Co motywuje zachowania hazardowe? Wgląd w rolę dopaminy (2013)

Cytowanie: Anselme P i Robinson MJF (2013) Co motywuje zachowania hazardowe? Wgląd w rolę dopaminy. Z przodu. Behav. Neurosci. 7: 182. doi: 10.3389 / fnbeh.2013.00182

Patrick Anselme1* i Mike JF Robinson2,3

  • 1Département de Psychologie, Université de Liège, Liège, Belgia
  • 2Wydział Psychologii, Uniwersytet Michigan, Michigan, MI, USA
  • 3Wydział Psychologii, Wesleyan University, Connecticut, CT, USA

Powszechnie uważa się, że zyski pieniężne są przyczyną zachowań hazardowych u ludzi. Dopamina mezolimbiczna (DA), główny neuromediator motywacji motywacyjnej, jest rzeczywiście uwalniana w większym stopniu u patologicznych hazardzistów (PG) niż u zdrowych osób kontrolnych (HC) podczas epizodów hazardowych (Linnet i in., 2011; Joutsa i in., 2012), podobnie jak w innych formach zachowań kompulsywnych i uzależniających. Jednak ostatnie ustalenia wskazują, że interakcja między DA a nagrodą nie jest tak prosta (Blum i wsp., 2012; Linnet i in., 2012). W PG i HC wydanie DA wydaje się raczej odzwierciedlać nieprzewidywalność dostarczenia nagrody niż nagrody per se. Sugeruje to, że motywacja do gry jest silnie (choć nie do końca) determinowana przez niemożność przewidzenia wystąpienia nagrody. Tutaj omawiamy kilka poglądów na temat roli DA w grach hazardowych i próbujemy zapewnić ramy ewolucyjne, aby wyjaśnić jej rolę w niepewności.

Tradycyjny pogląd: pieniądze napędzają hazard

Zdrowy rozsądek sugeruje, że jeśli hazard w kasynach jest atrakcyjny dla wielu osób, dzieje się tak dlatego, że oferuje możliwość wygrania pieniędzy (Dow Schüll, 2012). Oczywiście „duża wygrana” jest rzadkością, ale element losowy stojący za większością gier i nagłaśnianie wielkich zwycięzców pozwala ludziom wierzyć, że szansa na dużą wygraną nie jest taka nieprawdopodobna. Zgodnie z tradycyjnym poglądem, pieniądze są główną motywacją gracza, a losowość w grach pozwala mu mieć nadzieję, że zyski przezwyciężą straty.

Ten pogląd jest zgodny z dowodami, że DA uwalniane w jądrze półleżącym, regionie mezolimbicznym w mózgu, zwiększa atrakcyjność nagród i uwarunkowanych sygnałów (Berridge, 2007). Mesolimbic DA przekształca sygnały neutralne w sygnały warunkowe, gdy niezawodnie przewidują dostarczenie nagrody (Melis i Argiolas, 1995; Peciña i in., 2003; Flagel i wsp., 2011). Pieniądze są z pewnością silnym uwarunkowanym sygnałem, który kojarzy się z obfitością i władzą we wszystkich cywilizacjach ludzkich. Podobnie jak w przypadku innych źródeł nagród, wiadomo, że pieniądze zwiększają poziomy mezolimbicznego DA w prążkowiu podczas epizodów hazardu, co sugeruje, że pieniądze motywują graczy (Koepp i in., 1998; Zald i in., 2004; Zink i in., 2004; Pessiglione i in., 2007). Na przykład, Joutsa i in. (2012) wykazał, że DA uwalnia się w prążkowiu brzusznym w przypadkach wysokiej, ale nie niskiej nagrody, zarówno w PG, jak i HC, oraz że nasilenie objawów w PG jest związane z większymi odpowiedziami DA.

Atrakcyjność strat

Chociaż tradycyjny pogląd jest zgodny z danymi neuronaukowymi, nie wyjaśnia, dlaczego ludzie często określają hazard jako przyjemną aktywność, a nie jako okazję do zarobienia pieniędzy. Podczas epizodów hazardowych PG zgłasza uczucia euforii porównywalne z odczuciami osób zażywających narkotyki (van Holst i in., 2010), a im bardziej PG tracą pieniądze, tym bardziej wytrwają w tej działalności - zjawisko określane jako pogoń za stratami (Campbell-Meiklejohn i in., 2008). Takie wyniki są prawie niezgodne z tradycyjnym poglądem. Badania na zwierzętach i ludziach wskazują, że rola DA w nagrodach jest, przynajmniej w grach hazardowych, bardziej złożona niż początkowo sądzono (Linnet, 2013).

Określenie dokładnego czasu subiektywnych odczuć lub tego, w jaki sposób straty pobudzają chęć gracza do grania podczas epizodów hazardu, jest trudne, ponieważ różne emocje i procesy poznawcze stale się nakładają. Niemniej jednak, Linnet i in., (2010) byli w stanie zmierzyć uwalnianie mezolimbicznego DA w PG i HC, wygrywając lub tracąc pieniądze. Nieoczekiwanie nie znaleźli żadnej różnicy w odpowiedziach dopaminergicznych między PG i HC, który wygrał pieniądze. Jednak uwalnianie dopaminy w brzusznym prążkowiu było bardziej wyraźne w przypadku strat w PG w stosunku do HC. Biorąc pod uwagę motywacyjny wpływ mezolimbicznego DA, Linnet i współpracownicy twierdzą, że efekt ten może tłumaczyć pogoń za stratami w PG. Ponadto zwracają uwagę, że „PG nie są hiperdopaminergiczne per se, ale zwiększyły wrażliwość DA na niektóre rodzaje decyzji i zachowań ”(s. 331). To stwierdzenie, że uwolnienie DA jest wyższe w przypadku utraty pieniędzy przez PG niż w przypadku pieniędzy wygranych przez PG, jest zgodne z dowodem, że „bliskie straty” zwiększają motywację do hazardu i rekrutują obwód nagrody mózgowej bardziej niż „duże wygrane” (Kassinove i Schare, 2001; Clark i in., 2009; Chase i Clark, 2010). Prawdopodobnie związane z tym zjawiskiem są dowody na to, że w porównaniu z zyskami kwota strat pieniężnych ma ograniczony wpływ na stopień dyskontowania strat probabilistycznych (i opóźnionych) u ludzi (Estle i wsp., 2006). Sugeruje to, że mniejsze prawdopodobieństwo (i dłuższe opóźnienie) zmniejsza motywację gracza w mniejszym stopniu, gdy w grę wchodzą straty, a nie zyski. W przeciwieństwie do tego, hipoteza wielkiej wygranej sugeruje, że patologiczny hazard rozwija się u osób, które początkowo doświadczyły dużych zysków pieniężnych, ale próby wykazania tego wpływu na wytrwałość hazardu zawiodły (Kassinove i Schare, 2001; Weatherly i in., 2004). Obecne dowody sugerują zatem, że straty przyczyniają się bardziej do motywowania hazardu niż zysków.

Atrakcyjność niepewności związanej z nagrodami

Jednym z głównych czynników zjawiska ścigania strat może być znaczenie niepewności nagrody. Badania wykazały, że niepewność nagradza raczej niż nagrodę per se, powiększy mezolimbiczny DA, oba u małp (Fiorillo i in., 2003; de Lafuente i Romo, 2011) i zdrowi ludzie (Preuschoff i in., 2006). W PG naliczanie DA jest maksymalne podczas zadania hazardowego, gdy prawdopodobieństwo wygranej i przegranej jest identyczne - szansa 50% na zdarzenie z dwoma wynikami reprezentuje maksymalną niepewność (Linnet i in., 2012). Chociaż neurony niedopaminergiczne mogą również brać udział w kodowaniu niepewności nagrody (Monosov i Hikosaka, 2013), wyniki te oparte na technikach elektrofizjologicznych i neuroobrazowania wskazują, że DA ma kluczowe znaczenie dla kodowania niepewności nagrody. Sugestię tę potwierdzają liczne badania behawioralne, które pokazują, że ssaki i ptaki reagują bardziej energicznie na uwarunkowane sygnały przewidujące niepewne nagrody (Collins i in., 1983; Anselme i in., 2013; Robinson i wsp., W trakcie przeglądu) i mają tendencję do preferowania niepewnej opcji żywności niż pewnej opcji żywności w zadaniach podwójnego wyboru (Kacelnik i Bateson, 1996; Adriani i Laviola, 2006), czasem pomimo niższej stopy nagród (Forkman, 1991; Gipson i in., 2009). Według Grega Costikyana, wielokrotnie nagradzanego projektanta gier, gry nie mogą zainteresować nas ze względu na brak niepewności - która może przybierać różne formy, występując w wyniku, ścieżce gry, złożoności analitycznej, percepcji i tak dalej (Costikyan, 2013). Dyskusja na temat gry Kółko i krzyżyk, Costikyan (p. 10) zauważa, że ​​ta gra jest nudna dla każdego, kto nie przekroczył określonego wieku, ponieważ jej rozwiązanie jest banalne. Powodem, dla którego dzieci bawią się tą grą, jest to, że nie rozumieją, że gra ma optymalną strategię; dla dzieci gra Kółko i krzyżyk daje niepewny wynik. Gra przewidywalna jest nudna, podobnie jak powieść detektywistyczna, o której z góry znana jest tożsamość mordercy. W oparciu o to założenie Zack and Poulos (2009) zwróć uwagę, że kilka harmonogramów wypłat (automaty do gry, ruletka i gra w kości w kości) ma prawdopodobieństwo wygrania blisko 50%, więc oczekuje się, że spowodują maksymalne uwolnienie DA, a zatem wzmocnią grę hazardową.

Dowody na to, że sama niepewność wydaje się źródłem motywacji, są widoczne w rosnącym trendzie hazardu patologicznego, który obejmuje dłuższą grę w pokera wideo lub automatach do gry (Dow Schüll, 2012). Jednostki grają, aby grać, a nie wygrywać, a wygrane pieniężne są pomyślane jako okazja do wydłużenia czasu gry, a nie jej główny cel. Ponadto programiści gier odkryli korzystny trend w kierunku coraz większej liczby zakładów na rundę danej gry (w Australii> 100 zakładów na jeden rzut), z coraz mniejszymi kwotami (sięgającymi nawet jednego centa), powodując efekt „przegranych przebranych za wygrane”, w którym gracze wygrywają mniej niż postawili (Dixon i in., 2010). To prawie tak, jakby gracze byli zainteresowani obstawianiem zakładów lub próbą odkrycia algorytmu, który określa wygrane i przegrane (często zgłaszane przez graczy, patrz Dow Schüll, 2012). Ostatnio wykazaliśmy u dorosłych szczurów, że początkowa ekspozycja (dni 8) na warunkowe sygnały przewidujące wysoce niepewne nagrody uwrażliwia na reagowanie na te sygnały w perspektywie długoterminowej (przez co najmniej dni 20) pomimo stopniowego obniżania poziomu niepewności (Robinson i wsp., w trakcie przeglądu). Nie zaobserwowano uczulenia behawioralnego po późniejszym narażeniu na wysoką niepewność (nagrody zostały zapewnione z pewnością przez pierwsze dni 8). Ten wynik jest zgodny z innymi ustaleniami, które wskazują, że uporczywe zachowania hazardowe są bardziej prawdopodobne u osób, które we wczesnym okresie życia doświadczają nieprzewidywalnych środowisk i sytuacji hazardowych (Scherrer i in., 2007; Braverman and Shaffer, 2012).

Możliwe ewolucyjne źródło zachowań hazardowych

Ponieważ wygrane są rzadkie i często niewielkie podczas epizodów hazardowych, jest mało prawdopodobne, aby były wystarczające, aby zmotywować ludzi do wytrwania w zadaniu. Trudno jest również zrozumieć fakt, że straty mogą bardziej motywować hazard niż zyski. Dlaczego ludzie grają? Patologiczny hazard jest z pewnością zachowaniem nieprzystosowawczym, ale atrakcyjność niepewnych nagród jest tak powszechna w królestwie zwierząt, że ta tendencja powinna mieć pochodzenie adaptacyjne. Sugerujemy tutaj hipotezę - zwaną hipotezą kompensacyjną - opracowaną przez jednego z autorów, która opisuje zachowania podobne do hazardu w ramach ewolucyjnych (Anselme, 2013).

W naturze zwierzęta podlegają w wielu okolicznościach brakowi kontroli poznawczej; często nie są w stanie przewidzieć, co się wydarzy. Dzieje się tak zasadniczo z dwóch powodów. Po pierwsze, dystrybucja zasobów naturalnych jest losowa, tak więc przed znalezieniem niezbędnych zasobów należy uzyskać wiele odpowiedzi. Po drugie, wiarygodność uwarunkowanych wskazówek jest często niedoskonała - np. W przypadku niektórych gatunków drzewa owocowe mogą działać jako sygnały warunkowe ze względu na ich związek z nagrodą (obecność owoców), ale skojarzenie to jest zawodne, ponieważ drzewa owocowe nie mają owoców przez większą część roku. Biorąc pod uwagę ten brak kontroli poznawczej nad obiektami i zdarzeniami, można argumentować, że gdyby niepewność związana z nagrodą nie byłaby źródłem motywacji, większość zachowań wygasłaby z powodu wysokiego wskaźnika niepowodzeń (i utraty energii) doświadczanego przez zwierzęta. Hipoteza kompensacyjna sugeruje, że gdy przewidywalność znaczącego obiektu lub zdarzenia jest niska, rekrutowane są procesy motywacyjne, aby zrekompensować niezdolność do dokonania poprawnych prognoz; motywacja działałaby jako mechanizm opóźniający wyginięcie (Anselme, 2013). Innymi słowy, umożliwienie zwierzęciu wytrwania w zadaniu jest możliwe tylko wtedy, gdy jego zachowanie jest motywowane brakiem przewidywalności (tj. Niepewności), a nie samą nagrodą. Hipoteza kompensacyjna mogłaby wyjaśnić, dlaczego straty są tak ważne w motywowaniu ludzkich graczy: bez możliwości nieotrzymania nagrody zyski stają się przewidywalne, a zatem większość gier staje się nudna (Costikyan, 2013). Ponadto hipoteza ta stanowi interpretację dowodów, że podobnie jak deprywacje fizjologiczne (Nader i in., 1997), niedostatki psychospołeczne, takie jak brak opieki ze strony matki, zwiększają uwalnianie mezolimbicznego DA i, odpowiednio, motywują do poszukiwania żywności (Lomanowska i in., 2011). Niedobory psychospołeczne również wydają się być przyczyną zachowań podobnych do hazardu zarówno u gołębi, jak i ludzi (van Holst i in., 2010; Pattison i wsp., 2013). W rzeczywistości wszystkie formy deprywacji wynikają z niemożności przewidzenia, jak znaleźć / uzyskać odpowiednie bodźce - czy to żywności, relacji społecznych, możliwości pracy i zabawy itp. W większości przypadków niezdolność ta jest konsekwencją ubóstwa środowiskowego. Z tego powodu słabe środowiska przypominają środowiska nieprzewidywalne, a hipoteza kompensacyjna sugeruje, że w obu przypadkach rekrutuje się większą motywację do wytrwania w pracochłonnym poszukiwaniu zasobów.

Zakładając, że ta interpretacja jest poprawna, zachowania hazardowe u ludzi mogą być filogenetycznie dziedziczone po starszych gatunkach ssaków, których członkowie motywowani niepewnością co do nagrody mieli większe szanse na przetrwanie w złożonych, dynamicznych środowiskach. Patologiczny hazard może być wyolbrzymieniem naturalnej tendencji wykorzystywanej przez kasyna i gry losowe. Oczywiście motywacja oparta na niepewności nie jest już potrzebna do przetrwania w większości zachodnich kultur. Jednak hazard może zawładnąć systemem ewolucyjnym zaprojektowanym do rozwiązywania niepewności poprzez pobudzanie impulsów motywacyjnych, pomimo lub z powodu powtarzających się strat. Jak można zająć się patologicznym hazardem? Uważamy, że ta psychopatologia z pewnością powinna być traktowana indywidualnie dla każdego przypadku, w zależności od wrażliwości każdego PG. Na przykład sprzyjanie wzbogacaniu codziennego środowiska PG poprzez różne formy spędzania wolnego czasu i stosunki społeczne może zmniejszyć jego pragnienie poszukiwania nadwyżki stymulacji. Na poziomie społecznym jednym z podejść pozwalających zająć się patologicznym hazardem może być to, że gracze w kasynach mogą wygrywać częściej niż tracą, ale tylko bardzo małe zyski (podobne do postawionych kwot), aby uczynić wytrwałość hazardu mniej atrakcyjną. Potrzebne są dokładniejsze badania, aby zidentyfikować parametry leżące u podstaw uzależniającej mocy gier i promować rozwój gier, które nie wykorzystują naszej podatności filogenetycznej.

Referencje

Adriani, W. i Laviola, G. (2006). Niechęć do opóźnień, ale preferencja dla dużych i rzadkich nagród w dwóch zadaniach wyboru: implikacje dla pomiaru parametrów samokontroli. BMC Neurosci. 7:52. doi: 10.1186/1471-2202-7-52

Pubmed Abstract | Pubmed Full Text | CrossRef Full Text

Anselme, P. (2013). Dopamina, motywacja i ewolucyjne znaczenie zachowań podobnych do hazardu. Behav. Brain Res. 256C, 1 – 4. doi: 10.1016 / j.bbr.2013.07.039

Pubmed Abstract | Pubmed Full Text | CrossRef Full Text

Anselme, P., Robinson, MJF i Berridge, KC (2013). Niepewność nagród zwiększa atrybucję bodźca motywacyjnego jako śledzenia znaków. Behav. Brain Res. 238, 53 – 61. doi: 10.1016 / j.bbr.2012.10.006

Pubmed Abstract | Pubmed Full Text | CrossRef Full Text

Berridge, KC (2007). Debata na temat roli dopaminy w nagradzaniu: argument za istotą zachęty. Psychofarmakologia (Berl) 191, 391–431. doi: 10.1007/s00213-006-0578-x

Pubmed Abstract | Pubmed Full Text | CrossRef Full Text

Blum, K., Gardner, E., Oscar-Berman, M., i Gold, M. (2012). „Lubienie” i „chcenie” związane z zespołem niedoboru nagrody (RDS): hipoteza zróżnicowanej odpowiedzi w obwodach nagrody mózgu. Curr. Pharm. Des. 18, 113. doi: 10.2174 / 138161212798919110

Pubmed Abstract | Pubmed Full Text | CrossRef Full Text

Braverman, J., i Shaffer, HJ (2012). Jak gracze rozpoczynają hazard: identyfikowanie markerów behawioralnych dla hazardu internetowego wysokiego ryzyka. Eur. J. Zdrowie publiczne 22, 273 – 278. doi: 10.1093 / eurpub / ckp232

Pubmed Abstract | Pubmed Full Text | CrossRef Full Text

Campbell-Meiklejohn, DK, Woolrich, MW, Passingham, RE i Rogers, RD (2008). Wiedzieć, kiedy przestać: mózgowe mechanizmy ścigania strat. Biol. Psychiatria 63, 293-300. doi: 10.1016 / j.biopsych.2007.05.014

Pubmed Abstract | Pubmed Full Text | CrossRef Full Text

Chase, HW i Clark, L. (2010). Nasilenie hazardu przewiduje reakcję śródmózgowia na wyniki bliskie chybieniu. J. Neurosci. 30, 6180-6187. doi: 10.1523 / JNEUROSCI.5758-09.2010

Pubmed Abstract | Pubmed Full Text | CrossRef Full Text

Clark, L., Lawrence, AJ, Astley-Jones, F., i Gray, N. (2009). Nieudane hazardy zwiększają motywację do hazardu i rekrutują obwody mózgowe związane z wygraną. Neuron 61, 481 – 490. doi: 10.1016 / j.neuron.2008.12.031

Pubmed Abstract | Pubmed Full Text | CrossRef Full Text

Collins, L., Young, DB, Davies, K., i Pearce, JM (1983). Wpływ częściowego zbrojenia na szeregowe automatyczne kształtowanie gołębi. QJ Exp. Psychol. b 35, 275-290.

Pubmed Abstract | Pubmed Full Text

Costikyan, G. (2013). Niepewność w grach. Cambridge, MA: MIT Press.

de Lafuente, V., i Romo, R. (2011). Neurony dopaminy kodują subiektywne doznania sensoryczne i niepewność decyzji percepcyjnych. Proc. Natl. Acad. Sci. USA. 108, 19767 – 19771. doi: 10.1073 / pnas.1117636108

Pubmed Abstract | Pubmed Full Text | CrossRef Full Text

Dixon, MJ, Harrigan, KA, Sandhu, R., Collins, K. i Fugelsang, JA (2010). Straty zamaskowane jako wygrane w nowoczesnych automatach wideo z wieloma liniami. Nałóg 105, 1819-1824. doi: 10.1111 / j.1360-0443.2010.03050.x

Pubmed Abstract | Pubmed Full Text | CrossRef Full Text

Dow Schüll, N. (2012). Uzależnienie od projektu: hazard automatyczny w Las Vegas, 1st Edn. Princeton, NJ: Princeton University Press.

Estle, SJ, Green, L., Myerson, J. i Holt, DD (2006). Różnicowy wpływ kwoty na dyskontowanie zysków i strat w czasie i prawdopodobieństwo. Mem. Cognit. 34, 914-928. doi: 10.3758 / BF03193437

Pubmed Abstract | Pubmed Full Text | CrossRef Full Text

Fiorillo, CD, Tobler, PN i Schultz, W. (2003). Dyskretne kodowanie prawdopodobieństwa nagrody i niepewności przez neurony dopaminowe. nauka 299, 1898 – 1902. doi: 10.1126 / science.1077349

Pubmed Abstract | Pubmed Full Text | CrossRef Full Text

Flagel, SB, Clark, JJ, Robinson, TE, Mayo, L., Czuj, A., Willuhn, I., i in. (2011). Selektywna rola dopaminy w nauce o nagradzaniu bodźców. Natura 469, 53 – 57. doi: 10.1038 / nature09588

Pubmed Abstract | Pubmed Full Text | CrossRef Full Text

Forkman, B. (1991). Niektóre problemy z obecną teorią wyboru łatki: badanie myszoskoczka mongolskiego. Zachowanie 117, 243 – 254. doi: 10.1163 / 156853991X00553

CrossRef Full Text

Gipson, CD, Alessandri, JJD, Miller, HC i Zentall, TR (2009). Preferencja dla zbrojenia 50% w stosunku do zbrojenia 75% przez gołębie. Uczyć się. Behav. 37, 289 – 298. doi: 10.3758 / LB.37.4.289

Pubmed Abstract | Pubmed Full Text | CrossRef Full Text

Joutsa, J., Johansson, J., Niemelä, S., Ollikainen, A., Hirvonen, MM, Piepponen, P., i in. (2012). Uwalnianie mezolimbicznej dopaminy wiąże się z nasileniem objawów w patologicznym hazardie. Neuroimage 60, 1992-1999. doi: 10.1016 / j.neuroimage.2012.02.006

Pubmed Abstract | Pubmed Full Text | CrossRef Full Text

Kacelnik, A., i Bateson, M. (1996). Teorie ryzykowne: wpływ wariancji na decyzje żerowania. Rano. Zool. 36, 402 – 434.

Kassinove, JI i Schare, ML (2001). Wpływ „bliskiej szansy” i „dużej wygranej” na wytrwałość w grach hazardowych na automatach. Psychol. Nałogowiec. Behav. 15, 155-158. doi: 10.1037 / 0893-164X.15.2.155

Pubmed Abstract | Pubmed Full Text | CrossRef Full Text

Koepp, MJ, Gunn, RN, Lawrence, AD, Cunningham, VJ, Dagher, A., Jones, T. i in. (1998). Dowody na uwalnianie dopaminy w prążkowiu podczas gry wideo. Natura 393, 266-268. doi: 10.1038 / 30498

Pubmed Abstract | Pubmed Full Text | CrossRef Full Text

Linnet, J. (2013). The Iowa Gambling Task i trzy błędy dopaminy w zaburzeniach hazardu. Z przodu. Psychol. 4: 709. doi: 10.3389 / fpsyg.2013.00709

Pubmed Abstract | Pubmed Full Text | CrossRef Full Text

Linnet, J., Møller, A., Peterson, E., Gjedde, A., i Doudet, D. (2011). Uwalnianie dopaminy w brzusznym prążkowiu podczas Iowa Gambling Task Performance wiąże się ze zwiększonym poziomem podniecenia w patologicznym hazardie. Nałóg 106, 383-390. doi: 10.1111 / j.1360-0443.2010.03126.x

Pubmed Abstract | Pubmed Full Text | CrossRef Full Text

Linnet, J., Mouridsen, K., Peterson, E., Møller, A., Doudet, DJ, i Gjedde, A. (2012). Prążkowia uwalnianie dopaminy koduje niepewność w patologicznym hazardie. Psychiatry Res. 204, 55 – 60. doi: 10.1016 / j.pscychresns.2012.04.012

Pubmed Abstract | Pubmed Full Text | CrossRef Full Text

Linnet, J., Peterson, E., Doudet, DJ, Gjedde, A., i Møller, A. (2010). Uwalnianie dopaminy w brzusznym prążkowiu patologicznych hazardzistów tracących pieniądze. Acta Psychiatr. Scand. 122, 326-333. doi: 10.1111 / j.1600-0447.2010.01591.x

Pubmed Abstract | Pubmed Full Text | CrossRef Full Text

Łomanowska, AM, Lovic, V., Rankine, MJ, Mooney, SJ, Robinson, TE i Kraemer, GW (2011). Nieodpowiednie wczesne doświadczenia społeczne zwiększają bodźce motywacyjne związane z nagrodami w wieku dorosłym. Behav. Brain Res. 220, 91 – 99. doi: 10.1016 / j.bbr.2011.01.033

Pubmed Abstract | Pubmed Full Text | CrossRef Full Text

Melis, MR i Argiolas, A. (1995). Dopamina i zachowania seksualne. Neurosci. Biobehav. Obrót silnika. 19, 19–38. doi: 10.1016/0149-7634(94)00020-2

Pubmed Abstract | Pubmed Full Text | CrossRef Full Text

Monosov, IE, i Hikosaka, O. (2013). Selektywne i stopniowane kodowanie niepewności nagrody przez neurony w okolicy przegrody przednio-brzusznej naczelnych. Nat. Neurosci. 16, 756 – 762. doi: 10.1038 / nn.3398

Pubmed Abstract | Pubmed Full Text | CrossRef Full Text

Nader, K., Bechara, A., i van der Kooy, D. (1997). Neurobiologiczne ograniczenia modeli behawioralnych motywacji. Annu. Rev. Psychol. 48, 85-114. doi: 10.1146 / annurev.psych.48.1.85

Pubmed Abstract | Pubmed Full Text | CrossRef Full Text

Pattison, KF, Laude, JR i Zentall, TR (2013). Wzbogacanie środowiska wpływa na nieoptymalny, ryzykowny, podobny do hazardu wybór gołębi. Anim. Cogn. 16, 429 – 434. doi: 10.1007 / s10071-012-0583-x

Pubmed Abstract | Pubmed Full Text | CrossRef Full Text

Peciña, S., Cagniard, B., Berridge, KC, Aldridge, JW i Zhuang, X. (2003). Myszy z mutacją hiperdopaminergiczną mają wyższe „pragnienie”, ale nie „lubienie” słodkich nagród. J. Neurosci. 23, 9395 – 9402.

Pubmed Abstract | Pubmed Full Text

Pessiglione, M., Schmidt, L., Draganski, B., Kalisch, R., Lau, H., Dolan, RJ, i in. (2007). Jak mózg przekłada pieniądze na siłę: neuroobrazowe badanie motywacji podprogowej. nauka 316, 904 – 906. doi: 10.1126 / science.1140459

Pubmed Abstract | Pubmed Full Text | CrossRef Full Text

Preuschoff, K., Bossaerts, P., i Quartz, SR (2006). Neuronowe zróżnicowanie oczekiwanej nagrody i ryzyka w ludzkich strukturach podkorowych. Neuron 51, 381 – 390. doi: 10.1016 / j.neuron.2006.06.024

Pubmed Abstract | Pubmed Full Text | CrossRef Full Text

Scherrer, JF, Xian, H., Kapp, JMK, Waterman, B., Shah, KR, Volberg, R., i in. (2007). Związek między narażeniem na traumatyczne wydarzenia w dzieciństwie i życiowym życiu a patologicznym hazardem w ciągu życia w bliźniaczej kohorcie. J. Nerv. Ment Dis. 195, 72 – 78. doi: 10.1097 / 01.nmd.0000252384.20382.e9

Pubmed Abstract | Pubmed Full Text | CrossRef Full Text

van Holst, RJ, van den Brink, W., Veltman, DJ i Goudriaan, AE (2010). Dlaczego hazardziści nie wygrywają: przegląd odkryć poznawczych i neuroobrazowych w patologicznym hazardzie. Neurosci. Biobehav. Obrót silnika. 34, 87-107. doi: 10.1016 / j.neubiorev.2009.07.007

Pubmed Abstract | Pubmed Full Text | CrossRef Full Text

Weatherly, JN, Sauter, JM i King, BM (2004). „Wielka wygrana” i odporność na wyginięcie podczas hazardu. J. Psychol. 138, 495 – 504. doi: 10.3200 / JRLP.138.6.495-504

Pubmed Abstract | Pubmed Full Text | CrossRef Full Text

Zack, M., i Poulos, CX (2009). Równoległe role dopaminy w patologicznym hazardzie i uzależnieniu psychostymulującym. Curr. Drug Abuse Rev. 2, 11 – 25. doi: 10.2174 / 1874473710902010011

Pubmed Abstract | Pubmed Full Text | CrossRef Full Text

Zald, DH, Boileau, I., El-Dearedy, W., Gunn, R., McGlone, F., Dichter, GS, i in. (2004). Transmisja dopaminy w prążkowiu ludzkim podczas zadań związanych z nagrodą pieniężną. J. Neurosci. 24, 4105-4112. doi: 10.1523 / JNEUROSCI.4643-03.2004

Pubmed Abstract | Pubmed Full Text | CrossRef Full Text

Zink, CF, Pagnoni, G., Martin-Skurski, ME, Chappelow, JC i Berns, GS (2004). Ludzkie reakcje prążkowia na nagrodę pieniężną zależą od istotności. Neuron 42, 509–517. doi: 10.1016/S0896-6273(04)00183-7

Pubmed Abstract | Pubmed Full Text | CrossRef Full Text

Słowa kluczowe: dopamina, motywacja, hazard, strata, niepewność nagrody

Cytowanie: Anselme P i Robinson MJF (2013) Co motywuje zachowania hazardowe? Wgląd w rolę dopaminy. Z przodu. Behav. Neurosci. 7: 182. doi: 10.3389 / fnbeh.2013.00182

Otrzymano: 20 Październik 2013; Zaakceptowano: 12 listopad 2013;
Publikacja internetowa: 02, grudzień 2013.

Edytowany przez:

Bryan F. Singer, University of Michigan, USA

Zrecenzowany przez:

Nichole Neugebauer, University of Chicago, USA

Prawa autorskie © 2013 Anselme i Robinson. To jest artykuł o otwartym dostępie dystrybuowany zgodnie z warunkami Licencja Creative Commons Uznanie autorstwa (CC BY). Używanie, rozpowszechnianie lub powielanie na innych forach jest dozwolone, pod warunkiem, że oryginalni autorzy lub licencjodawcy są uznani i że cytowana jest oryginalna publikacja w tym czasopiśmie, zgodnie z przyjętą praktyką akademicką. Zabronione jest użytkowanie, dystrybucja lub reprodukcja, która nie jest zgodna z niniejszymi warunkami.

*Korespondencja: [email chroniony]