Nowe podejście do oceny zachowania podobnego do hazardu u szczurów laboratoryjnych: za pomocą stymulacji wewnątrzczaszkowej jako pozytywnego wzmocnienia (2014)

Stephanie E. Tedford1,2*, Nathan A. Holtz1,2, Amanda L. Osoby1,2 † i T. Celeste Napier1,2,3
  • 1Katedra Farmakologii, Centrum Zachowań Kompulsywnych i Uzależnień, Rush University Medical Center, Chicago, IL, USA
  • 2Katedra Farmakologii, Rush University Medical Center, Chicago, IL, USA
  • 3Katedra Psychiatrii, Rush University Medical Center, Chicago, IL, USA

Patologiczny hazard jest jednym z przejawów zaburzeń kontroli impulsów. Biologiczne podstawy tych zaburzeń pozostają nieuchwytne, a leczenie dalekie jest od ideału. Modele zwierzęce zaburzeń kontroli impulsów są krytycznym narzędziem badawczym dla zrozumienia tego stanu i rozwoju leków. Modelowanie takich złożonych zachowań jest trudne, ale dzięki jego dekonstrukcji naukowcy podsumowali w zwierzętach krytyczne aspekty hazardu. Jednym z aspektów hazardu jest podejmowanie decyzji w zakresie kosztów i korzyści, w których waży się przewidywane koszty i oczekiwane korzyści z działań. Podejmowanie decyzji w oparciu o ryzyko / wynagrodzenie, opóźnienie i wysiłek - wszystko to stanowi wybór kosztów / korzyści. Cechy te są badane u ludzi i zostały przetłumaczone na protokoły zwierząt w celu pomiaru procesów decyzyjnych. Tradycyjnie pozytywnym wzmocnieniem stosowanym w badaniach na zwierzętach jest jedzenie. W tym miejscu opisujemy, w jaki sposób można wykorzystać samoistną stymulację wewnątrzczaszkową do podejmowania decyzji w zakresie kosztów i korzyści oraz przejrzeć nasze najnowsze badania pokazujące, jak terapie farmakologiczne zmieniają te zachowania u szczurów laboratoryjnych. Proponujemy, aby modele te miały wartość w badaniach przesiewowych nowych związków pod kątem zdolności do promowania i zapobiegania aspektom zachowania związanego z hazardem.

Wprowadzenie

Problem lub nieodpowiedni hazard, w tym ekstremalny stan określany jako hazard patologiczny, charakteryzuje się zachowaniami, które często utrzymują się przez dłuższy czas. Problem z hazardem może mieć znaczący negatywny wpływ na samopoczucie osobiste, zawodowe i finansowe. W ciągu ostatnich dwóch dekad możliwości hazardowe wzrosły dzięki zmianom w ustawodawstwie i wprowadzeniu nowych miejsc (np. Hazardu internetowego). W związku z tym powszechność problemowego hazardu rośnie. Nie ma zatwierdzonych przez FDA metod leczenia tego zaburzenia, a zatem kluczowe znaczenie ma lepsze zrozumienie tych zachowań w celu opracowania skutecznych terapii.

Problem hazardu jest złożonym zjawiskiem, które obejmuje zwiększony poziom impulsywnego podejmowania decyzji (Alessi i Petry, 2003; Dixon i in., 2003; Holt i in., 2003; Kraplin i in., 2014), które wynikają z niekorzystnych ocen kosztów / korzyści. Oceny kliniczne podejmowania decyzji, które często wykorzystują ankiety i interaktywne narzędzia komputerowe, odegrały zasadniczą rolę w określeniu suboptymalnych profili decyzyjnych w różnych patologiach, w tym patologicznych hazardzistów (Ledgerwood i in., 2009; Madden i in., 2009; Michalczuk i in., 2011; Petry, 2011; Miedl i in., 2012). Oceny kliniczne są często dokonywane w oparciu o trzy różne, aczkolwiek pokrywające się, aspekty podejmowania decyzji dotyczących kosztów i korzyści, w tym: (i) wielkość ryzyka w uzyskaniu nagrody (podejmowanie decyzji w sprawie ryzyka / nagrody), (ii) a opóźnienie doświadczane przed dostarczeniem nagrody (podejmowanie decyzji na podstawie opóźnienia) oraz (iii) ilość wysiłku wymaganego do uzyskania nagrody (podejmowanie decyzji na podstawie wysiłku). Opracowano kilka zadań do pomiaru tych krytycznych cech suboptymalnego podejmowania decyzji, aby lepiej zrozumieć procesy, które obejmują problem hazardu. W tych zadaniach podmiot wybiera między małą i dużą nagrodą, z których każda wiąże się z konkretnymi przypadkami odpowiedzi. W podejmowaniu decyzji dotyczących ryzyka / nagrody (tj. Dyskontowaniu prawdopodobieństwa) uczestnicy wybierają między małą nagrodą dostarczaną konsekwentnie przy wysokim prawdopodobieństwie (np. 100% prawdopodobieństwa otrzymania $ 10) a dużą nagrodą dostarczaną przy różnych prawdopodobieństwach (np. 10 – 80 % prawdopodobieństwa otrzymania $ 100). W badaniach klinicznych i przedklinicznych brak oczekiwanej nagrody jest awersyjnym wydarzeniem, które wywołuje odpowiadające reakcje fizjologiczne (Douglas i Parry, 1994; Papini i Dudley, 1997). Uważa się, że preferowanie większej, „ryzykownej” opcji w porównaniu z małą, pewną opcją, odzwierciedla suboptymalne podejmowanie decyzji w sprawie ryzyka / nagrody i zostało zgłoszone w przypadku kilku ludzkich patologii, które wykazują zwiększoną impulsywność (Reynolds i in., 2004; Rasmussen i in., 2010; Dai i in., 2013). W podejmowaniu decyzji na podstawie opóźnienia (tj. Dyskontowanie opóźnienia, miara impulsywnego wyboru), mała nagroda jest dostarczana wkrótce po wybraniu opcji, podczas gdy duża nagroda jest dostarczana po zmiennym opóźnieniu (np. $ 10 teraz lub $ 100 w tygodniach 2). Osoby, które wykazują wysoką impulsywność, wykazują preferencje dla natychmiastowo dostępnych nagród (nawet jeśli są mniejsze), w stosunku do opóźnionych nagród (nawet jeśli są większe), chociaż ta druga opcja może być bardziej korzystna dla jednostki (Crean i in., 2000; Reynolds i in., 2004; Bickel i in., 2012). W podejmowaniu decyzji w oparciu o wysiłek podmiot wybiera między małą nagrodą dostarczaną po niewielkim wysiłku lub dużą nagrodą dostarczoną po wywieraniu większego wysiłku. W tym zadaniu określane są indywidualne preferencje dla opcji o wysokim wysiłku / dużej nagrodzie oraz „punkt”, w którym poszczególne przełączniki do opcji niskiego wysiłku / małej nagrody. Badania nad podejmowaniem decyzji w oparciu o wysiłek w ludzkich hazardzistach nie zostały jeszcze przeprowadzone, ale byłyby istotne dla oceny funkcji poznawczych w tej populacji.

Protokoły podejmowania decyzji stosowane w ocenach klinicznych mogą być modyfikowane w celu badania procesu decyzyjnego u szczurów laboratoryjnych, a modele te mają kluczowe znaczenie dla badania behawioralnych i neurofarmakologicznych aspektów hazardu patologicznego. U szczurów podejmowanie decyzji można ocenić poprzez umieszczenie zwierzęcia w komorze kondycjonującej operanta i umożliwienie zwierzęciu wyboru pomiędzy dwiema dźwigniami (lub dwoma zasobnikami nosowymi), które są dostępne w tym samym czasie. Ustaloną modalnością nagród dla pozytywnego wzmocnienia w tych zadaniach gryzoni jest jedzenie (Stopper i Floresco, 2011; Eubig i in., 2014). Omawiamy tutaj nowatorską metodę stosowaną w naszym laboratorium, która wykorzystuje bezpośrednią stymulację elektryczną ścieżek nagrody mózgowej (samoistna stymulacja wewnątrzczaszkowa; ICSS) w celu oceny podejmowania decyzji dotyczących kosztów i korzyści u szczurów oraz udziału neurotransmiterów monoaminergicznych w podejmowaniu decyzji (Rokosik i Napier, 2011, 2012; Tedford i in., 2012; Persons i in., 2013).

Stymulacja wewnątrzczaszkowa

Wzmocnienie operanta jest bodźcem, który, gdy jest uzależniony od pewnego działania, zwiększa prawdopodobieństwo ponownego wystąpienia tego działania. Samo-stymulacja wewnątrzczaszkowa (ICSS) jest operacyjnym zachowaniem, w którym zwierzęta samodzielnie podają stymulację elektryczną do obszarów mózgu, o których wiadomo, że biorą udział w dodatnim wzmocnieniu. ICSS po raz pierwszy zbadano w 1950, kiedy James Olds i Peter Milner (Olds i Milner, 1954) ustalili, że szczury wielokrotnie powracają do miejsca w pudełku, gdzie otrzymywali stymulację elektryczną do regionów związanych z nagrodą w mózgu. Pozwolili szczurom pracować na tej elektrycznej stymulacji mózgu (EBS), reagując na manipulandum operanta (np. Naciskając dźwignię, obracając koło) (Olds i Milner, 1954). Odkrycie tej techniki odegrało zasadniczą rolę w mapowaniu ścieżek nagrody w całym mózgu, a podczas gdy istnieje wiele regionów mózgu, które mogą być wykorzystane do wspierania ICSS (Olds i Milner, 1954; Wise and Bozarth, 1981; Wise, 1996) jest dobrze udokumentowane, że stymulacja wiązki przyśrodkowej przodomózgowia (MFB) sprzyja głębokim i niezawodnym wynikom behawioralnym (Corbett and Wise, 1980; Pirch i in., 1981; McCown i in., 1986; Tehovnik i Sommer, 1997). Parametry prądu stymulacji można modyfikować, aby wpłynąć na wartość wzmacniającą EBS, a tym samym zmienić zachowanie ICSS. Parametry te obejmują intensywność (tj. Amperów) prądu elektrycznego i częstotliwości prądu (tj. Herca). Zwiększenie obu parametrów zazwyczaj powoduje zwiększone pobudzenie stymulowanych przez neurony, które są stymulowane nagrodą, albo przez zwiększenie liczby neuronów zaangażowanych w stymulację (amperów) (Keesey, 1962; Wise i in., 1992) lub zwiększając częstotliwość, w której ustawiona populacja neuronów wystrzeliwuje (herc) (Wise and Rompre, 1989; Wise, 2005). Manipulacje natężenia prądu zmieniają liczbę aktywowanych neuronów, tj. Większe natężenia prądu wpływają na szerszą populację neuronów niż mniejsze prądy. Tak więc, gdy ten parametr jest utrzymywany na stałym poziomie, populacja neuronów wzbudzonych przez EBS jest stosunkowo podobna niezależnie od bieżącej częstotliwości. Wybraną zmienną parametru stymulacji dla tych protokołów jest bieżąca częstotliwość, ponieważ ta selekcja pozwala nam manipulować szybkością zapłonu tej samej grupy neuronów przy minimalnym wpływie na czas lub przestrzeń integracji stymulacji. Poprzez manipulowanie tymi parametrami EBS opracowaliśmy zaawansowane modele podejmowania decyzji dotyczących kosztów i korzyści, które wykorzystują ICSS (Rokosik i Napier, 2011, 2012; Tedford i in., 2012; Persons i in., 2013). Ta aplikacja stanowi radykalne odejście od tradycyjnie stosowanego bodźca wzmacniającego (tj. Żywności) w zadaniach oceniających podejmowanie decyzji u gryzoni. ICSS może zapewnić kilka korzyści eksperymentalnych w stosunku do tradycyjnych metod wzmacniania. Aby ułatwić reagowanie operanta na jedzenie, dzienne spożycie jest często ograniczone (Feja i Koch, 2014; Hosking i in., 2014; Mejia-Toiber i in., 2014). Ta praktyka może wprowadzać w błąd pomiary wyników, ponieważ systemy neurobiologiczne, które ulegają zmianie podczas przewlekłych restrykcji żywieniowych, oraz te, które pośredniczą w impulsywnym podejmowaniu decyzji (znaczące nakładanie się)Schuck-Paim i in., 2004; Minamimoto i in., 2009). Dodatkowo zwierzęta wzmocnione pokarmem stają się coraz bardziej nasycone podczas sesji, co zmniejsza wartość wzmocnienia żywności (Bizo i in., 1998), chociaż efekt ten może zależeć od wielkości wzmocnienia (Roll i in., 1995). W przeciwieństwie do wzmacniania żywności wartość wzmacniająca EBS pozostaje stabilna przez całą sesję, umożliwiając bardziej rozbudowane i spójne oceny behawioralne (Trowill i in., 1969). Ta funkcja pozwala na powtarzanie sesji testowych przez cały dzień, co może być korzystne przy badaniu efektów terapii farmakologicznych, w szczególności przewlekłej terapii lekowej. Nasze opublikowane badania dotyczące dyskontowania prawdopodobieństwa (omówione poniżej) były przeprowadzane kilka razy dziennie w trakcie przewlekłego leczenia agonistą dopaminy (pramipeksolu). Proponujemy, aby ta korzyść proceduralna była bardziej odpowiednia dla kondycji ludzkiej, a zatem zapewnia lepsze wyniki translacyjne. Do tej pory podobne badania oceniające wpływ agonisty dopaminy na impulsywne podejmowanie decyzji za pomocą nagrody żywnościowej oceniały jedynie ostre leczenie farmakologiczne (St Onge i Floresco, 2009; Zeeb i in., 2009; Madden i in., 2010; Johnson i in., 2011; Koffarnus i in., 2011) i istotne będzie porównanie wyników behawioralnych po ostrym i przewlekłym leczeniu farmakologicznym pomiędzy tymi różnymi wzmacniaczami. Podczas gdy ICSS zapewnia kilka korzyści w stosunku do wzmacniania żywności, ICSS ma również kilka wad. Na przykład ICSS wymaga inwazyjnej operacji mózgu i powrotu do zdrowia, a źle dopasowane stopnie głowy mogą spowodować utratę pacjentów w całym paradygmacie behawioralnym. Pomimo tych wad utrzymujemy, że ICSS jest realną alternatywą dla wzmacniania żywności i przedstawia znaczne korzyści dla wzmocnienia żywności w tych zadaniach behawioralnych.

Zadania decyzyjne związane z kosztami i korzyściami wymagają wyboru pomiędzy opcjami związanymi z różnymi wielkościami nagród. W związku z tym wzmocnienia stosowane w tych zadaniach powinny wykazywać zdolność do wytwarzania takich zmian wielkości nagrody, a następnie szczury muszą być w stanie odróżnić opcję małego wzmocnienia (SR) i dużego wzmocnienia (LR). W procedurach, w których stosuje się wzmocnienie żywności, osiąga się to poprzez zmianę liczby peletek żywności otrzymanych po reakcji. W ICSS EBS można zmieniać zmieniając natężenie prądu stymulacji lub częstotliwość prądu. Postać 1 ilustruje reakcję na naciśnięcie dźwigni uzyskaną, gdy natężenie prądu jest zmienne (tj. częstotliwość prądu była utrzymywana na stałym poziomie; rysunek 1A) lub gdy bieżąca częstotliwość jest zmieniana (tj. natężenie prądu utrzymywano na stałym poziomie; rysunek 1B). Gdy którykolwiek parametr jest zmieniony, szczury wykazują umiarkowane naciskanie dźwigni dla małych wartości EBS i wykazują zwiększone szybkości naciskania dźwigni dla dużych wartości EBS, sugerując, że wartość wzmocnienia większej stymulacji jest większa (niezależnie od tego, czy natężenie prądu lub częstotliwość jest manipulowana). EBS może być zatem dostosowany do małego i dużego wzmocnienia niezbędnego w protokołach podejmowania decyzji dotyczących kosztów i korzyści. Te wartości wzmocnienia można określić u poszczególnych szczurów, generując stabilne krzywe odpowiedzi na nacisk dla dźwigni dla każdego zwierzęcia (Rokosik i Napier, 2011, 2012). Alternatywnie, krzywą populacji można wygenerować z grupy szczurów, dla których można określić znormalizowaną wartość SR i LR (Tedford i in., 2012; Persons i in., 2013). To drugie podejście zapewnia bardziej efektywne czasowo, a jednocześnie niezawodne środki do uzyskiwania SR i LR. W drugiej serii badań wykorzystaliśmy manipulacje o bieżącej intensywności lub częstotliwości w celu ustalenia wartości SR / LR w ramach zadania dyskontowania prawdopodobieństwa (tj. Podejmowania decyzji dotyczących ryzyka / nagrody). Zmiany wartości natężenia prądu natężenia prądu (tj. Utrzymywano stałą częstotliwość prądu) i wartości częstotliwości prądu (tj. Utrzymywano stałą intensywność prądu), oba powodują znaczące dyskontowanie u szczurów (ryciny 1C, D). Opierając się częściowo na stromości krzywej dyskontowania, bieżąca częstotliwość została określona jako odpowiedni parametr do manipulowania wartościami wzmocnienia. Po ustaleniu, że szczury potrafią odróżnić znormalizowane bieżące częstotliwości używane dla SR i LR, można je przetestować w jednym z naszych paradygmatów decyzyjnych, w których pośredniczy ICSS: (i) podejmowanie decyzji dotyczących ryzyka / nagrody (Rokosik i Napier, 2011, 2012), (ii) podejmowanie decyzji w oparciu o opóźnienia (Tedford i in., 2012) lub (iii) podejmowanie decyzji na podstawie wysiłku (Persons i in., 2013).

RYSUNEK 1
www.frontiersin.org 

Rysunek 1. Wpływ parametrów stymulacji mózgu na reakcję za pomocą dźwigni i dyskontowanie prawdopodobieństwa. Dwa testowane parametry EBS to natężenie prądu i częstotliwość prądu. Dźwignia szczurów naciskała na EBS (w ustalonym stosunku wzmocnienia według harmonogramu 1), w którym co 2 min, manipulowano jednym parametrem EBS i utrzymywano stały parametr. () Manipulacja natężeniem prądu. Natężenia prądu od 10 do 350 μA przedstawiono w kolejności losowej (n = 6); aktualna częstotliwość była utrzymywana przy 100 Hz. (B) Manipulacja bieżącą częstotliwością. Bieżące częstotliwości od 5 do 140 Hz zostały przedstawione w kolejności losowej (n = 3); natężenie prądu utrzymywano na stałym poziomie, który był zindywidualizowany i ustalany podczas wcześniejszych sesji szkoleniowych. Manipulowanie natężeniem prądu lub częstotliwością prądu powodowało podobne wzorce reakcji na naciskanie dźwigni. Dane przedstawiono jako średnią ± sem dla ostatnich trzech kolejnych sesji. Szczury były następnie szkolone w zakresie zadania dyskontowania prawdopodobieństwa, a wartości dla małych i dużych wzmacniaczy były ustalane indywidualnie dla każdego zwierzęcia przez obliczanie skutecznych intensywności prądu stymulacji i bieżących częstotliwości uzyskanych z krzywej odpowiedzi EBS vs. maksymalnych współczynników odpowiedzi prasy dźwigniowej. Zmiana wielkości natężenia prądu (DO) lub bieżąca częstotliwość (D) skutkowało dyskontowaniem dużego wzmacniacza (LR), ponieważ prawdopodobieństwo dostawy zostało zmniejszone (tj. zmniejszenie procentowego wyboru dźwigni związanej z LR w stosunku do całkowitej selekcji). Dane są wyświetlane jako średnia ± sem na dzień pierwszy dyskontowania przy użyciu bieżącej intensywności i dni 2 dyskontowania przy użyciu bieżącej częstotliwości. Rysunek zmodyfikowany z Rokosik i Napier (2011) i przedrukowano za zgodą wydawcy.

Walidacja wykorzystania ICSS do oceny miar impulsu i podejmowania decyzji

Opracowanie nowych modeli zwierzęcych wymaga starannego rozważenia co do ważności. Tak więc, projektując te zadania decyzyjne, w których pośredniczy ICSS, staraliśmy się zweryfikować trafność obliczeniową i konstrukcyjną oraz ustalić prawdopodobieństwo trafności predykcyjnej.

Ważność twarzy odnosi się do zakresu, w którym test subiektywnie wydaje się mierzyć jego zamierzone zjawisko. Projekt każdego zadania decyzyjnego, w którym pośredniczy ICSS, opierał się na aktualnych protokołach stosowanych u ludzi do dyskontowania opóźnień i prawdopodobieństwa (Rasmussen i in., 2010; Leroi i in., 2013) i inne zadania decyzyjne oparte na wysiłku (Treadway i in., 2009; Buckholtz i in., 2010; Wardle i in., 2011). U ludzi środki podejmowania decyzji w zakresie kosztów i korzyści wynikają z proszenia poszczególnych osób o wybranie jednej z kilku dostępnych opcji ze szczególnymi przypadkami umieszczonymi przy każdej selekcji (tj. Ryzyko, opóźnienie lub wysiłek). Naśladujemy ten scenariusz, prezentując szczurom dwie jednocześnie rozszerzone dźwignie, przy czym wybór jednej z dźwigni jest powiązany z małymi lub większymi nagrodami, które są również dostarczane w ramach określonych parametrów przygodności. W związku z tym każde z naszych zadań decyzyjnych, w których pośredniczy ICSS, pokazuje ważność twarzy.

Ważność konstrukcji odnosi się do zdolności paradygmatu do dokładnej oceny tego, co proponuje zmierzyć. W podejmowaniu decyzji dotyczących ryzyka / nagrody i opóźnienia preferencja dla dużej nagrody jest zmniejszana, gdy prawdopodobieństwo dostarczenia jest obniżone lub opóźnienie w kierunku dostarczenia nagrody jest odpowiednio zwiększone. W podejmowaniu decyzji opartych na wysiłku jednostki wykazują początkową preferencję dla opcji o wysokim wysiłku / dużej nagrodzie, gdy wysiłek związany z dużą nagrodą uznaje się za rozsądny. Zmiana preferencji w stosunku do nagrody o niskim nakładzie / niewielkiej nagrodzie jest obserwowana, gdy wysoki wysiłek nie jest już wart wydatku energetycznego. Jest dobrze udokumentowane, że gryzonie wykazują podobne wzorce podejmowania decyzji dotyczących ryzyka / nagrody, opóźnienia i wysiłku w porównaniu z ludźmi (Rachlin i in., 1991; Buelow and Suhr, 2009; Jimura i in., 2009) i obserwowaliśmy te profile w każdym z naszych zadań (Rokosik i Napier, 2011, 2012; Tedford i in., 2012; Persons i in., 2013) (na przykład patrz rysunek 2).

RYSUNEK 2
www.frontiersin.org 

Rysunek 2. Wpływ pramipeksolu na podejmowanie decyzji dotyczących ryzyka / nagrody za pomocą zadania dyskontowania prawdopodobieństwa. Przewlekły (±) PPX zmniejsza dyskontowanie w PD-like () i pozorna kontrola (B) szczury. Krótko opisując zadanie, podobne do PD (n = 11) i pozorna kontrola (n = 10) szczury szkolono w ramach zadania dyskontowania prawdopodobieństwa za pomocą ICSS. Prawdopodobieństwa związane z dostarczeniem dużego wzmacniacza (LR) przedstawiono w kolejności pseudolosowej. Po zaobserwowaniu stabilnego zachowania, szczury traktowano przewlekle wstrzyknięciami 2 mg / kg (±) PPX dwa razy dziennie przez 13 dni. Przedstawione dane zebrano z punktu czasowego, w którym obserwowaliśmy szczytowy efekt w ostatnim dniu leczenia (tj. 6 h po wstrzyknięciu) i porównano z linią podstawową przed leczeniem (BL). Pokazano procentowy wybór LR (tj. Współczynnik wolnego wyboru) w stosunku do prawdopodobieństwa dostarczenia LR. Dwukierunkowa RMANOVA z post hoc Newman-Keuls wykazał znaczący wzrost procentowej selekcji niepewnego LR po przewlekłym leczeniu PPX (*p <0.05) zarówno w grupach szczurów podobnych do PD, jak i szczurów pozorowanych. Chociaż średnie grupy wskazują na wzrost suboptymalnego ryzyka / nagrody wywołany przez PPX, dwa szczury w każdej grupie wykazały mniej niż 20% wzrost w stosunku do wartości wyjściowej przy najniższym badanym prawdopodobieństwie; dlatego niektóre szczury okazały się niewrażliwe na zdolność leku do modyfikowania dyskontowania prawdopodobieństwa. Figura zmodyfikowana z Rokosik i Napier (2012) i przedrukowano za zgodą wydawcy.

Trafność predykcyjna odnosi się do zdolności modeli do przewidywania przyszłych relacji i uważamy, że nasze modele mogą być wykorzystywane do przewidywania zdolności nowatorskich terapii farmakologicznych do zmiany procesu podejmowania decyzji dotyczących kosztów i korzyści. Oznacza to, że wykazując dowód słuszności koncepcji poprzez replikację wpływu środków farmakologicznych na zachowania decyzyjne, które zostały już ustalone u ludzi, proponujemy, aby nasze modele były skuteczne w przewidywaniu, w jaki sposób inne leki mogą pośredniczyć w tych zachowaniach w klinice. . Na przykład podgrupa pacjentów z chorobą Parkinsona (PD), którzy są leczeni agonistami dopaminy, wykazuje zwiększone rozpowszechnienie zachowań związanych z hazardem (Weintraub i in., 2010) i zwiększone dyskontowanie w podejmowaniu decyzji na podstawie opóźnień (Housden i in., 2010; Milenkova i in., 2011; Voon i wsp., 2011; Leroi i in., 2013; Szamosi i in., 2013). Dlatego nasze laboratorium przystąpiło do modelowania PD u szczurów i zbadania wpływu pramipeksolu, powszechnie stosowanego agonisty dopaminy związanego z zachowaniami hazardowymi (Weintraub i in., 2010), w sprawie podejmowania decyzji dotyczących kosztów i korzyści u szczura przy użyciu zadania dyskontowania prawdopodobieństwa (podejmowanie decyzji w sprawie ryzyka / nagrody) (Rokosik i Napier, 2012). Aby to zrobić, szczury były „podobne do PD” przez selektywne uszkodzenie końcówek dopaminergicznych w obrębie grzbietowo-bocznego prążkowia przez obustronne wlewy 6-OHDA, podczas gdy szczury kontrolne otrzymały infuzję pojazdu 6-OHDA (Rokosik i Napier, 2012). Neurony w grzbietowo-bocznym prążkowiu tylko szczurów leczonych 6-OHDA wykazują spadek hydroksylazy tyrozynowej (Rokosik i Napier, 2012), marker dopaminy. Szczury podobne do PD wykazują zaburzenia ruchowe podobne do tych u ludzi z wczesnym stadium PD, które można odwrócić zależnie od dawki w przypadku leczenia pramipeksolem. Dawka pramipeksolu podawana w celu podjęcia decyzji dotyczących ryzyka / nagrody łagodzi deficyty ruchowe, a zatem ma znaczenie terapeutyczne (Rokosik i Napier, 2012). Podczas gdy nie stwierdziliśmy różnicy w „ryzykownych” zachowaniach wyjściowych między szczurami kontrolnymi a szczurami podobnymi do PD, przewlekłe leczenie pramipeksolem zwiększa wybór ryzykownych LR w obu grupach szczurów, gdy prawdopodobieństwo porodu było małe (ryc. 2A, B), wskazując, że pramipeksol wywołuje suboptymalne podejmowanie decyzji dotyczących ryzyka / nagrody. Dane te zgadzają się z wynikami badań, w których oceniano wpływ pramipeksolu u ludzi (Spengos i in., 2006; Pizzagalli i wsp., 2008; Riba i in., 2008). Niemniej jednak wnioskujemy o trafności prognostycznej naszych modeli gryzoni w wskazywaniu innych środków farmakologicznych, które mogą pośredniczyć w podejmowaniu decyzji dotyczących kosztów i korzyści u ludzi.

Przetestowaliśmy również mirtazapinę, atypowy lek przeciwdepresyjny, w podejmowaniu decyzji na podstawie wysiłku. Uzależnienia behawioralne i nadużywanie substancji mają wiele nakładających się na siebie cech, w tym suboptymalne podejmowanie decyzji, a nowe badania na ludziach i zwierzętach innych niż ludzie pokazują, że mirtazapina jest skuteczna w ograniczaniu zachowań motywowanych nadużywanymi lekami (np. Opiatami i psychostymulantami), nawet tych, które są powiązane z nawrotem w okresach abstynencji (do przeglądu, patrz Graves i in., 2012). Dane zebrane z naszego opartego na ICSS zadania decyzyjnego opartego na wysiłku wskazują, że mirtazapina skutecznie zmniejszyła preferencje do wysokiego wysiłku / LR, przełączając się na niski wysiłek / SR, sugerując, że ilość wysiłku wymaganego dla LR nie była już „warta to ”lub że wartość nagrody LR została zmniejszona (Persons i in., 2013). Wyniki te sugerują, że może być interesujące zbadanie wpływu mirtazapiny na suboptymalne podejmowanie decyzji u hazardzistów problemowych w klinice.

Wnioski

Podsumowując, wykorzystaliśmy ICSS jako pozytywne wzmocnienie w kilku nowatorskich zadaniach zaprojektowanych do pomiaru oddzielnych, ale nakładających się na siebie aspektów podejmowania decyzji dotyczących kosztów i korzyści, które ujawniają się w problematycznym hazardzie. Środki te można wykorzystać do dalszego zbadania udziału różnych substratów neuroanatomicznych i układów neuroprzekaźników w problematycznym hazardzie. Zadania za pośrednictwem ICSS stanowią realną alternatywę dla wzmacniania żywności w tych złożonych paradygmatach operantowych. Uważamy, że ważność tych zadań wskazuje, że mogą one pomagać w badaniach przesiewowych pod kątem ich potencjału do wywoływania zaburzeń kontroli impulsów, takich jak problem z hazardem, oraz pomagać w identyfikacji leków zmniejszających te zaburzenia.

Oświadczenie o konflikcie interesów

Dr Napier otrzymał wsparcie badawcze od National Institutes of Health, Fundacji Michaela J. Foxa i Narodowego Centrum Odpowiedzialnej Gry. Dr Napier otrzymał rekompensatę za: doradztwo na rzecz centrum edukacji zdrowotnej non-profit i kancelarii prawnych w kwestiach związanych z uzależnieniami i zaburzeniami kontroli impulsów; mówienie o uzależnieniach na spotkaniach ratusza społeczności, publicznych szkołach średnich, nienastawionych na zysk społecznościach i profesjonalnych spotkaniach sądów ds. narkotyków; przeglądy dotacji dla krajowych instytutów zdrowia i innych agencji; oraz wykłady akademickie i wielkie rundy. Dr Napier jest członkiem Illinois Alliance on Problem Gambling i udziela porad eksperckich w zakresie opracowywania leków dla Fundacji Cures Within Research. Dr Holtz, dr. Osób i pani Tedford oświadczają, że badania przeprowadzono przy braku jakichkolwiek powiązań handlowych lub finansowych, które mogłyby być interpretowane jako potencjalny konflikt interesów.

Podziękowanie

Praca ta była wspierana przez Narodowe Centrum Odpowiedzialnej Gry, Fundację Michaela J. Foxa, Fundację Daniela F. i Adę L. Rice oraz USPHSGs NS074014 dla T. Celeste Napiera i DA033121 dla Stephanie E. Tedford i T. Celeste Napier .

Referencje

Alessi, SM i Petry, NM (2003). Patologiczna dotkliwość hazardu wiąże się z impulsywnością w procedurze dyskontowania opóźnienia. Behav. Procesy 64, 345–354. doi: 10.1016/S0376-6357(03)00150-5

Pubmed Abstract | Pubmed Full Text | CrossRef Full Text

Bickel, WK, Jarmolowicz, DP, Mueller, ET, Koffarnus, MN i Gatchalian, KM (2012). Nadmierne dyskontowanie opóźnionych wzmacniaczy jako procesu trans-chorobowego przyczyniającego się do uzależnienia i innych słabości związanych z chorobą: pojawiające się dowody. Pharmacol Ther. 134, 287 – 297. doi: 10.1016 / j.pharmthera.2012.02.004

Pubmed Abstract | Pubmed Full Text | CrossRef Full Text

Bizo, LA, Bogdanov, SV i Killeen, PR (1998). Satiacja powoduje zmniejszenie sesji w odpowiedzi instrumentalnej. J. Exp. Psychol. Anim. Behav. Proces. 24, 439 – 452. doi: 10.1037 / 0097-7403.24.4.439

Pubmed Abstract | Pubmed Full Text | CrossRef Full Text

Buckholtz, JW, Treadway, MT, Cowan, RL, Woodward, ND, Li, R., Ansari, MS, et al. (2010). Różnice w sieci dopaminergicznej w ludzkiej impulsywności. nauka 329, 532. doi: 10.1126 / science.1185778

Pubmed Abstract | Pubmed Full Text | CrossRef Full Text

Buelow, MT i Suhr, JA (2009). Zbuduj ważność zadania hazardowego iowa. Neuropsychol. Obrót silnika. 19, 102 – 114. doi: 10.1007 / s11065-009-9083-4

Pubmed Abstract | Pubmed Full Text | CrossRef Full Text

Corbett, D. i Wise, RA (1980). Samoaktywacja wewnątrzczaszkowa w odniesieniu do wstępujących układów dopaminergicznych śródmózgowia: badanie mapowania ruchomych elektrod. brain Res. 185, 1–15. doi: 10.1016/0006-8993(80)90666-6

Pubmed Abstract | Pubmed Full Text | CrossRef Full Text

Crean, JP, de, WH i Richards, JB (2000). Dyskontowanie nagród jako miara impulsywnego zachowania w populacji pacjentów ambulatoryjnych psychiatrycznych. Exp. Clin. Psychopharmacol. 8, 155 – 162. doi: 10.1037 / 1064-1297.8.2.155

Pubmed Abstract | Pubmed Full Text | CrossRef Full Text

Dai, Z., Harrow, SE, Song, X., Rucklidge, J. i Grace, R. (2013). Hazard, opóźnienie i dyskontowanie prawdopodobieństwa u dorosłych z ADHD i bez ADHD. J. Atten. Nieład. doi: 10.1177 / 1087054713496461. [Wydanie elektroniczne przed papierowym].

Pubmed Abstract | Pubmed Full Text | CrossRef Full Text

Dixon, MR, Marley, J. i Jacobs, EA (2003). Opóźnienie dyskontowania przez patologicznych graczy. J. Appl. Behav. Analny. 36, 449 – 458. doi: 10.1901 / jaba.2003.36-449

Pubmed Abstract | Pubmed Full Text | CrossRef Full Text

Douglas, VI i Parry, PA (1994). Wpływ nagrody i nieuczciwości na frustrację i uwagę w zaburzeniach uwagi. J. Abnorm. Dziecko Psychol. 22, 281-302. doi: 10.1007 / BF02168075

Pubmed Abstract | Pubmed Full Text | CrossRef Full Text

Eubig, PA, Noe, TE, Floresco, SB, Sable, JJ i Schantz, SL (2014). Różnice płciowe w odpowiedzi na amfetaminę u dorosłych szczurów z długimi źdźbłami wykonujących zadanie dyskontujące opóźnienie. Pharmacol. Biochem. Behav. 118, 1 – 9. doi: 10.1016 / j.pbb.2013.12.021

Pubmed Abstract | Pubmed Full Text | CrossRef Full Text

Feja, M. i Koch, M. (2014). Inaktywacja brzusznej przyśrodkowej kory przedczołowej osłabia kontrolę impulsów, ale nie wpływa na dyskontowanie opóźnienia u szczurów. Behav. Brain Res. 264, 230 – 239. doi: 10.1016 / j.bbr.2014.02.013

Pubmed Abstract | Pubmed Full Text | CrossRef Full Text

Graves, SM, Rafeyan, R., Watts, J. i Napier, TC (2012). Mirtazapina i związki podobne do mirtazapiny w miarę możliwości farmakoterapia w przypadku zaburzeń związanych z nadużywaniem substancji: dowody z ławki i przyłóżka. Pharmacol. Ther. 136, 343 – 353. doi: 10.1016 / j.pharmthera.2012.08.013

Pubmed Abstract | Pubmed Full Text | CrossRef Full Text

Holt, DD, Green, L. i Myerson, J. (2003). Czy dyskontowanie jest impulsywne? Dowody wynikające z dyskontowania w czasie i prawdopodobieństwa w przypadku studentów szkół hazardowych i innych. Behav. Procesy 64, 355–367. doi: 10.1016/S0376-6357(03)00141-4

Pubmed Abstract | Pubmed Full Text | CrossRef Full Text

Hosking, JG, Cocker, PJ i Winstanley, CA (2014). Dysocjujące wkłady przedniej obręczy obręczy i ciała podstawno-bocznego ciała migdałowatego w zadanie podejmowania decyzji w zakresie kosztów / korzyści gryzoni wysiłku poznawczego. Neuropsychopharmacology 39, 1558 – 1567. doi: 10.1038 / npp.2014.27

Pubmed Abstract | Pubmed Full Text | CrossRef Full Text

Housden, CR, O'Sullivan, SS, Joyce, EM, Lees, AJ i Roiser, JP (2010). Nienaruszone uczenie się nagrody, ale podwyższone dyskontowanie opóźnień u pacjentów z chorobą Parkinsona z zachowaniami ze spektrum impulsywno-kompulsywnego. Neuropsychopharmacology 35, 2155 – 2164. doi: 10.1038 / npp.2010.84

Pubmed Abstract | Pubmed Full Text | CrossRef Full Text

Jimura, K., Myerson, J., Hilgard, J., Braver, TS i Green, L. (2009). Czy ludzie są bardziej cierpliwi niż inne zwierzęta? dowody z ludzkiego dyskontowania rzeczywistych płynnych nagród. Psychon. Byk. Obrót silnika. 16, 1071 – 1075. doi: 10.3758 / PBR.16.6.1071

Pubmed Abstract | Pubmed Full Text | CrossRef Full Text

Johnson, PS, Madden, GJ, Brewer, AT, Pinkston, JW i Fowler, SC (2011). Wpływ ostrego pramipeksolu na preferencje dotyczące schematów wzmacniania gry hazardowej u szczurów. Psychofarmakologia (Berl) 231, 11–18. doi: 10.1007/s00213-010-2006-5

Pubmed Abstract | Pubmed Full Text | CrossRef Full Text

Keesey, RE (1962). Związek między częstotliwością tętna, intensywnością i czasem trwania a szybkością odpowiedzi na stymulację wewnątrzczaszkową. J. Comp. Physiol. Psychol. 55, 671 – 678. doi: 10.1037 / h0049222

Pubmed Abstract | Pubmed Full Text | CrossRef Full Text

Koffarnus, MN, Newman, AH, Grundt, P., Rice, KC i Woods, JH (2011). Wpływ selektywnych związków dopaminergicznych na zadanie dyskontowania opóźnienia. Behav. Pharmacol. 22, 300 – 311. doi: 10.1097 / FBP.0b013e3283473bcb

Pubmed Abstract | Pubmed Full Text | CrossRef Full Text

Kraplin, A., Dshemuchadse, M., Behrendt, S., Scherbaum, S., Goschke, T., i Buhringer, G. (2014). Dysfunkcjonalne podejmowanie decyzji w patologicznym hazardzie: specyfika wzoru i rola impulsywności. Psychiatry Res. 215, 675 – 682. doi: 10.1016 / j.psychres.2013.12.041

Pubmed Abstract | Pubmed Full Text | CrossRef Full Text

Ledgerwood, DM, Alessi, SM, Phoenix, N. i Petry, NM (2009). Ocena behawioralna impulsywności u patologów hazardzistów z historią zaburzeń związanych z używaniem substancji i bez niej w porównaniu ze zdrowymi kontrolami. Drug Alcohol Depend. 105, 89 – 96. doi: 10.1016 / j.drugalcdep.2009.06.011

Pubmed Abstract | Pubmed Full Text | CrossRef Full Text

Leroi, I., Barraclough, M., McKie, S., Hinvest, N., Evans, J., Elliott, R., and McDonald, K. (2013). Wpływ dopaminergiczny na funkcje wykonawcze i impulsywne zachowania w zaburzeniach kontroli impulsów w chorobie Parkinsona. J. Neuropsychol. 7, 306 – 325. doi: 10.1111 / jnp.12026

Pubmed Abstract | Pubmed Full Text | CrossRef Full Text

Madden, GJ, Johnson, PS, Brewer, AT, Pinkston, JW i Fowler, SC (2010). Wpływ pramipeksolu na impulsywny wybór u samców szczurów Wistar. Exp. Clin. Psychopharmacol. 18, 267 – 276. doi: 10.1037 / a0019244

Pubmed Abstract | Pubmed Full Text | CrossRef Full Text

Madden, GJ, Petry, NM i Johnson, PS (2009). Patologiczni hazardziści dyskontują zyski probabilistyczne mniej stromo niż dopasowane kontrole. Exp. Clin. Psychopharmacol. 17, 283 – 290. doi: 10.1037 / a0016806

Pubmed Abstract | Pubmed Full Text | CrossRef Full Text

McCown, TJ, Napier, TC i Breese, GR (1986). Wpływ przewlekłej implantacji elektrody na neurony dopaminergiczne in vivo. Pharmacol. Biochem. Behav 25, 63–69. doi: 10.1016/0091-3057(86)90231-5

Pubmed Abstract | Pubmed Full Text | CrossRef Full Text

Mejia-Toiber, J., Boutros, N., Markou, A., i Semenova, S. (2014). Wybór impulsywny i zachowanie podobne do lęku u dorosłych szczurów narażonych na przewlekły przerywany etanol w okresie dorastania i dorosłości. Behav. Brain Res. 266, 19 – 28. doi: 10.1016 / j.bbr.2014.02.019

Pubmed Abstract | Pubmed Full Text | CrossRef Full Text

Michalczuk, R., Bowden-Jones, H., Verdejo-Garcia, A. i Clark, L. (2011). Impulsywność i zniekształcenia poznawcze u patologów hazardzistów uczestniczących w Krajowej Klinice Hazardu Narodowego: raport wstępny. Psychol. Med. 41, 2625 – 2635. doi: 10.1017 / S003329171100095X

Pubmed Abstract | Pubmed Full Text | CrossRef Full Text

Miedl, SF, Peters, J. i Buchel, C. (2012). Zmienione reprezentacje nagród neuronalnych u patologicznych hazardzistów ujawnione przez dyskontowanie opóźnienia i prawdopodobieństwa. Łuk. Gen. Psychiatry 69, 177 – 186. doi: 10.1001 / archgenpsychiatry.2011.1552

Pubmed Abstract | Pubmed Full Text | CrossRef Full Text

Milenkova, M., Mohammadi, B., Kollewe, K., Schrader, C., Fellbrich, A., Wittfoth, M., et al. (2011). Wybór międzyokresowy w chorobie Parkinsona. Mov. Nieład. 26, 2004 – 2010. doi: 10.1002 / mds.23756

Pubmed Abstract | Pubmed Full Text | CrossRef Full Text

Minamimoto, T., La Camera, G. i Richmond, BJ (2009). Pomiar i modelowanie interakcji między wielkością nagrody, opóźnieniem w nagradzaniu i poziomem nasycenia motywacji u małp. J. Neurophysiol. 101, 437 – 447. doi: 10.1152 / jn.90959.2008

Pubmed Abstract | Pubmed Full Text | CrossRef Full Text

Olds, J. i Milner, P. (1954). Pozytywne wzmocnienie wytworzone przez elektryczną stymulację obszaru przegrody i innych obszarów mózgu szczura. J. Comp. Physiol. Psychol. 47, 419 – 427. doi: 10.1037 / h0058775

Pubmed Abstract | Pubmed Full Text | CrossRef Full Text

Papini, MR i Dudley, RT (1997). Konsekwencje zaskakujących pominięć nagród. Rev. Gen. Psychol. 1, 175 – 197. doi: 10.1037 / 1089-2680.1.2.175

CrossRef Full Text

Osoby, AL, Tedford, SE i Napier, TC (2013). „Przedkliniczne oceny związków serotoninergicznych o różnych funkcjach w leczeniu zaburzeń hazardowych. program nr 635.12 ”, w Neuroscience Meeting Planner (San Diego, CA: Society for Neuroscience).

Petry, NM (2011). Dyskontowanie nagród probabilistycznych wiąże się z abstynencją hazardową u patologicznych graczy szukających leczenia. J. Abnorm. Psychol. 121, 151 – 159. doi: 10.1037 / a0024782

Pubmed Abstract | Pubmed Full Text | CrossRef Full Text

Pirch, JH, Napier, TC i Corbus, MJ (1981). Stymulacja mózgu jako wskazówka potencjałów związanych ze zdarzeniami w korze szczura: działanie amfetaminy. Int. J. Neurosci. 15, 217 – 222.

Pubmed Abstract | Pubmed Full Text

Pizzagalli, DA, Evins, AE, Schetter, EC, Frank, MJ, Pajtas, PE, Santesso, DL, et al. (2008). Pojedyncza dawka agonisty dopaminy osłabia uczenie się wzmacniania u ludzi: dowody behawioralne pochodzące z laboratoryjnej miary reagowania na nagrody. Psychofarmakologia (Berl) 196, 221–232. doi: 10.1007/s00213-007-0957-y

Pubmed Abstract | Pubmed Full Text | CrossRef Full Text

Rachlin, H., Raineri, A. i Cross, D. (1991). Subiektywne prawdopodobieństwo i opóźnienie. J. Exp. Analny. Behav. 55, 233 – 244. doi: 10.1901 / jeab.1991.55-233

Pubmed Abstract | Pubmed Full Text | CrossRef Full Text

Rasmussen, EB, Prawnik, SR i Reilly, W. (2010). Procent tkanki tłuszczowej jest związany z opóźnieniem i dyskontowaniem prawdopodobieństwa dla żywności u ludzi. Behav. Procesy 83, 23 – 30. doi: 10.1016 / j.beproc.2009.09.001

Pubmed Abstract | Pubmed Full Text | CrossRef Full Text

Reynolds, B., Richards, JB, Horn, K. i Karraker, K. (2004). Opóźnienie dyskontowania i dyskontowanie prawdopodobieństwa w odniesieniu do statusu palenia papierosów u dorosłych. Behav. Procesy 65, 35–42. doi: 10.1016/S0376-6357(03)00109-8

Pubmed Abstract | Pubmed Full Text | CrossRef Full Text

Riba, J., Kramer, UM, Heldmann, M., Richter, S. i Munte, TF (2008). Agonista dopaminy zwiększa ryzyko, ale osłabia aktywność mózgu związaną z nagrodą. PLoS. JEDEN 3: e2479. doi: 10.1371 / journal.pone.0002479

Pubmed Abstract | Pubmed Full Text | CrossRef Full Text

Rokosik, SL i Napier, TC (2011). Samostymulacja wewnątrzczaszkowa jako pozytywny wzmacniacz do badania impulsywności w paradygmacie dyskontowania prawdopodobieństwa. J. Neurosci. Metody 198, 260 – 269. doi: 10.1016 / j.jneumeth.2011.04.025

Pubmed Abstract | Pubmed Full Text | CrossRef Full Text

Rokosik, SL i Napier, TC (2012). Zwiększone dyskontowanie probabilistyczne wywołane przez pramipeksol: porównanie gryzoniowego modelu choroby Parkinsona i kontroli. Neuropsychopharmacology 37, 1397 – 1408. doi: 10.1038 / npp.2011.325

Pubmed Abstract | Pubmed Full Text | CrossRef Full Text

Roll, JM, McSweeney, FK, Johnson, KS i Weatherly, JN (1995). Satiety przyczynia się do zmniejszenia odpowiedzi w trakcie sesji. Uczyć się. Motyw. 26, 323–341. doi: 10.1016/0023-9690(95)90018-7

CrossRef Full Text

Schuck-Paim, C., Pompilio, L. i Kacelnik, A. (2004). Decyzje zależne od państwa powodują oczywiste naruszenia racjonalności w wyborze zwierząt. PLoS. Biol. 2: e402. doi: 10.1371 / journal.pbio.0020402

Pubmed Abstract | Pubmed Full Text | CrossRef Full Text

Spengos, K., Grips, E., Karachalios, G., Tsivgoulis, G. i Papadimitriou, G. (2006). Odwracalny patologiczny hazard w leczeniu pramipeksolem. Nervenarzt 77, 958–960. doi: 10.1007/s00115-006-2128-5

Pubmed Abstract | Pubmed Full Text | CrossRef Full Text

St Onge, JR i Floresco, SB (2009). Dopaminergiczna modulacja podejmowania decyzji w oparciu o ryzyko. Neuropsychopharmacology 34, 681 – 697. doi: 10.1038 / npp.2008.121

Pubmed Abstract | Pubmed Full Text | CrossRef Full Text

Zatyczka, CM i Floresco, SB (2011). Wkład jądra półleżącego i jego podregionów w różne aspekty podejmowania decyzji w oparciu o ryzyko. Cogn. Oddziaływać. Behav. Neurosci. 11, 97 – 112. doi: 10.3758 / s13415-010-0015-9

Pubmed Abstract | Pubmed Full Text | CrossRef Full Text

Szamosi, A., Nagy, H. i Keri, S. (2013). Opóźnienie dyskontowania objętości jądra nagrody i jądra ogoniastego u osób z duplikacją genu alfa-synukleiny przed i po rozwoju choroby Parkinsona. Neurodegener. Dis. 11, 72 – 78. doi: 10.1159 / 000341997

Pubmed Abstract | Pubmed Full Text | CrossRef Full Text

Tedford, SE, Persons, AL, Chen, L., Rokosik, SL i Napier, TC (2012). „Samoaktywacja wewnątrzczaszkowa jako pozytywny wzmacniacz do badania impulsywności w paradygmacie opóźnionego dyskontowania u szczurów. program nr 926.03 ”, w Neuroscience Meeting Planner (Nowy Orlean, LA: Society for Neuroscience).

Tehovnik, EJ i Sommer, MA (1997). Skuteczne rozprzestrzenianie się i przebieg czasowy inaktywacji neuronów spowodowanej wstrzyknięciem lidokainy w małpią korę mózgową. J. Neurosci. Metody 74, 17–26. doi: 10.1016/S0165-0270(97)02229-2

Pubmed Abstract | Pubmed Full Text | CrossRef Full Text

Treadway, MT, Buckholtz, JW, Schwartzman, AN, Lambert, WE i Zald, DH (2009). Warto „EEfRT”? Nakład wysiłku na zadanie nagrody jako obiektywna miara motywacji i anhedonii. PLoS. JEDEN 4: e6598. doi: 10.1371 / journal.pone.0006598

Pubmed Abstract | Pubmed Full Text | CrossRef Full Text

Trowill, JA, Panksepp, J. i Gandelman, R. (1969). Motywacyjny model nagradzania stymulacji mózgu. Psychol. Obrót silnika. 76, 264 – 281. doi: 10.1037 / h0027295

Pubmed Abstract | Pubmed Full Text | CrossRef Full Text

Voon, V., Sohr, M., Lang, AE, Potenza, MN, Siderowf, AD, Whetteckey, J., et al. (2011). Zaburzenia kontroli impulsów w chorobie Parkinsona: wieloośrodkowe badanie kliniczno-kontrolne. Ann. Neurol. 69, 986 – 996. doi: 10.1002 / ana.22356

Pubmed Abstract | Pubmed Full Text | CrossRef Full Text

Wardle, MC, Treadway, MT, Mayo, LM, Zald, DH i de, WH (2011). Wzmożony wysiłek: wpływ d-amfetaminy na podejmowanie decyzji w oparciu o wysiłek człowieka. J. Neurosci. 31, 16597-16602. doi: 10.1523 / JNEUROSCI.4387-11.2011

Pubmed Abstract | Pubmed Full Text | CrossRef Full Text

Weintraub, D., Koester, J., Potenza, MN, Siderowf, AD, Stacy, M., Voon, V., et al. (2010). Zaburzenia kontroli impulsów w chorobie Parkinsona: przekrojowe badanie pacjentów z 3090. Łuk. Neurol. 67, 589 – 595. doi: 10.1001 / archneurol.2010.65

Pubmed Abstract | Pubmed Full Text | CrossRef Full Text

Mądry, RA (1996). Uzależniające leki i nagroda za stymulację mózgu. Annu. Wielebny Neurosci. 19, 319 – 340. doi: 10.1146 / annurev.neuro.19.1.319

Pubmed Abstract | Pubmed Full Text | CrossRef Full Text

Mądry, RA (2005). Podłoże przodomózgowia nagrody i motywacji. J. Comp. Neurol. 493, 115 – 121. doi: 10.1002 / cne.20689

Pubmed Abstract | Pubmed Full Text | CrossRef Full Text

Wise, RA, Bauco, P., Carlezon, WA Jr. i Trojniar, W. (1992). Mechanizmy samostymulacji i nagrody za leki. Ann. NY Acad. Sci. 654, 192 – 198. doi: 10.1111 / j.1749-6632.1992.tb25967.x

Pubmed Abstract | Pubmed Full Text | CrossRef Full Text

Wise, RA i Bozarth, MA (1981). Substraty mózgowe do wzmacniania i samopodawania leków. Wałówka. Neuropsychofarmakol. 5, 467 – 474. doi: 10.1016 / 0364-7722 (81) 90028-X

Pubmed Abstract | Pubmed Full Text | CrossRef Full Text

Wise, RA i Rompre, PP (1989). Dopamina mózgowa i nagroda. Annu. Rev. Psychol. 40, 191-225. doi: 10.1146 / annurev.psych.40.1.191

Pubmed Abstract | Pubmed Full Text | CrossRef Full Text

Zeeb, FD, Robbins, TW i Winstanley, CA (2009). Serotonergiczna i dopaminergiczna modulacja zachowania hazardowego oceniana za pomocą nowatorskiego zadania hazardowego dla szczurów. Neuropsychopharmacology 34, 2329 – 2343. doi: 10.1038 / npp.2009.62

Pubmed Abstract | Pubmed Full Text | CrossRef Full Text

Słowa kluczowe: podejmowanie decyzji dotyczących kosztów / korzyści, dyskontowanie, podejmowanie decyzji na podstawie wysiłku, hazard, samo-stymulacja wewnątrzczaszkowa

Cytat: Tedford SE, Holtz NA, osoby AL i Napier TC (2014) Nowe podejście do oceny zachowań podobnych do hazardu u szczurów laboratoryjnych: stosowanie samo-stymulacji wewnątrzczaszkowej jako pozytywnego wzmocnienia. Z przodu. Behav. Neurosci. 8: 215. doi: 10.3389 / fnbeh.2014.00215

Otrzymano: 06 March 2014; Akceptowane: 27 May 2014;
Opublikowane online: 11 June 2014.

Edytowany przez:

Patrick Anselme, Uniwersytet w Liège, Belgia

Zrecenzowany przez:

Christelle Baunez, Centre National de la Recherche Scientifique, Francja
Yueqiang Xue, University of Tennessee Health Science Center, USA