BMI modyfikuje zależne od kalorii zmiany dopaminy w akumulatorze z poboru glukozy (2014)

PLoS ONE. 2014 Jul 7; 9 (7): e101585. doi: 10.1371 / journal.pone.0101585.

Wang GJ1, Tomasi D1, Convit A2, Logan J3, Wong CT1, Shumay E1, Fowler JS4, Volkow ND1.

Abstrakcyjny

Cel

Dopamina pośredniczy w satysfakcjonującym działaniu pożywienia, które może prowadzić do przejadania się i otyłości, co następnie wyzwala neuroadaptacje metaboliczne, które dodatkowo utrwalają nadmierne spożycie żywności. Testowaliśmy hipotezę, że odpowiedź dopaminy na spożycie kalorii (niezależnie od smaku) w obszarach mózgu prążkowia jest osłabiona wraz ze wzrostem masy ciała.

Metoda wykonania

Zastosowaliśmy pozytonową tomografię emisyjną z [11C]raklopryd do pomiaru zmian dopaminy wywołanych spożyciem kalorii poprzez porównanie działania sztucznego słodzika pozbawionego kalorii z działaniem glukozy w celu oceny ich związku ze wskaźnikiem masy ciała (BMI) u dziewiętnastu zdrowych uczestników (zakres BMI 21–35) ).

Efekt

Ani zmierzone stężenia glukozy we krwi przed dniami sukralozy i prowokacji glukozą, ani stężenia glukozy po prowokacji glukozą nie różnią się w zależności od BMI. Natomiast zmiany dopaminy w prążkowiu brzusznym (oceniane jako zmiany w niewypieralnym potencjale wiązania [11C]raklopryd) wywołane spożyciem kalorii (kontrast glukoza – sukraloza) były istotnie skorelowane z BMI (r = 0.68), co wskazuje na przeciwną reakcję u osób szczupłych niż u osób otyłych. W szczególności, podczas gdy u osób z prawidłową masą ciała (BMI <25) spożycie kalorii było powiązane ze wzrostem poziomu dopaminy w prążkowiu brzusznym, u osób otyłych wiązało się to ze spadkiem dopaminy.

Wnioski

Odkrycia te wskazują na zmniejszone uwalnianie dopaminy w prążkowiu brzusznym przy spożyciu kalorii u osób otyłych, co może przyczyniać się do nadmiernego przyjmowania przez nich pokarmu w celu zrekompensowania deficytu między oczekiwaną a rzeczywistą reakcją na spożycie pokarmu.

Postacie

Cytat: Wang GJ, Tomasi D, Convit A, Logan J, Wong CT i in. (2014) BMI moduluje zależne od kalorii zmiany dopaminy w półleżącym od spożycia glukozy. PLoS ONE 9(7): e101585. doi:10.1371/journal.pone.0101585

Redaktor: Sidney Arthur Simon, Duke University Medical Center, Stany Zjednoczone Ameryki

Odebrane: Kwiecień 21, 2014; Przyjęty: Czerwiec 9, 2014; Opublikowano: 7 lipca 2014 r.

Jest to artykuł o otwartym dostępie, wolny od wszelkich praw autorskich i może być swobodnie powielany, rozpowszechniany, przesyłany, modyfikowany, oparty na nim lub w inny sposób wykorzystywany przez kogokolwiek w dowolnym zgodnym z prawem celu. Utwór udostępniany jest na licencji Creative Commons CC0 w domenie publicznej.

Dostępność danych: Autorzy potwierdzają, że wszystkie dane leżące u podstaw ustaleń są w pełni dostępne i bez ograniczeń. Wszystkie dane znajdują się w rękopisie.

Finansowanie: Departament Energii Stanów Zjednoczonych OBER: DE-ACO2-76CH00016 w celu wsparcia infrastruktury Brookhaven National Laboratory i funduszy tantiem na rzecz GJW. Narodowy Instytut Zdrowia: Z01AA000550 do NDV, R01DK064087-09 do AC, K01DA025280 do ES. Fundatorzy nie mieli żadnego wpływu na projektowanie badań, gromadzenie i analizę danych, podejmowanie decyzji o publikacji ani przygotowanie manuskryptu.

Konkurencyjne zainteresowania: Autorzy zadeklarowali, że nie ma żadnych konkurencyjnych interesów.

Wprowadzenie

Dopamina mózgowa (DA) moduluje zachowania żywieniowe poprzez modulację znaczenia nagrody i zachęty [1]. Aktywacja DA w jądrze półleżącym (NAc) następuje po ekspozycji na nowe nagrody żywnościowe, ale przy powtarzających się ekspozycjach wzrost DA zamiast tego przesuwa się w stronę wskazówek, które przewidują nagrodę żywnościową [2]. Mezolimbiczny system DA ma kluczowe znaczenie dla wzmacniania smakowitości żywności, a wysoce smaczna żywność zwiększa DA w NAc [3], podczas gdy antagoniści DA osłabiają wartość hedoniczną sacharozy [4]. DA pośredniczy także w satysfakcjonującym działaniu żywności, które zależy od zawartości energii [5]. Badania na gryzoniach wykazały dożołądkowe podawanie DA o zwiększonej zawartości glukozy w NAc [6], co było efektem zależnym od wykorzystania glukozy, ponieważ podanie antymetabolicznego analogu glukozy obniżyło DA. Wskazuje to, że neurony DA reagują na wartość energetyczną składników odżywczych niezależnie od smaku i implikują czynniki postestywne w związanym z kaloriami wzrostem DA w NAc. Co więcej, badania neuroobrazowe u ludzi wykazały, że roztwór sacharozy, ale nie niekaloryczny słodki roztwór, aktywuje śródmózgowie, w którym zlokalizowane są neurony DA [7]. Neurony DA są również aktywowane przez bodźce wzrokowe, słuchowe i somatosensoryczne, które przewidują nagrodę w postaci pożywienia [8]. Nadmierne spożycie żywności może prowadzić do otyłości, co z kolei wyzwala adaptacje metaboliczne, które dodatkowo utrwalają nadmierne spożycie żywności. Niektóre z tych neuroadaptacji zachodzą w szlakach DA, o czym świadczą badania kliniczne i przedkliniczne dokumentujące redukcję receptorów DA D2 w prążkowiu z otyłością [9].

Tutaj postawiliśmy hipotezę, że w przypadku otyłości reakcja na spożycie kalorii będzie osłabiona, tak jak wykazano w przypadku używania narkotyków w przypadku uzależnienia [10]-[12]. W tym celu wykorzystaliśmy pozytonową tomografię emisyjną (PET) i [11C]raklopryd (radioznacznik receptora D2/D3 wrażliwy na konkurencję z endogennym DA) [13] w celu oceny, czy indukowany kaloriami wzrost DA w prążkowiu brzusznym (gdzie znajduje się NAc) zależy od wskaźnika masy ciała (BMI). Jest to możliwe, ponieważ [11Wiązanie C]rakloprydu z receptorami D2/D3 jest wrażliwe na stężenie endogennego DA; tak, że gdy poziomy DA zwiększają specyficzne wiązanie [11C]raklopryd zmniejsza się, a gdy spada poziom DA [11Zwiększa się wiązanie specyficzne C]rakloprydu [12], [14]. Aby kontrolować wpływ smakowitości (słodkości) glukozy, porównaliśmy działanie sukralozy (sztucznego słodzika pozbawionego kalorii) z działaniem glukozy. Zatem kontrast pomiędzy dwoma słodkimi roztworami (jednym z kaloriami i jednym bez kalorii) umożliwił nam zmierzenie zmian w DA, które można przypisać kaloriom niezależnym od smakowitości żywności.

Metody

Badanie to przeprowadzono w Brookhaven National Laboratory (BNL), a Komitet ds. Badań z udziałem ludzi Uniwersytetu Stony Brook zatwierdził protokół. Pisemną świadomą zgodę uzyskano od uczestników przed rozpoczęciem badania. Do badania włączono 40 osób, które były praworęczne, w wieku 60–21 lat, zdrowe i miały 35≤ BMI ≤XNUMX kg/m2. Kryteria wykluczenia obejmowały historię lub obecność jakiegokolwiek schorzenia, które może zmieniać czynność mózgu; cukrzyca; obecna lub przeszła historia diagnozy Osi I (w tym depresji lub zaburzeń lękowych) zgodnie z DSM IV; zaburzenia odżywiania; nadużywanie lub uzależnienie od alkoholu lub narkotyków (w tym nikotyny). Uczestników poproszono o spożycie ostatniego posiłku do godziny 7:15 wieczorem poprzedzającego dzień wizyt obrazowych, a badanie wykonywano pomiędzy 17 a XNUMX godzinami po ostatnim posiłku. Uczestników poinformowano, że w trakcie badania będzie sprawdzany poziom cukru we krwi, aby upewnić się, że powstrzymają się od jedzenia.

Projekt badania

Pacjenci mieli dwie wizyty obrazowe: jednego dnia badania (dzień A) przyjmowali doustnie 75 gramowy napój glukozowy (Trutola, VWR, PA); drugiego dnia (dzień B) pacjent przyjął doustnie napój placebo (sukraloza, 0.348 mg/ml [JK Sucralose Inc., NJ] o tej samej objętości i poziomie słodyczy co roztwór glukozy). PET rozpoczęto po 10 minutach od zakończenia picia glukozy/placebo. Skany PET przeprowadzono na aparacie Siemens ECAT HR+ i [11C]raklopryd przygotowano zgodnie z metodami opublikowanymi wcześniej [15]. Skanowanie rozpoczęto natychmiast po wstrzyknięciu znacznika o stężeniu 8 mCi lub mniej [11C]raklopryd i prowadzono łącznie przez 60 minut. Próbki krwi na oznaczenie poziomu glukozy pobierano przed napojami, natychmiast po zakończeniu picia glukozy/placebo, następnie co 5 minut przez 30 minut, po 60, 90 i 120 minutach. U wszystkich pacjentów badanie PET wykonywano mniej więcej o tej samej porze dnia. Uczestników poproszono o poszczenie i nawadnianie przez noc (co najmniej 12 godzin) przed rozpoczęciem jakichkolwiek procedur badawczych każdego dnia badania obrazowego. Dni A i B były randomizowane wśród pacjentów. Te dwa dni skanowania były oddzielone od 2 do 42 dni, średnio 16 ± 10 dni.

Wagi kliniczne

Kwestionariusze zachowań żywieniowych uzyskano podczas wizyty przesiewowej przy użyciu Kwestionariusza Trzech Czynników Odżywiania – Inwentarza Żywienia (TFEQ-EI) w celu oceny następujących trzech wymiarów zachowań żywieniowych: procesów poznawczych; adaptacja behawioralna; i kontroli oraz Skala Zaburzeń Objadania się Gormally (GBEDS), aby przyjrzeć się zachowaniom związanym z napadowym objadaniem się i związaną z nimi psychopatologią [16]. Aby ocenić smakowitość napojów z glukozą i sukralozą, pacjentów poproszono o ocenę jakości słodyczy, poziomu słodyczy i podobieństwa słodyczy za pomocą samoopisu [ocenionego od 1 (mniej) do 10 (najwięcej)] bezpośrednio po spożyciu napoju. napoje. Do analizy związku między tymi samoopisami a BMI wykorzystano analizę regresji liniowej. Do porównania różnic w samoopisach pomiędzy napojami glukozowymi i sukralozowymi wykorzystano testy t dla par.

Pomiar stężenia glukozy we krwi

Próbki osocza analizowano pod kątem stężenia glukozy przy użyciu aparatu Beckman Glucose Analyzer 2 (Brea, Kalifornia), który oznacza glukozę metodą szybkości tlenu z wykorzystaniem elektrody tlenowej Beckman. Odmierzoną objętość próbki pipetuje się do odczynnika enzymatycznego znajdującego się w naczyniu zawierającym elektrodę, która reaguje na stężenie tlenu w mg glukozy/100 ml i podaje je. Do analizy różnic w poziomach glukozy we krwi, niezależnie dla każdego punktu czasowego, zastosowano sparowane testy t. Do oceny związku pomiędzy poziomem glukozy we krwi a BMI wykorzystano analizę regresji liniowej.

Analiza danych

Krzywe aktywności w czasie dla koncentracji tkanek w prążkowiu i móżdżku wraz z krzywymi aktywności w czasie dla [11C]raklopryd wykorzystano do obliczenia objętości dystrybucji (DV) w pikselach dla całego obrazu. W szczególności oszacowaliśmy dla każdego woksela DV, który odpowiada pomiarowi równowagi stosunku stężenia radioznacznika w tkance do jego stężenia w osoczu, stosując technikę analizy graficznej dla układów odwracalnych [17]. Niestandardowy szablon Instytutu Neurologii w Montrealu, który opracowaliśmy wcześniej przy użyciu obrazów objętości dystrybucji od 34 zdrowych osób, uzyskanych za pomocą [11Do przestrzennej normalizacji obrazów DV zastosowano C]raklopryd i tę samą sekwencję skanowania. Dla potencjału wiązania (BPND) obrazów znormalizowaliśmy DV w każdym wokselu do tego w móżdżku (lewy i prawy obszar zainteresowania), co odpowiada dostępności receptora dopaminy (DA) D2/D3 [17]. BPND obrazy następnie wygładzono przestrzennie przy użyciu 8-milimetrowego jądra Gaussa, aby zminimalizować zmienność anatomii mózgu u poszczególnych osób. Różnice w BPND między glukozą a sukralozą wykorzystano do oszacowania zmian w DA wywołanych kaloriami.

Analizy statystyczne

Do analizy związku między BP wykorzystano analizę regresji wieloliniowejND różnice między glukozą i sukralozą (ΔBPND), które odzwierciedlają zmiany DA wtórne do zawartości kalorii w glukozie. W tym celu wykorzystano statystyczne mapowanie parametryczne (SPM8; Wellcome Trust Center for Neuroimaging, Londyn, Wielka Brytania). Istotność statystyczną ustalono jako PFWE <0.05, skorygowane o wielokrotne porównania na poziomie woksela z błędem rodzinnym i poprawkami o małej objętości w sferycznym obszarze zainteresowania (ROI) o promieniu 10 mm. Dalsze analizy przeprowadzono na średnich miarach ROI, które wyodrębniono przy użyciu współrzędnych uzyskanych z SPM w celu oceny wpływu środków behawioralnych (obejmujących wyniki poznawczego powstrzymywania jedzenia, odhamowania i głodu za pomocą TFEQ-EI oraz wynik objadania się za pomocą GBEDS), poziom glukozy we krwi, wiek i płeć. W szczególności zmienne te zostały skorelowane ze średnią ΔBPND sygnałów w ROI po kontrolowaniu przez BMI. Istotność statystyczną dla tych analiz korelacji ustalono na P<0.05, nieskorygowaną.

Efekt

Różnica stężeń glukozy we krwi nie zmieniała się w funkcji BMI po prowokacji sukralozą i glukozą (r<0.18, R2<0.03). W samoopisach dotyczących jakości słodyczy nie stwierdzono różnic pomiędzy napojami glukozowymi i sukralozowymi (glukoza: 5.4±2.6. sukraloza: 5.4±2.6); poziom słodkości (glukoza: 6.8±2.5, sukraloza: 6.2±2.5) i podobieństwo słodkości (glukoza: 4.7±2.8, sukraloza: 4.8±3.0), a BMI badanego nie miało wpływu na samoocenę. Natomiast zaobserwowaliśmy istotną korelację między zmianami DA wywołanymi kaloriami, jak oceniono ΔBPND (glukoza – sukraloza) w prążkowiu brzusznym (r = 0.68; P_FWE <0.004, P_FDR <0.05, woksele = 131, Rys. 1a) i BMI, tak że im niższe BMI, tym większy wzrost DA, a im wyższy BMI, tym większy spadek DA w prążkowiu brzusznym. Korelacja pozostała istotna po skojarzeniu z różnicą stężenia glukozy we krwi (glukoza – sukraloza) (Ryc. 1b).

miniatur

Rysunek 1. a: Obrazy SPM zmian dopaminy w mózgu.

Znaczące aktywowane klastry wykazują zmiany w dopaminie (DA) w jądrze półleżącym dla kontrastu glukoza > spożycie sukralozy (ΔBPND). Należy pamiętać, że wzrasta BPND odzwierciedlają spadki DA (mniejsza konkurencja ze strony DA o [11C]raklopryd wiąże się z receptorami D2/D3), podczas gdy obniża BPND odzwierciedlają wzrost DA z glukozą (w porównaniu z sukralozą). Obrazy SPM nałożono na obrazy MR ważone T2 w projekcji strzałkowej (lewy górny), czołowym (prawy górny) i poprzecznym (dolny). Kolorowy pasek wskazuje t-wartości punktowe. b: Korelacja między BMI a zmianami DA mózgu. Różnice między dostępnością DRD2 po spożyciu glukozy i sukralozy (ΔBPND) porównano z BMI (kg/m2). Szczupłe osoby wykazywały największy spadek DRD2 wraz z glukozą w jądrze półleżącym (zgodnie ze wzrostem DA), podczas gdy cięższe osoby wykazywały wzrost DRD2 (zgodnie ze spadkiem DA). ΔBP*: skorygowane o zmiany poziomu glukozy we krwi (glukozy – sukralozy) w trakcie akwizycji PET (0–60 min).

doi: 10.1371 / journal.pone.0101585.g001

Zmiany DA w odpowiedzi na spożycie kalorii (ΔBPND) były również istotnie skorelowane z wynikami pomiarów zachowań żywieniowych. Konkretnie delta BPND w prążkowiu brzusznym była istotnie skorelowana z miarami zachowań żywieniowych, wynikami TEFQ-EI dla rozhamowania (r = 0.52, p<0.02) i głodu (r = 0.6, p<0.006) oraz wynikami GBES dla objadania się (r = 0.61 , p<0.006), tak że osoby z wyższymi wynikami w zakresie odhamowania, odczuwania głodu i objadania się wykazywały spadek DA wraz ze spożyciem kalorii. Jednakże korelacje te nie były istotne po uwzględnieniu współczynnika BMI i płci.

Dyskusja

W tym badaniu kontrastowanie glukozy z sukralozą pozwoliło nam ocenić wpływ spożycia kalorii na sygnalizację DA prążkowia po kontrolowaniu odpowiedzi na nagrodę związanych ze smakowitością. Thus zmiany DA w prążkowiu brzusznym wynikające z tego kontrastu odzwierciedlają odpowiedzi na zawartość energii w zużyciu glukozy. Przeciwne wzorce odpowiedzi DA w prążkowiu brzusznym u szczupłych osób, które wykazały wzrost DA w przeciwieństwie do spadków DA obserwowanych u osób otyłych, może odzwierciedlać różnice między oczekiwaną a rzeczywistą reakcją na spożycie kalorii, ponieważ na reakcje DA wpływają rozkłady prawdopodobieństwa nagrody [18]. W szczególności nagroda lepsza niż przewidywano wywołuje aktywację neuronów DA, a nagroda gorsza niż przewidywana indukuje hamowanie [19]. Mimo że stężenia glukozy we krwi były podobne u osób szczupłych i otyłych, reakcja na zawartość kalorii u osób otyłych skutkowałaby odpowiedzią mniejszą niż przewidywana, co skutkowałoby zahamowaniem neuronów DA i zmniejszonym uwalnianiem DA po wypiciu glukozy. Ponieważ jednak nie uzyskaliśmy pomiarów dostępności receptora D2/D3 bez podania słodzonego roztworu (pomiar bazowy), nie możemy wykluczyć możliwości, że nieprawidłowa reakcja u osoby otyłej jest również spowodowana nieprawidłową reakcją na słodycz, a nie tylko nieprawidłowa reakcja na kalorie.

U myszy pozbawionych funkcjonalnych receptorów słodkiego smaku sacharoza, ale nie sztuczna substancja słodząca, zwiększyła DA w NAc [20], co jest zgodne z naszymi ustaleniami pokazującymi wzrost DA w prążkowiu brzusznym wywołany spożyciem kalorii u szczupłych osób. Jednakże takiej odpowiedzi nie zaobserwowano u osób otyłych, co wskazuje na zaburzenie odpowiedzi DA mózgu na zawartość kalorii.

Wyższe wyniki w zakresie odhamowania TEFQ są związane z upośledzoną kontrolą przyjmowania pokarmu [21] i zostały powiązane z gorszą przednią funkcją wykonawczą [21], [22]. Są one również zgodne z naszymi wcześniejszymi ustaleniami wykazującymi istotną korelację między wynikami ograniczenia spożycia pokarmu a wzrostem DA w prążkowiu wywołanym ekspozycją na sygnały pokarmowe [23], wspierając w ten sposób związek między zmniejszoną sygnalizacją DA prążkowia i upośledzoną samokontrolą [24]. Korelacja głodu na TFEQ ze zmianą DA w NAc z wartością kaloryczną dostarcza dalszych dowodów na rolę DA w percepcji głodu u ludzi [25]. Wreszcie, związek między spadkiem DA po podaniu glukozy a większymi wynikami objadania się przypomina spadek wzrostu DA wywołanego stymulantami u osób nadużywających kokainy, których zachowanie charakteryzuje się kompulsywnym przyjmowaniem kokainy [10], [12], [26]. Choć kuszące jest przywoływanie obniżonej wrażliwości układu nagrody DA u osób otyłych, jest to deskryptor nieadekwatny; ponieważ w szczególności zaobserwowaliśmy zmniejszoną reakcję na spożycie kalorii, ale prawdopodobne jest, że mogą wykazywać nadmierną reakcję na ekspozycję na bodźce pokarmowe. Jest zatem bardziej prawdopodobne, że rozbieżność między zwiększonymi oczekiwaniami a zmniejszoną reakcją na kalorie spożywane u osoby otyłej może wywołać chęć kontynuowania jedzenia w celu zrekompensowania tego deficytu.

Podziękowanie

Badanie PET przeprowadzono w Brookhaven National Laboratory. Dziękujemy J. Rotrosenowi z New York University za polecenie tematu; D. Schlyer i M. Schueller do operacji cyklotronowych; D. Warner, D. Alexoff i P. Vaska za operacje PET; C. Shea, Y. Xu, L. Muench i P. King za przygotowanie i analizę radioznacznika, K. Torres za przygotowanie protokołu badania oraz B. Hubbard M. Jayne i P. Carter za opiekę nad pacjentem.

Autorskie Wkłady

Pomysłodawca i projekt eksperymentów: GJW NDV. Wykonywał doświadczenia: GJW AC CTW JSF. Analizowałem dane: GJW DT JL ES. Przyczynił się do napisania rękopisu: GJW NDV.

Referencje

  1. 1. Wise RA (2013) Podwójna rola dopaminy w poszukiwaniu pożywienia i narkotyków: paradoks popędu i nagrody. Biol Psychiatria 73: 819–826. doi: 10.1016/j.biopsych.2012.09.001
  2. 2. Richardson NR, Gratton A (2008) Zmiany w transmisji dopaminy w jądrze półleżącym związane z karmieniem indukowanym o ustalonym i zmiennym harmonogramie. Eur J. Neurosci 27: 2714–2723. doi: 10.1111/j.1460-9568.2008.06236.x
  3. Zobacz artykuł
  4. PubMed / NCBI
  5. Google Scholar
  6. Zobacz artykuł
  7. PubMed / NCBI
  8. Google Scholar
  9. Zobacz artykuł
  10. PubMed / NCBI
  11. Google Scholar
  12. Zobacz artykuł
  13. PubMed / NCBI
  14. Google Scholar
  15. Zobacz artykuł
  16. PubMed / NCBI
  17. Google Scholar
  18. Zobacz artykuł
  19. PubMed / NCBI
  20. Google Scholar
  21. Zobacz artykuł
  22. PubMed / NCBI
  23. Google Scholar
  24. Zobacz artykuł
  25. PubMed / NCBI
  26. Google Scholar
  27. Zobacz artykuł
  28. PubMed / NCBI
  29. Google Scholar
  30. Zobacz artykuł
  31. PubMed / NCBI
  32. Google Scholar
  33. 3. Johnson PM, Kenny PJ (2010) Receptory dopaminy D2 w dysfunkcji nagrody podobnej do uzależnienia i kompulsywnym jedzeniu u otyłych szczurów. Nat Neurosci 13: 635–641. doi: 10.1038/nn.2519
  34. Zobacz artykuł
  35. PubMed / NCBI
  36. Google Scholar
  37. Zobacz artykuł
  38. PubMed / NCBI
  39. Google Scholar
  40. Zobacz artykuł
  41. PubMed / NCBI
  42. Google Scholar
  43. Zobacz artykuł
  44. PubMed / NCBI
  45. Google Scholar
  46. Zobacz artykuł
  47. PubMed / NCBI
  48. Google Scholar
  49. Zobacz artykuł
  50. PubMed / NCBI
  51. Google Scholar
  52. Zobacz artykuł
  53. PubMed / NCBI
  54. Google Scholar
  55. Zobacz artykuł
  56. PubMed / NCBI
  57. Google Scholar
  58. Zobacz artykuł
  59. PubMed / NCBI
  60. Google Scholar
  61. Zobacz artykuł
  62. PubMed / NCBI
  63. Google Scholar
  64. Zobacz artykuł
  65. PubMed / NCBI
  66. Google Scholar
  67. Zobacz artykuł
  68. PubMed / NCBI
  69. Google Scholar
  70. Zobacz artykuł
  71. PubMed / NCBI
  72. Google Scholar
  73. 4. Vigorito M, Kruse CB, Carretta JC (1994) Różnicowa wrażliwość zachowań operantów na zmiany stężenia wzmacniacza sacharozy: skutki pimozydu. Pharmacol Biochem Behav 47: 515–522. doi: 10.1016/0091-3057(94)90153-8
  74. 5. Beeler JA, McCutcheon JE, Cao ZF, Murakami M, Alexander E i in. (2012) Smak niezwiązany z wartościami odżywczymi nie pozwala zachować wzmacniających właściwości żywności. Eur J Neurosci 36: 2533–2546. doi: 10.1111/j.1460-9568.2012.08167.x
  75. 6. Bonacchi KB, Ackroff K, Sclafani A (2008) Smak sacharozy, ale nie polikozy warunkuje preferencje smakowe u szczurów. Physiol Behav 95: 235–244. doi: 10.1016/j.physbeh.2008.06.006
  76. 7. Frank GK, Oberndorfer TA, Simmons AN, Paulus MP, Fudge JL i in. (2008) Sacharoza aktywuje ludzkie szlaki smakowe inaczej niż sztuczny słodzik. Neuroobraz 39: 1559–1569. doi: 10.1016/j.neuroimage.2007.10.061
  77. 8. Schultz W (2002) Formalne podejście z dopaminą i nagrodą. Neuron 36: 241–263. doi: 10.1016/s0896-6273(02)00967-4
  78. 9. Volkow ND, Wang GJ, Tomasi D, Baler RD (2013) Uzależniający wymiar otyłości. Biol Psychiatria 73: 811–818. doi: 10.1016/j.biopsych.2012.12.020
  79. 10. Martinez D, Narendran R, Foltin RW, Slifstein M, Hwang DR i in. (2007) Uwalnianie dopaminy indukowane amfetaminą: wyraźnie stępione w uzależnieniu od kokainy i przewidywane w przypadku wyboru samodzielnego podawania kokainy. Am J. Psychiatry 164: 622–629. doi: 10.1176/appi.ajp.164.4.622
  80. 11. Volkow ND, Wang GJ, Fowler JS, Logan J, Gatley SJ i in. (1997) Zmniejszona reaktywność dopaminergiczna prążkowia u osób uzależnionych od kokainy po detoksykacji. Natura 386: 830–833. doi: 10.1038/386830a0
  81. 12. Volkow ND, Tomasi D, Wang GJ, Logan J, Alexoff D i in. (w druku) Wzrost poziomu dopaminy jest wyraźnie obniżony u osób aktywnie nadużywających kokainy. Psychiatria molekularna
  82. 13. Volkow ND, Wang GJ, Fowler JS, Logan J, Schlyer D i in. (1994) Obrazowanie endogennej konkurencji dopaminy za pomocą [11C]raklopryd w ludzkim mózgu. Synapsa 16: 255–262. doi: 10.1002/syn.890160402
  83. 14. Kegeles LS, Abi-Dargham A, Frankle WG, Gil R, Cooper TB i in. (2010) Zwiększona funkcja dopaminy synaptycznej w obszarach asocjacyjnych prążkowia w schizofrenii. Arch Gen Psychiatry 67: 231–239. doi: 10.1001/archgenpsychiatry.2010.10
  84. 15. Ehrin E, Farde L, de Paulis T, Eriksson L, Greitz T i in. (1985) Przygotowanie 11Raklopryd znakowany C, nowy silny antagonista receptora dopaminy: wstępne badania PET mózgowych receptorów dopaminy u małp. Międzynarodowy dziennik promieniowania stosowanego i izotopów 36: 269–273. doi: 10.1016/0020-708x(85)90083-3
  85. 16. Gormally J, Black S, Daston S, Rardin D (1982) Ocena nasilenia objadania się wśród osób otyłych. Zachowanie uzależnionego 7: 47–55. doi: 10.1016/0306-4603(82)90024-7
  86. 17. Logan J, Fowler JS, Volkow ND, Wolf AP, Dewey SL i in. (1990) Analiza graficzna odwracalnego wiązania radioligandu na podstawie pomiarów aktywności w czasie zastosowanych do [N-11Badania PET C-metylo]-(-)-kokainy na ludziach. J Cereb Blood Flow Metab 10: 740–747. doi: 10.1038/jcbfm.1990.127
  87. 18. Tobler PN, Fiorillo CD, Schultz W (2005) Adaptacyjne kodowanie wartości nagrody przez neurony dopaminowe. Nauka 307: 1642–1645. doi: 10.1126/science.1105370
  88. 19. Schultz W (2010) Sygnały dopaminowe dla wartości nagrody i ryzyka: dane podstawowe i najnowsze. Zachowaj funkcję mózgu 6: 24. doi: 10.1186/1744-9081-6-24
  89. 20. de Araujo IE, Oliveira-Maia AJ, Sotnikova TD, Gainetdinov RR, Caron MG i in. (2008) Nagroda pokarmowa przy braku sygnalizacji receptora smaku. Neuron 57: 930–941. doi: 10.1016/j.neuron.2008.01.032
  90. 21. Maayan L, Hoogendoorn C, Sweat V, Convit A (2011) Odhamowanie jedzenia u otyłych nastolatków wiąże się ze zmniejszeniem objętości oczodołowo-czołowej i dysfunkcjami wykonawczymi. Otyłość (Srebrna Wiosna) 19: 1382–1387. doi: 10.1038/oby.2011.15
  91. 22. Volkow ND, Wang GJ, Telang F, Fowler JS, Goldstein RZ i in. (2009) Odwrotna zależność między BMI a aktywnością metaboliczną przedczołową u zdrowych dorosłych. Otyłość (Srebrna Wiosna) 17: 60–65. doi: 10.1038/oby.2008.469
  92. 23. Volkow ND, Wang GJ, Maynard L, Jayne M, Fowler JS i in. (2003) Dopamina w mózgu jest powiązana z zachowaniami żywieniowymi u ludzi. Int J. Eat Disord 33: 136–142. doi: 10.1002/jedz.10118
  93. 24. Volkow ND, Wang GJ, Telang F, Fowler JS, Thanos PK i in. (2008) Receptory D2 w prążkowiu o niskiej zawartości dopaminy są powiązane z metabolizmem przedczołowym u osób otyłych: możliwe czynniki. Neuroobraz 42: 1537–1543. doi: 10.1016/j.neuroimage.2008.06.002
  94. 25. Volkow ND, Wang GJ, Fowler JS, Logan J, Jayne M i in. (2002) „Niehedoniczna” motywacja pokarmowa u ludzi obejmuje dopaminę w prążkowiu grzbietowym, a metylofenidat wzmacnia ten efekt. Synapsa 44: 175–180. doi: 10.1002/syn.10075
  95. 26. Wang GJ, Smith L, Volkow ND, Telang F, Logan J i in. (2012) Zmniejszona aktywność dopaminy przewiduje nawrót choroby u osób nadużywających metamfetaminy. Mol Psychiatria 17: 918–925. doi: 10.1038/mp.2011.86