Wpływ smacznych diet na aktywację systemu nagrody: Mini recenzja (2016)

Zmiany wzorców odżywiania, które wystąpiły w ostatnich dziesięcioleciach, są ważną przyczyną otyłości. Spożycie pokarmu i wydatek energetyczny są kontrolowane przez złożony układ nerwowy obejmujący ośrodki podwzgórza i obwodowy system sytości (hormony żołądkowo-jelitowe i trzustkowe). Bardzo smaczne i kaloryczne jedzenie zakłóca regulację apetytu; jednak smaczne jedzenie wywołuje przyjemność i nagrodę. Dieta bufetowa jest tak smaczną dietą i konsekwentnie wykazano, że zwiększa ona masę ciała i wywołuje rozrost w modelach otyłości u zwierząt. Co więcej, smaczna, wysokotłuszczowa żywność (taka jak dieta w stołówce) może wywoływać podobne do uzależnienia niedobory funkcji nagradzania mózgu i uważa się je za ważne źródło motywacji, które może prowadzić do przejadania się i przyczyniać się do rozwoju otyłości. Mechanizm adaptacji nerwowej wywołany przez smaczne potrawy jest podobny do tych, które odnotowano w przypadku uzależnienia od leków i długotrwałego zażywania narkotyków. Dlatego też niniejszy przegląd próbuje opisać potencjalne mechanizmy, które mogą prowadzić do wysoce smacznych diet, takich jak dieta stołowa, wywołanie uzależnienia lub przymus poprzez system nagród.

 

Obecnie zaobserwowano ważną przyczynę otyłości związaną ze zmianami wzorców odżywiania, które wystąpiły w ostatnich dziesięcioleciach [1]. Codzienna konsumpcja związana z tak zwaną dietą zachodnią składa się z bardzo smacznych i kalorycznych pokarmów [2], a takie diety stały się nawykiem, który doprowadził wiele osób do rozwoju otyłości [3]. Ostatnie badania wykorzystujące dietę w stołówce jako eksperymentalny model otyłości z towarzyszącym chronicznym stresem lub bez niego wykazały, że zwierzęta narażone na tę dietę stały się otyłe i wykazują istotne zmiany w profilach lipidowych, endokrynnych markerów apetytu i rozwoju hiperfagii [4, 5] .

 

Przyjmuje się, że spożycie pokarmu i wydatek energetyczny są kontrolowane przez złożone układy nerwowe, a podwzgórze zostało uznane za centrum regulacji homeostatycznej (przegląd - patrz [6]); jednak smaczne potrawy, takie jak te z diety stołowej, mogą prowadzić do upośledzenia normalnej regulacji apetytu [7]. Ponadto smaczne jedzenie zakłóca regulację apetytu i wywołuje przyjemność i nagrodę. Nadmierne spożywanie smacznego pokarmu o dużej gęstości energii może prowadzić do głębokiego stanu nadwrażliwości na nagrody podobnego do nadużywania narkotyków, które może prowadzić do rozwoju kompulsywnego jedzenia [8].

 

Na podstawie najnowszych dowodów sugerujących, że uzależnienia od narkotyków mogą prowadzić do adaptacji nerwowych podobnych do tych, które odnotowano w przypadku długotrwałego zażywania narkotyków, niniejszy przegląd próbuje opisać domniemane mechanizmy, które mogą prowadzić do wywołania uzależnienia lub przymusu dzięki bardzo smacznym dietom , np. dieta w kafeterii, poprzez system nagród.

 

Kontrola żywności jest złożonym mechanizmem, który obejmuje apetyt, motywację i zapotrzebowanie energetyczne organizmu, a te aspekty mogą być modyfikowane przez dostępność pokarmu i ekspozycję. Centralny układ nerwowy wykrywa szeroką gamę obwodowych markerów nerwowych i humoralnych, a ta złożona sieć neuronowa otrzymuje dopływ hormonalny i hormonalny. Hormony, takie jak leptyna, insulina, polipeptyd trzustkowy (PP), amylina, grelina, cholecystokinina, peptyd glukagonopodobny (GLP-1) i oksyntomodulina, koordynują przyjmowanie pokarmu poprzez sygnalizację i modulację w neuronach oreksigenicznych i anoreksygenicznych (do przeglądu patrz [ 9]). Markery te odzwierciedlają funkcje żołądkowo-jelitowe i potrzeby energetyczne, w tym smak, który jest głównym czynnikiem w podejmowaniu decyzji związanych z zachowaniem żywieniowym i węchem. Obie funkcje są w stanie odróżniać takie cechy, jak zapach, konsystencja i temperatura, a także uczestniczyć w wyborze żywności do spożycia [10]. Regulacja homeostazy i utrzymanie stabilnej masy ciała zależą od integracji tych sygnałów i zdolności do odpowiedniej reakcji poprzez modulację wydatkowania energii i przyjmowania pokarmu [11]. Ośrodki podwzgórza kontrolują przyjmowanie pokarmu i przyrost masy ciała oraz są częścią kompleksu oddziaływań neuroregulacyjnych, które obejmują obwodowy system sytości (hormony żołądkowo-jelitowe i trzustkowe) oraz centralną sieć neuronową na dużą skalę [12]. Znaczenie podwzgórza w homeostazie energii zostało po raz pierwszy zasugerowane przez klasyczne eksperymenty uszkodzenia gryzoni, a kolejne badania sugerowały role jąder podwzgórza, takich jak jądro łukowate (ARC), jądro przykomorowe (PVN), jądro brzuszno-przyśrodkowe (VMN), grzbietowo-przyśrodkowe region (DMV) i boczny obszar podwzgórza (LHA), w homeostazie energii [13]. Bariera krew-mózg (BBB) ​​sąsiadująca z regionem ARC służy jako interfejs obwodowych sygnałów metabolicznych i mózgu. Chociaż obszar DMV jest regionem sytości, jądra LH są głównymi kontrolerami odpowiedzi żywieniowych [14].

Uszkodzenie podwzgórza, szczególnie bocznego i grzbietowo-przyśrodkowego podwzgórza, zakłóca zachowanie żywieniowe [15]. Przyjmowanie pokarmu i metabolizm energii są regulowane przez złożone interakcje między neuropeptydami oreksygenicznymi i anoreksygenicznymi w ARC podwzgórza i tkanek obwodowych. Neuropeptyd Y (NPY) i białko związane z agouti (AgRP) ulegają koekspresji w neuronach ARC i są silnymi peptydami oreksigenicznymi. Dodatkowo, peptyd transkryptu (CART) regulowany α-melanocytem (α-MSH) i kokainą i amfetaminą są silnymi anoreksygenami [16]. Jądro podwzgórza otrzymuje dane wejściowe kilku hormonów obwodowych, w tym leptyny; na przykład łukowate jądro podwzgórza i obszar postrema jądra tractus solitarius wyrażają receptory leptyny i są ważnymi obszarami kontroli apetytu i spożywania pokarmu. Leptyna jest hormonem, który jest syntetyzowany i uwalniany przez tkankę tłuszczową i działa jako kontrola pokarmu w ARC podwzgórza. Hormon ten stymuluje neurony do wydzielania proopiomelanokortyny (POMC), która jest białkiem prekursorowym α-MSH, które również stymuluje neurony POMC do wydzielania CART. Leptyna hamuje również neurony AgRP / NPY, które współwytwarzają neuropeptydy oreksigeniczne AgRP i NPY, i antagonizują α-MSH. Połączony efekt działania leptyny hamuje apetyt i przyczynia się do utrzymania homeostazy energii (patrz przegląd [17]). Innym ważnym hormonem związanym z kontrolą żywności jest grelina. Hormon ten jest wytwarzany przez żołądek, podwzgórze (ARC i jądro infundibularne) oraz przysadkę mózgową. Po uwolnieniu do krwiobiegu grelina dociera do ARC i aktywuje neurony NPY i AgRP, co prowadzi do zwiększonego przyjmowania pokarmu [18]. Oprócz działania na kontrolę diety, zarówno leptyna, jak i grelina są zaangażowane w układ nagrody [17, 18]. Receptory leptyny znajdują się również w szlaku mezolimbicznym w związanym z nagrodą brzusznym obszarze nakrywkowym (VTA) i istocie czarnej [19]. Zatem leptyna wpływa na hedoniczne aspekty żywienia i oddziałuje z układem mezolimbiczno-dopaminergicznym, o którym wiadomo, że reguluje pobudzenie, nastrój i nagrodę (do przeglądu patrz [17]), podczas gdy grelina stymuluje neurony dopaminowe w brzusznym obszarze nakrywkowym (VTA ) i promuje obrót dopaminy w jądrze półleżącym prążkowia brzusznego, które jest częścią głównej centralnej ścieżki nagrody (do przeglądu patrz [18]). Odpowiednio równowaga między ośrodkami kontroli żywności a sygnałami peryferyjnymi determinuje apetyt i wydatek energetyczny oraz wpływa na system nagrody.

 

Smakowita żywność o dużej zawartości tłuszczu i cukru wiąże się ze zwiększonym spożyciem żywności [7, 20]. Smakowita żywność zmienia zachowanie zwierząt doświadczalnych. W badaniu otyłych szczurów z historią przedłużonego dostępu do smacznego pożywienia, szczury nadal jedzą smaczne jedzenie nawet w obecności szkodliwego światła, które przewidywało dostarczenie awersyjnego wstrząsu stopy [7]. Co więcej, myszy, które wcześniej miały dostęp do smacznej, wysokotłuszczowej diety, spędzają więcej czasu w niesprzyjającym środowisku, aby uzyskać smaczny pokarm niż myszy bez wcześniejszego doświadczenia z dietą [21].

 

Wysoce smaczne potrawy aktywują system nagród, wpływając na zachowanie żywieniowe [22]. Z perspektywy ewolucji te pokarmy, które zawierają dużo tłuszczu i cukru, są bardziej atrakcyjne, ponieważ można je szybko przekształcić w energię [23]. Spożycie tych pokarmów przez długi okres czasu można porównać do uzależnienia od narkotyków [24], głównie dlatego, że produkty te powodują stopniowy wzrost spożycia żywności [25], co prowadzi do zjawiska porównywalnego z adaptacją wywoływaną przez leki [26] . Ponadto makroskładniki odżywcze smacznego pokarmu mogą stymulować mózgowe systemy nagradzania niezależnie od ich wartości kalorycznej [27]. Wysokie poziomy zachowania konsumpcyjnego są wywoływane przez nadużywanie narkotyków, takie jak kokaina lub nikotyna, mimo że leki te są pozbawione wartości kalorycznej lub odżywczej [28]. Rozszerzony dostęp do smacznego, wysokotłuszczowego pokarmu, takiego jak dieta bufetowa, może wywołać podobne do uzależnienia niedobory funkcji nagradzania mózgu, które są uważane za ważne źródła motywacji, która może prowadzić do przejadania się i przyczyniać się do rozwoju otyłości [8].

 

Dieta bufetowa jest jednym z wielu modeli otyłości u zwierząt i obejmuje smaczną dietę, w której wykorzystuje się pokarmy ludzkie, takie jak herbatniki, opłatki, mleko skondensowane, kiełbasy i napoje bezalkoholowe. Te produkty mają wysoki poziom cukru, soli i przypraw, a ich zawartość sprawia, że ​​są one bardzo smaczne, a smakowitość ma kluczowe znaczenie dla określenia preferencji żywieniowych [29]. Ponadto wykazano, że dieta stale zwiększa masę ciała, wywołuje hiperfagię i zmienia czynniki metaboliczne związane z zespołem zespołu metabolicznego [2, 4 – 6, 20, 30, 31]. Rzeczywiście, ta dieta jest jednym z czynników, które przyczyniły się do szybkiego wzrostu otyłości w ciągu ostatnich trzydziestu lat [32]. Dieta w stołówce naśladuje nowoczesne wzorce konsumpcji żywności dla ludzi i została zaadaptowana z diety znanej również jako dieta zachodnia i została wcześniej opisana przez Estadellę i in. (2004) [20]. W badaniach z modelami otyłości [2, 32, 33] wykazano preferencje dotyczące diety bufetowej w porównaniu ze standardową karmą. Ponadto dieta bufetowa wraz z innymi smacznymi dietami działa na wiele systemów neuroprzekaźników i może prowadzić do zmian w systemie nagród [2].

 

Regiony mózgu, takie jak boczne podwzgórze (LH), jądro półleżące (NAc), brzuszny obszar nakrywkowy (VTA), kora przedczołowa (PFC) i ciało migdałowate, są aktywowane w odpowiedzi na smaczny pokarm. Istnieje również powiązanie między jądrem półleżącym (NAc) a bocznym podwzgórzem (LH), które jest ważne dla homeostazy energii (do przeglądu patrz [7]). LH jest również funkcjonalnie połączony z innymi korowymi i limbicznymi miejscami mózgu, które biorą udział w organizowaniu i kierowaniu zachowaniem w kierunku uzyskania smacznego pożywienia. Uszkodzenie LH znosi stymulujące działanie manipulacji NAc na przyjmowanie pokarmu, podczas gdy inaktywacja NAc zwiększa aktywność LH, zwłaszcza neuronów LH [34]. NAc jest obszarem mózgu, który wydaje się odgrywać kluczową rolę w zachowaniu związanym z karmieniem i nagrodą za leki [35]. Uważa się, że ta struktura służy jako interfejs emocji, motywacji i działania w oparciu o liczne dane wejściowe z ciała migdałowatego, kory przedczołowej (PFC) i hipokampa (do przeglądu patrz [36]). NAc otrzymuje informacje z pnia mózgu w odpowiedzi na połknięty pokarm poprzez połączenie z jądrem pojedynczego przewodu (do przeglądu patrz [36]). NAc otrzymuje informacje z pnia mózgu w odpowiedzi na połknięty pokarm poprzez połączenie z jądrem pojedynczego przewodu (do przeglądu patrz [37]). Ważne jest, aby zauważyć, że jądro półleżące zostało podzielone na skorupę pośredniczącą (NAcs) i rdzeń lateralny (NAcc) zgodnie z cechami morfologicznymi, a jego różne projekcje badano metodami śledzenia drogi. W związku z tym, w zależności od konkretnych miejsc jądra półleżącego, gdzie uwalniana jest dopamina, można wyzwolić różne reakcje behawioralne [38, 39]. Ponadto ciało migdałowate jest kluczową strukturą do przetwarzania emocji i integruje związane z jedzeniem sygnały sensoryczne i fizjologiczne z tylnej części mózgu i kory (do przeglądu patrz [36]). Ciało migdałowate łączy zewnętrzne i wewnętrzne informacje sensoryczne z systemami motywacyjnymi mózgu i wysyła dane do NAc. Hipokamp ma kluczowe znaczenie w tworzeniu pamięci i kontroli przyjmowania pokarmu, podczas gdy kora przedczołowa (PFC) odpowiada za przetwarzanie poznawcze, planowanie i podejmowanie decyzji na wyższym poziomie. PFC otrzymuje dane z wyspowych obszarów korowych, które przekazują informacje smakowe i mają istotny wpływ na sygnalizację NAc. Neurony, które łączą obszary mózgu zaangażowane w zachowanie nagrody, są powiązane z wieloma układami neuroprzekaźników. Co więcej, badania wykazały, że dopamina, endogenne opioidy i serotonina są bardzo powiązane z uzależnieniem od narkotyków i żywności (przegląd patrz [7]).

 

Dopamina (DA) jest neuroprzekaźnikiem, który jest w większym stopniu zaangażowany w mechanizm uzależnienia od narkotyków ze względu na jego wpływ na neuroadaptację i psychostymulujący proces nagrody [40]. Badania wykorzystujące technikę mikrodializy wykazały, że substancje uzależniające zwiększają pozakomórkowe uwalnianie dopaminy (DA) w NAcc [37] i zmiany w transmisji dopaminy w NAcs i NAcc w odpowiedzi na apetyczne i konsumujące zachowania motywowane przez żywność [38]. Neurony dopaminergiczne znajdują się w śródmózgowiu; wysyłają swoje aksony przez pęczek przyśrodkowej części przodomózgowia i unerwiają szerokie obszary wewnątrz systemów, podczas gdy odbiór dopaminergiczny i sygnalizacja wewnątrzkomórkowa są mediowane przez dwa główne podtypy receptorów DA sprzężonych z białkiem G [41]. Ważne jest, aby wziąć pod uwagę, że receptory dopaminy regulują kaskady sygnałowe na komórkach, które mogą zmieniać transkrypcję genów i mogą wywoływać neuroadaptacyjne i behawioralne zmiany w strukturach mózgu ze zmianami w syntezie białek. W ten sposób uczące się teorie uzależnienia sugerują, że niektóre substancje psychostymulujące są zaangażowane w mechanizmy molekularne związane z uczeniem się i pamięcią jako receptory D1 i kaskady wewnątrzkomórkowego przekaźnika, które mogą powodować rearanżacje synaptyczne. Podobnie, te substancje indukowały uwalnianie dopaminy i mogą zmieniać związane z uczeniem się zmiany molekularne przez aktywowanie wspólnych szlaków przekazywania sygnału. Kilka badań wykazało, że substancje psychostymulujące są związane z konsolidacją pamięci i sugeruje, że uzależnienie jest spowodowane neuroadaptacjami wywołanymi lekami w procesach uczenia się i pamięci związanych z nagrodami w NAcc [42].

 

Szlaki kortykolimbiczne odpowiedzialne za zachowanie żywieniowe związane z nagrodą obejmują brzuszną powierzchnię nakrywkową, korę wyspową, przednią część obręczy obręczy, kość oczodołowo-czołowa [13], istota czarna, ciało migdałowate, kora przedczołowa, tylno-boczne prążkowie brzuszne (gałka blada i skorupa) oraz przednio-przyśrodkowe prążkowie brzuszne (jądro półleżące i jądro ogoniaste) [17]. W obrębie NAc neurony kolczastej projekcji ośrodka GABAergicznego (MSN) dzielą się na te, które wyrażają receptor dopaminy 1 (D1R) i projektują bezpośrednio z powrotem do VTA (droga bezpośrednia) i te, które wyrażają receptor dopaminy 2 (D2R) i rzutują z powrotem disynaptycznie po pierwszym uderzeniu w brzuszną bladość (VP). Pobudzenie prążkowia D1R-MSN jest związane z zachowaniem wzmacniającym, podczas gdy aktywacja prążkowia D2R-MSN wywołuje przeciwny efekt [43, 44]. Ścieżki mezolimbiczne i mezokortykalne regulują wpływ systemów dopaminowych (DA) na zachowania związane z nagrodami, a modyfikacje tych systemów wiążą się z nagradzającymi efektami leków i żywności [45].

 

Nadużywanie narkotyków i smaczne jedzenie o dużej zawartości tłuszczu i cukru może znacząco aktywować obwód nagrody DA, i oba zwiększają poziom dopaminy w układzie mezolimbicznym i transmisję dopaminergiczną w NAc [45]. Na przykład badania mikrodializy u szczura wykazały, że apetyczny bodziec smakowy uwalnia DA na NAcs, NAcc i kory przedczołowej (PFC). Jednak reakcja na DA jest różna w tych strukturach i zależy od bodźca hedonicznego, smaku i nowości. Ponadto, jednorazowa ekspozycja na smaczne jedzenie w NAcs natychmiast wywołuje przyzwyczajenie do reakcji DA, zgodnie z rolą w uczeniu się asocjacyjnym. Efekt ten nie występuje jednak w NAcc i PFC. Ważne jest, aby zauważyć, że łagodna deprywacja żywności może osłabić przyzwyczajenie NACA do reakcji na smaczne jedzenie. Sugerowano, że uwalnianie DA w tym regionie nie jest przyczyną, ale konsekwencją nagrody żywnościowej. Właściwości smakowe żywności mogą mieć dobre lub złe konsekwencje postestestacyjne związane z uwalnianiem DA z NAcs po spożyciu pokarmu [46].

 

Należy zauważyć, że dopamina jest związana z nagrodą związaną z przyjmowaniem pokarmu i zachowaniami wymaganymi do utrzymania karmienia dla przetrwania. U zwierząt z niedoborem dopaminy (DA - / -) z inaktywacją genu hydroksylazy tyrozynowej w neuronach dopaminergicznych rozwija się śmiertelna hipofagia; jeśli jednak dopamina zostanie zastąpiona w jądrze ogoniastym / skorupie lub NAc takich zwierząt, rozpoczynają one karmienie, ale wykazują tylko zainteresowanie słodką żywnością i smaczną karmą [47]. Dodatkowo grelina, oreksyny i NPY mogą działać jako modulatory mezolimbicznego układu DA. Peptydy te mogą zmieniać częstotliwości lub wzory potencjałów czynnościowych generowanych w komórkach dopaminergicznych VTA lub indukować uwalnianie DA w dół w NAc [14]. Przewlekłe nadużywanie leków wywołuje stymulację dopaminergiczną, która powoduje upośledzoną kontrolę hamowania, kompulsywne przyjmowanie leków i zwiększoną reaktywność emocjonalną na leki. Podobnie powtarzająca się ekspozycja na pokarmy o wysokiej zawartości tłuszczu i cukru powoduje kompulsywne spożywanie pokarmu, słabą kontrolę przyjmowania pokarmu i warunkowanie bodźcem pokarmowym [48]. Transmisja dopaminy w śródmózgowiu wpływa na smaczne przyjmowanie pokarmu u ludzi. Na przykład, choroba Parkinsona (PD) wywołuje degenerację neuronów zawierających dopaminę w śródmózgowiu, a pacjenci leczeni agonistami receptora dopaminy mogą wykazywać kompulsywne, smaczne spożycie żywności; nawet osoby nie dotknięte PD mogą wykazywać hedoniczne nadmierne spożywanie po podaniu agonistów receptora DA. Szlak dopaminy jest aktywowany u ludzi i zwierząt laboratoryjnych w odpowiedzi na smaczne jedzenie i apetyczne sygnały związane z żywnością. Ponadto leptyna, grelina i inne regulatory apetytu wpływają na aktywność układu, co sugeruje, że układy dopaminowe śródmózgowia odgrywają ważną rolę w smakowitym spożywaniu żywności (przegląd patrz [34]). Rzeczywiście, szlaki dopaminergiczne są mocno zaangażowane w układ nagrody. Neurony dopaminowe w VTA wysyłają projekcje aksonalne do ciała migdałowatego, jądra półleżącego i kory przedczołowej. Projekcje układu dopaminergicznego z ciała migdałowatego i kory przedczołowej do bocznego podwzgórza, jak pokazano na rysunku 1, są bezpośrednio zaangażowane w kontrolę żywności [34].

Figure 1: Szlaki dopaminergiczne zaangażowane w kontrolę żywności. Neurony dopaminowe w VTA wysyłają projekcje aksonalne do H, A, NAc i PFC. Prognozy układu dopaminergicznego od A i PFC do LH są bezpośrednio zaangażowane w regulację regulacji spożycia żywności. SC: rdzeń kręgowy; M: rdzeń przedłużony; VTA: brzuszny obszar nakrywkowy; PFC: kora przedczołowa; O: ciało migdałowate; NAc: jądro półleżące; H: podwzgórze.

 

Endogenny układ opioidowy jest również związany z nagrodami, uzależnieniami i zachowaniami żywieniowymi, a role endogennych peptydów opioidowych, takich jak β-endorfina i enkefaliny, w wytwarzaniu nagrody, są dobrze ugruntowane [49]. Układy endokannabinoidowe i opioidowe mają szeroki rozkład receptorów w ośrodkowym układzie nerwowym i odgrywają ważną rolę w karmieniu związanym z nagrodami [50, 51]. U ssaków endogenne opioidy pochodzące z POMC, który jest prekursorem opioidów, w tym β-endorfin, które wiążą się z receptorami opioidowymi, które są rozmieszczone w regionach podwzgórza, biorą udział w kontroli przyjmowania pokarmu (do przeglądu patrz [7]). Morfina ma silny efekt nagradzający i odpowiedzialność uzależnień. W nagradzającym działaniu morfiny pośredniczy szlak mezolimbiczno-dopaminergiczny rozciągający się od VTA do NAc [52]. Badania wykazały, że infusiwiele agonistów receptora opioidowego μ, takich jak DAMGO, w NAc stymuluje zachowania żywieniowe u szczurów z dostępem ad libitum do pożywienia [53], a antagoniści receptora opioidowego wprowadzani do NAc zmniejszają spożycie preferowanej żywności bez wpływu na spożycie mniejszej ilości smaczne alternatywy (do przeglądu patrz [34]). Ponadto, ogólnoustrojowe wstrzyknięcie antagonisty opioidów μ zapobiega efektowi stymulacyjnemu smacznego pokarmu na uwalnianie dopaminy w NAc [54]. Co więcej, morfina zwiększa częstotliwość odpalania mezolimbicznych neuronów dopaminowych w VTA i zwiększa obrót dopaminy w NAc, co potwierdza pobudzające działanie opioidów na układ dopaminowy [55 – 57]. Jeśli chodzi o kanabinoidy, dowody sugerują, że receptor kannabinoidowy-1 (CB1) odgrywa rolę w nagradzających aspektach jedzenia. Obwodowe podawanie antagonistów CB1 zmniejsza spożycie smacznego cukru u szczurów [58, 59]. Podawanie antagonistów receptora kanabinoidowego (CB1) zapobiega efektowi oreksigenicznemu anandamidu agonisty endokannabinoidów na przyjmowanie pokarmu [60]. Leptyna zmniejsza poziomy endokannabinoidów w podwzgórzu, co sugeruje, że endokannabinoidy podwzgórzowe mogą działać poprzez CB1, aby zwiększyć przyjmowanie pokarmu przez mechanizm regulowany leptyną [13].

 

 

Serotonina lub 5-hydroksytryptamina (5-HT) jest znana jako modulator zachowania żywieniowego i sygnałów sytości. W podwzgórzu ten neuroprzekaźnik hamuje ekspresję NPY w celu zmniejszenia głodu [7, 61, 62]. Ten mechanizm może być łącznikiem między 5-HT a regulacją apetytu. Leki, które indukują uwalnianie 5-HT (np. D-fenfluraminy) lub hamują jego wychwyt zwrotny (np. Fluoksetyna, sertralina i sibutramina) oraz agoniści receptorów 5-HT1B i / lub 5-HT2C hamują przyjmowanie pokarmu [63 , 64]. Tspożycie smacznych potraw, które mają bardziej intensywne smaki niż standardowe potrawy, wysyła informacje do centrum nagrody w jądrze półleżącym, które wyzwala uwalnianie dopaminy i serotoniny. Centrum nagrody ma połączenia z neuronami w podwzgórzu, które działają na kontrolę apetytu. Tak więc, bardzo smaczne diety zwiększają czas potrzebny do osiągnięcia sytości, co prowadzi do wzrostu spożycia żywności, co z kolei może prowadzić do nadwagi i otyłości [7]. Istnieje zwiększone zapotrzebowanie na sygnalizację serotoninergiczną i dopaminergiczną w systemach nagród osób z nadwagą, a te cechy mogą prowadzić do zwiększonej motywacji do spożywania żywności. TImplikacja ośrodków nagrody w zachowaniu żywieniowym potwierdza hipotezę, że otyłość i uzależnienie od narkotyków mają wspólne mechanizmy [65]. Regulacja apetytu, przyjmowanie pokarmów i dieta są ściśle powiązane z regulacją nastroju, a otyłość została uznana za czynnik ryzyka środowiskowego dla afektywnych zaburzeń psychicznych, w tym lęku i depresji. Ponadto poważna depresja w okresie dojrzewania wiąże się z większym ryzykiem otyłości w wieku dorosłym, a te stany metaboliczne mogą się nasilać w depresji. Podobnie ekspozycja na stres znacząco wpływa na przyjmowanie pokarmu u ludzi i zwierząt i może sprzyjać zaburzeniom metabolicznym, hiperfagii, aw konsekwencji otyłości. Co więcej, ostre reakcje na stres są zmniejszone po spożyciu smacznych, satysfakcjonujących pokarmów, co potencjalnie wyjaśnia zjawisko „komfortowego jedzenia”, które zaobserwowano u osób jako samoleczenie w celu złagodzenia stresu (patrz [66] do przeglądu). Podsumowując, NAC (centrum nagrody) otrzymuje dane wejściowe endogennych opioidów, serotoniny i dopaminy i wysyła sygnały wyjściowe do neuronów podwzgórza, które działają na kontrolę apetytu. W przeciwieństwie do konwencjonalnych diet standardowych, bardzo smaczne diety są wolniejsze, aby wywołać uczucie sytości [67], co powoduje zwiększenie spożycia pokarmu, co może prowadzić do nadwagi i otyłości, jak pokazano na rysunku 2.

 

Rysunek 2: Sygnalizacja przyjmowania pokarmu w mózgu. Ścieżka sygnalizacyjna aktywowana konwencjonalną dietą jest pokazana po prawej stronie (zielona), podczas gdy sygnalizacja wywołana smaczną dietą jest pokazana po lewej stronie (czerwona). H: podwzgórze; NAc: jądro półleżące; BS: pień mózgu. EO: endogenne opioidy; DA: dopamina; 5-HT: serotonina.

 

Otyłość jest globalnym pandemią i poważnym obciążeniem zdrowia związanym z czynnikami ryzyka chorób układu krążenia i cukrzycy. Obecne wzorce dietetyczne obejmują głównie wysokokaloryczne produkty spożywcze o wysokiej zawartości tłuszczu i cukru, czego przykładem jest dieta stołowa, która została wykorzystana jako model zwierzęcy. Takie diety wyzwalają przyjemność i prowadzą do drastycznego wzrostu spożycia żywności. Te pokarmy prowadzą do zakłóceń kilku ścieżek sygnałowych związanych z kontrolą żywności, w tym aktywacji systemu nagrody. Zatem smaczne potrawy prowadzą do uzależnienia poprzez mechanizmy podobne do tych, które występują w przypadku narkotyków. Ten scenariusz zwiększa poziom trudności związanych z planowaniem i opracowywaniem nowych strategii farmakologicznych dla pacjentów otyłych.

Konkurujące interesy

 

Autorzy oświadczają, że nie mają konkurencyjnych interesów.

 

    A. Jaworowska, T. Blackham, IG Davies i L. Stevenson, „Wyzwania żywieniowe i konsekwencje zdrowotne jedzenia na wynos i fast foodów”, Nutrition Reviews, tom. 71, nie. 5, str. 310 – 318, 2013. Zobacz na Wydawca · Zobacz na Google Scholar · Zobacz na Scopus

    BP Sampey, AM Vanhoose, HM Winfield i in., „Dieta bufetowa jest solidnym modelem ludzkiego zespołu metabolicznego z zapaleniem wątroby i tkanki tłuszczowej: porównanie do diety wysokotłuszczowej”, Otyłość, obj. 19, nie. 6, str. 1109 – 1117, 2011. Zobacz na Wydawca · Zobacz na Google Scholar · Zobacz na Scopus

    PA Jarosz, MT Dobal, FL Wilson i CA Schram, „Zaburzenia odżywiania i głodu wśród miejskich otyłych kobiet Afroamerykanów”, Zachowania żywieniowe, obj. 8, nie. 3, str. 374 – 381, 2007. Zobacz na Wydawca · Zobacz na Google Scholar · Zobacz na Scopus

    C. de Oliveira, VL Scarabelot, A. de Souza i in., „Otyłość i stres przewlekły są w stanie zdezynchronizować czasowy wzór poziomów leptyny i triglicerydów w surowicy”, peptydy, obj. 51, str. 46 – 53, 2014. Zobacz na Wydawca · Zobacz na Google Scholar · Zobacz na Scopus

    IC Macedo, LF Medeiros, C. Oliveira i in., „Otyłość wywołana dietą w kafeterii plus chroniczny stres zmieniają poziomy leptyny w surowicy”, peptydy, obj. 38, nie. 1, str. 189 – 196, 2012. Zobacz na Wydawca · Zobacz na Google Scholar · Zobacz na Scopus

    H.-R. Berthoud i H. Münzberg, „Podwzgórze boczne jako integrator potrzeb metabolicznych i środowiskowych: od samostymulacji elektrycznej do opto-genetyki”, Physiology & Behavior, vol. 104, nie. 1, s. 29–39, 2011. Zobacz u wydawcy · Zobacz w Google Scholar · Zobacz w Scopus

    C. Erlanson-Albertsson, „Jak smaczne jedzenie zaburza regulację apetytu”, Basic & Clinical Pharmacology & Toxicology, vol. 97, nie. 2, s. 61–73, 2005. Zobacz u wydawcy · Zobacz w Google Scholar · Zobacz w Scopus

    PM Johnson i PJ Kenny, „Receptory dopaminy D2 w dysfunkcji nagradzania podobnego do uzależnienia i kompulsywnym jedzeniu u otyłych szczurów”, Nature Neuroscience, tom. 13, nie. 5, str. 635 – 641, 2010. Zobacz na Wydawca · Zobacz na Google Scholar · Zobacz na Scopus

    CJ Small and SR Bloom, „Hormony jelitowe i kontrola apetytu”, Trendy w endokrynologii i metabolizmie, obj. 15, nie. 6, str. 259 – 263, 2004. Zobacz na Wydawca · Zobacz na Google Scholar · Zobacz na Scopus

    DM Small and J. Prescott, „Integracja zapachu / smaku i percepcja smaku”, Experimental Brain Research, tom. 166, nie. 3, str. 345 – 357, 2005. Zobacz na Wydawca · Zobacz na Google Scholar · Zobacz na Scopus

    MW Schwartz i D. Porte Jr., „Cukrzyca, otyłość i mózg”, Science, tom. 307, nie. 5708, str. 375 – 379, 2005. Zobacz na Wydawca · Zobacz na Google Scholar · Zobacz na Scopus

    A. Peters, U. Schweiger, L. Pellerin i in., „Samolubny mózg: rywalizacja o zasoby energetyczne”, Neuroscience and Biobehavioral Reviews, tom. 28, nie. 2, str. 143 – 180, 2004. Zobacz na Wydawca · Zobacz na Google Scholar · Zobacz na Scopus

    K. Suzuki, CN Jayasena i SR Bloom, „Kontrola otyłości i apetytu”, Experimental Diabetes Research, tom. 2012, ID artykułu 824305, strony 19, 2012. Zobacz na Wydawca · Zobacz na Google Scholar · Zobacz na Scopus

    D. Quarta i I. Smolders, „Nagradzające, wzmacniające i motywujące istotne zdarzenia obejmują oreksigeniczne neuropeptydy podwzgórzowe regulujące mezolimbiczne neurotransmisje dopaminergiczne”, European Journal of Pharmaceutical Sciences, tom. 57, nie. 1, str. 2 – 10, 2014. Zobacz na Wydawca · Zobacz na Google Scholar · Zobacz na Scopus

    O. Hikosaka, E. Bromberg-Martin, S. Hong i M. Matsumoto, „Nowe spostrzeżenia na temat podkorowej reprezentacji nagrody”, Current Opinion in Neurobiology, tom. 18, nie. 2, str. 203 – 208, 2008. Zobacz na Wydawca · Zobacz na Google Scholar · Zobacz na Scopus

    DI Briggs i ZB Andrews, „Status metaboliczny reguluje funkcję greliny na homeostazę energii”, Neuroendokrynologia, tom. 93, nie. 1, str. 48 – 57, 2011. Zobacz na Wydawca · Zobacz na Google Scholar · Zobacz na Scopus

    TA Dardeno, SH Chou, H.-S. Moon, JP Chamberland, CG Fiorenza i CS Mantzoros, „Leptyna w ludzkiej fizjologii i terapii”, Frontiers in Neuroendocrinology, tom. 31, nie. 3, str. 377 – 393, 2010. Zobacz na Wydawca · Zobacz na Google Scholar · Zobacz na Scopus

    D. Atalayer, C. Gibson, A. Konopacka i A. Geliebter, „Ghrelin and eating disorder,” Progress in Neuro-Psychopharmacology & Biological Psychiatry, tom. 40, nie. 1, s. 70–82, 2013. Zobacz u wydawcy · Zobacz w Google Scholar · Zobacz w Scopus

    GJ Morton i MW Schwartz, „Leptyna i kontrola metabolizmu glukozy w ośrodkowym układzie nerwowym”, recenzje fizjologiczne, tom. 91, nie. 2, str. 389 – 411, 2011. Zobacz na Wydawca · Zobacz na Google Scholar · Zobacz na Scopus

    D. Estadella, LM Oyama, AR Dâmaso, EB Ribeiro i CM Oller Do Nascimento, „Wpływ smacznej diety hiperlipidowej na metabolizm lipidów u siedzących i ćwiczonych szczurów”, Odżywianie, obj. 20, nie. 2, str. 218 – 224, 2004. Zobacz na Wydawca · Zobacz na Google Scholar · Zobacz na Scopus

    SL Teegarden i TL Bale, „Zmniejszenie preferencji żywieniowych powoduje zwiększenie emocjonalności i ryzyka nawrotu diety”, Biological Psychiatry, tom. 61, nie. 9, str. 1021 – 1029, 2007. Zobacz na Wydawca · Zobacz na Google Scholar · Zobacz na Scopus

    ML Pelchat, „O ludzkiej niewoli: głód jedzenia, obsesja, kompulsja i uzależnienie”, Physiology & Behavior, vol. 76, nie. 3, s. 347–352, 2002. Zobacz u wydawcy · Zobacz w Google Scholar · Zobacz w Scopus

    RM Nesse i KC Berridge, „Psychoaktywne używanie narkotyków w perspektywie ewolucyjnej”, Science, tom. 278, nie. 5335, str. 63 – 66, 1997. Zobacz na Wydawca · Zobacz na Google Scholar · Zobacz na Scopus

    BA Gosnell, „Spożycie sacharozy przewiduje tempo nabywania kokainy przez samoopiekę”, Psychopharmacology, tom. 149, nie. 3, str. 286 – 292, 2000. Zobacz na Wydawca · Zobacz na Google Scholar · Zobacz na Scopus

    AE Kelley, wiceprezes Bakshi, SN Haber, TL Steininger, MJ Will i M. Zhang, „Opioid modulation of smak hedonics within the ventral prążkowiu”, Physiology & Behavior, vol. 76, nie. 3, pp. 365–377, 2002. Zobacz u wydawcy · Zobacz w Google Scholar · Zobacz w Scopus

    GF Koob i M. Le Moal, „Nadużywanie narkotyków: hedoniczna dysregulacja homeostatyczna”, Science, vol. 1 278, nie. 5335, str. 52 – 58, 1997. Zobacz na Wydawca · Zobacz na Google Scholar · Zobacz na Scopus

    G.-J. Wang, ND Volkow, F. Telang i in., „Narażenie na apetytowe bodźce pokarmowe znacznie aktywuje ludzki mózg”, NeuroImage, tom. 21, nie. 4, str. 1790 – 1797, 2004. Zobacz na Wydawca · Zobacz na Google Scholar · Zobacz na Scopus

    ND Volkow i RA Wise: „Jak uzależnienie od narkotyków może pomóc nam zrozumieć otyłość?” Nature Neuroscience, tom. 8, nie. 5, str. 555 – 560, 2005. Zobacz na Wydawca · Zobacz na Google Scholar · Zobacz na Scopus

    D. Benton, „Wiarygodność uzależnienia od cukru i jego rola w otyłości i zaburzeniach odżywiania”, Clinical Nutrition, vol. 1 29, nie. 3, str. 288 – 303, 2010. Zobacz na Wydawca · Zobacz na Google Scholar · Zobacz na Scopus

    FS Luppino, LM de Wit, PF Bouvy i in., „Nadwaga, otyłość i depresja: przegląd systematyczny i metaanaliza badań podłużnych”, Archives of General Psychiatry, tom. 67, nie. 3, str. 220 – 229, 2010. Zobacz na Wydawca · Zobacz na Google Scholar · Zobacz na Scopus

    SI Martire, J. Maniam, T. South, N. Holmes, RF Westbrook i MJ Morris, „Rozszerzona ekspozycja na smaczną dietę w kafeterii zmienia ekspresję genów w regionach mózgu zaangażowanych w nagrodę, a wycofanie się z tej diety zmienia ekspresję genów w mózgu regiony związane ze stresem ”, Behavioral Brain Research, tom. 265, str. 132 – 141, 2014. Zobacz na Wydawca · Zobacz na Google Scholar · Zobacz na Scopus

    MA Lindberg, Y. Dementieva i J. Cavender, „Dlaczego BMI wzrosło tak drastycznie w ostatnich latach 35?” Journal of Addiction Medicine, tom. 5, nie. 4, str. 272 – 278, 2011. Zobacz na Wydawca · Zobacz na Google Scholar · Zobacz na Scopus

    ND Volkow i CP O'Brien, „Kwestie dotyczące DSM-V: czy otyłość należy uwzględnić jako chorobę mózgu?” The American Journal of Psychiatry, vol. 164, nie. 5, s. 708–710, 2007. Wyświetl w wydawcy · Zobacz w Google Scholar · Zobacz w Scopus

    PJ Kenny, „Wspólne mechanizmy komórkowe i molekularne w otyłości i narkomanii”, Nature Reviews Neuroscience, tom. 12, nie. 11, str. 638 – 651, 2011. Zobacz na Wydawca · Zobacz na Google Scholar · Zobacz na Scopus

    J. Alsiö, PK Olszewski, AH Norbäck i in., „Ekspresja genu receptora dopaminowego D1 zmniejsza się w jądrze półleżącym po długotrwałej ekspozycji na smaczny pokarm i różni się w zależności od fenotypu otyłości indukowanej dietą u szczurów”, Neuroscience, tom. 171, nie. 3, str. 779 – 787, 2010. Zobacz na Wydawca · Zobacz na Google Scholar · Zobacz na Scopus

    MF Fernandes, S. Sharma, C. Hryhorczuk, S. Auguste i S. Fulton, „Kontrola żywieniowa nagrody żywnościowej”, Canadian Journal of Diabetes, tom. 37, nie. 4, str. 260 – 268, 2013. Zobacz na Wydawca · Zobacz na Google Scholar · Zobacz na Scopus

    G. Di Chiara i A. Imperato, „Preferencyjna stymulacja uwalniania dopaminy w jądrze półleżącym przez opiaty, alkohol i barbiturany: badania z dializą przezmózgową u swobodnie poruszających się szczurów”, Annals of the New York Academy of Sciences, tom. 473, str. 367 – 381, 1986. Zobacz na Wydawca · Zobacz na Google Scholar · Zobacz na Scopus

    V. Bassareo i G. Di Chiara, „Różnicowa reakcja przenoszenia dopaminy na bodźce pokarmowe w jądrze półleżącym półleżącym / rdzeniowym”, Neuroscience, tom. 89, nie. 3, str. 637 – 641, 1999. Zobacz na Wydawca · Zobacz na Google Scholar · Zobacz na Scopus

    L. Heimer, DS Zahm, L. Churchill, PW Kalivas i C. Wohltmann, „Specyficzność wzorów projekcji rdzenia i skorupy półleżącej u szczura”, Neuroscience, tom. 41, nie. 1, str. 89 – 125, 1991. Zobacz na Wydawca · Zobacz na Google Scholar · Zobacz na Scopus

    G. Di Chiara, V. Bassareo, S. Fenu i in., „Dopamina i uzależnienie od narkotyków: połączenie jądra półleżącego z półleżącym”, Neuropharmacology, tom. 47, suplement 1, str. 227 – 241, 2004. Zobacz na Wydawca · Zobacz na Google Scholar · Zobacz na Scopus

    AE Kelley, „Pamięć i uzależnienie: wspólne obwody nerwowe i mechanizmy molekularne”, Neuron, tom. 44, nie. 1, str. 161 – 179, 2004. Zobacz na Wydawca · Zobacz na Google Scholar · Zobacz na Scopus

    I. Willuhn, MJ Wanat, JJ Clark i PEM Phillips, „Sygnalizacja dopaminowa w jądrze półleżącym zwierząt, samopodawających narkotyków,” Aktualne tematy w neurobiologiach behawioralnych, tom. 2010, nie. 3, str. 29 – 71, 2010. Zobacz na Wydawca · Zobacz na Google Scholar · Zobacz na Scopus

    K. Blum, ER Braverman, JM Holder i in., „Zespół niedoboru nagrody: biogenetyczny model diagnozy i leczenia zachowań impulsywnych, uzależniających i kompulsywnych”, Journal of Psychoactive Drugs, tom. 32, uzupełnienie 1 – 4, str. 1 – 112, 2000. Zobacz w Google Scholar

    FJ Meye i RAH Adan, „Uczucia o jedzeniu: brzuszny obszar nakrywkowy w nagrodach pokarmowych i jedzeniu emocjonalnym”, Trendy w naukach farmakologicznych, tom. 35, nie. 1, str. 31 – 40, 2014. Zobacz na Wydawca · Zobacz na Google Scholar · Zobacz na Scopus

    J.-H. Baik, „Dopamina sygnalizacja w uzależnieniu od żywności: rola receptorów dopaminowych D2”, raporty BMB, tom. 46, nie. 11, str. 519 – 526, 2013. Zobacz na Wydawca · Zobacz na Google Scholar · Zobacz na Scopus

    G. Di Chiara i V. Bassareo, „System nagród i uzależnienie: co robi dopamina, a czego nie”, Current Opinion in Pharmacology, vol. 7, nie. 1, s. 69–76, 2007. Zobacz u wydawcy · Zobacz w Google Scholar · Zobacz w Scopus

    MS Szczypka, K. Kwok, MD Brot i in., „Produkcja dopaminy w skorupie ogoniastej przywraca karmienie u myszy z niedoborem dopaminy”, Neuron, obj. 30, nie. 3, str. 819 – 828, 2001. Zobacz na Wydawca · Zobacz na Google Scholar · Zobacz na Scopus

    K. Jauch-Chara i KM Oltmanns, „Otyłość - choroba neuropsychologiczna? Przegląd systematyczny i model neuropsychologiczny ”, Progress in Neurobiology, tom. 114, str. 4 – 101, 2014. Zobacz na Wydawca · Zobacz na Google Scholar · Zobacz na Scopus

    JD Belluzzi i L. Stein, „Enkephalin może pośredniczyć w euforii i nagrodzie zmniejszającej popęd”, Nature, tom. 266, nie. 5602, str. 556 – 558, 1977. Zobacz na Wydawca · Zobacz na Google Scholar · Zobacz na Scopus

    D. Cota, M.-A. Steiner, G. Marsicano i in., „Wymaganie receptora kanabinoidowego typu 1 dla podstawowej modulacji funkcji osi podwzgórze-przysadka-nadnercza”, Endokrynologia, tom. 148, nie. 4, str. 1574 – 1581, 2007. Zobacz na Wydawca · Zobacz na Google Scholar · Zobacz na Scopus

    U. Pagotto, G. Marsicano, D. Cota, B. Lutz i R. Pasquali, „Pojawiająca się rola układu endokannabinoidowego w regulacji hormonalnej i bilansie energetycznym”, Przeglądy endokrynologiczne, obj. 27, nie. 1, str. 73 – 100, 2006. Zobacz na Wydawca · Zobacz na Google Scholar · Zobacz na Scopus

    I. Roth-Deri, T. Green-Sadan i G. Yadid, „Nagroda i wzmocnienie β-endorfiny i narkotyków”, Progress in Neurobiology, tom. 86, nie. 1, str. 1 – 21, 2008. Zobacz na Wydawca · Zobacz na Google Scholar · Zobacz na Scopus

    A. Goodman, „Neurobiologia uzależnienia. Przegląd integracyjny „Biochemical Pharmacology, tom. 75, nie. 1, str. 266 – 322, 2008. Zobacz na Wydawca · Zobacz na Google Scholar · Zobacz na Scopus

    G. Tanda i G. Di Chiara, „Związek opioidowy z dopaminą μ1 w brzusznej brzusznej nakrywce dzielonej przez smaczny pokarm (Fonzies) i nie-psychostymulujące narkotyki”, The European Journal of Neuroscience, tom. 10, nie. 3, str. 1179 – 1187, 1998. Zobacz na Wydawca · Zobacz na Google Scholar · Zobacz na Scopus

    RT Matthews i DC German, „Dowody elektrofizjologiczne na pobudzenie neuronów dopaminowych brzusznej brzusznej strefy nakrywkowej przez morfinę”, Neuroscience, obj. 11, nie. 3, str. 617 – 625, 1984. Zobacz na Wydawca · Zobacz na Google Scholar · Zobacz na Scopus

    M. Narita, H. Mizoguchi, JP Kampine i LF Tseng, „Rola kinazy białkowej C w odczulaniu antynocyceptywnej kinazy δ-opioidowej u myszy”, British Journal of Pharmacology, tom. 118, nie. 7, str. 1829 – 1835, 1996. Zobacz na Wydawca · Zobacz na Google Scholar · Zobacz na Scopus

    AG Phillips i FG LePiane, „Wzmacnianie efektów mikroiniekcji morfiny do brzusznej strefy nakrywkowej”, Farmakologia, biochemia i zachowanie, obj. 12, nie. 6, str. 965 – 968, 1980. Zobacz na Wydawca · Zobacz na Google Scholar · Zobacz na Scopus

    EL Gardner, „System sygnalizacji endokannabinoidowej i nagroda mózgu: nacisk na dopaminę”, Farmakologia Biochemia i zachowanie, obj. 81, nie. 2, str. 263 – 284, 2005. Zobacz na Wydawca · Zobacz na Google Scholar · Zobacz na Scopus

    CM Mathes, M. Ferrara i NE Rowland, „Antagoniści receptora Cannabinoid-1 zmniejszają spożycie kalorii poprzez zmniejszenie wyboru smacznej diety w nowym protokole deserowym u samic szczurów”, American Journal of Physiology - Regulatory Integrative and Comparative Physiology, tom. 295, nie. 1, str. R67 – R75, 2008. Zobacz na Wydawca · Zobacz na Google Scholar · Zobacz na Scopus

    D. Cota, MH Tschöp, TL Horvath i AS Levine, „Kanabinoidy, opioidy i zachowania żywieniowe: molekularne oblicze hedonizmu?” Brain Research Reviews, tom. 51, nie. 1, str. 85 – 107, 2006. Zobacz na Wydawca · Zobacz na Google Scholar · Zobacz na Scopus

    JE Blundell, CL Lawton i JC Halford, „Serotonina, zachowania żywieniowe i spożycie tłuszczu”, Obesity Research, tom. 3, suplement 4, str. 471S – 476S, 1995. Zobacz w Google Scholar · Zobacz na Scopus

    CL Lawton, JK Wales, AJ Hill i JE Blundell, „Manipulacje serotoninergiczne, sytość wywołana posiłkami i wzorzec jedzenia: wpływ fluoksetyny u otyłych kobiet”, Obesity Research, tom. 3, nie. 4, str. 345 – 356, 1995. Zobacz na Wydawca · Zobacz na Google Scholar · Zobacz na Scopus

    JE Blundell i CL Lawton, „Spożycie serotoniny i tłuszczu w diecie: działanie deksfenfluraminy”, Metabolizm: kliniczny i eksperymentalny, obj. 44, nie. 2, str. 33 – 37, 1995. Zobacz na Wydawca · Zobacz na Google Scholar · Zobacz na Scopus

    RJ Rodgers, P. Holch i AJ Tallett, „Sekwencja sytości behawioralnej (BSS): oddzielanie pszenicy od plew w behawioralnej farmakologii apetytu”, „Farmakologia Biochemia i zachowanie, obj. 97, nie. 1, str. 3 – 14, 2010. Zobacz na Wydawca · Zobacz na Google Scholar · Zobacz na Scopus

    M. Markianos, M.-E. Evangelopoulos, G. Koutsis i C. Sfagos, „Podwyższony poziom serotoniny i metabolitu dopaminy w CSF u osób z nadwagą”, Otyłość, obj. 21, nie. 6, str. 1139 – 1142, 2013. Zobacz na Wydawca · Zobacz na Google Scholar · Zobacz na Scopus

    H. Schellekens, TG Dinan i JF Cryan, „Biorąc dwa do tanga: rola heterodimeryzacji receptora greliny w stresie i nagrodzie”, Frontiers in Neuroscience, tom. 7, artykuł 148, 2013. Zobacz na Wydawca · Zobacz na Google Scholar · Zobacz na Scopus

    C. Erlanson-Albertsson, „Bogaty w tłuszcze smakowitość i regulacja apetytu”, w wykrywaniu tłuszczu: smak, konsystencja i efekty po spożyciu, JP Montmayeur i J. le Coutre, red., CRC Press, Boca Raton, Fla, USA , 2010. Zobacz w Google Scholar