Ciężkość hazardu prognozuje odpowiedź śródmózgowia na wyniki zbliżone do omyłek (2010)

J Neurosci. 2010 May 5;30(18):6180-7. doi: 10.1523/JNEUROSCI.5758-09.2010.

Pogoń za HW1, Clark L.

Autor informacji

  • 1Szkoła Psychologii, Uniwersytet w Nottingham, Nottingham NG7 2RD, Wielka Brytania.

Abstrakcyjny

Hazard to powszechna aktywność rekreacyjna, która u części osób staje się dysfunkcjonalna, przy czym w DSM „patologiczny hazard” jest uważany za najpoważniejszą formę. Podczas hazardu gracze doświadczają szeregu zniekształceń poznawczych, które sprzyjają przecenianiu szans na wygraną. Uważa się, że wyniki bliskie brakowi napędzają te zniekształcenia. Zaobserwowaliśmy wcześniej, że w badaniu z udziałem zdrowych ochotników prawie nietrafione rekrutowały nakładające się obwody do zwycięstw pieniężnych (Clark i in. 2009).

W niniejszym badaniu starano się rozszerzyć te obserwacje na regularnie uprawiających hazard i powiązać reakcje mózgu ze wskaźnikiem intensywności hazardu. Dwudziestu regularnych graczy, o różnym zaangażowaniu, od graczy rekreacyjnych po prawdopodobnych patologicznych hazardzistów, zostało przeskanowanych podczas wykonywania uproszczonego zadania na automacie, które zapewniało sporadyczne wygrane pieniężne, a także wyniki prawie i całkowicie nieprzynoszące wygranej. W całej grupie wyniki bliskie wyniku były powiązane ze znaczącą reakcją w prążkowiu brzusznym, która była również związana ze zwycięstwami pieniężnymi. Nasilenie hazardu, mierzone za pomocą ekranu hazardu South Oaks, przewidywało większą reakcję dopaminergicznego śródmózgowia na prawie nietrafione wyniki. Efekt ten utrzymał się po kontrolowaniu chorób współistniejących, które występowały u regularnych hazardzistów. Nasilenie hazardu nie przewidywało reakcji związanych z wygraną w śródmózgowiu ani gdzie indziej.

Wyniki te pokazują, że zdarzenia, które niemal nie doprowadziły do ​​skutku podczas hazardu, u zwykłych graczy angażują obwody mózgowe związane z nagrodami. Związek z nasileniem hazardu w śródmózgowiu sugeruje, że wyniki bliskie pomyłki mogą zwiększać transmisję dopaminy w zaburzeniach hazardu, co rozszerza neurobiologiczne podobieństwa między patologicznym hazardem a uzależnieniem od narkotyków.

Słowa kluczowe: Hazard, funkcje poznawcze, uzależnienia, dopamina, prążkowie, śródmózgowie

Wprowadzenie

Hazard to forma rozrywki, która u niektórych osób może stać się niefunkcjonalna: „patologiczny hazard” to zaburzenie kontroli impulsów według klasyfikacji DSM-IV (Amerykańskie Towarzystwo Psychiatryczne, 2000) z objawami obejmującymi odstawienie i tolerancję (Potenza, 2006). Coraz liczniejsze dane wskazują na zmiany neurobiologiczne w mózgu układu nagrody u problemowych hazardzistów (Reuter i in., 2005, Tanabe i in., 2007, Potenza, 2008). Na przykład badanie fMRI wykorzystujące zadanie zgadywania dotyczące wygranych i przegranych pieniężnych wykazało osłabienie aktywności związanej ze zwycięstwem w prążkowiu brzusznym i przyśrodkowej korze przedczołowej (PFC) u patologicznych hazardzistów (Reuter i in., 2005). Podobne zmiany opisano u osób nadużywających narkotyków (Goldstein i wsp., 2007, Wrase i in., 2007) i uważa się, że wskazują na rozregulowanie wkładu dopaminergicznego do tych struktur. Dopaminergiczne zaangażowanie w hazard potwierdzają doniesienia o problemowym hazardzie jako efekcie ubocznym leków u pacjentów z chorobą Parkinsona (Dodd i in., 2005, Steeves i in., 2009).

Dotychczasowe badania neuroobrazowe dotyczące problematycznego hazardu pomijały złożone procesy poznawcze, których często doświadczają gracze (Ladouceur i Walker, 1996). W grach losowych, takich jak ruletka czy loteria, gracze często błędnie postrzegają pewien poziom zaangażowania umiejętności („iluzja kontroli”) (Langera, 1975). Te zniekształcenia poznawcze częściej występują u problemowych hazardzistów (Miller i Currie, 2008) i są bezpośrednio wspierane przez pewne cechy gier hazardowych (Griffiths, 1993), w tym obecność sytuacji bliskich wygranej: wyników nieprzewidujących wygranej, które są zbliżone do jackpota. Prawie nietrafione sytuacje mogą promować kontynuację hazardu pomimo ich obiektywnego statusu braku wygranej (przegranej) (Kassinove i Schare, 2001, Cote i in., 2003). Mechanizmy neuronowe leżące u podstaw efektów sytuacji potencjalnie nieudanych mają szersze znaczenie dla zrozumienia uczenia się przez wzmacnianie: w grach wymagających umiejętności (np. system uczenia się przez wzmacnianie może z pożytkiem przypisać wartość tym wynikom. Jednakże w grach losowych sytuacje, w których możliwe są wypadki nie wskazują na przyszły sukces, a ich siła sugeruje, że gry hazardowe mogą wykorzystywać mechanizmy mózgowe, które w naturalny sposób radzą sobie z sytuacjami wymagającymi umiejętności (Clark, 2010).

Wykonując zadanie na automacie u zdrowych ochotników, odkryliśmy, że sytuacje grożące wypadkiem były powiązane ze znaczną aktywnością obszarów mózgu (prążkowie brzuszne, wyspa przednia), które reagowały na wygrane pieniężne (Clark i in., 2009). Niniejsze badanie miało na celu rozszerzenie tych obserwacji na grupę regularnych graczy. Po pierwsze, chcieliśmy potwierdzić nasze odkrycie, że prawie niemożliwe wyniki rekrutowałyby elementy mózgowego systemu nagrody u regularnych hazardzistów. Po drugie, staraliśmy się zidentyfikować obszary w tym systemie, w których aktywność mózgu podczas hazardu była powiązana z intensywnością hazardu. Chociaż w poprzednich badaniach fMRI badano problematyczny hazard przy użyciu metod kontroli przypadków, coraz częściej uznaje się, że zaburzenia związane z hazardem mają charakter wymiarowy: gracze, którzy nie spełniają kryteriów DSM, często opisują oczywiste szkody związane z hazardem (np. zadłużenie, konflikty interpersonalne), a te szkody stale rosną wraz z hazardem (np. częstotliwość lub wydatki na hazard) (Currie i in., 2006). Aby odzwierciedlić to kontinuum zaburzonego hazardu, zastosowaliśmy regresję wokselową w celu zidentyfikowania obszarów mózgu, w których aktywność związaną z wygraną i prawie przegraną przewidywano na podstawie indywidualnych różnic w nasileniu hazardu.

Metody

Uczestnicy

Regularnie uprawiających hazard (n=24, 3 kobiety) rekrutowano za pomocą ogłoszeń. Czterech pacjentów wykluczono z analizy z powodu nadmiernego ruchu podczas skanowania, pozostawiając zgłoszoną wielkość grupy wynoszącą 20 (2 kobiety). Pacjenci wzięli udział w sesji skanowania fMRI w Wolfson Brain Imaging Centre w Cambridge w Wielkiej Brytanii. Protokół został zatwierdzony przez Komisję ds. Etyki Badań w Norfolk i Norwich (COREC 06/Q0101/69), a wszyscy ochotnicy wyrazili pisemną świadomą zgodę. Wolontariusze otrzymali zwrot kosztów w wysokości 40 funtów i mieli możliwość wygrania dalszych pieniędzy za wykonanie zadania (bez wiedzy badanych była to stała kwota 15 funtów).

Zachowanie związane z hazardem oceniano za pomocą skali SOGS (Lesieur i Blume, 1987), 16-punktowa skala samoopisu oceniająca podstawowe objawy i negatywne konsekwencje hazardu (np. pogoń za stratą, pożyczanie pieniędzy, kłamstwa na temat hazardu, konflikt rodzinny). Przed sesją skanowania badani uczestniczyli w sesji przesiewowej obejmującej ustrukturyzowany wywiad psychiatryczny z psychologiem ze stopniem doktora (Structured Clinical Interview for DSM-IV Axis I Disorders; SCID) (First i in., 1996). Biorąc pod uwagę częste współwystępowanie problemowego hazardu i innych problemów psychicznych (Kessler i in., 2008), zdecydowaliśmy się tolerować współistniejące choroby psychiczne, aby uniknąć nadmiernego doboru próby niereprezentatywnej klinicznie. Do chorób współistniejących zaliczały się: obecna dystymia i/lub narkotykowe zaburzenia nastroju (n=5), duża depresja trwająca całe życie (n=4), obecna choroba afektywna dwubiegunowa (n=1), zaburzenia lękowe lub paniczne (n=2 ), dożywotnie uzależnienie od narkotyków (n=3), obecne nadużywanie alkoholu/narkotyków (n=8), aktualne uzależnienie od alkoholu (n=1). Trzej badani otrzymywali obecnie leki psychotropowe (leki przeciwdepresyjne n=2, benzodiazepiny n=1). Ponadto analiza moczu (SureStep™, Bedford, Wielka Brytania) przeprowadzona w dniu badania fMRI wykazała pozytywne testy na obecność konopi indyjskich (THC) u 4 uczestników. Do ilościowego określenia aktualnych objawów psychiatrycznych wykorzystano kwestionariusze samoopisowe: Inwentarz Depresji Becka (wersja 2) (Beck i wsp., 1996), Inwentarz Lęku Becka (BAI) (Beck i wsp., 1988), Skala samoopisu ADHD u dorosłych (Kessler i in., 2005), Padwa Inwentarz objawów OCD (Burns i in., 1996) oraz Kwestionariusz Używania Alkoholu (AUQ) (Townshend i Duka, 2002).

Procedura

Podczas skanowania fMRI badani ukończyli 3 bloki po 60 prób w zadaniu na automacie (Clark i in., 2009), trwający około 45 minut. Badani byli przećwiczeni w wykonywaniu zadania (10 prób z 2 hipotetycznymi zwycięstwami) przed wejściem do skanera, a podczas skanowania odpowiedzi rejestrowano za pomocą przycisku. Struktura próbna i ekran wyświetlacza są wyświetlane w Rysunek 1. Podczas każdej próby na ekranie prezentowane są dwa bębny, z widoczną centralnie poziomą „linią wygrywającą”. Na każdym bębnie wyświetlanych jest sześć ikon w tej samej kolejności. Na początku zadania skanowania wybrano sześć ikon spośród 16 alternatywnych opcji, aby zwiększyć poczucie zaangażowania.

Rysunek 1 

Projekt zadania. Zadanie automatu do gry składa się z dwóch bębnów, z sześcioma identycznymi ikonami gry wyświetlanymi na każdym bębnie oraz poziomą „linią wygrywającą” na środku ekranu. W przypadku prób z białym tłem ekranu (jak pokazano) ochotnik ...

Każda próba przebiegała w następujący sposób: podczas fazy selekcji wybrano jedną z sześciu ikon na lewym bębnie (faza selekcji; Stały czas trwania 5 s). Po dokonaniu selekcji prawy bęben kręcił się przez 2.8–6 s (faza przewidywania) i zwolnił do zatrzymania, rozpoczynając faza wynikowa (4s stałe). Na koniec każdej próby następowała przerwa między próbami o zmiennym czasie trwania (2-7 s). W fazie wyniku, jeśli prawy bęben zatrzymał się na wybranej ikonie (tj. na linii wypłaty wyświetliły się pasujące ikony), przyznana została wygrana w wysokości 0.50 GBP; wszystkie inne wyniki nic nie dały. Próby, w których prawy bęben zatrzymywał się o jedną pozycję powyżej lub poniżej linii wygrywającej, określano jako „near-miss”. Próby zakończone niepowodzeniem, w których bęben zatrzymał się na jednej z trzech pozostałych pozycji (tj. na więcej niż jednej pozycji na linii wygrywającej), zostały określone jako „pełne chybienia”. Podczas fazy selekcji, w próbach z białym tłem ekranu, uczestnik wybierał ikonę odtwarzania za pomocą dwóch przycisków do przewijania kształtów i trzeciego przycisku w celu potwierdzenia wyboru (badania wybrane przez uczestników) w oknie 5s. Podczas prób z czarnym tłem ekranu komputer wybierał ikonę odtwarzania, a osoba badana musiała potwierdzić wybór poprzez naciśnięcie trzeciego przycisku w oknie 5s (próby wybrane komputerowo). Badania wybrane przez uczestników (n=90) i badania wybrane przez komputer (n=90) przedstawiono w ustalonej kolejności pseudolosowej. Jeśli wybór/potwierdzenie nie zostało zakończone w ciągu 5 sekund, pojawi się komunikat „Za późno!” został wyświetlony komunikat, po czym nastąpiła przerwa między próbami. Wyniki pseudorandomizowano, aby zapewnić odpowiednią liczbę zwycięstw (1/6, łącznie 30 = 15 funtów), sytuacji grożących wypadkiem (2/6, łącznie 60) i pełnych nieudanych prób (3/6, łącznie 90).

W 1/3 badań subiektywną ocenę uzyskano w dwóch punktach podczas badania, stosując 21-punktową wizualną skalę analogową wyświetlaną na ekranie. Po selekcji badani oceniali „Jak oceniasz swoje szanse na wygraną?” a po wynikach badani oceniali: „Jak bardzo chcesz nadal grać w tę grę?”. Na subiektywne oceny nie nałożono żadnego limitu czasowego. Dane z subiektywnych ocen przeliczono na standaryzowany wynik z, w oparciu o średnią i odchylenie standardowe każdej osoby dla tej oceny, aby uwzględnić zmienność zakotwiczenia u poszczególnych osób. Subiektywne oceny analizowano za pomocą testów t dla par (dla „szans na wygraną”) i analizy wariancji z powtarzanymi pomiarami („kontynuuj grę”) z wynikiem (3 poziomy: wygrana, prawie nieudany, całkowity brak) i kontrolą ( 2 poziomy: wybrany przez uczestnika, wybrany przez komputer) jako czynniki.

Procedura obrazowania

Skanowanie przeprowadzono na magnesie Siemens TimTrio 3 Tesla, stosując 32-plasterkową sekwencję osiowo ukośną, z czasem powtarzania 2 s (TE 30 ms, kąt odchylenia 78°, rozmiar woksela 3.1 × 3.1 × 3.0 mm, rozmiar matrycy 64 × 64, pole widok 201 mm × 201 mm, szerokość pasma 2232 Hz/piks.). Zakończono trzy serie po 60 prób (630 powtórzeń), przy czym na początku każdej serii odrzucono 6 skanów fikcyjnych, aby umożliwić uzyskanie efektów równowagi. Po przebiegach funkcjonalnych uzyskano obraz strukturalny o wysokiej rozdzielczości, przygotowany za pomocą magnetyzacji, do szybkiej akwizycji gradientu echa (MP-RAGE) w celu wykorzystania w normalizacji przestrzennej.

Dane FMRI analizowano przy użyciu SPM5 (statystyczne mapowanie parametryczne, Wellcome Department of Cognitive Neurology, Londyn, Wielka Brytania). Przetwarzanie wstępne obejmowało korekcję taktowania plasterka, ponowne ustawienie wewnątrz obiektu, normalizację przestrzenną i wygładzanie przestrzenne przy użyciu jądra Gaussa o średnicy 10 mm. Parametry ruchu badanych sprawdzano pod kątem nadmiernego ruchu (określanego jako > 5 mm w biegu), co skutkowało wykluczeniem 4 uczestników (1 kobiety) z całej analizy. Szeregi czasowe poddano filtrowaniu górnoprzepustowemu (128 s). Objętości znormalizowano do szablonów Międzynarodowego Konsorcjum Mapowania Mózgu (ICBM), które są zbliżone do Talairach i Tournoux (1988) przestrzeni, przy użyciu macierzy obliczonej poprzez normalizację segmentowanego obrazu strukturalnego MP-RAGE dla każdego pacjenta na szablonach istoty szarej i białej ICBM.

W każdym badaniu modelowano kanoniczną funkcję odpowiedzi hemodynamicznej (HRF) na początku fazy selekcji, fazy przewidywania i fazy wyniku, aby zminimalizować niewyjaśnioną wariancję w macierzy projektu. Aby przeanalizować reakcje mózgu związane z wynikami, zdarzenia podzielono na 8 typów prób, obejmujących 2 (do wyboru: wybrany przez uczestnika, wybrany przez komputer) na 4 (wygrana, prawie nieudany przed linią wygrywającą, prawie chybiony poza linią wygrywającą, całkowicie chybiony) projekt czynnikowy. Parametry ruchu wynikające z ponownego wyrównania uwzględniono w matrycy projektu jako współzmienne nieistotne. HRF zastosowano jako współzmienną w ogólnym modelu liniowym i uzyskano oszacowanie parametrów dla każdego woksela, dla każdego typu zdarzenia, odzwierciedlając siłę kowariancji między danymi a kanonicznym HRF. Obrazy kontrastowe obliczono pomiędzy szacunkami parametrów z różnych typów prób, a następnie poszczególne obrazy kontrastowe wzięto do analizy grupowej drugiego poziomu efektów losowych.

Obliczono cztery kontrasty, aby ocenić reakcje mózgu związane z wynikami w całej grupie regularnych graczy: 1) Wszystkie wygrane pieniężne (tj. próby wybrane zarówno przez uczestników, jak i komputer) minus wszystkie wyniki, w których nie wygrano. 2) Prawie chybione wyniki (zarówno w badaniach wybranych przez uczestników, jak i przez komputer) minus wyniki całkowicie chybione (zarówno w badaniach wybranych przez uczestników, jak i przez komputer). 3) Sytuacja grożąca wypadkiem w wyniku interakcji kontroli osobistej: obszary rekrutowane w różny sposób w przypadku sytuacji potencjalnie nieudanych w porównaniu z sytuacjami całkowitymi, jako funkcja uczestnika w porównaniu z kontrolą komputera (tj. 1, -1, -1, 1). 4) Wygrana aktywność w próbach wybranych przez uczestników minus aktywność wygrana w próbach wybranych przez komputer. Aby zbadać te efekty w funkcji nasilenia hazardu, przeprowadzono regresję jednoczynnikową w oparciu o woksele, stosując wynik SOGS jako zmienną predykcyjną. Biorąc pod uwagę nasze aprioryczne hipotezy dotyczące roli układu nagrody w mózgu w zniekształceniach hazardu i problematycznym hazardzie, wdrożyliśmy kontrast wygranych (wszystkie wygrane pieniężne minus wszystkie niewygrane, próg pFWE<05 skorygowane) z naszego poprzedniego badania (Clark i in., 2009) jako maskę dla tych kontrastów, a także analizy regresji przy użyciu narzędzia PickAtlas (Maldjian i in., 2003). Te analizy obszarów zainteresowania ustalono na poziomie p < 05 skorygowanym o wielokrotne porównania przy użyciu teorii pola losowego (Worsley i in., 1996), tj. skorygowany błąd rodzinny (FWE), z progiem klastra wynoszącym 10 wokseli, aby zmniejszyć odsetek wyników fałszywie dodatnich (Forman i in., 1995). Ten próg klastra został wybrany na tej podstawie, że najmniejszy obszar będący przedmiotem zainteresowania a priori (istota czarna śródmózgowia / brzuszny obszar nakrywkowy) ma szacunkową wielkość 20–25 wokseli (Duzel i in., 2009). Z aktywowanych ognisk wyodrębniono zmianę sygnału za pomocą narzędzia MARSBAR (Brett i in., 2002) w celu wykreślenia danych. Analizy całego mózgu przedstawiono także przy zastosowaniu progu eksploracyjnego p<001 bez korekty.

Efekt

Różnice w ciężkości hazardu

Regularnie uprawiającymi hazard byli głównie mężczyźni (n=18), średni wiek 33.7 (odchylenie standardowe 1.8), średnia lat nauki 14.5 (odchylenie standardowe 0.5) i średni pełny IQ szacowany przez NART wynoszący 111.5 (odchylenie standardowe 7.3). Preferowaną formą hazardu w tej grupie były zakłady sportowe poza torem (wyścigi konne lub piłka nożna), ale powszechne były także automaty do gier, karty i loterie (zob. Dodatkowa tabela 1). Wszyscy badani z wyjątkiem jednego byli obecnie aktywnymi hazardzistami i grali co najmniej raz w tygodniu w preferowaną przez siebie formę hazardu; uczestnik, który nie uprawiał już hazardu, był abstynentem przez rok. Trzynaście osób z grupy osiągnęło próg SOGS >=5 dla prawdopodobnego patologicznego hazardu (ogólny zakres 0-20, średnia 7.25, mediana 6.5) (patrz Dodatkowa figura 1). Maksymalne wydatki jednego dnia wahały się od 10–100 funtów (n=5), 100–1000 funtów (n=8), 1000–10,000 5 funtów (n=10,000) do ponad 2 XNUMX funtów (n=XNUMX) ). Dane opisowe dotyczące kwestionariuszowych miar objawów klinicznych podano w Dodatkowa tabela 2.

Subiektywne oceny podczas zadania na automacie

Oceny po selekcji „Jak oceniasz swoje szanse na wygraną?” były istotnie wyższe w badaniach wybranych przez uczestników w porównaniu z badaniami wybranymi komputerowo (t(19)=5.2, p<0.001). Ten efekt kontroli osobistej został osłabiony w zależności od nasilenia hazardu mierzonego za pomocą SOGS (r20=−0.53, p=0.016). Oceny po wynikach: „Jak bardzo chcesz nadal grać?” analizowano za pomocą dwukierunkowej ANOVA, aby ujawnić główny efekt informacji zwrotnej (F(2,38)=40.179, p<0.001), brak głównego efektu sprawczości (F(1,19)<1) oraz sprawczość poprzez informację zwrotną interakcja (F(2,38)=3.604, p=0.037) (por Dodatkowa tabela 3). Zwycięstwa wybrane przez uczestników były oceniane wyżej niż zwycięstwa wybrane komputerowo (t(19)=2.199, p=0.040), ale osobista kontrola nie wpłynęła na oceny w przypadku sytuacji grożących wypadkiem (t(19)=−1.272, p=0.217 ) lub całkowity brak wyników (t(19)=−0.998, p=0.331). Oceny „Kontynuuj grę” były wyższe po wygranych w porównaniu z którymkolwiek rodzajem braku wygranej, niezależnie od osobistej kontroli (t(19)>3.889, p<0.002 we wszystkich przypadkach), podczas gdy sytuacje, w których doszło do sytuacji bliskiej i całkowitej nieudanej rozgrywki, nie różniły się w zależności od uczestnika - próby wybrane (t(19)=1.104, p=0.283) lub próby wybrane komputerowo (t(19)<1). Zatem nie było wykrywalnego wpływu wyników bliskich remisowi na oceny samoopisowe u regularnych graczy.

Odpowiedzi fMRI na skutki hazardu

Zidentyfikowano obszary mózgu wrażliwe na nieprzewidywalne zwycięstwa pieniężne, porównując wszystkie zwycięskie wyniki ze wszystkimi wynikami, które nie zakończyły się wygraną, w ramach niezależnego ROI określonego na podstawie kontrastu wygranych w naszym poprzednim badaniu (Clark i in., 2009). Zaobserwowano znaczącą zmianę sygnału w wielu obszarach związanych z uczeniem się poprzez nagrodę i wzmacnianie: prawe prążkowie brzuszne (skorupa) (pik woksel: x, y, z = 20, 10, -6, Z=3.66, 133 wokseli, pFWE=.029) i wzgórze (x, y, z = 2, −6, 2; Z=4.71, 14 wokseli, pFWE=.001), z ogniskami podprogowymi w lewym prążkowiu brzusznym (x, y, z = −16, 2, −6, Z=3.39, pFWE=,065), wyspa przednia obustronnie (x, y, z = 28, 20, −6, Z=3.46, pFWE=.054; x, y, z = 36, 16, −8, Z=3.36, pFWE=.070; x, y, z = −36, 18, −6, Z=3.47, sFWE= 052) i śródmózgowie proksymalnie do istoty czarnej / brzusznego obszaru nakrywkowego (SN/VTA) (x, y, z = −8, −20, −14, Z=3.36, pFWE=.071) (widoczne w Rysunek 2A, próg p<.001 dla celów wyświetlania). W niezależnym badaniu kontrastowym oceniano reakcje mózgu na sytuacje bliskie chybienia w porównaniu z całkowitymi chybieniami. Wystąpiła istotna zmiana sygnału w prawym prążkowiu brzusznym (skorupie) (x, y, z = 18, 6, −2, Z=3.67, 52 woksele, pFWE=.032) i lewy zakręt przyhipokampowy (BA 28) graniczący z prążkowiem (x, y, z = −16, −2, −10, Z=4.32, 27 wokseli, pFWE=.003) (patrz Rysunek 2B). Kontrasty zwycięstw wybranych przez uczestników i zwycięstw wybranych przez komputer oraz kontrast interakcji dla działań, w których doszło do sytuacji bliskiej chybienia, jako funkcja osobistej kontroli, nie spowodowały żadnej znaczącej aktywacji w masce ROI.

Rysunek 2 

A) Aktywacja związana z wygraną (wygrana > wyniki inne niż wygrana) u zwykłych graczy, przy użyciu maski obszaru zainteresowań aktywności wygrywającej z niezależnej próbki (Clark i in. 2009). Dla zilustrowania aktywność jest wyświetlana przy p<0.001 bez korekty, k=10 ...

Skutki nasilenia hazardu w odpowiedziach fMRI na wyniki hazardu

Dotkliwość hazardu (wynik SOGS) wprowadzono jako pojedynczy regresor w porównaniu wygranych pieniężnych minus wszystkie niewygrane, przy użyciu maski ROI zależnej od wygranej. Nie było znaczących wokseli, w przypadku których wynik SOGS przewidywałby wzrost lub spadek aktywności związanej ze zwycięstwem. Jednakże analiza regresji dla kontrastu sytuacji bliskiej-chybienia i całkowitego-chybienia wykazała, że ​​nasilenie hazardu SOGS było dodatnio powiązane z reakcją mózgu na skutki bliskie-nieudanego w śródmózgowiu (48 wokseli: x, y, z = -6, -18 , −16, Z=4.99, s. XNUMXFWE<.001; x, y, z = 10, -18, -12, Z=3.90, pFWE=.014) (patrz Rysunek 3). Ponadto zaobserwowaliśmy również, że nasilenie hazardu było ujemnie powiązane z reakcją mózgu na wyniki bliskiego zdarzenia w lewym jądrze ogoniastym (x, y, z = -12, 8, 6, Z = 3.91, 11 wokseli, pFWE=.013). Klaster ten znajdował się na grzbietowym końcu ROI, zachodząc na torebkę wewnętrzną i nie mogliśmy zidentyfikować aktywności związanej ze zwycięstwem (kontrast 1) lub prawie wypadkiem (kontrast 2) w tym skupieniu w obecnym zbiorze danych, nawet przy liberalnym próg (p<.005 nieskorygowany). Ponadto wyodrębniono sygnał z prążkowia brzusznego i skupisk śródmózgowia pozytywnie skorelowane z obiema wygranymi (r20=0.72, p<001) i wyniki bliskie braku (r20=0.43, p=06), jak widać z poprzednich badań (D'Ardenne i in., 2008, Schott i wsp., 2008, Kahnt i in., 2009). Dlatego chociaż ten szczyt ogoniasty osiągnął nasz próg istotności, jesteśmy ostrożni, jeśli chodzi o wnioskowanie o roli tego regionu w prawie nietrafionych grach hazardowych.

Rysunek 3 

A) Wpływ nasilenia hazardu (ekran hazardu South Oaks; SOGS) na aktywację związaną z sytuacją grożącą wypadkiem, w obrębie maski obszaru zainteresowania (wyświetlane przy p<0.001 bez korekty, k=10). B) Wyodrębniony sygnał dla kontrastu bliskiego braku minus całkowitego braku w ...

Wygładzające jądro (10 mm) zastosowane w naszej pierwotnej analizie ograniczyło naszą zdolność do rozwiązywania aktywacji w obrębie śródmózgowia. Przemodelowaliśmy dane fMRI przy użyciu mniejszego jądra wygładzającego o średnicy 4 mm. W analizie całego mózgu przy użyciu progu eksploracyjnego (p < 001 nieskorygowanego) dwie aktywacje w śródmózgowiu (x = -8, y = -18, z = -18, Z = 3.37, p <0.001; x = 12 , y = −16, z = −12, Z = 3.28, p=0.001) odzwierciedlało wpływ nasilenia hazardu SOGS na aktywację związaną z sytuacją grożącą wypadkiem (wyświetloną w Rysunek 4A przy progu p<.005 nieskorygowanym). Aktywacje te są zgodne ze złożonym sygnałem SN/VTA (Duzel i in., 2009).

Rysunek 4 

A) Związek między nasileniem hazardu (wynik SOGS) a aktywacją związaną z sytuacją grożącą wypadkiem (near-miss minus całkowite chybienie) w śródmózgowiu (z=-18 i z=-12), przy użyciu mniejszego (4 mm) jądra wygładzającego. Aktywność progowa przy p<0.005, nieskorygowana ...

U osób regularnie uprawiających hazard występowało wiele chorób współistniejących, które w umiarkowanym stopniu zależały od nasilenia hazardu. Aby zbadać, czy związek śródmózgowia był specyficznie powiązany z nasileniem hazardu, a nie z chorobami współistniejącymi, uwzględniliśmy ciągłe pomiary depresji (BDI), lęku (BAI), symptomatologii ADHD (ASRS), impulsywności (BIS), objawów OCD (skala Padwy ) i używanie/nadużywanie alkoholu (skala AUQ) jako dodatkowe regresory współzmiennych w regresji SOGS. W każdym przypadku aktywacja śródmózgowia (pik woksel: x = −6, y = −18, z = −16) dla związku SOGS była wykrywalna przy statystyce Z w zakresie 2.20–2.56 (p=014 do p=005 nieskorygowane). Natomiast negatywny związek między SOGS a aktywnością potencjalnie wypadkową w jądrze ogoniastym nie przetrwał w kontrolowaniu objawów depresji (BDI) i OCD (skala Padwy), przy liberalnym progu p < 0.05 nieskorygowanym.

Dane te wskazują, że w projekcie korelacyjnym silniejsza reakcja śródmózgowia na wyniki bliskie remisu była powiązana z zaburzeniami hazardu. Poprzednie badania kliniczno-kontrolne dotyczące patologicznych hazardzistów wskazują na ogólną sytuację osłabienie działalności związanej z nagrodami (Reuter i in., 2005). Aby zbadać tę widoczną rozbieżność, przeprowadziliśmy analizę post hoc między grupami, porównującą ogólną reakcję mózgu na nagrodę (wygrane minus wyniki, które nie zakończyły się wygraną) u naszych regularnych graczy z ochotnikami nieuprawiającymi hazardu z naszego poprzedniego badania (Clark i in., 2009). Przeprowadzono to jako analizę całego mózgu, stosując eksploracyjny próg istotności (p < 001 nieskorygowany). Zgodnie z Reuterem i wsp., regularnie uprawiający hazard wykazali słabszą reakcję na wygrane pieniężne w kilku obszarach wrażliwych na nagrody, w tym w prążkowiu i przedniej części kory obręczy (patrz Rysunek 4B i Dodatkowa tabela 5), po współzmiennictwie pod kątem różnic grupowych pod względem wieku. Nie było ogólnych różnic między grupami pod względem reakcji bliskiego braku. Model mieszany ANOVA danych subiektywnych ocen regularnie hazardzistów i zdrowych osób niegrających nie ujawnił żadnych znaczących różnic między grupami, chociaż w szczególności w połączonej grupie (n=34) wystąpił marginalnie istotny wpływ wybranego przez uczestnika zdarzenia bliskiego zdarzenia wyniki zwiększające ocenę „Kontynuuj grę” (t(33)=1.87, p=07) w stosunku do wybranych przez uczestnika pełnych chybień (patrz Materiał uzupełniający i tabela uzupełniająca 6).

Dyskusja

W niniejszym badaniu zbadano reakcje mózgu podczas wykonywania zadania na skomputeryzowanym automacie do gier w grupie regularnych graczy, których zaangażowanie było różne – od graczy rekreacyjnych i towarzyskich po hazardzistów o umiarkowanym nasileniu i prawdopodobnych patologicznych. Nieprzewidywalne zwycięstwa pieniężne w zadaniu zrekrutowały sieć regionów wrażliwych na nagrody, w tym prążkowie brzuszne. Nasze zadanie umożliwiło ponadto bezpośrednie porównanie bliski miss z którym nie wygrywa pełna chybienie nie wygrane, a ten kontrast ujawnił reakcję na sytuacje bliskie chybienia w obszarach prążkowia, które również reagowały na zwycięstwa, pomimo obiektywnego statusu tych wyników bez wygranej. Ta analiza dotycząca osób regularnie uprawiających hazard poszerza nasze najnowsze ustalenia dotyczące zdrowych ochotników, którzy umiarkowanie angażują się w hazard (Clark i in., 2009), podkreślając rekrutację obwodów nagrody w mózgu na podstawie wyników prawie nieudanych. Konkretnym celem niniejszego badania było powiązanie tych odpowiedzi fMRI z indywidualną zmiennością nasilenia hazardu, aby zbadać znaczenie tych reakcji dla powstającej literatury na temat neurobiologii problemowego hazardu (Reuter i in., 2005, Potenza, 2008). Wyniki naszego indeksu nasilenia hazardu (SOGS) wahały się od 0 do 19 (patrz Dodatkowa figura 1), z wynikiem 5 wskazującym na prawdopodobieństwo patologicznego hazardu. Podkreśla to ciągły charakter szkód związanych z hazardem w populacji nieklinicznej (Currie i in., 2006) i wskazuje, że metoda analizy oparta na regresji jest odpowiednia do badania neuronalnych markerów zaburzeń hazardowych. Chociaż wynik SOGS nie był powiązany z reakcją mózgu na wygrane pieniężne, nasilenie hazardu przewidywano na podstawie reakcji neuronalnej śródmózgowia na prawie nietrafione wyniki. Aktywacja ta zachodziła w pobliżu jąder dopaminergicznych w SN/VTA, co zostało dodatkowo potwierdzone przez ponowną analizę naszych danych przy użyciu mniejszego (4 mm) jądra wygładzającego (Bunzeck i Duzel, 2006, D'Ardenne i in., 2008, Murray i in., 2008, Shohamy i Wagner, 2008, Duzel i in., 2009). Co więcej, związku między aktywnością śródmózgowia a występowaniem sytuacji grożących wypadkiem i nasileniem hazardu nie można łatwo wyjaśnić innymi objawami klinicznymi (depresja, impulsywność, zaburzenia obsesyjno-kompulsyjne, używanie alkoholu), które są umiarkowanie częste u osób regularnie uprawiających hazard (Kessler i in., 2008).

Obserwowane powiązanie śródmózgowia jest zgodne z rolą transmisji dopaminy w zaburzeniach hazardu, na co wskazują wcześniejsze badania markerów obwodowych (Bergh i in., 1997, Meyer i in., 2004) oraz zjawisko patologicznego hazardu wywołanego lekami w chorobie Parkinsona (Dodd i in., 2005, Steeves i in., 2009). Zespół ten jest szczególnie powiązany z lekami będącymi agonistami dopaminy preferującymi D3 i warto zauważyć, że receptory D3 są liczne w ludzkim SN (Gurewicz i Joyce, 1999). Zdolność wyników bliskich wypadkowi do zwiększenia transmisji dopaminy u hazardzistów z poważniejszymi problemami może leżeć u podstaw siły tych wyników w zakresie ożywienia hazardu (Kassinove i Schare, 2001, Cote i in., 2003, Clark i in., 2009). Badania elektrofizjologiczne rejestrujące neurony śródmózgowia wykazały dobrze znaną rolę tego układu w sygnalizowaniu nagrody i kodowaniu błędów przewidywania nagrody (Schultz, 2002, Montague i in., 2004). Badania neuroobrazowania u ludzi potwierdzają reakcje BOLD śródmózgowia w zadaniach z nagrodami pieniężnymi (np Bjork i in., 2004, D'Ardenne i in., 2008, Schott i wsp., 2008), co koreluje z bezpośrednim wskaźnikiem uwalniania dopaminy w prążkowiu (wypieranie [11C]rakloprydu) (Schott i wsp., 2008). Z pewnością jest prawdopodobne, że błędy w przewidywaniu nagrody powstały w próbach bliskich chybieniu w bieżącym zadaniu: pozytywny błąd przewidywania pojawia się, gdy bęben zwalnia, a osoba badana przewiduje zwycięski wynik. Bezpośrednio po tym następuje negatywny błąd przewidywania, ponieważ bęben zatrzymuje się o jedną pozycję od zwycięskiej linii wygrywającej. Najnowsze dane wskazują, że sygnał BOLD śródmózgowia może być szczególnie powiązany z dodatnimi błędami przewidywania (D'Ardenne i in., 2008), zgodny z bardziej ogólnym stylem graczy, polegającym na przecenianiu swoich szans na wygraną (Ladouceura i Walkera 1996). Dwa kolejne aspekty odpalania śródmózgowia widoczne w danych elektrofizjologicznych mogą mieć znaczenie dla bieżących wyników fMRI. Po pierwsze, neurony śródmózgowia wykazują generalizację, w wyniku której reagują na bodźce podobne do tych, które przewidują nagrodę (Tobler i in., 2005, Shohamy i Wagner, 2008). Można sprawdzić hipotezę, że problemowi hazardziści wykazują nadmierne uogólnienie bodźców przewidujących nagrodę, za pośrednictwem nadreaktywności śródmózgowia. Po drugie, neurony śródmózgowia mogą wykazywać kodowanie adaptacyjne w ramach zadania, w którym ich maksymalna odpowiedź jest skalowana do dostępnej nagrody (Tobler i in., 2005). Może to wyjaśniać, dlaczego nie zaobserwowaliśmy związku śródmózgowia z intensywnością hazardu i wynikami wygranych, pomimo ogólnej reakcji śródmózgowia na wygrane. Nie wykazaliśmy jednak wyraźnie, że jest to istotne różnica w sile stowarzyszenia SOGS-midbrain w próbach prawie nieudanych i wygranych. Od pozytywnej linii trendu w Rysunek 3Cmożna sobie wyobrazić, że w większej próbie można wykryć powiązanie SOGS-śródmózgowie w celu uzyskania zwycięskich wyników.

Doniesiono o poprzednim badaniu kliniczno-kontrolnym z udziałem patologicznych hazardzistów zredukowany POgrubiony sygnał w prążkowiu brzusznym i przyśrodkowej PFC w odpowiedzi na wygrane pieniężne (Reuter i in., 2005). Odkrycie to zinterpretowano jako dowód na patologiczny hazard z niedoborem nagrody, w którym hipoaktywny system nagród zwiększa podatność na szereg uzależnień (Bowirrat i Oscar-Berman, 2005). Zadanie zastosowane w Reuter et al. badanie polegało na prostym zgadywaniu dwóch możliwości i prawdopodobnie nie wywołało złożonych zniekształceń prawdopodobieństwa i postrzegania umiejętności, które są kluczowe dla zachowań związanych z hazardem (Ladouceur i Walker, 1996, Clark, 2010). Przeprowadziliśmy analizę międzygrupową, porównując regularnych graczy biorących udział w niniejszym badaniu z ochotnikami umiarkowanie zaangażowanymi w hazard z naszego poprzedniego badania (Clark i in., 2009). Chociaż obwód powiązany z wygranymi pieniężnymi był uderzająco podobny w obu grupach, regularnie grający gracze wykazali osłabioną reakcję na wygraną, która była znacząca w prążkowiu brzusznym i przyśrodkowej PFC, co potwierdza Reuter i in. (2005). Co najważniejsze, obecne dane pokazują, że ten stan ogólnego niedoboru nagrody jest powiązany nadmierny rekrutacja obwodów nagrody w mózgu w warunkach zniekształcenia poznawczego (near-miss), które zmienia się w zależności od nasilenia hazardu. Jest prawdopodobne, że te dwa efekty zniosły się w międzygrupowym porównaniu aktywności bliskiej sytuacji, w której nie zaobserwowano żadnych różnic.

Godne uwagi są dwa kolejne punkty porównania z naszym poprzednim badaniem. Po pierwsze, nasze wcześniejsze badanie wykazało interakcję między sytuacjami grożącymi wypadkami a kontrolą osobistą w przyśrodkowym PFC (Clark i in., 2009). Nie byliśmy w stanie udowodnić tego efektu interakcji u osób regularnie uprawiających hazard. Rzeczywiście, regularnie grający nie wykazali znaczącej rekrutacji tego regionu nawet w podstawowym kontraście wygranej, a badania neuropsychologiczne wskazują na specyficzne upośledzenie sond środkowej integralności PFC u problemowych hazardzistów (Goudriaan i in., 2006, Lawrence i in., 2009). Nasze poprzednie badanie również wskazywało na kluczową rolę wyspy w motywacyjnym działaniu sytuacji, w których doszło do sytuacji grożącej wypadkiem. W niniejszym badaniu aktywacje wysp ograniczały się do ogólnego kontrastu wygranej, na poziomie tuż poniżej istotności FWE, a reakcje te nie różniły się w zależności od nasilenia hazardu. Wierzymy, że te reakcje wysp przekazują informacje o fizjologii obwodowej (np. zwiększeniu tętna) podczas hazardu (np Craig, 2003), a wywołanie tego pobudzenia u regularnych graczy, którzy mają duże doświadczenie w grach wymagających dużej stymulacji, może być trudniejsze. Badania psychofizjologiczne przeprowadzone na zwykłych graczach wykazały jakościowe różnice pomiędzy hazardem w warunkach laboratoryjnych i naturalistycznych (np. w kasynie) (Anderson i Brown, 1984, Meyer i in., 2004). Konieczne są przyszłe prace łączące fMRI i monitorowanie psychofizjologiczne, aby ocenić związek między wywołanym pobudzeniem a aktywnością mózgu podczas hazardu (por. Critchley i in., 2001).

Należy zwrócić uwagę na pewne ograniczenia obecnego badania. Po pierwsze, chociaż współzmienniliśmy kilka powszechnych chorób współistniejących, niektóre istotne schorzenia, w tym uzależnienie od nikotyny i zaburzenia osobowości (Cunningham-Williams i in., 1998) nie zostały ocenione. Po drugie, porównanie między grupami z naszym wcześniejszym badaniem nie było zaplanowane, a grupy nie były dobrze dopasowane pod względem wieku i płci. Dokonaliśmy współzmiennej pod kątem wieku, ale nie płci, ponieważ naszą grupę regularnych graczy stanowili prawie wyłącznie mężczyźni. Uzależnienie od hazardu częściej występuje u mężczyzn (Kessler i in., 2008), ale potrzebne są dalsze badania, aby sprawdzić, czy nasze efekty można uogólnić na hazardzistki. Po trzecie, oceny samoopisowe nie wykazały znaczącego subiektywnego efektu sytuacji, w których doszło do sytuacji potencjalnie nieudanej, u regularnych graczy. Jest to prawdopodobnie kwestia mocy statystycznej, biorąc pod uwagę kruchość ocen analogów wizualnych: w naszym poprzednim badaniu subiektywne efekty zaobserwowano w większym eksperymencie behawioralnym z udziałem 40 ochotników. W zbiorczej analizie dwóch zbiorów danych fMRI (n=34, zob. Dodatkowa tabela 6). Wreszcie, do naszego wniosku, że dopamina jest zaangażowana w ryzykowne sytuacje związane z hazardem, należy podchodzić z odpowiednią ostrożnością, biorąc pod uwagę pośredni charakter sygnału BOLD i ograniczoną rozdzielczość przestrzenną fMRI (patrz Duzel i in., 2009 do przeglądu). Inne neuroprzekaźniki związane z zachowaniami związanymi z hazardem, w tym serotonina, są obecne w śródmózgowiu i są modulowane przez bodźce motywacyjne, choć bez reakcji fazowych.Nakamura i in., 2008). Aby bezpośrednio zbadać te kwestie, potrzebne będą projekty wyzwań farmakologicznych; Na przykład, Zack i Poulos (2004) podali, że pośredni agonista dopaminy, amfetamina, zwiększa potrzebę hazardu i stronniczość uwagi u problemowych hazardzistów. Jedną z klinicznych konsekwencji takich odkryć jest to, że leki zmniejszające transmisję dopaminy mogą przynosić korzyści terapeutyczne w postaci zmniejszania zniekształceń poznawczych u problemowych hazardzistów.

Materiał uzupełniający

Supp1

Podziękowania

Wsparcie w ramach grantu projektowego od Rady ds. Badań Ekonomicznych i Społecznych oraz funduszu Responsibility in Gambling Trust dla LC i TW Robbins (RES-164-25-0010). Ukończono w Instytucie Neuronauki Behawioralnej i Klinicznej, przy wsparciu nagrody konsorcjum przyznanej przez Medical Research Council (Wielka Brytania) i Wellcome Trust. Jesteśmy wdzięczni uczestnikom oraz personelowi radiologicznemu w Wolfson Brain Imaging Centre w Cambridge w Wielkiej Brytanii

Referencje

  1. Amerykańskie Towarzystwo Psychiatryczne. Podręcznik diagnostyczny i statystyczny zaburzeń psychicznych – wersja tekstowa. 4. wyd. Amerykańskie Towarzystwo Psychiatryczne; Waszyngton, DC: 2000.
  2. Anderson G, Brown RI. Prawdziwy i laboratoryjny hazard, poszukiwanie wrażeń i podniecenie. Br. J. Psychol. 1984;75:401–410. [PubMed]
  3. Beck AT, Epstein N, Brown G, Steer RA. Inwentarz do pomiaru lęku klinicznego: właściwości psychometryczne. J Consult Clin Psychol. 1988;56:893–897. [PubMed]
  4. Beck AT, Steer RA, Brown GK. Podręcznik Inwentarza Depresji Becka-II. Korporacja Psychologiczna; San Antonio, Teksas: 1996.
  5. Bergh C, Eklund T, Sodersten P, Nordin C. Zmieniona funkcja dopaminy w patologicznym hazardzie. Psychol Med. 1997;27:473–475. [PubMed]
  6. Bjork JM, Knutson B, Fong GW, Caggiano DM, Bennett SM, Hommer DW. Aktywacja mózgu wywołana zachętą u młodzieży: podobieństwa i różnice między młodymi dorosłymi. J Neurosci. 2004; 24: 1793 – 1802. [PubMed]
  7. Bowirrat A, Oscar-Berman M. Związek między neurotransmisją dopaminergiczną, alkoholizmem i zespołem niedoboru nagrody. Am J Med Genet B Neuropsychiatra Genet. 2005;132:29–37. [PubMed]
  8. Brett M, Anton JL, Valabregue R, Poline JB. Analiza obszaru zainteresowania przy użyciu zestawu narzędzi SPM [abstrakt] NeuroImage. 2002;16
  9. Bunzeck N, Duzel E. Bezwzględne kodowanie nowości bodźców w istocie ludzkiej nigra / VTA. Neuron. 2006; 51: 369 – 379. [PubMed]
  10. Burns GL, Keortge SG, Formea ​​GM, Sternberger LG. Rewizja Padewskiego Inwentarza objawów zaburzeń obsesyjno-kompulsywnych: rozróżnienie między zmartwieniami, obsesjami i kompulsjami. Zachowaj się tam jak należy. 1996;34:163–173. [PubMed]
  11. Clark L. Podejmowanie decyzji podczas hazardu: integracja podejścia poznawczego i psychobiologicznego. Philos Trans R Soc Lond B Biol Sci. 2010;365:319–330. [Artykuł bezpłatny PMC] [PubMed]
  12. Clark L., Lawrence AJ, Astley-Jones F, Grey N. Zaginione gry hazardowe zwiększają motywację do hazardu i rekrutują obwody mózgowe związane z wygraną. Neuron. 2009; 61: 481 – 490. [Artykuł bezpłatny PMC] [PubMed]
  13. Cote D, Caron A, Aubert J, Desrochers V, Ladouceur R. Near wygrywa przedłużoną grę hazardową na terminalu loterii wideo. Stadnina J Gambl. 2003;19:433–438. [PubMed]
  14. Craig AD. Interocepcja: poczucie stanu fizjologicznego ciała. Curr Opin Neurobiol. 2003; 13: 500 – 505. [PubMed]
  15. Critchley HD, Mathias CJ, Dolan RJ. Aktywność neuronowa w ludzkim mózgu związana z niepewnością i pobudzeniem podczas oczekiwania. Neuron. 2001;29:537–545. [PubMed]
  16. Cunningham-Williams RM, Cottler LB, Compton WM, 3., Spitznagel EL. Podejmowanie ryzyka: problemowi hazardziści i zaburzenia zdrowia psychicznego – wyniki badania epidemiologicznego obszaru zlewni w St. Louis. Am J. Zdrowie publiczne. 1998;88:1093–1096. [Artykuł bezpłatny PMC] [PubMed]
  17. Currie SR, Hodgins DC, Wang J, el-Guebaly N, Wynne H, Chen S. Ryzyko szkody wśród graczy w populacji ogólnej jako funkcja poziomu uczestnictwa w działalności hazardowej. Uzależnienie. 2006;101:570–580. [PubMed]
  18. D'Ardenne K, McClure SM, Nystrom LE, Cohen JD. Odpowiedzi BOLD odzwierciedlające sygnały dopaminergiczne w ludzkim brzusznym obszarze nakrywkowym. Nauka. 2008; 319: 1264 – 1267. [PubMed]
  19. Dodd ML, Klos KJ, Bower JH, Geda YE, Josephs KA, Ahlskog JE. Patologiczny hazard spowodowany lekami stosowanymi w leczeniu choroby Parkinsona. Arch Neurol. 2005;62:1377–1381. [PubMed]
  20. Duzel E, Bunzeck N, Guitart-Masip M, Wittmann B, Schott BH, Tobler PN. Obrazowanie funkcjonalne ludzkiego dopaminergicznego śródmózgowia. Trendy Neurosci. 2009; 32: 321 – 328. [PubMed]
  21. Pierwszy MB, Spitzer RL, Gibbon M, Williams JBW. Ustrukturyzowany wywiad kliniczny dotyczący zaburzeń osi I DSM-IV, wersja dla lekarza. Amerykańska prasa psychiatryczna, Inc; Waszyngton: 1996.
  22. Forman SD, Cohen JD, Fitzgerald M, Eddy WF, Mintun MA, Noll DC. Poprawiona ocena znaczącej aktywacji w funkcjonalnym rezonansie magnetycznym (fMRI): zastosowanie progu wielkości klastra. Magn Reson Med. 1995;33:636–647. [PubMed]
  23. Goldstein RZ, Alia-Klein N, Tomasi D, Zhang L, Cottone LA, Maloney T, Telang F, Caparelli EC, Chang L, Ernst T, Samaras D, Giermkowie NK, Volkow ND. Czy zmniejszona wrażliwość kory przedczołowej na nagrodę pieniężną wiąże się z upośledzoną motywacją i samokontrolą w uzależnieniu od kokainy? Am J Psychiatry. 2007; 164: 43 – 51. [Artykuł bezpłatny PMC] [PubMed]
  24. Goudriaan AE, Oosterlaan J, de Beurs E, van den Brink W. Funkcje neurokognitywne w patologicznym hazardzie: porównanie z uzależnieniem od alkoholu, zespołem Tourette'a i normalnymi kontrolami. Uzależnienie. 2006;101:534–547. [PubMed]
  25. Griffiths M. Hazard na automatach owocowych: znaczenie cech strukturalnych. Stadnina J Gambl. 1993;9:101–120.
  26. Gurewicz EV, Joyce JN. Rozmieszczenie neuronów wyrażających receptor dopaminy D3 w ludzkim przodomózgowiu: porównanie z neuronami wyrażającymi receptor D2. Neuropsychofarmakol. 1999;20:60–80. [PubMed]
  27. Kahnt T, Park SQ, Cohen MX, Beck A, Heinz A, Wrase J. Łączność grzbietowa prążkowia-śródmózgowia u ludzi przewiduje, w jaki sposób wzmocnienia są wykorzystywane do podejmowania decyzji. J Cogn Neurosci. 2009;21:1332–1345. [PubMed]
  28. Kassinove JI, Schare ML. Wpływ sytuacji „niemalże nietrafionej” i „wielkiej wygranej” na wytrwałość w grze na automatach. Psychologia zachowań uzależniających. 2001;15:155–158. [PubMed]
  29. Kessler RC, Adler L, Ames M, Demler O, Faraone S, Hiripi E, Howes MJ, Jin R, Secnik K, Spencer T, Ustun TB, Walters EE. Skala samoopisu dorosłych ADHD Światowej Organizacji Zdrowia (ASRS): krótka skala przesiewowa do stosowania w populacji ogólnej. Psychol Med. 2005;35:245–256. [PubMed]
  30. Kessler RC, Hwang I, LaBrie R, Petukhova M, Sampson NA, Winters KC, Shaffer HJ. Patologiczny hazard DSM-IV w replikacji National Comorbidity Survey. Psychol Med. 2008;38:1351–1360. [Artykuł bezpłatny PMC] [PubMed]
  31. Ladouceur R, Walker M. Poznawcza perspektywa hazardu. W: Salkovskis PM, wyd. Trendy w terapiach poznawczych i behawioralnych. Wiley i synowie; Chichester, Wielka Brytania: 1996. s. 89–120.
  32. Langera EJ. Iluzja kontroli. J Pers Soc Psychol. 1975;32:311–328.
  33. Lawrence AJ, Luty J, Bogdan NA, Sahakian BJ, Clark L. Problemowi hazardziści mają takie same deficyty w zakresie impulsywnego podejmowania decyzji, jak osoby uzależnione od alkoholu. Uzależnienie. 2009;104:1006–1015. [Artykuł bezpłatny PMC] [PubMed]
  34. Lesieur HR, Blume SB. South Oaks Gambling Screen (SOGS): nowe narzędzie do identyfikacji patologicznych graczy. Am J Psychiatry. 1987; 144: 1184 – 1188. [PubMed]
  35. Maldjian JA, Laurienti PJ, Kraft RA, Burdette JH. Zautomatyzowana metoda badania neuroanatomicznego i cytoarchitektonicznego atlasu zbiorów danych fMRI. Neuroimage. 2003; 19: 1233 – 1239. [PubMed]
  36. Meyer G, Schwertfeger J, Exton MS, Janssen OE, Knapp W, Stadler MA, Schedlowski M, Kruger TH. Odpowiedź neuroendokrynna na hazard w kasynie u problemowych graczy. Psychoneuroendokrynologia. 2004;29:1272–1280. [PubMed]
  37. Miller NV, Currie SR. Analiza poziomu populacji Kanady dotycząca roli irracjonalnych przekonań związanych z hazardem i ryzykownych praktyk hazardowych jako korelatów intensywności hazardu i hazardu patologicznego. Stadnina J Gambl. 2008;24:257–274. [PubMed]
  38. Montague PR, Hyman SE, Cohen JD. Role obliczeniowe dopaminy w kontroli behawioralnej. Natura. 2004; 431: 760 – 767. [PubMed]
  39. Murray GK, Clark L, Corlett PR, Blackwell AD, Cools R, Jones PB, Robbins TW, Poustka L. Motywacja motywacyjna w psychozie pierwszego odcinka: badanie behawioralne. BMC Psychiatria. 2008;8:34. [Artykuł bezpłatny PMC] [PubMed]
  40. Nakamura K, Matsumoto M, Hikosaka O. Zależna od nagrody modulacja aktywności neuronalnej w jądrze szwu grzbietowego naczelnych. J Neurosci. 2008;28:5331–5343. [Artykuł bezpłatny PMC] [PubMed]
  41. Potenza MN. Czy zaburzenia uzależnienia powinny obejmować stany nie związane z substancją? Uzależnienie. 2006; 101 (Suppl 1): 142 – 151. [PubMed]
  42. Potenza MN. Neurobiologia patologicznego hazardu i narkomanii: przegląd i nowe odkrycia. Philos Trans R Soc Lond B Biol Sci. 2008; 363: 3181 – 3189. [Artykuł bezpłatny PMC] [PubMed]
  43. Reuter J, Raedler T, Rose M, Hand I, Glascher J, Buchel C. Patologiczny hazard wiąże się ze zmniejszoną aktywacją mezolimbicznego systemu nagrody. Nat Neurosci. 2005; 8: 147 – 148. [PubMed]
  44. Schott BH, Minuzzi L, Krebs RM, Elmenhorst D, Lang M, Winz OH, Seidenbecher CI, Coenen HH, Heinze HJ, Zilles K, Duzel E, Bauer A. Aktywacje mezolimbicznego funkcjonalnego rezonansu magnetycznego podczas oczekiwania na nagrodę korelują z nagrodami uwalnianie dopaminy w brzusznym prążkowiu. J Neurosci. 2008;28:14311–14319. [PubMed]
  45. Schultz W. Uzyskiwanie formalności z dopaminą i nagrodą. Neuron. 2002; 36: 241 – 263. [PubMed]
  46. Shohamy D, Wagner AD. Integracja wspomnień w ludzkim mózgu: kodowanie nakładających się wydarzeń w hipokampie i śródmózgowiu. Neuron. 2008;60:378–389. [Artykuł bezpłatny PMC] [PubMed]
  47. Steeves TD, Miyasaki J, Zurowski M, Lang AE, Pellecchia G, Van Eimeren T, Rusjan P, Houle S, Strafella AP. Zwiększone uwalnianie dopaminy w prążkowiu u pacjentów z chorobą Parkinsona z patologicznym hazardem: badanie PET z rakloprydem [11C]. Mózg. 2009;132:1376–1385. [Artykuł bezpłatny PMC] [PubMed]
  48. Talairach J, Tournoux P. Współpłaszczyznowy atlas stereotaktyczny ludzkiego mózgu. Wydawnictwo medyczne Thieme; Nowy Jork: 1988.
  49. Tanabe J, Thompson L, Claus E, Dalwani M, Hutchison K, Banich MT. Aktywność kory przedczołowej jest zmniejszona u osób uzależnionych od hazardu i innych substancji podczas podejmowania decyzji. Mapa mózgu Hum. 2007;28:1276–1286. [PubMed]
  50. Tobler PN, Fiorillo CD, Schultz W. Adaptacyjne kodowanie wartości nagrody przez neurony dopaminowe. Nauka. 2005; 307: 1642 – 1645. [PubMed]
  51. Townshend JM, Duka T. Wzorce picia alkoholu w populacji młodych osób pijących towarzysko: porównanie pomiarów kwestionariuszowych i dziennikowych. Alkohol Alkohol. 2002;37:187–192. [PubMed]
  52. Worsley KJ, Marrett S, Neelin P, Vandal AC, Friston KJ, Evans AC. Ujednolicone podejście statystyczne do określania znaczących sygnałów w obrazach aktywacji mózgowej. Mapa mózgu Hum. 1996;4:58–73. [PubMed]
  53. Wrase J, Schlagenhauf F, Kienast T, Wustenberg T, Bermpohl F, Kahnt T, Beck A, Strohle A, Juckel G, Knutson B, Heinz A. Dysfunkcja przetwarzania nagrody koreluje z głodem alkoholu u detoksykowanych alkoholików. NeuroObraz. 2007;35:787–794. [PubMed]
  54. Zack M., Poulos CX. Amfetamina zwiększa motywację do hazardu i sieci semantyczne związane z hazardem u problemowych hazardzistów. Neuropsychofarmakol. 2004;29:195–207. [PubMed]