Hipoteza dopaminowa narkomanii i jej potencjalna wartość terapeutyczna (2011)

Front Psychiatry. 2011; 2: 64.

PMCID: PMC3225760
Ten artykuł został cytowany przez inne artykuły w PMC.

Abstrakcyjny

Na transmisję dopaminy (DA) głęboko wpływają leki nadużywające, a zmiany w funkcji DA są zaangażowane w różne fazy uzależnienia od narkotyków i potencjalnie nadają się do wykorzystania terapeutycznego. W szczególności, podstawowe badania udokumentowały zmniejszenie aktywności elektrofizjologicznej neuronów DA w alkoholu, opiatach, kannabinoidach i innych szczurach zależnych od leków. Ponadto uwalnianie DA w Nucleus accumbens (Nacc) jest zmniejszone u praktycznie wszystkich uzależnionych od narkotyków gryzoni. Równolegle badania te są wspierane przez wzrost progów samoistnej stymulacji wewnątrzczaszkowej (ICSS) podczas odstawiania alkoholu, nikotyny, opiatów i innych środków odurzających, co sugeruje niedoczynność neuronalnego podłoża ICSS. Odpowiednio, oceny morfologiczne wprowadzone do realistycznej analizy obliczeniowej średniego neuronu kolczastego Nacc, postsynaptycznego odpowiednika terminali DA, pokazują głębokie zmiany w strukturze i funkcji całego układu mezolimbicznego. Zgodnie z tymi odkryciami, badania obrazowe u ludzi wykazały zmniejszenie receptorów dopaminy, któremu towarzyszyło mniejsze uwalnianie endogennej DA w brzusznym prążkowiu kokainy, heroiny i osób uzależnionych od alkoholu, oferując tym samym wizualny dowód „zubożona w dopaminę ” uzależniony ludzki mózg. Trwała redukcja aktywności fizjologicznej układu DA prowadzi do przekonania, że ​​zwiększenie jego aktywności, w celu przywrócenia poziomu sprzed leku, może przynieść znaczącą poprawę kliniczną (zmniejszenie głodu, nawrotów i poszukiwania / przyjmowania leków). Teoretycznie można to osiągnąć farmakologicznie i / lub dzięki nowym interwencjom, takim jak przezczaszkowa stymulacja magnetyczna (TMS). Opisane zostanie jego anatomiczno-fizjologiczne uzasadnienie jako potencjalna pomoc terapeutyczna dla alkoholików i innych osób uzależnionych i zaproponowane jako ramy teoretyczne, które zostaną poddane badaniom eksperymentalnym na ludziach uzależnionych.

Słowa kluczowe: uzależnienie, dopamina, rTMS, środki dopaminowe, VTA, kora przedczołowa

Uzależnienie od narkotyków jest chorobą mózgu, która wywołuje głębokie zmiany w ludzkim zachowaniu (Hyman, 2007; Koob i Volkow, 2010), z istotnymi negatywnymi konsekwencjami na różnych poziomach, w tym zdrowia osobistego, zatrudnienia, interakcji rodzinnych i ogółu społeczeństwa (Chandler i in., 2009). Możliwości terapeutyczne tej niszczycielskiej choroby są, z rzadkimi wyjątkami, ograniczone do farmakologicznych metod leczenia, które są w dużej mierze niezadowalające (Koob i in., 2009; Leggio i in., 2010; Szybki, 2010). Stąd konieczność opracowania nowej hipotezy / interwencji terapeutycznych niezależnych od powszechnie stosowanych.

Przezczaszkowa stymulacja magnetyczna (TMS), poprzez wytworzenie pola elektromagnetycznego zdolnego do bezbolesnego przejścia przez czaszkę i wpływania na leżącą u podstaw materię mózgu, wydaje się obiecującym kandydatem do leczenia zachowań uzależniających (Barr i in., 2008; Feil i Zangen, 2010) i innych chorób mózgu (Kobayashi i Pascual-Leone, 2003). W skrócie, ta stosunkowo nowa metoda pozwala na modulację dyskretnych obszarów mózgu badanego i przytomnego podmiotu. Pulsujące pole elektromagnetyczne generowane wokół cewki przecina czaszkę i jest w stanie bezpośrednio ekscytować / hamować neurony w leżących poniżej korach (Padberg i George, 2009). Powszechnie stosowany jako narzędzie badawcze, TMS potwierdza ostatnio swoją rolę jako potencjalnego środka terapeutycznego zatwierdzonego przez Food and Drug Administration dla patologii mózgu, takich jak lekooporna depresja, zespół dwubiegunowy i negatywne objawy schizofrenii. W dziedzinie uzależnienia od narkotyków potencjał terapeutyczny TMS został przetestowany u osób uzależnionych od nikotyny (Lang i in., 2008; Amiaz i in., 2009), uzależnieni od kokainy (Boutros i in., 2001, 2005; Sundaresan i in., 2007; Politi i in., 2008) i alkoholicy (Conte i in., 2008; Mishra i in., 2010). Chociaż wyniki są niewątpliwie zachęcające, rozbieżność wyników klinicznych ocenianych w różnych badaniach i różnorodność wzorca / miejsca / metodologii stymulacji wyklucza bezpośrednie porównania i hamuje twarde wnioski. Jednak w tych badaniach, w których mierzono głód (Politi i in., 2008; Amiaz i in., 2009; Mishra i in., 2010) stwierdzono znaczne redukcje, zachęcając tym samym do dalszej eksperymentalnej kontroli. Obecnie oceniamy skuteczność TMS przeciw alkoholizmowi i spożyciu alkoholu u alkoholików (w przygotowaniu Addolorato i in.), Krótko- i długotrwałego spożycia kokainy u osób uzależnionych od kokainy poszukujących leczenia (Pedetti i in., W przygotowaniu) oraz wybór pieniędzy / kokainy w badaniu laboratoryjnym leczenia osób uzależnionych od kokainy bez poszukiwania (Martinez i in., w przygotowaniu). Niemniej jednak, miejsce (a) mózgu, które ma być stymulowane / hamowane, oraz parametry stymulacji (tj. Częstotliwość stymulacji, liczba sesji itp.) Są sprawami intensywnej debaty i potrzebne jest odpowiednie uzasadnienie.

Dopamina jako możliwy cel terapeutyczny

Rola centralnych systemów DA w ostrych skutkach nadużywania została już dawno rozpoznana (Mądry, 1980, 1987; Di Chiara i Imperato, 1988). Nawet wcześniej (Ahlenius i in., 1973), próbowano zapobiec euforii wywołanej alkoholem ludzkim przez podawanie inhibitora syntezy DA alfa-metylo-para-tyrozyny. Chociaż teoretycznie jest to nieścisłe, takie podejście (zmniejszenie indukowanych lekiem przyrostów DA w celu zapobiegania nadużywaniu) raczej nie będzie miało praktycznej ważności, ponieważ wiadomo, że jakikolwiek związek o właściwościach antagonistycznych DA (tj. Neuroleptyków) jest u ludzi niepożądany. Z drugiej strony, szeroko udokumentowane dowody eksperymentalne sugerują, że mezolimbiczny układ dopaminowy jest „niedoczynny” w uzależnionym mózgu (Melis i in., 2005). W skrócie, hipoteza twierdzi, że obniżona funkcja DA u uzależnionych osób powoduje zmniejszenie zainteresowania bodźcami nielekowymi i zwiększoną wrażliwość na wybrany lek (Melis i in., 2005), co prowadzi do wniosku, że przywrócenie funkcji DA może być terapeutycznie korzystne.

Alkoholowy (w obecnym kontekście termin „zależny”, w odniesieniu do podmiotu doświadczalnego innego niż człowiek, wskazuje stan, w którym podmiot jednoznacznie wykazał dowód zależności, tj. somatyczne oznaki wycofania) szczury wykazują głęboką redukcję spontanicznego tempa wypalania i strzelania wybuchowego przeciwdromowo zidentyfikowanych neuronów zawierających jądro brzuszne Nucleus accumbens (Nacc), brzucha (Diana et al., 1993) i myszy (Bailey i in., 2001) skutkujące jednoczesnym zmniejszeniem mikrodializatu DA w Nacc (Rossetti i in., 1992; Diana i in., 1993; Barak i in., 2011). Ponadto zmniejszona aktywność dopaminergiczna przewyższa objawy somatyczne odstawienia alkoholu (Diana i in., 1996, 2003) sugerując w ten sposób rolę DA w długotrwałych konsekwencjach uzależnienia od alkoholu, jednocześnie wykluczając możliwość roli DA w somatycznych aspektach odstawienia. Dalsze, oryginalne (przed zależnością) poziomy DA w Nacc są przywracane, gdy etanol jest sobą (Weiss i in., 1996) i / lub pasywnie (Diana i in., 1993, 1996). Obserwacje te są równoległe do badań wewnątrzczaszkowej stymulacji wewnętrznej (ICSS) pokazujących, że szczury wycofane z etanolu są zdolne do utrzymania zachowania ICSS pod warunkiem, że intensywność prądu bodźca jest zwiększona (Schulteis i in., 1995). Ta ważna obserwacja silnie wskazuje, że substrat nerwowy odpowiedzialny za utrzymanie zachowania ICSS jest hiperpolaryzowany lub bardziej oporny na podmiot zależny od alkoholu w porównaniu z jego kontrolą. Ponieważ substrat nerwowy ICSS obejmuje aksony DA (Yeomans, 1989; Yeomans i in., 1993) w pobliżu elektrody stymulującej, wyniki są komplementarne do tych opisanych powyżej i dobrze potwierdzają niedobór funkcji neuronów DA. Ponadto, wytrwałość zmniejszenia aktywności DA (poza rozwiązaniem objawów somatycznych odstawienia) również udokumentowano u szczurów zależnych od morfiny (Diana i in., 1999), podczas gdy u szczurów wycofanych z kanabinoidów zaobserwowano dychotomię między funkcją DA a wycofaniem somatycznym (Diana i in., 1998). Podobnie, warunkowe wycofanie heroiny zmniejsza wrażliwość na nagrodę (Kenny i in., 2006), która utrzymuje się daleko poza początkową fazą wycofania. Odkrycia te, obserwowane w różnych uzależniających związkach i warunkach eksperymentalnych, sugerują, że niedoczynność DA utrzymuje się z czasem, chociaż powraca do „normalności” (Diana i in., 1999, 2006), ewentualnie z czasem specyficznym dla gatunku.

Poza podstawową literaturą, doniesienia u ludzi również wspierają upośledzoną rolę transmisji DA u alkoholików. Podczas gdy alkohol zwiększa uwalnianie DA u zdrowych osób (Boileau i in., 2003) z pewnymi różnicami płci (Urban i in., 2010), zaobserwowano zmniejszoną liczbę receptorów DA (Volkow i in., 1996; Martinez i in., 2005) u alkoholików, którym wydaje się towarzyszyć tępe uwalnianie DA (Martinez i in., 2005, 2007; Volkow i inni, 2007). Podczas gdy zmniejszona liczba receptorów DA może być na pierwszy rzut oka postrzegana jako sugerująca wzrosła Uwalnianie DA, należy zauważyć, że przez podawanie inhibitora DA alfa metylo-para-tyrozyny, Martinez i in. (2009) byli w stanie wykluczyć tę możliwość. Rzeczywiście, podczas gdy zdrowe kontrole wykazują zwiększone wiązanie raclopridde po ostrym podaniu alfa-metylo-para-tyrozyny, osobniki zależne od kokainy nie (lub w znacznie mniejszym stopniu; Martinez i in., 2009). Podobne wyniki otrzymano dla metylofenidatu środka uwalniającego dopaminę (Volkow i in., 2007) i amfetamina (Martinez i in., 2005) u alkoholików. W szczególności, sztuczne zwiększanie poziomów mózgu receptorów DAD2, przy użyciu wektora adenowirusowego pozbawionego replikacji zawierającego wstawkę szczurzego cDNA dla DAD2 do Nacc, zmniejsza spożycie alkoholu u spontanicznie pijących szczurów, oferując tym samym przeciwwskazanie, że wzmocnienie transmisji DA może być korzystne wpływ na poszukiwanie alkoholu i spożywanie alkoholu w modelach eksperymentalnych (Thanos i in., 2001, 2004). Zgodnie z tym wnioskiem wykazano, że spontaniczna duża liczba receptorów DA D2 pełni rolę ochronną u niealkoholowych członków rodzin alkoholowych (Volkow i in., 2006). Odkrycia te potwierdzają tezę, że liczba receptorów DA (aw konsekwencji transmisja DA) odwrotnie koreluje z piciem alkoholu.

Te obserwacje mogą sugerować, że „pobudzanie ” Neurony DA do wytwarzania bardziej dostępnego DA w szczelinie synaptycznej mogą złagodzić niektóre objawy uzależnienia i alkoholizmu, uzyskując tym samym charakter terapeutyczny. Teoretycznie można to osiągnąć za pomocą dwóch różnych strategii: (1) leki wzmacniające DA i (2) TMS. Obie możliwości omówiono poniżej.

Leki wzmacniające dopaminę

Chociaż leki zwiększające aktywność DA mogą być skuteczne w leczeniu zaburzeń związanych z nadużywaniem alkoholu, powstały sprzeczne wyniki (Swift, 2010). Na przykład zasugerowano, że agonista DA, bromokryptyna, zmniejszył picie u alkoholików (Lawford i in., 1995), ale randomizowane, podwójnie ślepe, kontrolowane placebo badanie z zastosowaniem długo działającego preparatu bromokryptyny do wstrzykiwania u osób uzależnionych od alkoholu 366 nie znalazło różnicy w nawrocie alkoholu między lekami a placebo (Naranjo i in., 1997). Innym przykładem jest modafinil (DA pośredni agonista), który pobudza leki pobudzające, co poprawia funkcje poznawcze u alkoholików 40 z organicznym zespołem mózgu, ale nie można było zmierzyć wpływu na picie (Saletu i in., 1990). Jednak modafinil zmniejszył zażywanie kokainy w badaniu kontrolowanym placebo z udziałem osób uzależnionych od kokainy 62 (Dackis i O'Brien, 2005), podczas gdy w innym badaniu nie stwierdzono różnic między modafinilem a placebo testowanymi dla użytkowników metamfetaminy (Shearer i in., 2010). Chociaż dowody na stosowanie agonistów DA jako leczenia zaburzeń związanych z alkoholem i / lub używaniem substancji są niejednoznaczne (Swift, 2010) nastąpiło ożywienie zainteresowania tymi lekami, prawdopodobnie z powodu odpowiedniego uzasadnienia neurobiologicznego (Melis i in., 2005) jest teraz dostępne. Na przykład aripiprazol (Semba i in., 1995; Burris i in., 2002; Shapiro i in., 2003) częściowy agonista DA, który w zasadzie powinien antagonizować DA, gdy ton jest wysoki, podczas gdy powinien zwiększać transmisję DA, gdy podstawowy ton jest niski, stanowi proponowane leczenie zaburzeń związanych z nadużywaniem alkoholu (Kenna i in., 2009). Badania nad ludzkim alkoholem laboratoryjnym wykazały, że arypiprazol zmniejsza spożycie alkoholu (Kranzler i in., 2008), zwłaszcza w bardziej impulsywnych alkoholikach (Voronin i in., 2008). Badanie fMRI wykazało, że arypiprazol znacząco osłabia aktywność nerwową w prążkowiu brzusznym w odpowiedzi na sygnały alkoholowe (Myrick i in., 2010) sugerując w ten sposób terapeutyczny potencjał nawrotu wywołanego cue. Ponadto, badanie 12-tydzień, podwójnie ślepe, kontrolowane placebo leczenie z osobami uzależnionymi od alkoholu 295 wykazało, że arypiprazol początkowo zmniejszał ciężkie dni picia w porównaniu do placebo, ale ten znaczący efekt nie był obecny, gdy docelowa dawka 30mg osiągnięto (Anton i in., 2008). Badanie to wykazało również większe skutki uboczne i większe przerwanie badania w grupie arypiprazolu, w porównaniu z placebo (Anton i in., 2008). Co ciekawe, otwarte badanie aripiprazolu (Martinotti i in., 2009) i ostatnie badania laboratoryjne na ludziach (Kenna i in., 2009) sugeruje, że niższe dawki arypiprazolu (5 – 15mg na dzień) może być lepiej tolerowany i nadal zmniejszać picie z efektem na nawrót porównywalnym do uzyskanego z antagonistą opiatów, naltreksonem (Martinotti i in., 2009).

Podsumowując, dopamina odgrywa kluczową rolę w procesie uzależnienia, ale znaczące skutki uboczne ograniczają stosowanie leków działających bezpośrednio na układ dopaminergiczny. Zastosowanie częściowych agonistów DA o niższych profilach efektów ubocznych i odpowiednie dawkowanie stanowią ważne kierunki dla przyszłych badań w tej dziedzinie.

Przezczaszkowa stymulacja magnetyczna

Zwiększenie tonu DA za pomocą odpowiednich narzędzi farmakologicznych jest tylko jedną z możliwych strategii. Endogenną aktywność neuronów zawierających DA można wzmocnić za pomocą niefarmakologicznych narzędzi, takich jak TMS (Strafella i in., 2001) zapewniając w ten sposób, co do zasady, dodatek do „arsenału terapeutycznego” przeciw uzależnieniu, o mniejszych ogólnoustrojowych skutkach ubocznych i ograniczonych przeciwwskazaniach. Jednakże, podczas gdy uzasadnienie jest „neurochemiczne” dla środków farmakologicznych (receptory neuroprzekaźników, obszar mózgu itp.), musi być anatomicznie oparty na TMS. Ponieważ neurony zawierające DA znajdują się głęboko w pniu mózgu (przez co neurony stają się niedostępne do kierowania bodźcami TMS), nieuniknione staje się dotarcie do nich pośrednio przez neurony zlokalizowane gdzie indziej w mózgu. Kora przedczołowa grzbietowo-boczna (DLPfcx) poprzez rzutowanie monosynaptycznie na szczura (Carr i Sesack, 2000) i naczelnych (Frankle i in., 2006) VTA może pełnić tę funkcję. Badania te pokazują projekcję od neuronów DA do PFC do śródmózgowia, kończąc zarówno w obrębie SN, jak i w VTA. Powstają z szerokiego obszaru PFC, w tym kory DLPfcx, obręczy i orbity. Rzeczywiście, te piramidalne neurony (rysunek (Figure1) 1) może być wykorzystany jako główny cel bodźca TMS i ich zwiększona aktywność do wytworzenia ostatecznie zwiększenia dostępności DA w szczelinie synaptycznej w Nacc. Schematycznie hipotetyczny obwód (rysunek (Figure2) 2) byłoby następujące: TMS→DLPfcx→VTA→Zwiększenie DA w miejscu projekcji przodomózgowia (tj. Nacc). W tym kontekście konieczne jest zastosowanie parametrów stymulacji zgodnych z aktywnością fizjologiczną badanego systemu w celu przywrócenia poziomów DA przed lekiem. Na przykład wykazano, że stymulacja DLPfcx powoduje wybuchy w szczurzych neuronach DA (Gariano i Groves, 1988; Murase i in., 1993), podkreślając znaczenie parametrów stymulacji. Rzeczywiście, strzelanie impulsowe jest bardziej skuteczne niż pojedyncze wybijanie (o identycznej częstotliwości, ale równomiernie rozmieszczone potencjały działania) w indukowaniu uwalniania DA w obszarach końcowych (Gonon, 1988; Manley i in., 1992). Zgodnie z tym, doniesiono o roli DLPfcx w regulowaniu podstawowej aktywności DA przez VTA (Taber i in., 1995; Karreman i Moghaddam, 1996).

Rysunek 1 

Konfokalna rekonstrukcja zabarwionych Golgiem neuronów piramidowych z DLPfcx uzyskana przez projekcję skanów 55 dla głębi 27.5μm w z-oś. DLPfxc może stanowić przydatny cel dla stymulacji rTMS.
Rysunek 2 

Schemat ilustruje proponowany obwód, który ma być aktywowany przez bodziec TMS (zielony), który poprzez aktywację neuronu piramidowego (żółtego) z jego neuroprzekaźnikiem glutaminianowym, wzbudziłby: (1) neurony zawierające VTA (czerwony) i (2 ) MSN z ...

Wśród różnych czynników, które mogą wpływać na jego skuteczność, podstawowe znaczenie ma stan wyjściowej aktywacji korowej na wpływ TMS (Silvanto i Pascual-Leone, 2008). Ta zależność od stanu ma kluczowe znaczenie, ponieważ oddziaływanie neuronalne dowolnego bodźca zewnętrznego stanowi interakcję z trwającą aktywnością mózgu w czasie stymulacji. Skutki jakiegokolwiek bodźca zewnętrznego są zatem nie tylko określone przez właściwości tego bodźca, ale także przez stan aktywacji mózgu. W związku z tym wykazano, że wyjściowa aktywność korowa określa, czy TMS hamuje lub przyspiesza zachowanie (Silvanto i in., 2008). Opisana powyżej zasada zależności od stanu ma również zastosowanie do stanu systemu DA. Stan hipodopaminergiczny (Melis i in., 2005) powinien następnie „wzmocnić” efekt TMS w porównaniu z oczekiwanym w normalnie funkcjonującym systemie DA.

Reaktywność neuronów na bodźce elektryczne i synaptyczne jest ściśle zależna od jej cech morfologicznych, które z kolei są głęboko modyfikowane przez narkotyki (Robinson i Kolb, 2004) i odstawienie od przewlekłego leczenia opiatami (Sklair-Tavron i in., 1996; Spiga i in., 2003, 2005), pochodne konopi indyjskich / analogi (Spiga i in., 2010) i psychostymulanty (Robinson i Kolb, 1997) wykazano, że powodują zmniejszenie wielkości komórek DA (Sklair-Tavron i in., 1996; Spiga i in., 2003), równolegle z uporczywym (Diana i in., 2006) zmienione wzorce łączności synaptycznej i gęstości kolców w Nacc i Pfcx (Robinson i Kolb, 1997). Oczekuje się, że te zmiany architektoniczne zmodyfikują wewnętrzną spontaniczną zdolność do generowania potencjału czynnościowego i reakcję systemu na bodźce TMS. W związku z tym realistyczna analiza obliczeniowa (Spiga i in., 2010) szczurów zależnych od konopi indyjskich, generowanych przez wprowadzenie zweryfikowanych doświadczalnie właściwości morfometrycznych i elektrofizjologicznych, przewiduje generowanie potencjału o niższym działaniu przez neuron kolczysty Nacc medium spiny neuron (MSN). Wyniki te sugerują, że MSN, szczurów zależnych od konopi, jest podobnie hipofunkcyjnych. Biorąc pod uwagę, że głównym napędem tych neuronów jest glutaminian korowy (Glu; patrz dyskusja w Spiga i in., 2010oraz zawarte w niej odniesienia; Kalivas i Hu, 2006) podnosi możliwość zmniejszenia Glu jako czynnika przyczynowego. To odkrycie daje zatem dodatkową możliwość, że stymulacja tych jednostek przez TMS może być korzystna w przywracaniu aktywności fizjologicznej przed lekiem. Istotnie, zastosowanie korowe TMS powinno zwiększać aktywność włókien korowo-fugalnych zawierających glutaminian monosynaptycznie uderzających w głowy kręgosłupa Nacc MSN (Groenewegen i in., 1991). Biorąc pod uwagę fundamentalną rolę, jaką odgrywa Glu w plastyczności synaptycznej (Russo i in., 2010), jego rola mogłaby również zostać wykorzystana w parametrach stymulacji podobnych do LTP, ostatecznie ukierunkowanych na uzyskanie trwałego i trwałego przywrócenia pierwotnej aktywności fizjologicznej. Cechy te muszą być uwzględnione i spójnie wprowadzone do ram w celu uzyskania optymalnych parametrów stymulacji. In vivo nagrania neuronów DLPfcx wyświetlających VTA wywołują spontanicznie ogień wokół 4 – 6Hz (Pistis i in., 2001) i częstotliwość stymulacji TMS 10Hz może być rozsądną częstotliwością, aby uzyskać znaczny wzrost neuronów projekcyjnych VTA mających na celu stymulowanie „niepełny" układ dopaminowy i jego postsynaptyczny odpowiednik (tj. MSN z Nacc).

Innym czynnikiem, który należy wziąć pod uwagę, jest to, że we wszystkich poprzednich badaniach (patrz wyżej) zastosowano bodziec TMS monolateralnie, ale uzyskując zmniejszenie głodu alkoholu (Mishra i in., 2010). Podczas gdy nie mierzono spożycia alkoholu, nie można wykluczyć efektów przeciwnych apriorycznie, możliwe jest, że zastosowanie TMS dwustronnie, jak w przypadku cewki H (Feil i Zangen, 2010), spowodowałoby silniejszą aktywację korową (większa liczba aktywowanych włókien) ze zwiększonym prawdopodobieństwem znacznego zwiększenia dwustronnego uwalniania DA. Należy zauważyć, że jednostronna aplikacja TMS została już zgłoszona do zwiększenia uwalniania DA (Strafella i in., 2001) omolateralnie w prążkowiu ludzkim, a także u gryzoni (Keck i in., 2002; Zangen i Hyodo, 2002), a nawet u szczurów pozbawionych morfiny (Erhardt i in., 2004), wspierając w ten sposób uzasadnienie przedstawione powyżej. Chociaż Strafella i in. (2001) zaproponowano aktywację (zawierających Glu) włókien korowo-fugalnych powodujących kontakt synaptyczny z końcówkami zawierającymi DA w prążkowiu brzusznym, aby wyjaśnić ich wyniki, należy zauważyć, że istnienie aksaksonowych kontaktów zawsze było kwestionowane na podstawie brak odpowiednich obserwacji anatomicznych (Groenewegen i in., 1991; Meredith i in., 2008).

Podczas gdy wiele szczegółów technicznych dotyczących optymalnych parametrów stymulacji wymaga dalszych badań i optymalizacji, wydaje się, że TMS zasługuje na staranną eksperymentalną analizę jako potencjalne narzędzie terapeutyczne u alkoholików i innych uzależnionych. Rzeczywiście, dzięki prawie nieobecnym efektom ogólnoustrojowym, minimalnym skutkom ubocznym i niskiemu poziomowi inwazyjności, TMS może być pierwszą okazją do skutecznego, niefarmakologicznego, terapeutycznego narzędzia w alkoholizmie i innych uzależnieniach chemicznych. Jeśli zostanie odpowiednio połączony z solidnym uzasadnieniem neurobiologicznym (system DA), może stanowić wyjątkową okazję do dalszego rozwoju pierwszego „elektrofizjologiczny ” podejście do studiowania i ostatecznie leczenia niszczącej i powszechnej choroby uzależnienia od mózgu.

Oświadczenie o konflikcie interesów

Autor oświadcza, że ​​badanie zostało przeprowadzone przy braku jakichkolwiek powiązań handlowych lub finansowych, które mogłyby być interpretowane jako potencjalny konflikt interesów.

Podziękowanie

Praca ta była częściowo wspierana przez granty MIUR (PRIN. N ° 2004052392) i Dipartimento Politiche Antidroga. Autor pragnie podziękować S. Spiga za opracowanie prezentowanego materiału ikonograficznego.

Referencje

  1. Ahlenius S., Carlsson A., Engel J., Svensson T., Södersten P. (1973). Antagonizm alfa-metylotrozyny wywołanej przez etanol stymulacji i euforii u człowieka. Clin. Pharmacol. Ther. 14, 586 – 591. [PubMed]
  2. Amiaz R., Levy D., Vainiger D., Grunhaus L., Zangen A. (2009). Powtarzana przezczaszkowa stymulacja magnetyczna o wysokiej częstotliwości nad grzbietowo-boczną korą przedczołową zmniejsza głód i konsumpcję papierosów. Uzależnienie 104, 653 – 660.10.1111 / j.1360-0443.2008.02448.x [PubMed] [Cross Ref]
  3. Anton RF, Kranzler H., Breder C., Marcus RN, Carson WH, Han J. (2008). Randomizowane, wieloośrodkowe, podwójnie ślepe, kontrolowane placebo badanie skuteczności i bezpieczeństwa arypiprazolu w leczeniu uzależnienia od alkoholu. J. Clin. Psychopharmacol. 28, 5 – 12.10.1097 / jcp.0b013e3181602fd4 [PubMed] [Cross Ref]
  4. Bailey CP, O'Callaghan MJ, Croft AP, Manley SJ, Little HJ (2001). Zmiany w działaniu mezolimbicznej dopaminy w okresie abstynencji po przewlekłym spożyciu etanolu. Neuropharmacology 41, 989 – 999.10.1016 / S0028-3908 (01) 00146-0 [PubMed] [Cross Ref]
  5. Barak S., Carnicella S., Yowell QW, Ron D. (2011). Czynnik neurotroficzny pochodzący z linii komórek glejowych odwraca indukowaną przez alkohol allostazę mezolimbicznego układu dopaminergicznego: implikacje dla nagrody i poszukiwania alkoholu. J. Neurosci. 31, 9885 – 9894.10.1523 / JNEUROSCI.1750-11.2011 [Artykuł bezpłatny PMC] [PubMed] [Cross Ref]
  6. Barr MS, Fitzgerald PB, Farzan F., George TP, Daskalakis ZJ (2008). Przezczaszkowa stymulacja magnetyczna w celu zrozumienia patofizjologii i leczenia zaburzeń związanych z używaniem substancji. Curr. Nadużywanie narkotyków Rev. 1, 328 – 339.10.2174 / 1874473710801030328 [PubMed] [Cross Ref]
  7. Boileau I., Assaad JM, Pihl RO, Benkelfat C., Leyton M., Diksic M., Tremblay RE, Dagher A. (2003). Alkohol sprzyja uwalnianiu dopaminy w ludzkim jądrze półleżącym. Synapse 15, 226 – 231.10.1002 / syn.10226 [PubMed] [Cross Ref]
  8. Boutros NN, Lisanby SH, McClain-Furmanski D., Oliwa G., Gooding D., Kosten TR (2005). Pobudliwość korowa u pacjentów uzależnionych od kokainy: replikacja i rozszerzenie wyników TMS. J. Psychiatr. Res. 39, 295 – 302.10.1016 / j.jpsychires.2004.07.002 [PubMed] [Cross Ref]
  9. Boutros NN, Lisanby SH, Tokuno H., Torello MW, Campbell D., Berman R., Malison R., Krystal JH, Kosten T. (2001). Podwyższony próg ruchowy u pacjentów bez narkotyków, uzależnionych od kokainy, ocenianych za pomocą przezczaszkowej stymulacji magnetycznej. Biol. Psychiatria 49, 369 – 373.10.1016 / S0006-3223 (00) 00948-3 [PubMed] [Cross Ref]
  10. Burris KD, Molski TF, Xu C., Ryan E., Tottori K., Kikuchi T., Yocca FD, Molinoff PB (2002). Arypiprazol, nowy lek przeciwpsychotyczny, jest częściowym agonistą o wysokim powinowactwie do ludzkich receptorów dopaminy D2. J. Pharmacol. Exp. Ther. 302, 381 – 389.10.1124 / jpet.102.033175 [PubMed] [Cross Ref]
  11. Carr DB, Sesack SR (2000). Projekcja od kory przedczołowej szczura do brzusznej strefy nakrywkowej: swoistość celu w skojarzeniach synaptycznych z mezoakrzepami i neuronami mezokortykalnymi. J. Neurosci. 20, 3864 – 3873. [PubMed]
  12. Chandler RK, Fletcher BW, Volkow ND (2009). Leczenie narkomanii i uzależnień w systemie wymiaru sprawiedliwości w sprawach karnych: poprawa zdrowia publicznego i bezpieczeństwa. JAMA 301, 183 – 190.10.1001 / jama.2008.976 [Artykuł bezpłatny PMC] [PubMed] [Cross Ref]
  13. Conte A., Attilia ML, Gilio F., Iacovelli E., Frasca V., Bettolo CM, Gabriele M., Giacomelli E., Prencipe M., Berardelli A., Ceccanti M., Inghilleri M. (2008). Ostre i przewlekłe działanie etanolu na pobudliwość korową. Clin. Neurofiziol. 119, 667 – 674.10.1016 / j.clinph.2007.10.021 [PubMed] [Cross Ref]
  14. Dackis C., O'Brien C. (2005). Neurobiologia uzależnienia: leczenie i konsekwencje polityki publicznej. Nat. Neurosci. 8, 1431 – 1436.10.1038 / nn1105-1431 [PubMed] [Cross Ref]
  15. Di Chiara G., Imperato A. (1988). Leki nadużywane przez ludzi preferencyjnie zwiększają synaptyczne stężenia dopaminy w mezolimbicznym układzie swobodnie poruszających się szczurów. Proc. Natl. Acad. Sci. USA 85, 5274 – 5278.10.1073 / pnas.85.14.5274 [Artykuł bezpłatny PMC] [PubMed] [Cross Ref]
  16. Diana M., Brodie M., Muntoni A., Puddu MC, Pillolla G., Steffensen S., Spiga S., Little HJ (2003). Trwałe skutki przewlekłego etanolu w OUN: podstawa alkoholizmu. Alkohol. Clin. Exp. Res. 27, 354 – 361.10.1097 / 01.ALC.0000057121.36127.19 [PubMed] [Cross Ref]
  17. Diana M., Melis M., Muntoni AL, Gessa GL (1998). Mezolimbiczny spadek dopaminergiczny po odstawieniu kanabinoidów. Proc. Natl. Acad. Sci. USA 18, 10269 – 10273.10.1073 / pnas.95.17.10269 [Artykuł bezpłatny PMC] [PubMed] [Cross Ref]
  18. Diana M., Muntoni AL, Pistis M., Melis M., Gessa GL (1999). Trwała redukcja mezolimbicznej aktywności neuronalnej dopaminy po odstawieniu morfiny. Eur. J. Neurosci. 11, 1037 – 1041.10.1046 / j.1460-9568.1999.00488.x [PubMed] [Cross Ref]
  19. Diana M., Pistis M., Carboni S., Gessa GL, Rossetti ZL (1993). Głębokie zmniejszenie aktywności mezolimbicznej neuronów dopaminergicznych podczas zespołu odstawienia etanolu u szczurów: dowody elektrofizjologiczne i biochemiczne. Proc. Natl. Acad. Sci. USA 90, 7966 – 7969.10.1073 / pnas.90.17.7966 [Artykuł bezpłatny PMC] [PubMed] [Cross Ref]
  20. Diana M., Pistis M., Muntoni A., Gessa GL (1996). Mezolimbiczna redukcja dopaminergiczna przewyższa zespół odstawienia etanolu: dowód przedłużającej się abstynencji. Neuroscience 71, 411 – 415.10.1016 / 0306-4522 (95) 00482-3 [PubMed] [Cross Ref]
  21. Diana M., Spiga S., Acquas E. (2006). Trwałe i odwracalne zmiany morfologiczne wywołane odstawieniem morfiny w jądrze półleżącym. Ann. NY Acad. Sci. 1074, 446 – 457.10.1196 / annals.1369.045 [PubMed] [Cross Ref]
  22. Erhardt A., Sillaber I., Welt T., Müller MB, Singewald N., Keck ME (2004). Powtarzająca się przezczaszkowa stymulacja magnetyczna zwiększa uwalnianie dopaminy w jądrze półleżącym u szczurów uczulonych na morfinę podczas abstynencji. Neuropsychopharmacology 29, 2074 – 2080.10.1038 / sj.npp.1300493 [PubMed] [Cross Ref]
  23. Feil J., Zangen A. (2010). Stymulacja mózgu w badaniu i leczeniu uzależnienia. Neurosci. Biobehav. Rev. 34, 559 – 574.10.1016 / j.neubiorev.2009.11.006 [PubMed] [Cross Ref]
  24. Frankle WG, Laruelle M., Haber SN (2006). Przedczołowe projekcje korowe do śródmózgowia u naczelnych: dowody na rzadkie połączenie. Neuropsychopharmacology 31, 1627 – 1636.10.1038 / sj.npp.1300990 [PubMed] [Cross Ref]
  25. Gariano RF, Groves PM (1988). Wypalanie impulsowe indukowane w neuronach dopaminowych śródmózgowia przez stymulację przyśrodkowej kory przedczołowej i przedniej obręczy. Brain Res. 462, 194 – 198.10.1016 / 0006-8993 (88) 90606-3 [PubMed] [Cross Ref]
  26. Gonon F. (1988). Nieliniowa zależność między przepływem impulsu a dopaminą uwalnianą przez neurony dopaminergiczne śródmózgowia szczura, badana za pomocą elektrochemii in vivo. Neuroscience 24, 19 – 28.10.1016 / 0306-4522 (88) 90307-7 [PubMed] [Cross Ref]
  27. Groenewegen HJ, Berendse HW, Meredith GE, Haber SN, Voorn P., Wolters JG, Lohman AHM (1991). „Funkcjonalna anatomia brzusznego, limbicznego unerwionego prążkowia” w Mesolimbic Dopamine System: Od motywacji do działania, red. Willner P., Scheel-Krüger J., redaktorzy. (Nowy Jork: Wiley;), 19 – 59.
  28. Hyman SE (2007). Neurobiologia uzależnienia: implikacje dla dobrowolnej kontroli zachowania. Rano. J. Bioeth. 7, 8 – 11.10.1080 / 15265160601063969 [PubMed] [Cross Ref]
  29. Kalivas PW, Hu XT (2006). Ekscytujące hamowanie uzależnienia psychostymulacyjnego. Trendy Neurosci. 29, 610 – 616.10.1016 / j.tins.2006.08.008 [PubMed] [Cross Ref]
  30. Karreman M., Moghaddam B. (1996). Kora przedczołowa reguluje podstawowe uwalnianie dopaminy w prążkowiu limbicznym: efekt pośredniczy brzuszny obszar nakrywkowy. J. Neurochem. 66, 589 – 598.10.1046 / j.1471-4159.1996.66020589.x [PubMed] [Cross Ref]
  31. Keck ME, Welt T., Müller MB, Erhardt A., Ohl F., Toschi N., Holsboer F., Sillaber I. (2002). Powtarzająca się przezczaszkowa stymulacja magnetyczna zwiększa uwalnianie dopaminy w układzie mezolimbicznym i mezostriatalnym. Neuropharmacology 43, 101 – 109.10.1016 / S0028-3908 (02) 00069-2 [PubMed] [Cross Ref]
  32. Kenna GA, Leggio L., Swift RM (2009). Badanie laboratoryjne bezpieczeństwa i tolerancji połączenia arypiprazolu i topiramatu u ochotników pijących alkohol. Szum. Psychopharmacol. 24, 465 – 472.10.1002 / hup.1042 [PubMed] [Cross Ref]
  33. Kenny PJ, Chen SA, Kitamura O., Markou A., Koob GF (2006). Uwarunkowane odstawienie napędza konsumpcję heroiny i zmniejsza wrażliwość na nagrody. J. Neurosci. 26, 5894 – 5900.10.1523 / JNEUROSCI.0740-06.2006 [PubMed] [Cross Ref]
  34. Kobayashi M., Pascual-Leone A. (2003). Przezczaszkowa stymulacja magnetyczna w neurologii. Lancet Neurol. 2, 145 – 156.10.1016 / S1474-4422 (03) 00321-1 [PubMed] [Cross Ref]
  35. Koob GF, Kenneth Lloyd G., Mason BJ (2009). Rozwój farmakoterapii uzależnienia od narkotyków: podejście z kamienia Rosetta. Nat. Rev. Drug Discov. 8, 500 – 515.10.1038 / nrd2828 [Artykuł bezpłatny PMC] [PubMed] [Cross Ref]
  36. Koob GF, Volkow ND (2010). Neurocircuitry uzależnienia. Neuropsychofarmakologia 35, 217 – 238.10.1038 / npp.2009.110 [Artykuł bezpłatny PMC] [PubMed] [Cross Ref]
  37. Kranzler HR, Covault J., Pierucci-Lagha A., Chan G., Douglas K., Arias AJ, Oncken C. (2008). Wpływ arypiprazolu na subiektywne i fizjologiczne reakcje na alkohol. Alkohol. Clin. Exp. Res. 32, 573 – 579.10.1111 / j.1530-0277.2007.00608.x [Artykuł bezpłatny PMC] [PubMed] [Cross Ref]
  38. Lang N., Hasan A., Sueske E., Paulus W., Nitsche MA (2008). Hipoeksytyczność korowa u osób palących przewlekle? Badanie przezczaszkowej stymulacji magnetycznej. Neuropsychopharmacology 33, 2517 – 2523.10.1038 / sj.npp.1301645 [PubMed] [Cross Ref]
  39. Lawford BR, Young RM, Rowell JA, Qualichefski J., Fletcher BH, Syndulko K., Ritchie T., Noble EP (1995). Bromokryptyna w leczeniu alkoholików allelem A2 receptora dopaminy D1. Nat. Med. 1, 337 – 341.10.1038 / nm0495-337 [PubMed] [Cross Ref]
  40. Leggio L., Cardone S., Ferrulli A., Kenna GA, Diana M., Swift RM, Addolorato G. (2010). Zmierzmy do przodu: potencjalne przedkliniczne i kliniczne cele neurofarmakologiczne uzależnienia od alkoholu. Curr. Pharm. Des. 16, 2159 – 2181.10.2174 / 138161210791516413 [PubMed] [Cross Ref]
  41. Manley LD, Kuczenski R., Segal DS, Young SJ, Groves PM (1992). Wpływ częstości i wzorca stymulacji pęczka przyśrodkowego przodomózgowia na dializat ogoniasty dopaminy i serotoniny. J. Neurochem. 58, 1491 – 1498.10.1111 / j.1471-4159.1992.tb11369.x [PubMed] [Cross Ref]
  42. Martinez D., Gil R., Slifstein M., Hwang DR, Huang Y., Perez A., Kegeles L., Talbot P., Evans S., Krystal J., Laruelle M., Abi-Dargham A. (2005 ). Uzależnienie od alkoholu wiąże się z tępym przekazywaniem dopaminy w prążkowiu brzusznym. Biol. Psychiatria 58, 779 – 786.10.1016 / j.biopsych.2005.04.044 [PubMed] [Cross Ref]
  43. Martinez D., Greene K., Broft A., Kumar D., Liu F., Narendran R., Slifstein M., Van Heertum R., Kleber HD (2009). Niższy poziom endogennej dopaminy u pacjentów z uzależnieniem od kokainy: wyniki obrazowania PET receptorów D (2) / D (3) po ostrym wyczerpaniu dopaminy. Rano. J. Psychiatry 166, 1170 – 1177.10.1176 / appi.ajp.2009.08121801 [Artykuł bezpłatny PMC] [PubMed] [Cross Ref]
  44. Martinez D., Kim JH, Krystal J., Abi-Dargham A. (2007). Obrazowanie neurochemii nadużywania alkoholu i substancji. Klinika neuroobrazowania. N. Am. 17, 539 – 555.10.1016 / j.nic.2007.07.004 [PubMed] [Cross Ref]
  45. Martinotti G., Di Nicola M., Di Giannantonio M., Janiri L. (2009). Arypiprazol w leczeniu pacjentów z uzależnieniem od alkoholu: podwójnie ślepa próba porównawcza z naltreksonem. J. Psychopharmacol. 23, 123 – 129.10.1177 / 0269881108089596 [PubMed] [Cross Ref]
  46. Melis M., Spiga S., Diana M. (2005). Hipoteza dopaminy uzależnienia od narkotyków: stan hipodopaminergiczny. Int. Rev. Neurobiol. 63, 101 – 154.10.1016 / S0074-7742 (05) 63005-X [PubMed] [Cross Ref]
  47. Meredith GE, Baldo BA, Andrezjewsky ME, Kelley AE (2008). Strukturalne podstawy mapowania zachowania na prążkowiu brzusznym i jego podziały. Strukturę mózgu. Funkt. 213, 17 – 27.10.1007 / s00429-008-0175-3 [Artykuł bezpłatny PMC] [PubMed] [Cross Ref]
  48. Mishra BR, Nizamie SH, Das B., Praharaj SK (2010). Skuteczność powtarzalnej przezczaszkowej stymulacji magnetycznej w uzależnieniu od alkoholu: badanie pozorowane. Uzależnienie 105, 49 – 55.10.1111 / j.1360-0443.2009.02777.x [PubMed] [Cross Ref]
  49. Murase S., Grenhoff J., Chouvet G., Gonon FG, Svensson TH (1993). Kora przedczołowa reguluje wypalanie wybuchowe i uwalnianie przekaźnika w mezolimbicznych neuronach dopaminowych szczurów badanych in vivo. Neurosci. Łotysz. 157, 53 – 56.10.1016 / 0304-3940 (93) 90641-W [PubMed] [Cross Ref]
  50. Myrick H., Li X., Randall PK, Henderson S., Voronin K., Anton RF (2010). Wpływ arypiprazolu na indukowaną przez cue aktywację mózgu i parametry picia u alkoholików. J. Clin. Psychopharmacol. 30, 365 – 372.10.1097 / JCP.0b013e3181e75cff [Artykuł bezpłatny PMC] [PubMed] [Cross Ref]
  51. Naranjo CA, Dongier M., Bremner KE (1997). Bromokryptyna o długotrwałym działaniu nie zmniejsza nawrotu u alkoholików. Uzależnienie 92, 969 – 978.10.1111 / j.1360-0443.1997.tb02976.x [PubMed] [Cross Ref]
  52. Padberg F., George MS (2009). Powtarzalna przezczaszkowa stymulacja magnetyczna kory przedczołowej w depresji. Exp. Neurol. 219, 2 – 13.10.1016 / j.expneurol.2009.04.020 [PubMed] [Cross Ref]
  53. Pistis M., Porcu G., Melis M., Diana M., Gessa GL (2001). Wpływ kanabinoidów na przedczołowe odpowiedzi neuronalne na stymulację brzusznej strefy nakrywkowej. Eur. J. Neurosci. 14, 96 – 102.10.1046 / j.0953-816x.2001.01612.x [PubMed] [Cross Ref]
  54. Politi E., Fauci E., Santoro A., Smeraldi E. (2008). Codzienne sesje przezczaszkowej stymulacji magnetycznej do lewej kory przedczołowej stopniowo zmniejszają głód kokainy. Rano. J. Addict. 17, 345 – 346.10.1080 / 10550490802139283 [PubMed] [Cross Ref]
  55. Robinson TE, Kolb B. (1997). Trwałe zmiany strukturalne w jądrze półleżącym i neuronach kory przedczołowej wytwarzane przez wcześniejsze doświadczenia z amfetaminą. J. Neurosci. 17, 8491 – 8497. [PubMed]
  56. Robinson TE, Kolb B. (2004). Plastyczność strukturalna związana z ekspozycją na narkotyki. Neuropharmacology 47 (Suppl. 1), 33 – 46.10.1016 / j.neuropharm.2004.06.025 [PubMed] [Cross Ref]
  57. Rossetti ZL, Melis F., Carboni S., Diana M., Gessa GL (1992). Odstawienie alkoholu u szczurów wiąże się ze znacznym spadkiem dopaminy pozanuronalnej. Alkohol. Clin. Exp. Res. 16, 529 – 532.10.1111 / j.1530-0277.1992.tb01411.x [PubMed] [Cross Ref]
  58. Russo SJ, Dietz DM, Dumitriu D., Morrison JH, Malenka RC, Nestler EJ (2010). Uzależniona synapsa: mechanizmy synaptycznej i strukturalnej plastyczności jądra półleżącego. Trendy Neurosci. 33, 267 – 276.10.1016 / j.tins.2010.02.002 [Artykuł bezpłatny PMC] [PubMed] [Cross Ref]
  59. Saletu B., Saletu M., Grünberger J., Frey R., Zatschek I., Mader R. (1990). W leczeniu alkoholowego zespołu organicznego mózgu za pomocą modafinilu, agonisty alfa-adrenergicznego: podwójnie ślepe, kontrolowane placebo badania kliniczne, psychometryczne i neurofizjologiczne. Wałówka. Neuropsychofarmakol. Biol. Psychiatria 14, 195 – 214.10.1016 / 0278-5846 (90) 90101-L [PubMed] [Cross Ref]
  60. Schulteis G., Markou A., Cole M., Koob GF (1995). Zmniejszona nagroda mózgu spowodowana wycofaniem etanolu. Proc. Natl. Acad. Sci. USA 20, 5880 – 5884.10.1073 / pnas.92.13.5880 [Artykuł bezpłatny PMC] [PubMed] [Cross Ref]
  61. Semba J., Watanabe A., Kito S., Toru M. (1995). Działanie behawioralne i neurochemiczne OPC-14597, nowego leku przeciwpsychotycznego, na mechanizmy dopaminergiczne w mózgu szczura. Neuropharmacology 34, 785 – 791.10.1016 / 0028-3908 (95) 00059-F [PubMed] [Cross Ref]
  62. Shapiro DA, Renock S., Arrington E., Chiodo LA, Liu LX, Sibley DR, Roth BL, Mailman R. (2003). Arypiprazol, nowy atypowy lek przeciwpsychotyczny o wyjątkowej i solidnej farmakologii. Neuropsychopharmacology 28, 1400 – 1411.10.1038 / sj.npp.1300203 [PubMed] [Cross Ref]
  63. Shearer J., Shanahan M., Darke S., Rodgers C., van Beek I., McKetin R., Mattick RP (2010). Analiza opłacalności terapii modafinilem pod kątem uzależnienia psychostymulującego. Drug Alcohol Rev. 29, 235 – 242.10.1111 / j.1465-3362.2009.00148.x [PubMed] [Cross Ref]
  64. Silvanto J., Cattaneo Z., Battelli L., Pascual-Leone A. (2008). Wyjściowa pobudliwość korowa określa, czy TMS zakłóca lub ułatwia zachowanie. J. Neurophysiol. 99, 2725 – 2730.10.1152 / jn.01392.2007 [Artykuł bezpłatny PMC] [PubMed] [Cross Ref]
  65. Silvanto J., Pascual-Leone A. (2008). Zależność państwowa przezczaszkowej stymulacji magnetycznej. Mózg Topogr. 21, 1 – 10.10.1007 / s10548-008-0067-0 [Artykuł bezpłatny PMC] [PubMed] [Cross Ref]
  66. Sklair-Tavron L., Shi WX, Lane SB, Harris HW, Bunney BS, Nestler EJ (1996). Przewlekła morfina wywołuje widoczne zmiany w morfologii mezolimbicznych neuronów dopaminowych. Proc. Natl. Acad. Sci. USA 1, 11202 – 11207.10.1073 / pnas.93.20.11202 [Artykuł bezpłatny PMC] [PubMed] [Cross Ref]
  67. Spiga S., Lintas A., Migliore M., Diana M. (2010). Zmieniona architektura i konsekwencje funkcjonalne mezolimbicznego układu dopaminowego w uzależnieniu od konopi. Addict Biol. 15, 266 – 276.10.1111 / j.1369-1600.2010.00218.x [PubMed] [Cross Ref]
  68. Spiga S., Puddu MC, Pisano M., Diana M. (2005). Zmiany morfologiczne wywołane odstawieniem morfiny w jądrze półleżącym. Eur. J. Neurosci. 22, 2332 – 2340.10.1111 / j.1460-9568.2005.04416.x [PubMed] [Cross Ref]
  69. Spiga S., Serra GP, Puddu MC, Foddai M., Diana M. (2003). Nieprawidłowości wywołane odstawieniem morfiny w VTA: konfokalna laserowa mikroskopia skaningowa. Eur. J. Neurosci. 17, 605 – 612.10.1046 / j.1460-9568.2003.02435.x [PubMed] [Cross Ref]
  70. Strafella AP, Paus T., Barrett J., Dagher A. (2001). Powtarzalna przezczaszkowa stymulacja magnetyczna ludzkiej kory przedczołowej indukuje uwalnianie dopaminy w jądrze ogoniastym. J. Neurosci. 21, RC157. [PubMed]
  71. Sundaresan K., Ziemann U., Stanley J., Boutros N. (2007). Hamowanie i pobudzenie korowe u abstynentnych pacjentów zależnych od kokainy: badanie przezczaszkowej stymulacji magnetycznej. Neuroreport 18, 289 – 292.10.1097 / WNR.0b013e3280143cf0 [PubMed] [Cross Ref]
  72. Swift RM (2010). Leki działające na układ dopaminergiczny w leczeniu pacjentów alkoholowych. Curr. Pharm. Des. 16, 2136 – 2140.10.2174 / 138161210791516323 [PubMed] [Cross Ref]
  73. Taber MT, Das S., Fibiger HC (1995). Regulacja korowa podkorowego uwalniania dopaminy: mediacja przez brzuszny obszar nakrywkowy. J. Neurochem. 65, 1407 – 1410.10.1046 / j.1471-4159.1995.65031407.x [PubMed] [Cross Ref]
  74. Thanos PK, Taintor NB, Rivera SN, Umegaki H., Ikari H., Roth G., Ingram DK, Hitzemann R., Fowler JS, Gatley SJ, Wang GJ, Volkow ND (2004). Przeniesienie genu DRD2 do jądra półleżącego szczurów preferujących alkohol i szczurów niepreferujących osłabia picie alkoholu. Alkohol. Clin. Exp. Res. 28, 720 – 728.10.1097 / 01.ALC.0000125270.30501.08 [PubMed] [Cross Ref]
  75. Thanos PK, Volkow ND, Freimuth P., Umegaki H., Ikari H., Roth G., Ingram DK, Hitzemann R. (2001). Nadekspresja receptorów dopaminy D2 zmniejsza samopodawanie alkoholu. J. Neurochem. 78, 1094 – 1103.10.1046 / j.1471-4159.2001.00492.x [PubMed] [Cross Ref]
  76. Urban NB, Kegeles LS, Slifstein M., Xu X., Martinez D., Sakr E., Castillo F., Moadel T., O'Malley SS, Krystal JH, Abi-Dargham A. (2010). Różnice płciowe w uwalnianiu dopaminy z prążkowia u młodych dorosłych po doustnym prowokacji alkoholowej: badanie obrazowania metodą pozytronowej tomografii emisyjnej z zastosowaniem [11C] raclopopride. Biol. Psychiatria 68, 689 – 696.10.1016 / j.biopsych.2010.06.005 [Artykuł bezpłatny PMC] [PubMed] [Cross Ref]
  77. Volkow ND, Wang GJ, Begleiter H., Porjesz B., Fowler JS, Telang F., Wong C., Ma Y., Logan J., Goldstein R., Alexoff D., Thanos PK (2006). Wysoki poziom receptorów dopaminy D2 u nienaruszonych członków rodzin alkoholowych: możliwe czynniki ochronne. Łuk. Gen. Psychiatry 63, 999 – 1008.10.1001 / archpsyc.63.9.999 [PubMed] [Cross Ref]
  78. Volkow ND, Wang GJ, Fowler JS, Logan J., Hitzemann R., Ding YS, Pappas N., Shea C., Piscani K. (1996). Spadek receptorów dopaminy, ale nie w transporterach dopaminy u alkoholików. Alkohol. Clin. Exp. Res. 20, 1594 – 1598.10.1111 / j.1530-0277.1996.tb05936.x [PubMed] [Cross Ref]
  79. Volkow ND, Wang GJ, Telang F., Fowler JS, Logan J., Jayne M., Ma Y., Pradhan K., Wong C. (2007). Głębokie zmniejszenie uwalniania dopaminy w prążkowiu u detoksyfikowanych alkoholików: możliwe zaangażowanie oczodołowo-czołowe. J. Neurosci. 27, 12700 – 12706.10.1523 / JNEUROSCI.3371-07.2007 [PubMed] [Cross Ref]
  80. Woronin K., Randall P., Myrick H., Anton R. (2008). Wpływ arypiprazolu na spożycie alkoholu i subiektywne doniesienia w paradygmacie laboratorium klinicznego - możliwy wpływ samokontroli. Alkohol. Clin. Exp. Res. 32, 1954 – 1961. [Artykuł bezpłatny PMC] [PubMed]
  81. Weiss F., Parsons LH, Schulteis G., Hyytia P., Lorang MT, Bloom FE, Koob GF (1996). Samo-podawanie etanolu przywraca związane z odstawieniem braki w uwalnianiu dopaminy i hydroksytryptaminy w osoczu u zależnych szczurów. J. Neurosci. 5, 16 – 3474. [PubMed]
  82. Wise RA (1980). Działanie narkotyków w systemach nagród mózgu. Pharmacol. Biochem. Behav. 13 (Suppl. 1), 213 – 223.10.1016 / S0091-3057 (80) 80033-5 [PubMed] [Cross Ref]
  83. Wise RA (1987). Rola ścieżek nagrody w rozwoju uzależnienia od narkotyków. Pharmacol. Ther. 35, 227 – 263.10.1016 / 0163-7258 (87) 90108-2 [PubMed] [Cross Ref]
  84. Yeomans JS (1989). Dwa substraty do samo-stymulacji wiązki przyśrodkowej przodomózgowia: mielinowane aksony i aksony dopaminy. Neurosci. Biobehav. Rev. 13, 91 – 98.10.1016 / S0149-7634 (89) 80016-8 [PubMed] [Cross Ref]
  85. Yeomans JS, Mathur A., ​​Tampakeras M. (1993). Nagradzająca stymulacja mózgu: rola neuronów cholinergicznych, które aktywują neurony dopaminowe. Behav. Neurosci. 107, 1077 – 1087.10.1037 / 0735-7044.107.4.596 [PubMed] [Cross Ref]
  86. Zangen A., Hyodo K. (2002). Przezczaszkowa stymulacja magnetyczna powoduje wzrost pozakomórkowych poziomów dopaminy i glutaminianu w jądrze półleżącym. Neuroreport 13, 2401 – 2405.10.1097 / 00001756-200212200-00005 [PubMed] [Cross Ref]