Media i seksualizacja: Stan badań empirycznych, 1995-2015 (2016)

DOI: 10.1080 / 00224499.2016.1142496

L. Monique Warda*

stron 560-577

  • Opublikowane online: 15 Mar 2016

Abstrakcyjny

Seksualnie obiektywizujące wizerunki kobiet są częstym zjawiskiem w mediach głównego nurtu, rodząc pytania o potencjalny wpływ ekspozycji na te treści na wrażenia innych kobiet i na ich własne poglądy. Celem tego przeglądu było zsyntetyzowanie badań empirycznych testujących efekty seksualizacji mediów. Skupiono się na badaniach opublikowanych w recenzowanych czasopismach w języku angielskim między 1995 a 2015. Przegląd wszystkich publikacji 109 zawierających badania 135. Odkrycia dostarczyły spójnych dowodów na to, że zarówno ekspozycja laboratoryjna, jak i regularna, codzienna ekspozycja na tę treść są bezpośrednio związane z szeregiem konsekwencji, w tym wyższym poziomem niezadowolenia ciała, większym autoprzedmiotowieniem, większym poparciem seksistowskich przekonań i przeciwnych przekonań seksualnych, większa tolerancja wobec przemocy seksualnej wobec kobiet. Co więcej, ekspozycja eksperymentalna na tę treść powoduje, że zarówno kobiety, jak i mężczyźni mają ograniczony pogląd na kompetencje kobiet, moralność i ludzkość. Omówiono ograniczenia w istniejących podejściach i środkach badawczych oraz przedstawiono sugestie dotyczące przyszłych kierunków badań.
 
Chociaż zauważono, że główne media zawierają wysoki poziom treści seksualnych (Ward, 2003; Wright, 2009) jest również tak, że media charakteryzują się szczególną charakterystyką kobiet i kobiecej seksualności, która koncentruje się głównie na wyglądzie seksualnym, urodzie fizycznej i atrakcyjności seksualnej dla innych. Ten typ prezentacji został oznaczony etykietą uprzedmiotowienie, uprzedmiotowienie seksualnelub seksualizacja. Chociaż kobiety mogą doświadczać treści lub traktowania uprzedmiotawiającego seksualnie z wielu źródeł, w tym członków rodziny (np. Starr & Ferguson, 2012) i rówieśnicy (np. Petersen & Hyde, 2013) wiele uwagi skupiło się na roli mediów. Nacisk na media jest dobrze położony, ponieważ obrazy zseksualizowanych kobiet stały się powszechne w mediach, w tym w programach telewizyjnych, teledyskach i grach wideo, i często stanowią dominujący sposób reprezentacji kobiet (American Psychological Association [APA], 2007).
 
Celem tego badania było przedstawienie kompleksowego i systematycznego przeglądu istniejących dowodów empirycznych dotyczących skutków seksualizacji mediów. Kwestia ta została podjęta przez naukowców z kilku dyscyplin akademickich, w tym psychologii społecznej, nauk o kobietach, komunikacji i psychologii rozwojowej. Te dziedziny często używają różnych metodologii i terminów i są publikowane w czasopismach branżowych. Mam nadzieję, że dzięki tej wszechstronnej recenzji naukowcy zapoznają się z pracą wykonywaną w tej sprawie w różnych dyscyplinach, aby poszerzyć naszą wiedzę. Chociaż wiele doskonałych recenzji skupiało się na jednej dziedzinie efektów, takiej jak przetwarzanie poznawcze zseksualizowanych kobiet (Heflick i Goldenberg,2014; Loughnan & Pacilli, 2014) lub ogólnie rzecz biorąc, bez skupiania się na pełnym zakresie efektów medialnych (np. Moradi i Huang, 2008; Murnen & Smolak, 2013), moim celem było skompilowanie i podsumowanie wszystkich opublikowanych dowodów na wpływ seksualizacji mediów na wiele wyników. W szczególności zbadałem skutki narażenia na media uprzedmiotowiające seksualnie na samouprzedmiotowienie, niezadowolenie ciała, zdrowie seksualne, atrybuty uprzedmiotowionych osób, seksistowskie postawy i zachowania oraz przemoc seksualną.
 
Drugim celem tego przeglądu było przedstawienie przeglądu pola metalevel. Chciałem przedstawić bardziej globalną perspektywę, która określa, co robi ta dziedzina, aby zobaczyć, jakie pytania i problemy pozostają. Jak APA 2007 mam nadzieję udokumentować większe trendy. Nie skupiam się na identyfikacji siły konkretnych wyników; podejścia metaanalityczne są do tego lepiej dostosowane. Zamiast tego skupiam się na przeglądaniu podejść, próbek, pytań i charakteru ustaleń. Najpierw badam zrozumienie tego zjawiska w terenie, zapewniając perspektywę historyczną. Następnie przedstawiam przykłady dotyczące rozpowszechnienia uprzedmiotowienia seksualnego w mediach. W trzeciej części omówię dowody empiryczne dokumentujące skutki narażenia na media obiektywizujące. Uwzględniam badania, które odnoszą się do wpływu na to, jak ludzie postrzegają siebie i na ogólne nastawienie ludzi do kobiet. Badania te obejmują dane zarówno od kobiet, jak i mężczyzn, i koncentrują się na seksualizacji kobiet, a czasem mężczyzn. Kończę sugestiami dotyczącymi przyszłych kierunków badań.

Czym jest seksualizacja? Zrozumienie zjawiska z perspektywy historycznej

Obawy związane z przedstawieniami medialnymi, które kobiety uprzedmiotowiające seksualnie nie są nowe i były znaczącą krytyką w analizie płci i mediów od czasu 1970 (np. Busby, 1975). W ramach tej pracy uprzedmiotowienie seksualne zostało zdefiniowane na wiele sposobów. Zgodnie z jedną definicją

Uprzedmiotowienie seksualne ma miejsce, gdy ciała, części ciała lub funkcje seksualne ludzi są oddzielane od ich tożsamości, sprowadzane do statusu zwykłych narzędzi lub uważane, że są w stanie je reprezentować. Innymi słowy, zobiektywizowane jednostki są traktowane jako ciała, aw szczególności jako ciała, które istnieją dla użytku i przyjemności innych. (Fredrickson, Roberts, Noll, Quinn i Twenge, 1998, str. 269)
 
Seksualizacja kobiety oznacza zatem uprzedmiotowienie seksualne, traktowanie jej jako obiektu seksualnego. Od lat 1970. do późnych 1990. uprzedmiotowienie seksualne w mediach było postrzegane jako część seksistowskiej prezentacji kobiet. Naukowcy badali portrety kobiet jako obiektów seksualnych, naiwnych gospodyń domowych lub ofiar. Te portrety rodziły ważne pytania: czy prowadzą do seksistowskich i poniżających postaw wobec kobiet? Czy kontakt z tymi seksistowskimi portretami ogranicza poglądy kobiet i mężczyzn na temat kobiecych ciał? Nie było formalnych środków akceptacji uprzedmiotowienia seksualnego; zamiast tego badacze zastosowali miary oceniające przekonania dotyczące roli płciowej, feminizmu lub stereotypów dotyczących roli płci (np. Lanis i Covell, 1995; Lavine, Sweeney i Wagner, 1999; Rudman & Borgida, 1995).

To podejście do seksualnego uprzedmiotowienia mediów zmieniło się pod koniec 1990, kiedy wprowadzono nowe teorie i nowe środki. Opierając się na istniejących teoriach psychologicznych i feministycznych, dwa różne zespoły badawcze starały się scharakteryzować i zająć się tym, jak rozwój w kulturze uprzedmiotawiającej seksualnie może wpływać na dziewczęta i kobiety. Jedną z drużyn była Nita McKinley i Janet Hyde. W 1996 opublikowali artykuł, który opracował i zweryfikował skalę oceny obiektywnej świadomości ciała (OBC), która odnosiła się do doświadczenia kobiecego ciała jako przedmiotu i przekonań, które wspierały to doświadczenie. Według McKinley i Hyde (1996): 

Główną zasadą OBC jest to, że kobiece ciało jest skonstruowane jako obiekt męskiego pożądania, a więc istnieje, aby otrzymać spojrzenie mężczyzny „innego” (Spitzack, 1990). Stały nadzór nad sobą, widzenie siebie tak, jak widzą je inni, jest konieczny, aby zapewnić, że kobiety przestrzegają norm kulturalnych i unikają negatywnych ocen. Relacja kobiet do ich ciał staje się relacją obiektu i zewnętrznego obserwatora; istnieją jako przedmioty dla siebie. (str. 183)
 
Czerpiąc z tych pojęć, McKinley i Hyde (1996) opracował środek OBC obejmujący trzy podskale: nadzór, wstyd ciała i przekonania kontrolne.
 
Drugim zespołem badawczym, który zajął się uprzedmiotawiającymi doświadczeniami kobiet, były Barbara Fredrickson i Tomi-Ann Roberts. W 1997 roku zespół ten opublikował artykuł teoretyczny, w którym przedstawił teorię uprzedmiotowienia jako ramy dla zrozumienia konsekwencji bycia kobietą w kulturze uprzedmiotawiającej seksualnie kobiece ciało. Argumentowali, że krytyczną konsekwencją bycia postrzeganym przez innych w sposób uprzedmiotawiający seksualnie jest to, że z czasem jednostki mogą przyswoić sobie punkt widzenia obserwatora, co jest efektem określanym jako samouprzedmiotowienie: „Dziewczęta i kobiety, zgodnie z naszą analizą, mogą w pewnym stopniu postrzegać siebie jako przedmioty lub „zabytki”, które mogą być docenione przez innych ”(Fredrickson & Roberts, 1997, s. 179–180). W ramach tej teorii media odegrały znaczącą rolę jako jeden z wielu nośników tej perspektywy: „Rozprzestrzenianie się zseksualizowanych obrazów kobiecego ciała w środkach masowego przekazu jest szybkie i dokładne. Konfrontacje z tymi obrazami są więc w kulturze amerykańskiej praktycznie nieuniknione ”(s. 177). W kolejnej pracy autorzy stworzyli miary samouprzedmiotowienia cech za pomocą Kwestionariusza Samouprzedmiotowienia (SOQ) (Noll i Fredrickson, 1998) i samoobiektywizacji stanu za pomocą testu dwudziestu oświadczeń (Fredrickson i in., 1998).
 
Chociaż te dwa zespoły badawcze pracowały niezależnie od siebie, teoretyczne perspektywy i działania, które stworzyły, pomogły ugruntować tę dziedzinę. Oba zespoły twierdzą, że powtarzające się narażenie na kulturowe doświadczenia uprzedmiotowienia stopniowo, z czasem, doprowadzi kobiety do rozwinięcia tej perspektywy siebie, znanej jako posiadanie uprzedmiotowionej świadomości ciała lub jako samoobiektywizowanie (SO). Uważa się, że kobiety, które żyją w zobiektywizowanej kulturze, uczą się postrzegać i doceniać siebie dzięki swoim zewnętrznym cechom (tj. Jak wyglądają), a nie dzięki swoim cechom wewnętrznym (tj. Jak się czują) (Aubrey, 2010). Często są zaangażowani w regularne monitorowanie ciała i samokontrolę. Badacze ci wysunęli teorię, że uprzedmiotowienie seksualne i postrzeganie siebie jako obiektu seksualnego miałoby wiele konsekwencji dla rozwoju kobiet. Piętnaście lat badań dostarczyło znacznego wsparcia dla tych teorii, pokazując, że zarówno wyższe SO, jak i OBC są związane z zaburzeniami odżywiania, niskim poczuciem ciała, afektem depresyjnym i dysfunkcjami seksualnymi (przegląd, patrz Moradi i Huang, 2008).
 
Uzbrojony w nowe ramy teoretyczne i nowe środki, badania nad uprzedmiotowieniem seksualnym stale się rozwijają od 1997. Większość analiz skupia się na konsekwencjach uprzedmiotowienia seksualnego, badając, w jaki sposób SO i OBC wpływają na kobiety. Empiryczne badania wpływu ekspozycji na media uprzedmiotawiające seksualnie kontynuowano w małych ilościach (np. Aubrey, 2006; Oddział, 2002) ale rosła wykładniczo po wydaniu 2007 Raport grupy roboczej APA ds. Seksualizacji dziewcząt (APA, 2007). Raport ten został zamówiony przez APA, który był zaniepokojony rosnącą seksualizacją dziewcząt w społeczeństwie i ich potencjalnymi konsekwencjami. Zadaniem grupy zadaniowej było zbadanie i podsumowanie najlepszych dowodów psychologicznych w tej kwestii. W raporcie dokonano przeglądu istniejących dowodów empirycznych dotyczących rozpowszechnienia seksualizacji i konsekwencji seksualizacji dla dziewcząt i społeczeństwa oraz przedstawiono zalecenia dla wielu zainteresowanych stron.
 
Grupa Robocza APA określiła seksualizację jako szerszą niż uprzedmiotowienie seksualne i zdefiniowała seksualizację jako występującą, gdy „wartość danej osoby pochodzi tylko z jej lub jej zachowania seksualnego, z wyłączeniem innych cech; LUB osoba jest trzymana według standardu, który zrównuje atrakcyjność fizyczną (wąsko zdefiniowaną) z byciem seksowną; ALBO osoba jest uprzedmiotowiona seksualnie - to znaczy jest przekształcona w rzecz seksualnego użytku innych; LUB seksualność jest niewłaściwie narzucana osobie ”(APA,2007, str. 1). Dzięki takiemu podejściu seksualizacja dziewcząt i kobiet została sformułowana jako szerokie zjawisko kulturowe, występujące w produktach, takich jak odzież i zabawki, w mediach i interakcjach międzyludzkich.
 
Dzięki tym szerszym definicjom pojawiło się wiele pytań, które nie zostały jeszcze w pełni wyjaśnione. Jedno z kluczowych pytań brzmi: czy seksualizacja jest taka sama jak samouprzedmiotowienie? Ponieważ różne zespoły badawcze pracowały nad przetestowaniem założeń zarówno teorii obiektywizacji, jak i obaw poruszonych w raporcie APA Task Force, różne dyscypliny scharakteryzowały kluczowe terminy na różne sposoby. W psychologii społecznej, na przykład Holland and Haslam (2013) zauważyli, że istnieją rozbieżne konceptualizacje tego, co stanowi uprzedmiotowienie, od koncentracji na wyglądzie, do oglądania osoby podobnej do przedmiotu, do seksualizacji, do odmawiania jednostkom cech, które czynią ich ludźmi. Ostatnie analizy wskazują, że te dwa terminy nie są takie same; samouprzedmiotowienie jest tylko jednym z elementów seksualizacji, który, jak wspomniano wcześniej, może przyjmować jedną z czterech form. Wiele zamieszania może wynikać z faktu, że teoria uprzedmiotowienia jest dominującą teorią wykorzystywaną do wspierania prac nad obu obiektywizacją i seksualizacja. Co więcej, w swoim wstępnym teoretyzowaniu (Fredrickson i Roberts, 1997), uprzedmiotowienie to seksualizacja lub uprzedmiotowienie seksualne (Murnen i Smolak, 2013). Ale te dwa terminy nie są synonimami, a samouprzedmiotowienie jest tylko jednym ze sposobów, w jaki może się manifestować seksualizacja.
 
Chociaż może być trudno scharakteryzować wszystkie elementy, które tworzą seksualizację, chciałbym dodać trochę jasności, co to nie jest. Seksualizacja jest nie to samo co płeć czy seksualność. To forma seksizmu. Jest to wąska ramka wartości i wartości kobiet, w której są one postrzegane jedynie jako seksualne części ciała dla seksualnej przyjemności innych. W seksualizacji nie ma wzajemności. Jedna osoba „używa” drugiej dla własnej satysfakcji, nie zważając na potrzeby, zainteresowania lub pragnienia drugiej osoby (Murnen i Smolak, 2013). Kobieca przyjemność i pragnienia nie są brane pod uwagę. Również studiowanie uprzedmiotowienia seksualnego w mediach jest nie tak samo jak studiowanie treści seksualnych w mediach. Treści seksualne mediów (np. Wątki fabularne i dialog w Seks w wielkim mieście or Will i Grace) jest szerszy niż uprzedmiotowienie seksualne i obejmuje wiele tematów, w tym przedstawianie zalotów i związków seksualnych, dyskusje na temat orientacji seksualnej oraz przedstawianie ryzyka seksualnego i zachowań związanych ze zdrowiem seksualnym. Wreszcie, badanie potencjalnych negatywnych konsekwencji uprzedmiotowienia seksualnego w mediach nie oznacza tego cała kolekcjamedia są problematyczne lub seks jest problematyczny. Takie negatywne konsekwencje, jeśli się pojawią, sugerują, że seksizm jest problematyczny.

Rozpowszechnienie uprzedmiotowienia seksualnego w mediach: migawka

Aby zrozumieć wagę tego zjawiska, musimy najpierw poznać jego rozpowszechnienie. Jak często konsumenci mediów są narażeni na uprzedmiotowienie seksualne kobiet? Szacunki wskazują, że amerykańskie dzieci i młodzież każdego dnia spędzają cztery godziny na oglądaniu telewizji i prawie osiem godzin na oglądaniu mediów (Rideout, Foehr i Roberts, 2010). Te liczby są jeszcze wyższe w przypadku młodych osób dorosłych, w wieku od 18 do 25 lat, które spędzają 12 godzin dziennie na korzystaniu z mediów (Coyne, Padilla-Walker i Howard, 2013). Jednym z głównych elementów tych mediów jest uprzedmiotowienie seksualne kobiet i dorastających dziewcząt. Seksualnie uprzedmiotawiające wizerunki kobiet pojawiają się wśród 45.5% młodych dorosłych postaci kobiecych w telewizji nadawanej w czasie największej oglądalności (Smith, Choueiti, Prescott i Pieper, 2012), a wśród 50% kobiet uczestniczących w programach reality show (Flynn, Park, Morin i Stana, 2015). Seksualizację można również zobaczyć w dialogu, z analizami wskazującymi, że słowne odniesienia do kobiet jako obiektów seksualnych pojawiają się 5.9 razy na godzinę w programach randkowych (Ferris, Smith, Greenberg i Smith, 2007). Uprzedmiotowienie seksualne kobiet występuje również na wysokim poziomie w teledyskach, gdzie kobiety są konsekwentnie częściej niż mężczyźni ubrane prowokacyjnie (Aubrey & Frisby, 2011; Tokarz, 2011; Wallis, 2011; Ward, Rivadeneyra, Thomas, Day i Epstein, 2012). Rzeczywiście, w 71% filmów artystek stwierdzono co najmniej jeden z czterech wskaźników uprzedmiotowienia seksualnego (Frisby i Aubrey, 2012).
 
Seksualizacja kobiet jest również widoczna w świecie reklamy, z dowodami, że seksualne zobiektywizowanie przedstawień kobiet pojawia się w 22% reklam telewizyjnych z udziałem kobiet (Messineo, 2008). Wyniki konsekwentnie wskazują, że w reklamach telewizyjnych kobiety częściej niż mężczyźni są pokazywane rozebrane, bardziej seksowne i przedstawiane jako obiekty seksualne. Ten wzorzec pojawił się w analizach reklam dotyczących programowania w języku hiszpańskim (Fullerton & Kendrick,2000), w amerykańskich reklamach z biegiem czasu (Ganahl, Kim i Baker, 2003) oraz w krajach na całym świecie, takich jak Turcja, Bułgaria i Japonia (Arima, 2003; Ibroscheva, 2007; Nelson & Paek, 2008; Uray i Burnaz, 2003). Przykładowo, w analizie 254 reklam z Filipin, więcej kobiet (52.7%) niż mężczyzn (6.6%) było ubranych sugestywnie (Prieler & Centeno,2013). Te wizerunki są szczególnie częste w reklamach piwa. Spośród reklam piwa i innych niż piwa zbadanych w jednym badaniu, 75% reklam piwa i 50% reklam innych niż piwo było oznaczonych jako seksistowskie, przedstawiając kobiety w bardzo ograniczonych i obiektywizujących rolach (Rouner, Slater i Domenech-Rodriguez, 2003).
 
Przedstawianie kobiet uprzedmiotawiających seksualnie wykracza poza telewizję i obejmuje inne media, takie jak czasopisma i gry wideo. Z analiz wynika, że ​​51.8% reklam w czasopismach przedstawia kobiety jako obiekty seksualne (Stankiewicz i Rosselli, 2008) oraz że te wizerunki są najczęściej spotykane w magazynach dla mężczyzn (75.98% reklam), czasopismach dla kobiet (55.7% reklam) i magazynach dla nastolatków (64.15% ogłoszeń). Odkrycia z ostatnich dziesięcioleci wskazują również na rosnącą seksualizację dziewcząt w magazynach dla dziewcząt (Graff, Murnen i Krause, 2013), modeli męskich i żeńskich Rolling Stone pokrowce (Hatton & Trautner, 2011) oraz mężczyzn przedstawianych w magazynach dla mężczyzn i kobiet (Farquhar & Wasylkiw, 2007; Papież, Olivardia, Borowiecki i Cohane, 2001). Chociaż w grach wideo nie ma wielu kobiet, kiedy pojawiają się kobiety, istnieje duże prawdopodobieństwo, że będą one miały wygląd uprzedmiotawiający seksualnie. Ten trend był widoczny w magazynach o grach (Dill & Thill, 2007; Miller & Summers, 2007), na okładkach gier wideo (Burgess, Stermer i Burgess, 2007) oraz podczas faktycznego grania w gry (np. Beasley & Collins Standley, 2002; Downs & Smith, 2010). Na przykład w analizie okładek gier wideo Burgess i in. (2007) okazało się, że tylko 21% ludzkich postaci pojawiło się jako kobiety. Spośród tych kobiet 42.3% było fizycznie uprzedmiotowionych (w porównaniu z 5.8% mężczyzn), a 49% było przedstawiane jako „busty” lub „super busty”.
 
To podsumowanie przedstawia migawkę krajobrazu medialnego. Obiektywne portrety kobiet są powszechną cechą mediów głównego nurtu i pojawiają się w wielu formatach multimedialnych. W niektórych formatach, takich jak programy telewizyjne, pokazywanych jest wiele kobiet, a uprzedmiotowienie jest tylko jednym z przedstawień, które można spożywać. W innych formatach medialnych, takich jak gry wideo, obecnych jest niewiele kobiet, co zwiększa szanse, że młodzież, która spożywa to medium, będzie narażona na kontakt z kobietami tylko w tak wąski sposób. Jak Fredrickson i Roberts (1997) zasugerował, że siła tej konceptualizacji kobiet może być w jej nieustępliwości.

Efekty seksualizacji mediów

Trendy w badaniach empirycznych

W pozostałych częściach tego przeglądu skupiam się na empirycznych badaniach skutków ekspozycji na media uprzedmiotawiające. Aby skompilować artykuły do ​​tej recenzji, oparłem się tylko na opublikowanych badaniach i badaniach opublikowanych w języku angielskim, używając ram czasowych od 1995 do 2015. Znalazłem badania przy użyciu czterech wyszukiwarek: PsycINFO, Communication and Mass Media Complete, PubMed i Google Scholar . Użyłem trzech głównych par wyszukiwanych haseł: „media i przedmiot *”, „media i seksualizacja” oraz „media i obiekt seksualny *”. Następnie zastąpiłem następujące poszczególne gatunki „multimediami” w tych trzech parach wyszukiwania: telewizja, czasopisma, teledyski, gry wideo, reklamy i filmy. Przeprowadziłem również przeszukania przodków istniejących artykułów i recenzji. Chociaż szereg doskonałych artykułów jakościowych i ilościowych analizuje preferencje i interpretacje określonych treści seksualizujących (np. Cato i Carpentier, 2010), Zdecydowałem się skupić na badaniach, które testowały wpływ ekspozycji na media za pomocą środków eksperymentalnych lub korelacyjnych. Obejmowało to badania, które narażały uczestników na uprzedmiotowienie treści; to sprawdzone efekty codziennego używania mediów, zarówno regularne, jak i uprzedmiotawiające, na samoobiektywizowanie; lub ten testowany wkład w wiele wyników codziennej ekspozycji na media zakodowane jako uprzedmiotawiające. Dlatego komponent ekspozycji na media musiał być częścią badania. Nie uwzględniłem artykułów, które testowały jedynie wkład w autoprzedmiotowienie do innych wyników lub testowanie internalizacji idei medialnych bez rzeczywistego pomiaru ekspozycji mediów.

Makijaż studiów

Mój przegląd tej dziedziny przyniósł publikacje 109 zawierające badania 135. Jak wskazano w Rysunek 1badania te obejmowały pełny zakres czasu od 1995 do 2015. Jednak większość badań (113 z 135 lub 84%) opublikowano w 2008 lub później, po wydaniu 2007 Raport grupy zadaniowej APA. Podejrzewam, że ten raport APA posłużył jako katalizator i pomógł zwrócić uwagę na problem, w ogólności, i na ograniczenia w istniejącej pracy, szczególnie. Badania 135 reprezentują wiele dyscyplin, w tym psychologię społeczną, komunikację, studia kobiet, socjologię, zdrowie publiczne, neuronaukę i psychologię rozwojową. Rzeczywiście, publikacje 109 (oznaczone gwiazdką w odnośnikach) pojawiły się w więcej niż różnych czasopismach 40, wskazując, że zainteresowanie tym zagadnieniem jest szerokie. 

Mniej różnorodności widać jednak w typach stosowanych metodologii. Z badań 135, 98 (72.6%) były eksperymentalnymi projektami, które wystawiały uczestników na specyficzne treści medialne, często obiektywizujące i nieuzasadnione. Chociaż takie podejście jest korzystne, ponieważ jest ściśle kontrolowane, a ponieważ pozwala na stwierdzenie przyczynowości, często istnieje minimalna wiarygodność zewnętrzna. Bodźcem medialnym są często nieruchome obrazy oglądane na komputerze, co jest bardzo ograniczoną perspektywą treści medialnych. Ponadto przykłady mediów są wybierane przez badacza, a zatem niekoniecznie odzwierciedlają treści, które ludzie wybiorą do obejrzenia samodzielnie. Pozostałe badania rozpadają się w następujący sposób: 28 (20.7%) były przekrojowymi, korelacyjnymi badaniami, które testowały wpływ codziennych ekspozycji na media na aktualne postawy, przekonania i oczekiwania; Badania 5 (3.7%) były podłużnymi badaniami korelacyjnymi, w których badano wpływ regularnej ekspozycji mediów na późniejsze postawy, przekonania i oczekiwania; a badania 4 (3.0%) łączyły oceny korelacyjne i eksperymentalne.
 
Jakie rodzaje mediów zostały uwzględnione w tych analizach? W badaniach 135 badania 68 (50.4%) koncentrowały się na nieruchomych obrazach, takich jak reklamy w czasopismach lub fotografie; Badania 22 (16.3%) koncentrowały się na mediach wideo, takich jak klipy telewizyjne, reklamy lub filmy. Dziesięć badań (7.4%) dotyczyło mediów muzycznych, głównie teledysków. Jedenaście badań (8.2%) skupiało się na grach wideo lub wirtualnej rzeczywistości. Wreszcie badania 24 (17.8%) obejmowały różne media w tych kategoriach, często oceniając jakąś formę ekspozycji telewizyjnej, wykorzystania czasopism i korzystania z teledysków.

Jeśli chodzi o próbki w tych badaniach, zestawienie reprezentuje typowe badanie psychologiczne, które w dużej mierze opiera się na pulach przedmiotów licencjackich, które są głównie białe, zachodnie i wysoko wykształcone (Henrich, Heine i Norenzayan,2010). W badaniach 137 były próbki 135 (dwa badania przetestowały zarówno próbkę ze szkoły średniej, jak i ze studenta). Opisy tych uczestników znajdują się w Tabela 1. Pod względem wieku uczestników większość uczestników to studenci, ze stosunkowo równą liczbą nastolatków (zwykle uczniów szkół średnich) i dorosłych. Tylko pięć badań przetestowało dzieci. Również dopasowanie etykiety WEIRD (tj. Zachodniej, wykształconej, uprzemysłowionej, bogatej i demokratycznej) do badań psychologicznych (Henrich i in., 2010), wyniki wskazują, że wszystkie badania, ale jedno pochodziło z krajów zachodnich, a większość pochodzi ze Stanów Zjednoczonych (badania 88 lub 64%). W próbkach 88 ze Stanów Zjednoczonych wszystkie z wyjątkiem dziewięciu miały większość próbek białych (więcej niż 55% biały). Dziewięć różnych próbek było imponujących, ale mogło być konsekwencją regionów, w których przeprowadzono badania (np. Południowa Kalifornia, Północna Kalifornia), ponieważ rasa rzadko była składnikiem hipotez w tych badaniach. Tylko jedno badanie tych dziewięciu (Gordon, 2008) spojrzał na jednorodną próbkę mniejszości etnicznych. Odkrycia w tej dziedzinie opierają się zatem w znacznym stopniu na doświadczeniach białych studentów w Stanach Zjednoczonych. 

Tabela 1. Dane demograficzne 137 próbek w ramach 135 badań dotyczących mediów i seksualizacji

CSVPDFwyświetlacz Tabela

Czy narażenie na media o charakterze seksualnym wpływa na to, jak ludzie widzą siebie?

Samouzasadnienie

Najbardziej znacząca dziedzina badań w tej dziedzinie skupiła się na tym, czy narażenie na treści medialne uprzedmiotawiające seksualnie wpływa na to, jak ludzie postrzegają siebie i swoje ciała. Jednym z badanych wyników jest samouprzedmiotowienie, zwykle mierzone za pomocą SOQ lub podskali nadzoru Skali uprzedmiotowienia ciała (McKinley & Hyde, 1996). Tutaj główne pytanie brzmi: czy ekspozycja na treści medialne, które uprzedmiotawiają seksualnie kobiety, prowadzi młode kobiety do postrzegania lub traktowania się jako obiekty seksualne i do doceniania ich wyglądu fizycznego nad innymi cechami fizycznymi? Odkryłem badania 16, które przetestowały bezpośrednie powiązania między codzienną ekspozycją w mediach, albo w odniesieniu do konkretnych gatunków mediów, albo treści zidentyfikowanych jako wysokie w uprzedmiotowieniu seksualnym, a SO wśród kobiet. Jednak wyniki w tych badaniach nie są konsekwentnie silne. Niektóre analizy wykazały, że częste narażenie na treści telewizyjne uprzedmiotawiające seksualnie jest powiązane z wyższą cechą SO (Aubrey,2006; Vandenbosch, Muise, Eggermont i Impett, 2015—Dwa badania) i wyższy nadzór nad sobą (Aubrey, 2007; Grabe & Hyde, 2009). Inni znaleźli znaczące stowarzyszenia dla seksualnego uprzedmiotowienia mediów za pomocą połączonej miary programów telewizyjnych, czasopism i innych mediów (Aubrey, 2006b; Nowatzki & Morry, 2009) lub poprzez szerszą konceptualizację seksualizacji, która obejmowała nadzór i inne środki (Ward, Seabrook, Manago i Reed, 2016). Wreszcie, w kilku badaniach odnotowano znaczące powiązania między ekspozycją na ciężkie czasopisma a kobiecym SO (Aubrey 2007; Fardouly, Diedrichs, Vartanian i Halliwell, 2015; Morry & Staska, 2001; Slater i Tiggemann, 2015; Vandenbosch & Eggermont, 2012, 2015; Zurbriggen, Ramsey i Jaworski, 2011). Wszystkie te wzorce wspierają oczekiwania teorii obiektywizacji.
 
Jednocześnie znaleziono kilka analiz Nie znaczące powiązania między ekspozycją na uprzedmiotowiające treści telewizyjne lub ogólną treść telewizyjną i nadzór (Aubrey, 2006b Slater i Tiggemann, 2015; Tiggemann & Slater, 2015) lub cecha SO (Aubrey,2007; Slater i Tiggemann, 2015; Vandenbosch & Eggermont, 2012). Ponadto inni nie stwierdzili znaczącego wpływu ekspozycji na czasopisma obiektywizujące seksualnie lub na czasopisma kobiece (Aubrey, 2006; Tiggemann & Slater, 2015), obiektywizującej ekspozycji magazynu i telewizji (Kim, Seo i Baek, 2013), lub całkowitego obiektywizującego narażenia na media (Zurbriggen i in., 2011).
 
Te nieco mieszane ustalenia korelacyjne są wzmacniane przez silniejsze dane eksperymentalne z 18 badań (16 publikacji), które pokazują, że młode kobiety narażone w laboratorium na treści medialne uprzedmiotawiające seksualnie zgłaszały wyższy poziom samouprzedmiotowienia niż uczniowie narażeni na neutralne lub nieobiektywizujące media ( np. Aubrey & Gerding, 2014; Choma, Foster i Radford, 2007; Daniels, 2009; Ford, Woodzicka, Petit, Richardson i Lappi, 2015; Halliwell, Malson i Tischner, 2011; Harper i Tiggemann, 2008; dla wyników zerowych, patrz Aubrey, 2010; oraz Pennell & Behm-Morawitz, 2015). Na przykład studentki, które oglądały sześć zdjęć całego ciała kobiet wykazujących wysoki poziom ekspozycji na ciało, wykazywały wyższy stopień samouprzedmiotowienia i mniej pozytywnych opisów własnego ciała niż kobiety, które widziały obrazy części ciała lub bez ciał (Aubrey, Henson, Hopper i Smith, 2009). W dwóch badaniach Fox, Ralston, Cooper i Jones (2014) wykazał, że kontrolowanie zseksualizowanego awatara w grze wideo spowodowało większe SO wśród kobiet licencjackich niż kontrolowanie niezaukulowanego awatara. Po obejrzeniu zdjęć zseksualizowanych modelek lub sportowców, młode kobiety proszone o opisanie siebie używały więcej terminów, koncentrując się na ich pięknie i wyglądzie, a mniej terminów skupiających się na ich fizyczności niż kobietach, które widziały zdjęcia sportowców wyczynowych (Daniels, 2009; Kowal, 2015). Pojawiły się również czynniki moderujące, które uwydatniają warunki, w których efekty te są słabsze lub silniejsze. Godne uwagi są tu informacje o rasie uczestników i przedstawionym typie sportu (Harrison & Fredrickson, 2003), statusu ćwiczeń podczas przeglądania treści medialnych (Prichard & Tiggemann, 2012) oraz trymestru, wieku i poprzednich ciąż wśród kobiet w ciąży narażonych na działanie tej treści (Hopper & Aubrey, 2011).
 
Ponadto, chociaż większość tych badań dotyczyła kobiet, kierując się przesłankami teorii uprzedmiotowienia (Fredrickson i Roberts,1997), pojawiają się nowe dowody na to, że ujawnienie mediów przez mężczyzn jest również związane z ich autoprzedmiotowieniem (Aubrey, 2006; Aubrey, 2007; Aubrey & Taylor, 2009; Dakanalis i in., 2012; Vandenbosch & Eggermont, 2015; Zurbriggen i in., 2011) i samo-seksualizacja (Ward i in., 2016). Na przykład Aubrey (2006) podali, że ekspozycja mężczyzn na telewizję uprzedmiotawiającą seksualnie w czasie 1 przewidywała wzrost samouprzedmiotowienia cech rok później, a ekspozycja na magazyny uprzedmiotawiające seksualnie i programy telewizyjne przewidywała wzrost nadzoru nad męskim ciałem. W badaniu modelowania równań strukturalnych (SEM), uprzedmiotowienie seksualne konsumpcji mediów (tj. Ekspozycja na 16 programów telewizyjnych uprzedmiotawiających seksualnie i 16 czasopism) przewidywało większy autonadzór w przypadku dorosłych mężczyzn heteroseksualnych i homoseksualnych (Dakanalis i in., 2012). Jednak donoszono również o zerowych wynikach, z regularnym kontaktem młodych mężczyzn z magazynami fitness (Morry & Staska, 2001), eksperymentalna ekspozycja na obiektywizujące obrazy z czasopism (Michaels, Parent i Moradi, 2013) oraz regularne oglądanie kanałów z teledyskami, magazynów dla chłopców lub uprzedmiotawiających programów telewizyjnych (Vandenbosch i Eggermont, 2013) każdy nie potrafi przewidzieć swojej samouprzedmiotowienia. W miarę wzrostu częstości występowania portretów zseksualizowanych mężczyzn (np. Hatton i Trautner, 2011) konieczne jest ciągłe testowanie tych konstrukcji wśród mężczyzn, aby pomóc wyjaśnić związane z tym dynamiki.

Niezadowolenie z ciała

Powiązaną troską o możliwy wpływ mediów uprzedmiotawiających seksualnie na jaźń jest ich potencjał zmniejszania satysfakcji widzów z własnego ciała i wyglądu. Istnieje wiele dowodów na to, że ekspozycja na cienkie ideały mediów dla kobiet i ideały mięśniowe dla mężczyzn wiąże się z wyższym poziomem niezadowolenia z ciała oraz z przekonaniami i zachowaniami odzwierciedlającymi zniekształcone podejście do jedzenia (metaanalityczne recenzje, patrz Barlett, Vowels , & Saucier, 2008; Grabe, Ward i Hyde, 2008; Groesz, Levine i Murnen, 2002; Holmstrom, 2004). Czy narażenie na media uprzedmiotowiające seksualnie da te same skojarzenia? Niniejszy przegląd koncentruje się na badaniach, które testowały bezpośrednie powiązania między narażeniem widzów na media uprzedmiotowiające seksualnie a niezadowoleniem ich ciała.
W związku z tym istnieją istotne dowody eksperymentalne, że nastolatki i dorośli narażeni na obrazy uprzedmiotawiające seksualnie zgłaszają większe obawy i niezadowolenie z ciała niż osoby, które nie były narażone na te obrazy. Odkrycie to pojawiło się w badaniach obejmujących kobiety i mężczyzn, młodzież i dorosłych w społeczności i pojawiło się wśród próbek w wielu krajach, w tym w Stanach Zjednoczonych, Kanadzie, Belgii, Australii i Holandii. Pojawiło się również w wielu bodźcach medialnych, w tym w obrazach z czasopism (Dens, De Pelsmacker i Janssens, 2009; Farquhar & Wasylkiw, 2007; Halliwell i in., 2011; Harper i Tiggemann, 2008; Krawczyk & Thompson, 2015; Lavine i in., 1999; Mulgrew i Hennes, 2015; Mulgrew, Johnson, Lane i Katsikitis, 2013; Kowal, 2015; ale zobacz Johnson, McCreary i Mills, 2007; oraz Michaels, Parent i Moradi, 2013; w przypadku zerowych efektów wśród mężczyzn licencjackich), artykuły z czasopism (Aubrey, 2010); teledyski (Bell, Lawton i Dittmar, 2007; Mischner, van Schie, Wigboldus, van Baaren i Engels, 2013; Prichard i Tiggemann, 2012), klipy filmowe (Pennel & Behm-Morawitz, 2015), reklamy telewizyjne (Strahan i in., 2008) oraz obrazy w wirtualnym świecie (Overstreet, Quinn i Marsh, 2015). Na przykład, kobiety licencjackie, narażone na seksualne uprzedmiotowienie reklam telewizyjnych, relacjonowały, że ich poczucie własnej wartości bardziej zależy od ich wyglądu, niższej satysfakcji z ciała i większego zainteresowania postrzeganiem ich przez innych niż kobiety, które oglądały reklamy bez ludzi (Strahan i in., 2008). Testowanie dorastających dziewcząt, Bell i in. (2007) zgłosił, że niezadowolenie z ciała zwiększyło się po obejrzeniu trzech seksualnie obiektywizujących teledysków, ale nie po wysłuchaniu piosenek z filmów lub studiowaniu listy słów.
 
Tylko kilka badań dotyczyło związków między regularnym spożywaniem mediów uprzedmiotawiających seksualnie, które zostały zidentyfikowane jako takie, a niezadowoleniem ciała. Spośród siedmiu artykułów, które spełniały te kryteria, wyniki są nieco mieszane i często warunkowe. Na przykład Gordon (2008) stwierdzili, że wśród czarnoskórych dziewcząt, większa identyfikacja z ulubioną postacią telewizyjną i mniej obiektywizującymi artystami muzycznymi, z których każdy przewidywał przypisanie większej wagi byciu atrakcyjnym. Aubrey (2007) stwierdzili, że wśród studentów, ekspozycja w czasopismach i programach telewizyjnych była wysoko oceniana w uprzedmiotowieniu seksualnym każdy przewidział większy wstyd ciała i większy niepokój. Jednak wszystkie z wyjątkiem tych czterech skojarzeń zniknęły po dodaniu nadzoru ciała do równań regresji. Wyniki innych badań są bardziej umiarkowane, a bezpośrednie efekty uprzedmiotowienia mediów na wstyd ciała lub niepokój / niepokój nie pojawiają się wcale (Aubrey, 2006b Aubrey & Taylor, 2009; Dakanalis i in., 2012), lub stawanie się nieistotne po rozważeniu innych zmiennych w ostatecznym modelu lub równaniu (Kim i in., 2013; Slater i Tiggemann, 2015). Trudno sobie wyobrazić, że ten link nie istnieje, tym bardziej, że dziesiątki innych efektów testowania cienkiego ideału mediów odkryło, że częste spożywanie teledysków lub magazynów o modzie, gatunków znanych jako bardzo bogate w uprzedmiotowienie seksualne, jest powiązane z wyższe niezadowolenie ciała (do przeglądu patrz Grabe i in., 2008). Dlatego uzasadnione jest dalsze badanie tego zagadnienia, testowanie szeregu mediów oraz bardziej bezpośrednie obliczanie konsumpcjonizmu mediów uprzedmiotawiającego seksualnie.

Zdrowie seksualne i funkcjonowanie relacji

Ostatnią konsekwencją proponowaną przez teorię uprzedmiotowienia ekspozycji na treści uprzedmiotawiające seksualnie jest wpływ na zdrowie i funkcjonowanie seksualne człowieka. Oczekuje się, że ekspozycja na obrazy kobiet jako obiektów seksualnych może zachęcić kobiety do postrzegania siebie bardziej jako obiekty seksualne niż jako czynniki seksualne, tym samym zmniejszając zdrowe funkcjonowanie seksualne (Fredrickson i Roberts, 1997; McKinley & Hyde, 1996). Kilka badań bezpośrednio przetestowało ten dwuetapowy model lub przetestowało związki między ekspozycją na media uprzedmiotowiające seksualnie a funkcjonowaniem seksualnym. Testowanie studentów 384, Aubrey (2007) stwierdzili, że częste narażenie na media o wysokim stopniu uprzedmiotowienia seksualnego przewidywało większą samoświadomość obrazu ciała podczas seksu, ale nie miało wpływu na samoocenę seksualną. Tolman, Kim, Schooler i Sorsoli (2007) stwierdzili, że dla dorastających dziewcząt większa regularna ekspozycja na treści telewizyjne, które podkreślały kobiece strategie zalotów, w tym seksualizacja, przewidywała więcej doświadczeń seksualnych, ale mniej agresji seksualnej. Niedawno Vandenbosch i Eggermont (2015) modelowane połączenia w czasie między ekspozycją nastolatków na czasopisma seksualizujące, ich internalizacją ideałów wyglądu kulturowego, ich oceną wyglądu ponad kompetencje (ich miarą SO), ich nadzorem nad sobą i ich zaangażowaniem w trzy zachowania seksualne. Wyniki potwierdziły aspekty tego dwuetapowego modelu dla dwóch z trzech zachowań seksualnych. Konkretnie, medialna ekspozycja na media przewidywała zmienne wyglądu, co z kolei przewidywało doświadczenia z francuskim pocałunkiem i stosunkiem seksualnym.
 
Chociaż teoria uprzedmiotowienia dowodzi, że zobiektywizowanie treści powinno wpłynąć na funkcjonowanie seksualne kobiet, istnieją dowody na to, że mężczyźni również są dotknięci. Po pierwsze, wyniki wskazują, że narażenie na obrazy obiektywizujące kobiety pod względem seksualnym jest związane z uczuciem większego dyskomfortu u młodych mężczyzn własny ciał, na co wskazują wyższy poziom samouprzedmiotowienia i samokontroli oraz niższy szacunek ciała (Aubrey & Taylor, 2009; Dens i in., 2009; Johnson i in., 2007; Lavine i in., 1999). Po drugie, uprzedmiotowienie treści wpływa na poglądy mężczyzn na temat zalotów i ideałów randkowania. Wykazano, że oglądanie uprzedmiotawiających reklam telewizyjnych wpływa na poziom wagi, jaką dorastający chłopcy przypisują szczupłości i atrakcyjności w wyborze randki (Hargreaves i Tiggemann, 2003). Wykorzystując dane podłużne, Ward, Vandenbosch i Eggermont (2015) wykazali, że ekspozycja chłopców na nastolatki na seksualizujące magazyny zwiększyła wagę przypisywaną ich rozmiarom ciała i częściom ciała. Z kolei to uprzedmiotowienie dziewcząt doprowadziło do akceptacji przez chłopców strategii zalotów, które koncentrują się na wyglądzie.
 
W końcu okazało się, że ekspozycja na media obiektywizujące kształtuje interakcje chłopców z partnerkami. Aubrey i Taylor (2009) poinformował, że studenci studiów licencjackich wystawieni na wizerunki zseksualizowanych kobiet wyrażali mniejsze zaufanie do swoich własnych zdolności romantycznych niż mężczyźni bez tej ekspozycji. Aubrey i Taylor twierdzili, że ekspozycja na zseksualizowane obrazy kobiet zdaje się budzić w mężczyznach niepokój o własny wygląd, być może poprzez wzbudzanie obaw o to, czy są one wystarczająco atrakcyjne, aby skutecznie ścigać kobiety takie jak na zdjęciu. Zurbriggen i in. (2011) rWyjaśnił, że częste spożywanie przez mężczyzn mediów uprzedzających seksualnie (telewizja, filmy, czasopisma) wiązało się z większym uprzedmiotowieniem ich romantycznych partnerów, co samo w sobie wiązało się z niższym poziomem zadowolenia z relacji i satysfakcji seksualnej, a nawet kontrolowaniem samouprzedmiotowienia. Chociaż badania w tej dziedzinie wciąż się pojawiają, odkrycia te wskazują, że przydatne byłoby dalsze zbadanie, w jaki sposób narażenie na uprzedmiotowione kobiety wpływa na poglądy mężczyzn na kobiety i zdrowe relacje.

Czy narażenie na treści o charakterze seksualnym wpływa na to, jak postrzegamy kobiety?

Przetwarzanie poznawcze

Dominacja teorii uprzedmiotowienia i pojęć zobiektywizowanej świadomości ciała zawęziła analizy skutków mediów uprzedmiotawiających seksualnie do samooceny, innymi słowy, wpływu na samouprzedmiotowienie, zadowolenie z ciała oraz zdrowie psychiczne i seksualne. Jednak jest też tak, że kontakt z tymi treściami wpływa na to, jak ogólnie cenimy kobiety. W jednej linii badań naukowcy przetestowali, jak ekspozycja na zseksualizowane obrazy kobiet jest postrzegana poznawczo (doskonały przegląd tego podejścia można znaleźć w Loughnan & Pacilli, 2014). Oto pytanie: czy zobiektywizowane osoby są postrzegane za pomocą procesów, które są wykorzystywane w postrzeganiu obiektów lub w procesach, które są wykorzystywane w postrzeganiu ludzi? Aby odpowiedzieć na to pytanie, naukowcy wykorzystują eksperymentalne paradygmaty, w których jednostki są narażone na obrazy osób uprzedmiotowionych seksualnie i nieobiektywnych, które zostały w jakiś sposób zmienione (np. Odwrócone, pokazane tylko w kawałkach, pokazane z niedopasowanymi częściami), a następnie ocenić różnice w postrzeganie i przetwarzanie tych obrazów przez uczestników. Dowody z kilku badań wskazują, że to, w jaki sposób poznawczo postrzegamy i przetwarzamy zseksualizowane obrazy kobiet, bardziej pokrywa się z tym, jak przetwarzamy przedmioty niż z przetwarzaniem ludzi.
 
Dokładniej rzecz biorąc, podobnie jak przedmioty, zseksualizowane kobiety są postrzegane jako wymienne, tak że uczestnicy popełniają więcej błędów pamięciowych w dopasowywaniu zobiektywizowanych głów i ciał niż nieobiektywizowane głowy i ciała (Gervais, Vescio i Allen,2011); podobnie jak przedmioty, zseksualizowane kobiety są identyfikowane równie dobrze w pozycji pionowej i odwróconej (Bernard, Gervais, Allen, Campomizzi i Klein, 2012; Bernard, Gervais, Allen, Delmee i Klein, 2015); a seksualne części ciała kobiety są lepiej rozpoznawane, gdy są przedstawiane w izolacji niż w kontekście całego ciała, co odpowiada rozpoznawaniu obiektów (Gervais, Vescio, Förster, Maass i Suitner, 2012). Ponadto badania przeprowadzone przy użyciu ukrytych zadań skojarzeniowych pokazują, że ludzie rzadziej kojarzą zseksualizowane ciała kobiet z terminami odzwierciedlającymi ludzkość i subiektywność (np. Puvia i Vaes, 2013). Vaes, Paladino i Puvia (2011) wykazali, że gdy uczestnicy byli konfrontowani z obrazami uprzedmiotowionych i nieobiektywizowanych kobiet i mężczyzn, jedyne zobiektywizowane kobiety były mniej kojarzone z ludzkimi słowami (np. kultura, stopa) niż słowami zwierząt (np. pysk, łapa). Podobnie Cikara, Eberhardt i Fiske (2010) wykazali, że młodzi mężczyźni, którzy wykazywali wyższy poziom wrogiego seksizmu, chętniej kojarzyli zseksualizowane kobiety z byciem przedmiotami, a nie agentami działania, w porównaniu z kobietami nieseksualnymi. Ogólnie wydaje się, że oglądanie seksualnie zobiektywizowanych obrazów kobiet nie aktywuje procesów poznawczych zwykle występujących podczas myślenia o ludziach, a zamiast tego aktywuje procesy poznawcze zwykle zarezerwowane dla przedmiotów (Schooler, 2015).
 
Biorąc pod uwagę te odkrycia, naukowcy zaczęli badać, czy istnieją okoliczności, w których zseksualizowane kobiety są bardziej uczłowieczone lub odczłowieczone. Dowody wskazują, że zseksualizowane obrazy kobiet są przetwarzane poznawczo bardziej jak ludzie (tj. Bardziej uczłowieczeni), gdy zseksualizowane ciała kobiet są przedstawiane w kontekście, który podkreśla ciepło i kompetencje kobiet (Bernard, Loughnan, Marchal, Godart i Klein, 2015); kiedy zseksualizowane obrazy kobiet są bardziej symetryczne, jak zseksualizowane obrazy mężczyzn (Schmidt & Kistemaker, 2015); lub kiedy kobiety postrzegające obrazy są przygotowywane do przypomnienia sobie czasów, kiedy sprawowały władzę (Civile i Obhi, 2015). Zseksualizowane kobiety są szczególnie narażone na odczłowieczenie lub kojarzenie ze zwierzętami, gdy cel seksualny został aktywowany wśród mężczyzn; kiedy kobiety zgłaszają mniejsze powinowactwo z uprzedmiotowionymi kobietami; wśród kobiet, które są szczególnie zmotywowane, by wyglądać atrakcyjnie dla mężczyzn; lub wśród kobiet, które osiągają wysokie wyniki w zakresie samouprzedmiotowienia (Puvia i Vaes, 2013; Vaes i in., 2011). Łącznie ta grupa badań pokazuje, że zseksualizowane obrazy kobiet są przetwarzane poznawczo w sposób odmienny od tego, w jaki sposób przetwarzane są obrazy niesetualizowane, a te różnice konsekwentnie kształtują zseksualizowane kobiety na mniej ludzkie sposoby.

Atrybuty cech obiektywizowanych osób

Oprócz kognitywnego przetwarzania zobiektywizowanych osób w inny sposób niż osoby nieobiektywizowane, czy są jakieś dowody na to, że robimy na ich temat określone rodzaje założeń i osądów? Używając eksperymentalnych paradygmatów z psychologii społecznej i poznawczej, badacze odkryli, że osoby, które są przedstawiane w sposób zseksualizowany lub zobiektywizowany, są źle postrzegane. W porównaniu z kobietami, które są przedstawiane w zwykłym lub swobodnym stroju, lub które są przedstawiane tylko przez twarz, kobiety, które są zseksualizowane i / lub ubrane w sposób podkreślający ich ciało, są oceniane przez innych jako osoby o niższych kompetencjach, kompetencjach społecznych i inteligencja (Glick, Larsen, Johnson i Branstiter, 2005; Loughnan i in., 2010; Rudman & Borgida, 1995; Wookey, Graves i Butler, 2009). W sprytnej demonstracji zakresu tej zasady Schooler (2015) przedstawił uczestnikom historię prasową o potężnym i kompetentnym prezydencie uniwersytetu. Dla niektórych uczestników ta historia była prezentowana obok reklamy z seksualizowaną kobietą; dla innych została umieszczona obok neutralnej reklamy. Wyniki wskazują, że mężczyźni (ale nie kobiety), którzy oglądali artykuł w połączeniu z reklamą seksualizacyjną, przypisywali prezydentowi uniwersytetu mniej kompetencji niż mężczyźni w innych warunkach (Schooler, 2015). Ponadto dowody wskazują, że skupianie się na wyglądzie osobowości medialnej, a nie na jej osobowości podczas oglądania klipów z jej pracami, wiąże się z oceną kobiet (ale nie mężczyzn) jako celów mniej ciepłych, moralnych i kompetentnych (Heflick, Goldenberg , Cooper i Puvia,2011). Efekt ten powtarzał się wśród kobiecych celów różnych zawodów i statusów. Wydaje się, że bycie postrzeganym jako seksualne i nic innego nie jest problemem, dla zseksualizowanych modeli, które są wyposażone w kompetencje, takie jak atletyka lub umiejętności matematyczne, radzą sobie lepiej w postrzeganiu, że ci, którzy są po prostu seksualizowani. Rzeczywiście, Johnson i Gurung (2011) stwierdzili, że w porównaniu do zseksualizowanych modeli pokazanych jako kompetentne, modele, które zostały po prostu zseksualizowane, zostały ocenione przez kobiety licencjackie jako bardziej rozwiązłe, bardziej skłonne do krótkotrwałego rzucania się, bardziej prawdopodobne, że wykorzystają swoje ciała, aby uzyskać to, czego chcą, mniej zdolni (mniej zdeterminowani, niezależni, inteligentni, odpowiedzialni, pracowici i utalentowani), mniej uczciwi, mniej godni zaufania, bardziej kobiecy, mniej sprawni / zdrowi i bardziej płytcy.
 
Te wzorce i założenia obejmują również szczególne populacje, takie jak dzieci i sportowcy. W porównaniu z dziewczętami przedstawionymi w normalnych dziecięcych ubraniach, dziewczęta na zdjęciach w wyraźnie zseksualizowanych ubraniach (np. Bardzo krótka sukienka, sweter w panterkę, torebka) są oceniane przez studentów jako mniej inteligentne, kompetentne, zdolne, zdecydowane, i szanujący się (Graff, Murnen i Smolak, 2012) i przypisuje się im mniej sprawcze zdolności umysłowe i mniejszy status moralny (Holland & Haslam, 2015). Wykazano, że dzieci przyjmują niektóre z tych samych założeń dotyczących zseksualizowanych dziewcząt i oceniają je jako bardziej popularne, ale mniej wysportowane, inteligentne i miłe (Stone, Brown i Jewell, 2015; ale dla alternatywnych ustaleń patrz Starr & Ferguson, 2012). W badaniach zbadano również, jak postrzegane są kobiety-sportowcy, gdy są przedstawiane w strojach sportowych lub w zseksualizowanych strojach i pozach. Wyniki konsekwentnie wskazują, że chociaż zseksualizowane atletki są często oceniane jako bardziej atrakcyjne, pożądane lub seksualne niż niezaseksualizowane atletki, to zseksualizowane atletki są również postrzegane jako mniej zdolne, posiadające mniejsze zdolności sportowe, mniej inteligentne i posiadające mniejsze ja -szacunek (Gurung & Chrouser, 2007; Harrison & Secarea, 2010; Nezlek, Krohn, Wilson i Maruskin, 2015). Otwarte komentarze młodzieży i studentów na temat sportowców na zdjęciu wskazują, że sportowcy wyczynowi bardziej komentują swoją fizyczność, intensywność sportu i status wzorców niż sportowcy zseksualizowani (Daniels, 2009, 2012; Daniels & Wartena, 2011). Odwrotnie, sportowcy zseksualizowani czerpią więcej komentarzy na temat ich wyglądu, piękna i seksapilu niż sportowcy wyczynowi. Wygląda na to, że prezentowanie sportowców w seksualizowany sposób odwraca uwagę od ich umiejętności i wydajności i skupia więcej uwagi na wyglądzie ich ciał.
 
Te atrybucje kobiet zobiektywizowanych wykraczają poza ich kompetencje i obejmują ich ogólną osobowość. Odkrycia wskazują, że wizerunkom zobiektywizowanych kobiet i mężczyzn przypisuje się mniejszą osobowość; mianowicie przypisuje się im niższe poziomy stanów psychicznych (emocji, myśli i intencji) i są postrzegane jako mniej posiadające umysł i mniej zasługujące na status moralny (Bongiorno, Bain i Haslam, 2013; Holland & Haslam, 2013; Loughnan, Pina, Vasquez i Puvia, 2013; ale dla alternatywnej perspektywy tych analiz patrz Gray, Knobe, Sheskin, Bloom i Barrett, 2011). Na przykład w jednym badaniu (Loughnan i in.,2010) studenci obejrzeli cztery zdjęcia niesławnych osób, dwóch kobiet, dwóch mężczyzn, dwóch zseksualizowanych (kobieta w bikini, mężczyzna bez koszuli) i dwa neutralne. W porównaniu z celami neutralnymi, zobiektywizowane kobiety i mężczyźni otrzymali niższe atrybucje stanu psychicznego, niższe ogólne atrybucje umysłowe, niższe postrzegane IQ, niższe postrzegane kompetencje oraz niższy status moralny i cierpliwość. Tak więc ten zestaw badań wskazuje, że uważa się, że kobiety mają mniej myśli (rozumu, myślenia) i mniej intencji (pragnień, planów), gdy są przedstawiane seksualnie w porównaniu z sytuacją, gdy są przedstawiane jako w pełni ubrane (Loughnan i Pacilli, 2014).

Postawy i zachowania seksistowskie

W trzecim zestawie badań oceniających wpływ na poglądy na kobiety w ogóle, naukowcy zbadali, czy ekspozycja na obrazy uprzedmiotawiające seksualnie wiąże się z większym poparciem dla seksizmu lub pojęć uprzedmiotawiających kobiety. Niektóre dowody pochodzą z danych korelacyjnych, które wskazują, że częstsze spożywanie lub preferowanie określonych gatunków mediów, a także bardziej zaangażowane korzystanie z mediów (np. Silniejsza identyfikacja z postaciami medialnymi) są związane z silniejszym poparciem dla koncepcji charakteryzujących kobiety jako seksualne. przedmioty, których główną wartością jest wygląd (Eggermont, Beullens i Van Den Bulck,2005; Gordon, 2008; Hust & Lei, 2008; Oddział, 2002; Ward & Friedman, 2006; Ward i in., 2015). Na przykład Ward i in. (2015) wykazali, że dorastający chłopcy, którzy regularnie konsumowali seksualizujące czasopisma, sześć miesięcy później wyrażali większe poparcie dla obiektywizujących poglądów na temat kobiet. Gordon (2008) stwierdzili, że wśród czarnoskórych dziewcząt silniejsza identyfikacja z obiektywizującymi artystami muzycznymi przewidywała większe poparcie dla poglądu, że kobiety są obiektami seksualnymi; odwrotnie, identyfikacja z artystami mniej obiektywizującymi przewidywała mniejsze poparcie dla tego pojęcia. Dane wskazują również, że większe narażenie na media wiąże się z większym uprzedmiotowieniem innych, ogólnie (Swami i in., 2010; Zurbriggen i in., 2011). Podobnie jak w przypadku innych efektów medialnych, powiązania te nie są jednakowo silne, a niektóre ustalenia zerowe lub specyficzne dla gatunku (Peter i Valkenburg, 2007; ter Bogt, Engels, Bogers i Kloosterman, 2010).
 
Potwierdzeniem tego zestawu danych korelacyjnych są ustalenia z danych eksperymentalnych, w których nastolatki i studenci oglądający klipy telewizyjne lub reklamy w czasopismach przedstawiające uprzedmiotowione seksualnie kobiety oferowały później silniejsze poparcie dla seksistowskich wypowiedzi lub tradycyjnych stereotypów dotyczących płci niż studenci bez tej ekspozycji (np. Fox i Bailenson , 2009; Kistler i Lee, 2009; Lanis & Covell, 1995; MacKay i Covell, 1997; Pennel & Behm-Morawitz, 2015; Rollero, 2013; Schooler, 2015; Oddział,2002; Ward & Friedman, 2006). Na przykład Kistler i Lee (2009) stwierdzili, że mężczyźni narażeni na pięć wysoce seksualnych teledysków oferowali większe wsparcie obiektywizacji kobiet i tradycyjnych postaw płciowych niż mężczyźni bez tego narażenia; postawy kobiet nie zostały naruszone. Wspierając to pojęcie w bardziej interaktywny sposób, Behm-Morawitz i Mastro (2009) wykazali, że studenci, którzy grali w gry wideo jako zseksualizowana postać kobieca przez 30 minut, wyrażali mniej przychylne nastawienie do zdolności poznawczych i zdolności fizycznych kobiet (tylko studentki) niż osoby, które nie grały w gry wideo.
 
Korzystając z szeregu kreatywnych podejść, naukowcy wykazali również, że te eksperymentalne efekty seksualizacji mediów na role płciowe rozciągają się na zachowania seksistowskie. Ford, Boxer, Armstrong i Edel (2008) narażali studentów płci męskiej na filmy z seksistowskim humorem (przedstawiające kobiety w poniżających i stereotypowych rolach, takich jak obiekty seksualne i służebne gospodynie domowe) lub na humor neutralny. Uczestnicy zostali później poproszeni o dokonanie przeglądu cięć budżetowych dla różnych organizacji kampusowych, w tym organizacji kobiecych. Mężczyźni narażeni na seksistowski humor przeznaczyli większy odsetek cięć na organizacje kobiece niż mężczyźni narażeni na neutralny humor. Dotyczyło to zwłaszcza mężczyzn o wyższym poziomie wrogiego seksizmu. Inni wykorzystali sytuacje, w których mężczyźni proszeni są o rozmowę z kandydatką do pracy. Tutaj mężczyźni narażeni na seksistowskie i uprzedmiotawiające treści zadawali więcej seksistowskich pytań i oceniali kandydata jako mniej kompetentnego niż mężczyźni bez tego narażenia (Hitlan, Pryor, Hesson-McInnis & Olson, 2009). W jednym z najwcześniejszych badań tego typu Rudman i Borgida (1995) wykazali, że studenci płci męskiej, którzy oglądali seksistowskie i uprzedmiotawiające reklamy, zadawali bardziej seksistowskie pytania skarżącej i wspominali o jej wyglądzie, a mniej o jej pochodzeniu. Co więcej, zarówno konfederatka, jak i niezależni obserwatorzy dostrzegli, że zachowania tych „zagruntowanych” mężczyzn są bardziej zseksualizowane. Dane te wskazują zatem, że tymczasowo zapewniony dostęp do schematu, który kobiety są obiektami seksualnymi, wpływa na wrażenia i zachowania mężczyzn wobec studentów i na sprawy kobiet.

Seksualizacja mediów i przemoc seksualna

Biorąc pod uwagę dehumanizującą naturę uprzedmiotowienia seksualnego, pojawia się jedno kluczowe pytanie, czy narażenie na uprzedmiotowienie treści medialnych wiąże się z większym wsparciem dla przemocy wobec kobiet. Zaproponowano kilka mechanizmów, dlaczego ten związek może istnieć, a niektórzy twierdzą, że narażenie na uprzedmiotowiającą treść odczłowiecza kobiety, co zwiększa akceptację przemocy wobec nich, a inni twierdzą, że narażenie na tę treść poprzedza normy męskości, co zwiększa akceptację przemoc wobec kobiet. Dowody eksperymentalne potwierdzają ogólną przesłankę, stwierdzając zwiększoną tolerancję przemocy seksualnej wśród osób narażonych na zobiektywizowanie mediów. W kilku badaniach uczestnicy, głównie studenci studiów licencjackich, którzy oglądali lub wchodzili w interakcje z kobietami uprzedzonymi seksualnie z filmów, gier wideo, reklam w czasopismach lub wideoklipów, oferowali później większą tolerancję dla jednego lub więcej z poniższych niż uczestnicy bez tego narażenia: molestowanie seksualne, mity gwałtu, mity dotyczące wykorzystywania seksualnego dzieci i przemoc międzyludzka (Aubrey, Hopper i Mbure,2011; Beck, Boys, Rose i Beck, 2012; Dill, Brown i Collins, 2008; Fox & Bailenson, 2009; Fox i in., 2014; Galdi, Maass i Cadinu, 2014; Kistler i Lee, 2009; Lanis & Covell, 1995; Machia & Lamb, 2009; MacKay i Covell, 1997; Milburn, Mather, Conrad, 2000; Romero-Sanchez, Toro-García, Horvath i Megias, 2015; Yao, Mahood i Linz, 2009; ale dla wyników zerowych patrz Sprankle, End i Bretz, 2012; Vance, Sutter, Perrin i Heesacker, 2015). Na przykład Aubrey i in. (2011) poinformował, że studenci studiów licencjackich narażeni na seksualne uprzedmiotawianie teledysków wyrazili większą akceptację dla przemocy interpersonalnej i mniejszą troskę o molestowanie seksualne niż mężczyźni bez tego narażenia; wpływ na akceptację mitu gwałtu nie został naruszony. W jednym z niewielu badań przeprowadzonych z młodzieżą, Driesmans, Vandenbosch i Eggermont (2015) odkrył, że belgijskie nastolatki, które zostały przydzielone do gry wideo z seksualizowaną postacią kobiecą, wyraziły później większą tolerancję wobec mitów gwałtu i molestowania seksualnego niż nastolatki, które grały w tę samą grę o nieseksualnym charakterze.
 
Ustalenia wskazują również, że osoby narażone na zseksualizowane obrazy kobiet lub uprzedmiotawiające treści medialne przypisują ofiarom gwałtu większą winy i odpowiedzialność oraz mniej empatii (Burgess i Burpo, 2012; Loughnan i in., 2013; Milburn i in., 2000). Wykazano, że skutki te obejmują także dzieci będące ofiarami znęcania się (Holland & Haslam, 2015) i rzeczywiste zachowanie, określone w określony sposób. W swoich badaniach Galdi i in. (2014) zdefiniował molestowanie płciowe jako wybieranie i wysyłanie seksistowskich / seksualnych dowcipów do partnerki czatu. W dwóch badaniach mężczyźni byli początkowo uprzedmiotawiającymi treściami telewizyjnymi, którzy częściej dopuszczali się molestowania płciowego niż mężczyźni bez tego ujawnienia. Podobnie w świecie wirtualnym ci, którzy regularnie używali bardziej zseksualizowanego awatara, zgłaszali więcej doświadczeń z molestowaniem seksualnym, wyzwiskami i nieprzyzwoitymi komentarzami niż ci, którzy używali mniej zseksualizowanych awatarów (Behm-Morawitz i Schipper, 2015).
 
Płeć uczestników odegrała znaczącą rolę w tej rozwijającej się literaturze. Chociaż ekspozycja na zobiektywizowane media wywierała taki sam wpływ na kobiety i mężczyzn w niektórych badaniach (np. Driesmans i in., 2015; MacKay i Covell, 1997), w wielu innych badaniach pojawiły się skutki dla mężczyzn, a nie dla kobiet (Beck i in., 2012; Dill i in., 2008; Kistler i Lee, 2009; Lanis & Covell, 1995; Milburn i in., 2000). Rzeczywiście, w niektórych badaniach, w przypadku niektórych zmiennych wynikowych, wystąpił efekt bumerangu, tak że kobiety narażone na zseksualizowane obrazy wyrażały niższy postawy tolerujące przemoc niż kobiety narażone na obrazy kontrolne (Burgess i Burpo, 2012; Dill i in., 2008; Lanis & Covell, 1995). Odkrycia te sugerują, że kobiety mogą czasami być obrażone tą treścią i stać się mniej, a nie bardziej, akceptacją przemocy wobec kobiet. Przydatne byłoby dalsze zbadanie tego rodzaju efektów bumerangu. Czy są one spowodowane przez cechy treści (np. Może są zbyt obraźliwe) lub przez cechy poszczególnych kobiet? Przydatne byłoby sprawdzenie, które typy indywidualnych zmiennych różnicowych (np. Istniejące uprzednio przekonania feministyczne; przeszłe wykształcenie w zakresie umiejętności korzystania z mediów) prowadzą do tych efektów bumerangu. Przydatne byłoby również usunięcie tej pracy z laboratorium i sprawdzenie, czy regularne narażenie na zobiektywizowaną treść ma takie skutki. Dill i in. (2008) okazało się, że osoby z większą liczbą zgłoszonych długotrwałych ekspozycji na brutalne gry wideo wyraziły większą tolerancję wobec molestowania seksualnego i postaw wspierających gwałt. Podobnie Wright i Tokunaga (2015) wykazali, że ekspozycja młodych mężczyzn na pornografię, czasopisma dla mężczyzn i rzeczywistość TV przewidywała większe uprzedmiotowienie kobiet, co z kolei przewidywało większą akceptację przemocy wobec kobiet.

Sugestie dotyczące przyszłych kierunków

Na całym świecie media odgrywają znaczącą rolę w kształtowaniu perspektyw płci i ról seksualnych. Media głównego nurtu stały się ważnymi źródłami informacji seksualnych i pozytywnymi przykładami zdrowia seksualnego. Jednocześnie częste seksualne uprzedmiotowienie kobiet przez media wzbudziło obawy zarówno o ich wpływ na wrażenia innych kobiet, jak i na ich własne poglądy. Podsumowanie podsumowane tutaj dostarcza spójnych dowodów na to, że zarówno ekspozycja laboratoryjna, jak i regularna codzienna ekspozycja na tę treść są bezpośrednio związane z szeregiem konsekwencji, w tym wyższym poziomem niezadowolenia z ciała, większym autoprzedmiotowieniem, bardziej stereotypowymi przekonaniami na temat ideałów zalotów, większym wsparciem seksistowskie przekonania i wrogie przekonania seksualne oraz większa tolerancja wobec przemocy seksualnej wobec kobiet. Co więcej, ekspozycja eksperymentalna na tę treść powoduje, że zarówno kobiety, jak i mężczyźni mają ograniczony pogląd na kompetencje kobiet, moralność i ludzkość. Jednakże dowody wskazują również, że te połączenia są często złożone i różnią się w zależności od gatunków, które konsumujemy i naszych wcześniejszych wierzeń, tożsamości i doświadczeń.
 
Pomimo imponującego zestawu prac podsumowanych tutaj, prawdą jest również, że niektóre krytyczne pytania pozostają. Dlatego zamykam ten przegląd, proponując sugestie dotyczące przyszłych badań.

Mniejszości etniczne

Pomimo wielokrotnych doniesień, że młodzież z Czarnych i Latynosów konsumuje więcej mediów niż ich amerykańscy odpowiednicy w Europie (Rideout i in., 2010), badania nad seksualizacją mediów wśród tych mniejszości etnicznych praktycznie nie istnieją. Tylko dwa badania z 135-a tutaj przejrzanego (Gordon, 2008; Harrison & Fredrickson, 2003) miał wystarczająco pokaźną populację mniejszości etnicznych, aby przetestować skutki seksualizacji mediów oddzielnie dla tej grupy. To niedopatrzenie jest szczególnie zaskakujące, biorąc pod uwagę dowody na to, że poziom treści seksualnych i uprzedmiotowienia seksualnego jest szczególnie wysoki w niektórych segmentach mediów zorientowanych na Czarnych, takich jak filmy rapowe, R&B i hip-hopowe (np. Aubrey & Frisby, 2011; Frisby & Aubrey, 2012). Wcześniejsze badania nad wpływem mediów na obraz ciała wskazały na zróżnicowany wpływ mediów zorientowanych na Czarnych w porównaniu z mediami głównego nurtu, gdzie ekspozycja na czarne obrazy była bardziej inspirująca (Schooler, Ward, Merriwether, & Caruthers, 2004). Ponadto dowody wskazują na znaczące powiązania czarnej młodzieży między jej ekspozycją w mediach a akceptacją stereotypów dotyczących płci (np. Ward, Hansbrough i Walker, 2005). Dane te sugerują, że ekspozycja mediów, w szczególności, i ekspozycja na media mniejszościowe, w szczególności, mogą być szczególnie znaczącymi siłami w socjalizacji seksualnej młodzieży z Czarnych i Latynosów. Należy zwrócić uwagę na poziom narażenia na media obiektywizujące dla młodzieży z mniejszości etnicznych, ich interpretację tej treści i jej konsekwencje. Potrzebne są również badania konkretnych rasowych obrazów seksualnych (np. Jezebel).

Gatunki mediów

Potrzebne są dalsze badania niedostatecznie zbadanych gatunków mediów, takich jak muzyka popularna, filmy fabularne i programy typu reality show. Chociaż programy reality show dominują w rankingach Nielsena, niewiele wiemy o tym, jak ekspozycja na treści uprzedmiotawiające seksualnie, przedstawiające postaci rzeczywistości, wpływa na przekonania i założenia widzów. Potrzebne są również dalsze badania dotyczące wkładu mediów społecznościowych. W ciągu ostatnich trzech lat w kilku badaniach zbadano rozpowszechnienie i wpływ obrazów uprzedmiotawiających seksualnie, które ludzie publikują w mediach społecznościowych, takich jak Facebook i Instagram. Do takich badań zalicza się prace Danielsa i Zurbriggena (2016), De Vries i Peter (2013), Manago, Ward, Lemm, Reed i Seabrook (2015) i kilka innych. Chociaż ta dziedzina badań jest w powijakach, przewiduję, że znacznie wzrośnie do końca dekady. Ponieważ programy rzeczywistości i media społecznościowe zawierają „prawdziwych” rówieśników (a nie aktorów), możliwe jest, że ekspozycja na ich uprzedmiotowiającą treść będzie zbędna nawet większy porównanie społeczne i większy wstyd ciała. Jest tu wiele empirycznych pytań do przetestowania.

Definicje Media Exposure i Media Stimuli

Musimy poszerzyć i zaktualizować sposób myślenia i definiowania ekspozycji mediów i bodźców medialnych. W rzeczywistości zmienia się sposób, w jaki konsumujemy treści medialne. Dzięki Netflix, Hulu i innym opcjom przesyłania strumieniowego możliwe jest, że zawartość multimedialna stała się bardziej wyspecjalizowana, aby odwołać się do konkretnych niszowych rynków. Czy w związku z tym łatwiej jest uniknąć uprzedmiotowienia treści (np. Oglądając tylko HGTV) niż dziesięć lat temu? Potrzebne są dalsze badania wzorców wykorzystania mediów. W naszej pracy eksperymentalnej musimy także uwzględnić szerszy zakres mediów, aby wyjść poza analizy fotografii. Potrzebne są dalsze badania, które obejmują dynamiczne bodźce medialne. Fotografie oglądane na ekranie komputera są mediami w najbardziej podstawowym znaczeniu i zapewniają ścisłą kontrolę elementów multimedialnych. Jednak media obiektywizujące, z którymi spotykamy się w naszym codziennym życiu, są często bardziej złożone, zawierają kuszącą muzykę, bohaterów, których kochamy lub nienawidzimy, i niejednoznaczne historie. Konieczne są wysiłki w celu wzmocnienia zewnętrznej ważności naszych bodźców medialnych.

Potencjalni mediatorzy i moderatorzy

Konieczna jest ciągła uwaga na ewentualnych mediatorów i moderatorów efektów uprzedmiotowienia treści medialnych. Analizy konsekwencji autoprzedmiotowienia zidentyfikowały wiele czynników, które mogą pośredniczyć w powiązaniach między SO a wynikami zdrowia psychicznego. Należy jednak zwrócić uwagę na czynniki, które pośredniczą w powiązaniach między narażeniem na media a SO. Teoria obiektywizacji, w swoich początkowych konceptualizacjach, oferowała ogólne oczekiwania co do ścieżki z medialnej ekspozycji na autoprzedmiotowienie. Teoria dowodzi, że powtarzające się doświadczanie uprzedmiotowienia seksualnego, takie jak powtarzająca się ekspozycja na uprzedmiotowiającą treść, stopniowo uspołecznia kobiety i dziewczęta, aby zaczęły postrzegać siebie jako przedmioty podlegające ocenie na podstawie ich wyglądu. Przedstawiony ogólny proces jest w dużej mierze historią socjalizacji. Jak jednak przedstawiono w wielu teoriach i modelach socjalizacji, takich jak teorie socjalizacji rasowej (np. Garcia Coll i in., 1996) i socjalizacja seksualna (np. Ward, 2003), istnieje wiele kroków od narażenia na przesłanie socjalizacji do realizacji tego komunikatu. Co więcej, dziesięciolecia badań mediów wskazują, że istnieje wiele kroków od ekspozycji mediów na realizację wiadomości. Jak Aubrey (2007) argumentował: „Ponieważ rozwój percepcji własnej związanej z ciałem i seksualnością jest złożony, różne poznawcze i afektywne mechanizmy mediacji prawdopodobnie będą interweniować w relacjach między ekspozycją na media a wynikami” (s. 2).
Badacze testujący zasady teorii uprzedmiotowienia przy użyciu danych korelacyjnych zaczęli identyfikować kilka możliwych mediatorów, w tym internalizację ideałów kulturowych (Morry & Staska, 2001), samoświadomość ciała (Aubrey, 2007) oraz porównania wyglądu (Fardouly i in., 2015). Jednym z obecnie znanych modeli jest Vandenbosch i Eggermont's (2012, 2015) trzyetapowy proces samouprzedmiotowienia. Ogólnym założeniem jest to, że wpływ mediów na nadzór ciała może działać pośrednio, nie bezpośrednio, poprzez internalizację i samouprzedmiotowienie. Autorzy ci dowodzili, że internalizacja i samouprzedmiotowienie, które są poznawczymi składnikami procesu samouprzedmiotowienia, powinny poprzedzać jego komponent behawioralny, jakim jest nadzór ciała. Oprócz dalszych testów tego modelu i innych potencjalnych mediatorów potrzebna jest praca nad potencjalnymi moderatorami seksualizacji mediów. Dla jakich kobiet efekt jest najsilniejszy? Jakie czynniki medialne mogą kształtować stopień, w jakim ekspozycja mediów jest lub nie ma wpływu? Możliwe, że mechanizmy zaangażowania widzów, takie jak postrzegany realizm, mogą tutaj odgrywać rolę.

Wiek i status społeczno-ekonomiczny

Moja analiza badanych tu próbek wskazuje, że badania muszą się rozwijać poza studentami WEIRD (tj. Zachodnimi, wykształconymi, uprzemysłowionymi, bogatymi i demokratycznymi). Potrzebne są dalsze badania osób o niższym statusie społeczno-ekonomicznym, które często spożywają wyższe poziomy mediów (Rideout i in., 2010) oraz imigrantów, zarówno w Stanach Zjednoczonych, jak iw innych krajach uprzemysłowionych. Potrzebne są dalsze badania nad skutkami seksualizacji mediów wśród dzieci i młodzieży. To była wyraźna rekomendacja ze strony Raport grupy zadaniowej APA (2007). Niektóre z nowych ekscytujących prac związanych z seksualizacją i dziećmi pokazują, że zseksualizowane dziewczęta są postrzegane mniej pozytywnie, tak samo jak kobiety zseksualizowane, i że te uprzedzenia dotyczą starszych dzieci (Holland i Haslam, 2015; Stone i in., 2015).
 
Należy również zwrócić uwagę na to, jak ta dynamika działa wśród osób w średnim wieku lub starszych. Dane wskazują, że niezadowolenie z ciała jest powszechne wśród starszych kobiet, że SO występuje u starszych kobiet, a SO jest związane ze złym zdrowiem psychicznym wśród starszych kobiet (przegląd: Clarke i Korotchenko, 2011). Nie jest jednak jasne, w jaki sposób korzystanie z mediów przyczynia się do tych procesów Nie badania w ramach 135 poddane przeglądowi skupiały się wyłącznie na dorosłych w średnim wieku lub starszych. Jest możliwe, że starsze kobiety mogą być dotknięte w takim samym lub większym stopniu niż młodsze kobiety, ponieważ starsze kobiety są bardziej oddalone od wąskich standardów kultury, które zrównują seksapil i piękno z młodością (Hine, 2011). Dowody wskazują również, że starsze postacie kobiece są niedostatecznie reprezentowane i przedstawiane bardziej negatywnie niż ich męscy odpowiednicy w popularnych mediach (np. Bazzini, McIntosh, Smith, Cook i Harris, 1997). Jednocześnie jest możliwe, że starsze kobiety mogą być dotknięte mniejszym wpływem zseksualizowanych mediów niż młodsze, ponieważ wygląd może nie mieć takiego samego wpływu na poczucie tożsamości i samooceny starszych kobiet (Clarke i Korotchenko, 2011). Zamiast tego starsze kobiety mogą oceniać swoje ciało bardziej pod kątem funkcjonalności niż wyglądu (Clarke i Korotchenko, 2011). Te empiryczne pytania pozostają do przetestowania w przyszłych badaniach.

Wpływ na zdrowie seksualne i funkcjonowanie

Potrzeba więcej uwagi badawczej dotyczącej konsekwencji ekspozycji na media uprzedmiotawiające seksualnie na nasze zdrowie seksualne i funkcjonowanie. W kilku badaniach z udziałem kobiet na studiach licencjackich wyniki wskazują, że wyższy poziom samouprzedmiotowienia wiąże się z niższą samooceną seksualną, samokompetencją seksualną, satysfakcją seksualną i poczuciem własnej skuteczności (Calogero i Thompson, 2009, 2009b; Claudat & Warren, 2014; Ramsey & Hoyt, 2015; ale dla wyników zerowych patrz Tiggemann & Williams,2012). Chociaż są to powiązania przewidywane przez teorię uprzedmiotowienia, nie ma lepszego zrozumienia poprzedników tych skojarzeń. W jakim stopniu narażenie na zobiektywizowanie mediów ma bezpośredni i pośredni wpływ na zdrowie seksualne i funkcjonowanie kobiet (i mężczyzn)?

Standaryzowany rozwój miar

Konieczna jest ciągła uwaga w opracowywaniu i teoretyzowaniu środków, które dokładnie odzwierciedlają dostępne konstrukcje. Po pierwsze, nie ma silnej, znormalizowanej miary akceptacji przez jednostki idei, że kobiety, ogólnie rzecz biorąc, są obiektami seksualnymi. Po drugie, potrzebne są dalsze prace, aby stworzyć i przetestować środki odzwierciedlające różnorodne elementy definicji seksualizacji APA. Istniejące analizy testowały głównie wkład mediów do komponentu SO samo-seksualizacji. Możliwe jest, że poszczególne miary, które odnoszą się do każdego ze składników, mogą być użyte razem, aby zmierzyć wielowymiarowy konstrukt samouseksualizacji. Wreszcie, mimo że większość badań w tym przeglądzie wykorzystywała albo Kwestionariusz autoprzedmiotowienia, podskalę samokontroli skali OBC, albo Test Dwudziestu Oświadczeń, skale te nie są bez krytyki. Jedną z kwestii jest to, że chociaż każda z tych skal jest wyznaczona jako miara samouprzedmiotowienia, koncepcyjnie istnieje różnica między skalami (Calogero, 2011). Z SOQ mierzy wartość wyglądu fizycznego ponad kompetencje fizyczne, a podskala nadzoru mierzy przewlekłe monitorowanie ciała, Calogero (2011) twierdził, że te dwa zachowania są nie to samo i że nie możemy jeszcze stwierdzić, czy dwie skale reprezentują te same lub różne konstrukcje bazowe. Po drugie, SOQ, w którym jednostki oceniają znaczenie atrybutów ciała, został skrytykowany za jego sztuczność, biorąc pod uwagę, że „ludzie zwykle nie przechodzą przez całe życie, porządkując części ciała” (Loughnan i Pacilli,2014, str. 314). Trzecią kwestią jest to, że chociaż wielu definiuje autoprzedmiotowienie jako koncentrację na wyglądzie ponad kompetencjami, SOQ koncentruje się tylko na wyglądzie ciała i kompetencjach ciała, a nie na kompetencjach w innych dziedzinach (np. Inteligencji, dowcipie). Naukowcy muszą uważać, aby nie przekroczyć swoich założeń poza zasięgiem skali.

Meta-analiza

Chciałbym wezwać do metaanalizy, która bada siłę dowodów dotyczących seksualizacji mediów. Jak stwierdzono na wstępie, moim celem nie było udokumentowanie siły istniejących wyników, ale zapewnienie globalnej perspektywy, która pomoże określić, co robi ta dziedzina i jakie pytania i kwestie pozostają. Ten rodzaj przeglądu jest często przydatnym pierwszym krokiem. Teraz, gdy zidentyfikowano wzorce w tej dziedzinie, naukowcy powinni przeprowadzić metaanalizy sprawdzające, jak silna ekspozycja na media uprzedmiotawiające seksualnie wpływa na autoprzedmiotowienie (w przybliżeniu badania opublikowane przez 44, jak podsumowano tutaj), satysfakcja ciała (badania 29) , oceny moralności i osobowości kobiet (badania 21), postawy i zachowania seksistowskie (badania 23) oraz wsparcie przemocy seksualnej (badania 22).

Terminologia

Chciałbym zachęcić do dalszych badań i analizy odpowiedniej terminologii: uprzedmiotowienie, uprzedmiotowienie seksualne, seksualizacja, samouprzedmiotowienie, samo-seksualizacja. Jak wspomniano wcześniej, różne dziedziny i zespoły badawcze używają tych terminów inaczej. Czy istnieje jedno jednolite podejście? Dwie doskonałe analizy dotyczące tego pytania zostały niedawno opracowane przez Zurbriggen (2013) oraz przez Gervaisa, Bernarda, Kleina i Allena (2013), który omówił te warunki i zaproponował szerszy kontekst ich użycia. Zachęcam przyszłych badaczy do uznania mroczności w tej dziedzinie w odniesieniu do tych terminów i wyjaśnienia na początku ich studiów, w jaki sposób je określają. Nie należy zakładać, że wszyscy czytelnicy mają takie same konceptualizacje. Mam nadzieję, że będąc na czele z tym, jak używamy tych terminów, możemy zacząć doskonalić rozumienie, postępując naprzód, i być może wskazać obszary porozumienia i różnice w naszych podejściach.

Wnioski

Krajobraz mediów się zmienia i zmieniają się sposoby korzystania z mediów. My, naukowcy, musimy kontynuować zarówno tradycyjne pytania dotyczące efektów uprzedmiotowienia mediów, jak i włączyć te ekscytujące nowe.

Materiał uzupełniający

Dodatkowe dane do tego artykułu można uzyskać na stronie strona wydawcy.

Referencje

1. Amerykańskie Stowarzyszenie Psychologiczne. (2007). Raport grupy roboczej APA ds. Seksualizacji dziewcząt. Washington, DC: American Psychological Association. Pobrane z http://www.apa.org/pi/women/programs/girls/report.aspx

2. Arima, AN (2003). Stereotypy płci w japońskich reklamach telewizyjnych. Role seksu, 49 (1 – 2), 81 – 90. doi:

10.1023 / A: 1023965704387 [CrossRef], [Web of Science ®], [CSA] 

3. * Aubrey, JS (2006a). Wpływ mediów uprzedmiotawiających seksualnie na samouprzedmiotowienie i nadzór ciała u studentów: Wyniki badania panelowego 2-year. Journal of Communication, 56, 366 – 386. doi:

10.1111 / jcom.2006.56.issue-2 [CrossRef], [Web of Science ®] 

4. * Aubrey, JS (2006b). Narażenie na medializację seksualną i samoocenę ciała wśród kobiet z uczelni: badanie hipotezy selektywnej ekspozycji i roli zmiennych moderujących. Role seksu, 55, 159 – 172. doi:

10.1007/s11199-006-9070-7 [CrossRef], [Web of Science ®] 

5. * Aubrey, JS (2007). Wpływ zobiektywizowania seksualnego mediów na negatywne emocje ciała i samoocenę seksualną: Badanie mediacyjnej roli samoświadomości ciała. Komunikacja masowa i społeczeństwo, 10 (1), 1 – 23. doi:

10.1080/15205430709337002 [Taylor & Francis Online] 

6. * Aubrey, JS (2010). Poszukiwanie dobrego a dobre samopoczucie: Badanie ram medialnych porad zdrowotnych i ich wpływu na postrzeganie ciała przez kobiety. Role seksu, 63, 50 – 63. doi:

10.1007/s11199-010-9768-4 [CrossRef], [Web of Science ®] 

7. Aubrey, JS i Frisby, CM (2011). Uprzedmiotowienie seksualne w teledyskach: analiza treści porównująca płeć i gatunek.Komunikacja masowa i społeczeństwo, 14 (4), 475 – 501. doi:

10.1080/15205436.2010.513468 [Taylor & Francis Online], [Web of Science ®] 

8. * Aubrey, JS i Gerding, A. (2014). Podatek poznawczy samouprzedmiotowienia: badanie teledysków uprzedmiotawiających seksualnie i poznawczego przetwarzania późniejszych reklam. Journal of Media Psychology, 21 (1), 22 – 32.

9. * Aubrey, JS, Henson, J., Hopper, KM, & Smith, S. (2009). Obraz wart jest dwudziestu słów (o sobie): Testowanie pierwszeństwa wizualnego uprzedmiotowienia seksualnego na samouprzedmiotowieniu kobiet. Raporty z badań komunikacyjnych, 26 (4), 271 – 284. doi:

10.1080/08824090903293551 [Taylor & Francis Online] 

10. * Aubrey, JS, Hopper, KM i Mbure, W. (2011). Sprawdź to ciało! Wpływ uprzedmiotawiania seksualnego teledysków na przekonania seksualne mężczyzn ze studiów. Journal of Broadcasting and Electronic Media, 55 (3), 360 – 379. doi:

10.1080/08838151.2011.597469[Taylor & Francis Online], [Web of Science ®] 

11. * Aubrey, JS i Taylor, LD (2009). Rola magazynów dla chłopców w przygotowywaniu schematów związanych z chronicznym i tymczasowym pojawieniem się mężczyzn: badanie wyników podłużnych i eksperymentalnych. Badania nad komunikacją ludzką, 35, 28 – 58. doi:

10.1111 / hcre.2008.35.issue-1 [CrossRef], [Web of Science ®] 

12. Barlett, C., Vowels, C. i Saucier, D. (2008). Metaanalizy wpływu obrazów medialnych na obawy dotyczące obrazu ciała mężczyzn.Journal of Social and Clinical Psychology, 27 (3), 279 – 310. [CrossRef]

13. Bazzini, D., McIntosh, W., Smith, S., Cook, S., & Harris, C. (1997). Starzejąca się kobieta w popularnym filmie: niedoreprezentowana, nieatrakcyjna, nieprzyjazna i nieinteligentna. Role seksu, 36, 531 – 543. doi:

10.1007 / BF02766689 [CrossRef], [Web of Science ®],[CSA] 

14. Beasley, B. i Collins Standley, T. (2002). Koszule a skórki: Odzież jako wskaźnik stereotypów dotyczących roli płci w grach wideo. Komunikacja masowa i społeczeństwo, 5 (3), 279 – 293. doi:

10.1207 / S15327825MCS0503_3 [Taylor & Francis Online], [CSA] 

15. * Beck, VS, Boys, S., Rose, C. i Beck, E. (2012). Przemoc wobec kobiet w grach wideo: prequel czy kontynuacja akceptacji mitu gwałtu? Journal of Interpersonal Violence, 27, 3016 – 3031. doi:

10.1177/0886260512441078 [CrossRef], [PubMed], [Web of Science ®] 

16. * Behm-Morawitz, E. i Mastro, D. (2009). Skutki seksualizacji postaci kobiecych w grach wideo na stereotypy płci i samoświadomość kobiet. Role seksu, 61 (11 – 12), 808 – 823. doi:

10.1007/s11199-009-9683-8 [CrossRef], [Web of Science ®] 

17. * Behm-Morawitz, E. i Schipper, S. (2015). Seksualność awatara: płeć, seksualizacja i nękanie w sieci w wirtualnym świecie. Journal of Media Psychology. Publikacja online z wyprzedzeniem. doi:

10.1027 / 1864-1105 / a000152 [CrossRef] 

18. * Bell, B., Lawton, R. i Dittmar, H. (2007). Wpływ szczupłych modelek w teledyskach na niezadowolenie z ciała nastoletnich dziewcząt. Obraz ciała, 4, 137 – 145. doi:

10.1016 / j.bodyim.2007.02.003 [CrossRef], [PubMed], [Web of Science ®] 

19. * Bernard, P., Gervais, S., Allen, J., Campomizzi, S. i Klein, O. (2012). Integracja uprzedmiotowienia seksualnego z rozpoznawaniem obiektu a rozpoznawanie osoby: hipoteza zseksualizowanej inwersji ciała. Psychological Science, 23 (5), 469 – 471. doi:

10.1177/0956797611434748 [CrossRef], [PubMed], [Web of Science ®] 

20. * Bernard, P., Gervais, S., Allen, J., Delmee, A. i Klein, O. (2015). Od obiektów seksualnych do ludzi: maskowanie seksualnych części ciała i humanizacja jako moderatorzy uprzedmiotowienia kobiet. Kwartalnik Psychologii Kobiet, 39, 432 – 446. doi:

10.1177/0361684315580125 [CrossRef], [Web of Science ®] 

21. * Bernard, P., Loughnan, S., Marchal, C., Godart, A. i Klein, O. (2015). Uwalniający efekt uprzedmiotowienia seksualnego: uprzedmiotowienie seksualne zmniejsza winy gwałciciela w obcym kontekście gwałtu. Role seksu, 72, 499 – 508. doi:

10.1007/s11199-015-0482-0 [CrossRef], [Web of Science ®] 

22. * Bongiorno, R., Bain, PG i Haslam, N. (2013). Kiedy seks się nie sprzedaje: używanie zseksualizowanych zdjęć kobiet zmniejsza poparcie dla etycznych kampanii. PLoS ONE, 8 (12), e83311. doi:

10.1371 / journal.pone.0083311 [CrossRef], [PubMed], [Web of Science ®] 

23. * Burgess, M. i Burpo, S. (2012). Wpływ teledysków na postrzeganie gwałtu przez studentów. College Student Journal, 46 (4), 748 – 763.

24. Burgess, M., Stermer, SP i Burgess, SR (2007). Seks, kłamstwa i gry wideo: przedstawianie postaci męskich i żeńskich na okładkach gier wideo. Role seksu, 57, 419 – 433. doi:

10.1007/s11199-007-9250-0 [CrossRef], [Web of Science ®] 

25. Busby, L. (1975). Badania nad rolą seksualną w środkach masowego przekazu. Journal of Communication, 25, 107 – 131. doi:

10.1111 / jcom.1975.25.issue-4 [CrossRef], [PubMed], [Web of Science ®], [CSA] 

26. Calogero, R. (2011). Operacjonalizująca samoobiektywizacja: ocena i związane z nią kwestie metodologiczne. W R. Calogero, S. Tantleff-Dunn i JK Thompson (red.), Samouprzedmiotowienie u kobiet: przyczyny, konsekwencje i przeciwdziałania (str. 23 – 49). Washington, DC: American Psychological Association. [CrossRef]

27. Calogero, R., & Thompson, JK (2009a). Potencjalne konsekwencje uprzedmiotowienia ciał kobiet dla satysfakcji seksualnej kobiet. Obraz ciała, 6, 145 – 148. doi:

10.1016 / j.bodyim.2009.01.001 [CrossRef], [PubMed], [Web of Science ®] 

28. Calogero, R., & Thompson, JK (2009b). Seksualna samoocena u amerykańskich i brytyjskich studentek: związki z samouprzedmiotowieniem i problemami z jedzeniem. Role seksu, 60 (3 – 4), 160 – 173. doi:

10.1007/s11199-008-9517-0 [CrossRef], [Web of Science ®] 

29. Cato, M. i Carpentier, FRD (2010). Konceptualizacja upodmiotowienia kobiet i radości z seksualizowanych postaci w telewizji reality. Komunikacja masowa i społeczeństwo, 13, 270 – 288. doi:

10.1080/15205430903225589 [Taylor & Francis Online],[Web of Science ®] 

30. * Choma, BL, Foster, MD i Radford, E. (2007). Wykorzystanie teorii uprzedmiotowienia do zbadania skutków interwencji w zakresie umiejętności korzystania z mediów na kobiety. Role seksu, 56 (9 – 10), 581 – 590. doi:

10.1007 / s11199-007-9200-x [CrossRef], [Web of Science ®] 

31. * Cikara, M., Eberhardt, J., & Fiske, S. (2010). Od agentów do obiektów: Seksistowskie postawy i reakcje neuronalne na zseksualizowane cele. Journal of Cognitive Neuroscience, 23 (3), 540 – 551. doi:

10.1162 / jocn.2010.21497 [CrossRef], [PubMed], [Web of Science ®] 

32. * Civile, C. i Obhi, S. (2015). Władza, uprzedmiotowienie i uznanie zseksualizowanych kobiet i mężczyzn. Kwartalnik Psychologii Kobiet. Publikacja online z wyprzedzeniem. doi:

10.1177/0361684315604820 [CrossRef] 

33. Clarke, L. i Korotchenko, A. (2011). Starzenie się i ciało: przegląd. Canadian Journal on Aging, 30 (3), 495 – 510. doi:

10.1017 / S0714980811000274 [CrossRef], [PubMed], [Web of Science ®] 

34. Claudat, K. i Warren, C. (2014). Samouprzedmiotowienie, samoświadomość ciała podczas czynności seksualnych i satysfakcja seksualna u studentek. Obraz ciała, 11 (4), 509 – 515. doi:

10.1016 / j.bodyim.2014.07.006 [CrossRef], [PubMed], [Web of Science ®] 

35. Coyne, SM, Padilla-Walker, LM i Howard, E. (2013). Pojawiające się w cyfrowym świecie: dziesięcioletni przegląd wykorzystania mediów, efektów i satysfakcji w wyłaniającej się dorosłości. Pojawiająca się dorosłość, 1 (2), 125 – 137. doi:

10.1177/2167696813479782 [CrossRef] 

36. * Dakanalis, A., Di Mattei, VE, Bagliacca, EP, Prunas, A., Sarno, L., Priva, G. i Zanetti, MA (2012). Nieuporządkowane zachowania żywieniowe wśród włoskich mężczyzn: uprzedmiotawiające różnice w mediach i orientacji seksualnej. Zaburzenia odżywiania, 20 (5), 356 – 367. doi:

10.1080/10640266.2012.715514 [Taylor & Francis Online], [PubMed], [Web of Science ®] 

37. * Daniels, E. (2009). Obiekty erotyczne, sportowcy i seksowni sportowcy: Jak reprezentacje kobiet sportowców mogą wpływać na dorastające dziewczęta i kobiety w college'ach. Journal of Adolescent Research, 24 (4), 399 – 422. doi:

10.1177/0743558409336748[CrossRef], [Web of Science ®] 

38. * Daniels, E. (2012). Seksowny a silny: co dziewczęta i kobiety myślą o sportowcach. Journal of Applied Developmental Psychology, 33, 79 – 90. doi:

10.1016 / j.appdev.2011.12.002 [CrossRef], [Web of Science ®] 

39. * Daniels, E. i Wartena, H. (2011). Sportowiec lub symbol seksu: co chłopcy myślą o medialnych przedstawieniach kobiet-sportowców. Role seksu, 65 (7 – 8), 566 – 579. doi:

10.1007/s11199-011-9959-7 [CrossRef], [Web of Science ®] 

40. Daniels, E. i Zurbriggen, E. (2016). Cena seksowności: postrzeganie przez widzów zseksualizowanego i nieseksualizowanego zdjęcia profilowego na Facebooku. Psychologia kultury mediów popularnych, 5 (1), 2 – 14. doi:

10.1037 / ppm0000048 [CrossRef] 

41. * Dens, N., De Pelsmacker, P. i Janssens, W. (2009). Wpływ skąpo ubranych modelek w reklamie na szacunek dla ciała belgijskich mężczyzn i kobiet. Role seksu, 60, 366 – 378. doi:

10.1007/s11199-008-9541-0 [CrossRef], [Web of Science ®] 

42. De Vries, DA i Peter, J. (2013). Kobiety na wystawie: wpływ przedstawiania siebie online na samouprzedmiotowienie kobiet. Komputery w zachowaniu ludzkim, 29, 1483 – 1489. doi:

10.1016 / j.chb.2013.01.015 [CrossRef], [Web of Science ®] 

43. * Dill, K., Brown, B. i Collins, M. (2008). Wpływ ekspozycji na postacie z gier wideo o stereotypach płciowych na tolerancję molestowania seksualnego. Journal of Experimental Social Psychology, 44, 1402 – 1408. doi:

10.1016 / j.jesp.2008.06.002 [CrossRef], [Web of Science ®] 

44. Dill, K. i Thill, K. (2007). Postacie z gier wideo i socjalizacja ról płciowych: sposób postrzegania przez młodych ludzi odzwierciedla seksistowskie obrazy w mediach. Role seksu, 57, 851 – 864. doi:

10.1007/s11199-007-9278-1 [CrossRef], [Web of Science ®] 

45. Downs, E. i Smith, SL (2010). Bycie na bieżąco z hiperseksualnością: analiza zawartości postaci w grach wideo. Role seksu, 62 (11), 721 – 733. doi:

10.1007/s11199-009-9637-1 [CrossRef], [Web of Science ®] 

46. * Driesmans, K., Vandenbosch, L. i Eggermont, S. (2015). Granie w grę wideo z zseksualizowaną postacią kobiecą zwiększa akceptację mitu gwałtu wśród nastolatków i tolerancję wobec molestowania seksualnego. Dziennik gier dla zdrowia, 4 (2), 91 – 94. doi:

10.1089 / g4h.2014.0055 [CrossRef], [PubMed], [Web of Science ®] 

47. * Eggermont, S., Beullens, K. i Van Den Bulck, J. (2005). Oglądanie telewizji i niezadowolenie z ciała nastolatek: Pośrednicząca rola oczekiwań płci przeciwnej. Komunikacja, 30, 343 – 357. doi:

10.1515 / comm.2005.30.3.343 [CrossRef] 

48. * Fardouly, J., Diedrichs, PC, Vartanian, LR i Halliwell, E. (2015). Pośrednicząca rola porównań wyglądu w związku między używaniem mediów a samouprzedmiotowieniem u młodych kobiet. Kwartalnik Psychologii Kobiet, 39, 447 – 457. doi:

10.1177/0361684315581841 [CrossRef], [Web of Science ®] 

49. * Farquhar, JC i Wasylkiw, L. (2007). Wizerunki medialne mężczyzn: Trendy i konsekwencje konceptualizacji ciała.Psychologia mężczyzn i męskość, 8 (3), 145 – 160. doi:

10.1037 / 1524-9220.8.3.145 [CrossRef] 

50. Ferris, AL, Smith, SW, Greenberg, BS i Smith, SL (2007). Treść reality show i sposób postrzegania randek przez widzów. Journal of Communication, 57 (3), 490 – 510. doi:

10.1111 / jcom.2007.57.issue-3 [CrossRef], [Web of Science ®] 

51. Flynn, MA, Park, S.-Y., Morin, DT i Stana, A. (2015). Wszystko, co nie jest prawdziwe: idealizacja ciała i uprzedmiotowienie postaci z serialu dokumentalnego MTV. Role seksu, 72 (5 – 6), 173 – 182. doi:

10.1007/s11199-015-0464-2 [CrossRef], [Web of Science ®] 

52. * Ford, TE, Boxer, CF, Armstrong, J. i Edel, JR (2008). Więcej niż „tylko żart”: uwalniająca uprzedzenia funkcja seksistowskiego humoru. Osobowość i społeczne Tablica Psychologia, 34 (2), 159 – 170. doi:

10.1177/0146167207310022 [CrossRef], [PubMed], [Web of Science ®] 

53. * Ford, TE, Woodzicka, JA, Petit, WE, Richardson, K. i Lappi, SK (2015). Seksistowski humor jako czynnik wyzwalający samouprzedmiotowienie państwa u kobiet. Humor, 28 (2), 253 – 269. doi:

10.1515 / humor-2015-0018 [CrossRef], [Web of Science ®] 

54. * Fox, J. i Bailenson, J. (2009). Wirtualne dziewice i wampiry: skutki ekspozycji na zseksualizowany wygląd i spojrzenie postaci kobiecych w wciągającym środowisku medialnym. Role seksu, 61, 147 – 157. doi:

10.1007/s11199-009-9599-3 [CrossRef],[Web of Science ®] 

55. * Fox, J., Bailenson, JN i Tricase, L. (2013). Ucieleśnienie zseksualizowanych wirtualnych jaźni: efekt Proteusa i doświadczenia samouprzedmiotowienia poprzez awatary. Komputery w zachowaniu ludzkim, 29 (3), 930 – 938. doi:

10.1016 / j.chb.2012.12.027[CrossRef], [Web of Science ®] 

56. * Fox, J., Ralston, RA, Cooper, CK i Jones, KA (2014). Zseksualizowane awatary prowadzą do samouprzedmiotowienia kobiet i akceptacji mitów dotyczących gwałtu. Kwartalnik Psychologii Kobiet, 39 (3), 349 – 362. doi:

10.1177/0361684314553578 [CrossRef], [Web of Science ®] 

57. Fredrickson, B. i Roberts, T. (1997). Teoria uprzedmiotowienia: w kierunku zrozumienia doświadczeń życiowych kobiet i zagrożeń dla zdrowia psychicznego. Kwartalnik Psychologii Kobiet, 21, 173 – 206. doi:

10.1111 / j.1471-6402.1997.tb00108.x [CrossRef], [Web of Science ®], [CSA] 

58. Fredrickson, B., Roberts, T., Noll, S., Quinn, D., & Twenge, J. (1998). Ten strój kąpielowy staje się tobą: różnice płci w samouprzedmiotowieniu, powściągliwym jedzeniu i wynikach matematycznych. Dziennik z psychologii osobowości i Społecznego, 75, 269 – 284. doi:

10.1037 / 0022-3514.75.1.269 [CrossRef], [PubMed], [Web of Science ®], [CSA] 

59. Frisby, CM i Aubrey, JS (2012). Rasa i gatunek w stosowaniu uprzedmiotowienia seksualnego w teledyskach artystek.Howard Journal of Communications, 23 (1), 66 – 87. doi:

10.1080/10646175.2012.641880 [Taylor & Francis Online] 

60. Fullerton, JA i Kendrick, A. (2000). Przedstawianie mężczyzn i kobiet w hiszpańskojęzycznych amerykańskich reklamach telewizyjnych.Kwartalnik Dziennikarstwa i Komunikacji Masowej, 77 (1), 128 – 142. doi:

10.1177/107769900007700110 [CrossRef], [Web of Science ®], [CSA] 

61. * Galdi, S., Maass, A. i Cadinu, M. (2014). Media uprzedmiotawiające: ich wpływ na normy ról płciowych i molestowanie seksualne kobiet. Kwartalnik Psychologii Kobiet, 38 (3), 398 – 413. doi:

10.1177/0361684313515185 [CrossRef], [Web of Science ®] 

62. Ganahl, JD, Kim, K. i Baker, S. (2003). Analiza podłużna reklam sieciowych: Jak reklamodawcy przedstawiają płeć.Raport medialny dla kobiet, 31 (2), 11 – 15.

63. Garcia Coll, C., Lamberty, G., Jenkins, R., McAdoo, H., Crnic, K., Wasik, B., & Garcia, H. (1996). Integracyjny model badania kompetencji rozwojowych dzieci z mniejszości. Rozwój dziecka, 67 (5), 1891 – 1914. doi:

10.2307/1131600[CrossRef], [PubMed], [Web of Science ®], [CSA] 

64. Gervais, S., Bernard, P., Klein, O. i Allen, J. (2013). W stronę jednolitej teorii uprzedmiotowienia i odczłowieczenia.Nebraska Sympozjum na temat motywacji, 60, 1-23. [CrossRef], [PubMed], [Web of Science ®]

65. * Gervais, S., Vescio, T. i Allen, J. (2011). Kiedy ludzie są wymiennymi obiektami seksualnymi? Wpływ płci i sylwetki na zamienność seksualną. British Journal of Social Psychology, 51 (4), 499 – 513. doi:

10.1111 / j.2044-8309.2010.02016.x [CrossRef],[PubMed], [Web of Science ®] 

66. * Gervais, S., Vesico, TK, Förster, J., Maass, A. i Suitner, C. (2012). Postrzeganie kobiet jako przedmiotów: uprzedzenia w rozpoznawaniu seksualnych części ciała. European Journal of Social Psychology, 42 (6), 743 – 753. doi:

10.1002 / ejsp.1890 [CrossRef], [Web of Science ®] 

67. * Glick, P., Larsen, S., Johnson, C. i Branstiter, H. (2005). Oceny seksownych kobiet na stanowiskach o niskim i wysokim statusie.Kwartalnik Psychologii Kobiet, 29, 389 – 395. doi:

10.1111 / pwqu.2005.29.issue-4 [CrossRef], [Web of Science ®] 

68. * Gordon, M. (2008). Wkład mediów w skupianie się Afroamerykanek na pięknie i wyglądzie: badanie konsekwencji uprzedmiotowienia seksualnego. Kwartalnik Psychologii Kobiet, 32, 245 – 256. doi:

10.1111 / j.1471-6402.2008.00433.x[CrossRef], [Web of Science ®] 

69. * Grabe, S. i Hyde, JS (2009). Uprzedmiotowienie ciała, MTV i wyniki psychologiczne wśród nastoletnich kobiet. Journal of Applied Social Psychology, 39, 2840 – 2858. doi:

10.1111 / (ISSN) 1559-1816 [CrossRef], [Web of Science ®] 

70. Grabe, S., Ward, LM i Hyde, JS (2008). Rola mediów w obrazie ciała dotyczy kobiet: Metaanaliza badań eksperymentalnych i korelacyjnych. Biuletyn Psychologiczny, 134 (3), 460 – 476. [CrossRef], [PubMed], [Web of Science ®]

71. Graff, K., Murnen, S. i Krause, AK (2013). Niskie koszule i buty na wysokim obcasie: zwiększona seksualizacja w czasie w przedstawieniach dziewcząt w magazynach. Role seksu, 69 (11 – 12), 571 – 582. doi:

10.1007/s11199-013-0321-0 [CrossRef], [Web of Science ®] 

72. * Graff, K., Murnen, S. i Smolak, L. (2012). Zbyt zseksualizowany, aby traktować go poważnie? Postrzeganie dziewczynki w ubraniu dziecięcym a seksualizującym. Role seksu, 66, 764 – 775. doi:

10.1007/s11199-012-0145-3 [CrossRef], [Web of Science ®] 

73. * Gray, K., Knobe, J., Sheskin, M., Bloom, P. i Barrett, L. (2011). Więcej niż ciało: postrzeganie umysłu i natura uprzedmiotowienia. Dziennik z psychologii osobowości i Społecznego, 101 (6), 1207 – 1220. doi:

10.1037 / a0025883 [CrossRef], [PubMed],[Web of Science ®] 

74. Groesz, LM, Levine, MP i Murnen, SK (2002). Wpływ eksperymentalnej prezentacji obrazów cienkich mediów na satysfakcję ciała: przegląd metaanalityczny. International Journal of Eating Disorders, 31, 1-16. [CrossRef], [PubMed], [Web of Science ®], [CSA]

75. * Gurung, R. i Chrouser, C. (2007). Przewidywanie uprzedmiotowienia: czy prowokacyjny ubiór i cechy obserwatora mają znaczenie?Role seksu, 57, 91 – 99. doi:

10.1007 / s11199-007-9219-z [CrossRef], [Web of Science ®] 

76. * Halliwell, E., Malson, H. i Tischner, I. (2011). Czy współczesne obrazy medialne, które wydają się przedstawiać kobiety jako upełnomocnione seksualnie, są rzeczywiście szkodliwe dla kobiet? Kwartalnik Psychologii Kobiet, 35 (1), 38 – 45. doi:

10.1177/0361684310385217[CrossRef], [Web of Science ®] 

77. * Hargreaves, DA i Tiggemann, M. (2003). Kobiece „cienkie ideały” medialne i stosunek chłopców do dziewcząt. Role seksu, 49 (9 – 10), 539 – 544. doi:

10.1023 / A: 1025841008820 [CrossRef], [Web of Science ®] 

78. * Harper, B. i Tiggemann, M. (2008). Wpływ cienkich idealnych obrazów medialnych na samouprzedmiotowienie, nastrój i obraz ciała kobiet. Role seksu, 58, 649 – 657. doi:

10.1007 / s11199-007-9379-x [CrossRef], [Web of Science ®] 

79. * Harrison, K. i Fredrickson, BL (2003). Kobiece media sportowe, samouprzedmiotowienie i zdrowie psychiczne czarnych i białych nastoletnich kobiet. Journal of Communication, 53, 216 – 232. doi:

10.1111 / jcom.2003.53.issue-2 [CrossRef], [Web of Science ®],[CSA] 

80. * Harrison, LA i Secarea, AM (2010). Postawy studentek wobec seksualizacji kobiet-sportowców. Dziennik zachowania sportowego, 33 (4), 403 – 426.

81. Hatton, E. i Trautner, MN (2011). Obiektywizacja równych szans? Seksualizacja mężczyzn i kobiet na okładce Rolling Stone. Seksualność i kultura, 15 (3), 256 – 278. doi:

10.1007/s12119-011-9093-2 [CrossRef] 

82. Heflick, N. i Goldenberg, J. (2014). Spojrzenie w oczy: dosłowne uprzedmiotowienie kobiet. Aktualne kierunki w naukach psychologicznych, 23 (3), 225 – 229. doi:

10.1177/0963721414531599 [CrossRef], [Web of Science ®] 

83. * Heflick, N., Goldenberg, J., Cooper, D. i Puvia, E. (2011). Od kobiet do przedmiotów: koncentracja na wyglądzie, płeć docelowa i postrzeganie ciepła, moralności i kompetencji. Journal of Experimental Social Psychology, 47, 572 – 581. doi:

10.1016 / j.jesp.2010.12.020 [CrossRef], [Web of Science ®] 

84. Henrich, J., Heine, SJ i Norenzayan, A. (2010). Najdziwniejsi ludzie na świecie? Nauki behawioralne i mózgowe, 33, 61 – 83. doi:

10.1017 / S0140525X0999152X [CrossRef], [PubMed], [Web of Science ®] 

85. Hine, R. (2011). Na marginesie: wpływ seksualnych obrazów na zdrowie psychiczne starzejących się kobiet. Role seksu, 65 (7 – 8), 632 – 646. doi:

10.1007/s11199-011-9978-4 [CrossRef], [PubMed], [Web of Science ®] 

86. * Hitlan, RT, Pryor, JB, Hesson-McInnis, S. i Olson, M. (2009). Przyczyna molestowania płciowego: analiza czynników personalnych i sytuacyjnych. Role seksu, 61 (11 – 12), 794 – 807. doi:

10.1007/s11199-009-9689-2 [CrossRef], [Web of Science ®] 

87. * Holland, E. i Haslam, N. (2013). Warte wagi: uprzedmiotowienie nadwagi w porównaniu z cienkimi celami. Kwartalnik Psychologii Kobiet, 37 (4), 462 – 468. doi:

10.1177/0361684312474800 [CrossRef], [Web of Science ®] 

88. * Holland, E. i Haslam, N. (2015). Śliczne małe rzeczy: uprzedmiotowienie dziewcząt przed okresem dojrzewania. Kwartalnik Psychologii Kobiet. Publikacja online z wyprzedzeniem. doi:

10.1177/0361684315602887 [CrossRef], [Web of Science ®] 

89. Holmstrom, AJ (2004). Wpływ mediów na obraz ciała: metaanaliza. Journal of Broadcasting & Electronic Media, 48, 196-217. [Taylor & Francis Online], [Web of Science ®]

90. * Hopper, KM i Aubrey, JS (2011). Badanie wpływu publikacji plotkarskich na temat ciężarnych celebrytek na samouprzedmiotowienie kobiet w ciąży. Badania komunikacyjne, 40 (6), 767 – 788. doi:

10.1177/0093650211422062[CrossRef], [Web of Science ®] 

91. * Hust, S. i Lei, M. (2008). Uprzedmiotowienie seksualne, programy sportowe i telewizja muzyczna. Raport medialny dla kobiet, 36 (1), 16 – 23.

92. Ibroscheva, E. (2007). Złapany między Wschodem a Zachodem? Przedstawienia płci w bułgarskich reklamach telewizyjnych. Role seksu, 57 (5 – 6), 409 – 418. doi:

10.1007 / s11199-007-9261-x [CrossRef], [Web of Science ®] 

93. Johnson, P., McCreary, D. i Mills, J. (2007). Wpływ ekspozycji na zobiektywizowane obrazy medialne mężczyzn i kobiet na samopoczucie psychiczne mężczyzn. Psychologia mężczyzn i męskość, 8 (2), 95 – 102. doi:

10.1037 / 1524-9220.8.2.95 [CrossRef] 

94. * Johnson, V. i Gurung, R. (2011). Rozbrajanie uprzedmiotowienia kobiet przez inne kobiety: Rola kompetencji. Role seksu, 65, 177 – 188. doi:

10.1007/s11199-011-0006-5 [CrossRef], [Web of Science ®] 

95. * Kim, SY, Seo, YS i Baek, KY (2013). Świadomość twarzy wśród kobiet z Korei Południowej: specyficzne dla kultury rozszerzenie teorii uprzedmiotowienia. Journal of Counselling Psychology, 61 (1), 24 – 36. doi:

10.1037 / a0034433 [CrossRef], [PubMed], [Web of Science ®] 

96. * Kistler, ME i Lee, MJ (2009). Czy kontakt z seksualnymi teledyskami hip-hopowymi wpływa na postawy seksualne studentów? Komunikacja masowa i społeczeństwo, 13 (1), 67 – 86. doi:

10.1080/15205430902865336 [Taylor & Francis Online], [Web of Science ®] 

97. * Krawczyk, R., & Thompson, JK (2015). Skutki reklam uprzedmiotawiających seksualnie kobiety na niezadowolenie z ciała państwowego i sądy kobiet: Moderujące role płci i internalizacji. Obraz ciała, 15, 109 – 119. doi:

10.1016 / j.bodyim.2015.08.001 [CrossRef], [PubMed], [Web of Science ®] 

98. * Lanis, K. i Covell, K. (1995). Wizerunki kobiet w reklamach: wpływ na postawy związane z agresją seksualną. Role seksu, 32 (9 – 10), 639 – 649. doi:

10.1007 / BF01544216 [CrossRef], [Web of Science ®], [CSA] 

99. * Lavine, H., Sweeney, D., & Wagner, S. (1999). Przedstawianie kobiet jako obiektów seksualnych w reklamach telewizyjnych: wpływ na niezadowolenie z ciała. Osobowość i społeczne Tablica Psychologia, 25 (8), 1049 – 1058. doi:

10.1177/01461672992511012 [CrossRef],[Web of Science ®], [CSA] 

100. * Loughnan, S., Haslam, N., Murnane, T., Vaes, J., Reynolds, C., & Suitner, C. (2010). Uprzedmiotowienie prowadzi do depersonalizacji: zaprzeczenie umysłu i moralnej trosce o zobiektywizowanych innych. European Journal of Social Psychology, 40, 709-717. [Web of Science ®]

101. Loughnan, S. i Pacilli, M. (2014). Postrzeganie (i traktowanie) innych jako obiektów seksualnych: w kierunku pełniejszego odwzorowania seksualizacji. Testowanie, psychometria, metodologia w psychologii stosowanej, 21 (3), 309 – 325. doi:

10.4473 / TPM21.3.6 [CrossRef] 

102. * Loughnan, S., Pina, A., Vasquez, EA i Puvia, E. (2013). Uprzedmiotowienie seksualne zwiększa poczucie winy ofiary gwałtu i zmniejsza postrzegane cierpienie. Kwartalnik Psychologii Kobiet, 37 (4), 455 – 461. doi:

10.1177/0361684313485718 [CrossRef],[Web of Science ®] 

103. * Machia, M. i Lamb, S. (2009). Niewinność seksualna: efekty reklam w czasopismach przedstawiających dorosłe kobiety jako seksowne dziewczynki.Journal of Media Psychology, 21 (1), 15 – 24. doi:

10.1027 / 1864-1105.21.1.15 [CrossRef] 

104. * MacKay, N. i Covell, K. (1997). Wpływ kobiet w reklamach na postawy wobec kobiet. Role seksu, 36 (9 – 10), 573 – 583. doi:

10.1023 / A: 1025613923786 [CrossRef], [Web of Science ®], [CSA] 

105. Manago, AM, Ward, LM, Lemm, K., Reed, L. i Seabrook, R. (2015). Zaangażowanie na Facebooku, zobiektywizowana świadomość ciała, wstyd cielesny i asertywność seksualna u kobiet i mężczyzn na studiach. Role seksu, 72 (1 – 2), 1 – 14. doi:

10.1007/s11199-014-0441-1 [CrossRef], [Web of Science ®] 

106. McKinley, N. i Hyde, JS (1996). Skala Zobiektywizowanej Świadomości Ciała: Rozwój i walidacja. Kwartalnik Psychologii Kobiet, 20, 181 – 215. doi:

10.1111 / j.1471-6402.1996.tb00467.x [CrossRef], [Web of Science ®], [CSA] 

107. Messineo, MJ (2008). Czy reklama w telewizji rozrywkowej Black przedstawia więcej pozytywnych reprezentacji płci w porównaniu do sieci nadawczych? Role seksu, 59 (9 – 10), 752 – 764. doi:

10.1007 / s11199-008-9470-y [CrossRef], [Web of Science ®] 

108. * Michaels, MS, Parent, MC i Moradi, B. (2013). Czy ekspozycja na obrazy idealizujące muskulaturę ma konsekwencje samouprzedmiotowienia dla mężczyzn heteroseksualnych i mniejszości seksualnych? Psychologia mężczyzn i męskość, 14 (2), 175 – 183. doi:

10.1037 / a0027259 [CrossRef], [Web of Science ®] 

109. * Milburn, MA, Mather, R. i Conrad, SD (2000). Efekty oglądania scen filmowych z oceną R, które uprzedmiotawiają kobiety w postrzeganiu gwałtu na randce. Role seksu, 43 (9 – 10), 645 – 664. doi:

10.1023 / A: 1007152507914 [CrossRef], [Web of Science ®], [CSA] 

110. Miller, M. i Summers, A. (2007). Różnice płciowe w rolach, wyglądzie i ubiorach postaci z gier wideo przedstawione w magazynach o grach wideo. Role seksu, 57 (9 – 10), 733 – 742. doi:

10.1007/s11199-007-9307-0 [CrossRef], [Web of Science ®] 

111. * Mischner, IHS, van Schie, HT, Wigboldus, DHJ, van Baaren, RB i Engels, RCME (2013). Myślenie na szerszą skalę: wpływ uprzedmiotawiania seksualnego teledysków na postrzeganie własnego ciała u młodych kobiet. Obraz ciała, 10 (1), 26 – 34. doi:

10.1016 / j.bodyim.2012.08.004 [CrossRef], [PubMed], [Web of Science ®] 

112. Moradi, B. i Huang, Y. (2008). Teoria uprzedmiotowienia i psychologia kobiet: dekada postępów i przyszłe kierunki. Kwartalnik Psychologii Kobiet, 32, 377 – 398. doi:

10.1111 / j.1471-6402.2008.00452.x [CrossRef], [Web of Science ®] 

113. * Morry, M., & Staska, S. (2001). Ekspozycja czasopisma: internalizacja, samouprzedmiotowienie, postawy żywieniowe i zadowolenie z ciała u studentów i studentek. Canadian Journal of Behavioral Science, 33 (4), 269 – 279. doi:

10.1037 / h0087148 [CrossRef], [Web of Science ®] 

114. * Mulgrew, KE i Hennes, SM (2015). Wpływ obrazów zorientowanych na funkcjonalność i estetykę na zadowolenie z ciała australijskich kobiet. Role seksu, 72 (3 – 4), 127 – 139. doi:

10.1007/s11199-014-0440-2 [CrossRef], [Web of Science ®] 

115. * Mulgrew, KE, Johnson, LM, Lane, BR i Katsikitis, M. (2013). Wpływ obrazów estetycznych i procesowych na satysfakcję męskiego ciała. Psychologia mężczyzn i męskość, 15 (4), 452 – 459. doi:

10.1037 / a0034684 [CrossRef], [Web of Science ®] 

116. Murnen, SK i Smolak, L. (2013). „Wolałbym być znanym modelem mody niż sławny naukowiec”: nagrody i koszty internalizacji seksualizacji. W E. Zurbriggen i TA Roberts (red.), Seksualizacja dziewcząt i dziewczęta (str. 235 – 256). Nowy Jork, NY: Oxford University Press.

117. Nelson, MR i Paek, H.-J. (2008). Nagość modelek i modelek w reklamach telewizyjnych w czasie największej oglądalności w siedmiu krajach.International Journal of Advertising, 27 (5), 715 – 744. doi:

10.2501 / S0265048708080281 [Taylor & Francis Online], [Web of Science ®] 

118. * Nezlek, JB, Krohn, W., Wilson, D. i Maruskin, L. (2015). Różnice płci w reakcjach na seksualizację sportowców.Journal of Social Psychology, 155 (1), 1 – 11. doi:

10.1080/00224545.2014.959883 [Taylor & Francis Online], [PubMed], [Web of Science ®] 

119. Noll, S. i Fredrickson, B. (1998). Model medytacyjny łączący samouprzedmiotowienie, wstyd dla ciała i zaburzenia odżywiania.Kwartalnik Psychologii Kobiet, 22, 623 – 636. doi:

10.1111 / j.1471-6402.1998.tb00181.x [CrossRef], [Web of Science ®], [CSA] 

120. Nowatzki, J. i Morry, M. (2009). Zamiary kobiet dotyczące samoseksualizujących się zachowań i ich akceptacja. Kwartalnik Psychologii Kobiet, 33, 95 – 107. doi:

10.1111 / j.1471-6402.2008.01477.x [CrossRef], [Web of Science ®] 

121. * Overstreet, N., Quinn, D. i Marsh, K. (2015). Uprzedmiotowienie w wirtualnych kontekstach romantycznych: postrzegane rozbieżności między ideałami siebie i partnera w różny sposób wpływają na świadomość ciała u kobiet i mężczyzn. Role seksu, 73 (9 – 10), 442 – 452. doi:

10.1007/s11199-015-0533-6 [CrossRef], [PubMed], [Web of Science ®] 

122. * Pennel, H. i Behm-Morawitz, E. (2015). Wzmacniająca (super) bohaterka? Skutki seksualizacji postaci kobiecych w filmach o superbohaterach na kobietach. Role seksu, 72 (5 – 6), 211 – 220. doi:

10.1007/s11199-015-0455-3 [CrossRef], [Web of Science ®] 

123. * Peter, J., & Valkenburg, P. (2007). Kontakt nastolatków z zseksualizowanym środowiskiem medialnym i ich wyobrażeniem o kobietach jako obiektach seksualnych. Role seksu, 56, 381 – 395. doi:

10.1007 / s11199-006-9176-y [CrossRef], [Web of Science ®] 

124. Petersen, J. i Hyde, JS (2013). Rówieśnicze molestowanie seksualne i zaburzenia odżywiania we wczesnym okresie dojrzewania. Psychologia rozwojowa, 49 (1), 184 – 195. doi:

10.1037 / a0028247 [CrossRef], [PubMed], [Web of Science ®] 

125. Pope, HG, Olivardia, R., Borowiecki, JJ i Cohane, GH (2001). Rosnąca komercyjna wartość męskiego ciała: Podłużne badanie reklam w magazynach dla kobiet. Psychoterapia i psychosomatyka, 70, 189 – 192. doi:

10.1159/000056252 [CrossRef], [PubMed], [Web of Science ®], [CSA] 

126. * Prichard, I. i Tiggemann, M. (2012). Wpływ jednoczesnych ćwiczeń i ekspozycji na teledyski do chudych ideałów na samouprzedmiotowienie kobiet, nastrój i satysfakcję z ciała. Role seksu, 67 (3 – 4), 201 – 210. doi:

10.1007 / s11199-012-0167-x[CrossRef], [Web of Science ®] 

127. Prieler, M. i Centeno, D. (2013). Reprezentacja płci w reklamach telewizyjnych na Filipinach. Role seksu, 69 (5 – 6), 276 – 288. doi:

10.1007/s11199-013-0301-4 [CrossRef], [Web of Science ®] 

128. * Puvia, E. i Vaes, J. (2013). Bycie ciałem: samoocena kobiet związana z wyglądem i odczłowieczanie uprzedmiotowionych seksualnie kobiet będących celami. Role seksu, 68 (7 – 8), 484 – 495. doi:

10.1007 / s11199-012-0255-y [CrossRef], [Web of Science ®] 

129. Ramsey, L. i Hoyt, T. (2015). Przedmiot pożądania: jak uprzedmiotowienie stwarza presję seksualną na kobiety w związkach heteroseksualnych. Kwartalnik Psychologii Kobiet, 39 (2), 151 – 170. doi:

10.1177/0361684314544679 [CrossRef], [Web of Science ®] 

130. Rideout, VJ, Foehr, UG i Roberts, DF (2010, styczeń). Generacja M2: Media w życiu 8-a do 18-latków. Menlo Park, Kalifornia: Henry J.Kaiser Family Foundation. Pobrane z http://eric.ed.gov/?id=ED527859

131. * Rollero, C. (2013). Mężczyźni i kobiety stojące w obliczu uprzedmiotowienia: wpływ modeli mediów na samopoczucie, poczucie własnej wartości i ambiwalentny seksizm. Revista De Psicología Social: International Journal of Social Psychology, 28 (3), 373 – 382. doi:

10.1174/021347413807719166 [Taylor & Francis Online], [Web of Science ®] 

132. * Romero-Sanchez, M., Toro-García, V., Horvath, MA i Megias, JL (2015). Więcej niż magazyn: badanie powiązań między magazynami dla chłopców, akceptacji mitu gwałtu i skłonności do gwałtu. Journal of Interpersonal Violence. Publikacja online z wyprzedzeniem. doi:

10.1177/0886260515586366 [CrossRef] 

133. Rouner, D., Slater, MD i Domenech-Rodriguez, M. (2003). Ocena roli płciowej i obrazów seksualnych w reklamach telewizyjnych u nastolatków. Journal of Broadcasting and Electronic Media, 47 (3), 435 – 454. doi:

10.1207 / s15506878jobem4703_7[Taylor & Francis Online], [Web of Science ®] 

134. Rudman, L. i Borgida, E. (1995). Poświata dostępności konstruktu: behawioralne konsekwencje przygotowania mężczyzn do postrzegania kobiet jako obiektów seksualnych. Journal of Experimental Social Psychology, 31, 493 – 517. doi:

10.1006 / jesp.1995.1022 [CrossRef],[Web of Science ®] 

135. * Schmidt, AF i Kistemaker, LM (2015). Przypomnijmy sobie hipotezę zseksualizowanego odwrócenia ciała: czy prawidłowy wskaźnik uprzedmiotowienia seksualnego czy artefaktu metodologicznego? Poznawanie, 134, 77 – 84. doi:

10.1016 / j.cognition.2014.09.003 [CrossRef], [PubMed],[Web of Science ®] 

136. * Schooler, D. (2015). Kobieta obok mnie: łączenie potężnych i obiektywizujących przedstawień kobiet. Analizy problemów społecznych i polityki publicznej, 15 (1), 198 – 212. doi:

10.1111 / asap.12070 [CrossRef], [Web of Science ®] 

137. Schooler, D., Ward, LM, Merriwether, A. i Caruthers, A. (2004). Kim jest ta dziewczyna: Rola telewizji w rozwoju wizerunku ciała młodych białych i czarnych kobiet. Kwartalnik Psychologii Kobiet, 28, 38 – 47. doi:

10.1111 / j.1471-6402.2004.00121.x [CrossRef], [Web of Science ®] 

138. * Slater, A. i Tiggemann, M. (2015). Ekspozycja w mediach, zajęcia pozalekcyjne i komentarze dotyczące wyglądu jako predyktory samouprzedmiotowienia nastolatek. Kwartalnik Psychologii Kobiet, 39 (3), 375 – 389. doi:

10.1177/0361684314554606 [CrossRef], [Web of Science ®] 

139. * Smith, LR (2015). Jaka jest najlepsza ekspozycja? Badanie reprezentacji medialnej kobiet-sportowców i ich wpływu na samouprzedmiotowienie sportowców. Komunikacja i sport. Publikacja online z wyprzedzeniem. doi:

10.1177/2167479515577080[CrossRef] 

140. Smith, SL, Choueiti, M., Prescott, A. i Pieper, K. (2012). Role i zawody związane z płcią: spojrzenie na atrybuty postaci i aspiracje związane z pracą w filmie i telewizji. Geena Davis Institute na temat płci w mediach. Pobrane z http://seejane.org/wp-content/uploads/full-study-gender-roles-and-occupations-v2.pdf

141. Spitzack, C. (1990). Wyznawanie nadmiaru: kobiety i polityka redukcji ciała. Albany: State University of New York Press.

142. * Sprankle, EL, End, CM i Bretz, MN (2012). Poniżające seksualnie teledyski i teksty piosenek: ich wpływ na agresję mężczyzn i poparcie dla mitów dotyczących gwałtu i stereotypów seksualnych. Journal of Media Psychology, 24 (1), 31 – 39. doi:

10.1027 / 1864-1105 / a000060 [CrossRef], [Web of Science ®] 

143. Stankiewicz, JM i Rosselli, F. (2008). Kobiety jako obiekty seksualne i ofiary w reklamach drukowanych. Role seksu, 58 (7 – 8), 579 – 589. doi:

10.1007/s11199-007-9359-1 [CrossRef], [Web of Science ®] 

144. * Starr, C. i Ferguson, G. (2012). Seksowne lalki, seksowne uczennice? Wpływ mediów i matki na samoseksualizację młodych dziewcząt. Role seksu, 67 (7 – 8), 463 – 476. doi:

10.1007 / s11199-012-0183-x [CrossRef], [Web of Science ®] 

145. * Stone, E., Brown, C. i Jewell, J. (2015). Zseksualizowana dziewczyna: stereotyp wewnątrzpłciowy wśród dzieci ze szkół podstawowych. Rozwój dziecka, 86, 1604 – 1622. doi:

10.1111 / cdev.12405 [CrossRef], [PubMed], [Web of Science ®] 

146. * Strahan, E., Lafrance, A., Wilson, A., Ethier, N., Spencer, SJ i Zanna, M. (2008). Brudny sekret Victorii: Jak normy społeczno-kulturowe wpływają na dorastające dziewczęta i kobiety. Osobowość i społeczne Tablica Psychologia, 34 (2), 288 – 301. doi:

10.1177/0146167207310457 [CrossRef], [PubMed], [Web of Science ®] 

147. * Swami, V., Coles, R., Wilson, E., Salem, N., Wyrozumska, K., & Furnham, A. (2010). Opresyjne przekonania podczas zabawy: związki między ideałami i praktykami piękności oraz indywidualne różnice w seksizmie, uprzedmiotowienie innych i ekspozycja w mediach.Kwartalnik Psychologii Kobiet, 34, 365 – 379. doi:

10.1111 / j.1471-6402.2010.01582.x [CrossRef], [Web of Science ®] 

148. * ter Bogt, TFM, Engels, RCME, Bogers, S. i Kloosterman, M. (2010). „Potrząśnij dzieckiem, potrząśnij”: preferencje medialne, postawy seksualne i stereotypy dotyczące płci wśród nastolatków. Role seksu, 63 (11 – 12), 844 – 859. doi:

10.1007/s11199-010-9815-1[CrossRef], [PubMed], [Web of Science ®] 

149. * Tiggemann, M. i Slater, A. (2015). Rola samouprzedmiotowienia w zdrowiu psychicznym dziewcząt w okresie dorastania: predyktory i konsekwencje. Journal of Pediatric Psychology, 40 (7), 704 – 711. doi:

10.1093 / jpepsy / jsv021 [CrossRef], [PubMed],[Web of Science ®] 

150. Tiggemann, M. i Williams, E. (2012). Rola samouprzedmiotowienia w zaburzeniach odżywiania, nastroju depresyjnym i funkcjonowaniu seksualnym kobiet: kompleksowy test teorii uprzedmiotowienia. Kwartalnik Psychologii Kobiet, 36, 66 – 75. doi:

10.1177/0361684311420250 [CrossRef], [Web of Science ®] 

151. * Tolman, DL, Kim, JL, Schooler, D. i Sorsoli, CL (2007). Ponowne przemyślenie związków między oglądaniem telewizji a rozwojem seksualności nastolatków: Skupienie się na płci. Journal of Adolescent Health, 40 (1), 

84.e9 – 84.e16. doi:   

10.1016 / j.jadohealth.2006.08.002 [CrossRef] 

152. Turner, JS (2011). Seks i widowisko teledysków: badanie wizerunku rasy i seksualności w teledyskach. Role seksu, 64 (3 – 4), 173 – 191. doi:

10.1007/s11199-010-9766-6 [CrossRef], [Web of Science ®] 

153. Uray, N. i Burnaz, S. (2003). Analiza przedstawiania ról płciowych w reklamach telewizyjnych w Turcji. Role seksu, 48 (1 – 2), 77 – 87. doi:

10.1023 / A: 1022348813469 [CrossRef], [Web of Science ®], [CSA] 

154. * Vaes, J., Paladino, P. i Puvia, E. (2011). Czy zseksualizowane kobiety są kompletnymi istotami ludzkimi? Dlaczego mężczyźni i kobiety dehumanizują kobiety uprzedmiotowione seksualnie. European Journal of Social Psychology, 41, 774 – 785. doi:

10.1002 / ejsp.v41.6 [CrossRef],[Web of Science ®] 

155. * Vance, K., Sutter, M., Perrin, P. i Heesacker, M. (2015). Uprzedmiotowienie kobiet w mediach, akceptacja mitu gwałtu i przemoc interpersonalna. Journal of Aggression, Maltreatment i Trauma, 24 (5), 569 – 587. doi:

10.1080/10926771.2015.1029179 [Taylor & Francis Online], [Web of Science ®] 

156. * Vandenbosch, L. i Eggermont, S. (2012). Zrozumienie uprzedmiotowienia seksualnego: kompleksowe podejście do ekspozycji mediów i internalizacji ideałów piękna, samouprzedmiotowienia i nadzoru ciała przez dziewczęta. Journal of Communication, 62 (5), 869 – 887. doi:

10.1111 / jcom.2012.62.issue-5 [CrossRef], [Web of Science ®] 

157. * Vandenbosch, L. i Eggermont, S. (2013). Seksualizacja dorastających chłopców: ekspozycja w mediach i internalizacja ideałów wyglądu, samouprzedmiotowienie i inwigilacja ciała przez chłopców. Mężczyźni i męskie, 16 (3), 283 – 306. doi:

10.1177 / 1097184X13477866 [CrossRef], [Web of Science ®] 

158. * Vandenbosch, L. i Eggermont, S. (2015). Rola środków masowego przekazu w zachowaniach seksualnych nastolatków: badanie wartości wyjaśniającej trzystopniowego procesu samouprzedmiotowienia. Archiwa zachowań seksualnych, 44 (3), 729 – 742. doi:

10.1007/s10508-014-0292-4 [CrossRef], [PubMed], [Web of Science ®] 

159. * Vandenbosch, L., Muise, A., Eggermont, S. i Impett, EA (2015). Seksualizacja telewizji rzeczywistości: skojarzenia z cechą i samouprzedmiotowieniem stanu. Obraz ciała, 13, 62 – 66. doi:

10.1016 / j.bodyim.2015.01.003 [CrossRef], [PubMed], [Web of Science ®] 

160. * Wack, E. i Tantleff-Dunn, S. (2008). Cyber ​​sexy: elektroniczne gry i postrzeganie atrakcyjności przez mężczyzn w wieku studenckim. Obraz ciała, 5 (4), 365 – 374. doi:

10.1016 / j.bodyim.2008.06.003 [CrossRef], [PubMed], [Web of Science ®] 

161. Wallis, C. (2011). Wykonywanie płci: analiza treści wyświetlania płci w teledyskach. Role seksu, 64 (3 – 4), 160 – 172. doi:

10.1007/s11199-010-9814-2 [CrossRef], [Web of Science ®] 

162. * Ward, LM (2002). Czy ekspozycja telewizyjna wpływa na postawy i przypuszczenia dorosłych na temat relacji seksualnych? Potwierdzenie korelacyjne i eksperymentalne. Journal of Youth and Adolescence, 31 (1), 1 – 15. doi:

10.1023 / A: 1014068031532 [CrossRef], [Web of Science ®], [CSA] 

163. Ward, LM (2003). Zrozumienie roli mediów rozrywkowych w socjalizacji seksualnej młodzieży amerykańskiej: przegląd badań empirycznych. Przegląd rozwojowy, 23 (3), 347 – 388. doi:

10.1016/S0273-2297(03)00013-3 [CrossRef], [Web of Science ®] 

164. * Ward, LM i Friedman, K. (2006). Korzystanie z telewizji jako przewodnika: Związek między oglądaniem telewizji a postawami i zachowaniami seksualnymi nastolatków. Journal of Research on Adolescence, 16 (1), 133 – 156. doi:

10.1111 / j.1532-7795.2006.00125.x [CrossRef],[Web of Science ®] 

165. Ward, LM, Hansbrough, E. i Walker, E. (2005). Wkład ekspozycji teledysków na płeć i schematy seksualne czarnych nastolatków. Journal of Adolescent Research, 20, 143 – 166. doi:

10.1177/0743558404271135 [CrossRef], [Web of Science ®] 

166. Ward, LM, Rivadeneyra, R., Thomas, K., Day, K. i Epstein, M. (2012). Kobieca wartość: analiza seksualnego uprzedmiotowienia Czarnych kobiet w teledyskach. W E. Zurbriggen & T.-A. Roberts (red.), Seksualizacja dziewcząt i dziewczęta: przyczyny, konsekwencje i opór (str. 39 – 62). Nowy Jork, NY: Oxford University Press.

167. * Ward, LM, Seabrook, RC, Manago, A. i Reed, L. (2016). Wkład różnych mediów w samoseksualizację wśród kobiet i mężczyzn na studiach licencjackich. Role seksu, 74 (1), 12 – 23. doi: 10.1007 / s11199-015-0548-z [Web of Science ®]

168. * Ward, LM, Vandenbosch, L. i Eggermont, S. (2015). Wpływ magazynów dla mężczyzn na uprzedmiotowienie dorastających chłopców i przekonania o zalotach. Journal of Adolescence, 39, 49 – 58. doi:

10.1016 / j.adolescence.2014.12.004 [CrossRef],[PubMed], [Web of Science ®] 

169. * Wookey, M., Graves, N. i Butler, JC (2009). Wpływ seksownego wyglądu na postrzegane kompetencje kobiet. Journal of Social Psychology, 149 (1), 116 – 118. doi:

10.3200 / SOCP.149.1.116-118 [Taylor & Francis Online], [PubMed], [Web of Science ®] 

170. Wright, PJ (2009). Wiadomości o socjalizacji seksualnej w głównych mediach rozrywkowych: przegląd i synteza.Seksualność i kultura, 13, 181 – 200. doi:

10.1007/s12119-009-9050-5 [CrossRef] 

171. * Wright, PJ i Tokunaga, RS (2015). Uprzedmiotowienie przez mężczyzn konsumpcji mediów, uprzedmiotowienie kobiet i postawy sprzyjające przemocy wobec kobiet. Archiwa zachowań seksualnych. Publikacja online z wyprzedzeniem. doi:

10.1007/s10508-015-0644-8[CrossRef] 

172. * Yao, M., Mahood, C. i Linz, D. (2009). Prymowanie seksualne, stereotypy dotyczące płci i prawdopodobieństwo molestowania seksualnego: badanie efektów poznawczych grania w grę wideo o wyraźnie seksualnym charakterze. Role seksu, 62, 77 – 88. doi:

10.1007/s11199-009-9695-4 [CrossRef],[PubMed], [Web of Science ®] 

173. Zurbriggen, E. (2013). Uprzedmiotowienie, samouprzedmiotowienie i zmiana społeczna. Journal of Social and Political Psychology, 1, 188 – 215. doi:

10.5964 / jspp.v1i1.94 [CrossRef] 

174. * Zurbriggen, E., Ramsey, L., & Jaworski, B. (2011). Uprzedmiotowienie siebie i partnera w związkach romantycznych: Związki z konsumpcją mediów i satysfakcją z relacji. Role seksu, 64, 449 – 462. doi:

10.1007/s11199-011-9933-4 [CrossRef],[PubMed], [Web of Science ®]