Membranowe receptory androgenowe mogą pośredniczyć w wzmocnieniu androgenów. (2010)

Psychoneuroendocrinology. 2010 Aug; 35 (7): 1063-73. Epub 2010 Feb 6.

Sato SM, Johansen JA, Jordan CL, Wood RI.

Źródło

Wydział Komórek i Neurobiologii, Keck School of Medicine, University of Southern California, Los Angeles, CA 90033, USA.

Abstrakcyjny

Nadużywanie steroidów anaboliczno-androgennych (AAS) jest powszechne. Co więcej, AAS wzmacniają się, o czym świadczy samopodawanie u gryzoni. Jednak receptory, które przenoszą wzmacniające działanie AAS są niejasne. AAS może wiązać się z klasycznymi jądrowymi receptorami androgenów (AR) lub receptorami błonowymi. Wykorzystaliśmy dwa podejścia do zbadania roli jądrowych AR w samokontroli AAS. Po pierwsze, testowaliśmy samo podawanie androgenu u szczurów z mutacją feminizacji jąder (Tfm), która zakłóca wiązanie androgenów. Jeśli jądrowe AR są niezbędne do samodzielnego podawania AAS, samce Tfm nie powinny samodzielnie podawać androgenów. Samce Tfm i mioty dzikiego typu (WT) same podawały niearomatyzujący androgen dihydrotestosteron (DHT) lub pojazd do komór mózgowych (ICV) według ustalonych proporcji (FR), aż do FR5. Zarówno szczury Tfm, jak i WT uzyskały preferencje do aktywnego szturchania nosa podczas samo-administrowania DHT (66.4 +/- odpowiedzi 9.6 / 4 h dla Tfm i 79.2 +/- 11.5 dla odpowiedzi WT / 4 h), a szturchanie nosa wzrosło, gdy Wymóg FR wzrósł. Wyniki preferencji były znacznie niższe u samozatrudnionych pojazdów szczurów (42.3 +/- 5.3 odpowiedzi / 4 h dla Tfm i 19.1 +/- 4.0 odpowiedzi / 4 h dla WT). Zbadaliśmy również samopodawanie DHT sprzężonego z albuminą surowicy bydlęcej (BSA) w C3 i C17, która ogranicza się do działań na powierzchni komórki. Chomikom pozwolono na samodzielne podawanie koniugatów DHT, BSA i DHT-BSA w dniach 15 w FR1. Chomiki wykazywały znaczącą preferencję dla DHT (18.0 +/- 4.1 odpowiedzi / 4 h) lub koniugatów DHT-BSA (odpowiedzi 10.0 +/- 3.7 / 4 h i 21.0 +/- odpowiedzi 7.2 / 4 h), ale nie dla BSA (2.5 + / -2.4 odpowiedzi / 4 h). Podsumowując, dane te pokazują, że jądrowe AR nie są wymagane do samodzielnego podawania androgenów. Ponadto w podawaniu androgenu mogą pośredniczyć receptory błony komórkowej.

Copyright 2010 Elsevier Ltd. Wszelkie prawa zastrzeżone.

Słowa kluczowe: Sterydy anaboliczno-androgenne, samodzielne podawanie, receptor androgenu błonowego, jądrowy receptor androgenowy, mutacja feminizacji jąder

Sterydy anaboliczno-androgenne (AAS) są narkotykami. Te pochodne testosteronu (T) są wykorzystywane do celów sportowych i estetycznych (Yesalis i in., 1993). Skutki uboczne wahają się od hipogonadyzmu i ginekomastii do zaburzeń czynności serca i wątroby (Leshner, 2000). Ponadto gromadzą się dowody, że nadużywanie AAS powoduje zmiany nastroju (Pope and Katz, 1994), agresja (Choi i Pope, 1994, Kouri i in., 1995) i może powodować uzależnienie (Brower i in., 1991, Brower, 2002). Pomimo rosnących obaw, mechanizmy nadużywania AAS nie zostały dobrze zrozumiane.

U ludzi twierdzi się, że inicjacja użycia AAS jest w dużej mierze motywowana efektami anabolicznymi, ale niektórzy sprawcy ostatecznie rozwijają zależność (Brower, 2002). Dowody z badań na zwierzętach potwierdzają tę hipotezę. AAS wywołuje u myszy warunkową preferencję miejsca (CPP) (Arnedo i in., 2000) i szczury (Packard i in., 1997, Packard i in., 1998, Frye i in., 2002). Ponadto chomiki dobrowolnie spożywają AAS za pośrednictwem ustnej (Drewno, 2002), dożylnie (Wood i in., 2004), oraz samo-administracja (ICV) (DiMeo i Wood, 2004, Triemstra i Wood, 2004, Wood i in., 2004, DiMeo i Wood, 2006b).

Podczas gdy samodzielne podawanie ICV sugeruje centralne miejsca działania, specyficzne hormony i receptory pośredniczące we wzmacnianiu AAS są niejasne. Obecne dowody sugerują, że wzmacniające działanie T jest pośredniczone przez androgeny, a nie przez estrogeny po aromatyzacji. Samce chomików samodzielnie podają dihydrotestosteron (DHT; DiMeo i Wood, 2006b) i inne niearomatyzujące androgeny (Ballard i Wood, 2005). Ponadto, samo-podawanie T jest blokowane przez antyandrogenowy flutamid (Peters and Wood, 2004). Teraz pojawia się pytanie: w jaki sposób sygnał androgenny jest transdukowany w mózgu?

Receptor androgenowy (AR) jest klasycznym jądrowym receptorem steroidowym, który działa jako czynnik transkrypcyjny. AR są rzadkie w strukturach związanych z nadużywaniem narkotyków, takich jak jądro półleżące (Acb) i brzuszny obszar nakrywkowy (VTA; Simerly i in., 1990, Wood and Newman, 1999). Istnieją również dowody na działanie steroidów gonadowych działających za pośrednictwem receptorów na powierzchni komórki (Mermelstein i in., 1996, Zhu i in., 2003, Thomas i wsp., 2006, Vasudevan i Pfaff, 2007).

W bieżącym badaniu wykorzystaliśmy dwa podejścia do określenia roli klasycznego jądrowego AR w wzmacnianiu androgenów. Aby zminimalizować możliwą aktywację receptorów estrogenowych (ER), przetestowaliśmy samo-podawanie DHT. W pierwszym eksperymencie szczury z mutacją feminizacji jąder (Tfm) były testowane pod kątem samo-podawania DHT przez ICV. Tfm jest substytucją pojedynczej zasady, która powoduje wadliwe AR z ograniczonym wiązaniem ligandu (Yarbrough i in., 1990). Samce szczurów Tfm wykazują zewnętrzny fenotyp żeński z powodu niewystarczającej stymulacji androgennej podczas rozwoju (Zuloaga i in., 2008b). Jeśli funkcjonalne jądrowe AR są wymagane do wzmocnienia AAS, szczury Tfm nie powinny samodzielnie zarządzać DHT. Zamiast tego, szczury Tfm były w stanie samodzielnie uzyskać DHT. W drugim eksperymencie przetestowaliśmy samo-podawanie ICV form DHT nieprzepuszczalnych dla błon u chomików. Gdy DHT jest sprzężony z albuminą surowicy bydlęcej (BSA), jej działanie jest ograniczone do receptorów na powierzchni komórki. Jeśli do wzmocnienia androgenu potrzebne są jądrowe AR, chomiki nie powinny samodzielnie podawać DHT skoniugowanego z BSA. Przeciwnie, chomiki wykazały wyraźną preferencję dla DHT skoniugowanego z BSA. Razem badania te pokazują, że jądrowe AR nie są wymagane do samodzielnego podawania androgenów. Zamiast tego wzmacnianie androgenów może odbywać się za pośrednictwem membran AR.

Metody i materiały

Tematy

Szczury

Dorosłe samce szczurów Tfm i rodzeństwo z miotu typu dzikiego (WT) uzyskano z kolonii na Michigan State University. Ich genotyp zweryfikowano za pomocą PCR, podobnie jak opisano wcześniej (Fernandez i wsp., 2003). W skrócie, klipsy do ucha trawiono przez noc w 55 ° C w buforze do lizy zawierającym proteinazę K, a następnie inaktywowano termicznie przy 95 ° dla minut 30. AR amplifikowano przy użyciu primera 5′-GCAACTTGCATGTGGATGA-3 ′ i primera odwrotnego 5′-TGAAAACCAGGTCAGGTGC-3 ′, uzyskując produkt 135bp. Amplifikowane próbki następnie trawiono enzymem restrykcyjnym Sau96I (R0165L, New England BioLabs, Ipswich, MA) przez noc w 37 ° C i prowadzono na żelu agarozowym 3%. Tylko WT AR jest cięty tym enzymem restrykcyjnym, pozostawiając dwa prążki poniżej 100bp, podczas gdy AR Tfm pozostaje niecięty. Zwierzęta Tfm były również weryfikowane przez fenotyp, przez obecność sutków, kobiecą odległość narządów płciowych i jąder brzucha. Szczury Tfm były wcześniej stosowane do wykazywania niegenomowych efektów androgenowych w hipokampie (MacLusky i in., 2006). Na początku eksperymentu szczury WT znajdowały się między 75 a 140 dniami, a szczury Tfm były między 75 a 138.

Chomiki

Dorosłe samce chomików syryjskich (130 - 150 g) otrzymano z Charles River Laboratories (Wilmington, MA). Zwierzęta trzymano pojedynczo w odwróconym cyklu świetlnym (14L: 10D) z dostępnym pożywieniem i wodą ad libitum. Wszystkie procedury eksperymentalne zostały zatwierdzone przez instytucje zajmujące się opieką nad zwierzętami i stosują komitety odpowiednich instytucji i były prowadzone zgodnie z Przewodnik dla opieki i używania zwierząt laboratoryjnych (NationalResearchCouncil, 1996).

Chirurgia

Wszystkim zwierzętom wszczepiono kaniulę prowadzącą ze stali nierdzewnej 22g (Plastic One, Roanoke, VA) do komory bocznej [szczur: AP: 0.7, ML: -1.8, DV: -4.0 ∼ -5.0 (Paxinos i Watson, 1998); chomik: AP: + 1.0, ML, + 1.0, DV: -3.0 ∼ -5.0 (Morin and Wood, 2001), mm od bregma], pod Na⁺ znieczulenie pentobarbitalem (szczur: 50 mg / kg, chomik: 100mg / kg) jak opisano wcześniej (Wood i in., 2004). Wszystkie zabiegi chirurgiczne przeprowadzono w warunkach aseptycznych zgodnie z Zasady opieki nad zwierzętami laboratoryjnymi (NIH, 1985). Zwierzęta pozostawiono do regeneracji przez co najmniej tydzień po operacji przed badaniem.

Narkotyki

DHT, DHT-karboksymetylo-oksym (CMO), DHT-CMO-BSA, hemibursztynian DHT (Hemis) i DHT-Hemis-BSA otrzymano ze Steraloids (Newport, RI). W DHT-CMO-BSA DHT jest sprzężony z BSA w pozycji C3 z CMO jako łącznikiem. Podobnie, DHT jest połączony z BSA w pozycji C17 przez Hemis, tworząc DHT-Hemis-BSA. Oba DHT-CMO-BSA (Gatson i in., 2006) i DHT-Hemis-BSA (Braun i Thomas, 2003) zostały wcześniej wykorzystane do zbadania możliwego wpływu androgenów na błonę plazmatyczną. DHT rozpuszczono w wodnym roztworze 13% β-cyklodekstryny (βCD, Sigma-Aldrich, St. Louis, MO) przy 1μg / μl. Jak ustalono w naszym poprzednim badaniu u chomików, dawka ta powoduje silną odpowiedź operanta podczas samo-podawania ICV (DiMeo i Wood, 2006b). Pochodne DHT rozpuszczono w tym samym nośniku w równoważnym stężeniu molowym DHT (DHT-CMO: 1.25 μg / μl, DHT-CMO-BSA: 8.7 μg / μl, DHT-Hemis: 1.34 μg / μl, DHT-Hemis-BSA : 8.83μg / μl). BSA (Sigma-Aldrich) rozpuszczono w tym samym nośniku przy 7.45 μg / μl, aby uzyskać równoważne molowe stężenie BSA jak w DHT-CMO-BSA i DHT-Hemis-BSA. Leki zawierające BSA przygotowywano codziennie bezpośrednio przed użyciem, aby uniknąć degradacji, i wszystkie roztwory przesączono przez filtr 0.22 μm. Poprzednie badania wykazały, że tylko niewielka część steroidów dysocjuje od BSA (Stevis i in., 1999), a ta ilość jest niewystarczająca, aby wywołać znaczące efekty androgenne (Lieberherr i Grosse, 1994, Gatson i in., 2006). Podobnie, nasze wcześniejsze badania wykazały, że DHT jest samodzielnie podawany w 1.0 μg / μl, ale nie w 0.1 μg / μl (DiMeo i Wood, 2006b). Dlatego jest mało prawdopodobne, aby wolny DHT (> 10%) dysocjował od BSA w ilości wystarczającej do samodzielnego podawania.

Aparatura

Zwierzętom pozwolono na samodzielne podawanie leku lub roztworu nośnika 4 godz./dobę, 5 dni / tydzień w komorze operacyjnej (Med Associates, St. Albans, VT) zamkniętej w komorze tłumiącej dźwięk z wymuszoną wentylacją. Każda komora była wyposażona w światło domowe, otwory do dziurkowania nosa 2 i sterowaną komputerowo pompę strzykawkową połączoną z obrotowym płynem na ramieniu wagi. Roztwory ze szklanej strzykawki 100 μl dostarczono do zwierzęcia przez rurkę Tygon połączoną z krętlikiem. Rura łącząca krętlik i kaniulę ICV była chroniona metalową sprężyną. Roztwór leku lub nośnik dostarczano przez wewnętrzną kaniulę 28-ga wprowadzoną do kaniuli prowadzącej bezpośrednio przed badaniem. Każda infuzja dostarczała 1 μl roztworu w 0.2 μl / s. Dziurawe otwory znajdowały się 6 cm od podłogi pod światłem domu. Jeden z otworów do dziurkowania w nosie został oznaczony jako aktywny otwór do dziurkowania nosa. Reakcję na ten otwór zarejestrowano jako aktywne szturchanie nosa (R: aktywny-wzmocniony) i policzono w kierunku wymogu odpowiedzi (FR1 na 5) w celu wywołania infuzji. Po uruchomieniu infuzji światło domowe zgasło, a aktywny otwór podświetlono podczas infuzji 5, aby pomóc w odróżnieniu aktywnego otworu do dziurkowania nosa. Nagryzanie nosa w aktywnym otworze podczas tego limitu czasu 5-a było rejestrowane, ale nie liczyło się do dalszego wzmocnienia (NR: aktywny-niewzmocniony). Odpowiedź na drugi otwór do dziobania nosa została zarejestrowana jako nieaktywna nosa (I), ale nie spowodowała infuzji. Położenie aktywnego otworu do dziobania nosa z przodu lub z tyłu komory było zrównoważone, aby kontrolować preferencje boczne. Dane zostały zarejestrowane przez oprogramowanie WMPC (Med Associate) na komputerze z systemem Windows.

Samorząd administracji ICV

Szczury

Samo podawanie DHT u szczurów Tfm i WT następowało według schematu rosnącego stosunku stałego (FR) od FR1 do FR5. Szczury były początkowo szkolone na FR1, gdzie każda odpowiedź na aktywnym szturchnięciu nosa została wzmocniona. Następnie liczba odpowiedzi wymaganych do uzyskania infuzji została zwiększona o jeden co 5 dni. W FR5 do infuzji wymagane było pięć odpowiedzi na aktywnym dziurku w nosie. Ogólnie, szczury testowano na FR1 dla 10 dni i FR2 na FR5 (każdy dzień 5), w sumie dni 30. Szczury z każdego genotypu przydzielono losowo do grup DHT lub nośnika (Veh) i pozwolono im na samodzielne podawanie DHT lub nośnika βCD. Trzydzieści sześć szczurów (n_WT = 19, n_Tfm = 17) zostały użyte w tym eksperymencie.

Chomiki

Chomiki przetestowano w harmonogramie FR1 dla dni 15. We wcześniejszych badaniach dni 15 samo-podawania ICV T są wystarczające, aby uzyskać preferencję do aktywnego szturchania nosa. Chomiki przydzielono losowo do DHT (n = 8), DHT-CMO (n = 9), DHT-CMO-BSA (n = 10), DHT-Hemis (n = 11), DHT-Hemis-BSA (n = 8) ) lub grupy BSA (n = 9).

Analiza danych

Szczury

Dzienne wyniki preferencji dla aktywnego szturchania nosa zostały określone przez odjęcie nieaktywnych szturchańców nosa od sumy aktywnych wzmocnionych i aktywnych niewzmocnionych nosów (R + NR-I). Średni wynik preferencji obliczono dla każdego zwierzęcia od ostatnich 5 dni FR1 i podczas FR2 do FR5. Dodatkowo porównano średnią liczbę wzmocnień na sesję dla każdego zwierzęcia w każdym FR.

Dane analizowano metodą ANOVA 3, z harmonogramem genotypu (WT lub Tfm), lekiem (DHT lub nośnik) i FR (1? 5) jako czynnikami międzyosobniczymi. Harmonogram FR został potraktowany jako czynnik pośredni, ponieważ niektóre zwierzęta nie zdołały ukończyć wszystkich dni testów 30 z powodu zatkania kaniuli prowadzącej ICV. W tych przypadkach do analiz włączono tylko dane z ukończonych harmonogramów. Liczba zwierząt włączonych do każdego warunku jest pokazana w Tabela 1. Trójstronna ANOVA była śledzona przez odpowiednie ANOVA niższego rzędu dla prostych efektów. W razie potrzeby stosowano test Newmana-Keulsa dla porównań parami post-hoc.

Tabela 1

Masa ciała (średnia ± SEM wg) i liczba użytych szczurów (n) na początku każdego FR i koniec FR5. * Znacznie różni się od FR1 (p <0.05). # Znacząco różni się od WT (p < 0.05).

Chomiki

Poszczególne środki R, NR i I zostały użyte do analizy danych. Wynik preferencji dla każdego zwierzęcia określono przez odjęcie średniego nieaktywnego szturchnięcia nosa (I) od średniego aktywnego szturchnięcia nosa (R + NR-I). Średni wynik preferencji analizowano za pomocą jednej próbki t-test przeciwko 0 (tj. brak preferencji) dla każdej grupy. Dodatkowo, liczba otrzymanych wzmocnień została uśredniona dla każdego zwierzęcia. Średnie wzmocnienie otrzymane dla każdej grupy leków porównano z kontrolą BSA z niezależnymi próbkami 2 t-test. Zwierzęta, którym nie udało się ukończyć minimum sesji 5, wykluczono z analizy (1 każda z grup DHT-Hemis i DHT-Hemis-BSA).

Wszystkie analizy statystyczne przeprowadzono przy użyciu SPSS 12 (SPSS Inc., Chicago, IL). Do wszystkich analiz p <0.05 uznano za istotne statystycznie. Dane przedstawiono jako średnią ± SEM na 4 godziny sesji.

Efekt

Szczury WT i Tfm samodzielnie zarządzają DHT

Operant odpowiada

Ryc. 1 ilustruje średnią preferencję dla aktywnego kłucia w nos (R + RN - I) w każdym FR dla grup DHT i Veh. Szczury, które samodzielnie podawały DHT, wykazywały większą preferencję dla aktywnego szturchania nosa (73.1 ± 7.6 odpowiednio / 4 godz.) W porównaniu z kontrolnymi nośnikami (29.8 ± 3.5 odpowiednio / 4 godz .; F_1,145 = 31.77, p <0.001). Istniał również główny efekt harmonogramu FR (F_4,145 = 4.25, p <0.01), interakcje genotyp-lek (F._1,145 = 5.27, p = 0.02), i interakcja harmonogramu leku-FR (F_4,145 = 2.60, p = 0.02). Nie było głównego efektu genotypu, a inne interakcje nie były znaczące.

Rysunek 1

Średnia preferencja (aktywna - nieaktywne szturchanie nosem) dla szczurów samozarządzających DHT (górna) i pojazdu (dolna). Pokazano środki ± SEM dla każdego FR wraz z ogólną średnią ± SEM (z prawej). * Znacznie różni się od FR1 (p < (więcej …)

Testy post-hoc ujawniły, że samodziałające DHT u szczurów wykazywały znacznie większą preferencję niż harmonogram FR (F_4,73 = 4.18, p <0.01), zwiększając preferencję z FR1 (33.4 ± 4.4 odpowiednio / 4h) do FR4 (110.8 ± 26.7 odpowiednio / 4h) i FR5 (106.4 ± 18.9 odpowiednio / 4h). W tej grupie nie zaobserwowano wpływu genotypu (harmonogram genotyp-FR: F_4,73 = 0.13, ns; genotyp: F_1,73 = 0.86, ns).

Przeciwnie, szczurom samojezdnym pojazd nie wykazał zmiany preferencji w stosunku do harmonogramu FR (F_4,72 = 0.31, ns), i brak interakcji harmonogramu genotyp-FR (F_4,72 = 0.12, ns). W przeciwieństwie do DHT, szczury Tfm wykazywały większą preferencję niż WT w tej grupie (odpowiednio 42.3 ± 5.3 i 19.1 ± 4.0 resps / 4h; F_4,72 = 11.81, p < 0.01).

Napary

Średnia liczba infuzji DHT i Veh otrzymanych w każdym FR jest pokazana w Rys. 2. Ogólnie szczury otrzymały więcej wlewów, gdy pozwolono im na samodzielne podawanie DHT (26.9 ± 2.2 μg / 4h) w porównaniu z pojazdem (15.4 ± 1.9 μl / 4h, F_1,145 = 14.70, p <0.001). Istniał również główny efekt harmonogramu FR (F_1,145 = 3.32, p = 0.01) i interakcja genotyp-lek (F_1,145 = 6.41, p = 0.01). Wszystkie inne interakcje i główne efekty nie były znaczące.

Rysunek 2

Średnie wlewy otrzymywane przez szczury samozarządzające DHT (u góry) i pojazd (u dołu). Pokazano środki ± SEM dla każdego FR wraz z ogólną średnią ± SEM (z prawej). * Znacznie różni się od DHT FR1 (p <0.05). # Znacząco (więcej …)

Średnie dzienne spożycie DHT we wszystkich schematach FR było podobne u szczurów Tfm (24.3 ± 2.9 μg / 4hr) i WT (29.4 ± 3.4 μg / 4h). W obu grupach przyjmowanie leku pozostawało stałe, ponieważ harmonogram FR wzrósł (F_4,73 = 0.54, ns). Podczas FR1, Tfm i WT samce podawały odpowiednio DHT w 24.5 ± 2.3 μg / 4h i 37.3 ± 6.7 μg / 4h. Zgodnie z harmonogramem FR5, samo podawanie DHT uśredniło 18.3 ± 4.5 μg / 4h dla Tfm i 23.9 ± 5.9 μg / 4h dla szczurów WT. Ta grupa nie wykazywała różnic opartych na rozkładzie genotypu lub genotypu-FR (F_1,73 = 1.17, ns; fa_4,73 = 0.34, ns, odpowiednio).

W przeciwieństwie do tego, zarówno u szczurów Tfm, jak i WT, liczba wlewów do pojazdów znacznie spadła, ponieważ wymaganie FR wzrosło (F_4,72 = 4.73, p <0.01). Nieco zaskakująco, szczury Tfm samodzielnie podawały około dwa razy więcej nośnika (20.7 ± 2.4 μl / 4h) niż szczury WT (10.7 ± 1.4 μl / 4h, F_1,72 = 7.77, p <0.01). U szczurów Tfm przy FR1 liczba wlewów nośnika (39.9 ± 13.2 μl / 4 h) przewyższała liczbę wlewów DHT (24.5 ± 2.3 μl / 4 h). Jednak pod koniec eksperymentu samodzielne podawanie nośnika spadło do 10.3 ± 2.4 μl / 4h. Podobnie, szczury WT samodzielnie podawały 18.6 ± 4.1 μl / 4 h nośnika przy FR1, który spadł do 6.6 ± 1.8 μl / 4 h przy FR5.

Średnią masę ciała na początku każdego harmonogramu FR i liczbę zwierząt w każdym stanie przedstawiono w Tabela 1. Szczury WT były znacznie cięższe niż szczury Tfm (F_1,174 = 144.62, p <0.001), a wszystkie grupy z czasem przybrały na wadze (F._5,174 = 5.59, p <0.001). Nie stwierdzono wpływu stanu leku (DHT vs Veh) na masę ciała (F._{1, 174} = 0.31, ns), lub dowolna interakcja. Spożycie DHT dostosowane do masy ciała było podobne w obu genotypach zarówno w FR1 (WT: 77.9 μg / kg, Tfm: 65.4 μg / kg) i FR5 (WT: 46.5 μg / kg, Tfm: 42.6 μg / kg).

Chomiki syryjskie samodzielnie podają DHT skoniugowane z BSA

Operant odpowiada

Chomiki samodzielnie podawały DHT i DHT skoniugowane z BSA, ale nie tylko z BSA. Rys. 3a pokazuje średnią preferencję (aktywne - nieaktywne szturchnięcia) dla DHT, BSA, DHT-CMO-BSA i DHT-Hemis-BSA, DHT-CMO, DHT-Hemis. Zgodnie z naszymi wcześniejszymi badaniami, chomiki wykazywały preferencję do aktywnego szturchania w nos podczas samodzielnego podawania DHT (t₇ = 4.34, p <0.01), ale nie wykazywał preferencji przy samodzielnym podawaniu BSA (t₈ = 1.03, ns). Podobnie chomiki preferowały aktywne szturchanie nosa zarówno DHT-CMO-BSA (t₉ = 2.71, p = 0.02) i DHT-Hemis-BSA (t₇ = 2.92, p = 0.02). Z DHT dołączonym do samych linkerów, chomiki samodzielnie zarządzają DHT-CMO (t₈ = 3.91, p <0.01), ale nie wykazywały znaczącej preferencji przy samodzielnym podawaniu DHT-Hemis (t₁₀ = 1.87, p = 0.09). W przypadku DHT-Hemis odpowiedzi dotyczące aktywnego szturchania nosa (40.5 ± 10.3 wzgl. / 4h) były podobne do tych dla DHT-Hemis-BSA (41.2 ± 11.4 wzgl. / 4h), ale te samce wykazywały również zwiększoną odpowiedź na nieaktywny nos -poke (28.7 ± 6.6 wzgl. / 4h) w porównaniu do tych dla DHT-Hemis-BSA (20.3 ± 4.4 wzgl. / 4h).

Rysunek 3

3a: Średnia preferencja (aktywna - nieaktywne szturchanie nosem) dla chomików samozarządzających BSA (n = 9), DHT (n = 8), DHT-CMO-BSA (DCB, n = 10) i DHT-Hemis-BSA ( DHB, n = 8), DHT-CMO (DC, n = 8) i DHT-hemis (DH, n = 11). * Znacznie różni się od (więcej …)

Napary

Liczba naparów otrzymanych dla każdej grupy jest pokazana w Rys. 3b. Chomiki otrzymały znacznie więcej infuzji DHT niż BSA (t₁₅ = 3.04, p = 0.01). Podobnie chomiki otrzymały więcej infuzji, gdy pozwolono im na samodzielne podawanie DHT-Hemis-BSA (t₁₅ = 2.72, p = 0.02) lub DHT-CMO (t₁₆ = 2.70, p = 0.02) w porównaniu do BSA. Liczby wlewów otrzymanych dla grup DHT-CMO-BSA (17.2 ± 3.2 μl / 4hr) i DHT-Hemis (22.7 ± 5.9 μl / 4hr) były podobne do tych z samopodawaniem DHT, DHT-Hemis-BSA i DHT- CMO. Niemniej jednak chomiki nie otrzymały znacząco więcej DHT-CMO-BSA (t₁₇ = 1.96, p = 0.07) lub DHT-Hemis (t₁₈ = 1.91, p = 0.07) w porównaniu do BSA.

Przedawkować

Jedenaście chomików 55 zmarło przed zakończeniem wszystkich sesji testowych 15. Opisywano uprzednio zgony z powodu przedawkowania androgenów podczas samodzielnego podawania testosteronu (Peters and Wood, 2005). W niniejszym badaniu 2 samców 8 (25%) zmarł podczas samopodawania DHT, podobnie jak w przypadku 24% podanego w przypadku przedawkowania testosteronu (Peters and Wood, 2005). Samo-podawanie DHT-CMO i DHT-Hemis wiązało się z największymi stratami (każdy 3 8 na grupę, 38%), podczas gdy wśród chomików było niewiele zgonów BSA (1 z 9, 11%) lub DHT -Hemis-BSA (0 z 8). Podobnie jak w przypadku przedawkowania testosteronu, żaden z chomików w niniejszym badaniu nie zmarł podczas samodzielnego podawania. Zamiast tego chomiki zmarły kilka godzin później w swoich klatkach domowych, z ciężką depresją lokomotoryczną i oddechową.

Przedawkowanie testosteronu jest ściśle skorelowane z spożyciem testosteronu, szczególnie maksymalne spożycie na sesję (Peters and Wood, 2005). Rys. 4 porównuje wyniki preferencji, liczbę otrzymanych wzmocnień i maksymalne spożycie dla chomików, które ukończyły wszystkie sesje testowe 15, oraz tych, które tego nie zrobiły. Obie grupy wykazały znaczną preferencję do aktywnego szturchania nosa (p <0.05). Jednak preferencja była istotnie większa u chomików, które padły podczas samodzielnego podawania (25.7 ± 5.2 resp / 4h) w porównaniu z tymi, które przeżyły (9.5 ± 2.0 resp / 4h, t₅₃ = 3.42, p <0.01). Chomiki, które nie ukończyły 15 sesji, otrzymały ponad dwa razy więcej infuzji na sesję (31.2 ± 5.0 inf / 4h) niż te, które ukończyły wszystkie sesje (14.8 ± 1.1 inf / 4h, t₅₃ = 5.05, p <0.001). Ponadto w przypadku chomików, które padły podczas badania, maksymalne spożycie na sesję było znacznie wyższe (77.0 ± 9.8 inf / 4h) niż w przypadku samców, które przeżyły (36.1 ± 2.9 inf / 4h, t₅₃ = 5.41, p < 0.001).

Rysunek 4

Średnie wyniki preferencji (po lewej), otrzymane infuzje (w środku) i maksymalne spożycie na sesję (po prawej) dla chomików, które ukończyły wszystkie 15 sesji (C15, n = 44) i tych, które ich nie ukończyły (<15, n = 11). Średnie grupowe ± SEM są pokazane jako krzyżyki. (więcej …)

Dyskusja

Samo-podawanie androgenów może przebiegać za pośrednictwem związanych z błoną, ale nie jądrowych receptorów androgenowych

Obecne badania pokazują, że klasyczne AR nie są niezbędne do samodzielnego podawania androgenów. Zarówno szczury Tfm, jak i WT rozwinęły preferencje do aktywnego szturchania nosa podczas samodzielnego podawania DHT. Co więcej, byli w stanie zareagować na rosnący harmonogram FR, zwiększając aktywne szturchanie nosem, utrzymując tym samym stały poziom przyjmowania leków niezależnie od harmonogramu FR. Natomiast szczury otrzymujące pojazd nie zareagowały na zmiany w harmonogramie FR. Ich aktywne szturchanie nosem nie zwiększyło się znacząco w odpowiedzi na zmiany w harmonogramie FR, a otrzymywali oni mniej naparów, ponieważ wzrósł wymóg odpowiedzi. Ponieważ wiązanie ligandu do „klasycznego” jądrowego receptora androgenowego jest zagrożone u mutantów Tfm, potwierdza to naszą hipotezę, że wzmacnianie androgenów odbywa się za pośrednictwem alternatywnych szlaków.

Niespodziewanie wysoka reakcja pojazdu na szczury Tfm prawdopodobnie nie jest spowodowana samym pojazdem. Obserwowaliśmy podobne zjawiska w oddzielnej grupie szczurów Tfm, które nie otrzymywały żadnych wlewów (dane nie pokazane). Zamiast tego może to być związane z feminizowanymi cechami behawioralnymi u samców Tfm. Zwiększone szturchanie nosa przez szczury Tfm może być analogiczne do wyższych spadków głowy eksploracyjnej obserwowanych u samic szczurów (Brown and Nemes, 2008). Alternatywnie wiadomo, że szczury i myszy Tfm wykazują podwyższone zachowania lękowe (Zuloaga i in., 2006, Zuloaga i in., 2008a). Być może uspokajające / przeciwlękowe działanie DHT (Agren i in., 1999, Arnedo i in., 2000, Frye i Seliga, 2001, Berbos i in., 2002, Peters and Wood, 2005) osłabił zachowania podobne do lęku, gdy szczury Tfm same podawały DHT.

Ponadto, samodzielne podawanie koniugatów DHT-BSA u samców chomików dostarcza dowodów, że androgeny mogą działać na neuronalną błonę plazmatyczną, aby mieć działanie wzmacniające. Chomiki wykazywały znaczącą preferencję dla obu koniugatów DHT-BSA. Dawki podawane samodzielnie są zgodne z naszymi poprzednimi badaniami nad T, DHT i powszechnie stosowanymi sterydami (Ballard i Wood, 2005, DiMeo i Wood, 2006b). W przeciwieństwie do tego, chomiki nie wykazywały preferencji wyłącznie do BSA. Dane dotyczące śmiertelności i przyjmowania leków pokazują, że DHT i jego pochodne mogą być śmiertelne, rozszerzając nasze poprzednie dane dotyczące przedawkowania T (Peters and Wood, 2005).

Obecne badanie ujawnia specyficzny dla gatunku wzór odpowiedzi operanta. Chomiki nie preferowały aktywnego szturchania nosem, podczas gdy pojazd samorządny, jak wcześniej wykazano (Johnson and Wood, 2001, Drewno, 2002, DiMeo i Wood, 2004, Triemstra i Wood, 2004, Wood i in., 2004, Ballard i Wood, 2005, DiMeo i Wood, 2006b). Jednak u szczurów istniała wyraźna preferencja do aktywnego szturchania nosa niezależnie od otrzymanego leku. Podobną tendencję zaobserwowaliśmy w naszym poprzednim badaniu dotyczącym samopodawania dożylnego T u szczurów, chociaż nie było ono statystycznie istotne (Wood i in., 2004). Opierając się na charakterystycznej dla gatunku różnicy behawioralnej w samopodawaniu, należy zachować ostrożność podczas porównywania danych behawioralnych od szczurów i chomików.

Istnieje kilka zastrzeżeń, które należy wziąć pod uwagę przy interpretacji obecnego badania. Po pierwsze, jądrowe AR ze znacząco upośledzonym wiązaniem ligandu są nadal obecne u szczurów Tfm (Yarbrough i in., 1990), w przeciwieństwie do myszy Tfm (He i in., 1991). Możliwe, że te zmutowane jądrowe AR są wystarczające do pośredniczenia w działaniu androgenów w dawkach ponadfizjologicznych. Po drugie, koniugaty DHT-BSA mogą ulegać degradacji in vivo, co skutkuje darmowym DHT. Chociaż nie wydaje się to być istotnym problemem in vitro (Lieberherr i Grosse, 1994, Gatson i in., 2006), stopień i przebieg czasowy degradacji DHT-BSA in vivo w mózgu jest obecnie nieznany. Wreszcie, koniugaty DHT-BSA mogą nie przenikać znacząco do tkanki mózgowej. DHT-BSA jest znacznie większy niż DHT, a zatem wpływ DHT-BSA obserwowany w obecnym badaniu prawdopodobnie będzie przebiegał w miejscach blisko komór.

Pomimo tych zastrzeżeń te dwa różne podejścia dały spójne wyniki, które zdecydowanie przemawiają przeciwko konieczności jądrowego AR w wzmacnianiu androgenów. Ponadto, samo podawanie koniugatów BSA sugeruje, że androgeny mogą działać na błonie plazmatycznej w wzmacnianiu androgenów. Według naszej wiedzy, obecne badanie stanowi pierwsze in vivo dowody na istotny wpływ behawioralny androgenów na błonę plazmatyczną.

Androgeny wywierają szybki, niezależny od broni jądrowej wpływ na nagrodę

Kilka innych badań dotyczących nagrody androgenowej wykazało wyniki zgodne z efektami niegenomowymi lub błony komórkowej. CPP rozwija się w ciągu 30 min systemowego wstrzyknięcia T (Alexander i in., 1994), przebieg czasowy zgodny z ostrymi niegenomowymi efektami T. CPP może być również indukowany przez infuzje T lub jego metabolitu wewnątrz Acb (Packard i in., 1997, Frye i in., 2002), chociaż Acb ma niewiele genomowych AR. Ponadto VTA wyraża Fos w odpowiedzi na infuzję T ICV (Dimeo i Wood, 2006a), pomimo braku znaczącej klasycznej ekspresji AR tam. Obecne badania nie dostarczają informacji dotyczących miejsca działania w mózgu. Niemniej jednak wskazuje to, że względny brak jądrowego AR nie jest wystarczającym powodem do wykluczenia struktur takich jak Acb i VTA z potencjalnych miejsc, które mogą pośredniczyć w efektach androgennych.

Szybkie działanie steroidów w błonie komórkowej w prążkowiu grzbietowym i brzusznym nie ogranicza się do androgenów. Wiadomo, że progestyny indukują CPP, prawdopodobnie za pośrednictwem receptorów kwasu gamma-aminomasłowego (GABA) w Acb (Frye, 2007). Estrogeny wywierają również szybkie, pośredniczone przez receptor błonowy działanie w prążkowiu grzbietowym (Mermelstein i in., 1996, Becker i Rudick, 1999). Receptor związany z błoną został już wyizolowany dla progestyn (Zhu i in., 2003), a dowody gromadzą się dla receptorów powierzchniowych estrogenów (przegląd w Vasudevan i Pfaff, 2007) i androgeny (przegląd w Thomas i wsp., 2006). Podczas gdy estrogeny również wzmacniają (DiMeo i Wood, 2006b), wzmacniające efekty T wydają się być głównie androgenne. Chomiki samodzielnie zarządzają niearomatyzującymi androgenami, takimi jak drostanolon i DHT (Ballard i Wood, 2005, DiMeo i Wood, 2006b). Dodatkowo, antyandrogenowy flutamid może blokować T samopodawanie (Peters and Wood, 2004). Chociaż może się to wydawać sprzeczne z rolą błony AR zgłoszoną w tym badaniu, doniesiono, że flutamid blokuje również aktywację AR błony (Braun i Thomas, 2003, Braun i Thomas, 2004).

Właściwości błonowych receptorów androgenowych

Historycznie uważano, że działanie steroidów, w tym androgenów, jest transdukowane przez procesy za pośrednictwem receptora jądrowego. Jednak doniesienia o szybkim działaniu androgenów, przypuszczalnie za pośrednictwem receptorów związanych z błoną, są dostępne od kilku dziesięcioleci. Na przykład, w środkowym obszarze przedbłonkowym androgeny mogą zmieniać strzelanie neuronalne w ciągu kilku sekund (Yamada, 1979) do minut (Pfaff i Pfaffmann, 1969). Ponadto Orsini i współpracownicy (Orsini, 1985, Orsini i in., 1985) wykazały szybką modyfikację częstotliwości odpalania neuronów przez androgeny w bocznym podwzgórzu (LHA). Ten efekt androgenów w LHA może mieć szczególne znaczenie dla niniejszego badania, ponieważ wiadomo, że LHA bierze udział w obwodzie nagrody (Olds i Milner, 1954) i LHA oreksyna / hipokretyna jest regulowana przez sterydy gonadowe (Muschamp i in., 2007).

Typy komórek z możliwymi membranami AR obejmują glej (Gatson i in., 2006), gonadal (Braun i Thomas, 2003, Braun i Thomas, 2004) i komórki odpornościowe (Benten i in., 1999, Guo i in., 2002), miocyty (Estrada i in., 2003) i osteoblasty (Lieberherr i Grosse, 1994). Chociaż tożsamość molekularna nie została jeszcze określona, kandydaci na błonę AR obejmują receptory błonowe ze znanymi miejscami wiązania steroidów, takimi jak GABA-A (omówiony w Lambert i in., 2003) i podjednostki NR2 receptorów kwasu N-metylo-D-asparaginowego (Malayev i in., 2002). Alternatywnie, Thomas i współpracownicy (2004) zgłosili dowody na nowy receptor sprzężony z białkiem G jako błonowy AR. Ponadto w obecnym badaniu nie można wykluczyć wpływu androgenów niezwiązanych z określonym receptorem.

Niedawny in vitro badania sugerują, że istnieje wiele AR błon lub więcej niż jedno miejsce wiązania na pojedynczym receptorze, jak zaproponowano dla receptora progesteronu błonowego (Ramirez i in., 1996). W wielu typach komórek błona AR wydaje się być receptorem błonowym sprzężonym z Gq / o (Lieberherr i Grosse, 1994, Benten i in., 1999, Zhu i in., 1999, Guo i in., 2002, Estrada i in., 2003). Jednak właściwości wiązania steroidów i wrażliwość na antyandrogeny przypuszczalnej błony AR różnią się znacznie w zależności od typu komórki. Na przykład antyandrogeny mogą blokować wpływ DHT na komórki jajnikowe krakacza (Braun i Thomas, 2003, Braun i Thomas, 2004), podczas gdy nie są skuteczne w innych typach komórek (Lieberherr i Grosse, 1994, Benten i in., 2004, Gatson i in., 2006), lub może nawet wywoływać efekty podobne do agonistycznych w komórkach hipokampa (Szczupak, 2001, Nguyen i in., 2007) i kilka linii komórek rakowych (Peterziel i in., 1999, Zhu i in., 1999, Evangelou i in., 2000, Papakonstanti i in., 2003). Ponadto odnotowano różne charakterystyki wiązania T dla różnych narządów u ryb (Braun i Thomas, 2004).

Nasze doświadczenie z powszechnie wykorzystywanymi AAS wskazuje, że główne modyfikacje w pierścieniu A (w C2 i / lub C3) iw C17 mają tendencję do zakłócania samo-administrowania (Ballard i Wood, 2005). Na przykład stanozolol, który ma główną modyfikację w C2 i C3, a także grupę metylową przyłączoną do C17, nie jest samoleczący. W obecnym badaniu chomiki samodzielnie podawały BSA skoniugowane z C3 (DHT-CMO-BSA) i C17 (DHT-Hemis-BSA). Konieczne są dalsze badania w celu wyjaśnienia właściwości androgenów podawanych samodzielnie.

Znaczenie kliniczne

AAS, zwłaszcza T, są zdecydowanie najczęściej stosowanymi przez sportowców środkami zwiększającymi wydajność, odpowiadającymi za prawie połowę pozytywnych testów dopingowych (Światowa Agencja Antydopingowa, 2006). Biorąc pod uwagę tak szerokie zastosowanie, nadużywanie AAS ma szerokie konsekwencje zdrowotne. Skutki uboczne AAS związane z sercem i wątrobą są dobrze znane (Leshner, 2000). Uważa się, że te i anaboliczne efekty AAS są mediowane przez jądrowy AR. Jednak możliwe, niezależne od androgenów efekty działania androgenów sugerują, że wpływ AAS może rozciągać się znacznie poza struktury z jądrową ekspresją AR.

Jeśli chodzi o podobieństwo do innych narkotyków, AAS wywołuje różne efekty i ma różne mechanizmy działania od stymulantów. W przeciwieństwie do stymulantów (Graybiel i in., 1990), AAS wywołuje aktywację c-Fos tylko w VTA, a nie w Acb (Dimeo i Wood, 2006a). Ponadto AAS osłabia indukowane stymulantem uwalnianie DA Acb (Birgner i in., 2006) i ostro hamują uwalnianie DA (Triemstra i in., 2008). Zachowawczo, AAS nie indukują aktywacji lokomotorycznej stymulantów (Peters and Wood, 2005).

Zamiast tego, reakcje behawioralne na ostre AAS przypominają reakcje opioidów lub benzodiazepin, prawdopodobnie wywierając dodatkowe działanie, gdy są wzięte razem. Ostra ekspozycja na AAS zmniejsza funkcje autonomiczne, w tym oddychanie i temperaturę ciała (Peters and Wood, 2005). Depresja autonomiczna wywołana AAS przypomina objawy przedawkowania opioidów i jest blokowana przez antagonistę opioidów, naltrekson (Peters and Wood, 2005). Ponadto nandrolon, powszechnie stosowany AAS, nasila hipotermiczne działanie morfiny i nasila wytrącone naloksonem objawy odstawienia morfiny (Celerier i in., 2003). Ponadto dobrze wiadomo, że ostre AAS mają działanie uspokajające / przeciwlękowe (Agren i in., 1999, Arnedo i in., 2000, Frye i Seliga, 2001, Berbos i in., 2002, Peters and Wood, 2005), prawdopodobnie za pośrednictwem ich bezpośredniego wpływu na receptory GABA-A (Masonis i McCarthy, 1995, Masonis i McCarthy, 1996). Zwiększone spożycie etanolu u szczurów przewlekle leczonych AAS może być również odzwierciedleniem zmienionej funkcji GABAergicznej (Johansson i in., 2000).

Nasze odkrycia dotyczące przedawkowania budzą dodatkowe obawy dotyczące zdrowia. Obecnie klasyfikacja AAS jako substancji kontrolnych opiera się na ich właściwościach anabolicznych (Ustawa o substancjach kontrolowanych, 1991). Obecne badanie pokazuje jednak, że skuteczność anaboliczna AAS niekoniecznie odpowiada ich właściwościom wzmacniającym i ryzyku przedawkowania. Oprócz koniugatów DHT-BSA, DHT-CMO stosowane w tym badaniu nie jest substancją kontrolowaną, chociaż jej wzmacniające właściwości i śmiertelność z powodu przedawkowania wydają się być dość podobne do DHT i T (Peters and Wood, 2005). Wzorzec przedawkowania również przypominał wzorzec wcześniej zgłaszany dla T (Peters and Wood, 2005), gdzie wysokie spożycie spowodowało śmiertelność 24 do 48 godzin później. W świetle tych ustaleń, kryteria stosowane przy planowaniu sterydów jako substancji kontrolowanej mogą wymagać zmian w celu uwzględnienia ich odpowiedzialności za nadużywanie i toksyczności, oprócz siły anabolicznej.

Wyniki obecnego badania sugerują, że jądrowy AR, jedyny dotychczas wyizolowany AR, nie jest niezbędny dla wzmocnienia androgenów. Zamiast tego wyniki sugerują, że wzmocnienie androgenów jest transdukowane w błonie plazmatycznej. W związku z tym konieczne są dalsze badania tożsamości domniemanej błony AR, ich cech funkcjonalnych i rozmieszczenia anatomicznego, aby wyjaśnić mechanizm nadużywania AAS i jego implikacje kliniczne.

Przypisy

Zastrzeżenie wydawcy: Jest to plik PDF z nieedytowanym manuskryptem, który został zaakceptowany do publikacji. Jako usługa dla naszych klientów dostarczamy tę wczesną wersję manuskryptu. Rękopis zostanie poddany kopiowaniu, składowi i przeglądowi wynikowego dowodu, zanim zostanie opublikowany w ostatecznej formie cytowania. Należy pamiętać, że podczas procesu produkcyjnego mogą zostać wykryte błędy, które mogą wpłynąć na treść, a wszystkie zastrzeżenia prawne, które odnoszą się do czasopisma, dotyczą.

Referencje

Agren G, Thiblin I, Tirassa P, Lundeberg T, Stenfors C. Behawioralne działanie przeciwlękowe niskodawkowych sterydów anaboliczno-androgennych u szczurów. Physiol Behav. 1999;66: 503-509. [PubMed]
Alexander GM, Packard MG, Hines M. Testosteron ma satysfakcjonujące właściwości afektywne u samców szczurów: implikacje dla biologicznych podstaw motywacji seksualnej. Behav Neurosci. 1994;108: 424-428. [PubMed]
Arnedo MT, Salvador A, Martinez-Sanchis S, Gonzalez-Bono E. Nagradzające właściwości testosteronu u nietkniętych samców myszy: badanie pilotażowe. Pharmacol Biochem Behav. 2000;65: 327-332. [PubMed]
Ballard CL, Wood RI. Samokomorowe podawanie do mózgu powszechnie nadużywanych steroidów anaboliczno-androgennych u samców chomików (Mesocricetus auratus): nandrolonu, drostanolonu, oksymetolonu i stanozololu. Behav Neurosci. 2005;119: 752-758. [PubMed]
Becker JB, Rudick CN. Szybkie działanie estrogenu lub progesteronu na indukowany amfetaminą wzrost dopaminy w prążkowiu jest wzmocnione przez estrogenowanie: badanie mikrodializy. Pharmacol Biochem Behav. 1999;64: 53-57. [PubMed]
Benten WP, Guo Z, Krucken J, Wunderlich F. Szybkie działanie androgenów w makrofagach. Steroidy. 2004;69: 585-590. [PubMed]
Benten WP, Lieberherr M, Stamm O, Wrehlke C, Guo Z, Wunderlich F. Sygnalizacja testosteronu przez internalizowalne receptory powierzchniowe w makrofagach wolnych od receptorów androgenowych. Mol Biol Cell. 1999;10: 3113-3123. [Artykuł bezpłatny PMC] [PubMed]
Berbos ZJ, Chu L, Wood RI. Ostre efekty behawioralne sterydów anabolicznych: lęk, stereotypy i aktywność ruchowa. Horm Behav. 2002;41: 457.
Birgner C, Kindlundh-Hogberg AM, Nyberg F, Bergstrom L. Zmienione pozakomórkowe poziomy DOPAC i HVA w jądrze półleżącym szczura w odpowiedzi na podchroniczne podawanie nandrolonu i późniejsze prowokowanie amfetaminą. Neurosci Lett 2006
Braun AM, Thomas P. Androgeny hamują syntezę estradiol-17beta w jajnikach rogacza atlantyckiego (Micropogonias undulatus) przez mechanizm niegenomiczny zainicjowany na powierzchni komórki. Biol Reprod. 2003;69: 1642-1650. [PubMed]
Braun AM, Thomas P. Charakterystyka biochemiczna błonowego receptora androgenowego w jajniku rogacza atlantyckiego (Micropogonias undulatus) Biol Reprod. 2004;71: 146-155. [PubMed]
Brower KJ. Nadużywanie i uzależnienie od steroidów anabolicznych. Curr Psychiatr Rep. 2002;4: 377-387.
Brower KJ, Blow FC, Young JP, Hill EM. Objawy i korelaty uzależnienia od sterydów anaboliczno-androgennych. Br J Addict. 1991;86: 759-768. [PubMed]
Brown GR, Nemes C. Zachowanie eksploracyjne szczurów w aparacie z dziurkami: zanurzenie głowy jest miarą neopofilii? Zachowawcze procesy. 2008;78: 442-448. [Artykuł bezpłatny PMC] [PubMed]
Celerier E, Yazdi MT, Castane A, Ghozland S, Nyberg F, Maldonado R. Wpływ nandrolonu na ostre reakcje morfiny, tolerancję i uzależnienie u myszy. Eur J Pharmacol. 2003;465: 69-81. [PubMed]
Choi PY, papież HG., Jr Przemoc wobec kobiet i nielegalne stosowanie sterydów anaboliczno-androgennych. Ann Clin Psychiatry. 1994;6: 21-25. [PubMed]
Tytuł 21, rozdział 13 - Zapobieganie i kontrola nadużywania narkotyków Ustawa o substancjach kontrolowanych. 1991
DiMeo AN, Wood RI. Androgeny krążące zwiększają wrażliwość na samodzielne podawanie testosteronu u samców chomików. Pharmacol Biochem Behav. 2004;79: 383-389. [PubMed]
Dimeo AN, Wood RI. ICV testosteron indukuje Fos w męskim mózgu chomika syryjskiego. Psychoneuroendocrinology. 2006a;31: 237-249. [PubMed]
DiMeo AN, Wood RI. Samo podawanie estrogenu i dihydrotestosteronu u samców chomików. Horm Behav. 2006b;49: 519-526. [PubMed]
Estrada M, Espinosa A, Muller M, Jaimovich E. Testosteron stymuluje wewnątrzkomórkowe uwalnianie wapnia i kinazy białkowe aktywowane mitogenem poprzez receptor sprzężony z białkiem G w komórkach mięśni szkieletowych. Endokrynologia. 2003;144: 3586-3597. [PubMed]
Evangelou A, Jindal SK, Brown TJ, Letarte M. Regulacja w dół transformujących receptorów beta czynnika wzrostu przez androgen w komórkach raka jajnika. Cancer Res. 2000;60: 929-935. [PubMed]
Fernandez R, Collado P, Garcia Doval S, Garcia-Falgueras A, Guillamon A, Pasaro E. Molekularna metoda klasyfikacji genotypów uzyskanych w kolonii hodowlanej ze szczurów feminizowanych jąder (Tfm). Horm Metab Res. 2003;35: 197-200. [PubMed]
Frye CA. Progestyny wpływają na motywację, nagrodę, uwarunkowania, stres i / lub reakcję na narkotyki. Pharmacol Biochem Behav. 2007;86: 209-219. [PubMed]
Frye CA, Rhodes ME, Rosellini R, Svare B. Jądro półleżące jako miejsce działania dla nagradzających właściwości testosteronu i jego metabolitów o obniżonej zawartości 5alpha. Pharmacol Biochem Behav. 2002;74: 119-127. [PubMed]
Frye CA, Seliga AM. Testosteron zwiększa analgezję, anksjolizę i funkcje poznawcze samców szczurów. Neuronauka poznawcza, afektywna i behawioralna. 2001;1: 371-381.
Gatson JW, Kaur P, Singh M. Dihydrotestosteron różnicuje modulowaną mitogenem kinazę białkową i szlaki kinazy / Akt fosfoinozytolu 3 poprzez jądrowy i nowy receptor androgenowy w komórkach C6. Endokrynologia. 2006;147: 2028-2034. [PubMed]
Graybiel AM, Moratalla R, Robertson HA. Amfetamina i kokaina indukują swoistą dla leku aktywację genu c-fos w przedziałach macierzy striosomowej i podgrupach limbicznych prążkowia. Proc Natl Acad Sci US A. 1990;87: 6912-6916. [Artykuł bezpłatny PMC] [PubMed]
Guo Z, Benten WP, Krucken J, Wunderlich F. Nongenomic sygnalizacja wapniem testosteronu. Działania genotropowe w makrofagach wolnych od receptorów androgenowych. J Biol Chem. 2002;277: 29600-29607. [PubMed]
He WW, Kumar MV, Tindall DJ. Mutacja zmiany ramienia w genie receptora androgenowego powoduje całkowitą niewrażliwość na androgeny u myszy z feminizowanymi jądrami. Nucleic Acids Res. 1991;19: 2373-2378. [Artykuł bezpłatny PMC] [PubMed]
Johansson P, Lindqvist A, Nyberg F, Fahlke C. Sterydy anaboliczno-androgenne wpływają na spożycie alkoholu, zachowania obronne i peptydy opioidowe mózgu u szczura. Pharmacol Biochem Behav. 2000;67: 271-279. [PubMed]
Johnson LR, Wood RI. Samosterowanie doustnym testosteronem u samców chomików. Neuroendokrynologia. 2001;73: 285-292. [PubMed]
Kouri EM, Lukas SE, Papież HG, Jr, Oliva PS. Zwiększona agresywna odpowiedź u ochotników płci męskiej po podaniu stopniowo rosnących dawek cypionianu testosteronu. Drug Alcohol Depend. 1995;40: 73-79. [PubMed]
Lambert JJ, Belelli D, Peden DR, Vardy AW, Peters JA. Modulacja neurosteroidowa receptorów GABAA. Prog Neurobiol. 2003;71: 67-80. [PubMed]
Leshner AI. (Seria raportów badawczych NIDA).Anaboliczne nadużywanie steroidów. 2000: 1-8.
Lieberherr M, Grosse B. Androgeny zwiększają wewnątrzkomórkowe stężenie wapnia i tworzą trisfosforan inozytolu 1,4,5 i diacyloglicerol poprzez białko G wrażliwe na toksynę krztuścową. J Biol Chem. 1994;269: 7217-7223. [PubMed]
MacLusky NJ, Hajszan T, Johansen JA, Jordan CL, Leranth C. Wpływ androgenów na liczby synaps kręgosłupa CA1 w hipokampie utrzymuje się u samców szczurów Tfm z wadliwymi receptorami androgenowymi. Endokrynologia. 2006;147: 2392-2398. [PubMed]
Malayev A, Gibbs TT, Farb DH. Hamowanie odpowiedzi NMDA przez siarczan pregnenolonu ujawnia selektywną modulację podtypów receptorów NMDA przez siarczanowane steroidy. Br J Pharmacol. 2002;135: 901-909. [Artykuł bezpłatny PMC] [PubMed]
Masonis AE, McCarthy MP. Bezpośrednie działanie anabolicznych / androgennych steroidów, stanozololu i 17-alfa-metylotestosteronu, na wiązanie benzodiazepin do. receptor kwasu gamma-aminomasłowego (a). Neurosci Lett. 1995;189: 35-38. [PubMed]
Masonis AE, McCarthy MP. Wpływ androgennego / anabolicznego sterydu na stanozolol na funkcję receptora GABAA: stymulowane przez GABA napływ 36Cl- i [35S] TBPS. J Pharmacol Exp Ther. 1996;279: 186-193. [PubMed]
Mermelstein PG, Becker JB, Surmeier DJ. Estradiol zmniejsza prądy wapnia w neuronach prążkowia szczura przez receptor błonowy. J Neurosci. 1996;16: 595-604. [PubMed]
Morin LP, Wood RI. Atlas stereoskopowy Mózgu Złotego Chomika. Academic Press; San Diego: 2001.
Muschamp JW, Dominguez JM, Sato SM, Shen RY, Hull EM. Rola hipokretyny (oreksyny) w zachowaniach seksualnych mężczyzn. J Neurosci. 2007;27: 2837-2845. [PubMed]
Rada NR, redaktor. Krajowa Rada Badań. Przewodnik dotyczący opieki i użytkowania zwierząt laboratoryjnych. National Research Council; Waszyngton, DC: 1996.
Nguyen TV, Yao M, Pike CJ. Flutamid i octan cyproteronu wywierają działanie agonistyczne: indukowanie neuroprotekcji zależnej od receptora androgenowego. Endokrynologia. 2007;148: 2936-2943. [PubMed]
NIH. Zasada opieki nad zwierzętami laboratoryjnymi. Narodowy Instytut Zdrowia; Bethesda, Maryland: 1985.
Olds J, Milner PM. Pozytywne wzmocnienie wytworzone przez elektryczną stymulację obszaru przegrody i innych obszarów mózgu szczura. J Comp Physiol Psychol. 1954;47: 419-427. [PubMed]
Orsini JC. Bezpośrednie działanie androgenów na boczną aktywność podwzgórzowego neuronu u samca szczura: II. Badanie wyrzucania ciśnienia. Brain Res Bull. 1985;15: 547-552. [PubMed]
Orsini JC, Barone FC, Armstrong DL, Wayner MJ. Bezpośrednie działanie androgenów na boczną aktywność podwzgórza w neuronach u samca szczura: I. Badanie mikrottoforetyczne. Brain Res Bull. 1985;15: 293-297. [PubMed]
Packard MG, Cornell AH, Alexander GM. Nagradzające właściwości afektywne zastrzyków testosteronu wewnątrz jądra półleżącego. Behav Neurosci. 1997;111: 219-224. [PubMed]
Packard MG, Schroeder JP, Alexander GM. Wyrażanie preferencji miejsca uwarunkowanego testosteronem jest blokowane przez wstrzyknięcie alfa-flupentiksolem obwodowym lub półleżącym. Horm Behav. 1998;34: 39-47. [PubMed]
Papakonstanti EA, Kampa M, Castanas E, Stournaras C. Szybki, niegenomowy szlak sygnałowy reguluje reorganizację aktyny indukowaną przez aktywację błonowych receptorów testosteronu. Mol Endocrinol. 2003;17: 870-881. [PubMed]
Paxinos G, Watson C. Mózg Szczurów: we współrzędnych sterotaksycznych. 4th. Academic Press; Nowy Jork: 1998.
Peters KD, Wood RI. Uzależnienie anaboliczno-androgenne od steroidów dotyczy androgenów i receptorów opioidowych. Materiały z dorocznego spotkania 34th Society for Neuroscience; San Diego, CA. 2004.
Peters KD, Wood RI. Zależność androgenów u chomików: przedawkowanie, tolerancja i potencjalne mechanizmy opioidergiczne. Neuronauka. 2005;130: 971-981. [PubMed]
Peterziel H, Mink S, Schonert A, Becker M, Klocker H, Cato AC. Szybka sygnalizacja przez receptor androgenowy w komórkach raka prostaty. Onkogen. 1999;18: 6322-6329. [PubMed]
Pfaff DW, Pfaffmann C. Wpływ węchowy i hormonalny na podstawną część przodomózgowia samca szczura. Brain Res. 1969;15: 137-156. [PubMed]
Pike CJ. Testosteron osłabia toksyczność beta-amyloidu w hodowanych neuronach hipokampa. Brain Research. 2001;919: 160-165. [PubMed]
Pope HG, Jr, Katz DL. Psychiatryczne i medyczne skutki stosowania sterydów anaboliczno-androgennych. Kontrolowane badanie sportowców 160. Arch Gen Psychiatry. 1994;51: 375-382. [PubMed]
Ramirez VD, Zheng J, Siddique KM. Receptory błonowe dla estrogenu, progesteronu i testosteronu w mózgu szczura: fantazja lub rzeczywistość. Cell Mol Neurobiol. 1996;16: 175-198. [PubMed]
Simerly RB, Chang C, Muramatsu M, Swanson LW. Dystrybucja komórek zawierających mRNA androgenów i estrogenów w mózgu szczura: badanie hybrydyzacji in situ. J Comp Neurol. 1990;294: 76-95. [PubMed]
Stevis PE, Deecher DC, Suhadolnik L, Mallis LM, Frail DE. Różnicowe działanie koniugatów estradiolu i estradiol-BSA. Endokrynologia. 1999;140: 5455-5458. [PubMed]
Thomas P, Dressing G, Pang Y, Berg H, Tubbs C, Benninghoff A, Doughty K. Progestin, estrogeny i androgeny sprzężone z białkami G w gonadach ryb. Steroidy. 2006;71: 310-316. [PubMed]
Triemstra JL, Sato SM, Wood RI. Testosteron i jądro nabierają dopaminy w męskim chomiku syryjskim. Psychoneuroendocrinology. 2008;33: 386-394. [Artykuł bezpłatny PMC] [PubMed]
Triemstra JL, Wood RI. Samosterowanie testosteronem u samic chomików. Behav Brain Res. 2004;154: 221-229. [PubMed]
Vasudevan N, Pfaff DW. Inicjowane przez błonę działania estrogenów w neuroendokrynologii: nowe zasady. Endocr Rev. 2007;28: 1-19. [PubMed]
Wood RI. Samosterowanie doustnymi testosteronami u samców chomików: odpowiedź na dawkę, ćwiczenia dobrowolne i różnice indywidualne. Horm Behav. 2002;41: 247-258. [PubMed]
Wood RI, Johnson LR, Chu L, Schad C, Self DW. Wzmocnienie testosteronu: samopodawanie dożylne i do komór mózgowych samców szczurów i chomików. Psychofarmakologia (Berl) 2004;171: 298-305. [PubMed]
Wood RI, Newman SW. Immunoreaktywność receptora androgenowego w mózgu samca i samicy chomika syryjskiego. J Neurobiol. 1999;39: 359-370. [PubMed]
WorldAnti-DopingAgency. Niekorzystne wyniki analityczne zgłoszone przez akredytowane laboratoria. Światowa Agencja Antydopingowa; Montreal, Kanada: 2006.
Yamada Y. Wpływ testosteronu na aktywność jednostki w podwzgórzu i przegrodzie szczura. Brain Res. 1979;172: 165-169. [PubMed]
Yarbrough WG, Quarmby VE, Simental JA, Joseph DR, Sar M, Lubahn DB, Olsen KL, francuski FS, Wilson EM. Mutacja pojedynczej zasady w genie receptora androgenowego powoduje niewrażliwość na androgeny u szczurów feminizowanych jąder. J Biol Chem. 1990;265: 8893-8900. [PubMed]
Yesalis CE, Kennedy NJ, Kopstein AN, Bahrke MS. Stosowanie anaboliczno-androgennych sterydów w Stanach Zjednoczonych. JAMA. 1993;270: 1217-1221. [PubMed]
Zhu X, Li H, Liu JP, Funder JW. Androgen stymuluje aktywowaną mitogenem kinazę białkową w ludzkich komórkach raka piersi. Mol Cell Endocrinol. 1999;152: 199-206. [PubMed]
Zhu Y, Rice CD, Pang Y, Pace M, Thomas P. Klonowanie, ekspresja i charakterystyka błonowego receptora progestynowego i dowód, że jest on pośrednikiem w dojrzewaniu mejotycznych oocytów ryb. Proc Natl Acad Sci US A. 2003;100: 2231-2236. [Artykuł bezpłatny PMC] [PubMed]
Zuloaga DG, Morris JA, Jordan CL, Breedlove SM. Myszy z mutacją feminizacji jąder wykazują rolę receptorów androgenowych w regulacji zachowań związanych z lękiem i osi podwzgórze-przysadka-nadnercza. Horm Behav. 2008a;54: 758-766. [PubMed]
Zuloaga DG, Puts DA, Jordan CL, Breedlove SM. Rola receptorów androgenowych w maskulinizacji mózgu i zachowaniu: czego nauczyliśmy się z mutacji feminizacji jąder. Horm Behav. 2008b;53: 613-626. [Artykuł bezpłatny PMC] [PubMed]
Zuloaga DZ, Jordan CL, Breedlove SM. Szczury z mutacją feminizacyjną jąder (TFM) wykazują zwiększone wskaźniki lęku. Materiały z dorocznego spotkania 36th Society for Neuroscience; Atlanta, GA. 2006. Program # 152.118.