Obciążenia związane z neurokognitywnymi zaburzeniami związanymi z obowiązkami związanymi z hazardem: systematyczny przegląd i metaanaliza (2017)

Neurobiologia i recenzje biobehawioralne

84 Tom, Styczeń 2018, Pages 204 – 217

• Tim van Timmeren^{a, b,,,} ,
• Joost G. Daams^c,
• Ruth J. van Holst^{a, b, d, 1},
• Anna E. Goudriaan^{a, b, e, 1}

https://doi.org/10.1016/j.neubiorev.2017.11.022

Najważniejsze

• Uważa się, że kompulsywność jest główną konstrukcją zaburzeń hazardu.

• Nie jest jednak jasne, czy znajduje to odzwierciedlenie w nieprawidłowym funkcjonowaniu neurokognitywnym związanym z kompulsywnością.

• Aby zsyntetyzować dowody badań, przeprowadziliśmy systematyczny przegląd i metaanalizę.

• Zidentyfikowaliśmy badania 30 testujące funkcje neuropsychologiczne związane z kompulsywnością.

• Metaanalizy wykazały deficyty wydajności u osób z zaburzeniami hazardu w porównaniu ze zdrowymi kontrolami.

Abstrakcyjny

Kompulsywność jest podstawową cechą zaburzeń związanych z uzależnieniami, w tym hazardem. Jednak nie jest jasne, w jakim stopniu to kompulsywne zachowanie w zaburzeniach hazardu jest związane z nieprawidłowym funkcjonowaniem neurokognitywnym związanym z kompulsywnością. Tutaj podsumowujemy i syntetyzujemy dowody na kompulsywne zachowania, oceniane na podstawie zadań neuropoznawczych związanych z kompulsywnością, u osób z zaburzeniami hazardu w porównaniu ze zdrowymi kontrolami (HC). W przeglądzie systematycznym uwzględniono łącznie 29 badań obejmujących 41 wyników zadań; 32 zbiory danych (n = 1072 osób z zaburzeniami hazardu; n = 1312 HC) zostały również uwzględnione w metaanalizach, przeprowadzonych oddzielnie dla każdego zadania poznawczego. Nasze metaanalizy wskazują na znaczące deficyty u osób z zaburzeniami hazardu w zakresie elastyczności poznawczej, zmiany nastawienia uwagi i tendencyjności uwagi. Ogólnie rzecz biorąc, odkrycia te potwierdzają tezę, że zaburzenia związane z kompulsywnością charakteryzują zaburzenia związane z hazardem. To skojarzenie może stanowić możliwy związek między zaburzeniami funkcji wykonawczych związanych z kompulsywnym działaniem. Omawiamy praktyczne znaczenie tych wyników, ich implikacje dla naszego zrozumienia zaburzeń związanych z hazardem oraz ich związek z czynnikami neurobiologicznymi i innymi „zaburzeniami kompulsywności”.

Słowa kluczowe

• Hazard patologiczny;
• Uzależnienie;
• Elastyczność poznawcza;
• Funkcje wykonawcze;
• Uczenie się przez odwrócenie;
• Zadanie Stroopa;
• Zadanie sortowania kart Wisconsin;
• Wewnątrz-wymiarowa zmiana zestawu;
• Zadanie tworzenia śladów;
• Wymiarowa psychiatria;
• Uczenie się w sytuacjach awaryjnych
• Przełączanie poznawcze

1. Wstęp

1.1. Racjonalne uzasadnienie

Patologiczny hazard został niedawno przeklasyfikowany jako uzależnienie behawioralne i przemianowany na Zaburzenie hazardowe (DSM-5; Amerykańskie Towarzystwo Psychiatryczne, 2013). Decyzja ta była w dużej mierze oparta na klinicznych i neurobiologicznych podobieństwach z zaburzeniami związanymi z używaniem substancji (Fauth-Bühler i wsp, 2017 ;  Romanczuk-Seiferth i wsp, 2014). Podobnie jak w przypadku uzależnienia od narkotyków, objawy zaburzeń hazardowych obejmują powtarzające się nieudane próby zaprzestania hazardu, niepokój lub rozdrażnienie podczas próby zaprzestania hazardu oraz zmniejszoną zdolność do zaprzestania hazardu pomimo negatywnych konsekwencji hazardu. Zaburzenie hazardu było wcześniej klasyfikowane jako zaburzenie kontroli impulsów i od dawna było związane z wyższą impulsywnością (Verdejo-García i in., 2008). Teraz, gdy hazard został przeklasyfikowany jako uzależnienie behawioralne, istnieje zwiększona potrzeba skupienia się na kompulsywnych aspektach zachowania, które mogą być kluczowe dla zrozumienia patologii zaburzeń hazardowych (np. El-Guebaly i in., 2012; Leeman i Potenza, 2012) i uzależnienie w ogóle.

Uzależnienie można postrzegać jako punkt końcowy w szeregu przejść: od początkowego ukierunkowanego na cel, poprzez nawykowe, aż do kompulsywnego zachowania uzależniającego (Everitt i Robbins, 2005). Fenomenologiczne modele uzależnienia podkreślają również motywacyjne przejście od impulsywności do kompulsywności (El-Guebaly i in., 2012). Kwestionariusze samooceny oceniające tendencje kompulsywne uzależniające rzeczywiście wskazują na obecność zachowań kompulsywnych w uzależniających populacjach (Anton i wsp, 1995; Błaszczyński, 1999; Bottesi i wsp, 2014 ;  Vollstädt-Klein i wsp, 2015). Ponadto, oprócz kompulsywnych zachowań związanych z używaniem narkotyków, upośledzenie ogólnych funkcji wykonawczych związanych z kompulsywnością, takich jak zachowania wytrwałe lub sztywność poznawcza, może być również związane z uzależnieniem (Fineberg i in., 2014). Ponieważ zaburzenie hazardu może stanowić model uzależnienia bez narkotyków, oferuje możliwość zbadania kompulsywności jako endofenotypu uzależnienia. Inne zachowania, takie jak uzależnienie od jedzenia, seksu i Internetu, również mogą być potencjalnie kompulsywne (Morris and Voon, 2016). Jednak te zachowania były poza zakresem obecnego przeglądu, ponieważ nie zostały uwzględnione w kategorii „Zaburzenia związane z substancjami i uzależnienia” w DSM-5 z powodu niewystarczających badań.

Badania dotyczące kompulsywności, tj. Wykonywania powtarzających się działań pomimo negatywnych konsekwencji, u osób z zaburzeniami hazardu są nieliczne. Może to wynikać ze złożonej, wieloaspektowej natury konstruktu. Rzeczywiście kompulsywność można konceptualizować na różne sposoby, które wydają się różnić między zaburzeniami i opisami (Yücel i Fontenelle, 2012). Co ważne, w przeciwieństwie do impulsywności, liczba instrumentów badawczych służących do oceny kompulsywności jest ograniczona. Dlatego zasugerowano, że chociaż kompulsywność jest przydatna jako koncepcja dla lekarzy, „jest zbyt dwuznaczna i myląca dla badań naukowych nad tym tematem” (Yücel i Fontenelle, 2012). Z drugiej strony zaproponowano nowe definicje kompulsywności, które uwzględniają jej wielowymiarowość i dają możliwości systematycznego badania mechanizmów przyczyniających się do zachowania kompulsywnego (np. Fineberg i wsp, 2010 ;  Dalley i wsp, 2011).

Zachowania kompulsywne prawdopodobnie wynikają z zakłóceń w różnych procesach poznawczych, w tym uwagi, percepcji i regulacji reakcji motorycznych lub poznawczych. Niedawny teoretyczny przegląd kompulsywności przeprowadzony przez ekspertów w tej dziedzinie zaproponował ramy, w których kompulsywność jest podzielona na cztery odrębne domeny neurokognitywne: elastyczność poznawczą związaną z przypadkami, przesunięcie zestawu zadań / uwagi, nastawienie / rozłączenie uwagi oraz uczenie się nawyków (Fineberg i in., 2014). Każda z tych domen pociąga za sobą osobny komponent kompulsywności z oddzielnym obwodem neuronowym (Fineberg i in., 2014) i może być operacjonalizowany za pomocą określonych zadań neurokognitywnych (patrz Tabela 1). Jednym z kluczowych elementów zachowań kompulsywnych, związanych głównie z zachowaniami powtarzalnymi, jest niemożność elastycznego dostosowania się do sytuacji. Zadania neurokognitywne oceniające elastyczność poznawczą (nie) albo (i) manipulują przypadkami, które są głównie zależne od zachowań związanych z uczeniem się / oduczaniem (elastyczność poznawcza związana z przypadkami), (ii) manipulują trybami reakcji uwagi (przesunięcie zadania / uwagi) lub (iii ) testują zdolność do hamowania szybkiej, automatycznej reakcji (uprzedzenie / wyłączenie uwagi) (Fineberg i in., 2014). Innym elementem, który może powodować kompulsywność, jest (iv) nadmierne poleganie na uczeniu się nawyków: tendencja często powtarzanych działań, by stać się automatycznymi i niewrażliwymi na cele. Dla celów heurystycznych wybraliśmy te cztery domeny jako ramy do organizowania i badania dowodów na kompulsywność w zaburzeniach hazardu.

Tabela 1.

Cztery dziedziny kompulsywności.

GD = zaburzenia związane z hazardem; RT = czas reakcji.

a

Domeny od Fineberg i in. (2014).

Opcje tabeli

1.2. cele

Głównym celem tego systematycznego przeglądu i metaanalizy jest podsumowanie i zintegrowanie, po raz pierwszy, empirycznych dowodów na upośledzenie funkcji neuropsychologicznych związanych z kompulsywnością w zaburzeniach hazardu. W związku z tym postanowiliśmy odpowiedzieć na następujące pytanie (zgodnie z kryteriami PICO): czy u osób cierpiących na zaburzenia hazardowe istnieją dowody na zachowanie kompulsywne w porównaniu z HC, oceniane na podstawie pomiarów neurokognitywnych? W tym celu systematycznie przeglądaliśmy literaturę dotyczącą zaburzeń hazardu, aby uwzględnić wszystkie badania eksperymentalne mierzące jeden z czterech elementów kompulsywności (Tabela 1). Ponadto wykonano metaanalizy dla wszystkich oddzielnych zadań w ramach każdej dziedziny (przy minimum badaniach 3 na zadanie) w celu podsumowania dostępnej wiedzy. Postawiliśmy hipotezę, że funkcje neuropsychologiczne związane z kompulsywnością są upośledzone u osób z zaburzeniami hazardu w porównaniu z HC.

2. Metody

Ten systematyczny przegląd i metaanaliza została przeprowadzona i zgłoszona zgodnie z zaleceniami dotyczącymi preferowanych pozycji sprawozdawczych w zakresie systematycznych przeglądów i metaanaliz w protokołach Protokoły 2015 (PRISMA-P 2015) (Moher i in., 2015) i został zarejestrowany w PROSPERO International Prospective Register of Systematic Reviews (crd.york.ac.uk/prospero, numer rejestracyjny: CRD42016050530). Lista kontrolna PRISMA dla protokołów (PRISMA-P) do przeglądu znajduje się również w pliku uzupełniającym 1.

2.1. Źródła informacji i strategia wyszukiwania

Zaczęliśmy od przeszukania Międzynarodowej Platformy Rejestru Badań Klinicznych WHO (WHO ICTRP) i ClinicalTrials.gov w poszukiwaniu potencjalnie kwalifikujących się trwających badań. Oryginalne artykuły zostały przeszukane za pomocą Ovid MEDLINE, Embase i PsycINFO. Wyszukiwania przeprowadzono w sierpniu 2016 i zaktualizowano w lutym 2017.

Podczas poszukiwania zakresu zidentyfikowano następujące kluczowe kombinacje []: [zaburzenie hazardu] ORAZ ([przymus] LUB [testy neuropsychologiczne] LUB [zmierzone odpowiednie parametry testu]). Następnie te kluczowe pojęcia dostosowano do każdej bibliograficznej bazy danych, stosując odpowiednie (kontrolowane) terminy, pola wyszukiwania specyficzne dla bazy danych i składnie. Widzieć załącznik A (Dane uzupełniające) dla w pełni szczegółowej strategii wyszukiwania.

Należy zauważyć, że nie uwzględniono zadań oceniających nastawienie uwagi specyficzne dla zaburzenia, ponieważ różnice behawioralne między osobami z zaburzeniami hazardu a HC nie są (koniecznie) związane z elastycznością poznawczą per se, ale raczej z samym uzależnieniem, a zatem nie są istotne dla cross-diagnostycznego endofenotypu kompulsywności. Ponadto specyficzne dla zaburzenia uprzedzenie uwagi może odzwierciedlać wiele podstawowych procesów (Field and Cox, 2008). Z tych powodów nie rozważaliśmy uwzględnienia zadań takich jak specyficzne dla hazardu zadanie Stroop lub specyficzne dla hazardu zadanie Dot-Probe.

2.2. Kryteria kwalifikacji

Wybrane badania musiały spełniać następujące kryteria włączenia: badanie obejmowało osoby w wieku 18 – 65 lat; badanie obejmowało pacjentów z zaburzeniami hazardu DSM-5, patologicznych hazardzistów DSM-III, DSM-III-R lub DSM-IV lub hazardzistów z wynikiem SOGS wyższym niż 5; badanie obejmowało zdrową grupę kontrolną; badanie obejmowało co najmniej 10 pacjentów na grupę. Ponadto badania musiały obejmować eksperymentalne zadanie lub paradygmat w celu przetestowania aspektu kompulsywności, zgodnie z definicją czterech dziedzin (Tabela 1). Artykuły oryginalne były dołączane niezależnie od języka, roku publikacji, rodzaju publikacji lub statusu publikacji. Pełna lista referencji została wyeksportowana do EndNote X7 w celu usunięcia duplikatów, a następnie została zaimportowana do Rayyan (Elmagarmid i in., 2014) w przypadku przeglądu tytułów i streszczeń abstrakcyjnych.

2.3. Wybór badania

Tytuły i streszczenia wszystkich zidentyfikowanych badań zostały niezależnie sprawdzone pod kątem kwalifikowalności przez dwóch autorów (TvT i RJvH). Wszelkie rozbieżności między decyzjami recenzenta były rozstrzygane w drodze dyskusji, aż do osiągnięcia porozumienia (<1% artykułów). Wybrane artykuły zostały następnie przeczytane w całości, aby sprawdzić, czy wszystkie kryteria włączenia zostały spełnione. Aktywnie sprawdzaliśmy pod kątem zduplikowanych publikacji lub ponownego wykorzystania tego samego zbioru danych, a po napotkaniu wykorzystano najnowszy lub najbardziej kompletny zestaw danych.

2.4. Ekstrakcja danych i jakość badań

Z wybranych badań wyodrębniono następujące dane: cechy demograficzne i kliniczne składu badania (wielkość, płeć, wiek, diagnoza kliniczna, nasilenie hazardu); rodzaj zastosowanego testu neurokognitywnego; zgłoszona miara wyniku; główny wynik badania; podstawowe parametry testu, średnie i odchylenie standardowe wraz z innymi krytycznymi informacjami statystycznymi, na podstawie których można obliczyć wielkości efektu (patrz Tabela 2, Tabela 3 ;  Tabela 4). Jeśli podstawowe parametry testu różniły się od innych badań wykorzystujących to samo zadanie poznawcze, skontaktowaliśmy się z odpowiednimi autorami. Dwa badania zostały wykluczone zarówno z przeglądu systematycznego, jak i metaanaliz, ponieważ interpretacja zgłoszonych parametrów wyniku była niejasna i nie można jej wyjaśnić.

Tabela 2.

Przegląd obejmował badania w dziedzinie elastyczności poznawczej związanej z przygodnością.

Skróty: Populacja: GD = Pacjenci z zaburzeniami hazardu; HC = zdrowe kontrole; ND = pacjenci uzależnieni od nikotyny; CD = pacjenci uzależnieni od kokainy; AD = pacjenci uzależnieni od alkoholu; TS = pacjenci z zespołem Tourette'a; BN = pacjenci z bulimią nerwową; OCD = pacjenci z zaburzeniami obsesyjno-kompulsyjnymi; IAD = pacjenci z uzależnieniem od Internetu; IGD = pacjenci z zaburzeniami gier internetowych; PrGs = problematyczni hazardziści; ♂ = mężczyzna; ♀ = Kobieta ;? = płeć nie została podana. Miara kliniczna: DSM = Podręcznik diagnostyczny i statystyczny zaburzeń psychicznych; SOGS = ekran hazardowy w South Oaks; PGSI = wskaźnik nasilenia problemów związanych z hazardem; SCID = ustrukturyzowany wywiad kliniczny dla DSM; NODS = NORC Diagnostyczny ekran problemów z hazardem. Zadania: PRLT = zadanie uczenia się probabilistycznego odwrócenia; CPT = gra w karty; DRLT = deterministyczne odwrócone zadania uczenia się; CLT = awaryjne zadanie uczenia się; WCST = zadanie sortowania kart w Wisconsin; IED = przesunięcie zestawu wewnątrz-ekstra wymiarowego; TMT = Trail Making Task. Miary wyniku: RT = czas reakcji; * = interferencja została obliczona jako: [#items trzecia lista - ((# Words × #Colors) / (# Words + #Colors))]; TMT_B = Test Łączenia Punktów, część B. GD vs HC: GD <HC oznacza pacjentów z GD osiągających znacznie gorsze wyniki niż HC.

Opcje tabeli

Dwaj oceniający (NMS i JMK) niezależnie ocenili każde badanie pod kątem jakości metodologicznej na skali ważności elementu 8 oceniającej rygor metodologiczny, selekcję i raportowanie błędu. Poprzednio używana lista kontrolna (Thompson i in., 2016), który został oparty na elementach z kryteriów współpracy Cochrane, zaleceniach PRISMA i wytycznych PEDro, został dostosowany poprzez usunięcie elementów oceniających losowość grup i procedury zaślepiania, ponieważ nie miały one zastosowania do badań zbadanych w bieżącym przeglądzie (elementy 5). Poziomy jakości dowodów zdefiniowano jako wysokie (punkty 6 – 8), średnie (punkty 3 – 5) lub niskie (punkty 0 – 2).

2.5. Analiza i synteza danych

Ponieważ w różnych badaniach stosowano różne testy i parametry testu, znormalizowane średnie różnice (SMD) w rozmiarach efektów (żywopłoty) g) zostały obliczone w celu oceny różnicy między osobami z zaburzeniami hazardu a HC w badaniach. To jest środek podobny do Cohena d ale z poprawką na odchylenie małych próbek, a wyniki mogą być interpretowane jako odzwierciedlające mały (g = 0.2–0.5), średni (g = 0.5–0.8) lub duży (g> 0.8) efekt. Żywopłoty g został zakodowany w taki sposób, aby wartości dodatnie wskazywały na lepszą wydajność w HC w porównaniu do osób z zaburzeniami hazardu. Wielkości efektów zostały obliczone przy użyciu oryginalnych (nieskorygowanych) odchyleń standardowych; w razie potrzeby standardowe błędy przeliczono na odchylenia standardowe (wskazane w odpowiednich tabelach).

Ponieważ każde zadanie neurokognitywne testuje inny aspekt „kompulsywności” i występuje duża zmienność ich parametrów testowych, metaanalizy przeprowadzono osobno dla każdego zadania. Aby zostać uwzględnionym w metaanalizach, wymagane były co najmniej 3 badania na zadanie. Ze względu na spodziewaną niejednorodność między próbkami badawczymi i zmienność metodologiczną do ogólnych analiz międzygrupowych zastosowano modele efektów losowych. Zastosowano poziom istotności p <0.05 (dwustronny). Obecność niejednorodności badano za pomocą Q Cochrana, a jej wielkość oszacowano za pomocą I², który można interpretować jako odsetek wariancji wielkości efektu z powodu heterogeniczności. W przypadku zadań obejmujących co najmniej pięć badań przeprowadzono analizy meta-regresji z uwzględnieniem wieku, płci, IQ i nasilenia hazardu jako zmiennych towarzyszących. Zastosowaliśmy różnicę wieku, płci i IQ między grupami (obliczoną za pomocą Cohena) d) jako zmienną towarzyszącą w analizach meta-regresji. Wszystkie analizy przeprowadzono przy użyciu kompleksowej metaanalizy V2 (CMA, Bio-Englewood, New Jersey, USA).

3. Wyniki

3.1. Zidentyfikowane badania

Wstępne wyszukiwanie pozwoliło zidentyfikować unikalne badania 5521, z których 29 może zostać uwzględniony w tym przeglądzie. Rys. 1 przedstawia schemat przepływu PRISMA ilustrujący proces wyboru badania. Liczba badań wykluczonych po wyświetleniu pełnego tekstu z powodu „niewłaściwego zadania poznawczego” jest stosunkowo duża, ponieważ badania z wykorzystaniem Iowa Gambling Task (n = 20) nie zostały jeszcze wykluczone podczas analizy abstrakcyjnej. Zostały one jednak wykluczone podczas przesiewania pełnego tekstu, ponieważ nie pasowały do ​​żadnej z czterech domen kompulsywności. Ponadto początkowo chcieliśmy uwzględnić kwestionariusze dotyczące kompulsywności, więc zostały one uwzględnione w wyszukiwanym haśle i wybrane podczas przeglądu tytułu i streszczenia. Ostatecznie jednak powstrzymaliśmy się od włączenia kwestionariuszy samooceny do ostatecznej syntezy: kwestionariusze rzadko są głównym miernikiem wyniku, a badania często nie podają w swoich streszczeniach wykorzystania takich kwestionariuszy. Dlatego też szansa na brak badań, które zawierały ankiety, była duża, co uniemożliwiało ich systematyczne i kompleksowe uwzględnienie.

Rys.. 1. 

Schemat blokowy ilustrujący liczbę zidentyfikowanych artykułów oraz artykułów uwzględnionych i wykluczonych na każdym etapie wyszukiwania. W niektórych badaniach zgłoszono wiele zadań poznawczych, które można uwzględnić w metaanalizie. Dlatego liczba wyników i zestawów danych jest większa niż liczba badań.

Opcje rysunku

29 włączonych badań obejmowało łącznie n = 1072 osoby z zaburzeniami hazardu in = 1312 HCs. Chociaż nie wszystkie badania dotyczyły hazardzistów, którzy byli w trakcie terapii lub uzyskali formalną diagnozę zaburzeń hazardu (przedstawionych w tabelach 3–5), uwzględniliśmy tylko badania, w których oceniano graczy, którzy uzyskali wyższe wyniki niż kliniczna wartość graniczna kwestionariuszy hazardu. Dlatego w całym rękopisie będziemy nazywać ich osobami z zaburzeniami hazardu. Wynik jakości był „średni” w trzech badaniach i „wysoki” w 26 badaniach (tabela uzupełniająca 1). W następnych sekcjach, podzielonych na cztery dziedziny, opiszemy każde zadanie i jego najczęstsze parametry testowe; podać jakościowe podsumowanie ustaleń; i przedstaw wyniki metaanalizy. Tabela 2, Tabela 3 ;  Tabela 4 dostarczyć szczegółowe podsumowanie badań uwzględnionych dla każdej domeny. W przypadku zadań neurokognitywnych obejmujących 3 lub więcej badań przeprowadzono metaanalizy; poszczególne działki pokazano w Rys. 2, Rys. 3 ;  Rys. 4.

Tabela 3.

Przegląd obejmował badania w ramach dziedziny zadań / uwagi zmiany zestawu.

Aby uzyskać pełną listę skrótów: patrz Tabela 2.

Opcje tabeli

Tabela 4.

Omówienie obejmowało badania w obszarze uwagi uprzedzeń / wycofania.

Aby uzyskać pełną listę skrótów: patrz Tabela 2.

Opcje tabeli

Rys.. 2. 

Działka leśna dla sumarycznego efektu różnicy na () probabilistyczne zadanie uczenia się o odwróceniu oraz (B) Zadanie dotyczące zachowania karty między pacjentami z GD a HC. * W tym badaniu nie zgłoszono odchylenia standardowego, ale obliczono go na podstawie błędu standardowego. Rozmiar kwadratów odzwierciedla względną wagę badań dla połączonych danych szacunkowych. Diament wskazuje ogólną wielkość efektu.

Opcje rysunku

Rys.. 3. 

Działka leśna dla sumarycznego efektu różnicy na () zadanie sortowania kart Wisconsin i (B) wewnątrzwymiarowe przesunięcie zestawu między pacjentami z GD a HC. Rozmiar kwadratów odzwierciedla względną wagę badań dla połączonych danych szacunkowych. Diament wskazuje ogólną wielkość efektu.

Opcje rysunku

Rys.. 4. 

Działka leśna dla sumarycznego efektu różnicy na () zadanie Stroopa i (B) test tworzenia szlaku między pacjentami z GD i HC. * W tym badaniu nie zgłoszono odchylenia standardowego, ale obliczono go na podstawie błędu standardowego. Rozmiar kwadratów odzwierciedla względną wagę badań dla połączonych danych szacunkowych. Diament wskazuje ogólną wielkość efektu.

Opcje rysunku

3.2. Elastyczność poznawcza związana z przypadkami

Elastyczność poznawcza związana z nieprzewidzianymi warunkami obejmuje naukę reguły i późniejsze dostosowanie zachowania po zmianie reguły za pomocą informacji zwrotnych z próby. Przedmiot musi zatem uczyć się elastycznie i oduczać nieprzewidzianych okoliczności. W dołączonych badaniach zidentyfikowano cztery zadania spełniające ten opis: probabilistyczne zadanie uczenia się na odwróceniu, zadanie gry w karty, deterministyczne zadanie uczenia się na odwróceniu i zadanie uczenia awaryjnego.

3.2.1. Probabilistyczne zadanie uczenia się odwracalnego

W probabilistycznym zadaniu dotyczącym odwracania uczenia się (PRLT; Cools i wsp., 2002), badani wybierają pomiędzy (zwykle) dwoma bodźcami i dowiadują się, że jeden z dwóch wyborów jest „dobry”, a drugi „zły”. Bodziec jest częściowo predykcyjny wyniku (tj. Probabilistyczny), np. 70% czasu, w którym sprzężenie zwrotne jest poprawne, i 30% czasu, w którym sprzężenie zwrotne jest fałszywe. Po pomyślnym nauczeniu się rozróżniania między dobrą i złą opcją, reguła się zmienia (tj. Odwrócenie), a uczestnik musi dostosować się do nowej reguły. Stosowane są różne wersje tego zadania, z odwróceniem występującym albo przy ustalonej liczbie prób, albo po ustalonej liczbie poprawnych odpowiedzi. W zależności od momentu cofnięcia, wytrwałość może być odzwierciedlona liczbą poprawnych wyborów po zmianie reguły, całkowitą liczbą zakończonych cofnięć lub całkowitą kwotą zarobionych pieniędzy (we wszystkich pomiarach niższe wyniki odzwierciedlają wyższą wytrwałość).

Zidentyfikowano cztery badania wykorzystujące PRLT w nieuporządkowanych grupach hazardowych. W dwóch badaniach (Boog i wsp, 2014 ;  de Ruiter i wsp, 2009) osoby z zaburzeniami hazardu wykazywały wytrwałość reakcji, podczas gdy w pozostałych dwóch badaniach (Torres i wsp, 2013 ;  Verdejo-García i wsp, 2015) w przypadku tego zadania nie zaobserwowano żadnych istotnych problemów behawioralnych. Chociaż w każdym badaniu zastosowano różne wersje PRLT (patrz Tabela 2), były one porównywalne pod względem testowania „wytrwałości”, a zatem wszystkie badania zostały uwzględnione w metaanalizie.

Dane ze wszystkich czterech badań, obejmujących łącznie 77 osób z zaburzeniami hazardu i 79 HC, zostały zebrane i nie ujawniły istotnego upośledzenia PRLT między osobami z zaburzeniami hazardu a HC (wielkość efektu = 0.479; wartość Z = 1.452; p = 0.144) (Rys. 2ZA). Jednakże w przypadku tego zadania wykazano znaczną niejednorodność (Q = 11.7, p <0.01, I² = 74%) (tabela uzupełniająca 2). Ta heterogeniczność nie została istotnie wyjaśniona żadnymi czynnikami uwzględnionymi w metaregresji (płeć, wiek, iloraz inteligencji i nasilenie hazardu, które rzeczywiście były porównywalne we wszystkich badaniach), ale może odzwierciedlać fakt, że inny miernik wyniku PRLT został zgłoszony w każde badanie.

3.2.2. Karta do gry

W zadaniu Granie w karty (lub Perseveration) (CPT; Newman i in., 1987), uczestnik otrzymuje talię kart i słyszy, że karta z figurą wygrywa pieniądze, a karta z numerem traci pieniądze. Uczestnik musi zdecydować na zasadzie próbnej, czy kontynuować grę, czy zrezygnować z zadania. Kontynuując, następuje odwrócenie karty, co skutkuje wygraną (tj. Gdy odwrócona zostanie figura) lub przegraną (tj. Gdy zostanie odwrócona karta z numerem) określoną sumę pieniędzy. Początkowo stosunek wygranych do przegranych jest wysoki (np. 90%), ale współczynnik ten spada o 10% po każdym bloku 10 prób, aż wyniesie 0%. Dlatego optymalne jest kontynuowanie gry przez 40–60 prób, a następnie przerwanie gry. Miarą wyniku tego zadania jest liczba odwróconych kart; kontynuowanie gry, gdy stosunek wygranych do przegranych wyraźnie nie jest już dodatni (> 60 prób) wskazuje na wytrwałość.

Znaleźliśmy trzy badania, w których zastosowano CPT w grupach zaburzeń hazardu. Wszystkie badania wykazały znaczące różnice między osobami z zaburzeniami hazardu a HC, przy czym więcej osób z zaburzeniami hazardu stosuje (wyjątkowo) perseweracyjną strategię wyboru kart (Brevers i wsp, 2012; Goudriaan i wsp, 2005 ;  Thompson and Corr, 2013). Dane ze wszystkich trzech badań, w tym łącznie 155 osób z zaburzeniami hazardu i 123 HC, zostały zebrane w celu ujawnienia istotnego ogólnego wpływu osób z zaburzeniami hazardu na większą persewerację niż HC (wielkość efektu = 0.569; Z = 3.776, p <0.001 ) (Rys. 2B). Heterogeniczność była bardzo niska (Q = 1.0, p = 0.60, I² = 0%) (tabela uzupełniająca 2).

3.2.3. Inne zadania

Zidentyfikowano dwa inne zadania oceniające elastyczność poznawczą związaną z nieprzewidzianymi sytuacjami u osób z zaburzeniami hazardu w porównaniu z HC: Deterministic Reversal Learning Task (DRLT; Janssen i in., 2015) oraz zadanie uczenia awaryjnego (CLT; Vanes i in., 2014).

DRLT jest podobny do PRLT, ale prostszy, ponieważ bodziec jest całkowicie przewidywalny dla wyniku (tj. Nagrody lub kary), a nie probabilistyczny. Podstawową miarą wyniku jest poziom błędu po odwróceniu, przy czym więcej błędów po odwróceniu wskazuje na nieustanne reagowanie. Janssen i in. (2015) w tym zadaniu nie zgłoszono braków w zachowaniu u osób z zaburzeniami hazardu w porównaniu z HC.

CLT jest podobny do DRLT, ale obejmuje cztery nieprzewidziane sytuacje, tylko jedną fazę odwrócenia i dodatkową fazę wygasania. Błędy perseweracji podczas fazy odwracania są interpretowane jako odzwierciedlające sztywność poznawczą. Vanes i in. (2014) nie stwierdzono istotnych różnic w liczbie błędów perseweracyjnych między osobami z zaburzeniami hazardowymi a HC.

3.3. Zadanie / uważna zmiana zestawu

Przesunięcie zestawu zadań lub uwagi wymaga częstej zmiany zestawu zadań lub trybów odpowiedzi. Obejmuje wizualną dyskryminację oraz uważną konserwację i zmianę biegów. Podczas gdy zadania elastyczności poznawczej związane z sytuacjami awaryjnymi zawierają przełączniki w ramach jednego zestawu, zadania polegające na przesunięciu zestawu zadań / uwagi obejmują wiele zestawów (np. Kolor, liczbę lub kształt). Wymaga to zwracania uwagi na różne wymiary bodźców. W tej domenie zidentyfikowano w sumie trzy zadania: zadanie sortowania kart Wisconsin, wewnątrz-wymiarowe przesunięcie zestawu i zadanie zmiany.

3.3.1. Test sortowania kart Wisconsin

Test sortowania kart Wisconsin (WCST; Heaton i in., 1981) to najczęściej używane zadanie zmiany zestawu u ludzi. Uczestnik jest proszony o sortowanie kart odpowiedzi według jednego z trzech trybów klasyfikacji (kolor, forma i liczba). Reguła jest uzyskiwana na podstawie informacji zwrotnych dostarczanych po każdej odpowiedzi. Po ustalonej liczbie poprawnych dopasowań reguła jest zmieniana, a uczestnik musi przejść do nowego trybu klasyfikacji. Parametry testu obejmują liczbę ukończonych kategorii, całkowitą liczbę błędów i - najbardziej istotną dla kompulsywności - liczbę błędów perseweracji (tj. Błędy po zmianie reguły).

W sumie dziewięć badań z udziałem osób z zaburzeniami hazardu przy użyciu tego zadania, z których osiem badań wykazało znacznie gorsze wyniki u osób z zaburzeniami hazardu w porównaniu z HC na co najmniej jednym parametrze testowym (niekoniecznie błędy perseweracji). Łącząc wszystkie badania i obejmując łącznie 274 osoby z zaburzeniami hazardu i 342 HC, stwierdzono wysoce istotny efekt, przy czym osoby z zaburzeniami hazardu popełniły więcej błędów perseweracyjnych niż HC (wielkość efektu = 0.518; Z = 5.895, p <0.001) (Rys. 3ZA). Heterogeniczność była niska (Q = 10.9, p = 0.28, I² = 17%) (tabela uzupełniająca 2).

3.3.2. Wewnątrz-wymiarowe przesunięcie zestawu (IED)

W zadaniu IRA (Intra-Extra Dimensional Set-Shift)Robbins i in., 1998), przedstawione są dwa bodźce. Jeden jest poprawny, a drugi niepoprawny. Za pomocą ekranu dotykowego uczestnik dotyka jednego z dwóch bodźców i otrzymuje informację zwrotną. Po sześciu poprawnych próbach bodźce i / lub reguły zmieniają się: początkowo bodźce składają się z jednego „wymiaru” (tj. Kształty wypełnione kolorem), a zmiany są wewnątrzwymiarowe (tj. Z jednego kształtu wypełnionego kolorem innego wypełnionego kolorem kształt). Później bodźce składają się z dwóch „wymiarów” (tj. Kształty wypełnione kolorem i białe linie), a na ostatnim etapie zmiany są ponad wymiarowe (tj. Z kształtów wypełnionych kolorem do białych linii). Parametry testowe obejmują liczbę ukończonych etapów, liczbę błędów wewnątrzwymiarowych, liczbę błędów pozawymiarowych oraz, jak najbardziej konsekwentnie zgłaszane w badaniach tutaj i wskazujące na nieustępliwą odpowiedź, całkowitą liczbę błędów.

W czterech badaniach, w których zastosowano IED, trzy wykazały, że osoby z zaburzeniami hazardowymi popełniły znacznie więcej błędów niż HC (Choi i wsp, 2014; Odlaug i wsp, 2011 ;  Patterson i wsp, 2006), aw jednym badaniu nie stwierdzono różnic grupowych (Manning i in., 2013). Jedno badanie z wykorzystaniem wcześniejszej wersji IED (Patterson i in., 2006) nie został uwzględniony w metaanalizie, ponieważ zgłoszono inny parametr testowy. Połączenie pozostałych trzech badań z łącznie 91 osobami z zaburzeniami hazardu i 180 HC wykazało znaczące ogólne upośledzenie u osób z zaburzeniami hazardu w IED (wielkość efektu = 0.412, Z = 2.046, p = 0.041) (Rys. 3B). Heterogeniczność była stosunkowo niska (Q = 3.71, p = 0.16, I² = 46%) (tabela uzupełniająca 2).

3.3.3. Zmień zadanie

W zadaniu zmiany (Sohn i in., 2000), litera i cyfra są wyświetlane jednocześnie w kolorze czerwonym lub niebieskim. W zależności od koloru tych symboli uczestnik jest instruowany, aby skupić się na literze (czerwonej) lub cyfrze (niebieskiej). W zależności od tego, czy litera / liczba jest spółgłoską / nieparzystą czy samogłoską / parzystą, uczestnik musi nacisnąć odpowiednio lewy / prawy. Elastyczność poznawczą mierzy się przez porównanie dokładności i czasu reakcji prób po zmianie koloru z tymi po powtórzeniu koloru. Jedyne badanie wykorzystujące to zadanie (van Timmeren i in., 2016) nie stwierdzono istotnych różnic w wydajności zadań między osobami z zaburzeniami hazardu a HC.

3.4. Uważne uprzedzenie / wycofanie

Uważne nastawienie lub brak zaangażowania wiąże się ze zdolnością reagowania na niektóre bodźce środowiskowe, ignorując inne. Elastyczność poznawcza jest tutaj definiowana przez zdolność pacjenta do hamowania silnej, automatycznej odpowiedzi. Brak hamowania takiej automatycznej reakcji może prowadzić do nieelastycznego zachowania. Związek między tendencyjnością uwagi a elastycznością poznawczą może być mniej wyraźny niż w przypadku poprzednich dziedzin i jest przedmiotem pewnego nieporozumienia w literaturze (Izquierdo i in., 2017), ponieważ uprzedzenie uwagi może również zależeć od innych funkcji wykonawczych. Wyniki w tej dziedzinie odnoszą się zatem pośrednio do kompulsywności. Zadania, które zostały uwzględnione w tej domenie, to zadanie Stroopa (interferencja kolorów i słów) oraz test tworzenia szlaków.

3.4.1. Zadanie Stroopa

The Stroop Task (Stroop, 1935) jest klasycznym zadaniem neuropsychologicznym, które wymaga selektywnej uwagi, elastyczności poznawczej i kontroli hamowania. W tym zadaniu uczestnik otrzymuje kolorowe słowa (np. Czerwony), które są drukowane w tym samym (przystającym) kolorze lub w innym (niezgodnym) kolorze. Następnie uczestnik jest proszony o podanie koloru atramentu tych słów. Wynik interferencji jest często używany jako parametr testowy dla zadania Stroopa i odzwierciedla wzrost czasu reakcji spowodowany widzeniem niezgodnego słowa w porównaniu ze słowem przystającym. Ten wynik interferencji jest (przynajmniej częściowo) zależny od zahamowania automatycznej odpowiedzi na odczytanie słowa. Brak hamowania tej automatycznej tendencji może prowadzić do nieelastycznego zachowania, a zatem wynik ten może być postrzegany jako miara elastyczności poznawczej. Jednak wyniki interferencji zależą również od innych procesów poznawczych, takich jak uwaga i reakcja impulsywna. Rzeczywiście uważa się, że wydajność zadania Stroopa odzwierciedla również impulsywność (motoryczną).

Spośród artykułów 12, które wykorzystywały zadanie Stroopa, siedem znalazło znaczące upośledzenie u osób z zaburzeniami hazardu w porównaniu z HC, podczas gdy pięć nie. W przypadku metaanalizy wykluczono trzy badania, ponieważ podano jedynie czasy reakcji i nie można było uzyskać indeksu interferencji (De Wilde i wsp, 2013; McCusker i Gettings, 1997 ;  Potenza i wsp, 2003). W jednym badaniu wskaźnik interferencji można obliczyć na podstawie zgłoszonych czasów reakcji (niezgodny - przystający; Lai i wsp., 2011). Spośród tych czterech wykluczonych badań, dwa wykazały znacznie gorsze wyniki u osób z zaburzeniami hazardu, podczas gdy pozostałe dwa nie zgłosiły żadnych istotnych różnic między grupami. Dane z pozostałych dziewięciu badań, w tym 337 osób z zaburzeniami hazardu i 404 HC, zostały zebrane i ujawniły istotny wpływ u osób z zaburzeniami hazardu wykazujących więcej problemów z interferencją w zadaniu Stroopa w porównaniu z HCs (wielkość efektu = 0.331, Z = 2.575, p = 0.01, XNUMX) (Rys. 4ZA). Wystąpiła jednak istotna heterogeniczność, na co wskazują istotne wyniki Q (Q = 19.5, p <0.01) i umiarkowane I² (59%) (tabela uzupełniająca 2). Wynik ten nie został wyjaśniony żadną ze zmiennych, które uwzględniliśmy w metaregresji (wszystkie p> 0.05), ale ponownie może odzwierciedlać niespójne raportowanie miar wyniku, ponieważ nie zawsze podawano, w jaki sposób obliczano wskaźniki interferencji w badaniach.

3.4.2. Test szlaku

The Trail Making Test (TMT; Reitan, 1992) to zadanie papierowe i ołówkowe, w którym uczestnik jest instruowany, aby połączyć sekwencję kolejnych celów tak szybko, jak to możliwe, przy zachowaniu dokładności. Składa się z dwóch części: podczas pierwszej części (A) wszystkie cele są liczbami (1, 2, 3 itp.), A uczestnik musi połączyć liczby w kolejności sekwencyjnej; podczas drugiej części (B) celami są litery i cyfry, a uczestnik zostaje poinstruowany, aby sekwencyjnie łączyć je w naprzemiennej kolejności (1, A, 2, B itp.). Wymaga to od pacjenta, aby zamiast automatycznego przełączania między tymi liczbami blokował automatyczne nachylenie w celu łączenia cyfr lub liter (1, 2, 3 lub A, B, C itp.). Ilość czasu potrzebna do ukończenia drugiej części testu (TMT-B) odzwierciedla problemy z elastycznością poznawczą i pamięcią roboczą. Chociaż wynik różnicy BA jest czystszym wskaźnikiem elastyczności poznawczej (Sanchez-Cubillo i in., 2009), TMT-B był najbardziej konsekwentnie raportowanym wynikiem we wszystkich włączonych badaniach, a zatem jest miarą wyników, której użyliśmy do metaanalizy. Zauważ, że włączyliśmy TMT-B do domeny Attentional stronniczości / wycofania, ponieważ rozwiązanie tego zadania wymaga ciągłego hamowania silnej odpowiedzi. Jednak aby wykonać to zadanie, wymagane jest również uważne przesunięcie zestawu, dlatego można je również umieścić w domenie Zadanie / przesunięcie zestawu.

Tylko w jednym z czterech badań, w których stosowano TMT-B, stwierdzono istotną różnicę między osobami z zaburzeniami hazardu a HC, przy gorszych wynikach hazardzistów. Łącząc te cztery badania w metaanalizie, w sumie 118 osób z zaburzeniami hazardu i 165 HC, stwierdziliśmy, że osoby z zaburzeniami hazardu radziły sobie znacznie gorzej na TMT-B niż HC (wielkość efektu = 0.270, Z-score = 2.175, 0.030; p = XNUMX, XNUMX) (Rys. 4B). Heterogeniczność była niska (Q = 6.26, p <0.18, I² = 36%) (tabela uzupełniająca 2).

3.5. Nauka nawyków

Uczenie się nawykowe odnosi się do tendencji do automatyzacji działań, gdy są one często powtarzane. Zgodnie z teoriami uczenia się asocjacyjnego uczenie się instrumentalne może być wspierane przez ukierunkowane i nawykowe systemy kontroli (Balleine i Dickinson, 1998). W pierwszym przypadku akcje są wykonywane i aktualizowane w zależności od wyniku. Z czasem system nawykowy zaczyna automatycznie uczynić zachowanie automatycznym, a działania stają się niewrażliwe na wynik, zamiast tego polegają na nieprzewidzianych reakcjach na bodziec. Zachowanie kompulsywne może być konsekwencją upośledzonej kontroli ukierunkowanej na cel lub nadaktywnego systemu nawyków. Oceny uczenia się nawyków powinny uwzględniać specyfikę tego, który z dwóch systemów kontroluje zachowanie. Na przykład wytrwałość w paradygmacie uczenia się przez odwracanie obejmuje także uczenie się przez nagradzanie na podstawie skojarzeń bodziec-rezultat, ale może być konsekwencją obu systemów (Izquierdo i in., 2017). Przykładami zadań, które są specjalnie testowane w zakresie uczenia się nawyków, jest bajeczna gra owocowa (de Wit i in., 2009) i dwuetapowe zadanie (Daw i in., 2011).

Chociaż przypuszcza się, że uczenie się nawyków odgrywa ważną rolę w przejściu od zachowania ukierunkowanego na cel do zachowania kompulsywnego, nie zidentyfikowano żadnych badań oceniających uczenie się nawyków w zaburzeniach hazardu.

4. Dyskusja

4.1. Ogólna dyskusja

Systematycznie przeglądaliśmy literaturę i przeprowadzaliśmy metaanalizy badań testujących funkcję neuropsychologiczną związaną z kompulsywnością w zaburzeniach hazardu w porównaniu z HC. Kompulsywność została podzielona na cztery odrębne dziedziny reprezentujące różne komponenty zachowań kompulsywnych ocenianych za pomocą różnych zadań neuropsychologicznych (Tabela 1). Stwierdziliśmy, że osoby z zaburzeniami hazardu, w porównaniu z HC, wykazują deficyty wydajności w szerokim zakresie funkcji neuropsychologicznych związanych z kompulsywnością. Pomimo pewnej zmienności między poszczególnymi zadaniami, dostępne dowody konsekwentnie wskazują na deficyty wydajności we wszystkich domenach kompulsywności u osób z zaburzeniami hazardu w porównaniu z HC. Wyniki te zostaną najpierw omówione dla każdej dziedziny kompulsywności przed omówieniem ich w szerszym kontekście.

W dziedzinie elastyczności poznawczej związanej z przypadkami poszczególne zadania wykazały mieszane wyniki (Rys. 2). Wyniki badań z wykorzystaniem PRLT nie wykazały znacznej nieelastyczności behawioralnej u osób z zaburzeniami hazardu; może to jednak wynikać ze stosunkowo małej wielkości próby. Kolejnym czynnikiem, który może zaciemniać te wyniki, jest różnorodność parametrów testu i wyniku między badaniami, co znalazło również odzwierciedlenie w znacznym poziomie wykrytej heterogeniczności. W badaniu CPT stwierdzono znaczne upośledzenie przy średniej wielkości efektu u osób z zaburzeniami hazardu w porównaniu z HC. Wynik ten może być szczególnie istotny klinicznie, ponieważ wykazano, że upośledzenie wydajności w tym zadaniu może przewidywać nawrót choroby u osób z zaburzeniami hazardowymi (Goudriaan i in., 2008) i podobne deficyty wydajności odnotowano w zaburzeniach używania substancji (Martin i in., 2000). Co ciekawe, perseweratywne reagowanie na to zadanie wydaje się normalizować po dodaniu 5-sekundowej pauzy w odpowiedzi na sprzężenie zwrotne (Thompson and Corr, 2013). Jednym z wyjaśnień może być to, że na kompulsywne reagowanie pośredniczy częściowo reakcja impulsywna. Inne badanie wykazało, że podczas gdy HC spowalniają szybkość reakcji po przegranej, osoby z zaburzeniami hazardowymi nie (Goudriaan i in., 2005). Można to ponownie wytłumaczyć zwiększoną reakcją impulsywną, co często zgłaszane jest w zaburzeniach hazardu (Verdejo-García i in., 2008). Interakcja między zachowaniami impulsywnymi a kompulsywnymi jest tematem, do którego powrócimy w dalszej części dyskusji.

Dostępne badania testujące zadanie / uważną zmianę zestawu pokazują wysoce spójny wzorzec: we wszystkich badaniach osoby z zaburzeniami hazardowymi osiągają gorsze wyniki niż kontrole (Rys. 3). Wyniki metaanalizy pokazują znaczne deficyty wydajności o umiarkowanych rozmiarach efektu u osób z zaburzeniami hazardu w porównaniu z HC zarówno na WCST, jak i IED. Podane parametry testowe dotyczące tych zadań są wysoce spójne, co znajduje również odzwierciedlenie w niskim poziomie niejednorodności w tej dziedzinie. Podsumowując, wyniki te dostarczają istotnych dowodów na deficyty wydajności w zakresie elastyczności poznawczej u osób z zaburzeniami hazardu. Jest to dodatkowo potwierdzone przez ostatnie badanie z dużą niekliniczną próbą regularnych graczy, która wykazuje pozytywną korelację między błędami IED a różnymi skalami nasilenia hazardu, w tym kryteriami DSM-5 (Leppink i in., 2016). Jednak badania próbujące przewidzieć wynik leczenia na podstawie wyników w WCST u osób z zaburzeniami hazardowymi (Rossini-Dib i in., 2015) lub zaburzenia używania substancji (Aharonovich i in., 2006) zakończyły się niepowodzeniem.

W przypadku obu zadań objętych domeną uprzedzeń / braku zainteresowania zauważono znaczny deficyt wydajności u osób z zaburzeniami hazardu, o niewielkich lub średnich rozmiarach efektów (Rys. 4). Wyniki zadania Stroopa należy jednak interpretować ostrożnie, ponieważ różnorodność była wysoka. Nie można tego wytłumaczyć uwzględnianiem wieku, płci, ilorazu inteligencji lub nasilenia hazardu w analizie meta-regresji.

Ogólnie rzecz biorąc, wyniki te sugerują ogólną tendencję osób z zaburzeniami hazardu do wykazywania kompulsywnych tendencji, które nie są bezpośrednio związane z samym zachowaniem hazardowym. Te deficyty wydajności mogą być związane zarówno z rozwojem, jak i utrzymywaniem objawów hazardu. Na przykład ogólna niezdolność do elastycznego przełączania uwagi lub tendencja do wytrwania w zachowaniu, gdy się go nauczy, może powodować zwiększone ryzyko rozwoju kompulsywnych zachowań hazardowych. Co więcej, te deficyty wydajności mogą być konsekwencją nieuporządkowanego hazardu. W obu przypadkach może to być związane ze zwiększonymi trudnościami w rzuceniu hazardu, ponieważ większość badań testowała osoby z zaburzeniami hazardu, które były leczone. Ten potencjalny związek między wynikiem leczenia a wydajnością tych zadań należy zbadać bardziej szczegółowo (Goudriaan i in., 2008), ponieważ może to oferować możliwości interwencji profilaktycznych i terapeutycznych. Co ciekawe, podobny wzór deficytu wydajności w zadaniach neurokognitywnych występuje u pacjentów z OCD, prototypowym zaburzeniem zachowania kompulsywnego: metaanaliza odkryła ostatnio znaczące deficyty w WCST, IED, zadaniu Stroop i TMT-B (Shin i in., 2014). Wydaje się, że upośledzenie wykonywania tych zadań uogólnia się również na inne zaburzenia kompulsywne.

Zastosowano metody neuroobrazowania w celu zbadania neuronalnych korelatów elastyczności poznawczej, zmiany zestawu i zadań koncentracji uwagi u zdrowych osób kontrolnych. Regiony często związane z tymi domenami to kora oczodołowo-czołowa (OFC), brzuszno-boczna (vlPFC), brzuszno-środkowa (vmPFC) i grzbietowo-boczna kora przedczołowa (dlPFC) oraz zwoje podstawy (Fineberg i wsp, 2010 ;  Izquierdo i wsp, 2017). Można sobie wyobrazić nieprawidłowe reakcje mózgu w podobnych regionach w zaburzeniach hazardu, gdy badane są zadania oceniające te domeny neurokognitywne (ostatnio sprawdzone przez Moccia i wsp., 2017). Pięć badań zawartych w tym przeglądzie dotyczyło również funkcjonowania mózgu u osób z zaburzeniami hazardu i HC, podczas gdy pacjenci wykonywali zadania związane z kompulsywnością. Podczas zadania Stroopa osoby z zaburzeniami hazardu wykazywały zmniejszoną aktywność vmPFC (Potenza i wsp., 2003), podczas gdy podczas PRLT zgłoszono zmniejszoną aktywność vlPFC (de Ruiter i wsp, 2009 ;  Verdejo-García i wsp, 2015). W badaniu EEG stwierdzono nieprawidłową aktywność korową wywołaną przez sprzężenie zwrotne u osób z zaburzeniami hazardu podczas PRLT (Torres i in., 2013). U osób z zaburzeniami hazardowymi zaobserwowano zmniejszoną strukturalną integralność istoty białej między dlPFC i zwojami podstawy, który jest ważnym czynnikiem dla elastyczności poznawczej (van Timmeren i in., 2016), chociaż nie było to bezpośrednio związane z wydajnością zadania zmiany uwagi. Dostępne dowody neuroobrazowania w kompulsywności testowania zaburzeń hazardu są zatem zbieżne w stosunku do poglądów osób z zaburzeniami hazardu wykazującymi zmniejszoną funkcję i strukturę mózgu w obszarach ważnych dla elastyczności poznawczej, zmiany układu i odłączenia uwagi.

Mechanizmy neurochemiczne przyczyniające się do kompulsywności nie są dobrze poznane, chociaż uważa się, że kluczową rolę odgrywają dopamina i serotonina (Fineberg i in., 2010). Wcześniejsze badania zarówno u ludzi, jak i zwierząt wykazały w przekonujący sposób, że zarówno na dopaminę, jak i serotoninę wpływa specyficznie i dyssocjacyjnie elastyczność poznawcza. Na przykład wyjściowa zdolność syntezy dopaminy w ludzkim prążkowiu przewiduje odwrotną efektywność uczenia się, podczas gdy skutki podawania leku dopaminergicznego zależą również od tych poziomów podstawowych (Cools i wsp., 2009). Z drugiej strony, przed małymi zubożeniem dopaminy u małp nie ma wpływu na uczenie się przez odwrócenie, podczas gdy zubożenie serotoniny w szczególności upośledza odchylenie w kierunku odwrotnym, a nie uważną zmianę zestawu (Clarke i wsp, 2007 ;  Clarke i wsp, 2005). Glutaminian bierze również udział w uczeniu się na odwrót i innych formach elastyczności poznawczej, ale wyniki są sprzeczne (Izquierdo i in., 2017) W przypadku zaburzeń hazardu niektóre badania zgłosiły zmieniony poziom dopaminy, chociaż ustalenia były niespójne (Boileau i wsp, 2013 ;  van Holst i wsp, 2017) i niewiele wiadomo na temat funkcji neuroprzekaźnika w odniesieniu do zadań neurokognitywnych. Do tej pory tylko jedno badanie bezpośrednio badało funkcję dopaminy i jej związek z uczeniem się przez odwrócenie (DRLT) u osób z zaburzeniami hazardu. Janssen i in. (2015) odkrył, że zgodnie z oczekiwaniami podawanie sulprydu (antagonisty receptora D2) doprowadziło do upośledzenia uczenia się nagrody i kary u zdrowych kontroli. Jednak u osób z zaburzeniami hazardu sulpryd nie miał żadnego wpływu na wydajność w porównaniu ze stanem placebo. Co więcej, badanie pilotażowe wykazało, że podawanie memantyny, antagonisty receptora NMDA, który zmniejsza pobudliwość glutaminianu, poprawia elastyczność poznawczą (mierzoną przez IED) i powoduje zmniejszenie hazardu (Grant i in., 2010). Biorąc pod uwagę brak badań dotyczących mechanizmów neurochemicznych przyczyniających się do kompulsywności w zaburzeniach hazardu, potrzebne są dalsze badania.

4.2. Ograniczenia i zalecenia dotyczące przyszłych badań

Głównym celem tego systematycznego przeglądu i metaanalizy było podsumowanie i zintegrowanie dowodów wskazujących na deficyty wydajności neuropsychologicznej w zaburzeniach hazardu, które mogą być związane z zachowaniami kompulsywnymi. Kompulsywność jest jednak złożoną konstrukcją wielowymiarową, a zachowania kompulsywne mogą powstać z innych powodów, które nie zostały ocenione w tym przeglądzie. Znane czynniki przyczyniające się do kompulsywnych aspektów uzależnienia to lęk i niepokój (Koob i Le Moal, 2008); początkowo zachowanie może służyć jako mechanizm radzenia sobie, następnie może rozwinąć się tolerancja na nagrodę, ale zachowania mogą pozostać jako metoda zmniejszania dyskomfortu. Pod wpływem czynników motywujących takie zachowania mogą ostatecznie doprowadzić do automatycznych, nieświadomych kompulsji i utraty kontroli. Nie oceniliśmy także związku i interakcji między kompulsywnością a impulsywnością, tj. Tendencji do przedwczesnego działania bez przewidywania. Impulsywność jest wieloaspektową cechą, ogólnie kojarzoną z poszukiwaniem ryzyka i korzyści, podczas gdy kompulsywność jest mniej zależna od nagrody i wiąże się z unikaniem szkód (Fineberg i in., 2010). Oba pojęcia mają jednak poczucie braku kontroli i oba mogą wynikać z niepowodzeń „kontroli odgórnej” (Dalley i wsp., 2011). Oba czynniki mogą również oddziaływać na siebie: zachowanie kompulsywne może być predysponowane przez zwiększoną odpowiedź impulsywną, czego przykładem jest wysoka cecha impulsywności u szczurów przewidujących kompulsywne poszukiwanie leków (Belin i wsp., 2008). Tak więc impulsywność może przekształcić się w kompulsywność, a interakcje te są ekscytującą ścieżką dla przyszłych badań.

Chociaż mierzone konstrukty są ogólnie uważane za cechy, mogą występować upośledzenia zależne od stanu w trakcie gry, spowodowane objawami depresyjnymi, problemami uwagi lub innymi upośledzeniami, które mogą być konsekwencją zaburzeń hazardu. Co więcej, sama kompulsywność może być zależna od stanu (tj. Związana ze stanem chorobowym lub stadium) i dlatego sugerowano, że jest niestabilnym „ruchomym celem”, który nie może być endofenotypem (Yücel i Fontenelle, 2012). Z drugiej strony kompulsywność postrzegana jest jako hipotetyczna cecha z typowym endofenotypem (Robbins i in., 2012). W celu rozwiązania tych problemów potrzebne są badania podłużne.

Ponieważ kompulsywność była naszym głównym obszarem zainteresowań, nie oceniliśmy innych, nieobowiązkowych deficytów neuropsychologicznych w zaburzeniach hazardu. Dlatego nie możemy wysuwać żadnych roszczeń dotyczących specyficzności naszych efektów do kompulsywnych (w porównaniu z nieobowiązkowymi) aspektów funkcjonowania neurokognitywnego w zaburzeniach hazardu. Ponadto te neurokognitywne zadania kompulsywności są również zależne od innych (nie) wykonawczych procesów poznawczych: na przykład przesunięcie zadania IED między kolorami i kształtami również wymaga przetwarzania wizualnego (Miyake i in., 2000).

Pomimo potencjalnie kluczowej roli jako „elementu” patologicznego, kompulsywnego zachowania związanego z uzależnieniami (Everitt i Robbins, 2015), całkowicie brakuje badań eksperymentalnych badających uczenie się nawyków w zaburzeniach hazardu. Zatem pytanie, czy zaburzenie hazardu charakteryzuje się nieprawidłowym uczeniem się nawyków, jest nadal pytaniem otwartym. Chociaż większość prac związanych z uczeniem się nawyków i uzależnieniami pochodziła z badań na zwierzętach, w kilku badaniach niedawno stwierdzono zaburzenia w nawykach w nieuporządkowanym używaniu substancji przez ludzi. Poprzednie badania wykazały nadmierne poleganie na uczeniu się nawyków, np. Na alkoholu (Sjoerds i in., 2013) i pacjenci uzależnieni od kokainy (Ersche i in., 2016). Zmniejszona kontrola ukierunkowana na cel (na podstawie modelu) jest powiązana z różnymi „zaburzeniami kompulsyjności” (w tym zaburzeniami objadania się, zaburzeniami obsesyjno-kompulsyjnymi i zaburzeniami używania substancji; Voon i wsp., 2014); uzależnienie od alkoholu (Sebold i in., 2014, ale zobacz Sebold i in., 2017); oraz z wymiarem objawowym obejmującym kompulsywne zachowanie i natrętne myślenie w dużej próbce zdrowych osób kontrolnych (Gillan i in., 2016).

Nasze podejście zapewnia możliwe środki do zbadania i zidentyfikowania pojęcia kompulsywności trans-diagnostycznie, co z kolei może pomóc w przewidywaniu wrażliwości i skuteczniejszym ukierunkowaniu leczenia behawioralnego i farmakologicznego ( Robbins i in., 2012). Przyszłe badania zachęca się do porównywania zaburzeń hazardu z innymi „zaburzeniami kompulsywności”. CPT, WCST i IED wydają się być najbardziej wrażliwe na wychwytywanie deficytów wydajności, przynajmniej u osób z zaburzeniami hazardu. Systematyczne sprawdzanie tego było poza naszym zasięgiem, ale niektóre badania zawarte w tym przeglądzie porównywały osoby z zaburzeniami hazardu z zaburzeniami używania substancji ( Albein-Urios i wsp, 2012; Choi i wsp, 2014; de Ruiter i wsp, 2009; Goudriaan i wsp, 2006; Goudriaan i wsp, 2005; Torres i wsp, 2013; Łopatki i wsp, 2014 ;  Verdejo-García i wsp, 2015), uzależnienia behawioralne ( Choi i wsp, 2014 ;  Zhou i wsp, 2016) lub zaburzeniem obsesyjno-kompulsyjnym (Hur i wsp., 2012). Zasadniczo badania te wskazują na deficyty wydajności w tych grupach, które są podobne do ( Albein-Urios i wsp, 2012; Goudriaan i wsp, 2006; Goudriaan i wsp, 2005; Hur i wsp, 2012; Łopatki i wsp, 2014 ;  Zhou i wsp, 2016) albo gorzej (Choi i in., 2014) niż u osób z zaburzeniami hazardu.

W obrębie zaburzeń hazardowych hazardzistów można również podzielić na podtypy. Poprzednie badania robiły to na wiele sposobów: w oparciu o preferowaną przez nich aktywność hazardową (np. Automaty do gry lub kasyna; Goudriaan i in., 2005), na podstawie chorób współistniejących lub osobowości (np. depresyjnych, poszukujących wrażeń lub impulsywnych; Álvarez-Moya i in., 2010)lub w oparciu o motywację do hazardu (np. radzenie sobie ze stresem lub negatywnymi emocjami; Stewart i in., 2008). W odniesieniu do elastyczności poznawczej jedno badanie wykazało, że gracze w kasynie byli bardzo wytrwali w CPT, podczas gdy gracze na automatach stosowali (również niekorzystne) konserwatywne podejście (Goudriaan i in., 2005). Przyszłe badania mogą zidentyfikować klinicznie istotne, wymiarowe podgrupy (w obrębie zaburzeń psychiatrycznych i pomiędzy nimi), poprzez badanie interakcji takich podtypów i wykonywania poszczególnych zadań. Jednym ze sposobów poprawy klasyfikacji pacjentów i zrozumienia mechanizmów leżących u podstaw deficytów wydajności jest zastosowanie modelowania obliczeniowego, tj. „Psychiatrii obliczeniowej” (Huys i wsp, 2016 ;  Maia i Frank, 2011). Aby przeanalizować wiele składników funkcji poznawczych związanych z kompulsywnością, których nie można wychwycić za pomocą klasycznych metod, opłacalne może być (ponowne) przeanalizowanie istniejących danych przy użyciu modeli obliczeniowych (Lesage i in., 2017).

4.3. Wniosek

W tym systematycznym przeglądzie i metaanalizie zbadaliśmy cztery domeny neurokognitywne, które są uważane za szczególnie istotne w przypadku kompulsywnych tendencji w zaburzeniach hazardu. W tym celu wybraliśmy zadania behawioralne, które mierzą funkcje wykonawcze odzwierciedlające którykolwiek z tych elementów. Zarówno wyniki jakościowe, jak i ilościowe sugerują, że osoby z zaburzeniami hazardu ogólnie wykazują deficyty wydajności w zakresie elastyczności poznawczej, zmiany zestawu i uprzedzeń uwagi, podczas gdy nie zidentyfikowano żadnych badań dotyczących uczenia się nawyków związanych z hazardem. Podsumowując, odkrycia te potwierdzają pogląd, że zaburzenie hazardu charakteryzuje się zaburzeniami neurokognitywnymi związanymi z kompulsywnością, czego przykładem są wytrwałość i sztywność poznawcza. Jednak, jak wspomniano wcześniej, mapowanie zadań neuropsychologicznych na oddzielne dziedziny kompulsywności nie zawsze jest jednoznaczne. W związku z tym pozostaje potrzeba przeglądu i doprecyzowania pojęciowej definicji i klasyfikacji kompulsywności, co pomoże w dalszym rozwoju badań w tej dziedzinie.

Odkrycia te, oprócz tego, że są istotne dla samego zaburzenia hazardu, mogą mieć szersze implikacje. Widząc zaburzenie hazardu jako uzależnienie behawioralne, które przypomina zaburzenia związane z używaniem substancji, bez zakłócających skutków podawania narkotyków, wyniki te potwierdzają hipotezę, że podatność na kompulsywność poprzedza zachowania uzależniające (Leeman i Potenza, 2012). Jako takie zapewniają możliwy związek między upośledzeniem funkcji wykonawczych związanych z działaniem kompulsywnym a podatnością na uzależnienie i mogą przyczynić się do ustanowienia endofenotypu zaburzeń związanych z kompulsywnością (Gottesman i Gould, 2003).

Wsparcie

Badania te zostały częściowo sfinansowane z grantu Europejskiej Fundacji Badań nad Alkoholem (ERAB), [numer grantu EA 10 27 „Zmiana wrażliwego mózgu: badanie neuromodulacji uzależnienia od alkoholu”] oraz grant VIDI (NWO-ZonMw) [ nadaj numer 91713354] AEG. Ci sponsorzy nie mieli wpływu na gazetę.

Wszyscy autorzy poddali krytycznej ocenie treść i zatwierdzili ostateczną wersję do publikacji.

Konflikty interesów

Brak.

Podziękowania

Jesteśmy bardzo wdzięczni prof. dr. Wim van den Brink za cenny wkład. Dziękujemy José C. Peralesowi, Kelsie T. Forbush i Lieneke K. Janssen za ich pomocne odpowiedzi na żądania danych; oraz Jente M. Klok i Nikki M. Spaan za zapewnienie ocen jakości uwzględnionych badań.