Obrazowanie mózgu ludzkiej odpowiedzi seksualnej: najnowsze osiągnięcia i przyszłe kierunki (2017)

Pragnienie seksu: podejścia bez łączności

Zainteresowanie neuronauki domeną pragnienia seksualnego coraz bardziej ogranicza się do skrajności pożądania seksualnego. Kilka badań wykorzystujących wizualną stymulację seksualną wykazało, że (postrzegane) zachowania hiperseksualne (zwane kompulsywnymi zachowaniami seksualnymi, uzależnieniem seksualnym lub problematycznym wykorzystywaniem pornografii) są skorelowane ze zmianami w wzorcach aktywacji neuronów [25, 26, 27, 28, 29, 30, 31, 32] i regionalna objętość mózgu [33•, 34], szczególnie w obszarach sieci seksualnej chcącej [14•]. Zwiększona aktywność względem sygnałów seksualnych została wykazana w VS [25, 27], a także w ciele migdałowatym u mężczyzn hiperseksualnych [25, 27, 28], co sugeruje uwrażliwienie na wskazówki seksualne. Jest to czasami podejmowane w celu wsparcia teorii uzależnień hiperseksualności [35]. Inne badania wykazały jednak ujemne korelacje między aktywnością mózgu wywołaną wskazaniami seksualnymi a nasileniem objawów hiperseksualnych, co sugeruje zaangażowanie różnych zjawisk, które pozornie są niezgodne z uzależnieniem, takich jak wygaszanie reakcji lub emocjonalna regulacja w dół [26, 28, 29, 30, 34]. Dane te mogą się nie wykluczać. Na przykład mężczyźni z hiperseksualnością mogą być zarówno uwrażliwieni na sygnały seksualne lub przypadki (cecha uzależnienia) i łatwiej stracić zainteresowanie lub samoregulować, jeśli nie ma możliwości przyspieszenia reakcji seksualnej (jako wyuczonej adaptacji). Rzeczywiście, w paradygmacie z powtarzającą się ekspozycją sygnałów przewidujących prezentację obrazu pornograficznego lub nagrody pieniężnej, aktywność indukowana przez cue w ACC zmniejszała się szybciej z powtarzającą się ekspozycją u mężczyzn z hiperseksualnością - ale tylko dla wskazówek seksualnych [26].

Na drugim końcu spektrum zaburzenia zainteresowania/podniecenia seksualnego są związane ze strukturalnymi i funkcjonalnymi zmianami w sieci pragnień seksualnych, zwłaszcza w obszarach takich jak ACC, VS i ciało migdałowate, co sugeruje zmniejszoną wrażliwość na bodźce seksualne.36]. Rupp i współpracownicy wykazali, że u kobiet po porodzie reakcje ciała migdałowatego na obrazy emocjonalne (w tym obrazy erotyczne) były tłumione, co wskazuje na zmniejszoną wrażliwość na wyrazistość emocjonalną w okresie poporodowym.37]. Badanie fMRI w stanie spoczynku sugeruje, że stosowanie leków przeciwdepresyjnych jest związane ze zmienioną łącznością funkcjonalną w sieci pragnień seksualnych, zwłaszcza w odniesieniu do łączności (rozszerzonego) ciała migdałowatego. W tym badaniu profil łączności ciała migdałowatego przed zastosowaniem leku przeciwdepresyjnego wiarygodnie przewidywał, czy pacjent będzie podatny lub odporny na dysfunkcje seksualne związane z lekami przeciwdepresyjnymi.38].

„Sieć pragnień seksualnych” może być również rekrutowana przez szereg istotnych bodźców nieerotycznych [14•], w tym negatywne [39]. Pojawia się zatem pytanie, w jaki sposób funkcje ogólne i specyficzne współpracują ze sobą w ramach tej sieci, tworząc coś odrębnego seksualny odsetki. Chociaż odpowiedź na to pytanie jest daleka od odpowiedzi, opublikowano interesujące nowe spostrzeżenia, głównie dotyczące VS. Na przykład reakcje VS na jedzenie i obrazy erotyczne przewidywały indywidualne różnice odpowiednio w masie ciała i aktywności seksualnej 6 miesięcy później [40]. Inne badanie wykazało, że różnice w aktywacji VS dla wskazówek pieniężnych i erotycznych można wytłumaczyć ich względną wartością motywacyjną [41•]. W związku z tym VS może sygnalizować wartości dla różnych typów nagród, ale reakcje neuronalne dla każdego rodzaju nagrody są unikalne i zależą od ich istotności dla danej osoby. Rzeczywiście, w porównaniu ze zdrowymi kontrolami, mężczyźni z hiperseksualnością wykazują silniejszą aktywność VS dla preferowanej względem niepreferowanej wizualnej erotyki [32]. Innym obszarem zainteresowania w tym kontekście jest OFC, ponieważ podtypy nagród są przetwarzane w różnych podregionach OFC [42]. Podczas gdy nagrody pierwotne (takie jak bodźce erotyczne) aktywują OFC z tyłu, nagrody drugorzędne (takie jak pieniądze) aktywują część bardziej przednią [43]. OFC jest zatem głównym kandydatem do dalszych badań, w jaki sposób mózg wytwarza różne zainteresowania i uczucia seksualne.

Reaktywność seksualna wykazuje normalną krótkoterminową i długoterminową zmienność. Zostało to zbadane głównie w kontekście środowiska sterydów płciowych. Wbrew biologicznemu powiedzeniu, że stan płodności napędza reakcje seksualne, z badań próbujących znaleźć związek między aktywnością mózgu wywołaną stymulacją wzrokową a fazą cyklu menstruacyjnego nie wyłania się żaden spójny wzorzec.21]. Jednak Abler i współpracownicy włączyli do swoich badań element oczekiwania i odkryli, że u regularnie jeżdżących na rowerze kobiet bodziec przewidujący (wskaźnik warunkowy) aktywował ACC, OFC i zakręt przyhipokampowy silniej podczas fazy lutealnej niż fazy folikularnej. Aktywacja w tych obszarach była silniejsza u kobiet regularnie jeżdżących na rowerze, w porównaniu z kobietami stosującymi doustne środki antykoncepcyjne.44].

Testosteron jest postrzegany jako hormon gonadowy najbardziej związany z reakcją seksualną człowieka [45, 46]. Rzeczywiście, mózgi genetycznych mężczyzn bez funkcji androgenów (zespół całkowitej niewrażliwości na androgeny, „kobiety 46XY”) reagowały w typowy kobiecy sposób na wizualną stymulację erotyczną, to znaczy podobnie jak u mężczyzn z grupy kontrolnej, ale ze słabszą siłą.47]. Ponieważ zarówno u kobiet 46XY, jak i genetycznych, centralna funkcja testosteronu jest mniejsza niż u mężczyzn; stwierdzono, że testosteron, a nie płeć genetyczna, determinuje wzorce aktywności mózgu podczas stymulacji seksualnej. Jednak eksperyment DTI badający strukturę mózgu kobiet i mężczyzn transpłciowych i cispłciowych wykazał zmienność istoty białej, której nie można wytłumaczyć różnicami w funkcji testosteronu. Osoby transpłciowe wykazywały wartości istoty białej w połowie między płciami cispłciowymi płci męskiej i żeńskiej, mimo że poziomy hormonów gonadalnych były typowo męskie lub żeńskie (w zależności od tego, czy były transpłciowymi kobietami, czy transpłciowymi mężczyznami) [48].

Pragnienie seksu: podejście do łączności

Funkcjonalna łączność w sieci pragnień seksualnych była ostatnio badana przy użyciu podejścia PPI, głównie w kontekście (postrzeganej) hiperseksualności. Zarówno mężczyźni z hiperseksualnością, jak i kontrole wykazują zwiększoną funkcjonalną łączność ACC zarówno z prawym VS, jak i prawym ciałem migdałowatym podczas oglądania erotyki, ale najsilniejszą pozytywną korelację z zgłaszanym pożądaniem seksualnym stwierdzono dla łączności podkorowej ACC w hiperseksualności [25]. Po wielu powtórzeniach stymulacji seksualnej funkcjonalna łączność ACC z prawym VS i obustronnym hipokampem była silniejsza u mężczyzn z hiperseksualnością niż w grupie kontrolnej. Co ciekawe, zwiększyło to funkcjonalność Łączność w sieci pożądania seksualnego wystąpiło w obecności zmniejszonego ACC działalność [26]. Może to oznaczać efekt przyzwyczajenia, ale potrzeba więcej badań, aby zbadać to zjawisko. W innym badaniu wykorzystano projekt ze wskazówkami przewidującymi bodźce pornograficzne lub nieerotyczne i stwierdzono zmniejszoną łączność funkcjonalną między VS a brzuszno-przyśrodkowym PFC u mężczyzn z hiperseksualnością w porównaniu z grupą kontrolną [28]. Ponieważ zmienione sprzężenie VS-przedczołowe zostało powiązane z kontrolą impulsywności, nadużywaniem substancji i patologicznym hazardem [49, 50, 51], odkrycia te mogą wskazywać na upośledzenie hamowania u mężczyzn z hiperseksualnością. W dwóch innych badaniach wykorzystano projekt stanu spoczynku, pokazując, że (i) zgłoszone godziny oglądania pornografii (tygodniowo) są ujemnie skorelowane z łącznością stanu spoczynku między prawym jądrem ogoniastym a lewym grzbietowo-bocznym PFC i (ii) osoby, u których zdiagnozowano kompulsywne zachowania seksualne, mają zmniejszoną łączność funkcjonalną między lewym ciałem migdałowatym a obustronnym grzbietowo-bocznym PFC [33•, 34]. Badania te wskazują, że wzrost zachowań seksualnych jest naznaczony zmienionymi mechanizmami kontroli przedczołowej. Łącznie te badania łączności wzmacniają założenie, że wzorzec „pragnienia seksualnego” zidentyfikowany w badaniach aktywacji jest rzeczywiście podobieństwem do prawdziwej funkcjonalnej sieci, ponieważ podzbiór jego składowych obszarów mózgu zmienia ich komunikację, gdy prezentowane są bodźce seksualne, podczas gdy siła ta interakcja odzwierciedla fenotyp zachowań seksualnych. Łączność czołowo-prążkowiowa i łączność VS są bardzo obiecujące jako możliwości badań nad podstawami (nieprawidłowego) pragnienia seksualnego.

Lubienie seksu

Paradygmaty obrazowania mózgu, wykorzystujące silniejszą i dłuższą wizualną stymulację seksualną (na przykład filmy porno) lub dotykową stymulację narządów płciowych, prawdopodobnie modelują (elementy) uprawiania seksu (np. wywołują fizjologiczne reakcje narządów płciowych i upodobania seksualne). Jak wskazano wcześniej, ta faza rekrutuje sieć mózgową, która jest stosunkowo odmienna od sieci rekrutowanej podczas chęci seksu, a dzieje się tak zwłaszcza u mężczyzn [3••, 13, 14•, 20]. Lubienie seksu było również przedmiotem większej liczby badań skupiających się na łączności mózgowej niż pragnienie seksu (ryc. 1).

Jednym z zaburzeń, na które obecnie zwraca się szczególną uwagę, są psychogenne zaburzenia erekcji (pED). Ten stan jest związany ze zwiększoną lub zmniejszoną objętością istoty szarej w wielu obszarach mózgu, w tym należących do sieci pragnień i sympatii seksualnych [52, 53•]. Jest to również związane z uporczywą aktywacją sieci pożądania seksualnego (szczególnie górnego płata ciemieniowego), co może skutkować niepowodzeniem przejścia do następnej fazy cyklu odpowiedzi seksualnej [54]. Co ciekawe, pED jest obecnie badany głównie za pomocą paradygmatów badawczych neuroobrazowania strukturalnego lub stanu spoczynku, w przeciwieństwie do innych zaburzeń seksualnych, które są zdominowane przez paradygmaty oparte na zadaniach. Zidentyfikowano zmienioną łączność funkcjonalną w ramach i poza sieciami pragnień i sympatii seksualnych. Na przykład stwierdzono, że prawy boczny OFC ma nieprawidłową łączność strukturalną z obszarami płata ciemieniowego w pED [53•]. W badaniu fMRI w stanie spoczynku osoby z pED wykazały zmienioną funkcjonalną łączność prawej przedniej wyspy (obszar integralny z interocepcją i regulacją emocji) z grzbietowo-boczną PFC i prawym połączeniem ciemieniowo-skroniowym, w porównaniu z grupą kontrolną.55]. Wskazuje to, że pED może towarzyszyć nieprawidłowa reprezentacja stanów ciała (w tym erekcja) i/lub nadmierna kontrola hamowania. Co ciekawe, gdy badani oglądali film pornograficzny na czas trwania eksperymentu (zamiast odpoczynku), zmniejszoną łączność funkcjonalną prawej wyspy stwierdzono również u osób z pED w porównaniu ze zdrowymi ochotnikami [56]. Mimo że paradygmaty eksperymentalne różnią się, wyniki wydają się spójne, ponownie obejmując komponenty zarówno sieci chcących, jak i lubiących, które również wykazują degradację strukturalną w pED [53•].

Żadne z dotychczas omówionych badań nie uwzględniało łączności całego mózgu. W rzeczywistości pierwsze badanie, które to zrobiło, zostało opublikowane zaledwie 2 lata temu. Zhao i współpracownicy zastosowali metody analizy wykresów do danych strukturalnych, aby zbadać rozbieżne profile połączeń mózgowych u pacjentów z PED [57••]. Zgodnie z oczekiwaniami profil łączności całego mózgu osób z pED i osób zdrowych miał organizację małego świata charakteryzującą się zarówno sieciami lokalnej specjalizacji, jak i globalną integracją. Jednak w pED równowaga została przesunięta w kierunku lokalnej specjalizacji, co prawdopodobnie skutkowało gorszą integracją działalności sieciowej. Rzeczywiście, w pED zidentyfikowano mniej węzłów (obszarów integrujących) niż w kontrolach, co wskazuje na ogólnie gorszą globalną integrację.

Stymulacja narządów płciowych jest głównym źródłem przyjemności seksualnej (lubienia) w mózgu i jest kluczowym czynnikiem przyczyniającym się do podniecenia seksualnego [13]. Jednak bardzo niewiele wiadomo na temat roli mózgu w seksualnym rozwoju doznań genitalnych. Pewnych nowych spostrzeżeń dostarczają badania przeprowadzone na pacjentach z rozszczepem kręgosłupa, którzy przeszli chirurgiczne ponowne unerwienie ich trwającego całe życie nieczułego penisa w celu poprawy ich funkcji seksualnych. Stymulacja żołędzi prącia (ponownie unerwionego przez nerw pachwinowy) i nienaruszonego obszaru pachwiny (przeciwległego do obszaru dostarczającego nerw dawcy) aktywowała ten sam obszar pierwotnej kory somatosensorycznej, zgodnie z oczekiwaniami. Jednak pierwotna kora somatosensoryczna była funkcjonalnie połączona z MCC i korą wieczko-wyspową podczas stymulacji penisa, ale nie podczas stymulacji pachwiny [58]. Mądry i in. zbadali, w jakim stopniu aktywacja mózgu pokrywa się lub różni zarówno w przypadku fizycznej, jak i wyobrażonej stymulacji narządów płciowych u kobiet [59]. Jednym z bardziej interesujących wyników jest to, że wyobrażona stymulacja wibratorem aktywowała hipokamp / ciało migdałowate, wyspę, VS, brzuszno-przyśrodkową PFC i korę somatosensoryczną bardziej niż wyobrażona stymulacja wziernikiem. Inne niedawne badanie przeprowadzone na masochistach wykazało zmniejszoną łączność funkcjonalną wieczka ciemieniowego z obustronnymi wyspami i wieczkiem, gdy otrzymywali bodźce bólowe w kontekście masochistycznym, co wskazuje na sieć modulacji bólu na korzyść podniecenia seksualnego.60]. Nawet jeśli zasugerowano obszary kandydujące, wyraźnie potrzeba więcej pracy, aby zidentyfikować kluczowe obszary, które regulują nie tylko seksualną interpretację doznań genitalnych w odniesieniu do kontekstu, ale także przejście doznań genitalnych do doznań seksualnych w normalnym rozwoju seksualnym.

Hamowanie seksu

Z behawioralnego punktu widzenia możliwość zahamowania lub kontrolowania reakcji seksualnej jest równie ważna jak zdolność do reagowania seksualnego. Tak więc w mózgu musi istnieć ciągła interakcja między systemami promującymi podejście i systemami promującymi unikanie. Mniej lub bardziej spójne odkrycie jest takie, że obszary przedczołowe mają tendencję do wykazywania przesadnej aktywności u osób z zachowaniami hiposeksualnymi [61, 62, 63]. Jednak osoby, które przeżyły raka piersi, które zgłaszają niepokój związany z utratą pożądania seksualnego, wykazały zredukowany aktywność w grzbietowo-bocznej PFC i ACC podczas oglądania zdjęć pornograficznych, w porównaniu z osobami, które przeżyły raka piersi bez stresu [64]. Wynik ten wydaje się sprzeczny z intuicją, ale chroniczne czynniki stresogenne są związane z hiporegulacją obszarów podkorowych przedczołowych.65]. Odkrycia kliniczne potwierdzają, że funkcja przedczołowa musi mieścić się w optymalnym zakresie, aby seks mógł normalnie funkcjonować [66], ilustrując bardzo ważny punkt, że normalne funkcjonowanie mózgu wymaga optymalnego zrównoważenia systemów mózgowych.

Victor i współpracownicy przeprowadzili interesujące badanie fMRI skupiające się na równowadze VS-ciało migdałowate jako wskaźniku indywidualnej cechy hamującej reakcje seksualne [67••]. Ich hipoteza była taka, że ​​reagowanie VS na odpowiednie bodźce seksualne to tylko połowa historii; aby reakcja seksualna mogła się rozwinąć, ciało migdałowate również powinno się dezaktywować, aby „zwolnić hamulec”. Jest to zgodne z badaniami wykazującymi zmniejszoną aktywność przyśrodkowego płata skroniowego podczas wysokiego podniecenia seksualnego (np.14•]). Co ciekawe, stwierdzono, że wysoka VS i niska aktywność ciała migdałowatego podczas nieerotycznego testu impulsywności rzeczywiście przewidywały większą liczbę partnerów seksualnych 6 miesięcy po badaniu, ale tylko u uczestników płci męskiej; u kobiet największą liczbę nowych partnerów seksualnych przewidziano na podstawie kombinacji wysokiej aktywności VS i ciała migdałowatego [67••]. Co ważne, aktywność VS i ciała migdałowatego może również odzwierciedlać specyficzną negatywną ocenę stymulacji seksualnej. W niedawnym badaniu fMRI, które obejmowało test niejawnych skojarzeń, kobiety oglądały obrazy seksu z penetracją. W przeciwieństwie do tego, czego można było się spodziewać, aktywność VS (i kontinuum podstawy przodomózgowia i ciała migdałowatego) nie odzwierciedlała podejścia ani pozytywnego zainteresowania; zamiast tego osoby, które wykazywały najsilniejsze automatyczne unikanie ekstremalnego porno, miały najsilniejszą wywołaną przez porno reakcję VS [68•]. Łącznie odkrycia te wyraźnie pokazują, że wykrycie istotnego bodźca seksualnego nie wystarcza do przyspieszenia reakcji seksualnej, ale raczej, że reakcja seksualna wynika ze złożonej interakcji między podejściem a unikaniem, której mechanizmy neuronalne dopiero zaczynają być ujawniane.