Aktualne procedury diagnostyczne i interwencje na zaburzenia gry: przegląd systematyczny (2019)

racjonalne uzasadnienie

Korzystanie z gier wideo jest szybko rozwijającym się zjawiskiem na całym świecie, w które zaangażowane są osoby w każdym wieku. Różnorodność platform do gier (np. Dedykowana konsola, komputery osobiste, smartfony, tablety i laptopy) oraz wzrost popytu przyczyniły się do tego, że branża gier stała się jednym z najbardziej dochodowych sektorów rozrywki (Kuss i in., 2017). Integracja z technologią internetową jeszcze bardziej rozszerzyła wykorzystanie gier wideo, sprawiając, że wrażenia z gry są jeszcze bardziej wciągające i wciągające. Massively Multiplayer Online Role-Playing Games (MMORPG) i Multiplayer Online Battle Arena (MOBA) to typowe przykłady gier łączących interakcje społeczne w wciągającym i wymagającym środowisku. Chociaż gry są przyjemną czynnością, która może również dostarczyć interesujących implikacji edukacyjnych (De Freitas i Griffiths, 2007; Hainey i in., 2016), dla niewielkiej liczby graczy nadmierna gra może spowodować rozwój objawów tradycyjnie związanych z uzależnieniami związanymi z substancjami. Chociaż gry są działalnością ryzykowną tylko dla niewielkiej grupy osób, które mają tendencję do nadmiernej gry i rozwijają objawy negatywne, powszechny strach przed „uzależnieniem od gier” został spopularyzowany za pośrednictwem mediów, co z kolei pobudziło debatę na temat polityki zdrowotnej ponieważ gry są powszechnie zaangażowane w działalność rozrywkową (Billieux i in., 2017; Griffiths i in., 2017). Ponadto gry wideo zawsze były w centrum debaty publicznej dotyczącej możliwych zagrożeń dla zdrowia, jakie mogą one mieć, ale włączenie do nich Gaming Disorder w podręcznikach diagnostycznych wzrosły obawy rodziców i społeczeństwa dotyczące nadmiernej gry (Ferguson, 2010).

W najnowszym wydaniu podręcznika diagnostycznego zaburzeń psychicznych DSM-5 (Amerykańskie Towarzystwo Psychiatryczne, 2013) włączone Internetowa gra hazardowa (IGD) w swoim dodatku jako warunek wymagający dalszych badań. Zgodnie z definicją DSM-5 kliniczne rozpoznanie IGD powinno charakteryzować się ciągłym korzystaniem z internetowych gier wideo, które stwarzają istotne problemy z funkcjonowaniem osobistym, społecznym, akademickim i pracy. Spełnienie pięciu z tych dziewięciu kryteriów diagnostycznych w ciągu roku 1 wskazuje na obecność zaburzenia: (a) głód, (b) wycofanie, (c) tolerancja, (d) nawrót, (e) utrata odsetek, (f) ciągłość pomimo świadomości problemu, (g) oszustwa, (h) modyfikacji nastroju i (i) narażania na niebezpieczeństwo pracy / edukacji / związków. Zidentyfikowano jednak kilka ograniczeń tych kryteriów diagnostycznych, w tym użycie terminu „Internet” w terminologii uzależnienia od gier, co wyklucza możliwość, że uzależnienie od gier może wystąpić zarówno online, jak i offline (Király i in., 2015; Kuss i in., 2017). Po tym pierwszym kroku Amerykańskiego Towarzystwa Psychiatrycznego Światowa Organizacja Zdrowia (WHO) zdecydowała się włączyć zmienioną diagnozę Gaming Disorder (GD) w podręczniku diagnostycznym ICD-11. W kilku badaniach uznano, że GD jest problemem globalnym związanym z kilkoma komplikacjami psychologicznymi (Kuss i Griffiths, 2012). Słaba jakość snu, bezsenność, spadek pracy lub wyników w nauce, zmniejszenie zdolności poznawczych, trudności w relacjach międzyludzkich, wzrost negatywnego afektu, stresu, agresji i wrogości, to tylko niektóre z poważnych konsekwencji dla zdrowia psychofizycznego osoby dotkniętej przez GD (Kuss i Griffiths, 2012).

Jednak poprzednie badania wielokrotnie podkreślały, że główną przeszkodą w tej dziedzinie, która znacznie utrudnia postęp badań, jest to, że większość badań czerpała wyniki z nieklinicznych i normatywnych próbek społeczności (Kuss i in., 2017). W związku z tym wzrasta zainteresowanie badaniami klinicznymi nad GD i przeprowadzono kilka badań z populacjami klinicznymi. Jednak ze względu na brak znormalizowanych procedur dla populacji klinicznej z GD, decyzje dotyczące podejść klinicznych i procedur są podejmowane przez naukowców i praktyków, czego konsekwencją jest stosowanie heterogenicznych podejść i procedur, które mogą stwarzać więcej chaosu i zamieszania w rozwijającej się dziedzinie (Kuss i in., 2017). Ponadto brak jasnych wytycznych i konsensusu może prowadzić do przeszacowania problemu, czego konsekwencją jest wzrost liczby fałszywych trafień, ale odwrotnym ryzykiem jest nie uznawanie i niewłaściwe leczenie osób wymagających opieki klinicznej (Billieux i in., 2017; Griffiths i in., 2017). W związku z tym systematyczny proces przeglądu ma zasadnicze znaczenie dla zrozumienia praktyk klinicznych, które są wspólne dla klinicystów i wspólne dla nich, oraz dla dalszego zbadania procesów, które mogą być zawarte w oficjalnych wytycznych GD. Kilka badań informuje, że dostosowanie istniejących wytycznych może zmniejszyć dające się uniknąć dublowanie wysiłków spowodowanych ciągłym opracowywaniem nowych wytycznych (Baker i Feder, 1997; Fervers i in., 2006). Przeprowadzono szereg systematycznych przeglądów z badaniami klinicznymi (King i Delfabbro, 2014; Kuss i Lopez-Fernandez, 2016; King i wsp., 2017; Zajac i in., 2017), ale te systematyczne przeglądy skupiły się na cechach pacjentów ze zdiagnozowanym GD i / lub na ocenie szkolenia i interwencji, bez dostarczania informacji o procesach klinicznych.

W rzeczywistości większość poprzednich przeglądów systematycznych ograniczyła poszukiwania do badań, które obejmowały wyniki leczenia (King i Delfabbro, 2014; King i wsp., 2017; Zajac i in., 2017), a zatem nie przedstawił pełnego i wyczerpującego podsumowania charakterystyki próbki klinicznej zawartej w badaniu, a badania te nie miały na celu zweryfikowania zgłoszonych wyników leczenia. Badanie tych badań ma znaczenie dla zrozumienia kryteriów diagnostycznych i procesów diagnostycznych stosowanych do diagnozowania osób uzależnionych od gier. Zgodnie z ostatnimi badaniami (Király i in., 2015; Kuss i in., 2017), badania nad GD muszą wyjaśnić procesy diagnostyczne i kliniczne stosowane w kontekście klinicznym. Ponadto, w celu uzyskania silnego konsensusu w sprawie procesu diagnostycznego GD, konieczne jest zidentyfikowanie i pogłębienie stosowanych obecnie procedur klinicznych, jak podano w literaturze naukowej. Konieczny jest zatem systematyczny przegląd, aby można było zidentyfikować wspólne praktyki kliniczne, a różnice i innowacje można badać i pogłębiać. Z tego powodu również badania kliniczne, które nie oceniały wyników leczenia, są ważne dla uzyskania najbardziej wyczerpującego obrazu stosowanych obecnie procedur, bez pomijania ważnych informacji o procesie diagnostycznym stosowanym obecnie przez specjalistów.

Wreszcie większość opinii na temat uzależnienia od gier z klinicznie zdiagnozowanymi osobami koncentruje się wyłącznie na badaniach zawierających dane ilościowe (King i Delfabbro, 2014; King i wsp., 2017; Zajac i in., 2017). Chociaż te restrykcyjne kryteria włączenia pozwalają wzmocnić metodologiczne podejście do rozumienia GD, wyklucza to możliwość włączenia badań jakościowych i opisów przypadków, które mogłyby dostarczyć istotnych informacji o doświadczeniu klinicznym klientów z GD. W świetle potrzeby ustalenia konsensusu w sprawie diagnostycznych aspektów GD (tj. Kryteriów diagnostycznych, procedury diagnostycznej, zaangażowanego personelu, rodzaju leczenia i struktury leczenia), istotne jest objęcie badaniami, które oceniły cechy charakterystyczne pacjenci kliniczni. W fazie ustalania oficjalnej diagnozy wykluczenie badań jakościowych, pojedynczych przypadków i opisów przypadków może spowodować powstanie luki między badaniami a praktyką kliniczną. Niniejszy przegląd ma na celu rozwiązanie tego problemu i wypełnienie luki w wiedzy poprzez uwzględnienie kontekstu klinicznego, kryteriów diagnostycznych, procedur diagnostycznych, zaangażowanego personelu praktyków, a także odpowiednich protokołów leczenia. Przegląd instrumentów, kryteriów diagnostycznych i całego procesu diagnostycznego (w tym zaangażowanego personelu) stosowanego u pacjentów z GD pozwala na zsyntetyzowanie obecnych praktyk w zakresie oceny i diagnozy oraz może pomóc w osiągnięciu ogólnego konsensusu w zakresie diagnozy GD, jednocześnie identyfikując rozbieżności w diagnozie GD . Podobnie, systematyczny przegląd rodzaju leczenia i struktury leczenia może zidentyfikować aktualne sposoby interwencji dla GD, aby pomóc w określeniu praktycznych wytycznych i instrukcji dla praktyków. Ponadto niniejszy przegląd zbada tło kulturowe i kraje, w których przeprowadzono badania kliniczne. Ten aspekt jest istotny, ponieważ wskaźniki rozpowszechnienia są szczególnie zróżnicowane w różnych kulturach (Kuss i in., 2014), a także dlatego, że kontekst kulturowy może nadawać znaczenie działaniom związanym z grami opartym na normach społecznych, wspólnych przekonaniach i powszechnych praktykach (Kuss, 2013).

Cel

Podsumowując, ten systematyczny przegląd ma na celu dostarczenie szerokiego międzykulturowego obrazu obecnych procedur diagnostycznych i interwencji stosowanych u pacjentów z GD w praktyce klinicznej. W związku z tym dokonaliśmy przeglądu zarówno badań jakościowych, jak i ilościowych obejmujących pacjentów z zaburzeniami gry, badając procedury kliniczne stosowane do diagnozowania i leczenia pacjentów z GD, w tym tło kulturowe i kraj, w którym przeprowadzono badania, instrumenty stosowane do pomiaru GD, kryteria diagnostyczne, zastosowana procedura diagnostyczna (w tym zaangażowany personel) i zastosowany protokół leczenia.

Metoda wykonania

Kryteria protokołu, rejestracji i uprawnień

Niniejszy przegląd systematyczny skupia się na osobnikach klinicznie zdiagnozowanych z GD i opiera się na badaniach jakościowych i ilościowych opisujących procedury diagnostyczne lub interwencyjne stosowane w praktyce klinicznej. Oświadczenie PRISMA dotyczące zgłaszania systematycznych przeglądów zostało przyjęte (Liberati i in., 2009), a protokół nie był wcześniej zarejestrowany do tego przeglądu. Obaj autorzy ustalili kryteria włączenia, które osiągnęły porozumienie co do procesu kodowania i były: a) w tym próbki kliniczne i / lub interwencje kliniczne dla uzależnienia od gier; (b) zawierające dane ilościowe i / lub jakościowe; (c) publikacja w czasopiśmie recenzowanym; (d) jest dostępny jako pełny tekst w jednym z następujących języków (języki mówione autorów): angielski, niemiecki, polski i włoski.

Źródła informacji i strategia wyszukiwania

Istniejące prace zostały zidentyfikowane poprzez przeszukanie akademickich baz danych Scopus, WoS, PubMed, PsycINFO i psycarticLES od lutego do kwietnia 2018. Nie użyto żadnego filtra na rok publikacji. Obaj autorzy zdefiniowali listę uzgodnionych angielskich słów kluczowych do systematycznego wyszukiwania, które zostało pogrupowane w dwie kategorie słów (i ich pochodne). Pierwsza grupa zawierała następujące słowa: uzależnienie od gry *; uzależnienie od gier; zaburzenie gry *; zaburzenia gry; zależność od gry *; uzależnienie od gier; compuls * gra *; przymus * gra; patologiczna * gra *; patologiczna * gra; nadmierna gra *; nadmierna gra; problematyczna gra *; problematyczne gry. Druga grupa słów zawierała następujące słowa: klinika *; diagnos *; leczyć*; therap *; cierpliwy*; psychotherap *; medyczny*; pociąg*; rada*; interweniować *; educ *; Psychoeduc *.

Wybór badania i proces zbierania danych

Pierwsze wyszukiwanie na PsycInfo ujawniło dokumenty 106, drugie wyszukiwanie na WOS znalazło papiery 181, wyszukiwanie Scopus ujawniło dokumenty 181, znaleziono dokumenty PUBMED 13 i papier 4 wyszukiwał na psyARTICLES. W drugim etapie wykluczono powielone dokumenty, a dla szerokiego zasięgu przeprowadzono wyszukiwanie za pomocą Google Scholar i przeprowadzono listy referencyjne innych dokumentów, dodając trzy kolejne artykuły. Wybór dokumentów do przeglądu systematycznego opierał się na wcześniej opisanych kryteriach włączenia i wyłączenia. Zgodnie ze strategią wyszukiwania przedstawioną na schemacie w Rysunek 1, kontrola tytułów artykułów i streszczeń zakończyła się wraz z dołączeniem wszystkich dokumentów 28.

Rysunek 1. Schemat przepływu zgodnie z wytycznymi PRISMA (Liberati i in., 2009).

Pozycje danych, ryzyko odchylenia i synteza wyników

Z badań uzyskano dane dotyczące pochodzenia kulturowego, narzędzi służących do pomiaru GD, kryteriów diagnostycznych, przeprowadzonej procedury diagnostycznej oraz stosowanego protokołu leczenia. Biorąc pod uwagę eksploracyjny charakter tego systematycznego przeglądu i mając szerokie zrozumienie aktualnych procedur stosowanych w warunkach klinicznych u pacjentów z GD, badań nie filtrowano pod względem ich jakości, wzięto pod uwagę zarówno badania jakościowe, jak i ilościowe. Ponadto ogólny przegląd ryzyka błędu systematycznego w badaniach został oceniony zgodnie z wytycznymi PRISMA. Każde badanie zostało ocenione za pomocą narzędzia Cochrane Collaboration (Higgins and Green, 2011) do oceny ryzyka następujących błędów: błąd wyboru (opis jakości alokacji dla interwencji lub grup); stronniczość wydajności (opis jakości procedury stosowanej podczas interwencji lub oceny w grupach); błąd wykrywania (opisujący jakość procedury w określaniu wyników); stronniczość w zakresie ścierania (opis jakości procedury zarządzania brakującymi, wycofanymi i niekompletnymi danymi); błąd raportowania (opis jakości procedur w raportowaniu wyników i wyników). Co najmniej jedno ryzyko stronniczości jest zgłaszane w Dodatkowa tabela 1.

Biorąc pod uwagę wysoki poziom niejednorodności danych w badaniach dotyczących metod badawczych, nie przeprowadzono metaanalizy, a dane zsyntetyzowano jakościowo za pomocą tabeli podsumowującej i syntezy narracyjnej z wykorzystaniem tych kategorii: (1) tło kulturowe kraju gdzie przeprowadzono badania; (2) instrumenty używane do pomiaru GD; (3) kryteria diagnostyczne GD; (4) stosowane procedury diagnostyczne; i (5) zastosowany protokół leczenia.

Efekt

Wybór studiów i charakterystyka

W tym przeglądzie zidentyfikowano pierwszą grupę dokumentów 485, wyszukując słowo kluczowe w naukowej bazie danych. Jak opisano na schemacie przepływu, dokumenty 225 zostały wykluczone, ponieważ były replikowane rekordy, papiery 88 zostały wykluczone, ponieważ temat nie był GD, rekordy 65 zostały wykluczone, ponieważ były to streszczenia procedur lub recenzje książek (nie naukowe artykuły recenzowane), 73 dokumenty zostały wykluczone, ponieważ nie opisywały pacjentów klinicznych z GD, papiery 6 zostały wykluczone, ponieważ zostały napisane w języku nie używanym przez autorów, a trzy prace zostały wykluczone, ponieważ pełny tekst nie był dostępny. Łącznie badania 28 spełniły kryteria włączenia i zostały przedstawione w Dodatkowa tabela 1. Daty publikacji wahały się od 2010 do 2018 i zawierały próbki kliniczne z diagnozą GD.

Ryzyko błędu w badaniach

Niektóre badania (Zhang i in., 2016a,b, 2018; Deng i in., 2017; King i wsp., 2018) zostały uznane za narażone na ryzyko błędu selekcji, ponieważ alokacja w grupie eksperymentalnej lub kontrolnej nie była przypadkowa, lub ponieważ grupa eksperymentalna składała się wyłącznie z pacjentów, którzy zgodzili się na udział ze społeczności klinicznej. We wszystkich badaniach nie było możliwe oszacowanie obciążenia wyników, ponieważ nie można było zastosować procedury oślepiania uczestników i personelu, ponieważ tylko jedna z grup otrzymała interwencję (np. Grupa kliniczna vs. grupa zdrowa). Ryzyko błędu wykrywalności odnotowano również w jednym badaniu (Eickhoff i in., 2015) ponieważ wyniki były oparte wyłącznie na raportach tego samego terapeuty, który przeprowadził interwencję. Szereg badań (Eickhoff i in., 2015; van Rooij i in., 2017; Zhang i in., 2016a,b, 2018; King i wsp., 2018) może stwarzać ryzyko odchylenia w wyniku wyczerpania, ponieważ dane interwencyjne były niekompletne lub wykryto dość dużą liczbę brakujących lub niekompletnych danych. Niektóre badania (Eickhoff i in., 2015; Park i in., 2016b, 2017; Vasiliu i Vasile, 2017) wykazało tendencję do zgłaszania, ponieważ nie wszystkie informacje o wyniku i ocenie leczenia były zgłaszane, lub ponieważ nie podano wielkości efektu.

Synteza wyników

Niniejszy przegląd koncentruje się na: (1) kraju, w którym przeprowadzono badania i badaniu tła kulturowego; (2) instrumenty używane do pomiaru GD; (3) kryteria diagnostyczne GD; (4) przeprowadzona procedura diagnostyczna; i (5) zastosowany protokół leczenia.

Tło kulturowe

Z analiz włączonych badań wyłoniły się różne tła kulturowe. Chociaż przegląd opiera się wyłącznie na dokumentach 28, wyniki pokazały, że większość badań została przeprowadzona na kontynencie azjatyckim, a Korea Południowa była najczęściej reprezentowanym krajem w badaniach 12. Pięć badań przeprowadzono w Chinach, dwa na Tajwanie i jedno w Japonii. Pięć badań przeprowadzono w krajach europejskich, a dwa z nich przeprowadzono w Hiszpanii, a pozostałe pojedyncze badania przeprowadzono w Niemczech, Holandii i Norwegii. Wreszcie jedno badanie przeprowadzono odpowiednio w USA i Australii. W jednym badaniu (Vasiliu i Vasile, 2017) kraj, w którym przeprowadzono badanie, nie został wyraźnie zgłoszony. Ogólnie wyniki pokazują, że najwięcej badań klinicznych przeprowadzono na kontynencie azjatyckim, przy czym najbardziej reprezentatywnym krajem była Korea Południowa. Liczba badań klinicznych w innych krajach jest raczej mniejsza. Pojawia się duża rozbieżność reprezentatywności kulturowej GD, pokazująca potrzebę dalszego badania GD z perspektywy międzykulturowej.

Pomiary

W badaniach zawartych w tym przeglądzie GD mierzono za pomocą różnych instrumentów. Większość badań (n = 16) używał niespecyficznych miar GD, ale ogólne miary uzależnienia od Internetu. Jedenaście badań (Han i in., 2010, 2012,b; Han i Renshaw, 2012; Kim i wsp., 2012, 2015; Park i in., 2016a,b, 2017; Lee i wsp., 2017; Nam i in., 2017) wykorzystał test uzależnienia od Internetu Younga (IAT; Young, 1996), podczas gdy w sześciu badaniach wykorzystano Skalę Uzależnienia od Internetu Chena (CIAS; Chen i wsp., 2003). IAT to kwestionariusz przedmiotu 20, który wykorzystuje kilka punktów odcięcia, aby odróżnić użytkowników Internetu. Dziewięć badań (Han i in., 2010, 2012,b; Han i Renshaw, 2012; Kim i wsp., 2012; Park i in., 2016a,b; Lee i wsp., 2017; Nam i in., 2017) użył odcięcia 50, Kim i in. (2015) użył odcięcia 70 podczas badania Park et al. (2017), wartość graniczna nie została zgłoszona. Skala Uzależnienia od Internetu Chena (CIAS; Chen i wsp., 2003) to miara 26 do samodzielnego raportowania, która obejmuje pięć wymiarów symptomów związanych z korzystaniem z Internetu (kompulsywne używanie, wycofanie, tolerancja, problemy relacji międzyludzkich i zarządzanie życiem). Cztery badania (Zhang i in., 2016a,b, 2018; Deng i in., 2017) uwzględnione w tym przeglądzie wykorzystano CIAS stosując odcięcie 67 w przypadku problematycznego użycia Ko i in. (2014) i Yao i in. (2017) nie zgłosił odcięcia. Wszystkie inne badania wykorzystywały różne środki do oceny GD. Müller i in. (2014) użył skali samoopisowej 13 do oceny uzależnienia od gier internetowych i komputerowych (AICA-S; Wölfling i in., 2011), który wywodzi się z kryteriów zaburzeń uzależnień i pozwala kategoryzować zachowania GD na normalne (punkty 0 – 6.5), umiarkowanie uzależniające (punkty 7 – 13) i bardzo uzależniające używanie (≥ punkty 13.5). Pallesen i in. (2015) użył Skali uzależnienia od gier dla młodzieży (GASA; Lemmens i wsp., 2009) składający się z elementów 21 ocenianych na skali Likerta w 5-point, które odnoszą się do siedmiu wymiarów uzależnienia (istotności, tolerancji, modyfikacji nastroju, wycofania, nawrotu, konfliktu i problemów) oraz skali gry wideo problemowego (PVGPS; Tejeiro Salguero i Morán, 2002), który składa się z dziewięciu elementów dychotomicznych. Wartość odcięcia używana przez Pallesen i in. (2015) był wynikiem równym lub wyższym niż trzy w Skali uzależnienia od gier dla młodzieży (GASA; Lemmens i wsp., 2009). Torres-Rodríguez i in. (2017) użył kwestionariusza związanego z grami wideo (CERV; Chamarro Lusar i in., 2014), oraz Test zaburzeń gier internetowych (test IGD-20; Pontes i in., 2014). Kwestionariusz doświadczeń związanych z grami wideo (CERV; Chamarro Lusar i in., 2014) jest skalą Likert 17-item 4-item i użył wartości odcięcia równej lub wyższej niż 39, podczas testu zaburzenia gier internetowych (test IGD-20; Pontes i in., 2014) to skala autotestu elementu 20 na skali Likerta w punkcie 5 z odcięciem wyższym lub równym 71. van Rooij i in. (2017) użył testu uzależnienia od gry wideo klinicznego (C-VAT 2.0) i testu uzależnienia od gier wideo (VAT; van Rooij i in., 2012). Test uzależnienia od gry wideo klinicznego (C-VAT 2.0) zawiera trzy pytania dotyczące gier i dychotomiczne pytania 11 dotyczące zachowań GD z ubiegłego roku w oparciu o kryteria 9 DSM-5 dla IGD. Test uzależnienia od gier wideo (VAT; van Rooij i in., 2012) to skala autoportretu pozycji 14, która stanowi miarę ciężkości różnych problematycznych zachowań związanych z grą (np. utrata kontroli, konflikt, zaabsorbowanie / istotność, radzenie sobie / modyfikacja nastroju i objawy odstawienia).

Vasiliu i Vasile (2017) użył krótkiej formy skala hazardu internetowego (IGDS-SF; Sarda i in., 2016), który składa się z autoportretu elementu 9 opartego na kryteriach DSM-5 ocenianych w skali punktu 6 w zakresie od 1 (w ogóle) do 6 (całkowicie). King i in. (2018) użył listy kontrolnej do gier internetowych (lista kontrolna IGD; Amerykańskie Towarzystwo Psychiatryczne, 2013) składający się z miary samoopisowej 9 ocenianej w dychotomiczny sposób (Tak / Nie), aby ocenić objawy IGD zgodnie z klasyfikacją DSD-5 IGD (zaabsorbowanie, tolerancja, wycofanie, nieudane próby ograniczenia gier, oszustwa lub kłamstwa na temat gier, utraty zainteresowania innymi działaniami, używania pomimo wiedzy o krzywdzie, użycia do ucieczki lub złagodzenia negatywnego nastroju i krzywdy). King i in. (2018) zawierała również Skalę Wypłat z Gier Internetowych (IGWS; Flannery i in., 1999) w swoim badaniu, które mierzy częstotliwość i czas trwania myśli o grach, intensywność pragnienia gry w jej najsilniejszym punkcie, zdolność do przeciwstawiania się grze i ogólną siłę pragnienia. Wreszcie trzy badania (Mallorquí-Bagué i in., 2017; Sakuma i in., 2017; Yeh i in., 2017) zastosował półstrukturalne wywiady kliniczne z dziewięcioma zaproponowanymi kryteriami DSM-5 jako wytycznymi i punktem odcięcia przynajmniej kryteriów 5 lub więcej. Sakuma i in. (2017) wykorzystał również sześć składników uzależnienia Griffitha jako wytyczne do częściowo ustrukturyzowanego wywiadu klinicznego (Griffiths, 2005).

Pomimo tego, że niniejszy przegląd opiera się tylko na 28 badaniach, ogólnie heterogeniczne i bardzo zróżnicowane wykorzystanie narzędzi do oceny GD wydaje się być normą w dziedzinie klinicznej. Chociaż różnice między używanymi narzędziami wynikają również z różnych okresów, w których badania zostały napisane i przeprowadzone, proces oceny uległ zmianom (tj. Przed i po opublikowaniu DSM-5), co również wskazuje, że data, standardowe i wspólne kryteria pomiaru GD nie zostały jeszcze określone i nie osiągnięto konsensusu w ich sprawie. Niektóre narzędzia diagnostyczne opierają się na ilości czasu spędzonego w Internecie, podczas gdy inne są oparte na objawach klasyfikacji IGD APA w DSM-5 lub kryteriach nadużywania / uzależnienia DSM IV-TR i patologicznych hazard. Te różnice pod względem oceny klinicznej utrudniają analizę i porównywanie chorobowości i częstości występowania w badaniach.

Proces diagnostyczny

W badaniach wykorzystano różne procedury i metody włączania pacjentów do próbek klinicznych. Większość badań (Han i in., 2010, 2012,b; Han i Renshaw, 2012; Kim i wsp., 2012, 2015; Müller i wsp., 2014; Park i in., 2016a,b; van Rooij i in., 2017; Lee i wsp., 2017; Mallorquí-Bagué i in., 2017; Sakuma i in., 2017; Torres-Rodríguez i in., 2017) zrekrutował swoje próbki z ośrodków klinicznych lub oddziałów medycznych, które wcześniej oceniały pacjentów na GD, iz tego powodu nie odnotowano zbyt wielu informacji na temat procesu diagnostycznego. Jednak dziewięć z tych badań (Han i in., 2010, 2012,b; Han i Renshaw, 2012; Kim i wsp., 2012, 2015; Park i in., 2016a,b; Lee i wsp., 2017) wykorzystał także wstępny przegląd z ustrukturyzowanym wywiadem klinicznym dla DSM – IV w celu oceny kryteriów włączenia i wykluczenia. Dwa badania (van Rooij i in., 2017; Mallorquí-Bagué i in., 2017) przeprowadził rozszerzenie dowolnej diagnozy osi DSM-IV, aby zakończyć zgodnie z kryteriami DSM-V, podczas gdy cztery badania (Müller i wsp., 2014; Park i wsp., 2017; Sakuma i in., 2017; Torres-Rodríguez i in., 2017) użył zewnętrznej oceny ekspertów (przeprowadzonej przez psychologów i psychiatrów) w celu określenia kryteriów włączenia zgodnie z DSM-5.

Sześć badań (Pallesen i in., 2015; Zhang i in., 2016a,b, 2018; Deng i in., 2017) zgłosił, że uczestnicy zostali wybrani za pomocą kwestionariuszy internetowych, reklam w gazetach i badań przesiewowych telefonicznych, a także wykorzystali częściowo ustrukturyzowane badania przesiewowe w celu oceny stopnia spełnienia kryteriów diagnostycznych. Jednakże, chociaż opisane leczenie zostało przeprowadzone przez terapeutów i psychologów, personel diagnostyczny i procedury nie zostały szczegółowo opisane. Podobnie, King i in. (2018) prześwietlono dorosłych z klinicznie zdefiniowanymi problemami z grami, którzy dobrowolnie odwiedzili stronę internetową, która zapewniała zasoby do rzucenia gry lub jej ograniczenia. Instrument psychometryczny w połączeniu z otwartymi pytaniami uzupełniającymi pozwolił sprawdzić, czy uczestnicy spełnili pięć lub więcej kryteriów IGD DSM-5 i osobiście potwierdzili swoje problemy z grą.

Cztery badania (Han i Renshaw, 2012; Ko et al., 2014; Yao i wsp., 2017; Yeh i in., 2017) zwerbował swoich uczestników za pomocą reklam, a po wstępnej ocenie niektórych kryteriów diagnostycznych przeprowadzono wywiad z psychiatrą w celu ustalenia diagnozy IGD. Uczestnicy badania Nam i in. (2017) zdiagnozowano po wywiadzie klinicznym z psychiatrą. Eickhoff i in. (2015) opisał przypadki trzech wojskowych, którzy otrzymali diagnozę GD przez wojskowych dostawców zdrowia psychicznego, po doświadczeniu kilku objawów, które przeszkadzały w ich pracy. Trzej personel wojskowy zostali zdiagnozowani indywidualnie podczas spotkania przez personel służby wojskowej. Vasiliu i Vasile (2017) przeprowadził wywiad psychiatryczny w celu postawienia diagnozy. Kim i in. (2013) nie zgłosił procesu diagnostycznego przeprowadzonego w ich badaniu, ale tylko zastosowane kryteria diagnostyczne.

Wiele badań obejmowało raportowanie ograniczonych informacji dotyczących całego procesu diagnostycznego i jest to ograniczenie, które przyszłe badania kliniczne powinny przezwyciężyć. Chociaż przegląd opierał się wyłącznie na badaniach 28, pojawia się jednak to, że większość badań obejmowała wywiad przeprowadzony przez psychologa lub psychiatrę. Mimo że istnieje zgoda co do wykorzystania profesjonalnego personelu zaangażowanego w proces diagnostyczny, treść wywiadów i poziomy struktury różnią się znacznie.

Kryteria diagnostyczne

Badania tego przeglądu wykazały, że do diagnozowania GD zazwyczaj stosuje się kombinację kryteriów. Większość badań (Han i in., 2010, 2012,b; Han i Renshaw, 2012; Kim i wsp., 2012, 2013, 2015; Ko et al., 2014; Park i in., 2016a,b; Zhang i in., 2016a,b, 2018; Deng i in., 2017; Lee i wsp., 2017; Nam i in., 2017; Vasiliu i Vasile, 2017; Yao i wsp., 2017; Yeh i in., 2017) zgłosił czas gry jako kryterium diagnostyczne, z co najmniej jednym z następujących warunków: (a) wyższy lub równy zakresowi między 2 a 4 h dziennie; (b) 8 h lub więcej czasu gry dziennie w weekendy; (c) pomiędzy 14 a 40 h na tydzień. Ponadto kilka badań (Han i in., 2010, 2012b; Deng i in., 2017; Yeh i in., 2017) określił również minimalny okres utrzymywania wzorca gier internetowych, począwszy od 1 i 2 lat.

Większość badań wykorzystywała również kryteria DSM-IV dotyczące nadużywania substancji (Han i in., 2010; Han i Renshaw, 2012; Kim i wsp., 2012, 2013, 2015; Park i in., 2016a,b; Lee i wsp., 2017; Nam i in., 2017), koncentrując się na zaburzeniach zachowania lub stresie spowodowanym grą w gry wideo. Dziesięć badań (Ko et al., 2014; Müller i wsp., 2014; Eickhoff i in., 2015; van Rooij i in., 2017; Deng i in., 2017; Mallorquí-Bagué i in., 2017; Park i wsp., 2017; Sakuma i in., 2017; Torres-Rodríguez i in., 2017; Yao i wsp., 2017; Yeh i in., 2017; King i wsp., 2018) zgłosił, że rozpoznanie IGD zostało ustalone przez zatwierdzenie co najmniej pięciu lub więcej z dziewięciu kryteriów DSM (obsesyjne używanie lub zaabsorbowanie grami; objawy odstawienia; tolerancja; zaniechanie lub ograniczenie gry; utrata zainteresowania innymi działaniami; kontynuacja wykorzystywać pomimo negatywnych konsekwencji, okłamywać innych na temat ilości gier internetowych, gier wykorzystywanych do ucieczki lub łagodzenia negatywnych emocji oraz upośledzenia relacji międzyludzkich, pracy lub edukacji).

Niektóre badania opisywały także specyficzne objawy IGD, które były oceniane. Eickhoff i in. (2015) zgłaszali słabe wyniki w pracy, bezsenność, zmęczenie, słabą koncentrację, drażliwość i przygnębienie na skutek gry. Cztery badania (Han i in., 2010, 2012b; Han i Renshaw, 2012; Kim i wsp., 2012) opisał, że badani zgłosili uporczywe pragnienie grania w gry internetowe i brak możliwości ograniczenia gier. Ponadto odnotowano spadek wydajności pracy lub wyników w nauce, pogorszenie relacji międzyludzkich, zakłócenia codziennych rutynowych i dobowych rytmów. Negatywne emocje i / lub zachowania opozycyjne zgłaszano również, gdy ktoś poprosił ich o przerwanie gry. Kim i in. (2013) stwierdzili, że pacjenci zgłaszali dramatyczne spadki statusu akademickiego, fobii społecznej i / lub letargu. Torres-Rodríguez i in. (2017) zgłosili cztery uzależniające przypadki, które drażniły się, gdy nie mogły grać, które zrezygnowały z hobby, przestały wchodzić w interakcje z przyjaciółmi, nasiliły się konflikty w domu, pogorszyły wyniki w nauce, pragnęły grać w gry wideo, uzależnienie psychiczne i niemożność kontrolowania swoich zachowań. van Rooij i in. (2017) poinformował, że uczestnicy spędzali cały swój wolny czas, a nawet część czasu szkolnego na grach. Ponadto większość pacjentów miała problemy z rodziną i zakłócone zostały szersze kręgi społeczne, a wyniki w szkole spadły. Vasiliu i Vasile (2017) zgłosił studium przypadku pacjenta, które stopniowo zwiększają codzienne godziny spędzane na grach z negatywnymi konsekwencjami naukowymi, poczucie utraty kontroli nad działaniami związanymi z grami, zaniedbuje obowiązki w domu i jego relacje społeczne (oddzielając się od swojej dziewczyny, i utrata większości jego nie-hazardowych przyjaciół).

Kryterium, na które zwracają uwagę badania, to klinicznie istotne upośledzenie (tj. Zagrożenie pracy / edukacji / związków, zaburzonych zachowań). Może to wynikać z faktu, że prośby o profesjonalne wsparcie pojawiają się, gdy doświadczenie gry prowadzi do znaczących reperkusji w życiu codziennym. Poza tym konkretnym kryterium badania uwzględnione w tym przeglądzie wykorzystują różne kryteria diagnozowania GD. Niektóre badania wykorzystywały kryteria DSM IV-TR do nadużywania substancji, inne kryteria IGD w DSM-5, a kilka badań opierało diagnozę głównie na ilości czasu poświęconego na granie. Naturalnie tę rozbieżność można również przypisać różnym okresom, w których artykuły były prowadzone i publikowane. Chociaż w tym przeglądzie nie można było ocenić związku między czasem publikacji a opcjami diagnostycznymi, po 2015 opublikowano dziewięć artykułów (Kim i wsp., 2015; Park i in., 2016a,b; Zhang i in., 2016a,b, 2018; Deng i in., 2017; Lee i wsp., 2017; Nam i in., 2017), i zgłosił korzystanie z Internetu i / lub wyniki ogólnych narzędzi uzależnienia od Internetu jako kryteria diagnostyczne. Badania na pacjentach klinicznych trwają długo i dlatego normalne jest, że zmiany mają miejsce, gdy badanie zostało już przeprowadzone lub rozpoczęte. Niestety, tylko nieliczne badania wskazują, które z kryteriów diagnostycznych, które muszą spełnić osoby kliniczne, aby postawić diagnozę, utrudniając identyfikację ważności i wiarygodności kryteriów diagnostycznych GD.

Leczenie

Osiemnaście badań przeprowadziło leczenie GD, a większość z nich (Han i in., 2010; Han i Renshaw, 2012; Kim i wsp., 2012, 2013; Eickhoff i in., 2015; Pallesen i in., 2015; Nam i in., 2017; Park i wsp., 2017; Torres-Rodríguez i in., 2017; Vasiliu i Vasile, 2017) zastosował indywidualne podejście, które zastosowano do pacjentów ambulatoryjnych, poza siedmioma badaniami (Park i in., 2016b; Zhang i in., 2016a,b, 2018; Deng i in., 2017; Sakuma i in., 2017; Yao i wsp., 2017), które wykorzystywały terapię grupową i (Han i in., 2012a) terapia rodzinna.

Indywidualne terapie różniły się podejściem i kilkoma aspektami, wykorzystując trening psychoedukacyjny, higienę snu i terapię rzeczywistości wirtualnej (Kim i wsp., 2013; Eickhoff i in., 2015; Park i in., 2016b; Torres-Rodríguez i in., 2017). Najczęściej stosowanym podejściem była terapia poznawczo-behawioralna (CBT) w terapii indywidualnej (Kim i wsp., 2012; Pallesen i in., 2015; Torres-Rodríguez i in., 2017; Vasiliu i Vasile, 2017), A Yao i in. (2017) i Park et al. (2016b) zastosował interwencję behawioralną grupy. CBT wahał się zwykle od sesji 8 do 10, a każda sesja trwała między 1 a 2 h. Najczęściej stosowanym zabiegiem grupowym, który składał się z 2.5 – 3 h kilku sesji tematycznych zorganizowanych w: (1) rozgrzewka, (2) dyskusja na temat pracy domowej z ostatniej sesji, (3) a główna aktywność strukturalna, (4) krótkie podsumowanie (5) i zadanie domowe. W pięciu badaniach zastosowano interwencję farmakoterapeutyczną. Opierały się one głównie na leczeniu podtrzymywanym uwalnianiem bupropionu (SR) (Han i in., 2010; Han i Renshaw, 2012; Kim i wsp., 2012; Nam i in., 2017), podczas Park et al. (2017) stosował farmakoterapię z selektywnym inhibitorem wychwytu zwrotnego serotoniny.

Wszystkie badania 18, w których stosowano leczenie, zgłaszały zmniejszenie objawów GD i / lub częstotliwość gier w celu zweryfikowania skuteczności leczenia. Z tych sześciu badań (Han i Renshaw, 2012; Kim i wsp., 2012; Nam i in., 2017; Sakuma i in., 2017; Yao i wsp., 2017; Yeh i in., 2017) zbadał także psychologiczne wskaźniki zdrowia, takie jak depresja, impulsywność, lęk, poczucie własnej wartości i zadowolenie z życia. Ponadto w pięciu badaniach (Han i in., 2010; Park i in., 2016b; Zhang i in., 2016a,b, 2018) zmiany neuropsychologiczne oceniano za pomocą fMRI. Han i in. (2012a) wykazał również poprawę postrzeganej spójności rodziny Kim i in. (2013) wykazał poprawę umiejętności pisania i mówienia. Ogólnie rzecz biorąc, wszystkie przeanalizowane badania sugerują, że interwencje prowadzą do poprawy u pacjentów z GD, podkreślając potrzebę interwencji, aby pomóc w problematycznym doświadczeniu związanym z dysfunkcjonalnym używaniem gier (Griffiths i in., 2017).

Podsumowując, wyniki pokazują, że badania kliniczne wykorzystują przede wszystkim interwencje CBT i psycho-farmakoterapię. Jednak włączenie studiów przypadków i raportów klinicznych uwypukliło, w jaki sposób w praktyce klinicznej stosowane są inne rodzaje interwencji, takie jak szkolenia psychoedukacyjne, higiena snu i terapia rzeczywistości wirtualnej. Sugeruje to, że przydatne może być również zbadanie często stosowanych praktyk terapeutycznych w celu stworzenia i zatwierdzenia wiarygodnych i skutecznych wytycznych.

Dyskusja

Od czasu wydania kryteriów diagnostycznych DSD-5 dla IGD w 2013 okazało się, że brak badań klinicznych jest jednym z głównych ograniczeń kompleksowego zrozumienia zjawiska GD (Griffiths i in., 2016). Z tego powodu celem tego przeglądu była identyfikacja i schematowanie wyników badań, w których stosowano pacjentów z rozpoznaniem GD. Aby wypróbować pełny obraz praktyk klinicznych stosowanych obecnie w różnych krajach, konieczne było uwzględnienie zarówno badań jakościowych, jak i ilościowych, w których wykorzystano próbki kliniczne GD zarówno online, jak i offline, które nie ograniczały się do badań obejmujących wyniki leczenia. Wyniki tych badań doprowadziły do ​​identyfikacji badań 28, które zostały pogłębione i skategoryzowane na podstawie: (a) tła kulturowego, w którym przeprowadzono badania; (b) środki GD; (c) kryteria diagnostyczne diagnozy; (d) zastosowaną procedurę diagnostyczną; oraz (e) zastosowany ostateczny protokół leczenia.

Podsumowanie dowodów

Jeśli chodzi o pochodzenie kulturowe, wyniki wyraźnie pokazały, że większość badań przeprowadzono na kontynencie azjatyckim (badania 20 w sumie na 28), a ponad połowa została przeprowadzona w Korei Południowej. Potwierdza to wcześniejsze rozważania przy użyciu próbek klinicznych (Király i in., 2015; Kuss i Lopez-Fernandez, 2016), która poinformowała o postępach w polityce dotyczącej uzależnienia technologicznego w Korei Południowej, która ustanowiła centrum i projekty na dużą skalę, aby poradzić sobie z problemem rozpoczynającym się w 2002, podczas gdy w Stanach Zjednoczonych iw większości krajów europejskich leczenie GD nie jest nawet objęte przez krajowe fundusze zdrowia.

Jeśli chodzi o instrumenty stosowane do oceny GD, najbardziej sprzecznym aspektem, który jest podkreślany, jest to, że pomimo przeglądu (King i wsp., 2013) zidentyfikował narzędzia specyficzne dla 18 do oceny symptomatologii GD, większość badań z pacjentami klinicznymi ma tendencję do używania ogólnych narzędzi uzależnienia od Internetu, takich jak IAT (Young, 1996) i CIAS (Chen i wsp., 2003). Oczywiście ta rozbieżność wynika z faktu, że badania nad pacjentami klinicznymi wymagają długiego czasu do zakończenia i opublikowania, iz tego powodu większość dostępnych obecnie badań opiera się na środkach i kryteriach, które mogą teraz wydawać się przestarzałe, ale które były powszechne i szeroko stosowane w planowaniu i początkowych etapach studiów. W rzeczywistości użycie ogólnych narzędzi uzależniających od Internetu może być wynikiem tendencji do postrzegania GD jako subdomeny uzależnienia od Internetu. Ta wizja, która wywodzi się z bardzo wczesnej konceptualizacji GD (Pontes i Griffiths, 2014), został wzmocniony przez użycie DSM-5 terminów „Internet” w definicji kryteriów GD. Pomimo tego paradoksu oczywiste jest, że badania wykorzystujące narzędzia specyficzne dla GD w procesie diagnostycznym rosną, w tym następujące narzędzia: AICA-S (Wölfling i in., 2011), GASA (Lemmens i wsp., 2009), PVGPS (Tejeiro Salguero i Morán, 2002), CERV (Chamarro Lusar i in., 2014), IGD-20 Test (Pontes i in., 2014), FAKTURA VAT (van Rooij i in., 2012) i IGDS-SF (Sarda i in., 2016). Istnieje jednak ryzyko, że tak duża i zróżnicowana liczba instrumentów nie pomoże w zdefiniowaniu i zatwierdzeniu uniwersalnego standardu oceny. Krok naprzód w kwestii pomiaru został dostarczony przez van Rooij i in. (2017), który przeprowadził kliniczną walidację C-VAT 2.0, wykorzystując próbkę kliniczną do testowania czułości i poprawy prawidłowej identyfikacji pacjentów z rozpoznaniem GD. Chociaż wszystkie wyżej wymienione instrumenty wykazały dobre właściwości psychometryczne, takie jak wiarygodność i trafność konstrukcji, tylko C-VAT 2.0 wykazał dobrą trafność kliniczną.

Jeśli chodzi o proces diagnostyczny, trudno jest uzyskać pełny obraz tego, jak zdiagnozowano pacjentów, ponieważ większość pacjentów była niezależnie diagnozowana w ośrodkach klinicznych, a następnie rekrutowana do celów badawczych, a nie przez zespół badawczy za pośrednictwem cały proces diagnostyczny. Pomimo tego ograniczenia można wyciągnąć kilka interesujących wniosków na temat procedury stosowanej w tych badaniach klinicznych. Cechą charakterystyczną większości badań jest to, że wywiad (o różnym poziomie strukturyzacji) z profesjonalistą, takim jak psycholog lub psychiatra lub ocena personelu multidyscyplinarnego, jest korzystny dla diagnozy. W wielu badaniach taka rozmowa miała na celu ocenę kryteriów włączenia i wykluczenia uczestników do odpowiednich badań, i może być uznana za dobrą praktykę dla pełnej oceny (Amerykańskie Towarzystwo Psychiatryczne, 2013). Jednym z aspektów, o których należy pamiętać, jest fakt, że wiele badań często stosowało kryteria diagnostyczne DSM-IV-R w swoich ocenach i tylko w niektórych przypadkach zostały one zaktualizowane do kryteriów DSM-5. Ta anomalia wynika z faktu, że pacjenci włączeni do badań zostali zdiagnozowani w ośrodkach interwencyjnych przed wydaniem kryteriów DSM-5, aw niektórych przypadkach badania próbek klinicznych zostały opublikowane przed opublikowaniem nowego podręcznika diagnostycznego. Ten aspekt dodatkowo podkreśla, że ​​konieczne jest przeprowadzanie częstszych badań na próbkach klinicznych, aby umożliwić konsolidację nowych kryteriów diagnostycznych i ustalić unikalny standard oceny i diagnozy GD (Kuss i Lopez-Fernandez, 2016; Kuss i in., 2017).

W związku z poprzednim punktem kryteria DSM IV-TR dotyczące nadużywania / uzależnienia od substancji były często używane do zdefiniowania GD (tolerancja, wycofanie, zamierzone skutki, utrata kontroli, nadmierny czas spędzony na grach, ciągłość pomimo problemów i redukcja innych działań) . Wciąż jest mniej badań (dziesięć w obecnym przeglądzie), które wykorzystały kryteria DSM-5 do zdefiniowania diagnozy zamiast tego: (a) głód, (b) wycofanie, (c) tolerancja, (d) nawrót, (e) utrata odsetki, (f) kontynuacja pomimo problemów, (g) oszustwo, (h) modyfikacja nastroju i (i) zagrażanie pracy / edukacji / związkom. Oprócz kryteriów DSM, większość badań wykorzystywała również obecność zaburzonych zachowań lub dystresu z powodu gier wideo jako czynników diagnostycznych i wysokiej częstotliwości korzystania z gier wideo z tymi konkretnymi odcięciami: (a) większa lub równa zakresowi między 2 a 4 h dziennie; (b) 8 h lub więcej czasu gry dziennie w weekendy; oraz (c) pomiędzy 14 a 40 h gier na tydzień. Niektóre studia przypadków wykazały również, że u pacjentów ze zdiagnozowanym GD występowały następujące objawy: pogorszenie wyników w szkole lub pracy, negatywny nastrój, upośledzenie relacji międzyludzkich, rezygnacja z hobby, zakłócenia codziennych rutynowych i dobowych rytmów, negatywnych emocji lub zachowań opozycyjnych w wyniku wniosku o przerwanie gry i poczucie utraty kontroli nad działaniami związanymi z grami. Wreszcie, w prezentowanych badaniach często przytaczano objawy odstawienia i tolerancji, dla których nie ma dotychczas całkowitej zgody naukowej (Király i in., 2015). W związku z tym ważne są czasy publikacji. Większość opisanych w rzeczywistości badań została zdefiniowana i przeprowadzona, gdy kryteria DSM-5 nie były jeszcze dostępne. Rozsądnie jest oczekiwać, że diagnoza i leczenie GD będą ewoluować w czasie, stając się bardziej dokładne i skuteczne wraz z upływem czasu. Jeśli jednak w tym czasie można zaobserwować znaczną różnorodność procedur, które były stosowane w przeszłości, wraz z wydaniem DSM-5 i ICD-11, może istnieć ryzyko, że w przyszłości będzie jeszcze większa fragmentacja w czasie.

Jest oczywiste, że w praktyce klinicznej wytyczne DSM zawsze kierują diagnozą i leczeniem. Jeśli w przeszłości diagnoza GD była kierowana przez dostosowanie kryteriów uzależnienia od substancji, włączenie IGD do DSM-5 z pewnością stanowiło ważny pierwszy krok do podzielenia się określonymi kryteriami. Jednak z analizy wyników jasno wynika, że ​​kryteria diagnostyczne wymagają walidacji w warunkach klinicznych. Obecnie nie jest możliwe wyraźne rozgraniczenie zachowań patologicznych od tych niepatologicznych. Wyraźny przykład można przedstawić za pomocą kryterium czasu spędzonego na graniu. Chociaż większość badań w tym przeglądzie wykorzystała to kryterium do diagnozy GD, poprzednie badania wykazały, że zawodowi gracze muszą spędzać dużo czasu na grach (Faust i in., 2013), ale nie oznacza to, że muszą koniecznie rozwinąć uzależnienie (Kuss i in., 2012). W tym przeglądzie nie było możliwe przeanalizowanie informacji o fałszywych wynikach pozytywnych i fałszywie negatywnych, z którymi stykają się psychologowie i psychiatrzy w kontekście diagnozy. Jednak przyszłe badania powinny pogłębić ten proces, ponieważ podstawowe znaczenie ma identyfikacja wrażliwych i specyficznych procesów diagnostycznych oraz dokładne punkty odcięcia. Innym aspektem, który należy wziąć pod uwagę, jest wiarygodność kryteriów diagnostycznych w odniesieniu do czasu i kontekstu. Aby uzyskać skuteczny proces diagnostyczny, konieczne jest również, aby diagnozy były wiarygodne i podobne, jeśli powtarzają się po krótkich okresach czasu lub gdy są powtarzane przez różne osoby (np. Inny profesjonalny personel) lub w różnych kontekstach (np. Różne kliniki). Obecnie heterogeniczność instrumentów, kryteria diagnostyczne i wartości graniczne sprawiają, że procedura diagnostyczna jest niejasna. W związku z tym istnieje silna potrzeba badań mających na celu walidację kryteriów GD.

Ostatnim aspektem opisanym w tym systematycznym przeglądzie jest procedura leczenia. Wyniki potwierdzają wcześniejsze recenzje badań dotyczących leczenia w IA i GD (King i Delfabbro, 2014; Kuss i Lopez-Fernandez, 2016; King i wsp., 2017; Zajac i in., 2017), sugerując, że najczęściej stosowanymi formami terapii są CBT (i jej odmiany) oraz psychofarmakoterapia. Istotnym aspektem, który wyłonił się z tego systematycznego przeglądu, jest to, że w praktyce klinicznej można również stosować różne podejścia, które są zazwyczaj opisane w raportach badawczych. Niektóre badania (Kim i wsp., 2013; Eickhoff i in., 2015; Park i in., 2016b) stosowane jako terapia indywidualna lub grupowa: trening psychoedukacyjny, higiena snu i terapia rzeczywistości wirtualnej. Stwierdzono, że higiena snu jest procedurą, która pomogła w opanowaniu objawów GD, ponieważ stwierdzono, że wydłużona nocna gra zagraża wydajności i zdrowiu. Higiena snu składa się z różnych praktyk, które pomagają pacjentom uzyskać dobre nawyki snu. Co więcej, Virtual Reality Therapy (VRT) jest metodą psychoterapii, która wykorzystuje technologię rzeczywistości wirtualnej i składa się z trzech etapów: relaksacji, symulacji sytuacji wysokiego ryzyka i dźwiękowej restrukturyzacji poznawczej, prowadzącej do istotnego zmniejszenia nasilenia GD. Wreszcie, Kim i in. (2013) poinformował, jak uczniowie z GD korzystali ze szkoleń edukacyjnych w zakresie pisania i mówienia z wykorzystaniem aspektów narracyjnych zapożyczonych z gier. Tego typu interwencje na ogół nie są prezentowane w poprzednich przeglądach systematycznych i zwykle nie są opisywane jako typowe techniki szkoleniowe dla GD. Z tego powodu konieczne jest wezwanie mające na celu szersze rozpowszechnienie wszystkich interwencji przeprowadzanych przez klinicystów na całym świecie u pacjentów z GD. Pozwoliłoby to wzmocnić jego dyfuzję i zweryfikować jego skuteczność poprzez nowe przeglądy i metaanalizy. W nowej dziedzinie, takiej jak GD, gdzie proces diagnostyczny i terapeutyczny jest nadal w toku, ryzyko podróżowania między dwiema równoległymi ścieżkami między tymi, którzy już pracują w klinice na co dzień i którzy weryfikują skuteczność leczenia i prowadzą badania należy unikać.

Ograniczenia

Wyniki tego systematycznego przeglądu należy rozpatrywać w świetle ograniczeń zawartych w nim badań. Pierwszym ograniczeniem jest to, że niepublikowany materiał nie został uwzględniony. Mogłoby to wywołać tendencję do częstszego publikowania pozytywnych wyników. Kolejnym istotnym ograniczeniem jest to, że do recenzji dodano tylko artykuły opublikowane w niektórych językach. Mogłoby to wykluczyć niektóre istotne artykuły napisane w krajach innych niż angielski, które podawały wyniki w ich języku ojczystym. Ponadto ten systematyczny przegląd ma jedynie charakter opisowy i eksploracyjny i nie może zweryfikować jakości procesów diagnostycznych i leczenia. Przyszłe badania powinny próbować przeprowadzić bardziej szczegółową ocenę badań klinicznych i skupiać się bardziej na klinicznych aspektach GD, aby ustalić jasne i wspólne wytyczne dla praktyków.

Implikacje i wnioski

Z przeglądu badań klinicznych wynika, że ​​wybór instrumentów, procesów diagnostycznych i interwencyjnych jest bardzo zróżnicowany. Jeśli publikacja kryteriów DSM-5 była „trzęsieniem ziemi” dla pola GD (Kuss i in., 2017), prawdopodobnie publikacja IGD-11 będzie miała podobne skutki. Z tego powodu konieczne jest stworzenie wspólnej podstawy dla naukowców, którzy mogą kierować praktyką kliniczną i która pozwala na współpracę i wzrost w tej dziedzinie. Walidacja standardowych procedur w populacjach klinicznych z GD wydaje się priorytetem niezbędnym do przyszłych badań. Jeśli chodzi o implikacje polityczne, istnieje potrzeba ustalenia protokołów współpracy z krajowymi i międzynarodowymi radami w celu ustanowienia ośrodków leczenia i zapobiegania na całym świecie w celu przyspieszenia procesu normalizacji wytycznych dotyczących postępowania z pacjentami z GD.

Autorskie Wkłady

SC wygenerował wstępny projekt manuskryptu, przeprowadził identyfikację i wyszukanie dokumentów do uwzględnienia w przeglądzie systematycznym. DK nadzorowała i koordynowała całą pracę, przygotowała, napisała i zredagowała rękopis.

Finansowanie

Badanie to było wspierane przez grant Kickstarter udzielony przez Wydział Psychologii Uniwersytetu Nottingham Trent.

Oświadczenie o konflikcie interesów

Autorzy oświadczają, że badanie zostało przeprowadzone przy braku jakichkolwiek powiązań handlowych lub finansowych, które mogłyby być interpretowane jako potencjalny konflikt interesów.

Materiał uzupełniający

Dodatkowe materiały do ​​tego artykułu można znaleźć w Internecie pod adresem: https://www.frontiersin.org/articles/10.3389/fpsyg.2019.00578/full#supplementary-material

Tabela S1. Podsumowanie badań poddanych przeglądowi.

Referencje