zwiększa wzmocnienie kokainy u szczurów, które samodzielnie podają. J. Neurosci. 31, 16447–16457 10.1523/JNEUROSCI.3070-11.2011 [Artykuł bezpłatny PMC] [PubMed] [Cross Ref]
  29. Laviola G., Hannan AJ, Macrì S., Solinas M., Jaber M. (2008). Wpływ wzbogaconego środowiska na zwierzęce modele chorób neurodegeneracyjnych i zaburzeń psychicznych. Neurobiol. Dis. 31, 159–168 10.1016/j.nbd.2008.05.001 [PubMed] [Cross Ref]
  30. Lichti CF, Fan X., English RD, Zhang Y., Li D., Kong F. i in. (2014). Wzbogacanie środowiska zmienia ekspresję białka, a także odpowiedź proteomiczną na kokainę w jądrze półleżącym szczura. Przód. Zachowaj się. Neurologia. 8:246 10.3389/fnbeh.2014.00246 [Artykuł bezpłatny PMC] [PubMed] [Cross Ref]
  31. Lobo MK, Zaman S., Damez-Werno DM, Koo JW, Bagot RC, Dinieri JA i in. (2013). Indukcja ΔFosB w podtypach średnich neuronów kolczastych prążkowia w odpowiedzi na przewlekłe bodźce farmakologiczne, emocjonalne i optogenetyczne. J. Neurosci. 33, 18381–18395 10.1523/JNEUROSCI.1875-13.2013 [Artykuł bezpłatny PMC] [PubMed] [Cross Ref]
  32. Louilot A., Le Moal M., Simon H. (1986). Różnicowa reaktywność neuronów dopaminergicznych w jądrze półleżącym w odpowiedzi na różne sytuacje behawioralne. Badanie woltamperometryczne in vivo na swobodnie poruszających się szczurach. Rozdzielczość mózgu 397, 395–400 10.1016/0006-8993(86)90646-3 [PubMed] [Cross Ref]
  33. McBride WJ, Kimpel MW, Mcclintick JN, Ding ZM, Edenberg HJ, Liang T. i in. (2014). Zmiany w ekspresji genów w rozszerzonym ciele migdałowatym po upijaniu się alkoholem przez dorastające szczury preferujące alkohol (P). Farmakol. Biochemia. Zachowaj się. 117, 52–60 10.1016/j.pbb.2013.12.009 [Artykuł bezpłatny PMC] [PubMed] [Cross Ref]
  34. Mlynarik M., Johansson BB, Jezova D. (2004). Wzbogacone środowisko wpływa na odpowiedź kory nadnerczy na wyzwanie immunologiczne i ekspresję genu receptora glutaminianu w hipokampie szczura. Anna. NY Acad. Nauka. 1018, 273–280 10.1196/annals.1296.032 [PubMed] [Cross Ref]
  35. Nestler EJ (2001). Neurobiologia molekularna uzależnień. Jestem. J. Uzależniony. 10, 201–217 10.1080/105504901750532094 [PubMed] [Cross Ref]
  36. Nestler EJ (2008). Recenzja. Transkrypcyjne mechanizmy uzależnienia: rola DeltaFosB. Filos. Przeł. R. Soc. Londyn. B Biol. Nauka. 363, 3245–3255 10.1098/rstb.2008.0067 [Artykuł bezpłatny PMC] [PubMed] [Cross Ref]
  37. Nestler EJ, Barrot M., Self DW (2001). DeltaFosB: trwały molekularny przełącznik uzależnienia. Proc. Natl. Acad. Nauka. USA 98, 11042–11046 10.1073/pnas.191352698 [Artykuł bezpłatny PMC] [PubMed] [Cross Ref]
  38. Perrotti LI, Hadeishi Y., Ulery PG, Barrot M., Monteggia L., Duman RS i in. (2004). Indukcja deltaFosB w strukturach mózgu związanych z nagrodą po przewlekłym stresie. J. Neurosci. 24, 10594–10602 10.1523/jneurosci.2542-04.2004 [PubMed] [Cross Ref]
  39. Perrotti LI, Weaver RR, Robison B., Renthal W., Maze I., Yazdani S. i in. (2008). Wyraźne wzorce indukcji DeltaFosB w mózgu przez narkotyki. Synapsa 62, 358–369 10.1002/syn.20500 [Artykuł bezpłatny PMC] [PubMed] [Cross Ref]
  40. Dzbanki KK, Vialou V., Nestler EJ, Laviolette SR, Lehman MN, Coolen LM (2013). Nagrody naturalne i lekowe działają na wspólne mechanizmy plastyczności neuronów, a ΔFosB jest kluczowym mediatorem. J. Neurosci. 33, 3434–3442 10.1523/jneurosci.4881-12.2013 [Artykuł bezpłatny PMC] [PubMed] [Cross Ref]
  41. Rebec GV, Christensen JR, Guerra C., Bardo MT (1997). Regionalne i czasowe różnice w wypływie dopaminy w czasie rzeczywistym w jądrze półleżącym podczas nowości z wolnego wyboru. Rozdzielczość mózgu 776, 61–67 10.1016/s0006-8993(97)01004-4 [PubMed] [Cross Ref]
  42. Robison AJ, Vialou V., Mazei-Robison M., Feng J., Kourrich S., Collins M. i in. (2013). Reakcje behawioralne i strukturalne na przewlekłą kokainę wymagają pętli wyprzedzającej obejmującej ΔFosB i kinazę białkową II zależną od wapnia / kalmoduliny w powłoce jądra półleżącego. J. Neurosci. 33, 4295–4307 10.1523/jneurosci.5192-12.2013 [Artykuł bezpłatny PMC] [PubMed] [Cross Ref]
  43. Smith JK, Neill JC, Costall B. (1997). Warunki w pomieszczeniu po odsadzeniu wpływają na behawioralne skutki kokainy i d-amfetaminy. Psychofarmakologia (Berl) 131, 23–33 10.1007/s002130050261 [PubMed] [Cross Ref]
  44. Solinas M., Chauvet C., Thiriet N., El Rawas R., Jaber M. (2008). Odwrócenie uzależnienia od kokainy poprzez wzbogacenie środowiska. Proc. Natl. Acad. Nauka. USA 105, 17145–17150 10.1073/pnas.0806889105 [Artykuł bezpłatny PMC] [PubMed] [Cross Ref]
  45. Solinas M., Thiriet N., El Rawas R., Lardeux V., Jaber M. (2009). Wzbogacanie środowiska na wczesnych etapach życia zmniejsza behawioralne, neurochemiczne i molekularne skutki kokainy. Neuropsychofarmakologia 34, 1102–1111 10.1038/npp.2008.51 [PubMed] [Cross Ref]
  46. Schody DJ, Prendergast MA, Bardo MT (2011). Wywołane przez środowisko różnice w blokadzie receptorów kortykosteronu i glukokortykoidów podczas samodzielnego podawania amfetaminy u szczurów. Psychofarmakologia (Berl) 218, 293–301 10.1007/s00213-011-2448-4 [Artykuł bezpłatny PMC] [PubMed] [Cross Ref]
  47. Thiel KJ, Pentkowski NS, Peartree NA, Painter MR, Neisewander JL (2010). Środowiskowe warunki życia wprowadzone podczas wymuszonej abstynencji zmieniają zachowania związane z poszukiwaniem kokainy i ekspresję białka Fos. Neuroscience 171, 1187–1196 10.1016/j.neuroscience.2010.10.001 [Artykuł bezpłatny PMC] [PubMed] [Cross Ref]
  48. Thiel KJ, Sanabria F., Pentkowski NS, Neisewander JL (2009). Efekty wzbogacania środowiska przeciwdziałające głodowi. Wewnętrzne J. Neuropsychofarmakol. 12, 1151–1156 10.1017/s1461145709990472 [Artykuł bezpłatny PMC] [PubMed] [Cross Ref]
  49. van Winkel M., Peeters F., Van Winkel R., Kenis G., Collip D., Geschwind N. i in. (2014). Wpływ zmienności genu BDNF na wrażliwość na stres społeczny i buforujący wpływ pozytywnych emocji: replikacja i przedłużenie interakcji gen-środowisko. EUR. Neuropsychofarmakol. 24, 930–938 10.1016/j.euroneuro.2014.02.005 [PubMed] [Cross Ref]
  50. Venebra-Muñoz A., Corona-Morales A., Santiago-García J., Melgarejo-Gutiérrez M., Caba M., García-García F. (2014). Wzbogacone środowisko osłabia samopodawanie nikotyny i indukuje zmiany w ekspresji ΔFosB w korze przedczołowej szczura i jądrze półleżącym. Neuroraport 25, 694–698 10.1097/wnr.0000000000000157 [PubMed] [Cross Ref]
  51. Vialou V., Robison AJ, Laplant QC, Covington HE, Dietz DM, Ohnishi YN i in. (2010). DeltaFosB w obwodach nagrody w mózgu pośredniczy w odporności na stres i reakcjach przeciwdepresyjnych. Nat. Neurologia. 13, 745–752 10.1038/nn.2551 [Artykuł bezpłatny PMC] [PubMed] [Cross Ref]
  52. Wallace DL, Vialou V., Rios L., Carle-Florence TL, Chakravarty S., Kumar A. i in. (2008). Wpływ DeltaFosB w jądrze półleżącym na naturalne zachowanie związane z nagrodą. J. Neurosci. 28, 10272–10277 10.1523/jneurosci.1531-08.2008 [Artykuł bezpłatny PMC] [PubMed] [Cross Ref]
  53. Wang Y., Cesena TI, Ohnishi Y., Burger-Caplan R., Lam V., Kirchhoff PD i in. (2012). Badanie przesiewowe małych cząsteczek identyfikuje regulatory czynnika transkrypcyjnego ΔFosB. Chem. ACS. Neurologia. 3, 546–556 10.1021/cn3000235 [Artykuł bezpłatny PMC] [PubMed] [Cross Ref]
  54. Werme M., Messer C., Olson L., Gilden L., Thorén P., Nestler EJ i in. (2002). Delta FosB reguluje pracę kół. J. Neurosci. 22, 8133–8138 [PubMed]
  55. Winstanley CA, Bachtell RK, Theobald DE, Laali S., Green TA, Kumar A. i in. (2009a). Zwiększona impulsywność podczas wycofywania się z samodzielnego podawania kokainy: rola DeltaFosB w korze oczodołowo-czołowej. Cereb. Kora 19, 435–444 10.1093/cercor/bhn094 [Artykuł bezpłatny PMC] [PubMed] [Cross Ref]
  56. Winstanley CA, Green TA, Theobald DE, Renthal W., LaPlant Q., DiLeone RJ i in. (2009b). Indukcja DeltaFosB w korze oczodołowo-czołowej nasila uczulenie narządu ruchu pomimo osłabiania dysfunkcji poznawczych powodowanych przez kokainę. Farmakol. Biochemia. Zachowaj się. 93, 278–284 10.1016/j.pbb.2008.12.007 [Artykuł bezpłatny PMC] [PubMed] [Cross Ref]
  57. Winstanley CA, LaPlant Q., Theobald DE, Green TA, Bachtell RK, Perrotti LI i in. (2007). Indukcja DeltaFosB w korze oczodołowo-czołowej pośredniczy w tolerancji na dysfunkcje poznawcze wywołane kokainą. J. Neurosci. 27, 10497–10507 10.1523/jneurosci.2566-07.2007 [PubMed] [Cross Ref]
  • Mądry RA (1998). Aktywacja leków szlaków nagrody w mózgu. Uzależnienie od alkoholu. 51, 13–22 10.1016/s0376-8716(98)00063-5 [PubMed] [Cross Ref]