Serotonina i dopamina odgrywają komplementarne role w grach hazardowych, aby odzyskać straty (2010)

Neuropsychofarmakologia. styczeń 2011; 36(2): 402-410.

Opublikowane online 2010 October 27. doi:  10.1038 / npp.2010.170

PMCID: PMC3055672

Daniel Campbell-Meiklejohn,1,2 Judy Wakeley,3 Wanessa Herbert,4 Jennifer Cook,4,5 Paolo Scolo,6 Manaan Kar Ray,3 Sudhakara Selvaraja,3 Richarda E. Passinghama,2 Filipa Cowena,3 i Robert D Rogers2,3, *

Informacje o autorze ► Uwagi na temat artykułu ► Informacje o prawach autorskich i licencji ►

Ten artykuł został cytowany przez inne artykuły w PMC.

Idź do:

Abstrakcyjny

Kontynuacja hazardu w celu odzyskania strat – „pogoń za przegraną” – jest charakterystyczną cechą społecznego i patologicznego hazardu. Jednak niewiele wiadomo na temat neuromodulatorów, które wpływają na to zachowanie. W trzech oddzielnych eksperymentach zbadaliśmy rolę aktywności serotoniny, D2/D3 aktywność receptora i aktywność receptora beta-adrenergicznego na utratę gonienia pod względem wieku i IQ u zdrowych osób dorosłych losowo przydzielonych do leczenia lub odpowiedniej grupy kontrolnej/placebo. W eksperymencie 1 uczestnicy spożywali napoje zawierające aminokwasy, które zawierały lub nie zawierały prekursora serotoniny, tryptofanu. W eksperymencie 2 uczestnicy otrzymali pojedynczą 176μg dawki D2/D3 agonista receptora, pramipeksol lub placebo. W eksperymencie 3 uczestnicy otrzymali pojedynczą liczbę 80mg dawki beta-blokera, propranololu lub placebo. Po leczeniu uczestnicy ukończyli skomputeryzowaną grę polegającą na pogoni za przegraną. Nastrój i tętno mierzono na początku leczenia i po leczeniu. Wyczerpanie tryptofanu istotnie zmniejszyło liczbę podejmowanych decyzji o pogoni za stratami oraz liczbę kolejnych decyzji o pogoni za brakiem wyraźnych zmian nastroju. Z kolei pramipeksol istotnie zwiększał wartość strat ściganych i zmniejszał wartość strat rezygnowanych. Propranolol znacznie zmniejszył częstość akcji serca, ale nie spowodował znaczących zmian w zachowaniu pogoni za stratą. Pogoń za przegraną może być postrzegana jako motywowana awersyjnie ucieczka, kontrolowana częściowo przez marginalną wartość kontynuacji hazardu w stosunku do wartości już zgromadzonych strat. Wydaje się, że serotonina i dopamina odgrywają rozłączne role w skłonności jednostek do uprawiania hazardu w celu odzyskania sił lub poszukiwania „ucieczki” od wcześniejszych strat. Wydaje się, że aktywność serotoninergiczna promuje dostępność pogoni za stratą jako opcji behawioralnej, podczas gdy D2/D3 aktywność receptora powoduje złożone zmiany wartości strat uznanych za warte ścigania. Pobudzenie współczulne, przynajmniej pośredniczone przez beta-adrenoreceptory, nie odgrywa głównej roli w laboratoryjnych wyborach związanych z pogonią za stratą.

Słowa kluczowe: serotonina, dopamina, pogoń za stratą, hazard, wytrwałość, wartość

Idź do:

WPROWADZENIE

Hazard w celu odzyskania strat lub pogoń za stratami (Lesieura, 1977), jest centralną cechą ludzkiego podejmowania decyzji (Kahneman i Tversky, 2000). Jednak w kontekście klinicznym pogoń za nadmiernymi stratami jest również wyraźnym wskaźnikiem upośledzonej kontroli u znacznej części osób, które zgłaszają problemy z zachowaniem hazardowym (Corless i Dickerson, 1989; McBride i wsp, 2010; Sacco i wsp, 2010). Pozostawiona bez kontroli, pogoń za stratami może wywołać niebezpieczną spiralę zaangażowania w hazard, zwiększając zobowiązania finansowe, ale zmniejszając zasoby i potencjalnie poważne negatywne konsekwencje rodzinne, społeczne i zawodowe patologicznego hazardu.Lesieura, 1979).

Na poziomie psychologicznym pogoń za stratą jest złożona i często wiąże się ze sprzecznymi stanami motywacyjnymi, w których pragnienie (lub potrzeba) kontynuowania gry przeciwstawia się lękowi przed poniesieniem jeszcze większych strat (Lesieura, 1977): silne stany emocjonalne, w których pośredniczy aktywność dysocjacyjnych obwodów nerwowych (Campbell-Meiklejohn i wsp, 2008). Hazard w celu odzyskania strat jest również związany z podwyższonymi stanami pobudzenia (patrz poniżej) i zwiększonym zaabsorbowaniem grami hazardowymi, co jest dominującą cechą klinicznej prezentacji problemów z hazardem (Dickerson i wsp, 1987; McBride i wsp, 2010). W konsekwencji pogoń za stratą może stanowić istotny cel dla rozwoju interwencji terapeutycznych.

Pomimo tego, że ma on kluczowe znaczenie dla problematycznego hazardu, niewiele wiemy o tym, w jaki sposób aktywność układów neurochemicznych wpływa na pogoń za stratami. Niewielka ilość dowodów klinicznych sugeruje, że patologiczny hazard jest związany z dysfunkcją serotoninergiczną, czego przykładem są (niespójne) doniesienia o obniżonych stężeniach metabolitu serotoniny, kwasu 5-hydroksyindolooctowego w płynie mózgowo-rdzeniowym (Bergh i wsp, 1997; Roy i wsp, 1988) oraz doniesienia o zwiększonym uwalnianiu prolaktyny (oraz doniesienia o subiektywnym „wysokim”) po ostrej prowokacji 5-HT2c agonista receptora, meta-chlorofenylopiperazyna (Pallanti i wsp, 2006). Selektywne inhibitory wychwytu zwrotnego serotoniny również okazały się obiecujące w leczeniu patologicznego hazardu poprzez ich działanie przeciwkompulsywne i przeciwlękowe (Grant i Potenza, 2006; Pallesen i wsp, 2007). Wreszcie, serotonina wywiera wyraźny – choć złożony – wpływ na zachowania impulsywne (Winstanley i wsp, 2004), które promują pogoń za stratą (Breen i Zuckerman, 1999) i są przesadzone u problematycznych hazardzistów (Błaszczyński i wsp, 1997).

Patofizjologia problemowego hazardu z dużym prawdopodobieństwem obejmuje również dysfunkcję dopaminergicznego śródmózgowia oraz jego mezolimbicznych i przedczołowych miejsc projekcji (Hewig i wsp, 2010; Potenza, 2008). W porównaniu z dopasowanymi zdrowymi osobnikami kontrolnymi, patologiczni hazardziści wykazują zmniejszone odpowiedzi neuronalne w jądrach mezostriatalnych, jednocześnie angażując się w symulowane zachowanie hazardowe w celu uzyskania nagrody pieniężnej (Reuter i wsp, 2005). Podawanie psychostymulantu, amfetaminy, patologicznym hazardzistom może pobudzić ich poznanie na temat hazardu (Zack i Poulos, 2004), natomiast D2 antagonista receptora, haloperidol, może poprawić nagradzające właściwości takiego zachowania (Zack i Poulos, 2007). Wreszcie, coraz więcej dowodów wskazuje, że leczenie dopaminergiczne jest związane z patologicznym hazardem (i innymi problemami z kontrolą impulsów) u mniejszości pacjentów z chorobą Parkinsona (Voon i wsp, 2007), przypuszczalnie odzwierciedlając zaburzenie szerszej roli dopaminy w uczeniu się przez wzmacnianie i obliczaniu relacji między działaniem a wartością (Dagher i Robbins, 2009; Voon i wsp, 2010). Zatem istniejące dowody sugerują, że zarówno dysfunkcja serotoniny, jak i dopaminy pośredniczą w aspektach problematycznego hazardu (Zeeb i wsp, 2009). Jednak do tej pory ich rola w głównej cesze zachowania polegającego na pogoni za stratą nie została jeszcze zbadana eksperymentalnie.

Jednym ze sposobów zrozumienia neurochemicznych podstaw pogoni za nadmiernymi stratami, obserwowanej czasem u problemowych hazardzistów, jest zbadanie roli różnych neuromodulatorów w zachowaniach pogoni za zdrowymi dorosłymi z ograniczonymi doświadczeniami z hazardem. Informacje uzyskane z takich eksperymentów pomogą w sformułowaniu hipotez o tym, jak zaburzenia aktywności neuromodulatorów pośredniczą w pogoni za stratami w stanie patologicznym. Tutaj, w trzech oddzielnych eksperymentach, wykorzystaliśmy behawioralny model pogoni za stratami opracowany w naszym laboratorium i już zweryfikowany za pomocą funkcjonalnego rezonansu magnetycznego (Campbell-Meiklejohn i wsp, 2008) w celu porównania zachowań goniących za stratami nieklinicznych zdrowych dorosłych (którzy zgłosili jedynie bardzo ograniczone zaangażowanie w hazard) po manipulacjach serotonergicznych, dopaminergicznych (D2/D3) i aktywność beta-adrenoreceptorów.

W Eksperymencie 1 zbadaliśmy wpływ wyczerpania tryptofanu na tendencję do kontynuowania hazardu w celu odzyskania strat i przetestowaliśmy dwie hipotezy z wyraźnie rozbieżnymi przewidywaniami. Wiadomo, że serotonina odgrywa znaczącą rolę w kontrolowaniu aktywności nienagradzanej i hamowaniu zachowania po wystąpieniu karzących lub awersyjnych zdarzeń (Soubrie, 1986). Co więcej, tymczasowe zmniejszenie centralnej aktywności serotoniny, osiągnięte poprzez wyczerpanie tryptofanu, może zmniejszyć wywołane karą hamowanie ciągłego zachowania u zdrowych dorosłych (Crockett i wsp, 2009). Na tej podstawie możemy spodziewać się, że wyczerpanie tryptofanu zwiększy skłonność do kontynuowania hazardu w celu odzyskania wcześniejszych strat poprzez niepowodzenie hamowania behawioralnego zależnego od serotoniny.

Z drugiej strony serotonina pośredniczy również w uczeniu się o negatywnych zdarzeniach (Bari i wsp, 2010; Kawka i wsp, 2002; Deakin i Graeff, 1991; Evers i wsp, 2005). Dayan i Huys (2008) zaproponował, że niepowodzenia kontroli behawioralnej po zmniejszeniu aktywności serotoniny (eksperymentalnej lub klinicznej) mogą powodować wszechobecny wzrost wielkości negatywnych błędów przewidywania, które z kolei wywołują negatywne stany afektywne u osób wrażliwych (Dajan i Huys, 2008). Eksperymentalnie niedobór tryptofanu może poprawić dokładność przewidywań negatywnych lub karzących wyników u zdrowych osób dorosłych (Chłodzi i wsp, 2008). Co więcej, Evers i wsp (2005) wykazali, że wyczerpanie tryptofanu zwiększa aktywność neuronów w odpowiedzi na błędy podczas odwracania uczenia się w obrębie przedniego zakrętu obręczy, obszaru, który jest aktywowany podczas podejmowania decyzji o zaprzestaniu pogoni za stratami (Campbell-Meiklejohn i wsp, 2008). W związku z tym możemy również przewidzieć, że niedobór tryptofanu u zdrowych osób dorosłych zwiększy znaczenie złych wyników podczas serii przegranych gier hazardowych i zmniejszy późniejszą pogoń za stratami.

W eksperymencie 2 zbadaliśmy wpływ pojedynczej dawki nieergoliny D2/D3 agonista receptora, pramipeksol (PPX). Oprócz innych terapii dopaminergicznych, leczenie PPX wiązało się z problemami z hazardem u części pacjentów z chorobą Parkinsona (Voon i wsp, 2007). Jednak nie przeprowadzono testu, czy leczenie D2/D3 agoniści receptorów zmieniają zachowanie pościgowe podczas serii przegranych gier hazardowych.

PPX jest znacznie bardziej selektywny dla D3 niż D2 i wiąże się z receptorami dopaminowymi (autoreceptorowymi i postsynaptycznymi) w mezolimbicznych szlakach nagrody (Camacho-Ochoa i wsp, 1995) (patrz Informacje dodatkowe). Pojedyncze niskie dawki PPX (npmg) może zaburzać uczenie się przez wzmacnianie u zdrowych osób dorosłych (Pizzagalli i wsp, 2008) i zwiększa ryzyko wyborów w grach typu loteria (Riba i wsp, 2008), prawdopodobnie poprzez stępioną sygnalizację nagrody szlaków mezolimbicznych (Riba i wsp, 2008; Santesso i wsp, 2009). W świetle tego i dowodów, że niskie dawki PPX i innych środków działających na D2 receptory, zaburzają sygnalizację złych wyników („negatywne błędy przewidywania”) (Frank i O'Reilly, 2006; Santesso i wsp, 2009; van Eimerena i wsp, 2009), przetestowaliśmy hipotezę, że pojedyncze dawki PPX zwiększają zachowanie gonitwy za stratami i być może wpływają na wartość strat, które zdrowe osoby są gotowe ścigać.

Chociaż jest mało prawdopodobne, aby wyniki, które zgłaszamy w Eksperymentach 1 i 2, odzwierciedlały poważne zmiany w stanach subiektywnych związanych z wyczerpaniem tryptofanu lub leczeniem PPX, możliwe jest, że nasze obserwacje dotyczą zmian w alarmowaniu lub pobudzeniu, być może odzwierciedlając stosunkowo przedłużone protokoły eksperymentów farmakologicznych. Na przykład, chociaż niedobór tryptofanu zwykle nie modyfikuje afektu stanu u dorosłych, którzy zostali przebadani pod kątem zaburzeń afektywnych, może osłabiać fizjologiczne (sercowe) reakcje na negatywne informacje zwrotne dotyczące wydajności (van der Veena i wsp, 2008). Ponadto badania terenowe wskazują, że hazard komercyjny wiąże się ze wzrostem pobudzenia współczulnego (Anderson i Brown, 1984; Meyer i wsp, 2000). Dlatego nie jest jasne, czy zmiany pobudzenia mogą zwiększyć lub zmniejszyć skłonność do kontynuowania hazardu w celu odzyskania strat. Wcześniej stwierdziliśmy, że pojedyncze dawki antagonisty receptora beta-adrenergicznego, propranololu, zmniejszały uwagę decydentów na sygnały związane z karą (Rogers i wsp, 2004), potencjalnie uwalniając zachowanie pogoni za stratami. W Eksperymencie 3 sprawdziliśmy, czy zmiany pobudzenia, odzwierciedlone w rodzaju obniżonej częstości akcji serca (HR) wywołanej u zdrowych osób dorosłych przez pojedynczą dawkę propranololu, antagonisty receptorów beta-adrenergicznych, wpłyną na zachowanie polegające na pogoni za stratą.

Idź do:

MATERIAŁY I METODY

Uczestnicy i projekty

Wszyscy uczestnicy wyrazili pisemną świadomą zgodę. Uczestnicy zostali poddani badaniu klinicznemu przez doświadczonego psychiatrę, w tym częściowo ustrukturyzowanemu wywiadowi SCID-I, aby upewnić się, że żadne z poniższych kryteriów wykluczenia nie zostało spełnione: (i) poważna choroba fizyczna; (ii) obecny lub poprzedni poważny nastrój lub zaburzenie psychotyczne według DSM-IV; oraz (iii) obecne lub wcześniejsze zaburzenie związane z nadużywaniem substancji DSM-IV. Uczestnicy zostali ocenieni za pomocą ekranu hazardowego South Oaks (Lesieur i Blume, 1987); wszystkie wyniki wynosiły 0 lub 1, co wskazywało na brak oznak problematycznego lub patologicznego hazardu.

Experiment 1

Wzięło w nich udział trzydzieści cztery zdrowe osoby dorosłe. Żaden nie miał historii zaburzeń nastroju; nie było ograniczeń co do fazy cyklu miesiączkowego u uczestniczek. Siedemnastu uczestników (ośmiu mężczyzn) spożyło napój aminokwasowy, który nie zawierał tryptofanu (T−), a 17 uczestników (ośmiu mężczyzn) spożyło napój aminokwasowy, który zawierał tryptofan (T+). Uczestnicy T + i uczestnicy T− zostali dopasowani pod względem płci (patrz tabela dodatkowa S1), wieku ( F <1.00, XNUMX) i zdolności poznawczych (Kruk i wsp, 1998) (F(1,30)<2.08).

Uczestnicy stosowali dietę niskobiałkową (<2g) dzień przed badaniem i pościć przez noc przed pójściem do laboratorium o godzinie 0830:XNUMX w dniu eksperymentu. Miary stanu pozytywnego i negatywnego afektu (Watson i wsp, 1988) zostały podjęte w tym czasie wraz z 15ml próbek krwi w celu uzyskania całkowitego stężenia tryptofanu w osoczu. Następnie uczestnicy przez 60 minut pili napój zawierający aminokwasy. Żaden z uczestników nie zgłosił działań niepożądanych poza przejściowymi nudnościami. Uczestnicy otrzymywali niskobiałkowe (<2g) obiad w południe. Pobrano powtórne pomiary stanu pozytywnego i negatywnego afektu oraz drugą próbkę krwi +5h po spożyciu napoju aminokwasowego, przed zakończeniem gry w pogoń za przegraną.

Experiment 2

Trzydziestu zdrowych dorosłych zostało losowo przydzielonych do otrzymania 176μg PPX lub placebo (placebo-PPX). Każda grupa składała się z siedmiu mężczyzn. Nie było znaczących różnic między uczestnikami, którzy otrzymywali placebo, a tymi, którzy otrzymywali PPX pod względem wieku lub zdolności poznawczych (tabela uzupełniająca S2) (oba F <1.00).

176dawka μg PPX zastosowana w eksperymencie 2 jest porównywalna z dawkami, które okazały się skuteczne klinicznie w przypadku zespołu niespokojnych nóg (Manconi i wsp, 2007). Istnieją dobre powody, by przypuszczać, że subiektywne (Hamidovic i wsp, 2008) i behawioralne (Pizzagalli i wsp, 2008; Riba i wsp, 2008; Santesso i wsp, 2009) efekty niskich dawek środków dopaminergicznych odzwierciedlają działanie przedsynaptyczne na autoreceptory, które regulują aktywność neuronów dopaminergicznych śródmózgowia (Frank i O'Reilly, 2006; Grace, 1995). Jak opisano poniżej, powtarzamy ustalenia, które pojedynczo (1mg) niskie dawki PPX zmniejszają psychometryczne pomiary pozytywnego stanu afektu u zdrowych dorosłych i które zostały podjęte, aby zasugerować presynaptyczny tryb działania (Hamidovic i wsp, 2008). Jednak nasz 176Dawka μg jest również porównywalna z tymi, które wykazały zmniejszenie stężenia prolaktyny w surowicy powyżej 2h (Schilling i wsp, 1992), przynajmniej podnosząc możliwość, że nasze wyniki odzwierciedlają również pewną aktywność receptora postsynaptycznego (Ben Jonathan, 1985).

Uczestnicy przybyli do laboratorium o godzinie 0830:XNUMX i ukończyli podstawowe oceny stanu pozytywnego i negatywnego afektu (Watson i wsp, 1988). Zebrano podstawowe pomiary skurczowego/rozkurczowego ciśnienia krwi (BP) i HR. Następnie uczestnicy otrzymali pojedynczą 176μg dawki PPX lub kapsułki żelatynowej zawierającej laktozę. po 2godz. (+2h), wykonano dalsze pomiary skurczowego/rozkurczowego BP i HR. W tym czasie, przed zakończeniem gry w pogoń za stratami, zbierano również pozytywne i negatywne afekty stanu.

Experiment 3

Czternastu (siedmiu mężczyzn) uczestników zostało losowo przydzielonych do otrzymania 80mg propranololu (placebo-PPL) i 14 uczestników (ośmiu mężczyzn) zostało losowo przydzielonych do otrzymywania laktozowego placebo (PLA-PPL). Dwie grupy uczestników były dobrze dopasowane pod względem wieku (patrz tabela dodatkowa S4) (F <1) i ich zdolności poznawczych (F (1,24)=1.87).

Uczestnicy uczęszczali do laboratorium rano po poście przez 2h i bez spożycia kofeiny. Stan-pozytywny i negatywny afekt (PANAS) (Watson i wsp, 1988), skurczowe BP, rozkurczowe BP i HR oceniano na początku badania, a następnie co 30min później. Uczestnicy ukończyli grę w pogoń za stratami +75min po zabiegu.

Gra w pogoń za stratą

Wersja naszej gry w pogoń za stratami odpowiednia do funkcjonalnego obrazowania metodą rezonansu magnetycznego została szczegółowo opisana w innym miejscu (Campbell-Meiklejohn i wsp, 2008). W każdej grze uczestnicy musieli wybrać między graniem w celu odzyskania straty (ryzykując podwojenie jej wielkości) a rzuceniem gry (i poniesieniem określonej straty). Takie dylematy skłaniają do ryzykownych wyborów w różnych kontekstach społecznych i ekonomicznych (Szafir i Twerski, 1995). Opisowe teorie wyboru (w warunkach niepewności) przypisują to zachowanie faktowi, że straty przypadają na wypukłą część psychofizycznej funkcji wiążącej wartość nominalną (np. ponoszenie większych strat są proporcjonalnie mniejsze niż spadki użyteczności związane z pewnymi, ale mniejszymi stratami (Kahneman i Tversky, 2000). Wcześniej stwierdziliśmy, że uprawianie hazardu w celu odzyskania strat podczas naszej gry jest pozytywnie związane z psychometrycznymi pomiarami tendencji do gonienia strat w innych działaniach hazardowych (Campbell-Meiklejohn i wsp, 2008).

Na początku gry uczestnikom powiedziano, że mają fikcyjne 20 funtów000 do zabawy, ale uczestnik z największą liczbą punktów na koniec eksperymentu wygra prawdziwą nagrodę w wysokości 70 funtów. W każdej „rundzie” gry początkowe 10 GBP, 20 GBP, 40 GBP, 80 GBP lub 160 GBP było odejmowane od sumy gry. Kwota ta pojawiła się pod opcjami: „Wyjdź” i „Graj” (Rysunek 1). W tym momencie uczestnicy mogli wybrać opcję „Wyjdź”, utrzymując tę ​​​​stratę i natychmiast kończąc rundę (wynik „zakończyć-przegrać”) lub „Grać”, czyli gonić przegraną. Mogli więc postawić na odzyskanie kwoty równej stracie, ale z ryzykiem powiększenia strat o tę samą kwotę. Jeśli wynik decyzji o zagraniu był pozytywny („wygrana w pogoni”), strata została odrobiona i runda się zakończyła. Jeśli wynik był negatywny (wynik „pościg-strata”), strata była podwajana, a uczestnicy mieli kolejną szansę na rezygnację lub ściganie w następnym wyborze rundy. Opcje dla każdego wyboru — „Graj” lub „Wyjdź” — pojawiały się równie często po lewej i prawej stronie wyświetlaczy komputera.

Rysunek 1

Rysunek 1

Wyświetl sekwencje gry w pogoń za stratami. Na początku każdej rundy gry naliczana była przegrana i podejmowana decyzja o graniu (dalsza gra) lub rezygnacji (zaakceptowanie przegranej) i zakończeniu rundy. Nastąpiły kolejne straty i decyzje ...

Wyświetlacze wyników (zob Rysunek 1) wskazywały, czy uczestnicy wygrali zakład i czy nie przegrali żadnych pieniędzy („chase-win”); czy przegrali zakład i przegraną kwotę („chase-loss”); lub kwota utracona, jeśli uczestnicy zdecydowali się opuścić rundę („rezygnacja-strata”). Na koniec każdej rundy uczestnicy byli również informowani o swoich ostatecznych stratach na wyświetlaczu „straty rundy”. Ten ekran wskazywał łączne skumulowane straty w tej rundzie, czerwonym tekstem, jeśli straty były większe niż 0, ale zielonym tekstem, jeśli 0. Rundy gry w pogoń za stratami rozpoczynały się od strat w wysokości 10 GBP, 20 GBP, 40 GBP, GBP 80 lub 160 funtów. Jeśli uczestnicy nadal przegrywali, straty podwajały się, aż osiągnęły 640 GBP, w którym to momencie runda się kończyła, ponosząc maksymalną stratę.

Wszyscy uczestnicy rozegrali 20 rund gry w pogoń za przegraną. Wyniki pogoni za wygraną zostały rozmieszczone losowo w każdej rundzie, tak aby zwycięskie wyniki pojawiały się równie często po dowolnej liczbie (od 0 do 5) kolejnych porażek. Wyniki gry w pogoń za stratami zostały rozłożone w taki sposób, że 14 rund zwróciło wszystkie straty, jeśli uczestnicy zdecydowali się grać na każdym wyborze gry. Jednak sześć rund przyniosło maksymalną stratę w wysokości 640 funtów.

Uczestnikom nie powiedziano nic o prawdopodobieństwie dobra vs złych wyników, tak że ich decyzje były podejmowane w warunkach „niejasności” (Camerer i Weber, 1992). Aby zniechęcić uczestników do przyjmowania konserwatywnych strategii, dzięki którym rezygnują wcześnie, aby zachować jak najwięcej swoich wirtualnych pieniędzy, nie podano żadnych informacji na temat ich skumulowanej sumy wirtualnych pieniędzy podczas gry. Uczestników poinformowano również, że nie osiągną najlepszego możliwego wyniku grając wyłącznie lub rezygnując.

Reasumując, uczestnicy stanęli przed szeregiem dylematów polegających na wyborze między uprawianiem hazardu w celu odzyskania straty z ryzykiem podwojenia jej wielkości, a poniesieniem straty i zakończeniem pościgu przy jednoczesnym zachowaniu jak największej ilości zasobów (Campbell-Meiklejohn i wsp, 2008). Wartość tych zasobów (punktów zdefiniowanych przez eksperymentatora) wynikała z kontekstu rywalizacji między uczestnikami wymagającej od uczestników zachowania jak największej liczby punktów. Ta mieszanka nagród nominalnych i rzeczywistych została wykorzystana w ekonomii behawioralnej do pokazania zachowania jakościowo i ilościowo podobnego do obserwowanego poza laboratorium (Cubitt i wsp, 1998).

Analiza statystyczna

Zależne miary obejmowały proporcję wyborów do hazardu (lub ścigania) spośród wszystkich wyborów dokonywanych podczas gry oraz średnią liczbę kolejnych strat ściganych na rundę. Przeanalizowaliśmy wielkość (lub wartość) przegranych strat oraz wielkość (lub wartość) przegranych przegranych podczas gry. Wartości te wyrażono jako stosunki do średnich wartości wszystkich strat napotkanych podczas gry (więcej szczegółów w informacjach uzupełniających).

Miary demograficzne, subiektywne i pogoni za stratami dla trzech eksperymentów zostały przetestowane przy użyciu jednoczynnikowej analizy wariancji (ANOVA) z międzyosobniczymi czynnikami leczenia (T + vs T-, PPX vs placebo lub propranolol vs placebo) i płeć.

Idź do:

WYNIKI

Eksperyment 1: Wyczerpanie tryptofanu

Efekty fizjologiczne i subiektywne

Spożycie napoju aminokwasowego bez tryptofanu (w leczeniu T−) spowodowało istotne zmniejszenie całkowitego stężenia w osoczu +5h później w porównaniu z napojem kontrolnym (w leczeniu T +) (patrz tabela dodatkowa S1). Jednak leczenie T− nie spowodowało żadnych wyraźnych zmian w afekcie pozytywnym lub negatywnym w porównaniu z leczeniem T + (tabela uzupełniająca S1) (wszystkie F (1,30) <2.29).

Pogoń za stratą

Uczestnicy, którzy otrzymali leczenie T−, wykazywali wyraźne i znaczące zmniejszenie odsetka decyzji o pogoni za stratami w porównaniu z uczestnikami, którzy otrzymali leczenie T+ (Rysunek 2a) (F(1,30)=8.43, p<0.01). Liczba kolejnych decyzji o ściganiu się w serii przegranych gier również została niezawodnie zmniejszona po wyczerpaniu tryptofanu (Rysunek 2b) (F(1,30)=8.06, p<0.01).

Rysunek 2

Rysunek 2

Utrzymywanie się zachowań goniących za stratami w trzech próbkach zdrowych, nieklinicznych dorosłych uczestników po wyczerpaniu tryptofanu (vs kontrolny napój aminokwasowy), jeden 176μg D2/D3 agonista receptora, pramipeksol (PPX vs placebo), ...

W przeciwieństwie do wpływu na odsetek hazardów w celu odzyskania strat, nie było znaczącej zmiany w wartość strat, które postanowili ścigać uczestnicy z niedoborem tryptofanu (wyrażone jako stosunki do średnich wartości wszystkich strat napotkanych podczas gry; patrz Informacje dodatkowe) (Rysunek 3a) w porównaniu z uczestnikami, którzy otrzymali procedurę kontrolną (F<1). Nie było też żadnych znaczących zmian w tzw wartość strat poniesionych przy podejmowaniu decyzji o rezygnacji (Rysunek 3b) (F <1).

Rysunek 3

Rysunek 3

Wykorzystanie informacji o wartości w zachowaniu pogoni za stratą w trzech próbkach zdrowych, nieklinicznych uczestników po wyczerpaniu tryptofanu (vs kontrolny napój aminokwasowy), jeden 176μg D2/D3 agonista receptora, pramipeksol ...

Eksperyment 2: PPX

Efekty fizjologiczne i subiektywne

Skurczowe BP, rozkurczowe BP i HR nie uległy istotnej zmianie po leczeniu PPX w porównaniu z leczeniem placebo (patrz informacje uzupełniające i tabela uzupełniająca S3) (wszystkie F (1,25) <1.86).

Leczenie PPX znacznie zmniejszyło afekt stanu pozytywnego w porównaniu z placebo w zakresie +2h po zabiegu (F(1,26)=10.05, p<0.005) (tabela uzupełniająca S2). Konkretnie, podczas gdy pozytywny afekt miał tendencję do zwiększania się po leczeniu placebo (F(1,13)=3.53, p= 0.08), po leczeniu PPX znacznie się zmniejszył (F(1,13)=6.84, p<0.05). Na +2h, po ukończeniu gry polegającej na pogoni za stratami, uczestnicy, którzy otrzymali PPX, zgłosili niższy pozytywny afekt niż ci, którzy otrzymali placebo (F (1,26)=8.34, p<0.01). PPX nie zmienił stanu negatywnego afektu w porównaniu z placebo (wszystkie F <1).

Pogoń za stratą

PPX nieznacznie zmniejszył liczbę decyzji o ściganiu i liczbę kolejnych decyzji o ściganiu podczas serii przegranych gier w porównaniu z placebo (Rysunek 2); jednakże żaden z tych efektów nie był istotny statystycznie (F<1). Natomiast PPX znacznie wzrosła wartość strat, które uczestnicy zdecydowali się zagrać, aby odzyskać (Rysunek 3a) (F(1,26)=4.94, p<0.05), a także istotnie zredukowany wartość utraconych strat uczestników (Rysunek 3b) (F(1,26)=5.87, p<0.05). Te zmiany wartości strat ściganych i poddawanych pozostawały znaczące, gdy afekt dodatni wynosił +2h wprowadzono jako współzmienną (F(1,25)=4.48, p<0.05 i F(1,25)=4.39, p<0.05 odpowiednio). Były one również zasadniczo niezmienione, gdy przeprowadzono analizę statystyczną nieskorygowanej wartości ściganych strat lub wartości przekazanych (szczegółowe informacje znajdują się w informacjach uzupełniających).

Eksperyment 3: Propranolol

Efekty fizjologiczne i subiektywne

Propranolol nie spowodował istotnie większych lub mniejszych zmian skurczowego lub rozkurczowego BP w porównaniu z placebo (wszystkie F <1). HR spadło powyżej +75min po zabiegu (73.64±10.82 vs 62.04 ± 7.68uderzeń na minutę) (F(1,24)=60.30, p<0.0001). Jednak ta redukcja była znacznie większa po zastosowaniu propranololu w porównaniu z placebo (tabela uzupełniająca S5) (F (1,24)=4.98, p<0.05). Ponieważ wyjściowa HR była zwykle większa u uczestników leczonych propranololem w porównaniu z uczestnikami otrzymującymi placebo (F(1,24)=2.64), zbadaliśmy również wpływ leczenia na proporcjonalną zmianę HR uczestników. Potwierdziło to, że propranolol spowodował znacznie większą redukcję częstości akcji serca w porównaniu z placebo (18.64 ± 8.45 vs 11.08±11.38%) (F(1,24)=4.64, p<0.05).

Pozytywny i negatywny wpływ stanu nie różniły się istotnie po leczeniu propranololem w porównaniu z leczeniem placebo (patrz informacje uzupełniające i tabela uzupełniająca S4) (F <1.00, 1 i F (XNUMX,24)=1.61, odpowiednio). Nie było znaczących różnic związanych z leczeniem w żadnym z pomiarów przy +75min po zakończeniu gry polegającej na pogoni za stratami.

Pogoń za stratą

Nie było istotnych różnic między propranololem a placebo pod względem liczby decyzji o ściganiu, liczby kolejnych decyzji o ściganiu (Rysunek 2), lub wartość ściganych strat i wartość strat rezygnowanych (Rysunek 3) (wszystkie F <1).

Idź do:

DYSKUSJA

Nasze odkrycia sugerują, że serotonina i dopamina odgrywają uzupełniające się role w tendencji do kontynuowania hazardu w celu odzyskania strat. Wydaje się, że aktywność serotoniny odgrywa rolę w podtrzymywaniu zachowania polegającego na pogoni za stratą, podczas gdy aktywność dopaminy, obejmująca co najmniej D2/D3 system receptorów, wydaje się regulować wielkość ściganych lub rezygnowanych strat. Dla kontrastu, oba te aspekty pogoni za stratą są zasadniczo niezależne od zmian pobudzenia współczulnego, przynajmniej za pośrednictwem aktywności beta-adrenoreceptorów. Nasze dane podkreślają nowe hipotezy dotyczące mechanizmów monoaminergicznych, które promują ekspresję tego centralnego, ale słabo poznanego aspektu zachowań hazardowych.

W eksperymencie 1 zbadaliśmy skutki wyczerpania tryptofanu, aby sprawdzić, czy centralna aktywność serotoniny pośredniczy w zachowaniu pogoni za stratą. Mogło to przejawiać się co najmniej na dwa sposoby. Po pierwsze, kilka linii dowodów sugeruje, że serotonina pośredniczy w hamowaniu zachowań nienagradzanych lub karanych.Crockett i wsp, 2009; Dajan i Huys, 2008; Soubrie, 1986). Tak więc można było oczekiwać, że wyczerpanie tryptofanu, prowadzące do zmniejszenia aktywności serotoniny, zwiększy hazard w celu odzyskania strat u naszych zdrowych dorosłych uczestników. Natomiast aktywność serotoniny odgrywa również znaczącą rolę w uczeniu się i radzeniu sobie ze zdarzeniami awersyjnymi (Bari i wsp, 2010; Kawka i wsp, 2002; Deakin i Graeff, 1991; Evers i wsp, 2005). Biorąc pod uwagę, że wyczerpanie tryptofanu może również poprawić przewidywanie karzących wyników (Chłodzi i wsp, 2008) i wzmacniają reakcje nerwowe na karzące wyniki w przedniej części kory zakrętu obręczy (Evers i wsp, 2005), spodziewaliśmy się również, że wyczerpanie tryptofanu może zwiększyć znaczenie złych wyników i zmniejszyć zachowanie gonitwy za stratami. W rzeczywistości, nie powodując żadnych wyraźnych zmian w stanie emocjonalnym zdrowych dorosłych, niedobór tryptofanu znacznie zmniejszył odsetek decyzji podejmowanych przez uczestników w celu pogoni za stratami i zmniejszył liczbę kolejnych decyzji o pościgu podczas serii przegranych gier. Sugeruje to, że przynajmniej w tym przypadku aktywność serotoniny pomaga raczej podtrzymywać pogoń za stratami niż ją hamować.

Opisowe teorie wyboru w warunkach niepewności przypisują pogoń za stratą poglądowi, że spodziewana redukcja subiektywnej wartości lub użyteczności związana z pogonią za większymi stratami i ponoszeniem ich jest wciąż proporcjonalnie mniejsza niż redukcja użyteczności związana z mniejszymi już poniesionymi stratami.Kahneman i Tversky, 2000). W tych warunkach gracze mają sens, aby kontynuować grę, o ile dostępne są niezbędne zasoby. Z tej perspektywy pogoń za stratą może być postrzegana jako ucieczka motywowana awersją, ale przynajmniej częściowo kontrolowana przez marginalną użyteczność kontynuacji gry w stosunku do jej zaprzestania. Nasze odkrycie, że wyczerpanie tryptofanu zmniejszyło nasz behawioralny model gonienia za stratami, sugeruje, że przynajmniej w tym przypadku zmniejszona centralna aktywność serotoniny zmniejszyła marginalną użyteczność kontynuowania gry, zwiększając znaczenie przyszłych złych wyników w całym zakresie wartości napotkanych podczas gry (Chłodzi i wsp, 2008; Deakin i Graeff, 1991).

Potrzebne będą dalsze eksperymenty, aby ustalić związek między aktywnością serotoniny a hazardem w celu odzyskania strat. Jednak biorąc pod uwagę złożony wkład serotoniny w kontrolę impulsów, nie powinniśmy zakładać, że ta zależność będzie prosta lub liniowa (Winstanley i wsp, 2004). Nasze odkrycie, że wyczerpanie tryptofanu zmniejszyło pogoń za stratami, jest zgodne z innymi obserwacjami uzyskanymi przy użyciu prostych procedur pozyskiwania do pomiaru postaw ryzykownych, że nosiciele allelu 10 powtórzeń STin2 gen (co skutkuje wyższy ton serotoniny) wykazują zwiększoną skłonność do podejmowania ryzyka w przypadku strat (Zhong i wsp, 2009). Natomiast nasze dane są najwyraźniej niezgodne z ustaleniami, że 2-tygodniowe leczenie tryptofanem, jako substratem dietetycznym, zmniejszyło przesunięcia między wyborami niechęci do ryzyka przy podejmowaniu pojedynczych decyzji między pewnymi korzyściami a niepewnymi większymi lub mniejszymi zyskami oraz wyborami poszukującymi ryzyka przy podejmowaniu pojedyncze decyzje między pewnymi stratami a niepewnymi większymi lub mniejszymi stratami (Murphy i wsp, 2009). Łącznie dane te wskazują, że wpływ serotoniny na hazard w celu odzyskania strat może się różnić w zależności od wielu czynników psychologicznych i farmakologicznych, w tym od tego, czy sytuacja eksperymentalna obejmuje jeden lub wiele kolejnych wyborów w celu odzyskania strat i czy istnieje kontekst innych wyborów, które obejmują dodatnie wartości oczekiwane.

Efekty pojedynczego 176Dawka μg PPX była zupełnie inna. Zabieg ten nie zwiększył odsetka decyzji o ściganiu strat ani liczby kolejnych decyzji o ściganiu podczas serii przegranych zakładów; jednak PPX znacznie zwiększył wartość strat, które uczestnicy byli skłonni gonić, i jednocześnie zmniejszył wartość strat, które uczestnicy byli skłonni zrezygnować, rezygnując. Tak więc pojedyncza dawka PPX wywołała preferencję do pogoni za większymi stratami kosztem mniejszych strat.

Uznajemy, że sposób działania singla 176Dawka μg PPX zastosowana w eksperymencie 2 pozostaje niepewna. Chociaż efekty behawioralne niskich dawek leków dopaminergicznych mogą odzwierciedlać działanie presynaptyczne na autoreceptory neuronów dopaminergicznych w śródmózgowiu (Frank i O'Reilly, 2006; Santesso i wsp, 2009), pojedyncze dawki 100 i 200μg PPX może również zmniejszać stężenie prolaktyny w surowicy, co sugeruje postsynaptyczne działanie leku na receptory dopaminy w przednim płacie przysadki (Schilling i wsp, 1992). Tutaj, powtarzając poprzednie ustalenia, zauważamy, że nasza dawka 176μg PPX również znacznie zmniejszył pozytywny wpływ stanu uczestników (Hamidovic i wsp, 2008). Sugeruje to, że przynajmniej w tym eksperymencie dawki PPX wpłynęły na wydajność naszej gry polegającej na pogoni za stratami poprzez aktywność w D2/D3 autoreceptory dopaminy

D2 i D3 Receptory są głównie wyrażane w obrębie szlaków wzmacniających w jądrze półleżącym i ciele migdałowatym (Camacho-Ochoa i wsp, 1995), w których oba wydają się wpływać na wartość wzmacniającą leków pobudzających, takich jak kokaina (Caine i wsp, 1997; Thiel i wsp, 2010). W chwili obecnej nie mamy możliwości dowiedzenia się, który z tych podtypów receptorów ma większy udział w obserwowanym zachowaniu pogoni za stratą. Poprzednie eksperymenty sugerowały, że aktywność w D2 receptory mogą utrudniać uczenie się na podstawie złych wyników ryzykownych decyzji („uczenie się bez wyjścia”) poprzez upośledzenie ekspresji spadków aktywności dopaminy w śródmózgowiu, które sygnalizują negatywne błędy przewidywania (Frank i O'Reilly, 2006; Szczery i wsp, 2007a,2007b, 2009). Jednak nasze dane sugerują, że ta niewrażliwość na utratę wyników związanych z D2/D3 aktywność receptora powoduje bardziej złożone zmiany w ryzykownych wyborach niż zwykły brak wyciągania wniosków z negatywnych zdarzeń. Raczej spekulujemy, że upośledzenie wykrywania spadków aktywności dopaminy po złych wynikach spowodowało prosty brak rejestracji małych strat, zwiększając w ten sposób liczbę decyzji uczestników leczonych PPX o rezygnacji z małych stawek. Jednak zmniejszona wrażliwość na utratę wyników związanych z D2/D3 aktywność również dodatkowo zmniejszała ujemną zmianę subiektywnej wartości związaną z większymi stratami, zwiększając marginalną wartość kontynuowanej gry; promując w ten sposób decyzje o pogoni za większymi stratami wartości w porównaniu z placebo.

Zmiany w uczeniu się przez wzmacnianie po leczeniu PPX (Pizzagalli i wsp, 2008) są związane ze zmienioną sygnalizacją w obrębie przedniego zakrętu obręczy po złych wynikach (Santesso i wsp, 2009) i stępiona sygnalizacja w prążkowiu po dobrych wynikach (Riba i wsp, 2008). Wcześniej zaobserwowaliśmy, że osłabione reakcje nerwowe na złe wyniki hazardu w przedniej bruzdzie zakrętu obręczy są również związane z ciągłym zachowaniem goniącym podczas gry w pogoń za przegraną (Campbell-Meiklejohn i wsp, 2008). Jest to zgodne z najnowszymi dowodami elektrofizjologicznymi, że związane z nagrodą funkcje przedniego zakrętu obręczy i struktur linii środkowej mogą być zakłócone u patologicznych hazardzistów (Hewig i wsp, 2010). Dlatego wyniki Eksperymentu 2 wskazują na możliwość, że pojedyncze dawki PPX zwiększają wartość strat uznanych za warte ścigania poprzez zmienioną sygnalizację wzmacniającą w rozproszonym obwodzie nerwowym obejmującym przedni obszar zakrętu obręczy i jego aferentne brzuszne cele prążkowia (Nakano i wsp, 2000).

Wreszcie, wyniki Eksperymentu 3 wskazują, że podczas gdy pojedyncza dawka 80mg propranololu istotnie obniżał HR w porównaniu z placebo, nie zmieniał istotnie liczby decyzji o dogonieniu strat, wartości dogonionych strat ani wartości odpuszczonych strat. Odkrycia te sugerują, że poznawcze i emocjonalne aspekty pogoni za stratami modelowane przez naszą grę – choć oczywiście nie ekscytacja związana z grami komercyjnymi (Anderson i Brown, 1984) — nie mają na nie wpływu manipulacje aktywnością receptorów beta-adrenergicznych. Dają również pewne zapewnienie, że efektów wyczerpania tryptofanu i PPX, które zaobserwowaliśmy w Eksperymentach 1 i 2, nie można przypisać niewykrytym zmianom pobudzenia współczulnego i/lub obwodowego. Jednak na zachowanie polegające na pogoni za stratą mogą mieć wpływ inne aspekty funkcji noradrenaliny, w tym aktywność alfa2-adrenoreceptorów, które wpływają na aktywność wstępującego unerwienia miejsca sinawego i modulują przetwarzanie negatywnych wyników decyzji (lub błędów działania) w obszar obręczy (Riba i wsp, 2005).

W przyszłych badaniach należy zająć się kilkoma ograniczeniami naszych ustaleń. Po pierwsze, podczas gdy nasza gra polegająca na pogoni za stratami oddaje istotne zachowanie ciągłej gry, która przynosi rosnące straty, to z konieczności ogranicza naszą zdolność do izolowania specyficzny mechanizmy psychologiczne, na które może wpływać serotonina i D2/D3 działalność mającą na celu wpływanie na hazard w celu odzyskania strat. Wyczerpanie tryptofanu i pojedyncze niskie dawki PPX spowodowały wyraźne zmiany behawioralne w grach hazardowych, aby odzyskać straty, ale potrzebne są dodatkowe eksperymenty, aby ustalić, w jaki sposób te zmiany odnoszą się do tego, co już wiemy o roli serotoniny w unikaniu lub hamowaniu wywołanym karą (Crockett i wsp, 2009; Soubrie, 1986) i co wiemy o roli D2 receptory w uczeniu się z negatywnych wyników (Frank, 2006). Po drugie, kliniczne implikacje tych odkryć należy zbadać, badając wpływ leczenia serotoninergicznego i dopaminergicznego na wydajność naszej gry w pogoń za przegraną w próbkach patologicznych hazardzistów, a także testowanie gonitwy za przegraną jako modelu upośledzonej kontroli w innych uzależnienia (Rogers i wsp, 2010). Możemy również zbadać rolę innych neuroprzekaźników, takich jak układy opiatów i glutaminianów, które mogą podtrzymywać problemy z hazardem (Dotacja i wsp, 2007, 2008).

Patologiczny hazard jest źródłem ogromnego cierpienia osobistego i rodzinnego oraz stanowi poważny problem zdrowia publicznego (Shaffer i Korn, 2002). Jednak wiemy bardzo niewiele o czynnikach biologicznych, które nadają podatność na problemy z hazardem, bez licencjonowanych metod leczenia farmakologicznego dostępnych obecnie dla klinicystów. Przedstawione tu eksperymenty wskazują na jeden ze sposobów empirycznego podejścia do tych zagadnień; mianowicie poprzez badanie neuronalnych i farmakologicznych podstaw błędów poznawczych i behawioralnych widocznych u osób zgłaszających się do kliniki. Odkrycia te sugerują, że ogólna wytrwałość graczy w graniu w celu odzyskania strat jest modulowana przez aktywność serotoniny, podczas gdy ocena strat, które gracze uznają za warte pogoni, odbywa się za pośrednictwem aktywności D2/D3 układ receptorowy.

Idź do:

Podziękowanie

Badania te zostały sfinansowane przez stypendium Medical Research Council dla Daniela Campbella-Meiklejohna oraz przez niezależną nagrodę od Biotechnology and Biological Sciences Research Council (BBSRC) dla Roberta Rogersa. Chcielibyśmy również podziękować Michaelowi Frankowi za pomocne sugestie dotyczące wcześniejszej wersji tego manuskryptu.

Idź do:

Uwagi

Nie zgłaszamy żadnych biomedycznych interesów finansowych ani potencjalnych konfliktów interesów.

Idź do:

Przypisy

Informacje uzupełniające towarzyszą dokumentowi na stronie internetowej Neuropsychopharmacology (http://www.nature.com/npp)

Idź do:

Materiał uzupełniający

Dodatkowa informacja

Kliknij tutaj, aby uzyskać dodatkowy plik danych.(81K, doc)

Idź do:

Referencje

  1. Anderson G, Brown RI. Prawdziwy i laboratoryjny hazard, poszukiwanie doznań i podniecenie. Br J Psychol. 1984;75 (część 3:401–410. [PubMed]
  2. Bari A, Theobald DE, Caprioli D, Mar AC, Aidoo-Micah A, Dalley JW i in. 2010. Serotonina moduluje wrażliwość na nagrodę i negatywną informację zwrotną w probabilistycznym odwrotnym zadaniu uczenia się u szczurów Neuropsychopharmacology 351290–1301.1301 (E-pub przed drukiem 27 stycznia 2010). [Artykuł bezpłatny PMC] [PubMed]
  3. Ben-Jonathan N. Dopamina: hormon hamujący prolaktynę. Endocr Rev. 1985;6:564–589. [PubMed]
  4. Bergh C, Eklund T, Sodersten P, Nordin C. Zmieniona funkcja dopaminy w patologicznym hazardzie. Psychol Med. 1997;27:473–475. [PubMed]
  5. Błaszczyński A, Steel Z, McConaghy N. Impulsywność w patologicznym hazardzie: antyspołeczny impulsywista. Uzależnienie. 1997; 92: 75 – 87. [PubMed]
  6. Breen RB, Zuckerman M. Pogoń w zachowaniach hazardowych: determinanty osobowości i poznawcze. Osoba Individ Differ. 1999;92:1097-1111.
  7. Caine SB, Koob GF, Parsons LH, Everitt BJ, Schwartz JC, Sokoloff P. Test receptora D3 in vitro przewiduje zmniejszone samopodawanie kokainy u szczurów. Raport neurologiczny. 1997;8:2373-2377. [PubMed]
  8. Camacho-Ochoa M, Walker EL, Evans DL, Piercey MF. Miejsca wiązania w mózgu szczura dla pramipeksolu, klinicznie użytecznego agonisty dopaminy preferującego D3. Neurosci Lett. 1995;196:97–100. [PubMed]
  9. Camerer C, Weber M. Najnowsze zmiany w modelowaniu preferencji: niepewność i niejednoznaczność. J Ryzyko niepewne. 1992;5:325–370.
  10. Campbell-Meiklejohn DK, Woolrich MW, Passingham RE, Rogers RD. Wiedząc, kiedy przestać: mózgowe mechanizmy ścigania strat. Biol Psychiatria. 2008;63:293–300. [PubMed]
  11. Cools R, Robinson OJ, Sahakian B. Ostre wyczerpanie tryptofanu u zdrowych ochotników poprawia przewidywanie kary, ale nie wpływa na przewidywanie nagrody. Neuropsychofarmakologia. 2008;33:2291–2299. [PubMed]
  12. Corless T, Dickerson M. Samoocena hazardzistów dotycząca wyznaczników zaburzonej kontroli. Br J uzależniony. 1989;84:1527-1537. [PubMed]
  13. Crockett MJ, Clark L, Robbins TW. Pogodzenie roli serotoniny w hamowaniu behawioralnym i niechęci: ostre wyczerpanie tryptofanu znosi hamowanie wywołane karą u ludzi. J Neurosci. 2009;29:11993–11999. [Artykuł bezpłatny PMC] [PubMed]
  14. Cubitt R, Starmer C, Sugden R. O ważności losowego systemu motywacyjnego loterii. Exp Ekon. 1998;1:115–131.
  15. Dagher A, Robbins TW. Osobowość, uzależnienie, dopamina: wgląd w chorobę Parkinsona. Neuron. 2009; 61: 502–510. [PubMed]
  16. Daw ND, Kakade S, Dayan P. Przeciwnik interakcji między serotoniną a dopaminą. Sieć neuronowa 2002;15:603–616. [PubMed]
  17. Dayan P, Huys QJ. Serotonina, zahamowanie i negatywny nastrój. PLoS Comput Biol. 2008;4:e4. [Artykuł bezpłatny PMC] [PubMed]
  18. Deakin JFW, Graeff FG. 5-HT i mechanizmy obronne. J Psychofarmakol. 1991;5:305–315. [PubMed]
  19. Dickerson M, Hinchy J, Fabre J. Pogoń, podniecenie i poszukiwanie wrażeń u graczy poza kursem. Br J uzależniony. 1987;82:673–680. [PubMed]
  20. Evers EA, Cools R, Clark L, van der Veen FM, Jolles J, Sahakian BJ, et al. Serotonergiczna modulacja kory przedczołowej podczas ujemnego sprzężenia zwrotnego w probabilistycznym uczeniu się odwrócenia. Neuropsychofarmakologia. 2005; 30: 1138 – 1147. [PubMed]
  21. Franek M.J. Trzymaj swoje konie: dynamiczna rola obliczeniowa jądra podwzgórza w podejmowaniu decyzji. Sieć neuronowa 2006;19:1120–1136. [PubMed]
  22. Frank MJ, O'Reilly RC. Mechanistyczne ujęcie funkcji dopaminy w prążkowiu w poznaniu człowieka: badania psychofarmakologiczne z kabergoliną i haloperidolem. Behav Neurosci. 2006; 120: 497–517. [PubMed]
  23. Frank MJ, Moustafa AA, Haughey HM, Curran T, Hutchison KE. Potrójna dysocjacja genetyczna ujawnia wiele ról dopaminy w uczeniu się wzmacniającym. Proc Natl Acad Sci USA. 2007a;104:16311–16316. [Artykuł bezpłatny PMC] [PubMed]
  24. Frank MJ, Samanta J, Moustafa AA, Sherman SJ. Trzymaj swoje konie: impulsywność, głęboka stymulacja mózgu i leki w parkinsonizmie. Nauka. 2007b;318:1309-1312. [PubMed]
  25. Frank MJ, Doll BB, Oas-Terpstra J, Moreno F. Przedczołowe i prążkowiowe geny dopaminergiczne przewidują indywidualne różnice w eksploracji i eksploatacji. Nat Neurosci. 2009;12:1062–1068. [Artykuł bezpłatny PMC] [PubMed]
  26. Grace AA. Model toniczno-fazowy regulacji układu dopaminowego: jego znaczenie dla zrozumienia, w jaki sposób nadużywanie stymulantów może zmienić funkcję podstawnych zwojów. Uzależnienie od alkoholu uzależnionego od narkotyków 1995; 37: 111 – 129. [PubMed]
  27. Grant JE, Potenza MN. Leczenie escitalopramem patologicznego hazardu ze współwystępującym lękiem: otwarte badanie pilotażowe z podwójnie ślepą próbą przerwania leczenia. Int Clin Psychopharmacol. 2006;21:203–209. [PubMed]
  28. Grant JE, Kim SW, Odlaug BL. N-acetylocysteina, środek modulujący glutaminian, w leczeniu patologicznego hazardu: badanie pilotażowe. Biol Psychiatria. 2007;62:652–657. [PubMed]
  29. Grant JE, Kim SW, Hollander E, Potenza MN. Przewidywanie odpowiedzi na antagonistów opiatów i placebo w leczeniu patologicznego hazardu. Psychofarmakologia (Berl) 2008;200:521–527. [Artykuł bezpłatny PMC] [PubMed]
  30. Hamidovic A, Kang UJ, de Wit H. Wpływ niskich do umiarkowanych ostrych dawek pramipeksolu na impulsywność i funkcje poznawcze u zdrowych ochotników. J Clin Psychopharmacol. 2008; 28: 45 – 51. [PubMed]
  31. Hewig J, Kretschmer N, Trippe RH, Hecht H, Coles MG, Holroyd CB i in. Nadwrażliwość na nagrodę u problematycznych hazardzistów. Biol Psychiatria. 2010;67:781–783. [PubMed]
  32. Kahneman D, Tversky A. Wybory Wartości i ramy. Cambridge University Press: Cambridge, Wielka Brytania; 2000.
  33. Lesieur H. 1977. The Chase: Career of the Compuslive Gambler 1st edn.Anchor Press/Doubleday: Garden City, NY.
  34. Lesieur HR. Spirala opcji i zaangażowania kompulsywnego hazardzisty. Psychiatria. 1979;42:79–87. [PubMed]
  35. Lesieur HR, Blume SB. South Oaks Gambling Screen (SOGS): nowe narzędzie do identyfikacji patologicznych graczy. Am J Psychiatry. 1987; 144: 1184 – 1188. [PubMed]
  36. Manconi M, Ferri R, Zucconi M, Oldani A, Fantini ML, Castronovo V i in. Skuteczność pierwszej nocy pramipeksolu w zespole niespokojnych nóg i okresowych ruchach nóg. Medycyna snu 2007;8:491–497. [PubMed]
  37. McBride O, Adamson G, Shevlin M. Utajona analiza klas patologicznych kryteriów hazardu DSM-IV w reprezentatywnej dla kraju brytyjskiej próbie. Psychiatria Res. 2010;178:401–407. [PubMed]
  38. Meyer G, Hauffa BP, Schedlowski M, Pawlak C, Stadler MA, Exton MS. Hazard w kasynie zwiększa częstość akcji serca i kortyzol w ślinie u zwykłych graczy. Biol Psychiatria. 2000;48:948–953. [PubMed]
  39. Murphy S, Longhitano C, Ayres R, Cowen P, Harmer C, Rogers R. Rola serotoniny w nienormatywnym ryzykownym wyborze: wpływ suplementów tryptofanu na „efekt odbicia” u zdrowych dorosłych ochotników. J Cogn Neurosci. 2009;21:1709-1719. [PubMed]
  40. Nakano K, Kayahara T, Tsutsumi T, Ushiro H. Obwody neuronowe i funkcjonalna organizacja prążkowia. J Neurol. 2000;247V1 (Suplement 5:15. [PubMed]
  41. Pallanti S, Bernardi S, Quercioli L, DeCaria C, Hollander E. Dysfunkcja serotoniny u patologicznych hazardzistów: zwiększona odpowiedź prolaktyny na doustne m-CPP w porównaniu z placebo. Widmo OUN 2006;11:956–964. [PubMed]
  42. Pallesen S, Molde H, Arnestad HM, Laberg JC, Skutle A, Iversen E i in. Wynik farmakologicznego leczenia patologicznego hazardu: przegląd i metaanaliza. Psychofarmakol J Clin. 2007;27:357–364. [PubMed]
  43. Pizzagalli DA, Evins AE, Schetter EC, Frank MJ, Pajtas PE, Santesso DL, et al. Pojedyncza dawka agonisty dopaminy osłabia uczenie się wzmacniania u ludzi: dowody behawioralne pochodzące z laboratoryjnej miary reagowania na nagrody. Psychopharmacology (Berl) 2008; 196: 221 – 232. [Artykuł bezpłatny PMC] [PubMed]
  44. Potenza MN. Recenzja. Neurobiologia patologicznego hazardu i uzależnienia od narkotyków: przegląd i nowe odkrycia. Philos Trans R Soc Lond Ser B. 2008;363:3181–3189. [Artykuł bezpłatny PMC] [PubMed]
  45. Raven JC, Court HJ, Raven J. Podręcznik dla progresywnych matryc i skal słownictwa Ravena. Ocena Harcourt: San Antonio, Teksas; 1998.
  46. Reuter J, Raedler T, Rose M, Hand I, Glascher J, Buchel C. Patologiczny hazard wiąże się ze zmniejszoną aktywacją mezolimbicznego systemu nagrody. Nat Neurosci. 2005; 8: 147 – 148. [PubMed]
  47. Riba J, Rodriguez-Fornells A, Morte A, Munte TF, Barbanoj MJ. Stymulacja noradrenergiczna poprawia monitorowanie działań człowieka. J Neurosci. 2005;25:4370–4374. [PubMed]
  48. Riba J, Kramer UM, Heldmann M, Richter S, Munte TF. Agonista dopaminy zwiększa podejmowanie ryzyka, ale osłabia aktywność mózgu związaną z nagrodą. PLoS Jeden. 2008;3:e2479. [Artykuł bezpłatny PMC] [PubMed]
  49. Rogers RD, Lancaster M, Wakeley J, Bhagwagar Z. Wpływ blokady receptorów beta-adrenergicznych na elementy podejmowania decyzji u ludzi. Psychofarmakologia (Berl) 2004;172:157-164. [PubMed]
  50. Rogers RD, Moeller FG, Swann AC, Clark L. Najnowsze badania dotyczące impulsywności u osób zażywających narkotyki oraz zdrowia psychicznego i zaburzeń: implikacje dla alkoholizmu. Alkohol Clini Exp Res. 2010;34:1319–1333. [PubMed]
  51. Roy A, Adinoff B, Roehrich L, Lamparski D, Custer R, Lorenz V i in. Patologiczny hazard. Badanie psychobiologiczne. Psychiatria Arch Gen. 1988;45:369–373. [PubMed]
  52. Sacco P, Torres LR, Cunningham-Williams RM, Woods C, Unick GJ. Zróżnicowane funkcjonowanie elementów patologicznych kryteriów hazardu: badanie płci, rasy / pochodzenia etnicznego i wieku. Stadnina J Gambl. 2010. [PubMed]
  53. Santesso DL, Evins AE, Frank MJ, Schetter EC, Bogdan R, Pizzagalli DA. Pojedyncza dawka agonisty dopaminy upośledza uczenie wzmacniające u ludzi: dowody z potencjałów związanych ze zdarzeniami i modelowanie obliczeniowe funkcji prążkowia-kory. Mapa mózgu Hum. 2009;30:1963–1976. [Artykuł bezpłatny PMC] [PubMed]
  54. Schilling JC, Adamus WS, Palluk R. Neuroendokrynny i profil skutków ubocznych pramipeksolu, nowego agonisty receptora dopaminy, u ludzi. Clin Pharmacol Therapeut. 1992;51:541–548. [PubMed]
  55. Shaffer HJ, Korn DA. Hazard i powiązane zaburzenia psychiczne: analiza zdrowia publicznego. Annu Rev Public Health. 2002;23:171–212. [PubMed]
  56. Shafir E, Tversky A. 1995. Podejmowanie decyzji W: Smith EE, Oscherson DN (red.). Thinking MIT Press: Cambridge, MA; 77–100.100.
  57. Soubrie P. Neurony i zachowanie serotoninergiczne. J Pharmakol. 1986;17:107–112. [PubMed]
  58. Thiel KJ, Wenzel JM, Pentkowski NS, Hobbs RJ, Alleweireldt AT, Neisewander JL. 2010. Stymulacja receptorów dopaminy D2 / D3, ale nie receptorów D1 w centralnym ciele migdałowatym, zmniejsza zachowanie związane z poszukiwaniem kokainy Behav Brain Res 214386–394.394 (E-pub przed drukiem 19 czerwca 2010). [Artykuł bezpłatny PMC] [PubMed]
  59. van der Veen FM, Mies GW, van der Molen MW, Evers EA. Ostre wyczerpanie tryptofanu u zdrowych mężczyzn osłabia fazowe spowolnienie serca, ale nie wpływa na odpowiedź elektrokortykalną na ujemne sprzężenie zwrotne. Psychofarmakologia (Berl) 2008;199:255–263. [PubMed]
  60. van Eimeren T, Ballanger B, Pellecchia G, Miyasaki JM, Lang AE, Strafella AP. Agoniści dopaminy zmniejszają wrażliwość na wartość kory oczodołowo-czołowej: wyzwalacz patologicznego hazardu w chorobie Parkinsona. Neuropsychofarmakologia. 2009;34:2758–2766. [Artykuł bezpłatny PMC] [PubMed]
  61. Voon V, Thomsen T, Miyasaki JM, de Souza M, Shafro A, Fox SH i in. Czynniki związane z patologicznym hazardem związanym z lekami dopaminergicznymi w chorobie Parkinsona. Arch Neurol. 2007;64:212–216. [PubMed]
  62. Voon V, Pessiglione M, Brezing C, Gallea C, Fernandez HH, Dolan RJ i in. Mechanizmy leżące u podstaw nastawienia nagrody za pośrednictwem dopaminy w zachowaniach kompulsywnych. Neuron. 2010;65:135–142. [Artykuł bezpłatny PMC] [PubMed]
  63. Watson D, Clark LA, Tellegen A. Rozwój i walidacja krótkich miar pozytywnego i negatywnego afektu: skali PANAS. J Pers Soc Psychol. 1988; 54: 1063 – 1070. [PubMed]
  64. Winstanley CA, Dalley JW, Theobald DE, Robbins TW. Frakcjonowanie impulsywności: kontrastujące skutki wyczerpania centralnego 5-HT na różne miary zachowania impulsywnego. Neuropsychofarmakologia. 2004;29:1331-1343. [PubMed]
  65. Zack M, Poulos CX. Motywacja amfetaminy do hazardu i sieci semantycznych związanych z hazardem u hazardzistów problemowych. Neuropsychofarmakologia. 2004; 29: 195 – 207. [PubMed]
  66. Zack M, Poulos CX. 2007. Antagonista D2 wzmacnia nagradzające i torujące efekty epizodu hazardu u patologicznych hazardzistów Neuropsychopharmacology 321678–1686.1686 (E-pub przed drukiem 3 stycznia 2007). [PubMed]
  67. Zeeb FD, Robbins TW, Winstanley CA. Serotonergiczna i dopaminergiczna modulacja zachowania hazardowego oceniana za pomocą nowatorskiego zadania hazardowego dla szczurów. Neuropsychofarmakologia. 2009; 34: 2329 – 2343. [PubMed]
  68. Zhong S, Israel S, Xue H, Sham PC, Ebstein RP, Chew SH. Neurochemiczne podejście do wrażliwości wyceny na zyski i straty. Proc Biol Sci. 2009;276:4181–4188. [Artykuł bezpłatny PMC] [PubMed]