Zachowanie farmakologiczne zachowań związanych z wysiłkiem: dopamina, adenozyna i inne (2012)

J Exp Anal Behav. 2012 Jan;97(1):125-46. doi: 10.1901/jeab.2012.97-125.

Salamone JD1, Correa M, Nunes EJ, Randall PA, Pardo M.

Abstrakcyjny

Od wielu lat sugerowano, że leki, które zakłócają transmisję dopaminy (DA), zmieniają „nagradzający” wpływ pierwotnych wzmacniaczy, takich jak żywność. Badania i teoria związane z funkcjami mezolimbicznego DA przechodzą znaczną koncepcyjną restrukturyzację, z tradycyjnym naciskiem na hedonię i główną nagrodę, ustępującą innym koncepcjom i kierunkom dociekań. Niniejszy przegląd koncentruje się na zaangażowaniu jądra półleżącego DA w zachowania związane z wyborem związanym z wysiłkiem. Patrząc z perspektywy ekonomii behawioralnej, wpływ ubytku DA i antagonizmu w półleżącym na zachowanie wzmocnione pokarmem w dużym stopniu zależy od wymagań pracy zadania instrumentalnego, a szczury zubożone w DA wykazują zwiększoną wrażliwość na koszty odpowiedzi, zwłaszcza wymagania dotyczące proporcji. Ponadto interferencja z transmisją DA w stanie półleżącym wywiera silny wpływ na zachowania związane z dokonywaniem wyborów związanych z wysiłkiem. Szczury z ubytkiem lub antagonizmem DA w stanie półleżącym przenoszą swoje instrumentalne zachowanie z dala od zadań wymagających pokarmu, które wymagają dużej odpowiedzi i wykazują zwiększony wybór opcji o niskim wzmocnieniu / niskich kosztach. Jądro półleżące DA i adenozyna współdziałają w regulacji funkcji związanych z wysiłkiem, a także biorą udział w innych strukturach mózgu (przednia kora zakrętu obręczy, ciało migdałowate, brzuszna blada blada). Badania układów mózgowych regulujących procesy oparte na wysiłku mogą mieć znaczenie dla zrozumienia nadużywania narkotyków, a także dla zrozumienia objawów, takich jak spowolnienie psychomotoryczne, zmęczenie lub anergia w depresji i innych zaburzeniach neurologicznych.

Słowa kluczowe: dopamina, adenozyna, wysiłek, praca, wzmocnienie, ekonomia behawioralna, przegląd

Aby przetrwać, organizmy muszą uzyskać dostęp do znaczących bodźców, takich jak żywność, woda, płeć i inne warunki. Procesy związane z takimi działaniami behawioralnymi są zróżnicowane i złożone, a mechanizm mózgu związany z tymi procesami jest przedmiotem znacznej aktywności badawczej. Instrumentalne procesy uczenia się obejmujące wzmocnienie i karę prowadzą do nabycia zachowań, które regulują prawdopodobieństwo, bliskość i dostępność znaczących bodźców. Ale nawet gdy takie odpowiedzi są już nabyte, wiele czynników przyczynia się do wyboru konkretnych zachowań instrumentalnych w danym kontekście środowiskowym. Na przykład w złożonym środowisku organizmy zazwyczaj mają dostęp do wielu wzmocnień, które mogą się różnić w zależności od ich jakości, ilości i charakterystyki czasowej. Ponadto różne działania instrumentalne mogą być powiązane z poszczególnymi wzmacniaczami, a te działania mogą się znacznie różnić w topografii i pod względem cech ilościowych wymagań odpowiedzi. Pojawiło się kilka obszarów badań w dziedzinie nauk behawioralnych, w tym badania nad dopasowaniem reakcji do wzmocnienia, teorii optymalnego żerowania i ekonomii behawioralnej, w celu scharakteryzowania zachowania związanego z wyborem w tych złożonych środowiskach (Allison, 1981, 1993; Aparicio, 2001, 2007; Baum, 1974; Hengeveld, van Langevelde, Groen i de Knegt, 2009; Hursh, Raslear, Shurtleff, Bauman i Simmons, 1988; Madden, Bickel i Jacobs, 2000; Madden i Kalman, 2010; Salamone, 1987; Tustin, 1995; Vuchinich i Heather, 2003; Williams, 1988). Badania dostarczyły podejścia do zrozumienia, w jaki sposób wartość wzmocnienia, a także wymagania dotyczące odpowiedzi, wpływają na względną alokację zachowań instrumentalnych w wielu opcjach.

Ten artykuł przedstawia przegląd ostatnich badań dotyczących farmakologii behawioralnej konkretnego aspektu tych szerszych zagadnień. Jednym z czynników związanych z reakcją, który głęboko wpływa na zachowanie instrumentalne, są koszty reakcji związane z pracą (Foltin 1991; Hursh i in., 1988; Kaufman 1980; Kaufman, Collier, Hill i Collins, 1980; Madden i in., 2000; Salamone, 1986, 1987, 1992; Staddon 1979; Tustin, 1995). Niniejszy przegląd skupi się na wpływie leków i manipulacji neurochemicznych, które wpływają na transmisję dopaminy (DA), oraz na tym, jak te efekty oddziałują z wymaganiami odpowiedzi, w szczególności wymaganiami dotyczącymi stosunku, nałożonymi na wzmacniane żywnością zachowanie instrumentalne. Ponadto artykuł dokona przeglądu literatury dotyczącej roli DA w zachowaniach związanych z wyborem wysiłku, ze szczególnym uwzględnieniem DA w obszarze mózgu znanym jako jądro półleżące. Na koniec zostaną omówione interakcje między jądrem półleżącym DA a innymi neurotransmiterami i obszarami mózgu, a także szersze znaczenie tych wyników.

DZIAŁANIA HIPOTYZOWANE ANTAGONISTÓW DA: SPADEK I UPADEK FUNKCJI „NAGRODY” HIPOTEZY DA

W ostatnich latach nastąpił znaczny rozwój teoretyczny związany z hipotetycznymi funkcjami behawioralnymi DA, szczególnie jądra półleżącego DA. Aby rozważyć zaangażowanie DA w związane z pracą aspekty alokacji odpowiedzi instrumentalnej, należy umieścić te idee w kontekście historycznym w stosunku do innych hipotetycznych funkcji DA. Kilka dziesięcioleci temu w literaturze dotyczącej neurobiologii behawioralnej powszechne stało się oznaczanie DA jako nadajnika „nagrody”, który, jak się mówi, wywołuje uczucia subiektywnej przyjemności lub apetytu motywacyjnego, które pośredniczą lub napędzają pozytywne zjawiska wzmacniające. Jednak dla wielu badaczy stało się oczywiste, że istnieją tradycyjne koncepcyjne ograniczenia i empiryczne problemy z tradycyjną hipotezą DA „nagrody” (Baldo i Kelley, 2007; Barbano i Cador 2007; Salamone, Correa, Farrar i Mingote, 2007; Salamone, Correa, Farrar, Nunes i Collins, 2010; Salamone, Correa, Mingote i Weber, 2005; Salamone, Cousins ​​i Snyder, 1997; Salamone i in., 2009), z których najmniejszym jest samo użycie terminu „nagroda” (Cannon & Bseikri 2004; Salamone 2006; Salamone i in. 2005; Sanchis-Segura & Spanagel, 2006; Yin, Ostlund i Balleine, 2008). Termin „nagroda” jest rzadko definiowany przez naukowców, gdy używają go do opisania procesu behawioralnego. Niektórzy używają tego terminu, jakby był synonimem „wzmocnienia”, podczas gdy inni używają tego terminu w odniesieniu do „apetytu” lub „pierwotnej motywacji”. Jeszcze inni stosują to określenie jako słabo zawoalowaną etykietę „przyjemności”. W wielu przypadkach słowo „nagroda” wydaje się być używane jako raczej monolityczny, obejmujący wszystko termin, który odnosi się globalnie do wszystkich aspektów uczenia się wzmacniającego, motywacji i emocji, niezależnie od tego, czy są uwarunkowane, czy nie. W takim przypadku termin nagroda jest tak szeroki, że praktycznie nie ma znaczenia. Powinno być oczywiste, że trudno jest przetestować hipotezę, która utrzymuje, że neuroprzekaźnik pośredniczy w tak źle zdefiniowanym zestawie funkcji. Sugerowano zatem, że korzystne jest utrzymywanie rozróżnienia między terminami nagroda i wzmocnienie; dzięki temu zastosowaniu wzmocnienie odnosi się bardziej bezpośrednio do instrumentalnych mechanizmów uczenia się (Sanchis-Segura & Spanagel, 2006; Wise 2004), podczas gdy nagroda ma tendencję do konotowania pierwotnych motywacyjnych i emocjonalnych efektów wzmacniających bodźców (Everitt i Robbins, 2005; Salamone i wsp., 2005, 2007).

Oprócz tych zagadnień leksykograficznych i koncepcyjnych, istnieje również znaczna liczba dowodów empirycznych, które zostały zgromadzone w ostatnich latach, które nie wspierają różnych form hipotezy DA „nagrody”. Jedna ironiczna obserwacja jest taka, że ​​procesy najbardziej bezpośrednio związane z użyciem terminu nagroda (tj. Subiektywna przyjemność, motywacja pierwotna) to te, które okazały się najbardziej problematyczne pod względem wykazania zaangażowania systemów DA (Salamone i wsp., 2007). Na przykład idea, że ​​jądro półleżące DA pośredniczy w subiektywnie zgłaszanej przyjemności związanej z pozytywnymi wzmacniaczami, została mocno zakwestionowana (Berridge, 2007; Berridge i Kringlebach, 2008; Salamone i wsp., 2007). Zakłócenie transmisji półleżącej DA nie wpływa negatywnie na reaktywność smakową apetytu sacharozy (Berridge, 2007; Berridge i Kringlebach, 2008), który jest często używanym behawioralnym markerem reaktywności hedonicznej u gryzoni. Badania na ludziach wykazały, że antagoniści DA nie zdołali stępić subiektywnie ocenianej euforii wywołanej przez narkotyki (Brauer & de Wit, 1997; Gawin, 1986; Haney, Ward, Foltin i Fischman, 2001; Nann-Vernotica, Donny, Bigelow i Walsh, 2001; Venugopalan i in., 2011; Wachtel, Ortengren i de Wit, 2002).

Ponadto potencjalna rola systemów DA w zachowaniach instrumentalnych lub uczeniu się nie ogranicza się do sytuacji obejmujących pozytywne wzmocnienie. Istnieją znaczne dowody na to, że ogólnie mechanizmy prążkowia, a szczególnie jądro półleżące DA, również uczestniczą w aspektach awersyjnego uczenia się, karania i reagowania na bodźce awersyjne (Blazquez, Fujii, Kojima i Graybiel, 2002; Delgado, Li, Schiller i Phelps, 2008; Faure, Reynolds, Richard i Berridge, 2008; Martinez, Oliveira, Macedo, Molina i Brandao, 2008; Munro i Kokkinidis, 1997; Salamone, 1994). Chociaż badania obrazowe u ludzi są wykorzystywane do poparcia idei, że jądro półleżące pośredniczy w subiektywnej przyjemności (np Sarchiapone i in., 2006) sytuacja jest znacznie bardziej skomplikowana (Pizzagalli, 2010); w rzeczywistości badania wykorzystujące różne metody obrazowania wykazały, że ludzkie jądro półleżące reaguje również na stres, niechęć i nadmierną pobudliwość / drażliwość (Delgado i in., 2008; Delgado, Jou i Phelps, 2011; Jensen i in., 2003; Levita i in., 2009; Liberzon i in., 1999; Pavic, 2003; Phan i in., 2004; Pruessner, Champagne, Meaney i Dagher, 2004). Badania neurochemiczne i fizjologiczne na zwierzętach wyraźnie wskazują, że aktywność neuronów DA nie jest po prostu związana z dostarczaniem pierwotnych wzmacniaczy dodatnich. W badaniach obejmujących wzmacnianie żywności u wyszkolonych zwierząt, wzrost uwalniania DA był silniej związany z odpowiedzią instrumentalną lub uwarunkowanymi bodźcami sygnalizującymi zwiększenie dostępności, a nie dostarczanie wzmocnienia (Roitman, Stuber, Phillips, Wightman i Carelli, 2004; Segovia, Correa & Salamone, 2011; Sokolowski, Conlan i Salamone, 1998). Co więcej, aktywność neuronu DA i uwalnianie DA można aktywować za pomocą szeregu różnych awersyjnych (np. Wstrząsy, uderzenia ogonem, szczypanie ogona, stresu powściągliwego, awersyjnych bodźców warunkowych, leków awersyjnych, stresu z powodu porażki społecznej) i warunków apetycznych (Anstrom i Woodward 2005; Brischoux, Chakraborty, Brierley i Ungless, 2009; Broom & Yamamoto 2005; Guarraci & Kapp 1999; Marinelli, Pascucci, Bernardi, Puglisi-Allegra i Mercuri, 2005; McCullough i Salamone, 1992; McCullough, Sokolowski i Salamone, 1993; Schultz 2007a, 2007b; Young, 2004). Te zmiany neurochemiczne są widoczne w różnych horyzontach czasowych (w tym toniczne, powolne fazowe i szybkie zmiany fazowe; Hauber 2010; Roitman i wsp., 2004; Salamone 1996; Salamone i in. 2007; Schultz 2007a, 2007b; Segovia i in., 2011). Badania nad nauką wskazują, że systemy DA w ogóle, a jądra półleżące w szczególności nie są tylko zaangażowane w uczenie się związane ze wzmocnieniem (np Wise, 2004), ale także uczestniczą w nauce związanej z karą (Salamone i wsp., 2007; Schoenbaum i Setlow, 2003). W związku z tym zasugerowano, że termin „uczenie się instrumentalne” będzie miał szersze zastosowanie niż „uczenie się o wzmocnieniu” w celu opisania hipotetycznej roli DA w procesach uczenia się (Salamone i wsp., 2007).

Jeśli antagonizm DA w rzeczywistości koliduje z podstawowymi cechami bodźców wzmacniających, skłania to do pytania, jakie są te cechy. Oczywiście wzmocnienie odnosi się do warunkowych zachowań, które działają w celu wzmocnienia określonego zachowania; wzmocnienie pozytywne odnosi się do procesu, w którym po reakcji następuje prezentacja bodźca, która zazwyczaj zależy od tej odpowiedzi, a po tych wydarzeniach następuje wzrost prawdopodobieństwa wystąpienia tej odpowiedzi w przyszłości. Warto jednak zastanowić się, jakie właściwości pozwalają bodźcowi działać jako wzmocnienie. Jak często zauważono, Skinner nie dyskutował często o krytycznych cechach bodźców, które pozwalają im działać jako wzmacniacze. Niemniej jednak Skinner niekiedy rozważał rolę zmiennych motywacyjnych, takich jak deprywacja żywności w procesie wzmacniania. Na przykład, Skinner (1953) stwierdził: „Wzmocnienie poddaje w ten sposób zachowanie pod kontrolą odpowiedniej deprywacji. Po tym, jak przygotowaliśmy gołębia, aby wyciągnął szyję, wzmacniając go pokarmem, zmienną kontrolującą rozciąganie szyi jest brak pokarmu ”(s. 149). Wielu innych badaczy przedstawiło własne poglądy na ten temat i argumentowano, że istnieją pewne wspólne cechy, które są oczywiste w różnych obszarach badawczych (Salamone i Correa, 2002). Duża liczba badaczy, którzy napisali o podstawowych cechach bodźców wzmacniających, doszła do wniosku, że bodźce, które działają jako wzmacniacze dodatnie, wydają się być względnie preferowane lub do wywoływania zachowania podejścia, i że te efekty są podstawowym aspektem pozytywnego wzmocnienia . Na przykład, Tapp (1969) stwierdził: „Na najprostszym poziomie wzmacniacze mają zdolność kierowania zachowaniem organizmu. Podchodzimy do bodźców pozytywnie wzmacniających ”(s. 173). Wzmacniacze opisywano jako towar, na który istnieje zapotrzebowanie lub bodziec, do którego się zbliża, sam podaje, uzyskuje lub zachowuje; zostały również opisane jako czynności, które są preferowane, pozbawione lub w jakiś sposób regulowane (Dickenson i Balleine, 1994; Hursh i in., 1988; Lea, 1978; Premack, 1959; Staddon i Ettinger, 1989; Timberlake, 1993; Tustin, 1995; patrz omówienie „motywacyjnego następstwa empirycznego prawa efektu” w Salamone i Correa, 2002). Zgodnie z behawioralną analizą ekonomiczną oferowaną przez Hursh (1993) „Reagowanie jest uważane za drugorzędną zmienną zależną, która jest ważna, ponieważ odgrywa kluczową rolę w kontrolowaniu konsumpcji” (s. 166).

Z tych powodów należy zauważyć, że wykazano, że niskie dawki antagonistów DA, które tłumią wzmacniane żywnością zachowania instrumentalne, pozostawiają zachowania ukierunkowane na nabywanie i spożywanie żywności (Salamone i wsp., 1991); te manipulacje mają niewielki wpływ na spożycie żywności (Fibiger, Carter i Phillips, 1976; Ikemoto & Panksepp, 1996; Rolls i in., 1974; Rusk & Cooper, 1994; Salamone i wsp., 1991), dyskryminacja i preferencje oparte na wielkości wzmocnienia żywności (Martin-Iverson, Wilke i Fibiger, 1987; Salamone, Cousins ​​i Bucher, 1994) oraz proste reakcje podejścia wzmocnione przez dostarczanie żywności (Salamone 1986). Chociaż dobrze wiadomo, że wyczerpanie DA w całym przodomózgowiu może powodować afagię (tj. Brak jedzenia), jest to zmniejszenie DA w obszarach czuciowo-ruchowych i motorycznych bocznego lub boczno-bocznego ogona / skorupy, które są najbardziej jednoznacznie związane z tym efektem, zamiast jądra półleżącego (Dunnett i Iversen 1982; Salamone, JD, Mahan, K. i Rogers, S., 1993; Ungerstedt, 1971). W przeciwieństwie do tego wykazano, że zubożenie i antagonizm jądra półleżącego DA nie powodują istotnego pogorszenia przyjmowania pokarmu (Bakshi i Kelley 1991; Baldo, Sadeghian, Basso i Kelley, 2002; Kelley, Baldo, Pratt i Will, 2005; Koob, Riley, Smith i Robbins, 1978; Salamone, Mahon i in., 1993; Ungerstedt 1971). Co więcej, wpływ antagonistów DA lub ubytków DA na odkładanie pokarmu na wzmacniane żywnością zachowanie instrumentalne nie przypomina dokładnie efektów leków przed karmieniem lub tłumiących apetyt (Aberman i Salamone, 1999; Salamone, Arizzi, Sandoval, Cervone i Aberman, 2002; Salamone i wsp., 1991; Sink, Vemuri, Olszewska, Makriyannis, & Salamone, 2008). Zatem podstawowe aspekty pierwotnego wzmocnienia i motywacji do uzyskania dostępu do wzmacniacza pozostają nienaruszone po antagonizowaniu DA lub wyczerpaniu DA wskutek półleżenia.

Chociaż zasugerowano, że „związane z nagrodami” działania niskich dawek antagonistów DA lub zubożenia jądra półleżącego DA powinny wywoływać efekty, które przypominają wymieranie (np. Beninger i in., 1987; Wise, Spindler, de Wit i Gerberg, 1978), istnieje kilka problemów z tą hipotezą. Mimo że spadki odpowiedzi w trakcie sesji wywołane przez antagonistów DA zostały nazwane „wygaszeniem”, podobne efekty obserwuje się w objawach ruchowych parkinsonizmu. Haase i Janssen (1985) zaobserwowali, że mikrografia przedstawiona przez pacjentów z parkinsonizmem wywołanym neuroleptykami charakteryzuje się postępującym pogorszeniem w trakcie sesji pisania. Stwierdzili, że „szczególnie charakterystyczne jest wzrastające zwężenie pisma od strofy do strofy, aw typowych przypadkach obszar objęty pismem przybiera kształt odwróconej piramidy” (s. 43). Autorzy ci podali również, że u pacjentów z parkinsonizmem wywołanym neuroleptykami intensywność stukania palcami generalnie zmniejsza się w trakcie sesji (s. 234). Podobnie, pacjenci z chorobą Parkinsona, którzy wielokrotnie uciskają ręce, wykazują stopniowo zmniejszającą się wydajność motoryczną (Schwab, 1972). U szczurów antagoniści DA powodują przyrosty wewnątrz sesji w czasie odpowiedzi (Liao i Fowler, 1990), oraz w ramach zmniejszenia sesji w sile lizania (Das & Fowler, 1996) i poruszanie się (Pitts i Horvitz, 2000). Ponadto, powtarzane podawanie szczurom antagonistów DA prowadzi do uwrażliwienia kontekstowego odpowiedzi katalepsji na sesje (Amtage & Schmidt, 2003). Ponadto w kilku badaniach bezpośrednio porównano wpływ antagonizmu DA i wymierania oraz zidentyfikowano istotne różnice między tymi warunkami (Asin i Fibiger, 1984; Evenden i Robbins, 1983; Faustman & Fowler, 1981, 1982; Feldon i Winer, 1991; Gramling, Fowler i Collins, 1984; Gramling, Fowler i Tizzano, 1987; Rick, Horvitz i Balsam, 2006; Salamone 1986; Salamone, Kurth, McCullough i Sokolowski, 1995, Salamone i in., 1997; Spivak i Amit, 1986; Willner, Chawala, Sampson, Sophokleous i Muscat, 1988; Wirtschafter & Asin, 1985). Na przykład Evenden i Robbins wykazali, że niskie dawki α-flupentiksolu (0.33–0.66 mg / kg), które zmniejszają wskaźnik odpowiedzi, nie wywołują efektów przypominających wyginięcie u szczurów odpowiadających na zadanie typu „wygrywaj / zostań / przegrywaj”. Rick i in. donieśli, że wygaszanie zwiększyło zmienność behawioralną u szczurów trenowanych do zadań instrumentalnych, podczas gdy niskie dawki antagonisty D1 SCH 23390 lub antagonisty D2 racloprid nie.

Innym przykładem z tej literatury jest Salamone (1986), w którym podano, że działanie 0.1 mg / kg antagonisty DA, haloperydolu, różniło się zasadniczo od efektów wygaszania u szczurów odpowiadających harmonogramem wzmocnienia o ustalonym stosunku (FR) 20. Podczas wygaszania szczury reagowały szybciej na początku sesji niż szczury leczone haloperidolem, co wskazuje, że szczury leczone haloperidolem nie wykazywały „wybuchu wygaszenia” (patrz także Salamone i wsp., 2005, które pokazały, że szczury z wyczerpaniem DA zaczynają reagować wolniej na początku sesji, w przeciwieństwie do skutków wyginięcia). Ponadto szczury narażone na wymieranie emitowały proporcjonalnie więcej stosunków, które były szybsze niż poprzedni wskaźnik odpowiedzi wyjściowej w porównaniu ze zwierzętami leczonymi haloperidolem (Salamone, 1986). Dodatkowy eksperyment wykazał, że w przeciwieństwie do wpływu 0.1 mg / kg haloperidolu na odpowiedź FR 20, dawka czterokrotnie większa nie miała wpływu na wzmocnioną reakcję po prostu przebywania w pobliżu naczynia z jedzeniem w ustalonych odstępach 30 sekund harmonogram (Salamone, 1986). Brak efektu antagonizmu DA na tę prostą odpowiedź wzmocnioną pokarmem stoi w wyraźnym kontraście z efektem wygaszania, który zasadniczo tłumił odpowiedź instrumentalną. W tym samym eksperymencie rejestrowano również aktywność lokomotoryczną wywołaną harmonogramem równolegle z instrumentalną odpowiedzią na bycie w pobliżu naczynia do jedzenia. Jak pokazano w górnym panelu Rysunek 10.4 mg / kg haloperidolu hamowało aktywność motoryczną wywołaną zaplanowaną prezentacją pożywienia, ale, jak pokazano na dolnym panelu, haloperidol nie wpływał na wzmocnioną odpowiedź. W połączeniu z innymi badaniami, wyniki te podkreślają kilka ważnych cech skutków antagonizmu DA. Po pierwsze, skutki antagonizmu DA nie są bardzo podobne do skutków wyginięcia w szerokim zakresie warunków (Salamone i wsp., 1997). Po drugie, antagonizm DA tłumił indukowaną rozkładem aktywność motoryczną; badania behawioralne wykazały, że zaplanowane dostarczanie wzmacniaczy może mieć właściwości aktywujące (Killeen, 1975; Killeen, Hanson i Osborne, 1978), a znaczące dowody wskazują, że antagonizm DA i zubożenie DA w półleżące mogą zmniejszać działania wywołane harmonogramem (McCullough i Salamone, 1992; Robbins i Everitt, 2007; Robbins i Koob, 1980; Robbins, Roberts i Koob, 1983; Salamone 1988; Wallace, Singer, Finlay i Gibson, 1983). Wreszcie, wyniki te były zgodne z rosnącą liczbą dowodów wskazujących, że wpływ antagonistów DA na zachowanie instrumentalne silnie oddziałuje z wymogiem odpowiedzi instrumentalnej, i że niektóre wzmocnione zachowania są stosunkowo niezależne od antagonizmu DA (Ettenberg i in., 1981; Mekarski, 1988).

Rys. 1  

Liczba ta jest ponownie rysowana na podstawie danych z Salamone (1986). Szczury testowano w dużej komorze do ćwiczeń i wzmacniano 45 mg granulkami pożywienia zgodnie z harmonogramem FI-30 sekund, aby były na panelu podłogowym przed miską z pożywieniem. Lokomotoryczny ...

WPŁYW DA ANTAGONIZMU I AKUMULACJI DA DEPLETION INTERAKCJI Z WYMOGAMI ODPOWIEDZI INSTRUMENTALNEJ

Równolegle z historycznymi wydarzeniami opisanymi powyżej, od 1970 do 1990, pojawił się nacisk w literaturze behawioralnej na wysiłek, koszty reakcji lub ograniczenia oraz modele ekonomiczne zachowania operantów. Kilku badaczy podkreśliło, w jaki sposób koszty odpowiedzi lub ograniczenia wpływają na wynik odpowiedzi operanta (Foltin 1991; Kaufman 1980; Kaufman i in. 1980; Staddon 1979; Tustin, 1995). Wykazano, że wymagania dotyczące pracy, takie jak liczba naciśnięć dźwigni niezbędnych do uzyskania pożywienia, działają jako wyznaczniki wydajności reakcji instrumentalnej, a także wpływają na konsumpcję żywności (Collier i Jennings, 1969; Johnson i Collier 1987). Behawioralne modele ekonomiczne podkreślają, w jaki sposób szereg czynników, w tym nie tylko wartość wzmocnienia, ale także warunki związane z charakterystyką reakcji instrumentalnej, mogą determinować wydajność behawioralną (Allison, 1981, 1993; Bickel, Marsch i Carroll, 2000; Lea, 1978). Hursh i in. (1988) zasugerował, że cena wzmocnienia żywności jako towaru to stosunek kosztów do korzyści wyrażony jako nakład wysiłku na jednostkę spożywanej wartości żywności.

Kilka linii dowodowych posłużyło do wzmocnienia hipotezy, że skutki interferencji z transmisją DA oddziałują silnie z wymogiem odpowiedzi instrumentalnej. Jednym ze sposobów kontrolowania wymogów pracy w harmonogramie operanta jest stosowanie różnych harmonogramów współczynników. Caul and Brindle (2001) zaobserwowano, że wpływ antagonisty DA, haloperidolu, na zachowanie wzmocnione pożywieniem, zależał od wymogu stosunku, przy czym harmonogram FR 1 był mniej wrażliwy niż stosunek progresywny. Można zubożyć półleżącą DA przez miejscowe zastrzyki substancji neurotoksycznej, takiej jak 6-hydroksydopamina, i kilka badań wykorzystało to podejście. Aberman and Salamone (1999) zastosował zakres harmonogramów współczynników (FR 1, 4, 16 i 64), aby ocenić skutki wyczerpania DA od półleżącego. Podczas gdy wydajność FR 1 nie uległa wpływowi wyczerpania DA (patrz także Ishiwari, Weber, Mingote, Correa i Salamone, 2004), a odpowiedź FR 4 wykazała jedynie łagodne i przejściowe tłumienie, harmonogramy FR 16 i FR 64 były znacznie gorsze. Ten wzorzec wskazywał, że uszczuplenia DA półleżące promowały szczep indukcji stosunku; to znaczy, szczury z wyczerpaniem DA były znacznie bardziej wrażliwe na wielkość wymaganego stosunku. Ten wzór można opisać jako odzwierciedlający wzrost elastyczności popytu na wzmocnienie żywności (Aberman & Salamone 1999; Salamone i wsp., 1997, 2009). Jeśli wymaganie dotyczące proporcji jest analogiczne do ceny towaru (granulki wzmacniające), wydaje się, że szczury z uszczupleniem DA są bardziej wrażliwe niż zwierzęta kontrolne na cenę wzmacniaczy żywności (Rysunek 2). Nie trzeba dodawać, że szczury nie używają waluty do zakupu granulek operacyjnych. Zamiast tego zasugerowano, że procedura operacyjna jest bardziej systemem barterowym, w którym szczur handluje swoją pracą (lub redukcją czasu wolnego) na towar (Rachlin, 2003; Tustin, 1995). Zatem szczury z uszczupleniem DA są bardziej wrażliwe niż zwierzęta kontrolne na koszty reakcji związane z pracą i rzadziej handlują wysokimi poziomami wyjściowymi dla żywności. W kolejnym eksperymencie Salamone, Wisniecki, Carlson i Correa (2001) stwierdzili, że zaobserwowano zwiększoną wrażliwość na wymagania większego stosunku u szczurów z obniżeniem DA w pozycji półleżącej, gdy szczury były testowane w szerszym zakresie harmonogramów proporcji (tak wysokie jak FR300), nawet gdy ogólna zależność między prasowaniem dźwigni a dostarczaną żywnością na prasę dźwigniową stała (tj. cena jednostkowa 50: FR 50 dla jednego peletu; FR 100 dla dwóch peletek; FR 200 dla czterech peletek; i FR 600 dla sześciu pelet). Wyniki te pokazały, że zarówno wielkość, jak i organizacja wymogu dotyczącego współczynnika wydają się być krytycznymi wyznacznikami wrażliwości harmonogramu operanta na skutki wyczerpania DA w obliczeniach półleżących.

Rys. 2  

Ta figura pokazuje wpływ wymogu stosunku na liczbę wywieranych pras dźwigniowych i granulek operacyjnych zużytych u szczurów z uszczupleniem DA na półleżących w porównaniu ze szczurami w grupie kontrolnej pojazdu (na podstawie danych z Aberman & Salamone, ...

Dodatkowe eksperymenty badały wpływ zubożenia DA półleżących na harmonogramy tandemowe, w których wymaganie dotyczące proporcji zostało dołączone do wymogu interwału. Dokonano tego w celu zapewnienia, że ​​wyniki według Aberman and Salamone (1999) i Salamone i in. (2001) odzwierciedlał wpływ wielkości wskaźnika, w przeciwieństwie do innych zmiennych, takich jak czas. Badania wykorzystujące tandemowe harmonogramy ze zmiennym interwałem (VI) / FR z różnymi kombinacjami (np. VI 30 s / FR5, VI 60 s / FR10, VI 120 s / FR10) dały spójny wzorzec; półleżące ubytki DA nie tłumiły ogólnej odpowiedzi u szczurów odpowiadających na konwencjonalne harmonogramy VI (tj. tych wymagających tylko jednej odpowiedzi po interwale), ale znacznie zmniejszyły odpowiedź w odpowiednim schemacie VI z dołączonym wymogiem wyższego współczynnika (Correa, Carlson, Wisniecki i Salamone, 2002; Mingote, Weber, Ishiwari, Correa i Salamone, 2005). Odkrycia te są zgodne z badaniami wykazującymi, że antagonizm półleżącego DA nie wpływa negatywnie na wydajność progresywnego zadania interwałowego (Wakabayashi, Fields i Nicola, 2004), i że uszczerbki DA na półleżących nie wpłynęły na dyskontowanie opóźnienia (Winstanley, Theobald, Dalley i Robbins, 2005). Ponadto wykazano, że antagonista DA haloperidol zwiększa liczbę wzmocnionych odpowiedzi u szczurów odpowiadających na harmonogram DRL 72 (Paterson, Balci, Campbell, Olivier i Hanania, 2010). Wyniki te sugerują, że wymagania dotyczące przedziału per se nie stanowią poważnego ograniczenia dla szczurów z upośledzoną transmisją DA w jądrze półleżącym. Poza jakimkolwiek skutkiem przerywania lub czasu, wymagania proporcji stanowią wyzwanie związane z pracą, które jest bardzo uciążliwe dla szczurów z wyczerpaniem DA lub antagonizmem.

Podsumowując, zubożenia DA w półleżące jądra wydają się mieć dwa główne skutki w odpowiedzi na stosunek: 1) zmniejszają efekty zwiększające odpowiedź, które wymagania stosunku umiarkowanych rozmiarów mają na odpowiedź operanta (tj. Rosnąca część odwróconej funkcji w kształcie litery U odnosząca się do wymaganie stosunku do wyjścia odpowiedzi) i 2) wzmacniają efekty tłumienia odpowiedzi, które bardzo duże stosunki mają na odpowiedź operanta (tj. zstępującą część funkcji; wzmocnienie odkształcenia stosunku; Salamone & Correa 2002; Salamone i wsp., 2001, 2007, 2009). Innym ważnym czynnikiem, który należy wziąć pod uwagę przy omawianiu wpływu leku, jest to, że stopa wyjściowa wygenerowała harmonogram wzmocnienia (Barrett & Bergman, 2008; Dews, 1976; McMillan & Katz, 2002). Chociaż wyjściowy wskaźnik odpowiedzi nie był czynnikiem krytycznym dla indukowania szczepu proporcji w Salamone i in. (2001) eksperyment, zmniejszenie wskaźnika odpowiedzi obserwowane w kilku harmonogramach wzmacniania (różne stałe i progresywne współczynniki, FI 30 s, VI 30 s i tandemowe harmonogramy VI / FR), które są wytwarzane przez półleżące ubytki DA wydają się być związane z podstawowym wskaźnikiem odpowiedzi . We wszystkich tych harmonogramach istnieje liniowa zależność między podstawowym wskaźnikiem odpowiedzi w warunkach kontrolnych a stopniem tłumienia spowodowanym wyczerpaniem DA w stanie półleżącym, przy czym deficyt jest większy w przypadku harmonogramów, które generują zwiększone wskaźniki odpowiedzi (Rysunek 3). Ponadto molekularne analizy behawioralne wskazują, że uszczuplenia DA półleżące powodują niewielkie zmniejszenie lokalnej szybkości odpowiedzi, na co wskazuje rozkład czasów wzajemnych odpowiedzi (Mingote i in., 2005; Salamone, Kurth, McCullough, Sokolowski i Cousins, 1993; Salamone, Aberman, Sokolowski i Cousins, 1999), jak również wzrost wstrzymania (Mingote i in., 2005; Salamone, Kurth i in., 1993; Zobacz też Nicola, 2010). Zastosowano podejścia obliczeniowe w celu scharakteryzowania tych skutków ubytków DA w wyniku półleżącego na wskaźnik odpowiedzi na harmonogramy stosunku (np Niv, Daw, Joel i Dayan, 2007; Phillips, Walton i Jhou, 2007). Phillips i in. zasugerował, że uwalnianie DA w jądrze półleżącym wydaje się zapewniać okno oportunistycznego popędu, podczas którego zmniejsza się wydatki związane z kosztami progowymi w celu uzyskania nagrody.

Rys. 3  

Wykres rozrzutu pokazujący zależność między wyjściowymi lub kontrolnymi wskaźnikami odpowiedzi w różnych przedziałach i harmonogramach wzmocnienia w stosunku do wielkości tłumienia wskaźnika odpowiedzi wytwarzanego przez uszczuplenia DA półleżące (wyrażone jako średni procent ...

W kontekście tej dyskusji na temat wpływu leków dopaminergicznych na wydajność stosunku, warto rozważyć termin „skuteczność wzmacniania”, który jest czasami używany do opisania skutków manipulacji lekami w stosunku do wydajności. W przypadku schematów progresywnego stosunku wymagania dotyczące współczynnika zwiększają się wraz z kolejnymi współczynnikami i mówi się, że „punkt przerwania” występuje w punkcie, w którym zwierzę przestaje odpowiadać. Można operacyjnie zdefiniować skuteczność wzmocnienia w kategoriach punktu przerwania w schemacie progresywnego stosunku lub przez pomiar stosunku szczepu u szczurów odpowiadających w różnych harmonogramach FR. Określenie skuteczności wzmocnienia może być bardzo przydatnym narzędziem do charakteryzowania działań leków podawanych samodzielnie i do porównywania zachowań samopodawających w różnych substancjach lub klasach leków (np. Marinelli i in. 1998; Morgan, Brebner, Lynch i Roberts, 2002; Ward, Morgan i Roberts, 2005; Woolverton i Rinaldi, 2002). Niemniej jednak, biorąc pod uwagę trudności terminologiczne omówione powyżej, użyteczne jest podkreślenie, że termin „skuteczność wzmacniania” nie powinien być używany po prostu jako zamiennik „nagrody” i że progresywnych wartości granicznych współczynników nie należy postrzegać jako koniecznie zapewniających pewne bezpośrednie i jednoznaczne miara związana z subiektywną przyjemnością wywoływaną przez bodziec (Salamone, 2006; Salamone i wsp., 1997; 2009). Indukowane przez narkotyki zmiany w progresywnych punktach przełamania stosunku mogą odzwierciedlać działania dotyczące kilku różnych procesów behawioralnych i neurochemicznych (Arnold i Roberts, 1997; Bickel i in., 2000; Hamill, Trevitt, Nowend, Carlson i Salamone, 1999; Killeen, 1995; Lack, Jones i Roberts, 2008; Madden, Smethells, Ewan i Hursh, 2007; Mobini, Chiang, Ho, Bradshaw i Szabadi, 2000). Na przykład, zmiana wymagań odpowiedzi przez zwiększenie wysokości dźwigni zmniejszyła progresywne punkty przełamania stosunku (Schmelzeis & Mittleman 1996; Skjoldager, Pierre i Mittlman, 1993). Chociaż niektórzy badacze utrzymywali, że punkt przerwania stanowi bezpośrednią miarę apetycznych cech motywacyjnych bodźca, jest to, jak stwierdzono w przełomowym przeglądzie dokonanym przez Stewart (1975), bardziej bezpośrednio miara tego, ile pracy organizm wykona w celu uzyskania tego bodźca. Zwierzę dokonuje wyboru kosztów / korzyści, czy kontynuować odpowiedź, częściowo w oparciu o czynniki związane z samym wzmacniaczem, ale także z kosztami reakcji związanymi z pracą i ograniczeniami czasowymi narzuconymi przez harmonogram proporcji. Z tych powodów interpretacje działań leków lub uszkodzeń w progresywnych punktach przełamania stosunku powinny być wykonywane z ostrożnością, tak jak w przypadku każdego indywidualnego zadania. Lek, który zmienia punkt przerwania, mógłby to zrobić z wielu różnych powodów. Mobini i in., (2000) przeanalizował wpływ kilku leków na postępujący stosunek odpowiedzi za pomocą metod ilościowych opracowanych przez Killeen (1994), który zasugerował, że wydajność harmonogramu wynika z interakcji między wieloma zmiennymi (określona aktywacja, sprzężenie i czas odpowiedzi). Mobini i in. stwierdzili, że haloperidol wpływa zarówno na parametr czasu odpowiedzi, jak również zmniejsza parametr aktywacji, podczas gdy klozapina zwiększa parametr aktywacji. Ostatnie badania wykazały, że haloperidol będący antagonistą DA może tłumić wzmocniony pokarmem postępujący stosunek odpowiedzi i niższe punkty przerwania, ale mimo to pozostawia nienaruszone spożycie jednocześnie dostępnego, ale mniej preferowanego źródła pokarmu (Pardo i in., 2011; Randall, Pardo i in., 2011). Te działania haloperidolu w tym zadaniu różniły się znacznie od tych wytwarzanych przez leki preeeding i tłumiące apetyt (Pardo i in., 2011; Randall, Pardo i in., 2011).

DIAGNOSTYKA DA ANTAGONIZM I NUKLEUSZY NALEŻY WPŁYWAĆ NA WZGLĘDNY PRZYDZIAŁ ODPOWIEDZIALNOŚCI INSTRUMENTALNEJ W ZADANIACH WYBORU ZWIĄZANYCH Z WYDATKAMI

Jak wspomniano powyżej, zwierzęta muszą dokonywać wyborów w złożonych środowiskach, które dają wiele możliwości uzyskania znaczących bodźców, oraz kilka ścieżek dostępu do nich (Aparicio, 2001, 2007; Williams, 1988). Zmienne, które wpływają na te wybory, są złożone i wielowymiarowe i obejmują nie tylko wartość wzmocnienia, ale także czynniki związane z odpowiedzią. Do najważniejszych należą te czynniki, które wiążą się z interakcjami koszt-korzyść na podstawie wysiłku i wartości wzmocnienia (Hursh i in., 1988; Neill i Sprawiedliwość, 1981; Salamone, 2010a; Salamone & Correa 2002; Salamone, Correa, Mingote i Weber, 2003; Salamone i wsp., 2005, 2007; Van den Bos, van der Harst, Jonkman, Schilders i Spruijt, 2006; Walton, Kennerley, Bannerman, Phillips i Rushworth, 2006). Znaczące dowody wskazują, że niskie dawki ogólnoustrojowe antagonistów DA, jak również miejscowe zakłócenie transmisji jądra półleżącego DA, wpływają na względną alokację zachowania u zwierząt odpowiadających na zadania oceniające zachowanie oparte na wyborze wysiłku (Floresco, St. Onge, Ghods-Sharifi i Winstanley, 2008; Floresco, Tse i Ghods-Sharifi, 2008b; Hauber & Sommer 2009; Salamone i in. 2003, 2005, 2007).

Jednym z zadań, które wykorzystano do oceny efektów manipulacji dopaminergicznych na alokację odpowiedzi, jest procedura, która oferuje szczurom opcję naciskania dźwigni wzmocnioną przez dostarczenie stosunkowo preferowanego pożywienia (np. Peletki Bioserve; zwykle uzyskiwane w harmonogramie FR 5), lub zbliżając się i konsumując mniej preferowane jedzenie (lab chow), które jest jednocześnie dostępne w komorze (Salamone i wsp., 1991). Przeszkolone szczury w warunkach wyjściowych lub kontrolnych otrzymują większość pożywienia przez naciskanie dźwigni i spożywają tylko małe ilości karmy. Niskie do umiarkowanych dawki antagonistów DA, które blokują albo D1 lub D2 podtypy receptorów rodzinnych (cis-flupentiksol, haloperidol, raclopryd, etiklopryd, SCH 23390, SKF83566, ekopipam) powodują istotną zmianę przydziału odpowiedzi u szczurów wykonujących to zadanie; zmniejszają nacisk dźwigni wzmocniony pokarmem, ale znacznie zwiększają spożycie jednocześnie dostępnej karmy (Cousins., Wei, & Salamone, 1994; Koch Schmid i Scnhnitzler, 2000; Salamone i wsp., 2002; Salamone, Cousins, Maio, Champion, Turski i Kovach, 1996; Salamone i wsp., 1991; Sink i in. 2008; Worden i in. 2009).

Wykorzystanie tego zadania do oceny zachowania związanego z wyborem wysiłku zostało potwierdzone na wiele sposobów. Dawki antagonistów DA, które powodują przejście od naciskania dźwigni do spożycia karmy, nie wpływają na całkowite spożycie pokarmu ani nie zmieniają preferencji między tymi dwoma konkretnymi pokarmami w testach wyboru wolnego karmienia (Koch i in., 2000; Salamone i wsp., 1991). W przeciwieństwie do tłumienia apetytu z różnych klas, w tym amfetaminy (Cousins ​​i in., 1994), fenfluramina (Salamone i wsp., 2002) i antagoniści kanabinoidów CB1 (Sink i in., 2008) nie udało się zwiększyć spożycia karmy w dawkach, które tłumiły naciskanie dźwigni. Podobnie, wstępne podawanie zmniejszało zarówno naciskanie dźwigni, jak i pobieranie pokarmu (Salamone i wsp., 1991). Ponadto, przy wyższych wymaganiach dotyczących proporcji (do FR 20, lub stopniowych proporcji), zwierzęta, które nie są leczone lekami, przechodzą od naciskania dźwigni w celu spożycia pokarmu (Pardo i in., 2011; Randall, Pardo i in., 2011b; Salamone i wsp., 1997), wskazując, że to zadanie jest wrażliwe na obciążenie pracą. Wyniki te wskazują, że interferencja z transmisją DA nie ogranicza po prostu spożycia pokarmu, lecz zamiast tego powoduje zmianę alokacji odpowiedzi pomiędzy alternatywnymi źródłami żywności, które można uzyskać poprzez różne reakcje instrumentalne.

Przesunięcie od naciskania dźwigni w celu spożycia pokarmu u szczurów wykonujących to zadanie jest związane z wyczerpaniem DA w jądrze półleżącym; zmniejszenie nacisku dźwigni i wzrost spożycia karmy występują w wyniku wyczerpania DA w półleżących, jak również lokalnych zastrzyków D1 lub D2 antagoniści rodziny do podregionów jądra lub skorupy jądra półleżącego (Cousins ​​& Salamone 1994; Cousins, Sokolowski i Salamone, 1993; Farrar i in., 2010; Koch i in. 2000; Nowend, Arizzi, Carlson i Salamone, 2001; Salamone i wsp., 1991; Sokolowski & Salamone, 1998). Tak więc, chociaż naciskanie dźwigni jest zmniejszane przez antagonizm lub zubożenie DA półleżącego, szczury te wykazują kompensacyjną realokację zachowania i wybierają nową drogę do alternatywnego źródła żywności.

Salamone i in. (1994) opracowano również procedurę labiryntu T, w której ramiona wyboru dwóch labiryntów doprowadziły do ​​różnych gęstości wzmocnienia (np. cztery do dwóch granulek żywności lub cztery do zera); w pewnych warunkach można umieścić barierę w ramieniu z większą gęstością wzmocnienia pokarmu, aby stanowić wyzwanie związane z wysiłkiem. Gdy ramię o wysokiej gęstości ma barierę na swoim miejscu, a ramię bez bariery zawiera mniej wzmocnień, zubożenie DA lub antagonizm zmniejszają wybór ramienia o wysokiej gęstości i zwiększają wybór ramienia o niskiej gęstości bez bariery (Cousins, Atherton, Turner i Salamone, 1996; Denk, Walton, Jennings, Sharp, Rushworth i Bannerman, 2005; Mott i in., 2009; Pardo i in., Zgłoszeni do publikacji; Salamone i wsp., 1994).

Podobnie jak zadanie jednoczesnego wyboru operanta, zadanie labiryntu T zostało również poddane znacznej walidacji behawioralnej i ocenie (Cousins ​​i in., 1996; Pardo i in., Zgłoszeni do publikacji; Salamone i wsp., 1994; van den Bos i in., 2006). Na przykład, gdy w labiryncie nie ma bariery, szczury zdecydowanie preferują ramię o wysokiej gęstości wzmocnienia, a ani haloperidol, ani DA nie powodują zmiany ich odpowiedzi (Salamone i wsp., 1994). Kiedy ramię z barierą zawierało cztery granulki, ale drugie ramię nie zawierało granulek, szczurom z uszczupleniem DA nadal udało się wybrać ramię o wysokiej gęstości, wspiąć się na barierę i konsumować granulki (Cousins ​​i in., 1996). W niedawnym badaniu T-labiryntu na myszach, podczas gdy haloperidol zmniejszał wybór ramienia z barierą, lek ten nie miał wpływu na wybór, gdy obie ręce miały barierę na miejscu (Pardo i in., Przedłożony do publikacji). Tak więc manipulacje dopaminergiczne nie zmieniają preferencji dla wysokiej gęstości nagrody żywnościowej w porównaniu z niską gęstością i nie wpływają na dyskryminację, pamięć lub procesy uczenia się instrumentalnego związane z preferencjami ramienia. Wyniki badań labiryntu T na gryzoniach, wraz z wynikami badań porównawczych FR5 / chow opisanych powyżej, wskazują, że niskie dawki antagonistów DA i wyczerpania DA powodują, że zwierzęta ponownie przydzielają swój wybór odpowiedzi instrumentalnej w oparciu o wymagania odpowiedzi zadania i wybierz tańsze alternatywy dla uzyskania wzmacniaczy (patrz opinie wg Salamone i wsp., 2003, 2005, 2007; Floresco, St. Onge i in., 2008).

Procedury dyskontowania wysiłku zostały również wykorzystane do zbadania skutków manipulacji dopaminergicznych. Floresco, Tse i in. (2008) wykazał, że antagonista DA haloperidol zmienił dyskontowanie wysiłku nawet wtedy, gdy skutki opóźnienia czasowego były kontrolowane (patrz Wade, de Wit i Richards, 2000Oraz Koffarnus, Newman, Grundt, Rice i Woods, 2011 omówienie mieszanych wyników w literaturze na temat wpływu antagonistów DA i dyskontowania opóźnienia). Bardgett, Depenbrock, Downs, Points i Green (2009) niedawno opracowano zadanie obniżania wysiłku labiryntu T, w którym zmniejszono ilość pożywienia w ramieniu labiryntu o dużej gęstości każdej próby, w której szczury wybrały to ramię (tj. wariant dyskontujący „wartość dostosowawcza” Procedury labiryntu T, które umożliwiają określenie punktu obojętności dla każdego szczura). Dyskontowanie wysiłku zostało zmienione przez D1 antagonista rodziny SCH23390 i D2 antagonista rodziny haloperidol; leki te zwiększyły prawdopodobieństwo, że szczury wybiorą ramię o niskim wzmocnieniu / niskim koszcie. Zwiększenie transmisji DA przez podanie amfetaminy zablokowało działanie SCH23390 i haloperidolu, a także skłoniło szczury do wyboru ramienia o wysokim wzmocnieniu / wysokim koszcie, co jest zgodne z badaniami wyboru operanta przy użyciu myszy z nokautem transportera DA (Cagniard, Balsam, Brunner i Zhuang, 2006). Wraz z innymi wynikami, wyniki zgłoszone przez Bardgetta i in. i Floresco, Tse i in. popierają sugestię, że w różnych warunkach transmisja DA wywiera dwukierunkowy wpływ na zachowanie związane z wyborem wysiłku.

DA INTERAKTYWNE Z INNYMI NADAJNIKAMI WPŁYWAJĄCYMI NA WPŁYW NA WYBÓR WYMIARU

Jak wspomniano powyżej, antagoniści DA i wyczerpania DA wpływają na wynik reakcji instrumentalnej, alokację odpowiedzi i zachowanie związane z wyborem wysiłku. Oczywiście, żaden pojedynczy obszar mózgu lub neuroprzekaźnik nie uczestniczy w procesie behawioralnym w oderwaniu od innych struktur lub chemikaliów; z tego powodu ważne jest, aby przejrzeć interakcje innych obszarów mózgu i neuroprzekaźników z mechanizmami dopaminergicznymi. W ciągu ostatnich kilku lat kilka laboratoriów zaczęło scharakteryzować rolę, jaką odgrywają liczne struktury mózgu (np. Ciało migdałowate, kora obręczy przedniej, bladość brzuszna) i neuroprzekaźniki (adenozyna, GABA) w zachowaniach związanych z wyborem wysiłku (Denk i in., 2005; Farrar i in., 2008; Floresco & Ghods-Sharifi, 2007; Floresco, St. Onge i in., 2008; Hauber & Sommer, 2009; Mott i in. 2009; Pardo i in., Zgłoszeni do publikacji; Schweimer & Hauber, 2006; van den Bos i in. 2006; Walton, Bannerman, Alterescu i Rushworth, 2003; Walton, Bannerman i Rushworth, 2002).

W ciągu ostatnich kilku lat duży nacisk położono na interakcje DA / adenozyna. Kofeina i inne metyloksantyny, które są nieselektywnymi antagonistami adenozyny, działają jako niewielkie stymulanty (Ferré i in., 2008; Randall, Nunez i in., 2011). Obszary mózgu bogate w DA, w tym prążkowia i jądro półleżące, mają bardzo wysoki stopień adenozyny A2A ekspresja receptora (DeMet & Chicz-DeMet, 2002; Ferré i in., 2004; Schiffman, Jacobs i Vanderhaeghen, 1991). Istnieją znaczne dowody na interakcje komórkowe między DA D2 i adenozyna A2A receptory (Ferré, 1997; Fink i in., 1992; Fuxe i in., 2003; Hillion i in., 2002). Ta interakcja była często badana w odniesieniu do funkcji motorycznych neostriatalnych związanych z parkinsonizmem (Correa i in. 2004; Ferré, Fredholm, Morelli, Popoli i Fuxe, 1997; Ferré i in., 2001; Hauber & Munkel, 1997; Hauber, Neuscheler, Nagel i Muller, 2001; Ishiwari i in., 2007; Morelli i Pinna, 2002; Pinna, Wardas, Simola i Morelli, 2005; Salamone, Betz i in. 2008; Salamone, Ishiwari i in., 2008; Svenningsson, Le Moine, Fisone i Fredholm, 1999; Wardas, Konieczny i Lorenc-Koci, 2001). Jednak kilka raportów opisało również aspekty adenozyny A.2A funkcja receptora związana z uczeniem się (Takahashi, Pamplona i Prediger, 2008), niepokój (Correa & Font, 2008) i odpowiedzi instrumentalne (Font i in., 2008; Mingote i in., 2008).

Leki działające na adenozynę A2A receptory głęboko wpływają na wynik reakcji instrumentalnej i zachowanie związane z wyborem wysiłku (Farrar i in., 2007, 2010; Font i in., 2008; Mingote i in., 2008; Mott i in., 2009; Pardo i in., Zgłoszeni do publikacji; Worden i in., 2009). Zastrzyki adenozyny A wewnątrz półleżące2A agonista CGS 21680 zmniejszył odpowiedź na harmonogram VI 60 z dołączonym wymogiem FR10, ale nie pogorszył wydajności konwencjonalnego harmonogramu VI 60 (Mingote i in., 2008), wzorzec podobny do pokazanego poprzednio z uszczupleniami DA półleżącego (Mingote i in., 2005). U szczurów odpowiadających w procedurze równoczesnego wyboru FR5 / chow wstrzyknięcia CGS 21680 w półleżące zmniejszyły nacisk dźwigni i zwiększyły spożycie karmy (Font et al.). Efekty te były specyficzne dla miejsca, ponieważ zastrzyki CGS 21680 w miejsce kontroli grzbietowej do półleżącej nie miały żadnego wpływu (Mingote i in., 2008; Font i in.).

Wykazano również, że adenozyna A2A antagoniści receptora mogą odwracać skutki ogólnoustrojowo podawanego DA D2 antagoniści u szczurów testowanych w zadaniu równoległym do karmienia FR5 / chow (Farrar i in., 2007; Nunes i in., 2010; Salamone i wsp., 2009; Worden i in., 2009). Co więcej, zastrzyki adenozynowe A w układzie ogólnoustrojowym lub półleżącym2A antagonista MSX-3 był w stanie zablokować efekty zastrzyków wewnątrznaczyniowych D2 antagonista etliklopde u szczurów odpowiadających na zadanie równoległego wyboru FR5 / chow (Farrar i in., 2010). W badaniach z zastosowaniem procedury bariery labiryntu T, adenozyna A2A wykazano, że antagoniści odwracają skutki DA D2 antagonizm u szczurów (Mott i in., 2009) i myszy (Pardo i in., zgłoszone do publikacji). Ponadto adenozyna A2A myszy z nokautem receptora są oporne na działanie haloperidolu przy wyborze wysoko wzmacniającego / kosztownego ramienia labiryntu T (Pardo i in.).

Wzorzec efektów obserwowany w tych badaniach zależy od tego, które konkretne podtypy receptorów są poddawane działaniu podawanych leków. Chociaż adenozyna A2A antagoniści receptora MSX-3 i KW 6002 niezawodnie i zasadniczo osłabiają działanie D2 antagoniści, tacy jak haloperidol i etiklopryd u szczurów odpowiadających w procedurze równoległego wyboru FR5 / chow (Farrar i in., 2007; Nunes i in., 2010; Salamone i wsp., 2009; Worden i in., 2009), powodują jedynie łagodne odwrócenie skutków D1 antagonista ekopipam (SCH 39166; Worden i in .; Nunes i in.). Ponadto wysoce selektywna adenozyna A1 antagonista receptora był całkowicie nieskuteczny w odwracaniu skutków DA D1 lub D2 antagonizm (Salamone i wsp., 2009; Nunes i in.). Podobne wyniki uzyskano u szczurów i myszy odpowiadających na zadanie wyboru bariery T-labiryntu; podczas gdy MSX-3 był w stanie odwrócić efekt D2 antagonista haloperidol przy wyborze ramienia o wysokim wzmocnieniu / wysokim koszcie, A1 antagoniści DPCPX i CPT nie byli (Mott i in., 2009; Pardo i in., Zgłoszeni do publikacji). Wyniki te wskazują, że istnieje relatywnie selektywna interakcja między lekami działającymi na DA D2 i adenozyna A2A podtypy receptorów (patrz Tabela 1). Na podstawie badań anatomicznych wydaje się, że prawdopodobnie wynika to ze struktury komórkowej lokalizacji adenozyny A1 i a2A receptory w obszarach prążkowia, w tym jądro półleżące (Ferré, 1997; Fink i in., 1992; Fuxe i in., 2003; Hillion i in., 2002; Svenningsson i in., 1999). Adenozyna A2A receptory są typowo zlokalizowane na prążkowiu i półleżących neuronach kolczystych z dodatnim wynikiem DA z DA D2 receptory rodzinne i oba receptory zbiegają się w tych samych wewnątrzkomórkowych szlakach sygnałowych. Zatem adenozyna A2A antagoniści receptora mogą być tak skuteczni w odwracaniu działań D2 antagoniści z powodu bezpośrednich interakcji między DA D2 i adenozyna A2A receptory zlokalizowane na tych samych neuronach (Farrar i in., 2010; Salamone i wsp., 2009, 2010).

Tabela 1  

Antagoniści receptora adenozynowego.

PODSUMOWANIE I WNIOSKI: WPŁYW NA ANALIZĘ ZACHOWANIA I PSYCHOPATOLOGIĘ

Podsumowując, istnieje ogólna zgoda co do tego, że jądro półleżące DA i powiązane układy mózgowe uczestniczą w wielu funkcjach ważnych dla zachowania instrumentalnego, chociaż specyfika tego zaangażowania jest nadal charakteryzowana. Jednym z pojęć koncepcyjnych w tym obszarze jest to, że globalne konstrukcje, takie jak „nagroda”, „wzmocnienie”, „uczenie się”, „motywacja” i „kontrola motoryczna”, są zbyt ogólne, aby służyć jako przydatne deskryptory skutków antagonizmu lub wyczerpania DA. Te konstrukty faktycznie obejmują kilka różnych procesów, z których wiele można oddzielić od siebie za pomocą manipulacji mózgu, takich jak leki lub uszkodzenia, które poważnie upośledzają jeden proces, pozostawiając inny w dużej mierze nienaruszony (Berridge i Robinson, 2003; Salamone i Correa, 2002; Salamone i wsp., 2007). W oparciu o powyższe dowody, zakłócenia transmisji DA nie wpływają negatywnie na „nagrodę” w jakimkolwiek ogólnym sensie, ponieważ zakłócenia transmisji DA osłabiają niektóre cechy zachowań instrumentalnych, pozostawiając podstawowe aspekty podstawowego wzmocnienia lub motywacji zasadniczo nienaruszone (np. Wzmocnienie prostego reakcje instrumentalne, zużycie wzmacniacza).

Innym ważnym czynnikiem jest stopień pokrywania się bardzo szerokich konstrukcji, takich jak „motywacja” i „funkcja motoryczna”. Chociaż można próbować przestrzegać ścisłej dychotomii między funkcjami motywacyjnymi a motorycznymi jądra półleżącego DA, nie jest to koncepcyjnie konieczne. Argumentowano, że „kontrola motoryczna” i „motywacja”, choć nieco odmienna pod względem koncepcyjnym, pokrywają się znacznie pod względem niektórych specyficznych cech opisywanych zachowań i zaangażowanych obwodów mózgu (Salamone, 1987, 1992, 2010b; Salamone & Correa 2002; Salamone i wsp., 2003, 2005, 2007). Zgodnie z tą linią myślenia rozsądne jest sugerowanie, że półleżąca DA pełni funkcje reprezentujące obszary nakładania się procesów motorycznych i motywacyjnych (Salamone, 1987, 2010b; Salamone i wsp., 2007). Takie funkcje obejmowałyby typy aktywacji behawioralnej i procesy związane z wysiłkiem omówione powyżej. Nucleus accumbens DA jest ważny dla umożliwienia zwierzętom angażowania się w czynności wywołane harmonogramem (McCullough i Salamone, 1992; Robbins i Everitt, 2007; Robbins i Koob, 1980; Robbins i in., 1983; Salamone 1988; Wallace i wsp., 1983) i odpowiadać na wyzwania związane z pracą narzucone przez harmonogramy (Aberman i Salamone, 1999; Correa i in. 2002; Mingote i in., 2005; Salamone i wsp., 2002, 2003, 2005; Salamone, Correa, Mingote, Weber i Farrar, 2006) i bariery w labiryncie (Cousins ​​i in., 1996; Salamone i wsp., 1994). Ponadto sugerowany udział półleżącej DA w aktywacji behawioralnej i wysiłku jest związany z hipotezą, że jądro półleżące jest ważne dla ułatwienia reakcji na właściwości aktywujące bodźców warunkowych Pawłowia (Day, Wheeler, Roitman i Carelli, 2006; Di Ciano, kardynał, Cowell, Little i Everitt, 2001; Everitt i wsp., 1999; Everitt i Robbins, 2005; Parkinson i wsp., 2002; Robbins i Everitt, 2007; Salamone i wsp., 2007).

Tak więc, pomimo faktu, że zwierzęta z upośledzoną transmisją półleżących DA pozostają skierowane na nabywanie i konsumpcję pierwotnych wzmacniaczy, półleżąca DA wydaje się być szczególnie ważna dla przezwyciężenia wyzwań związanych z pracą, przedstawianych przez zachowania instrumentalne o wysokich wymaganiach odpowiedzi. Stanowi to jedną z funkcji półleżącej DA, ale z pewnością nie jedynej. Jak podkreślono w poprzednich artykułach (np. Salamone i wsp., 2007) jest mało prawdopodobne, aby półleżący DA pełnił tylko jedną funkcję, a dowody na korzyść hipotezy, że DA jest zaangażowany w wysiłek związany z wyborem wysiłku lub wysiłku związanego z wysiłkiem, nie są niezgodne z hipotetycznym zaangażowaniem tego systemu w uczenie się instrumentalne (Baldo i Kelley, 2007; Beninger i Gerdjikov, 2004; Kelley i in., 2005; Segovia i in., 2011; Wise, 2004), aspekty motywacji motywacyjnej (np. wzmocnienie „pragnienia”; Berridge 2007; Berridge i Robinson, 2003; Wyvell i Berridge, 2001) lub transfer Pavlovian-instrumental (Everitt i Robbins, 2005).

Miara pochodząca z obserwacji zachowań lub parametr generowany z analiz dopasowania krzywych może mieć wiele czynników, które się do tego przyczyniają i, jak wspomniano powyżej, badania farmakologiczne często mogą oddzielić te czynniki, ponieważ lek może poważnie wpływać na jeden pozostawiając inny zasadniczo nietknięty. Przydatnym przykładem tej zasady jest punkt przełamania progresywnego stosunku, na który, jak omówiono powyżej, wpływa kilka czynników (Pardo i in., 2011; Randall, Pardo i in., 2011b). Innym przypadkiem, w którym ten punkt jest bardzo istotny, jest pomiar progów samo-stymulacji wewnątrzczaszkowej. Takie środki są często postrzegane jako dostarczające „wolnych od stóp procentowych” wskaźników „nagrody”, a nawet „hedonii”, ale mają na nie wpływ wymagania współczynnika nacisku dźwigni, a także poziom prądu elektrycznego (Fouriezos, Bielajew i Pagotto, 1990). Ostatnie badania z progami samo-stymulacji wewnątrzczaszkowej wskazują, że dopaminergiczna modulacja progów samostymulacji nie wpływa na wartość nagrody per se, ale zamiast tego zmienia tendencję do płacenia kosztów reakcji (Hernandez, Breton, Conover i Shizgal, 2010). Dopasowanie wzmocnienia odpowiedzi zostało również wykorzystane w niektórych badaniach związanych z ekonomią behawioralną, wartością wzmacniającą i funkcjami systemów DA (np. Aparicio, 2007; Heyman, Monaghan i Clody, 1987). Dopasowano równania do opisania wyników badań z harmonogramami VI i parametrów z dopasowanych równań (np. Ro) zostały użyte do przedstawienia wartości wzmocnienia (np. Herrnstein 1974; Ro została określona jako współczynnik wzmocnienia z innych źródeł i jest odwrotnie proporcjonalna do wartości wzmocnienia planowanych zdarzeń losowych). Jak zauważył Killeen (1995)empirycznie Ro reprezentuje „stałą półtrwania” dla wzoru dopasowania krzywej. Jednak używany w ten sposób, Ro nie reprezentuje selektywnie wartości wzmocnienia żywności jako takiej. W najlepszym przypadku miara ta odzwierciedla względną wartość całej aktywności dźwigni naciskającej i konsumującej wzmacniacz pokarmu w porównaniu z wartością wzmacniającą wszystkich innych dostępnych bodźców i odpowiedzi (Salamone i wsp., 1997, 2009; Williams, 1988). Do tej złożonej miary może przyczynić się kilka czynników, a manipulacja lekami lub zmianami patologicznymi może dać wyraźny wpływ na „wartość wzmocnienia”, która faktycznie odzwierciedla zmiany czynników związanych z odpowiedzią (Salamone, 1987; Salamone i wsp., 1997, 2009). Ponadto opracowano dopasowane równania, które uwzględniają odchylenia od dopasowania, pozwalając na oszacowanie preferencji odpowiedzi lub odchylenia (Aparicio, 2001; Baum, 1974; Williams, 1988), na które mogą mieć wpływ leki.

W świetle tych punktów warto rozważyć, w jaki sposób terminy takie jak „wartość” są używane w ekonomii behawioralnej i badaniach neuroekonomicznych. Łączna wartość wzmocnienia działania instrumentalnego (np. Naciskanie dźwigni i spożywanie żywności) powinna być prawdopodobnie postrzegana jako miara złożona, która obejmuje zarówno wzmacniającą wartość samego wzmacniacza, jak również każdą wartość netto lub koszty związane z instrumentalną odpowiedzią, która jest wymagane do uzyskania wzmocnienia. Patrząc w ten sposób, wpływy antagonistów DA lub zubożenia na zachowania związane z wyborem wysiłku można opisać raczej w kategoriach działań związanych z kosztami reakcji związanymi z konkretną reakcją instrumentalną niż z wartością wzmacniającą samego bodźca wzmacniającego. Chociaż wpływ haloperidolu na błąd może być minimalny, gdy używane są dwie dźwignie, które są stosunkowo podobne (np. Aparicio, 2007), mogą być znacznie większe, gdy porównywane są zasadniczo różne odpowiedzi (np. naciskanie dźwigni w porównaniu do szturchania nosem lub wąchania; naciskanie dźwigni w porównaniu z nieograniczonym dostępem do żywności; wspinaczka barierowa w porównaniu z poruszaniem się do miejsca zawierającego żywność).

Oprócz wglądu w aspekty zachowań instrumentalnych obserwowanych w laboratorium, badania nad zachowaniami związanymi z wyborem wysiłku mają również implikacje kliniczne. Uzależnienie charakteryzuje się reorganizacją struktury preferencji osoby, dramatycznymi zmianami w alokacji zasobów behawioralnych w stosunku do substancji uzależniającej (Heyman, 2009; Vezina i wsp., 2002) i nieelastyczność popytu (Heyman, 2000). Zazwyczaj istnieje zwiększona tendencja do angażowania się w wzmacniane narkotykami zachowania i konsumpcję narkotyków, często kosztem innych działań behawioralnych. Uzależnieni dołożą wszelkich starań, aby uzyskać preferowany narkotyk, pokonując liczne przeszkody i ograniczenia. W związku z tym wzmacniane lekami zachowania instrumentalne u ludzi obejmują wiele procesów, w tym wysiłek. Ostatnie dowody wskazują, że hamowanie syntezy DA indukowane przez niedobór prekursorów powodowało zmniejszenie progowych progów stosunku wzmocnionych papierosami zawierającymi nikotynę, pomimo faktu, że ta manipulacja nie wpłynęła na samoocenę „euforii” lub „głodu” (Venugopalan i in., 2011).

Badania związane z zachowaniem związanym z wysiłkiem mają związek z aspektami zażywania narkotyków i uzależnień, ale mają również wpływ na zrozumienie neuronalnych podstaw objawów psychopatologicznych, takich jak spowolnienie psychomotoryczne, anergia, zmęczenie i apatia, które obserwuje się zarówno w depresji, jak i inne stany psychiatryczne lub neurologiczne (Salamone i wsp., 2006, 2007, 2010). Te objawy, które mogą mieć druzgocące objawy behawioralne (Demyttenaere, De Fruyt i Stahl, 2005; Stahl, 2002), zasadniczo reprezentują upośledzenie aspektów zachowania instrumentalnego, wysiłku i wyborów związanych z wysiłkiem, które mogą prowadzić do trudności w miejscu pracy, a także ograniczenia w zakresie funkcji życiowych, interakcji ze środowiskiem i zdolności reagowania na leczenie. W ostatnich latach rośnie zainteresowanie behawioralną terapią aktywizującą w leczeniu depresji, która służy systematycznemu zwiększaniu aktywacji poprzez stopniowane ćwiczenia zwiększające dostęp pacjenta do wzmocnienia oraz identyfikację procesów hamujących aktywację (Jacobson, Martell i Dimidjian, 2001; Weinstock, Munroe i Miller, 2011). Ponadto istnieje znaczne nakładanie się obwodów nerwowych zaangażowanych w funkcje związane z wysiłkiem u zwierząt i systemów mózgowych, które są zaangażowane w spowolnienie psychomotoryczne i anergię w depresji (Salamone i in. 2006, 2007, 2009, 2010; Treadway & Zald, 2011). Zatem podstawowe i kliniczne badania nad związanymi z wysiłkiem procesami behawioralnymi i ich regulacją neuronalną mogą mieć istotny wpływ na badania kliniczne związane z uzależnieniem, depresją i innymi zaburzeniami.

Podziękowanie

Podziękowania: Znaczna część prac cytowanych w tym przeglądzie była wspierana przez grant dla JDS z USA NIH / NIMH (MH078023) i dla MC z Fundació UJI / Bancaixa (P1.1B2010-43).

Merce Correa i Marta Pardo są teraz w Area de Psicobiol., Dept. Psic., Universitat de Jaume I, Castelló, 12071, Hiszpania.

LITERATURA

  1. Aberman JE, Salamone JD Nucleus accumbens niedobory dopaminy powodują, że szczury są bardziej wrażliwe na wysokie wymagania dotyczące proporcji, ale nie upośledzają pierwotnego wzmocnienia żywności. Neuroscience. 1999; 92: 545 – 552. [PubMed]
  2. Allison J. Ekonomia i warunkowanie operantowe. W: Harzem P, Zeiler MD, redaktorzy. Przewidywalność, korelacja i ciągłość. Nowy Jork: John Wiley and Sons; 1981. str. 321 – 353. (Red.)
  3. Allison J. Pozbawienie odpowiedzi, wzmocnienie i ekonomia. Journal of Experimental Analysis of Behavior. 1993; 60: 129 – 140. [Artykuł bezpłatny PMC] [PubMed]
  4. Amtage J, Schmidt WJ Zależna od kontekstu intensyfikacja katalepsji wynika z klasycznego warunkowania i uwrażliwienia. Farmakologia behawioralna. 2003; 14: 563 – 567. [PubMed]
  5. Anstrom KK, Woodward DJ Restraint zwiększa wybuch strzelania dopaminergicznego u obudzonych szczurów. Neuropsychofarmakologia. 2005; 30: 1832 – 1840. [PubMed]
  6. Aparicio CF Overmatching u szczurów: paradygmat wyboru bariery. Journal of Experimental Analysis of Behavior. 2001; 75: 93 – 106. [Artykuł bezpłatny PMC] [PubMed]
  7. Aparicio CF Haloperidol, dynamika wyboru i parametry zgodnego prawa. Procesy behawioralne. 2007; 75: 206 – 212. [PubMed]
  8. Arnold JM, Roberts DC Krytyka ustalonych i progresywnych schematów stosunku stosowanych do badania neuronalnych substratów wzmacniania leków. Farmakologia, biochemia i zachowania. 1997; 57: 441 – 447. [PubMed]
  9. Asin KE, Fibiger wymaga siły HC przy naciskaniu dźwigni i reagowaniu po haloperidolu. Farmakologia, biochemia i zachowania. 1984; 20 (3): 323 – 326. [PubMed]
  10. Bakshi VP, Kelley AE Dopaminergiczna regulacja zachowania żywieniowego: I. Różnicowe działanie mikroiniekcji haloperidolu w trzech podregionach prążkowia. Psychobiologia. 1991; 19: 223 – 232.
  11. Baldo BA, Kelley AE Dyskretne kodowanie neurochemiczne rozróżnialnych procesów motywacyjnych: wgląd z jądra półleżącego kontrola żywienia. Psychofarmakologia. 2007; 191: 439 – 459. [PubMed]
  12. Baldo BA, Sadeghian K, Basso AM, Kelley AE Wpływ selektywnej blokady dopaminy D1 lub D2 receptora w obrębie podregionów półleżących jądra na zachowania pokarmowe i związaną z tym aktywność motoryczną. Behavioral Brain Research. 2002; 137: 165 – 177. [PubMed]
  13. Barbano MF, Cador M. Opioidy na doświadczenie hedoniczne i dopamina, aby się do tego przygotować. Psychofarmakologia. 2007; 191: 497 – 506. [PubMed]
  14. Bardgett ME, Depenbrock M, Downs N, punkty M, zielona L. Dopamina moduluje podejmowanie decyzji na podstawie wysiłku u szczurów. Neurobiologia behawioralna. 2009; 123: 242 – 251. [Artykuł bezpłatny PMC] [PubMed]
  15. Barrett JE, Bergman J. Peter B. Dews i badania farmakologiczne nad zachowaniem. Journal of Pharmacology and Experimental Therapeutics. 2008; 326: 683 – 690. [PubMed]
  16. Baum WM Na dwa rodzaje odchyleń od dopasowującego prawa: odchylenie i niedopasowanie. Journal of Experimental Analysis of Behavior. 1974; 22: 231 – 242. [Artykuł bezpłatny PMC] [PubMed]
  17. Beninger RJ, Cheng M, Hahn BL, Hoffman DC, Mazurski EJ, Morency MA, Ramm P, Stewart RJ Efekty wyginięcia, pimozyd, SCH 23390 i metoklopramid na odpowiedź szczurów na nagradzane pokarmy. Psychofarmakologia. 1987; 92: 343 – 349. [PubMed]
  18. Beninger RJ, Gerdjikov T. Rola cząsteczek sygnałowych w związanym z nagrodami uczeniu się motywacyjnym. Badania neurotoksykologiczne. 2004; 6: 91 – 104. [PubMed]
  19. Berridge KC Debata na temat roli dopaminy w nagrodzie: argumenty za istotnością zachęty. Psychofarmakologia. 2007; 191: 391–431. [PubMed]
  20. Berridge KC, Kringlebach ML Affective neuroscience of pleasure: nagroda dla ludzi i zwierząt. Psychofarmakologia. 2008; 199: 457 – 480. [Artykuł bezpłatny PMC] [PubMed]
  21. Berridge KC, Robinson TE Parsing nagroda. Trendy w neuronauce. 2003; 26: 507 – 513. [PubMed]
  22. Bickel WK, Marsch LA, Carroll ME Dekonstruowanie względnej skuteczności wzmacniania i umiejscowienie miar wzmocnienia farmakologicznego w ekonomii behawioralnej: propozycja teoretyczna. Psychofarmakologia. 2000; 153: 44 – 56. [PubMed]
  23. Blazquez PM, Fujii N, Kojima J, Graybiel AM Reprezentacja sieciowa prawdopodobieństwa odpowiedzi w prążkowiu. Neuron. 2002; 33: 973 – 982. [PubMed]
  24. Brauer LH, De Wit H. Wysoka dawka pimozydu nie blokuje euforii wywołanej przez amfetaminę u normalnych ochotników. Farmakologia, biochemia i zachowania. 1997; 56: 265 – 272. [PubMed]
  25. Brischoux F, Chakraborty S, Brierley DI, Ungless MA Fazowe wzbudzenie neuronów dopaminowych w brzusznym VTA przez szkodliwe bodźce. Materiały z Narodowej Akademii Nauk. 2009; 106: 4894 – 4899. [Artykuł bezpłatny PMC] [PubMed]
  26. Broom SL, Yamamoto BK Wpływ subchronicznej ekspozycji na metamfetaminę na podstawową dopaminę i indukowane stresem uwalnianie dopaminy w jądrze półleżącym szczurów. Psychofarmakologia. 2005; 181: 467 – 476. [PubMed]
  27. Cagniard B, Balsam PD, Brunner D, Zhuang X. Myszy z przewlekle podwyższoną dopaminą wykazują zwiększoną motywację, ale nie uczą się, za nagrodę za jedzenie. Neuropsychofarmakologia. 2006; 31: 1362 – 1370. [PubMed]
  28. Cannon CM, Bseikri MR Czy dopamina jest wymagana do naturalnej nagrody. Fizjologia i zachowanie. 2004; 81: 741 – 748. [PubMed]
  29. Caul WF, Brindle NA Efekty zależne od harmonogramu haloperidolu i amfetaminy: wielozadaniowe zadanie pokazuje efekty wewnątrz przedmiotu. Farmakologia, biochemia i zachowanie. 2001; 68: 53 – 63. [PubMed]
  30. Collier GH, Jennings W. Praca jako wyznacznik wydajności instrumentalnej. Jounral of Comparative and Physiological Psychology. 1969; 68: 659 – 662.
  31. Correa M, Carlson BB, Wisniecki A, Salamone JD Nucleus kumulują dopaminę i wymagania dotyczące pracy w harmonogramach interwałowych. Behavioral Brain Research. 2002; 137: 179 – 187. [PubMed]
  32. Correa M, Font L. Czy rola receptorów A2A adenozynowych w lęku odgrywa główną rolę. Frontiers in Bioscience. 2008; 13: 4058 – 4070. [PubMed]
  33. Correa M, Wisniecki A, Betz A, Dobson DR, O'Neill MF, O'Neill MJ, Salamone JD Antagonista adenozyny A2A KF17837 odwraca supresję lokomotoryczną i drżenie żuchwy wywołane przez haloperidol u szczurów: możliwe znaczenie dla parkinsonizmu. Behawioralne badania mózgu. 2004; 148: 47–54. [PubMed]
  34. Cousins ​​MS, Atherton A, Turner L, Salamone JD Nucleus accumbens zubożenie dopaminy zmienia alokację względnej odpowiedzi w zadaniu T / labirynt koszt / korzyść. Behavioral Brain Research. 1996; 74: 189 – 197. [PubMed]
  35. Cousins ​​MS, Salamone JD Nucleus accumbens zubożenie dopaminy u szczurów wpływa na przydział względnej odpowiedzi w nowej procedurze koszt / korzyść. Farmakologia, biochemia i zachowanie. 1994; 49: 85 – 91. [PubMed]
  36. Kuzyni MS, Sokolowski JD, Salamone JD Różne efekty zarodków półleżących i zaniku dopaminy w prążkowiu prążkowatym na wybór odpowiedzi instrumentalnej u szczura. Farmakologia, biochemia i zachowanie. 1993; 46: 943 – 951. [PubMed]
  37. Kuzyn MS, Wei W, Salamone JD Farmakologiczna charakterystyka działania na równoległej procedurze naciskania / karmienia: efekty działania antagonistów dopaminy, leków cholinomimetycznych, uspokajających i stymulujących. Psychofarmakologia. 1994; 116: 529 – 537. [PubMed]
  38. Das S, Fowler SC Aktualizacja Fowler i Das: Antycholinergiczne odwrócenie wywołanych haloperidolem, wewnątrzsesyjnych spadków zachowań szczurów podczas docierania. Farmakologia, biochemia i zachowanie. 1996; 53: 853–855. [PubMed]
  39. Day JJ, Wheeler RA, Roitman MF, Carelli RM Nucleus accumbens neurony kodują zachowania podejścia Pavlovian: dowody z paradygmatu autoshaping. European Journal of Neuroscience. 2006; 23: 1341 – 1351. [PubMed]
  40. Delgado MR, Jou RL, Phelps EA Neuronowe systemy warunkujące awersyjne uwarunkowania u ludzi z pierwotnymi i wtórnymi wzmocnieniami. Granice w neuronauce. 2011; 5: 71. [Artykuł bezpłatny PMC] [PubMed]
  41. Delgado MR, Li J, Schiller D, Phelps EA Rola prążkowia w awersyjnym uczeniu się i błędnych prognozach. Transakcje filozoficzne Towarzystwa Królewskiego. 2008; 363: 3787 – 3800. [Artykuł bezpłatny PMC] [PubMed]
  42. DeMet EM, Chicz-DeMet A. Lokalizacja receptorów adenozyny A2A w mózgu szczura z [3H] ZM-241385. Archiwa farmakologii Naunyn-Schmiedeberga. 2002; 366: 478–481. [PubMed]
  43. Demyttenaere K, De Fruyt J, Stahl SM Wiele twarzy zmęczenia w poważnych zaburzeniach depresyjnych. International Journal of Neuropsychopharmacology. 2005; 8: 93 – 105. [PubMed]
  44. Denk F, Walton ME, Jennings KA, Sharp T, Rushworth MF, Bannerman DM Zaangażowanie systemów serotoniny i dopaminy w decyzje dotyczące kosztów i korzyści dotyczące opóźnienia lub wysiłku. Psychofarmakologia. 2005; 179: 587 – 596. [PubMed]
  45. Dews PB Interakcje behawioralnych efektów leków. Roczniki Akademii Nauk w Nowym Jorku. 1976; 281: 50 – 63. [PubMed]
  46. Di Ciano P, kardynał RN, RA Cowell, Little SJ, Everitt BJ Zaangażowanie NMDA, AMPA / kainianu i receptorów dopaminowych w jądro półleżące w rdzeniu nabłonka w nabywaniu i zachowaniu Pawłowa podejście. Journal of Neuroscience. 2001; 21: 9471 – 9477. [PubMed]
  47. Dickinson A, Balleine B. Motywacyjna kontrola działania ukierunkowanego na cel. Nauka i zachowanie zwierząt. 1994; 22: 1 – 18.
  48. Dunnett SB, Iversen SD Upośledzenia regulacyjne po selektywnych zmianach 6-OHDA neostriatum. Behavioral Brain Research. 1982; 4: 195 – 202. [PubMed]
  49. Ettenberg A, Koob GF, Bloom FE Artefakt odpowiedzi w pomiarze anhedonii indukowanej neuroleptykami. Nauka. 1981; 213: 357 – 359. [PubMed]
  50. Evenden JL, Robbins TW Dysocjujące działanie d-amfetaminy, chlordiazepoksydu i alfa-flupentiksolu na wybór i szybkość pomiaru wzmocnienia u szczura. Psychofarmakologia. 1983; 79: 180 – 86. [PubMed]
  51. Everitt BJ, Parkinson JA, Olmstead MC, Arroyo M, Robledo P, Robbins TW Associative procesów uzależnienia i nagrody. Rola podsystemów prążkowia brzuszno-brzusznego. Roczniki Akademii Nauk w Nowym Jorku. 1999; 877: 412 – 438. [PubMed]
  52. Everitt BJ, Robbins TW Neuronowe systemy wzmacniania uzależnienia od narkotyków: od działań po przyzwyczajenia. Natura Neuroscience. 2005; 8: 1481 – 1489. [PubMed]
  53. Farrar AM, Font L, Pereira M, Mingote SM, Bunce JG, Chrobak JJ, Salamone JD Obwód przodomózgowia zaangażowany w wybór wysiłku: zastrzyki GABAA agonista muscimol w bladość brzuszna zmienia alokację odpowiedzi w zachowaniach związanych z poszukiwaniem pokarmu. Neuroscience. 2008; 152: 321 – 330. [Artykuł bezpłatny PMC] [PubMed]
  54. Farrar AM, Pereira M, Velasco F, Hockemeyer J, Muller CE, antagonizm receptora Salamone JD Adenozyna A (2A) odwraca wpływ antagonizmu receptora dopaminowego na wydajność instrumentalną i wybór wysiłku związany z wysiłkiem u szczura: implikacje dla badań nad spowolnieniem psychoruchowym. Psychofarmakologia. 2007; 191: 579 – 586. [PubMed]
  55. Farrar AM, Segovia KN, Randall PA, Nunes EJ, Collins LE, Stopper CM, Port RG, Hockemeyer J, Müller CE, Correa M, Salamone JD Nucleus accumbens i funkcje związane z wysiłkiem: behawioralne i neuronowe markery interakcji między adenozyną A2A i receptory dopaminy D2. Neuroscience. 2010; 166: 1056 – 1067. [PubMed]
  56. Faure A, Reynolds SM, Richard JM, Berridge KC Mezolimbiczna dopamina w pożądaniu i strachu: umożliwienie generowania motywacji przez zlokalizowane zakłócenia glutaminianu w jądrze półleżącym. Journal of Neuroscience. 2008; 28: 7184 – 7192. [Artykuł bezpłatny PMC] [PubMed]
  57. Faustman WO, Fowler SC Wykorzystanie czasu reakcji operanta w celu odróżnienia działania haloperidolu od nieopartego. Farmakologia i zachowanie biochemiczne. 1981; 15 (2): 327 – 329. [PubMed]
  58. Faustman WO, Fowler SC Badanie udoskonaleń metodologicznych, klozapiny i flufenazyny w paradygmacie anhedonii. Farmakologia i zachowanie biochemiczne. 1982; 17 (5): 987 – 993. [PubMed]
  59. Feldon J, Weiner I. Wpływ haloperidolu na efekt wygaszania częściowego wzmocnienia wieloczynnikowego (PREE): dowody działania leku neuroleptycznego na niewzmocnienie, ale nie na wzmocnienie. Psychofarmakologia. 1991; 105: 407 – 414. [PubMed]
  60. Ferré S. Oddziaływania adenozynowo-dopaminowe w prążkowiu brzusznym. Implikacje w leczeniu schizofrenii. Psychofarmakologia. 1997; 133: 107 – 120. [PubMed]
  61. Ferré S, Ciruela F, Borycz J, Solinas M, Quarta D, Antoniou K, Quiroz C, Justinova Z, Lluis C, Franco R, Goldberg SR Adenozyna A1 – heteromery receptora A2A: nowe cele dla kofeiny w mózgu. Frontiers in Bioscience. 2008; 13: 2391 – 2399. [PubMed]
  62. Ferré S, Ciruela F, Canals M, Marcellino D, Burgueno J, Casado V, Hillion J, Torvinen M, Fanelli F, Benedetti PP, Goldberg SR, Bouvier M, Fuxe K, Agnati LF, Lluis C, Franco R, Woods A Heteromery receptora adenozynowego A2A-dopaminy D2. Cele zaburzeń neuropsychiatrycznych. Parkinsonizm i zaburzenia pokrewne. 2004; 10: 265 – 271. [PubMed]
  63. Ferré S, Fredholm BB, Morelli M, Popoli P, Fuxe K. Oddziaływania receptor adenozynowo-dopaminowy-receptor jako mechanizm integracyjny w zwojach podstawy mózgu. Trendy w neuronauce. 1997; 20: 482 – 487. [PubMed]
  64. Ferré S, Popoli P, Giménez-Llort L, Rimondini R, Müller CE, Strömberg I, Ögren SO, Fuxe K. Adenozyna / dopamina: implikacje dla leczenia choroby Parkinsona. Parkinsonizm i pokrewne zaburzenia. 2001; 7: 235-241. [PubMed]
  65. Fibiger HC, Carter DA, Phillips AG Zmniejszona wewnątrzczaszkowa autostymulacja po neuroleptykach lub 6-hydroksydopamina: Dowody na mediację raczej przez deficyt nagrody niż przez zmniejszoną nagrodę. Psychofarmakologia. 1976; 47: 21 – 27. [PubMed]
  66. Fink JS, Weaver DR, Rivkees SA, Peterfreund RA, Pollack AE, Adler EM, Reppert SM Molekularne klonowanie szczura A2A receptor adenozynowy: selektywna koekspresja z D2 receptory dopaminy w prążkowiu szczura. Molekularne badania mózgu. 1992; 14: 186 – 195. [PubMed]
  67. Floresco SB, Ghods-Sharifi S. Amygdala - przedczołowe obwody korowe regulują podejmowanie decyzji na podstawie wysiłku. Kora mózgowa. 2007; 17: 251 – 260. [PubMed]
  68. Floresco SB, St. Onge JR, Ghods-Sharifi S, Winstanley CA Układy korowo-limbiczno-prążkowiowe Winstanley CA, podporządkowane różnym formom podejmowania decyzji dotyczących kosztów i korzyści. Neurobiologia behawioralna poznawcza. 2008; 8: 375 – 389. [PubMed]
  69. Floresco SB, Tse MT, Ghods-Sharifi S. Dopaminergiczna i glutaminergiczna regulacja podejmowania decyzji opartych na wysiłku i opóźnieniu. Neuropsychofarmakologia. 2008; 33: 1966 – 1979. [PubMed]
  70. Foltin RW Analiza ekonomiczna „popytu” na jedzenie w pawianach. Journal of Experimental Analysis of Behavior. 1991; 56: 445 – 454. [Artykuł bezpłatny PMC] [PubMed]
  71. Czcionka L, Mingote S, Farrar AM, Pereira M, Worden L, Stopper C, Port RG, Salamone JD Zastrzyki wewnątrzbłędne agonisty adenozyny A (2A) CGS 21680 wpływają na zachowania związane z wysiłkiem u szczurów. Psychofarmakologia. 2008; 199: 515 – 526. [Artykuł bezpłatny PMC] [PubMed]
  72. Fouriezos G, Bielajew C, Pagotto W. Trudność zadania zwiększa progi nagradzania stymulacji mózgu. Behavioral Brain Research. 1990; 37: 1 – 7. [PubMed]
  73. Fuxe K, Agnati LF, Jacobsen K, Hillion J, Canals M, Torvinen M, Tinner-Staines B, Staines W, Rosin D, Terasmaa A, Popoli P, Leo G, Vergoni V, Lluis C, Ciruela F, Franco R, Ferré S. Heteromeryzacja receptora w sygnalizacji receptora adenozyny A2A: znaczenie dla funkcji prążkowia i choroby Parkinsona. Neurologia. 2003; 61: S19–23. [PubMed]
  74. Gawin FH Neuroleptyczna redukcja paranoi wywołanej kokainą, ale nie euforia. Psychofarmakologia. 1986; 90: 142 – 143. [PubMed]
  75. Gramling SE, Fowler SC, Collins KR Niektóre efekty pimozydu na szczury pozbawione odporności na lizanie roztworów sacharozy w paradygmacie anhedonii. Farmakologia i zachowanie biochemiczne. 1984; 21: 617 – 624. [PubMed]
  76. Gramling SE, Fowler SC, Tizzano JP Niektóre efekty pimozydu na naciskanie dźwigni u szczurów, które nie zostały pozbawione pomocy, utrzymywane przez nagrodę w postaci sacharozy w paradygmacie anhedonii. Farmakologia Biochemia i zachowanie. 1987; 27: 67–72. [PubMed]
  77. Guarraci FA, Kapp BS Charakterystyka elektrofizjologiczna neuronów dopaminergicznych brzusznego obszaru nakrywkowego podczas różnicowania warunkowania strachu Pawłowa w przebudzonym króliku. Zachowanie. Brain Research. 1999; 99: 169 – 179. [PubMed]
  78. Haase HJ, Janssen PAJ Działanie leków neuroleptycznych. Amsterdam: Elsevier Science Publishers; 1985.
  79. Hamill S, Trevitt JT, Nowend KL, Carlson BB, Salamone JD Nucleus zwiększają niedobory dopaminy i ograniczoną czasowo progresywną wydajność: efekty różnych wymagań dotyczących proporcji. Farmakologia, biochemia i zachowanie. 1999; 64: 21 – 27. [PubMed]
  80. Haney M, Ward AS, Foltin RW, Fischman MW Wpływ ekopipamu, selektywnego antagonisty dopaminy D1, na wędzoną kokainę samopodawaną przez ludzi. Psychofarmakologia. 2001; 155: 330 – 337. [PubMed]
  81. Hauber W. Dopamina uwalnianie w korze przedczołowej i prążkowiu: aspekty czasowe i behawioralne. Farmakopsychiatria. 2010; 43: S32 – 41. [PubMed]
  82. Hauber W, Munkel M. Działanie depresyjne motoryczne za pośrednictwem dopaminy D2 i adenozyna A2A receptory w jądrze półleżącym i skorupie ogoniastej. European Journal of Pharmacology. 1997; 323: 127 – 131. [PubMed]
  83. Hauber W, Neuscheler P, Nagel J, Muller CE Katalepsja indukowana blokadą dopaminy D1 lub D2 receptory zostały odwrócone przez jednoczesną blokadę adenozyny A2A receptory w skorupie ogoniastej szczurów. European Journal of Neuroscience. 2001; 14: 1287 – 1293. [PubMed]
  84. Obwód Hauber W, Sommer S. Prefrontostriatal reguluje podejmowanie decyzji związanych z wysiłkiem. Kora mózgowa. 2009; 10: 2240 – 2247. [PubMed]
  85. Hengeveld GM, van Langevelde F, Groen TA, de Knegt HJ Optymalne poszukiwanie wielu zasobów w kilku gatunkach żywności. Amerykański. Przyrodnik. 2009; 17: 102 – 110. [PubMed]
  86. Hernandez G, Breton YA, Conover K, Shizgal P. Na jakim etapie przetwarzania neuronowego działa kokaina, aby zwiększyć pogoń za nagrodami. PLoS One. 2010; 5: e15081. [Artykuł bezpłatny PMC] [PubMed]
  87. Herrnstein RJ Formalne właściwości zgodnego prawa. Journal of Experimental Analysis of Behavior. 1974; 21: 159 – 164. [Artykuł bezpłatny PMC] [PubMed]
  88. Heyman GM Ekonomiczne podejście do zwierzęcych modeli alkoholizmu. Badania i zdrowie dotyczące alkoholu. 2000; 24: 132–139. [PubMed]
  89. Heyman GM Addiction: Zaburzenie wyboru. Cambridge, MA: Harvard University Press; 2009.
  90. Heyman GM, Monaghan MM, Clody DE Niskie dawki cis-flupentiksolu osłabiają działanie silnika. Psychofarmakologia. 1987; 93: 477 – 482. [PubMed]
  91. Hillion J, Canals M, Torvinen M, Casado V, Scott R, Terasmaa A, Hansson A, Watson S, Olah ME, Mallol J, Canela EI, Zoli M, Agnati LF, Ibañez CF, Lluis C, Franco R, Ferré S , Fuxe K. Coaggregation, cointernalization i kodsensytyzacja adenozyny A2A receptory i dopamina D2 receptory. The Journal of Biological Chemistry. 2002; 277: 18091 – 18097. [PubMed]
  92. Hursh SR Ekonomia behawioralna samopodawania leku: wprowadzenie. Uzależnienie od narkotyków i alkoholu. 1993; 33: 165 – 172. [PubMed]
  93. Hursh SR, Raslear TG, Shurtleff D, Bauman R, Simmons L. Analiza kosztów i korzyści popytu na żywność. Journal of Experimental Analysis of Behavior. 1988; 50: 419 – 440. [Artykuł bezpłatny PMC] [PubMed]
  94. Ikemoto S, Panksepp J. Dysocjacje między reakcjami apetycznymi i konsumpcyjnymi poprzez farmakologiczne manipulacje regionów mózgu istotnych dla nagrody. Neurobiologia behawioralna. 1996; 110: 331 – 345. [PubMed]
  95. Ishiwari K, Madson LJ, Farrar AM, Mingote SM, Valenta JP, DiGianvittorio MD, Frank LE, Correa M, Hockemeyer J, Muller C, Salamone JD Zastrzyki selektywnej adenozyny A2A antagonista MSX-3 w jądrze półleżącym jądra półleżącego tłumi tłumienie lokomotoryczne indukowane przez haloperidol u szczurów. Behavioral Brain Research. 2007; 178: 190 – 199. [Artykuł bezpłatny PMC] [PubMed]
  96. Ishiwari K, Weber SM, Mingote S, Correa M, Salamone JD Accumbens dopamina i regulacja wysiłku w zachowaniach związanych z poszukiwaniem żywności: modulacja wydajności pracy przez różne wymagania dotyczące proporcji lub siły. Behavioral Brain Research. 2004; 151: 83 – 91. [PubMed]
  97. Jacobson NS, Martell CR, Dimidjian S. Behawioralne leczenie aktywacyjne depresji: powrót do kontekstualnych korzeni. Psychologia kliniczna: nauka i praktyka. 2001; 8: 225–270.
  98. Jensen J, McIntosh AR, Crawley AP, Mikulis DJ, Remington G, Kapur S. Bezpośrednia aktywacja prążkowia brzusznego w oczekiwaniu na bodźce awersyjne. Neuron. 2003; 40: 1251 – 1257. [PubMed]
  99. Johnson DF, Collier GH Caloric regulacja i wzorce wyboru żywności w niejednolitym środowisku: wartość i koszt alternatywnej żywności. Zachowanie fizjologiczne. 1987; 39: 351 – 359. [PubMed]
  100. Kaufman LW Koszty żerowania i wzorce posiłków u fretek. Fizjologia i zachowanie. 1980; 25: 139–141. [PubMed]
  101. Kaufman LW, Collier G, Hill WL, Collins K. Wzorce kosztów posiłków i posiłków u nieużywanego kota domowego. Zachowanie fizjologiczne. 1980; 25: 135 – 137. [PubMed]
  102. Kelley AE, Baldo BA, Pratt WE, Will MJ Corticostriatal-hypothalamic circuit and motywacja pokarmowa: integracja energii, działania i nagrody. Zachowanie fizjologiczne. 2005; 86: 773 – 795. [PubMed]
  103. Killeen P. O czasowej kontroli zachowania. Przegląd psychologiczny. 1975; 82: 89 – 115.
  104. Killeen PR Matematyczne zasady wzmacniania. Nauki behawioralne i mózgowe. 1994; 17: 105 – 172.
  105. Killeen PR Economics, ecologics and mechanics: dynamika reagowania w warunkach zróżnicowanej motywacji. Journal of Experimental Analysis of Behavior. 1995; 64: 405 – 431. [Artykuł bezpłatny PMC] [PubMed]
  106. Killeen PR, Hanson SJ, Osborne SR Pobudzenie: Jego geneza i manifestacja jako wskaźnik odpowiedzi. Przegląd psychologiczny. 1978; 85: 571 – 581. [PubMed]
  107. Koch M, Schmid A, Scnhnitzler HU Rola jądra półleżącego receptorów dopaminy D1 i D2 w instrumentalnych i pawłowskich paradygmatach warunkowej nagrody. Psychofarmakologia. 2000; 152: 67 – 73. [PubMed]
  108. Koffarnus MN, Newman AH, Grundt P, Rice KC, Woods JH Wpływ selektywnych związków dopaminergicznych na zadanie dyskontowania opóźnienia. Farmakologia behawioralna. 2011; 22: 300 – 311. [Artykuł bezpłatny PMC] [PubMed]
  109. Koob GF, Riley SJ, Smith SC, Robbins TW Wpływ zmian 6-hydroksydopamina jądra półleżącego półleżącego i guzka węchowego na żywienie, aktywność lokomotoryczną i anoreksję amfetaminową u szczura. Journal of Comparative Physiological Psychology. 1978; 92: 917 – 927. [PubMed]
  110. Brak CM, Jones SR, Roberts DC Zwiększone wartości graniczne progresywnego schematu stosunku wzmocnionego przez kokainę dożylną są związane ze zmniejszoną aktywacją lokomotoryczną i zmniejszonym wypływem dopaminy w jądrze półleżącym u szczurów. Psychofarmakologia. 2008; 195: 517 – 525. [PubMed]
  111. Lea SEG Psychologia i ekonomia popytu. Biuletyn Psychologiczny. 1978; 85: 441 – 466.
  112. Levita L, Hare TA, Voss HU, Glover G, Ballon DJ, Casey BJ Biwalentna strona jądra półleżącego. Neuroimage. 2009; 44: 1178 – 1187. [Artykuł bezpłatny PMC] [PubMed]
  113. Liao RM, Fowler SC Haloperidol wytwarza w trakcie sesji przyrosty czasu odpowiedzi operanta u szczurów. Farmakologia, biochemia i zachowania. 1990; 36: 199 – 201. [PubMed]
  114. Liberzon I, Taylor SF, Amdur R, Jung TD, Chamberlain KR, Minoshima S, Koeppe RA, Ryc. LM Aktywacja mózgu w PTSD w odpowiedzi na bodźce związane z traumą. Psychiatria biologiczna. 1999; 45: 817 – 826. [PubMed]
  115. Madden GJ, Bickel WK, Jacobs EA Trzy przewidują koncepcję ekonomiczną ceny jednostkowej w kontekście wyboru. Journal of Experimental Analysis of Behavior. 2000; 73: 45 – 64. [Artykuł bezpłatny PMC] [PubMed]
  116. Madden GJ, Kalman D.Wpływ bupropionu na symulowany popyt na papierosy i subiektywne skutki palenia. Badania nikotyny i tytoniu. 2010; 12: 416–422. [Artykuł bezpłatny PMC] [PubMed]
  117. Madden GJ, Smethells JR, Ewan EE, Hursh SR Testy oceny behawioralno-ekonomicznej względnej skuteczności wzmacniacza II: uzupełnienia ekonomiczne. Journal of Experimental Analysis of Behavior. 2007; 88: 355 – 367. [Artykuł bezpłatny PMC] [PubMed]
  118. Marinelli M, Barrot M, Simon H, Oberlander C, Dekeyne A, Le Moal M, Piazza PV Bodźce farmakologiczne zmniejszające jądro półleżące dopamina może działać jako wzmocnienie, ale ma niski potencjał uzależniający. Eurpeoan Journal of Neuroscience. 1998; 10: 3269 – 3275. [PubMed]
  119. Marinelli S, Pascucci T, Bernardi G, Puglisi-Allegra S, Mercuri NB Aktywacja TRPV1 w VTA pobudza neurony dopaminergiczne i zwiększa indukowane chemicznie i szkodliwe uwalnianie dopaminy w jądrze półleżącym. Neuropsychofarmakologia. 2005; 30: 864 – 875. [PubMed]
  120. Martinez RCR, Oliveira AR, Macedo CE, Molina VA, Brandao ML Neuroscience Letters. 2008; 446: 112 – 116. [PubMed]
  121. Martin-Iverson MT, Wilke D, Fibiger HC Wpływ haloperidolu i d-amfetaminy na postrzeganą ilość jedzenia i tonów. Psychofaramkologia. 1987; 93: 374 – 381. [PubMed]
  122. McCullough LD, Salamone JD Anxiogenne leki beta-CCE i FG 7142 zwiększają pozakomórkowe poziomy dopaminy w jądrze półleżącym. Psychofarmakologia. 1992; 109 (3): 379 – 382. [PubMed]
  123. McCullough LD, Sokolowski JD, Salamone JD Neurochemiczne i behawioralne badanie zaangażowania jądra półleżącego dopaminy w instrumentalnym unikaniu. Neuroscience. 1993; 52 (4): 919 – 925. [PubMed]
  124. McMillan DE, Katz JL Ciągłe implikacje wczesnych dowodów na hipotezę o zmniejszaniu napędu, dotyczącą behawioralnych skutków narkotyków. Psychofarmakologia. 2002; 163: 251 – 264. [PubMed]
  125. Mekarski JE Główne efekty aktualnego i pimozydu na przygotowane i wyuczone zachowania autostymulacji dotyczą wydajności, a nie nagrody. Farmakologia i zachowanie biochemiczne. 1988; 31: 845 – 853. [PubMed]
  126. Mingote S, Font L, Farrar AM, Vontell R, Worden LT, Stopper CM, Port RG, Sink KS, Bunce JG, Chrobak JJ, Salamone JD Nucleus accumbens receptory A2A regulują wysiłek, działając na brzuszną ścieżkę prążkowia. Journal of Neuroscience. 2008; 28: 9037 – 9046. [Artykuł bezpłatny PMC] [PubMed]
  127. Mingote S, Weber SM, Ishiwari K, Correa M, Salamone JD Stosunek i wymagania czasowe dla schematów operantowych: związane z wysiłkiem efekty jądra półleżącego zmniejszają dopaminę. European Journal of Neuroscience. 2005; 21: 1749 – 1757. [PubMed]
  128. Mobini S, Chiang TJ, Ho MY, Bradshaw CM, Szabadi E. Porównanie wpływu klozapiny, haloperidolu, chlorpromazyny i d-amfetaminy na skuteczność w ograniczonym czasowo układzie progresywnym i na zachowanie lokomotoryczne u szczura. Psychofarmakologia. 2000; 152: 47 – 54. [PubMed]
  129. Morelli M, Pinna A. Interakcja między dopaminą i adenozyną A2A receptorów jako podstawa leczenia choroby Parkinsona. Nauki neurologiczne. 2002; 22: 71–72. [PubMed]
  130. Morgan D, Brebner K, Lynch WJ, Roberts DC Zwiększa wzmacniającą skuteczność kokainy po szczególnych historiach wzmocnienia. Farmakologia behawioralna. 2002; 13: 389 – 396. [PubMed]
  131. Mott AM, Nunes EJ, Collins LE, Port RG, Sink KS, Hockemeyer J, Müller CE, Salamone JD Adenozyna A2A antagonista MSX-3 odwraca działanie antagonisty dopaminy, haloperidolu, na podejmowanie decyzji związanych z wysiłkiem w procedurze koszt-korzyść labiryntu T. Psychofarmakologia. 2009; 204: 103 – 112. [Artykuł bezpłatny PMC] [PubMed]
  132. Munro LJ, Kokkinidis L. Wlew chinpirolu i musimolu do brzusznej części nakrywki hamuje przestraszone strachem zaskoczenie: implikacje dla roli dopaminy w ekspresji strachu. Brain Research. 1997; 746: 231 – 238. [PubMed]
  133. Nann-Vernotica E, Donny EC, Bigelow GE, Walsh SL Wielokrotne podawanie ekopipamu antagonisty D1 / 5 nie łagodzi subiektywnych skutków kokainy. Psychofarmakologia. 2001; 155: 338 – 347. [PubMed]
  134. Neill DB, Justice JB Hipoteza dotycząca behawioralnej funkcji transmisji dopaminergicznej w jądrze półleżącym. W: Chronister RB, Defrance JF, redaktorzy. Neurobiologia jądra półleżącego. Brunswick, Kanada: Huer Institute; 1981. (Red.)
  135. Nicola SM Hipoteza elastycznego podejścia: ujednolicenie hipotez dotyczących wysiłku i odpowiedzi na rolę jądra półleżącego dopaminy w aktywacji zachowania poszukującego nagrody. Journal of Neuroscience. 2010; 30: 16585 – 16600. [Artykuł bezpłatny PMC] [PubMed]
  136. Niv Y, Daw ND, Joel D, Dayan P. Tonic dopamina: koszty alternatywne i kontrola siły reakcji. Psychofarmakologia. 2007; 191: 507 – 520. [PubMed]
  137. Nowend KL, Arizzi M, Carlson BB, Salamone JD D1 lub D2 antagonizm w rdzeniu jądra półleżącego lub powłoce grzbietowo-przyśrodkowej hamuje naciskanie dźwigni na pokarm, ale prowadzi do kompensacyjnego wzrostu konsumpcji karmy. Farmakologia i zachowanie biochemiczne. 2001; 69: 373 – 382. [PubMed]
  138. Nunes EJ, Randall PA, Santerre JL, Given AB, Sager TN, Correa M, Salamone JD Różnicujące działanie selektywnych antagonistów adenozyny na upośledzenia związane z wysiłkiem wywołane antagonizmem dopaminy D1 i D2. Neuroscience. 2010; 170: 268 – 280. [Artykuł bezpłatny PMC] [PubMed]
  139. Pardo M, Lopez-Cruz L, Valverde O, Ledent C, Baqi Y, Müller CE, Salamone JD (przedstawione do publikacji) Antagonizm receptora adenozynowego A2A i delecja genetyczna łagodzą wpływ antagonizmu dopaminy D2 na podejmowanie decyzji w oparciu o wysiłek u myszy. [PubMed]
  140. Pardo M, Randall PA, Nunes EJ, Lopez-Cruz L, Janniere S, Correa M, Salamone JD Wpływ antagonizmu dopaminy na podejmowanie decyzji związanych z wysiłkiem u szczurów odpowiadających na zadanie równoczesnego wyboru stosunku progresywnego do karmienia. Neuroscience Meeting Planner. Waszyngton, DC: Society for Neuroscience, Online; 2011.
  141. Parkinson JA, Dalley JW, Cardinal RN, Bamford A, Fehnert B, Lachenal G, Rudarakanchana N, Halkerston KM, Robbins TW, Everitt BJ Nucleus accumbens zubożenie dopaminy pogarsza zarówno nabycie, jak i zachowanie apetycznego podejścia Pawłowa: implikacje dla funkcji dopaminy mesoaccumbens. Behavioral Brain Research. 2002; 137: 149 – 163. [PubMed]
  142. Paterson NE, Balci F, Campbell U, Olivier BE, Hanania T. Potrójny inhibitor wychwytu zwrotnego DOV216,303 wykazuje ograniczone właściwości podobne do działania przeciwdepresyjnego we wzmocnieniu różnicowym testu odpowiedzi 72 o niskiej częstości, prawdopodobnie z powodu hamowania wychwytu zwrotnego dopaminy. Journal of Psychopharmacology. 2010. online. [PubMed]
  143. Pavic L. Zmiany w aktywacji mózgu u pacjentów z zespołem stresu pourazowego z ciężkimi objawami nadmiernego pobudzenia i agresywnością impulsywną. Europejskie Archiwa Psychiatrii i Neurologii Klinicznej. 2003; 253: 80 – 83. [PubMed]
  144. Phan KL, Taylor SF, Welsh RC, Ho SH, Britton JC, Liberzon I. Neuronowe korelaty indywidualnych ocen emocjonalnego wydźwięku: badanie fMRI związane z próbą. Neuroimage. 2004; 21: 768 – 780. [PubMed]
  145. Phillips PE, Walton ME, narzędzie obliczeniowe Jhou TC: przedkliniczne dowody na analizę kosztów i korzyści przez mezolimbiczną dopaminę. Psychofarmakologia. 2007; 191: 483 – 495. [PubMed]
  146. Pinna A, Wardas J, Simola N, Morelli M.Nowe terapie w leczeniu choroby Parkinsona: adenozyna A2A antagoniści receptora. Life Science. 2005; 77: 3259 – 3267. [PubMed]
  147. Pitts SM, Horvitz JC Podobne efekty blokowania receptora D (1) / D (2) na zachowanie żywieniowe i ruchowe. Farmakologia, biochemia i zachowania. 2000; 65: 433 – 438. [PubMed]
  148. Pizzagalli DA „Anhedonia paradox” w schizofrenii: spostrzeżenia z neurobiologii afektywnej. Psychiatria biologiczna. 2010; 67: 899 – 901. [Artykuł bezpłatny PMC] [PubMed]
  149. Premack D. W kierunku empirycznych praw zachowania. I: wzmocnienie pozytywne. Przegląd psychologiczny. 1959; 66: 219 – 33. [PubMed]
  150. Pruessner JC, Champagne F, Meaney MJ, Dagher A. Dopamina uwalnianie w odpowiedzi na stres psychologiczny u ludzi i jego związek z opieką nad matką we wczesnym okresie życia: badanie pozytronowej tomografii emisyjnej z użyciem raclopoprideu [11C]. Journal of Neuroscience. 2004; 24: 2825 – 2831. [PubMed]
  151. Rachlin H. Koncepcje ekonomiczne w behawioralnym badaniu uzależnienia. W: Vuchinich RE, Heather N, redaktorzy. Wybór, ekonomia behawioralna i uzależnienie. Oxford, Wielka Brytania: Elsevier; 2003. str. 129 – 149. (Red.)
  152. Randall PA, Nunes EJ, Janniere SL, Stopper CM, Farrar AM, Sager TN, Baqi Y, Hockemeyer J, Müller CE, Salamone JD Działanie stymulujące antagonistów adenozyny na zachowanie operanta: zróżnicowane działania selektywnych antagonistów A2A i A1. Psychofarmakologia. 2011; 216: 173 – 186. [Artykuł bezpłatny PMC] [PubMed]
  153. Randall PA, Pardo M, Nunes EJ, Lopez-Cruz L, Blodgett A, Lingiah K, Leser C, Vemuri VK, Makriyannis A, Baqi Y, Müller CE, Correa M, Salamone JD Zachowanie związane z wyborem wysiłku w ocenie postępowej zadanie karmienia stosunek / chow: zróżnicowane skutki antagonizmu DA D2, antagonizmu adenozynowego A2A, antygonizmu kannabinoidowego CB1 i karmienia wstępnego. Neuroscience Meeting Planner. Waszyngton, DC: Society for Neuroscience, Online; 2011.
  154. Rick JH, Horvitz JC, blokada receptora dopaminowego Balsam PD i wymieranie różnie wpływają na zmienność behawioralną. Neurobiologia behawioralna. 2006; 120: 488 – 492. [PubMed]
  155. Robbins TW, Everitt BJ Rola dopaminy śródmózgowia w aktywacji: komentarz do Berridge (2006) Psychopharmacology. 2007; 191: 433 – 437. [PubMed]
  156. Robbins TW, Koob GF Selektywne zakłócenie zachowania przemieszczenia przez uszkodzenia mezolimbicznego układu dopaminowego. Natura. 1980; 285: 409 – 412. [PubMed]
  157. Robbins TW, Roberts DC, Koob GF Wpływ d-amfetaminy i apomorfiny na zachowanie operanta i wywołane rozkładem lizanie u szczurów z indukowanymi przez 6-hydroksydopaminę uszkodzeniami jądra półleżącego. Journal of Pharmacology and Experimental Therapeutics. 1983; 224: 662 – 673. [PubMed]
  158. Roitman MF, Stuber GD, Phillips PE, Wightman RM, Carelli RM Dopamina działa jako drugi modulator poszukiwania żywności. Journal of Neuroscience. 2004; 24: 1265 – 1271. [PubMed]
  159. Rolls ET, Rolls BJ, Kelly PH, Shaw SG, Wood RJ, Dale R. Względne osłabienie samostymulacji, jedzenia i picia spowodowane blokadą receptora dopaminy. Psychofarmakologia. 1974; 38: 219 – 230. [PubMed]
  160. Rusk IN, Cooper SJ Badania parametryczne selektywnych antagonistów D1 i D2: wpływ na zachowania apetyczne i żywieniowe. Farmakologia behawioralna. 1994; 5: 615 – 622. [PubMed]
  161. Salamone JD Różne efekty haloperidolu i wymieranie na zachowania instrumentalne. Psychofarmakologia. 1986; 88: 18 – 23. [PubMed]
  162. Salamone JD Działania leków neuroleptycznych na apetytowe zachowania instrumentalne. W: Iversen LL, Iversen SD, Snyder SH, redaktorzy. Podręcznik psychofarmakologii. New York: Plenum Press; 1987. str. 575 – 608. (Red.)
  163. Salamone JD Zaangażowanie dopaminergiczne w aspekty aktywacji motywacji: wpływ haloperidolu na harmonogram indukowanej aktywności, karmienie i żerowanie u szczurów. Psychobiologia. 1988; 16: 196 – 206.
  164. Salamone JD Kompleksowe funkcje motoryczne i sensomotoryczne dopaminy prążkowia i półleżącej: udział w procesach zachowań instrumentalnych. Psychofarmakologia. 1992; 107 ((2 – 3)): 160 – 74. [PubMed]
  165. Salamone JD Zaangażowanie jądra nabiera znaczenia dopaminy w motywacji apetycznej i awersyjnej. Behavioral Brain Research. 1994; 61: 117 – 133. [PubMed]
  166. Salamone JD Neurochemia behawioralna motywacji: zagadnienia metodologiczne i koncepcyjne w badaniach aktywności dynamicznej jądra półleżącego dopaminy. Journal of Neuroscience Methods. 1996; 64: 137 – 149. [PubMed]
  167. Salamone JD Czy ostatnia osoba używająca terminu „nagroda” powinna zgasić światła? Komentarze na temat procesów związanych ze wzmocnieniem, uczeniem się, motywacją i wysiłkiem. Biologia uzależnień. 2006; 11 (1): 43 – 44. [PubMed]
  168. Salamone JD Zaangażowanie jądra półleżącego dopaminy w aktywacji behawioralnej i funkcjach związanych z wysiłkiem. W: Iversen LL, Iversen SD, Dunnett SB, Bjorkland A, redaktorzy. Podręcznik dopaminy. Oxford, Wielka Brytania: Oxford University Press; 2010a. (Red.)
  169. Salamone JD Funkcja motoryczna i motywacja. W: Koob G, Le Moal M, Thompson RF, redaktorzy. Encyklopedia neuronauki behawioralnej, t. 3 (s. 267–276) Oxford: Academic Press; 2010b. (Red.)
  170. Salamone JD, Aberman JE, Sokolowski JD, Cousins ​​MS Nucleus accumbens dopamina i wskaźnik odpowiedzi: badania neurochemiczne i behawioralne. Psychobiologia. 1999; 27: 236 – 47.
  171. Salamone JD, Arizzi M, Sandoval MD, Cervone KM, Aberman JE Antagoniści dopaminy zmieniają alokację odpowiedzi, ale nie hamują apetytu na pokarm u szczurów: Kontrast między efektami SKF 83566, raclopride i fenfluraminą w przypadku równoczesnego wyboru. Psychofarmakologia. 2002; 160: 371 – 380. [PubMed]
  172. Salamone JD, Betz AJ, Ishiwari K, Felsted J, Madson L, Mirante B, Clark K, Font L, Korbey S, Sager TN, Hockemeyer J, Muller CE Tremorolityczne działanie antagonistów A2A adenozyny: implikacje dla parkinsonizmu. Granice w naukach biologicznych. 2008; 13: 3594 – 3605. [PubMed]
  173. Salamone JD, Correa M. Motywacyjne poglądy na wzmocnienie: implikacje dla zrozumienia funkcji behawioralnych jądra półleżącego dopaminy. Behavioral Brain Research. 2002; 137 ((1 – 2)): 3 – 25. [PubMed]
  174. Salamone JD, Correa M, Farrar A, Mingote SM Funkcje związane z wysiłkiem jądra półleżącego dopaminy i powiązanych obwodów przodomózgowia. Psychofarmakologia. 2007; 191: 461 – 482. [PubMed]
  175. Salamone JD, Correa M, Farrar AM, Nunes EJ, Collins LE Rola interakcji dopaminowo-adenozynowych w obwodach mózgu regulujących podejmowanie decyzji związanych z wysiłkiem: wgląd w patologiczne aspekty motywacji. Neurologia przyszłości. 2010; 5: 377 – 392.
  176. Salamone JD, Correa M, Mingote S, Weber SM Nucleus accumbens dopaminę i regulację wysiłków w zachowaniach związanych z poszukiwaniem żywności: implikacje dla badań nad naturalną motywacją, psychiatrią i nadużywaniem narkotyków. Journal of Pharmacology and Experimental Therapeutics. 2003; 305: 1 – 8. [PubMed]
  177. Salamone JD, Correa M, Mingote SM, Weber SM Poza hipotezą nagrody: alternatywne funkcje jądra półleżącego dopaminy. Aktualna opinia w farmakologii. 2005; 5: 34 – 41. [PubMed]
  178. Salamone JD, Correa M, Mingote SM, Weber SM, Farrar AM Nucleus accumbens dopamina i obwód przodomózgowia zaangażowane w aktywację behawioralną i podejmowanie decyzji związanych z wysiłkiem: implikacje dla zrozumienia anergii i spowolnienia psychomotorycznego w depresji. Aktualne recenzje psychiatrii. 2006; 2: 267 – 280.
  179. Salamone JD, Cousins ​​MS, Bucher S. Anhedonia czy anergia? Wpływ haloperidolu i jądra akumu- lacyjnego powoduje zmniejszenie wyczerpania dopaminy przy selekcji odpowiedzi instrumentalnej w procedurze T / Labirynt kosztów / korzyści. Behavioral Brain Research. 1994; 65: 221 – 229. [PubMed]
  180. Salamone JD, Cousins ​​MS, Maio C, Champion M, Turski T, Kovach J. Różne efekty behawioralne haloperidolu, klozapiny i tiorydazyny podczas jednoczesnego naciskania dźwigni i procedury karmienia. Psychofarmakologia. 1996; 125: 105 – 112. [PubMed]
  181. Salamone JD, Cousins ​​MS, Snyder BJ Funkcje behawioralne jądra półleżącego dopaminy: problemy empiryczne i koncepcyjne z hipotezą anhedonii. Neurobiologia i recenzje biobehawioralne. 1997; 21: 341 – 359. [PubMed]
  182. Salamone JD, Farrar AM, Font L, Patel V, Schlar DE, Nunes EJ, Collins LE, Sager TN Działania różnicujące adenozyny A1 i antagonistów A2A na związane z wysiłkiem efekty antagonizmu dopaminy D2. Behavioral Brain Research. 2009; 201: 216 – 222. [Artykuł bezpłatny PMC] [PubMed]
  183. Salamone JD, Ishiwari K, Betz AJ, Farrar AM, Mingote SM, Font L, Hockemeyer J, Müller CE, Correa M. Choroba Parkinsona i pokrewne zaburzenia. 2008; 14: S130 – S134. [Artykuł bezpłatny PMC] [PubMed]
  184. Salamone JD, Kurth P, McCullough LD, Sokolowski JD Wpływ jądra półleżącego na zubożenie dopaminy w odpowiedzi na stale wzmacniane operanty: kontrastuje ze skutkami wymierania. Farmakologia i zachowanie biochemiczne. 1995; 50: 437 – 443. [PubMed]
  185. Salamone JD, Kurth PA, McCullough LD, Sokolowski JD, Cousins ​​MS Rola dopaminy w mózgu w inicjacji odpowiedzi: wpływ haloperidolu i regionalnie specyficznych niedoborów dopaminy na lokalną szybkość reakcji instrumentalnej. Brain Research. 1993; 628: 218 – 226. [PubMed]
  186. Salamone JD, Mahan K, Rogers S. Zmniejszenie dopaminy w prążkowiu Ventrolater wpływa na karmienie i jedzenie u szczurów. Farmakologia i zachowanie biochemiczne. 1993; 44: 605 – 610. [PubMed]
  187. Salamone JD, Steinpreis RE, McCullough LD, Smith P, Grebel D, Mahan K. Haloperidol i jądro półleżące zubożają dopaminę, tłumiąc naciskanie dźwigni w celu uzyskania pożywienia, ale zwiększają spożycie darmowej żywności w nowej procedurze wyboru żywności. Psychofarmakologia. 1991; 104: 515 – 521. [PubMed]
  188. Salamone JD, Wisniecki A, Carlson BB, Correa M. Nucleus accumbens zubożenia dopaminy powodują, że zwierzęta są bardzo wrażliwe na wymagania wysokich stałych proporcji, ale nie upośledzają podstawowego wzmocnienia żywności. Neuroscience. 2001; 105: 863 – 870. [PubMed]
  189. Sanchis-Segura C, Spanagel R. Ocena behawioralna wzmacniania narkotyków i funkcji uzależniających u gryzoni: przegląd. Biologia uzależnień. 2006; 11: 2 – 38. [PubMed]
  190. Sarchiapon M, Carli V, Camardese G, Cuomo C, Di Guida D, Calgagni ML, Focacci C, De Riso S. Wiązanie transportera dopaminy u pacjentów z depresją z anhedonią. Badania psychiatryczne: Neuroobrazowanie. 2006; 147: 243 – 248. [PubMed]
  191. Schiffmann SN, Jacobs O, Vanderhaeghen JJ Striatal ograniczył adenozynę A2A receptor (RDC8) jest wyrażany przez enkefalinę, ale nie przez neurony substancji P: badanie histochemiczne hybrydyzacji in situ. Journal of Neurochemistry. 1991; 57: 1062 – 1071. [PubMed]
  192. Schmelzeis MC, Mittleman G. Hipokamp i nagroda: wpływ zmian hipokampowych na odpowiedź progresywną. Neurobiologia behawioralna. 1996; 110: 1049 – 1066. [PubMed]
  193. Schoenbaum G, Setlow B. Uszkodzenia jądra półleżącego zakłócają uczenie się o awersyjnych wynikach. Journal of Neuroscience. 2003; 23 (30): 9833 – 9841. [PubMed]
  194. Schultz W. Wiele funkcji dopaminy w różnych przebiegach czasowych. Annual Review of Neuroscience. 2007a; 30: 259 – 288. [PubMed]
  195. Schultz W. Behawioralne sygnały dopaminy. Trendy w neurobiologii. 2007b; 30: 203 – 210. [PubMed]
  196. Schwab RS Akinesia paradoxica. Elektroencefalografia i neurofizjologia kliniczna. 1972; 31: 87 – 92.
  197. Schweimer J, Hauber W. Receptory dopaminy D1 w przedniej obręczy obręczy regulują podejmowanie decyzji związanych z wysiłkiem. Nauka i pamięć. 2006; 13: 777 – 782. [Artykuł bezpłatny PMC] [PubMed]
  198. Segovia KN, Correa M, Salamone JD Powolne zmiany fazowe w jądrze półleżącym uwalnianie dopaminy podczas ustalonego stosunku: badanie mikrodializy. Neuroscience. 2011; 196: 188 – 198. [PubMed]
  199. Sink KS, Vemuri VK, Olszewska T, Makriyannis A, Salamone JD Cannabinoid CB1 antagoniści i antagoniści dopaminy wywierają różny wpływ na zadanie polegające na alokacji odpowiedzi i wyborze wysiłku związanego z poszukiwaniem pokarmu. Psychofarmakologia. 2008; 196: 565 – 574. [Artykuł bezpłatny PMC] [PubMed]
  200. Skinner BF Nauka i ludzkie zachowanie. Nowy Jork: Macmillan; 1953.
  201. Skjoldager P, Pierre PJ, Mittlman G. Reinforcer magnitude i progressive ratio response: Efekty zwiększonego wysiłku, prefeeding i ekstynkcji. Nauka i motywacja. 1993; 24: 303 – 343.
  202. Sokolowski JD, Conlan AN, Salamone JD Badanie mikrodializy jądra półleżącego półleżącego i dopaminy w powłoce podczas reakcji operanta u szczura. Neuroscience. 1998; 86: 1001 – 1009. [PubMed]
  203. Sokolowski JD, Salamone JD Rola jądra półleżącego dopaminy w naciskaniu dźwigni i alokacji odpowiedzi: Wpływ 6-OHDA wstrzykniętego w rdzeń i grzbietowo-przyśrodkową powłokę. Zachowanie biochemii farmakologicznej. 1998; 59: 557 – 566. [PubMed]
  204. Spivak KJ, Amit Z. Wpływ pimozydu na zachowanie apetytowe i aktywność lokomotoryczną: podobieństwo efektów w porównaniu do wymierania. Zachowanie fizjologiczne. 1986; 36: 457 – 463. [PubMed]
  205. Staddon JER Zachowanie operatora jako dostosowanie do ograniczeń. Journal of Experimental Psychology: General. 1979; 108: 48 – 67.
  206. Staddon JER, Ettenger RH Learning: Wprowadzenie do zasad zachowania adaptacyjnego. Nowy Jork: Harcourt Brace Jovanovitch; 1989.
  207. Stahl SM Psychofarmakologia energii i zmęczenia. Journal of Clinical Psychiatry. 2002; 63: 7 – 8. [PubMed]
  208. Stewart WJ Progresywne harmonogramy wzmacniania: przegląd i ocena. Australian Journal of Psychology. 1975; 27: 9 – 22.
  209. Svenningsson P, Le Moine C, Fisone G, Fredholm BB Dystrybucja, biochemia i funkcja prążkowia adenozyny A2A receptory. Postęp w neurobiologii. 1999; 59: 355 – 396. [PubMed]
  210. Takahashi RN, Pamplona FA, antagoniści receptora adenozynowego Prediger RD w zaburzeniach funkcji poznawczych: przegląd badań na zwierzętach. Frontiers in Bioscience. 2008; 13: 2614 – 2632. [PubMed]
  211. Aktywność Tapp JT, reaktywność i właściwości bodźców kierujące zachowaniem. W: Tapp JT, redaktor. Wzmocnienie i zachowanie. New York: Academic Press; 1969. str. 387 – 416. (Wyd.)
  212. Timberlake W. Systemy zachowań i wzmocnienie: podejście integracyjne. Journal of Experimental Analysis of Behavior. 1993; 60: 105 – 128. [Artykuł bezpłatny PMC] [PubMed]
  213. Treadway MT, Zald DH Reconsidering anhedonia w depresji: Lekcje z neurologii nauk translacyjnych. Neurobiologia i recenzje biobehawioralne. 2011; 35: 537 – 555. [Artykuł bezpłatny PMC] [PubMed]
  214. Tustin RD Ocena preferencji dla wzmacniaczy przy użyciu krzywych zapotrzebowania, funkcji szybkości pracy i ścieżek rozszerzania. Journal of Experimental Analysis of Behavior. 1995; 64: 313 – 329. [Artykuł bezpłatny PMC] [PubMed]
  215. Ungerstedt U. Adipsia i afagia po indukowanej przez 6-hydroksydopaminę degeneracji układu dopaminowego nigro-prążkowia. Acta Physiologica Scandinavia Supplementum. 1971; 367: 95 – 122. [PubMed]
  216. Van den Bos R, van der Harst J, Jonkman S, Schilders M, Spruijt B. Rats oceniają koszty i korzyści według wewnętrznego standardu. Behavioral Brain Research. 2006; 171: 350 – 354. [PubMed]
  217. Venugopalan VV, Casey KF, O'Hara C, O'Loughlin J, Benkelfat C, Fellows LK, Leyton M. Ostre wyczerpanie fenyloalaniny / tyrozyny zmniejsza motywację do palenia papierosów na różnych etapach uzależnienia. Neuropsychopharmacology. 2011; 36: 2469–2476. [Artykuł bezpłatny PMC] [PubMed]
  218. Vezina P, Lorrain DS, Arnold GM, Austin JD, Suto N. Sensytyzacja reaktywności neuronów dopaminowych śródmózgowia sprzyja pogoni za amfetaminą. The Journal of Neuroscience. 2002; 22: 4654 – 4662. [PubMed]
  219. Vuchinich RE, Heather N. Wprowadzenie: Przegląd ekonomicznych perspektyw behawioralnych dotyczących używania substancji i uzależnień. W: Vuchinich RE, Heather N, redaktorzy. Wybór, ekonomia behawioralna i uzależnienie. Oxford, Wielka Brytania: Elsevier; 2003. str. 1 – 31. (Red.)
  220. Wachtel SR, Ortengren A, de Wit H. Wpływ ostrego haloperidolu lub rysperydonu na subiektywne reakcje na metamfetaminę u zdrowych ochotników. Uzależnienie od narkotyków i alkoholu. 2002; 68: 23 – 33. [PubMed]
  221. Wade TR, de Wit H, Richards JB Wpływ leków dopaminergicznych na opóźnioną nagrodę jako miarę impulsywnego zachowania u szczurów. Psychofarmakologia. 2000; 150: 90 – 101. [PubMed]
  222. Wakabayashi KT, Fields HL, Nicola SM Oddzielenie roli jądra półleżącego od dopaminy w odpowiedzi na sygnały przewidujące nagrodę i oczekiwanie na nagrodę. Behavioral Brain Research. 2004; 154: 19 – 30. [PubMed]
  223. Wallace M., Singer G, Finlay J, Gibson S. Wpływ uszkodzeń 6-OHDA jądra półleżącego na półleżenie na wywołane harmonogramem picie, poślizg i poziom kortykosteronu u szczura. Farmakologia, biochemia i zachowanie. 1983; 18: 129 – 136. [PubMed]
  224. Walton ME, Bannerman DM, Alterescu K, Rushworth MFS Specjalizacja funkcjonalna w środkowej korze czołowej przedniej obręczy do oceny decyzji związanych z wysiłkiem. Journal of Neuroscience. 2003; 23: 6475 – 6479. [PubMed]
  225. Walton ME, Bannerman DM, Rushworth MF Rola przyśrodkowej kory szczura w podejmowaniu decyzji na podstawie wysiłku. Journal of Neuroscience. 2002; 22: 10996 – 11003. [PubMed]
  226. Walton ME, Kennerley SW, Bannerman DM, Phillips PE, Rushworth MF Ważenie korzyści z pracy: analizy behawioralne i neuronowe podejmowania decyzji związanych z wysiłkiem. Sieć neuronowa. 2006; 19: 1302 – 1314. [Artykuł bezpłatny PMC] [PubMed]
  227. Ward SJ, Morgan D, Roberts DC Porównanie wzmacniających skutków kombinacji kokainy i kokainy / heroiny w progresywnym stosunku i harmonogramach wyboru u szczurów. Neuropsychofarmakologia. 2005; 30: 286 – 295. [PubMed]
  228. Wardas J, Konieczny J, Lorenc-Koci E. SCH 58261, A2A antagonista receptora adenozynowego, przeciwdziała sztywności mięśni podobnej do choroby Parkinsona u szczurów. Synapsa. 2001; 41: 160 – 171. [PubMed]
  229. Weinstock LM, Munroe MK, Miller IW Aktywacja behawioralna w leczeniu nietypowej depresji: pilotażowa próba otwarta. Zmiana zachowania. 2011; 35: 403 – 424. [Artykuł bezpłatny PMC] [PubMed]
  230. Williams BA Wzmocnienie, wybór i siła reakcji. W: Atkinson RC, Herrnstein RJ, Lindsey G, Luce RD, redaktorzy. Podręcznik psychologii eksperymentalnej Stevensa, t. 2. Nowy Jork: John Wiley and Sons; 1988. s. 167–174. (Red.)
  231. Willner P, Chawala K, Sampson D, Sophokleous S, Muscat R. Testy równoważności funkcji między leczeniem wstępnym pimozydem, wygaszeniem i karmieniem swobodnym. Psychofarmakologia. 1988; 95: 423 – 426. [PubMed]
  232. Winstanley CA, Theobald DEH, Dalley JW, Robbins TW Interakcje między serotoniną i dopaminą w kontroli impulsywnego wyboru u szczurów: implikacje terapeutyczne dla zaburzeń kontroli impulsów. Neuropsychofarmakologia. 2005; 30: 669 – 682. [PubMed]
  233. Wirtshafter D, Asin KE Haloperidol i niewzmocnienie wytwarzają różne wzory spowolnienia reakcji w zadaniach pasa startowego wzmocnionego żywnością. Farmakologia, biochemia i zachowanie. 1985; 22: 661 – 663. [PubMed]
  234. Wise RA Dopamina, nauka i motywacja. Recenzje natury w Neuroscience. 2004; 5: 483 – 494. [PubMed]
  235. Wise RA, Spindler J, de Wit H, Gerberg GJ „Anhedonia” wywołana przez neuroleptyki u szczurów: pimozyd blokuje nagradzanie jakości pożywienia. Nauka. 1978; 201: 262 – 264. [PubMed]
  236. Woolverton WL, Ranaldi R. Porównanie skuteczności wzmacniania dwóch agonistów receptora podobnego do dopaminy D2 u małp rezus przy użyciu schematu wzmocnienia progresywnego stosunku. Farmakologia, biochemia i zachowanie. 2002; 72: 803 – 809. [PubMed]
  237. Worden LT, Shahriari M, Farrar AM, Sink KS, Hockemeyer J, Müller C, Salamone JD Adenozyna A2A antagonista MSX-3 odwraca związane z wysiłkiem efekty blokowania dopaminy: zróżnicowane oddziaływanie z antagonistami rodziny D1 i D2. Psychofarmakologia. 2009; 203: 489 – 499. [Artykuł bezpłatny PMC] [PubMed]
  238. Wyvell CL, Berridge KC Uwrażliwienie motywacyjne na skutek wcześniejszej ekspozycji na amfetaminę: zwiększona „chęć” wywołania cue w nagrodę za sacharozę. Journal of Neuroscience. 2001; 21: 7831 – 7840. [PubMed]
  239. Yin HH, Ostlund SB, Balleine BW Uczenie się pod kontrolą nagrody poza dopaminą w jądrze półleżącym: integracyjne funkcje sieci zwojów korowo-podstawnych. European Journal of Neuroscience. 2008; 28: 1437 – 1448. [Artykuł bezpłatny PMC] [PubMed]
  240. Young AM Zwiększona pozakomórkowa dopamina w jądrze półleżącym w odpowiedzi na nieuwarunkowane i uwarunkowane bodźce awersyjne: badania wykorzystujące 1-minutową mikrodializę u szczurów. Journal of Neuroscience Methods. 2004; 138: 57–63. [PubMed]