Rola dopaminy w podejmowaniu ryzyka: specyficzne spojrzenie na chorobę Parkinsona i hazard (2014)

Front Behav Neurosci. 2014 May 30; 8: 196. doi: 10.3389 / fnbeh.2014.00196. eCollection 2014.

Ten artykuł został cytowany przez inne artykuły w PMC.

Abstrakcyjny

Wpływowy model sugeruje, że dopamina sygnalizuje różnicę między przewidywaną a doświadczoną nagrodą. W ten sposób dopamina może działać jako sygnał uczenia się, który może kształtować zachowania w celu maksymalizacji nagród i unikania kar. Uważa się również, że dopamina pobudza zachowania poszukujące nagrody. Utrata sygnalizacji dopaminy jest główną nieprawidłowością w chorobie Parkinsona. Agoniści dopaminy biorą udział w występowaniu zaburzeń kontroli impulsów u pacjentów z chorobą Parkinsona, przy czym najczęstszym jest patologiczny hazard, kompulsywne zachowania seksualne i kompulsywne kupowanie. Niedawno opublikowano szereg badań obrazowych dotyczących zaburzeń kontroli impulsów w chorobie Parkinsona. Tutaj dokonujemy przeglądu tej literatury i próbujemy umieścić ją w ramach podejmowania decyzji, w których potencjalne zyski i straty są oceniane w celu uzyskania optymalnych wyborów. Podajemy również hipotetyczny, ale wciąż niekompletny model wpływu leczenia agonistą dopaminy na te wartości i oceny ryzyka. Dwoma głównymi strukturami mózgu uważanymi za zaangażowane w obliczeniowe aspekty nagrody i straty są brzuszne prążkowie (VStr) i wyspa, oba miejsca projekcji dopaminy. Obie struktury są konsekwentnie zaangażowane w funkcjonalne badania obrazowania mózgu patologicznego hazardu w chorobie Parkinsona.

Słowa kluczowe: zaburzenia kontroli impulsów, impulsywność, nagroda, awersja do strat, wyspa, prążkowie brzuszne

Hazard jako zaburzenie przetwarzania nagród i kar

Patologiczny hazard można konceptualizować jako zaburzenie przetwarzania nagród i kar, w którym hazardzista wybiera natychmiastową, ale ryzykowną możliwość uzyskania pieniędzy na większą, bardziej prawdopodobną możliwość zaoszczędzenia pieniędzy (Ochoa i in., 2013). W istocie hazard jest zazwyczaj rozumiany jako zaburzenie impulsywności, w którym podejmowanie decyzji jest pochopne i stosunkowo niezależne od przyszłych konsekwencji. Patologiczni hazardziści wykazują zwiększoną impulsywność i zwiększone opóźnione dyskontowanie środków laboratoryjnych (Verdejo-Garcia i in., 2008). Sprzężenie zachowania polegającego na zwiększeniu nagrody z niewrażliwością na negatywne konsekwencje może tłumaczyć utrzymywanie się hazardu w obliczu ogólnych strat pieniężnych (Vitaro i in., 1999; Petry, 2001b; Cavedini i in., 2002). Te koncepcyjne ramy są podobne do tych stosowanych w narkomanii, gdzie poszukiwanie natychmiastowych korzyści przy minimalizacji potencjalnych zagrożeń jest wszechobecne. Znaki uzależnienia obejmują pragnienia lub kompulsje, utratę kontroli i ciągłe zaangażowanie w zachowania, które utrzymują uzależnienie pomimo powtarzających się negatywnych konsekwencji (Amerykańskie Stowarzyszenie Psychiatryczne, 2000). Podobnie, patologiczny hazard można określić jako uzależnienie behawioralne, ponieważ ma wiele wspólnych cech z uzależnieniem od narkotyków, takich jak przymus i utrata kontroli nad swoim zachowaniem, jak również kontynuacja zachowania w obliczu negatywnych konsekwencji (Grant et glin., 2006; Dobry człowiek, 2008). Patologiczni hazardziści wykazują niekontrolowane pragnienia, tolerancję, przyzwyczajenie i objawy abstynencyjne, podobne do tych narkomanów (Wray i Dickerson, 1981; Castellani i Rugle, 1995; Duvarci i Varan, 2000; Potenza i in., 2003). Co więcej, zarówno patologiczny hazard, jak i nadużywanie substancji wiążą się z tymi samymi specyficznymi cechami osobowości, a mianowicie poszukiwaniem wrażeń i impulsywnością (Zuckerman i Neeb, 1979; Castellani i Rugle, 1995), który indeksuje zwiększone pobudzenie do potencjalnych nagród i zmniejszonej samokontroli i funkcji hamującej. Wysoka współwystępowanie uzależnienia od substancji (narkotyków i alkoholu) i hazardu patologicznego (Petry, 2001; Petry i in., 2005), a dowody na wspólne czynniki genetyczne wskazują na dwa zaburzenia mające nakładające się etiologie (Slutske i in., 2000; Dobry człowiek, 2008).

Jeden przydatny model postrzega uczenie się z nagród i kar jako nieodłączne elementy procesu decyzyjnego. Podejmowanie decyzji można podzielić na ważenie prawdopodobieństwa i wartości nagrody w stosunku do potencjalnych kosztów (np. Negatywne konsekwencje). Inne czynniki, takie jak niejednoznaczność wyniku i wariancja (czasami określane jako ryzyko), również wpływają na indywidualne wybory (Huettel i in., 2006), ale tutaj rozważymy tylko potencjalne zyski i straty jako determinanty podejmowania decyzji podczas hazardu. Podejmiemy również „ryzyko”, oznaczające potencjalną stratę związaną z dowolnym wyborem. Tak zdefiniowane ryzyko wzrasta wraz z wielkością i prawdopodobieństwem potencjalnych strat. W rzeczywistości podejmowanie ryzyka może być postrzegane jako wskaźnik równowagi między obliczeniami potencjalnych zysków i strat. Dwie główne struktury mózgu, które są zaangażowane w te obliczenia, to brzuszne prążkowie (VStr) i wyspa, oba miejsca projekcji dopaminy. Oba zostały połączone z obliczeniami wartości, a VStr jest szczególnie wrażliwy na błąd przewidywania nagrody (RPE), kodowanie pozytywnie wpływa na przewidywanie i negatywnie przewiduje straty (Rutledge i in., 2010; Bartra i in., 2013), a wyspa odpowiada głównie na straty i przewidywanie strat w niektórych badaniach (Knutson i Greer, 2008) lub zarówno pozytywne, jak i negatywne wyniki w innych (Campbell-Meiklejohn i in., 2008; Rutledge i in., 2010). Metaanaliza Bartry i wsp. (Ryc (Figure1) 1) sugeruje, że insula koduje pobudzenie lub salience w przeciwieństwie do wartości, ponieważ reaguje pozytywnie zarówno na zyski, jak i straty. Ta metaanaliza podnosi również możliwość większej roli wyspy w ocenie ryzyka i strat niż zysków (porównaj panele A i B na rysunku Figure1) .1). Zmiana równowagi między tymi systemami przewidywania zysków i strat może leżeć u podstaw niewłaściwych zachowań związanych z wyborem, które występują w zaburzeniach takich jak uzależnienie, hazard i zaburzenia kontroli impulsów.

Rysunek 1 

Metaanaliza badań wartości fMRI (zaczerpnięte z Bartra i in., 2013). Autorzy wyodrębnili szczytowe współrzędne aktywacji z opublikowanych badań fMRI firmy 206, które badały obliczenia wartości. () Znaczące grupowanie pozytywnych odpowiedzi. (B) Znaczący ...

Najnowsze badania sugerują, że różnice w funkcjonowaniu mózgu, strukturze i biochemii występują u osób, które mają problemy z hazardem, a dopamina jest częstym czynnikiem etiologicznym. Badania obrazowe wykazały wzrost uwalniania dopaminy mezolimbicznej podczas zadań hazardowych u zdrowych osób (Thut i in., 1997; Zald i in., 2004; Hakyemez i in., 2008). Należy jednak zauważyć, że nieprzewidywalne zadania nagradzające mają zdolność do tłumienia i wzmacniania transmisji dopaminy w różnych regionach prążkowia (Zald et al., 2004; Hakyemez i in., 2008). Wcześniejsze badania nad patologicznymi hazardzistami sugerowały zmienione układy dopaminergiczne i noradrenergiczne, jak stwierdzono poprzez zmniejszenie stężenia dopaminy i wzrost poziomu płynu mózgowo-rdzeniowego w kwasie 3,4-dihydroksyfenylooctowym i kwasie homowanilowym (Bergh i in., 1997). Doniesiono również, że patologiczni hazardziści mają wyższe poziomy płynu mózgowo-rdzeniowego 3-metoksy-4-hydroksyfenyloglikolu, głównego metabolitu noradrenaliny, jak również znacznie większe wydalanie noradrenaliny w moczu w porównaniu z grupą kontrolną (Roy i in., 1988), wskazujący na zaburzenia funkcjonalne układu noradrenergicznego. Ponadto istnieją dowody na to, że polimorfizmy genetyczne wpływające na neurotransmisję dopaminergiczną działają jako czynniki ryzyka dla problemowego hazardu (Lobo i Kennedy, 2006).

Dopamina we wzmocnieniu

Znaczące dowody z badań na zwierzętach, sugerujące dopaminę we wzmacnianiu behawioralnym, dostarczają substratu neurobiologicznego, który może obejmować przetwarzanie naturalnych nagród, takich jak jedzenie i seks, a także narkotyków i patologiczny hazard (Di Chiara i Imperato, 1988; Wise and Rompre, 1989; Mądry, 1996, 2013). Obserwacje Schultza i innych (Schultz i in., 1998; Schultz, 2002) potwierdził rolę neuronów dopaminowych w odpowiedzi na nagrody; jednak obecny model sygnalizacji dopaminy można prześledzić do przełomowego artykułu Montague, Dayana i Schultza (Schultz i in., 1997), gdzie twierdzono, że wzorzec wypalania neuronów dopaminowych nie sygnalizuje nagrody per se, ale sygnał RPE, podobny do tych używanych w uczeniu maszynowym. To odkrycie wraz z dowodami, że dopamina może modulować plastyczność synaptyczną (Calabresi i in., 2007; Surmeier i in., 2010) doprowadziło do teorii, że dopamina działa jako sygnał uczący się (lub wzmacniający), który kształtuje zmotywowane zachowanie w przyszłości. Kolejne badania wykazały, że dopamina może również kodować przewidywania dotyczące nadchodzącego tempa nagród i nagród, działając jako sygnał wartościowy w mezokortykalnych i mezolimbicznych szlakach dopaminergicznych (Montague i Berns, 2002).

Głównym miejscem projekcji neuronów dopaminowych jest prążkowie, którego łączność z korą czołową, limbiczną i wyspową zapewnia mechanizm, dzięki któremu dopamina może działać jako sygnał błędu prognozowania napędzający zarówno naukę „Go”, która odnosi się do działań z pozytywnymi wynikami, oraz „ No Go ”lub unikanie nauki, która odnosi się do działań, które prowadzą do kary lub braku nagrody. Po pierwsze, sygnalizacja dopaminy działa w dwóch trybach (Grace, 2000): powolne, stałe uwalnianie dopaminy reguluje poziomy toniczne, które głównie sygnalizują przez dopaminę D2 receptory na neuronach kolczastych średnich prążkowia; faza wybuchów dopaminy prowadzi do dużych wzrostów dopaminy synaptycznej, które sygnalizują zarówno przez D1 i D2 systemy receptorów. re1 receptory mają niskie powinowactwo do dopaminy (Marcellino i in., 2012) i reagują tylko na duży wzrost synaptycznej dopaminy uwalnianej podczas fazowych impulsów neuronów dopaminowych, które odzwierciedlają dodatnie RPE, wspomagając naukę zbliżania się do bodźców nagradzających (Frank, 2005). Dopamina D2 z drugiej strony receptory mają wyższe powinowactwo do dopaminy, co pozwala im reagować na toniczną sygnalizację dopaminy i wykrywać przejściowe obniżenie tonicznych poziomów dopaminy, które następują po przerwach w wypalaniu neuronów dopaminowych podczas ujemnych RPE. Ułatwia to naukę, aby uniknąć negatywnych wyników (Frank, 2005). Układ korowo-prążkowia można podzielić na szlak bezpośredni i pośredni (ryc (Figure2), 2), które mają przeciwne działanie na wzgórze, a tym samym na korę (Albin i in., 1989). W prążkowiu grzbietowym receptory są segregowane za pomocą D1 receptory w bezpośredniej ścieżce, związane z wyborem działania, podczas gdy D2 receptory kontrolują hamowanie odpowiedzi w szlaku pośrednim (Mink, 1996). To oddzielenie pozwala dopaminie kierować zarówno nagrodą (wzrostem dopaminy sygnalizującym lepszy wynik niż oczekiwano), jak i karą (zmniejszenie tonicznej dopaminy wskazuje na gorszy wynik niż oczekiwano). Frank zaproponował model, w którym fazowe rozbłyski dopaminy po nagrodzie promują pozytywne wzmocnienie, podczas gdy zmniejszenie tonicznych poziomów dopaminy prowadzi do ujemnego wzmocnienia, każde kontrolowane przez D1/ ścieżka bezpośrednia i D2/ droga pośrednia, odpowiednio (Cohen i Frank, 2009). Ten model obliczeniowy sugeruje, że sygnał dopaminy RPE sprzyja uczeniu się od pozytywnych wyników poprzez stymulację D1 receptory, podczas gdy uczenie się, jak unikać negatywnych wyników, odbywa się za pośrednictwem odhamowania neuronów prążkowia pośredniego szlaku, wtórnego do redukcji D2 stymulacja receptora podczas przerw dopaminowych (Cohen i Frank, 2009). Negatywny wynik (kara lub brak oczekiwanej nagrody) prowadzi do zatrzymania odpalania neuronów dopaminowych, co z kolei prowadzi do przejściowego zmniejszenia tonicznej dopaminy. Należy również zauważyć, że D2 stymulacja receptora zmniejsza pobudliwość neuronów w szlaku pośrednim (Hernandez-Lopez i in., 2000), zatem redukcje D2 sygnalizacja receptora powoduje aktywację szlaku hamującego „Nie idź”. Pozwala to na dwukierunkową pozytywną i negatywną sygnalizację wzmocnienia przez neurony dopaminowe. Wsparcie dla tego modelu zostało zapewnione przez liczne eksperymenty. Pacjenci z chorobą Parkinsona wykazują zwiększone pozytywne uczenie się na swoich lekach, ale poprawili negatywne uczenie się podczas przyjmowania leków (Frank i in., 2004). Manipulacje farmakologiczne również wspierają model (Frank i O'Reilly, 2006; Pizzagalli i in., 2008). Uwalnianie dopaminy w prążkowiu jest związane z uczeniem się asocjacyjnym i tworzeniem nawyków poprzez kontrolę plastyczności synaptycznej prokortykosteroidów, która jest zmieniona w odwrotny sposób przez D1 i D2 sygnalizacja (Shen i in., 2008). re1 sygnalizacja receptora dopaminy promuje długotrwałe wzmocnienie (Reynolds i in., 2001; Calabresi i in., 2007), podczas gdy D2 sygnalizacja receptora sprzyja długotrwałej depresji (Gerdeman i in., 2002; Kreitzer i Malenka, 2007). Zauważ, że ten model został przetestowany najdokładniej na poziomie prążkowia. Analiza wielowymiarowa danych fMRI pokazuje, że sygnały wzmocnienia i kary są wszechobecne w mózgu, zwłaszcza w całej korze czołowej i prążkowiu (Vickery i in., 2011). Mniej wiadomo o informacjach sygnalizowanych przez projekcje dopaminy do obszarów mózgu innych niż prążkowie, takich jak kora czołowa, wyspa, hipokamp i ciało migdałowate, lub jak sygnał RPE jest używany przez te obszary.

Rysunek 2 

Model zwojów podstawy. Możliwy model, w którym zwoje podstawne obliczają użyteczność zysków i strat za pomocą dwóch oddzielnych szlaków w obwodzie korowo-prążkowo-wzgórzowym. Neurony wyjściowe prążkowia bezpośredniego szlaku wyrażają receptory D1 i projekt ...

Striatum i nagroda pieniężna

W ludzkich badaniach neuroobrazowania czynnościowego zmiany w aktywacji mózgu wykazano konsekwentnie w odpowiedzi na nagrody pieniężne (Thut i in., 1997; Elliott i in., 2000; Knutson i in., 2000; Breiter i in., 2001; O'Doherty i in., 2007). Co więcej, badania ujawniły różne obszary mózgu zaangażowane w różne składniki nagrody pieniężnej, takie jak przewidywanie, informacje zwrotne, wygrywanie i przegrywanie. Wydaje się, że istnieje specjalizacja w obrębie miejsc projekcji dopaminy w odniesieniu do nagrody pieniężnej: przewidywanie nagrody pieniężnej zwiększa aktywację w VStr, która obejmuje jądro półleżące, podczas gdy wyniki nagradzające zwiększają aktywację w brzusznej środkowej korze przedczołowej, prążkowiu grzbietowym i zakręcie tylnym , z dezaktywacją w wyżej wymienionych regionach podczas pominięcia nagrody (Elliott i in., 2000; Breiter i in., 2001; Knutson i in., 2001b; Tricomi i in., 2004). Eksperymenty neuroobrazowania u ludzi sugerują, że aktywność VStr silnie koreluje z wartością oczekiwaną, a także wielkością i prawdopodobieństwem (Breiter i in., 2001; Knutson i in., 2001, 2005; Abler i in., 2006; Yacubian i in., 2006; Rolls i in., 2008). Praca D'Ardenne i in. (2008) popiera rolę mezolimbicznego układu dopaminowego w sygnalizacji RPE monetarnej. Aktywacja brzusznego obszaru nakrywkowego, pochodzenie mezolimbicznego obwodu dopaminy, odzwierciedlała dodatnie RPE, podczas gdy VStr kodował dodatnie i ujemne RPE. Podobnie, Tom i in. (2007) wykazało, że aktywność VStr odzwierciedlała potencjalne zyski i straty pieniężne dwukierunkowo. Badanie wykazało również, że te sygnały neuronowe odzwierciedlają indywidualne różnice w awersji do strat, tendencję do strat, które mają większy wpływ niż potencjalne zyski. Wreszcie wpływowy model aktora i krytyka (Sutton i Barto, 1998) proponuje, aby VStr używał błędów prognozowania do aktualizacji informacji o oczekiwanych przyszłych nagrodach, podczas gdy prążkowie grzbietowe wykorzystuje ten sam sygnał błędu prognozowania do kodowania informacji o działaniach, które mogą prowadzić do nagrody. To rozróżnienie znalazło poparcie w eksperymentach fMRI (O'Doherty i in., 2004; Kahnt i in., 2009). Co ciekawe, wykazano, że zdolność do aktualizacji zachowania w odpowiedzi na RPE koreluje z funkcjonalną łącznością prążkowia grzbietowego i śródmózgowia dopaminergicznego (Kahnt i in., 2009). Wspomniane tu badania obrazowe potwierdzają teorię dopaminy jako sygnału RPE, przynajmniej w projekcji prążkowia.

Insula i ryzyko

Insula jest często aktywowana w funkcjonalnych eksperymentach neuroobrazowania (Duncan i Owen, 2000; Yarkoni i in., 2011). Funkcjonalnie można go podzielić na trzy odrębne podregiony: region przedsionkowy związany z chemosensorią (Pritchard i in., 1999) i przetwarzanie społeczno-emocjonalne (Sanfey i in., 2003; Chang i Sanfey, 2009), obszar grzbietowo-przedni związany z wyższym przetwarzaniem poznawczym (Eckert i in., 2009), i tylny obszar związany z bólem i przetwarzaniem sensomotorycznym (Craig, 2002; Wager i in., 2004). Różne funkcjonalne obszary wyspiarskie projektują różne cele prążkowia: VStr otrzymuje wyspowe projekcje związane głównie z pożywieniem i nagrodą, podczas gdy grzbietowo-boczne prążkowie otrzymuje wkłady wyspowe związane z somatosensacją (Chikama i in., 1997).

Kora wyspowa bierze udział w procesach decyzyjnych, które wiążą się z niepewnym ryzykiem i nagrodą. Konkretnie, badania fMRI donoszą o zaangażowaniu kory wyspiarskiej w decyzje zapobiegające ryzyku (Kuhnen i Knutson, 2005), unikanie ryzyka i przedstawienie przewidywania strat (Paulus i in., 2003), niepewność monetarna (Critchley i in., 2001) i kodowanie błędu przewidywania ryzyka (Preuschoff i in., 2008). Pacjenci z uszkodzeniem kory wyspowej stawiają wyższe zakłady w porównaniu ze zdrowymi uczestnikami, a ich zakłady są mniej wrażliwe na szanse na wygraną, przy wysokich stawkach nawet przy niekorzystnych kursach (Clark i in., 2008). Inne badania sugerują, że optymalne decyzje związane z ryzykiem zależą od integralności kory wyspowej, co pokazuje, że pacjenci z uszkodzeniem wyspy zmienili podejmowanie decyzji obejmujących zarówno ryzykowne korzyści, jak i ryzykowne straty (Weller i in., 2009) (Jednak patrz Christopoulos i in., 2009). W szczególności uszkodzenie wyspy było związane z względną niewrażliwością na różnice oczekiwanych wartości między wyborami. Wcześniejsze badania wykazały, że istnieje dysocjacja między wyspą a VStr, z aktywacją VStr poprzedzającą wybory poszukujące ryzyka, a aktywacja przedniej wysepki przewidująca wybory przeciwne ryzyku (Kuhnen i Knutson, 2005) sugerując, że VStr reprezentuje przewidywanie wzmocnienia (Knutson i in., 2001), podczas gdy przednia wyspa przedstawia przewidywanie strat (Paulus i in., 2003). Podczas gdy badania obrazowe wykazują również bardziej ogólną rolę przedniej wyspy w sygnalizowaniu wartościowości (dodatniej lub ujemnej) potencjalnych korzyści (Litt i in., 2011; Bartra i in., 2013) dane o uszkodzeniach dowodzą, że przednia kora wyspowa odgrywa rolę w ocenie ryzyka, szczególnie w podejmowaniu decyzji odwracających ryzyko. Rzeczywiście, u zdrowych osób wyspa jest częścią sieci wartości, która wydaje się śledzić potencjalne straty w sposób, który koreluje z poziomem awersji do indywidualnych strat (Canessa i in., 2013). Niewykluczone, że brak równowagi między obwodem przedczołowo-prążkowia a obwodem wyspowo-prążkowatym może prowadzić do nieoptymalnych wyborów przy ważeniu potencjalnych zysków i strat, jak zaobserwowano u patologicznych hazardzistów (Petry, 2001; Goudriaan i in., 2005).

Patologiczny hazard wśród pacjentów z chorobą Parkinsona

Patologiczny hazard został po raz pierwszy zgłoszony w kontekście choroby Parkinsona i terapii zastępczej dopaminą w 2000 (Molina i in., 2000). Rozpowszechnienie patologicznego hazardu w społeczeństwie wynosi w przybliżeniu 0.9 do 2.5% (Shaffer i in., 1999). W chorobie Parkinsona częstość występowania jest wyższa, od 1.7 do 6.1% (Ambermoon i in., 2011; Callesen i in., 2013). Czynnikami ryzyka związanymi z występowaniem patologicznego hazardu w chorobie Parkinsona są młody wiek zachorowania na chorobę Parkinsona, osobisty lub rodzinny wywiad nadużywania narkotyków lub alkoholu, depresja oraz stosunkowo wysoka punktacja osobowości w zakresie impulsywności i poszukiwania nowości ( 2007b). Co ciekawe, są one podobne do czynników ryzyka uzależnienia od narkotyków i hazardu patologicznego w populacji ogólnej. Istnieją również doniesienia o uzależnieniu od L-dopy u niektórych pacjentów (np. Giovannoni i in., 2000), zjawisko, które zostało już zauważone w 1980. Być może początkowo zaskakujące było stwierdzenie, że pacjenci z chorobą Parkinsona mogą uzależnić się od własnych leków lub rozwinąć uzależnienia behawioralne, ponieważ uważano, że nie posiadają typowego charakteru typowego dla osób uzależnionych. Są one ogólnie określane jako pracowici, punktualni, nieelastyczni, ostrożni, sztywni, zamknięci w sobie, powolni, z brakiem impulsywności i poszukiwaniem nowości, i mają niskie ryzyko życiowe dla palenia papierosów, picia kawy i spożywania alkoholu przed wystąpieniem choroby Parkinsona ( Menza i in., 1993; Menza, 2000).

Terapia zastępcza dopaminą odgrywa rolę w rozwoju patologicznego hazardu w chorobie Parkinsona (Gschwandtner i in., 2001; Dodd i in., 2005) i zazwyczaj obserwuje się remisję lub redukcję patologicznego hazardu po zmniejszeniu lub zaprzestaniu leczenia agonistą dopaminy (Gschwandtner i in., 2001; Dodd i in., 2005). Szerszy zestaw uzależnień behawioralnych określany jako zaburzenia kontroli impulsów, w tym między innymi patologiczny hazard, kompulsywne zachowania seksualne i kompulsywne kupowanie, zgłaszano w związku z zastępczą terapią dopaminą (Weintraub i in., 2006; Voon i inni, 2007; Dagher i Robbins, 2009). Agoniści dopaminy (pramipeksol, ropinirol i pergolid) wydają się stanowić większe ryzyko niż monoterapia L-Dopa (Seedat i in., 2000; Dodd i in., 2005; Pontone i in., 2006). Zmniejszenie agonisty dopaminy i zwiększenie L-Dopa w celu uzyskania tej samej odpowiedzi motorycznej zniosło patologiczne uzależnienie od hazardu u dotkniętych nim osób (Mamikonyan i in., 2008), podczas gdy przekrojowe badanie pacjentów z chorobą Parkinsona 3000 wykazało, że przyjmowanie agonisty dopaminy zwiększa prawdopodobieństwo wystąpienia zaburzenia kontroli impulsów przez 2.72 (Weintraub i in., 2010). Wreszcie, te skutki uboczne terapii agonistami dopaminy zostały ostatnio zauważone w innych chorobach, takich jak zespół niespokojnych nóg, fibromialgia i prolaktynoma (Davie, 2007; Driver-Dunckley i in., 2007; Quickfall i Suchowersky, 2007; Tippmann-Peikert i in., 2007; Falhammar i Yarker, 2009; Holman, 2009). Należy jednak zauważyć, że niektóre badania opisywały uzależnienia behawioralne i / lub impulsywność i kompulsywność w połączeniu z monoterapią wysokodawkową L-Dopą (Molina i in., 2000), głęboka stymulacja mózgu w chorobie Parkinsona (Smeding i in., 2007), oraz u pacjentów nie chorujących na chorobę Parkinsona (Antonini i in., 2011), wszystko pod nieobecność agonistów dopaminy. Niemniej jednak dowody kliniczne zdecydowanie potwierdzają teorię, że agonizm dopaminy w D2 Rodzina receptorów jest wystarczająca, aby spowodować zaburzenia kontroli impulsów.

Badania obrazowania mózgu

Obrazowanie neurotransmiterów

Obrazowanie pozytonowej tomografii emisyjnej (PET) pozwala na wnioskowanie o zmianach endogennych poziomów dopaminy na podstawie zmian w wiązaniu […]11C] raclopridde do dopaminy D2 receptory. Pierwszy [11C] Badanie raklopridu PET w tej dziedzinie dotyczyło pacjentów z chorobą Parkinsona z zespołem dysregulacji dopaminy. Zespół dysregulacji dopaminy charakteryzuje kompulsywne przyjmowanie leków dopaminergicznych, które często współwystępują z zaburzeniami kontroli impulsów (Lawrence i in., 2003). Pacjenci z zespołem dysregulacji dopaminy wykazywali zwiększone uwalnianie dopaminy VStr L-dopa w porównaniu z podobnie leczonymi pacjentami z chorobą Parkinsona, którzy nie przyjmowali kompulsywnie leków dopaminergicznych (Evans i in., 2006). Było to pierwsze badanie, które dostarczyło dowodów na uczulenie mezolimbicznych obwodów dopaminowych u pacjentów z chorobą Parkinsona podatnych na kompulsywne zażywanie narkotyków. Kolejne badania potwierdziły względny stan hiperdopaminergiczny u pacjentów z chorobą Parkinsona z patologicznym hazardem. Trzy badania mapujące stężenie transporterów wychwytu zwrotnego dopaminy (DAT) wykazały obniżony poziom w VStr pacjentów z chorobą Parkinsona z zaburzeniami kontroli impulsów w porównaniu z pacjentami nienaruszonymi (Cilia i in., 2010; Lee i in., 2014; Voon i inni, 2014). Niestety, odkrycie jest niespecyficzne, ponieważ zmniejszone stężenie DAT może indeksować albo zmniejszone zakończenia nerwowe (i zmniejszone sygnalizowanie dopaminy) albo zmniejszoną ekspresję DAT (a zatem zwiększone poziomy dopaminy tonicznej). Wspierając tę ​​drugą hipotezę, pacjenci kontrolujący impulsy wykazują zmniejszone [11C] wiązanie raclopopride w VStr w porównaniu z kontrolami Parkinsona (Steeves i in., 2009), co jest również zgodne z podwyższoną toniką dopaminy w tej grupie. Należy jednak zauważyć, że wynik ten nie został powtórzony w podobnym badaniu (O'Sullivan i in., 2011).

Jednak te dwa [11Badania C] raclopridu PET wykazały większe zmniejszenie potencjału wiązania VStr (wskaźnik uwalniania dopaminy) podczas hazardu (Steeves i in., 2009) i po ekspozycji na sygnał związany z nagrodą (zdjęcia żywności, pieniędzy, seksu) w porównaniu z sygnałami neutralnymi (O'Sullivan i in., 2011) u pacjentów z chorobą Parkinsona z zaburzeniami kontroli impulsów w porównaniu z pacjentami bez zmian. Sugeruje to zwiększoną reaktywność obwodów nagrody prążkowia do wskazań związanych z hazardem i nagrodami u pacjentów z zaburzeniami kontroli impulsów. W O'Sullivan i in. (2011) uwalnianie dopaminy wykryto tylko w VStr i tylko wtedy, gdy osobnicy otrzymali dawkę doustnej L-Dopy tuż przed skanowaniem, zgodnie z danymi pośmiertnymi w chorobie Parkinsona, wykazując, że poziomy dopaminy w mózgu są znacznie niższe w grzbietowej niż VStr (Kish et glin., 1988). Wyniki te są zatem zgodne z hipotezą sensytyzacji zaproponowaną przez Evansa i in. (2006). Ostatnio doniesiono, że pacjenci z chorobą Parkinsona z patologicznym hazardem mają zmniejszone stężenie autoreceptorów dopaminy w śródmózgowiu (Ray i in., 2012), o którym wiadomo, że koreluje z podwyższoną odpowiedzią dopaminergiczną i zwiększoną impulsywnością (Buckholtz i in., 2010). Wreszcie u pacjentów z chorobą Parkinsona zdolność syntezy dopaminy mierzona za pomocą [18F] DOPA PET, koreluje z osobową miarą odhamowania, sam w sobie jest czynnikiem ryzyka patologicznego hazardu i innych uzależnień (Lawrence i in., 2013). Podsumowując, badania PET dostarczają zbieżnych dowodów na zwiększone napięcie dopaminergiczne i zwiększoną odpowiedź dopaminową na sygnały nagrody jako podstawową podatność u pacjentów z chorobą Parkinsona, u których rozwija się patologiczny hazard podczas leczenia agonistą dopaminy.

Funkcjonalne obrazowanie metodą rezonansu magnetycznego

Pacjenci z chorobą Parkinsona z patologicznym hazardem wykazują zwiększone odpowiedzi hemodynamiczne na związane z hazardem wizualne wskazówki w obustronnej przedniej części obręczy obręczy, lewej VStr, prawej części przedniej i środkowej kory przedczołowej (Frosini i in. 2010). Jest to zgodne z podobnymi eksperymentami w patologicznym hazardzie bez choroby Parkinsona (Crockford i in., 2005; Ko i in., 2009) i narkomanii (Wexler i in., 2001), popierając pogląd, że zaburzenia kontroli impulsów w chorobie Parkinsona można określić jako uzależnienia behawioralne.

Pacjenci z chorobą Parkinsona z zaburzeniami kontroli impulsów wykazują zmniejszoną aktywność BOLD w prawym VStr podczas podejmowania ryzyka i znacząco zmniejszonego spoczynkowego przepływu krwi mózgowej w prawym VStr w porównaniu z ich odpowiednikami w zdrowej chorobie (Rao i in., 2010). Podobnie stwierdzono, że pacjenci z chorobą Parkinsona z zaburzeniami kontroli impulsów wykazywali tendencję do ryzykownych hazardów w porównaniu z pacjentami kontrolnymi, i że agoniści dopaminy zwiększyli ryzyko, zmniejszając jednocześnie aktywność VStr (Voon i in., 2011). Autorzy sugerowali, że agoniści dopaminy mogą oddzielić aktywność mózgu od informacji o ryzyku u wrażliwych pacjentów, co sprzyja ryzykownym wyborom. Inne badanie fMRI wykazało, że w stosunku do kontroli choroby Parkinsona, zaburzenie kontroli impulsów Pacjenci z chorobą Parkinsona mieli zmniejszone sygnały RPE w przedniej części kości i oczodołowo-czołowej. Wykazali również, że agoniści dopaminy zwiększyli tempo uczenia się na podstawie wyników wzmocnienia i zwiększonej aktywności RPE prążkowia, co sugeruje, że agoniści dopaminy mogą przekrzywić aktywność neuronową, aby kodować „lepsze niż oczekiwano” wyniki u pacjentów z chorobą Parkinsona podatnych na zaburzenia kontroli impulsów ., 2010).

Chociaż różnice w sygnalizacji dopaminowej prążkowia mogą odróżniać pacjentów z chorobą Parkinsona, którzy robią i nie rozwijają patologicznego hazardu, mechanizm działania, w którym agoniści dopaminy zmieniają ocenę ryzyka, pozostaje niejasny. Agoniści dopaminy zmieniają sposób, w jaki mózgi zdrowych osób reagują na oczekiwania i informacje zwrotne o nagrodach. Podczas nagrody zwrotnej podanie pojedynczej dawki pramipeksolu zdrowym dorosłym spowodowało zmniejszenie aktywności VStr w grze loteryjnej (Riba i in., 2008). Podobnie, zmniejszyła się aktywacja VStr, gdy pacjenci z chorobą Parkinsona otrzymali dawkę L-Dopa w porównaniu z placebo (Cools i in., 2007). Ten wzorzec hipoaktywacji przypomina ten występujący u patologów hazardzistów bez choroby Parkinsona (Reuter i in., 2005): podczas symulowanego zadania hazardowego patologiczni hazardziści wykazali zmniejszoną aktywację w odniesieniu do kontroli w brzuszno-przyśrodkowej korze przedczołowej i VStr. Nasilenie hazardu było ujemnie skorelowane z efektem BOLD w VStr i brzuszno-przyśrodkowej korze przedczołowej, co sugeruje, że hipoaktywność jest predyktorem ciężkości hazardu. Jak zauważono powyżej, stwierdzono, że zaburzenie kontroli impulsu u pacjentów z chorobą Parkinsona zmniejszyło perfuzję spoczynkową, jak również zmniejszyło aktywność BOLD podczas podejmowania ryzyka w VStr w porównaniu z kontrolami Parkinsona (Rao i in., 2010). Badania te sugerują, że agoniści dopaminy powodują, że jednostki szukają nagród i dokonują ryzykownych wyborów (Riba i in., 2008), w obliczu stłumionej odpowiedzi VStr na nagrody.

Należy jednak zauważyć, że zmniejszona aktywacja VStr w eksperymentach fMRI niekoniecznie wskazuje na zmniejszoną sygnalizację dopaminergiczną. Istnieją dowody na poparcie stosunkowo oszczędzonej mesolimbicznej sygnalizacji dopaminy jako czynnika ryzyka patologicznego hazardu w chorobie Parkinsona. Po pierwsze, powtarzane przyjmowanie leków dopaminergicznych w leczeniu choroby Parkinsona może prowadzić do uwrażliwienia na sygnalizację dopaminy. Wykazano uczulenie VStr po wielokrotnym podawaniu amfetaminy u ludzi (Boileau i in., 2006). Ponadto w chorobie Parkinsona brzuszna część prążkowia jest stosunkowo oszczędzana przez chorobę w porównaniu z obszarami grzbietowymi (Kish i in., 1988), a zatem terapia zastępcza dopaminą, korygując niedobór dopaminy w prążkowiu grzbietowym do normalnego poziomu, może potencjalnie podnieść poziomy dopaminy w obwodzie VStr do poziomów wyższych niż optymalne (Cools i in., 2007). Teorię „przedawkowania” po raz pierwszy zaproponowali Gotham i in. (1988) wyjaśnienie faktu, że podawanie L-Dopa pacjentom z chorobą Parkinsona, przy jednoczesnej poprawie niektórych deficytów poznawczych, może również powodować specyficzne upośledzenia w innych zadaniach poznawczych prążkowia. W przypadku zaburzeń kontroli impulsów sugerujemy, że nadmierna stymulacja dopaminergiczna w VStr przesłania zanurzenia w sygnalizacji dopaminy związane z błędami przewidywania ujemnego.

Insula była również zaangażowana w badania obrazowe patologicznego hazardu w chorobie Parkinsona. W badaniu fMRI Ye i in. (2010) stwierdzili, że podczas przewidywania nagród pieniężnych pojedyncza dawka pramipeksolu (w porównaniu z placebo) zwiększyła aktywność VStr, zwiększyła interakcję między VStr a przednią wyspą, ale osłabiła interakcję między VStr a korą przedczołową, prowadzące do zwiększonej impulsywności. Cilia i in. (2008) stwierdzili, że pacjenci z chorobą Parkinsona z patologicznym hazardem wykazali nadmierną aktywność spoczynkową w obszarach mózgu w sieci mezokortykolimbicznej, w tym w wyspie. W badaniu fMRI, w odniesieniu do kontroli choroby Parkinsona, pacjenci z zaburzeniami kontroli impulsów mieli zmniejszoną aktywność przedniej części kory przedniej i tylnej (van Eimeren i in., 2009; Voon i inni, 2010). Wreszcie, w badaniu pacjentów z chorobą Parkinsona z hiperseksualnością i bez hiperseksualności, pojedyncza dawka L-Dopa zniosła normalną dezaktywację wyspową obserwowaną w odpowiedzi na zdjęcia erotyczne, tylko u pacjentów z hiperseksualnością (Politis i in., 2013). Podsumowując, wyniki te mogą sugerować brak równowagi między połączeniem przedczołowo-prążkowatym a łącznością Insula-prążkowie, sprzyjając wpływowi potencjalnych zysków na potencjalne ryzyko (straty) w podejmowaniu decyzji.

Podejmowanie ryzyka i awersja do strat

Wpływową ramą do badania ryzykownych decyzji jest teoria perspektyw, opracowana przez Kahnemana i Tversky'ego (1979). Kluczowym wnioskiem z ich pracy jest awersja do strat, tendencja do strat, które są większe niż potencjalne zyski, a jednostki zazwyczaj rezygnują z ryzykownych wyborów, gdy istnieją mniej wartościowe bezpieczniejsze alternatywy. Na przykład większość ludzi odrzuci ofertę rzutu monetą, chyba że potencjalny zysk jest znacznie większy niż potencjalna strata. Impulsywność, przynajmniej w kontekście hazardu, można scharakteryzować jako odwrócenie niechęci do strat i przeciążenie potencjalnych nagród w stosunku do strat. Czas pokaże, czy awersja do strat wynika z asymetrycznego ważenia zysków i strat wzdłuż pojedynczej osi wartości (Tom i in., 2007), lub z konkurencyjnej interakcji między oddzielnymi systemami dla zysków i strat (Kuhnen i Knutson, 2005; De Martino i in., 2010). Prawdopodobnie oba modele są poprawne: ostatnie dowody fMRI (Canessa i in., 2013) wykazuje dwukierunkowe odpowiedzi na straty i zyski w korze przedczołowej VStr i ventromedial (dodatni dla przyrostów) oraz ciała migdałowatego i insula (dodatni dla strat). W obu przypadkach występuje większa aktywacja potencjalnych strat, korelująca z indywidualną awersją do strat mierzoną za pomocą teorii perspektywy (Kahneman i Tversky, 1979). Istnieją jednak również regiony mózgu, które reagują wyłącznie na potencjalne straty, a mianowicie prawą wyspę i ciało migdałowate, po raz kolejny odzwierciedlając indywidualne zróżnicowanie awersji do strat (Canessa i in., 2013). Podsumowując, sieć regionów skoncentrowanych na VStr, insula i amygdala wydaje się obliczać przewidywanie zysków i strat w sposób, który zazwyczaj powoduje awersję do strat. Co ciekawe, struktury te, wraz z grzbietowym zakrętem przednim, tworzą wewnętrzną sieć łączności, którą identyfikuje stan spoczynkowy fMRI. Uważa się, że ta sieć bierze udział w wykrywaniu i przetwarzaniu istotnych emocjonalnie zdarzeń (Seeley i in., 2007).

Awersję do strat można wyjaśnić emocjonalnie, przy czym zarówno potencjalne zyski, jak i straty wpływają na zachowanie poprzez różne emocje (Loewenstein i in., 2001), a mianowicie motywacja po stronie zysku i lęk przed stratami. Taki model może wiązać to pierwsze z jądrem półleżącym, a drugie z ciałem migdałowatym i wyspą. W obu przypadkach można sobie wyobrazić, że osoby, które są względnie mniej niechętne stratom, mogą być również zagrożone zachowaniami impulsywnymi, takimi jak uzależnienie od narkotyków i hazard, ze względu na względne niedoszacowanie strat, chociaż zaskakująco nie zostało to jeszcze formalnie przetestowane.

Istnieją dowody wskazujące na to, że prążkowie odwraca normalną awersję do strat u patologicznych hazardzistów. Utrata neuronów dopaminowych prążkowia w chorobie Parkinsona jest związana ze zmniejszeniem zachowań związanych z podejmowaniem ryzyka w porównaniu z osobami kontrolnymi (Brand i in., 2004; Labudda i in., 2010), podczas gdy przewlekłe podawanie agonistów dopaminy, szczególnie w dużych dawkach, odwraca tę tendencję i promuje ryzykowne zachowania i impulsywność (Dagher i Robbins, 2009). W zdrowym mózgu ostre podawanie D2 agoniści dopaminy mogą również powodować wzrost ryzykownych wyborów u ludzi (Riba i in., 2008) i szczury (St Onge i Floresco, 2009). Ostra D2/D3 Stwierdzono, że stymulacja receptora powoduje złożone zmiany wartości strat uznanych za warte gonienia (pościg za kontynuowaniem hazardu w celu odzyskania strat) (Campbell-Meiklejohn i in., 2011). Podsumowując, sugeruje to, że dopamina działająca na prążkowie i prawdopodobnie inne struktury mezolimbiczne może modulować niechęć do strat. Dwa badania z udziałem pacjentów z chorobą Parkinsona, u których nie wystąpiły zaburzenia kontroli impulsów, wykazały, że pojedyncza dawka pramipeksolu, agonisty dopaminy, zmniejszyła błąd prognozowania strat w kory oczodołowo-czołowej w jednym przypadku (van Eimeren i in., 2009) oraz kora oczodołowo-czołowa i wyspa w drugiej (Voon et al., 2010). Podsumowując, aktywność toniczna dopaminy wydaje się zmniejszać sygnalizację przewidywania strat, a zatem może zmniejszać awersję do strat.

Proponujemy ogólną strukturę opartą na teorii perspektyw, w której obliczane jest przewidywanie potencjalnych strat i nagród, być może w oddzielnych obszarach mózgu początkowo i zintegrowane w celu obliczenia wartości decyzji (rysunek (Figure3) .3). Spekulujemy, że przewidywanie wzmocnienia można obliczyć w brzusznej środkowej korze przedczołowej, na podstawie licznych badań obrazowych implikujących ten obszar w obliczaniu wartości (Kable i Glimcher, 2007; Plassmann i in., 2007; Bartra i in., 2013). Jak omówiono powyżej, ciało migdałowate i wyspa mogą być zaangażowane w obliczanie przewidywania strat. Możliwym miejscem ostatecznego obliczenia wartości, przynajmniej w celu aktualizacji wyborów i planów działania, jest prążkowie, które ma dość bezpośredni dostęp do obszarów mózgu zaangażowanych w planowanie działań (van der Meer i in., 2012). Prążkowie ma nieodłączne role w obu związkach odpowiedzi-nagrody (prążkowie grzbietowe) (Alexander i Crutcher, 1990) i tworzenie warunkowych nagród stymulujących (VStr), które dają unikalną możliwość obliczania wartości (Packard i Knowlton, 2002). Sygnały wartości prążkowia mogą promować procesy wzmacniające prowadzące do aktualizacji przyszłych działań, strategii i nawyków, w których pośredniczy prążkowie grzbietowe, a jednocześnie kierują apetytowym zachowaniem w poszukiwaniu nagrody za pośrednictwem VStr. Przegląd roli kodowania prążkowia w wartościowaniu patrz Knutson i in. (2008); Bartra i in. (2013). Równowaga między systemami zysku i oceny strat może być modulowana przynajmniej częściowo przez dopaminę. Proponujemy model, w którym tonizuje dopaminę, działając poprzez pośrednią ścieżkę jąder podstawy (rysunek (Figure2) 2) reguluje kontrolę hamowania, objawiającą się jako awersja do strat. Niższe poziomy tonicznej dopaminy byłyby związane ze zwiększoną niechęcią do strat. I odwrotnie, dopamina fazowa, działająca drogą bezpośrednią, zwiększyłaby wartość zysków. Opiera się to na odkryciu, że młodzi zdrowi osobnicy, którym podano pojedynczą dawkę kabergoliny, agonisty dopaminy, wykazują zmniejszone uczenie się w odpowiedzi na przyrosty (pozytywne sprzężenie zwrotne), prawdopodobnie z powodu efektu presynaptycznego (w niskich dawkach, kabergolina, D2 agonista, zmniejsza fazowe odpalanie neuronów dopaminowych poprzez działania na wysokie powinowactwo D2 autoreceptor, umiejscowiony pre-synaptycznie na neuronach dopaminowych) (Frank i O'Reilly, 2006). I odwrotnie, haloperidol, a D2 antagonista, wzmożony proces uczenia się od zysków, prawdopodobnie ze względu na jego zdolność do zwiększania fazowego odpalania dopaminy. Jeśli chodzi o chorobę Parkinsona, jeśli pacjent ma indywidualną podatność na zaniżanie strat, to terapia agonistą dopaminy, która tonicznie stymuluje D2 receptory i blokują wykrywanie fazowych spadków dopaminy związanych z ujemnymi nagrodami (Frank i in., 2004, 2007), może spowodować jeszcze mniejszą awersję do strat. Jedna z interpretacji mówi, że intensywność aktywności fazowej zwiększa zysk na potencjalnej nagrodzie, podczas gdy stymulacja toniczna D2 receptory blokują ujemne sprzężenie zwrotne związane ze stratami.

Rysunek 3 

Model podejmowania decyzji oparty na teorii perspektyw. (ZA) Użyteczność potencjalnych zysków i strat wynika z następującego równania: u(x) = (x)α dla potencjalnych korzyści i u(x) = -λ · (-x)β za straty (Kahneman ...

Pacjenci z chorobą Parkinsona wykazują zwiększone pozytywne uczenie się podczas przyjmowania leków dopaminergicznych i poprawili negatywne uczenie się podczas przyjmowania leków, w porównaniu z grupą kontrolną dobraną pod względem wieku (Frank i in., 2004). Leczenie dopaminą D2 agoniści są obecnie uznawani za przyczynę zaburzeń kontroli impulsów w chorobie Parkinsona, w których problem hazardu jest uzależniony od fazy stosowania leków. W zaproponowanym modelu, D2 stymulacja zmniejszyłaby niechęć do utraty poprzez pośredni szlak korowo-prążkowany. Sugerujemy, że pod D2 leczenie agonistami, ci pacjenci mają tendencję do niedoszacowania strat i zwiększenia ryzyka. Jest to zgodne z obserwacją, że deficyty pacjentów z chorobą Parkinsona w ryzykownym podejmowaniu decyzji są zdominowane przez upośledzoną zdolność do korzystania z negatywnych sprzężeń zwrotnych (Labudda i in., 2010). Wpływ na zysk, ryzyko i przetwarzanie strat sygnalizacji dopaminy w innych częściach układu mezolimbicznego i mezokortykalnego, zwłaszcza vmPFC, OFC, wyspy i ciała migdałowatego, wymaga jeszcze głębszej analizy.

Na profil tolerancji strat może mieć również wpływ sygnalizacja norepinefryny. U zdrowych ochotników pojedyncza dawka centralnie działającego beta-adrenolityku propranololu zmniejszała postrzeganą wielkość strat (Rogers i in., 2004) i normalne zmiany transportera wychwytu zwrotnego noradrenaliny we wzgórzu, oceniane przez PET, korelują z niechęcią do utraty (Takahashi i in., 2013). Wyjaśnieniem tego jest fakt, że noradrenalina zwiększa odpowiedź pobudzenia na potencjalne straty, a sygnalizacja norepinefryny może zatem zmniejszać niechęć do utraty. Podczas gdy neurony noradrenaliny są również dotknięte chorobą Parkinsona, ich rola w motywacyjnych i impulsywnych aspektach choroby nie została jeszcze zbadana (Vazey i Aston-Jones, 2012).

Wnioski

Związek przyczynowy między dopaminą D2 agonizm receptora i zaburzenia kontroli impulsów w chorobie Parkinsona mają bardziej ogólne implikacje dla uzależnienia. Po pierwsze, nie wszystkie osoby rozwijają uzależniające zespoły po terapii zastępczej dopaminą; ci, którzy wydają się mieć względnie zachowane przekazywanie dopaminy w szlaku mezolimbicznym, prawdopodobnie przez połączenie ich specyficznego wzorca neurodegeneracji, uwrażliwienia i podatności przed chorobami (o czym świadczy fakt, że historia uzależnienia od rodziny jest czynnikiem ryzyka). Można sobie wyobrazić, że zwiększona transmisja mezolimbiczna jest również czynnikiem ryzyka w populacji ogólnej (Buckholtz i in., 2010). Po drugie, jasne jest, że D2 sam agonizm receptora jest wystarczający do rozwoju zespołu uzależniającego. W połączeniu D1/D2 agoniści, tacy jak L-Dopa, mogą się uzależniać (Lawrence i in., 2003), D2 agonistów zazwyczaj nie podaje się kompulsywnie; mają raczej zdolność promowania innych uzależnień, takich jak patologiczny hazard (O'Sullivan i in., 2011). Jest to wspierane przez eksperymenty na zwierzętach (Collins and Woods, 2009), obliczeniowe modele neuronauki (Cohen i Frank, 2009) oraz dowody z biologii molekularnej (Shen i in., 2008) sugerując, że D1 stymulacja receptora wzmacnia się podczas D2 stymulacja receptora hamuje pośredni szlak hamujący. Sugerujemy, że D2 agonizm u podatnych jednostek ma efekt „uwalniania hamulca” w systemach wzmacniających, ułatwiając w ten sposób rozwój zaburzeń kontroli impulsów. Zablokowany czasowo charakter D2 efekt, a zachowanie uzależniające zazwyczaj ustępuje po odstawieniu agonisty dopaminy, jest zgodne z teorią, że toniczna dopamina ma ożywczy wpływ na zachowanie poszukujące nagrody (Niv i in., 2007; Dagher i Robbins, 2009).

Zauważamy jednak, że inne mechanizmy poza zaburzeniami reakcji, w których pośredniczą dopaminy, mogą odgrywać rolę. Na przykład Averbeck i in. (2014) zaproponowali, że pacjenci z chorobą Parkinsona z zaburzeniami kontroli impulsów nie mają pewności co do wykorzystania przyszłych informacji do kierowania zachowaniem, co może prowadzić do impulsywności (tendencja do uprzywilejowania natychmiastowego działania). Również deficyty płatów czołowych (Djamshidian i in., 2010) może również prowadzić do impulsywności poprzez osłabienie samokontroli. Mechanizmy te nie muszą się wzajemnie wykluczać.

Oświadczenie o konflikcie interesów

Autorzy oświadczają, że badanie zostało przeprowadzone przy braku jakichkolwiek powiązań handlowych lub finansowych, które mogłyby być interpretowane jako potencjalny konflikt interesów.

Podziękowanie

Praca ta była wspierana przez dotacje z Kanadyjskich Instytutów Badań nad Zdrowiem i Parkinson Society w Kanadzie Alainowi Dagherowi i stypendystom Kanadyjskich Rad Nauki i Badań Inżynieryjnych na rzecz Crystal A. Clark.

Referencje

  1. Abler B., Walter H., Erk S., Kammerer H., Spitzer M. (2006). Błąd predykcji jako liniowa funkcja prawdopodobieństwa nagrody jest kodowana w ludzkim jądrze półleżącym. Neuroimage 31, 790 – 795 10.1016 / j.neuroimage.2006.01.001 [PubMed] [Cross Ref]
  2. Albin RL, Young AB, Penney JB (1989). Anatomia funkcjonalna zaburzeń zwojów podstawnych. Trendy Neurosci. 12, 366 – 375 10.1016 / 0166-2236 (89) 90074-x [PubMed] [Cross Ref]
  3. Alexander GE, Crutcher MD (1990). Architektura funkcjonalna obwodów zwojów podstawy mózgu: substraty neuronowe przetwarzania równoległego. Trendy Neurosci. 13, 266 – 271 10.1016 / 0166-2236 (90) 90107-l [PubMed] [Cross Ref]
  4. Ambermoon P., Carter A., ​​Hall WD, Dissanayaka NN, O'Sullivan JD (2011). Zaburzenia kontroli impulsów u pacjentów z chorobą Parkinsona otrzymujących leczenie zastępcze dopaminą: dowody i implikacje dla dziedziny uzależnień. Uzależnienie 106, 283 – 293 10.1111 / j.1360-0443.2010.03218.x [PubMed] [Cross Ref]
  5. Amerykańskie Stowarzyszenie Psychiatryczne (2000). Podręcznik diagnostyczny i statystyczny zaburzeń psychicznych. 4th Edn., Text Revision, Washington, DC: APA
  6. Antonini A., Siri C., Santangelo G., Cilia R., Poletti M., Canesi M., et al. (2011). Impulsywność i kompulsywność u nieleczonych wcześniej pacjentów z chorobą Parkinsona. Mov. Nieład. 26, 464 – 468 10.1002 / mds.23501 [PubMed] [Cross Ref]
  7. Averbeck BB, O'Sullivan SS, Djamshidian A. (2014). Zachowania impulsywne i kompulsywne w chorobie Parkinsona. Annu. Rev. Clin. Psychol. 10, 553 – 580 10.1146 / annurev-klinpsy-032813-153705 [Artykuł bezpłatny PMC] [PubMed] [Cross Ref]
  8. Bartra O., McGuire JT, Kable JW (2013). System wyceny: oparta na współrzędnych metaanaliza eksperymentów BOLD fMRI badających neuronowe korelaty wartości subiektywnej. Neuroimage 76, 412 – 427 10.1016 / j.neuroimage.2013.02.063 [Artykuł bezpłatny PMC] [PubMed] [Cross Ref]
  9. Bergh C., Eklund T., Sodersten P., Nordin C. (1997). Zmieniona funkcja dopaminy w patologicznym hazardzie. Psychol. Med. 27, 473 – 475 10.1017 / s0033291796003789 [PubMed] [Cross Ref]
  10. Boileau I., Dagher A., ​​Leyton M., Gunn RN, Baker GB, Diksic M., et al. (2006). Modelowanie uwrażliwienia na stymulanty u ludzi: badanie [11C] raclopride / pozytonowej tomografii emisyjnej u zdrowych mężczyzn. Łuk. Gen. Psychiatry 63, 1386 – 1395 10.1001 / archpsyc.63.12.1386 [PubMed] [Cross Ref]
  11. Marka M., Labudda K., Kalbe E., Hilker R., Emmans D., Fuchs G., et al. (2004). Zaburzenia podejmowania decyzji u pacjentów z chorobą Parkinsona. Behav. Neurol. 15, 77 – 85 10.1155 / 2004 / 578354 [PubMed] [Cross Ref]
  12. Breiter HC, Aharon I., Kahneman D., Dale A., Shizgal P. (2001). Funkcjonalne obrazowanie reakcji neuronalnych na oczekiwanie i doświadczenie zysków i strat pieniężnych. Neuron 30, 619 – 639 10.1016 / s0896-6273 (01) 00303-8 [PubMed] [Cross Ref]
  13. Buckholtz JW, Treadway MT, Cowan RL, Woodward ND, Li R., Ansari MS i in. (2010). Różnice w sieci dopaminergicznej w ludzkiej impulsywności. Nauka 329: 532 10.1126 / science.1185778 [Artykuł bezpłatny PMC] [PubMed] [Cross Ref]
  14. Calabresi P., Picconi B., Tozzi A., Di Filippo M. (2007). Regulacja zależnej od dopaminy plastyczności synaptycznej korowo-prążkowia. Trendy Neurosci. 30, 211 – 219 10.1016 / j.tins.2007.03.001 [PubMed] [Cross Ref]
  15. Callesen MB, Scheel-Kruger J., Kringelbach ML, Moller A. (2013). Systematyczny przegląd zaburzeń kontroli impulsów w chorobie Parkinsona. J. Parkinsons Dis. 3, 105 – 138 10.3233 / JPD-120165 [PubMed] [Cross Ref]
  16. Campbell-Meiklejohn D., Wakeley J., Herbert V., Cook J., Scollo P., Ray MK, et al. (2011). Serotonina i dopamina odgrywają uzupełniającą rolę w hazardzie, aby odzyskać straty. Neuropsychofarmakologia 36, 402 – 410 10.1038 / npp.2010.170 [Artykuł bezpłatny PMC] [PubMed] [Cross Ref]
  17. Campbell-Meiklejohn DK, Woolrich MW, Passingham RE, Rogers RD (2008). Wiedząc, kiedy przestać: mózgowe mechanizmy ścigania strat. Biol. Psychiatria 63, 293 – 300 10.1016 / j.biopsych.2007.05.014 [PubMed] [Cross Ref]
  18. Canessa N., Crespi C., Motterlini M., Baud-Bovy G., Chierchia G., Pantaleo G., i in. (2013). Funkcjonalna i strukturalna podstawa neuronowa indywidualnych różnic w awersji do strat. J. Neurosci. 33, 14307 – 14317 10.1523 / jneurosci.0497-13.2013 [PubMed] [Cross Ref]
  19. Castellani B., Rugle L. (1995). Porównanie patologicznych hazardzistów z alkoholikami i osób nadużywających kokainy w zakresie impulsywności, poszukiwania doznań i pragnienia. Int. J. Addict. 30, 275 – 289 10.3109 / 10826089509048726 [PubMed] [Cross Ref]
  20. Cavedini P., Riboldi G., Keller R., D'Annucci A., Bellodi L. (2002). Dysfunkcja płata czołowego u pacjentów z patologicznym hazardem. Biol. Psychiatria 51, 334 – 341 10.1016 / s0006-3223 (01) 01227-6 [PubMed] [Cross Ref]
  21. Chang LJ, Sanfey AG (2009). Niezapomniane ultimatum? Naruszenie oczekiwań sprzyja wzmocnionej pamięci społecznej po negocjacjach gospodarczych. Z przodu. Behav. Neurosci. 3: 36 10.3389 / neuro.08.036.2009 [Artykuł bezpłatny PMC] [PubMed] [Cross Ref]
  22. Chikama M., McFarland NR, Amaral DG, Haber SN (1997). Izolowane projekcje korowe do funkcjonalnych obszarów prążkowia korelują z korową organizacją cytoarchitektoniczną w naczelnych. J. Neurosci. 17, 9686 – 9705 [PubMed]
  23. Christopoulos GI, Tobler PN, Bossaerts P., Dolan RJ, Schultz W. (2009). Neuronowe korelaty wartości, ryzyka i awersji do ryzyka przyczyniające się do podejmowania decyzji w ramach ryzyka. J. Neurosci. 29, 12574 – 12583 10.1523 / JNEUROSCI.2614-09.2009 [Artykuł bezpłatny PMC] [PubMed] [Cross Ref]
  24. Cilia R., Ko JH, Cho SS, van Eimeren T., Marotta G., Pellecchia G., et al. (2010). Zmniejszona gęstość transportera dopaminy w prążkowiu brzusznym pacjentów z chorobą Parkinsona i patologicznym hazardem. Neurobiol. Dis. 39, 98 – 104 10.1016 / j.nbd.2010.03.013 [PubMed] [Cross Ref]
  25. Cilia R., Siri C., Marotta G., Isaias IU, De Gaspari D., Canesi M., et al. (2008). Nieprawidłowości funkcjonalne leżące u podstaw patologicznego hazardu w chorobie Parkinsona. Łuk. Neurol. 65, 1604 – 1611 10.1001 / archneur.65.12.1604 [PubMed] [Cross Ref]
  26. Clark L., Bechara A., Damasio H., Aitken MR, Sahakian BJ, Robbins TW (2008). Różnicowe efekty zmian kory przedczołowej w obrębie wysp i brzusznych na ryzykowne podejmowanie decyzji. Brain 131, 1311 – 1322 10.1093 / brain / awn066 [Artykuł bezpłatny PMC] [PubMed] [Cross Ref]
  27. Cohen MX, Frank MJ (2009). Neurokomputacyjne modele zwojów podstawy mózgu funkcjonują w procesie uczenia się, pamięci i wyboru. Behav. Brain Res. 199, 141 – 156 10.1016 / j.bbr.2008.09.029 [Artykuł bezpłatny PMC] [PubMed] [Cross Ref]
  28. Collins GT, Woods JH (2009). Wpływ uwarunkowanego wzmocnienia na podtrzymujące reakcję działanie chinpirolu u szczurów. Behav. Pharmacol. 20, 492 – 504 10.1097 / fbp.0b013e328330ad9b [Artykuł bezpłatny PMC] [PubMed] [Cross Ref]
  29. Cools R., Lewis SJG, Clark L., Barker RA, Robbins TW (2007). L-DOPA zakłóca aktywność jądra półleżącego podczas odwracalnego uczenia się w chorobie Parkinsona. Neuropsychofarmakologia 32, 180 – 189 10.1038 / sj.npp.1301153 [PubMed] [Cross Ref]
  30. Craig AD (2002). Jak się czujesz? Interocepcja: poczucie stanu fizjologicznego ciała. Nat. Ks. Neurosci. 3, 655 – 666 10.1038 / nrn894 [PubMed] [Cross Ref]
  31. Critchley HD, Mathias CJ, Dolan RJ (2001). Aktywność neuronalna w ludzkim mózgu związana z niepewnością i pobudzeniem podczas oczekiwania. Neuron 29, 537 – 545 10.1016 / s1053-8119 (01) 91735-5 [PubMed] [Cross Ref]
  32. Crockford DN, Goodyear B., Edwards J., Quickfall J., el-Guebaly N. (2005). Indukowana przez cue aktywność mózgu u patologicznych hazardzistów. Biol. Psychiatria 58, 787 – 795 10.1016 / j.biopsych.2005.04.037 [PubMed] [Cross Ref]
  33. D'Ardenne K., McClure SM, Nystrom LE, Cohen JD (2008). Odpowiedzi BOLD odzwierciedlające sygnały dopaminergiczne w ludzkim brzusznym obszarze nakrywkowym. Science 319, 1264 – 1267 10.1126 / science.1150605 [PubMed] [Cross Ref]
  34. Dagher A., ​​Robbins TW (2009). Osobowość, uzależnienie, dopamina: spostrzeżenia z choroby Parkinsona. Neuron 61, 502 – 510 10.1016 / j.neuron.2009.01.031 [PubMed] [Cross Ref]
  35. Davie M. (2007). Patologiczny hazard związany z terapią kabergoliną u pacjenta z prolaktynoma przysadki. J. Neuropsychiatry Clin. Neurosci. 19, 473 – 474 10.1176 / appi.neuropsych.19.4.473 [PubMed] [Cross Ref]
  36. De Martino B., Camerer CF, Adolphs R. (2010). Obrażenia Amygdala eliminują awersję do strat pieniężnych. Proc. Natl. Acad. Sci. USA 107, 3788 – 3792 10.1073 / pnas.0910230107 [Artykuł bezpłatny PMC] [PubMed] [Cross Ref]
  37. Di Chiara G., Imperato A. (1988). Leki nadużywane przez ludzi preferencyjnie zwiększają synaptyczne stężenia dopaminy w mezolimbicznym układzie swobodnie poruszających się szczurów. Proc. Natl. Acad. Sci. USA 85, 5274 – 5278 10.1073 / pnas.85.14.5274 [Artykuł bezpłatny PMC] [PubMed] [Cross Ref]
  38. Djamshidian A., Jha A., O'Sullivan SS, Silveira-Moriyama L., Jacobson C., Brown P., i in. (2010). Ryzyko i uczenie się u pacjentów impulsywnych i nieimpulsywnych z chorobą Parkinsona. Mov. Nieład. 25, 2203 – 2210 10.1002 / mds.23247 [Artykuł bezpłatny PMC] [PubMed] [Cross Ref]
  39. Dodd ML, Klos KJ, Bower JH, Geda YE, Josephs KA, Ahlskog JE (2005). Patologiczny hazard spowodowany przez leki stosowane w leczeniu choroby Parkinsona. Łuk. Neurol. 62, 1377 – 1381 10.1001 / archneur.62.9.noc50009 [PubMed] [Cross Ref]
  40. Driver-Dunckley ED, Noble BN, Hentz JG, Evidente VG, Caviness JN, Parish J., i in. (2007). Hazard i zwiększone pożądanie seksualne za pomocą leków dopaminergicznych w zespole niespokojnych nóg. Clin. Neuropharmacol. 30, 249 – 255 10.1097 / wnf.0b013e31804c780e [PubMed] [Cross Ref]
  41. Duncan J., Owen AM (2000). Powszechne regiony ludzkiego płata czołowego rekrutowane przez różne wymagania poznawcze. Trendy Neurosci. 23, 475 – 483 10.1016 / s0166-2236 (00) 01633-7 [PubMed] [Cross Ref]
  42. Duvarci I., Varan A. (2000). Cechy opisowe tureckich hazardzistów patologicznych. Scand. J. Psychol. 41, 253 – 260 10.1111 / 1467-9450.00195 [PubMed] [Cross Ref]
  43. Eckert MA, Menon V., Walczak A., Ahlstrom J., Denslow S., Horwitz A., et al. (2009). W sercu systemu uwagi brzusznej: prawa przednia wyspa. Szum. Mapp mózgu. 30, 2530 – 2541 10.1002 / hbm.20688 [Artykuł bezpłatny PMC] [PubMed] [Cross Ref]
  44. Elliott R., Friston KJ, Dolan RJ (2000). Dysocjowalne odpowiedzi neuronowe w ludzkich systemach nagradzania. J. Neurosci. 20, 6159 – 6165 [PubMed]
  45. Evans AH, Pavese N., Lawrence AD, Tai YF, Appel S., Doder M., et al. (2006). Kompulsywne zażywanie narkotyków związane ze zdiagnozowaną transmisją dopaminy z brzusznej części prążkowia. Ann. Neurol. 59, 852 – 858 10.1002 / ana.20822 [PubMed] [Cross Ref]
  46. Falhammar H., Yarker JY (2009). Patologiczny hazard i hiperseksualność w prolactinoma leczonym kabergoliną. Med. J. Aust. 190, 97 [PubMed]
  47. Frank MJ, O'Reilly RC (2006). Mechanistyczny opis funkcji dopaminy w prążkowiu w ludzkim poznaniu: badania psychofarmakologiczne z kabergoliną i haloperidolem. Behav. Neurosci. 120, 497 – 517 10.1037 / 0735-7044.120.3.497.supp [PubMed] [Cross Ref]
  48. Frank MJ, Samanta J., Moustafa AA, Sherman SJ (2007). Trzymaj swoje konie: impulsywność, głęboką stymulację mózgu i leki w parkinsonizmie. Science 318, 1309 – 1312 10.1126 / science.1146157 [PubMed] [Cross Ref]
  49. Frank MJ, Seeberger LC, O'Reilly RC (2004). Przez marchew lub kija: uczenie się wzmacniania poznawczego w parkinsonizmie. Science 306, 1940 – 1943 10.1126 / science.1102941 [PubMed] [Cross Ref]
  50. Frank MJ (2005). Dynamiczna modulacja dopaminy w zwojach podstawy mózgu: neurokomputacyjny opis deficytów poznawczych w parkinsonizmie leczniczym i niemedycznym. J. Cogn. Neurosci. 17, 51 – 72 10.1162 / 0898929052880093 [PubMed] [Cross Ref]
  51. Frosini D., Pesaresi I., Cosottini M., Belmonte G., Rossi C., Dell'Osso L., et al. (2010). Choroba Parkinsona i hazard patologiczny: wyniki z funkcjonalnego badania MRI. Mov. Nieład. 25, 2449 – 2453 10.1002 / mds.23369 [PubMed] [Cross Ref]
  52. Gerdeman GL, Ronesi J., Lovinger DM (2002). Postsynaptyczne uwalnianie endokannabinoidów ma kluczowe znaczenie dla długotrwałej depresji w prążkowiu. Nat. Neurosci. 5, 446 – 451 10.1038 / nn832 [PubMed] [Cross Ref]
  53. Giovannoni G., O'Sullivan JD, Turner K., Manson AJ, Lees AJ (2000). Hedonistyczne rozregulowanie homeostazy u pacjentów z chorobą Parkinsona w terapii zastępczej dopaminą. J. Neurol. Neurosurg. Psychiatria 68, 423 – 428 10.1136 / jnnp.68.4.423 [Artykuł bezpłatny PMC] [PubMed] [Cross Ref]
  54. Goodman A. (2008). Neurobiologia uzależnienia: przegląd integracyjny. Biochem. Pharmacol. 75, 266 – 322 10.1016 / j.bcp.2007.07.030 [PubMed] [Cross Ref]
  55. Gotham AM, Brown RG, Marsden CD (1988). „Czołowa” funkcja poznawcza u pacjentów z chorobą Parkinsona „lewą” i „wyłączoną”. Brain 111 (Pt. 2), 299 – 321 10.1093 / brain / 111.2.299 [PubMed] [Cross Ref]
  56. Goudriaan AE, Oosterlaan J., de Beurs E., van den Brink W. (2005). Podejmowanie decyzji w patologicznym hazardzie: porównanie patologicznych hazardzistów, osób uzależnionych od alkoholu, osób z zespołem Tourette'a i normalnych kontroli. Brain Res. Cogn. Brain Res. 23, 137 – 151 10.1016 / j.cogbrainres.2005.01.017 [PubMed] [Cross Ref]
  57. Grace AA (2000). Model toniczno-fazowy regulacji układu dopaminowego i jego implikacje dla zrozumienia alkoholu i głodu psychostymulującego. Uzależnienie 95, 119 – 128 10.1046 / j.1360-0443.95.8s2.1.x [PubMed] [Cross Ref]
  58. Grant JE, Brewer JA, Potenza MN (2006). Neurobiologia substancji i uzależnienia behawioralne. CNS Spectr. 11, 924 – 930 [PubMed]
  59. Gschwandtner U., Aston J., Renaud S., Fuhr P. (2001). Patologiczny hazard u pacjentów z chorobą Parkinsona. Clin. Neuropharmacol. 24, 170 – 172 10.1097 / 00002826-200105000-00009 [PubMed] [Cross Ref]
  60. Hakyemez HS, Dagher A., ​​Smith SD, Zald DH (2008). Transmisja dopaminy prążkowia u zdrowych ludzi podczas zadania biernej nagrody pieniężnej. Neuroimage 39, 2058 – 2065 10.1016 / j.neuroimage.2007.10.034 [PubMed] [Cross Ref]
  61. Hernandez-Lopez S., Tkatch T., Perez-Garci E., Galarraga E., Bargas J., Hamm H., et al. (2000). Receptory dopaminy D2 w neuronach kolczastych średnich prążkowia zmniejszają prądy Ca2 + typu L i pobudliwość dzięki nowej kaskadzie sygnalizacji kalcyneuryny PLC 1-IP3. J. Neurosci. 20, 8987 – 9895 [PubMed]
  62. Holman A. (2009). Zachowania związane z kontrolą impulsu związane z pramipeksolem stosowanym w leczeniu fibromialgii. J. Gambl. Stadnina. 25, 425 – 431 10.1007 / s10899-009-9123-2 [PubMed] [Cross Ref]
  63. Huettel SA, Stowe CJ, Gordon EM, Warner BT, Platt ML (2006). Neuronowe podpisy preferencji ekonomicznych dla ryzyka i dwuznaczności. Neuron 49, 765 – 775 10.1016 / j.neuron.2006.01.024 [PubMed] [Cross Ref]
  64. Kable JW, Glimcher PW (2007). Neuralne korelaty wartości subiektywnej podczas wyboru międzyokresowego. Nat. Neurosci. 10, 1625 – 1633 10.1038 / nn2007 [Artykuł bezpłatny PMC] [PubMed] [Cross Ref]
  65. Kahneman D., Tversky A. (1979). Teoria perspektywy: analiza decyzji pod kątem ryzyka. Econometrica 47, 263 – 291 10.2307 / 1914185 [Cross Ref]
  66. Kahnt T., Park SQ, Cohen MX, Beck A., Heinz A., Wrase J. (2009). Łączność grzbietowa prążkowia i śródmózgowia u ludzi przewiduje, w jaki sposób wzmocnienia są wykorzystywane do kierowania decyzjami. J. Cogn. Neurosci. 21, 1332 – 1345 10.1162 / jocn.2009.21092 [PubMed] [Cross Ref]
  67. Kish SJ, Shannak K., Hornykiewicz O. (1988). Nierówny wzór utraty dopaminy w prążkowiu pacjentów z idiopatyczną chorobą Parkinsona. Implikacje patofizjologiczne i kliniczne. N. Engl. J. Med. 318, 876 – 880 10.1056 / nejm198804073181402 [PubMed] [Cross Ref]
  68. Knutson B., Adams CM, Fong GW, Hommer D. (2001a). Przewidywanie rosnącej nagrody pieniężnej selektywnie rekrutuje jądro półleżące. J. Neurosci. 21: RC159 [PubMed]
  69. Knutson B., Greer SM (2008). Antycypacyjny wpływ: neuronowe korelaty i konsekwencje wyboru. Philos. Trans. R. Soc. Lond B Biol. Sci. 363, 3771 – 3786 10.1098 / rstb.2008.0155 [Artykuł bezpłatny PMC] [PubMed] [Cross Ref]
  70. Knutson B., Delgado MR, Phillips PEM (2008). „Reprezentacja wartości subiektywnej w prążkowiu” w Neuroekonomii: Podejmowanie decyzji i mózg, red. Camerer C., Glimcher PW, Fehr E., Poldrack RA, redaktorzy. (New York: Academic Press;), 398 – 406
  71. Knutson B., Fong GW, Adams CM, Varner JL, Hommer D. (2001b). Dysocjacja przewidywania nagrody i wynik z fMRI związanym ze zdarzeniem. Neuroreport 12, 3683 – 3687 10.1097 / 00001756-200112040-00016 [PubMed] [Cross Ref]
  72. Knutson B., Taylor J., Kaufman M., Peterson R., Glover G. (2005). Rozproszona reprezentacja neuronowa wartości oczekiwanej. J. Neurosci. 25, 4806 – 4812 10.1523 / JNEUROSCI.0642-05.2005 [PubMed] [Cross Ref]
  73. Knutson B., Westdorp A., Kaiser E., Hommer D. (2000). Wizualizacja aktywności mózgu w badaniu FMRI podczas zadania z opóźnieniem pieniężnym. Neuroimage 12, 20 – 27 10.1006 / nimg.2000.0593 [PubMed] [Cross Ref]
  74. Ko CH, Liu GC, Hsiao S., Yen JY, Yang MJ, Lin WC, i in. (2009). Działania związane z mózgiem związane z uzależnieniem od gier online. J. Psychiatr. Res. 43, 739 – 747 10.1016 / j.jpsychires.2008.09.012 [PubMed] [Cross Ref]
  75. Kreitzer AC, Malenka RC (2007). Ratowanie endokannabinoidów za pomocą prążkowia LTD i deficyty ruchowe w modelach choroby Parkinsona. Nature 445, 643 – 647 10.1038 / nature05506 [PubMed] [Cross Ref]
  76. Kuhnen CM, Knutson B. (2005). Neuralna podstawa podejmowania ryzyka finansowego. Neuron 47, 763 – 770 10.1016 / j.neuron.2005.08.008 [PubMed] [Cross Ref]
  77. Labudda K., Brand M., Mertens M., Ollech I., Markowitsch HJ, Woermann FG (2010). Podejmowanie decyzji w warunkach ryzyka u pacjentów z chorobą Parkinsona: badanie behawioralne i fMRI. Behav. Neurol. 23, 131 – 143 10.1155 / 2010 / 743141 [PubMed] [Cross Ref]
  78. Lawrence AD, Brooks DJ, Whone AL (2013). Zdolność syntezy dopaminy brzusznej prążkowia przewiduje ekstrawagancję finansową w chorobie Parkinsona. Z przodu. Psychol. 4: 90 10.3389 / fpsyg.2013.00090 [Artykuł bezpłatny PMC] [PubMed] [Cross Ref]
  79. Lawrence AD, Evans AH, Lees AJ (2003). Kompulsywne stosowanie terapii zastępczej dopaminą w chorobie Parkinsona: systemy nagród poszły na marne? Lancet Neurol. 2, 595 – 604 10.1016 / S1474-4422 (03) 00529-5 [PubMed] [Cross Ref]
  80. Lee JY, Seo SH, Kim YK, Yoo HB, Kim YE, Song IC, et al. (2014). Ekstremalne zmiany dopaminergiczne u pacjentów z chorobą Parkinsona z zaburzeniami kontroli impulsów. J. Neurol. Neurosurg. Psychiatria 85, 23 – 30 10.1136 / jnnp-2013-305549 [PubMed] [Cross Ref]
  81. Litt A., Plassmann H., Shiv B., Rangel A. (2011). Oddzielanie sygnałów wyceny i istotności podczas podejmowania decyzji. Cereb. Cortex 21, 95 – 102 10.1093 / cercor / bhq065 [PubMed] [Cross Ref]
  82. Lobo DS, Kennedy JL (2006). Genetyka hazardu i uzależnień behawioralnych. CNS Spectr. 11, 931 – 939 [PubMed]
  83. Loewenstein GF, Weber EU, Hsee CK, Welch N. (2001). Ryzyko jako uczucia. Psychol. Byk. 127, 267 – 286 10.1037 / 0033-2909.127.2.267 [PubMed] [Cross Ref]
  84. Mamikonyan E., Siderowf AD, Duda JE, Potenza MN, Horn S., Stern MB, et al. (2008). Długoterminowa obserwacja zaburzeń kontroli impulsów w chorobie Parkinsona. Mov. Nieład. 23, 75 – 80 10.1002 / mds.21770 [Artykuł bezpłatny PMC] [PubMed] [Cross Ref]
  85. Marcellino D., Kehr J., Agnati LF, Fuxe K. (2012). Zwiększone powinowactwo dopaminy do receptorów D (2) podobnych do D (1). Znaczenie dla transmisji objętości w interpretacji wyników PET. Synapse 66, 196 – 203 10.1002 / syn.21501 [PubMed] [Cross Ref]
  86. Menza MA, Golbe LI, Cody RA, Forman NE (1993). Cechy osobowości związane z dopaminą w chorobie Parkinsona. Neurologia 43 (Pt. 1), 505 – 508 10.1212 / wnl.43.3_part_1.505 [PubMed] [Cross Ref]
  87. Menza MA (2000). Osobowość związana z chorobą Parkinsona. Curr. Psychiatry Rep. 2, 421 – 426 10.1007 / s11920-000-0027-1 [PubMed] [Cross Ref]
  88. Mink JW (1996). Zwoje podstawy: skoncentrowany wybór i hamowanie konkurencyjnych programów ruchowych. Wałówka. Neurobiol. 50, 381 – 425 10.1016 / s0301-0082 (96) 00042-1 [PubMed] [Cross Ref]
  89. Molina JA, Sainz-Artiga MJ, Fraile A., Jimenez-Jimenez FJ, Villanueva C., Orti-Pareja M., et al. (2000). Patologiczny hazard w chorobie Parkinsona: behawioralny przejaw leczenia farmakologicznego? Mov. Disord. 15, 869–872 10.1002 / 1531-8257 (200009) 15: 5 <869 :: aid-mds1016> 3.0.co; 2-i [PubMed] [Cross Ref]
  90. Montague PR, Berns GS (2002). Ekonomia neuronowa i biologiczne substraty wyceny. Neuron 36, 265 – 284 10.1016 / s0896-6273 (02) 00974-1 [PubMed] [Cross Ref]
  91. Niv Y., Daw ND, Joel D., Dayan P. (2007). Toniczna dopamina: koszty alternatywne i kontrola siły reakcji. Psychopharmacology (Berl) 191, 507 – 520 10.1007 / s00213-006-0502-4 [PubMed] [Cross Ref]
  92. O'Doherty J., Dayan P., Schultz J., Deichmann R., Friston K., Dolan RJ (2004). Dysocjujące role prążkowia brzusznego i grzbietowego w kondycjonowaniu instrumentalnym. Science 304, 452 – 454 10.1126 / science.1094285 [PubMed] [Cross Ref]
  93. O'Doherty JP, Hampton A., Kim H. (2007). Model oparty na fMRI i jego zastosowanie do nagradzania uczenia się i podejmowania decyzji. Ann. NY Acad. Sci. 1104, 35 – 53 10.1196 / annals.1390.022 [PubMed] [Cross Ref]
  94. O'Sullivan SS, Wu K., Politis M., Lawrence AD, Evans AH, Bose SK, et al. (2011). Wywołane przez sygnał prozapalny uwalnianie dopaminy w zachowaniach impulsywno-kompulsyjnych związanych z chorobą Parkinsona. Mózg 134 (Pt. 4), 969 – 978 10.1093 / mózg / awr003 [PubMed] [Cross Ref]
  95. Ochoa C., Alvarez-Moya EM, Penelo E., Aymami MN, Gomez-Pena M., Fernandez-Aranda F., i in. (2013). Deficyty decyzyjne w patologicznym hazardzie: rola funkcji wykonawczych, jawna wiedza i impulsywność w odniesieniu do decyzji podejmowanych w niejednoznaczności i ryzyku. Rano. J. Addict. 22, 492 – 499 10.1111 / j.1521-0391.2013.12061.x [PubMed] [Cross Ref]
  96. Packard MG, Knowlton BJ (2002). Funkcje uczenia się i pamięci zwojów podstawy. Annu. Ks. Neurosci. 25, 563 – 593 10.1146 / annurev.neuro.25.112701.142937 [PubMed] [Cross Ref]
  97. Paulus MP, Rogalsky C., Simmons A., Feinstein JS, Stein MB (2003). Zwiększona aktywacja prawej wyspy podczas podejmowania decyzji o ryzyku wiąże się z unikaniem szkód i neurotycznością. Neuroimage 19, 1439 – 1448 10.1016 / s1053-8119 (03) 00251-9 [PubMed] [Cross Ref]
  98. Petry NM, Stinson FS, Grant BF (2005). Współwystępowanie patologicznego hazardu DSM-IV i innych zaburzeń psychicznych: wyniki krajowego badania epidemiologicznego dotyczącego alkoholu i związanych z nim chorób. J. Clin. Psychiatria 66, 564 – 574 10.4088 / jcp.v66n0504 [PubMed] [Cross Ref]
  99. Petry NM (2001a). Patologiczni hazardziści, z zaburzeniami związanymi z używaniem substancji lub bez nich, obniżają oprocentowanie nagród po wysokich stawkach. J. Abnorm. Psychol. 110, 482 – 487 10.1037 // 0021-843x.110.3.482 [PubMed] [Cross Ref]
  100. Petry NM (2001b). Nadużywanie substancji, patologiczny hazard i impulsywność. W zależności od alkoholu uzależnionego od narkotyków. 63, 29 – 38 10.1016 / s0376-8716 (00) 00188-5 [PubMed] [Cross Ref]
  101. Pizzagalli D., Evins A., Schetter Erika C., Frank MJ, Pajtas P., Santesso D., et al. (2008). Pojedyncza dawka agonisty dopaminy osłabia uczenie się wzmacniania u ludzi: dowody behawioralne pochodzące z laboratoryjnej miary reagowania na nagrody. Psychopharmacology (Berl) 196, 221 – 232 10.1007 / s00213-007-0957-y [Artykuł bezpłatny PMC] [PubMed] [Cross Ref]
  102. Plassmann H., O'Doherty J., Rangel A. (2007). Kora oczodołowo-czołowa koduje chęć płacenia w codziennych transakcjach gospodarczych. J. Neurosci. 27, 9984 – 9988 10.1523 / jneurosci.2131-07.2007 [PubMed] [Cross Ref]
  103. Politis M., Loane C., Wu K., O'Sullivan SS, Woodhead Z., Kiferle L., et al. (2013). Neuralna odpowiedź na wizualne sygnały seksualne w hiperseksualności związanej z leczeniem dopaminy w chorobie Parkinsona. Mózg 136 (Pt. 2), 400 – 411 10.1093 / mózg / aws326 [PubMed] [Cross Ref]
  104. Pontone G., Williams JR, Bassett SS, Marsh L. (2006). Cechy kliniczne związane z zaburzeniami kontroli impulsów w chorobie Parkinsona. Neurologia 67, 1258 – 1261 10.1212 / 01.wnl.0000238401.76928.45 [PubMed] [Cross Ref]
  105. Potenza MN, Steinberg MA, Skudlarski P., Fulbright RK, Lacadie CM, Wilber MK, et al. (2003). Pożądanie hazardu w patologicznym hazardzie: funkcjonalne badanie obrazowania metodą rezonansu magnetycznego. Łuk. Gen. Psychiatry 60, 828 – 836 10.1001 / archpsyc.60.8.828 [PubMed] [Cross Ref]
  106. Preuschoff K., Quartz SR, Bossaerts P. (2008). Aktywacja ludzkiej wyspy odzwierciedla zarówno błędy prognozowania ryzyka, jak i ryzyko. J. Neurosci. 28, 2745 – 2752 10.1523 / jneurosci.4286-07.2008 [PubMed] [Cross Ref]
  107. Pritchard TC, Macaluso DA, Eslinger PJ (1999). Percepcja smaku u pacjentów ze zmianami w korze wyspowej. Behav. Neurosci. 113, 663 – 671 10.1037 // 0735-7044.113.4.663 [PubMed] [Cross Ref]
  108. Quickfall J., Suchowersky O. (2007). Patologiczny hazard związany z zastosowaniem agonisty dopaminy w zespole niespokojnych nóg. Parkinsonizm Relat. Nieład. 13, 535 – 536 10.1016 / j.parkreldis.2006.10.001 [PubMed] [Cross Ref]
  109. Rao H., Mamikonyan E., Detre JA, Siderowf AD, Stern MB, Potenza MN, et al. (2010). Zmniejszona aktywność prążkowia brzusznego z zaburzeniami kontroli impulsów w chorobie Parkinsona. Mov. Nieład. 25, 1660 – 1669 10.1002 / mds.23147 [Artykuł bezpłatny PMC] [PubMed] [Cross Ref]
  110. Ray NJ, Miyasaki JM, Zurowski M., Ko JH, Cho SS, Pellecchia G., i in. (2012). Ekstremalne zmiany dopaminergiczne homeostazy DA u pacjentów z chorobą Parkinsona z patologicznym hazardem indukowanym lekami: badanie [11C] FLB-457 i PET. Neurobiol. Dis. 48, 519 – 525 10.1016 / j.nbd.2012.06.021 [Artykuł bezpłatny PMC] [PubMed] [Cross Ref]
  111. Reuter J., Raedler T., Rose M., Hand I., Glascher J., Buchel C. (2005). Patologiczny hazard wiąże się ze zmniejszoną aktywacją mezolimbicznego systemu nagrody. Nat. Neurosci. 8, 147 – 148 10.1038 / nn1378 [PubMed] [Cross Ref]
  112. Reynolds JN, Hyland BI, Wickens JR (2001). Mechanizm komórkowy uczenia się związanego z nagrodami. Nature 413, 67 – 70 10.1038 / 35092560 [PubMed] [Cross Ref]
  113. Riba J., Krämer UM, Heldmann M., Richter S., Münte TF (2008). Agonista dopaminy zwiększa ryzyko, ale osłabia aktywność mózgu związaną z nagrodą. PLoS One 3: e2479 10.1371 / journal.pone.0002479 [Artykuł bezpłatny PMC] [PubMed] [Cross Ref]
  114. Rogers RD, Lancaster M., Wakeley J., Bhagwagar Z. (2004). Wpływ blokady receptorów beta-adrenergicznych na składniki ludzkiego procesu decyzyjnego. Psychopharmacology (Berl) 172, 157 – 164 10.1007 / s00213-003-1641-5 [PubMed] [Cross Ref]
  115. Rolls ET, Mccabe C., Redoute J. (2008). Oczekiwana wartość, wynik nagrody i reprezentacje błędu różnicy czasowej w probabilistycznym zadaniu decyzyjnym. Cereb. Cortex 18, 652 – 663 10.1093 / cercor / bhm097 [PubMed] [Cross Ref]
  116. Roy A., Adinoff B., Roehrich L., Lamparski D., Custer R., Lorenz V., et al. (1988). Patologiczny hazard. Badanie psychobiologiczne. Łuk. Gen. Psychiatry 45, 369 – 373 10.1001 / archpsyc.1988.01800280085011 [PubMed] [Cross Ref]
  117. Rutledge RB, Dean M., Caplin A., Glimcher PW (2010). Testowanie hipotezy błędu przewidywania nagrody za pomocą modelu aksjomatycznego. J. Neurosci. 30, 13525 – 13536 10.1523 / jneurosci.1747-10.2010 [Artykuł bezpłatny PMC] [PubMed] [Cross Ref]
  118. Sanfey AG, Rilling JK, Aronson JA, Nystrom LE, Cohen JD (2003). Neuralna podstawa podejmowania decyzji ekonomicznych w grze Ultimatum. Science 300, 1755 – 1758 10.1126 / science.1082976 [PubMed] [Cross Ref]
  119. Schultz W., Dayan P., Montague PR (1997). Neuronowy substrat przewidywania i nagrody. Science 275, 1593 – 1599 10.1126 / science.275.5306.1593 [PubMed] [Cross Ref]
  120. Schultz W., Tremblay L. È., Hollerman JR (1998). Przewidywanie nagród w zwojach podstawnych naczelnych i korze czołowej. Neuropharmacology 37, 421 – 429 10.1016 / s0028-3908 (98) 00071-9 [PubMed] [Cross Ref]
  121. Schultz W. (2002). Uzyskanie formalności z dopaminą i nagrodą. Neuron 36, 241 – 263 10.1016 / s0896-6273 (02) 00967-4 [PubMed] [Cross Ref]
  122. Seedat S., Kesler S., Niehaus DJ, Stein DJ (2000). Patologiczne zachowania związane z hazardem: pojawienie się wtórne w leczeniu choroby Parkinsona środkami dopaminergicznymi. Deprymować. Lęk 11, 185–186 10.1002 / 1520-6394 (2000) 11: 4 <185 :: aid-da8> 3.3.co; 2-8 [PubMed] [Cross Ref]
  123. Seeley WW, Menon V., Schatzberg AF, Keller J., Glover GH, Kenna H., et al. (2007). Dysocjowalne wewnętrzne sieci łączności do przetwarzania salience i kontroli wykonawczej. J. Neurosci. 27, 2349 – 2356 10.1523 / jneurosci.5587-06.2007 [Artykuł bezpłatny PMC] [PubMed] [Cross Ref]
  124. Shaffer HJ, Hall MN, Vander Bilt J. (1999). Oszacowanie rozpowszechnienia zaburzonego zachowania hazardowego w Stanach Zjednoczonych i Kanadzie: synteza badań. Rano. J. Public Health 89, 1369 – 1376 10.2105 / ajph.89.9.1369 [Artykuł bezpłatny PMC] [PubMed] [Cross Ref]
  125. Shen W., Flajolet M., Greengard P., Surmeier DJ (2008). Dychotomiczna kontrola dopaminergiczna plastyczności synaptycznej prążkowia. Science 321, 848 – 851 10.1126 / science.1160575 [Artykuł bezpłatny PMC] [PubMed] [Cross Ref]
  126. Slutske WS, Eisen S., True WR, Lyons MJ, Goldberg J., Tsuang M. (2000). Wspólna genetyczna podatność na patologiczne uzależnienie od hazardu i alkoholu u mężczyzn. Łuk. Gen. Psychiatry 57, 666 – 673 10.1001 / archpsyc.57.7.666 [PubMed] [Cross Ref]
  127. Smeding H., Goudriaan A., Foncke E., Schuurman P., Speelman J., Schmand B. (2007). Patologiczny hazard po dwustronnej stymulacji STN w chorobie Parkinsona. J. Neurol. Neurosurg. Psychiatria 78, 517 – 519 10.1136 / jnnp.2006.102061 [Artykuł bezpłatny PMC] [PubMed] [Cross Ref]
  128. St Onge JR, Floresco SB (2009). Dopaminergiczna modulacja podejmowania decyzji w oparciu o ryzyko. Neuropsychofarmakologia 34, 681 – 697 10.1038 / npp.2008.121 [PubMed] [Cross Ref]
  129. Steeves TD, Miyasaki J., Zurowski M., Lang AE, Pellecchia G., Van Eimeren T., et al. (2009). Zwiększone uwalnianie dopaminy z prążkowia u pacjentów z chorobą Parkinsona z patologicznym hazardem: badanie PET [11C] raclopride. Brain 132, 1376 – 1385 10.1093 / brain / awp054 [Artykuł bezpłatny PMC] [PubMed] [Cross Ref]
  130. Surmeier DJ, Shen W., Day M., Gertler T., Chan S., Tian X. i in. (2010). Rola dopaminy w modulowaniu struktury i funkcji obwodów prążkowia. Wałówka. Brain Res. 183, 149 – 167 10.1016 / s0079-6123 (10) 83008-0 [PubMed] [Cross Ref]
  131. Sutton RS, Barto AG (1998). Reinforcement Learning: Wprowadzenie. Cambridge, MA: The MIT Press
  132. Takahashi H., Fujie S., Camerer C., Arakawa R., Takano H., Kodaka F., et al. (2013). Norepinefryna w mózgu wiąże się z niechęcią do strat finansowych. Mol. Psychiatria 18, 3 – 4 10.1038 / mp.2012.7 [PubMed] [Cross Ref]
  133. Thut G., Schultz W., Roelcke U., Nienhusmeier M., Missimer J., Maguire RP, i in. (1997). Aktywacja ludzkiego mózgu przez nagrodę pieniężną. Neuroreport 8, 1225 – 1228 10.1097 / 00001756-199703240-00033 [PubMed] [Cross Ref]
  134. Tippmann-Peikert M., Park JG, Boeve BF, Shepard JW, Silber MH (2007). Patologiczny hazard u pacjentów z zespołem niespokojnych nóg leczonych agonistami dopaminergicznymi. Neurologia 68, 301 – 303 10.1212 / 01.wnl.0000252368.25106.b6 [PubMed] [Cross Ref]
  135. Tom SM, Fox CR, Trepel C., Poldrack RA (2007). Neuralna podstawa awersji do strat w podejmowaniu decyzji w warunkach ryzyka. Science 315, 515 – 518 10.1126 / science.1134239 [PubMed] [Cross Ref]
  136. Tricomi EM, Delgado MR, Fiez JA (2004). Modulacja aktywności ogoniastej przez przygodność działania. Neuron 41, 281 – 292 10.1016 / s0896-6273 (03) 00848-1 [PubMed] [Cross Ref]
  137. van der Meer M., Kurth-Nelson Z., Redish AD (2012). Przetwarzanie informacji w systemach decyzyjnych. Neuroscientist 18, 342 – 359 10.1177 / 1073858411435128 [PubMed] [Cross Ref]
  138. van Eimeren T., Ballanger B., Pellecchia G., Miyasaki JM, Lang AE, Strafella AP (2009). Agoniści dopaminy zmniejszają wrażliwość wartości kory oczodołowo-czołowej: wyzwalacz patologicznego hazardu w chorobie Parkinsona [quest]. Neuropsychofarmakologia 34, 2758 – 2766 10.1038 / sj.npp.npp2009124 [Artykuł bezpłatny PMC] [PubMed] [Cross Ref]
  139. Vazey EM, Aston-Jones G. (2012). Pojawiająca się rola noradrenaliny w dysfunkcjach poznawczych choroby Parkinsona. Z przodu. Behav. Neurosci. 6: 48 10.3389 / fnbeh.2012.00048 [Artykuł bezpłatny PMC] [PubMed] [Cross Ref]
  140. Verdejo-Garcia A., Lawrence AJ, Clark L. (2008). Impulsywność jako marker podatności na zaburzenia używania substancji: przegląd wyników badań wysokiego ryzyka, hazardzistów problemowych i badań asocjacji genetycznych. Neurosci. Biobehav. Rev. 32, 777 – 810 10.1016 / j.neubiorev.2007.11.003 [PubMed] [Cross Ref]
  141. Vickery TJ, Chun MM, Lee D. (2011). Wszechobecność i specyficzność sygnałów wzmacniających w ludzkim mózgu. Neuron 72, 166 – 177 10.1016 / j.neuron.2011.08.011 [PubMed] [Cross Ref]
  142. Vitaro F., Arseneault L., Tremblay RE (1999). Impulsywność przewiduje problem z hazardem u nastolatków o niskim SES. Uzależnienie 94, 565 – 575 10.1046 / j.1360-0443.1999.94456511.x [PubMed] [Cross Ref]
  143. Voon V., Gao J., Brezing C., Symmonds M., Ekanayake V., Fernandez H., i in. (2011). Agoniści dopaminy i ryzyko: zaburzenia kontroli impulsów w chorobie Parkinsona; choroba. Mózg 134 (Pt. 5), 1438 – 1446 10.1093 / mózg / awr080 [Artykuł bezpłatny PMC] [PubMed] [Cross Ref]
  144. Voon V., Pessiglione M., Brezing C., Gallea C., Fernandez HH, Dolan RJ, i in. (2010). Mechanizmy leżące u podstaw błędu związanego z dopaminą w zachowaniach kompulsywnych. Neuron 65, 135 – 142 10.1016 / j.neuron.2009.12.027 [Artykuł bezpłatny PMC] [PubMed] [Cross Ref]
  145. Voon V., Potenza MN, Thomsen T. (2007a). Kontrola impulsów związanych z lekami i powtarzające się zachowania w chorobie Parkinsona. Curr. Opin. Neurol. 20, 484 – 492 10.1097 / WCO.0b013e32826fbc8f [PubMed] [Cross Ref]
  146. Voon V., Rizos A., Chakravartty R., Mulholland N., Robinson S., Howell NA, i in. (2014). Zaburzenia kontroli impulsów w chorobie Parkinsona: zmniejszone poziomy transportera dopaminy w prążkowiu. J. Neurol. Neurosurg. Psychiatria 85, 148 – 152 10.1136 / jnnp-2013-305395 [Artykuł bezpłatny PMC] [PubMed] [Cross Ref]
  147. Voon V., Thomsen T., Miyasaki JM, de Souza M., Shafro A., Fox SH, et al. (2007b). Czynniki związane z patologicznym hazardem związanym z lekiem dopaminergicznym w chorobie Parkinsona. Łuk. Neurol. 64, 212 – 216 10.1001 / archneur.64.2.212 [PubMed] [Cross Ref]
  148. Wager TD, Rilling JK, Smith EE, Sokolik A., Casey KL, Davidson RJ, et al. (2004). Zmiany wywołane placebo w FMRI w przewidywaniu i doświadczaniu bólu. Science 303, 1162 – 1167 10.1126 / science.1093065 [PubMed] [Cross Ref]
  149. Weintraub D., Koester J., Potenza MN, Siderowf AD, Stacy M., Voon V., i in. (2010). Zaburzenia kontroli impulsów w chorobie Parkinsona: przekrojowe badanie pacjentów z 3090. Łuk. Neurol. 67, 589 – 595 10.1001 / archneurol.2010.65 [PubMed] [Cross Ref]
  150. Weintraub D., Siderowf AD, Potenza MN, Goveas J., Morales KH, Duda JE, et al. (2006). Związek stosowania agonistów dopaminy z zaburzeniami kontroli impulsów w chorobie Parkinsona. Łuk. Neurol. 63, 969 – 973 10.1001 / archneur.63.7.969 [Artykuł bezpłatny PMC] [PubMed] [Cross Ref]
  151. Weller JA, Levin IP, Shiv B., Bechara A. (2009). Skutki uszkodzenia wyspy na podejmowanie decyzji o ryzykownych zyskach i stratach. Soc. Neurosci. 4, 347 – 358 10.1080 / 17470910902934400 [PubMed] [Cross Ref]
  152. Wexler BE, Gottschalk CH, Fulbright RK, Prohovnik I., Lacadie CM, Rounsaville BJ, et al. (2001). Funkcjonalne obrazowanie rezonansu magnetycznego głodu kokainowego. Rano. J. Psychiatry 158, 86 – 95 10.1176 / appi.ajp.158.1.86 [PubMed] [Cross Ref]
  153. Wise RA, Rompre PP (1989). Dopamina mózgowa i nagroda. Annu. Rev. Psychol. 40, 191 – 225 10.1146 / annurev.psych.40.1.191 [PubMed] [Cross Ref]
  154. Wise RA (1996). Uzależniające leki i nagroda za stymulację mózgu. Annu. Ks. Neurosci. 19, 319 – 340 10.1146 / annurev.neuro.19.1.319 [PubMed] [Cross Ref]
  155. Wise RA (2013). Podwójna rola dopaminy w poszukiwaniu pożywienia i narkotyków: paradoks napędowo-nagrody. Biol. Psychiatria 73, 819 – 826 10.1016 / j.biopsych.2012.09.001 [Artykuł bezpłatny PMC] [PubMed] [Cross Ref]
  156. Wray I., Dickerson MG (1981). Zaprzestanie hazardu o wysokiej częstotliwości i objawów odstawienia. Br. J. Addict. 76, 401 – 405 10.1111 / j.1360-0443.1981.tb03238.x [PubMed] [Cross Ref]
  157. Yacubian J., Glascher J., Schroeder K., Sommer T., Braus DF, Buchel C. (2006). Dysocjowalne systemy do prognozowania wartości związanych z zyskiem i stratą oraz błędów prognozowania w ludzkim mózgu. J. Neurosci. 26, 9530 – 9537 10.1523 / JNEUROSCI.2915-06.2006 [PubMed] [Cross Ref]
  158. Yarkoni T., Poldrack RA, Nichols TE, Van Essen DC, Wager TD (2011). Zautomatyzowana na dużą skalę synteza ludzkich danych neuroobrazowania funkcjonalnego. Nat. Metody 8, 665 – 670 10.1038 / nmeth.1635 [Artykuł bezpłatny PMC] [PubMed] [Cross Ref]
  159. Ye Z., Hammer A., ​​Camara E., Münte TF (2010). Pramipeksol moduluje sieć neuronową przewidywania nagrody. Szum. Mapp mózgu. 32, 800 – 811 10.1002 / hbm.21067 [PubMed] [Cross Ref]
  160. Zald DH, Boileau I., El-Dearedy W., Gunn R., McGlone F., Dichter GS, et al. (2004). Transmisja dopaminy w ludzkim prążkowiu podczas zadań z nagrodami pieniężnymi. J. Neurosci. 24, 4105 – 4112 10.1523 / jneurosci.4643-03.2004 [PubMed] [Cross Ref]
  161. Zuckerman M., Neeb M. (1979). Poszukiwanie wrażeń i psychopatologia. Psychiatry Res. 1, 255 – 264 10.1016 / 0165-1781 (79) 90007-6 [PubMed] [Cross Ref]