Back to Popular Demand: Narracyjny przegląd historii badań nad uzależnieniem od żywności (2015)

Idź do:

Abstrakcyjny

Wprowadzenie

W ostatnich latach koncepcja uzależnienia od żywności stała się coraz bardziej popularna. Koncepcja ta obejmuje ideę, że niektóre pokarmy (zwykle wysoko przetworzone, smaczne i bardzo kaloryczne) mogą mieć potencjał uzależniający oraz że pewne formy przejadania się mogą być uzależnieniem. Ta zwiększona popularność znajduje odzwierciedlenie nie tylko w dużej liczbie doniesień medialnych i literatury świeckiej [1,2], ale także znaczny wzrost liczby publikacji naukowych (Rysunek 1) [3,4]. Na przykład w 2012 opublikowano obszerny podręcznik na temat żywności i uzależnień, ponieważ „nauka osiągnęła masę krytyczną do tego stopnia, że ​​wydanie edytowanej książki jest uzasadnione” [5]. Wydaje się, że to zwiększone zainteresowanie wywołało wrażenie, że idea uzależnienia od żywności stała się aktualna dopiero w 21st wieku ze względu na rosnącą dostępność wysoko przetworzonej żywności oraz że koncepcja uzależnienia od żywności została opracowana w celu wyjaśnienia rosnących wskaźników rozpowszechnienia otyłości [6]. Niektórzy badacze odwołują się nawet do rzekomej pionierskiej pracy w badaniach nad uzależnieniami od żywności, powołując się na artykuły opublikowane w tym wieku [7,8].

 

Rysunek 1

Liczba publikacji naukowych na temat uzależnienia od żywności w latach 1990-2014. Wartości reprezentują liczbę trafień na podstawie wyszukiwania w sieci Web Science przeprowadzonego każdego roku osobno, przy użyciu wyszukiwanego terminu „uzależnienie od żywności” i wybierając „temat” ...

Jak zostanie wykazane w całym artykule, to pojęcie o uzależnieniu od żywności jako nowej idei, która zrodziła się w ostatnich latach i może wyjaśniać pandemię otyłości, jest błędne. Dlatego w tym artykule pokrótce przedstawiono rozwój badań nad uzależnieniami od żywności. Jednym z celów jest wykazanie, że jego historia, choć jest stosunkowo nową dziedziną badań, obejmuje kilka dziesięcioleci, a związek między jedzeniem a uzależnieniem sięga nawet 19 wieku. W 20X wieku obszary tematyczne i opinie na temat uzależnienia od żywności zmieniały się dynamicznie, takie jak rodzaje żywności i zaburzenia odżywiania, które zostały zaproponowane jako związane z uzależnieniem oraz metody stosowane do badania zachowań żywieniowych z perspektywy uzależnienia (Rysunek 2). Obecny artykuł nie ma jednak na celu przedstawienia różnych fenomenologicznych i neurobiologicznych podobieństw między przejadaniem się a używaniem substancji, ani spekulacji na temat możliwych konsekwencji i implikacji koncepcji uzależnienia od żywności dla leczenia, zapobiegania i porządku publicznego. Wszystkie te kwestie zostały szeroko omówione w innym miejscu [9-21]. Wreszcie, ten artykuł nie ma na celu oceny ważności koncepcji uzależnienia od żywności.

 

Rysunek 2

Niektóre obszary tematyczne z wybranymi odniesieniami w historii badań nad uzależnieniami od żywności.

Koniec 19th i początek 20th Century: First Beginnings

Połączenia Journal of Inebriety był jednym z pierwszych czasopism poświęconych uzależnieniu i został opublikowany od 1876 do 1914 [22]. W tym czasie stosowano różne terminy opisujące nadmierne używanie alkoholu i narkotyków (np. nawykowe upojenie alkoholowe, gorączka, zapał, dyzomania, naromania, oinomania, alkoholizm, i nałóg). Co ciekawe, termin nałóg jak używane w Journal of Inebriety przede wszystkim odnosi się do uzależnienia od narkotyków innych niż alkohol i po raz pierwszy pojawił się w 1890 w odniesieniu do czekolady [22]. Następnie uzależniające właściwości „stymulującej” żywności zostały również wspomniane w innych wydaniach czasopisma [17]. Na przykład Clouston [23] stwierdził, że „gdy mózg jest uzależniony od stymulowania diety i picia w celu jej przywrócenia po wyczerpaniu, pojawia się intensywny i nieodparty apetyt na takie stymulanty jedzenia i picia, ilekroć pojawia się zmęczenie”.

W 1932 Mosche Wulff, jeden z pionierów psychoanalizy, opublikował artykuł w języku niemieckim, którego tytuł można przetłumaczyć jako „O interesującym kompleksie objawów ustnych i jego związku z uzależnieniem” [24]. Później Thorner [25] odniósł się do tej pracy, stwierdzając, że „Wulff łączy przejadanie się, które nazywa uzależnieniem od jedzenia, konstytucyjnym czynnikiem ustnym i odróżnia je od melancholii, o ile uzależniony od jedzenia po prostu wprowadza erotycznie w miejsce związku narządów płciowych, podczas gdy melancholijność włącza się w sadystykę i destrukcyjny sposób. ”Chociaż ta psychoanalityczna perspektywa przejadania się jest z pewnością przestarzała i wydaje się niepokojąca w dzisiejszych czasach, niezwykłe jest jednak dostrzeżenie, że pomysł opisania przejadania się jako uzależnienia istniał już w 1930-ach.

1950s: Coining terminu „Uzależnienie od żywności”

Termin uzależnienie od żywności został po raz pierwszy wprowadzony w literaturze naukowej przez Therona Randolpha w 1956 [26]. Opisał to jako „specyficzną adaptację do jednego lub więcej regularnie spożywanych pokarmów, na które dana osoba jest bardzo wrażliwa [co] wytwarza wspólny wzorzec objawów opisowo podobny do objawów innych uzależniających procesów”. Zauważył jednak również, że „większość często dotyczy to kukurydzy, pszenicy, kawy, mleka, jajek, ziemniaków i innych często spożywanych pokarmów. ”Ten pogląd się zmienił, ponieważ obecnie wysoko przetworzone produkty spożywcze o wysokiej zawartości cukru i / lub tłuszczu są uważane za potencjalnie uzależniające [27].

Randolph nie był jedynym, który używał terminu uzależnienie od jedzenia w tym czasie. W artykule opublikowanym w 1959 zgłoszono dyskusję panelową dotyczącą roli środowiska i osobowości w leczeniu cukrzycy [28]. Podczas tej dyskusji Albert J. Stunkard (1922-2014) [29], psychiatra, którego artykuł, w którym po raz pierwszy opisał zaburzenie odżywiania się (BED), został opublikowany w tym samym roku [30], udzielił wywiadu. Na przykład zapytano go: „Jednym z najczęstszych i najtrudniejszych problemów, przed którymi stoimy, jest uzależnienie od żywności, zarówno w genezie cukrzycy, jak i leczeniu. Czy w mechanizmie biorą udział czynniki fizjologiczne, czy może wszystkie są psychologiczne? Jaki jest jej związek z uzależnieniem od alkoholu i uzależnieniem od narkotyków? ”[28]. Stunkard odpowiedział, że nie uważa, by pojęcie uzależnienia od żywności „było uzasadnione w świetle tego, co wiemy o uzależnieniu od alkoholu i narkotyków”. Jednak ważniejsze dla analizy historycznej w tym artykule jest to, że stwierdził również, iż termin uzależnienie od żywności jest szeroko stosowany, co dodatkowo potwierdza, że ​​idea uzależnienia od żywności była dobrze znana naukowcom i ogółowi społeczeństwa już w 1950.

1960s i 1970s: Overeaters Anonimowe i okazjonalne wspomnienia

Overeaters Anonymous (OA), organizacja samopomocowa oparta na 12-etapowym programie Anonimowych Alkoholików, została założona w 1960. W związku z tym OA opowiada się za ramami uzależnienia od przejadania się, a głównym celem grupy jest powstrzymanie się od używania zidentyfikowanej substancji uzależniającej (tj. Niektórych pokarmów). Przeprowadzono niewiele badań dotyczących OA w okresie ponad 50 istnienia i chociaż uczestnicy zgadzają się, że OA była dla nich pomocna, nie ma zgody co do tego, jak OA „działa” [31,32]. Niemniej jednak OA nie pozostanie jedyną organizacją samopomocy z uzależnieniem od przejadania się, ponieważ podobne grupy samopomocy powstały w następnych dziesięcioleciach [17].

Jednak badania naukowe nad koncepcją uzależnienia od żywności praktycznie nie istniały w 1960 i 1970, ale niektórzy badacze sporadycznie używali tego terminu w swoich artykułach. Na przykład o uzależnieniu od żywności wspomniano wraz z innymi problemami związanymi z używaniem substancji w dwóch artykułach Bell'a w 1960s [33,34] i został wspomniany w kontekście alergii pokarmowych i zapalenia ucha środkowego w 1966 [35]. W 1970 Swanson i Dinello odnieśli się do uzależnienia od żywności w kontekście wysokiego tempa powrotu do masy ciała po utracie masy ciała u osób otyłych [36]. Podsumowując, chociaż nie podjęto żadnych wysiłków, aby systematycznie badać koncepcję uzależnienia od żywności w 1960 i 1970, była już używana przez grupy samopomocy w celu ograniczenia przejadania się i wykorzystywana w artykułach naukowych w kontekście, a nawet jako synonim otyłości.

1980: Skoncentruj się na anoreksji i bulimii nervosa

W 1980 niektórzy badacze próbowali opisać ograniczenia pokarmowe wykazywane przez osoby z jadłowstrętem psychicznym (AN) jako zachowanie uzależniające (lub „uzależnienie od głodu”) [37]. Na przykład Szmukler i Tantam [38] twierdził, że „pacjenci z AN są uzależnieni od psychologicznych i prawdopodobnie fizjologicznych skutków głodu. Zwiększona utrata masy ciała wynika z tolerancji na głód wymagającej większego ograniczenia jedzenia, aby uzyskać pożądany efekt, a następnie rozwoju nieprzyjemnych objawów „odstawienia” podczas jedzenia. ”Pomysł ten został później ułatwiony przez odkrycie roli endogennych układów opioidowych w AN [39,40]. Warto jednak zauważyć, że rola endorfin była również omawiana w odwrotnym stanie, czyli otyłości [41,42]. Podobnie otyłość była badana w ramach uzależnienia od żywności w badaniu opublikowanym w 1989, w którym osoby otyłe porównano z kontrolami o normalnej wadze na poziomie „reprezentacji obiektu” [43].

Przeprowadzono również badania nad bulimią psychiczną (BN) z perspektywy uzależnienia, które wywodzą się z dziedziny psychologii osobowości. Badania te zostały wykluczone przez dwa artykuły z 1979, w których zgłoszono podwyższone wyniki w odniesieniu do miernika osobowości uzależniającej u osób otyłych [44], ale niższe wyniki zarówno u osób z anoreksją, jak i otyłych w porównaniu z palaczami [45]. Badania porównawcze między grupami pacjentów uzależnionych i bulimicznych również przyniosły niespójne wyniki, przy czym niektóre badania wykazały podobne wyniki w zakresie pomiarów osobowości między grupami, a niektóre badania wykazały różnice [46-49]. Badaniom nad uzależniającą osobowością w BN towarzyszyło studium przypadku, w którym nadużywanie substancji okazało się użyteczną metaforą w leczeniu BN [50] oraz opracowanie „Programu leczenia grupy Foodaholics” [51].

1990: Chocoholics i uwagi krytyczne

Po tych pierwszych próbach opisania zaburzeń odżywiania jako uzależnienia opublikowano obszerne recenzje w 1990 i 2000, w których model uzależnienia od zaburzeń odżywiania został krytycznie omówiony na podstawie rozważań koncepcyjnych, fizjologicznych i innych [52-55]. Jednak z wyjątkiem kilku artykułów zbadano dwa uzależniające osobowości u osób z zaburzeniami odżywiania lub otyłością [56,57] i dwa, w których zgłoszono nietypowe przypadki uzależnienia od marchewki [58,59] wydawało się, że pojawiło się nowe ukierunkowanie badań: czekolada.

Czekolada jest najczęściej pożądaną żywnością w społeczeństwach zachodnich, szczególnie wśród kobiet [60,61], a żywność, z którą ludzie najczęściej mają problemy z kontrolowaniem konsumpcji [27,62]. W 1989 zauważono już, że czekolada ma połączenie wysokiej zawartości tłuszczu i wysokiej zawartości cukru, co czyni ją „hedonicznie idealną substancją” [63] - pomysł podobny do spekulacji na temat uzależniających pokarmów „hiperpalacyjnych” kilka lat później 25 [3,27]. Oprócz składu makroelementów czekolady omawiano również inne czynniki, takie jak właściwości sensoryczne lub składniki psychoaktywne, takie jak kofeina i teobromina, jako czynniki przyczyniające się do uzależniającej natury czekolady [64,65]. Stwierdzono jednak, że mało prawdopodobne jest, aby działanie czekolady na bazie ksantyny wyjaśniało upodobanie do czekolady lub jej uzależnienie od konsumpcji [61].

Przeprowadzono niewiele badań, w których badano tak zwanych „czekoladokolików” lub „uzależnionych od czekolady”. Jedno było opisowym badaniem opisującym wzorce głodu i konsumpcji wśród innych zmiennych [66]; inny porównywał podobne miary między „uzależnionymi od czekolady” a kontrolami [67]; i jedno badanie porównało takie grupy dotyczące subiektywnych i fizjologicznych reakcji na ekspozycję na czekoladę [68]. Główną wadą tych badań było jednak to, że status „uzależnienia od czekolady” opierał się na samoidentyfikacji, która jest podatna na stronniczość i ważność i jest ograniczona faktem, że większość nieprofesjonalnych uczestników nie ma dokładnej definicji uzależnienia. Wreszcie w dwóch badaniach zbadano związki między „uzależnieniem od czekolady” a uzależnieniem od innych substancji i zachowań oraz stwierdzono pozytywne, ale bardzo małe związki [69,70].

2000: modele zwierzęce i neuroobrazowanie

We wczesnych 2000 - około 40 lat po założeniu OA - opublikowano badanie pilotażowe, w którym opisano leczenie pacjentów z bulimią i otyłością za pomocą programu stopniowego 12 [71]. Oprócz tego podejścia terapeutycznego w tej dekadzie skoncentrowano się jednak na badaniu mechanizmów neuronalnych leżących u podstaw przejadania się i otyłości, które mogą być równoległe do wyników uzależnienia od substancji. U ludzi mechanizmy neuronowe badano przede wszystkim za pomocą pozytronowej tomografii emisyjnej i funkcjonalnego rezonansu magnetycznego. Na przykład przełomowy artykuł Wanga i współpracowników [72] zgłosił dolną prążkowia dopaminę D₂ dostępność receptorów u osób otyłych w porównaniu do kontroli, co autorzy interpretowali jako korelację „zespołu niedoboru nagrody” podobnego do tego, co stwierdzono u osób uzależnionych [73,74]. Inne badania, na przykład, wykazały, że podobne obszary mózgu są aktywowane podczas głodu narkotykowego i głodu narkotykowego, a badania, w których badano odpowiedzi neuronowe na wysokokaloryczne bodźce pokarmowe, wykazały, że osoby z BN i BED wykazują wyższą aktywację związaną z nagrodą obszary mózgu w porównaniu do kontroli, podobnie jak osoby uzależnione od substancji wykazują wyższą aktywność związaną z nagrodami w odpowiedzi na sygnały związane z substancjami [75,76].

Kolejną ważną linią badań uzależnień od żywności w tej dekadzie były modele gryzoni. W jednym z tych paradygmatów szczury są codziennie pozbawione pokarmu na godziny 12, a następnie mają dostęp 12 na godzinę zarówno do roztworu cukru, jak i karmy [77]. Stwierdzono, że szczury, które przeszły przez kilka tygodni ten przerywany dostęp do cukru i karmy, wykazują objawy behawioralne uzależnienia, takie jak wycofanie po usunięciu dostępu do cukru, a także wykazały zmiany neurochemiczne [77,78]. Inne badania wykazały, że szczury zaopatrzone w wysokokaloryczną dietę „stołówkową” przybrały na wadze, czemu towarzyszyło obniżenie poziomu doprijalnej dopaminy D₂ receptory i ciągłe spożywanie smacznej żywności pomimo negatywnych konsekwencji [79]. Podsumowując, badania te sugerują, że spożywanie dużych ilości cukru może rzeczywiście prowadzić do zachowań podobnych do uzależnień i, w połączeniu z dużym spożyciem tłuszczu, do wzrostu masy gryzoni [80] oraz że nakładające się obwody neuronowe biorą udział w przetwarzaniu sygnałów związanych z jedzeniem i narkotykami oraz odpowiednio w kontrolowaniu zachowań związanych z jedzeniem i używaniem substancji.

2010s: ocena uzależnienia od żywności u ludzi i postęp w badaniach na zwierzętach

W ostatnich latach badacze starali się dokładniej zdefiniować i ocenić uzależnienie od żywności. Na przykład Cassin i von Ranson [81] zastąpił odniesienia do „substancji” „upijającym się jedzeniem” w ustrukturyzowanym wywiadzie dotyczącym kryteriów uzależnienia od substancji w czwartej wersji Diagnostic and Statistical Manual of Mental Disorders (DSM-IV) i stwierdzili, że procent 92 uczestników z BED spełnił pełne kryteria uzależnienia od substancji. Innym podejściem było opracowanie Skali Uzależnienia od Żywności Yale (YFAS), która jest samooceną miarą oceny objawów uzależnienia od żywności w oparciu o kryteria diagnostyczne uzależnienia od substancji w DSM-IV [82]. W szczególności YFAS mierzy siedem symptomów uzależnienia od substancji, jak stwierdzono w DSM-IV, przy wszystkich pozycjach odnoszących się do jedzenia i jedzenia: 1) przyjmujących substancję w większych ilościach lub przez dłuższy okres niż zamierzony (np. „Uważam, że kontynuuję spożywać niektóre pokarmy, chociaż nie jestem już głodna. ”); 2) uporczywe pragnienie lub powtarzające się nieudane próby rzucenia palenia (np. „Niejedzenie niektórych rodzajów żywności lub ograniczanie niektórych rodzajów żywności jest czymś, co mnie martwi.”); 3) spędzając dużo czasu na pozyskaniu lub użyciu substancji lub odzyskaniu jej działania (np. „Odkryłem, że gdy niektóre pokarmy nie są dostępne, robię wszystko, co w mojej mocy, aby je zdobyć. Na przykład, jeżdżę do sklepu do zakupu niektórych produktów spożywczych, mimo że w domu mam inne opcje ”.); 4) rezygnując z ważnych zajęć towarzyskich, zawodowych lub rekreacyjnych z powodu używania substancji (np. „Były czasy, kiedy tak często lub w tak dużych ilościach spożywałem określone pokarmy, że zacząłem je jeść zamiast pracować, spędzając czas z moim rodzina lub przyjaciele, lub angażowanie się w inne ważne czynności lub zajęcia rekreacyjne, które lubię. ”); 5) kontynuował używanie substancji pomimo problemów psychicznych lub fizycznych (np. „Nadal spożywałem te same rodzaje żywności lub tę samą ilość jedzenia, mimo że miałem problemy emocjonalne i / lub fizyczne.”); 6) tolerancja (np. „Z czasem odkryłem, że muszę jeść coraz więcej, aby uzyskać pożądane uczucie, takie jak zmniejszone negatywne emocje lub zwiększona przyjemność.”); i 7) objawy odstawienia (np. „Miałem objawy odstawienia, takie jak pobudzenie, lęk lub inne objawy fizyczne, kiedy zmniejszyłem lub przestałem jeść niektóre pokarmy”). Dwa dodatkowe elementy oceniają obecność klinicznie istotnego upośledzenia lub stresu wynikającego z przejadania się. Podobnie jak w DSM-IV uzależnienie od żywności można „zdiagnozować”, jeśli zostaną spełnione co najmniej trzy objawy i występuje klinicznie znaczące upośledzenie lub niepokój [82,83].

YFAS był wykorzystywany w wielu badaniach w ciągu ostatnich lat 6, które pokazują, że osoby z „diagnozą” uzależnienia od żywności można odróżnić od osób bez „diagnozy” na podstawie wielu zmiennych, od samooceny miar patologii jedzenia , psychopatologii, regulacji emocji lub impulsywności do miar fizjologicznych i behawioralnych, takich jak profil genetyczny oparty na wielu ogniskach, związany z sygnalizacją dopaminergiczną lub reakcjami motorycznymi na wysokokaloryczne sygnały pokarmowe [62]. Mimo że YFAS okazał się przydatnym narzędziem do badania uzależniającego jedzenia, to oczywiście nie jest doskonały, a jego ważność została zakwestionowana [84]. Na przykład stwierdzono, że około 50 procent osób otyłych z BED otrzymuje diagnozę YFAS i że osoby te wykazują wyższą psychopatologię związaną z jedzeniem i ogólną psychopatologię niż osoby otyłe z BED, które nie otrzymują diagnozy YFAS [85,86]. W świetle tych ustaleń argumentowano, że uzależnienie od żywności mierzone za pomocą YFAS może stanowić jedynie poważniejszą postać BED [87,88]. Ponadto model uzależnienia od żywności jest nadal przedmiotem intensywnych dyskusji, a niektórzy badacze zdecydowanie popierają jego ważność [3,7,21,89-91], podczas gdy inni sprzeciwiają się temu w oparciu o różne efekty fizjologiczne nadużywania narkotyków i określonych składników odżywczych, takich jak cukier, względy koncepcyjne i inne kwestie [84,92-97]. Ostatnio zaproponowano, że nawet jeśli istnieje rodzaj zachowań żywieniowych, które można nazwać uzależnieniem, pojęcie uzależnienia od żywności jest mylne, ponieważ nie ma wyraźnego czynnika uzależniającego, a zatem należy je raczej traktować jako zachowanie uzależnienie (tj. „uzależnienie od jedzenia”) [98].

W ostatnich latach poczyniono również badania na zwierzętach dotyczące uzależnienia od żywności. Obejmuje to na przykład mnóstwo badań pokazujących zróżnicowany wpływ określonych składników odżywczych (np. Dieta wysokotłuszczowa, dieta wysokosłodzona, kombinacja diety wysokotłuszczowej i cukrowej lub dieta wysokobiałkowa) na zachowania żywieniowe i neurochemia [99,100]. Inne badania pokazują, że niektóre reżimy odżywiania mogą również wpływać na potomstwo gryzoni. Na przykład stwierdzono, że narażenie macicy na bardzo smaczną dietę wpływa na preferencje żywieniowe, zaburzenia regulacji metabolicznej, funkcję nagradzania mózgu i ryzyko otyłości [99,101]. Zastosowano nowe paradygmaty oceny zachowań przypominających uzależnienie od żywności, które mierzą na przykład kompulsywne spożywanie posiłków w niesprzyjających okolicznościach [102]. Wreszcie stwierdzono, że stosowanie niektórych leków, które zmniejsza zużycie substancji u szczurów, zmniejsza uzależnienie od smacznego jedzenia podobnego do uzależnienia [103].

Wnioski i przyszłe kierunki

Termin uzależnienie był już używany w odniesieniu do żywności pod koniec 19 wieku. W połowie 20X wieku termin uzależnienie od żywności był szeroko stosowany nie tylko wśród laików, ale także wśród naukowców. Zostało jednak również źle zdefiniowane (jeśli w ogóle), a termin ten często był używany bez kontroli. W większości dekad 20X wieku brakowało artykułów empirycznych mających na celu walidację koncepcji uzależnienia od żywności u ludzi, a do końca wieku bardziej krytycznie dyskutowano model uzależnienia od zaburzeń odżywiania i otyłości. Badania nad uzależnieniem od żywności uległy kilku zmianom paradygmatu, które obejmowały, na przykład, skupienie się na otyłości w połowie 20 wieku, skupienie się na AN i BN w 1980s, skupienie się na czekoladzie w 1990 i skupienie się na BED i - ponownie - otyłość w 2000-ach w świetle wyników badań na zwierzętach i neuroobrazowaniu.

Tak więc, chociaż badania nad uzależnieniem od żywności znacznie wzrosły w ostatnich latach, nie jest to ani nowy pomysł, ani nie został on opracowany w celu wyjaśnienia rosnącego wskaźnika rozpowszechnienia otyłości. Celem tego artykułu jest zwiększenie świadomości na temat długiej historii koncepcji uzależnienia od żywności oraz jej dynamicznie zmieniających się paradygmatów i metod naukowych. Jeśli badacze zastanowią się nad tą historią, może być łatwiej znaleźć konsensus co do tego, co tak naprawdę oznacza uzależnienie od żywności, i może zainspirować kolejne ważne kroki, które należy podjąć, a tym samym ułatwiony zostanie postęp w tej dziedzinie badań [104].

Na przykład wiele tematów, które odżyły w ciągu ostatnich kilku lat, omówiono już kilkadziesiąt lat temu. Należą do nich na przykład badania nad uzależniającą osobowością leżącą u podstaw przejadania się i używania substancji [105,106] lub pomysł rozważenia AN jako uzależnienia [107,108], przy czym oba tematy są obecne już w 1980-ach. Pomysł rozważenia BN jako uzależnienia [109] pochodzi także z kilku dekad. Wydaje się zatem, że w ostatnich latach skupiono się na otyłości w kontekście uzależnienia od żywności (np. [13,110]) wydaje się nieco mylący, biorąc pod uwagę, że naukowcy stwierdzili przed dziesięcioleciami, że jedzenie podobne do uzależnień nie jest ograniczone do osób otyłych, a otyłości nie można utożsamiać z uzależnieniem od żywności [28,50].

Kolejny powracający temat wydaje się dotyczyć pomiaru uzależnienia od żywności. Jak stwierdzono powyżej, w badaniach 1990 przeprowadzono pewne badania, w których uzależnienie od żywności opierało się na samookreśleniu. Kwestia ta została ponownie podjęta w ostatnich badaniach, które pokazują, że istnieje duża rozbieżność między klasyfikacją uzależnienia od żywności opartą na YFAS a postrzeganym uzależnieniem od żywności [111,112], co oznacza, że ​​własna definicja osób lub uzależnienie od żywności nie jest spójna z modelem używania substancji zaproponowanym przez YFAS. Chociaż naukowcy nie są jeszcze zgodni co do dokładnych definicji objawów uzależnienia od żywności [84,113], wydaje się, że standardowe środki, takie jak YFAS, są konieczne, aby zapobiec nadmiernej klasyfikacji uzależnienia od żywności. Chociaż uzasadnienie YFAS, a mianowicie przełożenie kryteriów uzależnienia DSM na żywność i jedzenie, jest proste, zostało również skrytykowane, ponieważ różni się od definicji innych badaczy na temat uzależnienia [93,98]. Tak więc ważnym przyszłym kierunkiem może być to, czy i jak uzależnienie od żywności można zmierzyć u ludzi inne niż stosowanie YFAS.

Jeśli badania nad uzależnieniem od żywności będą w przyszłości opierać się na przełożeniu kryteriów uzależnienia od substancji DSM na żywność i jedzenie, ważne będzie pytanie, jakie będą konsekwencje zmian kryteriów diagnostycznych uzależnienia od substancji w piątym przeglądzie DSM dla żywności uzależnienie [114]. Na przykład, czy wszystkie kryteria uzależnienia (jak opisano w DSM-5) w równym stopniu dotyczą zachowania żywieniowego człowieka? Jeśli nie, czy to zaciera pojęcie uzależnienia od żywności?

Oprócz tych podstawowych pytań dotyczących definicji i pomiaru uzależnienia od żywności, inne ważne kierunki przyszłych badań mogą obejmować między innymi: Jak istotna jest koncepcja uzależnienia od żywności w leczeniu otyłości lub objadania się oraz w kształtowaniu polityki publicznej? Jeśli jest to istotne, w jaki sposób można je najlepiej wdrożyć [17,91]? Jakie są wady (jeśli w ogóle) koncepcji uzależnienia od żywności [115-119]? W jaki sposób można ulepszyć modele zwierzęce odżywiania przypominającego uzależnienie, aby dokładniej odzwierciedlić odpowiednie procesy u ludzi [120]? Czy odżywianie podobne do uzależnienia może faktycznie zostać zredukowane do uzależniających efektów jednej lub więcej substancji, czy też powinno się zastąpić „uzależnienie od jedzenia” od „uzależnienia od jedzenia” [98]?

Chociaż uzależnienie od żywności jest dyskutowane w środowisku naukowym od dziesięcioleci, pozostaje wysoce kontrowersyjnym i mocno dyskutowanym tematem, co oczywiście czyni z niego ekscytującą dziedzinę badań. Pomimo tego, że dorobek naukowy na ten temat gwałtownie wzrósł w ciągu ostatnich kilku lat, jego systematyczne badania są wciąż w powijakach, a zatem wysiłki badawcze najprawdopodobniej wzrosną w nadchodzących latach.

Podziękowanie

Skróty

Referencje