Obie strony historii: Uzależnienie nie jest działaniem związanym z rozrywką (2017)

Pewne zachowania, które zwykle mają być prostą lub nawet przyjemną częścią naszego życia, mogą utrudniać życie. Spojrzenie w przeszłość ujawnia, że ​​więcej (np. Seks, sport i hazard) lub mniej (np. Praca) przyjemnych czynności w pewnych okolicznościach może wymknąć się spod kontroli, wywierając negatywny wpływ na życie jednostki. Podczas gdy - w przeciwieństwie do dawnych czasów - obecnie nie ma wątpliwości, że spożywanie substancji psychoaktywnych może prowadzić do fizjologicznych i psychologicznych objawów uzależnienia, o tyle koncepcja uzależnień behawioralnych jest nadal przedmiotem dyskusji.

Kiedy wydano DSM-5 (Amerykańskie Stowarzyszenie Psychiatryczne [APA], 2013) postanowiono trzymać się szerszej koncepcji uzależnienia. Jako pierwsze zaburzenie uzależnienia nie związane z substancjami, zaburzenie hazardu weszło do rozdziału „Zaburzenia związane z substancjami i uzależnieniami”, a zaburzenie gier internetowych (IGD) zostało włączone jako wstępna diagnoza w sekcji 3. Zwłaszcza włączenie IGD wywołało gorące dyskusje wśród ekspertów z różnych dziedzin - dyskusja podobna do dyskusji po wydaniu DSM-III i ICD-10 w 1980, kiedy patologiczny hazard został po raz pierwszy zdefiniowany jako nowa choroba psychiczna (np. , McGarry, 1983; National Research Council, 1999; szczegóły dotyczące rozwoju historycznego, patrz Wilson, 1993).

Wkład grupy wokół Aarsetha i wsp. (2016) jest dobrym przykładem dla wersji 2017 dyskusji z 80. Jest to również dobry przykład dla badaczy dylematów, klinicystów, rodziców, entuzjastycznych graczy, a nawet pacjentów cierpiących na objawy IGD doświadczają obecnie. Nie po raz pierwszy pojawia się pytanie, gdzie narysować linię, aby odpowiednio rozróżnić normalne zachowania będące częścią nowoczesnego stylu życia i szkodliwe wzorce użytkowania, które mogą prowadzić do objawów psychopatologicznych i cierpienia.

Z jednej strony Aarseth i wsp. (2016) przywołują dobre argumenty i uzasadnione obawy co do natury i złożoności diagnostycznej IGD. Z drugiej strony, niektóre z przedstawionych aspektów muszą być krytycznie ocenione i cierpią z powodu bardzo błędnych interpretacji problemu. Najważniejsza słabość dotyczy rygorystycznego zapomnienia o sytuacji osób chorujących na IGD. W tym kontekście wkład Aarsetha i wsp. (2016) przyjmuje perspektywę akademicką, która jest daleka od rzeczywistości klinicznej. Przypomina więc metaforyczną naukę o wieży z kości słoniowej, w którą można wpaść.

Z grubsza szacuje się, że poważne badania nad IGD i ogólnie uzależnieniem od Internetu rozpoczęły się zaledwie około 10 lat temu. Zatem Aarseth i in. (2016) mają rację, gdy odnoszą się do kilku brakujących ogniw w naszym rozumieniu IGD. Rzeczywiście, różni eksperci wezwali do bardziej systematycznych i bardziej szczegółowych badań w tej sprawie (np. Griffiths i in., 2016). Chociaż mamy wiele danych z badań epidemiologicznych opartych na kwestionariuszach, badania kliniczne są nadal niedostatecznie reprezentowane. Chociaż dysponujemy licznymi danymi z badań przekrojowych, brakuje badań prospektywnych lub występują w nich problemy metodologiczne. W ten sposób potrzeba pogłębienia naszej wiedzy staje się oczywista. Jednak Aarseth i in. (2016) mają tutaj dość wyjątkową pozycję. Pomimo stwierdzenia, że ​​jakość badań nad IGD wymaga dalszej poprawy, twierdzą oni, że włączenie formalnej diagnozy doprowadziłoby do „marnowania zasobów na badania, zdrowie i domenę publiczną”. stagnacja naszej wiedzy na temat IGD. Poza terminem „marnowanie zasobów”, który jest całkowicie błędny, gdy mówimy o badaniach mających na celu poprawę zdrowia, trudno znaleźć punkt w tym argumencie.

Ponadto autorzy odnoszą się do rozbieżności między badaniami dotyczącymi częstości występowania a pacjentami wchodzącymi do systemu opieki zdrowotnej [„zgłaszane liczby pacjentów nie zawsze odpowiadają rzeczywistości klinicznej, gdzie pacjentów trudno znaleźć (Van Rooij, Schoenmakers i van de Mheen, 2017) ”]. Ponownie, trzeba zapytać, czy to niedopasowanie jest specyficzną cechą IGD? Znowu trzeba powiedzieć, nie, nie jest! Patrząc na badania rozpowszechnienia zachowań uzależniających, takich jak uzależnienie od alkoholu lub zaburzenie hazardu, uczy się, że wskaźniki rozpowszechnienia wśród społeczności znacznie przewyższają liczbę pacjentów poszukujących leczenia (Bischof i in., 2012; Slutske, 2016). Przyczyny tej luki są zupełnie inne i obejmują zarówno konkretne korelacje motywacyjne zaburzeń i cechy strukturalne systemu opieki zdrowotnej (patrz Rockloff & Schofield, 2004; Suurvali, Cordingley, Hodgins i Cunningham, 2009). Czy ta okoliczność oznacza, że ​​musimy ponownie rozważyć znaczenie kliniczne uzależnienia od alkoholu lub zaburzenia hazardu, a nawet usunąć je z ICD?

Jak wszyscy wiemy, IGD nie zostało jeszcze rozpoznane jako zaburzenie psychiczne. Z kilkoma wyjątkami w niektórych krajach azjatyckich europejskie przychodnie stacjonarne i ambulatoryjne nie oferują regularnych programów interwencji dla pacjentów z IGD. W rzeczywistości wielu klinicystów nie zdaje sobie sprawy, że IGD istnieje, aw konsekwencji nie ocenia kryteriów diagnostycznych IGD wśród pacjentów. Jeśli jest tylko kilka miejsc, w których pacjenci z IGD mogą być odpowiednio leczeni, nie jest zaskoczeniem, że tych pacjentów nie można łatwo znaleźć.

Różnorodność wyników empirycznych z całego świata w imponujący sposób pokazuje, że nie osiągnęliśmy jeszcze etapu, w którym badania eksploracyjne są odrzucane przez podejścia oparte na teorii. Zdecydowanie mamy zbyt wiele odkryć empirycznych, które stoją na własną rękę, a wysiłki skupiające się na powielaniu tych odkryć są rzadkie.

Odnosząc się do bieżącej debaty na temat kryteriów diagnostycznych dotyczących IGD, autorzy ujawniają z właściwą opinią, że szeroki konsensus nie został jeszcze osiągnięty (patrz także Griffiths i in., 2016; Kuss, Griffiths i Pontes, 2016; Müller, 2017). Jednak ponownie podkreśla to jedynie potrzebę intensyfikacji badań w tej dziedzinie. Nie jest ani wskazówką, aby zacząć ignorować zjawisko IGD, ani powstrzymywać się od definiowania go jako zaburzenia psychicznego.

Nawiasem mówiąc, nie powinniśmy zapominać, że w pracy Griffiths et al. (2016), o czym wspominają autorzy, dotyczy głównie kryteriów diagnostycznych zaproponowanych dla IGD. Nie zawiera poważnych wątpliwości co do faktu, że IGD jest problemem zdrowotnym, ale raczej kwestionuje fakt, że „międzynarodowy konsensus” został osiągnięty dzięki samej propozycji dziewięciu kryteriów diagnostycznych.

Podsumowując, odnosząc się do niepewności diagnostycznych wśród badaczy i - co może nawet ważniejsze - klinicystów, Aarseth i wsp. (2016) trafił w ważny punkt. Właśnie dlatego desperacko potrzebujemy wiarygodnych kryteriów oceny IGD, aby zapewnić jasne definicje tych kryteriów, aby umożliwić ekspertom (klinicznym) w tej dziedzinie postawienie wiarygodnej diagnozy. I - pytanie retoryczne - gdzie jest odpowiednie miejsce na takie kryteria diagnostyczne? Odpowiednim miejscem może być ICD-11.

Wśród trzeciego argumentu autorzy odnoszą się do wysokiego wskaźnika współistniejących zaburzeń wśród pacjentów z IGD. Nie ma wątpliwości, że IGD często towarzyszą inne zaburzenia psychiczne. Jednakże, chociaż te skojarzenia były wielokrotnie udokumentowane, dalecy jesteśmy od poznania ich związku przyczynowego. Psychologia kliniczna i psychiatria nauczyły nas, że jedno zaburzenie psychiczne zwiększa ryzyko wystąpienia dalszych objawów psychiatrycznych, a nawet drugiego zaburzenia psychicznego. Jeszcze ważniejsze jest to, że wysokie wskaźniki współistniejących zaburzeń są również obecne w innych zaburzeniach związanych z uzależnieniami, na przykład uzależnieniu od alkoholu i uzależnieniu od hazardu (np. Petry, Stinson i Grant, 2005; Regier i wsp., 1990). Nie oznacza to, że samo istnienie chorób współistniejących jest automatycznie lepszym wyjaśnieniem badanego stanu zdrowia. Podkreśla jednak fakt, że musimy stosować rozsądne środki diagnostyczne podczas oceny IGD w kontekście klinicznym.

Niektóre argumenty przedstawione w pierwszej części wkładu można w pewnym stopniu udostępnić. Wnioski przedstawione przez autorów w drugiej części przeglądu są jednak poważnym problemem.

Wezwanie do badań nad „eksploracją granic normalności a patologii” jest kluczowym punktem, który niewątpliwie zasługuje na naszą pełną uwagę. Będziemy świadomi, że w badaniach nad IGD pozostało jeszcze wiele znaków zapytania, o których nie można zapomnieć. Należy przetestować alternatywne hipotezy - jest to istotny aspekt dobrej praktyki naukowej. Twierdząc jednak, że posiadanie jasnych ram diagnostycznych dla IGD - jak ma to miejsce w DSM-5 - skusiłoby społeczność naukową do „zaprzestania prowadzenia niezbędnych badań ważności”, którą należy nazwać zarozumiałą pozycją. Pojęcie to sugeruje, że autorzy postrzegają siebie jako jedynych zbawców dobrej praktyki naukowej. Niezależnie od prawdopodobieństwa, że ​​istnieją jeszcze wykwalifikowani naukowcy, autorzy powinni spojrzeć na DSM-5 jeszcze raz. Jak widać, IGD został włączony do sekcji 3 i wyraźnie zdefiniowany jako „warunek dalszych badań” (APA, 2013)!

Niestety, najsłabszy argument jest podany na końcu artykułu. Stwierdzając, że „zdrowa większość graczy będzie dotknięta stygmatyzacją, a może nawet zmianami w polityce”, staje się bardziej niż oczywiste, że autorzy zapominają o tych DSM-5 i ICD-11 są przeznaczone dla pacjentów. Na szczęście istnieje więcej osób zdrowo korzystających z gier komputerowych niż pacjentów cierpiących na IGD. Jednak osobom potrzebującym pomocy nie powinno przeszkadzać uzyskanie pomocy - mam nadzieję, że jest to punkt, z którym autorzy zgadzają się. Jednym z warunków uzyskania pomocy terapeutycznej jest posiadanie jasnej diagnozy, na której może polegać terapeuta - i wreszcie jesteśmy, pozostawiając za sobą naukową wieżę z kości słoniowej i zrozumienie, że rzeczywistość kliniczna wymaga diagnozy IGD w ICD. Podsumowując, zamiast obawiać się „paniki moralnej”, musimy być świadomi możliwości leczenia, jakie może zaoferować diagnoza ICD.

Obaj autorzy w równym stopniu przyczynili się do rękopisu.

Brak.