PLoS ONE. 2013 Sep 4; 8 (9): e74832. doi: 10.1371 / journal.pone.0074832.
Pedram P, Wadden D, Amini P, Guliwer W, Randell E, Cahill F, Vasdev S, Goodridge A, Carter JC, Zhai G, Ji Y, Słońce G.
Źródło
Dyscyplina medycyny, Wydział Lekarski, Memorial University of Newfoundland, St. John's, Kanada.
Abstrakcyjny
Wstęp:
„Uzależnienie od jedzenia” ma podobne ramy neurobiologiczne i behawioralne jak uzależnienie od substancji. Jednak nie wiadomo, czy iw jakim stopniu „uzależnienie od żywności” przyczynia się do otyłości w populacji ogólnej.
CELE:
ocena 1) rozpowszechnienia „uzależnienia od żywności” w populacji Nowej Funlandii; 2) czy liczba objawów klinicznych „uzależnienia od jedzenia” była istotnie skorelowana z pomiarami składu ciała; 3) jeśli osoby uzależnione od żywności były znacznie bardziej otyłe niż osoby z grupy kontrolnej, oraz 4) jeśli spożycie makroskładników odżywczych wiąże się z „uzależnieniem od żywności”.
PROJEKT:
W badaniu wzięło udział łącznie 652 dorosłych (415 kobiet, 237 mężczyzn) rekrutowanych z populacji ogólnej. Otyłość oceniano za pomocą wskaźnika masy ciała (BMI) i procentowej zawartości tkanki tłuszczowej mierzonej metodą absorpcjometrii rentgenowskiej o podwójnej energii. „Uzależnienie od pożywienia” oceniono za pomocą Skali Uzależnień od Żywności Yale, a spożycie makroskładników odżywczych określono na podstawie Kwestionariusza Częstotliwości Żywności Willet.
WYNIKI:
Częstość „uzależnienia od jedzenia” wynosiła 5.4% (6.7% u kobiet i 3.0% u mężczyzn) i wzrastała wraz ze stanem otyłości. Zliczenia objawów klinicznych „uzależnienia od jedzenia” były dodatnio skorelowane ze wszystkimi pomiarami składu ciała w całej próbce (p <0.001). Pomiary otyłości były znacznie wyższe u osób uzależnionych od żywności niż w grupie kontrolnej; Osoby uzależnione od jedzenia były o 11.7 (kg) cięższe, o 4.6 jednostki BMI wyższe i miały o 8.2% więcej tkanki tłuszczowej i 8.5% więcej tłuszczu w tułowiu. Ponadto osoby uzależnione od żywności spożywały więcej kalorii z tłuszczu i białka w porównaniu z grupą kontrolną.
WNIOSEK:
Nasze wyniki wykazały, że „uzależnienie od jedzenia” przyczynia się do nasilenia otyłości i pomiarów składu ciała od normalnej masy ciała do otyłych osób w populacji ogólnej, przy czym częściej występuje u kobiet niż u mężczyzn.
Cytat: Pedram P, Wadden D, Amini P, Gulliver W, Randell E, i in. (2013) Uzależnienie od żywności: jej rozpowszechnienie i istotne powiązanie z otyłością w populacji ogólnej. PLoS ONE 8 (9): e74832. doi: 10.1371 / journal.pone.0074832
Redaktor: Jianping Ye, Pennington Biomedical Research Center, Stany Zjednoczone Ameryki
Odebrane: Maj 10, 2013; Przyjęty: Sierpień 5, 2013; Opublikowano: 4 września 2013 r.
Prawa autorskie: © 2013 Pedram i in. Jest to artykuł o otwartym dostępie dystrybuowany zgodnie z warunkami licencji Creative Commons Attribution License, która zezwala na nieograniczone korzystanie, dystrybucję i reprodukcję na dowolnym nośniku, pod warunkiem uznania oryginalnego autora i źródła.
Finansowanie: Badanie zostało sfinansowane z grantu operacyjnego CIHR i dotacji na sprzęt CFI dla dr Guang Sun (CIHR: MOP192552). Darczyńcy nie mieli żadnej roli w projektowaniu badań, zbieraniu i analizowaniu danych, podejmowaniu decyzji o publikacji lub przygotowaniu manuskryptu.
Konkurencyjne zainteresowania: Autorzy zadeklarowali, że nie istnieją konkurencyjne interesy.
Wprowadzenie
Nadwaga i otyłość to nienormalne lub nadmierne nagromadzenie tkanki tłuszczowej ogólnie wynikające z przewlekłej dodatniej nierównowagi energetycznej[1], [2]. Ostatnio wykazano, że na całym świecie około 1.0 miliardów dorosłych ma nadwagę, a kolejne 475 miliony są otyłe [3]. W Stanach Zjednoczonych częstość występowania otyłości wśród dorosłych wzrosła o 1.1% między 2007 a 2009. Jeśli ten trend się utrzyma, 2050 blisko 100% Amerykanów będzie miało nadwagę lub otyłość [4].
Otyłość i nadwaga są piątą główną przyczyną śmierci na świecie [1] i drugą najbardziej możliwą do uniknięcia przyczyną śmierci w Stanach Zjednoczonych [5]. Otyłość jest złożoną chorobą wieloczynnikową, ale przyczyny nie są jeszcze do końca poznane[6]. Przyrost masy ciała jest zwykle wynikiem złożonej interakcji między biologią jednostki a czynnikami środowiskowymi, co prowadzi do nadwyżki energii [7]. W społeczeństwie zachodnim jedną z głównych przyczyn przewlekłej nadwyżki energii jest obniżony poziom aktywności fizycznej spowodowany siedzącym trybem życia. Inną równie ważną przyczyną nadwyżki energii jest przejadanie się [8], [9]. Przejadanie się w pewnym stopniu może wystąpić u wielu osób; jednak pewna proporcja może rozwinąć obsesyjny / kompulsywny związek z niektórymi pokarmami [10]. Osoby te przewlekle spożywają więcej jedzenia niż potrzebują do utrzymania zdrowia i wykazują kompulsywne zachowania związane z utratą kontroli nad jedzeniem [9], [11].
Coraz więcej dowodów naukowych udokumentowało podobieństwa neurobiologiczne i behawioralne między kompulsywnym przejadaniem się a uzależnieniem od narkotyków psychoaktywnych, co doprowadziło badaczy do określenia terminu „uzależnienie od żywności” w celu opisania tego wzorca przejadania się [12]-[16]. W modelach zwierzęcych pokarmy bogate w cukier i tłuszcz są szczególnie związane z uzależnieniem od jedzenia [17]-[19]. W badaniach na ludziach zasugerowano również, że wzorzec przyjmowania pokarmu w „uzależnieniu od żywności” może równolegle zależeć od substancji, a zjawisko to można zrozumieć przy użyciu tych samych ram neurobiologicznych, behawioralnych i klinicznych, co konwencjonalne uzależnienie od narkotyków [20]-[22].
Niektórzy badacze twierdzili, że „uzależnienie od żywności” powinno być włączone jako zaburzenie używania substancji w Podręczniku diagnostycznym i statystycznym zaburzeń psychicznych (DSM) [23], [24], chociaż inni krytycznie ocenili trafność kliniczną lub użyteczność koncepcji „uzależnienia od żywności” [9], [25]. Niedawno opracowano i zweryfikowano skalę Yale Food Addiction Scale (YFAS) jako narzędzie do diagnozy „uzależnienia od żywności” [26]-[28]. Kryteria YFAS wykorzystano do zbadania rozpowszechnienia „uzależnienia od żywności” u pacjentów z zaburzeniami odżywiania [29], osoby otyłe [30] i młodsi studenci [21]. Rośnie zainteresowanie rolą „uzależnienia od żywności” w coraz częstszym występowaniu otyłości u ludzi, która osiągnęła poziom epidemii na całym świecie [14]. Jednak badanie „uzależnienia od żywności” u ludzi jest na wczesnym etapie, a wiele podstawowych pytań nie zostało jeszcze udzielonych [25], [26].
Po pierwsze, częstość występowania „uzależnienia od żywności” w ogólnej populacji nie została jeszcze oceniona i jest to istotny pierwszy krok w kierunku oceny potencjalnego wkładu „uzależnienia od żywności” w otyłość u ludzi. Obecnie dostępnych jest tylko kilka badań na ludziach, które przeprowadzono na określonych kohortach, takich jak pacjenci z zaburzeniami odżywiania [29], małe grupy warstwowe, takie jak otyłe osoby dorosłe poszukujące utraty wagi [31] lub młodsi studenci [21]. Jednak obecnie brak jest danych dotyczących roli „uzależnienia od żywności” w populacji ogólnej i wydaje się, że istnieje wysoki odsetek „uzależnienia od żywności” u otyłych z objadaniem się i otyłością poszukującą utraty wagi. Jednak powiązanie „uzależnienia od żywności” z BMI u młodszych studentów było pomijalnie słabe.
Dlatego drugim równie ważnym pytaniem, na które należy odpowiedzieć, jest to, czy „uzależnienie od żywności” jest istotnie skorelowane z ciężkością otyłości w populacji ogólnej.
Trzecie pytanie dotyczy spożycia makroskładników odżywczych w „uzależnieniu od żywności”, ponieważ dane sugerują, że każdy makroskładnik może odgrywać inną rolę [32].
Dlatego też niniejsze badanie miało na celu ocenę: 1) rozpowszechnienia „uzależnienia od żywności” w populacji Nowej Funlandii; 2), jeśli liczba objawów klinicznych „uzależnienia od żywności” jest istotnie skorelowana z ciężkością otyłości w populacji ogólnej; 3) jeśli osoby sklasyfikowane jako uzależnione od żywności są znacznie bardziej otyłe niż ich odpowiednicy uzależnieni od żywności; i 4), jeśli osoby uzależnione od jedzenia spożywały więcej lub mniej spośród trzech makroskładników odżywczych (tj. tłuszczu, białka i węglowodanów).
Materiały i Metody
Oświadczenie o etykiecie
Badanie to zostało zatwierdzone przez Urząd Etyki Badań nad Zdrowiem (HREA), Memorial University of Newfoundland, Canada. Wszyscy uczestnicy wyrazili świadomą zgodę na piśmie.
Próbka do badań
W sumie 652 uczestników (415 kobiet, 237 mężczyzn) zrekrutowano z kanadyjskiej prowincji Nowa Fundlandia i Labrador (Holandia) za pośrednictwem ogłoszeń, rozesłanych ulotek i ustnie. Kryteria włączenia były następujące: 1) wiek> 19 lat, 2) urodzony w Holandii z rodziną, która mieszkała w Holandii od co najmniej trzech pokoleń, 3) zdrowy bez poważnych chorób metabolicznych, sercowo-naczyniowych lub endokrynologicznych, 4) nie w ciąży w czasie nauka.
Pomiary antropometryczne
Masę ciała, wzrost, obwód talii i bioder mierzono po 12-godzinnym okresie postu. Pacjentów zważono z dokładnością do 0.1 (kg) w standardowym fartuchu szpitalnym na ręcznej wadze platformowej (Health O Meter, Bridgeview, IL). Do pomiaru wzrostu z dokładnością do 0.1 (cm) użyto stałego stadiometru. Obwód bioder mierzono elastyczną miarką z dokładnością do 0.1 (cm) na poziomie największego obwodu między talią a udami w pozycji stojącej. W ten sam sposób dokonano pomiaru obwodu talii na poziomie pępka, w połowie odległości między najniższym żebrem a grzebieniem biodrowym. BMI obliczono, dzieląc wagę uczestnika w kilogramach przez kwadrat jego / jej wzrostu w metrach (kg / m2). Pacjenci zostali sklasyfikowani jako niedowaga / normalna (BMI≤24.99) i nadwaga / otyłość (BMI≥25.00) w oparciu o BMI według kryteriów Światowej Organizacji Zdrowia [33].
Ocena składu ciała
Pomiary składu całego ciała obejmujące masę tłuszczu i beztłuszczową masę ciała mierzono za pomocą absorpcjometrii rentgenowskiej o podwójnej energii (DXA; Lunar Prodigy; GE Medical Systems, Madison, WI, USA). Pomiary przeprowadzono w pozycji leżącej na plecach po godzinach postu 12. Określono całkowity procent tłuszczu w organizmie (BF%) i procent tłuszczu w tułowiu (TF%) [34]. Badani zostali również sklasyfikowani jako osoby o wadze poniżej / normalnej oraz z nadwagą / otyłością na podstawie BF% zgodnie z kryteriami zalecanymi przez Bray [35].
Ocena „uzależnienia od żywności”
Diagnoza „uzależnienia od żywności” opierała się na skali Yale Food Addiction Scale (YFAS) [26]. Ten kwestionariusz składa się z elementów 27, które oceniają wzorce jedzenia w ciągu ostatnich miesięcy 12. YFAS tłumaczy kryteria diagnostyczne i statystyczne podręcznika IV TR (DSM-IV TR) w odniesieniu do zachowań związanych z jedzeniem (w tym objawy takie jak objawy tolerancji i odstawienia, podatność na działania społeczne, trudności z ograniczeniem lub kontrolowaniem używania substancji itp.) stosując DSM-IV TR. Skala wykorzystuje kombinację skali Likerta i dychotomicznych opcji punktacji. Kryteria „uzależnienia od żywności” są spełnione, gdy w ciągu ostatnich 12 występują trzy lub więcej objawów, a klinicznie istotne upośledzenie lub dystres jest obecny. Opcja punktacji Likerta jest stosowana do liczenia objawów uzależnienia od żywności (np. Tolerancji i wycofania), począwszy od objawów 0 do 7 [26], [29].
Spożycie makroskładników odżywczych i ocena aktywności fizycznej
Spożycie makroskładników odżywczych (białka, tłuszczu i węglowodanów) w ciągu ostatnich miesięcy 12 oceniono za pomocą kwestionariusza Willett Food Frequency Questionnaire (FFQ) [36]. Uczestnicy wskazywali na swoje średnie wykorzystanie listy wspólnych produktów spożywczych w ciągu ostatnich 12 miesięcy. Ilość każdego wybranego pokarmu przeliczono na średnią dzienną wartość spożycia. Średnie dzienne spożycie każdego spożywanego artykułu spożywczego wprowadzono do NutriBase Clinical Nutrition Manager (wersja oprogramowania 9.0; CyberSoft Inc, Arizona). Całkowite spożycie każdego makroskładnika odżywczego na dzień zostało obliczone przez oprogramowanie dla każdego pacjenta [37]. Do oceny aktywności fizycznej wykorzystano kwestionariusz aktywności fizycznej Baecke. Kwestionariusz ocenia aktywność fizyczną za pomocą trzech wskaźników, w tym pracy, sportu i wypoczynku [38].
Analiza statystyczna
Analizy statystyczne przeprowadzono za pomocą projektu R dla wersji obliczeniowej statystycznej 2.15.2 (R Development Core Team). Dane przedstawiono jako średnią ± odchylenia standardowe (SD), maksimum i minimum. Analizy t-Studenta zostały wykorzystane do zbadania różnic mierzonych zmiennych między kobietami i mężczyznami. Częstość występowania „uzależnienia od żywności” oceniano zarówno w całej kohorcie, jak iw różnych podgrupach otyłości według BMI i BF% według płci. Względne współczynniki ryzyka zdefiniowane jako współczynnik rozpowszechnienia obliczono, aby ocenić różnice w ryzyku „uzależnienia od żywności” między płciami i między uczestnikami o różnym statusie otyłości.
Zastosowano testy t-Studenta i testy Manna-Whitneya-U (test nieparametryczny) w celu porównania danych antropometrycznych związanych z pomiarami otyłości i spożyciem makroskładników między „uzależnieniem od żywności” a grupami uzależnienia od żywności. Ponadto, aby wziąć pod uwagę możliwe czynniki zakłócające, przeprowadzono analizę ANCOVA w celu porównania różnic między grupami uzależnionymi od żywności i grupami uzależnionymi od żywności w zakresie pomiarów otyłości z wiekiem, płcią, stanem palenia, stosowaniem leków i aktywnością fizyczną wprowadzonymi jako współzmienne. Obliczono współczynniki częściowej korelacji Spearmana kontrolujące wiek, płeć, palenie, stosowanie leków i aktywność fizyczną w celu zbadania związku między „uzależnieniem od żywności” a nasileniem otyłości. Dla wszystkich analiz poziom alfa został ustawiony w 0.05.
Efekt
Parametry fizyczne i rozpowszechnienie „uzależnienia od żywności”
Demograficzne i fizyczne cechy uczestników są przedstawione w Tabela 1. Częstość występowania „uzależnienia od żywności” według kryteriów YFAS wynosiła 5.4% w całej populacji (u kobiet i mężczyzn było to odpowiednio 6.7% i 3.0%) (Tabela 2). Gdy uczestników sklasyfikowano jako osoby z niedowagą / prawidłową wagą lub nadwagą / otyłością na podstawie BMI, częstość „uzależnienia od jedzenia” wynosiła odpowiednio 1.6% i 7.7% w tych dwóch grupach. Gdy badanych sklasyfikowano jako osoby z niską / prawidłową masą ciała lub z nadwagą / otyłością na podstawie BF%, częstość „uzależnienia od jedzenia” wynosiła odpowiednio 2.9% i 6.8%. Odsetek „uzależnienia od jedzenia” istotnie wzrastał wraz ze wzrostem otyłości, niezależnie od tego, jak zdefiniowano otyłość (odpowiednio RR = 0.21, p <0.001 i RR = 0.42, p = 0.03). Gdy próbki podzielono ze względu na płeć, trend ten pozostawał istotny tylko u kobiet, których otyłość sklasyfikowano za pomocą BMI (RR = 0.13, p <0.001). Częstość „uzależnienia od jedzenia” była wyższa u kobiet niż u mężczyzn (RR = 2.28, p = 0.046). Dodatkowo, stosując klasyfikacje BMI otłuszczenia, ale nie klasyfikacje BF% otyłości, kobiety z nadwagą / otyłością miały większą częstość występowania „uzależnienia od jedzenia” w porównaniu z mężczyznami z nadwagą / otyłością (RR = 3.50, p = 0.002).
Download:
Tabela 1. Charakterystyka uczestników badania*.
doi: 10.1371 / journal.pone.0074832.t001
Download:
Tabela 2. Występowanie „uzależnienia od żywności” według płci i statusu otyłości*.
doi: 10.1371 / journal.pone.0074832.t002
Gdy osoby uzależnione od żywności zostały sklasyfikowane według statusu wagowego na podstawie BMI, 11.4% było poniżej / normalnej wagi, 88.6% miał nadwagę / otyłość. Gdy osoby uzależnione od żywności zostały zaklasyfikowane do grupy otyłości na podstawie BF%, 20% miało mniejszą / normalną wagę, 80% miał nadwagę / otyłość (Tabela 3).
Download:
Tabela 3. Odsetek „uzależnienia od żywności” według statusu otyłości*.
doi: 10.1371 / journal.pone.0074832.t003
Korelacje między liczbą objawów klinicznych „uzależnienia od żywności” a otyłością
Współczynniki częściowej korelacji Spearmana kontrolujące płeć i wiek posłużyły do oceny związku między liczbą objawów „uzależnienia od żywności” a pomiarami otyłości w całej próbce iu osób uzależnionych od żywności. Wszystkie pomiary związane z otyłością (szczególnie markery związane z otyłością centralną) miały silne dodatnie korelacje z liczbą objawów YFAS w obu grupach (Tabela 4). Ponadto, gdy kontrolowaliśmy potencjalne czynniki zakłócające, w tym palenie tytoniu, stosowanie leków i aktywność fizyczną, korelacje pozostały znaczące.
Download:
Tabela 4. Korelacja między objawem klinicznym „uzależnienia od żywności” a pomiarami otyłości*.
doi: 10.1371 / journal.pone.0074832.t004
Porównanie pomiarów otyłości i spożycia makroskładników odżywczych między „uzależnieniem od żywności” a grupami uzależnień nieżywnościowych
Zarówno test t-studenta, jak i test U Manna-Whineya wykazały istotne różnice we wszystkich pomiarach otyłości między grupami `` uzależnienia od pożywienia '' i grupami osób uzależnionych od innych grup (p <0.001) (Tabela 5). Aby wziąć pod uwagę inne czynniki zakłócające, przeprowadziliśmy ANCOVA kontrolującą płeć, wiek, stosowanie leków, aktywność fizyczną i palenie. Wszystkie różnice pozostały znaczące. Osoby uzależnione od żywności średnio ważyły 11.7 kg więcej i nosiły 4.6 więcej BMI niż osoby uzależnione od żywności. Dodatkowo osoby uzależnione od żywności miały 8.2% więcej tkanki tłuszczowej i 8.5% więcej tłuszczu tułowia.
Download:
Tabela 5. Pomiary otyłości i charakterystyki spożycia makroskładników odżywczych „uzależnienia od żywności” i uzależnienia nieżywnościowego*.
doi: 10.1371 / journal.pone.0074832.t005
Spożycie makroskładników pokarmowych porównano dla grupy uzależnień od żywności i uzależnienia od żywności (Tabela 5). Ogólnie rzecz biorąc, ilość spożywanych makroskładników, wyrażona w gramach na kilogram masy ciała, nie różniła się znacząco między uczestnikami uzależnionymi od żywności i uzależnionymi od żywności.
Jednak procent spożycia kalorii z białka (p = 0.04 z testu U Manna-Whitneya i p = 0.03 z testu ANCOVA) i procentowego spożycia kalorii z tłuszczu (p = 0.04 z testu Manna-Whitneya-U, p = 0.11 z ANCOVA) był istotnie wyższy u osób uzależnionych od jedzenia w porównaniu z osobami uzależnionymi od żywności
Dyskusja
Ogólnie, niezależnie od różnych predyspozycji genetycznych i wpływów środowiskowych, przejadanie się jest głównym czynnikiem odpowiedzialnym za wzrastającą częstość występowania otyłości u ludzi [14], [24]. Zgodnie z naszą najlepszą wiedzą jest to pierwsze badanie, w którym odnotowano wkład „uzależnienia od żywności” w występowanie otyłości u ludzi w populacji ogólnej [21], [29], [30]. Jednym z ważnych wniosków jest oszacowanie częstości występowania „uzależnienia od żywności” w ogólnej populacji Nowej Funlandii na poziomie 5.4% (6.7% u kobiet i 3.0% u mężczyzn). W poprzednim badaniu oceniającym otyłych pacjentów z zaburzeniami objadania się (BED), częstość występowania „uzależnienia od żywności” była tak wysoka jak 56.8% [29], sugerując nakładanie się objadania się i „uzależnienia od jedzenia”. Częstość występowania „uzależnienia od żywności” u osób otyłych poszukujących leczenia odchudzającego wynosiła 25%, podczas gdy w innym badaniu osoby otyłe, które nie dążą do utraty wagi, częstość „uzależnienia od żywności” wynosiła 15.2% [30], [31]. W kohorcie młodszych studentów z normalnym zakresem BMI, 8.8% spełnił kryteria YFAS „uzależnienia od żywności”; jednakże korelacja między liczeniem objawów klinicznych „uzależnienia od żywności” a BMI była znikoma [21], [39]. Nasze wyniki wskazują, że 80 – 88.6% osób uzależnionych od żywności miało nadwagę / otyłość w oparciu o kryteria Bray lub BMI, co stanowi silny dowód na to, że „uzależnienie od żywności” przyczyniło się do wzrostu rozpowszechnienia otyłości w populacji ogólnej. Warto zauważyć, że osoby uzależnione od żywności były również obserwowane w grupie z niedowagą i prawidłową masą ciała, jednak w mniejszej liczbie. Obecne odkrycia sugerują, że otyłość z „uzależnieniem od żywności” może stanowić ważną podgrupę otyłych z charakterystyczną etiologią. Identyfikacja tej podgrupy otworzy nową drogę do oceny etiologii otyłości, a tym samym pomoże w znalezieniu nowych skutecznych metod leczenia i zapobiegania otyłości.
Badani w obecnym badaniu byli rekrutowani z ogólnej populacji Nowej Funlandii. Częstość występowania nadwagi / otyłości w obecnym badaniu jest podobna do danych z Health Canada w prowincji Nowa Fundlandia (62.1%) [40]. Rozpowszechnienie „uzależnienia od żywności” ujawnione w naszym badaniu dotyczącym populacji Nowej Funlandii może do pewnego stopnia reprezentować rozpowszechnienie w innych kanadyjskich prowincjach. Co więcej, nasze odkrycia sugerują również potencjalną różnicę między mężczyznami i kobietami w odniesieniu do „uzależnienia od żywności”, ponieważ kobiety z nadwagą / otyłością sklasyfikowane za pomocą BMI miały znacznie wyższy wskaźnik „uzależnienia od żywności” w porównaniu z mężczyznami. Podobnie jest w przypadku zaburzeń odżywiania, w których kobiety są znacznie bardziej narażone na zaburzenia odżywiania niż mężczyźni [41], [42]. Niemniej jednak, większe badania w innych populacjach są uzasadnione, aby potwierdzić wyniki naszego dochodzenia.
Trzecim ważnym wnioskiem z obecnego badania jest znacząca korelacja między „uzależnieniem od żywności” a nasileniem otyłości w ogólnej populacji Nowej Funlandii. To odkrycie wydaje się być solidne, ponieważ byliśmy w stanie wykazać tę istotną korelację podczas wielu analiz kontrolujących wiele czynników zakłócających. Po pierwsze, liczba objawów klinicznych „uzależnienia od żywności” była istotnie skorelowana nie tylko z BMI, ale również z praktycznie wszystkimi pomiarami związanymi z otyłością w tym masę ciała, obwód talii i bioder, zawartość tkanki tłuszczowej i tłuszczu w tułowiu określone przez DXA, dokładny pomiar składu ciała. Ta ścisła korelacja wystąpiła również w grupie osób uzależnionych od żywności. Sugerujemy, że te silne i wielokrotne korelacje wykazały prawdziwe powiązanie „uzależnienia od żywności” z ludzką otyłością. Dodatkowo wykazano, że zmienne związane z otyłością były znacząco różne u osób uzależnionych od żywności i osób uzależnionych od żywności. Uczestnicy, którzy spełnili kryteria „uzależnienia od żywności” średnio ważyli 11.7 (kg) (25.79 lbs) więcej, mieli 4.6 wyższy BMI i posiadali odpowiednio 8.2% i 8.5% całkowitej tkanki tłuszczowej i tłuszczu w tułowiu, w porównaniu z nieżywnością uzależnieni. Dane te stanowią pierwszy bezpośredni dowód na to, że „uzależnienie od żywności” jest silnie związane z otyłością w populacji ogólnej. Co ważne, osoby spełniające kryteria „uzależnienia od żywności” reprezentują od jednej piątej do jednej szóstej całkowitego odsetka osób otyłych w Nowej Funlandii (25 – 30%) [40]. Sugeruje to, że „uzależnienie od żywności” jest prawdopodobnie ważnym czynnikiem w rozwoju ludzkiej otyłości, ale nie jest jedynym czynnikiem przyczyniającym się do tego.
Innym ważnym celem naszego badania było zbadanie różnic w wzorach żywieniowych, szczególnie konsumpcji makroskładników odżywczych między osobami uzależnionymi od żywności i uzależnionymi od żywności. Co ciekawe, dieta osób uzależnionych od jedzenia składała się z wyższego procentu kalorii pochodzących z tłuszczu i białka, co prawdopodobnie sugeruje, że tego typu pokarmy są bardziej związane z kompulsywnym przejadaniem się. Biorąc pod uwagę znaczenie tych odkryć, ważne będzie zweryfikowanie tych wyników w innych populacjach.
W niniejszym badaniu YFAS został wykorzystany jako narzędzie diagnostyczne do klasyfikacji uczestników z „uzależnieniem od żywności”, ponieważ ten zestaw środków i kryteria, na których jest oparty, zostały zatwierdzone [26]-[28]. Zamiast bezpośrednio pytać, czy badani byli uzależnieni od żywności, kwestionariusz oceniał „uzależnienie od żywności” w oparciu o kryteria DSM-IV-TR [39]. Ponadto zastosowanie tego zestawu kryteriów pomogło odróżnić pacjentów, którzy regularnie oddają się nadmiernie smacznym potrawom od tych, którzy stracili kontrolę nad swoimi zachowaniami żywieniowymi [26].
Jednym z ograniczeń niniejszego badania było to, że liczba uczestniczek była większa niż liczba mężczyzn. Biorąc pod uwagę różnicę płci w rozpowszechnieniu „uzależnienia od żywności” stwierdzoną w niniejszym badaniu, możliwe jest, że rzeczywista częstość występowania w populacji ogólnej może być niższa niż 5.4%, jeśli badanie składało się z równej liczby kobiet i mężczyzn. Przyszłe badania z wykorzystaniem kohort z równą liczbą kobiet i mężczyzn w populacji są uzasadnione.
Podsumowując, nasze badanie po raz pierwszy ujawniło, że: 1) rozpowszechnienie „uzależnienia od żywności” w ogólnej populacji Nowej Funlandii wynosi 5.4%; 2) kobiety są w wysokim stopniu narażone na „uzależnienie od żywności” niż mężczyźni; 3) „uzależnienie od żywności” przyczynia się do otyłości u ludzi i jest istotnie związane z nasileniem otyłości / ilości tkanki tłuszczowej od osób normalnych do otyłych w populacji ogólnej. Nasze odkrycia dostarczają mocnych dowodów, że „uzależnienie od żywności” może stanowić odrębną etiologię ludzkiej otyłości w populacji ogólnej.
Podziękowanie
Wysoko oceniliśmy wkład wszystkich uczestniczących wolontariuszy. Pragniemy również podziękować Jennifer Shea, Alicia Rideout, Hongwei Zhang i naszym współpracownikom badawczym.
Autorskie Wkłady
Pomyślano i zaprojektowano eksperymenty: PP GS. Wykonał eksperymenty: PP GS DW PA FC. Analiza danych: PP GS YJ. Wkłady odczynników / materiałów / narzędzi analitycznych: PP GS DW PA FC. Napisał artykuł: PP. Współpracownicy, którzy pomagali w gromadzeniu danych: WG ER SV AG GZ. Konsultant psycholog: JC.
Referencje
- 1. World_Health_Organization (2013) Otyłość i nadwaga. Światowa Organizacja Zdrowia. http://www.who.int/mediacentre/factsheets/fs311/en/index.html. Dostęp do 2013 Agu 12.
- 2. Kopelman PG (2000) Otyłość jako problem medyczny. Nature 404: 635 – 643.
- 3. International_Obesity_Taskforce (2010) Globalna epidemia. Londyn: Międzynarodowe Stowarzyszenie Badań nad Otyłością. http://www.iaso.org/iotf/obesity/obesitytheglobalepidemic/. Dostęp do 2013 Agu 12.
- 4. Yanovski
SZ, Yanovski JA (2011) Rozpowszechnienie otyłości w Stanach Zjednoczonych - do góry,
W dół lub w bok? New England Journal of Medicine 364: 987 – 989.
doi:
10.1056 / nejmp1009229. - 5. Mokdad
AH, Marks JS, Stroup DF, Gerberding JL (2004) Rzeczywiste przyczyny śmierci w
Stany Zjednoczone, 2000. JAMA: czasopismo American Medical
Stowarzyszenie 291: 1238 – 1245.
doi:
10.1001 / jama.291.10.1238. - 6. Pataky Z, Bobbioni-Harsch E, Golay A (2010) Otyłość: złożone, rosnące wyzwanie. Exp Clin Endocrinol Cukrzyca 118: 427 – 433.
doi:
10.1055 / s-0029-1233448. - 7. Swinburn
BA, Sacks G, Hall KD, McPherson K, Finegood DT, i in. (2011) The
globalna pandemia otyłości: kształtowana przez globalnych kierowców i lokalnych
środowiska. Lancet 378: 804 – 814.
doi:
10.1016/s0140-6736(11)60813-1. - 8. Granados
K, Stephens BR, Malin SK, Zderic TW, Hamilton MT, et al. (2012)
Regulacja apetytu w odpowiedzi na nierównowagę siedzenia i energii. Stosowany
Fizjologia, odżywianie i metabolizm 37: 323 – 333.
doi:
10.1139 / h2012-002. - 9. Ziauddeen
H, Farooqi IS, Fletcher PC (2012) Otyłość i mózg: jak przekonujące
jest model uzależnienia? Nature Reviews Neuroscience 13: 279 – 286.
doi:
10.1038 / nrn3212. - 10. Ifland
J, Preuss H, Marcus M, Rourke K, Taylor W, et al. (2009) Wyrafinowane jedzenie
uzależnienie: klasyczne zaburzenie używania substancji. Hipotezy medyczne 72:
518-526.
doi:
10.1016 / j.mehy.2008.11.035. - 11. Barry
D, Clarke M, Petry NM (2010) Otyłość i jej związek z
uzależnienia: przejadanie się w postaci uzależniającego zachowania? Amerykanin
Dziennik o uzależnieniach 18: 439 – 451.
doi:
10.3109/10550490903205579. - 12. Davis C, Carter JC (2009) Kompulsywne przejadanie się jako zaburzenie uzależnienia. Przegląd teorii i dowodów. Apetyt 53: 1 – 8.
doi:
10.1016 / j.appet.2009.05.018. - 13. Blumenthal
DM, Gold MS (2010) Neurobiologia uzależnienia od żywności. Aktualna opinia w
Clinical Nutrition & Metabolic Care 13: 359–365.
doi:
10.1097/mco.0b013e32833ad4d4. - 14. Szczęście
JL (2012) Epidemia otyłości i uzależnienie od żywności: Kliniczna
podobieństwa do uzależnienia od narkotyków. Journal of Psychoactive Drugs 44:
56-63.
doi:
10.1080/02791072.2012.662092. - 15. z
Deneen KM, Liu Y (2012) Uzależnienie od żywności, otyłość i neuroobrazowanie. W:
Belin D, redaktorzy. Uzależnienia - od patofizjologii po leczenie:
InTech. 259 – 290. - 16. Kowal
DG, Robbins TW (2012) Neurobiologiczne podstawy otyłości i
objadanie się: uzasadnienie przyjęcia modelu uzależnienia od żywności.
Psychiatria biologiczna 73: 804 – 810.
doi:
10.1016 / j.biopsych.2012.08.026. - 17. Owies
NM, Rada P, Hoebel BG (2008) Dowody na uzależnienie od cukru: behawioralne
i neurochemiczne skutki przerywanego, nadmiernego spożycia cukru.
Neuroscience & Biobehavioral Reviews 32: 20–39.
doi:
10.1016 / j.neubiorev.2007.04.019. - 18. Owies
NM, Rada P, Hoebel BG (2009) Obfitość cukru i tłuszczu jest godna uwagi
różnice w zachowaniach uzależniających. The Journal of nutrition 139:
623-628.
doi:
10.3945 / jn.108.097584. - 19. Owies
NM, Bocarsly ME, Hoebel BG (2012) Zwierzęce modele cukru i tłuszczu
objadanie się: związek z uzależnieniem od żywności i zwiększona masa ciała.
Metody Mol Biol 829: 351 – 365.
doi:
10.1007/978-1-61779-458-2_23. - 20. Gearhardt
AN, Yokum S, Orr PT, Stice E, Corbin WR, et al. (2011) Neural
korelaty uzależnienia od żywności. Archives of General Psychiatry 68:
808-816.
doi:
10.1001 / archgenpsychiatry.2011.32. - 21. Meule
A, Kübler A (2012) Pragnienia żywności w uzależnieniu od żywności: Wyraźna rola
pozytywnego wzmocnienia. Zachowania żywieniowe 13: 252 – 255.
doi:
10.1016 / j.eatbeh.2012.02.001. - 22. DiLeone
RJ, Taylor JR, Picciotto MR (2012) Dysk do jedzenia: porównania i
rozróżnienie między mechanizmami nagrody żywnościowej a uzależnieniem od narkotyków.
Nature Neuroscience 15: 1330 – 1335.
doi:
10.1038 / nn.3202. - 23. Volkow
N, O'Brien C (2007) Issues for DSM-V: czy otyłość powinna być uwzględniona jako
Zaburzenia mózgu? American Journal of Psychiatry 164: 708 – 710.
doi:
10.1176 / appi.ajp.164.5.708. - 24. Taylor
VH, Curtis CM, Davis C (2010) Epidemia otyłości: rola
uzależnienie. Canadian Medical Association Journal 182: 327 – 328.
doi:
10.1503 / cmaj.091142. - 25. Ziauddeen H, Fletcher P (2013) Czy uzależnienie od żywności jest ważną i użyteczną koncepcją? Otyłość Recenzje 14: 19 – 28.
doi:
10.1111 / j.1467-789x.2012.01046.x. - 26. Gearhardt AN, Corbin WR, Brownell KD (2009) Wstępna walidacja skali uzależnienia od żywności Yale. Apetyt 52: 430 – 436.
doi:
10.1016 / j.appet.2008.12.003. - 27. Meule A, Vögele C, Kübler A (2012) Niemieckie tłumaczenie i walidacja skali Yale Food Addiction. Diagnostica 58: 115 – 126.
doi:
10.1026 / 0012-1924 / a000047. - 28. Clark
SM, Saules KK (2013) Walidacja skali uzależnienia od żywności Yale wśród a
populacja chirurgów odchudzających. Zachowania żywieniowe 14: 216 – 219.
doi:
10.1016 / j.eatbeh.2013.01.002. - 29. Gearhardt
AN, White MA, Masheb RM, Morgan PT, Crosby RD, et al. (2011) An
badanie konstrukcji uzależnienia od pokarmu u otyłych pacjentów z binge
zaburzenia jedzenia. Międzynarodowy dziennik zaburzeń odżywiania 45: 657 – 663.
doi:
10.1002 / eat.20957. - 30. Davis
C, Curtis C, Levitan RD, Carter JC, Kaplan AS, i in. (2011) Dowody
że „uzależnienie od żywności” jest prawidłowym fenotypem otyłości. Apetyt 57:
711-717.
doi:
10.1016 / j.appet.2011.08.017. - 31. Eichen
DM, Wielki Post MR, Goldbacher E, Foster GD (2013) Eksploracja „Żywności
Uzależnienie ”u osób z nadwagą i otyłością poszukujących leczenia. Apetyt
67: 22-24.
doi:
10.1016 / j.appet.2013.03.008. - 32. Zilberter T (2012) Uzależnienie od żywności i otyłość: czy makroskładniki mają znaczenie? Front Neuroenergetics 4: 7.
doi:
10.3389 / fnene.2012.00007. - 33. Klasyfikacja BMI World_Helath_Organization (2013). Organizacja World Helath. http://apps.who.int/bmi/index.jsp?introPage=intro_3.html. Dostęp do 2013 Agu 12.
- 34. Kennedy
AP, Shea JL, Sun G (2009) Porównanie klasyfikacji otyłości
przez BMI a absorpcjometria rentgenowska o podwójnej energii w Nowej Funlandii
Populacja. Otyłość 17: 2094 – 2099.
doi:
10.1038 / oby.2009.101. - 35. Bray GA (2003) Współczesna diagnoza i leczenie otyłości i zespołu metabolicznego. Newtown: Podręczniki w opiece zdrowotnej.
- 36. Willett
WC, Sampson L, Stampfer MJ, Rosner B, Bain C, et al. (1985)
Odtwarzalność i ważność półilościowej częstotliwości żywności
Ankieta. Am J Epidemiol 122: 51 – 65. - 37. Zielony
KK, Shea JL, Vasdev S, Randell E, Gulliver W, et al. (2010) Wyższy
Spożycie białka w diecie wiąże się z obniżeniem tkanki tłuszczowej w organizmie
Ludność Nowej Funlandii. Endokrynologia Insights Medycyny Klinicznej i
Cukrzyca 3: 25 – 35.
doi:
10.4137 / cmed.s4619. - 38. van
Poppel MN, Chinapaw MJ, Mokkink LB, van Mechelen W, Terwee CB (2010)
Kwestionariusze aktywności fizycznej dla dorosłych: przegląd systematyczny
właściwości pomiarowe. Medycyna sportowa 40: 565 – 600.
doi:
10.2165 / 11531930-000000000-00000. - 39. Meule A (2011) Jak powszechne jest „uzależnienie od jedzenia”? Front Psychiatry 2:61.
doi:
10.3389 / fpsyt.2011.00061. - 40. Public_Health_Agency_of_Canada (2011) Otyłość w Kanadzie. Ottawa: Canadian Institute of Health Information. http://www.phac-aspc.gc.ca/hp-ps/hl-mvs/oic-oac/assets/pdf/oic-oac-eng.pdf. Dostęp do 2013 Agu 12.
- 41. Javaras
KN, Laird NM, Reichborn-Kjennerud T, Bulik CM, Pope Jr HG, et al.
(2008) Rodzinność i odziedziczalność zaburzenia objadania się: Wyniki
badanie rodzinne z kontrolą przypadków i badanie bliźniacze. International Journal of
Zaburzenia odżywiania 41: 174 – 179.
doi:
10.1002 / eat.20484. - 42. Pelchat ML (1997) Łaknienie żywności u młodych i starszych osób dorosłych. Apetyt 28: 103 – 113.
doi:
10.1006 / appe.1996.0063.
;
