Brain Res. 2006 grudzień 18; 1126(1): 56-65. Opublikowane online 2006 September 15. doi: 10.1016 / j.brainres.2006.08.050
Abstrakcyjny
Neurobiologia zachowań seksualnych kobiet w dużej mierze koncentruje się na mechanizmach działania hormonów na komórki nerwowe i na tym, jak te efekty przekładają się na wyświetlanie wzorców motorycznych kopulatora. Równie ważne, choć mniej zbadane, są niektóre konsekwencje angażowania się w zachowania seksualne, w tym nagradzające właściwości interakcji seksualnych oraz sposób, w jaki doświadczenie seksualne zmienia skuteczność kopulacyjną. W niniejszym przeglądzie podsumowano wpływ doświadczeń seksualnych na procesy nagradzania i kopulację u samic chomików syryjskich. Neuronowe korelaty tych interakcji seksualnych obejmują długotrwałe zmiany komórkowe w transmisji dopaminy i postsynaptyczne szlaki sygnałowe związane z plastycznością neuronów (np. Formowanie się kręgosłupa dendrytycznego). Podsumowując, badania te sugerują, że doświadczenia seksualne wzmacniają wzmacniające właściwości zachowań seksualnych, które zbiegają się w czasie ze wzrostem wydajności kopulacyjnej w sposób, który może zwiększyć sukces reprodukcyjny.
1. Wstęp
"Dlaczego zwierzęta się łączą?" To proste pytanie, które leży u podstaw neurobiologii kobiecych zachowań seksualnych. Żadna kwestia behawioralna nie ma prostej odpowiedzi, ponieważ istnieją zarówno poboczne, jak i odległe przyczyny i konsekwencje zachowań, które podnoszą własne pytania i mają swoje własne neurobiologiczne odpowiedzi. Być może najczęstszą odpowiedzią na to pytanie jest "produkować potomstwo". Może to być odpowiedź w kontekście dystalnej konsekwencji zachowania, ale mimo to taka odpowiedź jest niewątpliwie niepoprawna [2]. Agmo [2] przytacza dane ze Szwecji wskazujące, że tylko około 0.1% (prawdopodobnie) heteroseksualnych kopulacji rodzi dzieci. Nawet wśród gatunków takich jak szczury, w których wysoki procent kojarzeń może powodować potomstwo, taka korelacja nie oznacza, że ciąża jest spodziewany konsekwencja kopulacji.
Jedną z odpowiedzi na pytanie, dlaczego zwierzęta kojarzą się, jest bezpośredni pogląd na zachowania seksualne kobiet jako "refleksyjną" reakcję na zmienną fizjologię rozrodczą w połączeniu z bodźcami od reprodukcyjnie kompetentnego samca. Takie badania neurobiologii kobiecych zachowań seksualnych opierały się na obserwacji, że sekwencja ekspozycji na hormon jajnikowy stanowi wymagający stan fizjologiczny dla kobiet, aby odpowiadały płciowo70]. W przypadku gryzoni po kilku dniach ekspozycji na estradiol następuje bardziej przejściowy wzrost progesteronu, który koordynuje owulację i reakcję seksualną u samic wykonujących naturalną jazdę na rowerze [22]. Logika wynikała z tego, że identyfikacja regionów mózgu zawierających receptory dla estradiolu i progesteronu dostarczyłaby punktów skupienia dla wyszczególnienia ścieżek neuronalnych regulujących zachowania seksualne kobiet [70]. Ponadto, działanie tych hormonów steroidowych na komórki nerwowe zapewni wgląd w mechanizmy komórkowe i molekularne pośredniczące w ekspresji odpowiedzi seksualnej u kobiet [71]. Nie ulega wątpliwości, że to programowe podejście do badania żeńskich zachowań seksualnych odniosło duży sukces, a szczegóły tej neurobiologii w zakresie obwodów, neurochemii i ekspresji genów są dobrze znane [np. 6,71].
Nadal istnieje inny aspekt regulujący neurobiologię zachowań seksualnych, który dotyczy bezpośrednich i długotrwałych konsekwencji interakcji seksualnych, tj. Motywacyjnej kontroli zachowań seksualnych i empirycznych skutków plastyczności neuronalnej leżącej u podstaw tego układu. Ta neurobiologia została sprawdzona dla mężczyzn, głównie samców szczurów [2]. Celem tej prezentacji jest zbadanie takich plastycznych zmian u kobiet, koncentrując się na naszej pracy z żeńskimi chomikami syryjskimi. Z tej pracy wynika, że podczas gdy dystalne konsekwencje zachowań seksualnych mogą być skierowane na rozmnażanie, proksymalnym uzasadnieniem jest aktywacja systemów motywacyjnych, które w rzeczywistości napędzają zachowanie.
2. Wpływ doświadczeń na wzorce zachowań seksualnych kobiet
Dwa gatunki, które oferują ładny kontrast w kwestii tego, jak ekologia społeczna przyczynia się do wzorców zachowań seksualnych, to szczury norweskie i chomiki syryjskie. Oba gatunki żyją w systemach nor. W tych norach szczury mają złożone struktury społeczne składające się z wielu pokoleń mężczyzn i kobiet [3], podczas gdy dorosłe chomiki (zarówno męskie, jak i żeńskie) żyją osobno w pojedynczej norces [26].
System społeczny szczurów nadaje się do jednoczesnego kojarzenia wielu samców i samic [51]. Pomimo tego pozornie chaotycznego schematu, samice szczurów są w stanie kontrolować wzorzec interakcji seksualnych z poszczególnymi samcami, w tym decydować, który mężczyzna przyczyni się do wytrysku podczas tego wielopłciowego procesu kojarzenia [51]. Zatem samice szczurów są aktywnymi uczestnikami w kryciu i zapewniają skuteczny sposób kontrolowania wzorca interakcji płciowych, w tym selekcji partnera.
Składnik nagabywania zachowań seksualnych kobiet u szczurów dostarcza najwyraźniejszego dowodu na to, w jaki sposób kobiety mogą kontrolować trwające interakcje seksualne z samcami. Gdy samce szczurów zbliżają się do runiowatej samicy, samica zareaguje sztywnym wzorem lokomotorycznym, w którym wskoczy na miejsce (tj. Przeskakuje) lub będzie się poruszać (tj. Rzucać) z dala od mężczyzny [20,49]. Te starania, w połączeniu z ucieczką od mężczyzny, uniemożliwiają samcowi montowanie samicy, dopóki się nie zatrzyma i nie zezwoli na kontakt kopulacyjny [49]. Interesujące jest to, że samice pozwolą samcom na ponowne zamontowanie się wcześniej po zamontowaniu bez ingerencji, niż gdy samica otrzyma intromację [20,50]. Ta regulacja zachowania kopulacyjnego samca przez samice szczura jest określana jako "stymulacja" i ma wyraźne konsekwencje dla progestacji i płodności [20,21]. Przypuszcza się, że stymulowane zachowanie krycia u samic szczurów jest pod kontrolą jądra półleżącego dopaminy [4,28,29,32,33,58,84]. Na powierzchni złożony wzorzec stymulacji przez samice szczurów sugeruje zachowanie, które można zmodyfikować doświadczeniem. Ograniczone dostępne dane sugerują jednak, że [19] i dominujące wnioski [20] mówi, że „… stymulacja jest stabilnym i wrodzonym elementem reakcji seksualnej u samic szczura” (str. 482).
Biorąc pod uwagę ich samotność, samice chomików mają bardzo odmienny układ krycia, którego informacje pochodzą z badań laboratoryjnych [np. 46], a nie z obserwacji naturalistycznych. Chomiki żeńskie (a także męskie) wstawiają okluzje do głównego tunelu prowadzącego do systemu nory [26]. Samica chomika aktywnie rekrutuje samców do nory, otwierając tę okluzję i kładąc ślad pochwowy prowadzący do wejścia do nory w oczekiwaniu na początek jej behawioralnej rui [46]. Nie wiadomo, czy samice chomików wybierają selekcję męską, czy też można wybrać taką selekcję mate w środowisku naturalnym. Gdy samiec jest sekwestrowany w nory, samiec i samica przebywają razem, dopóki samica nie osiągnie stanu ruicznego i zapoczątkowane zostaje krycie [46]. Po kryciu samiec zostaje wyrzucony z nory samicy [46].
Nieskończoność seksualnej postawy samicy chomika kontrastuje z jawnie aktywną wymianą z samcami podczas zachowań seksualnych samic szczura. Samice chomików szybko przyjmują sztywną postawę towarzyszącą lordozie, czyli postawę, która może być utrzymywana przez ponad 95% testu min 10 [15]. Podczas gdy kobieta utrzymuje tę pozycję, samiec będzie montował się i / lub montował z widocznym wpuszczeniem we własnym tempie. Z tych obserwacji wynikały oczywiste wnioski, że samice chomików, w przeciwieństwie do samic szczurów, nie krążą w stosunku płciowym mężczyzny.
Pomimo pojawienia się bezruchu, żeńskie chomiki są w rzeczywistości bardzo aktywnymi uczestnikami interakcji godowych z samcami [46]. Szlachetny [62] po pierwsze zauważyli, że samice chomików robią aktywne ruchy krocza w odpowiedzi na perywialną stymulację dotykową od samca chomika, przy czym samica porusza się w kierunku krocza w kierunku stymulacji. Samica przesuwa swoją pochwę w kierunku punktu kontaktu z psem samca, aby ułatwić wkładkę dopochwową przez samca [62]. W rzeczywistości zastosowanie miejscowego znieczulenia do krocza samic chomika dramatycznie zmniejsza zdolność męskiego chomika do osiągnięcia przyczepienia prącia [63].
Wszystkie samice szczurów i chomików różnią się między sobą sposobem, w jaki regulują kopulację. Różnica między samicami szczurów i chomików polega na zdolności tych zwierząt do regulowania wzrostu przez samca. Samice szczurów mogą ustalić, czy mężczyzna rzeczywiście będzie się wspinał. Samice chomików nie kontrolują częstotliwości montowań przez mężczyznę, ale mogą wpływać na to, czy mężczyzna z powodzeniem włączy się w konkretną próbę montażu. Jako takie można łatwo obserwować stymulację u szczurów, podczas gdy bardzo trudno jest określić ilościowo ruchy krocza u samic chomików podczas krycia. Jako rozwiązanie przyjęliśmy pośrednie podejście do mierzenia roli żeńskiego chomika w regulowaniu intromacji przez mężczyznę. Uznaliśmy, że jeśli liczba wierzchowców, które otrzymują samice, jest określana przez mężczyznę, ale wierzchowce zakończone intronizacją są ograniczone przez zachowanie samicy, wtedy odsetek wierzchów, które zawierają intromację (w literaturze określanej jako "wskaźnik trafienia") jest faktycznie środek silnie uzależniony od zachowania kobiety.
Aby przetestować tę propozycję, zbadaliśmy kobiece chomiki, które były naiwne na tle seksualnym lub kobiety, które wcześniej otrzymywały 6 w tygodniu, 10 minutowe interakcje seksualne z samcami [8]. Następnie pozwoliliśmy, by każda partnerka płci żeńskiej z seksualnie naiwnym męskim chomikiem zarejestrowała zachowanie kopulacyjne. Naiwne samce w połączeniu z samicami doświadczonymi seksualnie miały wyższy wskaźnik trafień (większy odsetek wierzchowców z intromisją) niż naiwne samce testowane na naiwnych samicach (Rys. 1). Co więcej, zaobserwowano tę samą różnicę w trafności, niezależnie od tego, czy samice testowano 1, czy 6 tydzień po ostatnim teście doświadczenia seksualnego, co sugeruje stabilną odpowiedź wyuczoną.
Dodatkowy eksperyment wiązał dopaminę z wpływem doświadczenia seksualnego samicy na wydajność kopulacyjną samca [8]. Neurotoksyna dopaminowa 6-hydroksydopamina została wstrzyknięta do przedniego mózgu, w tym jądra półleżącego, samic chomików przed otrzymaniem doświadczenia seksualnego. Samce naiwne badane z tymi samicami nie wykazały podwyższonego wskaźnika trafienia, charakterystycznego dla kojarzenia z doświadczonymi samicami (Rysunek 2). Wpływ neurotoksyny dopaminowej na interakcje seksualne był specyficzny dla przyrostu częstości trafień związanych z doświadczeniem seksualnym, ponieważ nie było wpływu tych zmian na zachowanie niedoświadczonych kobiet i mężczyzn.
3. Doświadczenia seksualne przynoszą satysfakcjonujące konsekwencje u kobiet
Powtarzające się interakcje seksualne z samcami również wywołują długotrwałe konsekwencje behawioralne dla kobiet w kontekście nagrody. Uwarunkowana preferencja miejsca [14] było użytecznym podejściem do odkrywania wzmacniających składników zachowań seksualnych. W tym paradygmacie powtarzające się interakcje seksualne z mężczyzną wiążą się z jednym przedziałem komory wielokomorowej. W dopasowanych przypadkach samica jest umieszczana sama w podobnej, ale charakterystycznej komorze. Przed i po tych próbach warunkowych samica ma możliwość zbadania aparatu (pod nieobecność mężczyzny) w celu określenia względnego czasu, jaki kobieta spędza w przedziale związanym z kopulacją. Kopulacja z mężczyzną jest operacyjnie definiowana jako wzmocnienie, jeśli kobieta spędza znacznie więcej czasu w przedziale związanym z kryciem po próbach zachowania seksualnego niż przed uwarunkowaniem.
Wyraźny (choć może nie zaskakujący) wynik tych badań u samic szczurów [np. 65,69] i chomików [56] jest to, że interakcje seksualne wzmacniają się. Wymagania bodźców do wystąpienia tego warunkowania nie były tak oczywiste. Dla szczurów ani chomików nie ma prostego wyświetlania lordozy podczas testów godowych wystarczających do uzyskania warunkowej preferencji miejsca. Jak zauważono, samice szczurów mają korzystny wskaźnik kontaktów seksualnych z samcem rosnącym, który ma konsekwencje neuroendokrynne związane z progestacją i płodnością. Zezwolenie samicom szczurów na tempo w ich preferowanym odstępie jest konieczne do uzyskania warunkowej preferencji miejsca, ponieważ interakcje seksualne, w których kobieta nie przyspiesza, nie dają warunkowania [25,27,34,67,68]. Schemat czasowy jest tutaj ważny, choć niekoniecznie kontroluje stymulację, ponieważ regulacja stymulacji poprzez usunięcie i wprowadzenie samca w preferowanym przedziale samicy również doprowadzi do postawienia warunku preferencji [34].
Samice chomików nie mają czasowego wymagania do krycia [42], ale wykazują także uwarunkowane miejsce preferencji do krycia [56]. Jednym ze sposobów sprawdzenia znaczenia kontaktów seksualnych u samca w celu ustalenia preferencji miejsca u samic chomików było porównanie skuteczności normalnych interakcji seksualnych z interakcjami seksualnymi, w których zapobieganiu dopochwowemu doprowdzania przez mężczyznę uniemożliwiono zamknięcie pochwy samicy [39]. Tutaj uwarunkowanie preferencji miejsca było widoczne niezależnie od tego, czy kobieta otrzymała stymulację pochwy podczas prób warunkowania zachowania seksualnego. Ten eksperymentalny wynik wydaje się naruszać obserwację, że podobna okluzja pochwy zapobiega podniesieniu dopaminy accumbens podczas seksualnych interakcji z mężczyzną [40]. W tym badaniu mikrodializy kobiety były jednak naiwne seksualnie. Wydaje się, że wiele właściwości sensorycznych nabytych podczas doświadczenia seksualnego, na przykład podczas prób kondycjonujących paradygmatu preferencji miejsca [39], rozszerza bodźce zmysłowe przyczyniające się do seksualnego wynagrodzenia z ograniczonej roli stymulacji pochwy u samic naiwnych płciowo [40].
Przeprowadzono niewiele badań nad układami neuroprzekaźnikowymi pośredniczącymi w warunkowaniu preferencji miejsca do interakcji seksualnych. W jednym z badań antagonizowanie neurotransmisji opioidowej przez leczenie samic szczurów naloksonem przed interakcjami seksualnymi wyeliminowało warunkowanie preferencji miejsca [68]. I odwrotnie, kilka badań z użyciem antagonistów receptora dopaminy dało mieszane wyniki. Wstępne traktowanie samic chomików z antagonistami receptora dopaminy D2 [57] uniemożliwiło nabycie warunkowej preferencji miejsca dla interakcji seksualnych (Rys. 3). Podobne badanie na szczurach nie przyniosło efektu [30].
4. Neuroprzekaźnik i plastyczność komórkowa po doświadczeniach seksualnych u kobiet
Istnieje bogata tradycja badań nad mechanizmami sygnalizacji dopaminy, ponieważ odnoszą się one do składników zachowań motywowanych i nadużywania narkotyków [np. 60]. Korzystając z tej literatury, zbadaliśmy możliwość, że doświadczenie seksualne może wpłynąć na neurotransmisję dopaminy w szlaku mezolimbicznym i że plastyczność w tym systemie była podstawą behawioralnych konsekwencji doświadczeń seksualnych, np. Zmian w wydajności kopulacyjnej i nagrodzie. W obrębie mezolimbicznego układu dopaminowego istnieją zarówno dowody na aktywację podczas interakcji seksualnych kobiet, jak i długoterminowy wpływ na plastyczność strukturalną i neurochemiczną. Początkowe eksperymenty mikrodializy wykazały, że pozakomórkowe poziomy dopaminy w jądrze półleżącym samic były podwyższone podczas kojarzenia [55,58]. W przypadku samic szczurów uwalnianie dopaminy było szczególnie wrażliwe na interakcje krycia z samcami [4,33,58], a dla (przynajmniej płciowo naiwnych) samic chomików, zwiększenie dopaminy zależało od stymulacji pochwy otrzymanej podczas krycia [40]. W eksperymencie kontrolnym przyjęliśmy nieco inne podejście, tym razem mierząc pozakomórkową dopaminę w jądrze półleżącym podczas kojarzenia się z naiwnymi samicami chomików lub samic, które miały doświadczenia seksualne przed testem mikrodializy [38]. Doświadczenia seksualne spowodowały nadmierny wzrost pozakomórkowej dopaminy, która utrzymywała się podczas interakcji seksualnej z mężczyzną, w porównaniu z poziomem dopaminy u samic płciowo naiwnych (Rysunek 4). Być może zwiększona odpowiedź na dopaminę u doświadczonych seksualnie samic odzwierciedla wzbogacony zestaw kojarzących się ze sobą bodźców, na które chomiki kobiece reagują w wyniku tego doświadczenia.
Zwiększenie uwalniania dopaminy u doświadczonych samic chomika przypomina skutki wielokrotnego narażenia zwierząt na nadużywanie narkotyków [75]. W tej literaturze podwyższony poziom dopaminy w odpowiedzi na ustaloną dawkę leku nazywa się "uczuleniem" [75]. Uwrażliwieniu na lek towarzyszy szereg odpowiedzi komórkowych, które mają zwiększyć skuteczność synaptyczną i przepływ informacji przez szlak mezolimbiczny [74].
Jeden punkt wejścia do mechanizmu, poprzez który doświadczenie behawioralne może zmienić plastyczność neuronów, znajduje się na poziomie synaps. Pośrednie podejście do tego pytania zostało podjęte przez pomiar zmian dendrytycznych w neuronach prążkowia (w tym jądra półleżącego) w odpowiedzi na podawanie leku lub po doświadczeniu behawioralnym. Wielokrotne podawanie różnych nadużywanych substancji o różnych profilach farmakologicznych zwiększy długość dendrytyczną i / lub gęstość kręgosłupa w końcowych gałęziach dendrytycznych średnich kolczastych neuronów [13,23,44,45,64,76,77,78]. Znacznie mniej przykładów istnieje na doświadczenie behawioralne, które daje porównywalny wpływ na dendryty, chociaż wywołuje apetyt na sól [79], zachowania seksualne mężczyzn [24] i żeńskie zachowania seksualne [59] zmieni morfologię dendrytyczną w średnich neuronach kolczastych jądra półleżącego.
Doświadczenia seksualne u samic chomików miały zróżnicowany wpływ na gęstość dendrytów kręgosłupa [59] w zależności od badanego regionu (Rys. 5). W tym eksperymencie, chomiki kobiece otrzymały nasz podstawowy paradygmat doświadczenia seksualnego 6 lub pozostały naiwne seksualnie [38]. Na 7th w tygodniu wszystkie kobiety otrzymały schemat dawkowania estradiolu i progesteronu i uśmiercano około 4 godz. po wstrzyknięciu progesteronu. Mózgi przetwarzano pod kątem barwienia Golgiego i analizowano skrawki 240 μm. Kolce były liczone od końcowych dendrytycznych gałęzi neuronów piramidowych w przyśrodkowej korze przedczołowej, średnich kolczastych neuronach jądra półleżącego (połączonej skorupie i jądrze) lub średnich neuronów kolczastych grzbietowego jądra ogoniastego. W obrębie średnich neuronów kolczastych jądra półleżącego gęstość dendrytycznej kręgosłupa (znormalizowana do 10 μm długości dendrytycznej) była wyższa u kobiet płci żeńskiej doświadczonych seksualnie niż na płciowo. Odwrotność stwierdzono w wierzchołkowych dendrytach neuronów warstwy V kory przedczołowej. Nie stwierdzono różnic grupowych w gęstości kręgosłupa w ogoniastych średnich neuronach kolczastych. Interpretujemy te różnice w gęstości kręgosłupa jako odzwierciedlające plastyczność w pobudzającej neurotransmisji w neuronach reagujących na dopaminergię [37].
Jeśli weźmiemy plastyczność kolców dendrytycznych jako dystalny marker komórkowy doświadczenia seksualnego, możemy postawić hipotezę kaskady zdarzeń komórkowych, które są wywoływane przez powtarzające się interakcje seksualne. Innymi słowy, należy skupić się na dwóch klasach odpowiedzi zilustrowanych przez leczenie narkotykami [36], tj. przesadną reakcję na zachowania seksualne i zmienione odpowiedzi komórkowe przy braku zachowań seksualnych. Proponowane zdarzenia sygnalizacyjne przedstawiono w Rys. 6. Ta propozycja nie jest ani nowatorska, ani radykalna, ponieważ plastyczność dendrytyczna wynika z bodźców tak różnorodnych, jak hormony steroidowe [54], narkotyki [nadużycie]61] lub wzmocnienie długoterminowe [1] wszystkie obejmują ilustrowane zdarzenia. Dzieje się tak dlatego, że te szlaki są tak dobrze reprezentowane w różnych przykładach plastyczności nerwowej, że wydaje się prawdopodobne, że ponieważ luki są wypełnione tym samym, będzie to prawdziwe w odniesieniu do zachowań seksualnych w jądrze półleżącym.
Podejście odkrywcze, z wykorzystaniem mikromacierzy genowych [7] wraz z eksperymentalnymi podejściami zaczęły potwierdzać zmienioną aktywność lub ekspresję białka w kilku punktach tych ścieżek wynikających z doświadczenia seksualnego. Czynniki transkrypcyjne reprezentują jeden zestaw zdarzeń molekularnych, które mogą wpływać na strukturę dendrytyczną, prowadząc do długotrwałej plastyczności [5,17,52]. Zarówno barwienie c-Fos, jak i FosB badano w odpowiedzi na doświadczenie seksualne i kojarzenie u samic chomików syryjskich. Po interakcjach seksualnych z mężczyzną, barwienie c-Fos było podwyższone w rdzeniu jądra półleżącego, odpowiedź, która była powiększona u samic doświadczonych seksualnie (Rys. 7) [9]. Barwienie FosB nie było w sposób zauważalny pod wpływem interakcji płciowych, chociaż poziomy barwienia były wyższe w rdzeniu jądra półleżącego u doświadczonych seksualnie chomików żeńskich w porównaniu z naiwnymi samicami (Rys. 8). Ani c-Fos, ani FosB nie były dotknięte zachowaniami seksualnymi ani doświadczeniem seksualnym w skorupie jądra półleżącego lub prążkowiu grzbietowym u tych samic. W naszych eksperymentach zmiany w c-Fos i FosB zachodzą równolegle, zarówno regionalnie, jak i jako funkcja doświadczenia, chociaż w innych badaniach zmiany w tych białkach nie zawsze są pożądane [np. 12].
Białka Fos można aktywować za pomocą kilku szlaków sygnałowych, w tym kinazy MAP [18]. ERK jest kinazą położoną niżej w tym szlaku i zbadaliśmy regulację ERK po zachowaniach seksualnych (Rys. 9). W analizach Western blot całkowity poziom ERK 2 nie był zależny ani od zachowań seksualnych, ani od doświadczenia seksualnego. Natomiast pERK 2 był podniesiony w jądrze półleżącym po zachowaniu seksualnym, ale tylko u kobiet z wcześniejszym doświadczeniem seksualnym.
Wejście do szlaku kinazy MAP może pochodzić z kilku źródeł, w tym z aktywacji receptora glutaminowego [1], Receptory sprzężone z białkiem G (np. Receptory dopaminy) [83], szlaki trifosforanu inozytolu [66], oraz poprzez receptory czynnika wzrostu [16]. Wpływ doświadczeń seksualnych na te szlaki został uwikłany w analizy mikromacierzy [7], ale tak naprawdę nie zostały zbadane bezpośrednio. Jednym z mechanizmów regulowanych przez doświadczenie seksualne jest sprzęganie receptora dopaminy z cyklazą adenylanową [10]. Homogenaty z jądra półleżącego pobierano od doświadczonych seksualnie lub niedoświadczonych kobiet chomików. Homogenaty te były stymulowane za pomocą pomiaru akumulacji dopaminy i cAMP (Rys. 10). Dopamina stymulowała akumulację cAMP we wszystkich grupach leczonych, z większą stymulacją homogenatów od doświadczonych seksualnie samic. Określono, że te działania dopaminy są mediowane przez receptor D1. Chociaż jednym ze składników plastyczności po doświadczeniu seksualnym jest presynaptyczny (tj. Zwiększony wypływ dopaminy podczas interakcji seksualnych), jest równie jasne, że istnieją postsynaptyczne modyfikacje, które nie są po prostu odbiciami zwiększonych poziomów dopaminy synaptycznej.
5. Podsumowanie i wnioski
Jedna z hipotez mezolimbicznej funkcji dopaminy polega na tym, że szlak ten jest wrażliwy na uwarunkowane właściwości związane z naturalnie występującymi zachowaniami w sposób, który optymalizuje funkcjonalne konsekwencje tych zachowań [80]. Z tego schematu możemy wyobrazić sobie wzór zachowania, w którym stymulacja pochwy otrzymywana przez kobiety podczas kopulacji stymuluje neurotransmisję dopaminy. Chociaż początkowo ta odpowiedź jest bezwarunkowa [55], z doświadczeniem kobiety uczą się produkować subtelne ruchy krocza, które zwiększają prawdopodobieństwo otrzymania stymulacji pochwy od samca mocującego [8]. Z kolei istnieje większa aktywacja dopaminy, która przesuwa się do przodu, aby utrzymać reakcję behawioralną. Ponieważ otrzymanie stymulacji przez pochwę przez intromisję od rosnącego samca (poprzedzającego wytrysk przez mężczyznę) jest konieczne do wywołania stanu progestacyjnego towarzyszącego zapłodnieniu (a zatem udanej ciąży) [42], ta regulacja behawioralna miałaby pośredni wpływ na zwiększenie wydajności kopulacyjnej prowadzącej do sukcesu reprodukcyjnego. Odpowiedzią na pytanie „Dlaczego partnerki kobiet?” Jest otrzymywanie stymulacji, która ma korzystne konsekwencje w postaci aktywności dopaminy w przodomózgowiu. Te „przyjemne” składniki zachowań seksualnych mają nieoczekiwane (z punktu widzenia kobiety), choć wysoce adaptacyjne, konsekwencje udanej ciąży i narodzin potomstwa.
Podziękowanie
Chcielibyśmy podziękować wielu osobom, które wnieśli istotny wkład w te badania, w tym dr Katherine Bradley, Alma Haas, Margaret Joppa, dr Jess Kohlert, Richard Rowe i dr Val Watts. Specjalne podziękowania dla Paula Mermelsteina za jego radę i nieustające zainteresowanie naszą pracą. Ta recenzja jest oparta na przemówieniu wygłoszonym w 2006 Workshop on Steroid Hormones and Brain Function, Breckenridge, Co. Jesteśmy wdzięczni National Science Foundation (IBN-9412543 i IBN-9723876) oraz National Institutes of Health (DA13680) za ich wsparcie tych badań.
Referencje
;