Dopamina moduluje czas oczekiwania na nagrodę podczas wykonywania zadania na automatach na szczurach Dowody na efekt prawie miss. (2011)

MATERIAŁY I METODY

Tematy

Osobnikami były samce szczurów 16 Long Evans (Charles River Laboratories, St Constant, NSW, Kanada) o wadze 250 – 275 g na początku testowania. Badanym podawano jedzenie ograniczone do 85% ich wolnej masy karmionej i utrzymywanej na 14 g karma dla szczurów podawana codziennie. Woda była dostępna ad libitum. Wszystkie zwierzęta trzymano w parach w klimatyzowanym pokoju kolonii utrzymywanym w 21 ° C na odwrotnym 12 h
harmonogram jasno-ciemno (światła wyłączone 0800). Testy behawioralne i warunki mieszkaniowe
były zgodne z kanadyjską radą ds. opieki nad zwierzętami i wszystkim
protokoły eksperymentalne zostały zatwierdzone przez Komitet Opieki nad Zwierzętami UBC.

Aparat behawioralny

Testy odbywały się w ośmiu standardowych pięciootworowych komorach operacyjnych, każda zamknięta
w wentylowanej obudowie tłumiącej dźwięk (Med Associates St Albans,
Vermont). Konfiguracja komór była identyczna z tym
opisane wcześniej (Zeeb i wsp, 2009),
z dodatkiem wysuwanych dźwigni znajdujących się po obu stronach
taca z jedzeniem. Komory były kontrolowane przez oprogramowanie napisane w MED-PC przez CAW
działający na komputerze kompatybilnym z IBM.

Testy behawioralne

Mieszkanie i szkolenie

W skrócie, badani byli początkowo przyzwyczajeni do komór testowych i
nauczył się reagować na każdej z wysuwanych dźwigni, aby zarobić na jedzenie
nagroda. Zwierzęta szkolono następnie w szeregu uproszczonych wersji
programu automatów, który stopniowo stawał się coraz bardziej złożony. ZA
szczegółowy opis każdego etapu szkolenia znajduje się w Uzupełnieniu
Informacja.

Zadanie na automacie

Schemat zadania znajduje się w Rysunek 1. W zadaniu wykorzystano środkowe trzy otwory w pięciootworowym układzie
(otwory 2 – 4). Szczur zainicjował każdą próbę, naciskając dźwignię przechyłu.
Ta dźwignia następnie się wycofała, a światło w otworze 2 zaczęło migać
częstotliwość 2 Hz (Rysunek 1a). Pewnego razu szczur zareagował nosem na tym świetle, na światło
wewnątrz ustawione na wł. lub wył. (zwane dalej „1” lub „0”) dla
pozostała część procesu. W zależności od stanu oświetlenia
światło, albo 20 kHz („on”) lub 12 Dźwięk kHZ („wyłączony”) brzmiał dla 1 s, po czym światło w otworze 3 zaczęło migać (Rysunek 1b). Ponownie reakcja nosa sprawiła, że ​​światło zaczęło się włączać lub wyłączać i wyzwalało prezentację 1 s 20/12 dźwięk kHZ, po którym światło w otworze 4 zaczęło migać (Rysunek 1c).
Gdy szczur zareagował w otworze 4, a światło w środku włączono lub
wyłącz, ponownie w towarzystwie odpowiedniego tonu, zarówno zbieraj, jak i rzucaj
dźwignie zostały przedstawione (Rysunek 1d i e).

Szczur musiał następnie zareagować jedną lub drugą dźwignią, a optymalne
wybór wskazywany był przez stan oświetlenia świateł w otworach
2 – 4. W testach wygranych wszystkie trzy światła były włączone (1,1,1) i a
odpowiedź na dostarczoną dźwignię zbierającą granulki cukru 10 (Rysunek 1d). Jeśli którekolwiek z świateł wyłączyło się (np. Rysunek 1e), a następnie odpowiedź dźwigni zbierania prowadzi do 10 s
limit czasu, podczas którego nie można było zdobyć nagrody. Sposób użycia
trzy aktywne dziury zaowocowały ośmioma możliwymi typami prób (Rysunek 1f,
(1,1,1); (1,1,0); (1,0,1); (0,1,1); (1,0,0); (0,1,0); (0,0,1);
(0,0,0)), których występowanie było równomiernie rozłożone pseudolosowo
przez całą sesję według zmiennej proporcji harmonogramu 8. Jeśli szczur wybrał
dźwignię rzutu na dowolną próbę, wtedy potencjalna nagroda lub przerwa była
anulowano i rozpoczął się nowy okres próbny. Dlatego w przypadku prób wygranych optymalne
strategią było zareagowanie na dźwigni zbierania, aby uzyskać zaplanowane
nagrodę, podczas gdy w przypadku prób przegranych optymalną strategią było zamiast tego
odpowiedz na dźwigni przechyłu i rozpocznij nową próbę. Jeśli szczur wybrał
zbierać, obie dźwignie są cofnięte do końca dostawy nagrody/koniec czasu
okres, po którym przedstawiono dźwignię przechyłu i szczur mógł
rozpocznij kolejną próbę. Zadanie było całkowicie samodzielne
od zwierząt nie wymagano żadnej odpowiedzi w ciągu
konkretne okno czasowe; w razie potrzeby program będzie dalej czekać
aby zwierzę wykonało następną prawidłową odpowiedź w sekwencji do
koniec sesji. Jedyny punkt, w którym szczur mógłby tego nie zrobić
ukończenie próby było zatem, gdyby sesja zakończyła się w trakcie.
Zwierzęta otrzymywały pięć codziennych sesji testowych tygodniowo do
ustalono statystycznie stabilne wzorce odpowiedzi
pięć sesji (maksymalna liczba sesji podjętych w celu spełnienia kryteriów,
w tym wszystkie sesje szkoleniowe: 49 – 54). Uznano, że zwierzęta mają
pomyślnie wykonali zadanie, jeśli wykonali> 50 prób na
sesji i wykonałem <50% zbierać odpowiedzi na temat prób z wyraźną stratą (0,0,0).

Obecny paradygmat jest podobny do poprzedniej próby modelowania gry na automatach u szczurów (Peters i wsp, 2010),
w tym zwierzęta musiały wybierać między dźwignią zbierania a
dźwignia „spin” lub „roll” w zależności od lekkiego wzoru. Jednak w
Zgłoś przez Peters i wsp (2010), poprzedni otwór musiał zostać oświetlony, aby można go było później
światło do włączenia. W rezultacie badani mogli rozwiązać
dyskryminacja polegająca wyłącznie na ostatnim świetle oświetlonym w
sekwencja. W bieżącym badaniu zwierzęta również były zobowiązane
nosa w otworach odpowiedzi, aby upewnić się, że uczestniczyli, lub
bodziec zaświeci się przynajmniej podczas próby.

Wyzwania farmakologiczne

Po ustaleniu stabilnego zachowania wyjściowego określono odpowiedź na następujące związki: d-amfetamina (0, 0.6, 1.0, 1.5 mg/kg), etiklopryd (0, 0.01, 0.03, 0.06 mg/kg), SCH 23390 (0, 0.001, 0.003, 0.01 mg/kg), chinpirol (0, 0.0375, 0.125, 0.25 mg/kg) i SKF 81297 (0, 0.03, 0.1, 0.3 mg/kg). Leki podano 10 min przed badaniem zgodnie z serią zrównoważonych diagramów wzorów łacińskich kwadratów dla dawek AD: ABCD, BDAC, CABD, DCBA; p.329 (Kardynał i Aitken, 2006). Każdy lek/mieszkania soli
dzień testu poprzedzony był dniem wolnym od narkotyków, a następnie dniem
na których zwierzęta nie były badane. Zwierzęta testowano na wolne od narkotyków w
co najmniej 1 tydzień między każdą serią zastrzyków, aby umożliwić przywrócenie stabilnej linii bazowej zachowania.

Wygaśnięcie i przywrócenie

Wyginięcie/Test przywracania był podobny do tego stosowanego w przypadku samodzielnego podawania leku
eksperymenty. Celem tej manipulacji było zaobserwowanie, czy zadanie
wydajność wygasałaby wolniej, gdyby domniemane próby bliskie chybił
były obecne, zgodnie z niektórymi doniesieniami w literaturze ludzkiej (Kassinove i Schare, 2001; MacLin i wsp, 2007).
Próby bliskie chybieniu zostały zdefiniowane jako każdy typ próby, z którego dwie spośród
oświetlono trzy aktywne dziury (uzasadnienie znajduje się w sekcji wyników).
Po zakończeniu wszystkich wyzwań farmakologicznych zwierzęta
zostały podzielone na dwie grupy dopasowane do obu prób
zakończone, a wzorzec zbierania odpowiedzi zaobserwowany dla różnych
typy próbne. Obie grupy następnie wykonały zadanie automatu do gry w
wyginięcie, podczas którego już nie zbiera się odpowiedzi po wygranej próbie
spowodowało dostarczenie nagrody. W przypadku jednej grupy szczurów próby prawie nieudane
zostały pominięte w grze. Częstotliwość wygranych i próby wyraźnych strat były
utrzymane na tym samym poziomie w obu grupach. Po sesjach wyginięcia 10 wszystkie szczury
zostały przywrócone do standardowego zadania automatu do gier dla kolejnego 10
sesje, podczas których zwycięskie próby zostały ponownie nagrodzone. Szybszy
przywrócenie może wskazywać na zwiększone zaangażowanie w automacie
zadanie maszyny. W trakcie obu grup były obecne próby prawie braku szans
przywrócenie.

Narkotyki

Wszystkie dawki leku obliczono jako sól i rozpuszczono w 0.9% jałowa sól fizjologiczna. Wszystkie leki przygotowywano codziennie codziennie i podawano dootrzewnowo w objętości 1 mg/ml Chlorowodorek etikloprydu, chlorowodorek SCH 23390 i chinpirol
chlorowodorek zakupiono od Sigma-Aldrich (Oakville, Kanada). SKF
Bromowodorek 81297 został zakupiony od Tocris Bioscience (Ellisville,
MO). Dhemisiarczan amfetaminy został zakupiony na podstawie wyjątku od Health Canada od Sigma-Aldrich UK (Dorset, England).

Analiza danych

Dla każdego rodzaju próby przeanalizowano następujące zmienne: procent
prób, na których zwierzęta naciskały dźwignię zbierania (arcsine
przekształcone), średnie opóźnienie reakcji na dźwignię zbierania, oraz
opóźnienie reakcji na każdym otworze, gdy było światło w środku
błyskowy. Przeanalizowano również liczbę prób ukończonych na sesję.
Opóźnienie wyboru dźwigni przechyłu po każdej próbie nie zostało uwzględnione
w analizie formalnej, ponieważ miara ta była wypaczona przez wyższą
występowanie błędnych odpowiedzi zbierania, co powoduje 10 s
kara czasowa, w przypadku niektórych rodzajów prób oraz czas potrzebny na spożycie cukru
granulki na próbach wygranej. Wszystkie dane zostały poddane podmiotom wewnętrznym
analiza wariancji z powtarzanymi pomiarami (ANOVA), przeprowadzona przy użyciu SPSS
oprogramowanie (SPSS v16.0, Chicago, IL).

Podczas treningu dokonano analizy wyboru dźwigni zbierającej i opóźnienia w zbieraniu dźwigni
kosze sesji (tygodniowe) z sesją (pięć poziomów) i typem próby (osiem
poziomy) jako czynniki wewnętrzne. Stabilna linia bazowa została zdefiniowana jako
brak znaczącego efektu sesji lub typu próbnego × sesja
interakcja. Aby określić wpływ liczby świateł
oświetlone, niezależnie od położenia przestrzennego, dane zostały zebrane w poprzek
2-lekkie próby ((1,1,0), (1,0,1) i (0,1,1)) i próby z jednym światłem
((1,0,0), (0,1,0) i (0,0,1)). Następnie przeprowadzono sesję ANOVA
i podświetlane światła (poziomy 4, 0 – 3) jako czynniki wewnętrzne. The
opóźnienie w odpowiedzi na tablicę zostało po raz pierwszy poddane ANOVA przy pomocy
sesja, typ próby i dziura (poziomy 3) jako czynniki wewnętrzne. W
aby ustalić, czy miało to wpływ na odpowiedź na następną dziurę
oświetlenie poprzedniej dziury, średnie opóźnienie reakcji
środkowy otwór, jeśli pierwszy otwór był włączony lub wyłączony, został obliczony,
niezależnie od rodzaju próby. Podobnie średnie opóźnienie w odpowiedzi
ostatni otwór, jeśli środkowy otwór był włączony lub wyłączony, został określony.
Dane te zostały następnie poddane ANOVA z sesją, dziurą (dwa poziomy:
środkowy i ostatni) oraz poprzedni stan dołka (dwa poziomy: włączony i wyłączony) jak
czynniki wewnętrzne. Próby ukończone na sesję były analizowane przez
prosta ANOVA z sesją jako jedynym czynnikiem wewnątrz-przedmiotowym. The
odpowiedź na różne wyzwania farmakologiczne została przeanalizowana przy użyciu
podobne metody ANOVA, ale współczynnik sesji zastąpiono dawką
czynnikiem.

Dane z sesji wygaszania i przywracania 10 były również analizowane przez ANOVA w przedziałach dziennych 3 – 4, z
dodanie grupy (poziomy 2) jako czynnika między podmiotami. Jako analiza
wszystkich innych zmiennych zakłócał fakt, że nie wszystkie próby
typy były obecne dla obu grup, jedyna zmienna analizowana z
sesje wymierania były liczbą zakończonych prób. We wszystkich analizach
poziom istotności ustalono na p<0.05. Jeśli prawdopodobieństwo zajścia zdarzenia wynosiło <0.1, obserwację opisywano jako trend.

WYNIKI

Baseline Wydajność

Cztery zwierzęta zostały wykluczone z analizy z powodu niespełnienia
następujące kryteria uczenia się: te szczury nie osiągnęły co najmniej 50
prób na sesję, ani nie zrobili mniej niż 50% zbieraj błędy w testach Clear loss (0,0,0). Ostateczna liczba szczurów objętych badaniem wynosiła zatem 12.

Wybór dźwigni

W testach wygranych szczury odpowiedziały dźwignią zbierającą praktycznie 100% czasu, zapewniając w ten sposób dostarczenie zaplanowanej nagrody (Rysunek 2a ib).
W przeciwieństwie do tego, jeśli żadne światło nie zostało włączone („wyraźna” strata), szczury
wykazał silną preferencję dla korzystnej teraz dźwigni przechyłu. Jednak,
nawet przy tak wyraźnych próbach utraty, szczury nadal błędnie reagowały na
zebrać dźwignię około 20% prób. Preferencje dźwigni zbierania różniły się znacznie w zależności od innych rodzajów prób (Rysunek 2b, typ próby: F_7, 77=56.75, p<0.01). Najwyraźniejszym predyktorem obserwowanego wzorca wyboru był stopień do
które próba przypominała wygraną, co ilustruje silny pozytyw
obserwowana korelacja między liczbą oświetlonych świateł a
odsetek zebranych odpowiedzi (Rysunek 2a).

Zatem obecność domniemanych sygnałów „wygranej” w próbach przegranych liniowo
zwiększyło prawdopodobieństwo, że szczur zareaguje tak, jakby próba była
wygraj proces i zrób nieprzystosowującą odpowiedź. W ten sposób takie
błędne zbieranie odpowiedzi może odzwierciedlać proces podobny do
efekt „prawie chybienie”. Ten efekt jest najsilniejszy w próbach utraty światła 2, w
których preferencja dla dźwigni zbierania jest znacznie wyższa niż
szansa, a także większa niż obserwowana dla strat światła 1 lub czystych
straty (światła zapalone: ​​F_3, 33=245.23, p<0.01; 2 vs Światła 1: F._1, 11=143.57, p<0.01; 2 vs Światła 0: F._1, 11=249.20, p<0.01), chociaż nadal jest znacznie niższa niż obserwowana podczas zwycięskich prób (2 vs Światła 3: F._3, 33=128.92, p<0.01).

Chociaż ogólna liczba świateł oświetlonych na próbę jest lepszym predyktorem wyboru dźwigni zbierającej niż oświetlenie dowolnego światła
w szczególności występowały pewne różnice między poziomami błędów
1-light (typ próbny: F_2, 22=3.061, p=0.067) i 2 straty świetlne (typ próby: F._2, 22=3.717, p=0.041)
potencjalnie wskazując, że przestrzenne położenie dokładnych otworów
oświetlony może wpływać na odchylenie szczurów w kierunku zbierania lub toczenia
dźwignia. Liczbowo wystąpiła najwyższa liczba błędnych odpowiedzi
kiedy ostatnie światło było oświetlone. Możliwe, że uwaga
uprzedzenie mogło rozwinąć się do tego otworu, potencjalnie z powodu jego zamknięcia
bliskość przestrzeni i czasu do dźwigni zbierającej. Jednak porównanie
Straty światła 1, oświetlenie końcowego światła w serii doprowadziło do a
wyższy poziom błędu niż podświetlenie środkowego otworu ((0,1,0) vs (0,0,1): F._1, 11=5.026, p=0.047), ale nie pierwszy otwór ((1,0,0) vs (0,0,1): F._1, 11=2.682,
NS). Podobnie, jeśli ostatni otwór nie był oświetlony w świetle 2
strata, zaobserwowano niższy poziom błędu w porównaniu ze stratą, w której
pierwsze i ostatnie dziury były włączone ((1,1,0) vs (1,0,1): F._1, 44=7.643, p=0.018), ale nie tylko wtedy, gdy świecą tylko dwa ostatnie światła ((1,1,0) vs (0,1,1): F._1, 44=2.970,
NS). Dlatego na podstawie analiz statystycznych tak by było
wydaje się, że sygnał wygranej w środku sekwencji jest mniej silny
niż jeden na końcu lub na początku, ale oświetlenie dowolnego konkretnego
otwór sam w sobie nie jest wystarczający, aby określić wybór dźwigni.
Czy wyświetlać wskazówki w losowej kolejności, a nie od lewej do
prawda, poprawiłbym te efekty pozostaje do ustalenia.

Opóźnienia odpowiedzi

W przeciwieństwie do rozkładu odpowiedzi dźwigni zbierającej, opóźnienie do
odpowiedź na dźwigni zbierania nie różniła się w zależności od światła
wzorzec (tabela uzupełniająca S1: typ próby: F_7, 77=0.784,
NS). Opóźnienie reakcji w każdej kolejnej dziurze stopniowo zmniejszało się
od pierwszej do ostatniej dziury w całym procesie, niezależnie od
typ próbny (tabela uzupełniająca S2: otwór: F._2, 22=17.773, p<0.01, typ próby: F._7, 77=1.724,
NS). Z teoretycznego punktu widzenia, jeśli oświetlenie światła w
sekwencję interpretowano jako pozytywny sygnał wzmacniający, a następnie ten
wynik powinien ułatwić późniejszą odpowiedź. Dlatego można się spodziewać
zmniejszenie opóźnienia reakcji w kolejnym otworze, jeśli
poprzednia dziura została włączona. I odwrotnie, opóźnienie w odpowiedzi na
następny dołek powinien wzrosnąć, jeśli poprzedni dołek się zaczął. W porządku
aby sprawdzić, czy tak było, opóźnienie w odpowiedzi na
środkowy otwór analizowano w zależności od tego, czy ustawiony był pierwszy otwór
włączony lub wyłączony, niezależnie od typu próby. Podobnie opóźnienie w odpowiedzi
w ostatnim otworze analizowano w zależności od stanu środkowego otworu.
Wcześniej w szkoleniu był znaczący efekt poprzedniego
stan dziury na szybkość odpowiedzi, w którym szczury zajęły więcej czasu
zareaguj w kolejnym otworze, jeśli poprzedni otwór został uruchomiony
zamiast na (Rysunek 2c; poprzedni stan dziury tydzień 1: F_1, 11=6.105, p=0.031; -tygodniowy 2: F._1, 11=10.779, p=0.007).
Jednak po ustaleniu stabilnego podstawowego planu wyboru,
efekt ten nie był już znaczący (tydzień 3: poprzedni stan dołka: F._1, 11=0.007, NS).

Próby zakończone

Średnia liczba prób ukończonych na sesję po stabilnym zachowaniu
Linia bazowa została osiągnięta: 71.0 ± 3.61 (SEM). W trakcie
eksperyment, liczba ta stopniowo rosła (tabela uzupełniająca S3),
co może wskazywać na ogólną poprawę zaangażowania w zadania
powtarzane testy. Jednak ogólna dystrybucja zbierania
odpowiedzi dla wszystkich rodzajów badań pozostały stałe.

Wpływ podawania amfetaminy na wykonanie zadania

Amfetamina selektywnie zwiększała liczbę odpowiedzi zbieranych po stracie
próby, ale zależało to od liczby włączonych świateł, jak wskazano
poprzez znaczącą interakcję między dawką a liczbą świateł
oświetlony (Rysunek 3a; dawka × oświetlenie włączone - wszystkie dawki: F_9, 99=3.636, p=0.001).
Analiza prostych efektów wykazała, że ​​amfetamina jest zależna od dawki
zwiększone zbieranie odpowiedzi po wyraźnych stratach (dawka: F_3, 33=4.923, p=0.006; solankowy vs 1.0 mg/kg: F_1, 11=9.709, p=0.01; solankowy vs 1.5 mg/kg: F_1, 11=7.014, p=0.023) i zaobserwowano tendencję do wzrostu błędów zbierania w próbach utraty światła 1 (dawka: F_3, 33=3.128, p=0.039; solankowy vs 1.0 mg/kg: F_1, 11=3.510, p=0.09).
Jeśli chodzi o tę ostatnią obserwację, zdolność amfetaminy do zwiększenia
błędy zbierania były statystycznie znaczące dopiero w ostatnim świetle
był oświetlony (Rysunek 3b; dawka × typ próby: F._21, 231=2.521, p=0.022; dawka (0,0,1): F_3, 33=3.234, p=0.035; (0,1,0): F._3, 33=0.754, NS; (1,0,0): F._3, 33=2.169, NS).

Amfetamina również selektywnie zwiększała opóźnienie reakcji na dźwignię zbierania
na tych samych typach prób, na których zbierają znacznie więcej błędów
popełniono błędy (tabela uzupełniająca S1, dawka × typ próby wszystkie dawki: F_21, 231=2.010, p=0.007; solankowy vs 1.0 mg/kg: F_7, 77=2.529, p=0.021; solankowy vs 1.5 mg/kg: F_7, 77=3.720, p=0.002; (0,0,0): F._3, 33=4.892, p=0.006; - (0,0,1): F_3, 33=3.764, p=0.02).
W przeciwieństwie do tego, amfetamina ogólnie zmniejszała opóźnienie reakcji przy
otwory niezależnie od rodzaju próby (tabela uzupełniająca S2,
dawka: F._3, 33=12.649, p=0.0001; typ próby: F_7, 77=1.652, NS; solankowy vs 0.6 mg/kg: dawka: F_1, 11=7.977, p=0.017; solankowy vs 1.0 mg/kg: F_1, 11=10.820, p=0.017; solankowy vs 1.5 mg/kg: F_1, 11=12.888, p=0.004).
Ponadto amfetamina powodowała, że ​​szczury szybciej reagowały na reakcję
dziura, jeśli poprzednia dziura była włączona, a nie wyłączona, przypomina
ich zachowanie podczas akwizycji zadania (Rysunek 3c; dawka × poprzedni stan otworu: F_3, 33=2.710, p=0.096; poprzedni stan soli fizjologicznej: F_1, 11=0.625, NS; −1.5 mg/kg: F_1, 11=7.052, p=0.022). Amfetamina nie wpłynęła na całkowitą liczbę zakończonych badań na sesję (tabela uzupełniająca S3; dawka: F._3, 33=1.385,
NS). Amfetamina zwiększyła zatem szybkość reakcji na
matryca, szczególnie jeszcze po sygnale dodatnim (światło oświetlone)
upośledzono użycie wzoru światła do kierowania wyborem dźwigni, np
zbierano odpowiedzi pomimo minimalnych lub żadnych wskaźników nagradzających
było prawdopodobne.

Wpływ D₂ Antagonista receptora Etiklopryd o wydajności zadania

Najwyższa dawka etikloprydu zmniejszyła średnią liczbę prób
ukończone do mniej niż 20, dlatego ta dawka nie została uwzględniona w
analiza. Wszystkie dane podano w informacjach uzupełniających
(Rysunek uzupełniający S1, tabele uzupełniające S1 – S3). Chociaż termin
'RE₂ receptor ”jest tu stosowany dla jasności, uznaje się, że zarówno etiklopryd, jak i chinpirol wiążą się z mniejszym powinowactwem do innych D₂receptory podobne do (D₃ i D₄) oraz że niektóre z tych ustaleń można przypisać działaniom w D.₂ rodzina receptorów zamiast D₂ konkretnie receptor.

Etiklopryd nie wpływał na odsetek zebranych odpowiedzi niezależnie od tego
liczba oświetlonych świateł na próbę (dawka × oświetlone światła: F_6, 66=1.489, NS) lub dokładny wzór światła (dawka × typ próby: F_14, 154=1.182, NS). Wyższa dawka etikloprydu miała tendencję do zwiększania opóźnienia w odpowiedzi na dźwignię zbierania (dawka: F._2, 22=3.306, p=0.056; solankowy vs 0.03 mg/kg: dawka: F_1, 11=12.544, p=0.005). Obie dawki zwiększały opóźnienie w odpowiedzi na macierz (dawka: F_2, 22=15.797, p<0.01; dawka soli fizjologicznej vs 0.01 mg/kg: F_1, 11=7.322, p=0.02; solankowy vs 0.03 mg/kg: F_1, 11=19.462, p<0.01) i znacząco zmniejszyła liczbę zakończonych badań (dawka: F_2, 22=31.790, p<0.01; solankowy vs 0.01 mg/kg: F_1, 11=11.196, p=0.007; solankowy vs 0.03 mg/kg: F_1, 11=43.949, p<0.01; próby zakończone 0.01 mg/kg: 59.0 ± 6.22; −0.03 mg/kg: 17.67 ± 4.06). Ten wzór danych wskazuje, że D₂ antagonista receptora ogólnie raczej zmniejszał aktywność ruchową niż
szczególnie wpływające na wszelkie poznawcze aspekty zadania dotyczącego
decyzja o odpowiedzi na dźwigni zbierania.

Wpływ D₁ Antagonista receptora SCH 23390 o wydajności zadania

Wszystkie dane podano w informacjach uzupełniających (rysunek uzupełniający S2, tabele uzupełniające S1 – S3).

SCH 23390 nie wpłynął na preferencję dźwigni zbierania, niezależnie od tego
liczba zapalonych świateł (dawka × światła włączone: F_9, 99=0.569, NS) lub określony typ próby (dawka × typ próby: F_21, 231=0.764, NS). Chociaż najwyższa dawka zwiększyła opóźnienie w odpowiedzi na dźwignię zbierania (dawka: F_3, 33=5.968, p=0.002; solankowy vs 0.01 mg/dawka kg: F_1, 11=10.496, p<0.01) i zwiększono opóźnienie odpowiedzi na macierz (dawka: F_3, 33=4.603, p=0.008), liczba badań zakończonych w tej dawce również dramatycznie spadła (badania zakończone w ramach 0.01 mg/kg: 20.7 ± 5.0; dawka: F._3, 33=40.66, p=0.0001; solankowy vs 0.01 mg/kg: F_1, 11=60.601, p=0.0001).
Dlatego podobnie jak działanie etikloprydu, najwyższa dawka
umiarkowanie zmniejszyła moc wyjściową, ale nie wpłynęła na żadne funkcje poznawcze
aspekty zadania.

Wpływ D₂ Agonista Quinpirole o wydajności zadania

Najwyższa dawka chinpirolu zmniejszyła średnią liczbę zakończonych badań do mniej niż 20, dlatego ta dawka nie została uwzględniona w analizie.

Quinpirol znacznie zwiększył odsetek błędnych odpowiedzi na zbieranie w przypadku „bliskiej szansy”
próby i próby wyraźnej straty (Rysunek 4a; dawka × zapalone światła: F_6, 66=7.586, p=0.002; solankowy vs 0.0375 mg/kg: F_3, 33=8.163, p=0.0001; solankowy vs 0.125 mg/kg: dawka × oświetlenie włączone F_3, 33=14.865, p=0.0001).
Istotne jest dzielenie danych według dokładnego wzoru świateł
działanie leku zaobserwowano we wszystkich typach badań, z wyjątkiem prób wygranych (Rysunek 4b; dawka: F._2, 22=16.481, p=0.0001; dawka × typ próby: F._14, 154=4.746, p=0.0001; dawka (1,1,1) F._2, 22=1.068, NS wszystkie inne typy badań F> 3.25, p<0.05).
Porównując dwie dawki leku, wyższa dawka wydawała się indukować a
większy wzrost błędów zbierania, szczególnie w próbach 0-light
(0.0375 vs 0.125 mg/kg: dawka × typ próby: F._7, 77=2.880, p=0.01).

Quinpirol zwiększył również opóźnienie w odpowiedzi na dźwignię zbierania, niezależnie od tego
rodzaju badania lub dawki (tabela uzupełniająca S1; dawka: F_2, 22=14.035, p=0.0001, dawka × typ próby: F._14, 154=0.475, NS; solankowy vs 0.0375 mg/kg: F_1, 11=18.563, p=0.001; solankowy vs 0.125 mg/kg: F_1, 11=30.540, p=0.0001).
Podobnie, obie dawki zwiększyły opóźnienie w odpowiedzi na macierz
niezależnie od rodzaju próby (tabela uzupełniająca S2; dawka: F_2, 22=8.986, p=0.001; dawka × typ próby: F._14, 154=1.500, NS; solankowy vs 0.0375 mg/dawka kg: F_1, 11=9.891, p=0.009; solankowy vs 0.125 mg/dawka kg: F_1, 11=20.08, p=0.001) lub stan oświetlenia poprzedniego otworu (Rysunek 4c; dawka × poprzedni stan otworu: F_2, 22=0.291,
NS). Obie dawki chinpirolu również zmniejszyły liczbę prób
ukończone w podobnym stopniu (tabela uzupełniająca S3; próby zakończone
-0.0375 mg/kg: 47.08 ± 5.8; −0.125 mg/kg: 40.92 ± 3.8; dawka: F._2, 22=44.726, p=0.0001; solankowy vs 0.0375 mg/kg: F_1, 11=45.633, p=0.0001; solankowy vs 0.125 mg/kg: F_1, 11=57.513, p=0.0001; 0.0375 vs 0.125 mg/kg: F_1, 11=1.268,
NS). Podsumowując, chociaż chinpirol zmniejszył moc silnika, oba
dawki prowadzą do wzrostu błędnych odpowiedzi zbierania w próbach strat
które były szczególnie wyraźne w przypadku strat światła 1 i światła 2.

Wpływ D₁ Receptor Agonist SKF 81297 o wydajności zadania

Wszystkie dane podano w informacjach uzupełniających (rysunek uzupełniający
S3, tabele uzupełniające S1 – S3). SKF 81297 miał bardzo niewielki wpływ na
wykonanie zadania. Pozostał odsetek zbieranych odpowiedzi
niezmieniony (dawka: F_3, 33=0.086, NS; dawka × typ próby: F._21, 231=1.185, NS; dawka × zapalone światła: F_9, 99=1.516, NS), podobnie jak opóźnienie naciśnięcia dźwigni zbierającej (dawka: F._3, 33=0.742, NS; dawka × typ próby: F._21, 231=0.765, NS). Najwyższa dawka nieznacznie zmniejszyła liczbę zakończonych badań (dawka F_3, 33=4.764, p=0.007, sól fizjologiczna vs 0.03 mg/kg: F_1, 11=10.227, p=0.008) i zwiększono opóźnienie reakcji w szyku niezależnie od stanu podświetlenia któregokolwiek z otworów (dawka: F_3, 45=4.644, p=0.007; solankowy vs 0.03 mg/kg: F_1, 11=15.416, p=0.002; dawka × poprzedni stan otworu: F_3, 33=2.047, NS).

Wygaśnięcie i przywrócenie

Kiedy zbieranie odpowiedzi po próbach wygranej nie było już nagradzane, wszystkie szczury
wykazywał stały spadek liczby zakończonych prób (Rysunek 5a; dzień: F_9, 90=50.3, p<0.01). Obecność lub brak 2-świetlnych prób, które mogą być zagrożone, nie zmieniły tempa wymierania (dzień × grupa: F_9, 90=0.503, NS; grupa: F_1, 10=0.365,
NS). Jednak, gdy wygrane próby były po raz kolejny prawidłowymi wskaźnikami, które
Nagroda była dostępna, liczba ukończonych prób zaczęła rosnąć
i zwierzęta ponownie zaangażowane w zadanie. Chociaż obie grupy zwierząt były
wykonanie porównywalnej liczby prób po sesjach 10, początkowe
tempo „przywrócenia” gry na automatach było szybsze u szczurów
które nie doświadczyły prób zbliżających się zaginięcia podczas wymierania (Rysunek 5a; dni 1 – 3: sesja × grupa: F._2, 20=4.310, p=0.028; dni 4 – 6: sesja × grupa: F._2, 20=4.677, p=0.022; dni Sesja 7 – 10 × grupa: F_3, 30=1.323,
NS). Pomimo tej różnicy w liczbie zakończonych prób,
odsetek odpowiedzi zbierania dźwigni dokonanych w różnych typach badań,
i opóźnienie naciśnięcia dźwigni zbierającej, nie różniło się między
grupy na dowolnym etapie podczas przywracania (dni 1 – 3, 4 – 6 i 7 – 10:
sesja × grupa, sesja × grupa × typ próby, wszystkie Fs <2.1, NS). Parzysty
w pierwszych dniach testów 3 rozkład zbierania odpowiedzi
w różnych typach prób silnie przypominało to, co widzieliśmy wcześniej
wyginięcie (Rysunek 5b).

Wraz ze wzrostem liczby prób ukończonych na sesję opóźnienie do
odpowiedź przy tablicy zmniejszyła się, ale zaobserwowano to w tym samym stopniu
w obu grupach (tabela uzupełniająca S2; dni 1 – 3: sesja: F_2, 20=14.182, p=0.0001; sesja × grupa: F_2, 20=1.772,
NS; dni 4–6, 7–10: sesja, sesja × grupa: wszystkie Fs <2.3, NS).
Jednak zwierzęta, które w tym okresie nie były narażone na próby „bliskie chybienia”
wyginięcie było znacznie bardziej wrażliwe na stan oświetlenia
poprzednia dziura podczas tych wczesnych sesji przywracających, w tym sensie, że
miał tendencję do szybszego reagowania, jeśli poprzednie światło było włączone, a nie
wyłączone (Rysunek 5c dni 1 – 3: sesja × poprzedni stan otworu × grupa: F._2, 20=3.798, p=0.04; Sesja grupowa „brak nieudanych” × poprzedni stan dołka: F_2, 10=3.583, p=0.067; Sesja grupowa „brakująca” × poprzedni stan dołka: F_2, 10=0.234,
NS). W związku z tym, mimo że istniały lub nie istniały próby zbliżające się do przegapienia
nie wpływają powierzchownie na tempo wyginięcia, zwierzęta, które tego nie zrobiły
szybsze były próby z udziałem w przypadku chybienia w warunkach braku nagrody
ponownie zaangażować się w zadanie.

DYSKUSJA

Rachunki poznawcze dotyczące hazardu sugerują, że doświadczenie niemal wygranej może podtrzymywać zachowania hazardowe i może promować PG u osób wymagających szczególnego traktowania (Reid, 1986; Griffiths, 1991; Clark, 2010). Tutaj pokazujemy, że szczury są w stanie wykonać złożone zadanie dyskryminacji warunkowej (CD), które jest strukturalnie analogiczne do prostego automatu do gry. Szczury dowiedziały się, że oświetlenie wszystkich trzech świateł w tablicy sygnalizowało, że nagroda jest dostępna, jeśli reakcja zostanie podjęta na dźwigni zbierania, podczas gdy wykonanie tej odpowiedzi po jakimkolwiek innym wzorze światła doprowadzi do 10 s czas. Zwierzęta z powodzeniem potrafiły rozróżnić, czy odpowiedź na dźwigni zbierania była korzystna w większości prób. Jednak szczury konsekwentnie osiągały wysoki wskaźnik błędnych odpowiedzi zbierania, gdy dwa z trzech świateł były oświetlone, i były to jedyne próby, w których poziom błędu był konsekwentnie i wyraźnie wyższy niż przypadek. Takie błędne reagowanie sugeruje, że próby światła 2 dają efekt prawie chybiony, ponieważ są interpretowane jako bardziej podobne do wygranej niż do straty, pomimo braku dostarczonego wzmocnienia. Zarówno amfetamina, jak i D₂ chinpirol, agonista receptora, zwiększył zbieranie błędów w próbach bez wygranych, co sugeruje, że zwiększona sygnalizacja DA może zwiększyć oczekiwania na dostarczenie nagrody w przypadku prób strat.

W przeciwieństwie do naszego poprzedniego stwierdzenia, że ​​etiklopryd poprawił wydajność zadania związanego z hazardem szczurów (rGT; Zeeb i wsp, 2009), D₂ antagonista receptora nie zmienił zachowania na automacie do gry.jego podstawowe porównanie potwierdza sugestię, że związki farmaceutyczne niekoniecznie będą miały podobny wpływ na wszystkie formy zachowań hazardowych (Grant i Kim, 2006). Należy jednak również zauważyć, że D₂ haloperidol, antagonista receptora, ma inny wpływ na grę automatów w zdrowych kontrolach vs osoby z PG (Zack i Poulos, 2007; Tremblay i wsp, 2010) i należy zachować ostrożność podczas ekstrapolacji między modelami zwierzęcymi a populacjami pacjentów będących ludźmi. Ponadto, mimo że ten paradygmat gryzoni ma kilka kluczowych cech z prostym automatem do gry, istnieją pewne oczywiste różnice, które należy uznać. Na przykład szczury nie mogły dostosować wielkości zakładu ani zdecydować się zaryzykować większej kwoty, aby uzyskać większą wypłatę, nawet jeśli takie awarie są cechą niektórych komercyjnych automatów do gry (Kassinove i Schare, 2001; Weatherly i wsp, 2004; Harrigan i Dixon, 2010).

Ponadto, szczury były zobowiązane do zatrzymania każdego światła osobno, zamiast czekać na ustawienie wszystkich trzech świateł po jednej reakcji. Ta funkcja mogła w różny sposób zaangażować mechanizmy leżące u podstaw instrumentalnego uczenia się kosztem zachowania (pawłowskiego), które uważane jest za leżące u podstaw hazardu na automatach (Reid, 1986; Griffiths, 1991). To powiedziawszy, niektóre współczesne automaty do gier oferują ludziom różne możliwości bezpośredniego interweniowania w celu przerwania obrotów bębnów i wpływania na czas zdarzeń losowych, które w przeciwnym razie byłyby (Harrigan, 2008). Dlatego też nie znosząc powyższych ograniczeń, onasze eksperymenty wykazały, że próby strat podobne do zwycięstw mogą zwiększyć behawioralną ekspresję oczekiwanej nagrody u szczurów w sposób opisany przez poznawcze teorie zachowań hazardowych i że efekt ten jest podatny na co najmniej dwie manipulacje aktywnością dopaminy.

Można argumentować, że wyższy odsetek odpowiedzi zbieranych zaobserwowany w badaniach utraty światła 2 mógł powstać po prostu dlatego, że zwierzęta walczyły o rozróżnienie między tymi badaniami a zwycięskimi próbami światła 3 na poziomie percepcyjnym, zamiast odzwierciedlać różnice w interpretacji poznawczej wyniki próbne. Chociaż podobieństwo percepcyjne musi, de facto, przyczyniają się do obserwowanych tutaj efektów, istnieje kilka powodów, aby przypuszczać, że nasze odkrycia nie są artefaktami upośledzonego rozróżnienia między wzorcami światła. Po pierwsze, w warunkach wyjściowych było jasne, że zwierzęta były w stanie wiarygodnie rozróżnić między wygraną a wynikiem prawie nieodebranym, o czym świadczy znacznie większa liczba odpowiedzi zbierania po drugiej w porównaniu z poprzednią. Po drugie, zaobserwowano różną liczbę błędnych odpowiedzi zbierania po różnych wynikach składających się tylko z dwóch włączonych lampek (por. (1,1,0) vs (1,0,1)), ponownie wskazując, że szczury mogą niezawodnie rozróżniać różne wzory światła. Po trzecie, dawki chinpirolu, które spowodowały tak znaczny wzrost wskaźników błędów w próbach zbliżających się do niepowodzenia, nie wpływają ujemnie na dokładność wykrywania celu w przypadku zadania szeregowej reakcji z pięcioma wyborami, co jest dobrze potwierdzoną miarą uwagi wzrokowo-przestrzennej (Winstanley i wsp, 2010). Takie dane zwykle wykluczają możliwość, że nasz wykazanie efektu braku szansy na oczekiwanie nagrody u szczurów można przypisać po prostu trudnościom z dyskryminacją wzrokową.

Alternatywnie, możliwe jest, że błędne odpowiedzi na dźwigni zbierania po zdarzeniach potencjalnie wypadkowych odzwierciedlają jedynie szczątkowe efekty wcześniejszego treningu; Ponieważ złożoność zadania była stopniowo zwiększana na różnych etapach szkolenia, zdarzały się sytuacje, w których nagroda była dostarczana, jeśli tylko jedno lub dwa światła były oświetlone. Jednak ponownie, odkrycie, że odpowiedzi zebrane u szczurów nie były równomiernie rozłożone w próbach z 2 lampami, przemawia przeciwko takiej możliwości: wzorzec
(1,0,1) nigdy nie wiązało się z satysfakcjonującym wynikiem w treningu, jednak zbieranie odpowiedzi było najczęstsze w przypadku tego typu próby. Ponadto, z powodu powtarzanych testów wymaganych w przypadku wyzwań farmakologicznych, zwierzęta doświadczyły setek niewzmocnionych strat światła 2 w trakcie eksperymentu w porównaniu ze stosunkowo niewielką liczbą
nagrodzone próby światła 2 podczas kilku sesji treningowych. Często zdarza się, że zwierzęta kształtują się w taki sposób, aby podczas treningu reagowały, że muszą następnie hamować w zadaniu poznawczym (np. Podczas uczenia się strategii (Floresco i wsp, 2008)). Jest zatem mało prawdopodobne, aby ograniczony okres wzmocnienia uzyskany podczas szkolenia mógł tłumaczyć utrzymującą się preferencję dźwigni zbierania w próbach z udziałem prawie nieudanych prób.

Dane dotyczące opóźnienia odpowiedzi wskazują również, że szczury były w stanie wykryć stan oświetlenia otworów i były wrażliwe na konsekwencje, w tym, że kiedy konkretny otwór wystartował, odpowiadając
w kolejnym otworze było wolniejsze. Jednak ten efekt był tylko
obserwowane wcześniej podczas treningu, zanim wydajność zadania ustabilizowała się. Przez
w związku z tym wydaje się, że zwierzęta stały się mniejsze
wrażliwy na bieżące informacje zwrotne przekazywane podczas procesu, as
szkolenie trwało, mimo że takie informacje mogły ustalić, czy
nagroda była ostatecznie dostępna. Kuszące jest wykorzystywanie takich danych do
twierdzą, że wykonanie zadania stało się bardziej „automatyczne” lub kompulsywne
z biegiem czasu (Jentsch i Taylor, 1999; Robbins i Everitt, 1999).
Jednak szczury pozostały bardzo wrażliwe na anulowanie
oczekiwana nagroda, o czym świadczy gwałtowny spadek liczby zakończonych prób
podczas wymierania. Dane te mogą wskazywać, że wydajność była nadal
w dużej mierze ukierunkowane na cel, a nie nałogowe, chociaż tak pozostanie
potwierdzone za pomocą bardziej wymagającego testu, takiego jak dewaluacja zamiast
pomijając oczekiwaną nagrodę (Balleine i Dickinson, 1998).
W przeciwieństwie do niektórych wcześniejszych raportów na ludziach, wyginięcie zadania
wydajność nie była wolniejsza w przypadku prób zbliżających się do niepowodzenia.
Jednak niemal wypadki nie zawsze opóźniają wyginięcie, a ten efekt
wydaje się zależeć w sposób krytyczny od częstotliwości zdarzeń bliskich chybieniuKassinove i Schare, 2001) i liczbę podjętych gier hazardowych (MacLin i wsp, 2007).
Użyty tutaj paradygmat wyginięcia, choć typowy dla projektu
eksperyment z teorią uczenia się zwierząt również nie jest porównywalny z rodzajem
wyginięcie podczas niektórych epizodów hazardowych, w których wygrywa
po prostu nie występuje. Konieczne są zatem dalsze prace w celu ustalenia
czy próby bliskie chybieniu wpływają na szybkość wyginięcia u szczurów przy użyciu
bardziej podobny zestaw parametrów do parametrów stosowanych u właściwego człowieka
badań.

Chociaż tak nie było
nie wpływa na czas wyginięcia, przywrócenie do zadania
wydajność była szybsza w tej grupie, a te szczury były bardziej
wrażliwy na status oświetlenia otworów odpowiedzi podczas
kilka pierwszych sesji. Stąd, jeśli bodźce bliskie pannie nie były wyraźnie
w połączeniu ze zdewaluowanym bodźcem wygranej próby bliskie chybienia zachowały swoje
umiejętność przywołania pozytywnego wyniku i ożywienia
zachowanie. Wydaje się zatem, że bodziec motywacyjny a
bodziec zbliżeniowy nie jest automatycznie aktualizowany, gdy wartość hedoniczna
wygranej spada. Pomysł, że systemy hedoniczne i motywacyjne
można odłączyć, jest głównym założeniem uczulenia motywacyjnego
hipoteza uzależnienia, z którą związane są bodźce środowiskowe
narkotyki wywierają znaczący wpływ na zachowanie pomimo
malejąca przyjemność związana z zażywaniem narkotyków (Robinson i Berridge, 1993; Wyvell i Berridge, 2000, 2001).
Ciekawe będzie zatem ustalenie, czy nie trafisz
bodźce odgrywają podobną rolę w ułatwianiu zachowań hazardowych jak
wskazówki powiązane z narkotykami czynią to w odniesieniu do nadużywania substancji, promując nawrót
i głód nawet po okresie abstynencji (Dackis i O'Brien, 2001).
Możemy na przykład zgłębić ten pomysł w dalszych eksperymentach
poprzez obserwację, czy próby bliskiego zasięgu 2-light mogą poprawić przywrócenie
nawet jeśli próby wygranej są nieobecne. Przedstawione tutaj ustalenia również sugerują
to zerwanie związku między próbami w pobliżu chybienia a satysfakcją
wyniki mogą ograniczyć utrzymanie zachowań hazardowych. w
w obecnym eksperymencie dokonano tego poprzez wielokrotne łączenie prób zbliżających się chybień
z niewzmocnionym stymulującym wygraną wydarzeniem, które może być trudne
przekonująco przedstawić ludzkim hazardzistom. Jednak ostatnie prace mające na celu
przełamanie tych skojarzeń poprzez trening CD przyniosło zachęcające
wyniki (Zlomke i Dixon, 2006; Dixon i wsp, 2009), co sugeruje, że może to być istotny związek z celem z terapeutycznego punktu widzenia.

Powtarzająca się ekspozycja na leki uzależniające może wywoływać stan hiper-dopaminergiczny, i uważa się, że ta nieprawidłowa sygnalizacja DA podkreśla zwiększoną wrażliwość na bodźce warunkowe obserwowane u osób uzależnionych od narkotyków (Berridge i Robinson, 1998). Podobnie PG może również obejmować zaburzoną sygnalizację nagrody poprzez zakłócenie ścieżek DA (Reuter i wsp, 2005), a wielokrotne podawanie agonisty DA może indukować PG u niektórych pacjentów z chorobą Parkinsona (Voon i wsp, 2009). Rachunki psychologiczne sugerują, że cechy strukturalne automatów do gry, w tym potencjalne wypadki, niskie wymagania poznawcze i wysokie tempo gry, mogą sprzyjać nadmiernemu lub kompulsywnemu hazardowi (Breen i Zimmerman, 2002; Harrigan, 2008; Choliz, 2010). TSystem DA może zatem odgrywać ważną rolę w pośredniczeniu w kontaktach z automatami do gry, a przedstawione tu dane stanowią potwierdzenie tej hipotezy.

Zmniejszono podawanie psychostymulującej amfetaminy, która nasila działanie DA
opóźnienie w odpowiedzi na tablicę, szczególnie po przedstawieniu przypuszczalnego sygnału zwycięstwa (światło oświetlone). Ta obserwacja pasuje do dobrze znanej zdolności ostrej amfetaminy do zwiększania odpowiedzi na warunkowane sygnały (Robbins, 1978; Beninger i wsp, 1981; Robbins i wsp, 1983; Mazurski i Beninger, 1986). Rzeczywiście, wzrost liczby odpowiedzi zebranych po podaniu amfetaminy może być po prostu kolejnym przykładem zdolności tego leku
zwiększyć pre-silną odpowiedź na nagrodę, czego przykładem jest wzrost
wskaźniki odpowiedzi na zróżnicowane wzmocnienie harmonogramów niskich stawek (Segal, 1962; Sanger, 1978) i podwyższone przedwczesne reagowanie na zadanie szeregowego czasu reakcji z pięcioma wyborami (Cole and Robbins, 1987; Harrison i wsp, 1997).
Jednak chociaż może to odgrywać rolę w obserwowanych efektach,
amfetamina nie zwiększała preferencji dla dźwigni zbierania na każdym
typ próbny. Jeśli skutki amfetaminy powstają przez zwiększenie
jechać, aby odpowiedzieć na dźwigni sparowanej z nagrodą, to powinno być
obserwowane niezależnie od wzoru światła. W rzeczywistości tylko ten efekt
osiągnął znaczenie w niektórych próbach utraty światła i wyraźnych stratach 1, tj
na próbach, w których najmniej pozytywnie warunkowanych bodźców (bodziec
związane z dostawą nagrody: CS+) gdzie Prezent. Co więcej, błędne odpowiedzi dźwigni zbierania wywołane przez amfetaminę były robione wolniej, potencjalnie wskazując na wzmożony konflikt decyzyjny i ponownie przeciwdziałając wszelkim sugestiom, że zwierzęta po prostu wytrwały w wyborze odpowiedzi związanej z nagrodą (Robbins, 1976). Stąd, chociaż zwierzęta wydają się bardzo wrażliwe na stan oświetlenia poszczególnych świateł, zdolność amfetaminy do wzmacniania odpowiedzi na bodźce nagradzające lub nagradzające nie jest wystarczająca do wyjaśnienia wpływu leku na wybór dźwigni.

Jednak zgłaszano, że amfetamina wywołuje deficyty w zadaniu CD, takie jak
zwierzęta nie mogły użyć wskazówek, aby ustalić, które działanie było właściwe (Dunn i wsp, 2005).
Nieco podobne do efektów opóźnienia odpowiedzi, które zaobserwowaliśmy tutaj,
informacje afektywne zakodowane przez wskazówki użyte na płycie CD wciąż były w użyciu
przetworzone, jak wskazano w nienaruszonym przeniesieniu z instrumentu słowackiego na instrumentalnyDunn i wsp, 2005).
Zatem wpływ amfetaminy na zadanie automatu może być
przypisane pogorszeniu wydajności CD. Jednak upośledzenie CD
spowodowane przez amfetaminę są odwracane przez jednoczesne podawanie D₁, ale nie D.₂, antagonista (Dunn and Killcross, 2006), co sugeruje, że na dokładność wykonania płyty CD ma wpływ D.₁zależna aktywność. Odkrycie, że D₁-selektywny
związki nie wpływały na preferencje, co może wskazywać dźwignia zbierania
ta jawna trudność z przetwarzaniem reguł warunkowych nie może całkowicie
wyjaśnij działanie amfetaminy. Ponadto wykonanie zadań nie było
globalnie upośledzony: zwierzęta nadal były 100% dokładne w testach wygranych, a ich poziomy błędów pozostały niezmienione w
większość rodzajów prób. Biorąc pod uwagę, że największy wzrost liczby błędów wyniósł
zaobserwowano w badaniach z wyraźną stratą, które były najmniej, a najbardziej podobne
dla wygranej wydaje się również mało prawdopodobne, aby amfetamina działała poprzez rozszerzenie
gradient uogólnienia bodźca, chociaż ten lek został znaleziony
w celu zwiększenia błędów fałszywie dodatnich w zadaniu dyskryminacji wizualnej (Hampson i wsp, 2010).

Jednym z wyjaśnień wpływu amfetaminy jest to, że zdolność stymulanta do wzmacniania sygnalizacji DA zmodyfikowanych reprezentacji bodźca-wyniku, co prowadzi do błędu w reagowaniu na bodźce, tak jakby
zostały połączone z nagrodą. Na poparcie tej sugestii D.₂ chinpirol będący agonistą receptora miał nieco podobne działanie do amfetaminy, zależnie od dawki, zwiększając liczbę błędów zbierania podczas prób utraty chociaż efekt ten był wyraźniejszy w próbach lekkich 1 i 2, niż wyraźne straty przy najniższej dawce. Jeśli chodzi o to, czy efekt ten może odzwierciedlać wzrost wcześniejszej silnej odpowiedzi na nagrodę, zastosowane tutaj niższe dawki chinpirolu nie zwiększają różnicowej odpowiedzi na CS+ (Beninger i Ranaldi, 1992) i zmniejszaj zamiast zwiększać przedwczesne reagowanie na 5CSRT (Winstanley i wsp, 2010). Prezentacja CS+ prowadzi do gwałtownego wzrostu uwalniania DA, natomiast anulowanie oczekiwanej nagrody prowadzi do przerwy w aktywności dopaminergicznej (Schultz i wsp, 1997; Gan i wsp, 2010). Biorąc pod uwagę tę ogólną przesłankę, możliwe jest, że ciągłe oświetlenie migającej dziury odpowiedzi spowoduje przejściowy wzrost DA, podczas gdy żadna zmiana lub być może spadek DA nie nastąpiłby, gdyby otwór ustawiono w pozycji wyłączonej. Sygnały te mogą stanowić podstawę błędu prognozowania nagrody, który wpływałby na wybór dźwigni zbierającej lub rolującej, jak sugeruje reakcja neuronów dopaminergicznych na złożone bodźce predykcyjne nagrody u małp (Nomoto i wsp, 2010).

W najnowszych modelach zasugerowano, że nadmierna aktywacja D₂ receptory wpłynęłyby na dyskryminację istotnych z nieistotnych informacji, zmniejszając stosunek sygnału do szumu i uniemożliwiając odpowiednie dostrojenie fazowej odpowiedzi DA (Floresco i wsp, 2003; Seamans i Yang, 2004). Jako taka, reakcja dopaminergiczna na bodziec stratny byłaby podobna do obserwowanej po bodźcu wygrywającym, zachęcając zwierzęta do wyboru dźwigni zbierającej. W ostatnich badaniach neuroobrazowania gry na automatach aktywacja dopaminergicznego regionu śródmózgowia w odpowiedzi na brak danych była pozytywnie skorelowana z poziomem nasilenia hazardu u graczy rekreacyjnych (Chase i Clark, 2010), a dystrybucja sygnałów najbardziej przypominała wygrywanie patologicznych graczy, ale utratę wyników w zdrowych niepatologicznych kontrolach (Habib i Dixon, 2010). Podsumowując, odkrycia te sugerują, że aktywność w systemie DA znacząco przyczynia się do skłonności do hazardu niewłaściwie. W odniesieniu do choroby Parkinsona zasugerowano, że przewlekła nadmierna stymulacja D.₂ receptory - głównie w ramach szlaków pośrednich - zapobiegają wykrywaniu spadków aktywności dopaminy, które wynikają ze złych decyzji, a zatem promują zachowania hazardowe u osób wrażliwych (Szczery i wsp, 2004; Frank i Claus, 2006). W świetle tych obserwacji jednym z przyszłych celów badawczych jest
określić, czy zdolność chinpirolu do promowania zbierania odpowiedzi w próbach strat wynika z niezdolności do wykrycia negatywnego błędu prognozy (niewrażliwość na karę), czy też z generowania pozytywnej oczekiwanej nagrody, czy też z obu.

Wcześniej informowano, że próby prawie nieodwracalne, choć awersyjne, zwiększają chęć kontynuowania hazardu na automatach (Kassinove i Schare, 2001; Szopa i wsp, 2003; MacLin i wsp, 2007), a to może wpłynąć na szybkość, z jaką uczestnicy rozpoczynają kolejny hazard. Niestety opóźnienie w odpowiedzi na dźwignię przechyłu może
nie mogą być użyte do oceny motywacji do rozpoczęcia następnej próby, ponieważ na ten środek wpłynął zarówno czas potrzebny do spożycia granulatu cukru po wygranej, jak i 10 limity czasu spowodowane błędną odpowiedzią kolekcjonowania. Uwzględnienie interwału między próbami, tak że osobna reakcja dźwigni przechyłu byłaby wymagana do rozpoczęcia następnej próby, może poprawić ważność tego
zmierzyć i umożliwić nam określenie, czy określony typ próby wpłynął na chęć rozpoczęcia nowej próby. Dokładne zarejestrowanie tej zmiennej może również ujawnić, czy manipulacje, które zmieniły liczbę zakończonych prób, oraz/lub wpłynął na wybór dźwigni zbierającej, modulowany różnicowo ten aspekt zaangażowania zadania.

Modelowanie procesów hazardowych u zwierząt i ludzi, w tym uprzedzenia poznawcze, które nadają podatność na zaburzenia patologiczne (Ladouceur i wsp, 1988; Toneatto i wsp, 1997), może zapewnić nowe możliwości określania obwodów neuronowych i systemów neuroprzekaźników, które pośredniczą w dążeniu do hazardu (Campbell-Meiklejohn i wsp, 2011). Wykazanie, że szczury mogą wykonywać zadania podobne do automatu do gry i wykazują dowody zbliżającego się chybienia, mogą wskazywać, że szczury są podatne na niektóre błędy poznawcze, które, jak się uważa, przyczyniają się do zachowania hazardu (Clark, 2010; Griffiths, 1991; Reid, 1986). Przedstawione tutaj dane wskazują również, że DA za pośrednictwem D₂ receptory, mogą odgrywać znaczącą rolę w modulowaniu oczekiwanej nagrody podczas gry na automacie. W połączeniu z badaniami klinicznymi takie podejście może zasadniczo poprawić nasze rozumienie hazardu rekreacyjnego i problemowego oraz ułatwić opracowanie nowych metod leczenia PG.

Konflikt interesów

CAW wcześniej skonsultował się z Theravance w niezwiązanej sprawie. Nie
autorzy mają do czynienia z innymi konfliktami interesów lub ujawnieniami finansowymi. 

Referencje

1. Balleine BW,
   Dickinson A (1998). Celowe działanie instrumentalne: nieprzewidziane wydatki
   nauka zachęt i ich korowe substraty. Neuropharmacology 37: 407–419. | Artykuł | PubMed | ISI | ChemPort |
2. Beninger RJ, Hanson DR, Phillips AG (1981). Nabycie reagowania z warunkowym wzmocnieniem: skutki kokainy (+) -amfetamina i pipradrol. Br J Pharmacol 74: 149–154. | PubMed | ISI |
3. Beninger
   RJ, Ranaldi R (1992). Działanie amfetaminy, apomorfiny, SKF
   38393, chinpirol i bromokryptyna w odpowiedzi na warunkową nagrodę
   u szczurów. Behav Pharmacol 3: 155–163. | Artykuł | PubMed | ISI |
4. Berridge
   KC, Robinson TE (1998). Jaka jest rola dopaminy w nagrodzie: hedoniczna
   wpływ, uczenie się za wynagrodzeniem czy motywacja? Brain Res Brain Res Rev 28: 309–369. | Artykuł | PubMed | ChemPort |
5. Breen RB, Zimmerman M (2002). Gwałtowny początek hazardu patologicznego u graczy automatycznych. J Gambl Stud 18: 31–43. | Artykuł | PubMed |
6. Campbell-Meiklejohn DK, Wakeley J, Herbert V, Cook J, Scollo P, Kar Ray M i wsp (2011). Serotonina i dopamina odgrywają uzupełniającą rolę w grach hazardowych, aby odzyskać straty. Neuropsychopharmacology 36: 402–410. | Artykuł | PubMed | ISI |
7. Kardynał RN, Aitken M (2006). ANOVA dla badacza nauk behawioralnych. Lawrence Erlbaum Associates: Londyn.
8. Chase HW, Clark L (2010). Nasilenie hazardu przewiduje reakcję śródmózgowia na wyniki bliskie chybieniu. J Neurosci 30: 6180–6187. | Artykuł | PubMed | ISI |
9. Choliz
   M (2010). Eksperymentalna analiza gry u patologicznych graczy:
   efekt natychmiastowości nagrody w automatach. J Gambl Stud 26: 249–256. | Artykuł | PubMed | ISI |
10. Clark L (2010). Podejmowanie decyzji podczas hazardu: integracja podejść poznawczych i psychobiologicznych. Philos Trans R Soc Lond B Biol Sci 365: 319–330. | Artykuł | PubMed |
11. Clark
    L, Lawrence AJ, Astley-Jones F, Gray N (2009). Hazard prawie trafia
    zwiększyć motywację do hazardu i rekrutować obwody mózgowe związane z wygraną. Neuron 61: 481–490. | Artykuł | PubMed | ISI |
12. Kapusta
    BJ, Robbins TW (1987). Amfetamina osłabia dyskryminację
    wykonanie szczurów z grzbietowymi zmianami pakietu noradrenergicznego na skórze
    Wybór szeregowego czasu reakcji 5: nowe dowody dla centrali
    interakcje dopaminergiczno-noradrenergiczne. Psychopharmacology 91: 458–466. | Artykuł | PubMed | ISI | ChemPort |
13. Cote D, Caron A, Aubert J, Desrochers V, Ladouceur R (2003). Prawie wygrane przedłużają hazard na terminalu loterii wideo. J Gambl Stud 19: 433–438. | Artykuł | PubMed |
14. Dackis CA, O'Brien CP (2001). Uzależnienie od kokainy: choroba ośrodków nagrody w mózgu. J Subst Abuse Treat 21: 111–117. | Artykuł | PubMed | ISI | ChemPort |
15. Dixon MR, Nastally BL, Jackson JE, Habib R (2009). Zmieniając efekt bliskiej szansy u graczy automatów do gier. J Appl Behav Anal 42: 913–918. | Artykuł | PubMed | ISI |
16. Dunn
    MJ, Futter D, Bonardi C, Killcross S (2005). Tłumienie
    wywołane przez d-amfetaminę zakłócenie dyskryminacji warunkowej
    działanie alfa-flupentiksolu. Psychofarmakologia (Berl) 177: 296–306. | Artykuł | PubMed |
17. Dunn
    MJ, Killcross S (2006). Tłumienie różnicowe
    wywołane przez d-amfetaminę zakłócenie dyskryminacji warunkowej
    działanie antagonistów dopaminy i serotoniny. Psychofarmakologia (Berl) 188: 183–192. | Artykuł | PubMed |
18. Fiorillo CD, Tobler PN, Schultz W (2003). Dyskretne kodowanie prawdopodobieństwa nagrody i niepewności przez neurony dopaminy. nauka 299: 1898–1902. | Artykuł | PubMed | ISI | ChemPort |
19. Floresco
    SB, Block AE, Tse MT (2008). Inaktywacja przyśrodkowego przedczołowego
    kora szczura upośledza zmianę zestawu strategii, ale nie odwrócenie
    nauka za pomocą nowatorskiej, zautomatyzowanej procedury. Behav Brain Res 190: 85–96. | Artykuł | PubMed | ISI |
20. Floresco
    SB, West AR, Ash B, Moore H, Grace AA (2003). Modulacja aferentna
    odpalanie neuronu dopaminowego w różny sposób reguluje tonikę i fazę
    transmisja dopaminy. Nat Neurosci 6: 968–973. | Artykuł | PubMed | ISI | ChemPort |
21. Szczery
    MJ, Claus ED (2006). Anatomia decyzji: striato-orbitofrontal
    interakcje w uczeniu się przez wzmocnienie, podejmowaniu decyzji i cofaniu. Psychol Rev 113: 300–326. | Artykuł | PubMed | ISI |
22. Frank MJ, Seeberger LC, O'Reilly RC (2004). Marchewką lub kijem: poznawcze wzmacnianie uczenia się w parkinsonizmie. nauka 306: 1940–1943. | Artykuł | PubMed | ISI | ChemPort |
23. Gan JO, Walton ME, Phillips PE (2010). Nierozdzielne kodowanie kosztów i korzyści przyszłych nagród przez dopaminę mezolimbiczną. Nat Neurosci 13: 25–27. | Artykuł | PubMed | ISI |
24. Grant JE, Kim SW (2006). Postępowanie w przypadku patologicznego hazardu. Medycyna Minnesota 89: 44–48. | PubMed |
25. Griffiths M (1991). Psychobiologia bliskiego losu w grach hazardowych na automatach owocowych. J Psychol 125: 347–357. | PubMed | ISI |
26. Habib R, Dixon MR (2010). Dowody neurobehawioralne na efekt „bliskiego chybienia” u patologicznych hazardzistów. J Exp Anal Behav 93: 313–328. | Artykuł | PubMed | ISI |
27. Hampson CL, Body S, den Boon FS, Cheung TH, Bezzina G, Langley RW i wsp (2010). Porównanie działania 2,5-dimetoksy-4-jodoamfetaminy
    i D-amfetamina o zdolności szczurów do rozróżniania czasów trwania
    i intensywności bodźców świetlnych. Behav Pharmacol 21: 11–20. | Artykuł | PubMed | ISI |
28. Harrigan KA (2008). Charakterystyka strukturalna automatu do gry: tworzenie prawie chybionych za pomocą wysokich współczynników symbolu nagrody. Int J Uzależniony od zdrowia psychicznego 6: 353–368. | Artykuł |
29. Harrigan
    KA, Dixon M (2010). Rząd usankcjonował „wąskie” i „luźne” miejsce
    automaty: jak może mieć wiele wersji tej samej gry na automatach
    problem z hazardem. J Gambl Stud 26: 159–174. | Artykuł | PubMed | ISI |
30. Harrison
    AA, Everitt BJ, Robbins TW (1997). Zwiększa centralne zużycie 5-HT
    impulsywne reagowanie bez wpływu na dokładność uwagi
    wydajność: interakcje z mechanizmami dopaminergicznymi. Psychopharmacology 133: 329–342. | Artykuł | PubMed | ISI | ChemPort |
31. Jentsch
    JD, Taylor JR (1999). Impulsywność wynikająca z przednio-przedporodowego
    dysfunkcja w nadużywaniu narkotyków: implikacje dla kontroli zachowania przez
    bodźce związane z nagrodą. Psychopharmacology 146: 373–390. | Artykuł | PubMed | ISI | ChemPort |
32. Kassinove JI, Schare ML (2001). Wpływ „bliskiej szansy” i „dużej wygranej” na wytrwałość w grach hazardowych na automatach. Psychol Addict Behav 15: 155–158. | Artykuł | PubMed | ISI |
33. Ladouceur
    R, Gaboury A, Dumont M, Rochette P (1988). Hazard: związek
    między częstotliwością zwycięstw a irracjonalnym myśleniem. J Psychol: Stosowany interdyscyplinarnie 122: 409–414. | Artykuł |
34. MacLin
    OH, Dixon MR, Daugherty D, Small SL (2007). Korzystanie z symulacji komputerowej
    trzech automatów do gier, aby zbadać preferencje gracza
    różne zagęszczenia alternatywnych rozwiązań. Behav Res Methods 39: 237–241. | Artykuł | PubMed | ISI |
35. Mazurski EJ, Beninger RJ (1986). Efekty czegoś (+) -amfetamina i apomorfina w odpowiedzi na kondycjonowany wzmacniacz. Psychofarmakologia (Berl) 90: 239–243. | Artykuł | PubMed |
36. Nomoto
    K, Schultz W, Watanabe T, Sakagami M (2010). Czasowo przedłużony
    reakcje dopaminy na wymagające percepcyjnie bodźce przewidujące nagrody. J Neurosci 30: 10692–10702. | Artykuł | PubMed | ISI |
37. Peters
    H, Hunt M, Harper D (2010). Model zwierzęcy hazardu na automatach:
    Wpływ cech strukturalnych na opóźnienie odpowiedzi i
    Trwałość. J Gambl Stud 26: 521–531. | Artykuł | PubMed | ISI |
38. Petry
    NM, Stinson FS, Grant BF (2005). Współistnienie patologii DSM-IV
    hazard i inne zaburzenia psychiczne: wyniki z National
    Badanie epidemiologiczne dotyczące alkoholu i powiązanych warunków. J Clin Psychiatry 66: 564–574. | Artykuł | PubMed | ISI |
39. Potenza MN (2008). Przejrzeć. Neurobiologia patologicznego hazardu i uzależnienia od narkotyków: przegląd i nowe odkrycia. Philos Trans R Soc Lond B Biol Sci 363: 3181–3189. | Artykuł | PubMed |
40. Potenza
    MN (2009). Znaczenie modeli zwierzęcych w podejmowaniu decyzji,
    hazard i powiązane zachowania: implikacje dla badań translacyjnych
    w nałogu. Neuropsychopharmacology 34: 2623–2624. | Artykuł | PubMed | ISI |
41. Reid RL (1986). Psychologia bliskiej panny. J Gambl Behav 2: 32–39. | Artykuł |
42. Reuter
    J, Raedler T, Rose M, Hand I, Glascher J, Buchel C (2005). Patologiczny
    hazard wiąże się ze zmniejszoną aktywacją nagrody mezolimbicznej
    pomimo napiętego harmonogramu Nat Neurosci 8: 147–148. | Artykuł | PubMed | ISI | ChemPort |
43. Robbins TW (1976). Związek między wzmacniającymi nagrody a stereotypowymi efektami leków stymulujących psychoruch. Natura 264: 57–59. | Artykuł | PubMed | ISI | ChemPort |
44. Robbins
    TW (1978). Nabycie odpowiedzi warunkowej
    wzmocnienie: działanie pipradrolu, metylofenidatu, d-amfetaminy i
    nomifensyna. Psychofarmakologia (Berl) 58: 79–87. | Artykuł | PubMed | ChemPort |
45. Robbins TW, Everitt BJ (1999). Uzależnienie od narkotyków: sumują się złe nawyki. Natura 398: 567–570. | Artykuł | PubMed | ISI | ChemPort |
46. Robbins TW, Watson BA, Gaskin M, Ennis C (1983). Kontrastujące interakcje pipradolu, d-amfetamina, kokaina, analogi kokainy, apomorfina i inne leki z warunkowym wzmocnieniem. Psychopharmacology 80: 113–119. | Artykuł | PubMed | ISI | ChemPort |
47. Robinson TE, Berridge KC (1993). Neuralne podstawy głodu narkotyków: teoria uzależnienia od uczulenia motywacyjnego. Brain Res Brain Res Rev 18: 247–291. | Artykuł | PubMed | ChemPort |
48. Sanger DJ (1978). Wpływ d-amfetaminy na dyskryminację czasową i przestrzenną u szczurów. Psychofarmakologia (Berl) 58: 185–188. | Artykuł | PubMed |
49. Schultz W (1998). Przewidywalny sygnał nagrody neuronów dopaminy. J Neurophysiol 80: 1–27. | PubMed | ISI | ChemPort |
50. Schultz W, Dayan P, Montague PR (1997). Neuronowy substrat przewidywania i nagrody. nauka 275: 1593–1599. | Artykuł | PubMed | ISI | ChemPort |
51. Seamans JK, Yang CR (2004). Główne cechy i mechanizmy modulacji dopaminy w korze przedczołowej. Prog Neurobiol 74: 1–58. | Artykuł | PubMed | ISI | ChemPort |
52. Segal EF (1962). Wpływ dl-amfetaminy przy jednoczesnym wzmocnieniu VI DRL. J Exp Anal Behav 5: 105–112. | Artykuł | PubMed | ISI |
53. Shaffer
    HJ, Hall MN, Vander Bilt J (1999). Szacowanie częstości występowania
    nieuporządkowane zachowania hazardowe w Stanach Zjednoczonych i Kanadzie: badanie
    synteza. Czy J Zdrowie publiczne 89: 1369–1376. | Artykuł | PubMed | ISI | ChemPort |
54. Shaffer HJ, Korn DA (2002). Hazard i powiązane zaburzenia psychiczne: analiza zdrowia publicznego. Annu Rev Zdrowie publiczne 23: 171–212. | Artykuł | PubMed | ISI |
55. Toneatto T, Blitz-Miller T, Calderwood K, Dragonetti R, Tsanos A (1997). Zniekształcenia poznawcze w przypadku intensywnego hazardu. J Gambl Stud 13: 253–266. | Artykuł | PubMed |
56. Tremblay
    AM, Desmond RC, Poulos CX, Zack M (2010). Haloperidol modyfikuje
    instrumentalne aspekty hazardu na automatach u patologicznych graczy
    i zdrowe kontrole. Biologia uzależnień (10 March e-pubahead of print).
57. Voon V, Fernagut PO, Wickens J, Baunez C, Rodriguez M, Pavon N i wsp (2009). Przewlekła stymulacja dopaminergiczna w chorobie Parkinsona: od dyskinez po zaburzenia kontroli impulsów. Lancet Neurology 8: 1140–1149. | Artykuł | PubMed | ISI |
58. Weatherly JN, Sauter JM, King BM (2004). „Wielka wygrana” i odporność na wyginięcie podczas hazardu. J Psychol 138: 495–504. | Artykuł | PubMed | ISI |
59. Winstanley CA, Zeeb FD, Bedard A, Fu K, Lai B, Steele C. i wsp (2010). Wpływa na modulację dopaminergiczną kory kory oczodołowej
    uwaga, motywacja i impulsywna reakcja u szczurów wykonujących
    pięciorazowe zadanie szeregowego czasu reakcji. Behav Brain Res 210: 263–272. | Artykuł | PubMed | ISI |
60. Wyvell
    CL, Berridge KC (2000). Wewnątrzkomórkowa amfetamina zwiększa
    uwarunkowane bodźce motywacyjne nagrody sacharozy: zwiększenie nagrody
    „chcieć” bez lepszego „polubienia” lub wzmocnienia reakcji. J Neurosci 20: 8122–8130. | PubMed | ISI | ChemPort |
61. Wyvell
    CL, Berridge KC (2001). Bodźce uczulające na poprzednią amfetaminę
    ekspozycja: zwiększone „pragnienie” wywołane przez wskazówkę do nagrody sacharozy. J Neurosci 21: 7831–7840. | PubMed | ISI | ChemPort |
62. Zack M, Poulos CX (2004). Amfetamina stymuluje motywację do hazardu i związanych z nim sieci semantycznych u problematycznych graczy. Neuropsychopharmacology 29: 195–207. | Artykuł | PubMed | ISI | ChemPort |
63. Zack
    M, Poulos CX (2007). Antagonista D2 poprawia nagradzanie i gruntowanie
    skutki epizodu hazardu u patologicznych hazardzistów. Neuropsychopharmacology 32: 1678–1686. | Artykuł | PubMed | ISI | ChemPort |
64. Zeeb
    FD, Robbins TW, Winstanley CA (2009). Serotonergiczny i dopaminergiczny
    modulacja zachowań hazardowych oceniana przy użyciu nowego hazardu szczurów
    zadaniem. Neuropsychopharmacology 34: 2329–2343. | Artykuł | PubMed | ISI | ChemPort |
65. Zlomke KR, Dixon MR (2006). Modyfikacja preferencji automatów do gier za pomocą paradygmatu dyskryminacji warunkowej. J Appl Beh Anal 39: 351–361. | Artykuł | ISI |