Wierzchołek. 2018 Mar; XXIX (138): 128-132.
[Artykuł w języku hiszpańskim]
Abstrakcyjny
Otyłość i jej powikłania to jeden z największych problemów, z jakimi boryka się obecnie lekarz. Zdecydowana większość zastosowanych terapii ma niską skuteczność, a otyłość staje się trudna do opanowania. W ciągu ostatnich dziesięcioleci rozpowszechnienie otyłości podwoiło się. Ważna stała się nowa perspektywa radzenia sobie z tym problemem. Otyłość przestała być uważana za chorobę wyraźnie metaboliczną. Celem tego przeglądu było poszukiwanie podobieństw kliniki pacjenta otyłego z uzależnieniem od substancji i zachowaniami uzależniającymi. W przypadku których przeprowadzono wyszukiwanie w bazach danych Pubmed i Scielo przy użyciu terminów „uzależnienie”, „głód jedzenia”, „otyłość”, „saciety” i „serotonina”, biorąc pod uwagę dowody łączące ten neuroprzekaźnik z mechanizmami nagrody i zadowolenia. Dokonujemy syntezy obserwacji opublikowanych w szesnastu recenzjach uzyskanych w ramach tego wyszukiwania. Traktowanie otyłości jako zaburzenia uzależniającego lub uzależnienia od substancji pozwala nam nie popaść w katastrofę w poszukiwaniu unikalnego psychologicznego lub fizjologicznego osobnika i spojrzeć na problem z innej perspektywy. Jednocześnie łagodzi wpływ stygmatyzacji, jaką cierpiący na chorobliwą otyłość uważa za odpowiedzialną za swoją chorobę.
;
