Czy istnieje uzależnienie od żywności? Dyskusja fenomenologiczna oparta na psychiatrycznej klasyfikacji zaburzeń i uzależnień związanych z substancjami (2012)

Wprowadzenie

Związek między przejadaniem się, nadużywaniem substancji a uzależnieniem od zachowania jest kontrowersyjny. Niektórzy badacze opowiadali się za włączeniem przejadania się w zaburzenia związane z używaniem substancji [np. [1,2]; inni sugerują zastąpienie zwiększonego spożycia pokarmu związanego z otyłością lub zaburzeniami odżywiania jako uzależnienia behawioralnego [3]. Integracja z zaburzeniami używania substancji oznacza formę uzależnienia chemicznego, dla którego obecnie nie ma wystarczających dowodów; określona substancja chemiczna w codziennym jedzeniu, która może jednoznacznie indukować uzależnienie poprzez wiązanie się z określonymi receptorami ośrodkowego układu nerwowego, nie została odkryta. Istnieją jednak dowody sugerujące, że uzależnienie od żywności można postrzegać jako specyficzną formę uzależnienia behawioralnego w podgrupie osób otyłych. Poniżej omawiamy kwestie diagnostyczne zarówno zaburzeń związanych z używaniem substancji, jak i uzależniających zaburzeń zachowania, głównie podkreślając ich cechy kliniczne. Inne artykuły w tym specjalnym numerze opisują neurobiologiczne cechy uzależnienia od żywności.

Klasyfikacja uzależnienia chemicznego (substancji)

Medycznie ustalone formy uzależnienia dotyczą zaburzeń związanych z używaniem substancji. National Institute on Drug Abuse [4] zawiera następującą definicję: „Uzależnienie definiuje się jako przewlekłą, nawracającą chorobę mózgu charakteryzującą się kompulsywnym poszukiwaniem i zażywaniem narkotyków, pomimo szkodliwych konsekwencji”. W rozdziale V „Zaburzenia psychiczne i zachowania” Międzynarodowej statystycznej klasyfikacji chorób i powiązanych problemów zdrowotnych, 10th Rewizja (ICD-10; Światowa Organizacja Zdrowia, 1992 [5]) „Zaburzenia psychiczne i behawioralne wynikające z używania substancji psychoaktywnych” (F10-F19) stanowią jedną z dziesięciu głównych kategorii diagnostycznych. ICD-10 odnosi się konkretnie do zaburzeń psychicznych i behawioralnych (patrz tabela 1). W drugim często stosowanym schemacie klasyfikacji psychiatrycznej o nazwie Podręcznik diagnostyczny i statystyczny zaburzeń psychicznych (DSM), 4th Edition, Text Revised (DSM-IV-TR), opublikowanym przez American Psychiatric Association (APA) w 2000 [6] „Zaburzenia związane z substancjami” również stanowią jedną z głównych kategorii diagnostycznych. Według obu schematów klasyfikacji każde zaburzenie związane z substancją dzieli się na główne stany kliniczne (tabela 2; patrz tabela 3 i stół 4 dla odpowiednich kryteriów klasyfikacji DSM-IV). Objawy zatrucia i odstawienia mogą różnić się w zależności od substancji, podobnie jak fizyczne i psychiczne konsekwencje używania substancji.

DSM-V [7] zastąpi obecną wersję DSM (DSM-IV-TR) w 2013; obecnie różne grupy robocze dyskutują o tym, jak najlepiej kategoryzować i operacjonalizować zaburzenia psychiczne oraz ich kryteria w oparciu o aktualne ustalenia empiryczne. Po szeroko zakrojonych dyskusjach na temat słowa „uzależnienie” grupa robocza DSM-V zaproponowała, aby wstępnie zmienić tytuł poprzedniej kategorii Zaburzenia związane z substancjami z uzależnieniami i zaburzeniami pokrewnymi [8]. Użycie słowa „uzależnienie” jest obecnie ograniczone do uzależnienia fizjologicznego, które jest normalną reakcją na powtarzane dawki wielu leków i leków. W razie potrzeby leczenie za pomocą przepisanych leków pociąga za sobą objawy tolerancji i / lub odstawienia; nie należy ich wliczać do diagnozy zaburzeń używania substancji. Co ważne, grupa robocza ds. Zaburzeń używania substancji DSM-V zaleca połączenie nadużywania i uzależnienia w jedno zaburzenie o stopniowym nasileniu klinicznym, które należy nazwać zaburzeniem używania substancji, przy spełnieniu dwóch kryteriów wymaganych do postawienia diagnozy (tabela 5). To zalecenie opierało się między innymi na problemach odróżniających nadużycie od uzależnienia oraz niższej wiarygodności diagnozy DSM-IV Nadużywanie substancji. Obecne kryteria nadużyć i zależności DSM-IV można uznać za jednowymiarowe, a kryteria nadużyć i zależności są rozproszone w całym spektrum dotkliwości [8].

Jak ilustruje dyskusja w grupie roboczej DSM V ds. Zaburzeń używania substancji, klasyfikacja zaburzeń psychicznych może ulec zmianie, odzwierciedlając postępy w ustaleniach empirycznych. W pierwszym wydaniu Podręcznika diagnostyczno-statystycznego APA dotyczącego zaburzeń psychicznych (1952) [9], nadużywanie alkoholu i narkotyków zostało pogrupowane według Socjopatycznych Zaburzeń Osobowości, które uznano za wynik głębszych zaburzeń psychicznych lub słabości moralnej. W ciągu ostatnich lat 60 byliśmy świadkami medykalizacji uzależnienia od dwóch głównych legalnych substancji (nikotyny i alkoholu) i wszystkich nielegalnych narkotyków. Tak więc biomedyczna koncepcja uzależnienia jako przyczyny nadmiernego zażywania nikotyny lub alkoholu sama w sobie doprowadziła do wskazania odpowiednich zaburzeń związanych z używaniem substancji, co ma ogromne implikacje dla społecznego postrzegania tych uzależnień, ich leczenia, bezpośrednich i pośrednich kosztów opieki zdrowotnej oraz zapobieganie. Medykację sprzyjały między innymi uświadomienie sobie tragicznych skutków zdrowotnych uzależnienia od nikotyny i alkoholu. Wysiłki na przykład przemysłu tytoniowego mające na celu negowanie lub łagodzenie ryzyka chorób wywołanych paleniem, takich jak rak płuc i zaburzenia sercowo-naczyniowe, są dobrze znane; trwa wpływ przemysłu tytoniowego na politykę [10]. W związku z tym zrozumienie, w jaki sposób korporacje wpływają na politykę, stanowi zatem zasadniczą część badań zdrowia publicznego nad uzależnieniami od legalnych narkotyków [11].

Klasyfikacja uzależnienia behawioralnego

Ostatnio przywołano termin uzależnienie behawioralne; jak dotąd nie zyskał oficjalnego uznania w medycynie: ani ICD-10, ani DSM-IV-TR nie obejmuje odpowiedniej kategorii diagnostycznej. Psychiatrzy i psychologowie byli nieco niechętni do systematycznego wyznaczania i klasyfikowania takich zaburzeń. Uważamy, że na tę niechęć wpływa kilka czynników:

i) Niedawna historia zaburzeń związanych z używaniem substancji wskazuje, że przejście od pojęcia problemu behawioralnego jako osobistej wady do zaburzenia uzależnienia wymaga czasu; proces ten wymaga zarówno dyskusji, jak i połączenia konsensusu w medycynie i społeczeństwie jako całości.

ii) Istnieje ogólna niechęć do leczenia, a tym bardziej do psychiatrycznych zachowań uzależniających, ponieważ można je postrzegać jako częściowo reprezentujące skrajny koniec ilościowych rozkładów czasu spędzanego na codziennych zachowaniach. Zatem określenie odrębnych zaburzeń wymaga zdefiniowania kryteriów progowych lub progowych. W przeciwieństwie do uzależnienia chemicznego przyjmowanie określonej substancji, którą można łatwo zweryfikować (tj. Określenie stężenia różnych leków i / lub ich metabolitów w surowicy i moczu), nie jest wymagane. Oczywiście miękkie granice dla takich zaburzeń spowodowałyby, że wysoki odsetek populacji spełniłby kryteria diagnostyczne dla odpowiednich zaburzeń uzależnienia behawioralnego. Osoby takie kwalifikowałyby się wówczas do oceny diagnostycznej i leczenia potencjalnie wiążącego się z wysokimi kosztami dla krajowych systemów opieki zdrowotnej.

iii) Podobnie jak w przypadku legalnych narkotyków, odpowiednie zachowania są realizowane przez wysoki odsetek populacji, co pociąga za sobą trudności, zarówno na poziomie indywidualnym, jak i społecznym, w postrzeganiu nadmiernie ilościowych zachowań jako zaburzeń. Trudno jest docenić fakt, że niektóre osoby, które nadmiernie angażują się w określone działania, mogą poważnie upośledzić funkcjonalnie ich codzienne życie.

iv) Nowoczesne technologie i media z ich kontem łatwego dostępu do niektórych „uzależnień behawioralnych” (internet) lub znacznie je ułatwiają (internetowy dostęp do stron pornograficznych). Jako taki problem ich nadmiernego używania jest raczej nowy i szybko rozwija się w nowych kierunkach; badania są odpowiednio opóźnione w porównaniu z zaburzeniami związanymi z używaniem substancji.

v) Nadmierne zaangażowanie w określone działania często występuje w różnych zaburzeniach psychicznych, które nie są rozpatrywane w dziedzinie uzależnień. Na przykład nadmierne uprawianie hazardu lub korzystanie z Internetu może pojawić się w kontekście epizodu dużej depresji lub zaburzenia obsesyjno-kompulsyjnego; odpowiednio, nadmierne zachowanie wydaje się być objawem lub objawem podstawowej choroby. Jeden pogląd zakłada uzależniające zaburzenia behawioralne jako leżące wzdłuż spektrum impulsywno-kompulsywnego, a niektóre klasyfikowane są jako zaburzenia kontroli impulsów [12].

Grupa robocza ds. Zaburzeń używania substancji DSM-V [8] niedawno zaproponował, aby diagnoza hazardu patologicznego (nieuporządkowanego) (tabela 6) zostanie przeklasyfikowany z Zaburzenia kontroli impulsów, gdzie indziej niesklasyfikowane ”do nowej kategorii Zaburzenia uzależnienia i pokrewne [13]. Patologiczny (nieuporządkowany) hazard uznano za mający cechy wspólne w zakresie ekspresji klinicznej, etiologii (w tym genetyki), chorób współistniejących, fizjologii i leczenia zaburzeń związanych z używaniem substancji, co uzasadnia zmianę klasyfikacji [np. [14,15]. Ta propozycja wskazuje na kluczowy punkt zwrotny w oficjalnej psychiatrycznej konceptualizacji tego zaburzenia, któremu towarzyszy dodatkowo zmiana nazwy kategorii diagnostycznej. Obecnie hazard patologiczny ma być jedynym behawioralnym uzależnieniem uzależniającym w nowej kategorii diagnostycznej DSM V „Zaburzenia uzależnienia i pokrewne”. Jednak ta przeklasyfikowanie z pewnością przyspieszy badania i dyskusje na temat nakreślenia dodatkowych uzależnień behawioralnych w ramach tej kategorii diagnostycznej.

Uzależnienie można zdefiniować jako nienormalną tolerancję i zależność od czegoś, co jest psychicznie or kształtowanie nawyków [16]. Uzależnienie behawioralne oznacza ciągłe zaangażowanie w działanie, pomimo związanych z nim negatywnych konsekwencji; początkowo poszukiwano przyjemności i przyjemności, jednak przez pewien czas potrzeba zaangażowania się w tę aktywność, aby poczuć się normalnie [17]. Odpowiednio, odpowiednie działania mają potencjał uzależniający (np. Hazard, internet, gry komputerowe, praca, ćwiczenia, aktywność seksualna, przejadanie się), niektóre z nich dotyczą naturalnych potrzeb homeostatycznych (np. Jedzenia). Zachowanie, które może funkcjonować zarówno w celu wywołania przyjemności, jak i zapewnienia ulgi od wewnętrznego dyskomfortu, jest realizowane według wzoru charakteryzującego się: i) powtarzającym się brakiem kontroli nad zachowaniem (bezsilność) i ii) kontynuacją zachowania pomimo znaczących negatywnych konsekwencji (niemożność zarządzania) [15]. Pojęcia używane do scharakteryzowania uzależnienia to „uzależnienie” i „przymus”. Zależność polega na powtarzalnym zachowaniu, którego celem jest osiągnięcie przyjemnego stanu wewnętrznego poprzez zaspokojenie potrzeb. W terminologii teorii uczenia się i zachowania proces, w którym zadowalanie uzależnienia motywuje zachowanie, nazywa się wzmocnieniem pozytywnym. Kompulsja polega na próbie uniknięcia lub uniknięcia nieprzyjemnego / niechęci stanu wewnętrznego (np. Lęku, żalu, poczucia winy, wstydu, wściekłości). Odpowiada to paradygmatowi wzmocnienia ujemnego, w którym z grubsza uwzględnia się negatywne konsekwencje. Wśród wyróżniających cech uzależnień jest to połączenie satysfakcji i ucieczki od wewnętrznego dyskomfortu. Stąd koncepcja uzależnienia stanowi syntezę zależności i przymusu [15].

Pokrywanie się uzależnienia chemicznego i behawioralnego

Jakie są wspólne cechy uzależnienia behawioralnego i chemicznego? Jest to przede wszystkim koncepcja leżącego u podstaw uzależniającego procesu, który odnosi się do życia jednostki i wpływa na nią oraz łączy w sobie wszystkie rodzaje zachowań uzależniających. Podstawowym procesem uzależniającym jest w istocie kompulsywna zależność od (najwyraźniej samozainicjowanego i samokontroli) działania zewnętrznego w celu regulacji stanu wewnętrznego. Osoby uzależnione od zachowań i substancji przypominają się nawzajem: Oboje mają ochotę angażować się w rutynę zachowania; odczuwają dyskomfort, jeśli nie uda się go ukończyć, co powoduje objawy głodu i odstawienia. Niektóre objawy odstawienia (np. Lęk) są identyczne u niektórych uzależnionych od zachowania i od substancji chemicznych, podczas gdy inne (np. Katar i kichanie przy odstawianiu opiatów) są specyficzne dla substancji [17,18].

Donegan i in. [19] zaproponowało siedem właściwości, które mają uzależniające substancje lub działania (w tym żywność i hazard):

i) Zdolność substancji / działania do działania jako instrumentalny wzmacniacz.

ii) Nabyta tolerancja - wielokrotne stosowanie może skutkować zmniejszoną skutecznością substancji / działania.

iii) Rozwój zależności przy wielokrotnym stosowaniu; jeśli substancja nie jest dostępna lub nie można kontynuować działania, objawy odstawienia uzasadniają dalsze stosowanie.

iv) Kontrast afektywny: Substancja / aktywność ma tendencję do wywoływania początkowego pozytywnego stanu afektywnego (euforia), po którym następuje przeciwny stan negatywny (dysforia).

v) Zdolność substancji / działania do działania jako skuteczny bezwarunkowy bodziec pawłowski.

vi) Zdolność różnych stanów (ogólne pobudzenie, stres, ból, nastrój) do wpływania na używanie substancji lub zaangażowanie w dane działanie.

vii) Behawioralne i chemiczne „uzależnieni” mogą być wywoływane zarówno przez sygnały wewnętrzne, takie jak nuda, depresja lub dobre samopoczucie, jak i sygnały zewnętrzne, takie jak miejsca lub ludzie. Indywidualne wskazówki będą się różnić w zależności od indywidualnego uzależnienia oraz od rodzaju uzależnienia chemicznego / behawioralnego.

Otyłość

Otyłość jest niezwykle złożonym zaburzeniem, które ewidentnie wymaga środowiska sprzyjającego wysokiemu poborowi energii i / lub niskiemu poziomowi aktywności fizycznej. W społeczeństwach z różnorodną, ​​smaczną, tanią i łatwo dostępną żywnością przypuszczalnie wymagana jest również predyspozycja genetyczna, aby przybrać na wadze. Dziedziczność masy ciała jest wysoka - zakłada się, że 50% lub więcej wariancji BMI w populacji ogólnej można wytłumaczyć czynnikami genetycznymi. Jednak obecnie znane loci poligeniczne wyjaśniają jedynie niewielki procent wariancji BMI [42,43]. Przejadanie się oznacza zużycie energii przekraczające wydatek energetyczny. Osoby z niskim wydatkiem energii spoczynkowej i / lub niskim poziomem aktywności fizycznej mogą przejadać się, a tym samym przybrać na wadze pomimo spożycia normalnej wielkości porcji. U wielu otyłych osób nadmierny przyrost masy ciała występował przez dłuższy czas; odpowiednio, wskaźniki otyłości u młodych dorosłych są znacznie niższe niż u dorosłych w średnim wieku [44,45,46,47,48]. Jeśli na przykład dzienny nadmiar energii wynosi zaledwie 20 kcal, względna masa ciała będzie powoli rosła w ciągu życia [45]. Odniesienie do uzależnienia jako wyjaśnienia powszechnego występowania tego rodzaju otyłości wydaje się całkowicie niewłaściwe. Uzależnienia nie można łatwo wywnioskować jako wyjaśnienia dobrze znanych trudności z utrzymaniem utraty wagi po diecie. Ponowny wzrost masy ciała wynika głównie z adaptacji fizjologicznych, w tym zwiększonego apetytu i głodu oraz zmniejszonego wydatku energetycznego w reakcji na przedłużone ograniczenie poboru energii. Zdrowie psychiczne i długoterminowe monitorowanie zachowania charakteryzują osoby, które skutecznie utrzymują zmniejszoną masę ciała [49.]

Ze względu na wgląd, jaki uzyskaliśmy na temat regulacji przyjmowania pokarmu i masy ciała, trudno jest wytyczyć granicę między uzależnieniem od jedzenia a napędzanym biologicznie zwiększonym apetytem lub głodem. Tak więc pacjenci z niedoborem leptyny wykazują głód, odstawienie i przejadanie się od niemowlęctwa w dniu [50]; ich zachowanie w ciągu dnia koncentruje się na poszukiwaniu i spożywaniu jedzenia. Oczywiście spełniłyby kryteria diagnozy zaburzenia używania substancji (tabela 7), z wyjątkiem faktu, że uzależnienie dotyczy ogólnie żywności, a nie konkretnego składnika, substancji lub „substancji chemicznej”.

Stwierdzono również, że mutacje w genie receptora melanokortyny 4 powodują przejadanie się [51], choć w mniejszym stopniu niż u osób z niedoborem leptyny. Potencjalnie efekty poligeniczne sumują się i pociągają za sobą zwiększony apetyt / głód, przejadanie się i rozwój otyłości. Jeżeli z powodów genetycznych lub innych (np. Niedotlenienie powodujące uszkodzenie mózgu, guz mózgu) apetyt / głód człowieka znajduje się w najwyższym zakresie normalnej dystrybucji, może to uzależnić jego system nagradzania w szczególności od wkładu neuropeptydów, neuroprzekaźniki i hormony obejmowały regulację zachowań żywieniowych. W związku z tym mogłoby dojść do „uzależnienia”.

Obecnie bulimia nervosa (BN) i zaburzenie odżywiania się (BED), które prawdopodobnie otrzymają status formalnego zaburzenia odżywiania w DSM V [52], są jedynymi zaburzeniami psychicznymi, które mają cechy podobne do uzależnienia (patrz tabela 7 dla proponowanych kryteriów diagnostycznych DSM-5 dla BED). Podstawowe cechy tych zaburzeń odżywiania są oparte na epizodach objadania się związanych z subiektywnym doświadczeniem braku kontroli. Jednak, w przeciwieństwie do pacjentów z BED, kontr-regulacja (np. Oczyszczanie) jest znaczącą cechą BN [7,53]. U pacjentów z potwierdzonym klinicznie BED często występuje otyłość. Jednak związek z otyłością jest osłabiony w społeczności; według badania epidemiologicznego tylko dwie trzecie pacjentów z BED było otyłych [przegląd patrz [53,54]. Opisano inne rodzaje nieprawidłowych zachowań żywieniowych, takie jak nocne jedzenie i wypas, które można potencjalnie rozpatrywać w kontekście uzależnienia. Obecny schemat klasyfikacji DSM-IV-TR pozwala jednak jedynie na rozpoznanie zaburzenia odżywiania, które nie zostało określone w inny sposób dla BED i innych nieuporządkowanych wzorców żywieniowych o znaczeniu klinicznym. Interesujące jest omówienie konsekwencji zaklasyfikowania BED jako formy uzależniającego zachowania w DSM-V. Zachęciłoby to naukowców do głębszego zbadania nakładania się nałogów i do zastosowania zasad terapeutycznych, które są częściej stosowane w medycynie uzależniającej [33].

Nadmierna nadmierna konsumpcja smacznych pokarmów i płynów, obserwowana w epizodach objadania się, może wskazywać na leżący u podstaw proces neurobiologiczny podobny do tego obserwowanego w uzależnieniu [55,56]. Wniosek ten wynika z coraz większej liczby dowodów, że zarówno zaburzenia związane z substancjami, jak i otyłość mają wspólne mechanizmy neuronalne [57]. Tak więc u otyłych szczurów dochodzi do niedoczynności układu nagrody z powodu stępionego przenoszenia dopaminy w centrum nagrody mózgu po nadwyżce kalorii, co prowadzi do kompulsywnego jedzenia u takich gryzoni [58]. Te nieprzystosowawcze reakcje behawioralne u otyłych szczurów prawdopodobnie wynikają z wywołanych dietą deficytów w prążkowiu receptorów dopaminergicznych receptora D2. Nadmierne spożycie narkotyków w podobny sposób zmniejsza gęstość prążkowia receptora dopaminy D2, wywołuje głęboki stan niedofunkcjonalności nagrody i powoduje pojawienie się zachowań podobnych do kompulsywnego przyjmowania narkotyków [59,60]. Podobnie badania obrazowania na ludziach wykazały, że osoby otyłe mogą mieć upośledzenie szlaków dopaminergicznych, które regulują układy neuronowe związane z wrażliwością nagród, warunkowaniem i kontrolą [61]. Ale obecnie nie jest jasne, czy wyniki te wskazują na czynniki predysponujące, czy też są konsekwencją przejadania się.

Uwalnianie endorfin po nadmiernym wysiłku [62] ujawnia, że ​​ogólny termin sam w sobie uzależnienie chemiczne niekoniecznie wymaga, aby substancja była egzogenną substancją chemiczną. Jeśli endogenne „chemikalia” mogą uzależniać w określonych okolicznościach i / lub u predysponowanych osób, takie mechanizmy neuronowe mogą stanowić związek między uzależnieniem od narkotyków a zachowaniem. Związek apetytu, głodu, nasycenia i sytości z systemem nagród może być postrzegany jako podstawa rozwoju uzależniającego jedzenia. Nawet osoby przejadające się, mimo że nie są głodne, wywołują zmiany w złożonych centralnych systemach regulacyjnych, które teoretycznie mogłyby wystarczyć do zainicjowania i utrzymania uzależnienia. Odpowiednie sygnały psychologiczne mogą obejmować nudę, postrzegany stres, negatywny nastrój i tym podobne. Niemniej jednak należy wyraźnie zaznaczyć, że w świetle braku operacyjnej definicji uzależnienia od żywności nie można obecnie ocenić jego ważności i wiarygodności jako kategorii diagnostycznej. Dlatego przedwczesne jest rozważanie uzależnienia od żywności w ramach psychiatrycznych systemów klasyfikacji diagnostycznej. Wymagane są badania w celu precyzyjnego określenia objawów, powiązanej psychopatologii i reakcji na leczenie [33].

Omówiliśmy głównie uzależnienie od żywności jako podtyp uzależnienia behawioralnego. Ponieważ jednak termin „żywność” odnosi się do heterogenicznego kompozytu różnych składników dietetycznych, czy to naturalnych składników odżywczych (np. Tłuszcz, cukier), czy syntetycznych dodatków do żywności (np. Konserwantów), ma to zasadnicze znaczenie dla zrozumienia charakteru leżące u podstaw procesy związane z uzależnieniem od żywności w celu zbadania, czy te pojedyncze składniki odżywcze same w sobie wykazują wzmacniające właściwości behawioralne, a tym samym niosą możliwość doprowadzenia do zmian neurobiologicznych w systemie nagradzania, równoważnych substancjom uzależnienia, takim jak heroina, kokaina, alkohol lub nikotyna. Jako taki, składnik odżywczy powinien zostać wchłonięty w samym przewodzie pokarmowo-żołądkowo-jelitowym lub jako bezpośredni metabolit przez barierę krew-mózg i rozwinąć swoje działanie wzmacniające poprzez aktywację układu nagrody. Rzeczywiście, różne badania na zwierzętach koncentrują się na wpływie cukru na mezolimbiczne projekcje dopaminy od VTA do NAcc, która jest zaangażowana w funkcje wzmacniające [63] i przypisane do wykazania efektu zachęty na motywację w procesie uzależnienia [64]. Pozakomórkowa dopamina w NAcc wzrasta po przyjęciu nadużywanych leków [65,66]. Szczury okresowo pozbawione pokarmu i karmione 10% rozcieńczeniem sacharozy i karmy rozwijają upijające się zachowania żywieniowe. Podobnie jak przyjmowanie leków, te szczury uwalniają dopaminę pozakomórkową w NAcc, za każdym razem, gdy zjadają cukier (tj. Sacharozę), podczas gdy ta odpowiedź na dopaminę po karmieniu cukrem jest stępiona u zwierząt kontrolnych karmionych ad libitum cukrem i karmą [67]. Przerywane przyjmowanie 25% wodnego roztworu glukozy i karmy u szczurów ujawniło behawioralne i neurochemiczne objawy uzależnienia od opioidów [68,69].

We wspomnianych badaniach na zwierzętach stosowano glukozę lub sacharozę z karmą w połączeniu z przerywaną deprywacją pokarmową. Chociaż eksperymenty te mogą wskazywać na uzależniający potencjał cukru, w przeciwieństwie do narkotyków uzależniających, nie ma dowodów na specyficzną strukturę chemiczną składnika odżywczego jednoznacznie prowadzącą do mechanizmów neurobiologicznych leżących u podstaw uzależnienia. Wykluczając badania oparte na przerywanym braku żywności, nie jesteśmy świadomi serii badań na zwierzętach, aczkolwiek prób na ludziach, które wielokrotnie wykazały, że określony składnik odżywczy o danej strukturze chemicznej powoduje zmiany w układzie nagrody podobne do opisanych dla leków. Ludzie, którzy nadmiernie się przejadają, zwykle nie uciekają się do pojedynczej cząsteczki jedzenia lub określonej monotonnej diety; diety bogate w węglowodany i / lub tłuszcze zawierają wiele składników.

Wnioski i przyszłe badania

Krytycznie dyskutowaliśmy na temat uzależnienia od żywności w związku z uzależnieniem chemicznym i behawioralnym. Ze względu na obecne raczej ograniczone dowody uzależniającego zachowania określonych składników żywności lub dodatków, obecnie dochodzimy do wniosku, że uzależnienie od żywności można obecnie najlepiej zaklasyfikować jako uzależnienie behawioralne. Ponieważ jednak nie ma wystarczających (tj. Wiarygodnych i wiarygodnych) danych na temat kryteriów diagnostycznych, nie zalecamy dodawania „uzależnienia od żywności” jako jednostki diagnostycznej w DSM-V [33]. Endogenne neuropeptydy, neuroprzekaźniki i hormony, które są uwalniane po spożyciu pokarmu, mogą zapewnić związek między uzależnieniem chemicznym a behawioralnym. Nagradzające właściwości żywności są większe po pozbawieniu żywności niż w organizmach nasyconych. Twierdzimy, że ponieważ większość rodzajów otyłości opiera się na niewielkim stopniu przejadania się, a zatem ewoluuje powoli z upływem czasu, tylko kombinacja istotnego klinicznie i regularnego przejadania się, na przykład w kontekście nieprawidłowych zachowań żywieniowych (obecnie zaliczana do kategorii zaburzeń odżywiania ) uzasadnia rozważenie jako uzależnienie od żywności. Naszym zdaniem podtypy otyłości związane z klinicznie istotnym przejadaniem się można rozpatrywać w kontekście uzależnienia od żywności. Konieczne są znacznie więcej badań nad klinicznie nieprawidłowymi zachowaniami i wzorcami odżywiania, w szczególności tymi związanymi z przejadaniem się, aby ocenić, czy niektóre z obecnie słabo opisanych nieprawidłowych zachowań / zaburzeń odżywiania nie mogą być lepiej sklasyfikowane w ramach niedawno zaproponowanej nowej kategorii DSM V Uzależnienie i zaburzenia pokrewne. Jako takie, należy skupić się na przejedzeniu per se, niezależnie od tego, czy występuje w epizodach z kontroregulacją czy bez. Konieczne są dodatkowe badania neurobiologiczne na zwierzętach i ludziach, aby wzmocnić pogląd, że przejadanie się można postrzegać jako uzależnienie behawioralne. Jedzenie opiera się na bardzo złożonym zestawie mechanizmów fizjologicznych, psychologicznych i neurobiologicznych. Wygląd, wrażenia oro-sensoryczne, tekstura jedzenia, sytuacja, w której jedzenie jest reprezentowane, indywidualny stan psychiczny nastroju, a także indywidualny stan fizjologiczny energii i regulacja apetytu mają wpływ na to, jak i co ludzie jedzą. Dochodzimy do wniosku, że przejadanie się może być postrzegane jako uzależnienie od jedzenia w małej podgrupie osób otyłych.

Oświadczenie o ujawnieniu

Autorzy nie zgłosili żadnego konfliktu interesów.

Referencje

Kontakty autora